(Sprawa T-156/04)(2004/C 179/24)
(Język postępowania: francuski)
(Dz.U.UE C z dnia 10 lipca 2004 r.)
Dnia 27 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesiona przez Electricité de France (EDF), z siedzibą w Paryżu, reprezentowaną przez Michela Debroux, avocat, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.
Skarżąca wnosi do Sądu o:
– Uchylenie artykułów 3 i 4 ostatecznej decyzji Komisji C(2003)4637 z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie pomocy publicznej udzielonej przez Francję skarżącej oraz sektorowi produkcji energii elektrycznej i gazownictwa w postaci ułatwień księgowych i podatkowych, przyznanych w roku 1997, w momencie restrukturyzacji bilansu EDF;
– Ewentualnie, uchylenie artykułów 3 i 4 zaskarżonej decyzji ze względu na znaczne zawyżenie kwoty, której zwrot nakazano EDF;
– Obciążyć Komisję kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
W zaskarżonej decyzji Komisja uznała, że niezapłacenie przez skarżącą podatku dochodowego od osób prawnych należnego z tytułu przekształcenia w dotację na podwyższenie kapitału, niepodlegających opodatkowaniu zaliczek na przyszłe koszty uzyskania przychodu utworzonych w związku z odnowieniem jej sieci przesyłowej, stanowiło pomoc publiczną niezgodną ze wspólnym rynkiem.
Na poparcie skargi skarżąca podnosi przede wszystkim zarzut złamania podstawowych zasad proceduralnych. Wskazuje, że poprzez zmianę opinii pomiędzy wszczęciem postępowania a wydaniem zaskarżonej decyzji, bez umożliwienia przedstawienia uwag przez skarżącą, Komisja naruszyła jej prawo do obrony.
Skarżąca twierdzi następnie, że działania będące przedmiotem decyzji Komisji należy postrzegać jako uprawnioną operację jego dokapitalizowania. Komisja, nie odpowiadając na ten argument, nie dopełniła obowiązku uzasadnienia decyzji i popełniła błąd w interpretacji pojęcia pomocy publicznej. Skarżąca twierdzi również, w ramach tego samego zarzutu, że będące przedmiotem decyzji działania nie miały wpływu na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi, nie można ich zatem uznać za pomoc publiczną.
Wreszcie, na poparcie swojego dodatkowego wniosku, skarżąca twierdzi, że w zaskarżonej decyzji nałożono na nią obowiązek zwrotu kwoty wyższej, niż kwota, którą można by ewentualnie uznać za należną.
