a także mając na uwadze, co następuje:(1) W konkluzjach z dnia 10 października 2014 r. na temat podejmowania działań w celu lepszego zarządzania przepływami migracyjnymi Rada stwierdziła, że wszystkie państwa członkowskie powinny - niezależnie od wysiłków państw członkowskich dotkniętych przepływami migracyjnymi - wnieść swój wkład w realizację działań związanych z przesiedleniem, w sposób sprawiedliwy i wyważony.
(2) Niniejsze rozporządzenie opiera się na pełnym i inkluzywnym stosowaniu Konwencji Narodów Zjednoczonych dotyczącej statusu uchodźców sporządzonej dnia 28 lipca 1951 r., uzupełnionej protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r. (zwanej dalej "konwencją genewską").
(3) Należy ustanowić unijne ramy przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych (zwane dalej "unijnymi ramami") w celu uzupełnienia innych legalnych dróg migracji. Unijne ramy powinny oferować obywatelom państw trzecich lub bezpaństwowcom znajdującym się w najtrudniejszej sytuacji i wymagającym ochrony międzynarodowej, dostęp do trwałego rozwiązania zgodnie z prawem Unii i prawem krajowym.
(4) W dniu 19 września 2016 r. Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) wezwało państwa do zwiększenia wysiłków w zakresie przesiedleń oraz przewidziało kompleksowe ramy działań na rzecz uchodźców, w których kontekście państwa dążą do tego, by zapewnić miejsca dla osób przesiedlanych i inne legalne drogi migracji na skalę umożliwiającą zaspokojenie określonych przez Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) rocznych potrzeb w zakresie przesiedleń. Globalne porozumienie w sprawie uchodźców przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 17 grudnia 2018 r. stanowi, że państwa będą proszone o dobrowolne wkłady w celu ustanowienia programów przesiedleń lub w celu zwiększenia zakresu i wielkości oraz poprawy jakości takich programów.
(5) W swoim komunikacie z dnia 13 maja 2015 r. w sprawie Europejskiego programu w zakresie migracji Komisja zwróciła uwagę na potrzebę opracowania wspólnego podejścia do udzielania ochrony wymagającym jej wysiedleńcom mającej postać przesiedleń.
(6) W skierowanym do państw członkowskich zaleceniu z dnia 8 czerwca 2015 r. dotyczącym europejskiego programu przesiedleń Komisja zaleciła, aby przesiedlenia opierały się na sprawiedliwym kluczu podziału. Następnie w dniu 20 lipca 2015 r. przedstawiciele rządów państw członkowskich zebrani w Radzie przyjęli konkluzje w sprawie przesiedlenia - za pomocą wielostronnych i krajowych systemów - 22 504 osób ewidentnie wymagających ochrony międzynarodowej. Miejsca dla osób przesiedlanych zostały rozdzielone pomiędzy poszczególne państwa członkowskie oraz Islandię, Lichtenstein, Norwegię i Szwajcarię, zgodnie z zobowiązaniami określonymi w załączniku do tych konkluzji.
(7) W dniu 15 grudnia 2015 r. Komisja skierowała do państw członkowskich i państw stowarzyszonych zalecenie dotyczące programu dobrowolnego przyjmowania, ze względów humanitarnych, uchodźców przebywających w Turcji, w którym to zaleceniu zaproponowała, by państwa uczestniczące przyjmowały osoby wysiedlone w następstwie konfliktu w Syrii, które wymagają ochrony międzynarodowej.
(8) W komunikacie z dnia 6 kwietnia 2016 r. pt. "W kierunku reformy wspólnego europejskiego systemu azylowego i zwiększenia liczby legalnych sposobów migracji do Europy" Komisja zapowiedziała, że przedstawi wniosek w sprawie ustanowienia zorganizowanego systemu przesiedleń obejmującego unijną politykę przesiedleń i określającego wspólne podejście do zapewniania osobom wymagającym ochrony międzynarodowej bezpiecznych i legalnych sposobów przybycia do Unii.
(9) W rezolucji z dnia 12 kwietnia 2016 r. w sprawie sytuacji na Morzu Śródziemnym i potrzeby całościowego podejścia UE do problematyki migracji Parlament Europejski podkreślił, że należy ustanowić obejmujący całą Unię stały program przesiedleń, który umożliwiałby przesiedlanie znaczącej liczby uchodźców, mając na względzie łączną liczbę uchodźców ubiegających się o ochronę w Unii.
(10) W dniu 27 września 2017 r. Komisja skierowała do państw członkowskich zalecenie w sprawie usprawnienia legalnych dróg migracji dla osób potrzebujących ochrony międzynarodowej. W odpowiedzi państwa członkowskie zobowiązały się do zaoferowania 50 039 miejsc dla osób przesiedlanych.
(11) Bazując na dotychczasowych inicjatywach i w kontekście istniejącej architektury międzynarodowej, należy ustanowić stabilne i sprawnie działające unijne ramy przyjmowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców wymagających ochrony międzynarodowej, które to ramy powinny być realizowane zgodnie z unijnym planem przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych (zwanym dalej "unijnym planem"), który powinien w pełni respektować konkretne orientacyjne informacje państw członkowskich w odniesieniu do ich zobowiązań.
(12) Unijne ramy należy rozpatrywać w kontekście międzynarodowych wysiłków w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych. Wkład tych unijnych ram w zaspokajanie globalnych potrzeb w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych powinien pomóc wzmocnić partnerstwo Unii z państwami trzecimi, po to by okazać solidarność z krajami w regionach, do których wysiedlona została duża liczba osób wymagających ochrony międzynarodowej, poprzez pomoc w zmniejszeniu presji migracyjnej na te kraje, by wspierać zdolność tych krajów do poprawiania warunków przyjmowania i ochrony międzynarodowej, a także by ograniczać nieuregulowane i niebezpieczne dalsze przemieszczanie się obywateli państw trzecich i bezpaństwowców wymagających ochrony międzynarodowej, w kontekście migracji.
(13) W celu przyczynienia się do zwiększenia wysiłków w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych i w celu zredukowania różnic pomiędzy krajowymi praktykami i procedurami w zakresie przesiedleń należy ustanowić wspólną procedurę wraz ze wspólnymi kryteriami kwalifikowalności i podstawami do odmowy przyjęcia, jak również wspólne zasady odnoszące się do statusu przyznawanego osobom przyjętym.
(14) Wspólna procedura przyjmowania powinna bazować na dotychczasowych doświadczeniach i zasadach państw członkowskich, i w stosownych przypadkach UNHCR, w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych.
(15) Przyjmowanie członków rodziny obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców legalnie przebywających w państwie członkowskim lub członków rodziny obywateli Unii powinno pozostawać bez uszczerbku dla praw określonych w dyrektywie Rady 2003/86/WE 4 , dyrektywie 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 5 lub dla przepisów krajowych dotyczących łączenia rodzin. Przyjmowanie takie powinno zatem koncentrować się na członkach rodziny, którzy nie są objęci zakresem stosowania tych dyrektyw lub odpowiednich przepisów krajowych lub którzy nie mogli zostać połączeni z rodzinami z innych przyczyn.
(16) W celu zapewnienia jedności rodziny wszyscy członkowie rodziny, w odniesieniu do których państwo członkowskie zamierza przeprowadzić procedurę przyjmowania, którzy spełniają kryteria kwalifikowalności i do których nie mają zastosowania podstawy do odmowy, powinni być co do zasady w miarę możliwości przyjmowani razem. Jeśli nie jest to możliwe, członkowie rodziny nieprzyjęci razem powinni zostać przyjęci jak najszybciej w późniejszym terminie. W procesie określania parametrów danej rodziny, od której zależny jest obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, o którym to procesie mowa w niniejszym rozporządzeniu, państwa członkowskie powinny uznać, że szeroko pojęta rodzina może być ostatnią możliwością oparcia dla osób, które polegają wyłącznie na rodzinie, jeśli chodzi o przetrwanie, wsparcie psychologiczne i opiekę emocjonalną.
(17) Państwa członkowskie powinny móc decydować o tym, kogo objąć procedurą przyjmowania, w tym w oparciu o czynniki związane ze składem rodziny. Podejmując taką decyzję, państwa członkowskie powinny szanować zasadę jedności rodziny. Państwa członkowskie powinny móc wymagać od obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, by wykazali istnienie więzi rodzinnych.
(18) Pojęcie "zagrożenie dla zdrowia publicznego" jest rozumiane jako choroba mogąca przerodzić się w epidemię w rozumieniu Międzynarodowych przepisów zdrowotnych Światowej Organizacji Zdrowia.
(19) Procedura przyjmowania obejmuje następujące etapy: skierowanie - stosownie do przypadku, identyfikacja, rejestracja, ocena i rozstrzygnięcie w sprawie przyjęcia, jak również w przypadku przesiedlenia - decyzja o udzieleniu ochrony międzynarodowej lub w przypadku przyjmowania ze względów humanitarnych - decyzja o udzieleniu ochrony międzynarodowej lub przyznaniu statusu humanitarnego na mocy prawa krajowego.
(20) Pozytywne rozstrzygnięcie w sprawie przyjęcia oznacza, że osoba, w odniesieniu do której przeprowadzono procedurę przyjmowania do celów przesiedlenia lub przyjęcia ze względów humanitarnych, została zaakceptowana do przyjęcia przez państwo członkowskie, które dokonało takiego rozstrzygnięcia. Negatywne rozstrzygnięcie w sprawie przyjęcia oznacza, że taka osoba nie została zaakceptowana do przyjęcia przez odnośne państwo członkowskie.
(21) Przed udzieleniem ochrony międzynarodowej należy przeprowadzić pełną ocenę potrzeb obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca w zakresie ochrony międzynarodowej.
(22) W przypadku przyjmowania w sytuacji kryzysowej należy przyspieszyć ocenę wymogów umożliwiających przyjęcie ustanowionych na mocy niniejszego rozporządzenia. Przyjmowanie w sytuacji kryzysowej nie musi być koniecznie powiązane z regionami lub państwami trzecimi, z których ma nastąpić przyjęcie na podstawie niniejszego rozporządzenia. Należy zachęcać wszystkie państwa członkowskie do oferowania miejsc do celów przyjmowania w sytuacji kryzysowej.
(23) Procedura przyjmowania powinna zostać zakończona jak najszybciej, a jednocześnie należy zapewnić, aby państwa członkowskie miały dość czasu na właściwe rozpatrzenie każdego przypadku. Państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań w celu zapewnienia, aby obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, w odniesieniu do którego dokonano pozytywnego rozstrzygnięcia w sprawie przyjęcia, wjechał na ich terytorium nie później niż dwanaście miesięcy od daty tego rozstrzygnięcia.
(24) Wszelkie dane osobowe osób, którym przyznano ochronę międzynarodową lub krajowy status humanitarny zgodnie z niniejszym rozporządzeniem należy przechowywać przez okres pięciu lat, licząc od daty zarejestrowania na poziomie krajowym. Ten pięcioletni okres należy uznać za wystarczający do celów procedury przyjmowania, zważywszy że większość takich osób będzie już mieszkać w Unii od kilku lat i uzyska już obywatelstwo państwa członkowskiego. Biorąc pod uwagę, że obywatelom państw trzecich lub bezpaństwowcom, którym w okresie trzech lat przed ich przyjęciem odmówiono przyjęcia do jednego z państw członkowskich, ponieważ istniały uzasadnione powody, aby uznać, że osoby te byłyby zagrożeniem dla społeczności, porządku publicznego, bezpieczeństwa lub zdrowia publicznego państwa członkowskiego rozpatrującego wniosek dotyczący przyjęcia, lub na tej podstawie, że w Systemie Informacyjnym Schengen lub w krajowej bazie danych państwa członkowskiego dokonano wpisu dotyczącego odmowy wjazdu, należy odmówić ich przyjęcia na podstawie niniejszego rozporządzenia, a ich dane należy przechowywać przez okres trzech lat, licząc od daty dokonania negatywnego rozstrzygnięcia w sprawie przyjęcia. Ponieważ obywatele państw trzecich, którzy w okresie trzech lat przed ich przyjęciem nie wyrazili zgody lub cofnęli zgodę na to, by przyjęło ich określone państwo członkowskie, można na podstawie przepisów niniejszego rozporządzenia odmówić przyjęcia, a przedmiotowe dane powinny być przechowywane przez okres trzech lat, licząc od daty zaprzestania procedury. Okres przechowywania powinien być krótszy w pewnych szczególnych sytuacjach, w których nie ma potrzeby przechowywania danych osobowych przez tak długi okres. Dane osobowe obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca należy usunąć natychmiast i na stałe po uzyskaniu przez tę osobę obywatelstwa jednego z państw członkowskich.]
(25) Nie istnieje prawo do ubiegania się o przyjęcie lub do bycia przyjętym przez dane państwo członkowskie. Państwa członkowskie nie mają ponadto obowiązku przyjęcia danej osoby na mocy niniejszego rozporządzenia.
(26) Przesiedlenie powinno być głównym rodzajem przyjmowania, a w odpowiedzi na konkretne okoliczności uzupełniać je powinno odpowiednio przyjmowanie ze względów humanitarnych i przyjmowanie w sytuacji kryzysowej.
(27) Unijne ramy powinny służyć temu, by wszystkie państwa członkowskie przyczyniały się do realizacji unijnego planu oraz zwiększały swoje wysiłki w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych z myślą o wniesieniu znacznego wkładu w zaspokajanie globalnych potrzeb w zakresie przesiedleń, w tym w przypadkach nadzwyczajnych.
(28) W tym celu Fundusz Azylu, Migracji i Integracji ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1147 6 powinien przyznawać ukierunkowaną pomoc w formie zachęt finansowych na każdą osobę przyjętą zgodnie z unijnymi ramami, a także na działania służące stworzeniu odpowiedniej infrastruktury i odpowiednich usług na potrzeby realizacji tych unijnych ram.
(29) Agencja Unii Europejskiej ds. Azylu (zwana dalej "Agencją ds. Azylu") ustanowiona rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/2303 7 powinna wspierać państwa członkowskie, na ich wniosek i zgodnie ze swoim mandatem, w realizacji unijnego planu, np. poprzez wspomaganie ich we wdrażaniu niektórych elementów procedury przyjmowania oraz poprzez koordynowanie współpracy technicznej między nimi i ułatwianie wspólnego korzystania z infrastruktury.
(30) Należy promować wymianę dobrych praktyk wśród podmiotów działających w obszarze przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych, w ramach odpowiednich forów, w tym w ramach konsultacji w sprawie przesiedleń i uzupełniających dróg migracji.
(31) W celu zapewnienia jednolitych warunków realizowania unijnych ram należy powierzyć Radzie uprawnienia wykonawcze w zakresie ustanowienia i zmiany dwuletniego unijnego planu, ustalenia łącznej liczby osób, które mają zostać przyjęte, i wskazania, jaka część tej liczby powinna przypadać na przesiedlenia, przyjmowanie ze względów humanitarnych i przyjmowanie w sytuacji kryzysowej, szczegółowych informacji dotyczących udziału państw członkowskich w unijnym planie i ich wkładów w łączną liczbę osób, które mają zostać przyjęte, opisu konkretnej grupy lub grup osób, do których ten unijny plan powinien mieć zastosowanie, oraz wyszczególnienia regionów lub państw trzecich, z których ma nastąpić przyjęcie.
(32) Powierzenie takich uprawnień wykonawczych Radzie jest uzasadnione z uwagi na fakt, że dotyczą one krajowych uprawnień wykonawczych odnoszących się do przyjmowania obywateli państw trzecich na terytorium państw członkowskich.
(33) Zmiany unijnego planu mające służyć uwzględnieniu nowych okoliczności mogłyby obejmować wkłady na rzecz nowych regionów lub państw trzecich, w pełni respektujące orientacyjne informacje zgłoszone na zasadzie dobrowolności przez państwa członkowskie na forum Komitetu Wysokiego Szczebla ds. Przesiedleń i Przyjmowania ze Względów Humanitarnych (zwanego "komitetem wysokiego szczebla") polegające na realokacji istniejących wkładów lub wniesieniu nowych wkładów.
(34) Te uprawnienia wykonawcze powinny być wykonywane na podstawie wniosku Komisji dotyczącego łącznej liczby osób, które mają zostać przyjęte, i wyszczególnienia regionów lub państw trzecich, z których ma nastąpić przyjęcie, z pełnym poszanowaniem orientacyjnych informacji zgłoszonych na zasadzie dobrowolności przez państwa członkowskie na forum komitetu wysokiego szczebla przed przedstawieniem tego wniosku. Komisja powinna przedstawić swój wniosek w sprawie unijnego planu równocześnie z wnioskiem w sprawie projektu rocznego budżetu Unii w roku poprzedzającym dwuletni okres, w którym plan ma być realizowany. Komisja powinna przedstawić swój wniosek w sprawie zmiany unijnego planu w razie potrzeby równocześnie z odpowiadającym mu wnioskiem w sprawie projektu budżetu korygującego. Rada powinna dążyć do przyjęcia wniosku w terminie dwóch miesięcy.
(35) Przepisy dotyczące zakresu ochrony międzynarodowej zawarte w dorobku w obszarze prawa azylowego powinny być stosowane od chwili przybycia osoby przyjętej, której udzielono ochrony międzynarodowej, na terytorium danego państwa członkowskiego lub od chwili udzielenia danej osobie ochrony międzynarodowej, jeżeli udzielenie ochrony nastąpiło po przybyciu tej osoby na terytorium państwa członkowskiego.
(36) Istotnym elementem udanej procedury przyjmowania jest integracja osób przyjętych ze społeczeństwem je przyjmującym. Osoby przyjmowane powinny mieć taki sam dostęp do środków integracyjnych jak osoby korzystające z ochrony międzynarodowej zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1347 8 . Państwa członkowskie powinny móc zdecydować, że udział w środkach integracyjnych jest obowiązkowy, wyłącznie gdy środki te są łatwo dostępne, przystępne i bezpłatne. Państwa członkowskie powinny również, jeżeli zostanie to uznane za wykonalne, oferować obywatelom państw trzecich lub bezpaństwowcom przedwyjazdowy program orientacyjny. Program taki mógłby obejmować informacje na temat ich praw i obowiązków, kursy językowe oraz informacje dotyczące sytuacji społecznej, kulturalnej i politycznej w danym państwie członkowskim. Takie informacje mogłyby być również przekazywane po wjeździe na terytorium danego państwa członkowskiego lub włączane do środków integracyjnych, z uwzględnieniem szczególnej sytuacji osoby przyjętej. Państwa członkowskie powinny także mieć możliwość organizowania programów orientacyjnych realizowanych po przyjeździe dostosowanych do potrzeb osób przyjętych w celu przekazania tym osobom wskazówek dotyczących w szczególności nauki języka przyjmującego państwa członkowskiego, edukacji, dostępu do rynku pracy, z uwzględnieniem szczególnej sytuacji osób przyjętych. W ramach rozwiązań, które mają być wprowadzone przez państwa członkowskie, w realizację takich programów powinny być, w miarę możliwości, włączane zainteresowane podmioty i osoby, takie jak władze lokalne i osoby już przyjęte.
(37) Należy powstrzymywać przepływy wtórne wszystkich osób, które zostały przyjęte na mocy niniejszego rozporządzenia, w tym w przypadku, gdy przyznany został status humanitarny na mocy prawa krajowego. W ramach prawa i polityki Unii państwa członkowskie powinny prowadzić skuteczną współpracę i bez zbędnej zwłoki dokonywać readmisji osób, które zostały przyjęte zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i w przypadku których okazało się, że przebywają w państwie członkowskim, w którym nie mają prawa przebywać.
(38) Bez uszczerbku dla prawa do ubiegania się o ochronę międzynarodową państwa członkowskie mogą, w przypadku przyjmowania ze względów humanitarnych, dokonać rozstrzygnięcia w sprawie przyjęcia obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca na swoje terytorium w oparciu o ocenę wstępną i mogą przyznać tej osobie status humanitarny na mocy prawa krajowego.
(39) Status humanitarny na mocy prawa krajowego powinien przewidywać prawa i obowiązki równoważne tym określonym w art. 20-26 i art. 28-35 rozporządzenia (UE) 2024/1347 w odniesieniu do osób korzystających z ochrony uzupełniającej. Taki status powinien zostać cofnięty wyłącznie w razie pojawienia się - już po podjęciu decyzji o przyznaniu tego statusu - nowych okoliczności lub nowych dowodów dotyczących kwalifikowalności danej osoby.
(40) Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1351 9 liczba obywateli państw trzecich przyjętych przez państwa członkowskie w ramach unijnych i krajowych programów przesiedleń lub przyjmowania ze względów humanitarnych powinna być uwzględniana w ocenie ogólnej sytuacji Unii w ramach europejskiego rocznego sprawozdania w sprawie azylu i migracji.
(41) Zważywszy na wiedzę ekspercką UNHCR w zakresie ułatwiania różnych form przyjmowania osób wymagających ochrony międzynarodowej z państw trzecich, do których osoby te zostały wysiedlone, w państwach członkowskich wyrażających gotowość ich przyjęcia, UNHCR powinien nadal odgrywać kluczową rolę w kontekście unijnych ram. Powinna istnieć możliwość zwracania się, oprócz do UNHCR, także do innych podmiotów międzynarodowych, takich jak Międzynarodowa Organizacja ds. Migracji, o udzielenie pomocy państwom członkowskim w realizacji unijnych ram.
(42) Należy ustanowić komitet wysokiego szczebla w celu umożliwienia konsultacji z zainteresowanymi stronami w sprawie realizacji unijnych ram. Komitet wysokiego szczebla powinien doradzać Komisji w kwestiach związanych z realizacją unijnych ram, w tym w kwestii zalecanej liczby osób, które mają zostać przyjęte, oraz regionów lub państw trzecich, z których przyjmowanie powinno być przeprowadzane, z uwzględnieniem dokumentu UNHCR pt. "Prognoza globalnych potrzeb w zakresie przesiedleń" (ang. UNHCR Projected Global Resettlement Needs). Komitet wysokiego szczebla powinien mieć możliwość przedstawiania zaleceń. Komisja powinna zwrócić się do państw członkowskich, by podały na zasadzie dobrowolności na posiedzeniu komitetu wysokiego szczebla szczegółowe informacje na temat swojego udziału, w tym rodzaju przyjęcia i państw, z których ma nastąpić przyjęcie, a także swoje wkłady w łączną liczbę osób, które mają zostać przyjęte w ramach unijnego planu.
(43) Wysiłki podejmowane przez państwa członkowskie w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych na mocy niniejszego rozporządzenia powinny być wspierane odpowiednimi środkami finansowymi z budżetu ogólnego Unii. Aby umożliwić właściwe i zrównoważone funkcjonowanie unijnych ram, należy zmienić rozporządzenie (UE) 2021/1147.
(44) Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na zdolność państw członkowskich do przyjmowania lub do realizowania krajowych programów przesiedleń, na przykład gdy wnoszą one dodatkową liczbę miejsc dla osób przyjmowanych do łącznej liczby osób, które mają zostać przyjęte w ramach unijnego planu.
(45) Należy zapewnić komplementarność z bieżącymi inicjatywami w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych podejmowanymi w ramach Unii.
(46) Niniejsze rozporządzenie respektuje prawa podstawowe i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a zatem powinno być stosowane w sposób spójny z tymi prawami i zasadami, w szczególności w odniesieniu do praw dziecka, prawa do poszanowania życia rodzinnego i do ogólnej zasady niedyskryminacji.
(47) Wszelkie przetwarzanie danych osobowych przez organy państw członkowskich w ramach niniejszego rozporządzenia powinno odbywać się zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 10 .
(48) Przetwarzanie danych osobowych przez Agencję ds. Azylu w ramach niniejszego rozporządzenia powinno odbywać się zgodnie z przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 11 i rozporządzenia (UE) 2021/2303 oraz z poszanowaniem zasad konieczności i proporcjonalności.
(49) Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie unijnych ram, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki unijnych ram przesiedleń możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(50) Zgodnie z art. 1 i 2 oraz art. 4a ust. 1 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie jest nim związana ani go nie stosuje.
(51) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie jest nim związana ani go nie stosuje,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
