Z art. 111 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT wynika, że to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi na paragonie była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. To sprzedawca decyduje, w jaki sposób dokona określenia nazwy towaru, aby jego klient mógł jednoznacznie zidentyfikować przedmiot nabytego towaru. Sposób jednoznacznego identyfikowania towarów jest ściśle związany z asortymentem, jaki podatnik oferuje i przyjętymi zasadami kształtowania cen. Oznacza to, że podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów. Podatnik powinien zadbać o takie zaprogramowanie kasy rejestrującej, aby konsument otrzymywał paragony z nazwami towarów, pozwalającymi na ich identyfikację, co do przedmiotu sprzedaży, ceny i stawki podatku.
Przy określaniu nazwy towaru, co do zasady, sprzedawca może wykorzystywać nazewnictwo stosowane przy tworzeniu zasad odpłatności (cennika) za sprzedawane towary. Przy czym, nie oznacza to, że każdy towar powinien mieć odrębne kodowanie na kasie. Można pogrupować towary według kategorii, jeżeli wszystkie towary z danej kategorii są w jednakowej cenie. Jeżeli wszystkie towary np. z kategorii „kiełbasa” będą w takiej samej cenie, wówczas taka nazwa tej kategorii towarów będzie dawała możliwość identyfikacji towaru, jego ceny, stawki podatku. Jeżeli jednak w danej kategorii występuje zróżnicowanie ceny np. z uwagi na producenta lub według innych kryteriów, to stosowanie ogólnej nazwy np. „kiełbasa”, nie wypełni przesłanki jednoznacznej identyfikacji towaru.
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 2 sierpnia 2013 r., IPTPP4/443-282/13-4/JM