Belgia-Polska. Konwencja weterynaryjna. Bruksela.1930.12.18.

KONWENCJA WETERYNARYJNA

między Polską a Belgią,

podpisana w Brukseli, dnia 18 grudnia 1930 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 18 lutego 1932 r.- Dz. U. R. P. Nr. 24, poz. 182).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem i wobec i każdemu z osobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu osiemnastym grudnia tysiąc dziewięćset trzydziestego roku podpisana została w Brukseli między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Belgijskiego konwencja weterynaryjna o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA WETERYNARYJNA

między Polską a Belgią.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL BELGÓW,

uznawszy potrzebę zawarcia konwencji weterynaryjnej, mającej na celu ułatwienie między obydwoma krajami możliwie w jak najszerszym zakresie wzajemnego obrotu zwierzętami, ich produktami, jak również materjałami i przedmiotami, mogącemi służyć za nośnik zarazy, i zabezpieczając przytem ochronę ich żywotnych interesów postanowili zawrzeć konwencję i w tym celu mianowali swymi odnośnymi pełomocnikami: (pominięto),

KTÓRZY, po zakomunikowaniu sobie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1. 

Przywóz z obszaru jednej z Wysokich Układających się Stron na obszar drugiej Strony, zwierząt, surowych produktów pochodzenia zwierzęcego, mięsa świeżego i konserwowanego oraz wszystkich produktów mięsnych przeznaczonych do spożycia, jak również materjałów, mogących być nośnikami zaraźliwych chorób, może być ograniczony do pewnych punktów granicznych.

Wysokie Układające się Strony, przed wejściem w życie niniejszej konwencji, podadzą sobie do wiadomości wykaz biur celnych, otwartych dla przewozu zwierząt oraz produktów, materjałów i przedmiotów, o których mowa, jak również zestawienie dni i godzin, w których te biura są otwarte.

Strony zobowiązują się zorganizować służbę w tych urzędach tak, by odpowiadała potrzebom handlowym.Strony będą sobie również komunikowały, we właściwym czasie, o zmianach, które będą wprowadzone do wymienionego wykazu.

Artykuł  2. 

Zwierzęta, wymienione w art. 1, obejmują osobniki gatunków koni, osłów i ich krzyżowań, bydła rogatego,owiec, kóz, świń, jako też i drobiu.

Artykuł  3. 

Przywóz zwierząt wymienionych wyżej w art.2, produktów pochodzenia zwierzęcego, jak również materjałów lub przedmiotów, mogących służyć jako nośnik zarażliwej choroby, nie będzie przedmiotem żadnego uprzedniego zezwolenia. W każdym razie żywe świnie będą dopuszczane do przywozu tylko na podstawie specjalnego zezwolenia.

Artykuł  4.  ¹

Zwierzęta przywiezione będą poddane zapobiegawczym zabiegom sanitarnym stosowanie do warunków, ustalonych przez Państwo przeznaczenia.

Zwierzęta będą zaopatrzone w świadectwo miejsca pochodzenia i zdrowia, wskazujące miejsce pochodzenia i miejsce przeznaczenia zwierząt, wystawione przez państwowego lub też należycie przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego.

Świadectwo winno stwierdzać, że gmina pochodzenia i obszar, przez który zwierzęta ewntualnie zostały dostarczone do miejsca załadowania do wagonu lub statku, są wolne od zaraźliwych chorób, podlegających obowiązkowi zgłoszenia. Ponadto winno ono zawierać oświadczenie, wydane przez państwowego lub należycie upoważnionego przez Państwo lekarza weterynaryjnego, stwierdzające, że zwierzęta były zdrowe w chwili załadowania.

Świadectwo przewidziane dla wywozu zwierząt, mogących przenieść:

a) księgosusz, zarazę płucną bydła rogatego i zarazę stadniczą,

b) zarazę świń, pomór świń i ospę owczą,

c) pryszczycę i pomór drobiu,

będzie wydawane, o ile chodzi o zwierzęta należące do gatunków wrażliwych na daną chorobę, tylko w wypadku, jeśli choroby wyżej wymienione nie pojawiły się ani w gminie pochodzenia, ani w gminach sąsiednich; dla chorób, wymienionych pod literą a) - co najmniej od 1 roku, pod literą b) - co najmniej od 40 dni; pod literą c) - co najmniej od 30 dni.

Stwierdzenie pojedyńczych wypadków wąglika, szelestnicy, nosacicy, różycy świń, zarazy dziczyzny i bydła rogatego, jako też świerzbu, nie stanie na przeszkodzie do wystawienia świadectwa z wyjątkiem świadectw dla zwierząt pochodzących z zagród lub stref poddanych nadzorowi weterynaryjnemu stosownie do przepisów Państwa eksportującego.

To samo świadectwo może dotyczyć większej ilości zwierząt tego samego gatunku, pod warunkiem, że one należą do tego samego importera i będą przewożone w tym samym wagonie albo na tym samym statku; świadectwo zbiorowe zawierać będzie wzmianki: świadectwo zbiorowe sporządzone na podstawie świadectw miejsca pochodzenia. Zaświadcza się niniejszym, że w przesyłce nie ma zwierząt, pochodzących z okolic zakażonych lub podejrzanych. Dla zwierząt jednokopytowych i bydła rogatego świadectwo będzie zawierało całkowite opisanie każdego zwierzęcia; dla innych gatunków będzie ono wymieniało ilość, gatunek, rasę i płeć. Informacje te będą napisane własnoręcznie przez lekarza weterynaryjnego, któremu powierzono badanie i wystarczą, aby zapobiec wszelkiej zamianie zwierząt.

Kraj przywożący może wymagać, aby duże zwierzęta były zaopatrzone w specjalne oznakowanie, o ile opisanie nie pozwala na rozeznanie ich z całą pewnością. Świadectwa mogą być wydawane nie wcześniej, niż na 3 dni przed wysłaniem w drogę, nie licząc dnia wystawienia.

Wypadki śmierci przypadkowej, która nastąpiła nie skutkiem jakiejkolwiek choroby zaraźliwej, mogące się wydarzyć podczas przewozu przed przybyciem do wejściowego urzędu celnego kraju przeznaczenia i stwierdzone przez właściwą władzę weterynaryjną zostaną zaznaczone na świadectwach pochodzenia i zdrowia, w które zaopatrzone są zwierzęta.

Artykuł  5. 

Przywiezione mięso i przetwory mięsne będą poddane kontroli i przepisom obowiązującym w kraju importującym.

Celem dopuszczenia do przywozu mięso świeże, mrożone, chłodzone lub w inny sposób konserwowane, smalec, słonina i wszelkie produkty mięsne, przeznaczone do spożycia winny być zaopatrzone w świadectwo, wystawione przez państwowego lub należycie upoważnionego przez Państwo lekarza weterynaryjnego, stwierdzające że zwierzęta, z których pochodzą, były poddane ubojowi w rzeźni publicznej, w której zostały poddane badaniu weterynaryjnemu przed ubojem i po uboju, i że mięso zostało uznane za zdrowe i zdatne do spożycia ludzkiego.Jednakże przywóz mięsa końskiego konserwowanego lub przyrządzonego jest poddany ustawodawstwom obowiązującym na obszarze każdej z Wysokich układających się Stron.

Dla mięsa wieprzowego i wyrobów z mięsa wieprzowego, pochodzących z Polski, świadectwo będzie zawierało wzmiankę, że badanie trychinoskopijne zostało przeprowadzone z wynikiem ujemnym.

Dla mięsa konserwowanego i preparowanego świadectwo powinno nadto stwierdzać, że nie zawiera ono żadnej substancji, której używanie jest zabronione przez przepisy kraju przeznaczenia.

Wysokie układające się Strony będą wzajemnie sobie komunikowały wykaz substancyj (antyseptycznych, barwników i innych), których używanie jest zabronione na ich obszarze przy wyrobie lub konserwacji mięsa i wyrobów mięsnych, jak również- zmiany dokonywane w tym wykazie.

Mięso świeże lub konserwowane zabiegiem chłodniczym powinno być przedstawione do kontroli weterynaryjnej przy przywozie wyłącznie na następujących warunkach:

a) mięso wołu: całe zwierzęta ze ściągniętą skórą lub podzielone na połowy lub ćwiartki;

b) mięso owcy i kozy: całe zwierzęta ze ściągniętą skórą lub podzielone ma połowy;

c) mięso świni: całe zwierzęta albo podzielone na połowy z sadłem lub bez sadła; to ostatnie może być przeworzone oddzielnie;

d) mięso konia: całe zwierzęta ze ściągniętą skórą, podzielone na połowy lub ćwiartki, pod warunkiem, żeby płuca i głowa były w naturalnem piłączeniu z jedną z połówek lub z jedną z przednich ćwiartek.

Połówki lub ćwiartki winny być położone obok siebie i oznakowane w sposób, umożliwiający odtworzenie całego zwierzęcia.

Wyjęcie (wycięcie jakiejkolwiek części lub zeskrobanie błon surowiczych) albo usunięcie gruczołów chłonnych-pociąga za sobą cofnięcie mięsa w każdym wypadku.

Mięso, wyroby mięsne lub- w razie potrzeby- naczynia, zawierające mięso przyrządzone lub konserwowane, bedą oznakowane pieczęcią, która zostanie odbita na świadectwie, w które jest zaopatrzona przesyłka.

Artykuł  6. 

Surowe produkty zwierzęce będą mogły być poddane kontroli weterynaryjnej w kraju importującym. Będą one zaopatrzone w świadectwo, wystawione przez państwowego lub należycie upoważnionego przez Państwo lekarza weterynaryjnego, umożliwiające stwierdzenie ich tożsamości i stwierdzające, że pochodzą ze zwierząt wolnych od chorób zaraźliwych.

Świadectwo nie będzie wymagane dla produktów, które zostały poddane zabiegowi, uważanemu za dający dostateczne zabezpieczenie z punktu widzenia profilaksji weterynaryjnej (wysuszenie, nasolenie, poddanie działaniu arszeniku lub innych środków, pranie antyseptyczn, poddanie działaniu pary, odkażnie i.t.d.).

Również będą dopuszczane bez świadectw i nie będą poddawane ograniczeniom ze względów policji weterynaryjnej: suche skóry zwierząt dzikich i królików; wełna myta sposobem przemysłowym; odpadki wełny i wełna pochodząca z garbarni; pierze wszelkiego rodzaju, opakowane w szczelne worki; jelita żołądki, pęcherze suszone lub solone, należycie opakowane lub umieszczone w skrzyniach albo zamkniętych beczułkach i przeznaczone do użytku przemysłowego; odpadki skór wywapnione; sierść zwierząt zupełnie sucha, wygotowana lub wywapniona; rogi kopyta, racice, kości, wszystko odtłuszczone, wygotowane lub wysuszone i pozbawione części miękkich; jaja, mleko i produkty mleczne; łój wytopiony do użytku przemysłowego, wytopiony tłuszcz wieprzowy, odpadki z wytopionych tłuszczów, o tyle, o ile te produkty zostały zdenaturowane w sposób uniemożliwiający ich użycie do spożycia ludzkiego.

Artykuł  7. 

W razie stwierdzenia na granicy w transporcie zwierząt, pochodzących z obszaru drugiej z układających się Stron, zaraźliwej choroby podlegającej obowiązkowi zgłoszenia w kraju przywożącym, zwierzęta chore, zwierzęta zarażone i zwierzęta podejrzane będą oddane pod nadzór służby weterynaryjnej kraju przywożącego. Służba ta ma pełne prawo zażądać aby te zwierzęta zostały na koszt importera poddane ubojowi na granicy, albo by zostały odesłane do rzeźni wyznaczonej w tym celu, względnie zastosować środki, które będzie uważała za odpowiednie. Co się tyczy zużytkowania mięsa i produktów, pochodzących ze zwierząt poddanych ubojowi w powyższych warunkach, to będzie zastosowane postępowanie obowiązujące w kraju przywożącym względem zwierząt pochodzenia krajowego.

We wszystkich wypadkach i w każdej chwili właściciel będzie mógł zażądać uboju wszystkich zwierząt albo części zwierząt, znajdujących się pod kontrolą weterynaryjną.

Graniczny lekarz weterynaryjny zamieści na świadectwie pochodzenia i zdrowia, w które są zaopatrzone zwierzęta, powód uboju zwierząt lub oddania zwierząt pod nadzór weterynaryjny i podpisze swą deklarację; świadectwo to wraz z protokółem dotyczącym stwierdzonych okoliczności i wydanych zarządzeń zostanie przesłane przez wyżej wymienionego lekarza weterynaryjnego centralnej władzy weterynaryjnej jego kraju; władza ta powiadomi o powyższem kraj pochodzenia.

Stwierdzenie jednej z zaraźliwych chorób, podlegających obowiązkowi zgłoszenia, po wprowadzeniu zwierząt na obszar Państwa przeznaczenia zostanie wciągnięte do protokółu zredagowanego państwowego lub należycie upoważnionego przez Państwo; treść tego protokółu będzie natychmiast podana przez właściwą władzę weterynaryjną do wiadomości centralnej władzy weterynaryjnej kraju pochodzenia.

Artykuł  8. 

Postanowienia niniejszej konwencji będą stosowane do zwierząt pochodzących z obszarów Wysokich Układających się Stron dla tranzytu poprzez obszar jednej lub drugiej Strony, pod warunkiem, że kraj przeznaczenia zobowiąże się nie cofać w żadnym wypadku zwierząt wysłanych tranzytem. Gdyby tranzyt wymagał przewozu przez inne kraje, do zezwolenia na bezwarunkowe przyjęcie przesyłki do przewozu winno być uprzednio uzyskane od poszczególnych państw tranzytujących.

Tranzyt mięsa świeżego, konserwowanego lub przyrządzonego, surowców pochodzenia zwierzęcego, przewożonych z obszaru jednej z układających się Stron przez obszar drugiej Strony, koleją w wagonach zamkniętych lub plombowanych albo statkiem, zostanie dopuszczony pod temi samemi warunkami, co przywóz i bez wymagania jakiegokolwiek uprzedniego zobowiązania przyjęcia ze strony krajów, przez które będzie odbywał się ewentualnie przewóz, lub kraju przeznaczenia.

Artykuł  9. 

Władze sanitarno-weterynaryjne w portach jednej z Wysokich układających się Stron mogą ważnie wydawać, odpowiednio wystawione świadectwa dla przesyłek łamanych przeznaczonych dla drugiej układającej się Strony, zawierających produkty, o których mowa w niniejszej konwencji, a przywiezionych na podstawie ogólnego zaświadczenia sanitarno-weterynaryjnego, uznanego za wystarczające przez Państwo przeznaczenia.

Artykuł  10. 

Konie wyścigowe, konie przeznaczone na konkursy i zawody sportowe, mogą być dopuszczone do przewozu, jeśli zamiast przewidzianego przez niniejszą konwencję świadectwa pochodzenia i zdrowia, zaopatrzone są w świadectwo wystawione przez Prezesów Towarzystw Hippicznych uznanych przez Państwo, a których spis zostanie zakomunikowany drugiej Wysokiej układającej się Stronie.

To świadectwo winno być zaopatrzone w pieczęć i wizę Klubu lub Towarzystwa i winno zawierać nazwisko i mijsce zamieszkania właściciela, dokładny opis zwierzęcia, jego pochodzenie i miejsce przeznaczenia, jak również oświadczenie lekarza weterynaryjnego, zaświadczające dobry stan zdrowia zwierzęcia i stwierdzające, że zakład, skąd ono pochodzi, jest wolny od chorób zaraźliwych.

Artykuł  11. 

W razie stwierdzenia księgosuszu na obszarze jednej z Wysokich układających się Stron, druga Strona będzie miała prawo zabronienia lub ograniczenia - na czas trwania niebezpieczeństwa zarazy przywozu i przewozu zwierząt przeżuwających, świń, produktów pochodzenia zwierzęcego i w ogólności wszelkich produktów, mogących służyć jako nośnik zarazy.

Artykuł  12. 

Jeśli w skutek obrotu zwierzętami jedna z chorób zaraźliwych, podlegających obowiązkowi zgłoszenia w kraju przyworzącym, została zawleczona z obszaru jednej z Wysokich układających się Stron na obszar drugiej lub też jedna z tych chorób przybrałaby charakter groźny na obszarze jednej ze Stron, druga Strona będzie miała prawo ograniczenia albo zabronienia na tak długo, dopóki będzie trwało niebezpieczeństwo zarazy przywozy zwierząt, należących do gatunków wrażliwych na zarażenie się, a pochodzących z obszarów objętych lub zagrożonych. W tych samych warunkach ograniczenie lub zakaz przywozu będzie mógł być rozciągnięty na produkty pochodzenia zwierzęcego i na materjały i przedmioty, mogące być nośnikiem zarazy.

Przywóz nie może być zabroniony w wypadkach wąglika, szelestnicy, zarazy dziczyzny i bydła rogatego, wścieklizny, nosacizny, różycy świń, gruźlicy i świerzbu.

Czasokres trwania niebezpieczeństwa zarazy przy chorobach wymienionych w art.4 lit. a), b) i c) - z wyjątkiem księgosuszu - zostanie ograniczony do czasokresów, przewidzianych w tymże artykule. Czasokres ten będzie obliczany od dnia urzędowego zawiadomienia o wygaśnięciu zarazy.

Artykuł  13. 

Każda z Wysokich układających się Stron zobowiązuje się ogłaszać 1 i 15 każdego miesiąca biuletyn o sytuacji sanitarno - weterynaryjnej. Biuletyn ten, natychmiast po ogłoszeniu, zostanie bezpośrednio przesłany drugiej układającej się Stronie; będzie on zredagowany w sposób jednolity tak, by dawał dokładne wiadomości o stanie sanitarnym zwierząt w różnych częściach kraju.

Artykuł  14. 

Zawiadomienia pilne, dotyczące stosowania niniejszej konwencji, będą mogły być wymieniane bezpośrednio przez centralne władze weterynaryjne każdej z Wyskich układających się Stron; odpis takiego zawiadomienia zostanie przesłany drogą dyplomatyczną.

Artykuł  15. 

Jeśli na obszarze jednej z Wysokich układających się Stron zostanie stwierdzony księgosusz lub zaraza płucna bydła rogatego, albo zaraza stadnicza zwierząt jednokopytnych, centralna władza weterynaryjna drugiej układającej się Strony zostanie niezwłocznie i bezpośrednio powiadomiona drogą telegraficzną.

Artykuł  16. 

Dezynfekcja wagonów, które służyły do transportowania zwierząt, statków, ramp, pomostów i.t.d., uskuteczniona według przepisów obowiązujących na obszarze jednej z Wysokich układających się Stron, będzie uznana za ważną przez drugą Stronę. Wysokie układające się Strony będą sobie wzajemnie komunikowały przepisy obowiązyjące w ich kraju, dotyczące dezynfekcji wagonów.

Artykuł  17. 

Świadectwa, o których mowa w niniejszej konwencji, będą wystawiane według wzorów ustalonych na podstawie wspólnego porozumienia centralnych władz weterynaryjnych obydwu układających się Stron. Będą one zredagowane po francusku i nie będą zaopatrywane w wizę konsularną.

Artykuł  18. 

Zaznacza się, że postanowienia ninejszej konwencji będą mogły być rozciągnięte, jeżeli zachodzi potrzeba, drogą nowego układu pomiędzy Wysokimi układającemi się Stronami, - na inne choroby znane lub nieznane w obecnej chwili, a których przeniesienia możnaby się słusznie obawiać.

Artykuł  19. 

Jeżeli wyniknie spór między obydwiema Wysokiemi układającemi się Stronami co do stosowania niniejszej konwencji, przystąpi się na żądanie jednej ze Stron do powołania Mieszanej Komisji, której opinja zostanie wzięta pod uwagę przy powzięci decyzji.

Każda z Wysokich układających się Stron zamianuje dwóch członków celem wzięcia udziału w komisji, która będzie miała prawo powołania piątego członka w razie, gdyby porozumienia nie dało się osiągnąć.

Podczas pierwszego zebrania, wymagającego powołania piątego członka, zostanie on wybrany z pośród obywateli jednej z Wysokich układających się Stron, wskazanej losem; na następnem zebraniu będzie on wybrany z pośród obywateli drugiej Strony i później w podobny sposób naprzemian.

Artykuł  20. 

Niniejsza konwencja będzie ratyfikowana. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie w możliwie krótkim czasie.

Konwencja wejdzie w życie w 15 dni po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych i będzie obowiązywała aż do chwili wygaśnięcia konwencji handlowej Polsko - Belgijskiej z dnia 30 grudnia 1932 r.

NA DOWÓD CZEGO - Pełnomocnicy wyżej wymienieni podpisali ninejszą konwencję i przyłożyli do niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Brukseli w podwójnym egzemplarzu, dnia 18 grudnia 1930 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z postanowień w niej zawarte; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmienie zachowywana.

NA DOWÓD CZEGO wydaliśmy Akt ninejszy opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 8 kwietnia 1932 r.

1 Art. 4 ust. 6 zmieniony przez art. 1 umowy z dnia 13 października 1937 r. (Dz.U.39.41.269) zmieniającej nin. umowę z dniem 22 kwietnia 1939 r.

• Identyfikator: Dz.U.1932.96.827
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Belgia-Polska. Konwencja weterynaryjna. Bruksela.1930.12.18.
• Data aktu: 18/12/1930
• Data ogłoszenia: 03/11/1932
• Data wejścia w życie: 02/11/1932