Kontrahent podtrzymuje, że sprawa jest sporna. W umowie jest zapis, że spory wynikłe z zawartej umowy będą rozstrzygane przez Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej.
Czy po oddaniu sprawy spornej do Sądu Arbitrażowego należności, które były wcześniej zaliczone do przychodów a nie są przeterminowane, będzie można zaliczyć jako koszty stanowiące koszty uzyskania przychodu w momencie rozpoczęcia postępowania arbitrażowego, czy dopiero w momencie gdy Sąd sprawę rozstrzygnie?
Ani skierowanie sprawy do Sądu Arbitrażowego, ani też jego orzeczenie nie uprawnia podatnika do zaliczenia należności do kosztów podatkowych.
Udzielając odpowiedzi na pytanie czytelnika należy wskazać, że w myśl ogólnej zasady zapisanej w art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) – dalej u.p.d.o.p., wierzytelności nieściągalne nie mogą być zaliczone do kosztów podatkowych. Jednak już w tym samym przepisie – jako wyjątek od reguły zaprezentowanej w poprzednim zdaniu – ustawodawca umożliwił zaliczenie do kosztów podatkowych tych części należności, które wcześniej były zaliczone przez podatnika do podatkowych przychodów z działalności gospodarczej, a których nieściągalność podatnik udokumentował. Zastrzec należy, że dokumentując nieściągalność należności podatnik musi zastosować jedną z metoda wymienionych w art. 16 ust. 2 u.p.d.o.p. W przepisie tym zamieszczony został zamknięty katalog sposobów dokumentowania nieściągalności, zatem nie jest możliwym skuteczne (dla zaliczanie należności do kosztów) udokumentowanie jej nieściągalności w inny sposób niż wskazany w art. 16 ust. 2 u.p.d.o.p.
Zgodnie z wolą ustawodawcy wierzytelność może zostać uznana za nieściągalną, jeżeli brak możliwości jej wyegzekwowania od dłużnika potwierdzona jest:
1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2) postanowieniem sądu o:
a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
1) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
Jeżeli zatem w analizowanej sytuacji podatnik nie dysponuje żadnym z dokumentów wskazanych powyżej nie jest uprawniony do zaliczenia należności do kosztów podatkowych; oznacza to, że ani skierowanie sprawy do Sądu Arbitrażowego ani też jego orzeczenie nie uprawnia podatnika do zaliczenia należności do kosztów podatkowych.
Czy po oddaniu sprawy spornej do Sądu Arbitrażowego należności, które były wcześniej zaliczone do przychodów a nie są przeterminowane, będzie można zaliczyć jako koszty stanowiące koszty uzyskania przychodu w momencie rozpoczęcia postępowania arbitrażowego, czy dopiero w momencie gdy Sąd sprawę rozstrzygnie?
Ani skierowanie sprawy do Sądu Arbitrażowego, ani też jego orzeczenie nie uprawnia podatnika do zaliczenia należności do kosztów podatkowych.
Udzielając odpowiedzi na pytanie czytelnika należy wskazać, że w myśl ogólnej zasady zapisanej w art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) – dalej u.p.d.o.p., wierzytelności nieściągalne nie mogą być zaliczone do kosztów podatkowych. Jednak już w tym samym przepisie – jako wyjątek od reguły zaprezentowanej w poprzednim zdaniu – ustawodawca umożliwił zaliczenie do kosztów podatkowych tych części należności, które wcześniej były zaliczone przez podatnika do podatkowych przychodów z działalności gospodarczej, a których nieściągalność podatnik udokumentował. Zastrzec należy, że dokumentując nieściągalność należności podatnik musi zastosować jedną z metoda wymienionych w art. 16 ust. 2 u.p.d.o.p. W przepisie tym zamieszczony został zamknięty katalog sposobów dokumentowania nieściągalności, zatem nie jest możliwym skuteczne (dla zaliczanie należności do kosztów) udokumentowanie jej nieściągalności w inny sposób niż wskazany w art. 16 ust. 2 u.p.d.o.p.
Zgodnie z wolą ustawodawcy wierzytelność może zostać uznana za nieściągalną, jeżeli brak możliwości jej wyegzekwowania od dłużnika potwierdzona jest:
1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2) postanowieniem sądu o:
a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
1) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
Jeżeli zatem w analizowanej sytuacji podatnik nie dysponuje żadnym z dokumentów wskazanych powyżej nie jest uprawniony do zaliczenia należności do kosztów podatkowych; oznacza to, że ani skierowanie sprawy do Sądu Arbitrażowego ani też jego orzeczenie nie uprawnia podatnika do zaliczenia należności do kosztów podatkowych.