a także mając na uwadze, co następuje:(1) Strefa Schengen została utworzona, aby ustanowić obszar bez granic wewnętrznych, w którym zapewniony jest swobodny przepływ osób, jak określono w art. 3 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Poprawne funkcjonowanie tego obszaru zależy od wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi i skutecznego zarządzania granicami zewnętrznymi.
(2) Zasady regulujące kontrolę graniczną osób przekraczających granice zewnętrzne państw członkowskich Unii określono w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 4 . Pomimo stosowanych środków ochrony granic w państwach członkowskich może dochodzić do niedozwolonego przekraczania granicy przez obywateli państw trzecich unikających odprawy granicznej. Aby dalej rozwijać politykę Unii mającą na celu zapewnienie kontroli osób i skutecznego nadzoru nad przekraczaniem granic zewnętrznych, o czym mowa w art. 77 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), dodatkowe środki powinny dotyczyć sytuacji, w których obywatele państw trzecich są zatrzymywani w związku z niedozwolonym przekroczeniem granic zewnętrznych, w których obywatele państw trzecich są sprowadzani na ląd w następstwie operacji poszukiwawczo-ratowniczych, oraz w których obywatele państw trzecich występują z wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej na przejściu granicznym, nie spełniając przy tym warunków wjazdu. Niniejsze rozporządzenie uzupełnia rozporządzenie (UE) 2016/399 w odniesieniu do tych sytuacji. Konieczne jest zapewnienie, aby w tych sytuacjach obywatele państw trzecich byli poddawani kontroli przesiewowej, co ma ułatwić właściwą identyfikację i umożliwić sprawne kierowanie ich na odpowiednią ścieżkę proceduralną, która w zależności od okoliczności mogłaby obejmować procedury związane z ubieganiem się o ochronę międzynarodową lub procedury spełniające wymogi dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE 5 . Kontrola przesiewowa takich obywateli państw trzecich powinna w sposób niezakłócony uzupełniać kontrole przeprowadzane na granicy zewnętrznej lub kompensować fakt, że podczas przekraczania granicy zewnętrznej nie przeprowadzono tych kontroli.
(3) Kontrola graniczna leży nie tylko w interesie państw członkowskich, na których granicach zewnętrznych jest ona przeprowadzana, ale i w interesie wszystkich państw członkowskich, które zniosły kontrolę na granicach wewnętrznych. Kontrola graniczna powinna pomagać w zmniejszaniu nielegalnej migracji, zwalczaniu przemytu ludzi i handlu ludźmi oraz w zapobieganiu wszelkim zagrożeniom dla bezpieczeństwa wewnętrznego, porządku publicznego, zdrowia publicznego i stosunków międzynarodowych państw członkowskich. Podczas kontroli granicznej państwa członkowskie mają działać zgodnie z odpowiednim prawem Unii i prawem międzynarodowym, w tym Konwencją genewską dotyczącą statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., zmienioną protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r., zobowiązaniami związanymi z ochroną międzynarodową, w szczególności zasadą non-refoulement, oraz prawami podstawowymi. W związku z tym środki stosowane na granicach zewnętrznych są ważnymi elementami kompleksowego podejścia do migracji, które mają umożliwić państwom członkowskim sprostanie wyzwaniu, jakie stanowią mieszane napływy migrantów o nieuregulowanym statusie i osób wymagających ochrony międzynarodowej.
(4) Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/399 kontrola graniczna obejmuje odprawę graniczną przeprowadzaną na przejściach granicznych oraz ochronę granicy między przejściami granicznymi w celu uniemożliwienia obywatelom państw trzecich przekroczenia granicy, które nie jest dozwolone na podstawie tego rozporządzenia, lub uniknięcia odprawy granicznej. Na podstawie przepisów w sprawie ochrony granicy rozporządzenia (UE) 2016/399 osoba, która przekroczyła granicę w sposób niedozwolony i która nie ma prawa pobytu na terytorium danego państwa członkowskiego, zostaje zatrzymana i poddana procedurom zgodnym z dyrektywą 2008/115/WE. Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/399 kontrola graniczna ma być przeprowadzana bez uszczerbku dla praw uchodźców i osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, w szczególności w odniesieniu do zasady non-refoulement.
(5) Straż graniczna często ma do czynienia z obywatelami państw trzecich, którzy występują o ochronę międzynarodową, chociaż nie posiadają dokumentów podróży, zarówno po zatrzymaniu dokonanym w ramach ochrony granicy, jak i podczas odprawy na przejściach granicznych. Ponadto na niektórych odcinkach granicy straż graniczna ma do czynienia z dużą liczbą osób przybywających w tym samym czasie. W takich okolicznościach szczególnie trudne i ważne jest zapewnienie sprawdzenia wszystkich odpowiednich baz danych i jak najszybsze określenie właściwej procedury.
(6) W szczególności kontrola przesiewowa obywateli państw trzecich powinna przyczyniać się do zapewnienia, aby byli oni kierowani na odpowiednią ścieżkę proceduralną na jak najwcześniejszym etapie oraz aby te procedury były kontynuowane bez zakłóceń lub opóźnień. Jednocześnie kontrola przesiewowa powinna pomóc w przeciwdziałaniu praktyce, która polega na tym, że niektóre osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową, po uzyskaniu zezwolenia na wjazd na terytorium państwa członkowskiego na podstawie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, uciekają, dążąc do tego, aby ich wnioski zostały rozpatrzone w innym państwie członkowskim albo w ogóle nie zamierzając ubiegać się o ochronę międzynarodową.
(7) Po kontroli przesiewowej obywateli państw trzecich ubiegających się o ochronę międzynarodową powinno nastąpić zbadanie potrzeby zapewnienia ochrony międzynarodowej. Kontrola ta powinna umożliwiać zgromadzenie i udostępnienie organom, które są właściwe do przeprowadzenia tego badania, wszelkich informacji, które są dla nich istotne do celów określenia odpowiedniej procedury rozpatrywania wniosku bez przesądzania o rodzaju procedury, a tym samym powinna umożliwiać przyspieszenie tego procesu. Kontrola przesiewowa powinna również przyczyniać się do identyfikowania osób wymagających szczególnego traktowania, tak aby przy określaniu i prowadzeniu mającej zastosowanie procedury w pełni uwzględniane były wszelkie szczególne potrzeby.
(8) Obowiązki państw członkowskich wynikające z niniejszego rozporządzenia powinny pozostawać bez uszczerbku dla rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1351 6 .
(9) Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do obywateli państw trzecich i bezpaństwowców niezależnie od tego, czy ubiegają się o ochronę międzynarodową, zatrzymanych w związku z niedozwolonym przekroczeniem granicy zewnętrznej państwa członkowskiego drogą lądową, morską lub powietrzną, z wyjątkiem obywateli państw trzecich, w przypadku których dane państwo członkowskie nie ma obowiązku pobierania danych biometrycznych na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1358 7 z powodów innych niż ich wiek, a także do tych obywateli państw trzecich, którzy zostali sprowadzeni na ląd w wyniku operacji poszukiwawczo-ratowniczych i nie spełniają warunków wjazdu określonych w rozporządzeniu (UE) 2016/399. W przypadku obywateli państw trzecich, którzy zostali sprowadzeni na ląd w wyniku operacji poszukiwawczo- ratowniczych, stosowanie niniejszego rozporządzenia powinno pozostawać bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich wynikających z prawa międzynarodowego w odniesieniu do operacji poszukiwawczo-ratowniczych. Niniejsze rozporządzenie powinno mieć również zastosowanie do osób, które ubiegają się o ochronę międzynarodową na przejściach granicznych lub w strefach tranzytowych i nie spełniają warunków wjazdu lub w przypadku gdy obywatele państw trzecich, po uzyskaniu zezwolenia na wjazd na podstawie rozporządzenia (UE) 2016/399 ze względów humanitarnych, ze względu na interes państwowy lub zobowiązania międzynarodowe, występują z wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej.
(10) Kontrola przesiewowa powinna być przeprowadzana w każdym właściwym i odpowiednim miejscu wyznaczonym przez każde państwo członkowskie, co do zasady znajdującym się na granicy zewnętrznej lub w jej pobliżu lub, alternatywnie, w innych miejscach na terytorium, z uwzględnieniem położenia geograficznego i istniejącej infrastruktury, zapewniając możliwość niezwłocznego przeprowadzenia kontroli przesiewowej. Kontrola przesiewowa obywateli państw trzecich nielegalnie przebywających na terytorium państw członkowskich, którzy przekroczyli granicę zewnętrzną, aby wjechać na terytorium państw członkowskich w sposób niedozwolony i którzy nie zostali jeszcze poddani kontroli przesiewowej w państwie członkowskim, powinna być przeprowadzana w adekwatnym i odpowiednim miejscu wyznaczonym przez każde państwo członkowskie na jego terytorium.
(11) Obywatele państw trzecich podlegający kontroli przesiewowej powinni podczas tej kontroli pozostawać do dyspozycji organów ds. kontroli przesiewowej. Państwa członkowskie powinny ustanowić w swoim prawie krajowym przepisy, które zapewnią obecność tych obywateli państw trzecich podczas kontroli przesiewowej, tak aby zapobiegać ucieczkom. W przypadkach gdy jest to konieczne, państwa członkowskie mogą, po indywidualnym zbadaniu każdej sprawy, zatrzymać osobę podlegającą kontroli przesiewowej, jeżeli nie można skutecznie zastosować łagodniejszych środków przymusu. Detencja powinna być stosowana wyłącznie jako środek ostateczny zgodnie z zasadami konieczności i proporcjonalności oraz powinien podlegać skutecznemu środkowi odwoławczemu, zgodnie z prawem krajowym, prawem Unii i prawem międzynarodowym. Podczas kontroli przesiewowej powinny mieć zastosowanie odpowiednie przepisy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1346 8 w odniesieniu do osób ubiegających się o ochronę międzynarodową oraz odpowiednie przepisy dotyczące środka detencyjnego określone w dyrektywie 2008/115/WE w odniesieniu do obywateli państw trzecich, którzy nie wystąpili z wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej.
(12) Jeżeli podczas kontroli przesiewowej okaże się, że obywatel państwa trzeciego poddawany takiej kontroli spełnia warunki wjazdu obywateli państw trzecich określone w rozporządzeniu (UE) 2016/399, kontrola przesiewowa powinna się zakończyć, a danemu obywatelowi państwa trzeciego należy zezwolić na wjazd na terytorium, bez uszczerbku dla stosowania kar za niedozwolone przekraczanie granic zewnętrznych w miejscach innych niż przejścia graniczne lub w godzinach innych niż ustalone godziny otwarcia, o których mowa w tym rozporządzeniu.
(13) Ze względu na cel odstępstw od warunków wjazdu obywateli państw ustanowionych w rozporządzeniu (UE) 2016/399, osoby, na których wjazd państwo członkowskie zezwoliło zgodnie z takimi odstępstwami na podstawie tego rozporządzenia w decyzji indywidualnej, nie powinny podlegać kontroli przesiewowej, nawet jeśli nie spełniają wszystkich warunków wjazdu, chyba że występują z wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej.
(14) Wszyscy obywatele państw trzecich podlegający kontroli przesiewowej powinni zostać poddani kontrolom w celu ustalenia lub zweryfikowania ich tożsamości i sprawdzenia, czy mogą stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego lub zdrowia publicznego. W przypadku osób występujących z wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej na przejściach granicznych należy uwzględnić - aby uniknąć powielania kontroli - kontrole tożsamości i kontrole bezpieczeństwa przeprowadzane w ramach odprawy granicznej.
(15) Po zakończeniu kontroli przesiewowej dany obywatel państwa trzeciego powinien zostać skierowany do właściwych organów w celu rejestracji wniosku o ochronę międzynarodową albo zostać poddany procedurom zgodnym z dyrektywą 2008/115/WE, stosownie do przypadku. Odpowiednie informacje uzyskane w trakcie kontroli przesiewowej powinny być przekazywane właściwym organom w celu ułatwienia dalszej oceny każdego indywidualnego przypadku, przy pełnym poszanowaniu praw podstawowych. W razie potrzeby kontrole ustanowione niniejszym rozporządzeniem powinny być kontynuowane przez odpowiednie właściwe organy w ramach dalszej procedury. Procedury ustanowione przepisami dyrektywy 2008/115/WE powinny zacząć obowiązywać dopiero po zakończeniu kontroli przesiewowej. Przepisy dotyczące rejestracji wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1348 9 w sprawie procedury azylowej powinny mieć zastosowanie dopiero po zakończeniu kontroli przesiewowej. Powinno to pozostawać bez uszczerbku dla faktu, że osoby, które występują o ochronę międzynarodową w czasie zatrzymania, w trakcie kontroli granicznej na przejściu granicznym lub w trakcie kontroli przesiewowej, powinny być uznawane za osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową oraz powinny mieć do nich zastosowanie rozporządzenie (UE) 2024/1348 i dyrektywa (UE) 2024/1346.
(16) Osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową, do których państwa członkowskie nie są w stanie dłużej stosować azylowej procedury granicznej zgodnie z przepisem dotyczącym wyjątków od azylowej procedury granicznej rozporządzenia (UE) 2024/1348, należy co do zasady zezwolić na wjazd na terytorium.
(17) Po kontroli przesiewowej może także nastąpić relokacja w ramach mechanizmu solidarności ustanowionego na podstawie rozporządzenia (UE) 2024/1351 lub w ramach innego istniejącego mechanizmu solidarności.
(18) Zgodnie z domniemaniem dotyczącym spełnienia warunków dotyczących czasu trwania pobytu określonych w rozporządzeniu (UE) 2016/399, potwierdzeniem spełnienia warunków wjazdu i zezwolenia na wjazd jest stempel wjazdowy w dokumencie podróży. Brak takiego stempla wjazdowego lub brak dokumentu podróży można zatem uznać za przesłankę wskazującą, że posiadacz nie spełnia warunków wjazdu. Wraz z uruchomieniem systemu wjazdu/wyjazdu ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2226 10 (EES), dzięki któremu stemple zostaną zastąpione wpisami w EES, takie domniemanie stanie się bardziej wiarygodne. Państwa członkowskie powinny zatem wykonywać kontrolę przesiewową wobec obywateli państw trzecich, którzy znajdują się już na ich terytorium i nie są w stanie udowodnić, że spełniają warunki wjazdu na terytorium państw członkowskich. Kontrola przesiewowa takich obywateli państw trzecich jest konieczna w celu zrekompensowania faktu, że prawdopodobnie udało im się uniknąć kontroli wjazdowej po przybyciu do strefy Schengen i w związku z tym nie można było ani odmówić im wjazdu, ani skierować ich na odpowiednią ścieżkę proceduralną po kontroli przesiewowej. Wykonywanie kontroli przesiewowej mogłoby również pomóc w stwierdzeniu - poprzez sprawdzanie baz danych, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu - że dana osoba nie stanowi zagrożenia dla bezpieczeństwa wewnętrznego. Po zakończeniu kontroli przesiewowej na terytorium danego państwa członkowskiego obywatele państw trzecich, których to dotyczy, powinni podlegać procedurze powrotu albo - w przypadku gdy ubiegają się o ochronę międzynarodową - odpowiedniej procedurze azylowej. Obywatele państw trzecich nie powinni podlegać wielokrotnym kontrolom przesiewowym.
(19) Państwa członkowskie powinny mieć możliwość odstąpienia od dokonywania kontroli przesiewowej na terytorium, jeżeli obywatel państwa trzeciego nielegalnie przebywający na ich terytorium zostanie natychmiast po zatrzymaniu odesłany do innego państwa członkowskiego na podstawie dwustronnych umów lub ustaleń lub na podstawie dwustronnych ram współpracy. W takim przypadku kontrolę przesiewową powinno niezwłocznie przeprowadzać państwo członkowskie, do którego dany obywatel państwa trzeciego został odesłany.
(20) Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla przepisów prawa krajowego dotyczących identyfikacji obywateli państw trzecich podejrzanych o nielegalny pobyt w państwie członkowskim, w przypadku gdy taka identyfikacja służy zbadaniu, w krótkim, lecz rozsądnym terminie, informacji umożliwiających stwierdzenie nielegalności lub legalności pobytu z prawem.
(21) Bez uszczerbku dla przepisów dotyczących kontroli granicznej mających zastosowanie na granicach wewnętrznych państw członkowskich, w przypadku których nie podjęto jeszcze decyzji o zniesieniu takich kontroli, kontrola przesiewowa obywateli państw trzecich zatrzymanych w związku z niedozwolonym przekroczeniem tych granic wewnętrznych, na których nie zniesiono jeszcze kontroli, powinna odbywać się zgodnie z ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu przepisami dotyczącymi kontroli przesiewowej na terytorium państw członkowskich, a nie przepisami dotyczącymi kontroli przesiewowej na granicy zewnętrznej.
(22) Kontrola przesiewowa na granicy zewnętrznej powinna zostać zakończona jak najszybciej i nie powinna trwać dłużej niż siedem dni. Kontrola przesiewowa na terytorium powinna zostać zakończona jak najszybciej i nie powinna trwać dłużej niż trzy dni. Nie powinno się uniemożliwiać państwom członkowskim przeprowadzania kontroli przesiewowej na granicy zewnętrznej i kontroli przesiewowej na terytorium w krótszych terminach, pod warunkiem że przeprowadzane są kontrole przewidziane w niniejszym rozporządzeniu.
(23) Kontrola przesiewowa jest częścią europejskiego zintegrowanego zarządzania granicami. Instrument Wsparcia Finansowego na rzecz Zarządzania Granicami i Polityki Wizowej, ustanowiony jako część Funduszu Zintegrowanego Zarządzania Granicami rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1148 11 , może zostać uruchomiony w szczególności w celu zapewnienia wsparcia na rzecz działań prowadzonych przez państwa członkowskie wchodzących w zakres niniejszego rozporządzenia, zgodnie z przepisami regulującymi korzystanie z tego instrumentu i bez uszczerbku dla innych priorytetów wspieranych przez niego.
(24) Aby osiągnąć cele kontroli przesiewowej, należy zapewnić silniejsze ramy ścisłej współpracy między właściwymi organami krajowymi, o których mowa w przepisie dotyczącym przeprowadzania kontroli rozporządzenia (UE) 2016/399, organami odpowiedzialnymi za procedury azylowe i przyjmowanie osób ubiegających się, organami odpowiedzialnymi za ochronę zdrowia publicznego, a także organami odpowiedzialnymi za przeprowadzanie procedur powrotu spełniających wymogi dyrektywy 2008/115/WE. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość korzystania ze wsparcia ze strony odpowiednich agencji, w szczególności Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej ustanowionej rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1896 12 oraz Agencji Unii Europejskiej ds. Azylu ustanowionej rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/2303 13 (zwanej dalej "Agencją Unii Europejskiej ds. Azylu"), w granicach ich uprawnień. Państwa członkowskie powinny zaangażować organy ochrony dzieci i krajowe organy odpowiedzialne za wykrywanie i identyfikację ofiar handlu ludźmi w każdym przypadku, gdy kontrola przesiewowa ujawni fakty istotne z punktu widzenia handlu ludźmi, zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE 14 .
(25) W trakcie kontroli przesiewowej należy przede wszystkim zawsze uwzględnić najlepszy interes dziecka zgodnie z art. 24 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "Kartą"). Organy odpowiadające za ochronę dzieci powinny być również ściśle zaangażowane w kontrolę przesiewową w każdym przypadku, gdy jest to konieczne, aby zapewnić należyte uwzględnienie najlepszego interesu dziecka podczas całej kontroli przesiewowej. Należy ustanowić przedstawiciela, który będzie reprezentował małoletniego bez opieki i udzielał mu pomocy podczas kontroli przesiewowej lub w przypadku gdy przedstawiciel nie został ustanowiony, osobę przeszkoloną w celu ochrony najlepszego interesu i ogólnego dobra małoletniego. W stosownych przypadkach przedstawicielem tym powinien być ten sam przedstawiciel, który ma zostać wyznaczony zgodnie z przepisami w sprawie małoletnich bez opieki dyrektywy (UE) 2024/1346. Przeszkolona osoba powinna być osobą wyznaczoną do tymczasowego działania jako przedstawiciel na podstawie tej dyrektywy, w przypadku gdy taka osoba została wyznaczona.
(26) Przy stosowaniu niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie powinny zapewnić poszanowanie godności ludzkiej oraz nie powinny dyskryminować osób ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne lub wszelkie inne poglądy, przynależność do mniejszości narodowej, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.
(27) Aby podczas kontroli przesiewowej zapewnić zgodność z prawem Unii i prawem międzynarodowym, w tym z Kartą, każde państwo członkowskie powinno przewidzieć mechanizm monitorowania i wprowadzić odpowiednie zabezpieczenia gwarantujące jego niezależność, takie jak przestrzeganie zasad paryskich przyjętych przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w rezolucji 48/134 z dnia 20 grudnia 1993 r., zasad weneckich przyjętych przez Komisję Wenecką podczas jej 118 sesji plenarnej w dniach 15-16 marca 2019 r., rezolucji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych z dnia 28 grudnia 2020 r. w sprawie roli Rzecznika Praw Obywatelskich oraz instytucji mediacyjnych w promowaniu i ochronie praw człowieka, dobrych rządów i praworządności, a także Protokołu fakultatywnego do Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania przyjętego w rezolucji A/RES/57/199 w dniu 18 grudnia 2002 r. podczas 57 sesji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych ("OPCAT"). W tym celu państwa członkowskie powinny mieć możliwość skorzystania z już istniejących krajowych mechanizmów monitorowania praw podstawowych zgodnie z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu. Mechanizm monitorowania zapewniany przez każde państwo członkowskie powinien obejmować w szczególności poszanowanie praw podstawowych w związku z kontrolą przesiewową, a także poszanowanie mających zastosowanie przepisów Uniii przepisów krajowych dotyczących detencji oraz zgodność z zasadą non-refoulement. Agencja Praw Podstawowych Unii Europejskiej ustanowiona rozporządzeniem Rady (WE) nr 168/2007 15 (zwana dalej "Agencją Praw Podstawowych") powinna określić ogólne wytyczne dotyczące ustanowienia i niezależnego funkcjonowania takiego mechanizmu monitorowania. Państwa członkowskie powinny ponadto mieć możliwość zwrócenia się do Agencji Praw Podstawowych o wsparcie przy opracowywaniu krajowego mechanizmu monitorowania. Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość zwracania się do Agencji Praw Podstawowych o porady w odniesieniu do ustanowienia metodyki dotyczącej ich krajowego mechanizmu monitorowania oraz w odniesieniu do odpowiednich działań szkoleniowych. Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość zaproszenia odpowiednich i właściwych organizacji i organów krajowych, międzynarodowych i pozarządowych do udziału U. L 53 z 22.2.2007, s. 1). w działaniach w zakresie monitorowania. Niezależny mechanizm monitorowania powinien pozostawać bez uszczerbku dla monitorowania poszanowania praw podstawowych prowadzonego przez obserwatorów praw podstawowych w ramach Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej, o których mowa w rozporządzeniu (UE) 2019/1896, mechanizmu do celów monitorowania operacyjnego i technicznego stosowania wspólnego europejskiego systemu azylowego określonego w rozporządzeniu (EU) 2021/2303, mechanizmu oceny i monitorowania ustanowionego w rozporządzeniu Rady (EU) 2022/922 16 oraz monitorowania prowadzonego przez istniejące krajowe lub międzynarodowe organy monitorujące. Państwa członkowskie powinny prowadzić postępowania wyjaśniające w sprawie zarzutów dotyczących naruszenia praw podstawowych podczas kontroli przesiewowej, zapewniając m.in. szybkie i należyte rozpatrywanie takich skarg.
(28) Państwa członkowskie powinny wyposażyć niezależny mechanizm monitorowania w odpowiednie środki finansowe.
(29) Samo istnienie środków odwoławczych w indywidualnych przypadkach lub w systemach krajowych, które nadzorują skuteczność kontroli przesiewowej, nie jest wystarczające do spełnienia wymogów w sprawie monitorowania praw podstawowych na mocy niniejszego rozporządzenia.
(30) Organy ds. kontroli przesiewowej powinny wypełnić formularz kontroli przesiewowej. Formularz należy przekazać za pośrednictwem wszelkich odpowiednich środków, w tym przy użyciu narzędzi cyfrowych, organom rejestrującym wnioski o ochronę międzynarodową lub organom właściwym w zakresie procedur powrotu - w zależności od tego, gdzie dana osoba jest kierowana.
(31) Niniejsze rozporządzenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla działań podejmowanych zgodnie z prawem krajowym w celu ustalenia tożsamości danej osoby lub oceny ewentualnych zagrożeń dla bezpieczeństwa wewnętrznego.
(32) Informacje zawarte w formularzu kontroli przesiewowej należy rejestrować w taki sposób, aby można je było poddać kontroli administracyjnej i sądowej podczas każdej kolejnej procedury azylowej lub procedury powrotu. Osoba podlegająca kontroli przesiewowej powinna mieć możliwość zgłoszenia organom ds. kontroli przesiewowej, że informacje zawarte w formularzu są nieprawidłowe. Wszelkie takie zgłoszenia należy rejestrować w formularzu kontroli przesiewowej bez opóźniania realizacji kontroli przesiewowej.
(33) Informacje zawarte w formularzu kontroli przesiewowej powinny być udostępniane osobie zainteresowanej w formie papierowej albo elektronicznej, z wyjątkiem informacji związanych z korzystaniem z odpowiednich baz danych do celów kontroli bezpieczeństwa. W przypadku małoletnich informacje zawarte w formularzu kontroli przesiewowej należy przekazać osobie pełnoletniej lub osobom pełnoletnim odpowiedzialnym za dziecko. W przypadku małoletnich bez opieki informacje zawarte w formularzu kontroli przesiewowej powinny być przekazywane przedstawicielowi dziecka lub osobie przeszkolonej w celu ochrony najlepszego interesu i ogólnego dobra małoletniego.
(34) Przetwarzanie danych w trakcie procedury kontroli przesiewowej powinno zawsze odbywać się zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami unijnymi o ochronie danych, w szczególności z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 17 .
(35) Dane biometryczne pobrane podczas kontroli przesiewowej, wraz z danymi, o których mowa w przepisach dotyczących gromadzenia i przekazywania danych biometrycznych osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców zatrzymanych w związku z nielegalnym przekraczaniem granicy zewnętrznej, obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców nielegalnie przebywających w państwie członkowskim oraz obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców sprowadzonych na ląd w wyniku operacji poszukiwawczo-ratowniczej rozporządzenia (UE) 2024/1358, powinny być przekazywane do Eurodac ustanowionemu tym rozporządzeniem (zwanemu dalej "Eurodac") przez właściwe organy zgodnie z terminami przewidzianymi w tym rozporządzeniu.
(36) Obywatele państw trzecich podlegający kontroli przesiewowej powinni podlegać wstępnej kontroli stanu zdrowia, którą przeprowadza wykwalifikowany personel medyczny, w celu określenia ewentualnych potrzeb w zakresie opieki zdrowotnej lub izolacji ze względów dotyczących zdrowia publicznego. Wykwalifikowany personel medyczny może, na podstawie sytuacji medycznej dotyczącej ogólnego stanu każdego obywatela państwa trzeciego, zdecydować, że nie są konieczne dalsze kontrole stanu zdrowia podczas kontroli przesiewowej. Wstępną kontrolę stanu zdrowia powinien przeprowadzać wykwalifikowany personel medyczny należący do jednej z następujących kategorii klasyfikacji ISCO-08: 221 - lekarze, 2221 - pielęgniarki specjalistki, 2240 - ratownicy medyczni.
(37) Należy przeprowadzić wstępną kontrolę służącą identyfikacji osób wymagających szczególnego traktowania w celu zidentyfikowania osób, co do których istnieją przesłanki wskazujące na to, że wymagają szczególnego traktowania, są ofiarami tortur lub innego nieludzkiego lub poniżającego traktowania, są bezpaństwowcami lub mogą mieć szczególne potrzeby w zakresie przyjmowania lub szczególne potrzeby proceduralne w rozumieniu odpowiednio dyrektywy (UE) 2024/1346 i rozporządzenia (UE) 2024/1348. Pozostaje to bez uszczerbku dla dalszej oceny w kolejnych procedurach po zakończeniu kontroli przesiewowej. Kontrolę służącą identyfikacji osób wymagających szczególnego traktowania powinien przeprowadzać wyspecjalizowany personel organów ds. kontroli przesiewowej przeszkolony w tym celu.
(38) Podczas kontroli przesiewowej wszystkie osoby, których to dotyczy, powinny mieć zapewnione warunki życia zgodne z Kartą, a także dostęp do opieki zdrowotnej w nagłych wypadkach i do leczenia chorób w podstawowym zakresie. Szczególną uwagę należy poświęcić osobom, które wymagają szczególnego traktowania, takim jak kobiety w ciąży, osoby starsze, rodziny z jednym rodzicem, osoby z widoczną niepełnosprawnością fizyczną lub umysłową, osoby, które ewidentnie doświadczyły urazów psychicznych lub fizycznych, oraz małoletni bez opieki. W szczególności w przypadku małoletniego informacje powinny być przekazywane w sposób przyjazny dziecku i dostosowany do wieku. Wszystkie organy uczestniczące w wykonywaniu zadań związanych z kontrolą przesiewową powinny zgłaszać wszelkie stwierdzone lub zgłoszone im przypadki zaistnienia konieczności szczególnego traktowania, powinny szanować godność ludzką i prywatność i powinny powstrzymać się od wszelkiej dyskryminacji.
(39) Ponieważ obywatele państw trzecich podlegający kontroli przesiewowej mogą nie mieć niezbędnych dokumentów tożsamości i dokumentów podróży wymaganych do legalnego przekroczenia granicy zewnętrznej, w ramach kontroli przesiewowej powinna być przeprowadzana procedura identyfikacji lub weryfikacji tożsamości.
(40) Wspólne repozytorium danych umożliwiających identyfikację (CIR) zostało ustanowione rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/817 18 i (UE) 2019/818 19 , aby ułatwić i wspomóc poprawną identyfikację osób zarejestrowanych w EES, wizowym systemie informacyjnym ustanowionym decyzją Rady 2004/512/WE 20 (VIS), europejskim systemie informacji o podróży oraz zezwoleń na podróż ustanowionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1240 21 (ETIAS), Eurodac oraz scentralizowanym systemie służącym do ustalania państw członkowskich posiadających informacje o wyrokach skazujących wydanych wobec obywateli państw trzecich i bezpaństwowców ustanowionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/816 22 (ECRIS-TCN), w tym osób nieznanych, które nie są w stanie potwierdzić swojej tożsamości. Z tego względu CIR zawiera wyłącznie dane dotyczące tożsamości i dokumentów podróży i dane biometryczne zarejestrowane w systemach EES, VIS, ETIAS, Eurodac i ECRIS-TCN, logicznie oddzielone. W CIR przechowywane są jedynie dane osobowe absolutnie konieczne do przeprowadzenia dokładnej kontroli tożsamości. Zarejestrowane w nim dane osobowe są automatycznie usuwane, kiedy dane zostają usunięte z systemów podstawowych. Sprawdzanie CIR pozwala na wiarygodną i wyczerpującą identyfikację lub weryfikację tożsamości osób przez umożliwienie sprawdzania za jednym razem wszystkich danych dotyczących tożsamości znajdujących się w systemach EES, VIS, ETIAS, Eurodac i ECRIS-TCN w szybki i wiarygodny sposób, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony danych i unikaniu niepotrzebnego przetwarzania lub powielania danych.
(41) W celu ustalenia tożsamości lub weryfikacji tożsamości osoby podlegającej kontroli przesiewowej należy podczas tej kontroli i w obecności tej osoby zainicjować weryfikację w CIR. Podczas tej weryfikacji dane biometryczne danej osoby należy porównać z danymi zawartymi w CIR. W przypadku gdy nie można użyć danych biometrycznych danej osoby lub jeżeli zapytanie przy użyciu tych danych zakończy się niepowodzeniem lub nie da trafienia, zapytania można dokonać za pomocą danych dotyczących tożsamości tej osoby w połączeniu z danymi zawartymi w dokumencie podróży, w przypadku gdy takie dane są dostępne, lub z danymi lub informacjami przekazanymi przez danego obywatela państwa trzeciego lub uzyskanymi od niego. Zgodnie z zasadami konieczności i proporcjonalności oraz jeżeli wynik zapytania wykaże, że dane tej osoby są przechowywane w CIR, organy państwa członkowskiego powinny mieć dostęp do tego repozytorium, aby sprawdzać dane dotyczące tożsamości, dane zawarte w dokumencie podróży i dane biometryczne tej osoby, bez wskazania przez CIR, który system informacyjny UE zawiera te dane.
(42) Ponieważ wykorzystanie CIR do celów identyfikacji zostało ograniczone przepisami rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/817 i (UE) 2019/818 do ułatwiania i wspomagania poprawnej identyfikacji osób zarejestrowanych w systemach EES, VIS, ETIAS, Eurodac i ECRIS-TCN w sytuacjach kontroli policyjnych na terytorium państw członkowskich, rozporządzenia te należy zmienić, aby uwzględnić dodatkowy cel, jakim jest wykorzystywanie CIR do identyfikacji lub weryfikacji tożsamości osób podczas kontroli przesiewowej. W przypadku rozporządzenia (UE) 2019/818 zmiana taka powinna, ze względu na zmienną geometrię, zostać dokonana za pomocą rozporządzenia innego niż niniejsze rozporządzenie.
(43) Biorąc pod uwagę, że wiele osób poddawanych kontroli przesiewowej może nie mieć żadnych dokumentów podróży, organy ds. kontroli przesiewowej powinny mieć dostęp do wszelkich innych stosownych dokumentów będących w posiadaniu tych osób, w przypadku gdy dane biometryczne takich osób nie nadają się do wykorzystania lub gdy sprawdzenie CIR z ich wykorzystaniem nie daje rezultatu. Organy powinny również mieć możliwość wykorzystywania danych z tych dokumentów, innych niż dane biometryczne, do sprawdzenia przy ich użyciu odpowiednich baz danych.
(44) Identyfikacja lub weryfikacja tożsamości osób podczas odprawy granicznej na przejściu granicznym oraz wszelkie sprawdzenia baz danych w związku z ochroną granicy lub kontrolami policyjnymi w pobliżu granicy zewnętrznej lub na terytorium przez organy, które skierowały daną osobę do kontroli przesiewowej, powinny być uznane za część tej kontroli i nie powinny być powtarzane, chyba że zaistnieją szczególne okoliczności uzasadniające takie powtórzenie. Pobieranie danych biometrycznych w celu zarówno identyfikacji lub weryfikacji tożsamości, jak i rejestracji zgodnie z wymogami rozporządzenia (UE) 2024/1358, powinno odbywać się raz w ramach kontroli przesiewowej.
(45) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze, umożliwiając jej określenie szczegółowej procedury i specyfikacji dotyczących pobierania danych oraz określenie procedury współpracy między organami odpowiedzialnymi za przeprowadzanie kontroli przesiewowej, odpowiednio krajowymi biurami Interpolu i jednostkami krajowymi Europolu w celu określenia zagrożenia dla bezpieczeństwa wewnętrznego. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 23 .
(46) W ramach kontroli przesiewowej należy również zweryfikować, czy wjazd danych obywateli państw trzecich do Unii mógłby stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego.
(47) Ponieważ kontrola przesiewowa dotyczy obywateli państw trzecich obecnych na granicy zewnętrznej i niespełniających warunków wjazdu, obywateli państw trzecich sprowadzonych na ląd w następstwie operacji poszukiwawczo-ratowniczej, którzy nie spełniają warunków wjazdu, oraz obywateli państw trzecich nielegalnie przebywających na terytorium państw członkowskich, poziom kontroli bezpieczeństwa w ramach kontroli przesiewowej powinien być co najmniej podobny do poziomu kontroli przeprowadzanych w odniesieniu do obywateli państw trzecich, którzy wcześniej ubiegają się o zezwolenie na wjazd do Unii w celu pobytu krótkoterminowego, niezależnie od tego, czy podlegają obowiązkowi wizowemu, czy też nie podlegają takiemu obowiązkowi.
(48) W przypadku obywateli państw trzecich, którzy ze względu na swoje obywatelstwo są zwolnieni z obowiązku wizowego na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1806 24 , rozporządzenie (UE) 2018/1240 stanowi, że muszą oni ubiegać się o zezwolenie na podróż, aby przyjechać do Unii na pobyt krótkoterminowy. Zanim dana osoba otrzyma zezwolenie na podróż, jest poddawana kontrolom bezpieczeństwa, które polegają na przeszukaniu w oparciu o przekazane przez nią dane osobowe różnych baz danych Unii - a mianowicie VIS, systemu informacyjnego Schengen ustanowionego rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1860 25 , (UE) 2018/1861 26 i (UE) 2018/1862 27 (SIS), EES, ETIAS, danych Europolu przetwarzanych do celów sprawdzania krzyżowego, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794 28 , ECRIS-TCN - a także bazy Interpolu zawierającej dane skradzionych lub utraconych dokumentów podróży (SLTD) oraz bazy danych dokumentów podróży powiązanych z notami Interpolu (baza danych TDAWN). W przypadku obywateli państw trzecich, którzy podlegają obowiązkowi wizowemu na podstawie rozporządzenia (UE) 2018/1806, przed wydaniem wizy poddawani są oni kontrolom bezpieczeństwa z wykorzystaniem tych samych baz danych, jak ma to miejsce w przypadku obywateli państw trzecich zwolnionych z obowiązku wizowego, zgodnie z rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 29 i (WE) nr 767/2008 30 .
(49) W przypadku osób podlegających kontroli przesiewowej, należy przeprowadzać automatyczne weryfikacje do celów bezpieczeństwa z wykorzystaniem tych samych systemów, których wykorzystanie przewidziano w przypadku osób ubiegających się o wizę, wizę długoterminową, dokument pobytowy na podstawie VIS lub zezwolenie na podróż w ramach ETIAS, a mianowicie VIS, EES, ETIAS, w tym listy ostrzegawczej ETIAS, o której mowa w rozporządzeniu (UE) 2018/1240, SIS, ECRIS-TCN, w odniesieniu do osób skazanych za przestępstwa terrorystyczne i inne rodzaje poważnych przestępstw, danych bazy Europolu przetwarzanych w celu sprawdzania krzyżowego, o którym mowa w rozporządzeniu (UE) 2016/794, bazy SLTD i bazy TDAWN.
(50) Sprawdzenie odpowiednich baz danych do celów bezpieczeństwa powinno być dokonywane w sposób zapewniający pobieranie z tych baz danych wyłącznie danych niezbędnych do przeprowadzenia kontroli bezpieczeństwa. W odniesieniu do osób, które złożyły wniosek o ochronę międzynarodową na przejściu granicznym lub w strefach tranzytowych, sprawdzanie baz danych na potrzeby kontroli bezpieczeństwa w ramach kontroli przesiewowej powinno obejmować przede wszystkim bazy danych, których nie sprawdzono podczas odprawy granicznej na granicy zewnętrznej, co pozwoli uniknąć wielokrotnego sprawdzania.
(51) Jeżeli jest to uzasadnione, kontrola przesiewowa może obejmować również weryfikację, zgodnie z prawem krajowym, przedmiotów będących w posiadaniu obywateli państw trzecich. Wszelkie środki stosowane w kontekście kontroli bezpieczeństwa powinny być proporcjonalne i zapewniać poszanowanie godności ludzkiej osób podlegających kontroli przesiewowej. Uczestniczące organy powinny zapewnić poszanowanie praw podstawowych danej osoby, w tym prawa do ochrony danych osobowych i wolności wypowiedzi.
(52) Ponieważ systemy EES, ETIAS, VIS i ECRIS-TCN są niezbędne organom ds. kontroli przesiewowej w celu ustalenia, czy dana osoba mogłaby stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego, należy odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 767/2008, (UE) 2017/2226, (UE) 2018/1240 i (UE) 2019/816, aby zapewnić to prawo dostępu, które obecnie nie jest przewidziane w tych rozporządzeniach. W przypadku rozporządzenia (UE) 2019/816 zmiana ta powinna, ze względu na zmienną geometrię, zostać dokonana za pomocą rozporządzenia innego niż niniejsze rozporządzenie.
(53) Europejski portal wyszukiwania ustanowiony rozporządzeniem (UE) 2019/817 powinien być wykorzystywany do wyszukiwania w CIR do celów identyfikacji lub weryfikacji tożsamości.
(54) Organy ds. kontroli przesiewowej powinny mieć możliwość wyszukiwania w EES, ETIAS, VIS, SIS i ECRIS-TCN, danych Europolu, baz SLTD i TDAWN, stosownie do przypadku, do celów kontroli bezpieczeństwa.
(55) Sprawdzanie unijnych baz danych w celu identyfikacji lub weryfikacji tożsamości lub kontroli bezpieczeństwa może być uzasadnione koniecznością skutecznego przeprowadzenia kontroli przesiewowej i osiągnięcia tego samego celu, dla którego utworzono każdą z tych baz danych, a mianowicie skutecznego zarządzania granicami zewnętrznymi Unii w kontekście europejskiego zintegrowanego zarządzania granicami.
(56) W przypadku trafienia do celów identyfikacji lub weryfikacji tożsamości lub kontroli bezpieczeństwa organ ds. kontroli przesiewowej powinien weryfikować, czy dane zarejestrowane w systemach informacyjnych UE lub w bazach danych Europolu odpowiadają danym, które dały trafienie.
(57) W tym kontekście organy ds. kontroli przesiewowej powinny również mieć możliwość sprawdzenia w odpowiednich krajowych bazach danych identyfikacji lub weryfikacji tożsamości lub kontroli bezpieczeństwa zgodnie z prawem krajowym.
(58) Do celów wypełnienia obowiązku przeprowadzania identyfikacji lub weryfikacji tożsamości i kontroli bezpieczeństwa podczas kontroli przesiewowej państwa członkowskie, które nie stosują jeszcze w pełni niektórych przepisów dorobku Schengen i w związku z tym nie mają dostępu do wszystkich systemów UE i unijnych baz danych, są odpowiedzialne za kontrole tożsamości i kontrole bezpieczeństwa przeprowadzane w drodze wyszukiwania wyłącznie w tych systemach i bazach danych, do których mają dostęp.
(59) Zważywszy, że cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie wzmocnienie kontroli obywateli państw trzecich przekraczających granice zewnętrzne i zapewnienie identyfikacji lub weryfikacji tożsamości wszystkich obywateli państw trzecich podlegających kontroli przesiewowej oraz sprawdzanie odpowiednich baz danych w celu weryfikacji, czy obywatele państw trzecich poddani kontroli przesiewowej mogą stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego i przyczynić się do kierowania ich na odpowiednią ścieżkę proceduralną, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiar działań możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(60) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie jest nim związana ani go nie stosuje. Ponieważ niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania - w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszego rozporządzenia - podejmuje decyzję, czy dokona jego transpozycji do swojego prawa krajowego.
(61) Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE 31 ; Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu i nie jest nim związana ani go nie stosuje.
(62) W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE 32 .
(63) W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE 33 .
(64) W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE 34 .
(65) W odniesieniu do Cypru niniejsze rozporządzenie jest aktem opartym na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związanym w rozumieniu art. 3 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2003 r.
(66) W odniesieniu do Cypru w rozporządzeniu Rady (WE) nr 866/2004 35 określa się przepisy szczegółowe dotyczące linii dzielącej obszary Republiki Cypryjskiej na te, na których Rząd Republiki Cypryjskiej sprawuje efektywną kontrolę, i na te, na których Rząd Republiki Cypryjskiej nie sprawuje efektywnej kontroli. Na podstawie niniejszego rozporządzenia, chociaż przedmiotowa linia nie stanowi granicy zewnętrznej, wszystkie osoby przekraczające tę linię na dozwolonych lub niedozwolonych przejściach granicznych mają być poddawane kontrolom w celu zwalczania nielegalnej imigracji obywateli państw trzecich oraz wykrywania wszelkiego ryzyka dla bezpieczeństwa i zapobiegania takiemu ryzyku. Wynika z tego, że kontrola przesiewowa na granicy zewnętrznej może mieć również zastosowanie do obywateli państw trzecich zatrzymanych w związku z niedozwolonym przekroczeniem linii i do obywateli państw trzecich, którzy wystąpili z wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej na dozwolonych przejściach granicznych.
(67) Dania, Norwegia, Islandia, Szwajcaria i Liechtenstein nie są związane dyrektywą (UE) 2024/1346. W tych państwach warunki przyjmowania osób ubiegających się o ochronę międzynarodową są regulowane odpowiednimi przepisami krajowymi opartymi na stosowaniu Konwencji genewskiej z dnia 28 lipca 1951 r. dotyczącej statusu uchodźców, uzupełnionej protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r. W odniesieniu do tych państw odesłania w niniejszym rozporządzeniu do tej dyrektywy należy rozumieć jako odesłania do odpowiednich przepisów prawa krajowego,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
