a także mając na uwadze, co następuje:(1) Zanieczyszczenie chemiczne wód powierzchniowych stanowi zagrożenie dla środowiska wodnego, które może spowodować ostrą i chroniczną toksyczność dla organizmów wodnych, akumulację substancji zanieczyszczających w ekosystemie oraz utratę siedlisk i różnorodności biologicznej, jak również zagrożenie dla zdrowia ludzkiego. W pierwszej kolejności należy zidentyfikować przyczyny zanieczyszczenia oraz zwalczać emisje substancji zanieczyszczających u ich źródła w sposób możliwie najbardziej skuteczny pod względem gospodarczym i środowiskowym.
(2) Zgodnie z art. 191 ust. 2 zdanie drugie Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) polityka Unii w dziedzinie ochrony środowiska opiera się na zasadzie ostrożności oraz na zasadach działania zapobiegawczego, naprawiania szkody w środowisku w pierwszym rzędzie u źródła i na zasadzie "zanieczyszczający płaci".
(3) Oczyszczanie ścieków może być bardzo kosztowne. W celu ułatwienia zmniejszenia i racjonalizycji tych kosztów można wspierać rozwój innowacyjnych technologii oczyszczania ścieków.
(4) Dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej 4 ustanawia strategię na rzecz przeciwdziałania zanieczyszczeniu wody. Strategia ta obejmuje zidentyfikowanie substancji priorytetowych spośród tych, które stanowią na poziomie Unii znaczne ryzyko dla środowiska wodnego lub za jego pośrednictwem. Decyzją nr 2455/2001/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2001 r. ustanawiającą wykaz priorytetowych substancji w dziedzinie polityki wodnej 5 ustanowiono pierwszy wykaz 33 substancji lub grup substancji, którym nadano charakter priorytetowy na poziomie Unii w celu włączenia do załącznika X do dyrektywy 2000/60/WE.
(5) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/105/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie środowiskowych norm jakości w dziedzinie polityki wodnej 6 ustanawia środowiskowe normy jakości (EQS), zgodnie z dyrektywą 2000/60/WE, dla 33 substancji priorytetowych określonych w decyzji nr 2455/2001/WE oraz dla ośmiu innych substancji zanieczyszczających, które były już objęte regulacjami na poziomie Unii.
(6) Zgodnie z art. 191 ust. 3 TFUE przy opracowywaniu polityki w dziedzinie środowiska Unia uwzględnia dostępne dane naukowo-techniczne, warunki środowiska w różnych regionach Unii, potencjalne korzyści i koszty, które mogą wynikać z działania lub z zaniechania działania, a także gospodarczy i społeczny rozwój Unii jako całości i zrównoważony rozwój jej regionów. Przy opracowywaniu opłacalnej i proporcjonalnej polityki mającej na celu zapobieganie zanieczyszczeniu chemicznemu wód powierzchniowych i kontrolę tego zjawiska, w tym przy przeglądzie wykazu substancji priorytetowych zgodnie z art. 16 ust. 4 dyrektywy 2000/60/WE, należy uwzględniać czynniki naukowe, środowiskowe i społeczno-gospodarcze, w tym wpływ na zdrowie ludzkie. Mając na względzie powyższy cel, należy konsekwentnie stosować zasadę "zanieczyszczający płaci", leżącą u podstaw dyrektywy 2000/60/WE.
(7) Zgodnie z art. 16 ust. 4 dyrektywy 2000/60/WE i art. 8 dyrektywy 2008/105/WE Komisja dokonała przeglądu wykazu substancji priorytetowych i uznała, że należy zmienić wykaz substancji priorytetowych poprzez zidentyfikowanie nowych substancji, wobec których należy podjąć priorytetowe działania na poziomie Unii, ustanowienie środowiskowych norm jakości dla tych nowo zidentyfikowanych substancji, zmianę, zgodnie z postępem naukowym, środowiskowych norm jakości dla niektórych obecnych substancji oraz ustanowienie środowiskowych norm jakości dla flory i fauny w odniesieniu do niektórych obecnych oraz nowo zidentyfikowanych substancji priorytetowych.
(8) Przegląd wykazu substancji priorytetowych opierał się na szeroko zakrojonych konsultacjach z ekspertami reprezentującymi służby Komisji, państwa członkowskie, zainteresowane strony oraz Komitet Naukowy ds. Zagrożeń dla Zdrowia i Środowiska.
(9) Zmienione środowiskowe normy jakości dla obecnych substancji priorytetowych powinny zostać po raz pierwszy uwzględnione w planach gospodarowania wodami w dorzeczu na lata 2015-2021. Nowo zidentyfikowane substancje priorytetowe oraz ich środowiskowe normy jakości powinny zostać uwzględnione przy tworzeniu dodatkowych programów monitorowania oraz we wstępnych programach środków, które mają zostać przedstawione do końca 2018 r. W celu osiągnięcia dobrego stanu chemicznego wód powierzchniowych, zmienione środowiskowe normy jakości dla obecnych substancji priorytetowych powinny zostać osiągnięte do końca 2021 r., natomiast środowiskowe normy jakości dla nowo zidentyfikowanych substancji powinny zostać osiągnięte do końca 2027 r., bez uszczerbku dla art. 4 ust. 4-9 dyrektywy 2000/60/WE, który zawiera m.in. przepisy dotyczące przedłużenia ostatecznego terminu na osiągnięcie dobrego stanu chemicznego wód powierzchniowych lub mniej rygorystycznych celów środowiskowych dla określonych części wód z uwagi na nieproporcjonalne koszty lub potrzeby społeczno-gospodarcze, pod warunkiem iż nie nastąpi dalsze pogorszenie stanu tych części wód. Określenie stanu chemicznego wód powierzchniowych w terminie do 2015 r. ustanowionym w art. 4 dyrektywy 2000/60/WE powinno się zatem opierać wyłącznie na substancjach i środowiskowych normach jakości określonych w dyrektywie 2008/105/WE w wersji obowiązującej na dzień 13 stycznia 2009 r., chyba że wspomniane środowiskowe normy jakości są bardziej rygorystyczne niż środowiskowe normy jakości zmienione na mocy niniejszej dyrektywy, w którym to przypadku zastosowanie mają te drugie.
(10) Od czasu przyjęcia dyrektywy 2000/60/WE przyjęto, zgodnie z art. 16 ust. 6 tej dyrektywy, szereg aktów unijnych będących kontrolami emisji w odniesieniu do poszczególnych substancji priorytetowych. Ponadto, wiele działań z zakresu ochrony środowiska wchodzi w zakres innych obowiązujących przepisów Unii. W przypadku gdy cele określone w art. 16 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE mogą zostać skutecznie osiągnięte w ramach obowiązujących instrumentów, należy nadać priorytetowe znaczenie wdrożeniu i przeglądowi tych instrumentów, a nie tworzeniu nowych środków. Włączenie danej substancji do załącznika X do dyrektywy 2000/60/WE pozostaje bez uszczerbku dla stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin 7 .
(11) W celu poprawy koordynacji między dyrektywą 2000/60/WE, rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów 8 , oraz odpowiednim prawodawstwem sektorowym, należy wykorzystać potencjalne synergie w celu określenia możliwych obszarów, w których dane zebrane przy wdrażaniu dyrektywy 2000/60/WE mogą zostać wykorzystane do wsparcia REACH i innych odpowiednich procedur oceny substancji oraz - odwrotnie - obszarów, w których dane zgromadzone do celu oceny substancji na mocy REACH i odpowiedniego prawodawstwa sektorowego mogą zostać wykorzystane do wsparcia wdrażania dyrektywy 2000/60/WE, w tym uszeregowania przewidzianego w art. 16 ust. 2 tej dyrektywy.
(12) Stopniowe ograniczanie zanieczyszczenia substancjami priorytetowymi oraz zaprzestanie lub stopniowe wyeliminowanie zrzutów, emisji i strat priorytetowych substancji niebezpiecznych, wymagane na mocy dyrektywy 2000/60/WE, można często osiągnąć w sposób najbardziej opłacalny za pomocą unijnych środków kontroli u źródła odnoszących się do poszczególnych substancji, na przykład zgodnie z rozporządzeniami (WE) nr 1907/2006, (WE) nr 1107/2009, (UE) nr 528/2012 9 lub dyrektywami 2001/82/WE 10 , 2001/83/WE 11 lub 2010/75/UE 12 . Należy zatem zwiększyć spójność między tymi aktami prawnymi, dyrektywą 2000/60/WE i innymi odpowiednimi przepisami w celu zapewnienia odpowiedniego stosowania mechanizmów kontroli u źródła. W przypadku gdy wyniki regularnego przeglądu załącznika X do dyrektywy 2000/60/WE oraz dostępne dane z monitoringu wskażą, że środki zastosowane na szczeblu Unii lub na szczeblu państw członkowskich są niewystarczające do osiągnięcia środowiskowych norm jakości dla niektórych substancji priorytetowych lub celu, jakim jest zaprzestanie emisji lub stopniowe wyeliminowanie niektórych priorytetowych substancji niebezpiecznych, należy podjąć odpowiednie działania na szczeblu Unii lub na szczeblu państw członkowskich, aby osiągnąć cele dyrektywy 2000/60/WE, z uwzględnieniem ocen ryzyka, analiz społecznoekonomicznych i analiz kosztów i korzyści przeprowadzonych w ramach odpowiednich przepisów, a także dostępności rozwiązań alternatywnych.
(13) Od czasu ustalenia środowiskowych norm jakości dla 33 substancji priorytetowych ujętych w załączniku X do dyrektywy 2000/60/WE przeprowadzono wiele ocen ryzyka na mocy rozporządzenia Rady (EWG) nr 793/93 z dnia 23 marca 1993 r. w sprawie oceny i kontroli ryzyk stwarzanych przez istniejące substancje 13 , zastąpionego następnie rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006. W celu zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony oraz w celu dostosowania środowiskowych norm jakości do najnowszej wiedzy naukowotechnicznej w zakresie ryzyka dla środowiska wodnego lub za jego pośrednictwem należy dokonać przeglądu środowiskowych norm jakości dla niektórych obecnych substancji.
(14) Zidentyfikowano dodatkowe substancje stanowiące na poziomie Unii znaczne ryzyko dla środowiska wodnego lub za jego pośrednictwem i dokonano ich uszeregowania przy wykorzystaniu podejść określonych w art. 16 ust. 2 dyrektywy 2000/60/WE; substancje te należy dodać do wykazu substancji priorytetowych. Ustalając środowiskowe normy jakości dla tych substancji, uwzględniono najnowsze dostępne dane naukowotechniczne.
(15) Zanieczyszczenie wód i gleb pozostałościami farmaceutycznymi stanowi coraz większy problem dla środowiska. Przy ocenie i kontroli zagrożeń stwarzanych przez produkty lecznicze dla środowiska wodnego lub za jego pośrednictwem należy uwzględniać w odpowiedni sposób unijne cele środowiskowe. Dla rozwiązania tego problemu Komisja powinna zbadać ryzyko skutków środowiskowych produktów leczniczych i przedstawić analizę przydatności i skuteczności obecnych ram prawnych pod kątem ochrony środowiska wodnego i zdrowia ludzkiego za pośrednictwem środowiska wodnego.
(16) Ustanowienie środowiskowych norm jakości dla priorytetowych substancji niebezpiecznych wiąże się zazwyczaj z wyższymi poziomami niepewności, niż ma to miejsce w przypadku substancji priorytetowych, lecz takie środowiskowe normy jakości w dalszym ciągu stanowią punkt odniesienia dla oceny zgodności z celem, jakim jest osiągnięcie dobrego stanu chemicznego wód powierzchniowych, określonego w art. 2 pkt 24 i art. 4 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i (iii) dyrektywy 2000/60/WE. Jednakże w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony środowiska i zdrowia ludzkiego należy również dążyć do zaprzestania lub stopniowego wyeliminowania zrzutów, emisji i strat priorytetowych substancji niebezpiecznych zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) ppkt (iv) dyrektywy 2000/60/WE.
(17) W ostatnich latach nastąpił znaczny rozwój wiedzy naukowej w zakresie skutków i zachowywania się substancji zanieczyszczających w wodzie. Więcej wiadomo na temat tego, w którym elemencie środowiska wodnego (woda, osady lub flora i fauna, zwane dalej "matrycą") istnieje prawdopodobieństwo wykrycia danej substancji, a w związku z tym - gdzie najprawdopodobniej jej stężenie będzie mierzalne. Niektóre wysoce hydrofobowe substancje akumulują się we florze i faunie i są prawie niewykrywalne w wodzie, nawet przy wykorzystaniu najbardziej zaawansowanych technik analitycznych. W odniesieniu do tych substancji należy ustalić środowiskowe normy jakości dla flory i fauny. W celu wykorzystania swojej strategii monitorowania i dostosowania jej do uwarunkowań lokalnych państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość stosowania środowiskowej normy jakości dla alternatywnej matrycy lub, w odpowiednich przypadkach, korzystania z alternatywnego taksonu flory i fauny, np. podtypu skorupiaki, paratypu ryby, gromady głowonogi lub gromady małże, pod warunkiem że poziom ochrony gwarantowany przez środowiskowe normy jakości i system monitorowania stosowany przez państwa członkowskie jest tak dobry jak poziom zapewniany przez środowiskowe normy jakości i matrycę określone w niniejszej dyrektywie.
(18) Nowatorskie metody monitorowania, takie jak próbkowanie pasywne i inne narzędzia, są obiecujące w kontekście przyszłych zastosowań, dlatego należy je dalej rozwijać.
(19) Dyrektywa Komisji 2009/90/WE z dnia 31 lipca 2009 r. ustanawiająca, na mocy dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, specyfikacje techniczne w zakresie analizy i monitorowania stanu chemicznego wód 14 ustanawia minimalne kryteria w zakresie wyników w odniesieniu do metod analitycznych stosowanych w ramach monitorowania stanu wód. Kryteria te zapewniają przydatność i trafność informacji z monitorowania poprzez wprowadzenie wymogu korzystania z metod analitycznych, które są wystarczająco czułe, by zapewnić niezawodne wykrycie i pomiar wszelkiego przekroczenia środowiskowych norm jakości. Państwom członkowskim powinno się zezwolić na monitorowanie w matrycach lub taksonach flory i fauny innych niż określone w niniejszej dyrektywie wyłącznie wtedy, gdy stosowana metoda analityczna spełnia minimalne kryteria w zakresie wyników określone w art. 4 dyrektywy 2009/90/WE w odniesieniu do odpowiednich środowiskowych norm jakości i odpowiedniej matrycy lub taksonu flory i fauny lub sprawdza się co najmniej tak samo dobrze jak dostępna metoda dla środowiskowych norm jakości oraz matrycy lub taksonu flory i fauny określonych w niniejszej dyrektywie.
(20) Wdrażanie niniejszej dyrektywy wiąże się z wyzwaniami, takimi jak różnorodność możliwych odpowiedzi na kwestie naukowe, techniczne i praktyczne oraz niepełny rozwój metod monitorowania, a także ograniczenia w zakresie zasobów ludzkich i finansowych. Aby podjąć niektóre z tych wyzwań, należy wspierać rozwój strategii monitorowania i metod analitycznych za pomocą działań technicznych grup ekspertów w ramach wspólnej strategii wdrażania dyrektywy 2000/60/WE.
(21) Trwałe, wykazujące zdolność do bioakumulacji i toksyczne substancje (PBT) oraz inne substancje zachowujące się jak PBT mogą przez lata występować w środowisku wodnym na poziomie stwarzającym znaczne ryzyko, nawet jeśli podjęto już kompleksowe działania służące ograniczeniu lub zaprzestaniu emisji takich substancji. Niektóre z nich wykazują również zdolność do przemieszczania się na dalekie odległości, a także charakteryzują się wszechobecnością w środowisku. Kilka takich substancji znajduje się wśród obecnych i nowo zidentyfikowanych priorytetowych substancji niebezpiecznych. W odniesieniu do niektórych z tych substancji istnieją dowody na długoterminową wszechobecność w środowisku wodnym w Unii, dlatego te szczególne substancje należy wziąć pod szczególną uwagę pod kątem ich wpływu na prezentację stanu chemicznego zgodnie z dyrektywą 2000/60/WE oraz w odniesieniu do wymogów w zakresie monitoringu.
(22) W odniesieniu do prezentacji stanu chemicznego na podstawie sekcji 1.4.3 załącznika V do dyrektywy 2000/60/WE państwom członkowskim należy zezwolić na odrębne przedstawianie wpływu wywieranego na stan chemiczny przez substancje, które zachowują się jak wszechobecne PBT, tak by nie przesłonić poprawy jakości wód osiągniętej w odniesieniu do innych substancji. Oprócz obowiązkowej mapy obejmującej wszystkie substancje można przedstawić dodatkowe mapy, które obejmują substancje, które zachowują się jak wszechobecne PBT i, oddzielnie, pozostałe substancje.
(23) Monitorowanie należy dostosować do przestrzennej i czasowej skali spodziewanej zmienności stężeń. Zważywszy na znaczne rozprzestrzenienie i zakładane długie okresy regeneracji w odniesieniu do substancji zachowujących się jak wszechobecne PBT, państwom członkowskim należy zezwolić na ograniczenie liczby punktów monitorowania lub częstotliwości monitorowania tych substancji do minimalnego poziomu wystarczającego do rzetelnej analizy długoterminowych trendów, pod warunkiem że dostępne są miarodajne pod względem statystycznym linie bazowe monitorowania.
(24) Szczególna uwaga poświęcona substancjom zachowującym się jak wszechobecne PBT nie zwalnia Unii ani państw członkowskich z podejmowania działań dodatkowych w stosunku do już podjętych, w tym na szczeblu międzynarodowym, służących ograniczeniu lub zaprzestaniu zrzutów, emisji i strat tych substancji, aby osiągnąć cele określone w art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2000/60/WE.
(25) Zgodnie z art. 10 ust. 3 dyrektywy 2000/60/WE, w przypadku gdy cel w zakresie jakości lub norma jakości, ustanowione na mocy tej dyrektywy, dyrektyw wymienionych w załączniku IX do dyrektywy 2000/60/WE lub na mocy innych przepisów unijnych, wymagają bardziej restrykcyjnych warunków od wynikających ze stosowania art. 10 ust. 2 tej dyrektywy, należy ustalić odpowiednio bardziej restrykcyjne kontrole emisji. Podobny przepis zawarto w art. 18 dyrektywy 2010/75/UE. Z powyższych artykułów wynika, że kontrole emisji ustanowione na mocy przepisów ustawowych wyszczególnionych w art. 10 ust. 2 dyrektywy 2000/60/WE powinny stanowić minimalny poziom stosowanych kontroli. Jeżeli kontrole te nie są w stanie zapewnić osiągnięcia środowiskowych norm jakości, np. w przypadku substancji zachowujących się jak wszechobecne PBT, ale nie zapewniłyby tego również bardziej restrykcyjne warunki, nawet w połączeniu z bardziej restrykcyjnymi warunkami dla innych zrzutów, emisji i strat oddziałujących na środowisko wodne, nie można uważać, że takie bardziej restrykcyjne warunki są wymagane do spełnienia tych środowiskowych norm jakości.
(26) Do oceny ryzyka w kontekście wyboru nowych substancji priorytetowych potrzebne są wysokiej jakości dane z monitorowania oraz dane dotyczące skutków ekotoksykologicznych i toksykologicznych. Mimo że jakość danych z monitorowania uzyskiwanych od państw członkowskich znacznie się poprawiła w ostatnich latach, dane te nie zawsze są użyteczne pod względem jakości i zasięgu w Unii. W danych z monitorowania brakuje w szczególności wielu nowych substancji zanieczyszczających, które można określić jako substancje obecnie nieobjęte rutynowymi programami monitorowania na poziomie Unii, lecz mogące przedstawiać znaczne ryzyko wymagające uregulowania, w zależności od ich potencjalnych skutków ekotoksykologicznych i toksykologicznych oraz ich poziomów w środowisku wodnym.
(27) Aby dostarczyć Komisji ukierunkowanych, wysokiej jakości informacji z monitorowania dotyczących stężenia substancji w środowisku wodnym, potrzebny jest nowy mechanizm, w którym kładzie się nacisk na nowe substancje zanieczyszczające i substancje, w przypadku których dostępne dane z monitorowania są niedostatecznej jakości do celów oceny ryzyka. Nowy mechanizm powinien ułatwiać gromadzenie tych informacji w dorzeczach w całej Unii i uzupełniać dane z monitorowania pochodzące z programów, o których mowa w art. 5 i 8 dyrektywy 2000/60/WE, oraz z innych wiarygodnych źródeł. By utrzymać koszty monitorowania na rozsądnym poziomie, mechanizm ten powinien się koncentrować na ograniczonej liczbie substancji, w tym umieszczonych czasowo na liście obserwacyjnej, oraz na ograniczonej liczbie punktów monitorowania, ale powinien dostarczać reprezentatywnych danych, które byłyby użyteczne w procesie szeregowania na poziomie Unii. Lista powinna mieć charakter dynamiczny, a jej ważność powinnna być ograniczona w czasie, tak aby można było reagować na nowe informacje dotyczące potencjalnych zagrożeń stwarzanych przez nowe substancje zanieczyszczające oraz aby monitorowanie substancji nie trwało dłużej, niż jest to konieczne.
(28) Aby uprościć i usprawnić obowiązki państw członkowskich w zakresie sprawozdawczości oraz zwiększyć spójność z innymi powiązanymi aspektami gospodarowania wodami, należy połączyć obowiązki w zakresie informowania określone w art. 3 dyrektywy 2008/105/WE z ogólnymi obowiązkami w zakresie sprawozdawczości określonymi w art. 15 dyrektywy 2000/60/WE.
(29) W odniesieniu do prezentacji stanu chemicznego zgodnie z sekcją 1.4.3 załącznika V do dyrektywy 2000/60/WE, do celów aktualizacji programów środków i planów gospodarowania wodami w dorzeczu prowadzonych zgodnie z, odpowiednio, art. 11 ust. 8 i art. 13 ust. 7 dyrektywy 2000/60/WE, państwa członkowskie powinny mieć możliwość przedstawiania oddzielnie wpływu, jaki wywierają na stan chemiczny nowo zidentyfikowane substancje priorytetowe i obecne substancje priorytetowe ze zmienionymi środowiskowymi normami jakości, w taki sposób, by wprowadzenie nowych wymogów nie było błędnie interpretowane jako pogorszenie stanu chemicznego wód powierzchniowych. Oprócz obowiązkowej mapy obejmującej wszystkie substancje można przedstawić dodatkowe mapy, obejmujące nowo zidentyfikowane substancje i obecne substancje ze zmienionymi środowiskowymi normami jakości oraz obejmujące oddzielnie pozostałe substancje.
(30) Istotne jest terminowe podawanie do wiadomości publicznej informacji o stanie unijnych wód powierzchniowych oraz o osiągnięciach w strategii przeciwdziałania zanieczyszczeniom chemicznym. W celu zwiększenia dostępności i przejrzystości tych informacji w każdym państwie członkowskim należy zapewnić publiczny dostęp w drodze elektronicznej do centralnego portalu dostarczającego informacji na temat planów gospodarowania wodami w dorzeczu, a także na temat ich przeglądów i aktualizacji.
(31) Wraz z przyjęciem niniejszego wniosku i przedłożeniem sprawozdania Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Komisja zakończyła swój pierwszy przegląd wykazu substancji priorytetowych zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 8 dyrektywy 2008/105/WE. Obejmowało to przegląd substancji wymienionych w załączniku III do tej dyrektywy oraz wytypowanie niektórych z nich do przyznania im statusu priorytetowego. W chwili obecnej nie istnieją wystarczające dowody, by przyznać status priorytetowy innym substancjom wymienionym w załączniku III. Ponieważ jest możliwe, że będą dostępne nowe informacje dotyczące tych substancji, substancje te nie są wykluczone z przyszłego przeglądu, podobnie jak ma to miejsce w przypadku innych substancji, które zostały uwzględnione w ramach obecnego przeglądu, lecz nie przyznano im statusu priorytetowego. W związku z tym załącznik III do dyrektywy 2008/105/WE stał się nieaktualny i należy go uchylić. Należy odpowiednio zmienić art. 8 tej dyrektywy, również w odniesieniu do terminu składania sprawozdania Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
(32) Aby umożliwić reagowanie we właściwym czasie na istotne postępy naukowo-techniczne w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do aktualizacji metod stosowania środowiskowych norm jakości określonych w dyrektywie. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
(33) W celu pozyskania informacji służących do przyszłej identyfikacji substancji priorytetowych, w szczególności w odniesieniu do nowych substancji zanieczyszczających, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do utworzenia i aktualizacji listy obserwacyjnej. Ponadto należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w celu zapewnienia jednolitych warunków wdrażania niniejszej dyrektywy oraz formularzy sprawozdań dotyczących danych i informacji z monitorowania przekazywanych Komisji. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję 15 .
(34) Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną z dnia 28 września 2011 r. państw członkowskich i Komisji dotyczącą dokumentów wyjaśniających 16 państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.
(35) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie osiągnięcie dobrego stanu chemicznego wód powierzchniowych poprzez określenie środowiskowych norm jakości dla substancji priorytetowych i pewnych innych substancji zanieczyszczających, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, a ze względu na potrzebę utrzymywania takiego samego poziomu ochrony wód powierzchniowych w całej Unii możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(36) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 2000/60/WE i 2008/105/WE,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
