Niektóre spośród użytych w tym przepisie przesłanek były sformułowane w taki sposób, że dziwić mógłby raczej brak sporów interpretacyjnych niż ich występowanie. W 2017 r. Trybunał Sprawiedliwości wydał dwa wyroki dotyczące wzorca zwolnienia z art. 132 ust. 1 lit. f dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – DNB Banka i Aviva. Nie wydaje się jednak, aby wyroki te rozwiały wątpliwości interpretacyjne. Mogą natomiast posłużyć ustawodawcy do zawężenia zakresu tego zwolnienia w przyszłości.
Przed wydaniem wyroków C-326/15, DNB Banka oraz C-606/15, Aviva, wskazywano, że zwolnienie przewidziane w art. 132 ust. 1 lit. f dyrektywy 2006/112 powinno mieć zastosowanie niezależnie od tego, jakie czynności wykonywane są przez usługobiorcę – tak długo jak czynności usługobiorcy są zwolnione z VAT albo wykonywane przez niego poza sferą działalności gospodarczej. Z rzeczonych wyroków wynika jednak, że zakres zwolnienia jest węższy. W wyrokach C-326/15, DNB Banka oraz C-606/15, Aviva, TS przełamał wynik językowej wykładni art. 132 ust. 1 lit. f dyrektywy 2006/112 i uczynił to w istocie bez powodu.
Wyroki te nie mają bezpośredniego znaczenia dla korzystających ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy o VAT, ale mogą one skłonić ustawodawcę do zmiany treści tego przepisu.
W numerze kwietniowym Przeglądu Podatkowego został opublikowany artykuł autorstwa prof. Krzysztofa Lasińskiego-Suleckiego pt. Zakres przedmiotowy zwolnienia usług świadczonych przez niezależne grupy osób – po wyrokach DNB Banka i Aviva, który odnosi się właśnie do wykładni przepisu wprowadzającego zwolnienie usług świadczonych przez niezależne grupy osób, tj. art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy o VAT. Zagadnienie to zawsze budziło liczne wątpliwości interpretacyjne. Przestawiona problematyka powoduje kontrowersje również w Polsce. Ostatnie wyroki Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach DNB Banka oraz Aviva wskazują, że stanowisko TS nie jest spójne.
