Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2005 r. przez Urząd Nadzoru EFTA przeciwko Królestwu Norwegii(Sprawa E-3/05)
(2005/C 159/10)
(Dz.U.UE C z dnia 30 czerwca 2005 r.)
Skarga przeciwko Królestwu Norwegii została wniesiona do Trybunału EFTA w dniu 12 kwietnia 2005 r. przez Urząd Nadzoru EFTA, reprezentowany przez Nielsa Fengera i Arne Torstena Andersena, działających jako przedstawiciele Urzędu Nadzoru EFTA, 35, Rue Belliard, B-1040 Bruksela.
Skarżący twierdzi, iż Trybunał powinien:
1. oświadczyć, że stosując wymóg dotyczący miejsca zamieszkania w hrabstwie Finnmark lub w siedmiu określonych gminach miejskich w hrabstwie Troms w odniesieniu do uprawnienia do przysługującego w Finnmark dodatku do zasiłku rodzinnego, Królestwo Norwegii nie wypełniło swoich zobowiązań wynikających z art. 73 aktu wymienionego w pkt 1 załącznika VI do Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie), dostosowanego do Porozumienia EOG protokołem 1 do tego porozumienia, lub oświadczyć, że stosując wspomniany wymóg dotyczący miejsca zamieszkania, Królestwo Norwegii nie wypełniło swoich zobowiązań wynikających z art. 7 ust. 2 aktu wymienionego w pkt 2 załącznika V (rozporządzenie Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników we Wspólnocie), dostosowanego do Porozumienia EOG protokołem 1 do tego porozumienia, oraz
2. obciążyć Królestwo Norwegii kosztami postępowania.
Kontekst prawny i faktyczny oraz zarzuty prawne przytoczone w sprawie:
– Sprawa dotyczy regionalnego dodatku do zasiłków rodzinnych w Norwegii, przyznawanego osobom wychowującym dzieci zamieszkujące na określonym obszarze.
– Przepisy prawa norweskiego wymagają, aby beneficjent dodatku zamieszkiwał na określonym obszarze ze swoim dzieckiem. Przyznanie dodatku nie jest uwarunkowane miejscem pracy beneficjenta.
– Artykuł 29 Porozumienia EOG stanowi o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w celu umożliwienia swobodnego przepływu pracowników i osób prowadzących działalność na własny rachunek w ramach EOG.
– Artykuł 73 rozporządzenia 1408/71 stanowi, że pracownik lub osoba prowadząca działalność na własny rachunek podlegająca ustawodawstwu państwa EOG i zamieszkująca na terytorium innego państwa EOG jest uprawniona do świadczeń rodzinnych przewidzianych przez ustawodawstwo tego pierwszego państwa, tak jak gdyby zamieszkiwała na terytorium tego państwa.
– Artykuł 7 ust. 2 rozporządzenia 1612/68 stanowi, że pracownicy-migranci korzystają z takich samych przywilejów socjalnych jak pracownicy krajowi.
