Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą wniosła aportem całe przedsiębiorstwo do spółki z o.o. Działalności nie zlikwidowała i nie dokonała wyrejestrowania z VAT. Przez kolejne 4 miesiące otrzymywała faktury za np. energię elektryczną, telefony, wodę, gaz, czynsz leasingowy - do czasu podpisania nowych umów przez spółkę. Ww. koszty były rozliczane wg tego, jakiego okresu dotyczyły (obie firmy prowadzą księgowość w formie ksiąg rachunkowych). VAT z tych faktur był odliczany w starej firmie. Następnie wystawiane były refaktury na nową spółkę w zakresie, w jakim nowa spółka korzystała z tych usług. W koszty również w starej firmie księgowane były całe wydatki, zaś z refaktur księgowany był przychód. Za wszystkie te wydatki w całości płaciła nowa spółka.
Czy takie rozliczenie jest prawidłowe?
Jeżeli umowy o dostawy mediów oraz leasingowe były zawarte przez osobę fizyczną, a faktyczna konsumpcja była w spółce, wówczas zastosowany model postępowania zdaje się być akceptowalnym.
Udzielając odpowiedzi na pytanie, należy wskazać, że stosownie do regulacji art. 28 Dyrektywy 206/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku do wartości dodanej (Dz. Urz. L 2006 Nr 347) – dalej Dyrektywa 112, przypadku, w którym podatnik, działając we własnym imieniu, lecz na rachunek innej osoby, bierze udział w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Z kolei według przepisu art. 30 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) – dalej u.p.t.u., wówczas gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku. Należy zatem przyjąć, że podatnik dokonujący refakturowania, posiada status wykonawcy świadczenia, a co za tym idzie - zobowiązany jest do stosowania regulacji właściwych dla odsprzedawanych usług. Jeżeli zatem w analizowanej sytuacji formalnym nabywcą świadczenia jest osoba fizyczna (zgodne z umową), a faktycznym korzystającym z nich spółka, wówczas powinno być dokonane refakturowanie, czyli odsprzedaż usługi; zasadę taką odpowiednio stosuje się w przypadku odsprzedaży towaru (np. energia). W efekcie podatnik rozliczy zakup i sprzedaż takich świadczeń.
Odpowiednio zastosujemy taką metodę na płaszczyźnie podatku dochodowego, rozliczając koszty i przychody.
To oznacza, że jeżeli umowy o dostawy mediów oraz leasingowe były zawarte przez osobę fizyczną, a faktyczna konsumpcja była w spółce, zastosowany model postępowania zdaje się być akceptowalnym.
Uwagi
Dalece niepożądaną jest sytuacja, w której w sposób sztuczny zachowywana jest relacja (utrzymywane są stosunki prawne), które wprowadzają konieczność niczym nieuzasadnionego refakturowana. Rozumiem, że w analizowanym przypadku mamy do czynienia ze stanem przejściowym a samo refakturowanie jest wymuszone zapisanymi w umowach okresami wypowiedzenia.
Biorąc pod uwagę okoliczności faktyczne wskazane w pytaniu, uważa, że możliwe jest tutaj zastosowanie art. 79 lit. c Dyrektywy 112, według którego do podstawy opodatkowania nie wlicza się kwot otrzymanych przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, a zaksięgowanych przez podatnika na koncie przejściowym; z tym że w takiej sytuacji podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony. W takiej sytuacji rozliczenie, tak po stronie zakupu, jak i "sprzedaży" byłoby dokonywane poza rachunkiem podatkowym.
Czy takie rozliczenie jest prawidłowe?
Jeżeli umowy o dostawy mediów oraz leasingowe były zawarte przez osobę fizyczną, a faktyczna konsumpcja była w spółce, wówczas zastosowany model postępowania zdaje się być akceptowalnym.
Udzielając odpowiedzi na pytanie, należy wskazać, że stosownie do regulacji art. 28 Dyrektywy 206/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku do wartości dodanej (Dz. Urz. L 2006 Nr 347) – dalej Dyrektywa 112, przypadku, w którym podatnik, działając we własnym imieniu, lecz na rachunek innej osoby, bierze udział w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Z kolei według przepisu art. 30 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) – dalej u.p.t.u., wówczas gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku. Należy zatem przyjąć, że podatnik dokonujący refakturowania, posiada status wykonawcy świadczenia, a co za tym idzie - zobowiązany jest do stosowania regulacji właściwych dla odsprzedawanych usług. Jeżeli zatem w analizowanej sytuacji formalnym nabywcą świadczenia jest osoba fizyczna (zgodne z umową), a faktycznym korzystającym z nich spółka, wówczas powinno być dokonane refakturowanie, czyli odsprzedaż usługi; zasadę taką odpowiednio stosuje się w przypadku odsprzedaży towaru (np. energia). W efekcie podatnik rozliczy zakup i sprzedaż takich świadczeń.
Odpowiednio zastosujemy taką metodę na płaszczyźnie podatku dochodowego, rozliczając koszty i przychody.
To oznacza, że jeżeli umowy o dostawy mediów oraz leasingowe były zawarte przez osobę fizyczną, a faktyczna konsumpcja była w spółce, zastosowany model postępowania zdaje się być akceptowalnym.
Uwagi
Dalece niepożądaną jest sytuacja, w której w sposób sztuczny zachowywana jest relacja (utrzymywane są stosunki prawne), które wprowadzają konieczność niczym nieuzasadnionego refakturowana. Rozumiem, że w analizowanym przypadku mamy do czynienia ze stanem przejściowym a samo refakturowanie jest wymuszone zapisanymi w umowach okresami wypowiedzenia.
Biorąc pod uwagę okoliczności faktyczne wskazane w pytaniu, uważa, że możliwe jest tutaj zastosowanie art. 79 lit. c Dyrektywy 112, według którego do podstawy opodatkowania nie wlicza się kwot otrzymanych przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, a zaksięgowanych przez podatnika na koncie przejściowym; z tym że w takiej sytuacji podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony. W takiej sytuacji rozliczenie, tak po stronie zakupu, jak i "sprzedaży" byłoby dokonywane poza rachunkiem podatkowym.