(Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie - Środowisko naturalne - Emisje gazów cieplarnianych - Pakiet klimatyczno-energetyczny 2030 - Dyrektywa (UE) 2018/410 - Rozporządzenie (UE) 2018/842 - Rozporządzenie (UE) 2018/841 - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)Język postępowania: angielski
(2019/C 230/61)
(Dz.U.UE C z dnia 8 lipca 2019 r.)
Strony
Strona skarżąca: Armando Carvalho (Santa Comba Dão, Portugalia) i pozostali skarżący, których nazwiska są zawarte w załączniku do postanowienia (przedstawiciele: profesor G. Winter, adwokat R. Verheyen i H. Leith, barrister)
Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: L. Darie i A. Tamás, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Moore i M. Simm, pełnomocnicy)
Przedmiot
Po pierwsze, oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia częściowej nieważności dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/410 z dnia 14 marca 2018 r. zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE w celu wzmocnienia efektywnych pod względem kosztów redukcji emisji oraz inwestycji niskoemisyjnych oraz decyzję (UE) 2015/1814 (Dz.U. 2018, L 76, s. 3), w szczególności jej art. 1, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie wiążących rocznych redukcji emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie od 2021 r. do 2030 r. przyczyniających się do działań na rzecz klimatu w celu wywiązania się z zobowiązań wynikających z Porozumienia paryskiego oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 525/2013 (Dz.U. 2018, L 156, s. 26), w szczególności jego art. 4 ust. 2 i załącznika I do tego rozporządzenia, oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/841 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie włączenia emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w wyniku działalności związanej z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem do ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030 i zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 525/2013 oraz decyzję nr 529/2013/UE (Dz.U. 2018, L 156, s. 1), w szczególności jej art. 4, a po drugie, oparte na art. 268 i 340 TFUE żądanie nakazania naprawienia szkody, jaką mieli ponieść skarżący.
Sentencja