Członek wspólnoty mieszkaniowej wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji udzielającej przedsiębiorcy zezwolenia na sprzedaż alkoholu. W piśmie wskazał, że zezwolenie zostało wydane z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ zostało oparte na zgodzie wyrażonej przez zarządcę nieruchomości, a nie przez wspólnotę. Samorządowe kolegium odwoławcze stwierdziło nieważność spornej decyzji. W uzasadnieniu wskazano, że wydanie zezwolenia bez uzyskania zgody wszystkich współwłaścicieli budynku wielorodzinnego stanowiło rażące naruszenie prawa. Przedsiębiorca złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, ale organ wydał decyzję, którą utrzymał swoje rozstrzygnięcie w mocy. Nie zakończyło to sporu, ponieważ przedsiębiorca postanowił wnieść skargę.
WZORY DOKUMENTÓW w LEX:
- Zarządzenie w sprawie kontroli zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych na terenie gminy >
- Decyzja o zezwoleniu na sprzedaż napojów alkoholowych zawierających powyżej 18% alkoholu >
- Decyzja o cofnięciu zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych >
Przedsiębiorca musiał uzyskać zgodę
Sprawą zajął się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, który wskazał, że zgodnie z art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (dalej jako: ustawa), do wniosku o wydanie zezwolenia należy dołączyć zgodę właściciela, użytkownika, zarządcy lub administratora budynku, jeżeli punkt sprzedaży będzie zlokalizowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym. Sąd podkreślił, że brak zgody stanowi wadę postępowania w sprawie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych. Niemniej wydanie takiego zezwolenia pomimo braku zgody, nie może być kwalifikowane jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego. WSA podkreślił, że stwierdzenie nieważności jako sposób weryfikacji ostatecznej decyzji może mieć bowiem miejsce tylko wtedy, gdy wydane rozstrzygnięcie w sposób oczywisty jest dotknięte ciężkimi wadami, które nie są możliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności.
Czytaj także: WSA: Sprzedaż alkoholu „pod drzwi” nie narusza zezwolenia >>>
Ocena decyzji na podstawie zgromadzonego materiału
Sąd wskazał, że do wniosku o wydanie zezwolenia, przedsiębiorca załączył zgodę udzieloną przez licencjonowanego zarządcę nieruchomości. W świetle art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy nie budzi wątpliwości, że zarządca budynku jest jednym z podmiotów uprawnionych do jej wyrażenia. WSA podkreślił, że na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy o własności lokali, właściciele lokali mogą w drodze umowy określić sposób zarządu nieruchomością wspólną, a w szczególności mogą powierzyć zarząd osobie fizycznej albo prawnej. Samorządowe kolegium odwoławcze zauważyło, że w aktach sprawy brak było umowy współwłaścicieli, która wskazywałaby zarządcę jako upoważnionego do udzielenia spornej zgody. Dlatego też organ zwrócił się do przedsiębiorcy o udzielenie informacji co do podstaw działania zarządcy. Niemniej, w ocenie sądu, wątpliwości co do posiadanych przez zarządcę uprawień nie mogą być rozstrzygane na etapie postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji. Oceny legalności decyzji dokonuje się bowiem na podstawie materiałów zgromadzonych w postępowaniu zwykłym.
Cena promocyjna: 88 zł
|Cena regularna: 110 zł
|Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: 98.99 zł
Zezwolenie nie zmieniało dotychczasowego sposobu użytkowania
WSA stwierdził, że czynność polegająca na wyrażeniu zgody na sprzedaż napojów alkoholowych w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, niezależnie od podmiotu, który jej udziela, nie zawsze mieści się w zakresie czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu, a jedynie wówczas, gdy prowadzi ona do zmiany dotychczasowego sposobu użytkowania części nieruchomości. Oznacza to, że w przypadku kontynuacji jej dotychczasowego przeznaczenia, nie jest wymagane przedłożenie uchwały właścicieli lokali. Na gruncie niniejszej sprawy, wniosek o udzielenie zezwolenia na sprzedaż alkoholu był kolejnym wnioskiem przedsiębiorcy i miał na celu kontynuowanie dotychczasowej działalności gospodarczej, która była prowadzona w tym samym miejscu od prawie dwudziestu lat. Mając powyższe na uwadze, WSA uchylił zaskarżoną oraz utrzymaną nią w mocy decyzję.
Wyrok WSA w Olsztynie z 9 kwietnia 2024 r., sygn. akt II SA/Ol 1086/23, nieprawomocny
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.
