Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Bolzano (Włochy) w dniu 7 grudnia 2010 r. - Kamberaj Servet przeciwko Istituto per l'Edilizia Sociale della Provincia Autonoma di Bolzano (IPES), Giunta della Provincia Autonoma di Bolzano, Provincia Autonoma di Bolzano(Sprawa C-571/10)
(2011/C 46/11)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 12 lutego 2011 r.)
Sąd krajowy
Tribunale di Bolzano
Strony w postępowaniu przed sądem krajowym
Strona skarżąca: Kamberaj Servet
Strona pozwana: Istituto per l'Edilizia Sociale della Provincia Autonoma di Bolzano (IPES), Giunta della Provincia Autonoma di Bolzano, Provincia Autonoma di Bolzano
Pytania prejudycjalne
1) Czy zasada pierwszeństwa (principe de primauté) prawa Unii wymaga od sądu krajowego pełnego i natychmiastowego stosowania bezpośrednio skutecznych przepisów prawa Unii oraz odstąpienia od stosowania przepisów krajowych sprzecznych z prawem Unii, nawet jeżeli zostały one przyjęte w wykonaniu podstawowych zasad porządku konstytucyjnego państwa członkowskiego?
2) Czy w przypadku sprzeczności pomiędzy przepisem krajowym i EKPC, dokonane w art. 6 TUE odesłanie do EKPC wymaga od sądu krajowego zastosowania bezpośrednio art. 14 [EKPC] i art. 1 protokołu dodatkowego nr 12 [do EKPC] i odstąpienia od stosowania niezgodnego krajowego źródła prawa, bez konieczności uprzedniego wystąpienia do Corte Costituzionale o zbadanie jego zgodności z konstytucją?
3) Czy prawo Unii a w szczególności art. 2 i 6 TUE, art. 21 i 34 Karty [praw podstawowych Unii Europejskiej] oraz dyrektywy 2000/43/WE i 2003/109/WE, stoi na przeszkodzie przepisom krajowym (prowincjonalnym) takim jak zawarte w art. 15 akapit 3 [2] dekretu prezydenta republiki nr 670/1972 w związku z art. 1 i 5 ustawy prowincjonalnej nr 3 z 1998 r. oraz w uchwale rady prowincji nr 1865 z dnia 20 lipca 2009 r., w części w której w odniesieniu do korzyści przez nie przewidzianych a w szczególności do tzw. »dodatku mieszkaniowego«, nadają one znaczenie przynależności państwowej zastrzegając dla pracowników będących rezydentami długoterminowymi niepochodzącymi z Unii lub dla bezpaństwowców traktowanie mniej korzystne niż dla obywateli będących rezydentami Wspólnoty (Włochów lub innych)?
W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytania:
4) Czy w przypadku naruszenia ogólnych zasad Unii takich jak zakaz dyskryminacji i wymóg pewności prawa, jeżeli istnieją krajowe przepisy wykonawcze pozwalające sądowi "nakazać zaprzestanie szkodliwego zachowania i wydać każde inne odpowiednie postanowienie zależnie od okoliczności i skutków dyskryminacji" oraz wymagające od niego "nakazania zaprzestania zachowania, postępowania lub cofnięcia dyskryminującego aktu, jeżeli nadal on istnieje, jak również usunięcia skutków" i pozwalające zarządzić "w celu uniemożliwienia ponownego wystąpienia - w terminie określonym w postanowieniu - plan usunięcia stwierdzonych przypadków dyskryminacji", wykładni art. 15 dyrektywy 2000/43/WE w części w której przewiduje on, że sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające należy dokonywać w ten sposób, iż pomiędzy stwierdzonymi przypadkami dyskryminacji i skutkami, jakie mają być usunięte również w celu uniknięcia nieuzasadnionej dyskryminacji odwrotnej, obejmuje on wszystkie naruszenia oddziaływujące na osoby, których dotyczy dyskryminacja chociażby nie były częścią sporu?
W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie:
5) Czy prawo Unii a w szczególności art. 2 i 6 TUE, art. 21 i 34 Karty [praw podstawowych Unii Europejskiej] oraz dyrektywy 2000/43/WE i 2003/109/WE, stoi na przeszkodzie przepisom krajowym (prowincjonalnym), które wymagają jedynie od osób pochodzących spoza Wspólnoty a nie od obywateli Wspólnoty (Włochów i innych) - zrównanych jedynie w zakresie obowiązku zamieszkiwania na terytorium prowincji przez okres dłuższy niż 5 lat - spełniania dodatkowego wymogu polegającego na przepracowaniu 3 lat w celu korzystania z dostępu do dodatku mieszkaniowego?
6) Czy prawo Unii a w szczególności art. 2 i 6 TUE, art. 18, 45, 49 TFUE w związku z art. 1, 21 i 34 Karty [praw podstawowych Unii Europejskiej], stoi na przeszkodzie przepisom krajowym (prowincjonalnym), które przewidują, że obywatele Wspólnoty (Włosi i inni) mają obowiązek złożenia oświadczenia o przynależności lub przystąpieniu do jednej z grup językowych obecnych w Górnej Adydze/ Południowym Tyrolu w celu korzystania z dostępu do dodatku mieszkaniowego?
7) Czy prawo Unii a w szczególności art. 2 i 6 TUE, art. 18, 45, 49 TFUE w związku z art. 21 i 34 Karty [praw podstawowych Unii Europejskiej], stoi na przeszkodzie przepisom krajowym (prowincjonalnym), które nakładają na obywateli Wspólnoty (Włochów i innych) obowiązek zamieszkiwania lub pracy na terytorium prowincji od co najmniej 5 lat w celu korzystania z dostępu do dodatku mieszkaniowego?
