Dyrektywa 83/90/EWG zmieniająca dyrektywę 64/433/EWG w sprawie problemów zdrowotnych wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy świeżym mięsem

DYREKTYWA RADY

z dnia 7 lutego 1983 r.

zmieniająca dyrektywę 64/433/EWG w sprawie problemów zdrowotnych wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy świeżym mięsem

(83/90/EWG)

(Dz.U.UE L z dnia 5 marca 1983 r.)

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43 i 100,

uwzględniając wniosek Komisji⁽¹⁾,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego⁽²⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego⁽³⁾,

a także mając na uwadze, co następuje:

tak długo jak handel wewnątrzwspólnotowy będą utrudniać różnice między wymogami zdrowotnymi Państw Członkowskich dotyczącymi mięsa, harmonijne funkcjonowanie wspólnego rynku, w szczególności odpowiednia wspólna organizacja rynków nie przyniosą pożądanych efektów;

aby zlikwidować te różnice, konieczne jest zbliżenie przepisów poszczególnych Państw Członkowskich dotyczących zdrowia;

dyrektywa Rady 64/433/EWG z dnia 26 czerwca 1964 r. w sprawie problemów zdrowotnych wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy świeżym mięsem⁽⁴⁾, ostatnio zmieniona dyrektywą 81/476/EWG⁽⁵⁾, stworzyła podstawy dla tego zbliżenia; tymczasem była ona przedmiotem licznych zmian i konieczne są dalsze dostosowania, żeby uwzględnić nowe wydarzenia; dlatego należy ją odpowiednio zmienić;

przedmiotem tego zbliżenia musi być w szczególności ujednolicenie wymogów zdrowotnych dla mięsa w rzeźniach i zakładach rozbioru, a także w czasie przechowywania i transportu; właściwe władze Państw Członkowskich powinny być odpowiedzialne za zatwierdzanie, do celów handlu wewnątrzwspólnotowego, ubojni, zakładów rozbioru i chłodni składowych, które spełniają wymagania zdrowotne przewidziane w niniejszej dyrektywie, oraz za zapewnienie, żeby przestrzegane były warunki takiego zatwierdzenia;

należy również wprowadzić wspólnotowe środki kontrolne w celu zapewnienia, że normy określone w niniejszej dyrektywie są jednolicie stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich; procedura przeprowadzania takich kontroli powinna być ustalona zgodnie ze procedurą wspólnotową w ramach Stałego Komitetu Weterynaryjnego ustanowionego decyzją 68/361/EWG⁽⁶⁾;

należy wprowadzić przepis zezwalający na wykorzystywanie mechanicznie odkostnionego mięsa do wytwarzania produktów mięsnych przeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego;

należy przyjąć zasadę, zgodnie z którą przeprowadza się badania próbek na obecność pozostałości substancji mogących niekorzystnie wpłynąć na przydatność świeżego mięsa do spożycia;

należy umożliwić krajom przeznaczenia przeprowadzanie niedyskryminujących kontroli i inspekcji, zgodnie z ogólnymi przepisami Traktatu, w celu sprawdzenia, czy przewożone towary spełniają wymogi niniejszej dyrektywy;

jednocześnie należy poprawić niektóre niedociągnięcia terminologiczne w tekście, w szczególności w odniesieniu do zgodności różnych wersji językowych, gdyż mogą one powodować utrudnienia w stosowaniu odnośnych przepisów,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł  1

W dyrektywie 64/433/EWG wprowadza się następujące zmiany:

1. Artykuły 1-9a otrzymują brzmienie:

"Artykuł 1

1. Niniejszą dyrektywę stosuje się w handlu wewnątrzwspólnotowym świeżym mięsem następujących gatunków zwierząt domowych: bydła (w tym bawołów), świń, owiec i kóz oraz domowych zwierząt jednokopytnych.

2. Niniejsza dyrektywa nie narusza krajowych przepisów dotyczących mięsa stanowiącego część osobistego bagażu osób podróżujących i przeznaczonego do indywidualnego spożycia, mięsa przesyłanego w małych paczkach do osób prywatnych lub mięsa przeznaczonego do spożycia przez załogę i pasażerów na pokładzie środków transportu utrzymujących komercyjne połączenia między Państwami Członkowskimi.

Artykuł 2

Do celów niniejszej dyrektywy:

a) »mięso« oznacza wszystkie części domowego bydła (w tym bawołów), świń, owiec, kóz i zwierząt jednokopytnych nadające się do spożycia przez ludzi;

b) »świeże mięso« oznacza mięso, w tym również mięso pakowane próżniowo lub w kontrolowanej atmosferze, które nie zostało poddane obróbce, z wyjątkiem schładzania lub zamrażania w celu konserwacji;

c) »mechanicznie odkostnione mięso« oznacza mięso uzyskiwane środkami techanicznymi z kości pokrytych mięsem z wyjątkiem kości głowy, końcowych odcinków kończyn poniżej stawu nadgarstkowego i skokowego, a w przypadku świń kręgów ogonowych, przeznaczone dla zakładów zatwierdzonych zgodnie z art. 6 dyrektywy 77/99/EWG;

d) »tusza« oznacza cały tułów ubitego zwierzęcia rzeźnego po wykrwawieniu, wypatroszeniu, usunięciu kończyn przy nadgarstku i stawie skokowym, głowy, ogona i gruczołu mlekowego, i dodatkowo, w przypadku bydła, owiec, kóz i zwierząt jednokopytnych, po zdjęciu skóry;

e) »podroby« oznaczają świeże mięso inne niż tusza zwierzęca określona w lit. d), nawet jeżeli pozostają w naturalny sposób połączone z tuszą;

f) »wnętrzności« oznaczają podroby z jamy klatki piersiowej, jamy brzusznej i jamy miednicznej, łącznie z tchawicą i przełykiem;

g) »urzędowy lekarz weterynarii« oznacza lekarza weterynarii wyznaczonego przez właściwą centralną władzę Państwa Członkowskiego;

h) »kraj wywozu« oznacza Państwo Członkowskie, z którego wysyła się świeże mięso do innego Państwa Członkowskiego;

i) »kraj przeznaczenia« oznacza Państwo Członkowskie, do którego wysyła się świeże mięso z innego Państwa Członkowskiego;

j) »środki transportu« oznacza przeznaczoną na ładunek część pojazdów silnikowych, kolejowych, samolotów i ładownie statków lub kontenery służące do transportu lądowego, morskiego lub powietrznego;

k) »zakład« oznacza zatwierdzone: ubojnię, zakład rozbioru lub magazyn;

l) »opakowanie jednostkowe« oznacza zabezpieczenie świeżego mięsa przy pomocy wstępnego opakowania lub wewnętrznego pojemnika pozostającego w bezpośrednim kontakcie ze świeżym mięsem, a także samo wstępne opakowanie lub wewnętrzny pojemnik;

m) »opakowanie zbiorcze« oznacza umieszczenie opakowania jednostkowego świeżego mięsa w drugim pojemniku, a także sam ten pojemnik.

Artykuł 3

1. Każde Państwo Członkowskie zapewnia, aby z jego terytorium na terytorium innego Państwa Członkowskiego wysyłane było jedynie świeże mięso spełniające następujące wymagania:

A. Tusze, półtusze lub półtusze podzielone na maksymalnie trzy, przeznaczone do sprzedaży hurtowej płaty, oraz ćwierćtusze:

a) muszą pochodzić z ubojni zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 8;

b) muszą pochodzić od zwierzęcia rzeźnego, które zostało poddane badaniu przedubojowemu przez urzędowego lekarza weterynarii zgodnie z załącznikiem I rozdział V i w następstwie tego badania uznane za nadające się do uboju w celu wewnątrzwspólnotowego handlu świeżym mięsem;

c) były poddane obróbce w odpowiednich warunkach higienicznych zgodnie z załącznikiem I rozdział VI;

d) musiały być poddane badaniu poubojowemu przez urzędowego lekarza weterynarii zgodnie z załącznikiem I rozdział VII, i nie wykazywać żadnych zmian z wyjątkiem zmian pourazowych, które pojawiły się tuż przed ubojem, lub miejscowych wad rozwojowych lub zmian, pod warunkiem, że ustalone zostanie, w razie konieczności za pomocą właściwych badań laboratoryjnych, że nie czynią one tuszy i podrobów nienadającymi się do spożycia przez ludzi lub stanowiącymi zagrożenie dla zdrowia ludzi;

e) muszą być oznakowane znakiem jakości zdrowotnej zgodnie z załącznikiem I rozdział X;

f) w czasie przewozu do kraju przeznaczenia muszą być zaopatrzone w świadectwo zdrowia, zgodnie z załącznikiem I rozdział XII;

g) po badaniu poubojowym muszą być przechowywane, zgodnie z załącznikiem I rozdział XIII, w odpowiednich warunkach higienicznych w zakładach zatwierdzonych zgodnie z art. 8 i nadzorowanych zgodnie z załącznikiem I rozdział IX;

h) muszą być przewożone do kraju przeznaczenia w odpowiednich warunkach higienicznych zgodnie z załącznikiem I rozdział XIV.

B. Płaty lub kawałki mniejsze niż określone w sekcji A lub mięso bez kości, muszą:

a) być bez kości lub pokrojone w zakładzie rozbioru zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 8;

b) być bez kości lub pokrojone i pozyskane zgodnie z załącznikiem I rozdział VIII oraz pochodzić ze:

- świeżego mięsa pochodzącego od zwierząt poddawanych ubojowi na terytorium Państwa Członkowskiego, i spełniających wymagania określone w sekcji A, z wyjątkiem tych, określonych w lit. f) i h) i przewożonych zgodnie z załącznikiem I rozdział XIV, lub

- świeżego mięsa przywiezionego z innego Państwa Członkowskiego i spełniającego wymagania określone w sekcji A, lub

- świeżego mięsa przywożonego z państw trzecich zgodnie z przepisami wspólnotowymi dotyczącymi przywozu świeżego mięsa z państw trzecich;

c) być przechowywane w warunkach zgodnych z załącznikiem I rozdział XIII w zakładach zatwierdzonych zgodnie z art. 8 i nadzorowanych zgodnie z załącznikiem I rozdział IX;

d) być nadzorowane przez urzędowego lekarza weterynarii zgodnie z załącznikiem I rozdział IX;

e) spełniać wymagania opakowania zbiorczego ustanowione w załączniku I rozdział XI;

f) spełniać wymagania sekcji A lit. c), e), f) i h).

C. Podroby muszą pochodzić z zatwierdzonej ubojni lub zakładu rozbioru kraju wywozu i spełniać wymagania sekcji A lub B.

D. Świeże mięso, które przechowywano w zatwierdzonej chłodni składowej Państwa Członkowskiego zgodnie z niniejszą dyrektywą lub dyrektywą 72/462/EWG i od tamtej pory nie poddawano żadnym działaniom z wyjątkiem związanych z przechowywaniem, musi:

a) spełniać wymagania sekcji A lit. c), e), g) i h).

b) w czasie przewozu do kraju przeznaczenia być zaopatrzone w świadectwo, zgodne ze wzorem określonym w załączniku II;

Świadectwo to jest wystawiane przez urzędowego lekarza weterynarii na podstawie świadectw zdrowia dołączonych do wysyłanej partii świeżego mięsa, w momencie składania w chłodni i musi, w wypadku przywozu, określać pochodzenie świeżego mięsa.

2. Jednakże bez uszczerbku dla wspólnotowych wymagań dotyczących zdrowia zwierząt, ust. 1 nie ma zastosowania do:

a) świeżego mięsa sprowadzonego w innym celu niż do spożycia przez ludzi, za zezwoleniem wydanym przez kraj przeznaczenia;

b) świeżego mięsa przeznaczonego na wystawy, do specjalnych badań lub analiz, pod warunkiem, żeurzędowa kontrola może zagwarantować, że mięso nie będzie spożyte przez ludzi i że po wystawie lub po zakończeniu badań czy analiz, mięso, z wyłączeniem mięsa wykorzystanego do celów analiz, zostanie zniszczone;

c) świeżego mięsa sprowadzonego za zezwoleniem wydanym przez kraj przeznaczenia i przeznaczonego wyłącznie na zaopatrzenie dla organizacji międzynarodowych i sił zbrojnych stacjonujących na jego terytorium, ale służących pod inną flagą;

W wypadkach wskazanych w akapicie pierwszym, kraj przeznaczenia zapewnia, że mięso to nie może być użyte w innym celu niż ten, do którego sprowadzono je na jego terytorium.

3. Urzędowy lekarz weterynarii w czasie przeprowadzania badań poubojowych, określonych w ust. 1 A lit. d), nadzoru, określonego w ust. 1 B lit. d) oraz nadzoru zgodności z wymaganiami załącznika I rozdział XIV, może korzystać z pomocy podlegających mu asystentów, za których ponosi odpowiedzialność.

Szczegółowe zasady dotyczące tej pomocy są, na tyle, na ile to konieczne, określone zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16.

Szczegóły dotyczące kwalifikacji zawodowych asystentów, określonych w niniejszym ustępie, oraz obowiązków, jakie mają pełnić, zostają określone przez Radę stanowiącą na wniosek Komisji.

Artykuł 4

1. Oprócz wymagań określonych w art. 3 każde Państwo Członkowskie zapewnia, aby z jego terytorium na terytorium innego Państwa Członkowskiego wysyłane było jedynie świeże mięso, które spełnia następujące wymagania:

a) świeża wieprzowina, poza świeżym mięsem, które poddano chłodzeniu, zgodnie z załącznikiem I do dyrektywy 77/96/EWG - musi zostać poddana badaniom na włośnicę zgodnie z załącznikiem I rozdział VII ust. 41 D do niniejszej dyrektywy.

Stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, do którego dołączone jest sprawozdanie sporządzone po konsultacji z ekspertami w dziedzinie medycyny i weterynarii ze wszystkich Państw Członkowskich, Rada podejmuje decyzję, czy konieczne są systematyczne badania na obecność włośnicy zgodnie z pierwszym ustępem. W przypadku negatywnej decyzji, Rada decyduje jednocześnie o tym, w jakich okolicznościach takie badania nie są konieczne;

b) bez uszczerbku dla art. 5 dyrektywy 81/602/EWG, próbki pobrane od zwierząt lub próbki mięsa muszą być poddane badaniom na obecność pozostałości różnych substancji.

Badania te mają na celu wykrycie pozostałości substancji o działaniu farmakologicznym, produktów ich przemian i innych substancji przenoszonych do mięsa, które mogą zagrażać zdrowiu ludzkiemu.

Jeżeli badane mięso wykazuje ślady pozostałości w ilościach przekraczających dopuszczalne normy, należy je wykluczyć z wewnątrzwspólnotowego handlu.

Badania na obecność pozostałości musi być przeprowadzane zgodnie ze sprawdzonymi, naukowo uznanymi metodami, w szczególności tymi określonymi w dyrektywach Wspólnoty lub innych standardach międzynarodowych.

Musi być możliwa ocena badań na obecność pozostałości przy pomocy metod referencyjnych ustanowionych zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16 po wydaniu opinii przez Weterynaryjny Komitet Naukowy.

Zgodnie z tą samą procedurą, w każdym Państwie Członkowskim musi zostać wyznaczone przynajmniej jedno laboratorium referencyjne, którego zadaniem będzie przeprowadzanie badań na obecność pozostałości w przypadku stosowania art. 8 i 10.

Komisja publikuje metody referencyjne i wykaz laboratoriów referencyjnych w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

2. Rada, stanowiąc na wniosek Komisji, przyjmie przed dniem 1 stycznia 1985 r.:

- szczegółowe regulacje w sprawie kontroli,

- tolerancje zawartości substancji określonych w ust. 1 lit. b) akapit drugi,

- częstotliwość pobierania próbek.

Zgodnie z tą samą procedurą może zostać podjęta decyzja o rozciągnięciu badań na substancje inne niż te określone w ust. 1 lit. b) akapit drugi.

3. Komisja, po konsultacji z Weterynaryjnym Komitetem Naukowym, przedłoży przed dniem 1 kwietnia 1984 r. sprawozdanie wraz z odpowiednimi propozycjami dotyczącymi kontroli mikrobiologicznych higienicznej produkcji świeżego mięsa.

Artykuł 5

Bez uszczerbku dla dyrektywy 81/602/EWG, każde Państwo Członkowskie zapewnia, że z jego terytorium na terytorium innego Państwa Członkowskiego nie jest wywożone następujące mięso:

a) świeże mięso pochodzące od:

i) knurów używanych do hodowli,

ii) świń z wnętrostwem i obojnactwem,

iii) niewykastrowanych knurów o masie tuszy przekraczającej limit, który ma zostać ustalony przez Radę przed dniem 1 września 1983 r.,

chyba że ma zostać poddane działaniom przewidzianym w dyrektywie 77/99/EWG i jest oznaczone specjalnym znakiem, który ma zostać ustalony zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16;

b) mięso mielone, mięso pokrojone w podobny sposób i mechanicznie odkostnione mięso;

c) świeże mięso:

i) pochodzące od zwierząt, którym podano stilbeny lub pochodne stilbenów, ich sole, estry lub substancje o działaniu tyreostatycznym, a także mięso zawierające pozostałości tych substancji,

ii) zawierające pozostałości innych substancji o działaniu hormonalnym, antybiotyki, antymon, arsen, pestycydy czy inne substancje szkodliwe lub takie, które powodują, że spożycie świeżego mięsa może być groźne lub szkodliwe dla zdrowia ludzkiego, jeżeli te pozostałości przekraczają dopuszczalny poziom lub, w przypadku gdy nie ustanowiono dopuszczalnego poziomu, ilość, która naukowo została uznana za bezpieczną i o której Weterynaryjny Komitet Naukowy wydał opinię;

d) świeże mięso pochodzące od zwierząt, którym podano substancje mogące sprawić, że mięso stanie się niebezpieczne lub szkodliwe dla zdrowia ludzkiego i o których Weterynaryjny Komitet Naukowy wydał opinię;

e) świeże mięso poddane promieniowaniu jonizacyjnemu lub ultrafioletowemu lub oznakowane barwnikami innymi niż przewidziane do celów znakowania zdrowotnego zgodnie z niniejszą dyrektywą;

f) świeże mięso pochodzące od zwierząt, u których stwierdzono jakikolwiek rodzaj gruźlicy oraz świeże mięso pochodzące od zwierząt, u których po uboju stwierdzono jakikolwiek rodzaj gruźlicy lub obecność larw cysticercus bovis i cysticercus cellulosae (żywych lub martwych) lub, w przypadku świń, będących nosicielami włosieni;

g) świeże mięso pochodzące od zwierząt ubitych w zbyt wczesnym wieku;

h) części tuszy lub podroby ze zmianami pourazowymi, które pojawiły się tuż przed ubojem, wadami rozwojowymi, skażeniem lub zmianami, określonymi w art. 3 ust. 1 A lit. d);

i) głowy bydła, części mięśni lub innych tkanek głowy, z wyłączeniem języków i mózgów;

j) mięso pochodzące od zwierząt, którym podano substancje skruszające;

k) krew, której nie pozyskano zgodnie z warunkami higienicznymi, które mają zostać ustalone zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16;

l) świeże mięso w kawałkach o masie poniżej 100 gramów.

Artykuł 6

1. Kraje przeznaczenia mogą, z zastrzeżeniem zgodności z ogólnymi postanowieniami Traktatu, udzielać jednemu lub większej liczbie krajów wywozu zezwoleń ogólnych lub ograniczonych do szczególnych przypadków na przywóz na jego terytorium:

i) świeżej wieprzowiny, która zgodnie z odstępstwem od przepisów art. 4 ust. 1, nie została przebadana na włośnicę zgodnie z załącznik I rozdział VII ust. 41 D,

ii) świeżej wieprzowiny, określonej w art. 5 lit. a) i przeznaczonej do innego użytku,

iii) świeżego mięsa, określonego w art. 5 lit. b) i i)-l).

Takie produkty mogą być wysyłane tylko zgodnie z art. 3 ust. 1 i 3.

2. Kiedy kraj przeznaczenia udziela ogólnego zezwolenia zgodnie z ust. 1, niezwłocznie informuje o tym inne Państwa Członkowskie i Komisję.

3. Kraje wywozu podejmują wszystkie środki niezbędne, aby zapewnić, że świadectwo zdrowia, którego wzór znajduje się w załączniku II, zawiera stwierdzenie, że wykorzystano jedną z możliwości przewidzianych w ust. 1.

Artykuł 7

1. Rada, stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, ustanowi przed dniem 31 grudnia 1985 r. dodatkowe wymogi, jakie musi spełniać zamrożone mięso.

Do czasu wejścia tych wymogów w życie, Republika Grecka jest upoważniona, w poszanowaniu ogólnych przepisów Traktatu, do utrzymania krajowych zasad dotyczących zamrożonego mięsa.

2. Republika Grecka jest upoważniona, z zastrzeżeniem zgodności z ogólnymi przepisami Traktatu, do utrzymania kontroli mięsa pochodzącego od zwierząt jednokopytnych, w związku z ewentualnymi ograniczeniami w wykorzystaniu takiego mięsa.

3. Rada, stanowiąc na wniosek Komisji, ustanowi przed dniem 1 stycznia 1985 r. dodatkowe warunki dotyczące higieny produkcji i kontroli mięsa, określonych w art. 2 lit. c).

Do czasu wejścia w życie tych przepisów, Państwa Członkowskie mają prawo utrzymania odpowiednich przepisów krajowych, w poszanowaniu ogólnych przepisów Traktatu.

Artykuł 8

1. Każde Państwo Członkowskie sporządza wykaz zatwierdzonych przez siebie zakładów, z których każdy posiada weterynaryjny numer identyfikacyjny. Państwa Członkowskie przesyłają wykaz innym Państwom Członkowskim i Komisji. Państwo Członkowskie zatwierdza zakład tylko wtedy, jeżeli zapewniona jest zgodność z niniejszą dyrektywą. Państwo Członkowskie wycofuje zatwierdzenie, jeżeli warunki konieczne do zatwierdzenia przestają być spełniane.

Jeżeli kontrolę przeprowadzono zgodnie z art. 9, dane Państwo Członkowskie uwzględnia wynikające z niej wnioski. Pozostałe Państwa Członkowskie i Komisja zostają poinformowane o wycofaniu zatwierdzenia.

2. Za inspekcję i nadzór nad zatwierdzonymi zakładami odpowiada urzędowy lekarz weterynarii, któremu w wykonywaniu czysto technicznych zadań może pomagać specjalnie w tym celu przeszkolony personel. Urzędowy lekarz weterynarii musi mieć zawsze swobodny dostęp do wszystkich części zakładów, w celu zapewnienia, że niniejsza dyrektywa jest przestrzegana.

Szczegółowe zasady regulujące taką pomoc są określane zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16.

3. Gdy Państwo Członkowskie uzna, w szczególności po przeprowadzeniu kontroli lub inspekcji, przewidzianych w art. 10 ust. 1 i 2, że w zakładzie w innym Państwie Członkowskim nie przestrzega się lub zaprzestano przestrzegania przepisów dotyczących zatwierdzenia, powiadamia właściwe władze centralne tego państwa. Władze te podejmują niezbędne środki i zawiadamiają właściwe władze centralne pierwszego Państwa Członkowskiego o podjętych decyzjach i powodach podjęcia takich decyzji.

Jeżeli pierwsze Państwo Członkowskie obawia się, że nie podjęto takich środków lub że podjęte środki są nieodpowiednie, obydwa Państwa Członkowskie szukają razem sposobów wyjścia z tej sytuacji; w razie potrzeby można złożyć wizytę na miejscu. W przypadku sporu odnośnie do stosowania art. 4 ust. 1, szuka się rozwiązania na podstawie metody wzorcowej ustalonej zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16 i po wydaniu opinii przez Weterynaryjny Komitet Naukowy.

Zainteresowane Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o sporach i wypracowanych rozwiązaniach.

Jeżeli Państwa Członkowskie nie mogą dojść do porozumienia, w ciągu siedmiu dni roboczych przedstawiają sprawę Komisji, która wyznacza jednego lub kilku biegłych lekarzy weterynarii do wydania opinii.

W świetle tej opinii lub opinii wydanej zgodnie z art. 9 ust. 1, Państwa Członkowskie mogą zostać upoważnione, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 15, do wprowadzenia tymczasowego zakazu wprowadzania na ich terytorium świeżego mięsa pochodzącego z tego zakładu.

Takie upoważnienie może zostać cofnięte, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 15, w świetle późniejszej opinii wydanej przez jednego lub większą liczbę biegłych lekarzy weterynarii.

Biegli lekarze weterynarii muszą być obywatelami Państwa Członkowskiego innego niż Państwo zaangażowane w spór.

Ogólne zasady dotyczące stosowania tego ustępu przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 16.

Artykuł 9

1. Biegli lekarze weterynarii Komisji mogą, w stopniu niezbędnym dla zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy, dokonywać kontroli na miejscu; sprawdzać, czy zatwierdzone zakłady rzeczywiście stosują się do niniejszej dyrektywy, szczególnie do załącznika I rozdział I, II i III. Komisja powiadamia Państwa Członkowskie o wynikach przeprowadzonych kontroli.

Państwo Członkowskie, na terenie którego przeprowadzana jest kontrola, udziela biegłym wszelkiej możliwej pomocy w wykonywaniu ich obowiązków.

Ogólne przepisy dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu są ustalane zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16.

Zgodnie z tą samą procedurą, ustanawia się kodeks zawierający zasady, które należy stosować do celów kontroli przewidzianych w niniejszym ustępie.

2. Rada dokona przeglądu niniejszego artykułu przed dniem 1 stycznia 1988 r., na podstawie sprawozdania Komisji, która może również przedłożyć stosowne wnioski.

Artykuł 10

1. Bez uszczerbku dla art. 6, 8 i 9, kraj przeznaczenia może kontrolować, czy wszystkie wysyłane partie świeżego mięsa, określone w art. 2 niniejszej dyrektywy, są zaopatrzone w wymagane świadectwo zdrowia.

2. Jeżeli istnieją poważne podejrzenia, że doszło do nieprawidłowości, kraj przeznaczenia może przeprowadzić niedyskryminacyjne inspekcje w celu skontrolowania, czy spełnione zostały wymagania niniejszej dyrektywy.

3. Zgodnie z ogólną zasadą, kontrole i inspekcje przeprowadza się w miejscu przeznaczenia towarów; można je przeprowadzić w innym odpowiednim miejscu, ale tylko pod warunkiem, że miejsce wybrane w tym drugim przypadku, w najmniejszym możliwym stopniu koliduje z trasą przewozu towarów.

Inspekcje i kontrole, określone w ust. 1 i 2, nie mogą nadmiernie opóźniać transportu towarów, ich wprowadzenia do obrotu ani powodować opóźnień, które mogłyby niekorzystnie wpłynąć na jakość mięsa.

4. Jeżeli w trakcie inspekcji przeprowadzanej na podstawie ust. 2, stwierdzi się, że mięso nie spełnia wymagań niniejszej dyrektywy, właściwe władze w kraju przeznaczenia mogą pozostawić nadawcy, odbiorcy lub ich przedstawicielom wybór, czy dana przesyłka ma zostać odesłana czy też mięso to zostanie wykorzystane do innych celów, pod warunkiem, że pozwalają na to względy zdrowotne; w przeciwnym wypadku możliwe jest zniszczenie mięsa. W każdym przypadku należy podjąć środki ostrożności, aby nie dopuścić do niewłaściwego wykorzystania mięsa.

5. a) O takich decyzjach i ich motywach powiadamia się nadawcę lub jego przedstawiciela. Jeżeli osoba ta wnosi o to, musi niezwłocznie zostać powiadomiona o tym na piśmie, razem z informacją o sposobach odwołania, przewidzianych w obecnym ustawodawstwie, jego formach i terminie, w jakim można je złożyć;

b) jeżeli takie decyzje podejmuje się na podstawie stwierdzenia choroby zakaźnej lub zmian niebezpiecznych dla zdrowia ludzkiego, są one niezwłocznie przekazywane właściwym władzom centralnym Państwa Członkowskiego, w którym mięso zostało wyprodukowane, oraz Komisji;

c) po tym powiadomieniu można podjąć właściwe środki, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16, w szczególności do celów skoordynowania środków podjętych w innych Państwach Członkowskich w odniesieniu do danej partii świeżego mięsa.

6. Rada dokona przeglądu niniejszego artykułu przed dniem 1 stycznia 1988 r., na podstawie sprawozdania Komisji, która może również przedłożyć stosowne wnioski.

Artykuł 11

1. Niniejsza dyrektywa nie narusza dostępnych w obecnym ustawodawstwie Państw Członkowskich procedur odwołania od decyzji podjętych przez właściwe władze i przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

2. Każde Państwo Członkowskie przyznaje wysyłającym mięso, obrót, który jest zabroniony na mocy art. 10, prawo do uzyskania opinii eksperta. Każde Państwo Członkowskie zapewnia, że przed podjęciem przez właściwe władze takich środków, jak zniszczenie mięsa, eksperci mają możliwość stwierdzenia, czy rzeczywiście spełnione zostały warunki określone w art. 10 ust. 4.

Ekspert musi być obywatelem Państwa Członkowskiego innego niż kraj wywozu lub kraj przeznaczenia.

Komisja opracowuje, na podstawie propozycji Państw Członkowskich, wykaz ekspertów, których można wyznaczyć w celu sporządzania takich opinii. Po konsultacji z Państwami Członkowskimi Komisja ustanawia ogólne zasady działania, w szczególności w odniesieniu do procedury sporządzania tych opinii.

Artykuł 12

O zmianach w Załącznikach do niniejszej dyrektywy, w szczególności, jeśli chodzi o dostosowanie ich do postępu technologicznego, decyduje Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji.

Zgodnie z tą procedurą, w rozdziale VII muszą zostać wprowadzone zmiany przed dniem 1 stycznia 1985 r.

Artykuł 13

Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16, każdemu Państwu Członkowskiemu, które udzieli podobnych gwarancji, można przyznać, na jego prośbę, odstępstwa od załącznika I ust. 13 lit. c) tiret drugie, trzecie i czwarte oraz ust. 24 i 41 C i ust. 45 lit. c). Odstępstwa te ustalają warunki zdrowotne, które są przynajmniej równoważne z warunkami określonymi w wymienionym Załączniku.

Artykuł 14

Jeżeli przepisy wspólnotowe odnoszące się do przywozu świeżego mięsa z państw trzecich nie mają zastosowania w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy, do czasu rozpoczęcia ich stosowania przepisy krajowe odnoszące się do przywozu z tych krajów nie powinny być bardziej korzystne od przepisów regulujących handel wewnątrzwspólnotowy.

Artykuł 15

1. W przypadku zastosowania procedury ustanowionej w niniejszym artykule, przewodniczący, z własnej inicjatywy lub na wniosek Państwa Członkowskiego, bezzwłocznie kieruje sprawę do Stałego Komitetu Weterynaryjnego (zwanego dalej »Komitetem«), ustanowionego decyzją Rady z dnia 15 października 1968 r.

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone zgodnie z art. 148 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedkłada projekt środków, jakie maja zostać przyjęte. Komitet wydaje opinię na temat tych środków w ciągu dwóch dni. Opinia jest wydawana większością 45 głosów.

4. Komisja przyjmuje te środki i niezwłocznie wprowadza je w życie, jeżeli są zgodne z opinią Komitetu. Jeżeli nie są zgodne z opinią Komitetu lub gdy opinia nie została wydana, Komisja bezzwłocznie przedstawia Radzie środki, jakie mają zostać przyjęte. Rada przyjmuje środki kwalifikowaną większością głosów.

Jeżeli w ciągu 15 dni roboczych od daty przedstawienia jej sprawy, Rada nie przyjmie żadnych środków, Komisja przyjmuje projektowane środki i niezwłocznie wprowadza je w życie, z wyjątkiem wypadków, gdy Rada odrzuciła te środki zwykłą większością głosów.

Artykuł 16

1. W przypadku zastosowania procedury ustanowionej w niniejszym artykule, przewodniczący bezzwłocznie kieruje sprawę, z własnej inicjatywy lub na wniosek Państwa Członkowskiego, do Komitetu.

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone zgodnie z art. 148 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedkłada projekt środków, jakie mają zostać przyjęte. Komitet wydaje opinię na temat tych środków w terminie wyznaczonym przez przewodniczącego w zależności od pilności sprawy, która ma zostać zbadana. Opinie są wydawane większością 45 głosów.

4. Komisja przyjmuje środki i niezwłocznie wprowadza je w życie, jeżeli są zgodne z opinią Komitetu. Jeżeli nie są zgodne z opinią Komitetu lub gdy opinia nie została wydana, Komisja bezzwłocznie przedstawia Radzie środki, jakie mają zostać przyjęte. Rada przyjmuje środki kwalifikowaną większością głosów.

Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od daty przedstawienia propozycji, Rada nie przyjmie żadnych środków, Komisja przyjmuje projektowane środki i niezwłocznie wprowadza je w życie, z wyjątkiem wypadków, gdy Rada odrzuciła te środki zwykłą większością głosów."

2. Artykuł 10 i 11 otrzymują oznaczenie art. 17 i 18.

3. Załączniki zastępuje się załącznikami do niniejszej dyrektywy.

Artykuł  2

Rada, stanowiąc na wniosek Komisji, przyjmie do dnia 1 stycznia 1985 r. rozporządzenia wspólnotowe dotyczące kosztów inspekcji powstałych w związku z niniejszą dyrektywą.

Artykuł  3

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do dnia 1 stycznia 1985 r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

2. Do czasu wykonania art. 4 ust. 2 i 3 dyrektywy 64/433/EWG i bez uszczerbku dla art. 8 niniejszej dyrektywy, przepisy krajowe obowiązujące w kraju przeznaczenia w dniu opublikowania niniejszej dyrektywy oraz ustalenia obowiązujące w tym dniu w Państwach Członkowskich w odniesieniu do kontroli ustanowionych w art. 4 ust. 1 lit. b), ust. 2 i 3 dyrektywy 64/433/EWG oraz zaświadczenia dotyczące tych kontroli są nadal stosowane, z uwzględnieniem ogólnych postanowień Traktatu.

Artykuł  4

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 7 lutego 1983 r.

	W imieniu Rady
	H.J. ROHR
	Przewodniczący

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 255 z 7.10.1981, str. 2.

⁽²⁾ Dz.U. C 267 z 11.10.1982, str. 51.

⁽³⁾ Dz.U. C 64 z 15.3.1982, str. 26.

⁽⁴⁾ Dz.U. 121 z 29.7.1964, str. 2012/64.

⁽⁵⁾ Dz.U. L 186 z 8.7.1981, str. 20.

⁽⁶⁾ Dz.U. L 255 z 18.10.1968, str. 23.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I

OGÓLNE WARUNKI ZATWIERDZANIA ZAKŁADÓW

Zakłady muszą posiadać przynajmniej:

1. W pomieszczeniach, gdzie produkuje się, obrabia lub przechowuje świeże mięso:

a) wodoodporną podłogę, łatwą do czyszczenia i dezynfekowania, odporną na gnicie, położoną w sposób ułatwiający odprowadzanie wody; woda musi być odprowadzana kanałami do ścieków wyposażonych w kraty i syfony zapobiegające przedostawaniu się nieprzyjemnych zapachów. Jednakże zakłady te muszą posiadać:

– w przypadku pomieszczeń, określonych w rozdziale I ust. 13 lit. d) i f), rozdziale II ust. 14 lit. a) i rozdziale III ust. 15 lit. a), wodoodporną podłogę, łatwą do czyszczenia i dezynfekowania, odporną na gnicie i położoną w sposób ułatwiający odprowadzanie wody, lub w przypadku zabudowań, określonych w ust. 15 lit. a), wyposażoną w urządzenie służące do łatwego usuwania wody;

– w przypadku pomieszczeń, określonych w rozdziale III ust. 16 lit. a), wodoodporną, odporną na gnicie podłogę;

b) gładkie, trwałe, nieprzepuszczalne ściany, pokryte zmywalną jasną powłoką do wysokości co najmniej dwóch metrów, a w pomieszczeniach, gdzie dokonuje się uboju do wysokości co najmniej trzech metrów; w pomieszczeniach chłodni lub zamrażalniach i w magazynach ściany muszą być pokryte warstwą co najmniej do wysokości składowania. Miejsca styku ścian i podłogi muszą być zaokrąglone lub podobnie wykończone, z wyłączeniem pomieszczeń określonych w rozdziale III ust. 16 lit. a).

Jednakże użycie drewnianych ścian w pomieszczeniach, określonych w rozdz. III ust. 16, nie stanowi powodu do wycofania zatwierdzenia, pod warunkiem że zbudowano je przed dniem 1 stycznia 1983 r.;

c) drzwi wykonane z odpornego, nieulegającego korozji materiału, a jeżeli drewniane, pokryte po obydwu stronach gładką, nieprzepuszczalną powłoką;

d) materiały izolacyjne odporne na gnicie i bezzapachowe;

e) odpowiednią wentylację i w razie konieczności dobry wyciąg pary;

f) odpowiednie naturalne lub sztuczne oświetlenie, które nie zniekształca kolorów;

2. a) wystarczającą ilość urządzeń do mycia i dezynfekcji rąk oraz czyszczenia narzędzi gorącą wodą, położonych jak najbliżej stanowisk pracy. Krany nie mogą być obsługiwane ręcznie. Urządzenia te muszą mieć zimną i ciepłą wodę bieżącą lub wymieszaną wodę o odpowiedniej temperaturze; materiały do czyszczenia i dezynfekcji, ręczniki do rąk jednorazowego użytku;

b) urządzenia do dezynfekcji narzędzi, z gorącą wodą o temperaturze nie niższej niż 82 °C.

3. Odpowiednią ochronę przed szkodnikami takimi, jak owady, gryzonie itp.

4. a) przyrządy i sprzęt do pracy, taki jak stoły krajalnicze, stoły z odłączanymi blatami krajalniczymi, pojemniki, przenośniki taśmowe i piły wykonane z materiału odpornego na korozję, nie zanieczyszczające mięsa, łatwe do czyszczenia i dezynfekowania. Używanie drewna jest zabronione, z wyjątkiem pomieszczeń, w których tylko przechowuje się higienicznie opakowane świeże mięso;

b) odporne na korozję narzędzia i sprzęt spełniający wymagania higieniczne do:

– obróbka mięsa,

– pojemników do przechowywania mięsa, w taki sposób, żeby ani mięso ani pojemniki nie miały bezpośredniego kontaktu z podłogą lub ścianami;

c) urządzenia umożliwiające higieniczną obróbkę i ochronę mięsa w czasie załadowywania i wyładowywania;

d) specjalne, wodoszczelne, nieulegające korozji pojemniki, z pokrywkami i zamkami mającymi uniemożliwić nieupoważnionym osobom wyjmowanie ich zawartości, służące do przechowywania mięsa nieprzeznaczonego do spożycia przez ludzi lub zamykane na klucz pomieszczenie do przechowywania takiego mięsa i podrobów, jeżeli jest to konieczne ze względu na duże ilości lub jeżeli mięso lub podroby nie są usuwane lub niszczone na koniec każdego dnia roboczego; jeżeli takie mięso jest usuwane kanałami, to powinny one być skonstruowane i zainstalowane w taki sposób, żeby wyeliminować ryzyko skażenia świeżego mięsa.

5. Instalacje chłodnicze służące do utrzymywania temperatury wewnętrznej mięsa na poziomach wymaganych w niniejszej dyrektywie. W ich skład musi wchodzić wykluczający ryzyko skażenia mięsa system odprowadzania wody połączony z kanalizacją.

6. Urządzenie umożliwiające dostarczanie pod ciśnieniem wyłącznie wody pitnej w rozumieniu dyrektywy 80/778/EWG; w wyjątkowych przypadkach zezwala się na dostarczanie wody niezdatnej do picia, służącej do wytwarzania pary, gaszenia pożarów i chłodzenia instalacji chłodniczej, pod warunkiem, że zainstalowane w tym celu rury uniemożliwiają użycie tej wody do innych celów i nie stanowią ryzyka skażenia świeżego mięsa; rury do wody niezdatnej do picia muszą wyraźnie różnić się od rur używanych do dostarczania do wody pitnej.

7. Urządzenie dostarczające odpowiednią ilość gorącej wody pitnej w rozumieniu dyrektywy 80/778/EWG.

8. System usuwania ścieków, spełniający wymagania dotyczące higieny.

9. Odpowiednio wyposażone, zamykane na klucz pomieszczenie na wyłączny użytek służby weterynaryjnej lub, w przypadku magazynów, określonych w rozdziale III ust. 16, stosowne urządzenia.

10. Urządzenia umożliwiające sprawne przeprowadzenie w dowolnym terminie inspekcji weterynaryjnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

11. Odpowiednią liczbę przebieralni o gładkich, wodoodpornych zmywalnych ścianach i podłogach, umywalki, prysznice i spłukiwane toalety; te ostatnie nie mogą bezpośrednio łączyć się z pomieszczeniami roboczymi. Umywalki muszą mieć gorącą i zimną bieżącą wodę lub mieszaną wodę o odpowiedniej temperaturze, materiały do mycia i dezynfekcji rąk oraz ręczniki do rąk jednorazowego użytku; krany umywalek nie mogą być obsługiwane ręcznie. Odpowiednia liczba takich umywalek musi znajdować się w pobliżu toalet.

12. Miejsce i odpowiednie urządzenia do mycia i dezynfekcji środków transportu. Takie miejsce i urządzenia nie są obowiązkowe, jeżeli istnieją przepisy wymagające mycia i dezynfekcji środków transportu w miejscach posiadających urzędowe zezwolenie.

Rozdział  I

SPECJALNE WARUNKI ZATWIERDZANIA UBOJNI

13. Niezależnie od ogólnych wymogów ubojnie muszą być wyposażone przynajmniej w:

a) odpowiednie magazyny żywca lub, jeśli pozwala na to klimat, zagrody dla zwierząt rzeźnych; o trwałych, nieprzepuszczalnych, łatwych do czyszczenia i dezynfekcji ścianach i podłogach; urządzenia te muszą być wyposażone w system pojenia zwierząt i w razie konieczności żywienia zwierząt oraz odpowiedni system odprowadzania ścieków wyposażonych w syfony i kratki;

b) pomieszczenia ubojowe o wystarczająco dużych rozmiarach, umożliwiające wykonywanie pracy w należyty sposób; w pomieszczeniach ubojowych, gdzie ubijane są świnie oraz inne gatunki zwierząt musi znajdować się specjalne miejsce do uboju świń. Jednak takie specjalne miejsce nie jest niezbędne, jeżeli ubój świń i innych zwierząt odbywa się w różnym czasie; ale w takim przypadku sparzanie, usuwanie szczeciny, skrobanie i opalanie musi odbywać się w specjalnych miejscach, wyraźnie oddzielonych od linii ubojowej co najmniej pięciometrową otwartą przestrzenią lub przegrodą o wysokości co najmniej trzech metrów;

c) oddzielne, odpowiednio duże pomieszczenia, przeznaczone wyłącznie do:

– opróżniania i czyszczenia żołądków i jelit,

– dalszej obróbki żołądków i jelit, jeżeli wykonuje się to w rzeźni,

– przygotowywania i czyszczenia podrobów innych niż wymienione w powyższych tiret, łącznie z oddzielnym miejscem do składowania głów, w wystarczającej odległości od innych podrobów, jeżeli czynności te wykonuje się w ubojni, ale nie na linii ubojowej,

– składowania skór, rogów, racic i szczeciny świń w przypadku gdy nie zostały usunięte z rzeźni w dniu uboju;

d) oddzielne miejsce do pakowania podrobów, jeżeli wykonuje się to w rzeźni;

e) pomieszczenia zamykane na klucz lub, jeśli pozwalają na to warunki klimatyczne zagrody dla chorych zwierząt lub zwierząt które są podejrzewane o bycie chorymi; pomieszczenia zamykane na klucz przeznaczone do ubijania tych zwierząt, składowania czasowo lub ostatecznie zatrzymanego mięsa. Pomieszczenia przeznaczone do zabijania tych zwierząt nie są niezbędne w zatwierdzonym zakładzie, w którym przepisy Państwa Członkowskiego zabraniają uboju tych zwierząt w tym samym dniu, co zwierząt, których mięso jest przeznaczone dla handlu wewnątrzwspólnotowego lub wymagają, by ich uboju dokonywano po zakończeniu uboju zwierząt, których mięso jest przeznaczone dla handlu wewnątrzwspólnotowego i by podjęte były kroki w celu zapobieżeniu skażeniu mięsa. W takim przypadku przed ponownym użyciem do uboju zwierząt przeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego, pomieszczenia te muszą zostać specjalnie wyczyszczone i zdezynfekowane pod urzędowym nadzorem lub muszą zostać podjęte kroki, w celu zapewnienia, by ubój tych zwierząt nie odbywał się w zatwierdzonym zakładzie, ale w oddzielnych, specjalnie w tym celu wyznaczonych pomieszczeniach;

f) wystarczająco duże chłodnie i zamrażalnie wyposażone w odporne na korozję urządzenia uniemożliwiające kontakt świeżego mięsa z podłogą lub ścianami w czasie przenoszenia lub przechowywania;

g) środki służące do kontrolowania wejść i wyjść z ubojni;

h) wyraźne rozgraniczenie zabrudzonych i czystych części budynku, w celu zapobieżenia skażeniu części czystych;

i) urządzenia umożliwiające dokonywanie obróbki zawieszonego po ogłuszeniu zwierzęcia, o ile jest to możliwe; w żadnych okolicznościach zawieszone zwierzę nie może zetknąć się z podłogą podczas obróbki;

j) system podwieszanych szyn do dalszej obróbki mięsa;

k) jeżeli na terenie ubojni składowany jest obornik, specjalną sekcję przeznaczoną na ten obornik;

l) odpowiednio wyposażone pomieszczenie do przeprowadzania badań na obecność włośnicy, jeżeli takie badania wykonuje się w tym zakładzie.

Rozdział  II

SPECJALNE WARUNKI ZATWIERDZANIA ZAKŁADÓW ROZBIORU

14. Niezależnie od ogólnych wymogów, zakłady rozbioru muszą być wyposażone co najmniej w:

a) pomieszczenia na chłodnie i zamrażalnie, wystarczająco duże do konserwacji mięsa i, jeżeli pakowane mięso jest przechowywane w zakładzie, oddzielne pomieszczenie na pakowane mięso;

b) pomieszczenie do krojenia, odkostniania i pakowania jednostkowego, wyposażone w termograf lub zdalny termograf;

c) pomieszczenie do pakowania zbiorczego, chyba że spełnione są warunki przewidziane w rozdziale XI ust. 62;

d) pomieszczenie do składowania materiałów służących do pakowania jednostkowego i zbiorczego.

Rozdział  III

SPECJALNE WARUNKI ZATWIERDZANIA MAGAZYNÓW

15. Oprócz ogólnych wymogów, magazyny, w których składuje się świeże mięso zgodnie z rozdziałem XIII ust. 65 tiret pierwsze, muszą być wyposażone przynajmniej w:

a) odpowiednio duże pomieszczenia na chłodnie i zamrażalnie, które są łatwe do czyszczenia i w których świeże mięso można przechowywać w temperaturach przewidzianych w ust. 65 tiret pierwsze;

b) termograf lub zdalny termograf w każdym pomieszczeniu składowym.

16. Niezależnie od ogólnych wymogów, magazyny w których składuje się świeże mięso zgodnie z rozdziałem XIII ust. 65 tiret drugie, muszą być wyposażone przynajmniej w:

a) odpowiednio duże pomieszczenia, które są łatwe do czyszczenia i w których można składować mięso w temperaturach przewidzianych w ust. 65 tiret drugie;

b) termograf lub zdalny termograf w każdym pomieszczeniu magazynowym.

Rozdział  IV

HIGIENA PERSONELU, POMIESZCZEŃ I WYPOSAŻENIA W ZAKŁADACH

17. Od personelu wymaga się absolutnej czystości; pomieszczenia i wyposażenie muszą być utrzymywane w absolutnej czystości:

a) personel musi w szczególności nosić czyste ubranie robocze i nakrycie głowy oraz, w razie konieczności, ochronę na szyję. Osoby zajmujące się ubojem zwierząt lub obróbką mięsa muszą myć i dezynfekować ręce kilka razy w czasie dnia roboczego i za każdym razem przed wznowieniem pracy. Osoby, które miały kontakt z chorymi zwierzętami lub zakażonym mięsem, muszą niezwłocznie potem dokładnie umyć ręce i ramiona gorącą wodą, a następnie je zdezynfekować. Palenie papierosów jest zabronione w pomieszczeniach, w których się pracuje i w pomieszczeniach magazynowych;

b) do zakładu nie może być wprowadzone żadne zwierzę, z wyjątkiem zwierząt rzeźnych w przypadku ubojni, a w odniesieniu do terenu ubojni, zwierząt niezbędnych do ich funkcjonowania. Gryzonie, owady i inne szkodniki muszą być systematycznie tępione;

c) wyposażenie i narzędzia używane do obróbki mięsa są utrzymywane w czystości i w dobrym stanie. Są one dokładnie czyszczone i dezynfekowane kilka razy w ciągu dnia roboczego, na koniec dnia roboczego i, jeżeli zostały zabrudzone, przed ponownym użyciem.

18. Pomieszczenia, narzędzia i wyposażenie przeznaczone do pracy nie mogą być wykorzystywane do innych celów poza obróbką świeżego mięsa. Ten wymóg nie ma zastosowania do urządzeń transportowych używanych w pomieszczeniach, określonych w rozdziale III ust. 16 lit. a), w przypadku opakowanego mięsa. Narzędzia do krojenia mięsa mogą być używane wyłącznie do krojenia mięsa.

19. Mięso i pojemniki na mięso nie mogą bezpośrednio stykać się z podłogą.

20. Woda pitna musi być używana do wszystkich celów, jednakże w wyjątkowych przypadkach, do produkcji pary może być używana woda niezdatna do picia, pod warunkiem że zainstalowane w tym celu rury uniemożliwiają używanie tej wody do innych celów i nie stanowią ryzyka skażenia świeżego mięsa. Ponadto, woda niezdatna do picia może być używana w wyjątkowych przypadkach do chłodzenia urządzeń chłodniczych. Rury do wody niezdatnej do picia muszą wyraźnie różnić się od rur do wody pitnej.

21. Zabrania się rozrzucania trocin lub jakiejkolwiek innej podobnej substancji na podłodze pomieszczeń, w których wykonywana jest praca i pomieszczeń do magazynowania świeżego mięsa.

22. Detergenty, środki odkażające i podobne substancje muszą być używane w taki sposób, by nie miało to niekorzystnego wpływu na narzędzia, sprzęt służący do pracy i świeże mięso. Po ich użyciu, narzędzia i sprzęt służący do pracy należy dokładnie spłukać wodą pitną.

23. Osobom mogącym skazić mięso zabrania się obróbki mięsa i zajmowania się nim.

24. Od wszystkich osób pracujących przy obróbce mięsa wymagane jest świadectwo zdrowia. Musi ono stwierdzać, że nie ma przeciwwskazań do takiej pracy; świadectwo musi być odnawiane corocznie i za każdym razem na wniosek urzędowego lekarza weterynarii; urzędowy lekarz weterynarii musi mieć stały dostęp do świadectwa.

Rozdział  V

BADANIE PRZEDUBOJOWE

25. W dniu przywozu do ubojni zwierzęta muszą zostać poddane badaniu przedubojowemu. Badanie należy powtórzyć bezpośrednio przed ubojem, jeśli zwierzę spędziło noc w ubojni.

26. Urzędowy lekarz weterynarii przeprowadza badanie przedubojowe zgodnie z zasadami wykonywania zawodu i przy właściwym oświetleniu.

27. Badanie musi stwierdzić:

a) czy zwierzęta cierpią na chorobę, którą może przenieść się na ludzi i zwierzęta lub czy wykazują objawy lub ich ogólny stan wskazuje na to, że taka choroba może wystąpić;

b) czy zwierzęta wykazują objawy choroby lub zaburzeń stanu ogólnego, które mogą powodować, że ich mięso nie będzie nadawać się do spożycia przez ludzi; należy również zwrócić uwagę na wszelkie oznaki wskazujące na to, że zwierzętom podano substancje o działaniu farmakologicznym lub że spożyły jakieś inne substancje mogące sprawić, że ich mięso będzie szkodliwe dla zdrowia ludzkiego;

c) czy są wycieńczone, pobudzone lub zranione.

28. Nie można poddać ubojowi zwierząt, jeśli:

a) wykazują oznaki lub objawy, określone w ust. 27 lit. a) i b);

b) nie dano im wystarczająco dużo czasu na odpoczynek, który w wypadku wycieńczonych lub pobudzonych zwierząt powinien wynosić co najmniej 24 godziny, chyba że urzędowy lekarz weterynarii w celach handlu wewnątrzwspólnotowego postanowi inaczej;

c) stwierdzono u nich jakąkolwiek postać gruźlicy.

Rozdział  VI

HIGIENA UBOJU I ROZBIORU

29. Zwierzęta rzeźne wprowadzone do pomieszczeń ubojowych należy niezwłocznie ubić, a odkrwawianie, skórowanie lub usuwanie szczeciny, obróbka i patroszenie tuszy zwierzęcej należy wykonywać w taki sposób, żeby uniknąć skażenia mięsa.

30. Zwierzęta muszą zostać kompletnie odkrwawione; krew przeznaczoną do spożycia przez ludzi należy zebrać do absolutnie czystych pojemników. Nie wolno jej mieszać rękami, lecz tylko narzędziami spełniającymi wymagania higieny.

31. Niezwłoczne i całkowite oskórowanie jest obowiązkowe, z wyłączeniem świń. Jeżeli nie oskórowuje się świń, należy niezwłocznie usunąć szczecinę. W tym celu można zastosować specjalne środki do usuwania szczeciny, pod warunkiem, że świnie opłucze się potem dokładnie wodą pitną.

32. Patroszenie tuszy zwierzęcej należy wykonać niezwłocznie i zakończyć najpóźniej 45 minut po ogłuszeniu zwierzęcia w trakcie uboju lub, w wypadku uboju rytualnego, pół godziny po odkrwawieniu. Płuca, serce, wątroba, nerki, śledzionę i śródpiersie można oddzielić lub pozostawić naturalnie połączone z tuszą. Jeżeli zostaną oddzielone, należy je ponumerować lub oznakować w inny sposób tak, żeby można było rozpoznać, z której tuszy pochodzą. To samo dotyczy głowy, języka, przewodu pokarmowego i wszystkich innych części zwierzęcia, które muszą zostać poddane badaniu. Wyżej wymienione części muszą pozostać w pobliżu tuszy do zakończenia badania. W wypadku wszystkich gatunków zwierząt, nerki należy oddzielić od pokrywającej je warstwy tłuszczu. W wypadku bydła, świń oraz zwierząt jednokopytnych należy również usunąć torebkę nerkową.

33. Nie wolno wbijać noży w mięso; zabronione jest czyszczenie mięsa przez wycieranie go szmatką lub innym materiałami i nadmuchiwanie. Można jednak zezwolić na nadmuchiwanie jakiegoś narządu do celów rytualnych, pod warunkiem że nadmuchany narząd zostanie wycofany z handlu wewnątrzwspólnotowego.

34. Tusza zwierząt jednokopytnych, świń w wieku powyżej czterech tygodni i bydła w wieku powyżej sześciu miesięcy, musi zostać poddana badaniu przecięta na połowy wzdłuż kręgosłupa. Jeżeli wymaga tego badanie, urzędowy lekarz weterynarii może zażądać, żeby przecinać wzdłuż wszystkie głowy lub tusze.

35. Przed zakończeniem badania nie można kroić tuszy ani usuwać lub poddawać obróbce jakiejkolwiek części ubitego zwierzęcia.

36. Tymczasowo lub ostatecznie zatrzymane mięso, żołądki, jelita lub nienadające się do spożycia przez ludzi podroby umieszcza się jak najszybciej w specjalnych pomieszczeniach.

37. Jeżeli krew lub podroby większej liczby zwierząt są umieszczane w tym samym pojemniku przed zakończeniem badania poubojowego, cała zawartość pojemnika musi zostać wyłączona z handlu wewnątrzwspólnotowego, jeżeli tusza jednego z tych zwierząt została uznana za nienadającą do spożycia przez ludzi.

Rozdział  VII

BADANIE POUBOJOWE

38. Wszystkie części zwierzęcia, łącznie z krwią, muszą zostać poddane badaniu niezwłocznie po uboju, w celu zapewnienia, że mięso nadaje się do spożycia przez ludzi.

39. Badanie poubojowe musi obejmować:

a) kontrolę wzrokową ubitego zwierzęcia, w szczególności organów określonych w lit. b);

b) badanie dotykiem niektórych organów, w szczególności płuc, wątroby, śledziony, języka i niektórych węzłów chłonnych, oraz w zależności od wniosków wyciągniętych przez urzędowego lekarza weterynarii, macicy i gruczołów mlekowych;

c) nacięcie niektórych organów i węzłów chłonnych; jeżeli kontrola wzrokowa i badanie dotykiem wskazują na to, że zwierzę wykazuje zmiany, mogące skazić tusze, sprzęt, personel lub pomieszczenia służące do pracy, narządów tych nie wolno nacinać w pomieszczeniu ubojowym czy innej części zakładu, gdzie świeże mięso może ulec skażeniu;

d) poszukiwanie anomalii w konsystencji, kolorze, zapachu i, w odpowiednim przypadku, smaku;

e) w razie konieczności, przeprowadzenie badań laboratoryjnych, w szczególności w odniesieniu do substancji, określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).

40. Urzędowy lekarz weterynarii musi zbadać w szczególności:

a) barwę krwi, jej krzepliwość i ewentualną obecność ciał obcych we krwi;

b) głowę, gardło, węzły chłonne pozagardłowe, podszczękowe i przyusznicze (Lnn. retro- pharyngiales, mandibulares i parotidei) oraz migdałki; język należy oddzielić w takim stopniu, aby umożliwić dokładne zbadanie jamy ustnej i gardła. W wypadku bydła i świń po badaniu należy usunąć migdałki;

c) płuca, tchawicę, przełyk, węzły chłonne tchawiczno-oskrzelowe i śródpiersiowe (Lnn. bifurcationes, eparteriales i mediastinales); wcześniej należy otworzyć wzdłuż tchawicę i główne pnie oskrzeli, a płuca naciąć w ich trzeciej dolnej części, prostopadle do ich głównych osi;

d) worek osierdziowy i serce; serce należy przeciąć wzdłuż, w celu otworzenia komór i przecięcia podłużnego przegrody międzykomorowej;

e) przeponę;

f) wątrobę, woreczek żółciowy i przewody żółciowe oraz wątrobowe i trzustkowe węzły chłonne (Lnn. portales);

g) przewód pokarmowy, krezkę oraz żołądkowe i krezkowe węzły chłonne (Lnn. gastrici mesenterici, craniales i caudales);

h) śledzionę;

i) nerki i przyległe węzły chłonne (Lnn. renales) oraz pęcherz moczowy;

j) opłucną i otrzewną;

k) organy rodne; u krów macicę należy otworzyć nacinając ją wzdłuż, z wyjątkiem przypadków, kiedy nie jest przeznaczona do spożycia przez ludzi; u knurów i byków powierzchniowe pachwinowe węzły chłonne (Lm. inguinales superficiales);

l) gruczoł mlekowy i przyległe węzły chłonne (Lnn. supramammarii); u krów, wymię należy otworzyć przez długie, głębokie nacięcie aż do zatok mlekowych (sinus galactophores), z wyjątkiem przypadków, kiedy nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;

m) okolice pępka i stawy młodych zwierząt; w przypadku wątpliwości, należy naciąć okolice pępka i otworzyć stawy.

Wyżej wymienione węzły chłonne należy systematycznie poddawać wielokrotnemu nacinaniu i oględzinom.

W przypadku wątpliwości należy w ten sam sposób naciąć następujące węzły chłonne: powierzchowne szyjne, przedłopatkowe (Lnn. cervales superficiales), pachowe (Lnn. axillares proprii i primae costae), mostkowe (Lnn. sternales craniales), głębokie szyjne (Lnn. cervicales profundi), żebrowo-szyjne (Lnn. costocervicales), podkolanowe (Lnn. poplitei), podbiodrowe (Lnn. subiliaci), kulszowe (Lnn. ischiatici), biodrowe i przylędźwiowe (Lm. iliaci i lumbales), powierzchniowe pachwinowe (Lm. inguinales superficiales). U owiec i kóz otwieranie serca, oddzielanie języka, nacinanie płuc i oskrzeli oraz węzłów chłonnych jest konieczne jedynie w przypadku pojawienia się wątpliwości, ale organy te i węzły chłonne należy zbadać.

W przypadku świń nacinanie węzłów chłonnych głowy, z wyjątkiem podszczękowych węzłów chłonnych, nacinanie węzłów chłonnych płuc, przewodu pokarmowego i nerkowych węzłów chłonnych jest konieczne jedynie w wypadku pojawienia się wątpliwości, ale organy te i węzły chłonne muszą być zbadane. Nacinanie płuc przewidziane w lit. c) nie jest konieczne, jeżeli płuca nie są przeznaczone do spożycia przez ludzi.

41. Urzędowy lekarz weterynarii musi ponadto systematycznie przeprowadzać:

A. Badanie na wągrzycę:

a) w przypadku bydła w wieku powyżej sześciu tygodni; musi ono obejmować badanie:

– języka, którego mięśnie należy naciąć wzdłuż, na niższej powierzchni, nie niszcząc nadmiernie samego narządu,

– przełyku, który należy oddzielić od tchawicy,

– serca, które oprócz nacięcia przewidzianego w ust. 40 lit. d), należy przeciąć w dwóch przeciwległych miejscach, od uszek do wierzchołka,

– żwaczowych bocznych, które należy naciąć dwukrotnie, równolegle do żuchwy,

– żwaczowych przyśrodkowych (mięśnie skrzydłowe przyśrodkowe), które należy naciąć wzdłuż jednej płaszczyzny,

– przepony, której mięśnie należy oddzielić od błony surowiczej, z wyjątkiem cieląt,

– bezpośrednio widoczne powierzchnie mięśniowe tuszy;

b) w przypadku świń obejmuje ono badanie bezpośrednio widocznych powierzchni mięśniowych, w szczególności mięśni ud, ściany brzusznej, mięśni lędźwiowo-udowych pozbawionych tkanki tłuszczowej, filarów przepony, mięśni międzyżebrowych, serca, języka i krtani.

B. Badanie na chorobę motyliczą u bydła, owiec i kóz przez nacięcie powierzchni żołądkowej wątroby, w celu zbadania przewodów żółciowych, a u bydła przez głębokie nacięcie u podstawy płata ogoniastego.

C. Badanie na nosaciznę u zwierząt jednokopytnych przez dokładne badanie błon śluzowych tchawicy, krtani, jam nosowych, zatok i ich rozgałęzień, po rozcięciu głowy wzdłuż płaszczyzny środkowej i wycięciu przegrody nosowej.

Jednakże badanie to można zastąpić innymi badaniami zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16.

D. Świeże mięso pochodzące ze świń, zawierające mięśnie szkieletowe (mięśnie prążkowane) musi być poddane badaniu na włośnicę pod nadzorem i na odpowiedzialność urzędowego lekarza weterynarii.

Badanie należy przeprowadzić sprawdzonymi i naukowo uznanymi metodami, w szczególności określonymi w dyrektywach Wspólnoty lub innych normach międzynarodowych.

Wyniki należy sprawdzić przy wykorzystaniu metody referencyjnej ustalonej zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16 i po wydaniu opinii przez Weterynaryjny Komitet Naukowy. Metoda referencyjna musi być co najmniej tak wiarygodna jak metoda badania na włośnicę określona w załączniku I ust. 1 do dyrektywy 77/96/EWG.

Komisja musi opublikować metodę referencyjną w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Rozdział  VIII

WYMAGANIA DLA MIĘSA PRZEZNACZONEGO DO ROZBIORU

42. Rozbiór mięsa na kawałki mniejsze niż określone w art. 3 ust. 1 A lub odkostnione może odbywać się tylko w zakładach rozbioru.

43. Kierownik zakładu lub jego przedstawiciel muszą ułatwić kontrolę zakładu, w szczególności wszelkie czynności uznane za konieczne, a także oddać do dyspozycji służbom kontrolnym niezbędne urządzenia; w szczególności muszą być w stanie udzielić informacji, na żądanie urzędowego lekarza weterynarii odpowiedzialnego za kontrolę, skąd pochodzi mięso przywiezione do ich zakładu rozbioru.

44. Mięsa, które nie spełnia wymagań określonych w art. 3 ust. 1 B lit. b), nie można umieszczać w zatwierdzonych zakładach rozbioru, chyba że umieści się je w specjalnie do tego przeznaczonych miejscach. Mięso takie należy rozbierać w innych miejscach lub w innym czasie niż mięso spełniające te wymagania. Urzędowy lekarz weterynarii musi mieć stały dostęp do wszystkich pomieszczeń składowych i pomieszczeń, w których się pracuje, aby zapewnić, że powyższe przepisy są rygorystycznie przestrzegane.

45. a) Świeże mięso należy przynosić stopniowo, w miarę potrzeby, do pomieszczeń przewidzianych w rozdziale II ust. 14 lit. b). Mięso, zaraz po dokonaniu rozbioru i, w odpowiednim przypadku - opakowaniu, musi być przeniesione do odpowiedniego pomieszczenia określonego w rozdziale II ust. 14 lit. a).

b) Podczas rozbioru, odkostniania, pakowania jednostkowego i pakowania zbiorczego, wewnętrzna temperatura mięsa musi być utrzymywana na stałym poziomie nie przekraczającym + 7 °C. Podczas dokonywania rozbioru temperatura w pomieszczeniu rozbioru nie może przekroczyć + 12 °C.

c) W drodze odstępstwa od lit.. a) i b), można dokonywać rozbioru ciepłego mięsa. W takim przypadku mięso należy przewieźć bezpośrednio z pomieszczeń ubojowych do pomieszczenia rozbioru. Poza tym pomieszczenia ubojowe i pomieszczenie rozbioru muszą znajdować się w tej samej grupie budynków, wystarczająco blisko siebie, żeby mięso można było przewieźć bez przerywania transportu; do rozbioru mięsa należy przystąpić zaraz po jego przywiezieniu. Mięso, zaraz po dokonaniu jego rozbioru i, w odpowiednim przypadku opakowaniu, należy przenieść do odpowiedniego pomieszczenia chłodniczego.

d) Rozbiór należy przeprowadzać w ten sposób, żeby uniknąć zabrudzenia mięsa. Odłamki kości i skrzepy krwi muszą zostać usunięte. Kawałki mięsa, które nie są przeznaczone do spożycia przez ludzi, muszą być gromadzone, w trakcie rozbioru, w urządzeniach określonych w ust. 4 lit. d).

Rozdział  IX

KONTROLA SANITARNA ROZEBRANEGO I PRZECHOWYWANEGO MIĘSA

46. Zatwierdzone zakłady rozbioru i chłodnie składowe są nadzorowane przez urzędowego lekarza weterynarii. Należy go powiadamiać w stosownym czasie przed rozbiorem mięsa przeznaczonego do handlu wewnątrzwspólnotowego.

47. Nadzór urzędowego lekarza weterynarii musi obejmować następujące zadania:

– kontrola wwożenia i wywożenia świeżego mięsa,

– badania sanitarne świeżego mięsa przechowywanego w zakładach określonych w ust. 46 i przeznaczonego do handlu wewnątrzwspólnotowego,

– badania sanitarne świeżego mięsa przeznaczonego do handlu wewnątrzwspólnotowego, przeprowadzane przed rozbiorem mięsa i przy wywozie z zakładów określonych w ust. 46,

– sporządzanie i wydawanie dokumentów określonych w art. 3 ust. 1 sekcja A lit. f) i rozdziale X ust. 54,

– nadzór czystości pomieszczeń, urządzeń i narzędzi przewidzianych w rozdziale IV, oraz przestrzegania przepisów dotyczących higieny personelu, łącznie z ich odzieżą,

– pobieranie wszystkich próbek koniecznych do przeprowadzania badań laboratoryjnych, na przykład służących do wykrywania szkodliwych drobnoustrojów, dodatków i innych niedozwolonych substancji chemicznych. Wyniki tych badań należy zapisywać w rejestrze,

– wszelki inny nadzór, jaki urzędowy lekarz weterynarii uzna za konieczny, żeby zapewnić przestrzeganie niniejszej dyrektywy.

Rozdział  X

ZNAKOWANIE MIĘSA

48. Za znakowanie mięsa odpowiedzialny jest urzędowy lekarz weterynarii. W tym celu musi on posiadać:

a) narzędzia do znakowania mięsa, które może przekazać asystentom, ale tylko w czasie znakowania i na czas konieczny do przeprowadzenia znakowania;

b) etykiety i materiał do pakowania jednostkowego, jeżeli są oznakowane w sposób określony w niniejszym rozdziale. Etykiety i materiał do pakowania jednostkowego są przekazywane asystentom w momencie, kiedy mają być używane, i w odpowiedniej liczbie.

49. Znak weterynaryjny musi być:

a) albo owalnym znakiem o co najmniej 6,5 cm szerokości i 4,5 cm wysokości, zawierającym napisane czytelnym drukiem, następujące informacje:

– w górnej części, pierwsze litery kraju wysyłającego, pisane wielkimi literami (to znaczy jedne z następujących):

B/D/DK/F/GR/IRL/I/L/NL/UK,

a poniżej weterynaryjny numer identyfikacyjny zakładu,

– na dole jeden z następujących skrótów: CEE, EEG, EWG, EØF, EWG lub EOK;

b) albo owalnym znakiem o co najmniej 6,5 cm szerokości i 4,5 cm wysokości, zawierającym następujące informacje, zapisane czytelnym drukiem:

– w górnej części, nazwa kraju wysyłającego, pisana wielkimi literami,

– w środku, weterynaryjny numer identyfikacyjny zakładu,

– na dole, jeden z następujących skrótów: CEE, EEG, EWG, EØF, EWG lub EOK.

Litery muszą mieć przynajmniej 0,8 cm, a cyfry przynajmniej 1 cm wysokości.

Znak weterynaryjny może ponadto zawierać wskazanie urzędowego lekarza weterynarii, który przeprowadził badanie mięsa.

50. Tusze zwierzęce należy oznaczać atramentem lub wypalając piętno, zgodnie z ust. 49:

– tusze których masa przekracza 65 kg, muszą być oznakowane się na każdej połówce, przynajmniej w następujących miejscach: na zewnętrznej powierzchni ud, lędźwiach, grzbiecie, klatce piersiowej i barkach,

– pozostałe tusze muszą być oznakowane w co najmniej czterech miejscach: na barkach i zewnętrznej powierzchni ud.

51. Wątroby bydła, świń i zwierząt jednokopytnych należy oznaczyć wypalając piętno, zgodnie z ust. 49.

Pozostałe podroby należy oznaczyć atramentem lub wypalając piętno zgodnie z ust. 49 chyba że są w opakowaniach jednostkowych lub zbiorczych i oznakowane zgodnie z ust. 54 i 55.

52. Kawałki mięsa uzyskane w zakładach rozbioru z urzędowo oznakowanych tusz należy oznaczyć atramentem lub wypalając piętno zgodnie z ust. 49, chyba że są w opakowaniach jednostkowych lub zbiorczych.

53. Opakowanie zbiorcze należy oznaczyć zawsze zgodnie z ust. 54.

54. Opakowane, kawałki mięsa i opakowane podroby, określone w ust. 51 i 52, muszą być opatrzone znakiem weterynaryjnym zgodnie z ust. 49; znak ten musi zawierać weterynaryjny numer identyfikacyjny zakładu rozbioru, a nie ubojni. Znak musi być dołączony do etykiety przymocowanej do opakowania lub wydrukowany na opakowaniu w taki sposób, żeby przy otwarciu opakowania uległ zniszczeniu. Na etykiecie musi być również umieszczony numer seryjny, chyba że właściwe władze centralne zadecydują, że do celów handlu wewnątrzwspólnotowego nie jest to obowiązkowe. Jednak w przypadku, kiedy rozebrane mięso lub podroby są w opakowaniu jednostkowym zgodnie z rozdziałem XI ust. 61, wyżej opisana etykieta może być przymocowana do tego opakowania. W przypadku podrobów opakowanych w ubojni, numer zawarty w znaku weterynaryjnym musi być numerem danej ubojni.

55. Oprócz wymagań określonych w ust. 54, w przypadku świeżego mięsa w opakowaniu jednostkowym, które jest już podzielone na porcje przeznaczone do bezpośredniej sprzedaży detalicznej, znak weterynaryjny określony w ust. 49 lit. a) musi być umieszczony na opakowaniu jednostkowym lub na etykiecie przymocowanej do opakowania jednostkowego. Znak musi zawierać weterynaryjny numer identyfikacyjny zakładu rozbioru, a nie ubojni. Wymogi co do wymiarów określone w ust. 49 nie muszą być stosowane do oznakowania określonego w niniejszym ustępie. Jednak w przypadku podrobów pakowanych jednostkowo w ubojni, numer podany w znaku weterynaryjnym musi być numerem danej ubojni.

56. Mięso pochodzące od zwierząt jednokopytnych i jego opakowanie zbiorcze muszą być oznaczone specjalnym znakiem, który zostanie ustalony zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16.

57. Barwniki, których można używać do znakowania świeżego mięsa, zostaną określone zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16. Do czasu podjęcia decyzji w tej sprawie w tym celu można stosować jedynie fiolet metylowy.

Rozdział  XI

OPAKOWANIE JEDNOSTKOWE I OPAKOWANIE ZBIORCZE ŚWIEŻEGO MIĘSA

58. a) Opakowanie zbiorcze (na przykład skrzynie do pakowania, pudła kartonowe) musi być zgodne z wszelkimi zasadami higieny, w szczególności:

– nie może zmieniać organoleptycznych właściwości mięsa,

– nie może przenosić do mięsa substancji szkodliwych dla zdrowia ludzkiego,

– musi być wystarczająco mocne, żeby zapewniać skuteczną ochronę mięsa w czasie transportu i przenoszenia.

b) Opakowania zbiorczego nie można ponownie użyć do mięsa, chyba że jest wykonane z nieulegających korozji, łatwych do czyszczenia materiałów, które wcześniej zostały oczyszczone i zdezynfekowane.

59. Opakowanie jednostkowe kawałków świeżego mięsa lub podrobów musi nastąpić niezwłocznie po dokonaniu rozbioru i zgodnie z wymaganiami higieny.

Z wyjątkiem kawałków słoniny i brzucha, kawałki mięsa i podroby muszą we wszystkich przypadkach być opakowane jednostkowo, chyba że są zawieszone podczas transportu.

Takie opakowanie jednostkowe musi być przezroczyste i bezbarwne oraz musi także spełniać warunki przewidziane w ust. 58 lit. a) tiret pierwsze i drugie; nie można go ponownie użyć jako opakowania jednostkowego mięsa.

60. Opakowania jednostkowe mięsa muszą być umieszczone w opakowaniu zbiorczym.

61. Jednak gdy opakowanie jednostkowe spełnia wszystkie warunki ochronne opakowania zbiorczego, nie musi być przeźroczyste i bezbarwne i nie jest konieczne umieszczanie go w opakowaniu zbiorczym, pod warunkiem, że spełnione zostały pozostałe warunki określone w ust. 58.

62. Rozbiór, odkostnienie, pakowanie jednostkowe i pakowanie zbiorcze może odbywać się w tym samym pomieszczeniu, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:

a) pomieszczenie musi być dostatecznie duże i urządzone w taki sposób, by zagwarantowana była higiena tych czynności;

b) opakowanie zbiorcze i opakowanie jednostkowe muszą zostać umieszczone, niezwłocznie po ich wyprodukowaniu, w hermetycznym, ochronnym pokrowcu; pokrowiec ten musi być chroniony przed uszkodzeniem w czasie transportu do zakładu i przechowywany w higienicznych warunkach w oddzielnym pomieszczeniu w zakładzie;

c) pomieszczenia do magazynowania materiałów do opakowań zbiorczych muszą być wolne od kurzu i szkodników i nie mogą mieć powietrznego połączenia z pomieszczeniami, w których znajdują się substancje mogące skazić świeże mięso. Opakowanie nie może być składowane na podłodze;

d) opakowania zbiorcze muszą być przygotowane do użycia w warunkach higienicznych przed wniesieniem ich do pomieszczenia;

e) opakowania zbiorcze należy wnieść, przestrzegając zasad higieny, do pomieszczenia i bezzwłocznie użyć. Nie mogą mieć z nimi styczności osoby zajmujące się świeżym mięsem;

f) niezwłocznie po umieszczeniu w opakowaniu zbiorczym mięso należy umieścić w przeznaczonych do tego celu pomieszczeniach magazynowych.

63. W opakowaniu zbiorczym określonym w niniejszym rozdziale, można umieszczać tylko kawałki mięsa pochodzące od zwierząt tego samego gatunku.

Rozdział  XII

ŚWIADECTWO ZDROWIA

64. Oryginał świadectwa zdrowia, dołączony do mięsa w czasie transportu do kraju przeznaczenia, musi zostać wystawiony przez urzędowego lekarza weterynarii w momencie załadunku.

Świadectwo musi być zgodne, pod względem formy i treści, z wzorem w załączniku II, i sporządzone co najmniej w języku urzędowym lub językach urzędowych kraju przeznaczenia. Musi być sporządzone na pojedynczej kartce papieru.

Rozdział  XIII

SKŁADOWANIE

65. – świeże mięso musi zostać schłodzone niezwłocznie po badaniu poubojowym i przechowywane w stałej, wewnętrznej temperaturze nie wyższej niż + 7 °C w przypadku tuszy i kawałków mięsa, a w przypadku podrobów + 3 °C.

– świeże mięso przeznaczone do zamrożenia, po uboju i następującym po nim okresie stabilizacyjnym, musi zostać poddane szybkiemu zamrożeniu. Zamrożone mięso należy przechowywać w temperaturze - 12 °C lub niższej.

66. W pomieszczeniach określonych w rozdziale III ust. 15 i 16, nie może być przechowywany żaden inny produkt, który mógłby wpłynąć niekorzystnie na higienę mięsa lub je skazić, chyba że mięso jest opakowane i przechowywane oddzielnie.

67. Temperatura przechowywania i temperatura w pomieszczeniach magazynu, określonych w rozdziale III ust. 15 i 16, musi być rejestrowana.

Rozdział  IV

TRANSPORT

68. Świeże mięso musi być transportowane w zaplombowanych środkach transportu, zaprojektowanych i wyposażonych w taki sposób, by przez cały czas transportu były utrzymywane temperatury określone w rozdziale XIII.

W przypadku kiedy mięso jest transportowane z ubojni do zakładu rozbioru w tym samym Państwie Członkowskim, plombowanie nie jest konieczne.

69. Środki transportu przeznaczone do transportowania takiego mięsa muszą spełniać następujące wymagania:

a) ich wewnętrzne powierzchnie lub jakakolwiek inna część mogąca zetknąć się z mięsem musi być wykonana z nieulegającego korozji materiału, który nie może zmienić organoleptycznych właściwości mięsa lub sprawić, że mięso stanie się szkodliwe dla zdrowia człowieka; powierzchnie te muszą być gładkie i łatwe do czyszczenia i dezynfekcji;

b) muszą być wyposażone w skuteczne środki służące do ochrony mięsa przed owadami, kurzem, a także być wodoszczelne;

c) w celu przewozu tusz, półtusz lub ćwierćtusz i nieopakowanego rozebranego mięsa, muszą być wyposażone w nieulegające korozji urządzenia do zawieszania mięsa, umocowane na takiej wysokości, żeby mięso nie mogło dotknąć podłogi; przepis ten nie ma zastosowania do zamrożonego mięsa w higienicznym opakowaniu zbiorczym. W przypadku transportu samolotem, urządzenia do zawieszania mięsa nie są wymagane, pod warunkiem, że zapewni się odpowiednie, nieulegające korozji urządzenia do higienicznego załadunku, składowania i rozładowania mięsa.

70. Środki transportu przeznaczone do transportu mięsa nie mogą być w żadnym wypadku używane do przewozu żywych zwierząt lub jakichkolwiek produktów mogących w jakiś sposób wpłynąć na mięso lub spowodować jego skażenie.

71. W tym samym czasie i tym samym środkiem transportu, nie można poza mięsem, przewozić żadnego innego produktu, który mógłby niekorzystnie wpłynąć na higienę mięsa lub spowodować jego skażenie, chyba że zostaną przedsięwzięte właściwe środki ostrożności. Ponadto, wraz z mięsem nie można przewozić żołądków, chyba że zostały sparzone lub wyczyszczone, ani głów i końców kończyn, chyba że zostały oskórowane lub sparzone i pozbawione szczeciny.

72. Świeżego mięsa nie można przewozić pojazdem lub w kontenerze, który nie jest czysty i nie został zdezynfekowany.

73. Tusze, półtusze i ćwierćtusze, z wyłączeniem mrożonego mięsa zapakowanego zgodnie z wymaganiami higieny, muszą być przez cały czas transportu zawieszone, z wyjątkiem transportu lotniczego zgodnie z ust. 69 lit. c).

Pozostałe kawałki mięsa i podroby należy zawiesić lub umieścić na podstawkach, jeżeli nie zostały opakowane lub umieszczone w odpornych na korozję pojemnikach. Takie podstawki, opakowania lub pojemniki muszą spełniać wymagania higieny i, w szczególności, przepisy niniejszej dyrektywy, odnoszące się do opakowań.

Wnętrzności przewozi się zawsze w mocnych, wodoodpornych i nieprzepuszczających tłuszczu opakowaniach, których można użyć ponownie jedynie po oczyszczeniu i dezynfekcji.

74. Urzędowy lekarz weterynarii musi przed wysyłką zapewnić, by służące do transportu pojazdy lub kontenery oraz warunki ładowania spełniały higieniczne wymogi niniejszego rozdziału.

..................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK  II

ŚWIADECTWO ZDROWIA

grafika

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.1983.59.10
• Rodzaj: Dyrektywa
• Tytuł: Dyrektywa 83/90/EWG zmieniająca dyrektywę 64/433/EWG w sprawie problemów zdrowotnych wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy świeżym mięsem
• Data aktu: 07/02/1983
• Data ogłoszenia: 05/03/1983
• Data wejścia w życie: 15/02/1983, 01/05/2004