KOMISJA EUROPEJSKA,uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/287 z dnia 13 lutego 2019 r. wprowadzające dwustronne klauzule ochronne oraz inne mechanizmy umożliwiające tymczasowe wycofanie preferencji przewidzianych w niektórych umowach handlowych zawartych między Unią Europejską a państwami trzecimi 1 , w szczególności jego art. 15,
a także mając na uwadze, co następuje:(1) W rozporządzeniu (UE) 2019/287 określono przepisy dotyczące wprowadzania dwustronnych klauzul ochronnych oraz innych mechanizmów umożliwiających tymczasowe wycofanie preferencji przewidzianych w niektórych umowach handlowych zawartych między Unią Europejską a państwem trzecim lub państwami trzecimi. Przepisy rozporządzenia (UE) 2019/287 pozostają bez uszczerbku dla postanowień szczególnych zawartych w tych umowach handlowych, w przypadku gdy postanowienia takie nie są zgodne z tym rozporządzeniem. Takie postanowienia szczególne zawarte w niektórych umowach handlowych są wymienione w załączniku do rozporządzenia (UE) 2019/287.
(2) Unia Europejska i Nowa Zelandia zawarły umowę o wolnym handlu 2 zawierającą pewne postanowienia dotyczące dwustronnych klauzul ochronnych, które nie są zgodne z rozporządzeniem (UE) 2019/287. W związku z tym załącznik do tego rozporządzenia powinien zawierać odniesienia do takich postanowień.
(3) Ponadto analiza Umowy o wolnym handlu między Unią Europejską a Republiką Singapuru 3 , Umowy o wolnym handlu między Unią Europejską a Socjalistyczną Republiką Wietnamu 4 oraz Umowy o partnerstwie gospodarczym między Unią Europejską a Japonią 5 wykazała, że w celu zapewnienia pewności prawa i zwiększenia przejrzystości należy w załączniku do rozporządzenia (UE) 2019/287 wymienić również dodatkowe postanowienia zawarte w tych umowach. Ponadto dalsza analiza Umowy o wolnym handlu między Unią Europejską a Republiką Singapuru oraz Umowy o wolnym handlu między Unią Europejską a Socjalistyczną Republiką Wietnamu wykazała, że niektóre postanowienia zawarte w tych umowach dotyczące okresów przejściowych należy usunąć z załącznika do rozporządzenia (UE) 2019/287, ponieważ postanowienia te są zgodne z rozporządzeniem (UE) 2019/287.
(4) Załącznik do rozporządzenia (UE) 2019/287 należy również zmienić poprzez dodanie dat wejścia w życie Umowy o wolnym handlu między Unią Europejską a Republiką Singapuru oraz Umowy o partnerstwie gospodarczym między Unią Europejską a Japonią, ponieważ daty te nie były jeszcze znane w chwili wejścia w życie rozporządzenia (UE) 2019/287.
(5) Biorąc pod uwagę te zmiany oraz w celu zapewnienia przejrzystości i czytelności, załącznik do rozporządzenia (UE) 2019/287 należy zastąpić.
(6) Zgodnie z art. 27.2 Umowy o wolnym handlu między Unią Europejską a Nową Zelandią umowa ta powinna wejść w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca następującego po dniu, w którym strony wymienią pisemne powiadomienia poświadczające, że wypełniły swoje odpowiednie mające zastosowanie wymogi prawne oraz zakończyły swoje odpowiednie mające zastosowanie procedury prawne dotyczące wejścia w życie tej umowy. Ponieważ nie należy spodziewać się wejścia w życie Umowy o wolnym handlu między Unią Europejską a Nową Zelandią przed dniem 1 czerwca 2024 r., należy wprowadzić przepis dotyczący odroczenia stosowania niniejszego rozporządzenia,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.Sporządzono w Brukseli dnia 13 marca 2024 r.