Wykonanie ustawy z dnia 26 września 1922 r. o przyznawaniu nagród za zwalczanie przemytnictwa.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SKARBU

z dnia 24 listopada 1922 r.

w przedmiocie wykonania ustawy z dnia 26 września 1922 r. o przyznawaniu nagród za zwalczanie przemytnictwa.

Na podstawie art. 13 ustawy z dnia 26 września 1922 r. o przyznawaniu nagród za zwalczanie przemytnictwa (Dz. U. R. P. № 104 poz. 950) zarządza się co następuje:

§ 1. Nagrodą otrzymać mogą tak osoby cywilne, jak wojskowe.

Wedle zasad art. 6 ustawy przyznaje się nagrody tak w wypadkach przemytnictwa z zagranicy do kraju, jak również z kraju zagranice; (wymytnictwo), w obu wypadkach pod warunkiem, że towar podlega albo cłu, albo też zakazowi przywozu, wywozu lub przewozu.

W wypadkach przytrzymania osoby samej lub też z towarem, który ani cłu ani zakazowi nie podlega, przyznawać można nagrody jedynie na podstawie art. 9 ust. 1.

§ 2. Nie należy przyznawać nagrody w wypadkach, co do których zachodzi albo:

1) zbyt małe prawdopodobieństwo zasądzającego wyroku, albo też

2) brak istotnej zasługi po stronie osoby, roszczącej sobie pretensją do nagrody; wystarcza do uzasadnienia zasługi jedna z następujących okoliczności: poniesione trudy, narażanie się na niebezpieczeństwo utraty zdrowia lub życia, okazana przy wykryciu przestępstwa gorliwość służbowa, spryt lub energja.

Istnienie zasługi po stronie osoby, roszczące), sobie pretensję do nagrody za doniesienie, ocenia się wedle zasad art. 2 i art. 4 ustawy.

§ 3. Przy oznaczeniu wysokości nagrody w zakreślonych w art. 6 granicach, czyni się różnicę pomiędzy wypadkami wykrycia przemytnictwa w urzędzie celnym (nierzetelne deklarowanie towaru, lub zupełne tegoż zatajenie) a wypadkami wykrycia przemytnictwa poza urzędem celnym. W wypadkach pierwszego rodzaju wymaga się do przyznania nagrody naogół wyższego stopnia zasługi, niż w wypadkach drugiego rodzaju.

§ 4. Powołane do przyznawania nagród Komisje przy urzędach celnych ustalają w każdym poszczególnym wypadku:

1) wartość szacunkową towaru - wedle zasad art. 7 ustawy i przy uwzględnieniu postanowień §§ 5 - 9 niniejszego rozporządzenia,

2) procentową wysokość nagrody - wedle zasad art. 6,

3) przypadającą wedle punktów 1 i 2 ogólną sumą nagrody za jeden i ten sam wypadek przytrzymania względnie wykrycia przestępstwa,

4) podział tej sumy pomiędzy poszczególne osoby, którym nagrody się przyznaje - we-dla zasad art. 8; punkt ten odpada, jeśli z danej sprawy przyznaje się nagrodę tylko jednej osobie.

W wypadkach określonych w art. 9 ust. 1 ustała komisja jedynie powód wyjątkowego przyznania nagrody.

§ 5. Jeśli towar musiał być przed przyznaniem nagrody sprzedany z powodu obawy zepsucia się lub znacznych kosztów utrzymania (np. kosztów utrzymania przytrzymanego konia), natenczas jako jego wartość przyjmuje się przy wyznaczeniu nagrody uzyskaną zań cenę sprzedaży; takie przy przedsięwziąłem dla wyznaczenia nagrody szacowaniu towaru, należy dążyć do tego, by cena szacunkowa była, o ile możności, zbliżona do ceny, jaką uzyska się przypuszczalnie przy późniejszej sprzedaży towaru.

§ 6. W razie przytrzymania przemycanej waluty, zagranicznej, należy ją przerachować na marki polskie według ogłoszonego w Monitorze Polskim kursu giełdowego z dnia przytrzymania waluty i wyznaczyć nagrodą w markach polskich w stosunku do wyrażonej w tychże markach sumy przytrzymanej waluty; o ileby Monitor Polski z dnia przytrzymania waluty notowań kursu odnośnej waluty nie zawierał, przyjmuje się kurs, notowany po raz ostatni przed dniem przytrzymania waluty,

§ 7. Wartość zagranicznych monet złotych i srebrnych przyjmuje się przy wyznaczaniu nagrody wedle kursów, jakie w tym celu ogłaszać się będzie od czasu do czasu w Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Skarbu co do następujących monet: dolarów, marek niemieckich, franków i rubli, - tak złotych jak srebrnych; za podstawę; obliczenia na grody przyjmuje się w takim razie ostatni ogłoszony kurs tych monet.

Wartość innych monet, niż powyżej wymienione, oblicza się wedle zasad, ustanowionych w następnym paragrafie dla obliczania wartości złota i srebra w sztukach, bryłach i t p., przyczem jako próbą czystego, szlachetnego kruszcu przyjmuje się przy monetach złotych 900, przy srebrnych 800, przy srebrnym bilonie rosyjskim 450

§ 8. Wartość złota i srebra w sztabach, bryłach i t. p. oblicza się w ten sposób, że oznacza się przedewszystkiem zawartość w tychże czystego kruszcu szlachetnego a to, albo wedle zamieszczonego na nich oznaczenia próby, albo też, o ileby próba uwidoczniona m nich nie była, przyjmuje się przy złocie w sztabach próbę 960, przy złocie w innych formach 583, przy srebrze w sztabach 940, przy srebrze w innych formach 800, i nagrodą wyznacza się wtedy, biorąc za podstawę ceną czystego kruszcu szlachetnego; ceny te podawane będą w Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Skarbu w sposób określony w pat. 7 ustęp 1 co do monet złotych i srebrnych.

§ 9. Wartość wyrobów złota i srebra oblicza się w następujący sposób:

1) wartości roboty samej (fasonu) oraz wartość) innych, zawartych w wyrobie materjałów n. p. drogich kamieni, narazie się nie uwzględnia, a oblicza się wedle zasad § 8 jedynie wartość zawartego w tych wyrobach złota i srebra, przyjmując wagą tychże ewentualnie w przybliżeniu, a te mianowicie wtedy, gdyby części złote i srebrne były w wyrobie z innemi materiałami w ten sposób złączone, że oddzielenia ich od siebie (celem osobnego odważenia) spowodowałoby uszkodzenie wyrobu.

Nagrodą wyznacza się narazie w stosunku do obliczonej w powyższy sposób wartości zawartego w wyrobią czystego kruszcu szlachetnego i nagrodą tą, o ile nie zachodzi wypadek przewidziany w art. 11 ustąp 1 lub 2 odrazu się wypłata, a równocześnie

2) przedstawia się Ministerstwu Skarbu wniosek co do tego, gdzie i przez kogo przeprowadzone być ma oszacowanie wyrobu jako całości t j. z uwzględnieniem wartości nie tylko części złotych i srebrnych, ale również. innych materjałów oraz samej robot/ (fasonu) i po dokonaniu tego oszacowania wedle wskazań Ministerstwa Skarbu, wyznacza się nagrodę ponownie już wedle wyniku tego oszacowania, z potraceniem jednak kwoty, przyznanej już wedle punktu 1.

§ 10. Inicjatywa w złożeniu rzeczonej komisji i zwoływaniu jej posiedzeń należy do naczelnika urzędu celnego, przy którym komisja istnieć powinna.

Członkowie komisji nie otrzymują żadnych dekretów nominacyjnych. Skład komisji zmienia się w miarą tego, jak zmieniają się osoby na stanowiskach służbowych, określonych-w art. 10 pod LL 1, 2, 3.

W skład komisji wchodzą przedewszystkiem osoby, zajmując na rzeczonych stanowiskach pierwsze miejsce i tylko w razie istotnej przeszkody tych osób, można zastąpić ich osobami, które w dane] chwili są ich zastępcami na tych stanowiskach.

Komisja składane być mogą tylko z osób, których stanowisko (miejsce) służbowe znajduje się w miejscowości, będącej siedzibą urzędu celnego, i tylko w wypadkach nieistnienia takich stanowisk w siedzibie urzędu celnego wchodzą w skład komisji osoby, których stanowisko służbowe znajdują się w miejscowości, położonej najbliżej siedziby urzędu celnego,

Sposób zwoływania posiedzeń komisji pozostawia się uznaniu przewodniczącego. Obowiązany on jest nadto zawiadamiać natychmiast osoby, którym przyznano nagrody, żądając od nich pisemnego potwierdzenia, że je o przyznaniu nagród zawiadomiono, potwierdzenia te określać mają sprawą, z której nagrodę przyznano oraz kwotą przyznanej nagrody cyfrowo i słownie i, o ileby potwierdzający pisać nie umiał, podpisane być mają znakiem własnej raki wobec dwóch świadków. Przewodniczący dołącza te potwierdzenia do protokułów, o jakich w dalszym ciągu mowa,

§ 11. Z posiedzeń komisji spisuje się każdorazowo protokuły wedle załączonego wzoru (załącznik). Protokuły te sporządzane być mają na całych arkuszach i mają być podpisywane własnoręcznie przez przewodniczącego, wszystkich członków komisji i protokulanta, i o ile protokolantem nie jest jeden z dzionków komisji, następnie mają być wedle kolejności posiedzeń numerowane i składane w osobnej teczce, która tworzy w ten sposób księgę, obejmujący ewidencją wszystkich nagród, przyznanych w ciągu jednego roku kalendarzowego. Z nastaniem nowego roku zaczyna się numeracją protokułów od liczby 1 i tworzy się z nich w ten sarn sposób nową "Księgę ewidencyjną nagród za zwalczanie przemytnictwa". Jedynie pierwsza taka księga obejmie czas do końca bieżącego roku łącznie z następnym rokiem 1923. Przewodniczący komisji odpowiedzialny jest osobiście za należyte rzeczonych protokołów i za ich bezpieczne przechowywanie.

§ 12. Niezależnie od sporządzania rzeczonych protokułów z wyników całego posiedzenia, sporządza się dla każdego poszczególnego wypadku przytrzymania wyciągi z tych protokułów i dołącza się, je do aktów odnośnych spraw karnych (do doniesienia, protokułu karnego i t. p.), względnie przesyła się je tej władzy, u której odnośny akt już się znajduje z powołaniem się na pismo urzędu celnego, którem ten akt przesłano.

W wypadkach, przewidzianych w art. 11 (ustęp 1 lub 2) sporządza się nadto drugi taki sam wyciąg i przedkłada się wyciąg ten wprost do Ministerstwa Skarbu (t. j. z pominięciem zwykłej drogi służbowej) ze stosownym wnioskiem oraz wyjaśnieniem, czy, ewentualnie której władzy odnośny akt już przesłano.

Wyciągi zawierać mają obok nagłówka protokułu tylko tę część protokułu, która do danej sprawy cię odnosi i opatrzone być mają zawsze potwierdzeniem naczelnika urzędu co do zgodności z protokułem.

§ 13. Członkowie komisji obowiązani są zapoznać się dokładnie z postanowieniami rzeczonej ustawy oraz niniejszego rozporządzenia. Wedle art. 11 ust. 3 ustawy uprawnienia, przysługujące danej komisji z rzeczonej ustawy, może Minister Skarbu przekazać według swego uznania władzom wyższej instancji.

§ 14. Nagrody wypłacane będą na podstawie asygnacji urzędu celnego z kredytu, jaki na ten cel będzie otwarty w odnośnym urzędzie celnym.

§ 15. 1 Z chwilą wejścia w życie ustawy o przyznawaniu nagród za zwalczanie przemytnictwa (art. 14) zaprzestaje się co do przestępstw, określonych w § 17 przyznawania zaliczek na nagrody. Przepis ten nie dotyczy jednak częściowej wypłaty nagród stosownie do postanowienia, zawartego w art. 11 ust. 1 ustawy. Komisja przyznaje więc całą należną, jej zdaniem, nagrodę ą tylko wypłatą nadwyżki ponad kwotą 60 złotych czyni się zależną od decyzji Ministerstwa skarbu.

§ 16. Na lustratorów urzędów celnych nakłada się obowiązek przekonywania się, czy komisje spełniają należycie powierzone im zadania. Dopełnienie tego obowiązku stwierdza lustrator przez zamieszczenie na każdym poszczególnym protokule stosownej uwagi.

§ 17. Rozporządzenie niniejsze znajdzie zastosowanie do przestępstw, popełnionych względnie wykrytych od dnia wejścia w życie rzecznej ustawy i z tym dniem trąci co do tych przestępstw obowiązującą rozporządzenie Ministra rozporządzenie Ministra Skarbu z dnia 11 kwietnia 1920 r. (Dz. U. R. P. № 38, poz. 234).

ZAŁĄCZNIK 

PROTOKÓŁ

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Niniejsza treść dostępna jest wyłącznie w wersji pierwotnej treści w formacie PDF.

..................................................

1 § 15 zmieniony przez § 2 rozporządzenia z dnia 6 maja 1924 r. w przedmiocie przerachowania na złote sum pieniężnych ustalonych w markach polskich ustawą z dnia 26 września 1922 r. o przyznawaniu nagród za zwalczanie przemytnictwa oraz rozporządzeniem wykonawczem do tej ustawy z dn. 24 listopada 1922 r. (Dz.U.24.40.431) z dniem 14 maja 1924 r.

• Identyfikator: Dz.U.1922.104.968
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Wykonanie ustawy z dnia 26 września 1922 r. o przyznawaniu nagród za zwalczanie przemytnictwa.
• Data aktu: 24/11/1922
• Data ogłoszenia: 30/11/1922
• Data wejścia w życie: 30/11/1922