(98/C 90/03)(Dz.U.UE C z dnia 26 marca 1998 r.)
W 1996 r. Komisja sporządziła pierwszy raport o wyrównywaniu poziomu rozwoju społeczno-gospodarczego w Unii. W raporcie stwierdzono, że kierowanie środków do obszarów problemowych, określane mianem "koncentracji", jest jedną z najważniejszych zasad warunkujących skuteczność polityki wyrównywania poziomu rozwoju (rozdział 6, punkt 2), a w jego podsumowaniu wyciągnięto szczególny wniosek, iż "w kontekście koncentracji środków w najbardziej upośledzonych regionach Państwa Członkowskie i Komisja muszą wspólnie uporać się z różnicami dzielącymi regiony wspierane w ramach krajowych programów polityki regionalnej oraz regiony korzystające z pomocy w ramach unijnych programów polityki regionalnej. W przyszłości spełnienie kryteriów kwalifikujących do skorzystania z unijnej pomocy regionalnej powinno stać jednym z kryteriów umożliwiających skorzystanie z pomocy w ramach programów polityki regionalnej Państw Członkowskich" (rozdział 7).
W Agendzie 2000, przyjętej w lipcu 1997 r., Komisja ponownie podkreśliła, że istnieje potrzeba większej koncentracji geograficznej pomocy strukturalnej w celu zwiększenia jej widoczności, efektywności, a także spójności z unijną polityką konkurencji(1). W tym samym dokumencie Komisja ogłosiła, że zakres geograficzny obszarów objętych pomocą regionalną zostanie zmniejszony.
Wreszcie w przyjętym dla jednolitego rynku planie działań Komisja zapowiedziała, że opracuje nowe zalecenia określające zasady udzielania pomocy regionalnej przez Państwa Członkowskie, których celem będzie zmniejszenie zróżnicowania poprzez koncentrację pomocy.
1. Opis problemu
Koncentracja
Pomimo postępu osiągniętego od czasu rozpoczęcia przez Wspólnotę realizacji polityki regionalnej, w obrębie Unii w dalszym ciągu utrzymują się znaczące rozbieżności strukturalne, podczas gdy jednym z jej podstawowych celów w dalszym ciągu pozostaje wyrównywanie różnic ekonomiczno-społecznych, czego wymaga art. 130a Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Unia musi stać na stanowisku zakładającym kontynuację wsparcia inicjatyw podejmowanych w celu inicjowania i rozwoju produktywnych działań w regionach opóźnionych w rozwoju oraz regionach przechodzących transformację gospodarczą i społeczną. Dotychczasowe doświadczenia wykazują, że skuteczny rozwój regionalny wymaga, by ta pomoc nie była nadmiernie rozpraszana na zbyt dużych lub rozdrobnionych obszarach. Musimy zwiększać koncentrację środków finansowych Wspólnoty, jeśli chcemy osiągnąć punkt krytyczny i wywrzeć znaczący wpływ, a to z kolei oznacza, między innymi, konieczność wskazania regionów w Unii, które są najbardziej poszkodowane.
Koncentracja jest równie ważnym celem w kontekście polityki konkurencji Wspólnoty określonej w art. 92, 93 i 94 Traktatu, ponieważ koncentracja pomoże ograniczyć zakłócenia wywoływane przez krajowe programy pomocy regionalnej, w ujęciu zasięgu zaangażowanych obszarów geograficznych, a jednocześnie umożliwi skupienie się na regionach bardziej opóźnionych pod względem rozwoju.
Wzajemna zgodność
Podejmowanie decyzji w Unii ma charakter systemowy i odbywa się z udziałem kilku podmiotów mających zróżnicowane obowiązki instytucjonalne. Dotyczy to w szczególności polityki regionalnej. Na przykład Komisja ponosi wyłączną odpowiedzialność za kontrolę krajowych inicjatyw pomocowych (jak również wszelkich związanych z tym wykazów obszarów docelowych), które zostały zgłoszone przez Państwa Członkowskie na podstawie art. 93 ust. 3 Traktatu, pod kątem zgodności z celami Traktatu, podczas gdy zadanie zapewniania pomocy regionom słabiej rozwiniętym gospodarczo jest przede wszystkim obowiązkiem władz regionalnych i krajowych, a Unia uczestniczy w nich poprzez dotacje udzielane w ramach pomocy strukturalnej. Fundusze Strukturalne udzielają pomocy poprzez, między innymi, programy częściowego finansowania inwestycji produkcyjnych realizowanych na szczeblu krajowym lub regionalnym. Pomoc Funduszy Strukturalnych stanowi raczej niewielką część wszystkich wydatków Państw Członkowskich na pomoc regionalną. Oznacza to, że EFRR powinien wspierać tylko te obszary, które korzystają z pomocy regionalnej samych Państw Członkowskich, chociaż nie stanowi to przeszkody, by Państwa Członkowskie wspierały również inne obszary. Jednak krajowe inicjatywy w dziedzinie pomocy regionalnej muszą uzyskać autoryzację w ramach unijnej polityki określającej zasady udzielania pomocy przez Państwa Członkowskie, tzn. obszary kwalifikujące się do uzyskania pomocy z funduszy strukturalnych powinny być objęte także krajowymi instrumentami pomocowymi. Jednak z uwagi na to, że mamy tu do czynienia z kilkoma różnymi podmiotami o różnych uprawnieniach, celach i priorytetach działania, okazuje się, że skoordynowanie tych dwóch polityk jest niezwykle trudne. Podmioty biorące udział w ich realizacji, takie jak władze regionalne i lokalne czy Parlament Europejski, same krytykują istniejącą sytuację.
Przykładowo na obszarach aktualnie kwalifikujących się do korzystania pomocy funduszy strukturalnych, lecz nie mogących korzystać z pomocy na szczeblu Państwa Członkowskiego na podstawie wyłączeń określonych w art. 92 ust. 3 lit. a) i c), w dalszym ciągu można stosować programy częściowego finansowania w celu wsparcia małych przedsiębiorstw oraz programy środowiskowe lub badawcze według niższych stawek niż te, które obowiązują na obszarach kwalifikujących się do otrzymania pomocy na podstawie art. 92 ust. 3 lit a) i c). Na tych obszarach fundusze strukturalne nie mogą przyciągać inwestycji dużych przedsiębiorstw, nawet jeśli byłoby to wysoce pożądane z uwagi na wymagania rozwoju regionalnego ze względu na przyciąganie kolejnych inwestorów czy dostęp do rynków światowych. Ta niezgodność powinna zostać wyeliminowana zarówno ze względów politycznych, jak i ekonomicznych.
Komisja podjęła próbę zwiększenia zgodności w trakcie przeglądu regulacji określających zasady działania funduszy strukturalnych w roku 1993. Później, gdy Komisja i Państwa Członkowskie uzgadniały listę obszarów docelowych, zwłaszcza w ramach Celu 2, lecz także Celu 5b, Komisja nieustannie zachęcała je do zgłaszania obszarów kwalifikujących się do otrzymania pomocy w sposób zgodny z kierunkami pomocy państwowej. Obecnie konieczne jest określenie zasad i sposobów działania, które pozwolą na dokonanie istotnego postępu w tej dziedzinie w czasie stanowiącym następny okres programowania działań Funduszy Strukturalnych (lata 2000-2006).
Podsumowując, zgodność, do której należy dążyć, zapewni, iż regiony we wszystkich Państwach Członkowskich, które są uprawnione do korzystania z pomocy funduszy strukturalnych, będą również mogły być objęte programami pomocy regionalnej realizowanymi przez Państwa Członkowskie.
2. Przegląd aktualnej sytuacji
2.1 Wzajemna zgodność - wspólna odpowiedzialność Komisji, Rady i Państw Członkowskich
Patrząc chronologicznie na rozwój polityki Wspólnoty, obszary kwalifikujące się do otrzymania pomocy w ramach polityki konkurencji były pierwszymi, które zostały wskazane z zastosowaniem metody ogłoszonej przez Komisję w 1988 r. (Dz.U. C 212 z 12.8.1988), chociaż Komisja w 1997 r. doprecyzowała i rozszerzyła zakres podstawowych zasad koordynacji pomocy regionalnej. W ramach swojej wyłącznej odpowiedzialności badania krajowych programów pomocowych, Komisja zatwierdza cele w poszczególnych Państwach Członkowskich na podstawie wniosków składanych przez zainteresowane Państwo Członkowskie.
W odniesieniu do pomocy Funduszy Strukturalnych obecnie obowiązują cztery cele regionalne: Cel 1, 2, 5b i 6.
Regiony objęte Celem 1 były do tej pory wskazywane przez Radę działającą jednogłośnie na wniosek Komisji. W teorii są to regiony NUTS II, gdzie PKB per capita (liczony z uwzględnieniem parytetu siły nabywczej) jest mniejszy niż 75 % średniej dla całej Wspólnoty. Jednak, co stwierdzono w rozdziale 6, sekcja 2 raportu o wyrównywaniu poziomu, "polityczny kompromis zawarty w 1993 r. doprowadził do objęcia Celem 1 [regionów, w których zamieszkuje] 7,4 mln osób, czyli 8 % całej populacji kwalifikującej się do otrzymania pomocy, żyjącej w regionach, w których PKB na 1 mieszkańca jest mniejszy niż 75 % średniej dla całej Unii".
Obszary objęte Celem 6, tj. gdzie gęstość zaludnienia jest mniejsza od 8 osób na kilometr kwadratowy, zostały określone w Akcie Przystąpienia Austrii, Finlandii i Szwecji w 1995 r.
Zgodnie z zasadami przyjętymi przez Radę, obszary objęte Celem 2 i 5b zostały wskazane przez Komisję w ścisłej współpracy z Państwami Członkowskimi na podstawie kryteriów społecznoekonomicznych Wspólnoty oraz krajowych. Państwa Członkowskie przesyłają Komisji swoje propozycje, które następnie są przedmiotem negocjacji z udziałem Państw Członkowskich i Komisji. Jak już wspomniano fakt, że w postępowaniu uczestniczy wiele różnych podmiotów, z których każdy ma swoje zadania, jak również rozbieżne harmonogramy implementacji zniweczyły próby ograniczenia niezgodności w trakcie ostatniego okresu programowania, chociaż okazja po temu była wyśmienita.
2.2. Dane statystyczne
W okresie 1994-1999 50,6 % ludności Unii (piętnastki) żyło w regionach kwalifikujących się do otrzymania pomocy strukturalnej ze strony Wspólnoty, podczas gdy 46,7 % żyło na obszarach kwalifikujących się do wyłączenia na podstawie art. 92 ust. 3 i lit.c). Dane te dowodzą, że niektóre regiony mogące korzystać ze wsparcia Funduszy Strukturalnych nie kwalifikują się jednocześnie do otrzymania pomocy ze strony Państwa Członkowskiego na potrzeby rozwoju regionalnego. Zamieszczone niżej dwie tabele ilustrują stopień powtarzania się tych dwóch grup regionów docelowych. Jednak należy podkreślić, że poniższe liczby są tylko przybliżeniami, ponieważ są to agregaty dla całej Wspólnoty, a obszary rzeczywiście objęte pomocą w trakcie okresu programowania nieco się różnią.
WZAJEMNA ZGODNOŚĆ MIĘDZY OBSZARAMI DOCELOWYMI POMOCY FUNDUSZY STRUKTURALNYCH I POMOCY NA SZCZEBLU KRAJOWYM
Tabela 1
|
|
|
(% populacji Wspólnoty) |
|
Regiony kwalifikujące się do otrzymania pomocy funduszy strukturalnych |
Regiony nie kwalifikujące się do otrzymania pomocy funduszy strukturalnych |
Razem |
| Obszary mogące korzystać z pomocy państwa ( |
44,0 |
2,7 |
|
| art. 92 ust. 3) |
46,7 |
| Obszary niemogące korzystać z |
6,6 |
46,7 |
|
| pomocy państwa |
53,3 |
| Razem |
50,6 |
49,4 |
100,0 |
Powyższe liczby ukazują, że 6,6 % populacji Wspólnoty zamieszkuje w regionach mogących korzystać z pomocy w ramach funduszy strukturalnych, w których jednocześnie polityka konkurencji wyklucza możliwość udzielania pomocy regionalnej.
Z kolei 2,7 % populacji Wspólnoty zamieszkuje w regionach, które mogą korzystać z pomocy na szczeblu krajowych, lecz które nie kwalifikują się do objęcia pomocą ze środków Funduszy Strukturalnych. Nie jest to szczególnie dokuczliwy problem. Przeciwnie - takie rozwiązania pomagają zwiększać zgodność między polityką pomocy regionalnej oraz własną pomocą Wspólnoty w ramach Funduszy Regionalnych, ponieważ oznacza to, iż Państwa Członkowskie mają pewną możliwość manewru, która umożliwia im realizację celów specyficznych z uwagi na ich sytuację, poza obszarami objętymi polityką regionalną Wspólnoty.
Tabela 2
Procent populacji krajowej zamieszkującej w regionach uprawnionych do pomocy finansowanej z Funduszy Strukturalnych, lecz nieobjętych pomocą na szczeblu Państwa Członkowskiego
| B |
D |
DK |
E |
EL |
F |
IRL |
I |
L |
NL |
A |
P |
S |
FIN |
UK |
EU |
| 0 |
5,3 |
0 |
8,9 |
0 |
9,6 |
0 |
7,5 |
6,4 |
10,4 |
5,9 |
0 |
8,7 |
12,6 |
9,0 |
6,6 |
Dokładna zgodność występuje w pięciu krajach: Belgii, Danii i trzech Państwach Członkowskich, których całe terytorium jest objęte Celem 1. Natomiast wszystkie pozostałe Państwa Członkowskie wykazują znaczne rozbieżności.
3. Propozycja zasad koordynacji
3.1 Bardziej precyzyjne określenie zadań
Osiągnięcie zgodności między tymi dwoma grupami celów powinno odbyć się w ramach ogólnej strategii obejmującej różne stosowane instrumenty, które powinny zostać ukierunkowane na realizację tego wspólnego celu zgodnie z harmonogramem, który zagwarantuje jego osiągnięcie.
Zwiększenie zgodności jest wspólnym zadaniem Komisji, Rady, Parlamentu i Państw Członkowskich:
– Komisja, która ponosi wyłączną odpowiedzialność za pomoc na szczeblu krajowym oraz wspólnie z Państwami Członkowskimi i Radą odpowiada za politykę strukturalną, podkreśla potrzebę większej zgodności i koncentracji geograficznej. W swojej decyzji z 16 grudnia 1997 r. w sprawie zaleceń regulujących udzielanie pomocy przez Państwa Członkowskie Komisja odpowiednio zmieniła zasady realizacji programów pomocy regionalnej oraz zaproponuje, aby Rada dostosowała przepisy regulujące działalności Funduszy Strukturalnych. Komisja jest przygotowana, aby podjąć się roli koordynatora wszystkich działań w tym zakresie;
– Rada i Parlament muszą uwzględni potrzebę większej zgodności i koncentracji w trakcie prac nad nowymi przepisami określającymi zasady funkcjonowania Funduszy Strukturalnych;
– władze krajowe odpowiedzialne za politykę regionalną muszą sprostać wymaganiom, jakie stoją przed nimi w zakresie zgodności i koncentracji, i podjąć stosowne działania w ramach swoich kompetencji.
Ważne jest, aby cele zarówno krajowych programów pomocy regionalnej, jak również cele funduszy strukturalnych zostały przyjęte w terminie umożliwiającym ich wejście w życie z dniem 1 stycznia 2000 r. W przypadku programów krajowych główny ciężar zadań spada na Komisję ze względu na jej szczególne uprawnienia, podczas gdy w drugim przypadku zaangażowane będą: Komisja, Rada, Parlament i Państwa Członkowskie.
3.2 Proponowane metody i harmonogram
Komisja wyjaśniła w Agendzie 2000, że procent populacji Unii Europejskiej uprawnionej do otrzymywania pomocy strukturalnej w ramach przyszłych Celów 1 i 2 powinien zostać obniżony z obecnych 51 % do 35 %-40 % oraz że wartość ogółem będzie musiała być mniejsza niż pokrycie populacji regionów kwalifikujących się na podstawie art. 92 ust. 3 i lit. c) (wziętych razem). Ponadto Komisja oświadczyła, iż pokrycie populacji krajowymi programami pomocy regionalnej również musi zostać zmniejszone.
Bazując na tych wskaźnikach Komisja - w wydanej przez siebie decyzji z 16 grudnia 1997 r. o pułapach pomocy udzielanej przez Państwa Członkowskie - określiła ogólną wartość wskaźnika procentowego pokrycia populacji w ramach art. 92 ust. 3 i lit. c) na poziomie 42,7 % w okresie programowania 2000-2006, co oznacza redukcję o cztery punkty procentowe w porównaniu z obecną wartością tego wskaźnika 46,7 %. Komisja przedstawiła ostatnio Państwom Członkowskim dopiero co przyjęte środki, które będą konieczne w trybie art. 93 ust. 1 Traktatu w celu wdrożenia w przewidzianym terminie nowych zasad pomocy regionalnej zgodnych z nowymi zasadami udzielania pomocy przez Państwa Członkowskie. Wskaźnik 42,7 % jest wyższy niż zakres 35 %-40 % określony w Agendzie 2000 dla udziału populacji kwalifikującej się do uzyskania pomocy w ramach przyszłych Celów 1 i 2 - podwyższono go, aby umożliwić osiągnięcie zgodności w całej Unii. Dwa systemy kierowania pomocy powinny dzięki temu przybrać kształt dwóch koncentrycznych kół obejmujących całą Unię. Ta zależność będzie musiała znaleźć swoje odzwierciedlenie także w każdym z piętnastu Państw Członkowskich, zwłaszcza po to, aby regiony docelowe Celu 2 mieściły się w ramach obszarów określonych na podstawie art. 92 ust. 3 lit. c).
Agenda 2000 podkreśla, że szczególna sytuacja najbardziej odległych regionów oznacza, iż będą mogły być one objęte Celem 1 na wyjątkowych zasadach. Podobnie regiony wysunięte najbardziej na północ o bardzo niskiej gęstości zaludnienia, które obecnie mogą korzystać z pomocy w ramach Celu 6, lecz nie kwalifikują się do objęcia Celem 1, powinny także być traktowane na wyjątkowych zasadach. Regiony słabiej rozwinięte (tj. kwalifikujące się do pomocy w ramach Celu 1) powinny być selekcjonowane ściśle według zasady 75 % PKB per capita, tzn. podobnie jak regiony kwalifikowane do wyłączenia na podstawie art. 92 ust. 3, w przeciwnym razie wszystkie wysiłki podejmowane w celu zwiększenia ogólnej zgodności staną pod znakiem zapytania, podobnie zresztą jak planowana koncentracja pomocy udzielanej przez fundusze strukturalne. Lista regionów Celu 1 powinna zostać zamknięta w początkach 1999 r. na podstawie najbardziej aktualnych danych, dostępnych na początku czwartego kwartału 1998 r.
Jeśli chodzi o nowy Cel 2, należy zachować zgodność z art. 92 ust. 3 lit. c), co musi obejmować regiony traktowane w takim sam sposób, jak w przypadku Celu 1 lub kwalifikujące się do rozwiązań szczególnych, ale niespełniających warunków zwolnienia na podstawie art. 92 ust. 3. W swojej decyzji ustalającej pułapy pomocy, Komisja podaje wskaźnik pokrycia dla każdego kraju, która po zsumowaniu (tj. uwzględnieniu łącznie art. 92 ust. 3 i lit. c) daje wynik 42,7 %. Wielkości te powinny zagwarantować, że lista Celu 2. dla każdego kraju mieści się w ramach listy art. 92 ust. 3) lit. c).
Jeżeli zalecenie Komisji dotyczące ścisłego przestrzegania kryterium 75 % przy wyborze regionów słabiej rozwiniętych rozwoju (tj. Cel 1) nie będzie przestrzegane, nieuchronnym skutkiem będzie nie tylko brak spójności między art. 92 ust. 3 i Celem 1, ale także między art. 92 ust. 3 lit. c) i Celem 2, uwzględniając ogólny pułap 42,7 % i różne pułapy krajowe.
Komisja nie zaakceptuje regionu w ramach nowego Celu 2, jeśli zainteresowane Państwo Członkowskie nie zobowiąże się uwzględnić go w liście obszarów korzystających z pomocy zgłaszanej komisji na podstawie art. 92 ust. 3 lit. c).
Tym niemniej w należycie uzasadnionych przypadkach Komisja może uwzględnić inne regiony w ramach nowego Celu 2 na zasadzie wyjątku. Postępowanie takie byłoby ograniczone do maksimum na Państwo Członkowskie równego 2 % populacji kraju niekwalifikujących się do Celu 1 przy zachowaniu zgodności z ogólnym celem koncentracji geograficznej (tj. Cele 1 i 2 łącznie powinny obejmować od 35 % do 40 % społeczności Unii ogółem (piętnastka)).
W obecnej sytuacji Agenda 2000 proponuje, aby lista obszarów Celu 2 była sporządzana na podstawie kryteriów uzgodnionych przez Wspólnotę we współpracy z Państwami Członkowskimi, biorąc pod uwagę ich priorytety regionalne. Faktyczna metoda selekcji zostanie określona w nowych przepisach dotyczących funduszy strukturalnych. Ponieważ obie listy mogą wejść w życie 1 stycznia 2000 r., Komisja poprosi Państwa Członkowskie o składanie wniosków w sprawie regionów, które mają otrzymać pomoc z funduszy strukturalnych niezwłocznie po przyjęciu przepisów regulujących funkcjonowanie funduszy strukturalnych, najpóźniej do 31 marca 1999 r. Komisja wzywa Radę i Państwa Członkowskie do podjęcia wszystkich niezbędnych kroków w celu zapewnienia, że te decyzje mogą być podjęte na czas. Odnośnie do regionów objętych programami pomocy państwowej Komisja zaproponowała ostatnio Państwom Członkowskim, aby wystosowały swe powiadomienia jak najszybciej, jednak również nie później niż do 31 marca 1999 r. Komisja podejmie decyzję w sprawie regionalnych list pomocy zgodnie ze stosownymi procedurami i terminami, nie później niż do 31 grudnia 1999 r.
Obecnie Komisja nie jest w stanie stwierdzić, jaka populacja zostanie objęta w kwalifikujących się obszarach Celu 2 w każdym kraju, ponieważ metoda ich wyznaczania nie będzie miała zastosowania do czasu przyjęcia nowych przepisów w sprawie funduszy strukturalnych. Zasadniczo zostaną wykorzystane ostatnie dane społeczno-ekonomiczne dostępne w tym czasie.
3.3 Środki przejściowe
W rezultacie starań zmierzających do koncentracji, podejmowanych podczas każdego z dwóch zadań wytypowania obszarów, szereg regionów w Unii straci swój obecny status po roku 2000. Przeprowadzenie tej fazy przejściowej będzie zróżnicowane zależnie od tego, która z dwóch polityk będzie miała zastosowanie. Zgodność między nimi musi jednak być zachowana, jak to wskazuje Agenda 2000, poprzez fakt, że "środki dla regionów, które skorzystają z pomocy tymczasowej (przejściowej) z Funduszy Strukturalnych muszą być zgodne z zasadami konkurencji dotyczącymi pomocy ze strony państwa".
4. Wnioski
Jest jeszcze wiele różnych etapów, które trzeba przejść i wiele różnych zainteresowanych stron, jednak Komisja położyła swe podwaliny pod zapewnienie zgodności między dwoma listami regionów docelowych począwszy od roku 2000. Przedstawiając niniejszą informację Komisja pragnie zaapelować do rządów poszczególnych państw, aby wykonały przydzielone im zadania, zarówno samodzielnie, jak i we współpracy z właściwymi organami Rady.
Komisja proponuje podjęcie następujących działań:
a) W nowych przepisach regulujących funkcjonowanie funduszy strukturalnych Rada powinna wskazać regiony słabiej rozwinięte rygorystycznie stosując pułap 75 % PKB per capita, aby te regiony były tymi samymi, które spełniają warunki zwolnienia na podstawie art. 92 ust. 3 lit. a), a także aby w ten sposób uniknąć niespójności między listą Celu 2 oraz regionami wytypowanymi na podstawie art. 92 ust. 3 lit. c).
b) W świetle zaleceń w sprawie państwowych programów pomocowych dla regionów, które zostały przyjęte przez Komisję 16 grudnia 1997 r., wzywa się Państwa Członkowskie do powiadomienia Komisji zgodnie z art. 92 ust. 3 o wszystkich regionach traktowanych jako regiony Celu 1 lub samodzielnie kwalifikujących się do stosowania odrębnego ustroju.
c) Komisja obwieszcza, że w kontekście przyszłych przepisów dotyczących funduszy strukturalnych nie zaakceptuje regionu jako kwalifikującego się w ramach nowego Celu 2 o ile zainteresowane Państwo Członkowskie nie zobowiąże się do uwzględnienia go w wykazie regionów objętych pomocą zgłaszanego Komisji na podstawie art. 92 ust. 3 lit. c).
Jednakże w należycie uzasadnionych przypadkach Komisja może uwzględnić inne regiony w ramach nowego Celu 2 na zasadzie wyjątku. Postępowanie takie byłoby ograniczone do maksimum na Państwo Członkowskie równego 2 % populacji kraju niekwalifikujących się do Celu 1 przy zachowaniu zgodności z ogólnym celem koncentracji geograficznej (tj. Cele 1 i 2 łącznie powinny obejmować od 35 % do 40 % społeczności Unii ogółem (piętnastka).
d) Komisja podkreśla, że zalecenia w sprawie programów pomocy regionalnej uznają kwalifikację w ramach funduszy strukturalnych za główne kryterium selekcji, pod warunkiem że zachowano zgodność z ustalonym pułapem oraz że regiony kwalifikujące się w ramach funduszy nie zostały wyznaczone po sporządzeniu listy regionów, które mają otrzymać pomoc ze strony państwa.
e) Komisja zapewni, że dwa zadania wyznaczenia regionów rozpoczną się i zakończą, zgodnie z odpowiednimi procedurami, w czasie gwarantującym, że obie listy wytypowanych obszarów będą mogły wejść w życie z dniem 1 stycznia 2000.
Jeżeli chodzi o fundusze strukturalne, zadanie to rozpocznie się niezwłocznie po przyjęciu nowych przepisów, co z kolei musi nastąpić w takim terminie, aby Państwa Członkowskie mogły przekazać Komisji swoje wnioski w sprawie wyznaczonych regionów najpóźniej do 31 marca 1999 r. W odniesieniu do państwowych programów pomocy wnioski Państw Członkowskich zostaną zgłoszone Komisji jak najszybciej, jednak nie później niż do 31 marca 1999 r.
f) Komisja informuje, że pułap objęcia zasięgiem całej populacji Wspólnoty w regionach Unii (piętnastka) wybranych na podstawie art. 92 ust. 3 lit. a) i 92 ust. 3 lit. c) ma wynosić 42,7 % w latach 2000-2006.
g) Komisja prześle niniejszą informację Państwom Członkowskim i opublikuje ją w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Sporządzono w Brukseli, dnia 17 marca 1998 r.
|
W imieniu Komisji |
|
Monika WULF-MATHIES |
|
Członek Komisji |
______
(1) "Doprowadzi to do zmniejszenia rozproszenia poszczególnych stref, a także ich możliwie największego ujednolicenia z obszarami korzystającymi z pomocy Państw Członkowskich na podstawie art. 92 ust. 3 lit. c) Traktatu".
