a także mając na uwadze, co następuje:(1) Unia, stanowiąc przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, powinna zapewniać brak kontroli osób na granicach wewnętrznych oraz rozwijać wspólną politykę w dziedzinie azylu, imigracji i zarządzania granicami zewnętrznymi państw członkowskich, opartą na solidarności i sprawiedliwym podziale odpowiedzialności między państwami członkowskimi, sprawiedliwą wobec obywateli państw trzecich i bezpaństwowców oraz zgodną z prawem międzynarodowym i unijnym, w tym w zakresie praw podstawowych.
(2) W celu wzmocnienia wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi, niezbędne jest kompleksowe podejście do zarządzania azylem i migracją, łączące elementy wewnętrzne i zewnętrzne. Skuteczność takiego podejścia zależy od wspólnego uwzględnienia wszystkich elementów oraz ich spójnego wdrożenia, w sposób zintegrowany.
(3) Niniejsze rozporządzenie powinno przyczyniać się do takiego kompleksowego podejścia poprzez określenie wspólnych ram działań Unii i państw członkowskich - zgodnie z ich odpowiednimi kompetencjami - w dziedzinie azylu oraz odpowiednich polityk zarządzania migracją, poprzez podtrzymywanie i rozwijanie zasady solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności, w tym skutków finansowych tej zasady, między państwami członkowskimi, która to zasada reguluje politykę w dziedzinie azylu i migracji zgodnie z art. 80 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Zasada solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności powinna być założeniem, na podstawie którego państwa członkowskie wspólnie dzielą się odpowiedzialnością za zarządzanie migracją, w szczególności w dziedzinie regulowanej wspólnym europejskim systemem azylowym.
(4) Państwa członkowskie powinny podejmować wszystkie środki niezbędne między innymi do zapewnienia osobom, które tego potrzebują, dostępu do ochrony międzynarodowej i odpowiednich warunków przyjmowania, promować legalne ścieżki, umożliwić skuteczne stosowanie przepisów dotyczących ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, skutecznie zarządzać powrotami obywateli państw trzecich, którzy nie spełniają warunków pobytu na terytorium państw członkowskich lub przestali spełniać te warunki, zapobiegać migracji nieuregulowanej i niedozwolonemu przemieszczaniu się obywateli państw trzecich i bezpaństwowców między państwami członkowskimi, zwalczać przemyt migrantów i handel ludźmi, w tym ograniczać powodowane przez nie zagrożenia, oraz udzielać wsparcia innym państwom członkowskim w formie wkładów solidarnościowych w ramach swojego wkładu w kompleksowe podejście.
(5) Aby wzmocnić współpracę z państwami trzecimi w zakresie azylu i migracji, w tym w odniesieniu do readmisji oraz eliminowania pierwotnych przyczyn i czynników napędowych migracji nieuregulowanej i przymusowych przesiedleń, konieczne jest promowanie i rozwijanie dostosowanego do potrzeb i korzystnego dla obu stron partnerstwa z tymi państwami. Takie partnerstwa powinny zapewniać ramy służące lepszej koordynacji odpowiednich polityk i narzędzi Unii z państwami trzecimi oraz powinny opierać się na prawach człowieka, praworządności i poszanowaniu wspólnych wartości Unii. W odniesieniu do elementów zewnętrznych kompleksowego podejścia, żaden z przepisów niniejszego rozporządzenia nie wpływa na dotychczasowy podział kompetencji między państwami członkowskimi a Unią lub między instytucjami Unii. Kompetencje te będą nadal wykonywane z pełnym poszanowaniem przepisów proceduralnych traktatów oraz zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w szczególności w odniesieniu do niewiążących instrumentów Unii.
(6) Wspólne ramy są konieczne w celu skutecznego zwalczania coraz powszechniejszego zjawiska mieszanych przybyć osób wymagających ochrony międzynarodowej i osób, które jej nie wymagają, oraz uznania, że odpowiedzialność związana z nieuregulowanym przybywaniem migrantów i osób ubiegających się o azyl do Unii nie powinna być ponoszona samodzielnie przez poszczególne państwa członkowskie, lecz przez Unię jako całość. W zakresie stosowania niniejszego rozporządzenia należy uwzględnić także osoby przyjęte.
(7) Aby zapewnić spójność i skuteczność działań i środków podejmowanych przez Unię i jej państwa członkowskie, działające w ramach ich odpowiednich kompetencji, konieczne jest zintegrowane kształtowanie polityki oraz kompleksowe podejście w dziedzinie zarządzania azylem i migracją, obejmujące zarówno elementy wewnętrzne, jak i zewnętrzne. Unia i państwa członkowskie powinny zapewniać - w ramach swoich odpowiednich kompetencji oraz zgodnie z mającym zastosowanie prawem Unii i zobowiązaniami międzynarodowymi - spójność i wdrażanie polityki zarządzania azylem i migracją.
(8) W celu zapewnienia, aby ich systemy azylowe, systemy przyjmowania i systemy migracyjne były dobrze przygotowane oraz aby każda część tych systemów dysponowała wystarczającą zdolnością, państwa członkowskie powinny posiadać zasoby kadrowe, materialne i finansowe oraz infrastrukturę niezbędne do skutecznego wdrożenia polityki zarządzania azylem i migracją oraz powinny przydzielić swoim właściwym organom personel niezbędny w celu wykonania niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie powinny również zapewnić odpowiednią koordynację między odpowiednimi organami krajowymi, a także z organami krajowymi pozostałych państw członkowskich.
(9) Stosując podejście strategiczne, państwa członkowskie powinny posiadać strategie krajowe w celu zapewnienia ich zdolności do skutecznego wdrażania ich systemów zarządzania azylem i migracją, przy pełnym poszanowaniu zobowiązań wynikających z prawa unijnego i międzynarodowego. Strategie te powinny obejmować środki zapobiegawcze w celu zmniejszenia ryzyka presji migracyjnej, a także zawierać informacje dotyczące planowania kryzysowego, w tym jak określono w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1346 4 , a także odpowiednie informacje w odniesieniu do zasad zintegrowanego kształtowania polityki oraz solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności na podstawie niniejszego rozporządzenia oraz wynikających z tego obowiązkach prawnych na poziomie krajowym. Komisja oraz odpowiednie organy i jednostki organizacyjne Unii, a w szczególności Agencja Unii Europejskiej ds. Azylu (zwana dalej "Agencją ds. Azylu"), powinny móc wspierać państwa członkowskie przy opracowywaniu ich strategii krajowych. Konsultacje z władzami lokalnymi i regionalnymi prowadzone przez państwa członkowskie, zgodnie z prawem krajowym i stosownie do przypadku, mogą również prowadzić do poprawy i wzmocnienia strategii krajowych. Aby zapewnić porównywalność poszczególnych podstawowych elementów strategii krajowych, Komisja powinna ustanowić wspólny szablon.
(10) Aby zapewnić skuteczny system monitorowania w celu zapewnienia stosowania unijnego dorobku prawnego w zakresie azylu, w strategiach krajowych państw członkowskich należy uwzględnić również wyniki monitorowania prowadzonego przez Agencję ds. Azylu, Europejską Agencję Straży Granicznej i Przybrzeżnej oraz inne odpowiednie organy, jednostki organizacyjne lub organizacje, odpowiednie części oceny dokonywanej zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE) 2022/922 5 , a także ocen dokonywanych zgodnie z art. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/ 1356 6 . Państwa członkowskie mogłyby również wziąć pod uwagę wyniki innych odpowiednich mechanizmów monitorowania.
(11) Komisja powinna przyjąć długoterminową europejską strategię zarządzania azylem i migracją (zwaną dalej "strategią") określającą strategiczne podejście w celu zapewnienia spójnego wdrażania strategii krajowych na poziomie Unii, zgodnie z zasadami określonymi w niniejszym rozporządzeniu oraz w prawie pierwotnym Unii i mającym zastosowanie prawie międzynarodowym.
(12) Mając na uwadze znaczenie zapewnienia, aby Unia była gotowa i zdolna dostosować się do rozwoju i zmian realiów zarządzania azylem i migracją, Komisja powinna co roku przyjmować europejskie roczne sprawozdanie dotyczące azylu i migracji (zwane dalej "sprawozdaniem"). Sprawozdanie powinno zawierać ocenę sytuacji w zakresie azylu, przyjmowania i migracji w ciągu poprzednich 12 miesięcy na wszystkich szlakach migracyjnych do wszystkich państw członkowskich i we wszystkich państwach członkowskich, służyć Unii jako narzędzie wczesnego ostrzegania i podnoszenia świadomości w obszarze migracji i azylu oraz zapewniać strategiczny obraz sytuacji i prognozy na kolejny rok. W sprawozdaniu należy określić między innymi stopień gotowości Unii i państw członkowskich do reagowania na zmiany sytuacji migracyjnej i dostosowywania się do nich oraz wyniki monitorowania przez odpowiednie organy i jednostki organizacyjne Unii. Dane i informacje, a także oceny zawarte w sprawozdaniu należy uwzględniać w procedurach podejmowania decyzji dotyczących mechanizmu solidarności określonego w części IV niniejszego rozporządzenia.
(13) Sprawozdanie powinno być przygotowywane w konsultacji z państwami członkowskimi oraz odpowiednimi organami i jednostkami organizacyjnymi Unii. Do celów tego sprawozdania Komisja powinna korzystać z istniejących mechanizmów sprawozdawczych, przede wszystkim sprawozdania ze zintegrowanej orientacji i analizy sytuacyjnej, o ile uruchomiono zintegrowane reagowanie na szczeblu politycznym w sytuacjach kryzysowych, a także unijnego mechanizmu na potrzeby zapewnienia gotowości i zarządzania kryzysami związanymi z migracją określonego w zaleceniu Komisji (UE) 2020/1366 7 . Ma to pierwszorzędne znaczenie dla zapewnienia gotowości i zdolności Unii do dostosowywania się do rozwijających się i zmieniających się realiów zarządzania azylem i migracją, a tym samym dla skutecznego funkcjonowania rocznego cyklu azylowego i migracyjnego oraz mechanizmu solidarności, a także dla zapewnienia, aby państwa członkowskie, Rada, Komisja, Europejska Służba Działań Zewnętrznych oraz odpowiednie organy i jednostki organizacyjne Unii wnosiły wkład w takie istniejące mechanizmy sprawozdawcze oraz zapewniały odpowiednią i terminową wymianę informacji i danych. Należy również uwzględnić informacje pochodzące z innych odpowiednich źródeł, w tym Europejskiej Sieci Migracyjnej, Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców oraz Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji. Aby uniknąć powielania działań, Komisja powinna się zwracać do państw członkowskich o dodatkowe informacje tylko wtedy, gdy informacje te nie są dostępne za pośrednictwem tych mechanizmów sprawozdawczych oraz odpowiednich organów i jednostek organizacyjnych Unii.
(14) Aby zapewnić narzędzia niezbędne do udzielenia pomocy państwom członkowskim w radzeniu sobie z wyzwaniami, które mogą pojawić się z uwagi na obecność na ich terytorium obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, niezależnie od sposobu, w jaki przekroczyli oni granice zewnętrzne państw członkowskich, sprawozdaniu powinna towarzyszyć decyzja w sprawie ustalenia, które państwa członkowskie znajdują się pod presją migracyjną, są narażone na ryzyko presji migracyjnej w nadchodzącym roku lub stoją w obliczu znaczącej sytuacji migracyjnej (zwana dalej "decyzją"). Państwa członkowskie znajdujące się pod presją migracyjną powinny mieć możliwość wykorzystywania wkładów solidarnościowych w ramach rocznej puli solidarnościowej.
(15) Aby zapewnić przewidywalność państwom członkowskim znajdującym się pod presją migracyjną i państwom członkowskim wnoszącym wkład, sprawozdaniu i decyzji powinien towarzyszyć wniosek Komisji określający konkretne roczne środki solidarnościowe, w tym relokacje, wkłady finansowe i, w stosownych przypadkach, alternatywne środki solidarnościowe, oraz ich skalę liczbową, która prawdopodobnie będzie potrzebna na poziomie Unii w nadchodzącym roku, przy uznaniu, że różne rodzaje solidarności mają taką samą wartość. Te rodzaje i skala liczbowa środków określonych we wniosku Komisji powinny co najmniej odpowiadać minimalnym progom rocznym w zakresie relokacji i wkładów finansowych. Progi te należy określić w niniejszym rozporządzeniu, aby zapewnić przewidywalne planowanie państwom członkowskim wnoszącym wkład oraz zapewnić minimalne gwarancje dla państw członkowskich będących beneficjentami. Jeśli zostanie to uznane za konieczne, Komisja może określić w swoim wniosku wyższe roczne kwoty dotyczące relokacji lub wkładów finansowych. Aby zachować taką samą wartość środków solidarnościowych, należy utrzymać proporcję rocznych kwot określonych w niniejszym rozporządzeniu. Podobnie, określając kwoty roczne, we wniosku Komisji należy uwzględnić wyjątkowe sytuacje, w przypadku gdy nie prognozuje się potrzeby działań solidarnościowych w nadchodzącym roku.
(16) Aby zapewnić lepszą koordynację na poziomie Unii oraz mając na uwadze szczególne cechy systemu solidarności przewidzianego w niniejszym rozporządzeniu, który opiera się na zobowiązaniach podejmowanych przez każde z państw członkowskich, mających pełną swobodę uznania co do rodzaju działań solidarnościowych, w ramach unijnego forum wysokiego szczebla ds. solidarności (zwanym dalej "forum wysokiego szczebla"), należy powierzyć Radzie, działającej na wniosek Komisji, uprawnienia wykonawcze do ustanowienia rocznej puli solidarnościowej. Akt wykonawczy Rady ustanawiający roczną pulę solidarnościową powinien określać konkretne roczne środki solidarnościowe, w tym relokacje, wkład finansowy i, w stosownych przypadkach, alternatywne środki solidarnościowe, a także skalę liczbową, która prawdopodobnie będzie potrzebna na poziomie Unii w nadchodzącym roku, przy założeniu, że różne rodzaje solidarności mają taką samą wartość. Akt wykonawczy Rady ustanawiający roczną pulę solidarnościową powinien zawierać również konkretne zobowiązania podjęte przez każde z państw członkowskich.
(17) Państwa członkowskie będące beneficjentami powinny mieć możliwość realizacji działań w państwach trzecich lub w związku z państwami trzecimi zgodnie z zakresem stosowania i celem niniejszego rozporządzenia oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1147 8 .
(18) Państwa członkowskie i Komisja powinny zapewniać poszanowanie praw podstawowych oraz przestrzeganie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "Kartą") przy realizacji działań finansowanych z wkładów finansowych. Warunki podstawowe określone w art. 15 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1060 9 , w tym horyzontalny warunek podstawowy dotyczący skutecznego stosowania i wdrażania Karty praw podstawowych, powinny mieć zastosowanie do programów państw członkowskich wspieranych z wkładów finansowych. Przy wyborze działań wspieranych z wkładów finansowych państwa członkowskie powinny stosować przepisy określone w art. 73 rozporządzenia (UE) 2021/1060, uwzględniając również Kartę. W odniesieniu do działań finansowanych z wkładów finansowych państwa członkowskie powinny stosować systemy zarządzania i kontroli ustanowione dla ich programów zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/1060. Państwa członkowskie powinny chronić budżet Unii oraz stosować korekty finansowe przez anulowanie całości lub części wsparcia z wkładów finansowych, zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/1060, w przypadku gdy wydatek zadeklarowany Komisji zostanie uznany za nieprawidłowy. Komisja może wstrzymać bieg terminu płatności, zawiesić całość lub część płatności oraz zastosować korekty finansowe zgodnie z przepisami określonymi w rozporządzeniu (UE) 2021/1060.
(19) Podczas wdrażania rocznej puli solidarnościowej państwa członkowskie wnoszące wkład powinny mieć możliwość, na wniosek państwa członkowskiego będącego beneficjentem, wniesienia alternatywnych wkładów solidarnościowych. Alternatywne wkłady solidarnościowe powinny mieć wartość praktyczną i operacyjną. W przypadku gdy po konsultacji z zainteresowanym państwem członkowskim Komisja stwierdzi, że takie środki wskazane przez zainteresowane państwo członkowskie są potrzebne, wkłady te powinny zostać wskazane we wniosku Komisji dotyczącym aktu wykonawczego Rady ustanawiającego roczną pulę solidarnościową. Państwa członkowskie wnoszące wkład powinny mieć możliwość zadeklarowania takich wkładów, nawet jeśli nie zostały one określone w zaleceniu Komisji dotyczącym aktu wykonawczego Rady ustanawiającego roczną pulę solidarnościową, i wkłady te należy zaliczyć do środków solidarności finansowej, a ich wartość finansową należy oceniać i stosować w sposób realistyczny. W przypadku gdy państwo członkowskie będące beneficjentem nie wystąpi o te wkłady w danym roku, z końcem roku należy przekształcić je we wkłady finansowe.
(20) Aby ułatwić proces podejmowania decyzji, wniosek Komisji dotyczący aktu wykonawczego Rady ustanawiającego roczną pulę solidarnościową nie powinien być podawany do wiadomości publicznej do czasu jego przyjęcia przez Radę.
(21) Aby skutecznie wdrażać wspólne ramy i identyfikować luki, reagować na wyzwania oraz zapobiegać narastaniu presji na systemy azylowe, systemy przyjmowania i systemy migracji, Komisja powinna monitorować sytuację migracyjną oraz przedstawiać informacje dotyczące sytuacji migracyjnej w drodze regularnych sprawozdań.
(22) W celu zapewnienia sprawiedliwego podziału odpowiedzialności, solidarności zapisanej w art. 80 TFUE oraz równowagi starań między państwami członkowskimi, należy ustanowić obowiązkowy mechanizm solidarności, zapewniający skuteczne wsparcie państw członkowskich znajdujących się pod presją migracyjną oraz zapewniający szybki dostęp do sprawiedliwych i skutecznych procedur udzielania ochrony międzynarodowej. Mechanizm taki powinien umożliwiać zastosowanie różnego rodzaju środków solidarnościowych mających taką samą wartość oraz powinien być elastyczny i możliwy do szybkiego dostosowania do zmieniającego się charakteru wyzwań związanych z migracją. Reagowanie solidarnościowe należy opracować odrębnie w każdym przypadku, aby było dostosowane do potrzeb danego państwa członkowskiego.
(23) Aby zapewnić sprawne wdrożenie mechanizmu solidarności, Komisja powinna wyznaczyć unijnego koordynatora ds. solidarności. Unijny koordynator ds. solidarności powinien monitorować i koordynować operacyjne aspekty mechanizmu solidarności oraz działać jako centralny punkt kontaktowy. Unijny koordynator ds. solidarności powinien ułatwiać komunikację między państwami członkowskimi przy wykonywaniu niniejszego rozporządzenia. Unijny koordynator ds. solidarności powinien, we współpracy z Agencją ds. Azylu, promować spójne metody pracy w zakresie identyfikacji osób kwalifikujących się do relokacji i ich kierowania do odpowiednich państw członkowskich relokacji, w szczególności aby zapewnić uwzględnianie istotnych powiązań. Aby skutecznie pełnić rolę unijnego koordynatora ds. solidarności, biuro unijnego koordynatora ds. solidarności powinno dysponować wystarczającym personelem i zasobami, a unijny koordynator ds. solidarności powinien mieć możliwość uczestniczenia w posiedzeniach forum wysokiego szczebla.
(24) W celu zapewnienia skutecznego wdrożenia mechanizmu solidarności ustanowionego na podstawie niniejszego rozporządzenia, przedstawiciele państw członkowskich na poziomie ministerialnym lub innym wysokim poziomie politycznym powinni spotykać się w ramach forum wysokiego szczebla, które powinno rozpatrywać sprawozdanie, decyzję oraz wniosek Komisji dotyczący aktu wykonawczego Rady ustanawiającego roczną pulę solidarnościową, podsumowywać ogólną sytuację oraz uzgadniać środki solidarnościowe i ich poziomy niezbędne do ustanowienia rocznej puli solidarnościowej, a w razie potrzeby - inne środki reagowania w dziedzinie migracji. Aby zapewnić sprawne funkcjonowanie i wdrożenie rocznej puli solidarnościowej, unijny koordynator ds. solidarności powinien, w imieniu Komisji, zwoływać unijne forum szczebla technicznego ds. solidarności (zwane dalej "forum szczebla technicznego"), w którego skład wejdą przedstawiciele dostatecznie wysokiego szczebla, tacy jak wysocy rangą urzędnicy odpowiednich organów państw członkowskich, oraz przewodniczyć temu forum. W forum szczebla technicznego powinny uczestniczyć Agencja ds. Azylu, a także - w stosownych przypadkach i na zaproszenie unijnego koordynatora ds. solidarności - Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej oraz Agencja Praw Podstawowych Unii Europejskiej.
(25) Ponieważ działania poszukiwawczo-ratownicze wynikają z zobowiązań międzynarodowych, wśród państw członkowskich korzystających ze środków solidarnościowych mogą być państwa członkowskie, które mają do czynienia z powtarzającymi się sprowadzeniami na ląd w kontekście operacji poszukiwawczo-ratowniczych. Powinna istnieć możliwość określenia orientacyjnego odsetka środków solidarnościowych, które mogą być wymagane dla zainteresowanych państw członkowskich. Ponadto państwa członkowskie powinny uwzględniać trudności osób sprowadzanych na ląd.
(26) Aby zapewnić terminową reakcję na sytuację presji migracyjnej, unijny koordynator ds. solidarności powinien wspierać szybką relokację osób ubiegających się o ochronę międzynarodową i osób korzystających z ochrony międzynarodowej, które kwalifikują się do relokacji. Państwo członkowskie będące beneficjentem powinno na wniosek sporządzić listę osób kwalifikujących się do relokacji, z pomocą Agencji ds. Azylu, oraz powinno mieć możliwość korzystania z narzędzi opracowanych przez unijnego koordynatora ds. solidarności. Osoby, które mają zostać relokowane, powinny mieć możliwość przedstawienia informacji dotyczących istotnych powiązań z konkretnymi państwami członkowskimi, ale nie powinny mieć prawa wyboru konkretnego państwa członkowskiego relokacji.
(27) Aby zapewnić odpowiednie reagowanie solidarnościowe oraz w przypadku gdy wkłady państw członkowskich są niewystarczające w stosunku do stwierdzonych potrzeb, Rada powinna mieć możliwość ponownego zwołania forum wysokiego szczebla w celu umożliwienia państwom członkowskim zadeklarowania dodatkowych wkładów solidarnościowych.
(28) Oceniając, czy państwo członkowskie znajduje się pod presją migracyjną, jest narażone na ryzyko presji migracyjnej lub stoi w obliczu znaczącej sytuacji migracyjnej, Komisja powinna - na podstawie obszernej oceny ilościowej i jakościowej - wziąć pod uwagę szeroki zakres czynników, w tym odpowiednie zalecenia przedstawione przez Agencję ds. Azylu, oraz informacje zebrane w ramach unijnego mechanizmu na potrzeby zapewnienia gotowości i zarządzania kryzysami związanymi z migracją. Takie czynniki powinny obejmować: liczbę wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej, przypadki niedozwolonego przekroczenia granicy, niedozwolone przemieszczanie się obywateli państw trzecich i bezpaństwowców między państwami członkowskimi, wydane i wykonane decyzje nakazujące powrót, wydane i wykonane decyzje o przekazaniu, liczbę osób, które przybyły drogą morską, w tym w wyniku sprowadzenia na ląd w następstwie operacji poszukiwawczo-ratowniczych, trudności osób ubiegających się o azyl oraz zdolność państwa członkowskiego do zarządzania sprawami dotyczącymi azylu i przyjmowania, specyfikę wynikającą z położenia geograficznego państw członkowskich oraz stosunki z odpowiednimi państwami trzecimi i ewentualne sytuacje instrumentalizacji migrantów.
(29) Należy ustanowić mechanizm, który pozwoli skorzystać z rocznej puli solidarnościowej państwom członkowskim wskazanym w decyzji jako znajdujące się pod presją migracyjną lub państwom uważającym się za znajdujące się pod presją migracyjną. Państwa członkowskie, które w decyzji zostały wskazane jako znajdujące się pod presją migracyjną, powinny mieć możliwość skorzystania z rocznej puli solidarnościowej w prosty sposób, informując jedynie Komisję i Radę o swoim zamiarze skorzystania z tej puli, w następstwie czego unijny koordynator ds. solidarności powinien w imieniu Komisji zwołać forum szczebla technicznego. Państwa członkowskie uważające się za znajdujące się pod presją migracyjną powinny, w celu skorzystania z puli solidarnościowej, podać należycie udokumentowane uzasadnienie istnienia oraz zakresu presji migracyjnej oraz inne odpowiednie informacje w formie powiadomienia, które Komisja powinna niezwłocznie ocenić. Państwa członkowskie będące beneficjentami powinny korzystać z rocznej puli solidarnościowej w sposób rozsądny i proporcjonalny, z uwzględnieniem potrzeb w zakresie środków solidarnościowych pozostałych państw członkowskich znajdujących się pod presją migracyjną. Unijny koordynator ds. solidarności powinien zapewnić zrównoważony podział dostępnych wkładów solidarnościowych między państwa członkowskie będące beneficjentami. W przypadku gdy państwo członkowskie uważa się za znajdujące się w sytuacji kryzysowej, zastosowanie powinna mieć procedura określona w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1359 10 .
(30) W przypadku gdy państwa członkowskie są beneficjentami, nie powinny być zobowiązane do wykonania swoich zadeklarowanych wkładów na rzecz rocznej puli solidarnościowej. Jednocześnie w przypadku gdy państwo członkowskie znajduje się pod presją migracyjną lub uważa się za znajdujące się pod presją migracyjną, lub stoi w obliczu znaczącej sytuacji migracyjnej, co mogłoby utrudniać jego zdolność w zakresie realizacji zadeklarowanych wkładów ze względu na wyzwania, którym musi sprostać, to państwo członkowskie powinno mieć możliwość wystąpienia z wnioskiem o całkowite lub częściowe zwolnienie z wykonania swojego zadeklarowanego wkładu.
(31) Do funkcjonowania mechanizmu solidarności należy stosować zgodnie z zasadą obowiązkowego sprawiedliwego podziału klucz referencyjny określony na podstawie liczby ludności i wielkości PKB państw członkowskich, umożliwiający ustalenie ogólnego wkładu każdego z państw członkowskich. Państwo członkowskie może, na zasadzie dobrowolności, wnieść ogólny wkład powyżej swojego obowiązkowego sprawiedliwego udziału, aby pomóc państwom członkowskim znajdującym się pod presją migracyjną. Podczas realizacji rocznej puli solidarnościowej państwa członkowskie wnoszące wkład powinny wykonać swój deklarowany wkład proporcjonalnie do ich ogólnego deklarowanego wkładu, tak aby każdorazowo gdy mają być wykorzystane środki solidarnościowe objęte pulą te państwa członkowskie wnosiły wkład zgodnie z zasadą sprawiedliwego podziału. Aby zagwarantować funkcjonowanie niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie wnoszące wkład nie powinny być zobowiązane do wykonania swoich deklarowanych wkładów solidarnościowych wobec państwa członkowskiego będącego beneficjentem, w przypadku gdy Komisja zidentyfikowała w tym państwie członkowskim będącym beneficjentem niedociągnięcia systemowe w odniesieniu do zasad określonych w części III niniejszego rozporządzenia, które mogłyby mieć poważne negatywne konsekwencje dla funkcjonowania niniejszego rozporządzenia.
(32) W uzupełnieniu do rocznej puli solidarnościowej państwa członkowskie, w szczególności gdy znajdują się pod presją migracyjną lub stoją w obliczu znaczącej sytuacji migracyjnej, a także Unia, mają do dyspozycji stały unijny zestaw narzędzi wsparcia w obszarze migracji (zwany dalej "zestawem narzędzi"), który obejmuje środki mogące pomóc w zaradzeniu potrzebom i złagodzeniu presji na państwa członkowskie, i które są przewidziane w unijnym dorobku prawnym lub unijnych narzędziach politycznych. Aby zapewnić skuteczne stosowanie wszystkich odpowiednich narzędzi w celu reagowania na konkretne wyzwania migracyjne, Komisja powinna mieć możliwość wskazania koniecznych środków w zestawie narzędzi, w stosownych przypadkach bez uszczerbku dla odpowiednich przepisów prawa Unii. Państwa członkowskie powinny starać się stosować elementy zestawu narzędzi w połączeniu z roczną pulą solidarnościową. Stosowanie środków z zestawu narzędzi nie powinno być jednak warunkiem wstępnym korzystania ze środków solidarnościowych.
(33) Jako środek solidarnościowy drugiego stopnia należy wprowadzić kompensację odpowiedzialności, zgodnie z którą odpowiedzialność za rozpatrzenie wniosku jest przenoszona na państwo członkowskie wnoszące wkład, w zależności od tego, czy zobowiązania w zakresie relokacji osiągną określone progi ustanowione w niniejszym rozporządzeniu. W niektórych okolicznościach, aby państwom członkowskim będącym beneficjentami zapewnić wystarczającą przewidywalność, stosowanie kompensacji odpowiedzialności staje się obowiązkowe. Wkłady na rzecz solidarności poprzez kompensację odpowiedzialności należy zaliczać do obowiązkowego sprawiedliwego udziału państwa członkowskiego wnoszącego wkład. Należy ustanowić system gwarancji, aby w miarę możliwości zapobiec tworzeniu zachęt do migracji nieuregulowanej do Unii, niedozwolonemu przemieszczaniu się obywateli państw trzecich i bezpaństwowców między państwami członkowskimi oraz aby wesprzeć sprawne funkcjonowanie zasad dotyczących ustalania odpowiedzialności za rozpatrzenie wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej. W przypadku gdy stosowanie kompensacji odpowiedzialności staje się obowiązkowe, państwo członkowskie wnoszące wkład, które zobowiązało się do relokacji, a nie otrzymało wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej, w odniesieniu do których państwo członkowskie będące beneficjentem zostało wskazane jako odpowiedzialne za kompensację, pozostaje zobowiązane do realizacji swojego zobowiązania dotyczącego relokacji.
(34) Chociaż relokacja powinna mieć zastosowanie przede wszystkim do osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, a w pierwszej kolejności należy uwzględniać osoby wymagające szczególnego traktowania, jej stosowanie powinno pozostać elastyczne. Ze względu na dobrowolny charakter relokacji państwo członkowskie wnoszące wkład i państwo członkowskie będące beneficjentem powinny mieć możliwość wyrażenia swoich preferencji co do osób, które należy wziąć pod uwagę. Preferencje takie powinny mieć rozsądny charakter w świetle zidentyfikowanych potrzeb i osób odpowiadających profilowi w państwie członkowskim będącym beneficjentem w celu zapewnienia, aby zobowiązania do relokacji mogły zostać skutecznie wykonane.
(35) Na wniosek, organy i jednostki organizacyjne Unii w dziedzinie azylu oraz zarządzania granicami i migracją powinny mieć możliwość udzielania państwom członkowskim i Komisji wsparcia w wykonywaniu niniejszego rozporządzenia poprzez zapewnianie wiedzy eksperckiej i wsparcia operacyjnego przewidzianych w ramach ich odpowiednich uprawnień.
(36) Wspólny europejski system azylowy powstawał stopniowo jako wspólny obszar ochrony oparty na pełnym i integralnym stosowaniu Konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., uzupełnionej protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r. (zwanej dalej "konwencją genewską"), zapewniając tym samym, by żadna osoba nie została odesłana z powrotem tam, gdzie czekają ją prześladowania, zgodnie z zasadą non-refoulement. W tym zakresie oraz bez uszczerbku dla kryteriów odpowiedzialności określonych w niniejszym rozporządzeniu, państwa członkowskie są uważane za kraje bezpieczne dla obywateli państw trzecich, ponieważ wszystkie przestrzegają zasady non-refoulement.
(37) Wskazane jest, aby precyzyjna i sprawna metoda ustalania, które państwo członkowskie jest odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, została uwzględniona we wspólnym europejskim systemie azylowym, jak określono na specjalnym posiedzeniu Rady Europejskiej w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r. Metoda ta powinna być oparta na kryteriach obiektywnych i sprawiedliwych, zarówno dla państw członkowskich, jak i dla zainteresowanych osób. W szczególności powinna ona umożliwiać szybkie ustalenie odpowiedzialnego państwa członkowskiego, tak aby zagwarantować szybki i skuteczny dostęp do sprawiedliwych i skutecznych procedur udzielania ochrony międzynarodowej, oraz nie powinna zagrażać celowi, jakim jest szybkie rozpatrywanie wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej.
(38) Aby znacząco zwiększyć zrozumienie mających zastosowanie procedur, państwa członkowskie powinny jak najszybciej przekazywać osobom objętym niniejszym rozporządzeniem - w języku, który rozumieją lub co do którego można zasadnie przypuszczać, że go rozumieją - wszystkie odpowiednie informacje dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia, w szczególności informacje o kryteriach ustalania odpowiedzialnego państwa członkowskiego i o odpowiednich procedurach, a także informacje o ich prawach i obowiązkach wynikających z niniejszego rozporządzenia, w tym o konsekwencjach nieprzestrzegania przepisów. Aby zapewnić zabezpieczenie najlepszego interesu dziecka oraz zagwarantować objęcie małoletnich procedurami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, państwa członkowskie powinny przekazywać informacje małoletnim w sposób im przyjazny, z uwzględnieniem ich wieku i dojrzałości. Agencja ds. Azylu, w ścisłej współpracy z organami krajowymi, powinna opracować odpowiednie materiały informacyjne, a także konkretne informacje dla małoletnich bez opieki i dla osób ubiegających się o ochronę międzynarodową wymagających szczególnego traktowania
(39) Udostępnienie dobrej jakości informacji i wsparcia prawnego w zakresie stosowania procedury ustalania odpowiedzialnego państwa członkowskiego, a także praw i obowiązków osób ubiegających się o ochronę międzynarodową w ramach tej procedury, leży w interesie zarówno państw członkowskich, jak i osób ubiegających się o ochronę międzynarodową. Aby zwiększyć skuteczność procedury ustalania odpowiedzialnego państwa członkowskiego oraz zapewnić prawidłowe stosowanie kryteriów odpowiedzialności określonych w niniejszym rozporządzeniu, należy wprowadzić doradztwo prawne jako integralną część systemu ustalania odpowiedzialnego państwa członkowskiego. W tym celu należy udostępnić osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową, na ich wniosek, doradztwo prawne służące udzieleniu im wskazówek i wsparcia w zakresie stosowania kryteriów i mechanizmów ustalania odpowiedzialnego państwa członkowskiego.
(40) Niniejsze rozporządzenie powinno opierać się na zasadach zawartych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 11 , odpowiadając jednocześnie na zidentyfikowane wyzwania oraz rozwijając zasadę solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności jako część wspólnych ram zgodnie art. 80 TFUE. W tym celu nowy obowiązkowy mechanizm solidarności powinien umożliwiać poprawę gotowości państw członkowskich do zarządzania migracją, do reagowania w sytuacjach, gdy państwa członkowskie znajdą się pod presją migracyjną, oraz do ułatwiania regularnego wsparcia solidarnościowego między państwami członkowskimi. Skuteczne wdrożenie takiego mechanizmu solidarności, wraz ze skutecznym systemem ustalania odpowiedzialnego państwa członkowskiego, jest kluczowym warunkiem wstępnym funkcjonowania wspólnego europejskiego systemu azylowego jako całości.
(41) Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do osób ubiegających się o ochronę uzupełniającą oraz osób kwalifikujących się do objęcia ochroną uzupełniającą w celu zapewnienia równego traktowania wszystkich osób ubiegających się o ochronę międzynarodową oraz osób korzystających z ochrony międzynarodowej, a także w celu zapewnienia spójności z obecnym unijnym dorobkiem prawnym w dziedzinie azylu, w szczególności z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1347 12 .
(42) W celu zapewnienia, aby obywatele państw trzecich i bezpaństwowcy, którzy zostali przesiedleni lub przyjęci zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1350 13 , lub którym udzielono ochrony międzynarodowej lub przyznano status humanitarny w ramach krajowych programów przesiedleń, byli wtórnie przejmowani przez państwo członkowskie, które ich przyjęło lub przesiedliło, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie również do osób przyjętych, które przebywają bez zezwolenia na terytorium innego państwa członkowskiego.
(43) Mając na uwadze skuteczność oraz pewność prawa, ważne jest, aby niniejsze rozporządzenie opierało się na zasadzie, zgodnie z którą odpowiedzialność ustala się tylko jeden raz, chyba że zachodzi jedna z określonych w niniejszym rozporządzeniu przesłanek wygaśnięcia odpowiedzialności.
(44) Dyrektywa (UE) 2024/1346 powinna mieć zastosowanie do wszystkich procedur z udziałem osób ubiegających się o ochronę międzynarodową na podstawie niniejszego rozporządzenia, z zastrzeżeniem ograniczeń w stosowaniu tej dyrektywy.
(45) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1348 14 powinno mieć zastosowanie w uzupełnieniu oraz bez uszczerbku dla gwarancji proceduralnych w ramach niniejszego rozporządzenia, z zastrzeżeniem ograniczeń w stosowaniu tego rozporządzenia.
(46) Zgodnie z Konwencją o prawach dziecka z 1989 r. oraz Kartą, w stosowaniu niniejszego rozporządzenia jednym z priorytetów powinno być dla państw członkowskich zabezpieczenie najlepszego interesu dziecka. Przy ocenie najlepszego interesu dziecka państwa członkowskie powinny brać w szczególności pod uwagę dobrostan i rozwój społeczny małoletniego w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej, względy bezpieczeństwa i ochrony oraz opinię małoletniego, stosownie do jego wieku i stopnia dojrzałości, w tym jego pochodzenia. Należy ponadto określić szczególne gwarancje proceduralne dla małoletnich bez opieki, w tym wyznaczenie przedstawiciela, ze względu na konieczność ich szczególnego traktowania.
(47) Aby zapewnić skuteczne stosowanie gwarancji dla małoletnich, ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu, państwa członkowskie powinny zapewniać, aby pracownicy właściwych organów rozpatrujący wnioski dotyczące małoletnich bez opieki przeszli odpowiednie szkolenie, na przykład zgodnie z odpowiednimi wytycznymi Agencji ds. Azylu, w obszarach takich jak prawa i indywidualne potrzeby małoletnich, wczesna identyfikacja ofiar handlu ludźmi lub nadużyć, a także najlepsze praktyki zapobiegania zaginięciom małoletnich.
(48) Zgodnie z europejską Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz Kartą, w stosowaniu niniejszego rozporządzenia jednym z priorytetów państw członkowskich powinno być poszanowanie życia prywatnego i rodzinnego.
(49) Bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich w zakresie przyznawania obywatelstwa oraz faktu, że na podstawie prawa międzynarodowego każde państwo członkowskie, z należytym uwzględnieniem prawa Unii, określa warunki nabywania i utraty obywatelstwa, przy stosowaniu niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie powinny przestrzegać swoich zobowiązań międzynarodowych wobec bezpaństwowców zgodnie z międzynarodowymi instrumentami w zakresie praw człowieka, w tym, w stosownych przypadkach, na podstawie Konwencji dotyczącej statusu bezpaństwowców, podpisanej w Nowym Jorku w dniu 28 września 1954 r. W stosownych przypadkach państwa członkowskie powinny dążyć do identyfikacji bezpaństwowców oraz do wzmocnienia ich ochrony, umożliwiając im korzystanie z kluczowych praw podstawowych i ograniczając ryzyko ich dyskryminacji lub nierównego traktowania.
(50) Aby zapobiec przekazywaniu między państwami członkowskimi osób, które stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa, należy zapewnić, aby państwo członkowskie, w którym zarejestrowano wniosek po raz pierwszy, nie stosowało kryteriów ustalania odpowiedzialności lub aby państwo członkowskie będące beneficjentem nie przeprowadzało procedury relokacji, w przypadku gdy istnieją uzasadnione podstawy, aby uznać zainteresowaną osobę za stwarzającą zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego.
(51) W celu zapewnienia, aby wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej złożone przez członków jednej rodziny były gruntownie rozpatrywane przez jedno państwo członkowskie, aby decyzje podejmowane w odniesieniu do nich były spójne oraz aby członkowie jednej rodziny nie byli rozdzielani, powinna istnieć możliwość łącznego przeprowadzenia procedur ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie tych wniosków.
(52) Definicja członka rodziny powinna odzwierciedlać rzeczywistość obecnych trendów migracyjnych, zgodnie z którymi osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową często przybywają na terytorium państwa członkowskiego po długim okresie tranzytu. Definicja powinna zatem uwzględniać rodziny stworzone poza państwem pochodzenia, ale przed przybyciem na terytorium państwa członkowskiego.
(53) W celu zapewnienia pełnego poszanowania zasady jedności rodziny oraz najlepszego interesu dziecka, wiążącym kryterium ustalania odpowiedzialności powinno być istnienie stosunku zależności między osobą ubiegającą się o ochronę międzynarodową a jej dzieckiem, rodzeństwem lub rodzicem, wynikającego z ciąży lub macierzyństwa osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, jej stanu zdrowia lub podeszłego wieku. Jeżeli osobą ubiegającą się o ochronę międzynarodową jest małoletnim bez opieki, również fakt przebywania na terytorium innego państwa członkowskiego członka rodziny, rodzeństwa lub krewnego, który może się nim zaopiekować, powinien stać się wiążącym kryterium ustalania odpowiedzialności. Aby zniechęcić do niedozwolonego przemieszczania się małoletnich bez opieki w przypadku braku takiego członka rodziny, rodzeństwa lub krewnego, co nie leży w najlepszym interesie dziecka, odpowiedzialnym państwem członkowskim powinno być państwo członkowskie, w którym zarejestrowano wniosek małoletniego bez opieki o udzielenie ochrony międzynarodowej po raz pierwszy, jeżeli jest to w najlepszym interesie dziecka. W przypadku gdy małoletni bez opieki złożył wniosek o udzielenie ochrony międzynarodową w wielu państwach członkowskich, a jedno z państw członkowskich uznaje na podstawie indywidualnej oceny, że przekazanie go do odpowiedzialnego państwa członkowskiego nie jest w najlepszym interesie dziecka, to państwo członkowskie powinno stać się państwem odpowiedzialnym za rozpatrzenie nowego wniosku.
(54) Zasady dotyczące dowodów powinny umożliwiać sprawniejsze łączenie rodzin niż na podstawie rozporządzenia (UE) nr 604/2013. Konieczne jest zatem wyjaśnienie, że dowody formalne, takie jak oryginalne dokumenty i wyniki badań DNA, nie powinny być wymagane, w przypadku gdy poszlaki są spójne, możliwe do zweryfikowania i wystarczająco szczegółowe dla ustalenia odpowiedzialności za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej. W celu sprawiedliwej oceny związku, organy państw członkowskich powinny uwzględniać wszystkie dostępne informacje, takie jak zdjęcia, dowody na utrzymywanie kontaktu i wypowiedzi świadków. Aby ułatwić wczesną identyfikację przypadków, które obejmują członków rodziny, osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową należy udostępniać szablon opracowany przez Agencję ds. Azylu. W miarę możliwości osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową powinna wypełnić ten szablon przed przesłuchaniem. Biorąc pod uwagę znaczenie kryterium powiązań rodzinnych w hierarchii kryteriów odpowiedzialności, wszystkie przypadki, które obejmują członków rodziny, należy traktować priorytetowo w ramach odpowiednich procedur określonych w niniejszym rozporządzeniu.
(55) W przypadku osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, które posiadają dyplom lub inny dokument poświadczający kwalifikacje, za rozpatrzenie wniosku powinno być odpowiedzialne państwo członkowskie, w którym taki dyplom został wydany, pod warunkiem że wniosek został zarejestrowany mniej niż sześć miesięcy po wydaniu danego dyplomu lub dokumentu poświadczającego kwalifikacje, co zapewniłoby sprawne rozpatrzenie wniosku w państwie członkowskim, z którym osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową ma istotne powiązania na podstawie takiego dyplomu.
(56) Zważywszy, że państwo członkowskie powinno pozostać odpowiedzialne za osobę, która przybyła na jego terytorium w sposób niedozwolony, należy również uregulować sytuację, w której osoba przybywa na to terytorium w następstwie operacji poszukiwawczo-ratowniczej. Należy przewidzieć odstępstwo od kryterium ustalenia odpowiedzialności w sytuacji, gdy państwo członkowskie relokowało osoby, które przekroczyły granicę zewnętrzną innego państwa członkowskiego w sposób niedozwolony lub w następstwie operacji poszukiwawczo-ratowniczej. W takiej sytuacji państwo członkowskie relokacji powinno być państwem odpowiedzialnym, jeżeli dana osoba wystąpi z wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej.
(57) Państwo członkowskie powinno mieć możliwość odstąpienia od kryteriów ustalania odpowiedzialności według własnego uznania, w szczególności ze względów humanitarnych, społecznych i kulturowych oraz ze względu na budzące współczucie położenie osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową - aby umożliwić połączenie członków rodziny, krewnych lub wszelkich innych osób należących do rodziny oraz rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w tym lub innym państwie członkowskim, nawet jeżeli zgodnie z kryteriami określonymi w niniejszym rozporządzeniu nie ma obowiązku rozpatrzenia tego wniosku.
(58) Aby zapewnić przestrzeganie procedur określonych w niniejszym rozporządzeniu oraz zapobiec przeszkodom w jego skutecznym stosowaniu, w szczególności aby uniknąć ucieczek obywateli państw trzecich i bezpaństwowców lub ich niedozwolonego przemieszczania się między państwami członkowskimi, należy ustanowić jasne obowiązki dla osób ubiegających się o ochronę międzynarodową w ramach tej procedury oraz należyte i terminowe informowanie ich o tych obowiązkach. Nieprzestrzeganie takich obowiązków powinno prowadzić do odpowiednich i proporcjonalnych konsekwencji proceduralnych dla osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową oraz warunków przyjmowania tej osoby. Państwa członkowskie powinny uwzględniać indywidualną sytuację osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową podczas oceny, czy wywiązuje się ona z obowiązków i współpracuje z właściwymi organami, zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozporządzeniu. Zgodnie z Kartą, państwo członkowskie, w którym przebywa taka osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową, powinno w każdym przypadku zapewnić, aby zaspokojone zostały najpilniejsze potrzeby materialne tej osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową.
(59) Aby ograniczyć możliwość wygaśnięcia lub przeniesienia odpowiedzialności na inne państwo członkowskie w związku z postępowaniem osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, należy przedłużyć terminy, których upłynięcie powoduje wygaśnięcie lub przeniesienie odpowiedzialności, w przypadku gdy na etapie rozpatrywania wniosku dana osoba opuści terytorium państw członkowskich lub ucieknie, aby uniknąć przekazania jej odpowiedzialnemu państwu członkowskiemu. Ponadto aby zniechęcić do obchodzenia przepisów i do utrudniania procedur, należy usunąć możliwość przeniesienia odpowiedzialności, jeżeli powiadamiające państwo członkowskie nie dotrzymało terminów wysłania powiadomienia o wtórnym przejęciu. W przypadku osób, które przybyły na terytorium państwa członkowskiego w sposób niedozwolony bez ubiegania się o azyl, należy wydłużyć okres, po upływie którego odpowiedzialność tego państwa członkowskiego wygasa i odpowiedzialne staje się inne państwo członkowskie, w którym osoba ta następnie składa wniosek, aby dodatkowo zachęcać osoby do przestrzegania przepisów i do składania wniosku w pierwszym państwie członkowskim wjazdu, a tym samym ograniczyć niedozwolone przemieszczanie się obywateli państw trzecich i bezpaństwowców między państwami członkowskimi oraz zwiększyć ogólną skuteczność wspólnego europejskiego systemu azylowego.
(60) Należy organizować przesłuchania z osobami ubiegającymi się o ochronę międzynarodową, aby ułatwić ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, chyba że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową uciekła, nie stawiła się na przesłuchanie, nie podając uzasadnionej przyczyny, lub gdy informacje podane przez tę osobę są wystarczające, aby ustalić odpowiedzialne państwo członkowskie. W celu zapewnienia, aby od osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową zebrano wszystkie odpowiednie informacje w celu prawidłowego ustalenia odpowiedzialnego państwa członkowskiego, państwo członkowskie, które odstępuje od przeprowadzenia przesłuchania, powinno umożliwić danej osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową przedstawienie wszystkich dodatkowych informacji, w tym należycie uzasadnionych powodów, by właściwy organ rozważył potrzebę przeprowadzenia przesłuchania. Niezwłocznie po zarejestrowaniu wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej należy poinformować osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową w szczególności o stosowaniu niniejszego rozporządzenia, o fakcie, że ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie jej wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej jest oparte o obiektywne kryteria, o jej prawach i obowiązkach wynikających z niniejszego rozporządzenia oraz o konsekwencjach nieprzestrzegania obowiązków.
(61) W celu zapewnienia, aby przesłuchanie jak najbardziej ułatwiło szybkie i skuteczne ustalenie odpowiedzialnego państwa członkowskiego, personel przesłuchujący osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową powinien zostać dostatecznie przeszkolony, w tym w zakresie wiedzy ogólnej na temat problemów, które mogłyby negatywnie wpłynąć na zdolność danej osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową do przejścia przesłuchania, takich jak sygnały wskazujące, że dana osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową mogła być ofiarą tortur lub handlu ludźmi.
(62) W celu zagwarantowania skutecznej ochrony podstawowych praw osób ubiegających się o ochronę międzynarodową dotyczących poszanowania życia prywatnego, praw dziecka i ochrony przed nieludzkim i poniżającym traktowaniem z powodu przekazania, osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową powinny mieć prawo do skutecznego środka prawnego, ograniczonego do tych praw, w szczególności zgodnie z art. 47 Karty i z odpowiednim orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
(63) Aby ułatwić sprawne stosowanie niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie - po zakończeniu procedur ustalania odpowiedzialnego państwa członkowskiego - powinny we wszystkich przypadkach wskazywać odpowiedzialne państwo członkowskie w systemie Eurodac, w tym w przypadkach, gdy odpowiedzialność wynika z nieprzestrzegania terminów wysłania wniosku o przejęcie lub udzielenia odpowiedzi na ten wniosek, przeprowadzenia przekazania, a także w przypadkach, gdy odpowiedzialne staje się państwo członkowskie, w którym złożono pierwszy wniosek, lub gdy przekazanie do głównego odpowiedzialnego państwa członkowskiego nie jest możliwe ze względu na rzeczywiste ryzyko, że osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową zostanie poddana nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu w rozumieniu art. 4 Karty wskutek przekazania do tego państwa członkowskiego, co w efekcie prowadzi do wyznaczenia innego odpowiedzialnego państwa członkowskiego.
(64) Aby zapewnić szybkie ustalenie odpowiedzialnego państwa członkowskiego, terminy składania wniosków o przejęcie i udzielenia odpowiedzi na te wnioski, składania powiadomień o wtórnym przejęciu, a także składania odwołań i podejmowania decyzji dotyczących odwołań powinny zostać usprawnione i skrócone, bez uszczerbku dla praw podstawowych osób ubiegających się o ochronę międzynarodową.
(65) Detencję osób ubiegających się o ochronę międzynarodową należy stosować zgodnie z podstawową zasadą, że osoba nie powinna być umieszczona w detencji wyłącznie z powodu ubieganie się o ochronę międzynarodową. Detencja powinna być jak najkrótsza i powinna podlegać zasadom konieczności i proporcjonalności, a zatem powinna być dozwolona wyłącznie jako środek ostateczny. W szczególności detencja osób ubiegających się o ochronę międzynarodową musi być zgodna z art. 31 Konwencji genewskiej. Postępowanie przewidziane w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do osoby umieszczonej w detencji powinno mieć charakter priorytetowy i odbywać się w jak najkrótszym terminie. W odniesieniu do ogólnych gwarancji dotyczących detencji oraz warunków detencji, w stosownych przypadkach, państwa członkowskie powinny stosować przepisy dyrektywy (UE) 2024/1346 również w odniesieniu do osób umieszczonych w detencji na podstawie niniejszego rozporządzenia. Co do zasady małoletni nie powinni być umieszczani w detencji i należy dołożyć starań, aby zakwaterować ich w miejscu specjalnie przystosowanym do ich potrzeb. W wyjątkowych okolicznościach i w ostateczności, gdy ustalono, że nie można skutecznie zastosować łagodniejszych środków alternatywnych, oraz po stwierdzeniu, że detencja ma na celu najlepszy interes dziecka, małoletnich można umieścić w detencji w okolicznościach przewidzianych w dyrektywie (UE) 2024/1346.
(66) Niedoskonałości lub załamanie się systemów azylowych - na które często negatywnie wpływa lub do których przyczynia się szczególne obciążenie systemów azylowych - mogą zagrozić sprawnemu funkcjonowaniu systemu wprowadzonego na podstawie niniejszego rozporządzenia, co może doprowadzić do pojawienia się ryzyka naruszenia praw osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, określonych w unijnym dorobku prawnym dotyczącym azylu, Karcie oraz innych aktach międzynarodowych dotyczących praw człowieka i praw uchodźców.
(67) Lojalna współpraca między państwami członkowskimi ma zasadnicze znaczenie dla właściwego funkcjonowania wspólnego europejskiego systemu azylowego. Taka współpraca wiąże się z właściwym stosowaniem, między innymi, przepisów proceduralnych określonych w niniejszym rozporządzeniu, co obejmuje wprowadzenie i wdrożenie wszystkich odpowiednich ustaleń praktycznych niezbędnych do zapewnienia rzeczywistego wykonywania przekazań.
(68) Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1560/2003 15 przekazanie do państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej może nastąpić na zasadzie dobrowolności, poprzez wyjazd pod nadzorem lub pod eskortą. Państwa członkowskie powinny wspierać przekazywanie na zasadzie dobrowolności poprzez udostępnienie danej osobie odpowiednich informacji oraz zapewnienie, aby wyjazdy pod nadzorem lub pod eskortą odbywały się w sposób humanitarny, w pełni zgodny z prawami podstawowymi oraz z poszanowaniem godności ludzkiej, a także najlepszego interesu dziecka i z uwzględnieniem w najwyższym stopniu odpowiedniego aktualnego orzecznictwa, w szczególności w odniesieniu do przekazania ze względów humanitarnych.
(69) O ile jest to konieczne do rozpatrzenia wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wymiany szczególnych informacji istotnych w tym celu bez zgody osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, w przypadku gdy takie informacje są niezbędne właściwym organom odpowiedzialnego państwa członkowskiego do wypełnienia ich obowiązków, w szczególności wynikających z rozporządzenia (UE) 2024/1348.
(70) Aby zapewnić jasną i skuteczną procedurę relokacji, należy określić przepisy szczegółowe dotyczące państwa członkowskiego będącego beneficjentem i państwa członkowskiego wnoszącego wkład. W przypadku gdy odpowiedzialność nie zostanie ustalona przed relokacją, państwo członkowskie relokacji powinno stać się odpowiedzialne, z wyjątkiem przypadków, gdy zastosowanie mają kryteria rodzinne. Przepisy i zabezpieczenia dotyczące przekazań określone w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć również zastosowanie w stosownych przypadkach do przekazań na potrzeby relokacji. Takie przepisy powinny zapewniać zachowanie jedności rodziny i wyłączenie z relokacji osób, które mogłyby stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego.
(71) W przypadku gdy państwa członkowskie przeprowadzają relokację jako wkład solidarnościowy, należy zapewnić im odpowiednie i proporcjonalne wsparcie finansowe z budżetu Unii. Aby zachęcić państwa członkowskie do priorytetowego traktowania relokacji małoletnich bez opieki, należy zapewnić większy wkład motywacyjny w odniesieniu do małoletnich bez opieki.
(72) A by wesprzeć wysiłki państw członkowskich w zakresie stosowania niniejszego rozporządzenia, powinno być możliwe uruchomienie zasobów Funduszu Azylu, Migracji i Integracji, ustanowionego rozporządzeniem (UE) 2021/1147, oraz innych odpowiednich funduszy unijnych (zwanych dalej "funduszami"), zgodnie z zasadami regulującymi wykorzystanie funduszy oraz bez uszczerbku dla innych priorytetów wspieranych przez fundusze. W tym kontekście państwa członkowskie powinny móc korzystać z alokacji przyznawanych w ramach swoich odpowiednich programów, w tym z kwot udostępnianych w następstwie przeglądu śródokresowego. W ramach instrumentów tematycznych powinno być możliwe udostępnienie dodatkowego wsparcia, w szczególności dla tych państw członkowskich, które mogą potrzebować zwiększenia swoich zdolności na granicach zewnętrznych, lub znajdują się pod szczególną presją lub mają szczególne potrzeby w odniesieniu do swoich systemów azylowych i systemów przyjmowania oraz swoich granic zewnętrznych.
(73) Należy zmienić rozporządzenie (UE) 2021/1147, aby zagwarantować pełny wkład z budżetu Unii w całkowite wydatki kwalifikowalne na działania solidarnościowe, a także aby wprowadzić szczególne wymogi dotyczące sprawozdawczości w odniesieniu do tych działań, w ramach istniejących obowiązków sprawozdawczych dotyczących wdrażania funduszy.
(74) Przy określaniu okresu kwalifikowalności wydatków na działania solidarnościowe, należy wziąć pod uwagę potrzebę
terminowej realizacji działań solidarnościowych. Ponadto, zważywszy na solidarnościowy charakter transferów finansowych na podstawie niniejszego rozporządzenia, takie transfery powinny być w całości wykorzystywane do finansowania działań solidarnościowych.
(75) Stosowanie niniejszego rozporządzenia można ułatwić, a jego skuteczność zwiększyć, w drodze uzgodnień dwustronnych między państwami członkowskimi mających na celu poprawę komunikacji między właściwymi departamentami, skracanie terminów przeprowadzania postępowań, uproszczenie rozpatrywania wniosków o przejęcie lub powiadomień o wtórnym przejęciu lub ustanawianie procedur przekazywania i ich usprawnienie.
(76) Należy zapewnić ciągłość między systemem ustalania odpowiedzialnego państwa członkowskiego ustanowionym na podstawie rozporządzenia (UE) nr 604/2013 a systemem ustanowionym na podstawie niniejszego rozporządzenia. Podobnie należy zapewnić spójność między niniejszym rozporządzeniem a rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1358 16 .
(77) Agencja ds. Azylu powinna utworzyć jedną lub większą liczbę sieci właściwych organów państw członkowskich oraz ułatwiać ich funkcjonowanie, aby zwiększyć praktyczną współpracę i wymianę informacji dotyczących wszystkich kwestii związanych ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia, w tym w zakresie opracowywania praktycznych narzędzi i wytycznych. Sieci te powinny starać się organizować regularne spotkania, aby zwiększać poziom zaufania oraz wspólne zrozumienie wszelkich wyzwań związanych z wykonywaniem niniejszego rozporządzenia w państwach członkowskich.
(78) Działanie systemu Eurodac, ustanowionego na podstawie rozporządzenia (UE) nr 2024/1358, powinno ułatwić stosowanie niniejszego rozporządzenia.
(79) Działanie wizowego systemu informacyjnego (VIS), ustanowionego na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 767/2008 17 , a w szczególności wykonanie jego art. 21 i 22, powinno ułatwić stosowanie niniejszego rozporządzenia.
(80) W odniesieniu do traktowania osób objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie związane są swoimi zobowiązaniami wynikającymi z instrumentów prawa międzynarodowego, w tym odpowiedniego orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
(81) Do przetwarzania danych osobowych przez państwa członkowskie w ramach stosowania niniejszego rozporządzenia zastosowanie ma rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 18 . Państwa członkowskie powinny wdrożyć odpowiednie środki techniczne i organizacyjne w celu zapewnienia, aby przetwarzanie danych odbywało się zgodnie z tym rozporządzeniem oraz z przepisami niniejszego rozporządzenia określającymi wymogi dotyczące przetwarzania danych, a także w celu wykazania tej zgodności. W szczególności środki te powinny zapewniać bezpieczeństwo danych osobowych przetwarzanych w ramach niniejszego rozporządzenia, a zwłaszcza zapobiegać niezgodnemu z prawem i nieuprawnionemu dostępowi do przetwarzanych danych osobowych oraz ich ujawnianiu, zmianie lub utracie. Właściwy organ lub organy nadzorcze każdego z państw członkowskich powinny monitorować zgodność z prawem przetwarzania danych osobowych przez właściwe organy, w tym zgodność z prawem przekazywania danych właściwym organom na potrzeby kontroli bezpieczeństwa. W szczególności należy bez nieuzasadnionej zwłoki poinformować osobę, której dane dotyczą, jeżeli naruszenie ochrony danych osobowych może wiązać się z poważnym ryzykiem dla jej praw i wolności wynikających z rozporządzenia (UE) 2016/679.
(82) Wykonując niniejsze rozporządzenie, państwa członkowskie, a także organy i jednostki organizacyjne Unii powinny podejmować wszelkie proporcjonalne i konieczne środki w celu zapewnienia bezpiecznego przechowywania danych osobowych.
(83) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji określone uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 19 , z wyjątkiem decyzji wykonawczych Komisji ustalających,
czy państwo członkowskie znajduje się pod presją migracyjną, jest narażone na ryzyko presji migracyjnej lub stoi w obliczu znaczącej sytuacji migracyjnej.
(84) Aby umożliwić wprowadzenie dodatkowych przepisów, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do identyfikowania członków rodziny, rodzeństwa lub krewnych małoletniego bez opieki; kryteriów ustalania czy istnieją udowodnione więzi rodzinne w przypadku małoletnich bez opieki; kryteriów oceny zdolności krewnego do zaopiekowania się małoletnim bez opieki, w tym w przypadku gdy członkowie rodziny, rodzeństwo lub krewni małoletniego bez opieki przebywają w więcej niż jednym państwie członkowskim; elementów, które należy brać pod uwagę w celu oceny stosunku zależności; kryteriów ustalania czy istnieją udowodnione więzi rodzinne w przypadku osób zależnych; kryteriów oceny zdolności danej osoby do zaopiekowania się osobą zależną oraz elementów, które należy uwzględnić przy ocenie długotrwałej niezdolności do podróży, przy pełnym poszanowaniu najlepszego interesu dziecka zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa 20 . W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.
(85) Do rozporządzenia (UE) nr 604/2013 należy wprowadzić szereg istotnych zmian. W celu zapewnienia jasności, rozporządzenie to powinno zostać uchylone.
(86) Warunkiem skutecznego monitorowania stosowania niniejszego rozporządzenia jest poddawanie go ocenie w regularnych odstępach czasu.
(87) Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami gwarantowanymi w prawie unijnym i międzynarodowym, w tym w Karcie. W szczególności niniejsze rozporządzenie zmierza do zapewnienia pełnego przestrzegania prawa do azylu gwarantowanego przez art. 18 Karty, a także praw uznanych w jej art. 1, 4, 7, 24 i 47. Państwa członkowskie powinny w związku z tym odpowiednio stosować niniejsze rozporządzenie, przy pełnym poszanowaniu tych praw podstawowych.
(88) Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej zarejestrowanego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, a także ustanowienie mechanizmu solidarności w celu wspierania państw członkowskich w reagowaniu na sytuacje presji migracyjnej, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(89) Aby zapewnić spójne wykonywanie niniejszego rozporządzenia, do czasu rozpoczęcia jego stosowania należy opracować i wdrożyć plany wdrażania na poziomie unijnym i krajowym określające luki i etapy operacyjne dla każdego z państw członkowskich.
(90) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie jest nim związana ani go nie stosuje. Biorąc pod uwagę, że części III, V i VII niniejszego rozporządzenia stanowią zmiany w rozumieniu art. 3 Umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską i Królestwem Danii w sprawie kryteriów i mechanizmów określania Państwa Członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl, wniesionego w Danii lub innym Państwie Członkowskim Unii Europejskiej, i systemu Eurodac do porównywania odcisków palców w celu skutecznego stosowania Konwencji Dublińskiej 21 , Dania ma poinformować Komisję o swojej decyzji w zakresie wdrażania treści takich zmian lub ich niewdrażania na etapie przyjmowania zmian lub w terminie 30 dni od ich przyjęcia.
(91) Zgodnie z art. 1 i 2 oraz art. 4a ust. 1 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i do TFUE, bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie jest nim związana ani go nie stosuje.
(92) W odniesieniu do Islandii i Norwegii części III, V i VII niniejszego rozporządzenia stanowią nowe prawodawstwo dotyczące obszaru objętego przedmiotem załącznika do Umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii dotyczącej kryteriów i mechanizmów określania państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl złożonego w państwie członkowskim lub w Islandii lub Norwegii 22 .
(93) W odniesieniu do Szwajcarii części III, V i VII niniejszego rozporządzenia stanowią akty prawne lub środki zmieniające lub rozwijające postanowienia art. 1 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczącej kryteriów i mechanizmów umożliwiających określanie państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl złożonego w państwie członkowskim lub w Szwajcarii 23 .
(94) W odniesieniu do Liechtensteinu części III, V i VII niniejszego rozporządzenia stanowią akty prawne lub środki zmieniające lub rozwijające postanowienia art. 1 Umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej kryteriów i mechanizmów umożliwiających określanie państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu złożonego w państwie członkowskim lub w Szwajcarii, o którym mowa w art. 3 Protokołu między Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej kryteriów i mechanizmów umożliwiających określanie państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu złożonego w państwie członkowskim lub w Szwajcarii 24 ,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
