Sprawa dotyczyła rodzica dziecka, które posiada orzeczenie o niepełnosprawności. Dziecko urodziło się z poważną wadą wzroku (duża krótkowzroczność) i wymaga stałej kontroli okulistycznej. Na co dzień korzysta z niezbędnych do funkcjonowania i rehabilitacji okularów korekcyjnych oraz soczewek kontaktowych. Rodzic zapytał fiskusa, czy w rozliczeniu rocznym PIT-37 może odliczyć zakup szkieł okularowych oraz soczewek kontaktowych. Sam uważa, że tak, ponieważ wydatki na zakup szkieł okularowych oraz soczewek kontaktowych indywidualnych są związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych oraz rehabilitacji wynikających z niepełnosprawności. Wydatek jest stwierdzony dokumentem stwierdzającym jego poniesienie, sfinansowany w 100% ze środków własnych, odliczony w roku podatkowym, w którym został poniesiony.
Fiskus się zgodził. Organ wskazał, że w myśl art. 26 ust. 7d ustawy o PIT – warunkiem odliczenia tych wydatków jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:
- orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności lub
- decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
- orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia.
Regulację tą stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, – jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9120 zł. Utrzymywać znaczy tu zapewnić środki do życia, ponosić koszty związane z czyimś wyżywieniem, mieszkaniem i innymi potrzebami.
Organ wyjaśnił przy okazji, że wydatki te podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie. Wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.
Organ podkreślił także, że sprzęt, na który wydatki podlegają odliczeniu, musi posiadać właściwości leczniczo-rehabilitacyjne lub ułatwiać tej osobie, ze względu na jej niepełnosprawność, wykonywanie czynności życiowych. Zakupiony sprzęt (narzędzie czy urządzenie) musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych. Cechą zakupionego sprzętu (narzędzia, urządzenia) musi być jego indywidualny charakter. Natomiast właściwym do stwierdzenia, czy dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji oraz będzie ułatwiało wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jest w szczególności lekarz specjalista, który biorąc pod uwagę stan zdrowia konkretnej osoby i potrzeby indywidualnej rehabilitacji może ten fakt potwierdzić np. w wydanym zaświadczeniu.
Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 maja 2017 r., sygn. 0111-KDIB2-2.4011.3.2017.1.MZ, LEX nr 347724
