a także mając na uwadze, co następuje:(1) Unia opiera się na wartościach, którymi są godność ludzka, wolność, równość i poszanowanie praw człowieka, oraz jest zdecydowana zwalczać dyskryminację, w tym ze względu na niepełnosprawność, zgodnie z postanowieniami Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "Kartą") oraz Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych 4 (zwanej dalej "Konwencją ONZ").
(2) Art. 26 Karty stanowi, że Unia uznaje i szanuje prawo osób z niepełnosprawnościami do korzystania ze środków mających zapewnić im samodzielność, integrację społeczną i zawodową oraz uczestnictwo w życiu społeczności.
(3) Każdy obywatel Unii ma prawo podstawowe do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, z zastrzeżeniem ograniczeń i warunków ustanowionych w TUE i TFUE i za pomocą środków przyjętych w celu nadania im skuteczności. W art. 18 Konwencji ONZ uznaje się również prawo osób z niepełnosprawnościami między innymi do swobodnego przemieszczania się oraz do swobodnego wyboru miejsca zamieszkania na równych zasadach z innymi osobami.
(4) Według Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej obywatelstwo Unii ma stanowić podstawowy status obywateli państw członkowskich przy wykonywaniu prawa do przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, pozwalający tym, którzy znajdują się w takiej samej sytuacji, korzystać - w zakresie zastosowania ratione materiae TFUE - z takiego samego traktowania wobec prawa, bez względu na przynależność państwową, z zastrzeżeniem wyraźnie przewidzianych wyjątków.
(5) Unia jest stroną Konwencji ONZ i jest związana jej postanowieniami, które stanowią integralną część porządku prawnego Unii w zakresie jej kompetencji. Wszystkie państwa członkowskie są stronami Konwencji ONZ i są one nią związane w zakresie swoich kompetencji. Chociaż Unia i wszystkie państwa członkowskie podpisały i ratyfikowały Konwencję ONZ, istnieje potrzeba poczynienia postępów w zakresie równości osób z niepełnos- prawnościami zarówno na poziomie Unii, jak i we wszystkich państwach członkowskich.
(6) W Konwencji ONZ uznaje się, że osoby z niepełnosprawnościami obejmują osoby, które mają długotrwale naruszoną sprawność fizyczną, umysłową, intelektualną lub sensoryczną, co w powiązaniu z różnymi barierami środowiskowymi, administracyjnymi, technologicznymi i społecznymi może powodować dyskryminujące
traktowanie. Celem konwencji ONZ jest zatem wspieranie i ochrona wszystkich praw człowieka i podstawowych wolności oraz zapewnienie pełnego i równego korzystania z nich - bez jakiejkolwiek dyskryminacji - przez wszystkie osoby z niepełnosprawnościami oraz promowanie poszanowania ich przyrodzonej godności, autonomii osoby, w tym swobody dokonywania własnych wyborów, a także niezależności tych osób, i tym samym zapewnienie im pełnego i skutecznego uczestnictwa w życiu społecznym i włączenia w społeczeństwo na równych zasadach z innymi osobami. W konwencji ONZ uznano również znaczenie poszanowania odmienności i akceptacji osób z niepełnosprawnościami, będących częścią ludzkiej różnorodności oraz człowieczeństwa, oraz znaczenie potrzeby podejmowania odpowiednich środków w celu zapewnienia równych szans i dostępności dla osób z niepełnosprawnościami. Konwencja ONZ stwierdza, że kobiety i dziewczęta z niepełnosprawnościami są narażone na wieloaspektowe formy dyskryminacji, i przewiduje, że w związku z tym państwa strony mają podejmować środki w celu zapewnienia im pełnego i równego korzystania z wszystkich praw człowieka i podstawowych wolności. Uznaje się w niej również trudności, jakie napotykają osoby niepełnosprawne, które są narażone na wielorakie lub wzmocnione formy dyskryminacji ze względu na przynależność rasową, kolor skóry lub płeć, język, religię, poglądy polityczne lub inne, pochodzenie narodowe, etniczne, autochtoniczne lub społeczne, sytuację majątkową, urodzenie, wiek czy inne okoliczności.
(7) Zasada 3 Europejskiego filaru praw socjalnych 5 , proklamowanego wspólnie przez Parlament Europejski, Radę i Komisję w dniu 17 listopada 2017 r. w Goteborgu, stanowi, że każdy, bez względu między innymi na niepełnosprawność, ma prawo do równego traktowania i równych szans w dziedzinie zatrudnienia, ochrony socjalnej, edukacji i dostępu do dóbr oraz usług dostępnych dla społeczeństwa oraz że należy wspierać równe szanse grup niedostatecznie reprezentowanych. Zasada 17 Europejskiego filaru praw socjalnych uznaje ponadto, że osobom z niepełnosprawnościami przysługuje prawo do wsparcia dochodu zapewniającego godne życie, usług, które pozwolą im na uczestnictwo w życiu społecznym, i prawo do środowiska pracy dostosowanego do ich potrzeb.
(8) Strategia na rzecz praw osób z niepełnosprawnościami na lata 2021-2030, przyjęta w komunikacie Komisji z dnia 3 marca 2021 r., ma na celu zaradzić różnorodnym wyzwaniom, przed którymi stoją osoby z niepełnosprawnoś- ciami, oraz przynieść postępy we wszystkich obszarach wskazanych w Konwencji ONZ, zarówno na poziomie unijnym, jak i krajowym.
(9) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/882 6 ma na celu poprawę dostępu do niektórych produktów i usług poprzez wyeliminowanie barier wynikających z rozbieżnych wymogów dostępności w państwach członkowskich i zapobieganie powstawaniu takich barier, a tym samym przyczynienie się do zwiększenia podaży dostępnych produktów i usług na rynku wewnętrznym, w tym dostępu do stron internetowych i usług opartych na urządzeniach mobilnych w ramach niektórych usług publicznych, a także poprawę dostępności odpowiednich informacji. Ponadto dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2102 7 ma na celu poprawę dostępności stron internetowych i aplikacji mobilnych organów sektora publicznego.
(10) Ponadto prawo Unii gwarantuje również prawo do niedyskryminacji w dostępie do transportu, a także inne prawa. Przykłady takich praw obejmują prawo pasażerów z niepełnosprawnościami i pasażerów o ograniczonej możliwości poruszania się do bezpłatnej pomocy podczas podróży drogą lotniczą, koleją, drogą wodną lub autobusem i autokarem, ustanowione odpowiednio rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2006 8 , (UE) 2021/782 9 , (UE) nr 1177/2010 10 i (UE) nr 181/2011 11 . Prawo Unii, a w szczególności dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/62/WE 12 , umożliwia również państwom członkowskim ustanowienie obniżonych opłat drogowych, w tym opłat za korzystanie z płatnych dróg, mostów lub tuneli, a także zwolnień z obowiązku uiszczania takich opłat drogowych lub opłat za korzystanie w przypadku pojazdów użytkowanych przez osoby z niepełnosprawnościami lub będących ich własnością.
(11) Osoby z niepełnosprawnościami mogą zwrócić się do właściwych organów lub jednostek w państwie członkowskim, którego są rezydentami, o uznanie statusu osoby z niepełnosprawnością, ponieważ kwestia ta leży w kompetencji państw członkowskich. Procedury oceny niepełnosprawności są różne w poszczególnych państwach członkowskich. W przypadku gdy właściwe organy lub jednostki uznają status wnioskodawcy jako osoby
z niepełnosprawnością, mogą wydać orzeczenie o niepełnosprawności, kartę osoby z niepełnosprawnością lub inny oficjalny dokument uznający status wnioskodawcy jako osoby z niepełnosprawnością. W państwach członkowskich, w których nie istnieje definicja statusu osoby z niepełnosprawnością, stosowane mogą być uprawnienia do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność, gdy usługi lub świadczenia są oferowane osobom z niepełnosprawnościami.
(12) W Konwencji ONZ uznano, że dyskryminacja i wykluczenie społeczne, których doświadczają osoby z niepełnosprawnościami, wynikają raczej z barier środowiskowych, systemowych i związanych z postawą otoczenia, które występują w społeczeństwie, a nie z samej niepełnosprawności. Ze względu na brak wzajemnego uznawania statusu osoby z niepełnosprawnością pomiędzy państwami członkowskimi osoby z niepełnosprawnoś- ciami często napotykają konkretne i znaczące trudności oraz bariery w korzystaniu ze swoich podstawowych praw do równego traktowania, niedyskryminacji i swobodnego przemieszczania się. Dotyczy to w szczególności krótkich pobytów lub wizyt w innym państwie członkowskim w rozumieniu art. 6 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 13 , który stanowi, że obywatele Unii i członkowie ich rodzin mają prawo pobytu w innym państwie członkowskim przez okres nieprzekraczający trzech miesięcy bez wypełniania jakichkolwiek warunków i formalności innych niż wymóg posiadania ważnego dowodu tożsamości lub paszportu. W przypadku okresów przekraczających trzy miesiące art. 7 tej dyrektywy wymaga spełnienia dodatkowych warunków, a art. 8 tej dyrektywy przewiduje odpowiednio, że przyjmujące państwo członkowskie może wówczas wymagać, aby obywatele Unii zarejestrowali się w odpowiednich organach.
(13) Osoby z niepełnosprawnościami przemieszczające się na dłuższy czas do innych państw członkowskich w celu podjęcia zatrudnienia, nauki lub w innych celach, o ile przepisy prawa lub uzgodnienia między państwami członkowskimi nie stanowią inaczej, mogą uzyskać ocenę i oficjalne uznanie swojej niepełnosprawności przez właściwe organy lub jednostki w innym państwie członkowskim oraz mogą otrzymać orzeczenie o niepełnosprawności, kartę osoby z niepełnosprawnością lub inny oficjalny dokument uznający ich status osoby z niepełnosprawnością, lub decyzję o uprawnieniu do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność, zgodnie z obowiązującymi przepisami tego państwa członkowskiego.
(14) Aby promować swobodny przepływ osób z niepełnosprawnościami uczestniczących w unijnych programach mobilności, należy zapewnić stałe równe prawa w odniesieniu do warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania lub warunków i udogodnień związanych z parkowaniem poprzez umożliwienie korzystania z europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością i europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościa- mi przez czas trwania danego programu. Unijne programy mobilności obejmują programy ustanowione przez Unię w celu wspierania mobilności osób, które na czas określony przenoszą się do innego państwa członkowskiego w celach edukacyjnych, szkoleniowych, zawodowych, obywatelskich lub kulturalnych; są to programy takie jak program "Europejski Korpus Solidarności" lub Erasmus+, ustanowione odpowiednio rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/888 14 i (UE) 2021/817 15 .
(15) Osoby z uznanym statusem osoby z niepełnosprawnością lub z uprawnieniem do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność podróżujące do państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie, którego są rezydentami, lub odwiedzające takie państwo członkowskie przez krótki okres - jeżeli ich status osoby z niepełnosprawnością lub uprawnienie do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność nie są uznawane w państwie członkowskim, do którego podróżują lub które odwiedzają, i jeżeli nie posiadają one orzeczenia o niepełnosprawności, karty osoby z niepełnosprawnością ani innego oficjalnego dokumentu uznającego ich status osoby z niepełnosprawnością lub uprawnienie do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność w przyjmującym państwie członkowskim - regularnie napotykają jednak znaczne trudności i bariery w korzystaniu z warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania oferowanych w tym państwie. W szczególności osoby z niewidocznymi niepełnosprawnościami często napotykają szczególne trudności, gdy są proszone o udowodnienie swojej niepełnosprawności podczas podróży do innego państwa członkowskiego lub odwiedzin w innym państwie członkowskim.
(16) Osoby z niepełnosprawnościami podróżujące do innego państwa członkowskiego lub je odwiedzające znajdują się w znacząco mniej korzystnej sytuacji pod względem korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się w porównaniu z osobami bez niepełnosprawności oraz z osobami z niepełnosprawnościami posiadającymi orzeczenie o niepełnosprawności, kartę osoby z niepełnosprawnością lub inny oficjalny dokument uznający ich status osoby z niepełnosprawnością lub uprawnienie do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność w państwie członkowskim, do którego podróżują lub które odwiedzają.
(17) Ponadto brak wiedzy, czy lub w jakim zakresie ich status osoby z niepełnosprawnością lub uprawnienie do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność i uznające ten status lub uprawnienie oficjalne dokumenty będą uznawane podczas podróżowania do innego państwa członkowskiego lub odwiedzin w innym państwie członkowskim, powoduje znaczącą niepewność u osób z niepełnosprawnościami. Ograniczony dostęp do informacji online dotyczących ich konkretnych praw i dostępnych korzyści pogłębia ten problem. W ostatecznym rozrachunku może to powstrzymywać osoby z niepełnosprawnościami od korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się oraz pełnego i skutecznego uczestnictwa i włączenia społecznego.
(18) Obywatele Unii wyrazili zaniepokojenie brakiem wzajemnego uznawania niepełnosprawności w całej Unii w wielu petycjach skierowanych do Parlamentu Europejskiego i zwrócili się o wprowadzenie ogólnounijnej karty osoby z niepełnosprawnością.
(19) Oprócz różnych widocznych i niewidocznych fizycznych, społecznych i innych barier w dostępie do przestrzeni, usług publicznych i prywatnych oraz brak racjonalnych usprawnień, wysokie koszty są kluczowym czynnikiem zniechęcającym wiele osób z niepełnosprawnościami do podróżowania. Osoby z niepełnosprawnościami mają szczególne potrzeby, które skutkują dodatkowymi wydatkami związanymi z ich niepełnosprawnością i które mogą wymagać zaangażowania osób im towarzyszących lub pomagających, w tym osób uznanych za asystentów osobistych zgodnie z prawem krajowym lub praktyką krajową, tłumaczy języka migowego lub zwierząt asystujących, co sprawia, że ich koszty podróży są wyższe niż koszty podróży osób bez niepełnosprawności. Brak uznawania statusu osoby z niepełnosprawnością lub uprawnienia do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność w innych państwach członkowskich może ograniczać możliwość korzystania przez nie z warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania lub warunków i udogodnień związanych z parkowaniem przysługujących osobom z niepełnosprawnościami, takich jak bezpłatny dostęp lub obniżone opłaty, pierwszeństwo w zajmowaniu miejsc siedzących w transporcie publicznym lub zastrzeżone miejsca parkingowe, a także ma wpływ na ich koszty podróży, życie, integrację społeczną i ekonomiczną oraz autonomię osobistą. Ponadto powszechny brak wiedzy na temat polityki dostępności psychospołecznej, kognitywnej, fizycznej lub sensorycznej może prowadzić do zachowań dyskryminujących osoby z niepełnosprawnościami.
(20) Preferencyjne traktowanie, takie jak pomoc osobista, pierwszeństwo dostępu lub możliwość obsługi bez kolejki, niezależnie od tego, czy są oferowane nieodpłatnie, często ma znaczenie dla osób z niepełnosprawnościami, aby mogły uzyskać dostęp do różnych usług, działań lub udogodnień i w pełni z nich korzystać. Ze względu jednak na brak wzajemnego uznawania w państwie członkowskim, do którego podróżują lub które odwiedzają, ich statusu osoby z niepełnosprawnością lub uprawnienia do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność oraz oficjalnych dokumentów uznających ich status lub uprawnienie wydanych w innych państwach członkowskich osoby z niepełnosprawnościami mogą nie być w stanie korzystać z warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania oferowanych przez organy publiczne lub podmioty prywatne w tym państwie członkowskim posiadaczom wydanego w nim orzeczenia o niepełnosprawności, karty osoby z niepełnosprawnością lub innych oficjalnych dokumentów uznających ich status osoby z niepełnosprawnością lub uprawnienie do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność.
(21) Pomimo swojego dobrowolnego charakteru i ograniczonego zakresu projekt pilotażowy dotyczący unijnej karty osoby z niepełnosprawnością, który zainicjowano w 2016 r. i przeprowadzono w ośmiu państwach członkowskich, wykazał, że ułatwienie wzajemnego uznawania między państwami członkowskimi statusu osoby z niepełnosprawnością lub uprawnienia do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność zapewnia osobom z niepełnosprawnościami korzyści w dostępie do warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania w odniesieniu do usług w dziedzinie kultury, wypoczynku, sportu i, w niektórych przypadkach, transportu, a także we wspieraniu ich transgranicznego przemieszczania się w Unii przez krótki okres, a także wykazał, że cele unijnej karty osoby z niepełnosprawnością są nadal adekwatne do obecnych potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Ponadto projekt pilotażowy obejmował inne przykłady usług, działań i udogodnień, które zapewniają warunki specjalne lub preferencyjne traktowanie osobom z niepełnosprawnościami.
(22) Na podstawie posiadanego statusu osoby z niepełnosprawnością lub uprawnienia do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność osoby te mogą wystąpić do właściwych organów lub jednostek w państwie członkowskim, którego są rezydentami, o wydanie karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami, która uprawnia do korzystania z określonych warunków i udogodnień związanych z parkowaniem przysługujących osobom z niepełnosprawnościami. W każdym państwie członkowskim istnieje procedura składania wniosków, na poziomie lokalnym, regionalnym lub krajowym, o wydanie karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami lub osób im towarzyszących lub pomagających, w tym asystentów osobistych, oraz kryteria, które należy spełnić, aby kwalifikować się do jej otrzymania.
(23) W zaleceniu Rady 98/376/WE 16 przewiduje się europejski wzór karty parkingowej dla osób z niepełnospraw- nościami, który ułatwia uznawanie takich kart parkingowych we wszystkich państwach członkowskich. Ze względu na jego niewiążący charakter wdrożenie tego zalecenia i uwzględnienie specyficznych dla danego kraju dodatków
lub odstępstw od zalecanego wzoru doprowadziło jednak do powstania wielu różnych kart parkingowych dla osób z niepełnosprawnościami. Ta różnorodność utrudnia transgraniczne uznawanie tych kart parkingowych we wszystkich państwach członkowskich, a tym samym ogranicza dostęp osób z niepełnosprawnościami do szczególnych warunków i udogodnień dotyczących parkowania przysługujących posiadaczom karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami w innych państwach członkowskich. Ponadto zalecenie to nie było aktualizowane i nie odzwierciedla bieżącego rozwoju technologicznego i cyfrowego. Państwa członkowskie doświadczają również problemów związanych z oszustwami i fałszerstwami kart parkingowych dla osób z niepełnosprawnościami, ponieważ format kart jest zazwyczaj dość prosty i łatwy do podrobienia, a w praktyce jest różny w poszczególnych państwach członkowskich, co utrudnia weryfikację. W świetle niniejszej dyrektywy, która przewiduje bardziej szczegółowe, prawnie wiążące przepisy w tej dziedzinie, zalecenie 98/376/WE nie osiąga już swoich celów. Państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość zezwolenia, aby karty parkingowe dla osób z niepełnosprawnościami wydane zgodnie z tym zaleceniem przed datą rozpoczęcia stosowania środków transponujących niniejszą dyrektywę miały na ich terytorium taki sam skutek jak europejska karta parkingowa dla osób z niepełnosprawnościami.
(24) Aby ułatwić osobom z niepełnosprawnościami dostęp do warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania związanego z usługami, w tym usługami przewozu osób, działaniami i udogodnieniami, także oferowanymi nieodpłatnie, w innych państwach członkowskich niż to, którego są rezydentami, należy wyeliminować utrzymujące się bariery i trudności w podróżowaniu do innego państwa członkowskiego lub jego odwiedzaniu, wynikające z braku wzajemnego uznawania statusu osoby z niepełnosprawnością lub uprawnienia do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność, oficjalnych dokumentów uznających ten status lub uprawnienie wydanych w innych państwach członkowskich oraz praw związanych z parkowaniem.
(25) By zatem ułatwić osobom z niepełnosprawnościami podróżującym do innego państwa członkowskiego lub odwiedzającym je przez krótki czas korzystanie z prawa dostępu do warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania oferowanych przez organy publiczne lub podmioty prywatne, bez dyskryminacji ze względu na przynależność państwową, na takich samych zasadach jak osobom z niepełnosprawnościami w tym państwie członkowskim, a także by ułatwić korzystanie ze wszystkich środków transportu oraz z warunków i udogodnień związanych z parkowaniem przysługujących osobom z niepełnosprawnościami na takich samych zasadach jak w tym państwie członkowskim, konieczne jest ustanowienie ram wspólnych przepisów i warunków, w tym wspólnego ujednoliconego wzoru, dotyczących europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością stanowiącej dowód uznanego statusu osoby z niepełnosprawnością lub uprawnienia do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność oraz europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami stanowiącej dowód ich uznanego prawa do warunków i udogodnień związanych z parkowaniem przysługujących osobom z niepełnosprawnościami. Ponadto państwa członkowskie powinny mieć możliwość podjęcia decyzji o stosowaniu niniejszej dyrektywy do osób z uznanym statusem osoby z niepełnosprawnością lub uprawnionych do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność przez okresy dłuższe niż pobyt krótkoterminowy.
(26) Wzajemne uznawanie europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością i europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami powinno ułatwiać i gwarantować osobom z uznanym w państwie członkowskim statusem osoby z niepełnosprawnością lub z uprawnieniem do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność dostęp do warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania oferowanych przez organy publiczne lub podmioty prywatne w ramach szeregu usług, działań i udogodnień, w tym gdy są one oferowane nieodpłatnie, a także dostęp do warunków i udogodnień związanych z parkowaniem przysługujących osobom z niepełnosprawnościami, a w stosownych przypadkach dla osób im towarzyszących lub pomagających, w tym asystentów osobistych, na takich samych zasadach i warunkach jak te przewidziane na podstawie krajowych orzeczeń o niepełnosprawności, kart osób z niepełnosprawnościami lub innych oficjalnych dokumentów uznających status osoby z niepełnosprawnością, w przypadku gdy takie oficjalne dokumenty istnieją, a także kart parkingowych dla osób z niepełnosprawnościami wydanych przez właściwe organy lub jednostki w państwie przyjmującym.
(27) Oprócz warunków i udogodnień związanych z parkowaniem usługi, działania i udogodnienia objęte niniejszą dyrektywą dotyczą szerokiej gamy stale zmieniających się działań, w tym oferowanych nieodpłatnie przez organy publiczne lub podmioty prywatne, obowiązkowo, na podstawie przepisów krajowych lub lokalnych lub zobowiązań prawnych, albo dobrowolnie, w szczególności przez podmioty prywatne, w wielu dziedzinach polityki, takich jak kultura, wypoczynek, turystyka, sport, transport publiczny i prywatny oraz szkolenie.
(28) Przykłady warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania obejmują bezpłatny dostęp, obniżone opłaty, obniżone opłaty drogowe lub za korzystanie z płatnych dróg, mostów lub tuneli, pierwszeństwo dostępu, dostęp do stref ograniczonego ruchu i stref dla pieszych, pierwszeństwo w zajmowaniu miejsc siedzących w transporcie publicznym, wyznaczone i dostępne miejsca w transporcie publicznym, parkach i innych przestrzeniach publicznych, dostępne miejsca siedzące podczas wydarzeń kulturalnych lub publicznych, pomoc osobistą, zwierzęta asystujące, takie jak psy przewodniki lub psy towarzyszące osobom z niepełnosprawnościami, w tym osobom słabowidzącym, pomoc na plaży przy wejściu do wody, wsparcie, takie jak dostęp do zapisu alfabetem Braille'a, przewodników audio lub tłumaczenia na język migowy, zapewnienie pomocy lub wsparcia, wypożyczenie wózka, wypożyczenie pływającego wózka, udzielanie informacji turystycznych w dostępnych formatach i korzystanie ze skutera mobilnościowego na drogach lub wózka na ścieżkach rowerowych bez kary. Przykładowe warunki i udogodnienia związane z parkowaniem obejmują nieodpłatne lub poszerzone, lub zastrzeżone miejsca parkingowe, a także wstęp do obszarów, w których zgodnie z prawem krajowym ruch jest ograniczony do określonych pojazdów, takich jak strefy niskich emisji. W odniesieniu do usług przewozu osób drogą powietrzną, koleją, środkami transportu wodnego, autobusem lub autokarem oprócz warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania oferowanego osobom z niepełnosprawnościami zwierzęta asystujące, takie jak psy przewodniki lub psy towarzyszące osobom z niepełnosprawnościami, w tym osobom słabowidzącym, asystenci osobiści, tłumacze języka migowego lub inne osoby towarzyszące lub pomagające osobom z niepełnosprawnościami lub osobom o ograniczonej możliwości poruszania się podróżują bezpłatnie lub po obniżonej cenie i, o ile jest to wykonalne, zajmują miejsce obok osoby, której towarzyszą lub pomagają. Osoby towarzyszące lub pomagające osobom z niepełnosprawnościami są wyznaczane przez same osoby z niepełnosprawnościami lub przez ich opiekunów prawnych i mogą zmieniać się ad hoc w zależności od wymogów osób z niepełnosprawnościami.
(29) Asystenci osobiści towarzyszą lub pomagają osobom z niepełnosprawnościami lub wykonują czynności życia codziennego, w razie potrzeby w ramach stosunku umownego, zgodnie z prawem krajowym lub praktyką krajową, w celu wspierania autonomii osobistej, ułatwiania życia społecznego i promowania samodzielnego życia osób z niepełnosprawnościami. Asystenci osobiści, niezależnie od ich obywatelstwa, powinni mieć możliwość towarzyszenia osobom z niepełnosprawnościami korzystającym z europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością lub europejskiejkarty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami - podczas podróży do państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie, którego są rezydentami, lub podczas odwiedzin w tym państwie - lub możliwość udzielania im pomocy, pod warunkiem że mają prawo do przemieszczania się po terytorium Unii na mocy mających zastosowanie przepisów prawa Unii i prawa krajowego.
(30) Zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa Unii, w stosownych przypadkach, państwa członkowskie powinny zapewnić, aby podmioty świadczące transgraniczne usługi transportu pasażerskiego przekazywały, zgodnie z rozporządzeniami (UE) nr 181/2011 i (UE) nr 1177/2010 lub na żądanie, zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/782, jasne informacje dla podróżnych posiadających europejską kartę osoby z niepełnosprawnością w momencie zakupu biletu na podróż w odniesieniu do warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania, które mają zastosowanie do poszczególnych etapów całej podróży, aby uniknąć sytuacji, w której osoby posiadające europejską kartę osoby z niepełnosprawnością znalazłyby się bez ważnego dokumentu podróży przy wjeździe do innego państwa członkowskiego w ramach tej samej usługi transportowej.
(31) Wydawanie osobom z niepełnosprawnościami w państwie członkowskim europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością i europejskiej karty parkingowej, ich odnawianie i unieważnianie ma zostać określone w niniejszej dyrektywie wraz z mającymi zastosowanie przepisami, procedurami i kompetencjami tego państwa członkowskiego w zakresie oceny i uznawania statusu osoby z niepełnosprawnością lub uprawnienia do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność i praw związanych z parkowaniem przysługujących osobom z niepełnosprawnościami. W przypadku gdy państwa członkowskie bezpośrednio wydają europejską kartę osoby z niepełnosprawnością, powinny uzyskać zgodę zainteresowanej osoby. Wydawanie i odnawianie europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością powinno być bezpłatne, natomiast ponowne wydanie tej karty w przypadku jej utraty lub zniszczenia może podlegać opłacie. Wydawanie i odnawianie europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami może być bezpłatne albo podlegać opłacie. Ewentualne opłaty pobierane za ponowne wydanie europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością w przypadku jej utraty lub zniszczenia lub za wydanie i odnowienie europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami nie powinny przekraczać odpowiednich kosztów administracyjnych ani być ustalane na poziomie, który uniemożliwiałby osobom z niepełnosprawnościami uzyskanie tych kart po raz pierwszy lub ponownie lub zniechęcałby je do tego.
(32) Oprócz wersji fizycznej europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością państwa członkowskie powinny wprowadzić wersję cyfrową karty oraz powinny być w stanie wprowadzić cyfrową wersję europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami, po tym jak w drodze aktów wykonawczych zostaną określone specyfikacje techniczne. Takie specyfikacje powinny opierać się na doświadczeniach z wcześniejszych i trwających prac na szczeblu unijnym dotyczących cyfryzacji zaświadczeń i dokumentów, takich jak unijne cyfrowe zaświadczenie COVID ustanowione na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 17 , oraz powinny umożliwiać korzystanie z europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością i europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami za pośrednictwem portfeli tożsamości cyfrowej na poziomie unijnym. Osoby z niepełnosprawnościami należy poinformować o tych możliwościach i należy zapewnić im swobodny wybór, czy chcą korzystać z europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością w wersji fizycznej czy cyfrowej, czy też korzystać z obu wersji. W państwach członkowskich, w których fizyczną wersję europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami uzupełnia się wersją cyfrową, osoby z niepełnosprawnościami powinny móc zwrócić się o kartę w wersji fizycznej oraz, jeżeli sobie tego życzą, zarówno w wersji cyfrowej, jak i fizycznej.
(33) Wydanie europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością i europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami wiąże się z przetwarzaniem danych osobowych, w tym w szczególności danych posiadacza karty dotyczących statusu posiadacza karty jako osoby z niepełnosprawnością stanowiących "dane dotyczące zdrowia", o których mowa w art. 4 pkt 15 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 18 , a zatem są danymi osobowymi należącymi do szczególnej kategorii w rozumieniu art. 9 tego rozporządzenia. Wszelkie przetwarzanie danych osobowych w kontekście niniejszej dyrektywy musi być zgodne z mającymi zastosowanie przepisami o ochronie danych, w szczególności z rozporządzeniem (UE) 2016/679. Transponując niniejszą dyrektywę, państwa członkowskie muszą zapewnić, aby ich przepisy krajowe zawierały odpowiednie zabezpieczenia mające zastosowanie do przetwarzania danych osobowych, w szczególności szczególnych kategorii danych osobowych. Państwa członkowskie powinny także zapewnić bezpieczeństwo, integralność, autentyczność i poufność danych osobowych zbieranych i przechowywanych do celów niniejszej dyrektywy.
(34) Państwem członkowskim odpowiedzialnym za wydanie europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością lub europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami powinno być to państwo, w którym dana osoba zgodnie z prawem Unii ma miejsce zwykłego pobytu i w którym uzyskuje ocenę swojego statusu osoby z niepełnosprawnością lub uprawnienie do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność. Posiadacze europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością lub europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnoś- ciami powinni mieć możliwość korzystania z takiej karty podczas pobytu w dowolnym innym państwie członkowskim.
(35) Europejska karta osoby z niepełnosprawnością i europejska karta parkingowa dla osób z niepełnosprawnościami mają na celu ułatwienie wszystkim osobom z niepełnosprawnościami skutecznego i pełnego korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się, a także korzystania z równych praw w odniesieniu do warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania lub warunków i udogodnień związanych z parkowaniem w odniesieniu do usług, działań i udogodnień oferowanych przez państwa członkowskie, w tym nieodpłatnie. Dotyczy to w szczególności osób z niepełnosprawnościami, które podróżują do innego państwa członkowskiego lub je odwiedzają w celach związanych z pracą lub szkoleniami.
(36) Planowane ramy wzajemnego uznawania europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością i europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami nie mają wpływu na kompetencje państwa członkowskiego w zakresie oceny i uznawania statusu osoby z niepełnosprawnością lub uprawnienia do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność lub oferowania warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania, takich jak bezpłatny dostęp do niektórych usług dla osób z niepełnosprawnościami lub obniżone opłaty za te usługi - w tym dla osób korzystających ze zwierząt asystujących lub dla osób towarzyszących lub pomagających osobom z niepełnos- prawnościami, w tym dla asystentów osobistych. Nie nakładają one też na organy publiczne lub podmioty prywatne obowiązku wprowadzania warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania dla osób z niepełnosprawnoś- ciami, nie tworzą też scentralizowanego unijnego wykazu warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania dla posiadaczy europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością we wszystkich państwach członkowskich. Organy publiczne i podmioty prywatne mogą oferować niektóre warunki specjalne lub preferencyjne traktowanie wyłącznie określonej grupie osób z niepełnosprawnościami, w zależności od potrzeb tej konkretnej grupy.
(37) Europejska karta osoby z niepełnosprawnością może być wymagana jako dowód statusu osoby z niepełnosprawnością w celu uzyskania na zasadzie równych praw w zakresie wszelkich warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania w odniesieniu do usług, działań lub udogodnień, w tym nieodpłatnych, oferowanych lub przysługujących osobom z niepełnosprawnościami lub osobom im towarzyszącym lub pomagającym, w tym ich asystentom osobistym, w zakresie niniejszej dyrektywy. Europejska karta osoby z niepełnosprawnością nie powinna być jednak wymagana jako dowód niepełnosprawności w celu uzyskania dostępu do jakichkolwiek praw przewidzianych w innych przepisach unijnych lub krajowych, w tym praw przewidujących określone świadczenia, warunki specjalne lub preferencyjne traktowanie nieobjęte zakresem stosowania niniejszej dyrektywy, lub w celu korzystania z takich praw. W przypadku gdy zgodnie z prawem Unii wymagane jest orzeczenie o niepełnosprawności, karta osoby z niepełnosprawnością lub inny oficjalny dokument dla osób z niepełnosprawnościami, nie powinno się wymagać europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością jako dowodu niepełnosprawności, chyba że państwo członkowskie postanowi połączyć swoje krajowe orzeczenie o niepełnosprawności, kartę osoby z niepełnosprawnością lub inny oficjalny dokument dla osób z niepełnosprawnościami z europejską kartą osoby z niepełnosprawnością.
(38) Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do świadczeń z tytułu zabezpieczenia społecznego na podstawie rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 19 i (WE) nr 987/2009 20 , specjalnych składkowych i nieskładkowych świadczeń pieniężnych lub świadczeń rzeczowych w dziedzinie zabezpieczenia społecznego, ochrony socjalnej lub zatrudnienia lub pomocy społecznej objętych art. 24 ust. 2 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady. Ponieważ celem niniejszej dyrektywy jest ułatwienie korzystania z równych praw w odniesieniu do warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania osobom
rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. L 284 z 30.10.2009, s. 1). z niepełnosprawnościami podróżującym do innego państwa członkowskiego lub odwiedzającym je przez krótki czas, niniejsza dyrektywa nie ma również zastosowania do odpłatnych lub nieodpłatnych usług świadczonych w kontekście długoterminowego włączenia, rehabilitacji osób z niepełnosprawnościami ani do warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania w dostępie do usług oferowanych osobom z niepełnosprawnościami w zależności od ich indywidualnych potrzeb, po spełnieniu dodatkowych kryteriów, na podstawie indywidualnej oceny lub decyzji w sprawie uprawnienia do określonych usług z uwagi na niepełnosprawność, które różnią się od usług świadczonych na rzecz osób z niepełnosprawnościami niespełniających takich dodatkowych kryteriów. Wdrażanie niniejszej dyrektywy nie powinno być jednak wykorzystywane, by z zakresu jej stosowania wyłączyć warunki specjalne lub preferencyjne traktowanie, które już są oferowane osobom z niepełnosprawnościami, uzależniając je od spełnienia dodatkowych kryteriów.
(39) Aby zwiększyć świadomość na temat warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania oraz ułatwić osobom z niepełnosprawnościami dostęp do nich podczas podróży do innego państwa członkowskiego lub podczas odwiedzin w innym państwie członkowskim, wszystkie istotne informacje dotyczące warunków, zasad, praktyk i procedur mających zastosowanie do uzyskania europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością lub europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami oraz późniejszego korzystania z nich powinny być podawane przez państwa członkowskie do wiadomości publicznej w sposób jasny, wyczerpujący, przyjazny dla użytkownika i w formatach dostępnych dla osób z niepełnosprawnościami, z poszanowaniem odpowiednich wymogów dostępności usług, które to wymogi określono w załączniku I do dyrektywy (UE) 2019/882, w tym w języku migowym, w alfabecie Braille'a, formatach wspomagających i z wykorzystaniem dźwięku lub funkcji dźwiękowych. Państwa członkowskie powinny dążyć do zapewnienia, aby takie informacje nie przekraczały pod względem trudności poziomu B1 (średnio zaawansowany) europejskiego systemu opisu kształcenia językowego Rady Europy.
(40) Komisja powinna utworzyć specjalną unijną stronę internetową. Ta unijna strona internetowa powinna zawierać link do krajowej strony internetowej każdego państwa członkowskiego. Unijna strona internetowa powinna być dostępna we wszystkich językach urzędowych Unii, w międzynarodowym języku migowym i w krajowych językach migowych państw członkowskich, a także w przystępnych i łatwych do czytania formatach, zgodnie z odpowiednimi wymogami dostępności usług określonymi w załączniku I do dyrektywy (UE) 2019/882. Informacje na tej stronie internetowej powinny być łatwo zrozumiałe i nie powinny przekraczać pod względem trudności poziomu B1 (średnio zaawansowany) europejskiego systemu opisu kształcenia językowego Rady Europy.
(41) Nieporozumienia, bariery komunikacyjne lub brak świadomości powodują, że osoby z niepełnosprawnościami, w szczególności osoby z niewidoczną niepełnosprawnością, nie zawsze otrzymują najbardziej odpowiednie wsparcie i usprawnienia ze względu na swoją niepełnosprawność, w tym podczas podróży środkami transportu publicznego lub w kontakcie z organami krajowymi, lub w sytuacjach nadzwyczajnych. Aby stworzyć zachęty dla usługodawców i ułatwić osobom z niepełnosprawnościami dostęp do warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania, państwa członkowskie powinny zwiększać wśród organów publicznych i podmiotów prywatnych świadomość istnienia i stosowania europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością i europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami oraz powinny zachęcać je, by na zasadzie dobrowolności oferowały osobom z niepełnosprawnościami warunki specjalne lub preferencyjne traktowanie. W szczególności państwa członkowskie mogą zachęcać do tego organy publiczne i podmioty prywatne, np. poprzez dostarczanie informacji na temat ewentualnych warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania, które mają być oferowane, a także poprzez zapewnianie szkoleń uświadamiających dotyczących niepełnosprawności, aby zapewnić adekwatność, skuteczność i inkluzywność wszelkich oferowanych warunków specjalnych lub preferencyjnego traktowania. Państwa członkowskie powinny dążyć do opracowania, wdrożenia i oceny wszelkich takich środków w porozumieniu z osobami z niepełnosprawnościami i reprezentującymi je organizacjami.
(42) Organy publiczne, które oferują osobom z niepełnosprawnościami warunki specjalne lub preferencyjne traktowanie, lub warunki i udogodnienia związane z parkowaniem, powinny podawać takie informacje do wiadomości publicznej w sposób jasny, wyczerpujący, przyjazny dla użytkownika i w dostępnych formatach, w tym, w stosownych przypadkach, za pośrednictwem oficjalnej strony internetowej tych organów lub w inny odpowiedni sposób, z poszanowaniem odpowiednich wymogów dostępności usług określonych w załączniku I do dyrektywy (UE) 2019/882, w tym w języku migowym, w alfabecie Braille'a, formatach wspomagających i z wykorzystaniem dźwięku lub funkcji dźwiękowych. Podmioty prywatne, które oferują osobom z niepełnosprawnościami specjalne warunki lub preferencyjne traktowanie, lub warunki i udogodnienia związane z parkowaniem, należy również zachęcać, aby podawały takie informacje do wiadomości publicznej w sposób jasny, kompleksowy i przyjazny dla użytkownika oraz w dostępnych formatach.
(43) Państwa członkowskie, przy wsparciu Komisji, powinny podejmować niezbędne kroki w celu zapobiegania ryzyku fałszerstwa lub oszustwa w odniesieniu do europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością lub europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami oraz powinny aktywnie zwalczać przypadki nieuczciwego wydawania, nieuczciwego użycia i fałszowania tych kart. Państwa członkowskie powinny wymieniać informacje na temat takich przypadków, aby zapewnić wzajemne zaufanie między państwami członkowskimi, ponieważ wzajemne uznawanie statusu osoby z niepełnosprawnością jest podstawą europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby wszelkie środki podejmowane w celu zapobiegania ryzyku fałszerstwa lub oszustwa były zgodne z prawami osób z niepełnosprawnościami i nie prowadziły do ich stygmatyzacji. Przy opracowywaniu i wdrażaniu tych środków państwa członkowskie powinny konsultować się z osobami z niepełnosprawnościami i organizacjami reprezentującymi te osoby.
(44) W celu zapewnienia właściwego stosowania niniejszej dyrektywy należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w celu uzupełnienia niniejszej dyrektywy poprzez określenie cyfrowych elementów wersji fizycznych europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością i europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnosprawnościami z myślą o zapobieganiu oszustwom i ich zwalczaniu, a także poprzez zmianę pól danych w standardowym formacie kart określonym w niniejszej dyrektywie, jeżeli takie zmiany są konieczne, by dostosować ten format do rozwoju technicznego, zapobiegać fałszerstwom i oszustwom, przeciwdziałać nadużyciom lub niewłaściwemu użyciu lub by zapewnić interoperacyjność.
(45) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do ustanowienia dostępnej wersji cyfrowej europejskiej karty osoby z niepełnosprawnością oraz dostępnej wersji cyfrowej europejskiej karty parkingowej dla osób z niepełnospraw- nościami w przypadku państw członkowskich, które zdecydują się uzupełnić wersję fizyczną o wersję cyfrową, a także w odniesieniu do ustanowienia wspólnych specyfikacji technicznych dotyczących zabezpieczeń i elementów cyfrowych, jak również kwestii interoperacyjności, w przypadku fizycznych wersji tych kart. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 21 .
(46) Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 22 Komisja ma skonsultować się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych przy przygotowywaniu aktów delegowanych lub aktów wykonawczych, które mają wpływ na ochronę praw i wolności osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych. Komisja może również konsultować się z Europejską Radą Ochrony Danych, w przypadkach gdy takie akty mają szczególne znaczenie dla ochrony praw i wolności osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych.
(47) Państwa członkowskie powinny zapewnić odpowiednie i skuteczne środki zapewniające przestrzeganie i egzekwowanie przepisów niniejszej dyrektywy i powinny ustanowić odpowiednie środki odwoławcze, w tym kontrole zgodności z przepisami oraz procedury administracyjne lub sądowe, aby zagwarantować osobom z niepełnosprawnościami, osobom im towarzyszącym lub pomagającym, w tym asystentom osobistym, a także organom publicznym, takim jak organy ds. równości, prywatnym stowarzyszeniom, organizacjom, w szczególności organizacjom reprezentującym osoby z niepełnosprawnościami, lub innym podmiotom prawnym, które mają prawnie uzasadniony interes w zapewnieniu przestrzegania przepisów niniejszej dyrektywy, możliwość podejmowania działań - w imieniu osoby z niepełnosprawnościami lub w ramach wsparcia takiej osoby oraz za jej zgodą - zgodnie z prawem krajowym i praktyką krajową. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby środki te uwzględniały art. 13 Konwencji ONZ oraz zasadę racjonalnego usprawnienia określoną w art. 2 Konwencji ONZ.
(48) Państwa członkowskie powinny wprowadzić odpowiednie środki na wypadek nieprzestrzegania obowiązków ustanowionych w niniejszej dyrektywie lub naruszenia praw objętych jej zakresem. Odpowiednie środki powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające oraz mogą obejmować sankcje administracyjne i finansowe, takie jak upomnienia, grzywny lub wypłatę stosownego odszkodowania, a także inne rodzaje sankcji.
(49) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie i w Konwencji ONZ. W szczególności niniejsza dyrektywa ma na celu zapewnienie pełnego przestrzegania praw osób z niepełnosprawnościami do korzystania ze środków mających zapewnić im niezależność, integrację społeczną, ekonomiczną i zawodową oraz uczestnictwo w życiu społeczności; ma ona również na celu promowanie stosowania art. 26 Karty.
(50) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, mianowicie wzmocnienie korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się osób z niepełnosprawnościami oraz zwiększenie możliwości podróżowania do innych państw członkowskich lub ich odwiedzania przez osoby z niepełnosprawnościami, a co za tym idzie walka z dyskryminacją takich osób, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działania polegającego na ustanowieniu ram wspólnych przepisów i warunków możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
