Umowa z San Marino ma stanowić podstawę do obustronnej wymiany informacji znajdujących się w posiadaniu banków, innych instytucji finansowych oraz od wszelkich osób, w tym przedstawicieli i zarządców, działających w charakterze pełnomocnika lub powiernika.
Umożliwi także przepływ informacji dotyczących partnerów spółek cywilnych, prawnych i rzeczywistych właścicieli spółek, zbiorowych programów inwestycyjnych, funduszy powierniczych (trustów), fundacji i innych osób.
W przypadku Polski umowa ma zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług, natomiast w przypadku San Marino do ogólnego podatku dochodowego od osób fizycznych oraz od spółek i od indywidualnej działalności gospodarczej oraz podatku od importowanych dóbr przeznaczonych do wewnętrznej konsumpcji.