Dania-Polska. Układ dotyczący żeglugi powietrznej. Kopenhaga.1924.12.16.

UKŁAD

pomiędzy Polską a Danją dotyczący żeglugi powietrznej podpisany w Kopenhadze dnia 16 grudnia 1924 r.

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, STANISŁAW WOJCIECHOWSKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

Wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia szesnastego grudnia tysiąc dziewięćset dwudziestego czwartego roku podpisany został w Kopenhadze pomiędzy Polską a Danją układ, dotyczący żeglugi powietrznej o następującem brzmieniu dosłownem:

Układ między Polską a Danją, dotyczący żeglugi powietrznej.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej i Jego Królewska Mość Król Danji zgodzili się zawrzeć układ między Polską a Danją, dotyczący żeglugi powietrznej, i wyznaczyli w tym celu jako pełnomocników:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jego Królewskiej Mości Królu Danji i Islandji, Pana Konstantego Rozwadowskiego i Pana Jerzego Bogorya-Kurzenieckiego, Kierownika Komitetu Tranzytowego przy Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

Jego Królewska Mość Król Danji i Islandji:

Swego Ministra Spraw Zagranicznych, hrabiego Carl Paul Oskar Moltke.

Pełnomocnicy, po okazaniu sobie pełnomocnictw i uznaniu ich za dobre i należyte co do formy, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Każde z układających się Państw zobowiązuje się zapewnić w czasie pokoju prywatnym statkom powietrznym, należycie zarejestrowanym w drugiem układającem się Państwie, swobodę nieszkodliwego przelotu nad swem terytorjum i swemi wodami terytorjalnemi, z zastrzeżeniem zachowywania warunków, podanych w niniejszym układzie.

Artykuł  2

Jako prywatne statki powietrzne będą uważane, w myśl artykułu 1, wszystkie statki, z wyjątkiem:

A. Statków będących pod dowództwem wojskowego, do tego delegowanego,

B. Statków przydzielonych wyłącznie do służby państwowej, jak pocztowe, celne lub policyjne.

Artykuł  3.

Każde z Państw układających się będzie miało prawo, ze względów natury wojskowej lub bezpieczeństwa publicznego, zabronić przelotu nad pewnemi strefami swego terytorjum, z zastrzeżeniem, że nie będzie czyniona żadna w tym względzie różnica między statkami prywatnemi obu Państw.

O strefach podlegających takiemu zakazowi będzie powiadomione drugie układające się Państwo.

Artykuł  4.

Każdy statek powietrzny, znajdujący się ponad strefą zakazaną, winien będzie natychmiast dać sygnał alarmowy, przewidziany w regulaminie żeglugi powietrznej Państwa, nad którem przelatuje, i wylądować możliwie najprędzej na jednym z aerodromów tego Państwa, poza strefą zakazaną.

Artykuł  5.

Statki powietrzne i ich załogi winny być zaopatrzone we wszystkie świadectwa, dyplomy i dokumenty, przepisane dla lotnictwa przez władze kraju, którego przynależność posiada dany statek. Statki powietrzne winny posiadać widoczne, wyróżniające je znaki, pozwalające odróżniać je w locie.

Artykuł  6.

Osoby, stanowiące załogę, i pasażerowie winni być zaopatrzeni we wszelkie świadectwa tożsamości i paszporty, wymagane przez ustawy i rozporządzenia obowiązujące dla wszelkich innych podróży międzynarodowych. Osoby, stanowiące załogę, winny w każdym razie posiadać dokumenty, ustalające ich tożsamość, obywatelstwo i stosunek do służby wojskowej.

Artykuł  7.

Statek powietrzny, znajdujący się nad terytorjum drugiego układającego się Państwa, może posiadać aparat radjo-elektryczny tylko wtedy, gdy obowiązujące prawa i rozporządzenia obu układających się krajów na to pozwalają. Aparatami temi mogą posługiwać się tylko osoby, wchodzące w skład załogi, zaopatrzone w tym celu w specjalne pozwolenia, wydawane przez Państwo, którego przynależność posiada statek.

Artykuł  8.

Każdy statek, pochodzący z jednego z układających się Państw, winien dla przelotu nad drugiem Państwem znajdować się w doskonałym dla żeglugi stanie.

Statek ma być zaopatrzony w świadectwo lotnicze, wydane przez właściwą władzę swego kraju pochodzenia. Oba układające się Państwa będą wzajemnie uznawały świadectwa lotnicze, wydane przez właściwe władze.

Jeżeli po wydaniu świadectwa zdolność do lotu statku powietrznego uległa obniżeniu się na skutek wypadku, uszkodzenia lub innej zmiany, dalsza jego podróż może być zawarunkowana dokonaniem takiej reparacji, aby statek mógł być uznany jako zdolny do lotu przez władze tego układającego się Państwa, w którem się znajduje.

Artykuł  9.

Statek powietrzny, lądujący lub odlatujący z terytorjum jednego z układających się Państw, może, z wyjątkiem postanowień artykułu 11, przewozić pasażerów lub towary. Winien on być zaopatrzony w tym wypadku w wykaz imienny pasażerów, wykaz rodzaju i ilości towarów oraz potrzebne deklaracje celne.

Jeżeli po przybyciu statku stwierdzona zostanie różnica między deklaracjami celnemi, a przewożonemi towarami, kompetentne władze aerodromu, na którym statek wylądował, zawiadomią bezpośrednio władze aerodromu, z którego odleciał.

Artykuł  10.

W czasie odlotu i lądowania statków władze jednego z układających się Państw są uprawnione, w każdym wypadku i w granicach terytorjum danego Państwa, do rewidowania statków drugiego Państwa i sprawdzania dokumentów, w które winny one być zaopatrzone.

Artykuł  11.

Każde z układających się Państw może uzależnić przewóz handlowy osób oraz bagażów skierowany na swe terytorjum, wychodzący ze swego terytorjum lub dokonywany wewnątrz swego terytorjum, od koncesji, udzielonej przez swe właściwe władze. Jednak postanowienie to nie będzie miało zastosowania do statków powietrznych, dokonywujących okazyjnie podróży z Państwa, z którego pochodzą, w kierunku drugiego. Państwa układającego się.

Przewóz pasażerów i towarów między dwoma punktami wewnątrz terytorjum Państwa może być zastrzeżony dla statków powietrznych krajowych.

Urządzenie powietrznych dróg wytycznych jak również eksploatacja regularnej komunikacji lotniczej ponad jednem z Państw układających się mogą być uzależnione od specjalnego upoważnienia.

Artykuł  12.

Granice obu Państw układających się mogą być przekraczane, w jakimkolwiekbądź punkcie, aż do powiadomienia o odmiennem zarządzeniu.

Nad terytorjum duńskiem i wodami terytorjalnemi duńskiemi statek powietrzny winien jednak w miarę możności szybować w ten sposób, aby móc być obserwowanym z jednego lub kilku punktów, wymienionych w aneksie do niniejszego układu.

Artykuł  13.

Statki powietrzne jednego z Państw układających się mogą lądować w drugiem Państwie jedynie na lotnisku otwartem do użytku lotnictwa publicznego. Statki powietrzne mają prawo korzystania z tych lotnisk w drugiem Państwie układającem się za tą samą opłatą i pod temi samemi warunkami, co statki krajowe. Są one uprawnione, w razie lądowania zwyczajnego lub lądowania z konieczności na terytorjum drugiego z układających się Państw, do korzystania z takiej samej pomocy, jak statki powietrzne danego Państwa.

Każde z układających się Państw zakomunikuje drugiemu Państwu listę lotnisk otwartych dla żeglugi powietrznej. Będzie ono powiadamiać niezwłocznie drugie Państwo układające się o każdej zmianie tej listy, jak również o krótkotrwałych nawet przeszkodach w użytkowaniu któregokolwiek z tych lotnisk.

Artykuł  14.

W razie lądowania z konieczności poza obrębem lotniska, władze policyjne i celne miejsca lądowania winny być niezwłocznie powiadomione i do czasu przybycia tych władz osoby z załogi i pasażerowie mają pozostawać przy statku i baczyć, aby nie zabrano jakiejkolwiek części statku, jego przyborów lub ładunku.

Artykuł  15.

Państwa układające się zgadzają się, że statki powietrzne, należące do jednego z Państw układających się, ich załoga i pasażerowie, znajdując się na terytorjum drugiego Państwa, podlegać mają zobowiązaniom wynikającym z prawomocnych w danem Państwie przepisów, dotyczących lotnictwa wogóle, opłat celnych oraz innych poborów, zakazów wwozu i wywozu, przewozu osób i towarów, bezpieczeństwa i porządku publicznego, o ile układ niniejszy nie przewidział innych przepisów, oraz że mają one również podlegać innym zobowiązaniom, wynikającym z ogólnego ustawodawstwa obowiązującego.

Artykuł  16.

Świadectwa, dotyczące żeglugi powietrznej, wydane w jednym z krajów układających się dla statków powietrznych do niego należących i ich załóg, mieć będą w drugiem Państwie układającem się tę samą ważność, co odpowiednie świadectwa wystawione w danem Państwie.

Co do ruchu powietrznego nad własnem terytorjum, każde z układających się Państw zastrzega sobie prawo nie uznawania świadectw wydanych któremukolwiek z jego obywateli przez drugie Państwo układające się.

Artykuł  17.

Statki powietrzne, ich załogi i pasażerowie nie mogą przewozić jako ładunku lub w inny sposób broni, amunicji, gazów trujących lub materjałów wybuchowych. Gołębie pocztowe i aparaty fotograficzne mogą być zabierane, na statek jedynie z upoważnienia właściwych władz Państwa, w którego obszarze powietrznym znajduje się statek powietrzny.

Artykuł  18.

Zabrania się wyrzucania ze statku powietrznego w locie innego balastu, jak drobny piasek lub woda.

Artykuł  19.

Wzbronione jest wszelkie wyładowywanie lub zrzucanie w drodze czegokolwiek innego, niż balast. Wyjątek uczyniony będzie tylko w wypadku, jeśli zostanie udzielone w tym celu specjalne upoważnienie przez Państwo, na którego terytorjum ma miejsce wyładowywanie lub zrzucanie.

Artykuł  20.

Państwa układające się będą podawać sobie wzajemnie do wiadomości ustawy i rozporządzenia, regulujące żeglugę powietrzną na ich terytorjach.

Artykuł  21.

Oba Państwa układające się powezmą niezbędne środki dla zapewnienia przestrzegania postanowień tego układu przez swe statki powietrzne, ich załogi i pasażerów.

O ile Państwo, w którem znajduje się statek, nie podejmuje się samo ścigania jakiegokolwiek przekroczenia, winno ono zawiadomić w danym wypadku władze drugiego Państwa układającego się.

Artykuł  22.

Układ niniejszy, zawarty prowizorycznie, może być wypowiedziany przez jedno lub drugie z Państw układających się w każdym czasie, za uprzedniem sześciomiesięcznem zawiadomieniem. Pozatem, każde z układających się Państw zastrzega sobie prawo wypowiedzenia tego układu, z natychmiastowym skutkiem wypowiedzenia, w razie ratyfikowania przez oba Państwa układające się Konwencji międzynarodowej, podpisanej przez kilka Państw w Paryżu dn. 13 października 1919 roku.

Artykuł  23.

Układ niniejszy ma być ratyfikowany i ratyfikacje wymienione zostaną w Kopenhadze w jaknajkrótszym czasie. Uzyska on moc obowiązującą w dniu wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.

Sporządzono w Kopenhadze dn. 16 grudnia 1924 roku w dwu egzemplarzach oryginalnych, po Jednym dla każdej ze Stron.

(-) Konstanty Rozwadowski

(-) Bogorya-Kurzeniecki

(-) C. Moltke

Zaznajomiwszy się z powyższym układem, uznaliśmy go i uznajemy za słuszny zarówno w całości, jak i każde z zawartych w nim postanowień, oświadczamy, że jest przyjęty, ratyfikowany i zatwierdzony i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywany.

Na dowód czego wydaliśmy akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

W Warszawie, dn. 28 stycznia 1925 r.

• Identyfikator: Dz.U.1925.47.326
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Dania-Polska. Układ dotyczący żeglugi powietrznej. Kopenhaga.1924.12.16.
• Data aktu: 16/12/1924
• Data ogłoszenia: 11/05/1925
• Data wejścia w życie: 05/02/1925