Rozporządzenie 1093/2010 w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) NR 1093/2010

z dnia 24 listopada 2010 r.

w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego ¹ ,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ² ,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą ³ ,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Kryzys finansowy w latach 2007 i 2008, ujawnił istotne braki w nadzorze finansowym, zarówno w poszczególnych przypadkach, jak i w podejściu do systemu finansowego jako całości. Nadzór oparty na modelach krajowych nie nadąża za globalizacją finansową i rzeczywistością, w której europejskie rynki finansowe są zintegrowane i połączone, a liczne instytucje finansowe działają na szczeblu transgranicznym. Kryzys ujawnił niedociągnięcia w zakresie współpracy, koordynacji, spójnego stosowania przepisów unijnych i zaufania pomiędzy krajowymi organami nadzoru.

(2) Przed kryzysem finansowym i w jego trakcie Parlament Europejski apelował o dążenie do większej integracji europejskiego nadzoru, tak aby zapewnić wszystkim podmiotom na poziomie unijnym równe warunki konkurencji i uwzględnić rosnącą integrację rynków finansowych w Unii (w swych rezolucjach z dnia 13 kwietnia 2000 r. na temat komunikatu Komisji dotyczącego wprowadzania ram dla rynków finansowych: plan działania ⁴ , z dnia 21 listopada 2002 r. w sprawie zasad nadzoru ostrożnościowego w Unii Europejskiej ⁵ , z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie polityki usług finansowych (2005-2010) - białej księgi ⁶ , z dnia 23 września 2008 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie funduszy hedgingowych i niepublicznego rynku kapitałowego ⁷  i z dnia 9 października 2008 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie działań następczych w związku z metodą Lamfalussy'ego: przyszła struktura nadzoru ⁸  oraz w swych stanowiskach z dnia 22 kwietnia 2009 r. w sprawie zmienionego wniosku w sprawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Solvency II) ⁹  i z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie agencji ratingowych ¹⁰ .

(3) W listopadzie 2008 r. Komisja utworzyła grupę wysokiego szczebla pod przewodnictwem Jacques'a de Larosière'a w celu opracowania zalecenia dotyczącego sposobu wzmocnienia europejskich ram nadzorczych dla lepszej ochrony obywateli i przywrócenia zaufania do systemu finansowego. W swoim sprawozdaniu końcowym przedstawionym w dniu 25 lutego 2009 r. ("sprawozdanie grupy de Larosière' a"), grupa wysokiego szczebla zaleciła wzmocnienie ram nadzorczych, aby zmniejszyć groźbę wystąpienia w przyszłości kryzysów finansowych i ograniczyć ich skutki. Zaleciła ona reformy struktury nadzoru sektora finansowego w Unii. Grupa ekspertów wyraziła również stanowisko, że należy stworzyć Europejski System Urzędów Nadzoru Finansowego złożony z trzech Europejskich Urzędów Nadzoru odpowiedzialnych, odpowiednio, za bankowość, papiery wartościowe oraz ubezpieczenia i pracownicze programy emerytalne, a także zaleciła powołanie Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego. Eksperci uznali, że reformy wymienione w raporcie są niezbędne i należy niezwłocznie rozpocząć ich realizację.

(4) W swoim komunikacie z dnia 4 marca 2009 r. zatytułowanym "Realizacja europejskiego planu naprawy" Komisja zaproponowała przedłożenie projektu legislacyjnego w sprawie utworzenia Europejskiego Systemu Urzędów Nadzoru Finansowego i Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego. W komunikacie z dnia 27 maja 2009 r. zatytułowanym "Europejski nadzór finansowy" Komisja przedstawiła więcej szczegółów na temat możliwej struktury takich nowych ram nadzorczych, co odzwierciedla meritum sprawozdania grupy de Larosière'a.

(5) W konkluzjach z dnia 19 czerwca 2009 r. Rada Europejska potwierdziła, że należy utworzyć Europejski System Urzędów Nadzoru Finansowego złożony z trzech nowych Europejskich Urzędów Nadzoru. System ten powinien mieć na celu podniesienie jakości i spójności nadzoru krajowego, wzmocnienie nadzoru nad grupami transgranicznymi oraz opracowanie jednolitego zbioru przepisów europejskich obowiązującego wszystkie instytucje finansowe na rynku wewnętrznym. Rada Europejska zaznaczyła, że Europejskie Urzędy Nadzoru powinny również posiadać uprawnienia nadzorcze w stosunku do agencji ratingowych oraz zwróciła się do Komisji o przygotowanie konkretnych wniosków dotyczących możliwości odgrywania przez Europejski System Urzędów Nadzoru Finansowego istotnej roli w sytuacjach kryzysowych, podkreślając jednocześnie, że decyzje podjęte przez Europejskie Urzędy Nadzoru nie powinny wpływać na obowiązki budżetowe państw członkowskich.

(6) W dniu 17 czerwca 2010 r. Rada Europejska ostatecznie stwierdziła, że "państwa członkowskie powinny wprowadzić system opłat i podatków nakładanych na instytucje finansowe, aby zapewnić równy podział obciążeń finansowych i określić zachęty służące ograniczeniu ryzyka systemowego. Takie opłaty lub podatki powinny być częścią struktury wiarygodnego rozwiązania ramowego. Pilnie potrzebne są dalsze prace nad ich głównymi aspektami; należy starannie zbadać kwestie równości reguł gry oraz łączne skutki zastosowania różnych środków regulacyjnych".

(7) Kryzys gospodarczy i finansowy stworzył realne i poważne zagrożenia dla stabilności systemu finansowego i funkcjonowania rynku wewnętrznego. Przywrócenie oraz utrzymanie stabilności i wiarygodności systemu finansowego jest bezwzględnym warunkiem wstępnym utrzymania zaufania na rynku wewnętrznym oraz jego spójności, a tym samym utrzymania i poprawy warunków umożliwiających ustanowienie w pełni zintegrowanego i działającego rynku wewnętrznego w obszarze usług finansowych. Ponadto głębiej i mocniej zintegrowane rynki finansowe oferują lepsze możliwości pozyskiwania finansowania i dywersyfikacji ryzyka, poprawiając tym samym odporność gospodarek na wstrząsy.

(8) Unia wyczerpała możliwości działań w ramach obecnej formuły Komitetów Nadzorców Europejskich. Unia nie może trwać w sytuacji, w której brakuje mechanizmów zapewniających podejmowanie przez krajowe organy nadzoru najlepszych możliwych decyzji nadzorczych dotyczących instytucji finansowych działających transgranicznie; nie ma wystarczającej współpracy ani wymiany informacji pomiędzy krajowymi organami nadzoru; wspólne działanie podejmowane przez krajowe organy wymaga skomplikowanych ustaleń, aby uwzględnić mozaikę wymogów regulacyjnych i nadzorczych; krajowe rozwiązania są najczęściej jedynym wykonalnym wariantem odpowiedzi na problemy na poziomie unijnym; istnieje wiele różnych interpretacji tych samych tekstów prawnych. Europejski System Nadzoru Finansowego (zwany dalej "ESNF") powinien zostać zaprojektowany w taki sposób, aby zaradzić tym brakom i stworzyć system zgodny z celem, jakim jest stabilny i jednolity unijny rynek usług finansowych łączący krajowe organy nadzoru w silną sieć unijną.

(9) ESNF powinien stanowić zintegrowaną sieć krajowych i unijnych organów nadzoru finansowego, w ramach której bieżący nadzór sprawowany jest na poziomie krajowym. Należy również osiągnąć większą harmonizację i spójne stosowanie przepisów dotyczących instytucji i rynków finansowych w całej Unii. Poza Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Bankowego) (zwanym dalej "Urzędem") należy powołać Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) i Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), a także Wspólny Komitet Europejskich Urzędów Nadzoru (zwany dalej "Wspólnym Komitetem"). Europejska Rada ds. Ryzyka Systemowego (zwana dalej "ERRS") powinna stanowić część ESNF w celu zrealizowania zadań określonych w niniejszym rozporządzeniu oraz w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 ¹¹ .

(10) Europejskie Urzędy Nadzoru powinny zastąpić Komitet Europejskich Organów Nadzoru Bankowego ustanowiony decyzją Komisji 2009/78/WE ¹² , Komitet Europejskich Organów Nadzoru ds. Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych ustanowiony decyzją Komisji 2009/79/WE ¹³  oraz Komitet Europejskich Organów Nadzoru nad Rynkiem Papierów Wartościowych ustanowiony decyzją Komisji 2009/77/WE ¹⁴  i przejąć wszystkie zadania i kompetencje tych komitetów, wraz z kontynuowaniem, w stosownych przypadkach, już rozpoczętych prac i projektów. Należy jasno określić zakres działań poszczególnych Europejskich Urzędów Nadzoru. Europejskie Urzędy Nadzoru powinny odpowiadać za swoje działania przed Parlamentem Europejskim i Radą. W sytuacjach gdy ta odpowiedzialność dotyczyć będzie kwestii międzysektorowych, które koordynowane były za pośrednictwem Wspólnego Komitetu, za koordynację tę powinny odpowiadać Europejskie Urzędy Nadzoru poprzez Wspólny Komitet.

(11) Urząd powinien działać, mając na uwadze polepszenie funkcjonowania rynku wewnętrznego, w tym zwłaszcza poprzez osiągnięcie wysokiego poziomu, skuteczności i spójności regulacji i nadzoru, uwzględniając zróżnicowane interesy poszczególnych państw członkowskich i różny charakter instytucji finansowych. Urząd powinien chronić wartości społeczne, takie jak stabilność systemu finansowego, przejrzystość rynków i produktów finansowych, oraz chronić deponentów i inwestorów. Urząd powinien również zapobiegać arbitrażowi regulacyjnemu i gwarantować równe warunki konkurencji oraz wzmocnić międzynarodową koordynację nadzoru finansowego, z korzyścią dla całej gospodarki, w tym dla instytucji finansowych i innych zainteresowanych stron, konsumentów i pracowników. Jego zadania powinny także obejmować promowanie konwergencji nadzorczej i doradzanie instytucjom Unii w dziedzinach bankowości, płatności, przepisów w zakresie pieniądza elektronicznego i nadzoru nad nim oraz pokrewnych kwestii ładu korporacyjnego, audytów i sprawozdawczości finansowej. Urzędowi należy także powierzyć pewną odpowiedzialność za istniejące i nowe rodzaje działalności finansowej.

(12) W przypadkach i na warunkach określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, lub - jeżeli wymaga tego sytuacja nadzwyczajna - zgodnie z warunkami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, Urząd powinien móc także czasowo zakazać prowadzenia lub ograniczyć pewne rodzaje działalności finansowej, które zagrażają prawidłowemu funkcjonowaniu i integralności rynków finansowych lub stabilności całego systemu finansowego w Unii lub jego części. W przypadkach gdy czasowy zakaz prowadzenia pewnych rodzajów działalności finansowej lub ograniczenie pewnych rodzajów działalności finansowej mają wpływ międzysektorowy, przepisy sektorowe powinny przewidywać, że Urząd powinien w stosownych przypadkach koordynować swoje działania z działaniami Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) i Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) za pośrednictwem Wspólnego Komitetu.

(13) Urząd powinien również należycie uwzględniać wpływ swoich działań na konkurencję i innowacje w ramach rynku wewnętrznego, konkurencyjność Unii na świecie, integrację finansową i nową strategię Unii na rzecz tworzenia miejsc pracy i wzrostu.

(14) Aby zrealizować te cele, Urząd powinien posiadać osobowość prawną oraz niezależność administracyjną i finansową.

(15) Na podstawie prac organów międzynarodowych, ryzyko systemowe należy zdefiniować jako ryzyko zakłócenia równowagi systemu finansowego mogące spowodować poważne negatywne konsekwencje dla rynku wewnętrznego i realnej gospodarki. Wszystkie rodzaje pośredników finansowych, rynków i infrastruktury potencjalnie mogą w pewnym stopniu mieć znaczenie systemowe.

(16) Ryzyko transgraniczne obejmuje wszelkiego rodzaju ryzyko spowodowane przez nierównowagę gospodarczą lub problemy finansowe w całej Unii lub w jej części, które może mieć poważne negatywne skutki dla transakcji między podmiotami gospodarczymi dwóch lub więcej państw członkowskich, dla funkcjonowania rynku wewnętrznego lub finansów publicznych Unii lub któregokolwiek z jej państw członkowskich.

(17) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w swoim wyroku z dnia 2 maja 2006 r. w sprawie C-217/04 (Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej) stwierdził, że: "brzmienie art. 95 Traktatu WE [obecnie art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE)] nie pozwala na wniosek, iż przepisy przyjęte przez prawodawcę wspólnotowego na podstawie tego przepisu powinny zostać ograniczone, jeśli chodzi o ich adresatów, wyłącznie do państw członkowskich. W rzeczywistości bowiem może okazać się konieczne, według oceny tego prawodawcy, przewidzenie możliwości ustanowienia organu wspólnotowego mającego za zadanie przyczynianie się do realizacji procesu harmonizacji, w sytuacjach gdy stosowne wydaje się przyjęcie niewiążących środków towarzyszących lub o charakterze ramowym dla ułatwienia jednolitego wykonania i stosowania aktów opartych na tym postanowieniu" ¹⁵ . Cele i zadania Urzędu polegające na udzielaniu właściwym krajowym organom nadzoru pomocy w zakresie spójnej interpretacji i stosowania przepisów unijnych oraz przyczynianiu się do stabilności finansowej koniecznej do integracji finansowej są ściśle związane z celami określonymi w dorobku prawnym Unii dotyczącym rynku wewnętrznego w obszarze usług finansowych. Urząd powinien w związku z tym zostać ustanowiony na podstawie art. 114 TFUE.

(18) Następujące akty ustawodawcze określają zadania właściwych organów państw członkowskich, w tym współpracę między nimi i z Komisją: dyrektywa 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe ¹⁶ , dyrektywa 2006/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie adekwatności kapitałowej firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych ¹⁷  oraz dyrektywa 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów ¹⁸ .

(19) Istniejące przepisy unijne regulujące dziedziny, których dotyczy niniejsze rozporządzenie, obejmują również dyrektywę 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego ¹⁹ , dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 98/78/WE z dnia 27 października 1998 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń w grupach ubezpieczeniowych ²⁰ , rozporządzenie (WE) nr 1781/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. w sprawie informacji o zleceniodawcach, które towarzyszą przekazom pieniężnym ²¹ , dyrektywę 2009/110/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością ²²  oraz w stosownych fragmentach dyrektywę 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu ²³ , dyrektywę 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. dotyczącą sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość ²⁴  oraz dyrektywę 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego ²⁵ .

(20) Pożądane jest, by Urząd wspierał spójne podejście w dziedzinie gwarantowania depozytów celem zapewnienia równych szans dla wszystkich deponentów i równorzędnego ich traktowania w całej Unii. Ponieważ systemy gwarantowania depozytów podlegają kontroli w państwach członkowskich, a nie nadzorowi regulacyjnemu, Urząd powinien móc wykonywać swoje uprawnienia na mocy niniejszego rozporządzenia w stosunku do samego systemu gwarantowania depozytów oraz do jego operatora.

(21) Zgodnie z deklaracją (nr 39) odnoszącą się do artykułu 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), dołączoną do Aktu końcowego konferencji międzyrządowej, która przyjęła Traktat z Lizbony, opracowanie regulacyjnych standardów technicznych wymaga pomocy w postaci specjalistycznej wiedzy technicznej w formie szczególnej dla dziedziny usług finansowych. Konieczne jest umożliwienie Urzędowi zapewniania takiej wiedzy specjalistycznej również w odniesieniu do standardów lub elementów standardów, które nie są oparte na projektach regulacyjnych standardów technicznych opracowanych przez Urząd.

(22) Istnieje potrzeba wprowadzenia skutecznego instrumentu ustanawiającego zharmonizowane regulacyjne standardy techniczne w zakresie usług finansowych, tak by zapewnić, również poprzez jednolity zbiór przepisów, równe warunki i odpowiednią ochronę deponentów, inwestorów i konsumentów w całej Unii. Ponieważ Urząd charakteryzuje wysoki poziom wiedzy specjalistycznej, efektywne i właściwe jest powierzenie mu, w dziedzinach określonych prawem unijnym, opracowania projektów regulacyjnych standardów technicznych, które nie rozstrzygają kwestii politycznych.

(23) Komisja powinna zatwierdzać te projekty regulacyjnych standardów technicznych w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w celu nadania im wiążącej mocy prawnej. Zmiany tych projektów powinny być możliwe jedynie w sytuacjach nadzwyczajnych, ponieważ Urząd jest w bezpośrednim kontakcie z rynkami finansowymi i bierze pod uwagę codzienne funkcjonowanie tych rynków. Projekty regulacyjnych standardów technicznych podlegałyby zmianom, w przypadku ich niezgodności z prawem unijnym lub naruszenia zasady proporcjonalności lub podstawowych zasad rynku wewnętrznego w obszarze usług finansowych określonych w dorobku prawnym Unii dotyczącym usług finansowych. Komisja nie powinna zmieniać treści projektów regulacyjnych standardów technicznych przygotowanych przez Urząd bez uprzedniej konsultacji z Urzędem. Aby zapewnić sprawną i szybką procedurę przyjmowania tych standardów, należy ustalić określony termin, w którym Komisja powinna podjąć decyzję w sprawie ich zatwierdzenia.

(24) Zważywszy na wiedzę specjalistyczną Urzędu w dziedzinach, w których powinny być opracowywane regulacyjne standardy techniczne, należy uwzględnić wyrażony przez Komisję zamiar opierania się zasadniczo na projektach regulacyjnych standardów technicznych przedłożonych jej przez Urząd w celu przyjęcia odpowiednich aktów delegowanych. W przypadku gdy Urząd nie przedłoży jednak projektu regulacyjnych standardów technicznych w terminie określonym w stosownym akcie ustawodawczym, należy zapewnić faktyczne osiągnięcie skutków wykorzystania przekazanych uprawnień oraz utrzymanie efektywności procesu decyzyjnego. W takich sytuacjach Komisja powinna mieć zatem uprawnienia do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych w przypadku braku projektu opracowanego przez Urząd.

(25) Komisja powinna mieć także uprawnienia do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych w drodze aktów wykonawczych zgodnie z art. 291 TFUE.

(26) W dziedzinach nieobjętych regulacyjnymi lub wykonawczymi standardami technicznymi Urząd powinien mieć uprawnienia do wydawania wytycznych i zaleceń w sprawie stosowania prawa Unii. W celu zapewnienia przejrzystości i zwiększenia przestrzegania przez krajowe organy nadzoru tych wytycznych i zaleceń Urząd powinien mieć możliwość opublikowania uzasadnień niezastosowania się przez organy nadzoru do tych wytycznych i zaleceń.

(27) Zapewnianie właściwego i pełnego stosowania prawa unijnego jest podstawowym warunkiem wstępnym dla integralności, przejrzystości, efektywności i prawidłowego funkcjonowania rynków finansowych, stabilności systemu finansowego i równych warunków konkurencji dla instytucji finansowych w Unii. Należy zatem wprowadzić odpowiedni mechanizm obowiązujący w przypadkach stwierdzenia przez Urząd niestosowania lub nieprawidłowego stosowania prawa unijnego prowadzącego do jego naruszenia. Mechanizm ten powinien obowiązywać w dziedzinach, w których prawo Unii określa jasne i bezwarunkowe obowiązki.

(28) Aby umożliwić podjęcie odpowiednich działań w przypadku nieprawidłowego lub niewystarczającego stosowania prawa unijnego, należy wprowadzić mechanizm obejmujący trzy etapy: Po pierwsze, Urząd powinien być uprawniony do zbadania domniemanego nieprawidłowego lub niewystarczającego wykonania obowiązków wynikających z prawa unijnego przez organy krajowe w ramach ich praktyki nadzorczej, a następnie powinien wydać zalecenie. Po drugie, w przypadku gdy właściwy organ krajowy nie zastosuje się do zalecenia, Komisja powinna mieć prawo do wydania formalnej opinii uwzględniającej zalecenie Urzędu, w której wymaga od właściwego organu podjęcia działań koniecznych do zapewnienia przestrzegania prawa Unii.

(29) Po trzecie, w wyjątkowych sytuacjach uporczywej bezczynności właściwego organu Urząd powinien posiadać uprawnienia do przyjęcia w ostateczności decyzji skierowanych do poszczególnych instytucji finansowych. Uprawnienie to powinno być ograniczone do wyjątkowych przypadków, w których właściwy organ nie zastosuje się do skierowanej do niego formalnej opinii oraz w których prawo Unii ma bezpośrednie zastosowanie do instytucji finansowych na mocy istniejących lub przyszłych rozporządzeń unijnych.

(30) Poważne zagrożenia dla prawidłowego funkcjonowania i integralności rynków finansowych lub stabilności systemu finansowego w Unii wymagają szybkiej i skoordynowanej odpowiedzi na szczeblu Unii. Urząd powinien zatem móc zobowiązywać krajowe organy nadzoru do podejmowania konkretnych działań w celu zapobiegania sytuacjom nadzwyczajnym. Rada powinna być uprawniona do stwierdzania wystąpienia sytuacji nadzwyczajnej na podstawie wniosku jednego z Europejskich Urzędów Nadzoru, Komisji lub ERRS.

(31) Urząd powinien zatem móc zobowiązywać krajowe organy nadzoru do podejmowania konkretnych działań w celu zaradzenia sytuacjom nadzwyczajnym. Działanie podjęte w tym względzie przez Urząd nie powinno naruszać uprawnień Komisji na mocy art. 258 TFUE do wszczynania przez nią postępowań wobec państwa członkowskiego danego organu nadzoru w sprawie niepodjęcia przez nie takiego działania, jak również nie narusza prawa Komisji do stosowania w takich okolicznościach środków tymczasowych zgodnie z regulaminem proceduralnym Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jeżeli organy nadzoru danego państwa członkowskiego nie podejmą działania wymaganego przez Urząd, powinno pozostawać to bez uszczerbku dla wszelkiej odpowiedzialności jaką to państwo członkowskie może ponieść zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

(32) W celu zapewnienia efektywnego i skutecznego nadzoru oraz zrównoważonego uwzględnienia stanowisk właściwych organów w poszczególnych państwach członkowskich Urząd powinien móc rozstrzygać ze skutkiem wiążącym spory w sprawach transgranicznych między właściwymi organami, w tym w ramach kolegiów organów nadzoru. Należy wprowadzić postępowanie pojednawcze, podczas którego właściwe organy mogą dojść do porozumienia. Kompetencje Urzędu powinny obejmować spory dotyczące procedury lub przedmiotu działania lub braku działania właściwego organu danego państwa członkowskiego w przypadkach określonych w wiążących prawnie aktach unijnych, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu. W takim przypadku jeden z odnośnych organów nadzoru powinien być uprawniony do zwrócenia się z tą kwestią do Urzędu, który powinien postępować zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Urząd powinien być uprawniony do zażądania, by zainteresowane właściwe organy podjęły konkretne działanie lub by powstrzymały się od działania w celu rozstrzygnięcia danej sprawy, tak by zapewnić zgodność z prawem Unii, przy czym skutki tego postępowania byłyby wiążące dla danych właściwych organów. W przypadku gdy dany właściwy organ nie zastosuje się do skierowanej do niego decyzji o rozstrzygnięciu sporu, Urząd powinien mieć uprawnienia do przyjmowania decyzji skierowanych bezpośrednio do instytucji finansowych w dziedzinach prawa unijnego mających bezpośrednie zastosowanie do tych instytucji. Uprawnienie do przyjęcia takiej decyzji powinno mieć zastosowanie wyłącznie w ostateczności i tylko w celu zapewnienia prawidłowego i spójnego stosowania prawa unijnego. W przypadkach gdy stosowne przepisy unijne przekazują uprawnienia dyskrecjonalne właściwym organom państw członkowskich, decyzje podejmowane przez Urząd nie mogą zastępować wykonywania - zgodnie z prawem unijnym - tych uprawnień dyskrecjonalnych.

(33) Kryzys pokazał, że aktualny system współpracy między organami krajowymi, których uprawnienia ograniczają się do poszczególnych państw członkowskich, jest niewystarczający w stosunku do instytucji finansowych działających transgranicznie.

(34) Grupy ekspertów powołane przez państwa członkowskie w celu badania przyczyn kryzysu i przedstawiania propozycji dotyczących usprawnienia regulacji sektora finansowego i nadzoru nad nim potwierdziły, że aktualne ustalenia nie stanowią solidnej podstawy dla przyszłych regulacji i nadzoru nad transgranicznymi instytucjami finansowymi w Unii.

(35) Sprawozdanie grupy de Larosière'a wskazuje, że "zasadniczo mamy dwie opcje: pierwsza to rozwiązania wprowadzane przez poszczególne kraje z myślą tylko o własnych rynkach, bez liczenia się z pozostałymi, a często ze szkodą dla nich, a druga to wzmocniona, pragmatyczna, racjonalna współpraca europejska z korzyścią dla wszystkich, która pozwoli na utrzymanie otwartej gospodarki globalnej. Zapewni to niekwestionowane korzyści gospodarcze".

(36) Kolegia organów nadzoru odgrywają istotną rolę w efektywnym, skutecznym i spójnym nadzorze instytucji finansowych działających na szczeblu transgranicznym. Urząd powinien przyczyniać się do propagowania i monitorowania efektywnego, skutecznego i konsekwentnego funkcjonowania kolegiów organów nadzoru oraz odgrywać w tym względzie przewodnią rolę w zapewnianiu konsekwentnego i spójnego funkcjonowania kolegiów organów nadzoru w odniesieniu do transgranicznych instytucji finansowych w całej Unii. Urząd powinien mieć zatem pełne prawo do uczestniczenia w kolegiach organów nadzoru w celu usprawniania ich funkcjonowania oraz procesu wymiany informacji w kolegiach organów nadzoru a także celem promowania konwergencji i spójności stosowania prawa Unii przez kolegia organów nadzoru. Jak zauważono w sprawozdaniu grupy de Larosière'a, "należy wyeliminować arbitraż regulacyjny i zakłócenia konkurencji wynikające z różnych praktyk nadzorczych, gdyż mogą one naruszyć stabilność finansową - między innymi poprzez zachęcanie do przenoszenia działalności finansowej do krajów o łagodniejszym systemie nadzoru. System nadzoru musi być postrzegany jako uczciwy i zrównoważony."

(37) Konwergencja w dziedzinie zapobiegania sytuacjom kryzysowym, zarządzania w takich sytuacjach i rozwiązywania kryzysów, również w dziedzinie mechanizmów finansowania, jest niezbędna dla zapewnienia internalizacji kosztów przez system finansowy, aby organy publiczne mogły realizować działania restrukturyzacyjne wobec upadających instytucji finansowych minimalizując skutki takiej upadłości dla systemu finansowego i ograniczając uzależnienie od środków finansowych podatników i środków publicznych dla ratowania banków, ograniczając negatywne skutki dla gospodarki; konwergencja ta jest również niezbędna dla zapewnienia koordynacji stosowania krajowych działań naprawczych. W tym kontekście niezbędne jest opracowanie wspólnego pakietu zasad dotyczących całościowego zestawu narzędzi prewencyjnych i naprawczych dla upadających banków: narzędzia te miałyby być w szczególności wykorzystywane w przypadkach kryzysu w dużych, transgranicznych lub wzajemnie powiązanych instytucjach; należy także oszacować konieczność powierzenia Urzędowi dodatkowych stosownych uprawnień, a także sposoby, w jakie banki i instytucje gromadzące oszczędności mogłyby traktować priorytetowo ochronę osób powierzającym im swoje oszczędności.

(38) W trakcie aktualnego przeglądu dyrektywy 94/19/WE i dyrektywy 97/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 marca 1997 r. w sprawie systemów rekompensat dla inwestorów ²⁶  Komisja zamierza zwrócić szczególną uwagę na konieczność zapewnienia dalej idącej harmonizacji w całej Unii. W sektorze ubezpieczeń odnotowuje się także fakt, że Komisja zamierza przeanalizować możliwość wprowadzenia unijnych przepisów o ochronie ubezpieczonych w przypadku upadłości towarzystwa ubezpieczeniowego. Europejskie Urzędy Nadzoru powinny odgrywać istotną rolę w tych obszarach, w związku z czym należy im powierzyć odpowiednie uprawnienia dotyczące europejskiego systemu gwarantowania depozytów.

(39) Narzędziem przydatnym w funkcjonowaniu sieci organów nadzoru może być delegowanie zadań i kompetencji, tak by ograniczyć powielanie zadań nadzorczych, wspierać współpracę, a tym samym usprawnić proces nadzoru oraz zmniejszyć obciążenia spoczywające na instytucjach finansowych. Rozporządzenie to powinno zatem zapewniać jasne podstawy prawne dla takiego delegowania zadań i kompetencji. O ile powinna być respektowana ogólna zasada dopuszczająca delegowanie zadań i kompetencji, państwa członkowskie powinny mieć jednak możliwość wprowadzenia szczególnych warunków dotyczących delegowania kompetencji, np. w odniesieniu do informowania o ustaleniach dotyczących delegowania kompetencji i powiadamiania o nich. Delegowanie zadań oznacza, że zadania są wykonywane przez Urząd lub przez krajowy organ nadzoru inny niż właściwy organ nadzoru, podczas gdy odpowiedzialność za podejmowanie decyzji nadzorczych nadal spoczywa na organie delegującym. Na skutek delegowania zadań Urząd lub krajowy organ nadzoru, któremu przekazano kompetencje, powinien móc w swoim imieniu decydować o pewnych kwestiach dotyczących nadzoru zamiast organu delegującego. Delegowanie zadań i kompetencji powinno być regulowane zasadą przyznawania kompetencji nadzorczych organowi nadzoru, który ze względu na swoją pozycję jest najbardziej odpowiedni do podjęcia działań w przedmiotowej sprawie. Delegowanie kompetencji byłoby odpowiednim rozwiązaniem przykładowo ze względu na efekt skali lub zbieżny zakres, spójność w ramach nadzoru grupowego oraz optymalizację wykorzystania wiedzy specjalistycznej między organami nadzoru. Decyzje podejmowane przez organ, któremu przekazano kompetencje, o ile zostały podjęte w zakresie delegowanych kompetencji, powinny być uznawane za rozstrzygające przez organ delegujący kompetencje i przez inne właściwe organy. Odpowiednie unijne akty prawne mogą bliżej określać zasady delegowania kompetencji na podstawie umowy. Urząd powinien ułatwiać i monitorować zawieranie umów dotyczących delegowania zadań i kompetencji między krajowymi organami nadzoru za pomocą wszelkich właściwych środków. Urząd powinien być informowany z wyprzedzeniem o planowanym zawarciu umowy w sprawie delegowania zadań lub kompetencji, tak by móc wyrazić swoją opinię w stosownych przypadkach. Powinien on scentralizować publikację takich umów, aby zapewnić terminowe, przejrzyste i łatwo dostępne informacje na temat umów dla wszystkich zainteresowanych stron. Urząd powinien ustalać i upowszechniać dobre praktyki dotyczące delegowania zadań i kompetencji oraz umów w sprawie delegowania zadań lub kompetencji.

(40) Urząd powinien aktywnie wspierać konwergencję praktyk nadzorczych w całej Unii w celu stworzenia wspólnej kultury nadzoru.

(41) Wzajemne oceny stanowią efektywne i skuteczne narządzie zwiększające spójność w ramach sieci organów nadzoru. Urząd powinien zatem opracować ramy metodologiczne dla takich wzajemnych ocen i regularnie je przeprowadzać. Oceny te powinny koncentrować się nie tylko na konwergencji praktyk nadzorczych, ale również na zdolności organów nadzoru do osiągania wysokiej jakości wyników w zakresie nadzoru oraz niezależności właściwych organów. Należy upubliczniać wyniki wzajemnych ocen za zgodą właściwego organu podlegającego ocenie. Należy również rozpoznawać i upubliczniać najlepsze praktyki.

(42) Urząd powinien aktywnie wspierać skoordynowane działania Unii w zakresie nadzoru, w szczególności w celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania i integralności rynków finansowych oraz stabilności systemu finansowego w Unii. Oprócz uprawnień do podejmowania działania w sytuacjach nadzwyczajnych, Urzędowi powinno zatem zostać powierzone zadanie ogólnej koordynacji w ramach ESNF. Urząd powinien skupić swoje działania na zapewnieniu niezakłóconego przepływu wszystkich istotnych informacji pomiędzy właściwymi organami.

(43) Aby utrzymać stabilność systemu finansowego, należy na wczesnym etapie określić tendencje, potencjalne zagrożenia i słabości dotyczące poziomu mikroostrożnościowego, transgranicznego i międzysektorowego. Urząd powinien, regularnie lub w razie konieczności doraźnie, monitorować i oceniać takie zmiany w obszarze podlegającym jego kompetencjom oraz, w stosownych przypadkach, informować Parlament Europejski, Radę, Komisję, inne Europejskie Urzędy Nadzoru oraz ERRS. Urząd powinien również - we współpracy z ERRS - uruchamiać i koordynować ogólnounijne testy warunków skrajnych w celu oceny odporności instytucji finansowych na niekorzystne zmiany na rynku i powinien zapewniać, by na poziomie krajowym stosowano przy takich testach jak najbardziej spójną metodologię. Aby Urząd mógł należycie wykonywać swoje funkcje, powinien przeprowadzać analizy ekonomiczne rynków oraz wpływu, jaki miałyby ewentualne zmiany na rynku.

(44) Z uwagi na globalizację usług finansowych i rosnące znaczenie międzynarodowych standardów Urząd powinien wspierać dialog i współpracę z organami nadzoru spoza Unii. Powinien on mieć możliwość rozwijania kontaktów i dokonywania uzgodnień administracyjnych z organami nadzoru i administracji państw trzecich oraz z organizacjami międzynarodowymi, przy pełnym poszanowaniu aktualnych ról i odpowiednich kompetencji państw członkowskich oraz instytucji Unii. Udział w pracach Urzędu należy umożliwić państwom, które zawarły z Unią umowy o przyjęciu i stosowaniu jej prawa, a Urząd powinien mieć możliwość współpracy z państwami trzecimi stosującymi przepisy, które uznano za ekwiwalentne z przepisami unijnymi.

(45) Urząd powinien odgrywać rolę niezależnego organu doradczego dla Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji w dziedzinach podlegających jego kompetencjom. Bez uszczerbku dla kompetencji zainteresowanych właściwych organów Urząd powinien mieć możliwość wydawania opinii na temat oceny ostrożnościowej połączeń i przejęć na mocy dyrektywy 2006/48/WE, w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2007/44/WE ²⁷  w przypadkach, w których dyrektywa ta wymaga konsultacji między właściwymi organami z co najmniej dwóch państw członkowskich.

(46) Aby skutecznie wykonywać swoje obowiązki Urząd powinien mieć prawo do zwracania się o wszelkie niezbędne informacje. Aby uniknąć powielania obowiązków sprawozdawczych instytucji finansowych, takie informacje powinny być normalnie dostarczane przez krajowe organy nadzoru znajdujące się najbliżej rynków i instytucji finansowych, a Urząd powinien uwzględniać już istniejące dane statystyczne. W ostateczności Urząd powinien mieć jednak możliwość skierowania należycie uzasadnionego i umotywowanego wniosku o informacje bezpośrednio do instytucji finansowej, jeżeli właściwy krajowy organ nie udostępnia lub nie może udostępnić takich informacji w odpowiednim czasie. Organy państw członkowskich powinny być zobowiązane do udzielenia pomocy Urzędowi w zakresie realizacji jego wniosków o informacje. W tym kontekście podstawowe znaczenie ma praca nad wspólnymi formatami sprawozdawczymi. Środki służące gromadzeniu informacji nie powinny naruszać ram prawnych europejskiego systemu statystycznego i Europejskiego Systemu Banków Centralnych w dziedzinie statystyki. Niniejsze rozporządzenie nie powinno zatem naruszać rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady WE nr 223/2009 z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie statystyki europejskiej ²⁸  ani rozporządzenia Rady (WE) nr 2533/98 z dnia 23 listopada 1998 r. dotyczącego zbierania informacji statystycznych przez Europejski Bank Centralny ²⁹ .

(47) Ścisła współpraca między Urzędem a ERRS ma podstawowe znaczenie dla pełnej efektywności funkcjonowania ERRS oraz dla podejmowania działań następczych w związku z jej ostrzeżeniami i zaleceniami. Urząd i ERRS powinny przekazywać sobie wszelkie istotne informacje. Dane dotyczące poszczególnych przedsiębiorstw należy dostarczać tylko po otrzymaniu uzasadnionego wniosku. Po otrzymaniu ostrzeżeń lub zaleceń skierowanych przez ERRS do Urzędu lub krajowego organu nadzoru, Urząd powinien, w stosownych przypadkach, zapewnić podjęcie działań następczych.

(48) Urząd powinien konsultować z zainteresowanymi stronami regulacyjne lub wykonawcze standardy techniczne, wytyczne i zalecenia oraz stwarzać im odpowiednią możliwość przedstawienia uwag na temat proponowanych środków. Przed przyjęciem projektów regulacyjnych lub wykonawczych standardów technicznych, wytycznych i zaleceń Urząd powinien dokonać oceny skutków. W celu zapewnienia efektywności powinna być wykorzystana Bankowa Grupa Interesariuszy, która powinna reprezentować w zrównoważonych proporcjach unijne instytucje kredytowe i przedsiębiorstwa inwestycyjne reprezentujące różne modele instytucji finansowych i przedsiębiorstw oraz instytucje finansowe i przedsiębiorstwa o różnej wielkości, w tym w stosownych przypadkach inwestorów instytucjonalnych i inne instytucje finansowe, które same korzystają z usług finansowych, małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP), związki zawodowe, pracowników naukowych, konsumentów oraz inne podmioty korzystające z detalicznych usług bankowych. Bankowa Grupa Interesariuszy powinna służyć jako platforma kontaktowa z innymi grupami użytkowników usług finansowych ustanowionymi przez Komisję lub na mocy przepisów unijnych.

(49) Członkowie Bankowej Grupy Interesariuszy reprezentujący organizacje typu non profit lub pracownicy naukowi powinni otrzymywać odpowiednie wynagrodzenie, co umożliwi pełny udział w debacie na temat regulacji finansowej osobom, które nie posiadają dużych zasobów finansowych ani nie reprezentują sektora.

(50) Państwa członkowskie są głównie odpowiedzialne za zapewnienie skoordynowanego zarządzania w sytuacjach kryzysowych i utrzymanie stabilności finansowej w sytuacjach kryzysowych, w szczególności w odniesieniu do stabilizowania poszczególnych instytucji finansowych znajdujących się w trudnej sytuacji i rozwiązywania ich problemów. Decyzje podejmowane przez Urząd w sytuacjach nadzwyczajnych lub rozwiązywania sporów wpływających na stabilność instytucji finansowych nie powinny wpływać na obowiązki budżetowe państw członkowskich. Należy ustanowić mechanizm umożliwiający państwom członkowskim powoływanie się na ten środek ochronny i - w ostateczności - przekazanie sprawy do decyzji Rady. Nie należy jednak nadużywać tego mechanizmu ochronnego w szczególności w odniesieniu do decyzji Urzędu, która nie ma znaczących lub istotnych skutków budżetowych, np. w przypadku zmniejszenia dochodów związanego z tymczasowym wprowadzeniem zakazu dotyczącego określonej działalności lub produktów ze względu na ochronę konsumentów. Przy podejmowaniu decyzji na mocy tego mechanizmu ochronnego, Rada powinna głosować zgodnie z zasadą mówiącą, że każdemu członkowi przysługuje jeden głos. Należy przyznać Radzie uprawnienia w tej dziedzinie, biorąc po uwagę szczególne obowiązki państw członkowskich w tym zakresie. Zważywszy na wrażliwy charakter tej kwestii, należy zapewnić rygorystyczne rozwiązania dotyczące poufności.

(51) W ramach tego procesu decyzyjnego w odniesieniu do Urzędu powinny obowiązywać przepisy unijne i ogólne zasady dotyczące należytych procedur i przejrzystości. Prawo adresatów decyzji Urzędu do złożenia wyjaśnień powinno być w pełni przestrzegane. Akty wydawane przez Urząd powinny stanowić integralną część prawa Unii.

(52) Głównym organem decyzyjnym Urzędu powinna być Rada Organów Nadzoru złożona z szefów odpowiednich właściwych organów w poszczególnych państwach członkowskich, na czele z Przewodniczącym Urzędu. W Radzie Organów Nadzoru zasiadać powinni w charakterze obserwatorów przedstawiciele Komisji, ERRS, Europejskiego Banku Centralnego oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) i Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych). Członkowie Rady Organów Nadzoru powinni działać niezależnie i wyłącznie w interesie Unii.

(53) Co do zasady, Rada Organów Nadzoru powinna podejmować decyzje zwykłą większością zgodnie z regułą mówiącą, że każdemu członkowi przysługuje jeden głos. W odniesieniu do jednak do aktów natury ogólnej, w tym aktów dotyczących regulacyjnych i wykonawczych standardów technicznych, wytycznych i zaleceń dotyczących kwestii budżetowych, jak również w odniesieniu do wniosków państw członkowskich o ponowne rozważenie przez Urząd decyzji o czasowym zakazie prowadzenia pewnych rodzajów działalności finansowej lub ograniczeniu takich rodzajów działalności finansowej, właściwe jest stosowanie zasad głosowania większością kwalifikowaną zgodnie z art. 16 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej oraz z Protokołem (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Sprawy dotyczące rozstrzygania sporów między krajowymi organami nadzoru powinny być rozpatrywane przez określony, obiektywny zespół, w skład którego wchodzą członkowie niebędący przedstawicielami właściwych organów, które są stroną danego sporu, ani niemający żadnego interesu w konflikcie ani bezpośrednich powiązań z zainteresowanymi właściwymi organami. Skład zespołu powinien być odpowiednio wyważony. Decyzja podjęta przez zespół powinna być zatwierdzana przez Radę Organów Nadzoru zwykłą większością głosów zgodnie z zasadą mówiącą, że każdemu członkowi przysługuje jeden głos. Niemniej jednak w odniesieniu do decyzji podjętych przez nadzorcę konsolidującego, decyzja proponowana przez zespół mogłaby zostać odrzucona przez członków stanowiących mniejszość blokującą, zgodnie z art. 16 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej i art. 3 Protokołu (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych.

(54) Zarząd złożony z Przewodniczącego Urzędu oraz przedstawicieli krajowych organów nadzoru i Komisji powinien zapewniać, aby Urząd wypełniał swoją misję i wykonywał powierzone mu zadania. Zarządowi należy przyznać konieczne uprawnienia do, między innymi, proponowania rocznego i wieloletniego programu prac, wykonywania pewnych uprawnień budżetowych, przyjmowania planu polityki kadrowej Urzędu, przyjmowania przepisów szczególnych dotyczących prawa dostępu do dokumentów oraz proponowania sprawozdania rocznego.

(55) Urząd powinien być reprezentowany przez zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy Przewodniczącego wyznaczonego przez Radę Organów Nadzoru na podstawie osiągnięć, umiejętności, wiedzy na temat instytucji i rynków finansowych oraz doświadczenia w zakresie regulacji rynków finansowych i nadzoru finansowego po przeprowadzeniu otwartej procedury kwalifikacyjnej organizowanej i zarządzanej przez Radę Organów Nadzoru przy wsparciu Komisji. W celu wyznaczenia Pierwszego Przewodniczącego Urzędu Komisja powinna sporządzić m.in. krótką listę kandydatów na podstawie osiągnięć, umiejętności, wiedzy na temat instytucji i rynków finansowych oraz doświadczenia w zakresie regulacji rynków finansowych i nadzoru finansowego. W odniesieniu do wyznaczania kolejnych Przewodniczących możliwość uzyskania krótkiej listy kandydatów sporządzanej przez Komisję powinna zostać poddana przeglądowi w sprawozdaniu, które ma zostać sporządzone na mocy niniejszego rozporządzenia. Przed objęciem obowiązków przez wybraną osobę i najpóźniej miesiąc po dokonaniu wyboru przez Radę Organów Nadzoru, Parlament Europejski powinien mieć możliwość, po wysłuchaniu wybranej osoby, sprzeciwić się jej mianowaniu.

(56) Zarządzanie Urzędem powinno zostać powierzone Dyrektorowi Wykonawczemu, który powinien mieć prawo do uczestniczenia bez prawa głosu w obradach Rady Organów Nadzoru i Zarządu.

(57) Aby zapewnić międzysektorową spójność prac Europejskich Urzędów Nadzoru, powinny one ściśle ze sobą współpracować w ramach Wspólnego Komitetu i w stosownych przypadkach wypracowywać wspólne stanowiska. Wspólny Komitet powinien koordynować funkcje Europejskich Urzędów Nadzoru związane z konglomeratami finansowymi i innymi kwestiami międzysektorowymi. W stosownych przypadkach akty prawne również objęte kompetencjami Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) i Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) powinny być przyjmowane równolegle przez odnośne Europejskie Urzędy Nadzoru. Pracami Wspólnego Komitetu powinni kierować na zasadzie corocznej rotacji przewodniczący Europejskich Urzędów Nadzoru. Przewodniczący Wspólnego Komitetu powinien być wiceprzewodniczącym ERRS. Wspólny Komitet powinien dysponować własnym personelem zapewnionym przez Europejskie Urzędy Nadzoru, co pozwoli na nieformalną wymianę informacji oraz na wypracowanie wspólnego podejścia w zakresie kultury nadzoru między Europejskimi Urzędami Nadzoru.

(58) Konieczne jest, by strony, na które mają wpływ decyzje podejmowane przez Urząd, mogły skorzystać z niezbędnych środków odwoławczych. W przypadkach gdy Urzędowi przysługują uprawnienia decyzyjne, w celu zapewnienia skutecznej ochrony praw stron oraz ze względu na ekonomikę procesową, zainteresowane strony powinny mieć prawo odwoływania się do Komisji Odwoławczej. Ze względu na efektywność i spójność Komisja Odwoławcza powinna być wspólnym organem Europejskich Urzędów Nadzoru, niezależnym od ich struktur administracyjnych i regulacyjnych. Powinna istnieć możliwość wniesienia odwołania od decyzji Komisji Odwoławczej do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

(59) W celu zagwarantowania pełnej autonomii i niezależności Urząd powinien posiadać własny budżet, który byłby finansowany głównie z obowiązkowych składek krajowych organów nadzoru i z budżetu ogólnego Unii Europejskiej. Finansowanie Urząd przez Unię odbywa się na podstawie porozumienia osiągniętego przez władzę budżetową zgodnie z pkt 47 porozumienia międzyinstytucjonalnego z 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami ³⁰ . Zastosowanie powinna mieć unijna procedura budżetowa. Księgi rachunkowe powinny być badane przez Trybunał Obrachunkowy. Budżet ogólny podlega procedurze udzielania absolutorium.

(60) W odniesieniu do Urzędu zastosowanie powinno mieć rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) ³¹ . Urząd powinien również przystąpić do Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 25 maja 1999 r. między Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej i Komisją Wspólnot Europejskich dotyczącego dochodzeń wewnętrznych prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) ³² .

(61) W celu zapewnienia otwartych i przejrzystych warunków zatrudnienia i równego traktowania pracowników, w odniesieniu do pracowników Urzędu powinien mieć zastosowanie regulamin pracowniczy urzędników i warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich ³³ .

(62) Niezbędna jest ochrona tajemnic handlowych i innych poufnych informacji. Poufność informacji udostępnianych Urzędowi i wymienianych w obrębie sieci powinna podlegać surowym i skutecznym zasadom zachowania poufności.

(63) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych ³⁴  oraz rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych ³⁵  mają pełne zastosowanie do przetwarzania danych osobowych do celów niniejszego rozporządzenia.

(64) Aby zapewnić przejrzyste funkcjonowanie Urzędu, powinno mieć do niego zastosowanie rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji ³⁶ .

(65) Państwa trzecie powinny mieć możliwość uczestniczenia w pracach Urzędu, zgodnie z odpowiednimi umowami, które mają zostać zawarte przez Unię.

(66) Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, to znaczy polepszenie funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez zagwarantowanie wysokiego poziomu, skuteczności i spójności regulacji ostrożnościowej i nadzoru ostrożnościowego; ochronę deponentów i inwestorów, ochronę integralności, efektywności i prawidłowego funkcjonowania rynków finansowych; utrzymanie stabilności systemu finansowego i wzmocnienie międzynarodowej koordynacji nadzoru finansowego, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(67) Urząd powinien przejąć wszystkie obecne zadania i uprawnienia Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Bankowego. Z dniem ustanowienia Urzędu należy zatem uchylić decyzję Komisji 2009/78/WE, natomiast decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady 716/2009/WE z dnia 16 września 2009 r. ustanawiająca wspólnotowy program wspierania określonych działań w obszarach usług finansowych, sprawozdawczości finansowej oraz badania sprawozdań finansowych ³⁷  powinna zostać odpowiednio zmieniona. Zważywszy na istniejące struktury i działania Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Bankowego, trzeba zapewnić bardzo ścisłą współpracę między Komitetem Europejskich Organów Nadzoru Bankowego a Komisją przy ustanawianiu odpowiednich rozwiązań przejściowych; należy zapewnić, by okres, w którym Komisja będzie odpowiedzialna za administracyjne ustanowienie i początkowe administracyjne funkcjonowanie Urząd, był jak najkrótszy.

(68) Należy określić termin wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, w taki sposób, aby zagwarantować, odpowiednie przygotowanie Urzędu do rozpoczęcia działalności oraz sprawne przekształcenie Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Bankowego w Urząd. Urząd powinien posiadać odpowiednie finansowanie. Przynajmniej na początku środki na jego finansowanie powinny pochodzić w 40 % ze środków finansowych Unii, a w 60 % z wkładów państw członkowskich, wniesionych zgodnie z ważeniem głosów określonym w art. 3 ust. 3 Protokołu (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych.

(69) Aby Urząd mógł zostać ustanowiony w dniu 1 stycznia 2011 r., niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ  I

USTANOWIENIE I STATUS PRAWNY

Artykuł  1

Ustanowienie Urzędu i zakres jego działalności

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego), zwany dalej "Urzędem".

2. 38  Urząd działa w ramach uprawnień przyznanych niniejszym rozporządzeniem i w zakresie przepisów dyrektywy 2002/87/WE, dyrektywy 2008/48/WE ³⁹ , dyrektywy 2009/110/WE, rozporządzenia (UE) nr 575/2013 ⁴⁰ , dyrektywy 2013/36/UE ⁴¹ , dyrektywy 2014/49/UE ⁴² , dyrektywy 2014/92/UE ⁴³ , dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 ⁴⁴ , a także w zakresie stosownych części dyrektywy 2002/65/WE, w jakim akty te mają zastosowanie do instytucji kredytowych i finansowych oraz właściwych organów, które je nadzorują, w tym wszystkich dyrektyw, rozporządzeń i decyzji wydanych na podstawie tych aktów, oraz wszelkich przyszłych prawnie wiążących aktów unijnych powierzających zadania Urzędowi. Urząd działa również zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE) nr 1024/2013 ^{45 .}

Urząd działa również w ramach uprawnień przyznanych niniejszym rozporządzeniem i zgodnie z zakresem dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 ⁴⁶  i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/847 ²⁶³  w zakresie, w jakim ta dyrektywa i to rozporządzenie mają zastosowanie do podmiotów sektora finansowego i właściwych organów, które prowadzą nadzór nad tymi podmiotami. Wyłącznie w tym celu Urząd wykonuje zadania powierzone na mocy dowolnego prawnie wiążącego aktu Unii Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) ustanowionemu rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 ²⁶⁴  lub Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) ustanowionemu rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 ²⁶⁵ . Podczas wykonywania takich zadań Urząd zasięga opinii tych Europejskich Urzędów Nadzoru i informuje je o swojej działalności dotyczącej dowolnego podmiotu będącego "instytucją finansową" w rozumieniu art. 4 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 lub "uczestnikiem rynków finansowych" w rozumieniu art. 4 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

3. 47  Urząd podejmuje działania w zakresie działalności prowadzonej przez instytucje kredytowe, konglomeraty finansowe, firmy inwestycyjne, instytucje płatnicze i instytucje pieniądza elektronicznego w odniesieniu do spraw nieuregulowanych bezpośrednio w aktach ustawodawczych, o których mowa w ust. 2, w tym kwestii ładu korporacyjnego, audytu i sprawozdawczości finansowej, biorąc pod uwagę zrównoważone modele biznesowe i uwzględnianie czynników środowiskowych, społecznych i związanych z zarządzaniem, pod warunkiem że takie działania są konieczne, by zapewnić skuteczne i spójne stosowanie tych aktów.

4. Przepisy niniejszego rozporządzenia pozostają bez uszczerbku dla uprawnień Komisji, w szczególności przyznanych w art. 258 TFUE w celu zapewniania przestrzegania prawa Unii.

5. 48  Celem Urzędu jest ochrona interesu publicznego przez przyczynianie się do zapewniania w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej stabilności i efektywności systemu finansowego na korzyść gospodarki Unii, jej obywateli i przedsiębiorstw. Urząd, w granicach swoich odpowiednich kompetencji, przyczynia się do:

a) polepszenia funkcjonowania rynku wewnętrznego, w tym w szczególności do zapewnienia właściwego, skutecznego i spójnego poziomu regulacji i nadzoru;

b) zapewniania integralności, przejrzystości, efektywności i prawidłowego funkcjonowania rynków finansowych;

c) wzmocnienia międzynarodowej koordynacji w zakresie nadzoru finansowego;

d) zapobiegania arbitrażowi regulacyjnemu i propagowania równych warunków konkurencji;

e) zapewnienia właściwej regulacji oraz nadzoru w zakresie podejmowania ryzyka kredytowego i innych rodzajów ryzyka;

f) wzmocnienia ochrony klientów i konsumentów;

g) zwiększenia konwergencji praktyk nadzorczych na rynku wewnętrznym;

h) przeciwdziałania wykorzystywaniu systemu finansowego do celów prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu.

W związku z powyższymi celami Urząd przyczynia się do zapewnienia spójnego, efektywnego i skutecznego stosowania aktów, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, wspiera konwergencję praktyk nadzorczych i przedstawia opinie Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji zgodnie z art. 16a.

Wykonując zadania powierzone mu na mocy niniejszego rozporządzenia, Urząd zwraca szczególną uwagę na ryzyko systemowe ze strony instytucji finansowych, których upadłość mogłaby zagrozić funkcjonowaniu systemu finansowego lub realnej gospodarki.

Wykonując swoje zadania, Urząd działa niezależnie, obiektywnie i w sposób niedyskryminujący i przejrzysty, mając na względzie interesy całej Unii, oraz przestrzega, w stosownych przypadkach, zasady proporcjonalności. Urząd ponosi odpowiedzialność i działa rzetelnie oraz zapewnia, aby wszystkie zainteresowane strony traktowano sprawiedliwie.

Treść i forma działań i środków Urzędu, zwłaszcza wytycznych, zaleceń, opinii, pytań i odpowiedzi, projektów standardów regulacyjnych i projektów standardów wykonawczych, muszą być w pełni zgodne z odnośnymi przepisami prawnymi niniejszego rozporządzenia oraz aktów ustawodawczych, o których mowa w ust. 2. W zakresie, w jakim jest to dozwolone i właściwe na mocy tych przepisów, przy podejmowaniu takich działań i środków, zgodnie z zasadą proporcjonalności, Urząd należycie uwzględnia charakter, skalę i złożoność ryzyka nieodłącznie związanego z działalnością instytucji finansowej lub przedsiębiorstwa bądź inną przedmiotową działalnością lub działalnością finansową, na którą to działalność działania i środki Urzędu wywierają wpływ.

6. 49  Urząd ustanawia, jako integralną część Urzędu, komitet doradzający Urzędowi w kwestii tego, w jaki sposób - w pełnej zgodności z mającymi zastosowanie przepisami - jego działania i środki powinny uwzględniać specyficzne różnice występujące w danym sektorze, związane z charakterem, skalą i złożonością ryzyka, modelami i praktykami biznesowymi, jak również z wielkością instytucji finansowych i rynków, w zakresie, w jakim czynniki te są istotne w świetle rozważanych przepisów.

Artykuł  2

Europejski System Nadzoru Finansowego

1. 50  Urząd stanowi część Europejskiego Systemu Nadzoru Finansowego (ESNF). Głównym celem ESNF jest zapewnienie właściwego wdrażania przepisów dotyczących sektora finansowego, w sposób umożliwiający zachowanie stabilności finansowej i zapewnienie zaufania do systemu finansowego jako całości oraz skutecznej i odpowiedniej ochrony klientów i konsumentów usług finansowych.

2. W skład ESNF wchodzą:

a) Europejska Rada ds. Ryzyka Systemowego (ERRS), w celu realizowania zadań określonych w rozporządzeniu (UE) nr 1092/2010 oraz w niniejszym rozporządzeniu;

b) Urząd;

c) Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 ⁵¹ ;

d) Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 ⁵² ;

e) Wspólny Komitet Europejskich Urzędów Nadzoru ("Wspólny Komitet") w celu zrealizowania zadań określonych w art. 54-57 niniejszego rozporządzenia, rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 i rozporządzenia (UE) nr 1095/2010;

f) 53  właściwe organy lub organy nadzoru wymienione w aktach unijnych, o których mowa w art. 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, w tym EBC w odniesieniu do zadań powierzonych mu rozporządzeniem (UE) nr 1024/2013, rozporządzeniem (UE) nr 1094/2010 i rozporządzeniem (UE) nr 1095/2010.

3. Urząd prowadzi regularną i ścisłą współpracę z ERRS oraz z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) i Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) za pośrednictwem Wspólnego Komitetu, zapewniając międzysektorową spójność prac i wypracowując wspólne stanowiska w zakresie nadzoru nad konglomeratami finansowymi oraz w innych kwestiach międzysektorowych.

4. 54  Zgodnie z zasadą lojalnej współpracy przewidzianej w art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) podmioty wchodzące w skład ESNF współpracują w duchu zaufania i pełnego wzajemnego szacunku, w szczególności przy zapewnianiu przepływu odpowiednich i wiarygodnych informacji między sobą oraz od Urzędu do Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji.

5. 55  Organy nadzorcze, które wchodzą w skład ESNF, są zobowiązane do sprawowania nadzoru nad instytucjami finansowymi działającymi w Unii zgodnie z aktami, o których mowa w art. 1 ust. 2.

Bez uszczerbku dla kompetencji krajowych zawarte w niniejszym rozporządzeniu odniesienia do nadzoru obejmują wszelkie istotne działania wszystkich właściwych organów, które mają być przeprowadzane zgodnie z aktami ustawodawczymi, o których mowa w art. 1 ust. 2.

Artykuł  3 ⁵⁶

Odpowiedzialność urzędów

1. Urzędy, o których mowa w art. 2 ust. 2 lit. a)-d), odpowiadają przed Parlamentem Europejskim i Radą. Europejski Bank Centralny odpowiada przed Parlamentem Europejskim i Radą w odniesieniu do wykonywania zadań nadzorczych powierzonych mu rozporządzeniem (UE) nr 1024/2013, zgodnie z tym rozporządzeniem.

2. Zgodnie z art. 226 TFUE Urząd w pełni współpracuje z Parlamentem Europejskim podczas wszelkich dochodzeń prowadzonych na podstawie tego artykułu.

3. Rada Organów Nadzoru przyjmuje roczne sprawozdanie z działalności Urzędu, w tym z wykonywania obowiązków Przewodniczącego, i do dnia 15 czerwca każdego roku przekazuje je Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu oraz Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu. Sprawozdanie to podawane jest do wiadomości publicznej.

4. Na wniosek Parlamentu Europejskiego Przewodniczący uczestniczy w wysłuchaniu w Parlamencie Europejskim dotyczącym wyników działalności Urzędu. Wysłuchanie odbywa się co najmniej raz w roku. Przewodniczący składa oświadczenie przed Parlamentem Europejskim i udziela odpowiedzi na wszelkie pytania posłów, gdy zostanie o to poproszony.

5. Przewodniczący składa Parlamentowi Europejskiemu, na jego wniosek, co najmniej 15 dni przed złożeniem oświadczenia, o którym mowa w ust. 4, pisemne sprawozdanie z działań Urzędu.

6. Oprócz informacji, o których mowa w art. 11-18 oraz art. 20 i 33, w sprawozdaniu tym zamieszcza się również wszelkie odpowiednie informacje, których Parlament Europejski zażąda ad hoc.

7. Urząd odpowiada ustnie lub pisemnie na wszelkie pytania skierowane do niego przez Parlament Europejski lub przez Radę w terminie pięciu tygodni od otrzymania pytania.

8. Na wniosek Przewodniczący organizuje poufne dyskusje prowadzone w trybie ustnym z przewodniczącym, wiceprzewodniczącymi i koordynatorami właściwej komisji Parlamentu Europejskiego. Wszyscy uczestnicy przestrzegają wymogu zachowania tajemnicy zawodowej.

9. Bez uszczerbku dla spoczywającego na Urzędzie obowiązku zachowania poufności w związku z uczestnictwem w forach międzynarodowych Urząd informuje Parlament Europejski na jego wniosek o swoim wkładzie w zapewnienie jednolitego, wspólnego, spójnego i skutecznego reprezentowania interesów Unii na tych forach międzynarodowych.

Artykuł  4

Definicje

Na użytek niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1) 57  "instytucja finansowa" oznacza przedsiębiorstwo podlegające regulacjom i nadzorowi zgodnie z niektórymi aktami ustawodawczymi, o których mowa w art. 1 ust. 2;

1a) 58  "podmiot sektora finansowego" oznacza dowolny podmiot, o którym mowa w art. 2 dyrektywy (UE) 2015/849, który jest "instytucją finansową" w rozumieniu pkt 1 niniejszego artykułu lub w rozumieniu art. 4 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 lub "uczestnikiem rynków finansowych" w rozumieniu art. 4 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010;

2) 59  "właściwe organy" oznaczają:

(i) właściwe organy określone w art. 4 ust. 1 pkt 40 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w tym również Europejski Bank Centralny w odniesieniu do spraw dotyczących zadań powierzonych mu na mocy rozporządzenia (UE) nr 1024/2013;

(ii) w odniesieniu do dyrektywy 2002/65/WE - władze i organy właściwe w zakresie zapewnienia przestrzegania przez instytucje finansowe wymogów tej dyrektywy;

(iii) w odniesieniu do dyrektywy (UE) 2015/849 - władze i organy, które nadzorują podmioty sektora i są właściwe w zakresie zapewniania przestrzegania przez te podmioty wymogów tej dyrektywy;

(iv) w odniesieniu do systemów gwarancji depozytów - organy, które zarządzają systemami gwarancji depozytów zgodnie z dyrektywą 2014/49/UE, lub w przypadku gdy funkcjonowaniem systemu gwarancji depozytów zarządza spółka prywatna - organ publiczny nadzorujący te systemy zgodnie z tą dyrektywą oraz właściwe organy administracyjne, o których mowa w tej dyrektywie;

(v) w odniesieniu do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE ⁶⁰  i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 ⁶¹  organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wyznaczone zgodnie z art. 3 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE, Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji ustanowioną na mocy rozporządzenia (UE) nr 806/2014, a także Radę i Komisję, kiedy podejmują one działania na podstawie art. 18 rozporządzenia (UE) nr 806/2014, z wyjątkiem sytuacji, gdy korzystają one ze swobody decyzyjnej lub dokonują wyborów politycznych;

(vi) właściwe organy, o których mowa w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE ⁶² , w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady 2015/751 ⁶³ , w dyrektywie UE 2015/2366, w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE ⁶⁴  oraz w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 ⁶⁵ ;

(vii) instytucje i organy, o których mowa w art. 20 dyrektywy 2008/48/WE;

(viii) 66  w odniesieniu do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2033 ⁶⁷  i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 ⁶⁸  - właściwe organy zdefiniowane w art. 3 ust. 1 pkt. 5 tej dyrektywy.

Artykuł  5

Status prawny

1. Urząd jest organem unijnym i posiada osobowość prawną.

2. W każdym państwie członkowskim Urząd posiada zdolność prawną o najszerszym zakresie przyznanym przez prawo krajowe osobom prawnym. Urząd może w szczególności nabywać lub zbywać ruchomości i nieruchomości oraz być stroną w postępowaniach sądowych.

3. Urząd reprezentuje jego Przewodniczący.

Artykuł  6

Skład

W skład Urzędu wchodzą:

1) Rada Organów Nadzoru, która wykonuje zadania określone w art. 43;

2) Zarząd, który wykonuje zadania określone w art. 47;

3) Przewodniczący, który wykonuje zadania określone w art. 48;

4) Dyrektor Wykonawczy, który wykonuje zadania określone w art. 53;

5) Komisja Odwoławcza, która wykonuje zadania określone w art. 60.

Artykuł  7 ⁶⁹

Siedziba

Siedziba Urzędu mieści się w Paryżu (Francja).

Lokalizacja siedziby Urzędu nie ma wpływu na wykonywanie przez Urząd jego zadań i uprawnień, organizację jego struktury zarządzania, funkcjonowanie głównej organizacji lub główne finansowanie jego działalności, a jednocześnie umożliwia, w stosownych przypadkach, rozdzielenie pomiędzy agencjami Unii tych usług wsparcia administracyjnego i usług zarządzania infrastrukturą, które nie są związane z podstawową działalnością Urzędu. Do dnia 30 marca 2019 r., a następnie co 12 miesięcy, Komisja składa Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie spełniania przez agencje Unii wspomnianego wymogu.

ROZDZIAŁ  II

ZADANIA I UPRAWNIENIA URZĘDU

Artykuł  8 ⁷⁰

Zadania i uprawnienia Urzędu

1. Urząd ma następujące zadania:

a) 71  na podstawie aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, przyczyniać się do ustanowienia wspólnych standardów oraz praktyk regulacyjnych i nadzorczych wysokiej jakości, w szczególności przez opracowywanie projektów regulacyjnych i wykonawczych standardów technicznych, wytycznych, zaleceń i innych środków, w tym opinii;

aa) 72  opracować i aktualizować unijny podręcznik nadzoru dotyczący nadzoru nad instytucjami finansowymi w Unii, określający najlepsze praktyki nadzorcze i wysokiej jakości metody i procesy oraz uwzględniający między innymi zmieniające się praktyki biznesowe i modele biznesowe oraz wielkość instytucji i rynków finansowych;

ab) 73  opracować i aktualizować unijny podręcznik restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dotyczący restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji finansowych w Unii, określający najlepsze praktyki i wysokiej jakości metody i procesy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, uwzględniający pracę Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji oraz zmieniające się praktyki i modele biznesowe oraz wielkość instytucji finansowych i rynków;

b) 74  przyczyniać się do spójnego stosowania prawnie wiążących aktów Unii, w szczególności poprzez budowanie wspólnej kultury nadzoru, zapewnianie spójnego, efektywnego i skutecznego stosowania aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, zapobieganie arbitrażowi regulacyjnemu, wspieranie i monitorowanie niezależności nadzoru, mediację i rozstrzyganie sporów między właściwymi organami, zapewnianie skutecznego i spójnego nadzoru nad instytucjami finansowymi, zapewnianie spójności działań kolegiów organów nadzoru oraz podejmowanie działań m.in. w sytuacjach nadzwyczajnych;

c) ułatwiać delegowanie zadań i kompetencji pomiędzy właściwymi organami;

d) ściśle współpracować z ERRS, w szczególności poprzez dostarczanie jej wszelkich informacji koniecznych do realizacji jej zadań oraz poprzez zapewnianie podejmowania odpowiednich działań następczych w związku z jej ostrzeżeniami i zaleceniami;

e) 75  organizować i przeprowadzać wzajemne oceny właściwych organów, a także - w tym kontekście - wydawać wytyczne i zalecenia oraz określać najlepsze praktyki w celu zwiększenia spójności wyników w zakresie nadzoru;

f) 76  monitorować i oceniać zmiany na rynku w obszarze jego kompetencji, w tym, w stosownych przypadkach, zmiany dotyczące tendencji w zakresie kredytowania, w szczególności gospodarstw domowych i MŚP, a także innowacyjnych usług finansowych, z należytym uwzględnieniem zmian dotyczących czynników środowiskowych, społecznych i związanych z zarządzaniem;

g) 77  przeprowadzać analizy rynkowe w celu udzielania Urzędowi absolutorium z realizacji jego zadań;

h) 78  wzmacniać, w stosownych przypadkach, ochronę deponentów, konsumentów i inwestorów, zwłaszcza w odniesieniu do niedociągnięć w kontekście transgranicznym i przy uwzględnieniu związanych z tym zagrożeń;

i) wspierać konsekwentne i spójne funkcjonowanie kolegiów organów nadzoru, monitorowanie, ocenianie i mierzenie ryzyka systemowego, opracowywanie i koordynowanie planów naprawczych, zapewniając wysoki poziom ochrony deponentów i inwestorów w całej Unii oraz opracowując metody prowadzenia postępowania naprawczego wobec upadających instytucji finansowych, a także oceny zapotrzebowania na odpowiednie instrumenty finansowe, z myślą o wspieraniu współpracy między właściwymi organami zaangażowanymi w zarządzanie kryzysowe dotyczące transgranicznych instytucji finansowych mogących potencjalnie wywołać ryzyko systemowe, zgodnie z art. 21-26;

ia) 79  przyczyniać się do ustanowienia wspólnej unijnej strategii w zakresie danych finansowych;

j) wypełniać wszelkie inne szczegółowe zadania określone w niniejszym rozporządzeniu lub w innych aktach ustawodawczych;

k) publikować i regularnie aktualizować na stronie internetowej Urzędu informacje dotyczące obszaru jego działań, w szczególności w obrębie zakresu jego uprawnień, które to informacje odnoszą się do zarejestrowanych instytucji finansowych, aby zapewnić opinii publicznej łatwy dostęp do informacji;

ka) 80  publikować na swojej stronie internetowej i regularnie aktualizować wszystkie regulacyjne standardy techniczne, wykonawcze standardy techniczne, wytyczne, zalecenia oraz pytania i odpowiedzi w odniesieniu do każdego aktu ustawodawczego, o którym mowa w art. 1 ust. 2, w tym przeglądy dotyczące stanu bieżących prac oraz planowanego harmonogramu przyjmowania projektów regulacyjnych standardów technicznych i projektów wykonawczych standardów technicznych.

l) 81  przyczyniać się do zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, w tym poprzez propagowanie spójnego, wydajnego i skutecznego stosowania aktów ustawodawczych, o których mowa odpowiednio w art. 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010, art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010,w odniesieniu do zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu.

1a. Wykonując swoje zadania zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, Urząd:

a) w pełni wykorzystuje dostępne mu uprawnienia; oraz

b) 82  z należytym uwzględnieniem celu, jakim jest zapewnienie bezpieczeństwa i dobrej kondycji instytucji finansowych, w pełni uwzględnia różnorodność instytucji finansowych oraz ich wielkość i modele biznesowe; oraz;

c) 83  bierze pod uwagę innowacje technologiczne, innowacyjne i zrównoważone modele biznesowe, a także uwzględnianie czynników środowiskowych, społecznych i związanych z zarządzaniem.

2. W celu realizacji zadań określonych w ust. 1, Urząd dysponuje uprawnieniami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, w szczególności uprawnieniami do podejmowania następujących działań:

a) opracowywanie projektów regulacyjnych standardów technicznych w określonych przypadkach, o których mowa w art. 10;

b) opracowywanie projektów wykonawczych standardów technicznych w określonych przypadkach, o których mowa w art. 15;

c) wydawanie wytycznych i zaleceń, zgodnie z art. 16;

ca) 84  wydawanie zaleceń zgodnie z art. 29a;

d) wydawanie zaleceń w określonych przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 3;

da) 85  wydawanie ostrzeżeń zgodnie z art. 9 ust. 3;

e) podejmowanie indywidualnych decyzji skierowanych do właściwych organów w określonych przypadkach, o których mowa w art. 18 ust. 3 i 19 ust. 3;

f) w przypadkach dotyczących prawa Unii mającego bezpośrednio zastosowanie - podejmowanie indywidualnych decyzji skierowanych do instytucji finansowych w określonych przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 6, art. 18 ust. 4 i art. 19 ust. 4;

g) 86  wydawanie opinii skierowanych do Parlamentu Europejskiego, Rady lub Komisji, jak przewidziano w art. 16a;

ga) 87  udzielanie odpowiedzi na zapytania zgodnie z art. 16b;

gb) 88  podejmowanie działań zgodnie z art. 9c;

h) gromadzenie niezbędnych informacji dotyczących instytucji finansowych, jak określono w art. 35;

i) opracowywanie wspólnych metodologii oceny wpływu charakterystyki produktu i procesu dystrybucji na sytuację finansową instytucji i na ochronę konsumentów;

j) stworzenie centralnej bazy danych zarejestrowanych instytucji finansowych w obszarze podlegającym jego kompetencji, jeżeli tak stanowią akty, o których mowa w art. 1 ust. 2.

3. 89  Wykonując zadania, o których mowa w ust. 1, oraz wykonując uprawnienia, o których mowa w ust. 2, Urząd działa na podstawie i w granicach ram prawnych, a także należycie uwzględnia zasady proporcjonalności, w stosownych przypadkach, i lepszego stanowienia prawa, w tym wyniki analiz kosztów i korzyści przeprowadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Otwarte konsultacje publiczne, o których mowa w art. 10, 15, 16 i 16a, przeprowadza się w jak najszerszym zakresie, tak aby zapewnić możliwość udziału w nich wszystkim zainteresowanym stronom, i w ramach wspomnianych konsultacji przewiduje się rozsądny czas na udzielenie przez te strony odpowiedzi. Urząd publikuje podsumowanie uwag otrzymanych od zainteresowanych stron, a także omówienie tego, w jaki sposób informacje i uwagi zebrane w ramach konsultacji wykorzystano w projekcie regulacyjnego standardu technicznego oraz w projekcie wykonawczego standardu technicznego.

Artykuł  9

Zadania związane z ochroną konsumentów i działalnością finansową

1. Urząd podejmuje przewodnią rolę w propagowaniu przejrzystości, prostoty i uczciwości na rynku konsumenckich produktów i usług finansowych całego rynku wewnętrznego, między innymi przez:

a) 90  gromadzenie i analizowanie informacji na temat trendów konsumenckich, np. kształtowania się kosztów i opłat z tytułu detalicznych usług i produktów finansowych w państwach członkowskich, oraz składanie odnośnych sprawozdań;

aa) 91  przeprowadzanie dogłębnych przeglądów tematycznych dotyczących zachowań rynkowych, budowanie wspólnego rozumienia praktyk rynkowych w celu zidentyfikowania potencjalnych problemów i przeanalizowania ich wpływu;

ab) 92  opracowywanie wskaźników ryzyka detalicznego umożliwiających odpowiednio szybką identyfikację potencjalnych przyczyn szkód ponoszonych przez konsumentów;

b) analizowanie i koordynowanie znajomości zagadnień finansowych i inicjatyw edukacyjnych realizowanych przez właściwe organy;

c) opracowywanie norm szkoleniowych dla sektora; oraz

d) przyczynianie się do rozwoju wspólnych zasad ujawnień.

e) 93  przyczynianie się do równych warunków działania na rynku wewnętrznym, na którym konsumenci i inni użytkownicy usług finansowych mają sprawiedliwy dostęp do usług i produktów finansowych;

f) 94  wzmacnianie dalszego rozwoju w zakresie regulacji i nadzoru, który mógłby ułatwić głębszą harmonizację i integrację na poziomie Unii;

g) 95  koordynowanie, w stosownych przypadkach, prowadzonych przez właściwe organy działań z zakresu badań typu tajemniczy klient.

2. 96  Urząd monitoruje nowe oraz istniejące formy działalności finansowej, a także może przyjmować wytyczne oraz zalecenia w celu propagowania bezpieczeństwa i solidności rynków oraz konwergencji i skuteczności praktyk regulacyjnych i nadzorczych.

3. Urząd może również wydawać ostrzeżenia w przypadku gdy działalność finansowa poważnie zagraża celom określonym w art. 1 ust. 5.

4. 97  Urząd powołuje komitet ds. innowacji finansowych i ochrony konsumentów, stanowiący jego nieodłączną część organizacyjną, w skład którego wchodzą wszystkie odpowiednie właściwe organy oraz organy odpowiedzialne za ochronę konsumentów, w celu zwiększenia poziomu ochrony konsumentów, osiągnięcia skoordynowanego podejścia regulacyjnego i nadzorczego w stosunku do nowych lub innowacyjnych rodzajów działalności finansowej oraz udzielania porad, które Urząd przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji. Urząd ściśle współpracuje z Europejską Radą Ochrony Danych ustanowioną rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 ^*  w celu unikania powielania zadań, niespójności i braku pewności prawa w dziedzinie ochrony danych. Urząd może również zapraszać krajowe organy odpowiedzialne za ochronę danych do uczestnictwa w pracach komitetu w charakterze obserwatorów.

5. 98  W określonych przypadkach i na warunkach określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub - jeżeli wymaga tego sytuacja nadzwyczajna - zgodnie z warunkami określonymi w art. 18, Urząd może wprowadzić czasowy zakaz lub ograniczenie wprowadzania do obrotu, dystrybucji lub sprzedaży określonych produktów i instrumentów finansowych lub określonej działalności finansowej, które mogą powodować istotne szkody finansowe u klientów lub konsumentów, bądź też zagrażają prawidłowemu funkcjonowaniu i integralności rynków finansowych lub stabilności całego systemu finansowego w Unii lub jego części.

Urząd dokonuje przeglądu decyzji, o której mowa w akapicie pierwszym, w odpowiednich odstępach czasu, przy czym co najmniej co sześć miesięcy. W przypadku dokonania co najmniej dwóch kolejnych przedłużeń i w oparciu o odpowiednią analizę mającą na celu ocenę wpływu na klientów lub konsumentów Urząd może zdecydować, że przedłużenie zakazu dokonywane będzie co rok.

Państwo członkowskie może zwrócić się do Urzędu o ponowne rozważenie podjętej przez niego decyzji. W takim przypadku Urząd decyduje - zgodnie z procedurą określoną w art. 44 ust. 1 akapit drugi - czy podtrzymać swoją decyzję.

Urząd może również oceniać potrzebę zakazania lub ograniczenia pewnych rodzajów działalności finansowej lub praktyk finansowych i w razie stwierdzenia tej potrzeby może informować Komisję i właściwe organy, aby ułatwić przyjęcie wszelkich takich zakazów lub ograniczeń.

Artykuł  9a  ⁹⁹

Zadania specjalne związane z zapobieganiem praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz zwalczaniem tych zjawisk

1. W ramach swoich odpowiednich kompetencji Urząd odgrywa wiodącą rolę w zakresie koordynacji i monitorowania wspierania integralności, przejrzystości i bezpieczeństwa w systemie finansowym poprzez przyjęcie środków mających na celu zapobieganie praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz zwalczanie tych zjawisk w tym systemie. Zgodnie z zasadą proporcjonalności środki te nie wykraczają poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celów niniejszego rozporządzenia i aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, jak również należycie uwzględniają charakter, skalę i złożoność ryzyka, praktyki i modele biznesowe oraz wielkość podmiotów sektora finansowego i rynków. Środki te obejmują:

a) gromadzenie od właściwych organów informacji dotyczących niedociągnięć, które stwierdzono podczas prowadzonych procedur nadzoru i wydawania zezwoleń w obszarach procesów i procedur, ustaleń dotyczących zarządzania, kompetencji i reputacji, nabywania znacznych pakietów akcji, modelów biznesowych i działalności podmiotów sektora finansowego w odniesieniu do zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz zwalczania tych zjawisk, a także środków podejmowanych przez właściwe organy w odpowiedzi na następujące istotne niedociągnięcia dotyczące co najmniej jednego z wymogów aktów prawnych, o których mowa odpowiednio w art. 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 i art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 oraz wszelkich transponujących je przepisów krajowych, w odniesieniu do zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu oraz zwalczania tych zjawisk:

2

(i) naruszenie lub potencjalne naruszenie tych wymogów popełnione przez podmiot sektora finansowego,

2

(ii) nieodpowiednie lub nieskuteczne zastosowanie tych wymogów przez podmiot sektora finansowego, lub

2

(iii) nieodpowiednie lub nieskuteczne zastosowanie tych wymogów przez podmiot sektora finansowego jego wewnętrznych polityk i procedur w celu spełnienia tych wymogów.

Właściwe organy przekazują Urzędowi wszelkie takie informacje w uzupełnieniu obowiązków wynikających z art. 35 niniejszego rozporządzenia i informują go w odpowiednim momencie o wszelkich późniejszych zmianach dotyczących przekazanych informacji. Urząd ściśle współpracuje z jednostkami analityki finansowej UE, o czym mowa w dyrektywie (UE) 2015/849, przy jednoczesnym przestrzeganiu ich statusu i obowiązków bez zbędnego powielania działań;

Właściwe organy mogą - zgodnie z prawem krajowym - przekazywać do centralnej bazy danych, o której mowa w ust. 2, wszelkie dodatkowe informacje, które uznają za istotne do celów zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu oraz zwalczania tych zjawisk.

b) ścisłą współpracę oraz - w stosownych przypadkach - wymianę informacji z właściwymi organami, w tym z Europejskim Bankiem Centralnym, w odniesieniu do spraw dotyczących zadań powierzonych mu na mocy rozporządzenia (UE) nr 1024/2013, oraz z organami, którym powierzono publiczny obowiązek nadzorowania podmiotów zobowiązanych, które wymieniono w art. 2 ust. 1 pkt 1 i 2 dyrektywy (UE) 2015/849, jak również z jednostkami analityki finansowej, przy należytym uwzględnieniu statusu i obowiązków jednostek analityki finansowej na podstawie dyrektywy (UE) 2015/849;

c) opracowanie wspólnych wytycznych i norm w odniesieniu do zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu w sektorze finansowym oraz zwalczania tych zjawisk oraz propagowanie ich spójnego wdrażania, w szczególności poprzez opracowywanie projektów regulacyjnych i wykonawczych standardów technicznych zgodnie z mandatem określonym w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, wytycznych, zaleceń i innych środków, w tym opinii, w oparciu o akty ustawodawcze, o których mowa w art. 1 ust. 2;

d) udzielanie pomocy właściwym organom na ich specjalne wnioski;

e) monitorowanie rozwoju sytuacji na rynku oraz przeprowadzanie oceny podatności na ryzyko i ryzyko w odniesieniu do prania pieniędzy i finansowania terroryzmu w sektorze finansowym.

Do dnia 31 grudnia 2020 r. Urząd opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych ustanawiających definicję niedociągnięć, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a), w tym określających sytuacje, w których może dojść do niedociągnięć, istotność niedociągnięć oraz dotyczących praktycznego wdrożenia zbierania informacji przez Urząd, a także rodzaju informacji, które należy przedstawić zgodnie z akapitem pierwszym lit. a). Opracowując te standardy techniczne, Urząd bierze pod uwagę objętość informacji, jakie mają być przekazywane, oraz konieczność uniknięcia powielania informacji. Ustanawia także zasady w celu zapewnienia skuteczności i poufności.

Komisja jest uprawniona do uzupełnienia niniejszego rozporządzenia poprzez przyjęcie regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, zgodnie z art. 10-14.

2. Urząd ustanawia i aktualizuje centralną bazę danych zawierającą informacje gromadzone zgodnie z ust. 1 lit. a). Urząd zapewnia, by informacje te były analizowane i udostępniane właściwym organom na zasadzie ograniczonego dostępu i poufności. W stosownych przypadkach Urząd może przekazywać posiadane przez siebie dowody, które mogłyby stanowić podstawę do wszczęcia postępowania karnego, krajowym organom sądowym i właściwym organom danego państwa członkowskiego zgodnie z krajowymi przepisami proceduralnymi. W stosownych przypadkach Urząd może również przekazywać dowody prokuratorowi europejskiemu, w przypadku gdy takie dowody dotyczą naruszeń, w odniesieniu do których prokurator europejski wykonuje lub mógłby wykonywać swoje kompetencje zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE) 2017/1939 ¹⁰⁰ .

3. Właściwe organy mogą kierować do Urzędu uzasadnione wnioski o udzielenie informacji o podmiotach sektora finansowego, które to informacje są istotne do celów ich działalności nadzorczej w odniesieniu do zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. Urząd rozpatruje te wnioski i udziela informacji, o które zwróciły się właściwe organy, terminowo i zgodnie z zasadą ograniczonego dostępu. W przypadku gdy Urząd odmawia udzielenia informacji, o które zwrócił się właściwy organ, informuje o tym ten organ i przedstawia uzasadnienie braku udzielenia informacji. Urząd informuje właściwy organ lub wszelkie inne organy lub instytucje, które pierwotnie udzieliły informacji, o które się zwrócono, o tożsamości właściwego organu, który zwrócił się o informacje, nazwie danego podmiotu sektora finansowego, przyczynie złożenia wniosku o udzielenie informacji oraz o tym, czy informacje te zostały udzielone. Urząd ponadto analizuje informacje w celu udzielenia istotnych informacji z własnej inicjatywy właściwym organom do celów ich działalności nadzorczej w odniesieniu do zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. W takich przypadkach Urząd powiadamia właściwy organ, który pierwotnie udzielił odnośnych informacji. Urząd przeprowadza także analizę zbiorczą na potrzeby opinii, którą ma przedstawiać na mocy art. 6 ust. 5 dyrektywy (UE) 2015/849.

Do dnia 31 grudnia 2020 r. Urząd opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych określających sposób analizowania informacji oraz udostępniania ich właściwym organom na zasadzie ograniczonego dostępu i poufności.

Komisja jest uprawniona do uzupełnienia niniejszego rozporządzenia poprzez przyjęcie regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, zgodnie z art. 10-14.

4. Urząd wspiera konwergencję procesów nadzoru określonych w dyrektywie (UE) 2015/849, w tym w drodze przeprowadzania wzajemnych ocen, wydawania dotyczących ich sprawozdań i podejmowania działań następczych zgodnie z art. 30 niniejszego rozporządzenia. Przeprowadzając takie oceny zgodnie z art. 30 niniejszego rozporządzenia, Urząd powinien uwzględniać stosowne oceny lub sprawozdania sporządzone przez organizacje międzynarodowe i organy międzyrządowe właściwe do spraw zapobiegania praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu oraz przeciwdziałania tym zjawiskom, jak również sprawozdanie składane co dwa lata przez Komisję na mocy art. 6 dyrektywy (UE) 2015/849 oraz ocenę ryzyka przeprowadzaną przez państwa członkowskie na mocy art. 7 tej dyrektywy.

5. Urząd przeprowadza, z udziałem właściwych organów, oceny ryzyka dotyczące strategii, zdolności i zasoby właściwych organów służące podejmowaniu działań w odpowiedzi na najważniejsze powstające ryzyka w zakresie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu na poziomie Unii, określone w ponadnarodowej ocenie ryzyka. Urząd przeprowadza te oceny ryzyka w szczególności do celów wydania opinii, którą ma przedstawiać na mocy art. 6 ust. 5 dyrektywy (UE) 2015/849. Urząd przeprowadza oceny ryzyka na podstawie dostępnych mu informacji, w tym ocen wzajemnych przeprowadzanych zgodnie z art. 30 niniejszego rozporządzenia, analizy zbiorczej przeprowadzanej na podstawie informacji zgromadzonych w centralnej bazie danych zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu, jak również stosownych ocen lub sprawozdań sporządzonych przez organizacje międzynarodowe i organy międzyrządowe właściwe do spraw zapobiegania praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu oraz ocen ryzyka przez państwa członkowskie przygotowanych na mocy art. 7 dyrektywy (UE) 2015/849. Urząd udostępnia oceny ryzyka wszystkim właściwym organom.

Do celów akapitu pierwszego niniejszego ustępu Urząd, za pośrednictwem komitetu wewnętrznego ustanowionego na mocy ust. 7 niniejszego artykułu, opracowuje i stosuje metody umożliwiające przeprowadzenie obiektywnej oceny oraz spójnego, wysokiej jakości przeglądu ocen, a także stosowanie metodyki i zapewnianie równych warunków działania. Ten komitet wewnętrzny przeprowadza przegląd jakości i spójności ocen ryzyka. Przygotowuje on projekty ocen ryzyka, które są przyjmowane przez Radę Organów Nadzoru zgodnie z art. 44.

6. Gdy istnieją przesłanki, że operatorzy sektora finansowego dopuścili się naruszeń wymogów ustanowionych w dyrektywie (UE) 2015/849 oraz w przypadku istnienia wymiaru transgranicznego z państwami trzecimi, Urząd, w stosownych przypadkach, odgrywa wiodącą rolę w przyczynianiu się do ułatwienia współpracy między właściwymi organami w Unii i odpowiednimi organami w państwach trzecich. Ta rola Urzędu pozostaje bez uszczerbku dla regularnych kontaktów i działań właściwych organów wspólnie z organami państw trzecich.

7. Urząd ustanawia wewnętrzny stały komitet ds. przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz zwalczania tych zjawisk, aby koordynować działania w celu zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu oraz zwalczania takiego wykorzystywania, a także w celu przygotowania, zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2015/847 i dyrektywą (UE) 2015/849, wszystkich projektów decyzji przyjmowanych przez Urząd zgodnie z art. 44 niniejszego rozporządzenia.

8. W skład komitetu, o którym mowa w ust. 7, wchodzą przedstawiciele wysokiego szczebla władze i organy ze wszystkich państw członkowskich właściwe do spraw zapewniania przestrzegania przez podmioty sektora finansowego zgodności z rozporządzeniem (UE) 2015/847 i dyrektywą (UE) 2015/849, dysponujący wiedzą fachową i uprawnieniami decyzyjnymi w dziedzinie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, a także przedstawiciele wysokiego szczebla dysponujący wiedzą fachową na temat różnych modeli biznesowych i specyfiki sektora, przedstawiciele odpowiednio Urzędu, Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych). Przedstawiciele wysokiego szczebla Urzędu oraz tych innych Europejskich Urzędów Nadzoru uczestniczą w posiedzeniach komitetu bez prawa głosu. Ponadto Komisja, ERRS oraz Rada ds. Nadzoru Europejskiego Banku Centralnego wyznaczają po jednym przedstawicielu wysokiego szczebla do uczestnictwa w posiedzeniach tego komitetu w charakterze obserwatorów. Przewodniczący tego komitetu wybierany jest przez posiadających prawo głosu członków tego komitetu i spośród ich grona.

Każda instytucja, władza i organ, o których mowa w akapicie pierwszym wyznacza osobę spośród swoich pracowników, która może zastąpić reprezentującego dany organ członka komitetu, w przypadku gdy nie może on wziąć udziału w posiedzeniu. Państwa członkowskie, w których istnieje więcej niż jeden organ właściwy do spraw zapewniania przestrzegania przez podmioty sektora finansowego zgodności z dyrektywą (UE) 2015/849, może wyznaczyć po jednym przedstawicielu z każdego właściwego organu. Bez względu na liczbę właściwych organów reprezentowanych na posiedzeniu każde państwo członkowskie ma jeden głos. W odniesieniu do szczególnych aspektów swojej pracy komitet ten może utworzyć wewnętrzne grupy robocze w celu przygotowania projektów decyzji tego komitetu. W skład tych grup mogą wchodzić przedstawiciele personelu wszystkich właściwych organów reprezentowanych w tym komitecie, Urzędu, Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych).

9. Urząd, Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) mogą w dowolnym momencie przedstawić uwagi pisemne do każdego projektu decyzji komitetu, o którym mowa w ust. 7 niniejszego artykułu. Rada Organów Nadzoru należycie uwzględnia takie uwagi przed podjęciem ostatecznej decyzji. W przypadku gdy projekt decyzji jest oparty na uprawnieniach przyznanych Urzędowi na mocy art. 9b, 17 lub 19 lub jest związany z tymi uprawnieniami oraz gdy dotyczy:

a) instytucji finansowych zdefiniowanych w art. 4 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 lub właściwych organów sprawujących nadzór nad tymi instytucjami; lub

b) uczestników rynków finansowych zdefiniowanych w art. 4 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 lub właściwych organów sprawujących nadzór nad tymi uczestnikami, wówczas urząd może podjąć decyzję wyłącznie w porozumieniu z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) w przypadku, o którym mowa w lit. a) lub Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) w przypadku, o którym mowa w lit. b). Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) lub Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) przekazują swoje uwagi Urzędowi w terminie 20 dni od dnia podjęcia decyzji przez komitet, o którym mowa w ust. 7. W przypadku gdy nie przekażą one swoich uwag Urzędowi w terminie 20 dni ani nie zwrócą się o odpowiednio uzasadnione przedłużenie terminu ich przekazania, uznaje się, że wyraziły zgodę.

Artykuł  9b  ¹⁰¹

Wniosek o wszczęcie dochodzenia związanego z zapobieganiem praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu i zwalczaniem tych zjawisk

1. W kwestiach dotyczących zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy i finansowania terroryzmu oraz zwalczania tych zjawisk, zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849, Urząd może, w przypadku gdy posiada wiedzę o przesłankach wskazujących na istotne naruszenia, zwrócić się do właściwego organu w rozumieniu art. 4 pkt 2 ppkt (iii):

a) o zbadanie popełnionych przez podmiot sektora finansowego ewentualnych naruszeń prawa Unii, a w przypadku gdy takie prawo Unii stanowią dyrektywy lub wyraźnie przyznaje ono państwom członkowskim opcje wyboru - naruszeń przepisów prawa krajowego w zakresie, w jakim przepisy te transponują te dyrektywy lub wykonują opcje przyznane państwom członkowskim przez prawo Unii; oraz

b) o rozważenie nałożenia na ten podmiot sankcji w odniesieniu do takich naruszeń. W stosownych przypadkach Urząd może również zwrócić się z wnioskiem do właściwego organu w rozumieniu art. 4 pkt 2 ppkt (iii) o rozważenie przyjęcia indywidualnej decyzji skierowanej do tego podmiotu sektora finansowego, zobowiązującej ten podmiot do podjęcia wszelkich działań niezbędnych do wypełnienia jego obowiązków wynikających z prawa Unii mającego bezpośrednie zastosowanie lub przepisów prawa krajowego w zakresie, w jakim przepisy te transponują dyrektywy lub wykorzystują opcje przyznane państwom członkowskim przez prawo Unii, w tym do zaprzestania określonych praktyk. Wniosek, o którym mowa w niniejszym ustępie, nie wpływa na bieżące środki nadzorcze podejmowane przez właściwy organ, do którego jest kierowany.

2. Właściwy organ stosuje się do każdego wniosku skierowanego do niego zgodnie z ust. 1 oraz jak najszybciej i nie później niż w terminie 10 dni roboczych informuje Urząd o działaniach, które podjął lub zamierza podjąć, aby wykonać ten wniosek.

3. Bez uszczerbku dla uprawnień Komisji na mocy art. 258 TFUE, w przypadku gdy właściwy organ nie poinformuje Urzędu w terminie 10 dni roboczych o działaniach, które podjął lub zamierza podjąć, aby zastosować się do ust. 2 niniejszego artykułu, zastosowanie ma art. 17 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł  9c  ¹⁰²

Zawiadomienia o niepodejmowaniu działań

1. Urząd stosuje środki, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, wyłącznie w wyjątkowych okolicznościach, jeżeli uzna, że zastosowanie jednego z aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub jednego z aktów delegowanych lub wykonawczych opartych na tych aktach ustawodawczych może rodzić istotne problemy z jednego z następujących powodów:

a) Urząd uznaje, że przepisy zawarte w takim akcie mogą bezpośrednio stać w sprzeczności z innym istotnym aktem;

b) w przypadku gdy przedmiotowy akt ustawodawczy jest jednym z aktów, o których mowa w art. 1 ust. 2, brak aktów delegowanych lub wykonawczych, które uzupełniałyby lub doprecyzowałyby dany akt, mógłby wzbudzać uzasadnione wątpliwości co do skutków prawnych wynikających z danego aktu ustawodawczego lub jego właściwego zastosowania;

c) brak wytycznych i zaleceń, o których mowa w art. 16, powodowałby praktyczne trudności w stosowaniu danego aktu ustawodawczego.

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, Urząd kieruje do właściwych organów i do Komisji pismo zawierające szczegółowe omówienie problemów, których istnienie stwierdził.

W przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), Urząd przekazuje Komisji opinię dotyczącą wszelkich działań, które uważa za właściwe, w formie nowego aktu ustawodawczego lub projektu nowego aktu delegowanego lub wykonawczego, oraz tego, na ile pilny - w ocenie Urzędu - jest dany problem; Urząd podaje swoją opinię do wiadomości publicznej.

W przypadku, o którym mowa w ust. 1 lit. c) niniejszego artykułu, Urząd dokonuje jak najszybciej oceny konieczności przyjęcia odpowiednich wytycznych lub zaleceń przewidzianych w art. 16.

Urząd działa niezwłocznie, w szczególności w celu przyczyniania się do zapobiegania, w miarę możliwości, występowaniu problemów, o których mowa w ust. 1.

3. W razie potrzeby w przypadkach, o których mowa w ust. 1, oraz w oczekiwaniu na przyjęcie i stosowanie nowych środków w następstwie działań, o których mowa w ust. 2, Urząd wydaje opinie dotyczące konkretnych przepisów aktów, o których mowa w ust. 1, w celu wspierania spójnych, wydajnych i skutecznych praktyk w zakresie nadzoru i egzekwowania przepisów oraz wspólnego, jednolitego i spójnego stosowania prawa Unii.

4. W przypadku gdy, na podstawie otrzymanych informacji, w szczególności informacji otrzymanych od właściwych organów, Urząd stwierdzi, że jakiekolwiek akty ustawodawcze, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub jakiekolwiek akty delegowane lub wykonawcze opierające się na tych aktach ustawodawczych stwarzają poważne wyjątkowe problemy w odniesieniu do zaufania rynku, ochrony konsumentów, klientów lub inwestorów, prawidłowego funkcjonowania i integralności rynków finansowych lub rynków towarowych, lub stabilności całości lub części systemu finansowego w Unii, bez zbędnej zwłoki kieruje on do właściwych organów i do Komisji pismo zawierające szczegółowe omówienie problemów, których istnienie stwierdził. Urząd może przekazać Komisji opinię dotyczącą wszelkich działań, które uważa za właściwe, w formie nowego wniosku ustawodawczego lub wniosku dotyczącego nowego aktu delegowanego lub wykonawczego, oraz tego, na ile pilny jest dany problem; Urząd podaje swoją opinię do wiadomości publicznej;

Artykuł  10

Regulacyjne standardy techniczne

1. 103  W przypadku przekazania Komisji przez Parlament Europejski i Radę uprawnień do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w celu zapewnienia spójnej harmonizacji w dziedzinach szczegółowo określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, Urząd może opracować projekty regulacyjnych standardów technicznych. Urząd przedstawia Komisji projekty regulacyjnych standardów technicznych do przyjęcia. Urząd przekazuje jednocześnie te projekty regulacyjnych standardów technicznych do wiadomości Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Regulacyjne standardy techniczne mają charakter wyłącznie techniczny, nie mogą rozstrzygać kwestii strategicznych, ani kwestii dotyczących polityki, a zakres ich treści wyznaczają akty ustawodawcze, które stanowią ich podstawę.

Przed ich przedstawieniem Komisji Urząd przeprowadza otwarte konsultacje publiczne na temat projektów regulacyjnych standardów technicznych oraz dokonuje analizy ewentualnych kosztów i korzyści z nimi związanych, chyba że takie konsultacje i analizy są wysoce nieproporcjonalne w stosunku do zakresu i wpływu projektów regulacyjnych standardów technicznych lub w związku ze szczególnie pilnym charakterem danej kwestii. Urząd zasięga również porady Bankowej Grupy Interesariuszy o której mowa w art. 37.

W terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania projektu regulacyjnego standardu technicznego Komisja podejmuje decyzję w sprawie jego przyjęcia. Komisja informuje Parlament Europejski i Radę w odpowiednim czasie, gdy przyjęcie decyzji nie może nastąpić w terminie trzech miesięcy. Komisja może przyjąć projekt regulacyjnego standardu technicznego tylko częściowo lub ze zmianami, jeżeli wymaga tego interes Unii.

W przypadku gdy Komisja nie zamierza przyjąć projektu regulacyjnego standardu technicznego albo zamierza przyjąć go częściowo lub ze zmianami, odsyła Urzędowi projekt regulacyjnego standardu technicznego, uzasadniając, dlaczego nie zamierza go przyjąć, lub wyjaśniając przyczyny swoich zmian. Komisja przesyła kopię pisma Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. W terminie sześciu tygodni Urząd może zmienić projekt regulacyjnego standardu technicznego na podstawie zmian proponowanych przez Komisję i ponownie przedłożyć go Komisji w postaci formalnej opinii. Urząd przesyła kopię swojej formalnej opinii Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Komisja nie może zmieniać treści projektu regulacyjnego standardu technicznego przygotowanego przez Urząd bez uprzedniej konsultacji z Urzędem, zgodnie z niniejszym artykułem.

2. 104  W przypadku gdy Urząd nie przedłożył projektu regulacyjnego standardu technicznego w terminie określonym w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, Komisja może zażądać takiego projektu w nowym terminie. Urząd w odpowiednim czasie informuje Parlament Europejski, Radę i Komisję, że nie dotrzyma nowego terminu.

3. 105  Wyłącznie w przypadku gdy Urząd nie przedłoży Komisji projektu regulacyjnego standardu technicznego w terminie zgodnie z ust. 2, Komisja może przyjąć regulacyjny standard techniczny w drodze aktu delegowanego bez projektu przedłożonego przez Urząd.

Komisja przeprowadza otwarte konsultacje na temat projektów regulacyjnych standardów technicznych oraz dokonuje analizy ewentualnych kosztów i korzyści z nimi związanych, chyba że takie konsultacje i analizy są nieproporcjonalne w stosunku do zakresu i wpływu projektów regulacyjnych standardów technicznych lub w związku ze szczególnie pilnym charakterem danej kwestii. Komisja zasięga również porady Bankowej Grupy Interesariuszy, o której mowa w art. 37.

Komisja niezwłocznie przekazuje ten projekt regulacyjnego standardu technicznego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Komisja przesyła Urzędowi swój projekt regulacyjnego standardu technicznego. W terminie sześciu tygodni Urząd może zmienić projekt regulacyjnego standardu technicznego i przedłożyć go Komisji w postaci formalnej opinii. Urząd przesyła kopię swojej formalnej opinii Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Jeżeli przed upływem sześciotygodniowego okresu, o którym mowa w akapicie czwartym, Urząd nie przedłożył zmienionego projektu regulacyjnego standardu technicznego, Komisja może przyjąć tę regulacyjny standard techniczny.

Jeżeli Urząd przedłożył zmieniony projekt regulacyjnego standardu technicznego w terminie sześciu tygodni, Komisja może zmienić projekt regulacyjnego standardu technicznego na podstawie zmian postulowanych przez Urząd lub przyjąć regulacyjny standard techniczny ze zmianami, które uważa za istotne. Komisja nie może bez uprzedniej konsultacji z Urzędem, zgodnie z niniejszym artykułem, zmieniać treści projektu regulacyjnego standardu technicznego przygotowanego przez Urząd.

4. 106  Regulacyjne standardy techniczne przyjmowane są w drodze rozporządzeń lub decyzji. W tytule takich rozporządzeń lub decyzji znajdują się słowa »regulacyjny standard techniczny«. Standardy te są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wchodzą w życie w terminach w nich określonych.

Artykuł  11

Wykonanie przekazania uprawnień

1. Uprawnienia do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w art. 10, przyznaje się Komisji na okres czterech lat od dnia 16 grudnia 2010 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazanych uprawnień najpóźniej sześć miesięcy przed upływem okresu czterech lat. Przekazanie uprawnień jest automatycznie przedłużane na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada wycofają to przekazanie zgodnie z art. 14.

2. Niezwłocznie po przyjęciu regulacyjnego standardu technicznego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.

3. Udzielone Komisji uprawnienie do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych podlega warunkom określonym w art. 12-14.

Artykuł  12

Odwołanie przekazania uprawnień

1. Parlament Europejski lub Rada mogą w dowolnym czasie odwołać przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 10.

2. Instytucja, która rozpoczęła wewnętrzną procedurę w celu podjęcia decyzji, czy zamierza odwołać przekazanie uprawnień, stara się poinformować drugą instytucję i Komisję, w odpowiednim czasie przed podjęciem ostatecznej decyzji, wskazując które z przekazanych uprawnień mogłyby zostać odwołane.

3. Decyzja o odwołaniu przekazania uprawnień kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Decyzja ta wywołuje skutki prawne natychmiast lub w późniejszej dacie w niej określonej. Nie ma ona wpływu na ważność regulacyjnych standardów technicznych będących już w mocy. Decyzja ta jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł  13

Sprzeciw wobec regulacyjnych standardów technicznych

1. 107  Parlament Europejski lub Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec regulacyjnego standardu technicznego w terminie trzech miesięcy od daty powiadomienia o regulacyjnym standardzie technicznym przyjętym przez Komisję. Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady termin ten jest przedłużany o trzy miesiące.

2. Jeżeli przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1, Parlament Europejski ani Rada nie wyraziły sprzeciwu wobec danego regulacyjnego standardu technicznego, zostaje ona opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wchodzi w życie z dniem w niej określonym.

Regulacyjny standard techniczny może zostać opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wejść w życie przed upływem tego terminu, jeżeli Parlament Europejski i Rada poinformują Komisję, że nie zamierzają zgłosić sprzeciwu.

3. Jeżeli Parlament Europejski albo Rada wyrażą sprzeciw wobec regulacyjnego standardu technicznego przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1, nie wchodzi on w życie. Zgodnie z art. 296 TFUE instytucja wyrażająca sprzeciw określa powody sprzeciwu wobec danego regulacyjnego standardu technicznego.

Artykuł  14

Niezatwierdzenie lub zmiana projektu regulacyjnych standardów technicznych

1. W przypadku gdy Komisja nie zatwierdzi projektu regulacyjnego standardu technicznego lub zmieni go zgodnie z art. 10, powiadamia ona o tym Urząd, Parlament Europejski i Radę, podając uzasadnienie.

2. W stosownych przypadkach Parlament Europejski lub Rada mogą, w terminie jednego miesiąca od otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, wezwać właściwego Komisarza wraz z Przewodniczącym Urzędu na posiedzenie ad hoc właściwej komisji Parlamentu Europejskiego lub Rady, aby mogli oni przedstawić i wyjaśnić różnice zdań między nimi.

Artykuł  15

Wykonawcze standardy techniczne

1. 108  W przypadku przekazania Komisji przez Parlament Europejski i Radę uprawnień wykonawczych do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych w drodze aktów wykonawczych zgodnie z art. 291 TFUE, w dziedzinach szczegółowo określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, Urząd może opracować projekty wykonawczych standardów technicznych. Wykonawcze standardy techniczne mają charakter wyłącznie techniczny, nie mogą rozstrzygać kwestii strategicznych ani wyborów w zakresie polityki, a ich treść ma na celu określenie warunków zastosowania tych aktów. Urząd przedstawia Komisji projekty wykonawczych standardów technicznych do przyjęcia. W tym samym czasie Urząd przekazuje te standardy techniczne do wiadomości Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Przed przedstawieniem Komisji wykonawczych standardów technicznych Urząd przeprowadza otwarte konsultacje oraz dokonuje analizy ewentualnych kosztów i korzyści z nimi związanych, chyba że takie konsultacje i analizy są wysoce nieproporcjonalne w stosunku do zakresu i wpływu odnośnego projektu wykonawczych standardów technicznych lub w związku ze szczególnie pilnym charakterem danej kwestii. Urząd zasięga również porady Bankowej Grupy Interesariuszy, o której mowa w art. 37.

W terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania projektu wykonawczego standardu technicznego Komisja podejmuje decyzję w sprawie jego przyjęcia. Komisja może przedłużyć ten okres o miesiąc. Komisja informuje Parlament Europejski i Radę w odpowiednim czasie, jeżeli przyjęcie decyzji nie może nastąpić w terminie trzech miesięcy. Komisja może przyjąć projekt wykonawczego standardu technicznego tylko częściowo lub ze zmianami, jeżeli wymaga tego interes Unii.

W przypadku gdy Komisja nie zamierza przyjąć projektu wykonawczego standardu technicznego lub zamierza przyjąć go częściowo lub ze zmianami, odsyła go Urzędowi, uzasadniając, dlaczego nie zamierza go przyjąć, lub wyjaśniając przyczyny swoich zmian. Komisja przesyła kopię swojego pisma Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. W terminie sześciu tygodni Urząd może zmienić projekt wykonawczych standardów technicznych na podstawie zmian proponowanych przez Komisję i ponownie przedłożyć go Komisji w postaci formalnej opinii. Urząd przesyła kopię swojej formalnej opinii Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Jeżeli przed upływem sześciotygodniowego okresu, o którym mowa w akapicie czwartym, Urząd nie przedłożył zmienionego projektu wykonawczego standardu technicznego lub przedłożył projekt wykonawczego standardu technicznego, który nie został zmieniony w sposób zgodny ze zmianami proponowanymi przez Komisję, Komisja może przyjąć wykonawczy standard techniczny ze zmianami, które uważa za istotne, lub odrzucić go.

Komisja nie może zmieniać treści projektu wykonawczego standardu technicznego przygotowanego przez Urząd bez uprzedniej konsultacji z Urzędem, zgodnie z niniejszym artykułem.

2. 109  W przypadku gdy Urząd nie przedłożył projektu wykonawczego standardu technicznego w terminie określonym w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, Komisja może zażądać takiego projektu w nowym terminie. Urząd w odpowiednim czasie informuje Parlament Europejski, Radę i Komisję, że nie dotrzyma nowego terminu.

3. 110  Wyłącznie w przypadku gdy Urząd nie przedłoży Komisji projektu wykonawczego standardu technicznego w terminie zgodnie z ust. 2, Komisja może przyjąć wykonawczy standard techniczny w drodze aktu wykonawczego bez projektu przedłożonego przez Urząd.

Komisja przeprowadza otwarte konsultacje na temat projektów wykonawczych standardów technicznych oraz dokonuje analizy ewentualnych kosztów i korzyści z nimi związanych, chyba że takie konsultacje i analizy są nieproporcjonalne w stosunku do zakresu i wpływu projektów wykonawczych standardów technicznych lub w związku ze szczególnie pilnym charakterem danej kwestii. Komisja zasięga również porady Bankowej Grupy Interesariuszy o której mowa w art. 37.

Komisja niezwłocznie przekazuje ten projekt wykonawczego standardu technicznego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Komisja przesyła Urzędowi projekt wykonawczych standardów technicznych. W terminie sześciu tygodni Urząd może zmienić projekt wykonawczego standardu technicznego i przedłożyć go Komisji w postaci formalnej opinii. Urząd przesyła kopię swojej formalnej opinii Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Jeżeli przed upływem sześciotygodniowego okresu, o którym mowa w akapicie czwartym, Urząd nie przedłożył zmienionego projektu wykonawczego standardu technicznego, Komisja może przyjąć tę wykonawczy standard techniczny.

Jeżeli Urząd przedłożył zmieniony projekt wykonawczego standardu technicznego w terminie sześciu tygodni, Komisja może zmienić projekt wykonawczego standardu technicznego na podstawie zmian postulowanych przez Urząd lub przyjąć wykonawczy standard techniczny ze zmianami, które uważa za istotne.

Komisja nie może zmieniać treści projektów wykonawczych standardów technicznych przygotowanych przez Urząd bez uprzedniej konsultacji z Urzędem, zgodnie z niniejszym artykułem.

4. 111  Wykonawcze standardy techniczne przyjmowane są w drodze rozporządzeń lub decyzji. W tytule takich rozporządzeń lub decyzji znajdują się słowa »wykonawczy standard techniczny«. Standardy te publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wchodzą w życie w terminach w nich określonych.

Artykuł  16

Wytyczne i zalecenia

1. 112  W celu ustanowienia spójnych, wydajnych i skutecznych praktyk nadzorczych w ramach ESNF oraz zapewnienia wspólnego, jednolitego i spójnego stosowania prawa Unii Urząd wydaje wytyczne skierowane do wszystkich właściwych organów lub wszystkich instytucji finansowych, a także wydaje zalecenia skierowane do jednego właściwego organu lub większej liczby właściwych organów bądź do jednej instytucji finansowej lub większej liczby instytucji finansowych.

Wytyczne i zalecenia muszą być zgodne z uprawnieniami przyznanymi w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2 lub w niniejszym artykule.

2. 113  W stosownych przypadkach Urząd przeprowadza otwarte konsultacje publiczne w sprawie wytycznych i zaleceń, które wydaje, a także analizuje potencjalne koszty i korzyści związane z wydawaniem takich wytycznych i zaleceń. Te konsultacje i analizy muszą być proporcjonalne do zakresu, charakteru i wpływu wytycznych lub zaleceń. W stosownych przypadkach Urząd zasięga również porady Bankowej Grupy Interesariuszy, o której mowa w art. 37. W przypadku gdy Urząd nie przeprowadza otwartych konsultacji publicznych lub nie zasięga porady Bankowej Grupy Interesariuszy, Urząd przedstawia uzasadnienie tego faktu.

2a. 114  Wytyczne i zalecenia nie mogą odnosić się jedynie do elementów aktów ustawodawczych ani nie mogą ich jedynie powielać. Przed wydaniem nowej wytycznej lub nowego zalecenia Urząd dokonuje wpierw przeglądu istniejących wytycznych i zaleceń, aby uniknąć ich powielania.

3. Właściwe organy i instytucje finansowe dokładają wszelkich starań, aby zastosować się do tych wytycznych i zaleceń.

W ciągu dwóch miesięcy od wydania wytycznej lub zalecenia każdy właściwy organ potwierdza, czy stosuje się lub czy zamierza zastosować się do danej wytycznej lub danego zalecenia. Jeżeli właściwy organ nie stosuje się do nich ani nie zamierza się do nich zastosować, powiadamia o tym Urząd, podając uzasadnienie.

Urząd publikuje informacje o tym, że dany właściwy organ nie stosuje się lub nie zamierza zastosować się do danej wytycznej lub danego zalecenia. Urząd może również, w odniesieniu do indywidualnych przypadków, podjąć decyzję o opublikowaniu przedstawionego przez właściwy organ uzasadnienia niezastosowania się do danej wytycznej lub danego zalecenia. Właściwy organ jest z wyprzedzeniem powiadamiany o takiej publikacji.

Jeżeli jest to wymagane w wytycznej lub zaleceniu, instytucje finansowe jasno i szczegółowo informują, czy stosują się do tej wytycznej lub zalecenia.

4. 115  W sprawozdaniu, o którym mowa w art. 43 ust. 5, Urząd informuje Parlament Europejski, Radę i Komisję o wydanych wytycznych i zaleceniach.

Artykuł  16a  ¹¹⁶

Opinie

1. Na wniosek Parlamentu Europejskiego, Rady lub Komisji lub z własnej inicjatywy Urząd może przedkładać Parlamentowi Europejskiemu, Radzie oraz Komisji opinie w sprawie wszelkich kwestii dotyczących obszaru podlegającego jego kompetencjom.

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, może obejmować konsultacje publiczne lub analizę techniczną.

3. W odniesieniu do ocen, o których mowa w art. 22 dyrektywy 2013/36/UE, które na mocy tego artykułu wymagają konsultacji między właściwymi organami z co najmniej dwóch państw członkowskich, Urząd może, na wniosek jednego z zainteresowanych właściwych organów, wydać i opublikować opinię w sprawie takich ocen. Opinia ta jest wydawana niezwłocznie i w każdym razie przed upływem okresu oceny, o którym mowa w tym artykule.

4. Na wniosek Parlamentu Europejskiego, Rady lub Komisji Urząd może udzielać Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji porad technicznych w obszarach określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2.

Artykuł  16b  ¹¹⁷

Pytania i odpowiedzi

1. Bez uszczerbku dla ust. 5 niniejszego artykułu, pytania dotyczące praktycznego zastosowania lub wykonania przepisów aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, związanych z nimi aktów delegowanych i wykonawczych, jak i wytycznych i zaleceń przyjętych na mocy tych aktów ustawodawczych, mogą być kierowane do Urzędu przez każdą osobę fizyczną lub prawną, w tym właściwe organy oraz instytucje i organy unijne, w dowolnym języku urzędowym Unii.

Przed skierowaniem pytania do Urzędu, instytucje finansowe oceniają, czy w pierwszej kolejności należy zwrócić się z pytaniem do ich właściwego organu.

Przed opublikowaniem odpowiedzi na dopuszczalne pytania Urząd może zwrócić się o dalsze wyjaśnienia w sprawie pytań zadanych przez osobę fizyczną lub prawną, o której mowa w niniejszym ustępie.

2. Odpowiedzi Urzędu na pytania, o których mowa w ust. 1, są niewiążące. Odpowiedź udostępnia się co najmniej w języku, w jakim zadano pytanie.

3. Urząd tworzy i utrzymuje internetowe narzędzie dostępne na jego stronie internetowej służące zgłaszaniu pytań i terminowej publikacji wszystkich otrzymanych pytań, jak również wszystkich odpowiedzi na wszystkie dopuszczalne pytania zgodnie z ust. 1, chyba że taka publikacja jest sprzeczna z uzasadnionym interesem tych osób lub stanowiłaby zagrożenie dla stabilności systemu finansowego. Urząd może odrzucić pytania, na które nie zamierza odpowiedzieć. Pytania odrzucone są publikowane przez Urząd na jego stronie internetowej przez okres dwóch miesięcy.

4. Trzech członków Rady Organów Nadzoru posiadających prawo głosu może zwrócić się do Rady Organów Nadzoru o podjęcie decyzji na podstawie art. 44, czy odnieść się do kwestii poruszonej w dopuszczalnym pytaniu, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w formie wytycznych na podstawie art. 16, zwrócić się o poradę do Grupy Interesariuszy, o której mowa w art. 37, dokonać przeglądu pytań i odpowiedzi w odpowiednich odstępach czasu, przeprowadzić otwarte konsultacje publiczne, czy też przeanalizować potencjalne odnośne koszty i korzyści. Takie konsultacje i analizy są proporcjonalne do zakresu, charakteru i wpływu projektu odnośnych pytań i odpowiedzi lub do szczególnie pilnego charakteru danej kwestii. W przypadku wystąpienia o opinię lub poradę do Grupy Interesariuszy, o której mowa w art. 37, zastosowanie ma obowiązek zachowania poufności.

5. Pytania, które wymagają wykładni prawa Unii, Urząd przekazuje Komisji. Urząd publikuje wszystkie odpowiedzi przekazane przez Komisję.

Artykuł  17

Naruszenie prawa Unii

1. W przypadku gdy właściwy organ nie zastosował aktów unijnych, o których mowa w art. 1 ust. 2, w tym regulacyjnych standardów technicznych i wykonawczych standardów technicznych ustanowionych zgodnie z art. 10-15, lub zastosował je w sposób, który wydaje się stanowić naruszenie prawa Unii, w szczególności nie zapewniając spełnienia przez instytucję finansową wymogów ustanowionych w tych aktach, Urząd podejmuje działania zgodnie z uprawnieniami określonymi w ust. 2, 3 i 6 niniejszego artykułu.

2. 118  Na wniosek co najmniej jednego właściwego organu, Parlamentu Europejskiego, Rady, Komisji, Bankowej Grupy Interesariuszy lub z własnej inicjatywy, w tym podjętej w oparciu o dobrze udokumentowane informacje uzyskane od osób fizycznych lub prawnych, i po poinformowaniu zainteresowanego właściwego organu, Urząd przedstawia w zarysie sposób, w jaki zamierza zająć się daną sprawą oraz, w stosownych przypadkach, przeprowadza postępowanie wyjaśniające w sprawie domniemanego naruszenia lub niezastosowania prawa unijnego.

Bez uszczerbku dla uprawnień ustanowionych w art. 35 właściwy organ niezwłocznie przekazuje Urzędowi wszelkie informacje uznane przez Urząd za niezbędne dla prowadzonego przez niego postępowania, w tym dotyczące sposobu stosowania aktów, o których mowa w art. 1 ust. 2 zgodnie z prawem Unii.

Bez uszczerbku dla uprawnień określonych w art. 35 Urząd może - po poinformowaniu zainteresowanego właściwego organu - skierować należycie uzasadniony i umotywowany wniosek o informacje bezpośrednio do innych właściwych organów, zawsze kiedy zwrócenie się o udzielenie informacji do zainteresowanego właściwego organu okazało się lub zostało uznane za niewystarczające do uzyskania informacji uważanych za niezbędne do celów przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w sprawie domniemanego naruszenia lub niezastosowania prawa Unii.

Adresaci takiego wniosku udzielają Urzędowi bez zbędnej zwłoki jasnych, dokładnych i kompletnych informacji.

2a. 119  Bez uszczerbku dla uprawnień wynikających z niniejszego rozporządzenia oraz przed wydaniem zalecenia określonego w ust. 3 Urząd podejmuje współpracę z zainteresowanym właściwym organem, w przypadku gdy uzna podjęcie takiej współpracy za właściwe w celu usunięcia naruszenia prawa Unii, z zamiarem osiągnięcia porozumienia w sprawie działań, które ten właściwy organ musi podjąć, by dostosować się do przepisów prawa Unii.

3. W terminie dwóch miesięcy od rozpoczęcia postępowania wyjaśniającego, Urząd może skierować do właściwego organu, którego to dotyczy, zalecenie określające działania konieczne do zapewnienia przestrzegania prawa Unii.

W terminie dziesięciu dni roboczych od daty otrzymania zalecenia, właściwy organ informuje Urząd o działaniach, jakie podjął lub zamierza podjąć, aby zapewnić przestrzeganie prawa Unii.

4. W przypadku gdy właściwy organ nie zapewnił przestrzegania prawa Unii w ciągu miesiąca od otrzymania zalecenia od Urzędu, Komisja może, po uzyskaniu informacji od Urzędu lub z własnej inicjatywy, wydać formalną opinię nakładającą na właściwy organ obowiązek podjęcia działań niezbędnych do przestrzegania prawa Unii. Formalna opinia Komisji uwzględnia zalecenie Urzędu.

Komisja wydaje taką formalną opinię w terminie trzech miesięcy od przyjęcia zalecenia. Komisja może przedłużyć ten okres o jeden miesiąc.

Urząd i właściwe organy przekazują Komisji wszelkie niezbędne informacje.

5. W terminie dziesięciu dni roboczych od daty otrzymania formalnej opinii, o której mowa w ust. 4, właściwy organ informuje Komisję i Urząd o działaniach, jakie podjął lub zamierza podjąć, aby zastosować się do tej formalnej opinii.

6. 120  Bez uszczerbku dla uprawnień Komisji na mocy art. 258 TFUE, w przypadku gdy właściwy organ nie stosuje się do formalnej opinii, o której mowa w ust. 4 niniejszego artykułu, w przewidzianym okresie, oraz w przypadku gdy konieczne jest terminowe zaradzenie nieprzestrzeganiu przepisów, w celu utrzymania bądź przywrócenia równych warunków konkurencji na rynku lub zapewnienia prawidłowego funkcjonowania systemu finansowego i jego integralności, oraz w przypadku gdy odpowiednie wymogi przewidziane w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, są bezpośrednio stosowane wobec instytucji finansowych lub - w kontekście spraw związanych z zapobieganiem praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmy oraz ze zwalczaniem tych zjawisk - podmiotów sektora finansowego, Urząd może przyjąć decyzję indywidualną, skierowaną do instytucji finansowej lub innego podmiotu sektora finansowego, zobowiązującą je do podjęcia wszelkich działań niezbędnych do wypełnienia ich obowiązków wynikających z prawa Unii, w tym do zaprzestania określonych praktyk.

W kwestiach dotyczących zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu, w przypadku gdy odpowiednie wymogi aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, nie są bezpośrednio stosowane do podmiotów sektora finansowego, Urząd może przyjąć decyzję zobowiązującą właściwy organ do zastosowania się do formalnej opinii, o której mowa w ust. 4 niniejszego artykułu, w terminie określonym w tym ustępie. Jeżeli organ nie zastosuje się do tej decyzji, Urząd może również przyjąć decyzję zgodnie z akapitem pierwszym. W tym celu Urząd stosuje wszystkie stosowne przepisy prawa Unii oraz - w przypadku gdy to prawo Unii stanowią dyrektywy - prawo krajowe, w zakresie, w jakim transponuje ono te dyrektywy. W przypadku gdy stosowne prawo Unii stanowią rozporządzenia i w przypadku gdy rozporządzenia te wyraźnie przyznają państwom członkowskim możliwość wyboru opcji, Urząd stosuje również prawo krajowe w zakresie, w jakim takie opcje zostały wykonane.

Decyzja Urzędu jest zgodna z formalną opinią wydaną przez Komisję zgodnie z ust. 4.

7. 121  Decyzje przyjęte zgodnie z ust. 6 mają charakter nadrzędny w stosunku do wszelkich wcześniejszych decyzji przyjętych przez właściwe organy w tej samej sprawie.

Podejmując działania w związku z kwestiami, które są przedmiotem formalnej opinii zgodnie z ust. 4 lub decyzji zgodnie z ust. 6, właściwe organy stosują się do formalnej opinii lub, w zależności od przypadku, do decyzji.

8. W sprawozdaniu, o którym mowa w art. 43 ust. 5, Urząd wskazuje właściwe organy i instytucje finansowe, które nie zastosowały się do formalnych opinii lub decyzji, o których mowa w ust. 4 i 6 niniejszego artykułu.

Artykuł  17a  ¹²²

Ochrona osób zgłaszających nieprawidłowości

1. Urząd musi posiadać specjalne kanały zgłaszania nieprawidłowości służące do przyjmowania i przetwarzania informacji przekazywanych przez osoby fizyczne lub prawne zgłaszające faktyczne lub potencjalne naruszenia, nadużycia prawa lub przypadki niestosowania prawa Unii.

2. Osoby fizyczne lub prawne dokonujące zgłoszeń za pośrednictwem tych kanałów podlegają, w stosownych przypadkach, ochronie przed odwetem zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1937 ¹²³ .

3. Urząd zapewnia możliwość przekazywania wszelkich informacji anonimowo lub poufnie oraz w bezpieczny sposób. Jeżeli Urząd uzna, że przekazane informacje zawierają dowody lub istotne przesłanki wskazujące na istotne naruszenia, Urząd przekazuje informacje zwrotne osobie dokonującej zgłoszenia.

Artykuł  18

Działania podejmowane w sytuacjach nadzwyczajnych

1. 124  W przypadku niekorzystnego rozwoju sytuacji, który może poważnie zagrozić prawidłowemu funkcjonowaniu rynków finansowych i ich integralności lub stabilności całego systemu finansowego w Unii lub jego części, Urząd aktywnie ułatwia i w razie potrzeby koordynuje wszelkie działania podejmowane przez odpowiednie właściwe organy nadzoru.

Aby umożliwić Urzędowi takie ułatwianie i koordynowanie działań, jest on dokładnie informowany o wszelkich istotnych zmianach, a także zapraszany do udziału w charakterze obserwatora we wszelkich stosownych spotkaniach odpowiednich właściwych organów nadzoru.

2. Rada, w porozumieniu z Komisją i ERRS, a w stosownych przypadkach, z Europejskimi Urzędami Nadzoru, może przyjąć skierowaną do Urzędu decyzję stwierdzającą istnienie sytuacji nadzwyczajnej na użytek niniejszego rozporządzenia, na wniosek Urzędu, Komisji lub ERRS. Rada dokonuje przeglądu tej decyzji w odpowiednich odstępach czasu, a co najmniej raz na miesiąc. Jeżeli decyzja ta nie zostanie przedłużona z końcem okresu jednego miesiąca, automatycznie traci ona moc. Rada może w każdym czasie stwierdzić, że sytuacja nadzwyczajna już nie występuje.

W przypadku gdy ERRS lub Urząd uznają, że sytuacja nadzwyczajna może wystąpić, wydają poufne zalecenie skierowane do Rady i przedstawiają jej ocenę sytuacji. Rada ocenia wówczas, czy należy zwołać posiedzenie. W trakcie tej procedury gwarantuje się zachowanie należytej poufności.

Jeżeli Rada ogłosi istnienie sytuacji nadzwyczajnej, niezwłocznie informuje o tym należycie Parlament Europejski i Komisję.

3. 125  W przypadku przyjęcia przez Radę decyzji na mocy ust. 2 niniejszego artykułu i, w wyjątkowych okolicznościach, kiedy niezbędne są skoordynowane działania właściwych organów w związku z niekorzystnym rozwojem sytuacji, który może poważnie zagrozić prawidłowemu funkcjonowaniu rynków finansowych i ich integralności lub stabilności całego systemu finansowego w Unii lub jego części, lub też ochronie klientów i konsumentów, Urząd może przyjąć indywidualne decyzje zobowiązujące właściwe organy do podjęcia niezbędnych działań zgodnie z aktami ustawodawczymi, o których mowa w art. 1 ust. 2, w celu zaradzenia takiemu rozwojowi sytuacji przez zapewnienie spełniania przez instytucje finansowe i właściwe organy wymogów ustanowionych w tych aktach ustawodawczych.

4. Bez uszczerbku dla uprawnień Komisji na mocy art. 258 TFUE, w przypadku gdy właściwy organ nie stosuje się do decyzji Urzędu, o której mowa w ust. 3, w okresie w niej wskazanym, a odpowiednie wymogi przewidziane w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, w tym w regulacyjnych standardach technicznych i wykonawczych standardach technicznych przyjętych zgodnie z tymi aktami są bezpośrednio stosowane wobec instytucji finansowych, Urząd może przyjąć decyzję indywidualną skierowaną do instytucji finansowej zobowiązującą tę instytucję do podjęcia działań niezbędnych do wypełnienia jej obowiązków wynikających z tych przepisów, w tym do zaprzestania określonych praktyk. Ma to zastosowanie wyłącznie w sytuacjach, gdy właściwy organ nie stosuje aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, w tym w regulacyjnych standardów technicznych i wykonawczych standardów technicznych przyjętych zgodnie z tymi aktami lub gdy stosuje te akty w sposób, który wydaje się wyraźnym naruszeniem tych aktów, oraz w przypadkach gdy pilne podjęcie środków zaradczych jest konieczne, by przywrócić prawidłowe funkcjonowanie rynków finansowych i ich integralność lub stabilność całego systemu finansowego w Unii lub jego części.

5. Decyzje przyjęte na mocy ust. 4 mają pierwszeństwo wobec wszelkich decyzji przyjętych wcześniej przez właściwe organy w tej samej sprawie.

Wszelkie działania podjęte przez właściwe organy w związku z kwestiami, będącymi przedmiotem decyzji na mocy ust. 3 lub 4, muszą być zgodne z tymi decyzjami.

Artykuł  19

Rozstrzyganie sporów między właściwymi organami w sytuacjach transgranicznych

1. 126  W przypadkach określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, i bez uszczerbku dla uprawnień określonych w art. 17 Urząd może udzielić właściwym organom wsparcia w osiągnięciu porozumienia zgodnie z procedurą określoną w ust. 2-4 niniejszego artykułu, w przypadku gdy zachodzi dowolna z następujących okoliczności:

a) na wniosek co najmniej jednego zainteresowanego właściwego organu, jeżeli właściwy organ nie zgadza się z procedurą lub istotą działania lub zaproponowanego działania innego właściwego organu, bądź też z zaniechaniem działania przez inny właściwy organ;

b) w przypadkach, gdy akty ustawodawcze, o których mowa w art. 1 ust. 2, stanowią, że Urząd może udzielać wsparcia z własnej inicjatywy, w sytuacji gdy na podstawie obiektywnych powodów można stwierdzić, że między właściwymi organami istnieje różnica zdań.

W przypadkach, w których akty ustawodawcze, o których mowa w art. 1 ust. 2, wymagają podjęcia przez właściwe organy wspólnej decyzji oraz w przypadku, gdy zgodnie z tymi aktami Urząd może z własnej inicjatywy wspierać zainteresowane właściwe organy w osiągnięciu porozumienia zgodnie z procedurą określoną w ust. 2-4 niniejszego artykułu, zakłada się, że różnica zdań istnieje, jeżeli organy te nie podejmą wspólnej decyzji w terminach określonych w tych aktach.

1a. 127  W następujących przypadkach zainteresowane właściwe organy bez zbędnej zwłoki powiadamiają Urząd, że nie osiągnięto porozumienia:

a) w przypadku gdy w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, został określony termin osiągnięcia porozumienia między właściwymi organami i ma miejsce jedno z poniższych zdarzeń:

(i) termin upłynął; lub

(ii) co najmniej dwa zainteresowane właściwe organy w oparciu o obiektywne powody stwierdzą istnienie różnicy zdań;

b) w przypadku gdy w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, nie został określony termin osiągnięcia porozumienia między właściwymi organami i ma miejsce jedno z poniższych zdarzeń:

(i) co najmniej dwa zainteresowane właściwe organy w oparciu o obiektywne powody stwierdzą istnienie różnicy zdań; lub

(ii) minęły dwa miesiące od daty otrzymania przez właściwy organ wniosku innego właściwego organu o podjęcie określonego działania w celu wypełnienia obowiązków wynikających z tych aktów, a organ, do którego się zwrócono, nie podjął jeszcze decyzji mającej na celu uwzględnienie wniosku.

1b. 128  Przewodniczący ocenia, czy Urząd powinien działać zgodnie z ust. 1. Jeżeli interwencja podejmowana jest z inicjatywy własnej Urzędu, powiadamia on zainteresowane właściwe organy o swojej decyzji dotyczącej interwencji.

W oczekiwaniu na decyzję Urzędu zgodnie z procedurą określoną w art. 44 ust. 3a w przypadkach, w których akty ustawodawcze, o których mowa w art. 1 ust. 2, wymagają podjęcia wspólnej decyzji, wszystkie właściwe organy zaangażowane w proces podejmowania wspólnej decyzji odraczają swoje indywidualne decyzje. W przypadku gdy Urząd zdecyduje się podjąć działanie, wszystkie właściwe organy zaangażowane w proces podejmowania wspólnej decyzji odraczają swoje decyzje do zakończenia procedury określonej w ust. 2 i 3 niniejszego artykułu.

2. Uwzględniając odpowiednie terminy określone w aktach, o których mowa w art. 1 ust. 2, oraz stopień złożoności i pilności sprawy, Urząd wyznacza termin zakończenia postępowania pojednawczego między właściwymi organami. Na tym etapie Urząd występuje w roli mediatora.

3. 129  W przypadku gdy zainteresowane właściwe organy nie osiągną porozumienia w fazie postępowania pojednawczego, o którym mowa w ust. 2, Urząd może w celu rozstrzygnięcia sporu wydać decyzję zobowiązującą te organy do podjęcia określonych działań lub do powstrzymania się od określonych działań, oraz zapewnienia zgodności z prawem Unii. Decyzja Urzędu jest wiążąca dla zainteresowanych właściwych organów. Decyzja Urzędu może zobowiązywać właściwe organy do uchylenia lub zmiany decyzji, którą podjęły, lub do skorzystania z uprawnień, które posiadają na podstawie odpowiednich przepisów prawa Unii.

3a. 130  Urząd powiadamia zainteresowane właściwe organy o zakończeniu procedur przewidzianych w ust. 2 i 3, a także - w stosownych przypadkach - o swojej decyzji podjętej zgodnie z ust. 3.

4. 131  Bez uszczerbku dla uprawnień Komisji na mocy art. 258 TFUE, w przypadku gdy właściwy organ nie stosuje się do decyzji Urzędu, i tym samym nie zapewnia spełniania przez instytucję finansową lub - w kontekście spraw związanych z zapobieganiem praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu i zwalczaniem tych zjawisk - podmiot sektora finansowego wymogów, które są wobec nich bezpośrednio stosowane na mocy aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, Urząd może wydać skierowaną do tej instytucji finansowej lub tego podmiotu sektora finansowego indywidualną decyzję, zobowiązującą je do podjęcia wszelkich działań niezbędnych do wypełnienia ich obowiązków wynikających z prawa Unii, w tym do zaprzestania określonych praktyk.

W kwestiach dotyczących zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu Urząd może również przyjąć decyzję zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu, w przypadku gdy odpowiednie wymogi aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, nie są bezpośrednio stosowane do podmiotów sektora finansowego. W tym celu Urząd stosuje wszystkie stosowne przepisy prawa Unii oraz - w przypadku gdy to prawo Unii stanowią dyrektywy - prawo krajowe, w zakresie, w jakim transponują one te dyrektywy. W przypadku gdy stosowne prawo Unii stanowią rozporządzenia i w przypadku gdy rozporządzenia te wyraźnie przyznają państwom członkowskim możliwość wyboru opcji, Urząd stosuje również prawo krajowe w zakresie, w jakim takie opcje zostały wykonane.

5. Decyzje wydane na mocy ust. 4 mają pierwszeństwo wobec wszelkich decyzji przyjętych wcześniej przez właściwe organy w tej samej sprawie. Wszelkie działania podjęte przez właściwe organy w związku z sytuacją faktyczną będącą przyczyną wydania decyzji na mocy ust. 3 lub 4, muszą być zgodne z tymi decyzjami.

6. W sprawozdaniu, o którym mowa w art. 50 ust. 2, Przewodniczący Urzędu wskazuje charakter i rodzaj sporów między właściwymi organami, osiągnięte porozumienia oraz decyzje wydane w celu rozstrzygnięcia takich sporów.

Artykuł  20

Rozstrzyganie sporów międzysektorowych pomiędzy właściwymi organami

Zgodnie z procedurą określoną w art. 19 i 56 Wspólny Komitet rozstrzyga spory międzysektorowe, które mogą wystąpić między dwoma lub większą liczbą właściwych organów, jak określono odpowiednio w art. 4 pkt 2 niniejszego rozporządzenia, rozporządzenia (UE) 1094/2010 i rozporządzenia (UE) 1095/2010.

Artykuł  20a  ¹³²

Konwergencja procesu przeglądu nadzorczego

W ramach swoich uprawnień Urząd wspiera konwergencję procesów przeglądu nadzorczego i oceny z dyrektywą 2013/36/UE, aby wprowadzić mocne standardy nadzorcze w Unii.

Artykuł  21

Kolegia organów nadzoru

1. 133  Urząd propaguje i monitoruje - w ramach swoich uprawnień - efektywne, skuteczne i spójne funkcjonowanie kolegiów organów nadzoru, w przypadku gdy zostały ustanowione na podstawie aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, a także wspiera spójność stosowania prawa Unii w tych kolegiach organów nadzoru. Mając na celu konwergencję najlepszych praktyk nadzorczych, Urząd propaguje wspólne plany nadzorcze i wspólne kontrole, natomiast personelowi Urzędu przysługują pełne prawa uczestnictwa w kolegiach organów nadzoru i tym samym może on uczestniczyć w działaniach kolegiów organów nadzoru, w tym w kontrolach na miejscu prowadzonych wspólnie przez co najmniej dwa właściwe organy.

2. 134  Urząd odgrywa wiodącą rolę w zapewnianiu konsekwentnego funkcjonowania kolegiów organów nadzorczych w odniesieniu do transgranicznych instytucji finansowych w całej Unii, z uwzględnieniem ryzyka systemowego stwarzanego przez instytucje finansowe, o których mowa w art. 23, i w stosownych przypadkach zwołują posiedzenie kolegium.

Na użytek niniejszego ustępu i ust. 1 niniejszego artykułu Urząd jest uznawany za "właściwy organ" w rozumieniu stosownych przepisów.

Urząd może:

a) gromadzić i wymieniać wszelkie istotne informacje we współpracy z właściwymi organami, by ułatwiać pracę kolegium oraz stworzyć centralny system i zarządzać nim w celu udostępniania tych informacji właściwym organom w kolegium;

b) 135  inicjować i koordynować ogólnounijne testy warunków skrajnych - zgodnie z art. 32 - w celu oceny odporności instytucji finansowych, w szczególności ryzyka systemowego generowanego przez instytucje finansowe, o którym mowa w art. 23, na niekorzystne zmiany na rynku oraz w celu oceny możliwości wzrostu ryzyka systemowego w sytuacjach skrajnych, zapewniając przy tym stosowanie na poziomie krajowym spójnej metodyki w takich testach, a także w stosownych przypadkach wydawać właściwym organom zalecenie wyeliminowania problemów stwierdzonych w trakcie testu warunków skrajnych, w tym zalecenie przeprowadzenia szczegółowych ocen; może on zalecić właściwym organom przeprowadzenie kontroli na miejscu, przy czym może uczestniczyć w takich kontrolach na miejscu, w celu zapewnienia porównywalności i wiarygodności metod, praktyk i wyników ogólnounijnych ocen;

c) propagować skuteczne i efektywne działania nadzorcze, m.in. oceniając zagrożenia, na jakie są lub mogą być narażone instytucje finansowe, zgodnie z ustaleniami dokonanymi w ramach procesu kontroli nadzorczej lub w sytuacjach skrajnych;

d) nadzorować, zgodnie z zadaniami i uprawnieniami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, zadania realizowane przez właściwe organy; oraz

e) wystąpić z wnioskiem, by dane kolegium kontynuowało dyskusję w każdym przypadku, gdy Urząd uzna, że dana decyzja skutkowałaby nieprawidłowym stosowaniem prawa unijnego lub nie przyczyniałaby się do realizacji celu, jakim jest konwergencja praktyk nadzorczych. Urząd może także wymagać, by organ odpowiedzialny za nadzór skonsolidowany zaplanował posiedzenie kolegium lub dodał do porządku obrad nowy punkt.

3. 136  Urząd może opracowywać projekty regulacyjnych i wykonawczych standardów technicznych zgodnie z uprawnieniami określonymi w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, oraz zgodnie z art. 10-15, aby zapewnić jednolite warunki stosowania przepisów dotyczących operacyjnego funkcjonowania kolegiów organów nadzoru. Urząd może wydawać wytyczne i zalecenia zgodnie z art. 16, aby propagować konwergencję funkcjonowania nadzoru i najlepszych praktyk nadzorczych, które zostały przyjęte przez kolegia organów nadzoru.

4. Urząd pełni prawnie wiążącą rolę mediatora w celu rozwiązywania sporów między właściwymi organami zgodnie z procedurą określoną w art. 19. Urząd może podejmować decyzje nadzorcze mające zastosowanie bezpośrednio do instytucji, której dotyczy spór, zgodnie z art. 19.

Artykuł  22 ¹³⁷

Przepisy ogólne dotyczące ryzyk systemowych

1. Urząd należycie uwzględnia ryzyko systemowe w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 1092/2010. Urząd zajmuje się wszelkim ryzykiem zakłócenia świadczenia usług finansowych:

a) spowodowanym upośledzeniem całego lub części systemu finansowego; oraz

b) mogącym spowodować poważne negatywne konsekwencje dla rynku wewnętrznego i realnej gospodarki.

Urząd w stosownych przypadkach uwzględnia monitorowanie i ocenę ryzyka systemowego w oparciu o prace ERRS i Urzędu oraz reaguje na ostrzeżenia i zalecenia ERRS zgodnie z art. 17 rozporządzenia (UE) nr 1092/2010.

1a. 138  Co najmniej raz w roku Urząd rozważa zasadność przeprowadzenia ogólnounijnych ocen odporności instytucji finansowych zgodnie z art. 32 i informuje Parlament Europejski, Radę i Komisję o swoich wnioskach. W przypadku przeprowadzenia takich ogólnounijnych ocen Urząd, jeżeli uzna to za stosowne, ujawnia wyniki dotyczące poszczególnych uczestniczących instytucji finansowych.

2. 139  Urząd, we współpracy z ERRS i zgodnie z art. 23, opracowuje wspólny zestaw wskaźników jakościowych i ilościowych służący identyfikowaniu i mierzeniu ryzyka systemowego ("tablica wskaźników ryzyka").

Urząd opracowuje również odpowiedni system stosowania testu warunków skrajnych, aby pomóc w identyfikowaniu instytucji mogących generować ryzyko systemowe. Instytucje te podlegają wzmocnionemu nadzorowi, a w razie potrzeby - procedurom upadłościowym i naprawczym, o których mowa w art. 25.

3. Bez uszczerbku dla aktów, o których mowa w art. 1 ust. 2, Urząd sporządza w razie potrzeby dodatkowe wytyczne i zalecenia dla instytucji finansowych w celu uwzględnienia generowanego przez nie ryzyka systemowego.

Urząd zapewnia uwzględnianie ryzyka systemowego generowanego przez instytucje finansowe przy opracowywaniu projektu regulacyjnych i wykonawczych standardów technicznych w dziedzinach określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2.

4. 140  Na wniosek co najmniej jednego właściwego organu, Parlamentu Europejskiego, Rady lub Komisji lub z własnej inicjatywy Urząd może przeprowadzić postępowanie wyjaśniające dotyczące konkretnego rodzaju instytucji finansowej lub rodzaju produktu lub sposobu postępowania w celu oszacowania potencjalnego zagrożenia dla stabilności systemu finansowego lub ochrony klientów lub konsumentów.

W następstwie podstępowania wyjaśniającego przeprowadzonego na podstawie akapitu pierwszego Rada Organów Nadzoru może wydać zainteresowanym właściwym organom odpowiednie zalecenia podjęcia stosownych działań.

Urząd może w tym celu skorzystać z uprawnień powierzonych mu na mocy niniejszego rozporządzenia, w tym art. 35.

5. Wspólny Komitet zapewnia ogólną i międzysektorową koordynację działań prowadzonych zgodnie z niniejszym artykułem.

Artykuł  23

Identyfikacja i mierzenie ryzyka systemowego

1. 141  W porozumieniu z ERRS Urząd opracowuje kryteria identyfikacji i mierzenia ryzyka systemowego oraz odpowiedni system testowania warunków skrajnych, który obejmuje ocenę możliwości wzrostu - w sytuacjach skrajnych - poziomu ryzyka systemowego, które jest generowane przez instytucje finansowe lub na które te instytucje finansowe są narażone, w tym potencjalnego ryzyka systemowego związanego ze środowiskiem. Instytucje finansowe, które mogą generować ryzyko systemowe, podlegają wzmocnionemu nadzorowi, a w razie potrzeby - procedurom naprawczym, o których mowa w art. 25.

2. Przy opracowywaniu kryteriów identyfikacji i mierzenia ryzyka systemowego generowanego przez instytucje finansowe, Urząd w pełni uwzględnia stosowne stanowiska międzynarodowe, w tym stanowiska Rady Stabilności Finansowej, Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Rozrachunków Międzynarodowych.

Artykuł  24

Stała zdolność reagowania na ryzyka systemowe

1. Urząd musi posiadać specjalistyczne zdolności skutecznego reagowania na bieżąco na wystąpienie ryzyk systemowych zgodnie z art. 22 i 23, w szczególności w odniesieniu do instytucji, które generują ryzyko systemowe.

2. Urząd wykonuje zadania powierzone mu w niniejszym rozporządzeniu oraz w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2, i przyczynia się do zapewnienia spójnego i skoordynowanego systemu zarządzania w sytuacjach kryzysowych i rozwiązywania kryzysów w Unii.

Artykuł  25

Procedury naprawcze

1. 142  Urząd przyczynia się do opracowywania i koordynowania skutecznych, spójnych i aktualnych planów działań naprawczych dla instytucji finansowych, jak również aktywnie uczestniczy w wykonaniu tych planów. W przypadkach przewidzianych w aktach unijnych, o których mowa w art. 1 ust. 2, Urząd wspiera również opracowanie procedur mających zastosowanie w sytuacjach nadzwyczajnych oraz środków zapobiegawczych służących zminimalizowaniu systemowych skutków wszelkich przypadków upadłości.

1a. 143  Urząd może - dla zwiększenia skuteczności i spójności wyników - organizować i przeprowadzać wzajemne oceny wymiany informacji oraz wspólnych działań Jednolitej Rady, o której mowa w rozporządzeniu (UE) nr 806/2014, i krajowych organów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji państw członkowskich nieuczestniczących w jednolitym mechanizmie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, prowadzonych w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji grup transgranicznych. W tym celu Urząd opracowuje metody umożliwiające obiektywną ocenę i porównanie.

2. Urząd może określać najlepsze praktyki mające ułatwiać przeprowadzanie postępowań naprawczych wobec upadających instytucji, a w szczególności grup transgranicznych, tak by zapobiegać rozprzestrzenianiu się tego zjawiska, zapewniając dostępność odpowiednich narzędzi, w tym wystarczających zasobów, i możliwość przeprowadzenia postępowania naprawczego w danej instytucji lub grupie w sposób uporządkowany, oszczędny i terminowy.

3. Urząd może opracowywać regulacyjne i wykonawcze standardy techniczne, jak określono w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, zgodnie z procedurą określoną w art. 10-15.

Artykuł  26

Europejski system obejmujący systemy gwarantowania depozytów

1. Urząd przyczynia się do wzmocnienia europejskiego systemu obejmującego krajowe systemy gwarantowania depozytów działając w ramach uprawnień przyznanych mu w niniejszym rozporządzeniu w celu zapewnienia poprawnego stosowania dyrektywy 94/19/WE w celu zapewnienia odpowiedniego finansowania krajowych systemów gwarantowania depozytów ze składek uiszczanych przez instytucje finansowe, w tym instytucje finansowe utworzone i przyjmujące depozyty w Unii, ale mające siedziby poza Unią, jak określono w dyrektywie 94/19/WE i w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony wszystkim deponentom w zharmonizowany sposób w całej Unii, co nie narusza stabilizacyjnej ochronnej roli wzajemnych systemów gwarancyjnych, pod warunkiem że są one zgodne z przepisami unijnymi.

2. Artykuł 16 dotyczący uprawnień Urzędu w zakresie przyjmowania wytycznych i zaleceń ma zastosowanie do systemów gwarantowania depozytów.

3. Urząd może opracowywać regulacyjne i wykonawcze standardy techniczne, jak określono w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, zgodnie z procedurą określoną w art. 10-15.

4. W ramach przeglądu niniejszego rozporządzenia, który przewidziano w art. 81, analizuje się w szczególności konwergencję europejskiego systemu obejmującego krajowe systemy gwarantowania depozytów.

Artykuł  27

Europejski system postępowania naprawczego wobec banków i ustalenia dotyczące finansowania

1. Urząd uczestniczy w opracowywaniu metod prowadzenia postępowania naprawczego wobec upadających instytucji finansowych - w szczególności instytucji, które mogą stwarzać ryzyko systemowe - tak by zapobiec rozprzestrzenianiu się tego zjawiska i umożliwić zakończenie działalności przez te instytucje w sposób uporządkowany i terminowy, w tym - w stosownych przypadkach - spójnych i solidnych mechanizmów finansowania, w zależności od potrzeb.

2. 144  Urząd dostarcza swoją ocenę w zakresie potrzeby systemu spójnych, solidnych i wiarygodnych mechanizmów finansowania obejmujących odpowiednie instrumenty finansowe powiązane z pakietem skoordynowanych uzgodnień w zakresie zarządzania w sytuacjach kryzysowych.

Urząd uczestniczy w pracach nad kwestiami dotyczącymi równych warunków działania oraz nad łącznym wpływem na instytucje finansowe wszelkich systemów opłat i składek, które mogą być wprowadzone, by zapewnić równomierne rozłożenie obciążeń, jak również nad wpływem zachęt - służących ograniczaniu ryzyka systemowego - jako elementu spójnego i wiarygodnego programu naprawczego.

Artykuł  28

Delegowanie zadań i kompetencji

1. Za zgodą podmiotu, któremu przekazywane są uprawnienia, właściwe organy mogą delegować swoje zadania i kompetencje Urzędowi lub innym właściwym organom z zastrzeżeniem warunków określonych w niniejszym artykule. Państwa członkowskie mogą określić szczególne warunki dotyczące delegowania kompetencji, które muszą zostać spełnione, zanim właściwe organy tych państw zawrą takie umowy w sprawie delegowania zadań lub kompetencji oraz mogą ograniczyć zakres takiego delegowania do elementów niezbędnych dla skutecznego nadzoru nad transgranicznymi instytucjami lub grupami finansowymi.

2. Urząd zachęca do delegowania zadań i kompetencji pomiędzy właściwymi organami i ułatwia je poprzez identyfikowanie zadań i kompetencji, które mogą być delegowane lub wspólnie wykonywane, oraz poprzez promowanie najlepszych praktyk.

3. Delegowanie kompetencji skutkuje ponownym podziałem uprawnień określonych w aktach, o których mowa w art. 1 ust. 2. Prawo organu, któremu przekazano kompetencje, reguluje procedurę, egzekwowanie oraz kontrolę administracyjną i sądową w zakresie delegowanych kompetencji.

4. Właściwe organy informują Urząd o umowach w sprawie delegowania zadań lub kompetencji, które zamierzają zawrzeć. Umowy te powinny być zawierane nie wcześniej niż po upływie jednego miesiąca od poinformowania Urzędu o zamiarze ich zawarcia.

Urząd może wydać opinię w sprawie planowanej umowy w ciągu miesiąca od uzyskania informacji o zamiarze jej zawarcia.

Urząd publikuje w odpowiedni sposób zawarte przez właściwe organy umowy w sprawie delegowania zadań lub kompetencji, tak aby wszystkie zainteresowane strony były należycie poinformowane.

Artykuł  29

Wspólna kultura nadzoru

1. Urząd odgrywa aktywną rolę w tworzeniu wspólnej unijnej kultury nadzoru i spójnych praktyk nadzorczych, a także w zapewnianiu jednolitych procedur i spójnych podejść na terytorium Unii. Urząd wykonuje przynajmniej następujące działania:

a) wydawanie opinii dla właściwych organów;

aa) 145  ustanawianie unijnych strategicznych priorytetów w zakresie nadzoru zgodnie z art. 29a;

ab) 146  tworzenie grup koordynacyjnych zgodnie z art. 45b w celu propagowania konwergencji praktyk nadzorczych i wskazywania najlepszych praktyk;

b) 147  promowanie skutecznej dwustronnej i wielostronnej wymiany pomiędzy właściwymi organami informacji dotyczących wszystkich istotnych kwestii, w tym cyberbezpieczeństwa i cyberataków, z pełnym poszanowaniem obowiązujących przepisów w zakresie poufności i ochrony danych przewidzianych w odpowiednim unijnym akcie ustawodawczym;

c) przyczynianie się do tworzenia wysokiej jakości jednolitych standardów nadzorczych, w tym w zakresie standardów sprawozdawczości, a także międzynarodowych standardów księgowości zgodnie z art. 1 ust. 3;

d) dokonywanie przeglądu stosowania odpowiednich regulacyjnych standardów technicznych i wykonawczych standardów technicznych przyjmowanych przez Komisję, a także wytycznych i zaleceń wydawanych przez Urząd, oraz, w stosownych przypadkach, proponowanie zmian; oraz

e) 148  ustanawianie sektorowych i międzysektorowych programów szkoleń, w tym w zakresie innowacji technologicznych, ułatwianie wymian personelu oraz zachęcanie właściwych organów do częstszego korzystania z programów oddelegowania pracowników oraz innych narzędzi;

f) 149  wdrożenie systemu monitorowania służącego do oceny istotnych zagrożeń środowiskowych, społecznych i związanych z zarządzaniem, z uwzględnieniem porozumienia paryskiego do konwencji ramowej ONZ w sprawie zmiany klimatu.

2. 150  Celem wspierania wspólnych podejść i praktyk nadzorczych Urząd może tworzyć, w stosownych przypadkach, nowe, praktyczne instrumenty i narzędzia służące zwiększaniu konwergencji.

W celu ustanowienia wspólnej kultury nadzoru Urząd opracowuje i aktualizuje unijny podręcznik nadzoru dotyczący nadzoru nad instytucjami finansowymi w Unii, który należycie uwzględnia charakter, skalę i złożoność ryzyk, praktyki biznesowe, modele biznesowe i wielkość zarówno instytucji finansowych i rynków. Urząd opracowuje również i aktualizuje unijny podręcznik restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dotyczący restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji finansowych w Unii, biorąc należycie pod uwagę charakter, skalę i złożoność ryzyka, praktyki biznesowe, modele biznesowe oraz wielkość instytucji finansowych i rynków. Zarówno unijny podręcznik nadzoru, jak i unijny podręcznik restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji określają najlepsze praktyki i wysokiej jakości metody i procesy.

W stosownych przypadkach Urząd przeprowadza otwarte konsultacje publiczne w sprawie opinii, o których mowa w ust. 1 lit. a), oraz narzędzi i instrumentów, o których mowa w niniejszym ustępie. Analizuje on także, w stosownych przypadkach, potencjalne koszty i korzyści z nimi związane. Takie konsultacje i analizy są proporcjonalne do zakresu, charakteru i wpływu opinii lub narzędzi i instrumentów. W stosownych przypadkach Urząd zasięga również porady Bankowej Grupy Interesariuszy, o której mowa w art. 37.

Artykuł  29a  ¹⁵¹

Unijne strategiczne priorytety w zakresie nadzoru

Po odbyciu dyskusji na forum Rady Organów Nadzoru oraz z uwzględnieniem uwag otrzymanych od właściwych organów, dotychczasowych prac przeprowadzonych przez instytucje Unii oraz analiz, ostrzeżeń i zaleceń opublikowanych przez ERRS, Urząd wskazuje, co najmniej co trzy lata oraz do dnia 31 marca, maksymalnie dwa priorytety o ogólnounijnym znaczeniu, które odzwierciedlają przyszłe zmiany i tendencje. Właściwe organy uwzględniają te priorytety przy opracowywaniu swoich programów prac oraz powiadamiają o nich odpowiednio Urząd. W następnym roku Urząd omawia odnośne działania właściwych organów i wyciąga wnioski. Urząd omawia ewentualne działania następcze, które mogą obejmować wytyczne i zalecenia skierowane do właściwych organów oraz, wzajemne oceny, w odnośnym obszarze.

Priorytety o ogólnounijnym znaczeniu wskazane przez Urząd nie uniemożliwiają właściwym organom stosowania ich najlepszych praktyk, podejmowania działań w oparciu o ich dodatkowe priorytety oraz w odpowiedzi na zmiany sytuacji krajowej, a także uwzględniają specyfikę poszczególnych państw.

Artykuł  30  ¹⁵²

Wzajemne oceny właściwych organów

1. W celu dalszego zwiększania spójności i skuteczności wyników w zakresie nadzoru Urząd przeprowadza okresowo wzajemne oceny wszystkich lub części działań realizowanych przez właściwe organy. W tym celu Urząd opracowuje metody umożliwiające obiektywną ocenę i porównanie ocenianych właściwych organów. Podczas planowania i przeprowadzania wzajemnych ocen uwzględnia się dotychczasowe informacje już uzyskane i oceny już przeprowadzone w odniesieniu do zainteresowanego właściwego organu, w tym wszelkie istotne informacje udzielone Urzędowi zgodnie z art. 35 oraz wszelkie istotne informacje pochodzące od zainteresowanych stron.

2. Do celów niniejszego artykułu Urząd powołuje w trybie doraźnym komitety ds. wzajemnych ocen, w których skład wchodzą pracownicy Urzędu oraz członkowie właściwych organów. Pracom komitetów ds. wzajemnej oceny przewodniczy pracownik Urzędu. Przewodniczący, po konsultacji z Zarządem i w następstwie otwartego zaproszenia do uczestnictwa, proponuje przewodniczącego i członków komitetu ds. wzajemnej oceny, których zatwierdza Rada Organów Nadzoru. Propozycję uznaje się za przyjętą, o ile Rada Organów Nadzoru nie przyjmie decyzji o jej odrzuceniu w terminie 10 dni od złożenia propozycji przez przewodniczącego.

3. Wzajemna ocena obejmuje ocenę między innymi następujących aspektów:

a) adekwatności zasobów, stopnia niezależności i ustaleń dotyczących zarządzania właściwego organu, przy szczególnym uwzględnieniu skutecznego stosowania aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, oraz zdolności reagowania na zmiany na rynku;

b) skuteczności i uzyskanego poziomu konwergencji w stosowaniu prawa Unii i w praktykach nadzorczych, w tym regulacyjnych standardach technicznych i wykonawczych standardach technicznych, wytycznych i zaleceniach przyjętych na mocy art. 10-16, oraz stopnia, w jakim praktyki nadzorcze osiągają cele wyznaczone w prawie Unii;

c) stosowania najlepszych praktyk opracowanych przez właściwe organy, których przyjęcie byłoby korzystne dla innych właściwych organów;

d) skuteczności i poziomu konwergencji w zakresie egzekwowania przepisów przyjętych w trakcie wdrażania prawa Unii, w tym sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych nałożonych wobec osób odpowiedzialnych za nieprzestrzeganie tych przepisów.

4. Urząd sporządza sprawozdanie, w którym przedstawia wyniki wzajemnej oceny. To sprawozdanie wzajemnej oceny przygotowuje komitet ds. wzajemnej oceny i przyjmuje Rada Organów Nadzoru zgodnie z art. 44 ust. 3a. Podczas sporządzania tego sprawozdania komitet ds. wzajemnej oceny konsultuje się z Zarządem, aby zachować spójność z innymi sprawozdaniami z wzajemnej oceny oraz zapewnić równe warunki działania. Zarząd ocenia w szczególności to, czy daną metodykę zastosowano w jednolity sposób. W sprawozdaniu wyjaśnia się i wskazuje środki następcze, które uznaje się za właściwe, proporcjonalne i konieczne w wyniku wzajemnej oceny. Wspomniane środki następcze mogą zostać przyjęte w postaci wytycznych i zaleceń zgodnie z art. 16 oraz opinii zgodnie z art. 29 ust. 1 lit. a).

Zgodnie z art. 16 ust. 3 właściwe organy dokładają wszelkich starań, aby zastosować się do wszystkich wydanych wytycznych i zaleceń.

Przy opracowywaniu projektów regulacyjnych standardów technicznych lub projektów wykonawczych standardów technicznych zgodnie z art. 10-15 bądź wytycznych lub zaleceń zgodnie z art. 16 Urząd bierze pod uwagę wynik wzajemnych ocen, w tym wszelkie inne informacje uzyskane przez Urząd podczas wykonywania jego zadań, w celu zapewnienia konwergencji najwyższej jakości praktyk nadzorczych.

5. W przypadku gdy - biorąc pod uwagę wynik wzajemnej oceny lub wszelkie inne informacje uzyskane przez Urząd podczas wykonywania jego zadań - Urząd uzna, że z punktu widzenia Unii niezbędna jest dalsza harmonizacja unijnych przepisów mających zastosowanie do instytucji finansowych lub właściwych organów, przedkłada on swoją opinię Komisji.

6. Dwa lata po opublikowaniu sprawozdania z wzajemnej oceny Urząd przystępuje do sporządzenia sprawozdania podsumowującego. Sprawozdanie dotyczące działań następczych jest przygotowywane przez komitet ds. wzajemnej oceny i przyjmowane przez Radę Organów Nadzoru zgodnie z art. 44 ust. 3a. Podczas sporządzania tego sprawozdania komitet ds. wzajemnej oceny konsultuje się z Zarządem, aby zachować spójność z innymi sprawozdaniami dotyczącymi działań następczych. Sprawozdanie podsumowujące zawiera ocenę m.in. adekwatności i skuteczności działań podjętych przez właściwe organy, które są objęte wzajemną oceną, w odpowiedzi na środki następcze określone w sprawozdaniu z wzajemnej oceny.

7. Komitet ds. wzajemnej oceny, po konsultacji z właściwymi organami podlegającymi wzajemnej ocenie, wskazuje uzasadnione główne wnioski z wzajemnej oceny. Urząd publikuje uzasadnione główne wnioski z wzajemnej oceny oraz ze sprawozdania podsumowującego, o którym mowa w ust. 6. W przypadku gdy uzasadnione główne wnioski Urzędu różnią się od wniosków wskazanych przez komitet ds. wzajemnej oceny, Urząd przekazuje, przy zachowaniu poufności, wnioski komitetu ds. wzajemnej oceny Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji. Jeżeli właściwy organ, który jest objęty wzajemną oceną, obawia się, że opublikowanie uzasadnionych głównych wniosków Urzędu stanowiłoby zagrożenie dla stabilności systemu finansowego, ma on możliwość skierowania sprawy do Rady Organów Nadzoru. Rada Organów Nadzoru może podjąć decyzję o niepublikowaniu tych wniosków.

8. Do celów niniejszego artykułu Zarząd przygotowuje propozycję planu prac w zakresie wzajemnej oceny na najbliższe dwa lata, w którym to planie uwzględnia się między innymi doświadczenia wyniesione z poprzednich wzajemnych ocen oraz wnioski z dyskusji prowadzonych na forum grupy koordynacyjnej, o której mowa w art. 45b. Plan prac w zakresie wzajemnej oceny stanowi oddzielną część rocznego i wieloletniego programu prac. Plan ten podaje się do wiadomości publicznej. W przypadku pilnego charakteru sprawy lub w przypadku nieprzewidzianych zdarzeń Urząd może zdecydować o przeprowadzeniu dodatkowych wzajemnych ocen.

Artykuł  31 ¹⁵³

Funkcja koordynacyjna

1. Urząd pełni ogólną rolę koordynatora pomiędzy właściwymi organami, w szczególności w przypadku niekorzystnego rozwoju sytuacji, który może potencjalnie zagrozić prawidłowemu funkcjonowaniu i integralności rynków finansowych, bądź też stabilności systemu finansowego w Unii.

2. Urząd wspiera skoordynowaną reakcję na poziomie Unii, między innymi poprzez:

a) ułatwianie wymiany informacji między właściwymi organami;

b) 154  określanie zakresu i sprawdzanie w odpowiednich przypadkach wiarygodności informacji, które powinny być udostępnione wszystkim zainteresowanym właściwym organom;

c) nie naruszając przepisów art. 19, prowadzenie niewiążącej mediacji na wniosek właściwych organów lub z własnej inicjatywy;

d) 155  niezwłoczne powiadamianie ERRS, Rady i Komisji o wszelkich potencjalnych sytuacjach nadzwyczajnych;

e) 156  podejmowanie odpowiednich działań w przypadku rozwoju sytuacji, który może zagrozić funkcjonowaniu rynków finansowych, celem koordynacji działań podejmowanych przez odpowiednie właściwe organy;

ea) stosowanie odpowiednich środków w celu koordynacji działań podejmowanych przez odpowiednie właściwe organy z myślą o ułatwianiu wchodzenia na rynek podmiotów stosujących innowacje technologiczne lub wprowadzania na rynek produktów opartych na innowacjach technologicznych;

f) 157  centralne gromadzenie informacji otrzymanych od właściwych organów zgodnie z art. 21 i 35 będących wynikiem wypełniania przez instytucje ich regulacyjnych obowiązków. Urząd dzieli się tymi informacjami z pozostałymi zainteresowanym właściwymi organami.

3. Aby przyczyniać się do stworzenia wspólnego europejskiego podejścia do innowacji technologicznych, Urząd propaguje konwergencję praktyk nadzorczych przy wsparciu, w stosownych przypadkach, ze strony komitetu ds. ochrony konsumentów i innowacji finansowych, ułatwiając wchodzenie na rynek podmiotów stosujących innowacje technologiczne lub wprowadzanie na rynek produktów opartych na innowacjach technologicznych, zwłaszcza poprzez wymianę informacji i najlepszych praktyk. W stosownych przypadkach Urząd może wydać wytyczne lub zalecenia zgodnie z art. 16.

Artykuł  31a  ¹⁵⁸

Wymiana informacji dotyczących kompetencji i reputacji

Urząd, wraz z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), ustanawia system wymiany informacji istotnych z punktu widzenia prowadzonej przez właściwe organy oceny kompetencji i reputacji posiadaczy znacznych pakietów akcji, dyrektorów i osób pełniących kluczowe funkcje w instytucjach finansowych zgodnie z aktami ustawodawczymi, o których mowa w art. 1 ust. 2.

Artykuł  32 ¹⁵⁹

Ocena zmian na rynku, w tym testów warunków skrajnych

1. 160  Urząd monitoruje i ocenia zmiany zachodzące na rynku podlegającym jego kompetencjom oraz, w razie potrzeby, informuje Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), ERRS oraz Parlament Europejski, Radę i Komisję o tendencjach w zakresie nadzoru mikroostrożnościowego, potencjalnych zagrożeniach i słabościach. Do swojej oceny Urząd włącza analizę rynków, na których działają instytucje finansowe, oraz ocenę skutków, jakie ewentualne zmiany na rynku mogą mieć dla tych instytucji.

2. 161  Urząd inicjuje i koordynuje ogólnounijne oceny odporności instytucji finansowych na niekorzystne zmiany na rynku. W tym celu opracowuje on:

a) 162  wspólną metodologię oceny wpływu scenariuszy ekonomicznych na sytuację finansową instytucji finansowej, z uwzględnieniem między innymi zagrożeń wynikających z niekorzystnych zmian środowiskowych;

aa) 163  wspólną metodologię identyfikacji instytucji finansowych, które mają zostać objęte ogólnounijnymi ocenami;

b) wspólne podejścia w zakresie informowania o wynikach tych ocen odporności instytucji finansowych;

c) 164  wspólną metodologię oceny wpływu określonych produktów lub procesów dystrybucji na daną instytucję finansową;

d) 165  wspólną metodologię wyceny aktywów niezbędną do przeprowadzania testów warunków skrajnych; oraz;

e) 166  wspólną metodologię oceny wpływu zagrożeń środowiskowych na stabilność finansową instytucji finansowej.

Do celów niniejszego ustępu Urząd współpracuje z ERRS.

3. 167  Bez uszczerbku dla zadań ERRS określonych w rozporządzeniu (UE) nr 1092/2010, raz w roku, a w razie potrzeby częściej, Urząd przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji i ERRS oceny tendencji, potencjalnych zagrożeń i słabości w obszarze podlegającym jego kompetencjom, w połączeniu z tablicą wskaźników ryzyka, o której mowa w art. 22 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

W ocenach tych Urząd zamieszcza klasyfikację głównych zagrożeń i słabości, a także, w stosownych przypadkach, zaleca działania zapobiegawcze bądź zaradcze.

3a. 168  W celu przeprowadzenia ogólnounijnych ocen odporności instytucji finansowych na mocy niniejszego artykułu Urząd może zwrócić się do tych instytucji finansowych o informacje zgodnie z art. 35 i na warunkach przewidzianych w tym artykule. Może on również wymagać od właściwych organów przeprowadzenia szczególnych przeglądów. Urząd może wymagać od właściwych organów przeprowadzenia bezpośrednich inspekcji oraz może w nich uczestniczyć zgodnie z art. 21 i na warunkach przewidzianych w tym artykule w celu zapewnienia porównywalności i wiarygodności metod, praktyk i wyników.

3b. 169  Urząd może zwrócić się do właściwych organów, aby wymagały od instytucji finansowych poddania informacji, które muszą one przekazać na mocy ust. 3a, niezależnej kontroli.

4. Urząd w odpowiedni sposób uwzględnia rozwój sytuacji oraz zagrożenia i słabości na poziomie międzysektorowym, współpracując przy tym ściśle z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) i Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) za pośrednictwem Wspólnego Komitetu.

Artykuł  33  ¹⁷⁰

Współpraca międzynarodowa, w tym równoważność

1. Bez uszczerbku dla odpowiednich kompetencji państw członkowskich i instytucji Unii Urząd może nawiązywać kontakty i zawierać porozumienia administracyjne z organami regulacyjnymi, organami nadzoru, oraz, w stosownych przypadkach, organami ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, organizacjami międzynarodowymi oraz z administracjami państw trzecich. Ustalenia te nie tworzą zobowiązań prawnych dla Unii i jej państw członkowskich, ani nie uniemożliwiają państwom członkowskim i ich właściwym organom zawierania dwustronnych lub wielostronnych porozumień z tymi państwami trzecimi.

Jeżeli państwo trzecie - zgodnie z obowiązującym aktem delegowanym przyjętym przez Komisję na podstawie art. 9 dyrektywy (UE) 2015/849 - figuruje w wykazie jurysdykcji mających strategiczne braki w krajowych systemach przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, które to braki stwarzają znaczące zagrożenia dla systemu finansowego Unii, Urząd nie zawiera porozumień administracyjnych z organami regulacyjnymi, organami nadzoru oraz, w stosownych przypadkach, organami ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji tego państwa trzeciego. Nie wyklucza to innych form współpracy między Urzędem a danymi organami państwa trzeciego w celu zmniejszenia zagrożeń dla systemu finansowego Unii.

2. Na specjalny wniosek Komisji o udzielenie porady lub gdy jest do tego zobowiązany na podstawie aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, Urząd pomaga Komisji w przygotowywaniu decyzji w sprawie równoważności ram prawnych i nadzorczych w państwach trzecich.

3. Urząd monitoruje stosowne zmiany - zwracając szczególną uwagę na ich wpływ na stabilność finansową, integralność rynku, ochronę inwestorów lub funkcjonowanie rynku wewnętrznego - w zakresie regulacji, nadzoru i - w stosownych przypadkach - restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także zmiany praktyk dotyczących egzekwowania przepisów oraz zmiany na rynkach w państwach trzecich - w zakresie, w jakim te zmiany mają znaczenie dla opartych na analizie ryzyka ocen równoważności - w odniesieniu do których to państw trzecich Komisja przyjęła - na podstawie aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2 - decyzje w sprawie równoważności.

Ponadto Urząd sprawdza, czy kryteria, na podstawie których podjęto decyzje w sprawie równoważności, oraz wszelkie określone w nich warunki są nadal spełniane.

Urząd może utrzymywać kontakty z odpowiednimi organami w państwach trzecich. Urząd przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji oraz Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) poufne sprawozdanie zawierające podsumowanie ustaleń, jakich dokonał w trakcie monitorowania prowadzonego w stosunku do wszystkich równoważnych państw trzecich. W sprawozdaniu szczególną uwagę poświęca się zwłaszcza skutkom dla stabilności finansowej, integralności rynku, ochrony inwestorów lub funkcjonowania rynku wewnętrznego.

W przypadku gdy Urząd zidentyfikuje istotne zmiany w zakresie regulacji, nadzoru lub, w stosownych przypadkach, restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub praktyk dotyczących egzekwowania przepisów w państwach trzecich, o których mowa w niniejszym ustępie, które mogą mieć wpływ na stabilność finansową Unii lub jednego państwa członkowskiego lub większej ich liczby, integralność rynku, ochronę inwestorów lub funkcjonowanie rynku wewnętrznego, bez zbędnej zwłoki informuje o tym Parlament Europejski, Radę i Komisję w trybie poufnym.

4. Bez uszczerbku dla konkretnych wymagań określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, i z zastrzeżeniem warunków określonych w ust. 1 zdanie drugie niniejszego artykułu, Urząd współpracuje - w miarę możliwości - z odpowiednimi właściwymi organami oraz - w stosownych przypadkach - również z organami ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji z państw trzecich, których ramy regulacyjne i nadzorcze zostały uznane za równoważne. Co do zasady współpraca ta odbywa się na podstawie porozumień administracyjnych zawartych z odpowiednimi organami tych państw trzecich. Podczas negocjowania takich porozumień administracyjnych Urząd uwzględnia postanowienia dotyczące następujących kwestii:

a) mechanizmów, które pozwolą Urzędowi uzyskiwać wszelkie istotne informacje, w tym informacje na temat systemu regulacyjnego, podejścia nadzorczego, istotnych zmian na rynkach i wszelkich zmian, które mogą mieć wpływ na decyzję w sprawie równoważności;

b) w zakresie, w jakim jest to konieczne do kontroli realizacji takich decyzji w sprawie równoważności - procedur dotyczących koordynacji działań nadzorczych, w tym - w stosownych przypadkach - kontroli na miejscu.

Urząd informuje Komisję, w przypadku gdy właściwy organ państwa trzeciego odmówi zawarcia takiego porozumienia administracyjnego lub gdy odmówi skutecznej współpracy.

5. W celu ustanowienia spójnych, wydajnych i skutecznych praktyk nadzorczych w Unii oraz wzmocnienia międzynarodowej koordynacji w zakresie nadzoru finansowego Urząd może opracować modelowe porozumienia administracyjne. Właściwe organy dokładają wszelkich starań, aby zawierać swoje porozumienia w oparciu o modelowe porozumienie.

W sprawozdaniu, o którym mowa w art. 43 ust. 5, Urząd przedstawia informacje na temat porozumień administracyjnych uzgodnionych z organami nadzoru, organizacjami międzynarodowymi lub administracjami z państw trzecich oraz informacje dotyczące pomocy, której Urząd udzielił Komisji przy przygotowywaniu decyzji w sprawie równoważności, oraz monitorowania przez Urząd zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu.

6. W ramach swoich uprawnień wynikających z niniejszego rozporządzenia oraz aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, Urząd przyczynia się do zapewnienia jednolitego, wspólnego, spójnego i skutecznego reprezentowania interesów Unii na forach międzynarodowych.

Artykuł  34  ¹⁷¹

(uchylony)

Artykuł  35

Gromadzenie informacji

1. 172  Na wniosek Urzędu właściwe organy przekazują Urzędowi, w określonych formatach, wszelkie informacje niezbędne do wykonywania zadań nałożonych na Urząd niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem że mają one na mocy prawa dostęp do odpowiednich informacji. Informacje te muszą być dokładne, spójne, kompletne i terminowe.

2. 173  Urząd może również zwrócić się o przekazywanie informacji w regularnych odstępach czasu i w określonych formatach lub przy użyciu porównywalnych wzorców zatwierdzonych przez Urząd. W miarę możliwości we wnioskach o informacje wykorzystuje się wspólne formaty sprawozdawcze.

3. 174  Na podstawie należycie uzasadnionego wniosku właściwego organu Urząd przekazuje mu wszelkie niezbędne informacje umożliwiające właściwemu organowi wypełnianie swoich zadań, przy zachowaniu obowiązku zachowania tajemnicy służbowej określonym w prawodawstwie sektorowym i w art. 70 niniejszego rozporządzenia.

4. Zanim Urząd zwróci się z wnioskiem o informacje zgodnie z niniejszym artykułem oraz w celu uniknięcia powielania obowiązków sprawozdawczości, Urząd uwzględnia istniejące statystyki wytworzone i rozpowszechnione przez europejski system statystyczny i Europejski System Banków Centralnych.

5. W przypadku gdy informacje nie są dostępne lub nie są terminowo udostępniane przez właściwe organy, Urząd może wystąpić z należycie uzasadnionym i umotywowanym wnioskiem do innych organów nadzoru, ministerstwa właściwego w sprawach finansów, o ile dysponuje ono informacjami ostrożnościowymi, krajowego banku centralnego lub urzędu statystycznego zainteresowanego państwa członkowskiego.

6. 175  W przypadku gdy kompletne lub dokładne informacje nie są dostępne lub nie są udostępniane w sposób terminowy na mocy ust. 1 lub 5, Urząd może zwrócić się o informacje w drodze należycie uzasadnionego i umotywowanego wniosku bezpośrednio do:

a) stosownych instytucji finansowych;

b) spółek holdingowych lub oddziałów odnośnych instytucji finansowych;

c) nieregulowanych podmiotów operacyjnych w grupie lub konglomeracie finansowym, istotnych dla działalności finansowej odnośnych instytucji finansowych.

Adresaci takiego wniosku udzielają Urzędowi szybko i bez zbędnej zwłoki jasnych, dokładnych, i kompletnych informacji.

Na wniosek Urzędu właściwe organy wspierają Urząd w gromadzeniu informacji.

7. Urząd może wykorzystywać informacje poufne otrzymane na mocy niniejszego artykułu wyłącznie na potrzeby wykonywania obowiązków powierzonych Urzędowi na mocy niniejszego rozporządzenia.

7a. 176  Jeżeli adresaci wniosku wystosowanego na mocy ust. 6 nie dostarczą szybko jasnych, dokładnych i kompletnych informacji, Urząd informuje Europejski Bank Centralny, w stosownym przypadku, oraz właściwe organy w zainteresowanych państwach członkowskich, które zgodnie z prawem krajowym współpracują z Urzędem w celu zapewnienia pełnego dostępu do informacji i do wszelkich dokumentów, ksiąg lub zapisów, do których adresaci mają dostęp na mocy prawa, w celu sprawdzenia informacji.

Artykuł  36

Relacje z ERRS

1. Urząd ściśle i regularnie współpracuje z ERRS.

2. Urząd regularnie i terminowo przekazuje ERRS informacje niezbędne do realizacji zadań powierzonych ERRS. Dane niezbędne do realizacji zadań ERRS, które nie są sporządzone w postaci skróconej lub zbiorczej, są jej niezwłocznie udostępniane na uzasadniony wniosek, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1092/2010. We współpracy z ERRS Urząd opracowuje odpowiednie procedury wewnętrzne umożliwiające przekazywanie informacji poufnych, zwłaszcza informacji dotyczących poszczególnych instytucji finansowych.

3. 177  (uchylony).

4. 178  Po otrzymaniu ostrzeżenia lub zalecenia ERRS skierowanego do Urzędu Urząd omawia to ostrzeżenie lub zalecenie na kolejnym posiedzeniu Rady Organów Nadzoru lub, w stosownym przypadku, wcześniej, aby ocenić skutki takiego ostrzeżenia lub zalecenia dla realizacji swoich zadań oraz ewentualne dalsze działania w związku z takim ostrzeżeniem lub zaleceniem.

W drodze odpowiedniej procedury decyzyjnej Urząd podejmuje decyzję w sprawie wszelkich działań, które należy podjąć w odpowiedzi na problemy wskazane w ostrzeżeniach i zaleceniach, zgodnie z uprawnieniami przyznanymi Urzędowi na mocy niniejszego rozporządzenia.

Jeżeli Urząd nie podejmuje działań w związku z ostrzeżeniem lub zaleceniem, informuje on ERRS o powodach niepodjęcia działania. ERRS informuje o tym Parlament Europejski zgodnie z art. 19 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1092/2010. ERRS informuje również o tym Radę.

5. 179  Po otrzymaniu ostrzeżenia lub zalecenia skierowanego przez ESRB do właściwego organu, Urząd korzysta w stosownych przypadkach z uprawnień przyznanych na mocy niniejszego rozporządzenia, tak aby zapewnić terminowe podjęcie działań następczych.

W przypadku gdy adresat zalecenia ERRS nie zamierza się do niego zastosować, informuje o tym Radę Organów Nadzoru i omawia z nią powody niepodjęcia działania.

Jeżeli właściwy organ informuje - zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1092/2010 - Parlament Europejski, Radę, Komisję i ERRS o działaniach podjętych w odpowiedzi na zalecenie ERSB, właściwy organ należycie uwzględnia opinie Rady Organów Nadzoru.

6. 180  (uchylony).

Artykuł  37

Bankowa Grupa Interesariuszy

1. 181  W celu ułatwienia prowadzenia konsultacji z zainteresowanymi stronami w dziedzinach związanych z zadaniami Urzędu, powołuje się Bankową Grupę Interesariuszy. Zasięga się opinii Bankowej Grupy Interesariuszy w odniesieniu do działań podejmowanych zgodnie z art. 10-15 dotyczącym regulacyjnych standardów technicznych i wykonawczych standardów technicznych oraz, w zakresie, w którym nie dotyczą one poszczególnych instytucji finansowych, zgodnie z art. 16 dotyczącym wytycznych i zaleceń. Jeśli trzeba pilnie podjąć działania, a konsultacje stają się niemożliwe, informuje się jak najszybciej Grupę Interesariuszy.

Bankowa Grupa Interesariuszy zbiera się z własnej inicjatywy w razie zaistnienia konieczności, jednak nie rzadziej niż co najmniej cztery razy w roku.

2. 182  W skład Bankowej Grupy Interesariuszy wchodzi 30 członków, z których:

a) 13 członków reprezentuje - w stosunku gwarantującym równowagę - instytucje finansowe działające w Unii, z których trzech reprezentuje banki spółdzielcze i kasy oszczędnościowe;

b) 13 członków reprezentuje pracowników instytucji finansowych działających w Unii, konsumentów, osoby korzystające z usług bankowych i przedstawicieli MŚP;

c) czterech członków to niezależni, wybitni naukowcy.

3. 183  Członków Bankowej Grupy Interesariuszy wyznacza Rada Organów Nadzoru zgodnie z otwartą i przejrzystą procedurą wyboru. Przy podejmowaniu swojej decyzji Rada Organów Nadzoru zapewnia, w miarę możliwości, odpowiednie odzwierciedlenie różnorodności sektora bankowego, równowagę geograficzną i równowagę płci oraz reprezentację zainteresowanych stron z całej Unii. Członków Bankowej Grupy Interesariuszy wybiera się na podstawie ich kwalifikacji, umiejętności, odpowiedniej wiedzy i udokumentowanej wiedzy fachowej.

3a. 184  Członkowie Bankowej Grupy Interesariuszy wybierają spośród swoich członków przewodniczącego. Kadencja przewodniczącego trwa dwa lata.

Parlament Europejski, ilekroć wpłynie taki wniosek, może wezwać przewodniczącego Bankowej Grupy Interesariuszy do złożenia przed nim oświadczenia i udzielenia odpowiedzi na wszelkie pytania posłów.

4. 185  Urząd przekazuje Bankowej Grupie Interesariuszy wszystkie niezbędne informacje, z zastrzeżeniem zachowania tajemnicy służbowej zgodnie z art. 70 niniejszego rozporządzenia, i zapewnia jej odpowiednią obsługę administracyjną. Członkom Bankowej Grupy Interesariuszy reprezentującym organizacje typu non profit - z wyjątkiem przedstawicieli branży - zapewnia się odpowiedni zwrot kosztów. Taki zwrot kosztów uwzględnia wykonane przez członków prace przygotowawcze i dalsze działania oraz jest co najmniej równy stawkom zwrotu kosztów przysługującego urzędnikom zgodnie z tytułem V rozdział 1 sekcja 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej i warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej, ustanowionych rozporządzeniem Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 ¹⁸⁶  (regulamin pracowniczy). Bankowa Grupa Interesariuszy może utworzyć grupy robocze do spraw technicznych. Kadencja członków Bankowej Grupy Interesariuszy wynosi cztery lata, a po tym okresie przeprowadza się nową procedurę wyboru.

Członkowie Bankowej Grupy Interesariuszy mogą pełnić swoje funkcje przez dwie kolejne kadencje.

5. 187  Bankowa Grupa Interesariuszy może doradzać Urzędowi we wszelkich kwestiach związanych z zadaniami Urzędu, ze szczególnym uwzględnieniem zadań określonych w art. 10-16, 29, 30 i 32.

Jeżeli członkowie Bankowej Grupy Interesariuszy nie są w stanie uzgodnić porady, dopuszcza się wydanie odrębnej porady przez jedną trzecią jej członków lub przez członków reprezentujących jedną grupę zainteresowanych stron.

Bankowa Grupa Interesariuszy, Grupa Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych, Grupa Interesariuszy z Sektora Ubezpieczeń i Reasekuracji i Grupa Interesariuszy z Sektora Pracowniczych Programów Emerytalnych mogą wydawać wspólne porady w kwestiach dotyczących prac Europejskich Urzędów Nadzoru na podstawie art. 56 dotyczącego wspólnych stanowisk i wspólnych aktów.

6. Bankowa Grupa Interesariuszy uchwala swój regulamin wewnętrzny większością dwóch trzecich głosów jej członków.

7. 188  Urząd podaje do wiadomości publicznej porady Bankowej Grupy Interesariuszy, odrębne porady jej członków oraz wyniki przeprowadzonych konsultacji, a także informacje dotyczące sposobu, w jaki uwzględniono porady i wyniki konsultacji.

Artykuł  38

Środki ochronne

1. Urząd zapewnia, by decyzje podejmowane na mocy art. 18 lub 19 nie wpływały w jakikolwiek sposób na obowiązki budżetowe państw członkowskich.

2. W przypadku gdy dane państwo członkowskie uzna, że decyzja podjęta na mocy art. 19 ust. 3 wpływa na jego obowiązki budżetowe, w ciągu dwóch tygodni od przekazania decyzji Urzędu właściwemu organowi, państwo to może powiadomić Urząd i Komisję o tym, że właściwy organ nie wykona przedmiotowej decyzji.

W powiadomieniu tym państwo członkowskie precyzyjnie i szczegółowo wyjaśnia, dlaczego i w jaki sposób wspomniana decyzja wpływa na jego obowiązki budżetowe.

W przypadku takiego powiadomienia zawiesza się stosowanie decyzji Urzędu.

W terminie jednego miesiąca od dokonania powiadomienia przez państwo członkowskie, Urząd informuje to państwo członkowskie, czy utrzymuje swoją decyzję, czy też ją zmienia lub uchyla. Jeżeli decyzja zostaje utrzymana lub zmieniona, Urząd stwierdza, że nie ma ona wpływu na obowiązki budżetowe.

W przypadku gdy Urząd utrzymuje swoją decyzję, Rada - na jednym ze swoich posiedzeń, nie później niż dwa miesiące po tym, jak Urząd poinformował dane państwo członkowskie zgodnie z akapitem czwartym - podejmuje, większością oddanych głosów, decyzję o tym, czy decyzja Urzędu zostaje utrzymana.

Jeżeli Rada, po rozpatrzeniu sprawy, nie podejmie decyzji o utrzymaniu decyzji Urzędu zgodnie z akapitem piątym, decyzja Urzędu traci moc.

3. W przypadku gdy dane państwo członkowskie uzna, że decyzja podjęta na mocy art. 18 ust. 3 wpływa na jego obowiązki budżetowe, w ciągu trzech dni roboczych od przekazania decyzji Urzędu właściwemu organowi, państwo to może powiadomić Urząd, Komisję i Radę o tym, że właściwy organ nie wykona przedmiotowej decyzji.

W powiadomieniu tym państwo członkowskie precyzyjnie i szczegółowo wyjaśnia, dlaczego i w jaki sposób wspomniana decyzja wpływa na jego obowiązki budżetowe.

W przypadku takiego powiadomienia zawiesza się stosowanie decyzji Urzędu.

W terminie dziesięciu dni roboczych Rada zwołuje posiedzenie i podejmuje - zwykłą większością głosów swoich członków - decyzję o tym, czy decyzja Urzędu zostaje uchylona.

Jeżeli Rada, po rozpatrzeniu sprawy, nie podejmie decyzji o uchyleniu decyzji Urzędu, zgodnie z akapitem czwartym, cofa się zawieszenie stosowania decyzji Urzędu.

4. Jeżeli Rada podjęła zgodnie z ust. 3 decyzję, w której nie uchyla decyzji Urzędu dotyczącej art. 18 ust. 3, a zainteresowane państwo członkowskie nadal uważa, że ta decyzja Urzędu wpływa na jego obowiązki budżetowe, dane państwo członkowskie może powiadomić o tym Komisję i Urząd oraz zwrócić się do Rady o ponowne rozpatrzenie sprawy. Zainteresowane państwo członkowskie jasno określa powody, dla których nie zgadza się z decyzją Rady.

W terminie czterech tygodni po powiadomieniu, o którym mowa w akapicie pierwszym, Rada potwierdza swoją pierwotną decyzję lub podejmuje nową decyzję zgodnie z ust. 3.

Rada może przedłużyć ten czterotygodniowy okres o kolejne cztery tygodnie, jeżeli wymagają tego szczególne okoliczności sprawy.

5. Wszelkie przypadki nadużywania niniejszego artykułu, w szczególności w odniesieniu do decyzji Urzędu, która nie ma znaczących lub istotnych skutków budżetowych, są zakazane jako niezgodne z zasadami rynku wewnętrznego.

Artykuł  39  ¹⁸⁹

Procedury podejmowania decyzji

1. Podejmując decyzje na podstawie art. 17, 18 i 19, Urząd postępuje zgodnie z ust. 2-6 niniejszego artykułu.

2. Urząd informuje każdego adresata danej decyzji w jego języku urzędowym o zamiarze podjęcia decyzji, wyznaczając termin, w którym adresat ten może wyrazić swoją opinię na temat przedmiotu tej decyzji, w pełni uwzględniając pilny charakter, złożoność i potencjalne skutki sprawy. Adresat może wyrazić opinię w swoim języku urzędowym. Przepis ustanowiony w zdaniu pierwszym stosuje się odpowiednio w odniesieniu do zaleceń, o których mowa w art. 17 ust. 3.

3. W decyzjach Urzędu przedstawia się powody, dla których zostały one przyjęte.

4. Adresaci decyzji Urzędu są informowani o środkach odwoławczych przysługujących im na mocy niniejszego rozporządzenia.

5. W przypadku gdy Urząd podjął decyzję na podstawie art. 18 ust. 3 lub art. 18 ust. 4, w odpowiednich odstępach czasu dokonuje jej przeglądu.

6. Decyzje podejmowane przez Urząd na podstawie art. 17, 18 lub 19 podaje się do wiadomości publicznej. Podając decyzję do wiadomości publicznej, ujawnia się właściwy organ lub instytucję finansową, których ona dotyczy, oraz główną treść decyzji, chyba że takie upublicznienie jest sprzeczne z uzasadnionym interesem tej instytucji finansowej lub z ochroną jej tajemnicy handlowej, bądź też mogłoby poważnie zagrozić prawidłowemu funkcjonowaniu oraz integralności rynków finansowych lub stabilności całego systemu finansowego Unii lub jego części.

ROZDZIAŁ  III

STRUKTURA ORGANIZACYJNA

SEKCJA  1

Rada Organów Nadzoru

Artykuł  40

Skład

1. W skład Rady Organów Nadzoru wchodzą:

a) 190  Przewodniczący;

b) szefowie krajowych organów publicznych właściwych w zakresie nadzoru nad instytucjami kredytowymi w poszczególnych państwach członkowskich, którzy zobowiązani są spotykać się osobiście co najmniej dwa razy w roku;

c) jeden przedstawiciel Komisji, któremu nie przysługuje prawo głosu;

d) 191  jeden przedstawiciel mianowany przez radę nadzorczą Europejskiego Banku Centralnego, któremu nie przysługuje prawo głosu;

e) jeden przedstawiciel ERRS, któremu nie przysługuje prawo głosu;

f) po jednym przedstawicielu z dwóch pozostałych Europejskich Urzędów Nadzoru, którym nie przysługuje prawo głosu.

2. Rada Organów Nadzoru zbiera się regularnie, co najmniej dwa razy w roku, na posiedzeniach z Bankową Grupą Interesariuszy.

3. Każdy właściwy organ jest odpowiedzialny za powołanie spośród swojego personelu zastępcy wysokiego szczebla, który może zastąpić członka Rady Organów Nadzoru, o którym mowa w ust. 1 lit. b), w przypadku gdy osoba ta nie może uczestniczyć w posiedzeniach Rady.

4. W przypadku gdy organ, o którym mowa w ust. 1 lit. b), nie jest bankiem centralnym, członek Rady Organów Nadzoru, o którym mowa w tej literze, może podjąć decyzję o tym, że będzie mu towarzyszył przedstawiciel banku centralnego państwa członkowskiego, któremu nie przysługuje prawo głosu.

4a. 192  W obradach niezwiązanych z poszczególnymi instytucjami finansowymi, jak określono w art. 44 ust. 4, przedstawicielowi mianowanemu przez radę nadzorczą Europejskiego Banku Centralnego może towarzyszyć przedstawiciel Europejskiego Banku Centralnego posiadający wiedzę fachową na temat zadań związanych z bankowością centralną.

5. W państwach członkowskich, w których istnieje więcej niż jeden organ właściwy w zakresie nadzoru zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, organy te uzgadniają wspólnego przedstawiciela. Niemniej jednak, gdy Rada Organów Nadzoru ma omawiać kwestię, która nie znajduje się w kompetencjach krajowego organu reprezentowanego przez osobę, o której mowa w ust. 1 lit. b), osobie tej może towarzyszyć przedstawiciel stosownego organu krajowego, któremu nie przysługuje prawo głosu.

6. 193  W celu zastosowania się do dyrektywy 94/19/WE członkowi Rady Organów Nadzoru, o którym mowa w ust. 1 lit. b), może towarzyszyć, w stosownych przypadkach, przedstawiciel odpowiednich organów zajmujących się zarządzaniem systemami gwarantowania depozytów w poszczególnych państwach członkowskich, któremu nie przysługuje prawo głosu.

W celu podejmowania działań wchodzących w zakres dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE członkowi Rady Organów Nadzoru, o którym mowa w ust. 1 lit. b), może towarzyszyć, w stosownych przypadkach, przedstawiciel organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji z danego państwa członkowskiego, któremu nie przysługuje prawo głosu.

W celu podejmowania działań wchodzących w zakres dyrektywy 2014/59/UE przewodniczący Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji jest obserwatorem przy Radzie Organów Nadzoru.

7. Rada Organów Nadzoru może podjąć decyzję o dopuszczeniu obserwatorów.

Dyrektor Wykonawczy może uczestniczyć w posiedzeniach Rady Organów Nadzoru bez prawa głosu.

8. 194  W przypadku gdy krajowy organ publiczny, o którym mowa w ust. 1 lit. b), nie jest odpowiedzialny za egzekwowanie przepisów dotyczących ochrony konsumentów, członek Rady Organów Nadzoru, o którym mowa w tej literze, może podjąć decyzję o tym, że będzie mu towarzyszył przedstawiciel z organu odpowiedzialnego za ochronę konsumentów z danego państwa członkowskiego, któremu to przedstawicielowi nie przysługuje prawo głosu. W przypadku gdy w danym państwie członkowskim odpowiedzialność za ochronę konsumentów jest dzielona między kilkoma organami, organy te uzgadniają wspólnego przedstawiciela.

Artykuł  41 ¹⁹⁵

  ¹⁹⁶

Komitety wewnętrzne

1. Rada Organów Nadzoru, z własnej inicjatywy lub na wniosek Przewodniczącego, może tworzyć komitety wewnętrzne na potrzeby realizacji konkretnych zadań wchodzących w zakres jej kompetencji. Na wniosek Zarządu lub Przewodniczącego Rada Organów Nadzoru może tworzyć komitety wewnętrzne na potrzeby realizacji konkretnych zadań wchodzących w zakres kompetencji Zarządu. Rada Organów Nadzoru może przekazać wykonywanie niektórych wyraźnie określonych zadań i podejmowanie niektórych wyraźnie określonych decyzji komitetom wewnętrznym, Zarządowi lub Przewodniczącemu.

2. Do celów art. 17 i nie naruszając roli komitetu, o którym mowa w art. 9a ust. 7, Przewodniczący wysuwa propozycję decyzji o powołaniu niezależnego zespołu, która to decyzja podlega przyjęciu przez Radę Organów Nadzoru. W skład niezależnego zespołu wchodzą Przewodniczący i sześciu innych członków, których proponuje Przewodniczący po konsultacji z Zarządem oraz w następstwie otwartego zaproszenia do uczestnictwa. Tych sześciu innych członków nie może być przedstawicielami właściwego organu, któremu zarzuca się naruszenie prawa Unii, oraz nie może mieć żadnego interesu w danej sprawie ani bezpośrednich powiązań z danym właściwym organem.

Każdy członek niezależnego zespołu ma jeden głos.

Niezależny zespół przyjmuje decyzje, gdy co najmniej czterech jego członków głosuje za ich przyjęciem.

3. Do celów art. 19 i nie naruszając roli komitetu, o którym mowa w art. 9a ust. 7, Przewodniczący wysuwa propozycję decyzji o powołaniu niezależnego zespołu, która to decyzja podlega przyjęciu przez Radę Organów Nadzoru. W skład niezależnego zespołu wchodzą Przewodniczący i sześciu innych członków, których proponuje Przewodniczący po konsultacji z Zarządem oraz w następstwie otwartego zaproszenia do uczestnictwa. Tych sześciu innych członków nie może być przedstawicielami właściwych organów, które są stroną sporu, oraz nie może mieć żadnego interesu w danym sporze ani bezpośrednich powiązań z danymi właściwymi organami.

Każdy członek niezależnego zespołu ma jeden głos.

Niezależny zespół przyjmuje decyzje, gdy co najmniej czterech jego członków głosuje za ich przyjęciem.

4. Do celów prowadzenia postępowań wyjaśniających przewidzianych w art. 22 ust. 4 akapit pierwszy Przewodniczący może wystąpić z propozycją decyzji o wszczęcie postępowania wyjaśniającego oraz decyzji powołania niezależnego zespołu, która to decyzja podlega przyjęciu przez Radę Organów Nadzoru. W skład niezależnego zespołu wchodzą Przewodniczący i sześciu innych członków, których proponuje Przewodniczący po konsultacji z Zarządem oraz w następstwie otwartego zaproszenia do uczestnictwa.

Każdy członek niezależnego zespołu ma jeden głos.

Niezależny zespół przyjmuje decyzje, gdy co najmniej czterech jego członków głosuje za ich przyjęciem.

5. Zespoły, o których mowa w ust. 2 i 3 niniejszego artykułu, lub Przewodniczący przedstawiają propozycje decyzji przewidzianych w art. 17 lub 19 - z wyjątkiem kwestii dotyczących zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy i finansowania terroryzmu - do ostatecznego przyjęcia przez Radę Organów Nadzoru. Zespół, o którym mowa w ust. 4 niniejszego artykułu, przedstawia Radzie Organów Nadzoru wyniki postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego na podstawie art. 22 ust. 4 akapit pierwszy.

6. Rada Organów Nadzoru przyjmuje regulamin wewnętrzny zespołów, o których mowa w niniejszym artykule.

Artykuł  42 ¹⁹⁷

Niezależność Rady Organów Nadzoru

1. Podczas wykonywania zadań powierzonych im na mocy niniejszego rozporządzenia członkowie Rady Organów Nadzoru działają niezależnie i obiektywnie w wyłącznym interesie Unii jako całości oraz nie zwracają się o instrukcje do instytucji lub organów unijnych, żadnego rządu ani do innego podmiotu publicznego lub prywatnego, ani też nie przyjmują takich instrukcji.

2. Państwa członkowskie, instytucje ani organy Unii, ani żadne inne podmioty publiczne lub prywatne nie usiłują wywierać wpływu na członków Rady Organów Nadzoru w wykonywaniu przez nich swoich zadań.

3. Członkowie Rady Organów Nadzoru, Przewodniczący oraz przedstawiciele bez prawa głosu i obserwatorzy uczestniczący w posiedzeniach Rady Organów Nadzoru dokładnie i w pełni deklarują przed każdym posiedzeniem brak lub istnienie jakiegokolwiek interesu, który można by uznać za podważający ich niezależność w odniesieniu do jakiegokolwiek punktu porządku obrad, oraz wstrzymują się od udziału w dyskusji i głosowaniu nad takimi punktami.

4. Rada Organów Nadzoru określa w swoim regulaminie wewnętrznym praktyczne ustalenia dotyczące zasady deklarowania interesu, o którym mowa w ust. 3, oraz zapobiegania konfliktom interesów i zarządzania nimi.

Artykuł  43

Zadania

1. 198  Rada Organów Nadzoru wydaje wytyczne dotyczące prac Urzędu oraz jest odpowiedzialna za podejmowanie decyzji, o których mowa w rozdziale II. Rada Organów Nadzoru przyjmuje opinie, zalecenia, wytyczne i decyzje Urzędu oraz udziela porad, o których mowa w rozdziale II, w oparciu o propozycję przedstawioną, stosownie do przypadku, przez odpowiedni komitet wewnętrzny lub zespół, Przewodniczącego lub Zarząd.

2. 199  (uchylony).

3. 200  (uchylony).

4. Przed dniem 30 września każdego roku Rada Organów Nadzoru, działając na podstawie wniosku Zarządu, przyjmuje program prac Urzędu na kolejny rok oraz przekazuje go do wiadomości Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji.

Program prac przyjmowany jest bez uszczerbku dla corocznej procedury budżetowej i podawany jest do publicznej wiadomości.

5. 201  Rada Organów Nadzoru, działając na podstawie wniosku Zarządu, przyjmuje roczne sprawozdanie z działalności Urzędu, w tym z wykonywania obowiązków Przewodniczącego, i przekazuje je Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu oraz Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu do dnia 15 czerwca każdego roku. Sprawozdanie to podawane jest do wiadomości publicznej.

6. Rada Organów Nadzoru przyjmuje wieloletni program prac Urzędu i przekazuje go do wiadomości Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji.

Wieloletni program prac przyjmowany jest bez uszczerbku dla corocznej procedury budżetowej i podawany jest do publicznej wiadomości.

7. Rada Organów Nadzoru przyjmuje budżet zgodnie z art. 63.

8. 202  Rada Organów Nadzoru sprawuje władzę dyscyplinarną nad Przewodniczącym i Dyrektorem Wykonawczym. Może ona usunąć Dyrektora Wykonawczego ze stanowiska zgodnie z art. 51 ust. 5.

Artykuł  43a  ²⁰³

Przejrzystość decyzji podejmowanych przez Radę Organów Nadzoru

Niezależnie od art. 70, w terminie sześciu tygodni od każdego posiedzenia Rady Organów Nadzoru, Urząd co najmniej udostępnia Parlamentowi Europejskiemu wyczerpujący i rzeczowy protokół tego posiedzenia, umożliwiający zrozumienie w pełni przebiegu dyskusji, w tym opatrzony uwagami wykaz decyzji. W tym protokole nie uwzględnia się dyskusji na forum Rady Organów Nadzoru poświęconych poszczególnym instytucjom finansowym, chyba że art. 75 ust. 3 lub akty ustawodawcze, o których mowa w art. 1 ust. 2, stanowią inaczej.

Artykuł  44

Proces decyzyjny

1. 204  Decyzje Rady Organów Nadzoru podejmowane są zwykłą większością głosów jej członków. Każdy członek posiadający prawo głosu ma jeden głos.

W odniesieniu do aktów określonych w art. 10-16 niniejszego rozporządzenia oraz środków i decyzji przyjmowanych na mocy art. 9 ust. 5 akapit trzeci niniejszego rozporządzenia oraz przepisów rozdziału VI niniejszego rozporządzenia i na zasadzie odstępstwa od przepisów akapitu pierwszego niniejszego ustępu Rada Organów Nadzoru podejmuje decyzje kwalifikowaną większością głosów swoich członków, jak określono w art. 16 ust. 4 TUE oraz art. 3 Protokołu (nr 36) o przepisach przejściowych, przy czym większość ta obejmuje co najmniej zwykłą większość głosów jej członków, obecnych na głosowaniu, z właściwych organów państw członkowskich, które są uczestniczącymi państwami członkowskimi w rozumieniu art. 2 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 (zwanych dalej "uczestniczącymi państwami członkowskimi"), i zwykłą większość głosów jej członków, obecnych na głosowaniu, z właściwych organów państw członkowskich, które nie są uczestniczącymi państwami członkowskimi (zwanych dalej "nieuczestniczącymi państwami członkowskimi")

Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu nad decyzjami, o których mowa w akapicie drugim.

W odniesieniu do składu zespołów powoływanych zgodnie z art. 41 ust. 2, 3 i 4 oraz członków komitetu ds. wzajemnej oceny, o którym mowa w art. 30 ust. 2, Rada Organów Nadzoru, rozpatrując propozycje swojego Przewodniczącego, dąży do osiągnięcia konsensusu. W braku konsensusu decyzje Rady Organów Nadzoru są podejmowane większością trzech czwartych głosów jej członków posiadających prawo głosu. Każdy członek posiadający prawo głosu ma jeden głos.

W odniesieniu do decyzji przyjmowanych na mocy art. 18 ust. 3 i 4 oraz na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu Rada Organów Nadzoru podejmuje decyzje zwykłą większością głosów jej członków posiadających prawo głosu, która obejmuje zwykłą większość jej członków z właściwych organów uczestniczących państw członkowskich oraz zwykłą większość jej członków z właściwych organów nieuczestniczących państw członkowskich.

2. Posiedzenia Rady Organów Nadzoru zwoływane są przez Przewodniczącego z własnej inicjatywy lub na wniosek jednej trzeciej członków, i przewodniczy im Przewodniczący.

3. Rada Organów Nadzoru uchwala i udostępnia do publicznej wiadomości swój regulamin wewnętrzny.

3a. 205  W odniesieniu do decyzji zgodnie z art. 30, Rada Organów Nadzoru głosuje w sprawie proponowanych decyzji w drodze procedury pisemnej. Członkowie Rady Organów Nadzoru posiadający prawo głosu mają osiem dni roboczych na oddanie głosu. Każdy członek posiadający prawo głosu ma jeden głos. Proponowaną decyzję uznaje się za przyjętą, o ile sprzeciwu nie wyrażą - zwykłą większością głosów - członkowie Rady Organów Nadzoru posiadający prawo głosu. Głosów wstrzymujących się nie uznaje się ani za zgodę, ani za sprzeciw i nie uwzględnia się ich przy obliczaniu liczby oddanych głosów. Jeżeli trzech członków Rady Organów Nadzoru posiadających prawo głosu wyrazi sprzeciw wobec procedury pisemnej, projekt decyzji kieruje się pod obrady Rady Organów Nadzoru, a decyzję w tej sprawie Rada Organów Nadzoru podejmuje zgodnie z procedurą określoną w ust. 1 niniejszego artykułu.

3b. 206  W odniesieniu do decyzji zgodnie z art. 17 i 19 Rada Organów Nadzoru głosuje nad proponowaną decyzją w drodze procedury pisemnej. Członkowie Rady Organów Nadzoru posiadający prawo głosu mają osiem dni roboczych na oddanie głosu. Każdy członek posiadający prawo głosu ma jeden głos. Proponowana decyzja zostanie uznana za przyjętą, o ile sprzeciwu nie wyrazi zwykła większość jej członków z właściwych organów uczestniczących państw członkowskich lub zwykła większość jej członków z właściwych organów nieuczestniczących państw członkowskich. Głosów wstrzymujących się nie uznaje się ani za zgodę, ani za sprzeciw i nie uwzględnia się ich przy obliczaniu liczby oddanych głosów. Jeżeli trzech posiadających prawo głosu członków Rady Organów Nadzoru wyrazi sprzeciw wobec procedury pisemnej, projekt decyzji zostanie omówiony przez Radę Organów Nadzoru i może zostać przyjęty przez zwykłą większość posiadających prawo głosu członków Rady Organów Nadzoru, która obejmuje zwykłą większość jej członków z właściwych organów uczestniczących państw członkowskich oraz zwykłą większość jej członków z właściwych organów nieuczestniczących państw członkowskich.

Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego, od dnia, od którego czterech lub mniejsza liczba członków posiadających prawo głosu pochodzi z właściwych organów nieuczestniczących państw członkowskich, zaproponowaną decyzję przyjmuje się zwykłą większością głosów członków Rady Organów Nadzoru posiadających prawo głosu, która obejmuje co najmniej jeden głos członków z właściwych organów nieuczestniczących państw członkowskich.

4. 207  Członkowie bez prawa głosu i obserwatorzy nie uczestniczą w obradach Rady Organów Nadzoru poświęconych poszczególnym instytucjom finansowym, chyba że art. 75 ust. 3 lub akty ustawodawcze, o których mowa w art. 1 ust. 2, stanowią inaczej.

Akapitu pierwszego nie stosuje się do Dyrektora Wykonawczego oraz przedstawiciela Europejskiego Banku Centralnego mianowanego przez jego Radę ds. Nadzoru.

4a. 208  Przewodniczący Urzędu może w każdej chwili zarządzić głosowanie. Bez uszczerbku dla tego uprawnienia i dla skuteczności procedur decyzyjnych Urzędu podczas podejmowania decyzji Rada Organów Nadzoru Urzędu dąży do osiągnięcia konsensusu.

SEKCJA  2

Zarząd

Artykuł  45  ²⁰⁹

Skład

1. Zarząd składa się z Przewodniczącego i sześciu członków Rady Organów Nadzoru, wybranych przez członków Rady Organów Nadzoru posiadających prawo głosu spośród ich grona.

Każdy członek Zarządu poza Przewodniczącym ma zastępcę, który może go zastąpić, gdy nie może on uczestniczyć w posiedzeniach.

2. Kadencja członków wybranych przez Radę Organów Nadzoru wynosi dwa i pół roku. Kadencja może zostać odnowiona jednokrotnie. Skład Zarządu jest zrównoważony pod względem płci i proporcjonalny oraz odzwierciedla Unię jako całość. W skład Zarządu wchodzi co najmniej dwóch przedstawicieli nieuczestniczących państw członkowskich. Kadencje zachodzą na siebie i mają zastosowanie odpowiednie ustalenia dotyczące rotacji.

3. Posiedzenia Zarządu zwoływane są przez Przewodniczącego z własnej inicjatywy lub na wniosek przynajmniej jednej trzeciej członków, i przewodniczy im Przewodniczący. Zarząd zbiera się przed każdym posiedzeniem Rady Organów Nadzoru oraz tak często, jak uzna to za konieczne. Rada Wykonawcza zbiera się co najmniej pięć razy w roku.

4. Członkowie Zarządu mogą korzystać z pomocy doradców lub ekspertów, z zastrzeżeniem przepisów regulaminu wewnętrznego. Członkowie bez prawa głosu, z wyjątkiem Dyrektora Wykonawczego, nie uczestniczą w obradach Zarządu dotyczących indywidualnych uczestników rynku finansowego.

Artykuł  45a  ²¹⁰

Proces podejmowania decyzji

1. Decyzje Zarządu podejmowane są zwykłą większością głosów jego członków, przy czym przy ich podejmowaniu dąży się do osiągnięcia konsensusu. Każdy członek ma jeden głos. Przewodniczący jest członkiem posiadającym prawo głosu.

2. Dyrektor Wykonawczy i przedstawiciel Komisji uczestniczą w posiedzeniach Zarządu bez prawa głosu. Przedstawiciel Komisji ma prawo głosu w sprawach, o których mowa w art. 63.

3. Zarząd przyjmuje i podaje do wiadomości publicznej swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł  45b  ²¹¹

Grupy koordynacyjne

1. Zarząd może - z własnej inicjatywy lub na wniosek właściwego organu - tworzyć grupy koordynacyjne w określonych dziedzinach, w których może istnieć potrzeba koordynacji z uwzględnieniem szczególnych zmian na rynku. Zarząd tworzy grupy koordynacyjne w określonych dziedzinach na wniosek pięciu członków Rady Organów Nadzoru.

2. W grupach koordynacyjnych uczestniczą wszystkie właściwe organy, które udostępniają grupom koordynacyjnym - zgodnie z art. 35 - informacje niezbędne, aby umożliwić tym grupom wykonywanie ich zadań koordynacyjnych zgodnie z ich mandatem. Prace grup koordynacyjnych opierają się na informacjach przekazanych przez właściwe organy oraz na wszelkich ustaleniach dokonanych przez Urząd.

3. Grupom tym przewodniczy członek Zarządu. Każdego roku członek Zarządu odpowiedzialny za daną grupę koordynacyjną informuje Radę Organów Nadzoru o głównych elementach omawianych kwestii oraz dokonanych ustaleń oraz - gdy jest to istotne - zgłasza propozycję dotyczącą regulacyjnych działań następczych lub wzajemnej oceny w odnośnym obszarze. Właściwe organy informują Urząd o tym, w jaki sposób uwzględniły prace grup koordynacyjnych w swoich działaniach.

4. W przypadku monitorowania zmian na rynku, które mogą być przedmiotem zainteresowania grup koordynacyjnych, Urząd może zwracać się do właściwych organów - zgodnie z art. 35 - o przekazanie informacji niezbędnych, aby umożliwić Urzędowi wykonywanie jego funkcji monitorującej.

Artykuł  46  ²¹²

Niezależność Zarządu

Członkowie Zarządu działają niezależnie i obiektywnie w wyłącznym interesie Unii jako całości oraz nie zwracają się o instrukcje do instytucji lub organów unijnych, żadnego rządu ani do innego podmiotu publicznego lub prywatnego, ani też nie przyjmują takich instrukcji.

Państwa członkowskie, instytucje ani organy Unii, ani żadne inne podmioty publiczne lub prywatne nie usiłują wywierać wpływu na członków Zarządu przy wykonywaniu ich zadań.

Artykuł  47

Zadania

1. Zarząd zapewnia, aby Urząd wypełniał swoją misję i wykonywał powierzone mu zadania zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

2. Zarząd przedkłada Radzie Organów Nadzoru do zatwierdzenia projekt rocznego i wieloletniego programu prac.

3. Zarząd wykonuje swoje uprawnienia budżetowe zgodnie z art. 63 i 64.

3a. 213  Zarząd może badać wszystkie kwestie, wydawać na ich temat opinię i przedstawiać w ich sprawie wnioski, z wyjątkiem zadań określonych w art. 9a, 9b, 30 oraz art. 17 i 19 w kwestiach dotyczących zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy i finansowania terroryzmu.

4. 214  Zarząd przyjmuje plan polityki kadrowej oraz, zgodnie z art. 68 ust. 2, niezbędne przepisy wykonawcze do regulaminu pracowniczego.

5. Zgodnie z art. 72 Zarząd przyjmuje przepisy szczególne dotyczące prawa dostępu do dokumentów Urzędu.

6. 215  Zarząd przedkłada Radzie Organów Nadzoru do zatwierdzenia roczne sprawozdanie z działalności Urzędu, w tym z zadań Przewodniczącego.

7. Zarząd uchwala i podaje do wiadomości publicznej swój regulamin wewnętrzny.

8. 216  Zarząd wyznacza i odwołuje członków Komisji Odwoławczej zgodnie z art. 58 ust. 3 i 5, należycie uwzględniając wniosek Rady Organów Nadzoru.

9. 217  Członkowie Zarządu podają do wiadomości publicznej informacje o wszystkich odbytych spotkaniach i przyjętych zaproszeniach. Wydatki rejestruje się jawnie zgodnie z regulaminem pracowniczym.

SEKCJA  3

Przewodniczący

Artykuł  48

Powołanie i zadania

1. 218  Urząd jest reprezentowany przez Przewodniczącego, który jest niezależnym profesjonalistą zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy.

Przewodniczący jest odpowiedzialny za przygotowywanie prac Rady Organów Nadzoru, w tym ustalanie porządku obrad, który podlega przyjęciu przez Radę Organów Nadzoru, zwoływanie posiedzeń oraz poddawanie punktów porządku obrad pod decyzję, oraz przewodniczy posiedzeniom Rady Organów Nadzoru i Rady Wykonawczej.

Przewodniczący jest odpowiedzialny za ustalanie porządku obrad Zarządu, który podlega przyjęciu przez Zarząd, oraz przewodniczy posiedzeniom Zarządu.

Przewodniczący może zwrócić się do Zarządu o rozważenie utworzenia grupy koordynacyjnej zgodnie z art. 45b.

2. 219  Przewodniczący wybierany jest na podstawie osiągnięć, umiejętności i wiedzy na temat instytucji i rynków finansowych oraz doświadczenia w zakresie nadzoru finansowego i regulacji finansowych, po przeprowadzeniu otwartej procedury wyboru, w ramach której przestrzega się zasady równowagi płci i którą publikuje się w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Rada Organów Nadzoru, przy wsparciu Komisji, sporządza krótką listę zakwalifikowanych kandydatów na stanowisko Przewodniczącego. W oparciu o krótką listę Rada przyjmuje decyzję o mianowaniu Przewodniczącego, po zatwierdzeniu go przez Parlament Europejski.

W przypadku gdy Przewodniczący nie spełnia już warunków określonych w art. 49 lub został uznany za winnego poważnego uchybienia, Rada może, działając na wniosek Komisji zatwierdzony przez Parlament Europejski, przyjąć decyzję o odwołaniu go z urzędu.

Rada Organów Nadzoru wybiera także spośród jej członków Wiceprzewodniczącego, który będzie pełnił zadania Przewodniczące w czasie jego nieobecności. Wiceprzewodniczący nie może być wybrany spośród członków Zarządu.

3. Kadencja Przewodniczącego trwa pięć lat i może zostać jednokrotnie odnowiona.

4. 220  W okresie dziewięciu miesięcy poprzedzających koniec pięcioletniej kadencji Przewodniczącego, Rada Organów Nadzoru ocenia:

a) wyniki osiągnięte podczas pierwszej kadencji i sposób ich osiągnięcia;

b) zadania i potrzeby Urzędu w następnych latach.

Do celów oceny, o której mowa w akapicie pierwszym, zadania Przewodniczącego wykonuje Wiceprzewodniczący.

Działając na wniosek Rady Organów Nadzoru i przy wsparciu Komisji, a także po uwzględnieniu oceny, o której mowa w akapicie pierwszym, Rada może jednokrotnie przedłużyć kadencję Przewodniczącego.

5. 221  Przewodniczący może zostać odwołany ze stanowiska wyłącznie z poważnych powodów. Przewodniczący może zostać odwołany wyłącznie przez Parlament Europejski w oparciu o wcześniejszą decyzję Rady przyjętą po konsultacji z Radą Organów Nadzoru.

Artykuł  49 ²²²

Niezależność Przewodniczącego

Z zastrzeżeniem roli Rady Organów Nadzoru w odniesieniu do zadań Przewodniczącego, Przewodniczący nie zwraca się o instrukcje do instytucji lub organów Unii, żadnego rządu ani innego podmiotu publicznego lub prywatnego, ani też nie przyjmuje takich instrukcji.

Państwa członkowskie, instytucje ani organy Unii ani żadne inne podmioty publiczne lub prywatne nie dążą do wywierania wpływu na Przewodniczącego w wykonywaniu jego zadań.

Zgodnie z regulaminem pracowniczym, o którym mowa w art. 68, po zakończeniu pełnienia swojej funkcji Przewodniczący jest nadal zobowiązany do zachowania uczciwości i rozwagi w odniesieniu do przyjmowania pewnych stanowisk lub korzyści.

Artykuł  49a  ²²³

Wydatki

Przewodniczący podaje do wiadomości publicznej informacje o wszystkich spotkaniach odbytych z podmiotami zewnętrznymi w terminie dwóch tygodni od spotkania i o wszystkich przyjętych zaproszeniach. Wydatki rejestruje się jawnie zgodnie z regulaminem pracowniczym.

Artykuł  50  ²²⁴

 (uchylony).

SEKCJA  4

Dyrektor Wykonawczy

Artykuł  51

Powołanie

1. Urząd jest zarządzany przez Dyrektora Wykonawczego, który jest niezależnym profesjonalistą zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy.

2. Po przeprowadzeniu otwartej procedury kwalifikacyjnej Europejski Dyrektor Wykonawczy powoływany jest, po potwierdzeniu przez Parlament, przez Radę Organów Nadzoru na podstawie osiągnięć, umiejętności, wiedzy na temat instytucji i rynków finansowych, doświadczenia w zakresie nadzoru finansowego i regulacji rynków finansowych oraz doświadczenia na stanowisku kierowniczym.

3. Kadencja Dyrektora Wykonawczego wynosi pięć lat i może zostać jednokrotnie odnowiona.

4. W okresie dziewięciu miesięcy poprzedzających koniec kadencji Dyrektora Wykonawczego Rada Organów Nadzoru dokonuje w szczególności oceny:

a) wyników osiągniętych podczas pierwszej kadencji i sposobu ich osiągnięcia;

b) zadań i potrzeb Urzędu w następnych latach.

Na podstawie tej oceny, o której mowa w akapicie pierwszym, Rada Organów Nadzoru może jednokrotnie odnowić kadencję Dyrektora Wykonawczego.

5. Dyrektor Wykonawczy może zostać odwołany ze stanowiska wyłącznie na mocy decyzji Rady Organów Nadzoru.

Artykuł  52

Niezależność

Bez uszczerbku dla odnośnych funkcji Zarządu i Rady Organów Nadzoru w odniesieniu do zadań Dyrektora Wykonawczego, Dyrektor Wykonawczy nie może zwracać się o instrukcje do instytucji ani organów unijnych, rządu państwa członkowskiego, ani podmiotu publicznego lub prywatnego, ani nie może przyjmować takich instrukcji.

Państwa członkowskie, instytucje lub organy Unii ani żadne inne podmioty publiczne czy prywatne nie dążą do wywierania wpływu na Dyrektora Wykonawczego w wykonywaniu jego zadań.

Zgodnie z regulaminem pracowniczym, o którym mowa w art. 68, Dyrektor Wykonawczy po ustąpieniu ze stanowiska wciąż jest zobowiązany do zachowania uczciwości i dyskrecji w odniesieniu do obejmowania pewnych stanowisk lub przyjmowaniu pewnych korzyści.

Artykuł  52a  ²²⁵

Wydatki

Dyrektor wykonawczy podaje do wiadomości publicznej informacje o odbytych spotkaniach i przyjętych zaproszeniach. Wydatki są jawnie rejestrowane zgodnie z regulaminem pracowniczym.

Artykuł  53

Zadania

1. Dyrektor Wykonawczy jest odpowiedzialny za zarządzanie Urzędem i przygotowuje prace Zarządu.

2. Dyrektor Wykonawczy jest odpowiedzialny za wykonanie rocznego programu prac Urzędu pod kierownictwem Rady Organów Nadzoru i pod kontrolą Zarządu.

3. Dyrektor Wykonawczy podejmuje wszelkie niezbędne środki, w szczególności przyjmuje wewnętrzne instrukcje administracyjne oraz publikuje komunikaty, w celu zapewnienia funkcjonowania Urzędu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

4. Dyrektor Wykonawczy przygotowuje wieloletni program prac, o którym mowa w art. 47 ust. 2.

5. Do dnia 30 czerwca każdego roku Dyrektor Wykonawczy przygotowuje dla Zarządu program prac Urzędu na kolejny rok, jak określono w art. 47 ust. 2.

6. Dyrektor Wykonawczy sporządza wstępny projekt budżetu Urzędu zgodnie z art. 63 i wykonuje budżet Urzędu zgodnie z art. 64.

7. Każdego roku Dyrektor Wykonawczy przygotowuje projekt sprawozdania, w tym rozdział poświęcony działalności regulacyjnej i nadzorczej Urzędu oraz rozdział dotyczący spraw finansowo-administracyjnych.

8. W odniesieniu do pracowników Urzędu Dyrektor Wykonawczy wykonuje uprawnienia nadane mu na mocy art. 68 i zarządza kwestiami personalnymi.

ROZDZIAŁ  IV

WSPÓLNE ORGANY EUROPEJSKICH URZĘDÓW NADZORU

SEKCJA  1

Wspólny Komitet Europejskich Urzędów Nadzoru

Artykuł  54

Ustanowienie

1. Niniejszym ustanawia się Wspólny Komitet Europejskich Urzędów Nadzoru.

2. 226  Wspólny Komitet stanowi forum, w ramach którego Urząd prowadzi regularną i ścisłą współpracę, aby zapewnić międzysektorową spójność - przy uwzględnieniu specyfiki poszczególnych sektorów - z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) i Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), zwłaszcza w odniesieniu do:

– konglomeratów finansowych oraz - gdy wymaga tego prawo Unii - konsolidacji ostrożnościowej,

– księgowości i audytu,

– analiz mikroostrożnościowych pod kątem rozwoju sytuacji, zagrożeń i słabości związanych ze stabilnością finansową,

– detalicznych produktów inwestycyjnych,

– cyberbezpieczeństwa,

– wymiany informacji i najlepszych praktyk z ERRS oraz innymi Europejskimi Urzędami Nadzoru,

- detalicznych usług finansowych i kwestii dotyczących ochrony deponentów, konsumentów i inwestorów;

- porad udzielanych przez komitet ustanowiony na zgodnie z art. 1 ust. 6.

2a. 227  Wspólny Komitet może wspierać Komisję w ocenie warunków i specyfikacji technicznych oraz procedur służących zapewnieniu bezpiecznego i skutecznego połączenia scentralizowanych zautomatyzowanych mechanizmów zgodnie ze sprawozdaniem, o którym mowa w art. 32a ust. 5 dyrektywy (UE) 2015/849, a także w skutecznym połączeniu rejestrów krajowych zgodnie z tą dyrektywą:

3. 228  Wspólny Komitet posiada własny personel zapewniany przez Europejskie Urzędy Nadzoru, który działa jako stały sekretariat. Urząd wnosi odpowiednie środki na potrzeby kosztów administracyjnych, kosztów infrastruktury oraz kosztów operacyjnych.

4. Jeżeli instytucja finansowa obejmuje różne sektory, Wspólny Komitet rozstrzyga spory zgodnie z art. 56.

Artykuł  55

Skład

1. W skład Wspólnego Komitetu wchodzą Przewodniczący Europejskich Urzędów Nadzoru, a także, w stosownych przypadkach, przewodniczący Podkomitetu powołanego na mocy art. 57.

2. Dyrektor Wykonawczy, przedstawiciel Komisji i ERRS są zapraszani do uczestniczenia w charakterze obserwatorów w posiedzeniach Wspólnego Komitetu oraz Podkomitetów, o których mowa w art. 57.

3. 229  Przewodniczący Wspólnego Komitetu wybierany jest co roku na zasadzie rotacji spośród przewodniczących Europejskich Urzędów Nadzoru. Przewodniczący Wspólnego Komitetu jest drugim wiceprzewodniczącym ERRS.

4. 230  Wspólny Komitet uchwala i publikuje swój regulamin wewnętrzny. W regulaminie mogą zostać określeni inni uczestnicy posiedzeń Wspólnego Komitetu.

Posiedzenia Wspólnego Komitetu odbywają się co najmniej raz na trzy miesiące.

5. 231  Przewodniczący Urzędu regularnie informuje Radę Organów Nadzoru o stanowiskach przyjmowanych podczas posiedzeń Wspólnego Komitetu.

Artykuł  56  ²³²

Wspólne stanowiska i wspólne akty

W ramach zadań Urzędu określonych w rozdziale II niniejszego rozporządzenia, a w szczególności w kontekście wykonania dyrektywy 2002/87/WE, w stosownych przypadkach Urząd wypracowuje w drodze konsensusu wspólne stanowiska, odpowiednio z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych).

Jeżeli wymaga tego prawo Unii, środki na mocy art. 10-16 oraz decyzje na mocy art. 17, 18 i 19 niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do stosowania dyrektywy 2002/87/WE i innych aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, które wchodzą również w zakres kompetencji Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) lub Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), są przyjmowane równolegle, w stosowanych przypadkach przez Urząd, Europejski Urząd Nadzoru oraz Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych).

Artykuł  57  ²³³

Podkomitety

1. Wspólny Komitet może ustanawiać podkomitety w celu przygotowania dla Wspólnego Komitetu projektów wspólnych stanowisk i wspólnych aktów.

2. W skład każdego podkomitetu wchodzą osoby, o których mowa w art. 55 ust. 1, oraz po jednym przedstawicielu wysokiego szczebla z aktualnego personelu właściwego organu z każdego państwa członkowskiego.

3. Każdy podkomitet wybiera spośród przedstawicieli odpowiednich właściwych organów przewodniczącego, który staje się również obserwatorem we Wspólnym Komitecie.

4. Do celów art. 56 w ramach Wspólnego Komitetu ustanawia się podkomitet ds. Konglomeratów Finansowych.

5. Wspólny Komitet publikuje na swojej stronie internetowej informację o wszystkich ustanowionych podkomitetach, łącznie z ich uprawnieniami, oraz listę ich członków z podaniem funkcji pełnionych przez nich w danym podkomitecie.

SEKCJA  2

Komisja Odwoławcza

Artykuł  58

Skład i działanie

1. 234  Niniejszym ustanawia się Komisję Odwoławczą Europejskich Urzędów Nadzoru.

2. 235  W skład Komisji Odwoławczej wchodzi sześciu członków i sześciu zastępców, które to osoby muszą cieszyć się dużym uznaniem i posiadać udokumentowaną odpowiednią wiedzę z zakresu prawa Unii oraz międzynarodowe doświadczenie zawodowe na wystarczająco wysokim poziomie w dziedzinie bankowości, ubezpieczeń, pracowniczych programów emerytalnych, rynków papierów wartościowych lub innych usług finansowych, z wyłączeniem aktualnego personelu właściwych organów lub innych krajowych lub unijnych instytucji lub organów zaangażowanych w działalność Urzędu oraz członków Bankowej Grupy Interesariuszy. Członkowie i zastępcy muszą być obywatelami państwa członkowskiego oraz muszą posiadać gruntowną znajomość co najmniej dwóch języków urzędowych Unii. Komisja Odwoławcza musi dysponować fachową wiedzą prawniczą wystarczającą do zapewnienia specjalistycznych opinii prawnych dotyczących legalności, w tym proporcjonalności, wykonywania uprawnień przez Urząd.

Komisja Odwoławcza wyznacza swojego przewodniczącego.

3. 236  Dwóch członków Komisji Odwoławczej i dwóch zastępców wyznacza Zarząd Urzędu po konsultacji z Radą Organów Nadzoru z krótkiej listy zaproponowanej przez Komisję po opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zaproszenia do wyrażenia zainteresowania.

Po otrzymaniu krótkiej listy kandydatów Parlament Europejski może wezwać kandydatów na członków i ich zastępców do złożenia przed nim oświadczenia i udzielenia odpowiedzi na wszelkie pytania posłów.

Parlament Europejski, ilekroć wpłynie taki wniosek, może wezwać członków Komisji Odwoławczej do złożenia przed nim oświadczenia oraz udzielenia odpowiedzi na wszelkie pytania posłów, z wyjątkiem oświadczeń, pytań lub odpowiedzi dotyczących indywidualnych spraw będących przedmiotem decyzji Komisji Odwoławczej lub toczących się przed Komisją Odwoławczą.

4. Kadencja członków Komisji Odwoławczej wynosi pięć lat. Kadencja może zostać odnowiona jednokrotnie.

5. Członka Komisji Odwoławczej wyznaczonego przez Zarząd Urzędu nie można odwołać ze stanowiska w czasie trwania kadencji, chyba że został uznany za winnego poważnego uchybienia, a Zarząd, po konsultacji z Radą Organów Nadzoru, podejmie decyzję o jego odwołaniu.

6. Decyzje Komisji Odwoławczej przyjmowane są większością głosów co najmniej czterech z sześciu jej członków. W przypadkach gdy decyzja będąca przedmiotem odwołania jest objęta zakresem zastosowania niniejszego rozporządzenia, decydująca większość obejmuje co najmniej jednego z dwóch członków Komisji Odwoławczej mianowanych przez Urząd.

7. Komisja Odwoławcza zwoływana jest przez swojego przewodniczącego stosownie do potrzeb.

8. Europejskie Urzędy Nadzoru zapewniają Komisji Odwoławczej wsparcie operacyjne i pomoc sekretariatu za pośrednictwem Wspólnego Komitetu.

Artykuł  59

Niezależność i bezstronność

1. Członkowie Komisji Odwoławczej podejmują decyzje w sposób niezależny. Nie są związani żadnymi instrukcjami. Nie mogą oni pełnić żadnych innych funkcji związanych z Urzędem, jego Zarządem ani w Radą Organów Nadzoru.

2. 237  Członkowie Komisji Odwoławczej oraz pracownicy Urzędu zapewniający wsparcie operacyjne i obsługę administracyjną nie mogą brać udziału w postępowaniu odwoławczym, jeżeli mają w nim interes osobisty, jeżeli wcześniej działali jako przedstawiciele jednej ze stron postępowania lub jeżeli uczestniczyli w podejmowaniu decyzji stanowiącej przedmiot postępowania odwoławczego.

3. Jeżeli członek Komisji Odwoławczej uważa, że inny członek nie powinien brać udziału w postępowaniu odwoławczym z przyczyn, o których mowa w ust. 1 i 2, lub z innego powodu, powiadamia o tym Komisję Odwoławczą.

4. Każda strona postępowania odwoławczego może zgłosić sprzeciw wobec udziału członka Komisji Odwoławczej z powodów, o których mowa w ust. 1 i 2, lub w przypadku podejrzenia o stronniczość.

Podstawą sprzeciwu nie może być obywatelstwo członka; sprzeciw nie jest też dopuszczalny, jeżeli strona postępowania odwoławczego - wiedząc o istnieniu podstaw do zgłoszenia sprzeciwu - dokonała innej czynności procesowej niż zgłoszenie sprzeciwu co do składu Komisji Odwoławczej.

5. Komisja Odwoławcza podejmuje decyzję dotyczącą działania, które należy podjąć w przypadkach określonych w ust. 1 i 2, bez udziału zainteresowanego członka.

Przy podejmowaniu tej decyzji zainteresowanego członka zastępuje w Komisji Odwoławczej jego zastępca. Jeżeli zastępca znajduje się w podobnej sytuacji, Przewodniczący wyznacza osobę zastępującą spośród innych zastępców.

6. Członkowie Komisji Odwoławczej zobowiązują się działać niezależnie i w interesie publicznym.

W tym celu składają oni oświadczenie o zobowiązaniach i deklarację, w której wykazują brak interesów, który mógłby zaważyć na ich niezależności, albo ujawniają wszelkie bezpośrednie lub pośrednie interesy, które mogłyby zaważyć na ich niezależności.

Oświadczenie i deklaracja składane są corocznie w formie pisemnej i podawane są do publicznej wiadomości.

ROZDZIAŁ  V

ŚRODKI ODWOŁAWCZE

Artykuł  60

Odwołania

1. Osoba fizyczna lub prawna, w tym właściwe organy, może odwołać się od decyzji Urzędu, o której mowa w art. 17, 18 i 19, oraz od każdej innej decyzji wydanej przez Urząd zgodnie z aktami unijnymi, o których mowa w art. 1 ust. 2, która jest do niej skierowana, oraz od decyzji, która dotyczy jej bezpośrednio i indywidualnie, mimo że została przyjęta w postaci decyzji skierowanej do innej osoby.

2. 238  Odwołanie wraz z uzasadnieniem składa się Urzędowi w formie pisemnej w terminie trzech miesięcy od daty powiadomienia zainteresowanej osoby o decyzji lub - w razie braku takiego powiadomienia - od daty opublikowania decyzji przez Urząd.

Komisja Odwoławcza podejmuje decyzję w sprawie odwołania w terminie trzech miesięcy od jego złożenia.

3. Odwołanie wniesione zgodnie z ust. 1 nie ma skutku zawieszającego.

Komisja Odwoławcza może jednak zawiesić wykonanie zaskarżonej decyzji, jeżeli uzna, że wymagają tego okoliczności.

4. Jeżeli odwołanie jest dopuszczalne, Komisja Odwoławcza bada, czy jest ono uzasadnione. Wzywa ona strony postępowania odwoławczego do wnoszenia w określonym terminie uwag do skierowanych przez nią pism lub do pism pochodzących od innych stron postępowania odwoławczego. Strony postępowania odwoławczego są uprawnione do ustnego przedstawienia swojego stanowiska.

5. Komisja Odwoławcza może potwierdzić decyzję podjętą przez właściwy organ Urzędu lub przekazać sprawę do rozstrzygnięcia właściwemu organowi Urzędu. Decyzja Komisji Odwoławczej jest wiążąca dla tego organu i podejmuje on zmienioną decyzję w danej sprawie.

6. Komisja Odwoławcza uchwala i udostępnia do wiadomości publicznej swój regulamin wewnętrzny.

7. Urząd udostępnia do wiadomości publicznej zawierające uzasadnienie decyzje podejmowane przez Komisję Odwoławczą.

Artykuł  60a  ²³⁹

Przekroczenia kompetencji

Każda osoba fizyczna lub prawna może przesłać Komisji uzasadnioną opinię, jeżeli ta osoba fizyczna lub prawna uzna, że Urząd - działając zgodnie z art. 16 i 16b - przekroczył swoje kompetencje, w tym działając niezgodnie z zasadą proporcjonalności, o której mowa w art. 1 ust. 5, a takie przekroczenie kompetencji ma bezpośredni i indywidualny wpływ na daną osobę.

Artykuł  61

Skargi przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej

1. Od decyzji podjętej przez Komisję Odwoławczą lub - w przypadku gdy nie przysługuje odwołanie do Komisji Odwoławczej - od decyzji Urzędu może zostać wniesiona skarga do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zgodnie z art. 263 TFUE.

2. Państwa członkowskie i instytucje unijne, jak i wszelkie osoby fizyczne i prawne mogą zaskarżyć decyzje podejmowane przez Urząd bezpośrednio do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zgodnie z art. 263 TFUE.

3. W przypadku gdy Urząd jest zobowiązany do działania, ale zaniechał wydania decyzji, może zostać wszczęte postępowanie z tytułu zaniechania działania zgodnie z art. 265 TFUE przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

4. Od Urzędu wymagane jest podjęcie niezbędnych środków w celu zastosowania się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

ROZDZIAŁ  VI

PRZEPISY FINANSOWE

Artykuł  62

Budżet Urzędu

1. 240  Dochody Urzędu, będącego organem europejskim zgodnie z art. 70 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 ²⁴¹  (zwanego dalej "rozporządzeniem finansowym") składają się w szczególności z połączenia następujących elementów:

a) obowiązkowe składki uiszczane przez krajowe organy władzy publicznej właściwe w zakresie nadzoru nad instytucjami finansowymi; składki są wnoszone w wysokości wyliczanej wnosi się zgodnie z zasadą ważenia głosów określoną w art. 3 ust. 3 Protokołu (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych. Do celów niniejszego artykułu art. 3 ust. 3 Protokołu (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych stosuje się nadal po dniu 31 października 2014 r. wskazanym w tym protokole;

b) dotację unijną zapisaną w budżecie ogólnym Unii Europejskiej (sekcja "Komisja");

c) opłaty uiszczane na rzecz Urzędu w przypadkach określonych w odpowiednich instrumentach prawa unijnego.

d) 242  dobrowolne wkłady wnoszone przez państwa członkowskie lub obserwatorów;

e) 243  uzgodnione opłaty za publikacje, szkolenia oraz za inne usługi świadczone przez Urząd, w przypadku gdy specjalnie o ich realizację zwrócił się co najmniej jeden właściwy organ.

Wszelkie dobrowolne wkłady wnoszone przez państwa członkowskie lub obserwatorów, o których mowa w lit. d) akapit pierwszy, nie są przyjmowane, jeżeli ich przyjęcie rzutowałoby negatywnie na niezależność i bezstronność Urzędu. Nie uważa się, że wkłady, które stanowią rekompensatę za koszt zadania przekazanego Urzędowi do wykonania przez właściwy organ, rzutują negatywnie na niezależność i bezstronność Urzędu.

2. Na wydatki Urzędu składają się co najmniej koszty personelu, wynagrodzenia, koszty administracyjne, koszty infrastruktury, szkolenia zawodowego oraz koszty operacyjne.

3. Dochody i wydatki równoważą się.

4. Preliminarze wszystkich dochodów i wydatków Urzędu są przygotowywane na każdy rok budżetowy pokrywający się z rokiem kalendarzowym i wykazywane są w budżecie Urzędu.

Artykuł  63  ²⁴⁴

Ustanawianie budżetu

1. Każdego roku Dyrektor Wykonawczy - na podstawie rocznego i wieloletniego programu Urzędu - sporządza wstępny projekt jednolitego dokumentu programowego Urzędu na kolejne trzy lata budżetowe, w którym określa preliminarz dochodów i wydatków, jak również informacje na temat pracowników, oraz przekazuje go Zarządowi i Radzie Organów Nadzoru wraz z planem zatrudnienia.

2. Rada Organów Nadzoru - na podstawie projektu zatwierdzonego przez Zarząd - przyjmuje projekt jednolitego dokumentu programowego na kolejne trzy lata budżetowe.

3. Do dnia 31 stycznia Zarząd przekazuje jednolity dokument programowy Komisji, Parlamentowi Europejskiemu i Radzie oraz Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu.

4. Uwzględniając jednolity dokument programowy, Komisja wprowadza do projektu budżetu ogólnego Unii szacunki, które uważa za niezbędne w odniesieniu do planu zatrudnienia, oraz kwotę wkładu równoważącego, którym ma zostać obciążony budżet ogólny Unii Europejskiej, zgodnie z art. 313 i 314 TFUE.

5. Parlament Europejski i Rada przyjmują plan zatrudnienia dla Urzędu. Parlament Europejski i Rada zatwierdzają środki na wkład równoważący dla Urzędu.

6. Budżet Urzędu przyjmuje Rada Organów Nadzoru. Budżet staje się budżetem ostatecznym po ostatecznym przyjęciu budżetu ogólnego Unii. W stosownych przypadkach budżet jest odpowiednio dostosowywany.

7. Zarząd bez zbędnej zwłoki powiadamia Parlament Europejski i Radę o swoim zamiarze realizacji wszelkich projektów, które mogą mieć istotne skutki finansowe dla finansowania budżetu Urzędu, zwłaszcza projektów związanych z nieruchomościami, takich jak najem lub zakup budynków.

8. Bez uszczerbku dla art. 266 i 267 rozporządzenia finansowego każdy projekt, który może mieć istotne skutki finansowe lub długoterminowe konsekwencje dla finansowania budżetu Urzędu, w szczególności każdy projekt związany z nieruchomościami, taki jak najem lub zakup budynków, w tym klauzule o odstąpieniu, wymaga zatwierdzenia Parlamentu Europejskiego i Rady.«;

Artykuł  64  ²⁴⁵

Wykonanie i kontrola budżetu

1. Dyrektor Wykonawczy działa w charakterze urzędnika zatwierdzającego i wykonuje roczny budżet Urzędu.

2. Do dnia 1 marca kolejnego roku księgowy Urzędu przesyła księgowemu Komisji oraz Trybunałowi Obrachunkowemu wstępne sprawozdanie finansowe. Art. 70 nie stanowi dla Urzędu przeszkody w przekazywaniu Trybunałowi Obrachunkowemu wszelkich informacji, o które się zwraca, wchodzących w zakres kompetencji Trybunału Obrachunkowego.

3. Do dnia 1 marca kolejnego roku księgowy Urzędu przesyła księgowemu Komisji wymagane informacje księgowe do celów związanych z konsolidacją w sposób i w formacie, które ustalił księgowy Komisji.

4. Do dnia 31 marca kolejnego roku księgowy Urzędu przesyła sprawozdanie z zarządzania budżetem i finansami również członkom Rady Organów Nadzoru, Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Trybunałowi Obrachunkowemu.

5. Po otrzymaniu uwag Trybunału Obrachunkowego w sprawie wstępnego sprawozdania finansowego Urzędu zgodnie z art. 246 rozporządzenia finansowego księgowy Urzędu sporządza końcowe sprawozdanie finansowe Urzędu. Dyrektor Wykonawczy przesyła to końcowe sprawozdanie finansowe Radzie Organów Nadzoru, która wydaje opinię na temat tego sprawozdania.

6. Do dnia 1 lipca kolejnego roku księgowy Urzędu przesyła końcowe sprawozdanie finansowe wraz z opinią Rady Organów Nadzoru księgowemu Komisji, Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Trybunałowi Obrachunkowemu.

Corocznie do dnia 15 czerwca księgowy Urzędu przesyła również księgowemu Komisji pakiet sprawozdawczy w znormalizowanym formacie ustalonym przez księgowego Komisji do celów związanych z konsolidacją.

7. Końcowe sprawozdanie finansowe publikuje się w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej do dnia 15 listopada kolejnego roku.

8. Dyrektor Wykonawczy przesyła Trybunałowi Obrachunkowemu odpowiedź na jego uwagi do dnia 30 września, a kopię tej odpowiedzi przesyła również Zarządowi i Komisji.

9. Dyrektor Wykonawczy przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, na jego wniosek oraz zgodnie z art. 261 ust. 3 rozporządzenia finansowego, wszelkie informacje niezbędne do sprawnego przebiegu procedury udzielania absolutorium za dany rok budżetowy.

10. Parlament Europejski, na zalecenie Rady stanowiącej większością kwalifikowaną, przed dniem 15 maja roku N + 2, udziela Urzędowi absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy N.

11. Urząd przedstawia uzasadnioną opinię w sprawie stanowiska Parlamentu Europejskiego oraz wszelkich innych uwag poczynionych przez Parlament Europejski w procedurze udzielania absolutorium.

Artykuł  65  ²⁴⁶

Przepisy finansowe

Przepisy finansowe mające zastosowanie do Urzędu przyjmuje Zarząd po konsultacji z Komisją. Przepisy te nie mogą odbiegać od rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/715 ²⁴⁷ , chyba że jest to wymagane ze względu na szczególne potrzeby operacyjne w zakresie funkcjonowania Urzędu i jedynie wówczas, gdy Komisja wyrazi na to wcześniej zgodę.

Artykuł  66

Środki zwalczania nadużyć finansowych

1. 248  W celu zwalczania nadużyć finansowych, korupcji i wszelkiej innej nielegalnej działalności wobec Urzędu stosuje się bez żadnych ograniczeń przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 ²⁴⁹ .

2. Urząd przystępuje do Porozumienia międzyinstytucjonalnego dotyczącego wewnętrznych dochodzeń prowadzonych przez OLAF oraz niezwłocznie przyjmuje stosowne przepisy odnoszące się do całego personelu Urzędu.

3. Decyzje dotyczące finansowania oraz wynikające z nich umowy oraz instrumenty wykonawcze muszą wyraźnie stwierdzać, że Trybunał Obrachunkowy i OLAF mogą, w razie potrzeby, przeprowadzać kontrole na miejscu wobec beneficjentów środków finansowych wydatkowanych przez Urząd oraz pracowników odpowiedzialnych za przydzielenie tych środków.

ROZDZIAŁ  VII

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł  67

Przywileje i immunitety

Do Urzędu i jego pracowników zastosowanie ma Protokół (nr 7) w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej załączony do Traktatu o Unii Europejskiej oraz TFUE.

Artykuł  68

Personel

1. Do pracowników Urzędu, w tym do Dyrektora Wykonawczego i Przewodniczącego, zastosowanie mają regulamin pracowniczy, warunki zatrudnienia innych pracowników oraz zasady przyjęte wspólnie przez instytucje Unii do celów stosowania regulaminu pracowniczego i warunków zatrudnienia.

2. Zarząd, w porozumieniu z Komisją, przyjmuje niezbędne środki wykonawcze, zgodnie z ustaleniami przewidzianymi w art. 110 regulaminu pracowniczego.

3. W odniesieniu do swoich pracowników Urząd korzysta z uprawnień przyznanych organowi powołującemu na mocy regulaminu pracowniczego oraz organowi uprawnionemu do zawierania umów na mocy warunków zatrudnienia innych pracowników.

4. Zarząd przyjmuje przepisy umożliwiające oddelegowywanie ekspertów krajowych z państw członkowskich do Urzędu.

Artykuł  69

Odpowiedzialność Urzędu

1. W przypadku odpowiedzialności pozaumownej Urząd naprawia szkody wyrządzone przez Urząd lub przez jego pracowników przy wykonywaniu swoich obowiązków zgodnie z zasadami ogólnymi wspólnymi dla systemów prawnych państw członkowskich. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy do orzekania w sporach dotyczących naprawy takich szkód.

2. Osobistą odpowiedzialność finansową oraz odpowiedzialność dyscyplinarną pracowników Urzędu wobec Urzędu regulują odpowiednie przepisy mające zastosowanie do pracowników Urzędu.

Artykuł  70

Obowiązek zachowania tajemnicy służbowej

1. Członkowie Rady Organów Nadzoru i Zarządu, Dyrektor Wykonawczy, a także personel Urzędu, w tym urzędnicy oddelegowani czasowo przez państwa członkowskie oraz wszystkie inne osoby wykonujące zadania na rzecz Urzędu na podstawie umów, podlegają - również po zaprzestaniu pełnienia swoich funkcji - wymogom dotyczącym tajemnicy służbowej określonym w art. 339 TFUE oraz w odpowiednich przepisach prawodawstwa unijnego w tym zakresie.

Zastosowanie ma do nich art. 16 regulaminu pracowniczego.

Zgodnie z regulaminem pracowniczym, o którym mowa w art. 54, po zakończeniu służby pracownik jest nadal zobowiązany do godziwego i rozważnego zachowania w odniesieniu do przyjmowania niektórych stanowisk lub pewnych korzyści.

Ani państwa członkowskie, instytucje lub organy unijne ani żadne inne podmioty publiczne lub prywatne nie mogą próbować wywierać wpływu na członków personelu Urzędu w wykonywaniu ich zadań.

2. Bez uszczerbku dla przypadków, do których zastosowanie ma prawo karne, wszelkie poufne informacje uzyskane przez osoby, o których mowa w ust. 1, podczas wykonywania ich obowiązków nie mogą zostać ujawnione żadnej innej osobie ani organowi, z wyjątkiem informacji w postaci skróconej lub zbiorczej uniemożliwiającej zidentyfikowanie poszczególnych instytucji finansowych.

Ponadto obowiązek przewidziany w ust. 1 oraz w akapicie pierwszym niniejszego ustępu nie uniemożliwia Urzędowi i krajowym organom nadzoru korzystania z informacji na potrzeby egzekwowania aktów, o których mowa w art. 1 ust. 2, a w szczególności na potrzeby postępowania w celu przyjęcia decyzji.

2a. 250  Zarząd i Rada Organów Nadzoru zapewniają, by osoby fizyczne świadczące dowolne usługi, w sposób bezpośredni lub pośredni, stały lub okazjonalny, związane z zadaniami Urzędu, w tym urzędnicy oraz inne osoby upoważnione przez Zarząd i Radę Organów Nadzoru lub wyznaczone w tym celu przez właściwe organy, podlegały wymogom dotyczącym tajemnicy służbowej równoważnym z wymogami określonymi w ust. 1 i 2.

Te same wymogi dotyczące tajemnicy służbowej mają również zastosowanie do obserwatorów biorących udział w posiedzeniach Zarządu i Rady Organów Nadzoru oraz uczestniczących w działaniach Urzędu.

3. 251  Ust. 1 i 2 nie uniemożliwiają Urzędowi wymiany informacji z właściwymi organami zgodnie z niniejszym rozporządzeniem oraz innymi przepisami prawa unijnego mającymi zastosowanie do instytucji finansowych.

Informacje te podlegają warunkom dotyczącym tajemnicy służbowej, o których mowa w ust. 1 i 2. Urząd wprowadza w regulaminie wewnętrznym ustalenia praktyczne w zakresie wdrożenia zasad poufności określonych w ust. 1 i 2.

4. 252  Urząd stosuje decyzję Komisji (UE, Euratom) 2015/444 ^*

Artykuł  71  ²⁵³

Ochrona danych osobowych

Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich dotyczących przetwarzania przez nie danych osobowych na podstawie rozporządzenia (UE) 2016/679 lub dla obowiązków Urzędu dotyczących przetwarzania przez niego danych osobowych na podstawie rozporządzenia (UE) Parlamentu Europejskiego i Rady 2018/1725 ^*  podczas wypełniania powierzonych mu obowiązków.

Artykuł  72

Dostęp do dokumentów

1. W odniesieniu do dokumentów pozostających w posiadaniu Urzędu stosuje się rozporządzenie (WE) nr 1049/2001.

2. 254  Zarząd przyjmuje praktyczne środki dotyczące stosowania rozporządzenia (WE) nr 1049/2001.

3. Decyzje podejmowane przez Urząd zgodnie z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 mogą stanowić przedmiot skarg wnoszonych do Rzecznika Praw Obywatelskich lub postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej, po odwołaniu - w stosownych przypadkach - do Rady Organów Nadzoru, na warunkach określonych odpowiednio w art. 228 i 263 TFUE.

Artykuł  73

Ustalenia językowe

1. Do Urzędu stosują się przepisy rozporządzenia Rady nr 1 w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej ²⁵⁵ .

2. O wewnętrznych ustaleniach językowych Urzędu decyduje Zarząd.

3. Usługi tłumaczeniowe na potrzeby działalności organu zapewnia Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej.

Artykuł  74

Umowa w sprawie siedziby

Niezbędne ustalenia dotyczące lokali, które mają zostać przekazane Urzędowi w państwie członkowskim, w którym znajduje się jego siedziba, oraz obiektów udostępnianych przez to państwo, jak również szczegółowe przepisy mające zastosowanie w państwie członkowskim do Dyrektora Wykonawczego, członków Zarządu, pracowników Urzędu i członków ich rodzin określa umowa w sprawie siedziby między Urzędem a państwem członkowskim, która zostaje zawarta po uzyskaniu zgody Zarządu.

Państwo członkowskie zapewnia Urzędowi najlepsze możliwe warunki do prowadzenia działalności, w tym wielojęzyczne placówki szkolne o orientacji europejskiej i odpowiednie połączenia komunikacyjne.

Artykuł  75

Udział państw trzecich

1. Udział w pracach Urzędu jest otwarty dla państw trzecich, które zawarły z Unią umowy przewidujące przyjęcie i stosowanie przez nie prawa unijnego w obszarze podlegającym kompetencjom Urzędu, jak określono w art. 1 ust. 2.

2. Urząd może współpracować z państwami trzecimi, o których mowa w ust. 1, stosującymi prawodawstwo uznane za równoważne w obszarach kompetencji Urzędu, o których mowa w art. 1 ust. 2, jak przewidziano w umowach międzynarodowych zawartych przez Unię zgodnie z art. 216 TFUE.

3. W odpowiednich postanowieniach umów, o których mowa w ust. 1 i 2, określa się w szczególności charakter, zakres i aspekty proceduralne uczestnictwa państw, o których mowa w ust. 1, w pracach Urzędu, w tym przepisy dotyczące wkładu finansowego i pracowników. W umowach można przewidzieć uczestnictwo tych krajów w posiedzeniach Rady Organów Nadzoru w charakterze obserwatora, zapewniając jednocześnie, by kraje te nie mogły brać udziału w obradach dotyczących poszczególnych instytucji finansowych, chyba że są one nimi bezpośrednio zainteresowane.

ROZDZIAŁ  VIII

PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł  76  ²⁵⁶

Relacje z Komitetem Europejskich Organów Nadzoru Bankowego

Urząd uznaje się za następcę prawnego Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Bankowego. Najpóźniej w dniu ustanowienia Urzędu wszystkie aktywa i zobowiązania oraz wszystkie bieżące operacje Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Bankowego zostają automatycznie przekazane Urzędowi. Komitet Europejskich Organów Nadzoru Bankowego sporządza sprawozdanie, w którym wykazuje swoją końcową sytuację po stronie aktywów i zobowiązań na dzień tego przekazania. Sprawozdanie to jest badane i zatwierdzane przez Komitet Europejskich Organów Nadzoru Bankowego i Komisję.

Artykuł  77

Przepisy przejściowe dotyczące personelu

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 68, wszystkie umowy o pracę i porozumienia o oddelegowaniu zawarte przez Komitet Europejskich Organów Nadzoru Bankowego lub jego sekretariat i obowiązujące w dniu 1 stycznia 2011 r. są uznawane do czasu ich wygaśnięcia. Nie podlegają one przedłużeniu.

2. Wszystkim pracownikom posiadającym umowę o pracę, o której mowa w ust. 1, proponuje się możliwość zawarcia umów na czas określony na mocy art. 2 lit. a) warunków zatrudnienia innych pracowników w różnych grupach zaszeregowania określonych w planie zatrudnienia Urzędu.

Po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia organ uprawniony do zawierania umów przeprowadzi wewnętrzną procedurę rekrutacyjną ograniczoną do pracowników posiadających umowę zawartą z Komitetem Europejskich Organów Nadzoru Bankowego lub jego sekretariatem w celu sprawdzenia umiejętności, operatywności i uczciwości zatrudnianych osób. Wewnętrzna procedura rekrutacyjna w pełni uwzględnia umiejętności i doświadczenie, jakie dana osoba wykaże podczas wykonywania swoich obowiązków przed zatrudnieniem.

3. W zależności od rodzaju i poziomu obejmowanych stanowisk, osobom, które pomyślnie przejdą procedurę kwalifikacyjną, zostaną zaoferowane umowy na czas określony co najmniej na okres pozostały do wygaśnięcia wcześniejszej umowy.

4. Wobec pracowników posiadających wcześniejsze umowy, którzy podejmą decyzję o nieubieganiu się o umowę na czas określony lub którym nie zostaną zaoferowane takie umowy zgodnie z ust. 2, stosują się nadal odpowiednie przepisy krajowe dotyczące umów o pracę oraz inne odpowiednie instrumenty.

Artykuł  78

Przepisy krajowe

Państwa członkowskie podejmują wszelkie właściwe działania, by zapewnić skuteczne stosowanie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł  79

Zmiany

W decyzji nr 716/2009/WE wprowadza się zmianę polegającą na wykreśleniu Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Bankowego z wykazu beneficjentów wymienionych w sekcji B załącznika do tej decyzji.

Artykuł  80

Uchylenie

Niniejszym uchyla się decyzję Komisji 2009/78/WE ustanawiającą Komitet Europejskich Organów Nadzoru Bankowego, ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2011 r.

Artykuł  81

Przegląd

1. Do dnia 2 stycznia 2014 r., a następnie co trzy lata Komisja publikuje ogólne sprawozdanie dotyczące doświadczeń zgromadzonych w związku z działalnością Urzędu oraz stosowaniem procedur ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu. Sprawozdanie to zawiera między innymi ocenę:

a) konwergencji w zakresie standardowych praktyk nadzorczych osiągniętej przez właściwe organy:

(i) konwergencję w dziedzinie funkcjonalnej niezależności właściwych organów oraz w dziedzinie standardów równoważnych zasadom ładu korporacyjnego;

(ii) bezstronność, obiektywność i autonomię Urzędu;

b) funkcjonowania kolegiów organów nadzoru;

c) postępów dokonanych w zakresie konwergencji w dziedzinie zapobiegania kryzysom, zarządzania w sytuacjach kryzysowych i rozwiązywania takich sytuacji, w tym w dziedzinie unijnych mechanizmów finansowania;

d) roli Urzędu w odniesieniu do ryzyka systemowego;

e) zastosowania klauzuli ochronnej ustanowionej w art. 38;

f) zastosowania wiążącej mediacji ustanowionej w art. 19.

g) 257  funkcjonowania Wspólnego Komitetu;

h) 258  przeszkód lub skutków dla konsolidacji ostrożnościowej zgodnie z art. 8;

2. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, stwierdza także, czy:

a) należy nadal oddzielnie nadzorować banki, ubezpieczenia, pracownicze programy emerytalne, papiery wartościowe i rynki finansowe;

b) należy zastosować nadzór ostrożnościowy i prowadzić nadzór nad działalnością oddzielnie czy też przez ten sam organ nadzoru;

c) należy uprościć i wzmocnić strukturę ESNF w celu zwiększenia spójności między poziomami makro i mikro oraz między Europejskimi Urzędami Nadzoru;

d) ewolucja ESNF jest spójna z ewolucją w skali globalnej;

e) w ramach ESNF istnieje wystarczająca różnorodność i wysoka jakość;

f) istnieje odpowiedni poziom odpowiedzialności i przejrzystości w odniesieniu do wymogów dotyczących publikowania;

g) zasoby Urzędu są odpowiednie, aby mógł on realizować powierzone mu obowiązki;

h) wybór siedziby Urzędu jest trafny, czy też należy przenieść Europejskie Urzędy Nadzoru do jednej siedziby, aby usprawnić koordynację ich działań.

2a. 259  W ramach ogólnego sprawozdania, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, Komisja, po skonsultowaniu się ze wszystkimi odpowiednimi organami i zainteresowanymi stronami, przeprowadza kompleksową ocenę stosowania art. 9.

2b. 260  W ramach ogólnego sprawozdania, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu Komisja - po przeprowadzeniu konsultacji ze wszystkimi odpowiednimi właściwymi organami i zainteresowanymi stronami - przeprowadza kompleksową ocenę wdrożenia, funkcjonowania i skuteczności powierzonych Urzędowi szczególnych zadań dotyczących zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz zwalczania tych zjawisk zgodnie z art. 1 ust. 2, art. 8 ust. 1 lit. l) oraz art. 9a, 9b, 17 i, 19 niniejszego rozporządzenia. W ramach tej oceny Komisja przeprowadza analizę interakcji między tymi zadaniami a zadaniami powierzonymi Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), jak również prawnej wykonalności uprawnień Urzędowi w zakresie, w jakim umożliwiają one Urzędowi opieranie działań na przepisach krajowych transponujących dyrektywy lub wykonujących opcje. Dodatkowo Komisja dokładnie bada możliwość powierzenia szczególnych zadań związanych z zapobieganiem praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu oraz zwalczaniem tych zjawisk istniejącej lub nowej wyspecjalizowanej agencji UE w oparciu o kompleksową analizę kosztów i korzyści oraz zgodnie z celem zapewnienia spójności, wydajności i skuteczności.

3. 261  W odniesieniu do bezpośredniego nadzoru nad instytucjami lub infrastrukturami o zasięgu ogólnoeuropejskim i z uwzględnieniem zmian rynkowych, stabilności rynku wewnętrznego oraz spójności całej Unii Komisja sporządza roczne sprawozdanie w sprawie zasadności powierzenia Urzędowi dalszych obowiązków nadzorczych w tej dziedzinie.

4. Sprawozdanie to jest przekazywane wraz z towarzyszącymi mu wnioskami (w stosownych przypadkach) Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Artykuł  81a  ²⁶²

Przegląd ustaleń dotyczących głosowania

Od dnia, w którym liczba nieuczestniczących państw członkowskich osiągnie cztery, Komisja dokonuje przeglądu działania ustaleń dotyczących głosowania opisanych w art. 41 i 44 i składa Parlamentowi Europejskiemu, Radzie Europejskiej i Radzie sprawozdanie na ten temat, uwzględniając wszelkie doświadczenia nabyte w trakcie stosowania niniejszego rozporządzenia.

Artykuł  82

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2011 r., z wyjątkiem art. 76 i art. 77 ust. 1 i 2, które stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Urząd ustanawia się z dniem 1 stycznia 2011 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu dnia 24 listopada 2010 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego	W imieniu Rady
J. BUZEK	O. CHASTEL
Przewodniczący	Przewodniczący

1 Dz.U. C 13 z 20.1.2010, s. 1.

2 Opinia z dnia 22 stycznia 2010 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

3 Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) i decyzja Rady z dnia 17 listopada 2010 r.

4 Dz.U. C 40 z 7.2.2001, s. 453.

5 Dz.U. C 25 E z 29.1.2004, s. 394.

6 Dz.U. C 175 E z 10.7.2008, s. 392.

7 Dz.U. C 8 E z 14.1.2010, s. 26.

8 Dz.U. C 9 E z 15.1.2010, s. 48.

9 Dz.U. C 184 E z 8.7.2010, s. 214.

10 Dz.U. C 184 E z 8.7.2010, s. 292.

11 Zob. s. 1 niniejszego Dziennika Urzędowego.

12 Dz.U. L 25 z 29.1.2009, s. 23.

13 Dz.U. L 25 z 29.1.2009, s. 28.

14 Dz.U. L 25 z 29.1.2009, s. 18.

15 Zb.Orz. 2006, s. I-03771, pkt 44.

16 Dz.U. L 177 z 30.6.2006, s. 1.

17 Dz.U. L 177 z 30.6.2006, s. 201.

18 Dz.U. L 135 z 31.5.1994, s. 5.

19 Dz.U. L 35 z 11.2.2003, s. 1.

20 Dz.U. L 330 z 5.12.1998, s. 1.

21 Dz.U. L 345 z 8.12.2006, s. 1.

22 Dz.U. L 267 z 10.10.2009, s. 7.

23 Dz.U. L 309 z 25.11.2005, s. 15.

24 Dz.U. L 271 z 9.10.2002, s. 16.

25 Dz.U. L 319 z 5.12.2007, s. 1.

26 Dz.U. L 84 z 26.3.1997, s. 22.

27 Dyrektywa 2007/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. zmieniająca dyrektywę Rady 92/49/EWG oraz dyrektywy 2002/83/WE, 2004/39/WE, 2005/68/WE i 2006/48/WE w zakresie zasad proceduralnych i kryteriów oceny stosowanych w ramach oceny ostrożnościowej przypadków nabycia lub zwiększenia udziałów w podmiotach sektora finansowego (Dz.U. L 247 z 21.9.2007, s. 1).

28 Dz.U. L 87 z 31.3.2009, s. 164.

29 Dz.U. L 318 z 27.11.1998, s. 8.

30 Dz.U. L 139 z 14.6.2006, s. 1.

31 Dz.U. L 136 z 31.5.1999, s. 1.

32 Dz.U. L 136 z 31.5.1999, s. 15.

33 Dz.U. L 56 z 4.3.1968, s. 1.

34 Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.

35 Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1.

36 Dz.U. L 145 z 31.5.2001, s. 43.

37 Dz.U. L 253 z 25.9.2009, s. 8.

38 Art. 1 ust. 2:

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 112 pkt 1 dyrektywy nr (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. (Dz.U.UE.L.2015.337.35) zmieniającej nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 2016 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

39 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. L 133 z 22.5.2008, s. 66).

40 Rozporządzenie Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1).

41 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338).

42 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/49/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 149).

43 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/92/UE z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie porównywalności opłat związanych z rachunkami płatniczymi, przenoszenia rachunku płatniczego oraz dostępu do podstawowego rachunku płatniczego (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 214).

44 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniająca dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylająca dyrektywę 2007/64/WE (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 35).

45 Rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. L 287 z 29.10.2013, s. 63).

46 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniająca rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 73).

263 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/847 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie informacji towarzyszących transferom środków pieniężnych i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1781/2006 (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 1).

264 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/79/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 48).

265 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/77/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 84).";

47 Art. 1 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

48 Art. 1 ust. 5:

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 lit. b) i lit. c) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 lit. b rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

49 Art. 1 ust. 6 dodany przez art. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

50 Art. 2 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

51 Zob. s. 48 niniejszego Dziennika Urzędowego.

52 Zob. s. 84 niniejszego Dziennika Urzędowego.

53 Art. 2 ust. 2 lit. f) zmieniona przez art. 1 pkt 2 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

54 Art. 2 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

55 Art. 2 ust. 5 zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. c rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

56 Art. 3:

- zmieniony przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

57 Art. 4 pkt 1:

- zmieniony przez art. 112 pkt 2 dyrektywy nr (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. (Dz.U.UE.L.2015.337.35) zmieniającej nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 2016 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 4 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

58 Art. 4 pkt 1a dodany przez art. 1 pkt 4 lit. b rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

59 Art. 4 pkt 2:

- zmieniony przez art. 125 pkt 1 dyrektywy nr 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.173.190) zmieniającej nin. rozporządzenie z dniem 2 lipca 2014 r.

- zmieniony przez art. 95 pkt 1 rozporządzenia nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.225.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 sierpnia 2014 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 4 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

60 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190).

61 Rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (EU) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. L 225 z 30.7.2014, s. 1).

62 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi i zmieniająca dyrektywy 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. L 60 z 28.2.2014, s. 34).

63 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2015/751 z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie opłat interchange w odniesieniu do transakcji płatniczych realizowanych w oparciu o kartę (Dz.U. L 123 z 19.5.2015, s. 1).

64 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/ z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością, zmieniająca dyrektywy 2005/60/WE i 2006/48/WE oraz uchylająca dyrektywę 2000/46/WE (Dz.U. L 267 z 10.10.2009, s. 7).

65 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r ustanawiające wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 924/2009 (Dz.U. L 94 z 30.3.2012, s. 22).

66 Art. 4 pkt 2 ppkt viii dodany przez art. 61 rozporządzenia nr 2019/2033 z dnia 27 listopada 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.314.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 26 czerwca 2021 r.

67 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2033 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych oraz zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 575/2013, (UE) nr 600/2014 i (UE) nr 806/2014 (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 1).

68 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi oraz zmieniająca dyrektywy 2002/87/WE, 2009/65/WE, 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/59/UE i 2014/65/UE (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 64).

69 Art. 7 zmieniony przez art. 1 rozporządzenia nr (UE) 2018/1717 z dnia 14 listopada 2018 r. (Dz.U.UE.L.2018.291.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 marca 2019 r.

70 Art. 8 zmieniony przez art. 1 pkt 5 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

71 Art. 8 ust. 1 lit. a zmieniona przez art. 1 pkt 5 lit. a ppkt i rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

72 Art. 8 ust. 1 lit. aa zmieniona przez art. 1 pkt 5 lit. a ppkt ii rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

73 Art. 8 ust. 1 lit. ab) dodana przez art. 1 pkt 5 lit. a ppkt iii rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

74 Art. 8 ust. 1 lit. b zmieniona przez art. 1 pkt 5 lit. a ppkt iv rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

75 Art. 8 ust. 1 lit. e zmieniona przez art. 1 pkt 5 lit. a ppkt v rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

76 Art. 8 ust. 1 lit. f zmieniona przez art. 1 pkt 5 lit. a ppkt v rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

77 Art. 8 ust. 1 lit. g zmieniona przez art. 1 pkt 5 lit. a ppkt v rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

78 Art. 8 ust. 1 lit. h zmieniona przez art. 1 pkt 5 lit. a ppkt v rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

79 Art. 8 ust. 1 lit. ia) dodana przez art. 1 pkt 5 lit. a ppkt vi rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

80 Art. 8 ust. 1 lit. ka) dodana przez art. 1 pkt 5 lit. a ppkt vii rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

81 Art. 8 ust. 1 lit. l) dodana przez art. 1 pkt 5 lit. a ppkt viii rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

82 Art. 8 ust. 1a lit. b zmieniona przez art. 1 pkt 5 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

83 Art. 8 ust. 1a lit. c dodana przez art. 1 pkt 5 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

84 Art. 8 ust. 2 lit. ca) dodana przez art. 1 pkt 5 lit. d ppkt ii rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

85 Art. 8 ust. 2 lit. da) dodana przez art. 1 pkt 5 lit. d ppkt iii rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

86 Art. 8 ust. 2 lit. g zmieniona przez art. 1 pkt 5 lit. d ppkt iii rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

87 Art. 8 ust. 2 lit. ga) dodana przez art. 1 pkt 5 lit. d ppkt iv rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

88 Art. 8 ust. 2 lit. gb) dodana przez art. 1 pkt 5 lit. d ppkt iv rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

89 Art. 8 ust. 3 zmieniony i według numeracji przez art. 1 pkt 5 lit. e rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

90 Art. 9 ust. 1 lit. a zmieniona przez art. 1 pkt 6 lit. a lit. i rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

91 Art. 9 ust. 1 lit. aa) dodana przez art. 1 pkt 6 lit. a ppkt ii rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

92 Art. 9 ust. 1 lit. ab) dodana przez art. 1 pkt 6 lit. a ppkt ii rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

93 Art. 9 ust. 1 lit. e dodana przez art. 1 pkt 6 lit. a ppkt iii rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

94 Art. 9 ust. 1 lit. f dodana przez art. 1 pkt 6 lit. a ppkt iii rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

95 Art. 9 ust. 1 lit. g dodana przez art. 1 pkt 6 lit. a ppkt iii rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

96 Art. 9 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 6 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

97 Art. 9 ust. 4:

- zmieniony przez art. 1 pkt 6 lit. a) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 6 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

* Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s 1) ";

98 Art. 9 ust. 5:

- zmieniony przez art. 1 pkt 6 lit. b) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 6 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

99 Art. 9a dodany przez art. 1 pkt 7 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

100 Decyzja Rady (UE) 2017/1939 z dnia 12 października 2017 r. wdrażające wzmocnioną współpracę w zakresie ustanowienia Prokuratury Europejskiej (Dz.U. L 283 z 31.10.2017, s. 1).

101 Art. 9b dodany przez art. 1 pkt 7 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

102 Art. 9c dodany przez art. 1 pkt 7 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

103 Art. 10 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 8 lit. a rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

104 Art. 10 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 8 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

105 Art. 10 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 8 lit. c rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

106 Art. 10 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 8 lit. d rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

107 Art. 13 ust. 1:

- zmieniony przez art. 149 dyrektywy nr 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. (Dz.U.UE.L.13.176.338) wprowadzającej odstępstwo od jego stosowania z dniem 17 lipca 2013 r.

- zmieniony przez art. 463 rozporządzenia nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.176.1) wprowadzającego odstępstwo od jego stosowania dniem 1 stycznia 2014 r.

- zmieniony przez art. 48 pkt 1 dyrektywy nr 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.60.34) zmieniającej nin. rozporządzenie z dniem 20 marca 2014 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 9 rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

108 Art. 15 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 10 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

109 Art. 15 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 10 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

110 Art. 15 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 10 lit. b rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

111 Art. 15 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 10 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

112 Art. 16 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 11 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

113 Art. 16 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 11 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

114 Art. 16 ust. 2a dodany przez art. 1 pkt 11 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

115 Art. 16 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 11 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

116 Art. 16a dodany przez art. 1 pkt 12 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

117 Art. 16b dodany przez art. 1 pkt 12 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

118 Art. 17 ust. 2:

- zmieniony przez art. 48 pkt 2 dyrektywy nr 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.60.34) zmieniającej nin. rozporządzenie z dniem 20 marca 2014 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 13 lit. a rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

119 Art. 17 ust. 2a dodany przez art. 1 pkt 13 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

120 Art. 17 ust. 6 zmieniony przez art. 1 pkt 13 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

121 Art. 17 ust. 7 zmieniony przez art. 1 pkt 13 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

122 Art. 17a dodany przez art. 1 pkt 14 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

123 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1937 w sprawie ochrony osób zgłaszających naruszenia prawa Unii (Dz.U. L 305 z 26.11.2019, s. 17).

124 Art. 18 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 7 lit. a) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

125 Art. 18 ust. 3:

- zmieniony przez art. 1 pkt 7 lit. b) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 15 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

126 Art. 19 ust. 1:

- zmieniony przez art. 1 pkt 8 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 16 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

127 Art. 19 ust. 1a dodany przez art. 1 pkt 16 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

128 Art. 19 ust. 1b dodany przez art. 1 pkt 16 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

129 Art. 19 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 16 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

130 Art. 19 ust. 3a dodany przez art. 1 pkt 16 lit. d rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

131 Art. 19 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 16 lit. e rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

132 Art. 20a dodany przez art. 1 pkt 9 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

133 Art. 21 ust. 1:

- zmieniony przez art. 1 pkt 10 lit. a) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 17 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

134 Art. 21 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 10 lit. b) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

135 Art. 21 ust. 2 lit. b) zmieniona przez art. 1 pkt 17 lit. b rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

136 Art. 21 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 17 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

137 Art. 22 zmieniony przez art. 1 pkt 18 lit. a rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

138 Art. 22 ust. 1a dodany przez art. 1 pkt 11 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

139 Art. 22 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 18 lit. b rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

140 Art. 22 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 18 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

141 Art. 23 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 19 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

142 Art. 25 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 12 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

143 Art. 25 ust. 1a dodany przez art. 95 pkt 2 rozporządzenia nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.225.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 sierpnia 2014 r.

144 Art. 27 ust. 2:

- zmieniony przez art. 1 pkt 13 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 20 rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

145 Art. 29 ust. 1 lit. aa) dodana przez art. 1 pkt 21 lit. a ppkt i rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

146 Art. 29 ust. 1 lit. ab) dodana przez art. 1 pkt 21 lit. a ppkt i rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

147 Art. 29 ust. 1 lit. b zmieniona przez art. 1 pkt 21 lit. a ppkt ii rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

148 Art. 29 ust. 1 lit. e zmieniona przez art. 1 pkt 21 lit. a ppkt iii rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

149 Art. 29 ust. 1 lit. f dodana przez art. 1 pkt 21 lit. a ppkt iv rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

150 Art. 29 ust. 2:

- zmieniony przez art. 1 pkt 14 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 21 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

151 Art. 29a dodany przez art. 1 pkt 22 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

152 Art. 30 zmieniony przez art. 1 pkt 23 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

153 Art. 31 zmieniony przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

154 Art. 31 lit. b) zmieniona przez art. 1 pkt 16 lit. a) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

155 Art. 31 lit. d) zmieniona przez art. 1 pkt 16 lit. b) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

156 Art. 31 lit. e) zmieniona przez art. 1 pkt 16 lit. b) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

157 Art. 31 lit. f) zmieniona przez art. 1 pkt 16 lit. b) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

158 Art. 31a dodany przez art. 1 pkt 25 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

159 Art. 32 zmieniony przez art. 1 pkt 26 lit. a rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

160 Art. 32 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 26 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

161 Art. 32 ust. 2:

- zmieniony przez art. 1 pkt 17 lit. a) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 26 lit. c ppkt i rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

162 Art. 32 ust. 2 lit. a zmieniona przez art. 1 pkt 26 lit. c ppkt ii rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

163 Art. 32 ust. 2 lit. aa) dodana przez art. 1 pkt 26 lit. c ppkt ii rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

164 Art. 32 ust. 2 lit. c zmieniona przez art. 1 pkt 26 lit. c ppkt iv rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

165 Art. 32 ust. 2 lit. d zmieniona przez art. 1 pkt 26 lit. c ppkt iv rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

166 Art. 32 ust. 2 lit. e dodana przez art. 1 pkt 26 lit. c ppkt v rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

167 Art. 32 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 26 lit. d rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

168 Art. 32 ust. 3a dodany przez art. 1 pkt 17 lit. b) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

169 Art. 32 ust. 3b:

- dodany przez art. 1 pkt 17 lit. b) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 26 lit. e rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

170 Art. 33 zmieniony przez art. 1 pkt 27 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

171 Art. 34 uchylony przez art. 1 pkt 28 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

172 Art. 35 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 18 lit. a) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

173 Art. 35 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 18 lit. a) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

174 Art. 35 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 18 lit. a) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

175 Art. 35 ust. 6 zmieniony przez art. 1 pkt 18 lit. b) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

176 Art. 35 ust. 7a dodany przez art. 1 pkt 18 lit. c) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

177 Art. 36 ust. 3 uchylony przez art. 1 pkt 29 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

178 Art. 36 ust. 4:

- zmieniony przez art. 1 pkt 19 lit. a) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 29 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

179 Art. 36 ust. 5:

- zmieniony przez art. 1 pkt 19 lit. b) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 29 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

180 Art. 36 ust. 6 uchylony przez art. 1 pkt 29 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

181 Art. 37 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 20 lit. a) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

182 Art. 37 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 30 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

183 Art. 37 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 30 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

184 Art. 37 ust. 3a dodany przez art. 1 pkt 30 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

185 Art. 37 ust. 4:

- zmieniony przez art. 1 pkt 20 lit. b) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 30 lit. c rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

186 Dz.U. L 56 z 4.3.1968, s. 1.

187 Art. 37 ust. 5 zmieniony przez art. 1 pkt 30 lit. d rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

188 Art. 37 ust. 7 zmieniony przez art. 1 pkt 30 lit. e rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

189 Art. 39 zmieniony przez art. 1 pkt 31 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

190 Art. 40 ust. 1 lit. a zmieniona przez art. 1 pkt 32 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

191 Art. 40 ust. 1 lit. d) zmieniona przez art. 1 pkt 21 lit. a) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

192 Art. 40 ust. 4a dodany przez art. 1 pkt 21 lit. b) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

193 Art. 40 ust. 6:

- zmieniony przez art. 125 pkt 2 dyrektywy nr 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.173.190) zmieniającej nin. rozporządzenie z dniem 2 lipca 2014 r.

- zmieniony przez art. 95 pkt 3 rozporządzenia nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.225.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 sierpnia 2014 r.

194 Art. 40 ust. 8 dodany przez art. 1 pkt 32 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

195 Art. 41:

- zmieniony przez art. 1 pkt 22 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 33 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

196 Art. 41 zmieniony przez art. 1 pkt 22 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

197 Art. 42:

- zmieniony przez art. 1 pkt 23 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 33 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

198 Art. 43 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 34 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

199 Art. 43 ust. 2 uchylony przez art. 1 pkt 34 lit. b rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

200 Art. 43 ust. 3 uchylony przez art. 1 pkt 34 lit. b rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

201 Art. 43 ust. 5 zmieniony przez art. 1 pkt 34 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

202 Art. 43 ust. 8 zmieniony przez art. 1 pkt 34 lit. d rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

203 Art. 43a dodany przez art. 1 pkt 35 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

204 Art. 44 ust. 1:

- zmieniony przez art. 1 pkt 24 lit. a) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 36 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

205 Art. 44 ust. 3a dodany przez art. 1 pkt 36 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

206 Art. 44 ust. 3b dodany przez art. 1 pkt 36 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

207 Art. 44 ust. 4:

- zmieniony przez art. 1 pkt 24 lit. b) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 36 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

208 Art. 44 ust. 4a:

- dodany przez art. 1 pkt 24 lit. c) rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 36 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

209 Art. 45 zmieniony przez art. 1 pkt 37 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

210 Art. 45a dodany przez art. 1 pkt 38 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

211 Art. 45b dodany przez art. 1 pkt 38 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

212 Art. 46 zmieniony przez art. 1 pkt 39 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

213 Art. 47 ust. 3a dodany przez art. 1 pkt 40 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

214 Art. 47 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 26 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

215 Art. 47 ust. 6 zmieniony przez art. 1 pkt 40 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

216 Art. 47 ust. 8 zmieniony przez art. 1 pkt 40 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

217 Art. 47 ust. 9 dodany przez art. 1 pkt 40 lit. d rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

218 Art. 48 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 41 lit. a rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

219 Art. 48 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 41 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

220 Art. 48 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 41 lit. c rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

221 Art. 48 ust. 5 zmieniony przez art. 1 pkt 41 lit. d rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

222 Art. 49 zmieniony przez art. 1 pkt 42 rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

223 Art. 49a:

- dodany przez art. 1 pkt 27 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 43 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

224 Art. 50 uchylony przez art. 1 pkt 44 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

225 Art. 52a dodany przez art. 1 pkt 28 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

226 Art. 54 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 45 rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

227 Art. 54 ust. 2a dodany przez art. 1 pkt 45 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

228 Art. 54 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 45 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

229 Art. 55 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 46 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

230 Art. 55 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 46 lit. b rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

231 Art. 55 ust. 5 dodany przez art. 1 pkt 46 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

232 Art. 56 zmieniony przez art. 1 pkt 47 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

233 Art. 57 zmieniony przez art. 1 pkt 47 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

234 Art. 58 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 48 lit. a rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

235 Art. 58 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 48 lit. b rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

236 Art. 58 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 48 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

237 Art. 59 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 49 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

238 Art. 60 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 50 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

239 Art. 60a dodany przez art. 1 pkt 51 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

240 Art. 62 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 52 lit. a rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

241 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. L 193 z 30.7.2018, s. 1).

242 Art. 62 ust. 1 lit. d dodana przez art. 1 pkt 52 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

243 Art. 62 ust. 1 lit. e dodana przez art. 1 pkt 52 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

244 Art. 63 zmieniony przez art. 1 pkt 53 rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

245 Art. 64 zmieniony przez art. 1 pkt 53 rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

246 Art. 65 zmieniony przez art. 1 pkt 53 rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

247 Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/715 z 18 grudnia 2018 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów utworzonych na podstawie TFUE oraz Traktatu Euratom, o których mowa w art. 70 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 (Dz.U. L 122 z 10.05.2019, s. 1).

248 Art. 66 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 54 rozporządzenia nr (UE) 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

249 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. L 248 z 18.9.2013, s. 1).

250 Art. 70 ust. 2a dodany przez art. 1 pkt 55 lit. c rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

251 Art. 70 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 55 lit. d rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

252 Art. 70 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 55 lit. d rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

* Decyzja Komisji (UE, Euratom) 2015/444 z dnia 13 marca 2015 r. w sprawie przepisów bezpieczeństwa dotyczących ochrony informacji niejawnych UE (Dz.U. L 72 z 17.3.2015, s. 53).";

253 Art. 71 zmieniony przez art. 1 pkt 56 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

* Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2018/1725 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE (Dz.U. L 295 z 21.11.2018, s. 39).

254 Art. 72 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 57 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

255 Dz.U. 17 z 6.10.1958, s. 385.

256 Art. 76 zmieniony przez art. 1 pkt 59 rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

257 Art. 81 ust. 1 lit. g dodana przez art. 1 pkt 60 lit. a ppkt iii rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

258 Art. 81 ust. 1 lit. h dodana przez art. 1 pkt 60 lit. a ppkt iii rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

259 Art. 81 ust. 2a dodany przez art. 1 pkt 60 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

260 Art. 81 ust. 2b dodany przez art. 1 pkt 60 lit. b rozporządzenia nr 2019/2175 z dnia 18 grudnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.334.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2020 r.

261 Art. 81 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 30 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

262 Art. 81a dodany przez art. 1 pkt 31 rozporządzenia nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.287.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 30 października 2013 r.

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.2010.331.12
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Rozporządzenie 1093/2010 w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE
• Data aktu: 24/11/2010
• Data ogłoszenia: 15/12/2010
• Data wejścia w życie: 16/12/2010, 01/01/2011