Konwencja celna dotycząca czasowego przywozu wyposażenia naukowego. Bruksela.1968.06.11.

KONWENCJA CELNA

dotycząca czasowego przywozu wyposażenia naukowego,

sporządzona w Brukseli dnia 11 czerwca 1968 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 11 czerwca 1968 roku została sporządzona w Brukseli Konwencja celna dotycząca czasowego przywozu wyposażenia naukowego.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona Konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 10 maja 1971 roku.

(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru.)

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA CELNA

dotycząca czasowego przywozu wyposażenia naukowego, sporządzona w Brukseli dnia 11 czerwca 1968 r.

WSTĘP

Umawiające się Strony niniejszej konwencji, opracowanej pod auspicjami Rady Współpracy Celnej i w porozumieniu z Organizacją Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury (UNESCO),

uważając, że rozwój badań naukowych i nauczania ma żywotne znaczenie dla postępu społecznego i ekonomicznego,

przekonane, że przyjęcie powszechnych ułatwień dotyczących wolnego od opłat i należności celnych czasowego przywozu wyposażenia do celów badań naukowych lub nauczania może skutecznie przyczynić się do tego,

uzgodniły, co następuje:

Rozdział  I

Definicje.

Artykuł  1.

Do celów niniejszej konwencji:

a) określenie "wyposażenie naukowe" oznacza przyrządy, aparaturę, maszyny i ich akcesoria używane do celów badań naukowych lub nauczania;

b) określenie "należności celne i opłaty przywozowe" oznacza należności celne oraz wszelkie inne należności, opłaty, podatki lub inne obciążenia pobierane od przywozu albo w związku z przywozem towarów, z wyłączeniem jednak należności i opłat odpowiadających przybliżonym kosztom wyświadczonych usług;

c) określenie "odprawa warunkowa" oznacza czasowy przywóz wolny od należności celnych przywozowych i wolny od zakazów i ograniczeń przywozowych, pod warunkiem powrotnego wywozu;

d) określenie "instytucje upoważnione" oznacza państwowe lub prywatne instytucje naukowe lub szkoleniowe, których celem nie jest zasadniczo osiąganie zysków, a które zostały upoważnione przez właściwe władze kraju przewozu do otrzymywania wyposażenia naukowego na zasadach odprawy warunkowej;

e) określenie "ratyfikacja" oznacza ratyfikację, przyjęcie lub zatwierdzenie;

f) określenie "Rada" oznacza organizację powołaną przez Konwencję w sprawie ustanowienia Rady Współpracy Celnej, sporządzoną w Brukseli dnia 15 grudnia 1950 roku.

Rozdział  II

Zakres.

Artykuł  2.

Każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się do zezwalania na odprawę warunkową:

a) wyposażania naukowego przeznaczonego do użytku na jej terytorium jedynie do celów badań naukowych lub nauczania:

b) części zamiennych do wyposażenia naukowego odprawionego warunkowo zgodnie z punktem a) niniejszego artykułu;

c) narzędzi przeznaczonych do obsługi, kontroli, pomiarów lub naprawy wyposażenia naukowego, używanego na jej terytorium jedynie w badaniach naukowych lub szkoleniowych.

Artykuł  3.

Odprawa warunkowa wyposażenia naukowego, części zapasowych i narzędzi może być dokonana pod następującymi warunkami:

a) że są one przywożone przez upoważnione instytucje i użytkowane pod ich kontrolą i nadzorem;

b) że są używane na terytorium kraju przywozu do celów niehandlowych;

c) że są przywożone w ilościach odpowiadających celowi przywozu;

d) że możliwe jest zidntyfikowanie ich przy powrotnym wywozie;

e) że w czasie znajdowania się w kraju przywozu pozostają własnością osoby fizycznej zamieszkałej za granicą lub osoby prawnej mającej siedzibę za granicą.

Artykuł  4.

Każda Umawiajaca się Strona może zawiesić częściowo lub całkowicie zobowiązania wynikające z niniejszej konwencji, jeżeli towary o tej samej wartości naukowej co wyposażenie naukowe lub części zamienne mające być przedmiotem odprawy warunkowej są produkowane i dostępne w kraju przywozu.

Rozdział  III

Postanowienia szczególne.

Artykuł  5.

Każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się, w miarę możliwości, nie wymagać zabezpieczenia należności celnych i opłat przywozowych, lecz poprzestać na pisemnym zobowiązaniu. Zobowiązanie takie może być wymagane dla każdej przesyłki lub generalnie na określony czas lub w danym wypadku na okres upoważnienia udzielonego instytucji.

Artykuł  6.

1. Wyposażenie naukowe odprawione warunkowo powinno być z powrotem wywiezione w terminie sześciu miesięcy od daty przywozu. Jednakże władze celne kraju czasowego przywozu mogą zażądać powrotnego wywozu wyposażenia w terminie krótszym, który uznają za wystarczający dla osiągnięcia celu czasowego przywozu.

2. Z ważnych powodów władze celne mogą albo ustalić dłuższy termin lub też przedłużyć termin pierwotny.

3. Jeżeli całość lub część wyposażenia naukowego odprawionego warunkowo nie może być powrotnie wywieziona na skutek zajęcia innego niż zajęcie dokonane na wniosek osób prywatnych, obowiązek powrotnego wywozu zostaje zawieszony na czas trwania zajęcia.

Artykuł  7.

Powrotny wywóz wyposażenia naukowego odprawionego warunkowo może być dokonany jednorazowo lub partiami przez każdy urząd celny właściwy do dokonania takich czynności, a niekoniecznie przez urząd celny, który dokonał odprawy przywozowej.

Artykuł  8.

Wyposażenie naukowe odprawione warunkowo może być, zamiast powrotnego wywozu, rozdysponowane inaczej, w szczególności przeznaczone do użytku wewnętrznego z zastrzeżeniem dopełnienia warunków i formalności przewidzianych przez ustawodawstwo kraju czasowego przywozu.

Artykuł  9.

Powrotny wywóz całości lub części wyposażenia naukowego poważnie uszkodzonego wskutek należycie stwierdzonego wypadku nie będzie wymagany pomimo obowiązku powrotnego wywozu wynikającego z niniejszej konwencji, jeżeli stosownie do decyzji władz celnych zostanie ono:

a) obciążone należnościami celnymi i opłatami przywozowymi należnymi w danym przypadku lub

b) nieodpłatnie przekazane na rzecz Skarbu Państwa kraju czasowego przywozu, lub

c) zniszczone pod urzędową kontrolą bez kosztów dla Skarbu Państwa kraju czasowego przywozu.

Artykuł  10.

Postanowienia artykułu 9 mają zastosowanie także do części zastąpionych w wyniku naprawy lub zmian wyposażenia naukowego, dokonanych w kraju czasowego przywozu.

Artykuł  11.

Postanowienia artykułów 6, 7, 8 i 9 mają zastosowanie także do części zamiennych oraz narzędzi, o których mowa w artykule 2.

Rozdział  IV

Postanowienia różne.

Artykuł  12.

1. Każda Umawiająca się Strona ograniczy do minimum formalności celne wymagane w związku z ułatwieniami przewidzianymi niniejszą konwencją i ogłosi w terminie jak najkrótszym przepisy dotyczące tych formalności.

2. Zarówno w przywozie, jak i przy powrotnym wywozie odprawa celna wyposażenia naukowego będzie dokonywana, w miarę możliwości i potrzeby, w miejscu użytkowania tego wyposażenia.

Artykuł  13.

Postanowienia niniejszej konwencji ustalają ułatwienia minimalne i nie stanowią przeszkody w stosowaniu większych ułatwień, jakie niektóre z Umawiających się Stron przyznają lub mogą przyznać w przyszłości bądź w drodze postanowień jednostronnych, bądź na mocy umów dwustronnych lub wielostronnych.

Artykuł  14.

Do celów niniejszej konwencji terytoria Umawiających się Stron, które tworzą unię celną lub gospodarczą, mogą być uważane za jedno terytorium.

Artykuł  15.

Postanowienia niniejszej konwencji nie stanowią przeszkody w stosowaniu zakazów i ograniczeń wypływających z ustawodawstwa krajowego, a uzasadnionych względami moralności lub porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego, higieny lub zdrowia publicznego bądź też dotyczącymi ochrony patentów i znaków towarowych.

Artykuł  16.

Każde naruszenie postanowień niniejszej konwencji, każde podstawienie, fałszywe oświadczenie lub czyn powodujący bezpodstawne zastosowanie do osoby (fizycznej albo prawnej) albo do wyposażenia ułatwień przewidzianych niniejszą konwencją naraża winnego w kraju, w którym naruszenie zostało dokonane, na sankcje przewidziane ustawodawstwem tego kraju i na uiszczenie wymaganych należności i opłat przywozowych.

Rozdział  V

Postanowienia końcowe.

Artykuł  17.

1. Umawiające się Strony będą zbierać się w razie potrzeby dla zbadania warunków stosowania niniejszej konwencji, a w szczególności w celu rozważenia właściwych środków dla zapewnienia jej jednolitej interpretacji i stosowania.

2. Zebrania takie będą zwoływane przez Sekretarza Generalnego Rady na żądanie krórejkolwiek z Umawiających się Stron. Jeżeli Umawiające się Strony nie postanowią inaczej, zebrania odbywać się będą w siedzibie Rady.

3. Umawiające się Strony ustalą regulamin swoich zebrań. Decyzje Umawiających się Stron będą podejmowane większością dwóch trzecich głosów Stron obecnych i głosujących.

4. Umawiające się Strony nie mogą podejmować w żadnej sprawie decyzji, jeżeli nie jest obecna więcej niż połowa spośród nich.

Artykuł  18.

1. Każdy spór między Umawiającymi się Stronami dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji będzie w miarę możliwości rozstrzygany w drodze bezpośredniech negocjacji między tymi Stronami.

2. Każdy spór, nie rozstrzygnięty w drodze bezpośrednich negocjacji, będzie przedkładany przez Strony pozostające w sporze Umawiającym się Stronom, które zebrawszy zgodnie z postanowieniami artykułu 17 niniejszej konwencji, rozpatrzą spór i wydadzą zalecenia w celu jego rozstrzygnięcia.

3. Strony pozostające w sporze mogą z góry wyzrazić zgodę na przjęcie zaleceń Umawiających się Stron jako wiążących.

Artykuł  19.

1. Każde państwo będące członkiem Rady i każde państwo będące członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych lub jej organizacji wyspecjalizowanych może stać się Stroną niniejszej konwencji przez:

a) podpisanie jej bez zastrzeżenia ratyfikacji,

b) złożenie dokumentu ratyfikacyjnego po jej podpisaniu z zastrzeżeniem ratyfikacji lub

c) przystąpienie do niej.

2. Niniejsza konwencja jest otwarta do podpisu dla państw, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, do dnia 30 czerwca 1969 r. w siedzibie Rady w Brukseli. Po tej dacie będzie ona otwarta do przystąpienia.

3. Każde państwo, nie będące członkiem organizacji, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, do którego Sekretarz Generalny Rady na wniosek Umawiających się Stron skieruje zaproszenie, może stać się Stroną niniejszej konwencji, przystępując do niej po wejściu jej w życie.

4. Dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia będą składane Sekretarzowi Generalnemu Rady.

Artykuł  20.

1. Niniejsza konwencja wchodzi w życie po upływie trzech miesięcy od dnia, w którym pięć z państw, o których mowa w ustępie 1 artykułu 19 niniejszej konwencji, podpisze ją bez zastrzeżenia ratyfikacji albo złoży dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia.

2. W stosunku do każdego państwa, które niniejszą konwencję podpisało bez zastrzeżenia ratyfikacji, ratyfikowało ją lub przystąpiło do niej po podpisaniu konwencji bez zastrzeżenia ratyfikacji lub złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych albo dokumentów przystąpienia przez pięć państw, niniejsza konwencja wchodzi w życie po upływie trzech miesięcy od podpisania przez to państwo bez zastrzeżenia ratyfikacji lub złożenia dokumentu ratyfikacyjnego albo dokumentu przystąpienia.

Artykuł  21.

1. Niniejsza konwencja jest zawarta na czas nieokreślony. Jednakże każda Umawiająca się Strona może ją wypowiedzieć w każdej chwili po dacie wejścia jej w życie, ustalonej zgodnie z artykułem 20 niniejszej konwencji.

2. Wypowiedzenie będzie dokonane w drodze pisemnej notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady.

3. Wypowiedzenie nabiera mocy po upływie sześciu miesięcy od daty otrzymania przez Sekretarza Generalnego Rady notyfikacji o wypowiedzeniu.

Artykuł  22.

1. Umawiające się Strony, zebrawszy się zgodnie z artykułem 17, mogą zgłaszać poprawki do niniejszej konwencji.

2. Tekst zaleconej w ten sposób poprawki zostanie zakomunikowany przez Sekretarza Generalnego Rady wszstkim Umawiającym się Stronom, wszystkim innym państwom, które podpisały konwencję, Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych i Dyrektorowi Generlnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury (UNESCO).

3. W ciągu sześciu miesięcy od daty zakomunikowania o zaleconej poprawce każda z Umawiających się Stron może zawiadomić Sekretarza Generalnego Rady:

a) bądź że zgłasza sprzeciw w stosunku do zaleconej poprawki;

b) bądź że jakkolwiek skłonna byłaby przyjąć zleconą poprawkę, to jednak warunki niezbędne do tego przyjęcia nie są jeszcze spełnione w jej kraju.

4. Dopóki Umawiająca się Strona, która przesłała zawiadomienie przewidziane w ustępie 3 b) niniejszego artykułu, nie zawiadomiła Sekretarza Generalnego Rady o przyjęciu zaleconej poprawaki, może ona, w ciągu dziewięciu miesięcy od daty upływu terminu sześciu miesięcy przewidzianego w ustępie 3 niniejszego artykułu, złosić sprzeciw w stosunku do tej poprawki.

5. Jeżeli sprzeciw w stosunku do zaleconej poprawki został zgłoszony zgodnie z postanowieniami ustępów 3 i 4 niniejszego artykułu, poprawka uważana będzie za nie przyjętą i nie mającą mocy obowiązującej.

6. Jeżeli w stosunku do zaleconej poprawki nie zgłoszono żadnego sprzeciwu zgodnie z postanowieniami ustępów 3 i 4 niniejszego artykułu, poprawka uważana będzie za przyjętą w terminie następującym:

a) jeżeli żadna z Umawiających się Stron nie przesłała zawiadomienia zgodnie z ustępem 3 b) niniejszego artykułu, z chwilą upływu terminu sześciu miesięcy, o którym mowa w ustępie 3;

b) jeżeli jedna lub kilka Umawiających się Stron przesłało zawiadomienie, zgodnie z ustępem 3 b) niniejszego artykułu, w terminie najbliższym spośród dwóch następujących dat:

i) daty, w której wszystkie Umawiające się Strony, które przesłały takie zawiadomienia, notyfikowały Sekretarzowi Generalnemu Rady, że przyjmują zaleconą poprawkę, przy czym jednak za datę tę będzie się uważać zakończenie terminu sześciu miesięcy, ustalonego w ustępie 3 niniejszego artykułu, w razie gdy wszystkie akceptacje zostały notyfikowane przed upływem tego terminu;

ii) daty, w której upływa termin dziewięciu miesięcy, ustalony w ustępie 4 niniejszego artykułu.

7. Każda poprawka uznana za przyjętą wejdzie w życie po upływie sześciu miesięcy od daty uznania jej za przyjętą.

8. Sekretarz Generalny Rady zawiadomi możliwie najwcześniej wszystkie Umawiające się Strony i inne państwa, które podpisały niniejszą konwencję, o każdym sprzeciwie zgłoszonym w stosunku do zaleconej poprawki, zgodnie z ustępem 3 a), jak również o każdym zawiadomieniu skierowanym zgodnie z ustępem 3 b) niniejszego artykułu. W późniejszym terminie zawiadomi on wszystkie Umawiające się Strony i inne państwa, które niniejszą konwencję podpisały, czy Umawiająca się Strona lub Umawiające się Strony, które przesłały takie zawiadomienie, wnoszą sprzeciw w stosunku do zaleconej poprawki, czy też ją przyjmują.

9. Uważa się, że każde państwo, które ratyfikuje niniejszą konwencję lub do niej przystępuje, uznaje tym samym poprawki będące w mocy w dniu złożenia przez nie dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.

Artykuł  23.

1. Każde państwo w chwili podpisywania niniejszej konwencji bez zastrzeżenia ratyfikacji albo w chwili składania dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia bądź też w terminie późniejszym może notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Rady, że niniejsza konwencja rozciąga się na wszystkie lub niektóre terytoria, za których stosunki międznarodowe jest ono odpowiedzialne. Notyfikacja ta zacznie obowiązywać po upływie trzech miesięcy od daty jej otrzymania przez Sekretarza Generalnego Rady. Jednakże konwencja nie będzie stosowana do terytoriów wymienionych w notyfikacji pred wejściem w życie konwencji w stosunku do zainteresowanego państwa.

2. Każde państwo, które zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu notyfikowało, że niniejsza konwencja rozciąga się na terytorium, za którego stosunki międzynarodowe jest ono odpowiedzialne, może notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Rady, zgodnie z postanowieniami artykułu 21 niniejszej konwencji, że postanowienia niniejszej konwencji przestaje się stosować do tego terytorium.

Artykuł  24.

Żadne zastrzeżenie do niniejszej konwencji nie jest dopuszczalne.

Artykuł  25.

Sekretarz Generalny Rady zawiadomi wszystkie Umawiające się Strony, jak również inne państwa, które podpisały niniejszą konwencję, oraz Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych i Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury (UNESCO) o:

a) podpisaniu, ratyfikacjach, przystąpieniach, o których mowa w artykule 19 niniejszej konwencji;

b) dacie wejścia w życie niniejszej konwencji zgodnie z artykułem 20;

c) wypowiedzeniach otrzymanych zgodnie z artykułem 21;

d) poprawkach uznanych za przyjęte zgodnie z artykułem 22, jak również o dacie wejścia ich w życie;

e) notyfikacjach otrzymanych zgodnie z artykułem 23.

Artykuł  26.

Zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych niniejsza konwencja zostanie zarejestrowana w Sekretariacie Organizacji Narodów Zjednoczonych na wniosek Sekretarza Generalnego Rady.

Na dowód czego niżej podpisani pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję.

Sporządzono w Brukseli dnia jedenastego czerwca tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego ósmego roku, w językach angielskim i francuskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne, w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony u Sekretarza Generalnego Rady. Sekretarz Generalny Rady prześle uwierzytelnione jego odpisy wszystkim Państwom, o których mowa w ustępie 1 artykułu 19 niniejszej konwencji.

• Identyfikator: Dz.U.1971.29.263
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja celna dotycząca czasowego przywozu wyposażenia naukowego. Bruksela.1968.06.11.
• Data aktu: 11/06/1968
• Data ogłoszenia: 17/11/1971
• Data wejścia w życie: 14/09/1971