Bułgaria-Polska. Konwencja konsularna. Sofia.1961.09.19.

KONWENCJA KONSULARNA MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A LUDOWĄ REPUBLIKĄ BUŁGARII,

podpisana w Sofii dnia 19 września 1961 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 19 września 1961 r. podpisana została w Sofii Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Ludową Republiką Bułgarii o następującym brzmieniu dosłownym:

KONWENCJA KONSULARNA MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A LUDOWĄ REPUBLIKĄ BUŁGARII

Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydium Zgromadzenia Ludowego Ludowej Republiki Bułgarii,

pragnąc uregulować w duchu przyjaźni i współpracy wzajemne stosunki konsularne,

postanowiły zawrzeć niniejszą Konwencję i w tym celu wyznaczyły swych Pełnomocników, a mianowicie:

Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - Aleksandra JUSZKIEWICZA, Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Sofii,

Prezydium Zgromadzenia Ludowego Ludowej Republiki Bułgarii - Atanasa WOJNOWA, Zastępcę Ministra Sprawiedliwości Ludowej Republiki Bułgarii,

którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

CZĘŚĆ  I

DEFINICJE.

Artykuł  1.

W rozumieniu niniejszej Konwencji:

1) określenie "konsul" oznacza każdą osobę posiadającą obywatelstwo państwa wysyłającego, która otrzymała od państwa przyjmującego exequatur lub inne, choćby tymczasowe, zezwolenie na działanie w charakterze konsula generalnego, konsula lub wicekonsula;

2) określenie "pracownik konsulatu" oznacza każdą osobę zatrudnioną w konsulacie, bez względu na jej obywatelstwo;

3) określenie "konsulat" oznacza konsulat generalny, konsulat lub wicekonsulat;

4) określenie "archiwa konsulatu" obejmuje urzędową korespondencję, dokumenty i akta oraz ruchomości biurowe przeznaczone do ich przechowywania;

5) określenie "obywatel państwa ........." oznacza osobę fizyczną posiadającą obywatelstwo danego państwa lub osobę prawną utworzoną zgodnie z prawem tego państwa i mającą siedzibę na jego terytorium.

CZĘŚĆ  II

TWORZENIE KONSULATÓW I USTANAWIANIE KONSULÓW.

Artykuł  2.

1. Każda z Umawiających się Stron może tworzyć konsulaty na terytorium drugiej Umawiającej się Strony zgodnie z niniejszą Konwencją.

2. Okręgi konsularne będą w każdym przypadku określane w drodze porozumienia obu Umawiających się Stron.

Artykuł  3.

1. Konsul będzie dopuszczony do wykonywania działalności urzędowej i uznany zgodnie z przepisami i zwyczajami obowiązującymi w państwie przyjmującym po przedstawieniu listów komisyjnych i udzieleniu exequatur. W listach komisyjnych powinny być wskazane: imię, nazwisko i ranga konsula, siedziba konsulatu oraz okręg konsularny.

2. Państwo przyjmujące może udzielić konsulowi tymczasowego zezwolenia na wykonywanie działalności urzędowej do czasu uzyskania przez niego exequatur.

3. Niezwłocznie po uzyskaniu przez konsula exequatur lub zezwolenia określonego w ustępie 2 właściwe organa w okręgu konsularnym podejmą niezbędne kroki w celu umożliwienia konsulowi swobodnego wykonywania działalności urzędowej i korzystania z przysługujących mu praw, przywilejów i immunitetów.

Artykuł  4.

W konsulacie może być zatrudniona niezbędna ilość pracowników, zarówno obywateli państwa wysyłającego, jak i obywateli państwa przyjmującego. Personalia i funkcje tych pracowników zostaną zakomunikowane na piśmie właściwym organom państwa przyjmującego.

Artykuł  5.

W przypadku odwołania lub śmierci konsula oraz czasowej nieobecności lub innych przyczyn uniemożliwiających mu wykonywanie działalności urzędowej, do tymczasowego wykonywania tej działalności uprawniony będzie pracownik jednego z konsulatów lub przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa wysyłającego, posiadający obywatelstwo tego państwa, pod warunkiem, że powierzenie mu tej funkcji zostanie uprzednio zakomunikowane na piśmie właściwym organom państwa przyjmującego. Będzie on korzystać przez ten czas z praw, przywilejów i immunitetów przysługujących konsulowi.

CZĘŚĆ III

PRZYWILEJE I IMMUNITETY.

Artykuł  6.

1. Na budynku, w którym mieści się konsulat, może być umieszczona tablica z godłem państwa wysyłającego i nazwą konsulatu.

2. Na budynku, w którym mieści się konsulat, może być wywieszana flaga państwa wysyłającego. Flaga tego państwa może być umieszczana również na samochodach, statkach, samolotach i innych środkach komunikacji w czasie używania ich przez konsula przy wykonywaniu działalności urzędowej.

Artykuł  7.

1. Pomieszczenia urzędowe konsulatu są nietykalne. Do pomieszczeń tych oraz do mieszkania konsula organa państwa przyjmującego mogą wkraczać jedynie za zgodą konsula i z zachowaniem zasady nietykalności archiwów konsulatu, określonej w ustępie 1 artykułu 8.

2. Pomieszczenia urzędowe konsulatu powinny być oddzielone od mieszkań konsula i pracowników konsulatu.

Artykuł  8.

1. Archiwa konsulatu są nietykalne; organa państwa przyjmującego nie mogą przeglądać ich ani zatrzymywać.

2. Archiwa konsulatu powinny być przechowywane oddzielnie od osobistych dokumentów konsula i pracowników konsulatu.

Artykuł  9.

1. Korespondencja konsulatu, zarówno wysyłana jak i otrzymywana, jest nietykalna i organa państwa przyjmującego nie mogą przeglądać jej ani zatrzymywać.

2. Konsulat może korzystać z poczty kurierskiej oraz posługiwać się szyfrem.

Artykuł  10.

1. Konsul i pracownicy konsulatu, posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego, nie podlegają jurysdykcji państwa przyjmującego w sprawach swej działalności urzędowej, chyba że państwo wysyłające wyrazi na to zgodę.

2. W razie popełnienia przez konsula czynu nie związanego z jego działalnością urzędową, podlegającego karze według prawa państwa przyjmującego, sprawa podjęcia jakichkolwiek kroków wobec konsula będzie w każdym przypadku uprzednio uzgodniona między Umawiającymi się Stronami.

Artykuł  11.

1. Konsul i pracownicy konsulatu mogą odmówić złożenia zeznań w charakterze świadków przed sądami lub organami państwa przyjmującego w sprawach swej działalności urzędowej oraz odmówić okazania korespondencji i innych dokumentów urzędowych. Jeżeli sąd lub organ państwa przyjmującego uzna odmowę za nieuzasadnioną, sprawa zostanie rozstrzygnięta na drodze dyplomatycznej.

2. Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 1 konsul i pracownicy konsulatu mogą być wzywani do złożenia zeznań w charakterze świadków w sprawach karnych, cywilnych i administracyjnych, jednakże sąd lub organ powinien zastosować przy tym wszelkie niezbędne środki, aby nie spowodować zakłóceń w wykonywaniu obowiązków urzędowych przez powyższe osoby. Wezwanie kierowane do konsula lub pracownika konsulatu, posiadającego obywatelstwo państwa wysyłającego, powinno posiadać formę pisma urzędowego i nie może zawierać zagrożenia sankcją karną lub zastosowaniem innego środka przymusu.

3. Powołując się na pilne zajęcia służbowe lub chorobę, konsul może prosić o przesłuchanie go w terminie późniejszym. Może on również prosić o przesłuchanie go w lokalu urzędowym konsulatu lub w swoim mieszkaniu.

Artykuł  12.

Konsul, pracownicy konsulatu oraz zamieszkali z nimi ich małżonkowie i małoletnie dzieci, posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego, nie podlegają przepisom państwa przyjmującego o zezwoleniach na pobyt, rejestracji i meldunkach cudzoziemców.

Artykuł  13.

1. Konsul i pracownicy konsulatu oraz zamieszkali z nimi ich małżonkowie i małoletnie dzieci, posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego, zwolnieni są od podatków i innych ciężarów o podobnym charakterze, jak również od osobistych i rzeczowych świadczeń na cele wojskowe i inne cele publiczne.

2. Konsulat zwolniony jest od podatków i innych ciężarów o podobnym charakterze, jak również od świadczeń na cele wojskowe i inne cele publiczne.

3. Zwolnienia określone w ustępach 1 i 2 nie dotyczą opłat za świadczenie usług komunalnych i innych.

Artykuł  14.

1. Przedmioty przeznaczone dla potrzeb konsulatu zwolnione są pod warunkiem wzajemności od opłat celnych w tym samym zakresie, co przedmioty przeznaczone dla potrzeb przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa wysyłającego.

2. Konsulowie generalni, konsulowie, wicekonsulowie i attachés konsularni oraz zamieszkali z nimi ich małżonkowie i małoletnie dzieci, posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego, zwolnieni są pod warunkiem wzajemności od opłat celnych w odniesieniu do przedmiotów stanowiących ich własność lub dla nich przeznaczonych - w tym samym zakresie, co dyplomatyczny personel przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa wysyłającego, pozostali zaś pracownicy konsulatu oraz zamieszkali z nimi ich małżonkowie i małoletnie dzieci, posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego - w tym samym zakresie, co niedyplomatyczny personel przedstawicielstwa dyplomatycznego tego państwa.

CZĘŚĆ IV

FUNKCJE KONSULA.

Artykuł  15.

Konsul przyczynia się swoją działalnością do rozwijania politycznych, gospodarczych i kulturalnych stosunków miedzy Umawiającymi się Stronami.

Artykuł  16.

1. Konsul wykonuje w swoim okręgu - zgodnie z prawem i zwyczajami międzynarodowymi - ochronę praw i interesów państwa wysyłającego i jego obywateli oraz opiekę nad tymi obywatelami. W tym celu może on zwracać się bezpośrednio do sądów i innych organów państwa przyjmującego.

2. Konsul może bez szczególnych pełnomocnictw zastępować przed sądami i innymi organami państwowymi obywateli państwa wysyłającego, jeżeli z powodu nieobecności lub wskutek innych ważnych przyczyn nie mogą oni w odpowiednim czasie bronić osobiście swych praw i interesów lub nie ustanowili pełnomocników. Nie narusza to przepisów państwa przyjmującego, które prawo takiego zastępowania zastrzegają dla określonych osób.

Artykuł  17.

W przypadku zatrzymania lub aresztowania obywatela państwa wysyłającego organa państwa przyjmującego zawiadomią o tym niezwłocznie właściwego konsula.

Artykuł  18.

Konsul może:

1) rejestrować obywateli państwa wysyłającego,

2) wystawiać paszporty i inne dokumenty podróży obywatelom państwa wysyłającego,

3) udzielać wiz.

Artykuł  19.

1. Konsul może sporządzać akty urodzenia i zgonu obywateli państwa wysyłającego.

2. Postanowienie ustępu 1 nie narusza przepisów państwa przyjmującego dotyczących rejestracji urodzeń i zgonów we właściwych urzędach stanu cywilnego tego państwa.

Artykuł  20.

Konsul może przyjmować oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński i sporządzać akty małżeństwa, jeżeli obie osoby zawierające małżeństwo posiadają obywatelstwo państwa wysyłającego. Konsul zawiadomi właściwy organ państwa przyjmującego o zawarciu związku małżeńskiego.

Artykuł  21.

1. Konsul może:

1) spisywać i przechowywać testamenty obywateli państwa wysyłającego;

2) sporządzać i uwierzytelniać dokumenty stwierdzające czynności prawne obywateli państwa wysyłającego; nie może jednak sporządzać ani uwierzytelniać dokumentów stwierdzających czynności prawne dotyczące nieruchomości położonych na terytorium państwa przyjmującego;

3) sporządzać i uwierzytelniać dokumenty stwierdzające czynności prawne między obywatelami państwa wysyłającego a obywatelami państwa przyjmującego lub państwa trzeciego, jeżeli czynności te mają wywrzeć skutki prawne na terytorium państwa wysyłającego;

4) uwierzytelniać podpisy obywateli państwa wysyłającego na dokumentach nie wymienionych w punktach 2 i 3;

5) uwierzytelniać wypisy i odpisy dokumentów;

6) sporządzać i uwierzytelniać tłumaczenia dokumentów;

7) legalizować dokumenty sporządzone lub uwierzytelnione w państwie przyjmującym lub wysyłającym, jak również dokumenty sporządzone lub uwierzytelnione w państwie trzecim, jeżeli dotyczą obywateli państwa wysyłającego;

8) wykonywać inne czynności administracyjne, do których upoważniony jest przez państwo wysyłające, jeżeli nie narusza to przepisów państwa przyjmującego i organa tego państwa nie wyraziły co do nich sprzeciwu.

2. Dokumenty sporządzone, uwierzytelnione lub zalegalizowane przez konsula zgodnie z postanowieniami ustępu 1 w formie przewidzianej przez prawo państwa wysyłającego mają w państwie przyjmującym taką samą moc prawną i dowodową, jak dokumenty sporządzone, uwierzytelnione lub zalegalizowane przez organa tego państwa.

Artykuł  22.

Konsul może przyjmować do depozytu od obywateli państwa wysyłającego pieniądze, dokumenty i inne przedmioty, jeżeli nie narusza to przepisów państwa przyjmującego.

Artykuł  23.

1. Konsul może udzielać wszelkiej pomocy statkom państwa wysyłającego. Może on kontaktować się z członkami załogi i pasażerami, odwiedzać statek, żądać od kapitana i innych członków załogi informacji o statku, ładunku oraz przebiegu i celu podróży, sporządzać, potwierdzać i sprawdzać dokumenty okrętowe, rozstrzygać spory między kapitanem a innymi członkami załogi oraz stosować środki zmierzające do zapewnienia porządku i dyscypliny na statku.

2. Jeżeli statek państwa wysyłającego ulegnie awarii na wodach wewnętrznych lub terytorialnych państwa przyjmującego lub przybędzie tam w stanie awarii, organa państwa przyjmującego zawiadomią o tym niezwłocznie konsula i poinformują go o środkach zastosowanych w celu ochrony statku, załogi, pasażerów i ładunku.

Artykuł  24.

1. Organa państwa przyjmującego nie mogą ingerować w sprawy statku państwa wysyłającego, chyba że konsul zwróci się z odpowiednią prośbą lub wyrazi na to swą zgodę. Zgoda konsula nie jest wymagana, jeżeli zdarzenie, które nastąpiło na statku, narusza spokój lub bezpieczeństwo w porcie bądź przepisy państwa przyjmującego w sprawach celnych, paszportowych lub ochrony zdrowia.

2. Jeżeli organa państwa przyjmującego zamierzają dokonać na statku czynności o charakterze przymusowym, powinny zawiadomić o tym konsula w takim czasie, aby mógł on być obecny przy dokonywaniu powyższych czynności, chyba że jego przybycie będzie oczywiście niemożliwe ze względu na pilność sprawy. Jeżeli konsul nie był obecny ani reprezentowany na statku, organa państwa przyjmującego udzielą mu niezwłocznie wyczerpujących informacji o dokonanych czynnościach przymusowych. Postanowień niniejszego ustępu nie stosuje się do czynności kontrolnych w sprawach celnych, paszportowych i ochrony zdrowia.

Artykuł  25.

1. Konsul może udzielać wszelkiej pomocy statkom powietrznym państwa wysyłającego. W szczególności może on w przypadku przymusowego lądowania statku powietrznego okazać pomoc członkom załogi i pasażerom w porozumiewaniu się z organami państwa przyjmującego oraz podjąć odpowiednie kroki w celu umożliwienia im kontynuowania podróży.

2. Jeżeli statek powietrzny państwa wysyłającego ulegnie wypadkowi, konsul może podjąć odpowiednie kroki w celu udzielenia pomocy załodze i pasażerom oraz zapewnienia ochrony statku powietrznego i jego ładunku. Konsul może również zwrócić się do organów państwa przyjmującego o podjęcie takich kroków.

3. Postanowienia artykułu 23 ustęp 2 i artykułu 24 stosuje się odpowiednio.

Artykuł  26.

Konsul może pobierać opłaty z tytułu wykonywania czynności urzędowych, przewidziane przez przepisy państwa wysyłającego.

CZĘŚĆ V

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  27.

Postanowienia części IV niniejszej Konwencji dotyczące praw i obowiązków konsula stosuje się odpowiednio do pracownika przedstawicielstwa dyplomatycznego każdej Umawiającej się Strony, któremu powierzono wykonywanie funkcji konsularnych, jeżeli powierzenie mu tych funkcji zostanie zakomunikowane drugiej Umawiającej się Stronie. Pracownikowi temu przysługują nadal przywileje i immunitety dyplomatyczne.

Artykuł  28.

Każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się zapewnić drugiej Umawiającej się Stronie traktowanie jej jako państwa najbardziej uprzywilejowanego we wszystkim, co się tyczy przywilejów, immunitetów, praw i funkcji konsulów i pracowników konsulatów. Żadna z Umawiających się Stron nie będzie jednak mogła powoływać się na klauzulę największego uprzywilejowania i żądać innych lub dalej idących przywilejów, immunitetów i praw niż te, które sama przyzna konsulom i pracownikom konsulatów drugiej Umawiającej się Strony.

Artykuł  29.

Sprawy sporne wynikające w związku z interpretacją i stosowaniem niniejszej Konwencji będą rozstrzygane na drodze dyplomatycznej.

Artykuł  30.

Konwencja niniejsza wymaga ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni licząc od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która odbędzie się w Warszawie.

Artykuł  31.

1. Konwencja niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony. Może być ona wypowiedziana przez każdą z Umawiających się Stron i wówczas traci moc obowiązującą po upływie sześciu miesięcy licząc od dnia otrzymania przez drugą Umawiającą się Stronę zawiadomienia o jej wypowiedzeniu.

2. W dniu wejścia w życie niniejszej Konwencji traci moc obowiązującą Konwencja konsularna między Polską a Bułgarią, podpisana w Sofii dnia 22 grudnia 1934 r., oraz inne porozumienia dotyczące spraw uregulowanych niniejszą Konwencją.

Konwencję niniejszą sporządzono w Sofii dnia 19 września 1961 r. w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i bułgarskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc obowiązującą.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 22 lutego 1962 r.

• Identyfikator: Dz.U.1963.2.11
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Bułgaria-Polska. Konwencja konsularna. Sofia.1961.09.19.
• Data aktu: 19/09/1961
• Data ogłoszenia: 02/02/1963
• Data wejścia w życie: 15/01/1963