Konwencja (Nr 25) dotycząca ubezpieczenia na wypadek choroby pracowników rolnych. Genewa.1927.06.15.

KONWENCJA (Nr 25)

dotycząca ubezpieczenia na wypadek choroby pracowników rolnych, przyjęta w Genewie dnia 15 czerwca 1927 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 26 czerwca 1948 r. - Dz. U. R. P. Nr 34, poz. 233)

W Imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

BOLESŁAW BIERUT

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 15 czerwca 1927 r. została przyjęta w Genewie przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy Konwencja (Nr 25) dotycząca ubezpieczenia na wypadek choroby pracowników rolnych.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że wymieniona Konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona oraz przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego poleciliśmy wycisnąć na Akcie niniejszym pieczęć Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 30 sierpnia 1948 r.

KONWENCJA

dotycząca ubezpieczenia na wypadek choroby pracowników rolnych.

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów,

zwołana w Genewie przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zgromadzona tam w dniu 25 maja 1927 r. na swej dziesiątej sesji,

postanowiwszy przyjąć pewne wnioski, dotyczące ubezpieczenia na wypadek choroby pracowników rolnych, która to kwestia zawarta jest w pierwszym punkcie porządku obrad sesji, i

postanowiwszy, że wnioski te mają być ujęte w formę projektu konwencji międzynarodowej,

przyjmuje w dniu piętnastym czerwca tysiąc dziewięćset dwudziestego siódmego roku poniższy projekt konwencji do ratyfikacji przez członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, stosownie do postanowień części XIII Traktatu Wersalskiego i odpowiednich części innych Traktatów Pokoju:

Artykuł  1.

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, który ratyfikuje niniejszą konwencję, zobowiązuje się do ustanowienia obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek choroby dla pracowników rolnych, na warunkach co najmniej równych przewidzianym w niniejszej konwencji.

Artykuł 2.

Obowiązkowe ubezpieczenie na wypadek choroby ma zastosowanie do robotników, pracowników umysłowych i uczniów, zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych.

Jednakże każdy z Członków może przewidzieć w swym ustawodawstwie narodowym takie wyjątki, jakie uzna za konieczne, jeżeli chodzi o:

a) zatrudnienia krótkotrwałe, których okres nie przekracza granicy, która może być określona przez ustawodawstwo narodowe, zatrudnienia nieregularne nie związane z zawodem lub przedsiębiorstwem pracodawcy oraz zatrudnienia dorywcze i dodatkowe;

b) pracowników, których wynagrodzenie lub dochód przekracza granicę, która może być ustalona przez ustawodawstwo narodowe;

c) pracowników, którzy nie otrzymują wynagrodzenia w gotówce;

d) chałupników, których warunki pracy nie mogą być zrównane z warunkami pracy pracowników najemnych;

e) pracowników, w wieku poniżej lub powyżej granic, które może ustalić ustawodawstwo narodowe;

f) członków rodziny pracodawcy.

Poza tym mogą być wyłączeni z obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek choroby osoby, które na podstawie ustawy, zarządzenia lub specjalnego statutu mają w przypadku choroby prawo do korzyści co najmniej równych, ogólnie biorąc, korzyściom przewidzianym w niniejszej konwencji.

Artykuł  3.

Ubezpieczony, niezdolny do pracy wskutek nienormalnego stanu swego zdrowia, fizycznego lub umysłowego, ma prawo do odszkodowania w gotówce co najmniej przez pierwsze dwadzieścia sześć tygodni niezdolności do pracy, licząc od pierwszego dnia, od którego przysługuje odszkodowanie.

Przyznanie odszkodowania może być uzależnione od wypełnienia przez ubezpieczonego okresu ubezpieczenia i od upływu okresu wyczekiwania, nie przekraczającego trzech dni.

Odszkodowanie może być zawieszone:

a) jeżeli ubezpieczony otrzymuje już skądinąd na podstawie ustawy i z powodu tej samej choroby inny zasiłek; zawieszenie może być całkowite lub częściowe, w zależności od tego, czy zasiłek ten będzie równy lub niższy od odszkodowania, przewidzianego w niniejszym artykule;

b) jak długo ubezpieczony nie traci wskutek swej niezdolności do pracy dochodu normalnego z pracy lub jak długo utrzymywany jest na koszt funduszów ubezpieczenia albo funduszów publicznych; jednakże odszkodowanie ulegnie zawieszeniu tylko w części, jeżeli ubezpieczony, utrzymywany osobiście z powyższych środków, posiada na swym utrzymaniu członków rodziny;

c) jak długo ubezpieczony uchyla się bez uzasadnionych powodów od zastosowania się do przepisów lekarskich i zarządzeń co do zachowania się w czasie choroby lub jak długo ubezpieczony uchyla się bez upoważnienia i dobrowolnie od kontroli instytucji ubezpieczeniowej.

Odszkodowania można częściowo lub całkowicie odmówić w przypadku choroby, spowodowanej rozmyślnym czynem ubezpieczonego.

Artykuł 4.

Ubezpieczony ma prawo od początku choroby i co najmniej do upływu okresu przewidzianego dla otrzymywania odszkodowania do bezpłatnej opieki ze strony lekarza, należycie wykwalifikowanego, jak również do zaopatrzenia w środki lecznicze i terapeutyczne, wystarczające tak pod względem jakości, jak i ilości.

Jednakże może być nałożony na ubezpieczonego obowiązek ponoszenia w części kosztów opieki na warunkach, określonych przez ustawodawstwo narodowe.

Opieka lekarska może być zawieszona na czas, w którym ubezpieczony uchyla się bez uzasadnionych powodów do zastosowania się do przepisów lekarskich lub do zarządzeń co do zachowania się w czasie choroby, albo zaniedbuje korzystanie z opieki, przyznanej mu przez instytucję ubezpieczeniową.

Artykuł  5.

Ustawodawstwo narodowe może dopuścić lub nakazać udzielanie opieki lekarskiej członkom rodziny ubezpieczonego, żyjącym w jego gospodarstwie i pozostającym na jego utrzymaniu; ustawodawstwo to określi warunki, na jakich opieka ta będzie mogła być udzielana.

Artykuł 6.

Ubezpieczenie na wypadek choroby powinno być wykonywane przez autonomiczne instytucje, nie mające żadnych celów zysku i pozostające pod kontrolą administracyjną i finansową władz publicznych.

Instytucje, powstałe z inicjatywy prywatnej, powinny być przedmiotem specjalnego uznania władz publicznych.

Ubezpieczeni powinni być dopuszczeni do udziału w kierowaniu autonomicznymi instytucjami ubezpieczenia na warunkach, określonych przez ustawodawstwo narodowe.

Jednakże ubezpieczenie na wypadek choroby może być wykonywane bezpośrednio przez Państwo, jeżeli i jak długo wykonywanie tego ubezpieczenia przez autonomiczne instytucje byłoby trudne lub niemożliwe albo niewskazane z uwagi na warunki narodowe, a mianowicie z uwagi na niewystarczający rozwój organizacji zawodowych pracodawców i pracowników.

Artykuł  7.

Ubezpieczeni i ich pracodawcy powinni brać udział w gromadzeniu środków finansowych ubezpieczenia na wypadek choroby.

Do ustawodawstwa narodowego należy ustalenie udziału finansowego władz publicznych.

Artykuł 8.

Ubezpieczonemu powinno być przyznane prawo odwołania się w przypadku sporu, dotyczące jego prawa do świadczeń.

Artykuł  9.

Państwa, które posiadają rozległe terytoria słabo zaludnione, mogą nie stosować postanowień niniejszej konwencji w częściach swego terytorium, gdzie wskutek słabego zaludnienia i rzadkiego rozmieszczenia ludności oraz niewystarczających środków komunikacyjnych zorganizowanie ubezpieczenia na wypadek choroby stosownie do niniejszej konwencji byłoby niemożliwe.

Państwa, które życzyłyby sobie skorzystać z upoważnienia niniejszego artykułu, powinny zawiadomić o swym zamiarze Sekretarza Generalnego Ligi Narodów jednocześnie z zakomunikowaniem o formalnym dokonaniu przez nie ratyfikacji konwencji. Powinny one wskazać Międzynarodowemu Biuru Pracy części swych terytoriów, na których zastosują wymienione odchylenie, podając jednocześnie motywy swej decyzji.

W Europie przewidziane w niniejszym artykule odchylenie może być zastosowane tylko w Finlandii.

Artykuł 10.

Oficjalne ratyfikacje niniejszej konwencji, przewidziane w części XIII Traktatu Wersalskiego i w odpowiednich częściach innych Traktatów Pokoju, będą zakomunikowane Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów i będą przez niego zarejestrowane.

Artykuł  11.

Konwencja niniejsza wejdzie w życie po upływie 90 dni od zarejestrowania przez Sekretarza Generalnego jej ratyfikacji przez dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy.

Wiąże ona tylko Członków, których ratyfikacje zostały zarejestrowane w Sekretariacie.

Następnie konwencja ta wejdzie w życie dla każdego Członka po upływie 90 dni od daty zarejestrowania dokumentu jego ratyfikacji w Sekretariacie.

Artykuł 12.

Niezwłocznie po zarejestrowaniu dokumentów ratyfikacyjnych dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy w Sekretariacie, Sekretarz Generalny Ligi Narodów poda ten fakt do wiadomości wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy. Będzie on również zawiadamiać Członków o zarejestrowaniu dokumentów ratyfikacyjnych, nadsyłanych mu później przez wszystkich innych Członków Organizacji.

Artykuł  13.

Z zastrzeżeniem postanowień art. 11 każdy Członek, który ratyfikuje niniejszą konwencję, zobowiązuje się zastosować postanowienia art. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 i 9 najpóźniej od 1 stycznia 1929 r. i przedsięwziąć takie środki, które okażą się konieczne dla faktycznego stosowania tych postanowień.

Artykuł 14.

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, który ratyfikuje niniejszą konwencję, zobowiązuje się stosować tę konwencję w swych koloniach, posiadłościach i protektoratach, stosownie do art. 421 Traktatu Wersalskiego i odpowiednich artykułów innych Traktatów Pokoju.

Artykuł  15.

Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, może po upływie lat dziesięciu od daty pierwotnego wejścia jej w życie wypowiedzieć ją aktem, zakomunikowanym Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów i przez niego zarejestrowanym. Wypowiedzenie to nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty zarejestrowania w Sekretariacie.

Artykuł 16.

Po upływie każdego okresu dziesięcioletniego Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy złoży Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej konwencji i postanowi, czy należy umieścić na porządku obrad Konferencji sprawę rewizji lub zmiany tej konwencji.

Artykuł  17.

Oba teksty, francuski i angielski, niniejszej konwencji są miarodajne.

• Identyfikator: Dz.U.1949.31.221
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja (Nr 25) dotycząca ubezpieczenia na wypadek choroby pracowników rolnych. Genewa.1927.06.15.
• Data aktu: 15/06/1927
• Data ogłoszenia: 17/05/1949
• Data wejścia w życie: 29/09/1948