Rumunia-Polska. Konwencja dotycząca ułatwień w małym ruchu granicznym polsko-rumuńskim. Warszawa.1929.12.07.

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Rumunji, dotycząca ułatwień w małym ruchu granicznym polsko-rumuńskim, podpisana w Warszawie dn. 7 grudnia 1929 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 3 lutego 1931 r. - Dz. U. R. P. Nr. 16, poz. 80).

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ.

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tein wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia siódmego grudnia tysiąc dziewięćset dwudziestego dziewiątego roku podpisana została w Warszawie między Rzecząpospolitą Polską i Królestwem Rumunji konwencja dotycząca ułatwień w małym ruchu granicznym polsko-rumuńskim, wraz z protokółem dodatkowym, załącznikami A i B, wzorami Nr. 1, Nr. 2 i protokółem podpisania o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Rumunji, dotycząca ułatwień w małym ruchu granicznym polsko-rumuńskim.

RZECZPOSPOLITA POLSKA

z jednej strony

i

KRÓLESTWO RUMUNJI

z drugiej strony,

pragnąc ułatwić mieszkańcom obszaru granicznego mały ruch graniczny, postanowiły zawrzeć konwencję i wyznaczyły w tym celu jako pełnomocników, mianowicie:

Rzeczpospolita Polska:

Pana Władysława RASIŃSKIEGO, doktora praw, b. Dyrektora Departamentu w Ministerstwie Skarbu,

Królestwo Rumunji:

Jego Ekscelencję Georges CRETZIANO, Ministra Pełnomocnego i Posła Nadzwyczajnego w Warszawie,

którzy, po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

1. Obywatele obu Układających się Stron, zamieszkali w pogranicznym pasie jednego z obu Krajów, będą korzystali, zgodnie z postanowieniami przewidzianemi w niniejszej konwencji, z ułatwień niżej wymienionych.

2. Za pasy pograniczne uważane będą okolice, które rozciągają się po każdej stronie granicy w zasadzie w odległości dziesięciu kilometrów.

3. Obydwie Układające się Strony mogą jednakże za obopólną zgodą rozszerzyć te pasy pograniczne poza dziesięć kilometrów, w razie stwierdzenia, że takie rozszerzenie jest konieczne ze względu na żywotne potrzeby gospodarcze zainteresowanych okolic.

Rozdział  I.

Ułatwienia osobiste.

Artykuł  2.

1. W celu korzystania z ułatwień, przewidzianych w niniejszej konwencji, osoby wyżej wspomniane winny być zaopatrzone W przepustki graniczne, upoważniające je do przekraczania granicy i przebywania w pasie pogranicznym drugiego Kraju.

2. Te przepustki graniczne będą mogły być udzielane:

I) właścicielom gospodarstw rolnych położonych w pasie pogranicznym drugiego Kraju, ich pełnomocnikom, członkom ich rodzin, dzierżawcom, użytkownikom gruntów leżących w tym pasie oraz osobom prawnie ich używającym, jako też robotnikom potrzebnym dla gospodarstwa;

II) innym osobom w razie, gdyby chodziło o pilne interesy osobiste;

III) rzemieślnikom, zamieszkałym co najmniej od roku w pasie pogranicznym jednego z obu Krajów w razie, jeśli zostaną najęci do czasowego wykonywania swego zawodu w pasie pogranicznym drugiego Kraju;

IV) duchownym, lekarzom, lekarzom weterynaryjnym, ich pomocnikom prawnie upoważnionym, oraz położnym.

3. Funkcjonarjusze urzędowi, pełniący służbę w pasie pogranicznym uprawnieni są do przekraczania granicy za okazaniem przepustki stałej, w którą powinni być zaopatrzeni.

Artykuł  3.

1. Posiadacze przepustek będą mogli przekraczać granicę przy użyciu wszelkich zwykłych środków transportowych.

2. Posiadacze wszystkich tych przepustek będą mogli przebywać tylko w miejscowościach, wymienionych w tych dokumentach.

Artykuł  4.

1. Przepustki ważne na jednorazową podróż przez granicę będą koloru białego.

Graniczne przepustki stałe będą koloru żółtego.

Graniczne przepustki gospodarcze będą koloru zielonego.

2. Do wystawiania tych przepustek granicznych będą używane formularze wydrukowane w języku polskim i rumuńskim według załączonych wzorów (wzór Nr. 1 i 2).

3. Przepustki graniczne winny zawierać następujące dane:

a) nazwisko, imię, przynależność państwową, stanowisko społeczne lub zawód, miejsce i datę urodzenia, jako też miejsce zamieszkania posiadacza;

b) cel podróży i miejsce przeznaczenia;

c) punkt przejściowy wyznaczony do przekroczenia granicy;

d) wyszczególnienie osób małoletnich, towarzyszących posiadaczowi przepustki;

e) termin ważności przepustki.

4. Przepustki winny być zaopatrzone w fotografję posiadacza urzędownie zaświadczoną, jako też w jego podpis lub odcisk palca. Fotografja na przepustce nie jest wymagana, jeśli posiadacz przepustki okaże dowód tożsamości, urzędowy lub przynajmniej urzędowo zaświadczony i zaopatrzony w fotografję.

Artykuł  5.

1. Przepustki graniczne będą wystawiane przez władze administracyjne pierwszej instancji tego okręgu, w którym mieszka petent (starosta po stronie polskiej i pretor po stronie rumuńskiej).

2. W razie pilnej i należycie stwierdzonej potrzeby przepustki koloru białego będą mogły być wystawiane również przez zwierzchność odnośnej gminy i zaświadczane przez najbliższą placówkę policyjną.

3. Władze wymienione w ustępie 1 niniejszego artykułu są obowiązane komunikować sobie uprzednio o każdej prośbie o graniczną przepustkę stałą (koloru żółtego) lub przepustkę gospodarczą (koloru zielonego).

Zawiadomienia te mają zawierać następujące dane: nazwisko, imię, przynależność państwową, miejsca zamieszkania petenta, miejscowość do której on się udaje, jako też wszystkie informacje pozwalające stwierdzić, że petent spełnił wszelkie warunki wymagane dla otrzymania przepustki.

Dla robotników zawiadomienia te winny zawierać ponadto nazwisko pracodawcy, który ich najął.

Przepustka graniczna nie będzie wystawioną jeżeli w ciągu dni dwudziestu po wysłaniu zawiadomienia właściwa władza drugiej Strony sprzeciwi się temu bądź ze względów bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź też dlatego, że nie zostały dopełnione wszystkie warunki, wymagane przez niniejszą konwencję.

Jeżeli władza powołana do wystawiania przepustek granicznych uzna sprzeciw za nieuzasadniony, wówczas jej bezpośrednia przełożona instancja administracyjna będzie mogła interweniować u właściwej wyższej władzy drugiej Strony w celu zarządzenia, ponownego zbadania danego wypadku.

Szczegóły postępowania, które winny być zastosowane w celu likwidowania wypadków spornych tego rodzaju, będą ustalone w drodze bezpośredniego porozumienia między właściwemi władzami administracyjnemi obu Układających się Stron.

Artykuł  6.

1. Dzieci poniżej lat piętnastu, w zasadzie, będą mogły przekraczać granice tylko w towarzystwie swych rodziców lub dorosłych członków swej rodziny, w których przepustkach winny być wpisane.

2. W wypadkach szczególnych jednakże (przewóz żywności, dozór nad zwierzętami i t. d.) dzieci będą mogły przekraczać granicę nawet nie w towarzystwie dorosłych, na podstawie przepustek, które będą im wydawane tylko na żądanie ich rodziców lub prawnych opiekunów i które winny zarazem nosić podpis lub odcisk palca tychże osób.

Artykuł  7.

1. Przepustki na podróż jednorazową (koloru białego) będą wystawiane osobom wymienionym w art. 2 ustępy II, III i IV i będą ważne na osiem dni, licząc od daty ich wystawienia; upoważniają one ich posiadaczy do przebywania w pogranicznym pasie drugiego kraju w ciągu trzech dni, nie licząc dnia przekroczenia granicy.

2. Przepustki stałe (koloru żółtego) będą wydawane osobom wymienionym w art. 2 ustępy III i IV z ważnością sześciomiesięczną. Upoważniają one ich posiadaczy do przebywania w pogranicznym pasie drugiego kraju za każdym razem w ciągu trzech dni, zaś rzemieślników wymienionych w art. 2 punkt III w ciągu sześciu dni, nie licząc dnia przekroczenia granicy.

3. Przepustki wydawane dla celów gospodarczych (koloru zielonego) osobom wymienionym w art. 2 punkt I będą ważne na jeden rok i będą uprawniać ich posiadaczy do przebywania w pogranicznym pasie drugiego kraju, w miejscach oznaczonych w tych dokumentach, w takim czasie, jakiego wymaga wykonanie robót. Będą one mogły być wykorzystane przez posiadaczy również w wypadkach przewidzianych w art. 2 punkt II.

Artykuł  8.

1. Przepustki ważne na podróż jednorazową, jak również przepustki stałe upoważniają posiadaczy do przekraczania granicy wyłącznie tylko w punktach oznaczonych w tych dokumentach i uznanych za punkty przejściowe przez obydwie Układające się Strony.

2. Przepustki gospodarcze uprawniają do przekraczania granicy nawet poza stałemi punktami przejściowemi, w miejscach, gdzie takie przejście jest niezbędne dla wykonania robót (drogi uboczne). Miejsca te będą ustalone przez odnośne władze celne i straż graniczną obu Układających się Stron po wysłuchaniu osób zainteresowanych z uwzględnieniem rzeczywistych potrzeb gospodarstwa rolnego, stwierdzonych na miejscu.

Artykuł  9.

1. Przekroczenie granicy na podstawie jednej z przepustek przewidzianych przez niniejszą konwencję może mieć miejsce w zasadzie tylko w porze dziennej, a mianowicie:

między godziną 6 i 20 (czas środkowo-europejski) począwszy od 1 marca do 30 września;

między godziną 7 a 18 (czas środkowo-europejski) począwszy od 1 października do 1 marca.

Przepustki gospodarcze uprawniają do przekraczania granicy od wschodu do zachodu słońca.

2. Władze administracyjne i celne pierwszej instancji obu Układających się Stron mogą za obopólną zgodą ustanowić inne godziny dla przekraczania granicy, jeżeli względy miejscowe tego wymagają.

3. Koleją żelazną będzie można przekraczać granicę o każdej godzinie według rozkładu jazdy pociągów.

Artykuł  10.

Opłaty pobierane za przepustki graniczne nie będą mogły przewyższać:

a) 0.50 zł względnie 10 lei za przepustkę ważną na podróż jednorazową;

b) 3 zł względnie 60 lei za przepustkę stałą;

c) 2 zł względnie 40 lei za przepustkę gospodarczą.

Wysokość tych opłat może być zmienioną przez Rządy obu Układających się Stron za obopólną zgodą.

Żadna inna opłata nie będzie mogła być pobierana za te przepustki.

Artykuł  11.

Straż ogniowa, sformowana w oddział może celem niesienia pomocy przekraczać granicę bez przepustki o każdej godzinie dnia lub nocy w miejscach, gdzie to będzie nieodzowne, oraz przebywać po drugiej stronie granicy tak długo, jak będzie potrzeba, pod warunkiem, iż podda się kierownictwu właściwej władzy miejscowej i stosować się będzie do przepisów obowiązujących w miejscu wypadku.

Artykuł  12.

Osoby, któreby otrzymały przepustki graniczne na podstawie fałszywych zeznań jako też osoby, któreby nadużyły przepustek a w szczególności przekroczyły zakreślone tam granice, karane będą stosownie do ustaw obowiązujących na terytorjum, gdzie nadużycie zostało popełnione.

W tych wypadkach przepustka graniczna będzie mogła być odebraną i zwróconą władzy, która ją wystawiła. Właściwe władze niezwłocznie podawać sobie będą wzajemnie do wiadomości wypadki wyżej wspomnianych wykroczeń jak również i zarządzenia wydane stosownie do powyższych postanowień.

Rozdział  II.

UŁATWIENIA RZECZOWE.

Artykuł  13.

1. W razie, gdyby gospodarstwa rolne, pastwiska lub inne podobne rodzaje gospodarstwa położone w pogranicznym pasie były przecięte lub oddzielone linją graniczną od siedzib stanowiących z niemi jedną gospodarczą całość, użytkowanie ich nie może być z tego powodu utrudnione.

2. Skutkiem tego właściciele lub posiadacze wyżej wspomnianych gospodarstw (art. 2, punkt I) będą mieli prawo przeprowadzać przez granicę bez cła:

a) kamienie naturalne, piasek, żwir, glinę, przeznaczone do użytku w swem własnem gospodarstwie rolnem;

b) wiklinę, pochodzącą z ich własnego gospodarstwa;

c) drzewo opałowe, jak również drzewo budulcowe pochodzące z własnego gospodarstwa i przeznaczone wyłącznie tylko dla swych potrzeb domowych;

d) nawozy i ziarno siewne w ilościach potrzebnych dla uprawy i zasiania swych pól;

e) płody i wytwory swego gospodarstwa rolnego, o ile one co do rodzaju i ilości odpowiadają rodzajowi i rozległości tego gospodarstwa rolnego;

f) ryby złowione we własnem gospodarstwie;

g) zwierzęta wierzchowe, pociągowe i juczne z uprzężą, środki przewozowe używane w rolnictwie, maszyny i narzędzia rolnicze oraz przybory rybackie dla użytku w swem własnem gospodarstwie i z zastrzeżeniem wywiezienia ich zpowrotem zagranicę.

2. Wolno jest przewozić wyżej wyszczególnione przedmioty i artykuły drogami ubocznemi, przewidzianemi w art. 8 ustęp 2, jeśli warunki miejscowe lub rodzaj pracy tego wymagają, jednakże tylko w porze dziennej i pod kontrolą celną.

Artykuł  14.

Przewóz maszyn rolniczych motorowych lub parowych dozwolony jest zasadniczo tylko w przejściowych punktach celnych i dokonywać się będzie z zastosowaniem odprawy warunkowej bez wszelkich opłat celnych. Zabezpieczenie celne nie będzie wymagane w razie, jeśli osoba eksploatująca dane gospodarstwo rolne złoży w urzędzie celnym pisemną deklarację, stwierdzającą, że maszyny te przeznaczone są wyłącznie tylko do użytku w jej własnem gospodarstwie rolnem i że bierze na siebie całkowitą odpowiedzialność jeśli powrotny wywóz tych maszyn nie zostałby uskuteczniony w terminie wyznaczonym przez urząd celny; taką samą odpowiedzialność bierze ona na siebie jeśliby maszyny zostały odstąpione do użytku osób trzecich. Przewóz maszyn może nastąpić również drogami ubocznemi, przewidzianemi w art. 8 ustęp 2, pod dozorem celnym. Benzyna i inne środki napędne jak również i smary, które znajdują się w zbiornikach złączonych stale z motorami, mogą być przepuszczane przez granicę bez cła i wszelkich innych opłat. Inne zapasy środków napędnych i smarów podlegają cłom wwozowym na ogólnych zasadach. Co do innych maszyn i narządzi rolniczych, jako też co do wozów, furgonów, sań i t. d., to przewóz ich przez granicę winien być dozorowany przez władze celne w odpowiedni sposób, jednakże bez żądania zabezpieczenia celnego.

Artykuł  15.

1. Mieszkańcy pasa pogranicznego mogą celem wypasania bydła na pastwiskach położonych w takimże pasie po drugiej stronie granicy, przeprowadzać to bydła przez granicę bez cła i innych opłat (paśne). Przejście bydła przez granicę może się dokonywać również drogami ubocznemi przewidzianemi w art. 8 ustęp 2.

2. W miarę potrzeb tych mieszkańców, korzystających z pastwisk po drugiej stronie granicy, będzie można wprowadzać bez cła i innych opłat: sól, mąkę i chleb, w ilości ustalonej przez właściwe władze celne obu Układających się Stron.

3. Właściciele bydła, pragnący korzystać z powyższych ułatwień, winni bydło to zarejestrować w chwili czasowego wwozu lub wywozu, biorąc na siebie całkowitą odpowiedzialność na wypadek, gdyby bydło nie powróciło do kraju swego pochodzenia w ustalonym terminie, który nie będzie mógł przekraczać dziewięciu miesięcy. W razie, gdyby bydło powróciło nie w całości, właściciel obowiązany jest usprawiedliwić to zmniejszenie ilości zapomocą dokumentów, wydanych przez właściwe władze. W celu stwierdzenia tożsamości bydła należy je oznaczyć w odpowiedni sposób.

4. Produkty ze wspomnianego bydła uzyskane w czasie wypasu, jak również zwierzęta urodzone w międzyczasie będą przepuszczane przez granicę bez cła.

5. Postanowienia umowne dotyczące nadzoru weterynaryjnego w pasie pogranicznym nad bydłem z zagranicy ustalone są w protokóle dodatkowym dołączonym do niniejszej konwencji której stanowić on będzie część integralną. Postanowienia te będą mogły być uzupełnione lub zmienione w drodze bezpośredniego porozumienia się obu Rządów.

Artykuł  16.

Bydło zbiegłe lub uprowadzone poza linję graniczną, będzie zwrócone bez cła, jeśli prawo własności zostanie stwierdzone przez władzę gminną miejsca pochodzenia tego bydła.

Artykuł  17.

Mieszkańcy pogranicznego pasa, przekraczający granicę na podstawie przepustek przewidzianych w art. 2 mogą przewozić bez cła i innych opłat żywność w ilości potrzebnej na jeden dzień podróży, z wyjątkiem artykułów stanowiących przedmiot monopolu państwowego. Udając się na roboty w tereny górskie, mieszkańcy ci mogą zabierać ze sobą żywność w ilości koniecznej dla ich pobytu w tych okolicach.

Artykuł  18.

1. Następujące osoby mogą przewozić bez cła przedmioty potrzebne do wykonywania swego zawodu z zastrzeżeniem ich powrotnego wywozu:

a) duchowni i ich pomocnicy - przedmioty potrzebne do spełnienia obrzędów religijnych;

b) lekarze i lekarze weterynaryjni - swe instrumenta lekarskie;

c) położne - swe przybory położnicze,

2. Lekarze, lekarze weterynaryjni i położne mogą ponadto przewozić bez cła lekarstwa, których przywóz jest dozwolony, jako też przedmioty potrzebne do opatrunków, jednak tylko w małych ilościach, niezbędnych w wypadku nagłej potrzeby.

3. Straż ogniowa może w razie pożaru lub innych nieszczęśliwych wypadków przewozić narzędzia ratownicze i niezbędne środki lokomocji wraz ze zwierzętami pociągowemi bez cła i bez formalności celnych.

Artykuł  19.

Lekarstwa przyrządzone w jednej z aptek znajdujących się w pogranicznym pasie, na podstawie recepty lekarza lub lekarza weterynaryjnego, upoważnionego do wykonywania zawodu w swym kraju, mogą być wprowadzane bez cła i bez osobnego pozwolenia, jeżeli lekarz lub lekarz weterynaryjny zaznaczy na recepcie, że lekarstwo jest pilnie potrzebne.

Artykuł  20.

Mieszkańcy pogranicznego pasa, udający się, stosownie do postanowień niniejszej konwencji, do pracy w gospodarstwach rolnych, leśnych, lub też w innych przedsiębiorstwach przemysłowych, położonych po drugiej stronie granicy, mogą zabierać ze sobą bez cła narzędzia niezbędne do wykonywania ich robót, z zastrzeżeniem zabrania ich zpowrotem zagranicę. Artykuły żywnościowe otrzymane jako wynagrodzenie w naturze przez wyżej wspomnianych mieszkańców, z wyjątkiem przedmiotów podlegających opłatom wewnątrz kraju lub też stanowiących monopol państwowy, są zwolnione od cła przywozowego. Urząd celny może w takich wypadkach żądać zaświadczenia stwierdzającego, że pracodawca wynagrodził robotnika w naturze.

Artykuł  21.

Rzemieślnicy, wzmiankowani w art. 2, punkt III będą mogli w celu wykonywania swego zawodu po drugiej stronie granicy przenosić bez cła potrzebne narzędzia i instrumenty pod warunkiem wywiezienia ich przy powrocie zagranicę.

Artykuł  22.

1. Przedmioty gospodarcze, przeznaczone do użytku osobistego mieszkańców pogranicznego, pasa mogą być wprowadzane dla naprawy po drugiej stronie granicy z zastrzeżeniem ich powrotnego wywozu.

2. Artykuły takie jak: zboże, konopie, len, nasiona roślin oleistych, drzewo, kora i t. d. przeznaczone do własnego użytku mieszkańców pogranicznego pasa lecz nie na handel lub dla przedsiębiorstwa, przemysłowego, będą mogły być przez tych mieszkańców przywożone na drugą stronę granicy celem zmielenia, utłuczenia, przetarcia i t. d. i wywożone napowrót po ich przerobieniu, w ilości i wadze, odpowiadającej ich stanowi pierwotnemu.

3. Żadnej opłaty celnej nie będzie się pobierać w wypadkach przewidzianych w niniejszym artykule, jednakże urzędy celne mogą w razie potrzeby żądać złożenia zabezpieczenia celnego.

Artykuł  23.

Przywóz i wywóz drobnych ilości artykułów użytku codziennego i gospodarczego, dla których ogólnie wymagane jest pozwolenie przywozu lub wywozu, będzie dozwolony w małym ruchu granicznym z uwolnieniem od wszelkich odnoszących się do nich zakazów, o ile będzie można uznać, że według rodzaju samego przedmiotu i stosunków mieszkańców artykuły te przenaczone są do ich własnego użytku, a nie na handel. Wyżej wspomniane ułatwienia nie odnoszą się do artykułów stanowiących monopol państwowy.

Artykuł  24.

1. Przewóz zwłok osób zmarłych w pogranicznym pasie które mają być pochowane na jednym z cmentarzy, położonych w pogranicznym pasie drugiej Strony, jest dozwolone na podstawie zaświadczenia lekarskiego bez stosowania przepisów ogólnych dotyczących przewozu zwłok, z wyjątkiem wypadków, w których chodzi o choroby zakaźne. Wieńce, wiązanki żywych roślin ze wstęgami, jako też świece, które według zwyczajów miejscowych przynoszą w stosownej ilości osoby, biorące udział w pogrzebie, są również wolne od cła. Środki przewozowe dla zwłok i utensylja pogrzebowe są również wolne od cła z zastrzeżeniem ich powrotnego wywozu.

2. Punkty przejściowe i warunki kontrolne dla przewozu zwłok ustalą w danym wypadku miejscowe urzędy administracyjne i celne obu Układających się Stron za wspólnem porozumieniem.

Rozdział  III.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  25.

Wykaz miejscowości objętych pogranicznym pasem będzie ogłoszony w dzienniku urzędowym każdej z Układających się Stron i będzie udzielony do wiadomości drugiej Strony w ciągu dni trzydziestu po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych niniejszej konwencji. Każda zmiana, jaka zajdzie w tym wykazie po jego ogłoszeniu, będzie natychmiast podana do wiadomości drugiej Strony.

Artykuł  26.

Przekraczanie granicy przy użyciu środków lokomocji, poza wypadkami przewidzianerni w art. 8 zezwala się zasadniczo tylko w tych punktach przejściowych, przy których istnieją urzędy celne. Władze celne obu Stron będą jednakże mogły porozumieć się wzajemnie co do udzielenia w danym wypadku pewnych ułatwień w tym przedmiocie.

Artykuł  27.

Inne ułatwienia poza przewidzianemi w niniejszej konwencji będą mogły być udzielane w wypadkach szczególnych (wycieczki sportowe, pielgrzymki i t. d.) w drodze bezpośredniego porozumienia pomiędzy władzami II instancji administracji ogólnej i władzami celnemi ze strony polskiej oraz prefektem, działającym w porozumieniu z naczelnikiem urzędu celnego ze strony rumuńskiej.

Artykuł  28.

Ułatwienia przewidziane w poprzednich artykułach nie naruszają prawa każdej Strony do wydawania zarządzeń, jakieby ona uważała za potrzebne ze względów zdrowotności publicznej, policji weterynaryjnej, kontroli celnej, lub wszelkiej innej kontroli koniecznej jako nieodzowny środek ostrożności przeciw wszelkim ewentualnym nadużyciom.

Artykuł  29.

Wyrażenie "bez cła" używane w niniejszej konwencji należy rozumieć jako mające zastosowanie zarówno do przywozu, jak i wywozu.

Artykuł  30.

Właściwe władze administracyjne i celne obu Układających się Stron będą porozumiewać się ze sobą bezpośrednio w celu usuwania trudności, jakie mogłyby wyłonić się w przedmiocie wykonywania niniejszej konwencji.

Artykuł  31.

Obie Układające się Strony zakomunikują sobie wzajemnie, które władze należy uważać za kompetentne dla wykonywania niniejszej konwencji.

Artykuł  32.

Wykaz punktów przejściowych, gdzie znajdują się urzędy celne, jako też wykaz innych stałych punktów przejściowych dołączone są do niniejszej konwencji, której stanowić będą część integralną (załączniki A i B). Ewentualne zmiany dokonane będą w drodze bezpośredniego porozumienia między właściwemi władzami obu Układających się Stron.

Artykuł  33.

Niniejsza konwencja będzie ratyfikowana. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Bukareszcie. Wejdzie ona w życie trzydziestego dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych i będzie obowiązywała do wypowiedzenia jej na rok zgóry przez jedną z Układających się Stron.

NA DOWÓD CZEGO pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Warszawie, w dwóch egzemplarzach, dnia 7 grudnia 1929 r.

PROTOKÓŁ DODATKOWY

do polsko-rumuńskiej konwencji o ułatwieniach w małym ruchu granicznym.

POSTANOWIENIA WETERYNARYJNE.

I. Do art. 3 i 13 konwencji.

Obydwie Układające się Strony postanowiły zgodnie nie dopuszczać w pogranicznym pasie innych zwierząt wierzchowych, pociągowych lub jucznych, pochodzących z drugiej strony granicy, poza zwierzętami jednokopytkowemi, oznakowanemi w odpowiedni sposób. Każde zwierzę winno być zaopatrzone w świadectwo wystawione w języku polskim i rumuńskim przez władzę administracyjną pierwszej instancji miejsca. swego pochodzenia. W świadectwie tem winno być wymienione: nazwisko, imię oraz miejsce zamieszkania posiadacza, ich rysopis oraz trwałe znaki. Ponadto świadectwo winno zawierać zaświadczenie wystawione przez urzędowego lekarza weterynaryjnego drugiego Kraju, stwierdzające, że zwierzę jest wolne od zaraźliwej choroby i nie podejrzane o taką chorobę. Zaświadczenie to ważne jest na przeciąg jednego miesiąca, licząc od dnia wystawienia.

Każda z Układających się Stron ustali punkty przejściowe i co miesiąc dwa terminy dla badania weterynaryjnego wyżej wspomnianych zwierząt, przechodzących z pogranicznego pasa drugiej Strony, które to badanie służyć będzie za podstawę wyżej wymienionego zaświadczenia. Za to badanie i zaświadczenie zdrowotności żadna opłata nie będzie pobierana.

II. Do ar t. 15 konwencji.

1. Na pastwiska położone w pogranicznym pasie z drugiej strony granicy może być dopuszczone tylko bydło rogate, świnie, owce i kozy pochodzące z pogranicznego pasa i stanowiące własność mieszkańców tam osiadłych, jak również jednokopytkowe zwierzęta wierzchowe, pociągowe i juczne w ilości niezbędnej dla przewiezienia osób i rzeczy towarzyszących stadom.

2. Poza dopełnieniem formalności stosownie do przepisów celnych i granicznych, przewidzianych przez niniejszą konwencję, wymagać się będzie, aby zwierzęta zagraniczne pędzone na pastwisko, a mianowicie bydło rogate, świnie, owce i kozy były zaopatrzone w następujące dokumenty:

a) świadectwa pochodzenia wystawione przez władzę gminną miejsca zamieszkania właściciela bydła. Świadectwa pochodzenia będą wystawiane jednostkowo na każdą sztukę bydła rogatego i mogą być wystawiane zbiorowo dla wszystkich innych zwierząt.

Świadectwa pochodzenia zawierać będą następujące dane:

aa) nazwisko, imię oraz miejsce zamieszkania właściciela, jak również:

bb) ilość zwierząt i ich rysopis, a mianowicie: rodzaj, płeć, maść i znaki szczególne jako też piętna (znaczki uszne, znamiona wypalane lub wystrzyżone i t. d.);

cc) stwierdzenie, że bydło pędzone na pastwisko przebywało w miejscu zamieszkania właściciela przynajmniej w ciągu ostatnich dni czterdziestu;

dd) stwierdzenie, że w chwili wydawania świadectwa miejscowość, z której bydło pochodzi, jest wolna od zaraźliwych chorób zwierzęcych i że obrót zwierzętami tego rodzaju nie podlega tam żadnym ograniczeniom z powodu takich chorób. Gruźlica, pojedyncze wypadki wąglika, szelestnicy, zarazy dziczyzny i bydła rogatego, nosacizny oraz różycy świń, nie są uważane jako przeszkody do zaświadczenia, że dana miejscowość jest wolna od zaraźliwych chorób zwierzęcych.

Świadectwa pochodzenia nie mogą mieć daty wystawienia wcześniejszej niż na dziesięć dni przed przybyciem bydła na granicę.

b) Świadectwa zdrowia wystawione przez państwowego lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego na podstawie badania poszczególnych zwierząt i stwierdzające:

aa) że zwierzęta są wolne od zaraźliwych chorób zwierzęcych i nie są podejrzane o takie choroby, jak również, że

bb) kraj pochodzenia jest wolny od księgosuszu i zarazy płucnej bydła rogatego przynajmniej od roku i że

cc) w ciągu ostatnich dni czterdziestu pryszczyca nie została stwierdzona ani w miejscu pochodzenia bydła, ani też w promieniu czterdziesto-kilometrowyrn.

O ile chodzi o owce, należy stwierdzić ponadto:

dd) że w ciągu ostatnich dni sześćdziesięciu nie panowała ospa owcza ani w miejscu pochodzenia bydła, ani też w promieniu czterdziesto-kilometrowym oraz

ee) że w ciągu ostatnich dni sześćdziesięciu nie panował świerzb owiec ani w miejscu pochodzenia bydła, ani też w promieniu dwudziesto-kilometrowym.

Co się tyczy nierogacizny, to wymaga się dodatkowego zaświadczenia stwierdzającego, że:

ff) w ciągu ostatnich dwudziestu ośmiu dni nie panował pomór i zaraza świń ani w miejscu pochodzenia bydła, ani też w promieniu dziesięcio-kilometrowym.

3. Stada przeznaczone do przepędzenia na pastwiska po drugiej stronie granicy winny być spisane zgodnie - z poszczególnemi świadectwami pochodzenia i świadectwami zdrowia. Należy sporządzać 4 egzemplarze tego spisu, z których jeden będzie wręczony organowi celnemu kraju przeznaczenia dla celów kontroli celnej, drugi władzy gminnej miejsca wypasu, trzeci władzy administracyjnej I instancji (starosta, pretor), zaś czwarty pozostanie w rękach przewodnika stada.

Wyżej wymienione władze, jak również odnośne władze celne i straż graniczna winny uprzednio podawać sobie do wiadomości przypuszczalną ilość zwierząt, które mają być posłane na pastwisko po drugiej stronie granicy oraz porozumieć się między sobą co do czasu przejścia bydła przez granicę. W szczególności oznajmią one swą odpowiedź w tym przedmiocie w terminie nie przekraczającym piętnastu dni.

4. Jednokopytkowe zwierzęta wierzchowe, pociągowe i juczne (p. 2) winny być zaopatrzone w świadectwa wzmiankowane w ustępie I, psy zaś w świadectwa wystawione przez państwowego lub upoważnionego przez Państwo lekarza, weterynaryjnego stwierdzające, iż są wolne od wścieklizny, oraz że w miejscu ich pochodzenia poruszanie się psów nie podlega ograniczeniom sanitarnym.

5. Zwierzęta przeznaczone do przepędzenia na pastwiska po drugiej stronie granicy winny nosić trwałe znaki w celu wykazania ich kraju pochodzenia (wypalane piętna, plomby w uszach, tatuowanie i t. d.).

6. Jako punkty przejściowe dla bydła zagranicznego pędzonego na paszę w pasie pogranicznym uważane będą zasadniczo miejscowości, gdzie urzędy celne istnieją po obu stronach linji granicznej. Inne punkty przejściowe będą ustalone za wspólną zgodą właściwych władz administracji ogólnej i władz celnych (straży granicznej) obu Układających się Stron.

Narazić przewidywane są jako takie punkty przejściowe drogi górskie prowadzące obok Kopylasa, Lutoazy (szczyt Popadja) i Steviory, jak również przez wieś Hryniawę.

7. Właściciel lub przewodnik stada obowiązany jest poczynić wszelkie potrzebne zarządzenia, aby jego bydło nie stykało się z bydłem krajowem podczas przepędzania przez granicę, jak również podczas wypasu.

8. Po przybyciu na granicę zwierzęta zagraniczne pędzone na pastwiska poddane będą badaniu sanitarnemu. Badanie to przeprowadzone będzie przez państwowego lub upoważnionego przez Państwo lekarza weterynaryjnego Strony, na której obszarze znajdują się odnośne pastwiska, albo też wspólnie przez urzędowych lekarzy weterynaryjnych obu Układających się Stron. Za wyżej wspomniane badania nie będzie pobierana żadna opłata. Władze administracyjne I instancji (starosta, pretor) ustalą zawczasu w odpowiedni sposób terminy sanitarnego badania bydła zagranicznego na linji granicznej i poczynią wszelkie potrzebne zarządzenia, aby odnośni lekarze weterynaryjni przybyli tam na czas.

9. W razie stwierdzenia, że zwierzęta nie są zaopatrzone w wymagane świadectwa (p. 2) lub znaki (p. 5) albo też że są dotknięte zaraźliwą chorobą zwierzęcą lub podejrzane, nie będą one dopuszczone do przejścia przez granicę.

10. W razie, gdyby pastwiska lub inne rodzaje gospodarstwa rolnego położone w pogranicznym pasie były przecięte lub oddzielone linją graniczną od siedzib stanowiących z niemi jedną gospodarczą całość (art. 13 konwencji) właściciele lub posiadacze tych gospodarstw będą mieli prawo przeprowadzać przez granicę swe bydło bez cła i innych opłat w celu korzystania z pastwisk tak często, jak będzie tego potrzeba.

Pierwsze przejście bydła przez granicę może mieć miejsce tylko pod warunkiem przestrzegania wszystkich postanowień weterynaryjnych przewidzianych powyżej.

W celu ułatwienia kontroli celnej odnośne bydło winno być spisane, a spisy złożone w punkcie przejściowym u właściwych organów celnych.

Zwierzęta należące do gatunku koni, osłów lub wołów winny być oznaczone przez wypalenie na lewem przedniem kopycie (jednokopytkowe), lewym rogu lub lewem przedniem kopycie (bydło rogate) dużej litery P, o ile chodzi o zwierzęta polskie, zaś dużej litery R, o ile chodzi o zwierzęta rumuńskie. Zwierzęta te winny mieć również znak w postaci tej samej dużej litery wystrzyżony w sierści na lewem udzie. Znak ten powinien mieć wysokość co najmniej dziesięciu centymetrów i winien być odnawiany, gdy zajdzie tego potrzeba.

Inne rodzaje bydła winny być oznaczone w odpowiedni sposób stosownie do postanowień ogólnych.

11. W czasie swego pobytu na obszarze drugiej Układającej się Strony zwierzęta podlegać będą przepisom weterynaryjnym tego kraju, na którego obszarze się znajdują, za wyjątkiem przepisów dotyczących odszkodowań, zapomóg i nagród.

W razie, gdyby właściwa władza na mocy obowiązujących przepisów miała zarządzić zabicie zwierzęcia z powodu zaraźliwej choroby zwierzęcej, władze administracyjne I instancji (starosta, pretor) zawiadomią się wzajemnie telegraficznie o zamierzonem zarządzeniu celem zaproszenia urzędowego lekarza weterynaryjnego (państwowego lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego) drugiego Kraju do wzięcia udziału w djagnostycznem badaniu odnośnego zwierzęcia jak również we wspólnem przeprowadzeniu jego sekcji oraz w postępowaniu przepisanem dla sporządzenia wszelkich dokumentów stanowiących podstawę do przyznania odszkodowania. Dokumenty te winny być następnie przesłane właściwej władzy (wojewoda, prefekt) kraju pochodzenia zabitego zwierzęcia.

12. Szczepienie zwierząt zarządzone przez właściwe władza przeprowadza się bez kosztów, z urzędu, szczepienie natomiast na żądanie właściciela uskutecznia się na jego koszt, przyczem jednakże w operacji tej może brać udział lekarz weterynaryjny kraju, skąd zwierzęta pochodzą.

13. Po ukończeniu wypasu w wyznaczonym terminie wszystkie zwierzęta zagraniczne wraz z ich ewentualnym przychówkiem winny być przepędzone zpowrotem do kraju ich pochodzenia, dokąd winny być również wywiezione wszystkie produkty z nich otrzymane, jak n. p. ser, wełna, i t. d. a także mięso, nadające się do użytku i skóry zwierząt zabitych.

Jeśliby w ciągu wypasu jakaś zaraźliwa choroba właściwa danemu bydłu wybuchła wśród stad, ich powrót do kraju pochodzenia będzie mógł mieć miejsce po uprzedniem porozumieniu się właściwych władz obu Układających się Stron i po zastosowaniu koniecznych środków ostrożności.

III. Do art. 17 konwencji.

Jako żywność na czas podróży uważa się tylko mięso przyrządzone (solone, wędzone, pieczone i t. d), żadną zaś miara mięso surowe. Osoby wspomniane w ustępie 2 tegoż artykułu mogą zabierać ze sobą mięso w taki sposób przyrządzone, jednakże w ilości nie przewyższającej jednotygodniowej potrzeby.

IV. Do art. 28 i 30 konwencji.

Właściwe władze administracyjne I-ej instancji obu Układających się Stron zawiadomią się wzajemnie i niezwłocznie o każdym wypadku stwierdzenia i wygaśnięcia zaraźliwych chorób zwierzęcych jak również o wszelkich zarządzeniach poczynionych w tym względzie w pogranicznym pasie, z podaniem miejscowości, nazwisk posiadaczy i ilości sztuk chorych lub podejrzanych.

Jako zaraźliwe choroby zwierzęce w rozumowaniu niniejszego protokółu uważane będą:

a) księgosusz, b) zarazę płucną bydła rogatego, c) pryszczycę, d) wąglik, e) szelestnicę, f) zarazę dziczyzny i bydła rogatego, g) nosaciznę zwierząt jednokopytowych, h) ospę owczą, i) zarazę stadniczą koni, k) otręt koni i bydła rogatego, l) świerzb zwierząt jednokopytkowych i owiec, m) wściekliznę, n) pomór i zarazę świń, o) różycę świń.

Oprócz wyżej wspomnianych zawiadomień i prawidłowej wymiany dwutygodniowych biuletynów o. zaraźliwych chorobach zwierzęcych właściwe władze centralne obu Układających się Stron zawiadomią się bezpośrednio telegraficznie o pierwszym wypadku wybuchnięcia na swym obszarze księgosusza, zarazy płucnej bydła rogatego i ospy owczej.

W razie stwierdzenia, że wskutek obrotu zwierzętami w małym ruchu granicznym jedna z zaraźliwych chorób zwierzęcych wymienionych powyżej pod literami: a, b, c, h, i, k, l, m, n, - przeniknęła z obszaru jednej Układającej się Strony na obszar drugiej Strony, lub też w razie groźnego niebezpieczeństwa przeniesienia takiej choroby zaraźliwej, właściwe władze będą mogły poczynić odpowiednie zarządzenia w celu dalszego ograniczenia a nawet zakazania pogranicznego obrotu zwierzętami i surowcami pochodzenia zwierzęcego. Tego rodzaju zarządzenia zostaną podane niezwłocznie do wiadomości drugiej Układającej się Strony.

V. Posiadacze zwierząt jak również przewodnicy stad, którzy uznani zostaną za winnych powtarzających się wykroczeń przeciwko przepisom weterynaryjnym", będą mogli być poza odpowiedzialnością karną czasowo lub stale pozbawieni udogodnień, przewidzianych przez niniejszą konwencję. W razie, gdyby tego rodzaju wykroczenia, popełniane w złym zamiarze, powtarzały się na kilku odcinkach pogranicznego pasa, przynosząc poważną szkodę interesom Państwa, Układające się Strony, po uprzedniem porozumieniu się, będą mogły zakazać obrotu zwierzętami w małym ruchu granicznym całkowicie lub częściowo.

Na dowód czego pełnomocnicy podpisali niniejszy protokół dodatkowy i wycisnęli na nim swe pieczęcie.

Sporządzono w Warszawie, w dwóch egzemplarzach, dnia 7 grudnia 1929 roku.

Załącznik  A.

Do art. 32 Konwencji.

Wykaz prowizoryczny punktów przejściowych, gdzie znajdują się-graniczne urzędy celne:

Urząd celny polski:	Urząd celny rumuński:
Kozaczówka	Prigorodec
Zaleszczyki	Cristiatec
Jasienów Polny (otwarcie zamierzone)	Babin
Śniatyń-Załucze (droga żelazna)	Grigore Ghica Voda
Kułaczyn (otwarcie zamierzone)	Oraseni
Załucze (ekspozytura urzędu celnego w Śniatynie-Załuczu)	Vascauti
Kuty	Vijnita

Załącznik  B ¹

Do art. 32 Konwencji,

Wykaz prowizoryczny stałych punktów przejściowych poza urzędami celnemi.

Ze strony polskiej:	Ze strony rumuńskiej
(skreślony).	(skreślony).
Gródek	Vasilau et Culenli
Jabłonica	Jablonita

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

Wzór Nr. 1

PRZEPUSTA JEDNORAZOWA Nr.

Wzór Nr. 2

PRZEPUSTA STAŁA ............ Nr.

grafika

PROTOKÓŁ PODPISANIA.

A) W chwili podpisywania konwencji z dnia dzisiejszego Układające się Strony postanowiły dokładnie określić warunki jej zastosowania według następujących postanowień:

I. Ze względu na wyjątkowe położenie ludności zamieszkałej w okolicy górzystej, gdzie siedziby ludzkie są oddalone od gospodarstw rolnych, pastwisk i t. d. po drugiej stronie granicy więcej niż na dziesięć kilometrów, obydwie Układające się Strony zgodziły się na to, aby na mocy artykułu 1, ustęp 3, niniejszej konwencji pograniczny pas, przewidziany w tym artykule, ustanowiony został po stronie polskiej na odcinku granicy między szczytem Stoh i ujściem rzeki Czeremosz Czarny w szerokości piętnastu kilometrów oraz w tej samej rozciągłości po stronie rumuńskiej na obszarze podprefektury Plasa Visau. Obie Strony zgodziły się również, aby wspomniany pas pograniczny po stronie rumuńskiej rozszerzony został o pas dodatkowy w ten sposób, aby objąć nim resztę obszaru podprefektury Plasa Visau jak również obszar podprefektury Plasa Iza, położony na prawym brzegu rzeki Iza. Ten dodatkowy pas pograniczny przeznaczony jest tylko dla zastosowania tych postanowień niniejszej konwencji, które odnoszą się do zużytkowania pastwisk sezonowych jak również do odnośnych ułatwień osobistych. Miejscowości rumuńskie, które znajdują się w dodatkowym pasie pogranicznym będą objęte wykazem miejscowości przewidzianym w art. 25 niniejszej konwencji.

Przepustki graniczne ważne dla mieszkańców wspomnianego ostatnio pasa będą zaopatrzone znakiem odróżniającym (poprzeczny pasek czerwony).

II. Do protokółu dodatkowego.

Obydwie Układające się Strony dają sobie wzajemnie zapewnienie, że postanowienia weterynaryjne będą zastosowane w sensie jak największej lojalności i życzliwości oraz tylko o tyle, o ile odnośne zarządzenia będą rzeczywiście nieodzowne dla nadania skuteczności ochronie zdrowotnej krajowego bydła.

W okresie przepędu bydła przez granicę na pastwiska sezonowe, to jest między 15 marca a 15 maja powszechny zakaz przepędu bydła zagranicznego nie będzie zarządzony bez uprzedniego upoważnienia właściwej władzy centralnej.

B) Pełnomocnicy obu Układających się Stron, pragnąc przyczynić się do odpowiedniego rozwiązania wszystkich problemów odnoszących się do ruchu granicznego, wyrażają życzenia, aby obydwa Rządy mogły w najkrótszym czasie zawrzeć szczególne umowy dotyczące następujących kwestyj:

1) upoważnienia lekarzy, lekarzy weterynaryjnych i położnych drugiego kraju do wykonywania swego zawodu w pogranicznym pasie;

2) zachęcenia i rozwoju turystyki w okolicach sąsiadujących z linją graniczną, oraz

3) utworzenia dwustronnej miejscowej organizacji powołanej do polubownego likwidowania mniej ważnych zajść granicznych.

Na dowód czego pełnomocnicy podpisali niniejszy protokół i wycisnęli na nim swe pieczęcie.

Sporządzono w Warszawie, w dwóch egzemplarzach, dnia 7 grudnia 1929 roku.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, protokółem dodatkowym, załącznikami A i B, wzorami Nr. 1, Nr. 2 i protokółem podpisania, uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości, jak i każde z zawartych w nich postanowień; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

NA DOWÓD CZEGO wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dn. 19 marca 1931 r.

1 Załącznik B zmieniony przez obwieszczenie Ministra Skarbu z dnia 27 września 1932 r. (M.P.32.229.260) zmieniające nin. umowę międzynarodową z dniem 5 października 1932 r.

• Identyfikator: Dz.U.1931.61.492
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Rumunia-Polska. Konwencja dotycząca ułatwień w małym ruchu granicznym polsko-rumuńskim. Warszawa.1929.12.07.
• Data aktu: 07/12/1929
• Data ogłoszenia: 15/07/1931
• Data wejścia w życie: 04/07/1931