Japonia-Polska. Układ o handlu i żegludze. Tokio.1978.11.16.

UKŁAD

między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Japonią o handlu i żegludze,

podpisany w Tokio dnia 16 listopada 1978 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 16 listopada 1978 r. został podpisany w Tokio Układ między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Japonią o handlu i żegludze w następującym brzmieniu:

UKŁAD

między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Japonią o handlu i żegludze.

Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Japonii, kierując się pragnieniem umacniania więzów przyjaźni i wzajemnej współpracy między obu krajami oraz

potwierdzając swoje zainteresowanie w popieraniu, ułatwianiu i tworzeniu bardziej sprzyjających warunków stałego rozwoju stosunków między obu krajami w dziedzinach handlu, gospodarki i żeglugi,

postanowiły zawrzeć Układ o handlu i żegludze, oparty na zasadach równości i wzajemnych korzyści, i w tym celu wyznaczyły swych Pełnomocników: (pominięto),

którzy po przedstawieniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, uzgodnili, co następuje:

Artykuł  1

Umawiające się Strony będą, zgodnie ze swymi odpowiednimi ustawami i innymi przepisami, dążyć do wzajemnie korzystnej współpracy, mającej na celu rozszerzanie handlu oraz wcmacnianie stosunków gospodarczych między obu krajami i zachęcać do podejmowania inicjatyw i środków sprzyjających tym celom.

Artykuł  2

1. W odniesieniu do opłat celnych i wszelkiego rodzaju należności nakładanych na import lub eksport albo w związku z importem bądź eksportem lub nakładanych w związku z przelewem płatności za granicę z tytułu importu albo eksportu oraz w odniesieniu do trybu pobierania tych opłat i należności oraz w odniesieniu do wszelkich przepisów i formalności dotyczących importu i eksportu, a także w odniesieniu do wszelkich spraw, o których mowa w artykule 5 niniejszego układu, jakakolwiek korzyść, udogodnienie, przywilej bądź immunitet, które zostały już lub mogą być przyznane przez jedną z Umawiających się Stron jakiemukolwiek produktowi pochodzącemu z kraju trzeciego lub przeznaczonemu dla kraju trzeciego, będą przyznane natychmiast i bezwarunkowo podobnemu produktowi pochodzącemu z terytorium drugiej Umawiającej się Strony lub przeznaczonemu dla terytorium drugiej Umawiającej się Strony.

2. Postanowienia powyższego ustępu nie będą miały zastosowania do specjalnych korzyści przyznanych przez jedną z Umawiających się Stron:

a) naturalnym produktom morza, wyłowionym przez statki tej Umawiającej się Strony;

b) produktom przetworzonym bądź wyprodukowanym na morzu na statkach tej Umawiającej się Strony z naturalnych produktów morza; oraz

c) krajom graniczącym w celu ułatwiania obrotu granicznego.

Artykuł  3

1. Żadne zakazy albo ograniczenia nie będą stosowane przez którąkolwiek Umawiającą się Stronę w związku z importem jakiegokolwiek produktu z terytorium drugiej Umawiającej się Strony lub jego eksportem na terytorium tej Umawiającej się Strony, chyba że takie zakazy albo ograniczenia są stosowane w związku z importem podobnego produktu z jakiegokolwiek kraju trzeciego lub eksportem podobnego produktu do jakiegokolwiek kraju trzeciego.

2. Postanowienia powyższego ustępu nie będą interpretowane jako uniemożliwiające którejkolwiek Umawiającej się Stronie podejmowanie bądź stosowanie środków dla ochrony podstawowych interesów w zakresie bezpieczeństwa, jak również dla ochrony zdrowia publicznego oraz ochrony zwierząt i roślin przed chorobami, szkodliwymi insektami i pasożytami.

Artykuł  4

1. Produkty jednej Umawiającej się Strony przewożone tranzytem przez terytorium jednego bądź więcej krajów trzecich nie będą podlegały w związku z importem na terytorium drugiej Umawiającej się Strony opłatom celnym lub należnościom wyższym niż te, którym by podlegały, jeżeli byłyby importowane bezpośrednio z terytorium pierwszej Umawiającej się Strony.

2. Postanowienia powyższego ustępu stosuje się także do towarów, które podczas ich przewozu przez terytorium kraju trzeciego podlegały przeładunkowi, przepakowaniu i składowaniu w magazynach.

Artykuł  5

1. Produkty pochodzące z terytorium jednej Umawiającej się Strony i importowane na terytorium drugiej Umawiającej się Strony nie będą pośrednio lub bezpośrednio podległy na terytorium tej drugiej Umawiającej się Strony żadnym wewnętrznym podatkom albo jakimkolwiek innym wewnętrznym należnościom ponad te, które są stosowane bezpośrednio lub pośrednio do podobnych produktów krajowych.

2. Produktom pochodzącym z terytorium jednej Umawiającej się Strony i importowanym na terytorium drugiej Umawiającej się Strony będzie przyznane na terytorium tej drugiej Umawiającej się Strony traktowanie nie mniej korzystne niż przyznane podobnym produktom krajowym, w odniesieniu do wszelkich ustaw i innych przepisów oraz wymagań dotyczących ich sprzedaży, oferowania do sprzedaży, zakupu, przewozu, dystrybucji bądź użytkowania na rynku wewnętrznym.

Artykuł  6

Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 1 artykułu 2 niniejszego układu każda Umawiająca się Strona przyzna, zgodnie ze swymi ustawami i innymi przepisami, najbardziej uprzywilejowane traktowanie w odniesieniu do zwalniania z opłat celnych i należności następujących artykułów drugiej Umawiającej się Strony, które są czasowo wwiezione na jej terytorium i z powrotem z niego wywiezione:

a) próbki towarów;

b) artykuły przeznaczone do prób i doświadczeń,

c) artykuły przeznaczone na wystawy, konkursy i targi;

d) narzędzia dla monterów do montażu i instalowania urządzeń;

e) artykuły przeznaczone do przetworzenia lub do naprawy oraz materiały potrzebne do przetwarzania lub naprawy;

f) pojemniki, w których są eksportowane lub importowane towary.

Artykuł  7

1. Każda Umawiająca się Strona zobowiązuje się, że jeżeli utworzy ona bądź będzie prowadzić przedsiębiorstwo państwowe lub gdy udzieli formalnie bądź faktycznie jakiemukolwiek przedsiębiorstwu wyłącznych lub specjalnych przywilejów, to przedsiębiorstwo takie w swoich transakcjach kupna bądź sprzedaży wiążących się z importem lub eksportem będzie postępować zgodnie z ogólnymi zasadami niedyskryminacyjnego traktowania.

2. Postanowienia powyższego ustępu rozumie się w ten sposób, że przedsiębiorstwo takie powinno, z należytym uwzględnieniem innych postanowień niniejszego układu, kierować się w wymienionych transakcjach kupna bądź sprzedaży jedynie względami natury handlowej, m. in. ceną, gatunkiem, rozporządzalnymi ilościami, możliwością zbytu i innymi warunkami kupna bądź sprzedaży.

Artykuł  8

1. Obywatele jednej Umawiającej się Strony korzystają na terytorium drugiej Umawiającej się Strony z traktowania narodowego i, na zasadzie wzajemności, z najbardziej uprzywilejowanego traktowania w zakresie ochrony ich osoby i majątku.

2. Obywatele jednej Umawiającej się Strony korzystają na terytorium drugiej Umawiającej się Strony z traktowania narodowego i, na zasadzie wzajemności, z najbardziej uprzywilejowanego traktowania w zakresie dostępu do sądów i organów administracyjnych na wszystkich szczeblach jurysdykcji, zarówno w dochodzeniu, jak i obronie swoich praw.

3. Obywatele każdej Umawiającej się Strony mają prawo porozumiewania się z urzędnikiem konsularnym swojego kraju i odwiedzania go w konsulacie.

4. Jeżeli na terytorium jednej Umawiającej się Strony obywatel drugiej Umawiającej się Strony został zatrzymany w związku z toczącym się postępowaniem karnym lub z innego powodu, właściwe organy pierwszej Umawiającej się Strony powiadomią o tym natychmiast urzędnika konsularnego tej drugiej Umawiającej się Strony. Urzędnikowi konsularnemu tej drugiej Umawiającej się Strony zezwoli się bezzwłocznie na odwiedzenie takiego obywatela i porozumienie się z nim.

5. Prawa urzędnika konsularnego, o których mowa w powyższym ustępie, będą wykonywane zgodnie z ustawami i innymi przepisami państwa przyjmującego. Jednakże stosowanie wspomnianych ustaw i innych przepisów nie może naruszyć tych praw.

6. Obywatele jednej Umawiającej się Strony nie podlegają na terytorium drugiej Umawiającej się Strony podatkom, opłatom lub należnościom jakiegokolwiek rodzaju, innym lub bardziej uciążliwym niż te, jakie są nakładane na obywateli jakiegokolwiek kraju trzeciego. Każda Umawiająca się Strona zastrzega sobie jednak prawo przyznania ściśle określonych korzyści podatkowych na zasadzie wzajemności lub przyznania specjalnych korzyści podatkowych na podstawie umów o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu.

Artykuł  9

1. Osoby prawne prowadzące działalność gospodarczą, m. in. działalność handlową, przemysłową i finansową, utworzone zgodnie z ustawami i innymi przepisami jednej Umawiającej się Strony i mające siedziby na jej terytorium, będą uznane za osoby prawne na terytorium drugiej Umawiającej się Strony.

2. Obywatelom i osobom prawnym jednej Umawiającej się Strony przyznaje się na terytorium drugiej Umawiającej się Strony najbardziej uprzywilejowane traktowanie we wszystkich sprawach dotyczących ich działalności gospodarczej, m. in. działalności handlowej, przemysłowej i finansowej.

3. Osoby prawne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mają prawo być reprezentowane przez agentów na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, zgodnie z ustawami i innymi przepisami tej drugiej Umawiającej się Strony.

4. Postanowienia artykułu 8 niniejszego układu stosuje się odpowiednio do wspomnianych osób prawnych w takim stopniu, w jakim mają one zastosowanie do osób prawnych.

Artykuł  10

1. Statki podnoszące banderę jednej z Umawiających się Stron i mające wymagane przez jej ustawy i inne przepisy dokumenty stwierdzające przynależność państwową statku będą uważane za statki tej Umawiającej się Strony.

2. Statki handlowe jednej z Umawiających się Stron będą miały prawo wejścia, wyjścia i zakotwiczenia we wszystkich portach, miejsca i na wodach drugiej Umawiającej się Strony, otwartych dla handlu i żeglugi międzynarodowej, w takim samym zakresie i na tych samych warunkach co statki handlowe drugiej Umawiającej się Strony i jakiegokolwiek innego kraju trzeciego.

3. Statkom handlowym jednej z Umawiających się Stron, ich załogom, pasażerom i ładunkom przyznane będzie przez drugą Umawiającą się Stronę traktowanie pod każdym względem nie mniej korzystne od tego, z jakiego korzystają w portach, miejscach i na wodach tej drugiej Umawiającej się Strony statki handlowe, ich załogi, pasażerowie i ładunki tej drugiej Umawiającej się Strony i jakiegokolwiek kraju trzeciego.

4. Świadectwa pomiarowe statków, wydane przez właściwe organy jednej z Umawiających się Stron, uznawane będą przez właściwe organy drugiej Umawiającej się Strony za równorzędne ze świadectwami wydanymi przez nie.

Artykuł  11

Postanowienia powyższego artykyłu nie mają zastosowanie do żeglugi kabotażowej. Jednakże rejsy statków handlowych jednej Umawiającej się Strony z portu do portu drugiej Umawiającej się Strony, odbywane zgodnie z ustawami i innymi przepisami tej drugiej Umawiającej się Strony, w celu wyokrętowania wszystkich lub części pasażerów bądź wyładowania całości lub części ładunków przywiezionych z zagranicy albo w celu wzięcia na statek wszystkich lub części pasażerów bądź łądunków z przeznaczeniem do innego obcego kraju, nie będą uważane za wspomnianą wyżej żeglugę kabotażową.

Artykuł  12

W razie rozbicia, uszkodzenia na morzu lub przymusowego zawinięcia statku do portu, jedna Umawiająca się Strona udzieli statkom drugiej Umawiającej się Strony oraz ich załogom, pasażerom i ładunkom takiej samej pomocy i ochrony, jak również takich samych przywilejów i immunitetów, jakie przyznawane są w podobnych przypadkach przez pierwszą Umawiającą się Stronę jej własnym statkom oraz ich załogom, pasażerom i ładunkom. Towary ocalałe z takich statków będą zwalniane od wszelkich opłat celnych, chyba że zostaną wprowadzone na rynek wewnętrzny.

Artykuł  13

W razie zawinięcia statku jednej Umawiającej się Strony do portów lub innych miejsc zakotwiczenia drugiej Umawiającej się Strony urzędnik konsularny pierwszej Umawiającej się Strony ma prawo udzielenia wszelkiej pomocy temu statkowi oraz jego załodze i pasażerom.

Artykuł  14

Umawiające się Strony, stosownie do właściwych umów międzynarodowych, których są stronami, oraz zgodnie z ich odpowiednimi ustawami i innymi przepisami, będą podejmować odpowiednie środki mające na celu ułatwianie transportu i łączności między obu krajami.

Artykuł  15

1. Każda Umawiająca się Strona uzna za wiążące i wykona - zgodnie z przepisami procedury obowiązującej na terytorium, na którym dochodzi się praw z orzeczenia - orzeczenia arbitrażowe dotyczące sporów, jakie mogą wyniknąć z kontraktów handlowych lub w związku z kontraktami handlowymi zawartymi między obywatelami lub osobami prawnymi jednej Umawiającej się Strony, o których mowa w artykule 9 niniejszego układu, a obywatelami lub osobami prawnymi drugiej Umawiającej się Strony, pod warunkiem że rozstrzyganie takich sporów w drodze arbitrażu zostało przewidziane w samych kontraktach lub w odrębnych porozumieniach, sporządzonych w należytej formie.

2. Odmowa uznania i wykonania orzeczenia może nastąpić:

1) na wniosek strony, przeciwko której orzeczenie jest skierowane, tylko wówczas, gdy strona ta dostarczy właściwemu organowi Umawiającej się Strony, do którego skierowano żądanie uznania i wykonania, dowodu, że

a) stronom kontraktu lub porozumienia, o których mowa w poprzednim ustępie, zgodnie z prawem mającym do nich zastosowanie, brak było pełnej zdolności albo że wspomniany kontrakt lub porozumienie jest nieważne zgodnie z prawem, któremu strony poddały ten kontrakt lub porozumienie, albo - w razie braku wzmianki w tym względzie - zgodnie z prawem kraju, w którym orzeczenie zostało wydane;

b) strona, przeciwko której orzeczenie jest skierowane, nie była należycie powiadomiona o wyznaczeniu arbitra bądź o postępowaniu arbitrażowym albo że z innego powodu nie mogła przedstawić swojej sprawy;

c) orzeczenie odnosi się do sporu nie wymienionego w zapisie na sąd polubowny lub nie odpowiadającego warunkom zapisu albo że zawiera ono rozstrzygnięcia przekraczające zakres zapisu na sąd polubowny; jeżeli jednak rozstrzygnięcie spraw, które zostały poddane arbitrażowi, da się oddzielić od rozstrzygnięcia spraw nie poddanych arbitrażowi, to ta część orzeczenia, która zawiera rozstrzygnięcie spraw poddanych arbitrażowi, może zostać uznana i wykonana;

d) skład organu arbitrażowego bądź procedura arbitrażowa nie były zgodne z porozumieniem stron, albo - w razie braku takiego porozumienia - nie były zgodne z prawem kraju, w którym odbył się arbitraż; lub

e) orzeczenie nie stało się jeszcze dla stron wiążące albo że właściwy organ kraju, w którym lub zgodnie z prawem którego orzeczenie zostało wydane, unieważnił je lub zawiesił jego wykonanie; albo

2) jeżeli właściwy organ Umawiającej się Strony, na której terytorium uznanie i wykonanie są dochodzone, stwierdzi, że:

a) zgodnie z prawem tej Umawiającej się Strony przedmiot sporu nie może być rozstrzygany w drodze arbitrażu; albo

b) uznanie i wykonanie orzeczenia byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym tej Umawiającej się Strony.

Artykuł  16

Wszelkie płatności między Umawiającymi się Stronami będą dokonywane przez upoważnione do tego banki w walutach wymienialnych, zgodnie z ustawami, przepisami i rozporządzeniami dewizowymi obowiązującymi w każdym z obu krajów.

Artykuł  17

Każda Umawiająca się Strona ustosunkuje się przychylnie do jakiejkolwiek sprawy związanej z wykonywaniem niniejszego układu, jaka może jej być przedstawiona przez drugą Umawiającą się Stronę, i stworzy odpowiednie warunki do przeprowadzenia konsultacji.

Artykuł  18

Umawiające się Strony, mając na uwadze osiągnięcie celów niniejszego układu, utworzą Wspólną Komisję. Będzie się ona zbierała w zasadzie raz w roku, na przemian w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i w Japonii. Szczegółowe zadania oraz regulamin Wspólnej Komisji zostaną ustalone przez Umawiające się Strony w odrębnym uregulowaniu.

Artykuł  19

Z dniem wejścia w życie niniejszego układu traci moc Traktat handlowy między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Japonią, podpisany w Tokio dnia 26 kwietnia 1958 r.

Artykuł  20

1. Układ niniejszy podlega ratyfikacji. Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi w Warszawie, tak szybko, jak to będzie możliwe.

2. Układ niniejszy wejdzie w życie trzydziestego dnia po dniu wymiany dokumentów ratyfikacyjnych i będzie obowiązywać przez okres pięciu lat, a następnie będzie obowiązywać dopóty, dopóki nie utraci mocy zgodnie z przewidzianym w nim trybem.

3. Każda Umawiająca się Strona może spowodować utratę mocy niniejszego układu w drodze notyfikacji skierowanej do drugiej Umawiającej się Strony - z zachowaniem sześciomiesięcznego terminu wypowiedzenia - przed końcem pierwotnego okresu pięciu lat lub po upływie tego okresu w każdym czasie.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszy układ i opatrzyli go pieczęciami.

Sporządzono w Tokio dnia 16 listopada 1978 r. w dwóch egzemplarzach w języku angielskim.

PROTOKÓŁ

W czasie podpisania Układu między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Japonią o handlu i żegludze niżej podpisani Pełnomocnicy, należycie upełnomocnieni przez swoje Rządy, zgodzili się ponadto na następujące postanowienia, które będą uważane za integralne części wymienionego Układu:

1. Żadne postanowienie Układu nie może być interpretowane jako uchylenie praw i zobowiązań którejkolwiek Umawiającej się Strony, wynikających z Układu ogólnego o cłach i handlu bądź z artykułów Układu o Międzynarodowym Funduszu Walutowym, bądź z jakiegokolwiek wielostronnego porozumienia zmieniającego lub uzupełniającego je, w razie gdy ta Umawiająca się Strona jest stroną tej umowy.

2. Żadne postanowienie Układu nie może być interpretowane jako przyznające jakiekolwiek prawo lub nakładające jakiekolwiek zobowiązanie w odniesieniu do prawa autorskiego i prawa własności przemysłowej.

3. W związku z ustępem 4 artykułu 8 Układu rozumie się, że:

a) powiadomienie, o którym mowa we wspomianym ustępie, powinno być dokonane w każdym przypadku w ciągu trzech dni od momentu, kiedy dany obywatel drugiej Umawiającej się Strony został zatrzymany; oraz że

b) urzędnikowi konsularnemu tej drugiej Umawiającej się Strony zezwoli się na odwiedzenie i porozumienie się z takim obywatelem w każdym przypadku w ciągu czterech dni od momentu, kiedy obywatel ten został zatrzymany.

4. Niezależnie od postanowień artykułu 10 Układu każda Umawiająca się Strona może zastrzec sobie prawo udzielenia specjalnych przywilejów w zakresie żeglugi śródlądowej swoim własnym statkom i statkom jakiegokolwiek sąsiadującego kraju, jak również prawo udzielenia specjalnych przywilejów w zakresie przepisów portowych statkom jakiegokolwiek sąsiadującego kraju, który nie posiada portów morskich.

5.

1) Żadne postanowienie artykułu 15 Układu nie może być interpretowane jako uchylające prawa bądź zobowiązania, które Umawiająca się Strona posiada lub może posiadać jako strona Konwencji o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych, sporządzonej w Nowym Jarku dnia 10 czerwca 1958 roku, bądź jakiegokolwiek wielostronnego porozumienia zmieniającego bądź uzupełniającego ją.

2) Umawiające się Strony będą popierały wszelkimi możliwymi środkami korzystanie z organów arbitrażowych w obu krajach dla rozstrzygania sporów, jakie mogą wyniknąć z kontraktów handlowych lub w związku z kontraktami handlowymi zawartymi między obywatelami lub osobami prawnymi, o których mowa w artykule 9 Układu, jednej Umawiającej się Strony a obywatelami lub takimi osobami prawnymi drugiej Umawiającej się Strony.

Na dowód czego wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszy protokół i opatrzyli go pieczęciami.

Sporządzono w Tokio dnia 16 listopada 1978 r. w dwóch egzemplarzach w języku angielskim.

Po zaznajomieniu się z powyższym układem Rada Państwa uznała go i uznaje za słuszny zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych; oświadcza, że jest on przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywany.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie dnia 15 listopada 1979 r.

• Identyfikator: Dz.U.1981.7.29
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Japonia-Polska. Układ o handlu i żegludze. Tokio.1978.11.16.
• Data aktu: 16/11/1978
• Data ogłoszenia: 18/03/1981
• Data wejścia w życie: 26/10/1980