a także mając na uwadze, co następuje:(1) Metan jest na drugim miejscu po dwutlenku węgla (CO2), jeśli chodzi o ogólny wkład w zmianę klimatu, i jest odpowiedzialny za około jedną trzecią obecnego ocieplenia. W ciągu ostatniego dziesięciolecia ilość metanu w atmosferze gwałtownie wzrosła na całym świecie.
(2) Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC) utworzony w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), stwierdził w szóstym sprawozdaniu oceniającym, że aby ograniczyć globalne ocieplenie do 1,5 oC, muszą nastąpić zdecydowane redukcje antropogenicznych emisji metanu do 2030 r. Ze sprawozdania tego wynika, że chociaż metan ma krótszy średni czas utrzymywania się w atmosferze niż CO2 (10-12 lat w porównaniu do setek lat), to jego efekt cieplarniany na przestrzeni 20 lat jest ponad 80 razy wi,ększy niż ten, jaki wywołuje CO2. W szczególności, według IPCC w okresie 100 lat metan ma współczynnik globalnego ocieplenia wyższy niż CO2 o 29,8 raza, lecz w okresie 20 lat jest on wyższy aż 82,5 raza.
(3) Jak wynika z danych dotyczących Jakości powietrza w Europie - raport z 2020 r. Europejskiej Agencji Środowiska, metan jest prekursorem ozonu w warstwie przyziemnej i przyczynia się do zanieczyszczenia powietrza. Zmniejszenie emisji metanu byłoby korzystne nie tylko dla środowiska i klimatu, ale również dla ochrony zdrowia ludzkiego.
(4) Według ostatnich szacunków Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska (UNEP) oraz Koalicji na rzecz klimatu i czystego powietrza (CCAC) redukcje emisji metanu o 45 % do 2030 r., w oparciu o dostępne ukierunkowane środki i dodatkowe środki, zgodnie z priorytetowymi celami ONZ w zakresie zrównoważonego rozwoju, pozwoliłyby uniknąć wzrostu globalnego ocieplenia o 0,3 oC do 2045 r.
(5) Według internetowego serwisu danych Międzynarodowej Agencji Energetycznej, World Energy Balances Unia jest największym na świecie importerem energii pochodzącej z paliw kopalnych, a zatem znacznie zwiększa globalne emisje metanu.
(6) Europejski Zielony Ład łączy w sobie kompleksowy zestaw wzajemnie wzmacniających się środków i inicjatyw mających na celu osiągnięcie neutralności klimatycznej w Unii najpóźniej do 2050 r. W komunikacie z 11 grudnia 2019 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu Komisja wskazała, że prowadzone będą działania pomagające obniżyć emisyjność sektora gazu, m.in. poprzez rozwiązanie problemu emisji metanu związanych z energią. W październiku 2020 r. Komisja przyjęła strategię UE na rzecz redukcji emisji metanu, w której przedstawiono środki mające na celu obniżenie emisji metanu w Unii, w tym w sektorze energetycznym, oraz w skali światowej. W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1119 4 jako cel przyjęto osiągnięcie neutralności klimatycznej w całej gospodarce najpóźniej do roku 2050, oraz ustanowiono wiążący cel w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych netto (emisji po odliczeniu usuwania) na poziomie Unii do 2030 r. o co najmniej 55 % w porównaniu z poziomami z 1990 r. Z oceny skutków, dołączonej do wniosku dotyczącego niniejszego rozporządzenia, wynika, że przy połączeniu założeń preferowanego wariantu polityki przedstawionego we wniosku ustawodawczym w sprawie metanu z założeniami pakietu legislacyjnego "Gotowi na 55" łączne przewidywane na 2030 r. emisje metanu związane z ropą naftową, gazem i węglem można zredukować o 77 % przy niewielkich kosztach ze społecznego i środowiskowego punktu widzenia. Wpłynęłoby to na ograniczenie globalnego ocieplenia do 1,5 oC oraz pozwoliłoby Unii skutecznie przejąć inicjatywę w walce z emisjami metanu i zwiększyć swoje bezpieczeństwo energetyczne.
(7) Emisje metanu są uwzględnione w unijnych celach redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2030 r. określonych w rozporządzeniu (UE) 2021/1119 oraz wiążących krajowych celach redukcji emisji ustanowionych rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 5 . Obecnie nie obowiązują jednak żadne unijne ramy prawne określające konkretne środki na rzecz redukcji antropogenicznych emisji metanu w sektorze energetycznym. Ponadto dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE Parlamentu Europejskiego i Rady 6 obejmuje wprawdzie emisje metanu powstające w procesie rafinacji ropy naftowej i gazu, nie obejmuje ona jednak emisji metanu z innych rodzajów działalności w sektorze energetycznym.
(8) W tym kontekście niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do redukcji emisji metanu występujących podczas poszukiwania i produkcji ropy i gazu ziemnego w sektorze wydobywczym, w odwiertach nieczynnych, odwiertach tymczasowo zaczopowanych oraz odwiertach permanentnie zaczopowanych i opuszczonych, podczas gromadzenia i przetwarzania gazu ziemnego, jego przesyłu, dystrybucji oraz podziemnego składowania, a także w instalacji skroplonego gazu ziemnego (LNG). Niniejsze rozporządzenie powinno mieć również zastosowanie do czynnych podziemnych kopalń węgla i odkrywkowych kopalń węgla oraz zamkniętych lub opuszczonych podziemnych kopalń węgla.
(9) Przepisy dotyczące dokładnego pomiaru, monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji metanu w sektorach ropy, gazu ziemnego i węgla, jak również przepisy dotyczące redukcji tych emisji, w tym poprzez badania mające na celu wykrywanie wycieków i naprawę (LDAR) oraz ograniczenia uwalniania do atmosfery i spalania gazu w pochodni, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony pracowników przed emisjami metanu, powinny zostać uwzględnione w odpowiednich ramach prawnych Unii. Przepisy ustanowione w niniejszym rozporządzeniu powinny zwiększać przejrzystość, w odniesieniu do importu energii pochodzącej z paliw kopalnych do Unii, oraz przyczyniać się do szerszego stosowania rozwiązań w zakresie ograniczania emisji metanu na całym świecie. W odniesieniu do współczynnika ocieplenia globalnego należy stosować horyzont czasowy 20 i 100 lat.
(10) Wypełnianie obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia prawdopodobnie będzie wymagało inwestycji ze strony podmiotów, a koszty związane z takimi inwestycjami powinny zostać uwzględnione przy ustalaniu taryf, z zastrzeżeniem zasad dotyczących efektywności. Niezbędne koszty nie powinny pociągać za sobą nieproporcjonalnego obciążenia finansowego użytkowników końcowych i konsumentów.
(11) Każde państwo członkowskie powinno wyznaczyć co najmniej jeden właściwy organ, który będzie zapewniał, by operatorzy, przedsiębiorstwa, operatorzy kopalń i importerzy skutecznie wypełniali obowiązki ustanowione w niniejszym rozporządzeniu, oraz powinno powiadomić Komisję o ich wyznaczeniu i wszelkich stosownych zmianach w tym względzie. Te właściwe organy powinny dysponować wystarczającymi zasobami finansowymi i kadrowymi oraz podjąć wszelkie niezbędne działania w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem zgodnie z powierzonymi im zadaniami. Właściwy organ powinien ustanowić punkt kontaktowy. Z uwagi na transgraniczny charakter emisji metanu oraz działalności w sektorze energetycznym, właściwe organy powinny współpracować ze sobą oraz z Komisją. W tym kontekście Komisja i właściwe organy powinny wspólnie utworzyć sieć organów publicznych stosujących niniejsze rozporządzenie w celu wspierania ścisłej współpracy, dokonując niezbędnych uzgodnień dotyczących wymiany informacji i najlepszych praktyk, oraz umożliwienia konsultacji.
(12) W celu zapewnienia sprawnej i skutecznej realizacji niniejszego rozporządzenia Komisja powinna wspierać państwa członkowskie za pośrednictwem Instrumentu Wsparcia Technicznego, ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/240 7 , zapewniając dostosowaną do potrzeb fachową wiedzę techniczną przy opracowywaniu i wdrażaniu reform, w tym reform na rzecz promowania redukcji emisji metanu w sektorze energetycznym. To wsparcie techniczne mogłoby obejmować przykładowo wzmacnianie zdolności administracyjnych, harmonizację ram legislacyjnych oraz wymianę odpowiednich najlepszych praktyk.
(13) Operatorzy, przedsiębiorstwa, operatorzy kopalń i importerzy powinni udzielać właściwym organom wszelkiej niezbędnej pomocy w celu zapewnienia realizacji powierzonych tych organom zadań. Ponadto operatorzy, przedsiębiorstwa, operatorzy kopalń i importerzy powinni podjąć wszelkie niezbędne działania określone przez właściwe organy w terminie wyznaczonym przez te organy lub w innym uzgodnionym z nimi terminie.
(14) Jednym z głównych mechanizmów dostępnych dla właściwych organów powinny być kontrole, w tym badanie dokumentacji i rejestrów, pomiary emisji i kontrole na miejscu. Kontrole powinny być wykonywane regularnie na podstawie oceny zagrożeń, takich jak zagrożenia środowiskowe, przeprowadzanej przez właściwe organy. Właściwe organy powinny wziąć pod uwagę ustanowione mechanizmy kontroli i najlepsze praktyki im dostępne. Ponadto kontrole powinny być przeprowadzane w celu zbadania uzasadnionych skarg i przypadków niezgodności oraz w celu zapewnienia, aby naprawy lub wymiana komponentów były przeprowadzane, a środki ograniczające emisje - wdrażane, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, a także w celu regularnego sprawdzania przestrzegania niniejszego rozporządzenia przez importerów. Jeśli właściwe organy stwierdzą poważne naruszenie niniejszego rozporządzenia, powinny wezwać operatora, przedsiębiorstwo, operatora kopalni lub importera do podjęcia działań zaradczych. Ponadto właściwe organy powinny mieć możliwość polecenia operatorowi, przedsiębiorstwu, operatorowi kopalni lub importerowi, by przedłożyli im do zatwierdzenia zestaw działań zaradczych w celu usunięcia naruszenia. Właściwe organy powinny prowadzić rejestr kontroli, a odpowiednie informacje powinny być podawane do wiadomości publicznej zgodnie z dyrektywą 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 8 .
(15) W celu określenia wagi naruszenia niniejszego rozporządzenia właściwe organy powinny wziąć pod uwagę szkody w środowisku oraz wpływ na bezpieczeństwo i zdrowie ludzi, a także prawdopodobieństwo znacznego wpływu tego naruszenia na wiarygodność i rzetelność danych przekazywanych w ramach obowiązków w zakresie monitorowania i raportowania wynikających z niniejszego rozporządzenia.
(16) W świetle sąsiedztwa niektórych źródeł emisji metanu oraz obszarów miejskich lub mieszkalnych a także wpływu metanu na zdrowie, środowisko i klimat, osoby fizyczne lub prawne powinny mieć możliwość wnoszenia do właściwych organów należycie uzasadnionych skarg dotyczących możliwych naruszeń niniejszego rozporządzenia. W tym kontekście powinna istnieć możliwość korzystania z europejskiego portalu "e-Sprawiedliwość" w celu przechowywania odpowiednich informacji udostępnianych przez państwa członkowskie, w szczególności danych kontaktowych właściwych organów, najważniejszych etapów procedury składania skarg, a także praw i podstawowych zasad, których należy przestrzegać. Właściwe organy powinny informować skarżących o procedurze i podjętych decyzjach a skarżący powinni otrzymać ostateczną decyzję w rozsądnym terminie po złożeniu skargi.
(17) Solidne ramy weryfikacji zwiększają wiarygodność zgłaszanych danych. Ponadto poziom szczegółowości i złożoności technicznej pomiarów emisji metanu wymaga właściwej weryfikacji danych dotyczących emisji metanu zgłaszanych przez operatorów, przedsiębiorców, operatorów kopalń i importerów. Chociaż możliwa jest samodzielna weryfikacja, większą niezależność i przejrzystość zapewnia weryfikacja zewnętrzna. Weryfikacja taka pozwala ponadto na stosowanie zharmonizowanego zestawu kompetencji i poziomu wiedzy fachowej, które mogą nie być dostępne dla wszystkich podmiotów publicznych. Weryfikatorzy powinni być akredytowani przez jednostki akredytujące zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 9 lub inaczej upoważnieni w sposób porównywalny z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008. Niezależni weryfikatorzy powinni zatem zapewniać, aby raporty na temat wielkości emisji sporządzane przez operatorów, przedsiębiorców, operatorów kopalń i importerów były poprawne i zgodne z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu. Działania weryfikacyjne powinny być dostosowane do odpowiednich europejskich lub innych międzynarodowych norm i metod dla weryfikatorów, w przypadku, gdy dotyczy to jednostek oceniających zgodność i ich działalność, oraz należycie uwzględniać charakter weryfikowanych działań. Weryfikatorzy powinni dokonywać przeglądu danych zawartych w raportach na temat wielkości emisji, aby ocenić rzetelność, wiarygodność i dokładność tych danych. Aby zapewnić dokładność danych, weryfikatorzy powinni, w odpowiednich przypadkach, przeprowadzać zapowiedziane i niezapowiedziane kontrole zakładów górniczych. Weryfikatorzy działają odrębnie od właściwych organów i powinni być niezależni od operatorów, przedsiębiorców, operatorów kopalń i importerów, którzy powinni udzielać im wszelkiej pomocy umożliwiającej lub ułatwiającej przeprowadzanie działań weryfikacyjnych, w szczególności w zakresie dostępu do zakładów górniczych i przedstawiania dokumentacji lub rejestrów.
(18) Wykonując swoje zadania i uprawnienia na podstawie niniejszego rozporządzenia, Komisja, właściwe organy i weryfikatorzy powinni brać pod uwagę informacje udostępniane na szczeblu międzynarodowym, na przykład przez Międzynarodowe Obserwatorium Emisji Metanu (IMEO), w szczególności w odniesieniu do metod agregacji i analizy danych oraz weryfikacji metod i procesów statystycznych stosowanych przez operatorów, przedsiębiorców, operatorów kopalń i importerów do kwantyfikacji danych zawartych w ich raportach na temat wielkości emisji. W tym względzie kryteria odniesienia mogą obejmować ramy sprawozdawcze, wytyczne i wzory raportów Partnerstwa w zakresie metanu w sektorze ropy naftowej i gazu (OGMP).
(19) IMEO zostało ustanowione w październiku 2020 r. przez Unię w partnerstwie z UNEP, CCAP oraz Międzynarodową Agencją Energetyczną, i zaprezentowane na szczycie grupy G-20 w październiku 2021 r. Zadaniem IMEO jest gromadzenie, uzgadnianie, weryfikowanie i publikowanie danych dotyczących antropogenicznych emisji metanu na poziomie światowym. IMEO mogłoby odgrywać rolę w identyfikowaniu superemitentów poprzez system wczesnego wykrywania i ostrzegania.
(20) Jako strona Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) 10 oraz przyjętego w jej ramach porozumienia paryskiego 11 Unia jest zobowiązana do corocznego przedstawiania sprawozdania dotyczącego wykazu antropogenicznych emisji gazów cieplarnianych, stanowiącego zestawienie danych z krajowych wykazów gazów cieplarnianych państw członkowskich i sporządzanego z wykorzystaniem metodyki dobrych praktyk przyjętej przez IPCC.
(21) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 12 zawiera wymóg, aby państwa członkowskie zgłaszały Komisji dane z wykazów gazów cieplarnianych oraz swoje prognozy krajowe. Zgodnie z tym rozporządzeniem raporty mają być sporządzane na podstawie wytycznych UNFCCC dotyczących raportowania i często opierają się na domyślnych współczynnikach emisji, a nie na bezpośrednich pomiarach na poziomie źródła, co powoduje brak pewności co do źródła, częstotliwości i wielkości emisji.
(22) Dane dotyczące poszczególnych krajów zgłaszane na podstawie przepisów UNFCCC dotyczących raportowania są przedkładane sekretariatowi UNFCCC zgodnie z poszczególnymi poziomami raportowania według wytycznych IPCC. W tym kontekście IPCC ogólnie sugeruje stosowanie metod wyższego poziomu w odniesieniu do tych źródeł emisji, które mają znaczący wpływ na łączny wykaz gazów cieplarnianych w danym kraju pod względem poziomu bezwzględnego, tendencji lub niepewności.
(23) Poziom jest odzwierciedleniem stopnia złożoności metodycznej. Dostępne są trzy poziomy. Metody poziomu 1 zazwyczaj wykorzystują domyślne współczynniki emisji IPCC i wymagają najbardziej podstawowych i najmniej zdezagregowanych danych dotyczących działalności. Wyższe poziomy zwykle wykorzystują bardziej rozbudowane metody i współczynniki emisji specyficzne dla źródła, technologii, regionu lub kraju, które często opierają się na pomiarach i zazwyczaj wymagają bardziej zdezagregowanych danych dotyczących działalności. W szczególności poziom 2 wymaga stosowania współczynników emisji specyficznych dla danego kraju, zamiast współczynników domyślnych, natomiast poziom 3 wymaga danych lub pomiarów dotyczących poszczególnych obiektów i obejmuje zastosowanie rygorystycznej oceny oddolnej według typu źródła na poziomie pojedynczego obiektu. W Uzupełnieniu z 2019 r. Wytycznych IPCC z 2006 r. dotyczących krajowych wykazów gazów cieplarnianych IPCC stwierdził, że przejście od poziomu 1 do poziomu 3 oznacza zwiększenie pewności pomiarów emisji metanu.
(24) Państwa członkowskie stosują różne praktyki, jeśli chodzi o poziom, na którym zgłaszają Sekretariatowi UNFCCC swoje emisje metanu związane z sektorem energetycznym. Raportowanie na poziomie 2 dla dużych źródeł emisji jest zgodne z wytycznymi IPCC dotyczącymi raportowania, ponieważ poziom 2 uważa się za metodę wyższego poziomu. Raportowanie na najniższym poziomie 1 jest nadal bardzo powszechne w kilku państwach członkowskich w odniesieniu do emisji metanu z węgla, gazu i ropy naftowej. W związku z tym metody szacowania i raportowania emisji metanu związanych z sektorem energetycznym różnią się w poszczególnych państwach członkowskich.
(25) Obecnie dobrowolne inicjatywy prowadzone przez przemysł pozostają głównym sposobem działania w zakresie kwantyfikacji i ograniczania emisji metanu w wielu krajach. Jedną z kluczowych inicjatyw branżowych w sektorze energetycznym jest OGMP, dobrowolna inicjatywa w dziedzinie pomiaru i raportowania emisji metanu, utworzona w 2014 r. przez UNEP i CCAC, w której zarządzie reprezentowana jest Komisja. Głównym celem OGMP jest ustanawianie najlepszych praktyk na potrzeby zwiększenia dostępności globalnych informacji na temat kwantyfikacji emisji metanu oraz zarządzania nimi, a także wspieranie działań służących redukcji emisji metanu. W prace OGMP nad opracowywaniem norm i metod zaangażowane są rządy, społeczeństwo obywatelskie i przedsiębiorstwa. Dziś członkami utworzonego przez UNEP OGMP 2.0 jest ponad 115 przedsiębiorstw, posiadających aktywa w ponad 60 państwach na pięciu kontynentach, reprezentujących ponad 35 % produkcji ropy i gazu ziemnego oraz 70 % obrotów skroplonym gazem ziemnym LNG w skali światowej. Ramy OGMP 2.0 są najnowszą wersją dynamicznej normy emisji metanu i mogą stanowić odpowiednią podstawę norm emisji metanu opartych na solidnych normach naukowych.
(26) W tym kontekście konieczna jest poprawa pomiaru emisji metanu i jakości zgłaszanych danych, w tym danych dotyczących głównych źródeł emisji metanu związanych z energią produkowaną i zużywaną w Unii. Ponadto należy zapewnić dostępność danych na poziomie źródła oraz solidną kwantyfikację emisji metanu, co pozwoli zwiększyć rzetelność raportów, a także rozszerzyć zakres odpowiednich środków ograniczających emisje.
(27) W celu zapewnienia skuteczności kwantyfikacji i raportowania operatorzy i przedsiębiorstwa powinni być zobowiązani do kwantyfikacji i raportowania emisji metanu w podziale na źródła oraz do udostępniania państwom członkowskim zagregowanych danych tak, aby mogły one zwiększyć dokładność swoich wykazów i raportów. Ponadto konieczna jest skuteczna weryfikacja zgłoszonych danych. Operatorzy i przedsiębiorstwa powinni składać raporty roczne, aby zminimalizować swoje obciążenia administracyjne.
(28) Niniejsze rozporządzenie, które opiera się na odpowiednich częściach ram OGMP 2.0, przyczynia się do gromadzenia wiarygodnych i rzetelnych danych, które stanowiłyby wystarczającą podstawę monitorowania emisji metanu, a w razie potrzeby przewiduje dodatkowe działania w celu dalszego ograniczania emisji.
(29) Ramy OGMP 2.0 mają pięć poziomów raportowania. Raportowanie na poziomie źródła rozpoczyna się na poziomie 3, który uważa się za porównywalny z poziomem 3 UNFCCC. Umożliwia ono wykorzystywanie ogólnych współczynników emisji. Raportowanie na poziomie 4 OGMP 2.0 wymaga bezpośrednich pomiarów emisji metanu na poziomie źródła i umożliwia stosowanie szczególnych współczynników emisji. Raportowanie na poziomie 5 OGMP 2.0, oprócz kwantyfikacji emisji metanu na poziomie źródła, wymaga dodatkowych pomiarów na poziomie zakładu. Ponadto ramy OGMP 2.0 wymagają, aby przedsiębiorstwa zgłaszały bezpośrednie pomiary emisji metanu w ciągu 3 lat od przystąpienia do OGMP 2.0 w przypadku aktywów eksploatowanych i w ciągu 5 lat w przypadku aktywów nieeksploatowanych. Terminy, w których operatorzy i przedsiębiorstwa mają składać raporty wymagane na podstawie niniejszego rozporządzenia, należy ustalić w oparciu o podejście przyjęte w OGMP 2.0 w odniesieniu do sprawozdawczości na poziomie źródła oraz biorąc pod uwagę, że duża liczba przedsiębiorstw unijnych przystąpiła już do OGMP 2.0.W uzupełnieniu kwantyfikacji na poziomie źródła kwantyfikacja na poziomie zakładu umożliwia ocenę, weryfikację i uzgodnienie oszacowań na poziomie źródła zagregowanych według zakładu górniczego, zapewniając tym samym większą pewność zgłaszanych emisji. Podobnie jak w OGMP 2.0 należy wprowadzić wymóg pomiarów na poziomie zakładu w celu uzgodnienia kwantyfikacji na poziomie źródła.
(30) Zgodnie z danymi z unijnego wykazu gazów cieplarnianych, który opiera się na krajowych wykazach gazów cieplarnianych przedkładanych zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/1999, ponad połowa wszystkich bezpośrednich emisji metanu w sektorze energetycznym wynika z niezamierzonego wycieku metanu do atmosfery. W przypadku ropy i gazu takie niezamierzone emisje mają największy udział w emisjach metanu.
(31) Niezamierzone wycieki metanu do atmosfery mogą wystąpić podczas wiercenia i wydobycia, a także podczas przetwarzania, składowania, przesyłu i dystrybucji do odbiorców końcowych. Wycieki takie mogą występować także w odwiertach nieczynnych, odwiertach tymczasowo zaczopowanych oraz odwiertach permanentnie zaczopowanych i opuszczonych. Niektóre emisje metanu mogą wynikać z niedoskonałości lub normalnego zużycia komponentów technicznych, takich jak złącza, kołnierze i zawory, lub z uszkodzenia komponentów, na przykład wskutek wypadków. Uchodzenie przez powierzchnię zewnętrzną urządzeń ciśnieniowych może być także spowodowane korozją.
(32) Aby ograniczyć emisje metanu, operatorzy powinni zastosować wszelkie odpowiednie środki ograniczające emisje w celu zminimalizowania emisji metanu w ramach prowadzonej przez siebie działalności.
(33) Dokładniej rzecz ujmując, emisje metanu spowodowane wyciekami są najczęściej ograniczane w drodze badań LDAR przeprowadzanych najpierw w celu wykrycia wycieków, a następnie ich naprawy lub wymiany nieszczelnych komponentów. Operatorzy powinni zatem przeprowadzać okresowe badania LDAR, w tym w odniesieniu do komponentów, które uwalniają metan do atmosfery, w celu wykrywania awarii urządzeń.
(34) Należy w tym celu wprowadzić zharmonizowane podejście, aby zapewnić równe warunki działania wszystkim operatorom w Unii. Podejście to powinno obejmować minimalne wymogi dotyczące badań LDAR, a jednocześnie pozostawiać państwom członkowskim i operatorom odpowiedni stopień elastyczności. Elastyczność ta jest konieczna, aby umożliwić innowacje i rozwój nowych komponentów, nowych technologii LDAR i nowych metod wykrywania oraz zapobiec w ten sposób blokadzie technologicznej, która byłaby szkodliwa dla ochrony środowiska Wciąż pojawiają się nowe technologie LDAR i nowe metody wykrywania, a państwa członkowskie powinny zachęcać do innowacji w tym sektorze, aby można było zacząć stosować komponenty powodujące najmniej emisji, a także przyjąć dokładne i opłacalne technologie LDAR i metody wykrywania.
(35) Obowiązki w zakresie badań LDAR powinny opierać się na dobrych praktykach. Badania LDAR powinny mieć na celu przede wszystkim znalezienie i jak najszybsze wyeliminowanie wycieków poprzez naprawę lub wymianę nieszczelnego komponentu, a nie kwantyfikację, a obszary o wyższym ryzyku wycieków należy sprawdzać częściej. Decyzje o częstotliwość badań LDAR i o naprawie lub wymianie komponentu powinny wynikać nie tylko z potrzeby naprawy lub wymiany komponentów, z których metan ulatnia się w ilościach przekraczających próg emisji metanu, ale również z kwestii operacyjnych, z uwzględnieniem zagrożeń dla bezpieczeństwa. W związku z tym w przypadku stwierdzenia wyższego zagrożenia dla bezpieczeństwa lub wyższego ryzyka emisji metanu właściwe organy powinny mieć możliwość zalecania częstszych badań LDAR w odniesieniu do odpowiednich komponentów lub zastąpienia komponentów technologią, która jest mniej podatna na występowanie wycieków. Wszystkie wycieki niezależnie od wielkości powinny być nadzorowane i sprawdzane\ ponieważ małe wycieki mogą się przekształcić w większe. Po naprawach wycieków należy potwierdzić skuteczność naprawy. Aby umożliwić stosowanie nowych lub bardziej zaawansowanych komponentów lub technologii wykrywania emisji metanu, należy określić wielkość emisji metanu, od którego wymagana jest naprawa, a zarazem umożliwić operatorom wybór urządzenia wykrywającego. W stosownych przypadkach należy umożliwić wykorzystanie technologii wykrywania, takich jak monitorowanie ciągłe, w ramach badań LDAR, o ile spełniają one wymogi niniejszego rozporządzenia dotyczące zaawansowanych technologii wykrywania. Osiągający najlepsze wyniki operatorzy produkujący lub przetwarzający ropę lub gaz ziemny powinni mieć możliwość stosowania różnych częstotliwości badań LDAR, pod warunkiem spełnienia warunków określonych w niniejszym rozporządzeniu i uzyskania zgody właściwych organów.
(36) Badania LDAR należy przeprowadzać z wykorzystaniem odpowiednich dostępnych technologii i technik wykrywania w celu identyfikacji wycieków w następujący sposób: jak najbliżej każdego pojedynczego potencjalnego źródła emisji - w przypadku komponentów znajdujących się nad ziemią i komponentów znajdujących się nad poziomem morza; najpierw na styku między ziemią a atmosferą, a w przypadku wykrycia potencjalnego wycieku dodatkowo jak najbliżej źródła emisji - w przypadku komponentów podziemnych; z zastosowaniem najlepszych technik wykrywania dostępnych na rynku - w przypadku komponentów morskich znajdujących się poniżej poziomu morza lub poniżej dna morskiego.
(37) W odniesieniu do komponentów podziemnych, badania LDAR przeprowadza się zazwyczaj w dwóch etapach. Pierwszy etap polega na próbie wykrycia wycieku i pozwala stwierdzić, czy należy kopać w ziemi lub przeprowadzić drążenie prętowe, jeżeli gazociąg jest bezpośrednio dostępny. Operatorzy kopią lub drążenie w ziemi, jeżeli wyciek jest równy pierwszemu progowi wykrywania wycieków lub ten próg przekracza. Drugi etap polega na wykrywaniu wycieku i pozwala stwierdzić, czy należy naprawić wyciek. Operatorzy naprawiają nieszczelność, jeżeli wyciek jest równy drugiemu progowi wykrywania wycieków lub ten próg przekracza.
(38) Minimalne granice wykrywalności służą zapewnieniu czułości urządzeń wystarczającej do wykrywania wycieków zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia. Te minimalne granice wykrywalności oraz techniki wykrywania, które należy stosować, powinny zostać określone przez Komisję, z uwzględnieniem różnych rodzajów komponentów i badań LDAR, w odniesieniu do wszystkich kategorii komponentów, wraz z progami mającymi zastosowanie do pierwszego etapu badań LDAR w odniesieniu do elementów podziemnych.
(39) Naprawa lub wymiana powinny nastąpić natychmiast po wykryciu wycieku na poziomie równym progowi, określonemu w niniejszym rozporządzeniu, lub ten próg przekraczającym, lub w możliwie najszybszym terminie od jej wykrycia. Chociaż konieczne może być uwzględnienie wyjątkowych aspektów bezpieczeństwa oraz aspektów administracyjnych i technicznych, wszelkie opóźnienia w naprawie lub wymianie należy uzasadnić poprzez przedstawienie dowodów. Podczas naprawy lub wymiany należy stosować najlepsze technologie dostępne na rynku i zapewniające długoterminową ochronę przed wyciekami w przyszłości.
(40) W przypadku wyłączenia systemu małe systemy połączone zdefiniowane w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/944 13 mogą doświadczać problemów związanych z bezpieczeństwem dostaw i stabilnością sieci. W związku z tym, aby uniknąć takich zagrożeń dla bezpieczeństwa dostaw, prace związane z naprawą lub wymianą należy przeprowadzać podczas planowanych wyłączeń systemu.
(41) W świetle silnego efektu emisji gazów cieplarnianych, uwalnianie powinno być zakazane, z wyjątkiem sytuacji awaryjnych lub niesprawności lub pewnych szczególnych zdarzeń, w przypadku których uwolnienie do atmosfery jest niemożliwe do uniknięcia i absolutnie niezbędne. W celu zapewnienia, aby operatorzy nie używali sprzętu przeznaczonego do uwalniania do atmosfery, należy przyjąć normy technologiczne dopuszczające stosowanie alternatywnych rozwiązań o niższym poziomie emisji.
(42) Spalanie gazu w pochodni uważa się za rutynowe, gdy zachodzi ono podczas normalnej produkcji ropy, gazu ziemnego i węgla ze względu na brak odpowiedniej infrastruktury lub geologii umożliwiających ponowne zatłoczenie wyprodukowanego gazu, wykorzystanie go na miejscu lub wysłanie go na rynek. Należy zakazać rutynowego spalania gazu w pochodni. Spalanie gazu w pochodni powinno być dozwolone wyłącznie wtedy, gdy jest jedyną alternatywą dla uwalniania do atmosfery i gdy takie uwalnianie nie jest zabronione. Wyeliminowanie rutynowego spalania gazu w pochodni zwiększyłoby również dostępność gazu ziemnego dla rynków gazu. Uwalnianie do atmosfery jest bardziej szkodliwe dla środowiska niż spalanie gazu w pochodni, ponieważ uwolniony gaz zawiera zwykle wysokie poziomy metanu, natomiast w wyniku spalania w pochodni metan ulega utlenieniu do CO2, który ma niższy współczynnik globalnego ocieplenia. Dlatego jeżeli nie ma innego wyboru, należy preferować spalanie gazu w pochodni od uwalniania do atmosfery.
(43) Stosowanie spalania gazu w pochodni jako alternatywy dla uwalniania do atmosfery wymaga, aby pochodnie gazowe zapewniały sprawne spalanie metanu. W związku z tym w przypadkach, w których spalanie gazu w pochodni jest dopuszczalne, należy również wprowadzić wymóg skuteczności spalania, a pochodnie gazowe, których nominalna skuteczność spalania jest na poziomie poniżej 99 %, powinny zostać stopniowo wycofane. Ponadto należy wymagać stosowania zapalników automatycznych lub palników oszczędnościowych stałego zapłonu, które zapewniają większą niezawodność zapłonu, ponieważ nie są podatne na działanie wiatru.
(44) Ponowne zatłoczenie metanu, wykorzystanie go na miejscu lub wysłanie go na rynek powinny być zawsze preferowane od uwalniania do atmosfery lub spalania gazu w pochodni. Operatorzy, którzy stosują uwalnianie do atmosfery, powinni przedstawiać właściwym organom dowód, że nie było możliwe ponowne zatłoczenie metanu, wykorzystanie go na miejscu, magazynowanie go do późniejszego wykorzystania, wysłanie na rynek ani spalanie gazu w pochodni, a operatorzy, którzy stosują spalanie gazu w pochodni, powinni przedstawić właściwym organom dowód, że nie było możliwe ponowne zatłoczenie metanu, wykorzystanie go na miejscu, magazynowanie go do późniejszego wykorzystania, ani wysłanie na rynek.
(45) Operatorzy powinni niezwłocznie powiadamiać właściwe organy o poważnych zdarzeniach związanych z uwalnianiem do atmosfery i zdarzeniach związanych ze spalaniem gazu w pochodni oraz raz w roku przedkładać tym organom bardziej szczegółowe raporty na temat wszystkich takich zdarzeń. Powinni oni również zapewnić zgodność sprzętu i urządzeń do uwalniania do atmosfery i spalania gazu w pochodni z normami określonymi w prawie Unii.
(46) Emisje metanu z odwiertów nieczynnych, tymczasowo zaczopowanych oraz permanentnie zaczopowanych i opuszczonych stanowią zagrożenie dla zdrowia, bezpieczeństwa i środowiska. W związku z tym do nich również powinny mieć zastosowanie obowiązki w zakresie monitorowania, w tym kwantyfikacji i monitorowania ciśnienia - tam gdzie istnieją takie urządzenia monitorujące ciśnienie - i raportowania, a wspomniane odwierty i odwierty górnicze powinny zostać permanentnie zaczopowane oraz, w stosownych przypadkach, poddane rekultywacji, w tym remediacji. W takich przypadkach najważniejszą rolę powinny odgrywać państwa członkowskie, w szczególności by sporządzać wykazy oraz, w przypadku gdy nie można ustalić strony odpowiedzialnej, zgłaszać emisje metanu i sporządzać plany ograniczania emisji metanu w jasno określonych terminach.
(47) Jeśli chodzi o odwierty permanentnie zaczopowane i opuszczone, należy przedstawić odpowiednią dokumentację wykazującą brak emisji metanu w odniesieniu do wszystkich odwiertów, które zostały permanentnie zaczopowane i opuszczone w ciągu 30 lat poprzedzających datę wejścia w życie niniejszego rozporządzenia oraz w dniu lub po tej dacie, jeżeli taka dokumentacja jest dostępna, w odniesieniu do odwiertów permanentnie zaczopowanych i opuszczonych w ciągu 30 lat poprzedzających datę wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Dokumentacja taka powinna obejmować co najmniej kwantyfikację opartą na współczynniku emisji lub na próbkach lub wiarygodne dowody na permanentną izolację podpowierzchniową zgodnie z normą ISO 16530-1:2017, mającą zastosowanie międzynarodową normą dotyczącą integralności odwiertu w przemyśle naftowym i gazowniczym.
(48) Jeśli właściwym organom przedstawiono wiarygodne dowody na to, że z morskiego odwiertu nieczynnego, tymczasowo zaczopowanego lub permanentnie zaczopowanego i opuszczonego, w zależności od sytuacji, dochodzi do istotnych emisji metanu, oraz jeżeli zostało to potwierdzone przez niezależną stronę trzecią, właściwe organy powinny podjąć decyzję o zastosowania do tego odwiertu obowiązków dotyczących odwiertów tymczasowo zaczopowanych.
(49) Liczba odwiertów nieczynnych, odwiertów tymczasowo zaczopowanych oraz odwiertów permanentnie zaczopowanych i opuszczonych na terytoriach państw członkowskich jest bardzo zróżnicowana - w niektórych państwach członkowskich znajduje się ich bardzo wiele. Takie państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania bardziej stopniowego podejścia do wypełniania obowiązków dotyczących sporządzenia wykazu tych odwiertów, aby zapewnić proporcjonalność kosztów i obciążeń administracyjnych związanych z tym wykazem.
(50) Ponieważ prawdopodobieństwo tego, iż metan, który wyciekł z odwiertów morskich, dotrze do powierzchni wód, zależy od szeregu czynników i maleje proporcjonalnie do głębokości pod poziomem wody, a zasoby niezbędne do nadzorowania odwiertów morskich i interwencji w nich wzrastają proporcjonalnie do głębokości pod poziomem wody i odległości od brzegu, należy rozważyć wprowadzenie zwolnień z niektórych obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do odwiertów morskich zlokalizowanych na większej głębokości pod wodą, jeżeli można przedstawić solidne dowody na to, że wpływ potencjalnych emisji metanu z tych odwiertów na klimat jest najprawdopodobniej znikomy.
(51) Dane z unijnego wykazu gazów cieplarnianych pokazują, że największym źródłem emisji metanu w unijnym sektorze energetycznym są emisje z kopalń węgla. W 2019 r. emisje bezpośrednie z sektora węglowego stanowiły 31 % całkowitych emisji metanu, co jest niemal równe odsetkowi emisji bezpośrednich metanu z ropy naftowej i gazu ziemnego i łącznie, wynoszącemu 33 %.
(52) Obecnie nie ma szczegółowego ustawodawstwa ogólnounijnego ograniczającego emisje metanu z sektora węglowego, pomimo dostępności szerokiej gamy technologii ograniczających te emisje. Nie istnieje żadna unijna ani międzynarodowa norma monitorowania, raportowania i weryfikacji odnosząca się tylko do węgla. W Unii raporty na temat wielkości emisji metanu z przemysłu węglowego stanowią część raportów państw członkowskich na temat wielkości emisji gazów cieplarnianych. Dane dotyczące kopalń podziemnych są również uwzględnione w Europejskim Rejestrze Uwalniania i Transferu Zanieczyszczeń ustanowionym rozporządzeniem (WE) nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady 14 .
(53) Ostatnie badania dowodzą, że emisje metanu są związane przede wszystkim z podziemną działalnością przemysłu wydobywczego, zarówno w czynnych, jak i w zamkniętych i opuszczonych kopalniach węgla. W czynnych podziemnych kopalniach węgla stężenie metanu w powietrzu jest kontrolowane w sposób ciągły, ponieważ stanowi zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa. W przypadku podziemnych kopalń węgla zdecydowana większość emisji metanu pochodzi z systemów wentylacji i odmetanowania lub odgazowywania, które stanowią dwa główne sposoby obniżenia stężenia metanu w chodnikach wentylacyjnych kopalni węgla.
(54) Po zaprzestaniu produkcji i zamknięciu lub opuszczeniu kopalni węgla nadal uwalniany jest metan, który określa się jako metan z opuszczonych kopalń. Takie emisje metanu występują zazwyczaj w dobrze określonych punktach źródłowych, takich jak szyby wentylacyjne lub zawory nadmiarowe ciśnieniowe. Wraz z bardziej ambitnymi celami klimatycznymi i przejściem w produkcji energii na mniej emisyjne źródła energii emisje metanu z opuszczonych kopalń w Unii prawdopodobnie wzrosną. Szacuje się, że nawet 10 lat po zakończeniu wydobycia metan z niezatopionych kopalń węgla jest nadal emitowany na poziomie osiągającym około 40 % pomiaru emisji metanu odnotowanych w chwili zamknięcia. Ponadto przetwarzanie metanu z opuszczonych kopalń pozostaje fragmentaryczne ze względu na różnice w prawach i obowiązkach związanych z własnością i eksploatacją w całej Unii. Państwa członkowskie powinny zatem sporządzić wykazy zamkniętych podziemnych kopalń węgla i zlikwidowanych podziemnych kopalń węgla, w których zaprzestano działalności po dniu 3 sierpnia 1954 r., a ustalone strony odpowiedzialne powinny mieć obowiązek zainstalowania w nich urządzeń do pomiaru emisji metanu.
(55) Czynne odkrywkowe kopalnie węgla w Unii produkują węgiel brunatny i emitują mniej metanu niż podziemne kopalnie węgla. Kopalnie węgla brunatnego w Unii to głównie odkrywkowe kopalnie węgla, z wyjątkiem jednej podziemnej kopalni węgla brunatnego w jednym państwie członkowskim. Zgodnie z unijnym wykazem gazów cieplarnianych w 2019 r. czynne odkrywkowe kopalnie węgla wyemitowały 166 kiloton metanu, natomiast podziemne kopalnie węgla - 828 kiloton. Pomiar emisji metanu z odkrywkowych kopalń węgla jest trudny ze względu na tendencję metanu do rozpraszania się na dużym obszarze. W związku z tym, pomimo dostępnej i adekwatnej technologii, rzadko mierzy się emisje z odkrywkowych kopalń węgla. Emisje metanu z odkrywkowych
kopalń węgla można obliczyć przy użyciu współczynników emisji węgla specyficznych dla danego zagłębia oraz, z większą precyzją, z zastosowaniem współczynników emisji specyficznych dla kopalni lub złoża, ponieważ w zagłębiach węglowych występują złoża o różnej metanowości. Współczynniki emisji można wyprowadzić z pomiarów zawartości gazu w próbkach pokładów pobranych z rdzeni odwiertów rozpoznawczych. Operatorzy kopalń powinni zatem przeprowadzać kwantyfikację emisji metanu w odkrywkowych kopalniach węgla przy użyciu takich współczynników emisji.
(56) Emisje metanu z całkowicie zalanych podziemnych kopalń węgla zazwyczaj z czasem znacznie maleją, ponieważ warunki hydrogeologiczne stabilizują się po zamknięciu kopalni węgla oraz zakończeniu procesu zalewania. W związku z tym w należycie uzasadnionych przypadkach powinno być możliwe zwolnienie takich kopalń węgla z obowiązków w zakresie kwantyfikacji.
(57) Operatorzy kopalń powinni stale prowadzić pomiary i kwantyfikację emisji metanu z szybów wentylacyjnych w podziemnych kopalniach węgla i stale obliczać ilość metanu uwalnianego do atmosfery i spalanego w pochodni w stacjach odmetanowania. W przypadku operatorów kopalń węgla brunatnego powinni oni stosować współczynniki emisji specyficzne dla odkrywkowych kopalń węgla. Powinni oni zgłaszać te dane właściwym organom.
(58) Emisje metanu można najlepiej ograniczyć w czynnych i zamkniętych podziemnych kopalniach węgla lub opuszczonych podziemnych kopalniach węgla. Skuteczne ograniczanie emisji metanu z czynnych odkrywkowych kopalń węgla i zamkniętych lub opuszczonych odkrywkowych kopalń węgla napotyka obecnie na przeszkody technologiczne. Aby w przyszłości wspierać badania i rozwój w zakresie technologii ograniczania takich emisji metanu, należy zapewnić skuteczne i szczegółowe monitorowanie, raportowanie i weryfikację ich skali.
(59) Czynne podziemne kopalnie węgla to kopalnie węgla energetycznego lub koksowego. Węgiel energetyczny wykorzystywany jest przede wszystkim jako źródło energii, a węgiel koksowy jako paliwo oraz jako reagent w procesie produkcji stali. Zarówno kopalnie węgla energetycznego, jak i koksującego powinny zostać objęte pomiarami, raportowaniem i weryfikacją oraz działaniami ograniczającymi emisję metanu. Ograniczenie emisji metanu należy osiągać poprzez stopniowe odchodzenie od uwalniania gazu do atmosfery i spalania w pochodni. Nie powinno to prowadzić do pogorszenia bezpieczeństwa pracowników.
(60) W przypadku czynnych podziemnych kopalń węgla środki ograniczania emisji należy wdrożyć poprzez stopniowe wycofywanie pochodni gazowych, których nominalna skuteczność spalania jest na poziomie poniżej 99 %. Chociaż zalewanie zamkniętych lub opuszczonych podziemnych kopalń węgla może zapobiec emisjom metanu, nie jest ono systematycznie stosowane i wiąże się z zagrożeniami dla środowiska. W tych kopalniach węgla należy również stopniowo wycofywać pochodnie gazowe, których nominalna skuteczność spalania jest na poziomie poniżej 99 %. Ponieważ ograniczenia geologiczne i względy środowiskowe uniemożliwiają przyjęcie uniwersalnego podejścia do nieczynnych podziemnych kopalń węgla, państwa członkowskie powinny opracować własny plan ograniczania emisji, biorąc pod uwagę te ograniczenia i techniczną wykonalność ograniczenia emisji metanu z opuszczonych kopalń.
(61) Aby ograniczyć emisje metanu z czynnych kopalń węgla, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wprowadzenia systemów zachęt do redukcji emisji metanu, z zastrzeżeniem mających zastosowanie zasad pomocy państwa. Systemy te mogłyby w szczególności zachęcać do inwestycji w wychwytywanie metanu i zatłaczanie go do sieci, a także redukcję emisji metanu z szybów wentylacyjnych i ze spalania gazu w pochodni. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość wprowadzenia specjalnych systemów opłat i należności w celu ułatwienia inwestycji w redukcję emisji metanu, między innymi w ramach programów pomocy państwa mających na celu likwidację zdolności produkcyjnych węgla, z zastrzeżeniem mających zastosowanie zasad pomocy państwa.
(62) W zamkniętych lub opuszczonych kopalniach węgla należy zezwolić na stosowanie istniejących najlepszych praktyk w zakresie ograniczania emisji metanu, takich jak rozwój projektów magazynowania energii geotermalnej i cieplnej w zalanych kopalniach węgla, zastosowania energii wodnej w niezalanych kopalniach węgla, wychwytywanie emisji metanu poprzez odgazowanie, stosowanie urządzeń odgazowujących istotnych z punktu widzenia bezpieczeństwa, wykorzystanie gazu kopalnianego do produkcji energii lub gromadzenie wody kopalnianej i inne możliwe zastosowania.
(63) Unia jest uzależniona od importu w odniesieniu do 70 % jej zużycia węgla kamiennego, 97 % zużycia ropy naftowej i 90 % zużycia gazu ziemnego. Chociaż szacuje się, że udział Europy w światowych antropogenicznych emisjach metanu wynosi jedynie około 6 %, to zużycie paliw kopalnych i uzależnienie od ich importu w znacznym stopniu przyczyniają się do unijnych emisji metanu.
(64) Globalne ocieplenie powodowane przez emisje metanu ma charakter transgraniczny. Chociaż niektóre państwa trzecie produkujące energię pochodzącą z paliw kopalnych zaczynają podejmować działania na szczeblu krajowym, aby ograniczyć emisje metanu w swoich sektorach energetycznych, wielu producentów z państw trzecich i eksporterów nie podlega żadnym regulacjom na swoich rynkach krajowych. Potrzebują oni wyraźnych zachęt do ograniczenia swoich emisji metanu. Należy zatem udostępnić rynkom i ogółowi społeczeństwa przejrzyste informacje na temat emisji metanu związanych z produkcją ropy naftowej, gazu ziemnego i węgla wprowadzanych do obrotu w Unii.
(65) Obecnie istnieje niewiele dokładnych danych zgłaszanych na poziomie 3 UNFCCC lub z zastosowaniem równoważnych metod, dotyczących emisji metanu na świecie. Wiele państw eksportujących energię z paliw kopalnych do tej pory nie przedłożyło Sekretariatowi UNFCCC pełnych danych z wykazów. Ponadto istnieją dowody na znaczny wzrost emisji metanu z działalności związanej z produkcją ropy naftowej i gazu ziemnego na całym świecie: z 65 do 80 Mt rocznie w ciągu ostatnich 20 lat.
(66) Jak zapowiedziano w strategii na rzecz ograniczania emisji metanu, Unia zobowiązała się do współpracy ze swoimi partnerami energetycznymi i innymi kluczowymi państwami trzecimi importującymi i eksportującymi energię pochodzącą z paliw kopalnych, aby zwalczać problem emisji metanu na szczeblu światowym. Dyplomacja klimatyczna w dziedzinie emisji metanu przyniosła już ważne rezultaty. We wrześniu 2021 r. Unia i Stany Zjednoczone ogłosiły globalne zobowiązanie dotyczące metanu, zainicjowane na konferencji ONZ w sprawie zmiany klimatu (COP 26) w listopadzie 2021 r. Globalne zobowiązanie dotyczące metanu jest politycznym zobowiązaniem do współpracy na rzecz wspólnego ograniczenia globalnych emisji metanu do 2030 r. o 30 % w porównaniu z poziomami z 2020 r. oraz do podjęcia kompleksowych działań krajowych zmierzających do osiągnięcia tego celu. Obejmuje ono także zobowiązanie do stosowania najlepszych dostępnych metod sporządzania wykazów w celu kwantyfikacji emisji metanu. Do globalnego zobowiązania dotyczącego metanu przystąpiło już ponad 100 państw, odpowiedzialnych za prawie połowę światowych antropogenicznych emisji metanu.
(67) IMEO odgrywa ważną rolę w zwiększaniu przejrzystości w zakresie globalnych emisji metanu w sektorze energetycznym; Komisja powinna kontynuować współpracę z IMEO.
(68) Wraz z dalszymi działaniami dyplomatycznymi w celu uzyskania na szczeblu światowym zobowiązań do znacznej redukcji emisji metanu, Unia dodatkowo zachęca do wszelkich działań związanych ze znacznym ograniczeniem emisji metanu na świecie, w szczególności w państwach trzecich dostarczających energię pochodzącą z paliw kopalnych do Unii.
(69) W związku z tym importerzy ropy naftowej, gazu ziemnego i węgla do Unii powinni być zobowiązani do przekazywania odpowiednim właściwym organom informacji na temat środków związanych z pomiarem, raportowaniem, weryfikacją i ograniczaniem emisji metanu podejmowanych przez eksporterów do Unii i producentów z państw trzecich, w szczególności na temat stosowania środków regulacyjnych lub dobrowolnych w celu kontroli emisji metanu producentów z państw trzecich dostarczających ropę naftową, gaz ziemny lub węgiel, takich jak badania LDAR lub środki kontroli i ograniczania zdarzeń związanych z uwalnianiem do atmosfery i zdarzeń związanych ze spalaniem gazu w pochodni. Poziomy pomiaru i raportowania określone w wymogach informacyjnych mających zastosowanie do importerów powinny odpowiadać poziomom, które mają zastosowanie do operatorów unijnych. Ponadto spoczywający na importerach obowiązek przekazywania informacji na temat środków podjętych w celu kontrolowania emisji metanu nie powinien być bardziej uciążliwy niż równoważny mu obowiązek spoczywający na operatorach unijnych. Państwa członkowskie powinny przedkładać Komisji informacje o tych środkach. Na podstawie tych informacji Unia powinna utworzyć i prowadzić bazę danych zapewniającą przejrzystość w zakresie emisji metanu, zawierającą między innymi informacje zgłaszane przez unijnych przedsiębiorstwa oraz importerów ropy naftowej, gazu ziemnego i węgla. Taka baza danych służyłaby jako źródło informacji przy podejmowaniu przez importerów decyzji o zakupie ropy naftowej, gazu ziemnego i węgla, a także dla innych zainteresowanych stron i opinii publicznej. Oprócz bazy danych zapewniającej przejrzystość w zakresie emisji metanu Komisja powinna opracować profile emisji metanu zawierające dane dotyczące emisji metanu związane z ropą naftową, gazem ziemnym i węglem wprowadzanymi do obrotu w Unii. Profile te powinny również obejmować ocenę wysiłków podejmowanych przez unijnych producentów, importerów i producentów oraz eksporterów z państw trzecich oraz eksporterów energii z paliw kopalnych do Unii w zakresie pomiaru i raportowania oraz redukcji swoich emisji metanu. Profile te powinny ponadto obejmować informacje na temat działań regulacyjnych dotyczących pomiarów, raportowania i ograniczania emisji podejmowanych przez państwa trzecie, w których produkuje się ropę naftową, gaz ziemny i węgiel.
(70) Ponadto Komisja powinna utworzyć globalne narzędzie monitorowania metanu, które dostarczałoby informacji na temat występowania, skali i lokalizacji zdarzeń o wysokiej emisji metanu ze źródeł energii, a także mechanizm szybkiego reagowania na zdarzenia powodujące nieproporcjonalnie wysokie emisje, występujące w Unii lub poza nią. W tym względzie Komisja powinna uwzględnić wszelkie należycie uzasadnione informacje otrzymane od państw członkowskich lub stron trzecich na temat zdarzeń powodujących nieproporcjonalnie wysokie emisje. Należy zachęcać państwa członkowskie do przekazywania takich informacji Komisji. Narzędzia te powinny dodatkowo sprzyjać uzyskaniu realnych i możliwych do wykazania rezultatów wdrażania środków regulujących emisje metanu i faktycznych działań ograniczających emisje podejmowanych przez przedsiębiorstwa w Unii i eksporterów energii z paliw kopalnych do Unii. Powinna istnieć możliwość, aby narzędzia te opierały się na istniejących narzędziach lub ramach międzynarodowych. Narzędzia te powinny także łączyć dane od kilku certyfikowanych dostawców danych i usług, w tym komponentu Copernicus unijnego programu kosmicznego, który został ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/696 15 , oraz IMEO. Powinny one dostarczać informacji do celów dwustronnych dialogów Komisji z odpowiednimi państwami trzecimi na temat polityki i środków w zakresie emisji metanu.
(71) W połączeniu ze sobą baza danych zapewniająca przejrzystość w zakresie emisji metanu, profile emisji metanu, globalne narzędzie monitorowania metanu i mechanizm szybkiego reagowania powinny przyczynić się do zwiększenia przejrzystości, co pozwoli kupującym w Unii podejmować świadome decyzje dotyczące dostaw, a także zwiększy szanse na powszechniejsze globalne stosowanie rozwiązań ograniczających emisje etanu. Ponadto instrumenty te powinny dodatkowo zachęcać przedsiębiorstwa z państw trzecich do stosowania międzynarodowych norm pomiaru i raportowania w zakresie emisji metanu, takich jak te, które przyjęto w ramach OGMP 2.0, lub do wprowadzenia skutecznych środków pomiaru, raportowania i ograniczania emisji oraz do umożliwienia weryfikacji.
(72) Nowe umowy zawierane przez importerów unijnych na dostawy ropy naftowej, gazu ziemnego lub węgla powinny zwiększać zakres, w jakim w państwach trzecich stosowane są przepisy dotyczące monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji metanu równoważne z przepisami zawartymi w niniejszym rozporządzeniu. Należy wprowadzić przepisy umożliwiające dostawcom z państw trzecich i importerom unijnym wykazanie równoważności takich środków z wymogami niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do ropy naftowej, gazu ziemnego lub węgla importowanych do Unii. Klauzule na ten temat nie mogą zostać narzucone w przypadku istniejących umów, lecz możliwe jest włączenie ich do nowych umów lub do takich istniejących umów, które są odnawiane, nawet w sposób dorozumiany. W tym kontekście przydatne byłoby dla przedsiębiorstw sformułowanie klauzul wzorcowych zalecanych przez Komisję.
(73) Powinno być możliwe osiągnięcie równoważności monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji metanu nie tylko za pomocą środków stosowanych przez poszczególne przedsiębiorstwa, ale również na poziomie państw trzecich, za pomocą obowiązujących ram prawnych, które regulowałyby takie monitorowanie, raportowanie i weryfikację. Należy zatem upoważnić Komisję, by ustanawiała wymogi dotyczące dowodów, które powinny przedstawić państwa trzecie w tym zakresie, prowadząc aktywną współpracę z wszystkimi eksportującymi państwami trzecimi i należycie uwzględniając różne okoliczności, które mogą występować w tych państwach trzecich, oraz zobowiązania Unii wynikające z prawa międzynarodowego. Komisja powinna być również uprawniona do stwierdzania i cofania, stosownie do przypadku, równoważności w odniesieniu do poszczególnych państw trzecich.
(74) Należy przewidzieć instrumenty, w tym dialogi na temat zdarzeń powodujących nieproporcjonalnie wysokie emisje, decyzje w sprawie równoważności monitorowania, raportowania i weryfikacji oraz przyjęcie ram współpracy, aby zapewnić właściwą realizację obowiązków ciążących na importerach, a także producentach lub eksporterach mających siedzibę w państwach trzecich, którzy dostarczają do Unii ropę naftową, gaz ziemny lub węgiel. Komisja powinna mieć możliwość proponowania instrumentów służących współpracy z państwami trzecimi. W stosownych przypadkach przyjęcie tych instrumentów powinno podlegać odpowiednim postanowieniom Traktatów.
(75) Komisja nie powinna podejmować dialogu z państwami trzecimi na temat zdarzeń powodujących nieproporcjonalnie wysokie emisje, powinna powstrzymać się od przyjmowania decyzji w sprawie równoważności oraz nie powinna zalecać rozpoczęcia negocjacji w sprawie ram współpracy, jeżeli stwarzałoby to ryzyko obchodzenia środków ograniczających przyjętych na mocy art. 29 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) lub art. 215 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do importu ropy gazu ziemnego i węgla.
(76) Po utworzeniu bazy danych zapewniającej przejrzystość w zakresie emisji metanu, profili emisji metanu, globalnego narzędzia monitorowania metanu i mechanizmu szybkiego reagowania Komisja powinna ustanowić metodykę obliczania intensywności emisji metanu z produkcji ropy naftowej, gazu ziemnego i węgla. Metodykę tę podaje się do wiadomości publicznej. Na tej podstawie Komisja powinna ocenić potencjalny wpływ różnych poziomów maksymalnych wartości intensywności emisji metanu na bezpieczeństwo dostaw energii, a także na konkurencyjność gospodarki Unii.
(77) Komisja powinna być uprawniona do ustanawiania obowiązkowych maksymalnych wartości i klas intensywności emisji metanu związanych z produkcją ropy naftowej, gazu ziemnego i węgla wprowadzanych do obrotu w Unii, w oparciu o metodykę obliczania intensywności emisji metanu z produkcji ropy naftowej, gazu ziemnego i węgla oraz ocenę potencjalnego wpływu ustanowienia maksymalnych wartości intensywności emisji metanu. Wartości te
należy ustalić na poziomach, które będą sprzyjać redukcji globalnych emisji metanu, przy jednoczesnym zachowaniu bezpieczeństwa dostaw energii na szczeblu unijnym i krajowym, przy zapewnieniu niedyskryminacyj- nego traktowania i ochrony konkurencyjności gospodarki Unii.
(78) Aby zapewnić zharmonizowane wdrażanie niniejszego rozporządzenia i stworzyć wspólne ramy techniczne dla wszystkich podmiotów w sektorach ropy naftowej, gazu i węgla, Komisja powinna rozważyć, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012 16 , zwrócenie się do odpowiednich europejskich organizacji normalizacyjnych o opracowanie zharmonizowanych norm dotyczących pomiaru i kwantyfikacji emisji metanu w sektorach ropy naftowej, gazu i węgla, badań LDAR oraz urządzeń do uwalniania do atmosfery i pochodni gazowych. Normy te powinny stać się obowiązkowe do celów stosowania niniejszego rozporządzenia, aby zapewnić zharmonizowane podejście wśród operatorów, przedsiębiorstw i operatorów kopalń oraz podmiotów zaangażowanych w zapewnianie przestrzegania niniejszego rozporządzenia, w szczególności Komisji, właściwych organów i weryfikatorów. W przypadku gdy nie można uzyskać norm zharmonizowanych lub nie zapewniają one zgodności z wymogami niniejszego rozporządzenia, Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania wymagań technicznych, aby uwzględnić niezbędne wymogi. Do dnia rozpoczęcia stosowania norm lub wymagań technicznych operatorzy, przedsiębiorstwa i operatorzy kopalń powinni stosować najnowocześniejsze praktyki branżowe i najlepsze dostępne technologie.
(79) Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące kar mających zastosowanie w przypadku naruszenia niniejszego rozporządzenia i przyjąć wszelkie środki niezbędne do zapewnienia ich wdrożenia. Kary te powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Kary te powinny obejmować grzywny i okresowe kary pieniężne. Aby kary miały wyraźny skutek odstraszający, powinny być odpowiednie do rodzaju naruszenia, uzyskiwanej dzięki niemu korzyści gospodarcze oraz rodzaju i wagi szkód w środowisku, a także wpływu na bezpieczeństwo i zdrowie ludzi. Nakładając kary, odpowiednie organy powinny należycie uwzględnić charakter, wagę i czas trwania naruszenia. Kary powinny być nakładane w sposób niedyskryminacyjny i zgodnie z prawem unijnym, międzynarodowym i krajowym. Należy przestrzegać mających zastosowanie gwarancji proceduralnych i zasad Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
(80) Ze względów spójności należy ustanowić wykaz rodzajów naruszeń, które powinny podlegać karom. Ponadto, aby ułatwić spójne stosowanie kar przez wszystkie państwa członkowskie, należy ustanowić wspólne niewyczerpujące i orientacyjne kryteria stosowania kar. Odstraszający skutek kar należy wzmocnić poprzez przewidzenie możliwości publikowania informacji dotyczących kar nałożonych przez państwa członkowskie, z zastrzeżeniem zgodności z rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 17 i (UE) 2018/1725 18 , gdy kary są nakładane na osoby fizyczne.
(81) W związku z przepisami nakładającymi obowiązek uwzględniania - przy ustalaniu taryf - inwestycji dokonywanych przez podmioty objęte regulacją należy zmienić rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/942 19 , aby powierzyć Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER) zadanie udostępniania zestawu wskaźników i wartości odniesienia na potrzeby porównania jednostkowych kosztów inwestycji związanych z pomiarem, kwantyfikacją, monitorowaniem, raportowaniem i weryfikacją emisji metanu oraz redukcją tych emisji w przypadku porównywalnych projektów.
(82) W celu określenia elementów stopniowego odchodzenia od uwalniania do atmosfery i spalania gazu w pochodni w kopalniach węgla koksowego Komisji należy powierzyć uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia poprzez wprowadzenie ograniczeń dotyczących uwalniania do atmosfery metanu z szybów wentylacyjnych kopalń węgla koksowego. Ponadto, aby w razie potrzeby umożliwić wymaganie od importerów dalszych informacji, Komisji należy powierzyć uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia poprzez zmianę lub rozszerzenie zakresu informacji, które mają być przekazywane przez importerów. Ponadto w celu ustanowienia metodyki obliczania, na
poziomie producenta, intensywności emisji metanu z produkcji ropy naftowej, gazu ziemnego i węgla wprowadzanych do obrotu w Unii, a także w celu ustalenia odpowiednich maksymalnych wartości i klas intensywności emisji metanu, należy powierzyć Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia. Ponadto, aby zapewnić zharmonizowane wdrażanie niniejszego rozporządzenia, należy powierzyć Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia poprzez przyjęcie zharmonizowanych norm i wymagań technicznych. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te były prowadzone zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa 20 . W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.
(83) W celu zapewnienia jednolitych warunków wdrażania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do przyjmowania szczegółowych przepisów dotyczących wzorów, które mają być stosowane do raportowania emisji metanu, minimalnych granic wykrywalności i technik wykrywania w odniesieniu do urządzeń wykrywających oraz progów mających zastosowanie do pierwszego etapu badań LDAR, a także procedury i wymogów oraz indywidualnych decyzji w odniesieniu do równoważności środków monitorowania, raportowania i weryfikacji w państwach trzecich, zgodnie z art. 291 TFUE. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 21 .
(84) Komisja powinna monitorować stosowanie niniejszego rozporządzenia oraz dokonać przeglądu jego stosowania i przedłożyć sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. W sprawozdaniu tym powinna w szczególności ocenić skuteczność i efektywność niniejszego rozporządzenia, osiągnięty poziom redukcji emisji metanu oraz to, czy konieczne są dodatkowe lub alternatywne środki. Sprawozdanie to powinno uwzględniać odpowiednie przepisy Unii w powiązanych dziedzinach. W zależności od wniosków zawartych w tym sprawozdaniu oraz wniosków z przeglądu niniejszego rozporządzenia Komisja może rozważyć przedłożenie, w odpowiednim przypadku, wniosków ustawodawczych.
(85) Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie przepisów zapewniających dokładne pomiary, kwantyfikację, monitorowanie, raportowanie i weryfikację oraz redukcję emisji metanu w sektorze energetycznym w Unii, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działań możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
