a także mając na uwadze, co następuje:(1) XIV Kongres ONZ na temat Zapobiegania Przestępczości i Wymiaru Sprawiedliwości w Sprawach Karnych odbędzie się w Kioto (Japonia) w dniach 7-12 marca 2021 r. (zwany dalej "kongresem"). Głównym rezultatem kongresu będzie Deklaracja z Kioto w sprawie poprawy zapobiegania przestępczości, wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych i praworządności: w kierunku realizacji Agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 (zwana dalej "deklaracją z Kioto"). Deklaracja z Kioto ma zostać przyjęta podczas kongresu.
(2) Deklaracja z Kioto ustanawia ramy polityki ONZ w zakresie zapobiegania przestępczości i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych na najbliższe pięć lat. Odnosi się ona do związku między rozwojem, z jednej strony, a praworządnością i potrzebą podjęcia skutecznych działań antykorupcyjnych, z drugiej strony, do doniosłości poprawy zapobiegania przestępczości, w tym opartego na dowodach zapobiegania przestępczości, do poprawy systemów sądownictwa karnego oraz do wzmocnienia współpracy międzynarodowej i pomocy technicznej, aby zapobiegać wszelkim formom przestępczości, w tym terroryzmowi oraz nowym formom przestępczości, takim jak przestępstwa wywierające wpływ na środowisko, i zwalczać takie przestępstwa.
(3) Unia jest głównym partnerem Biura Narodów Zjednoczonych ds. Narkotyków i Przestępczości (UNODC) i finansuje szereg inicjatyw mających na celu zapobieganie przestępczości i jej zwalczanie, takich jak uruchomienie platformy wiedzy na rzecz walki z terroryzmem w kwietniu 2020 r. Na szerszą skalę partnerstwo operacyjne między Unią a UNODC było konsolidowane przez lata poprzez finansowanie różnych projektów.
(4) Unia skorzystała ze swoich uprawnień ustawodawczych w tych dziedzinach na podstawie art. 82 ust. 1 i art. 83 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), aby ustanowić w pełniejszym zakresie przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, poprzez przyjęcie dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE 1 , 2011/93/UE 2 , 2013/40/UE 3 , 2014/42/UE 4 , (UE) 2017/541 5 , (UE) 2018/1673 6 i (UE) 2019/713 7 .
(5) Tym samym art. 82 ust. 1 i art. 83 ust. 1 TFUE stanowią podstawę prawną do dalszych działań, jakie ma podjąć Unia i jej państwa członkowskie w następstwie kongresu, z poszanowaniem zobowiązania przyjętego w deklaracji z Ad-Dauhy, które to zobowiązanie zostanie powtórzone w deklaracji z Kioto, zgodnie z rezolucją 72/192 Zgromadzenia Ogólnego ONZ.
(6) Art. 218 ust. 9 TFUE stanowi proceduralną podstawę prawną decyzji Rady dotyczącej stanowiska Unii w sprawie deklaracji z Kioto. Artykuł ten stanowi, że Rada, na wniosek Komisji, przyjmuje decyzję ustalającą stanowiska, które mają być zajęte w imieniu Unii w ramach organu utworzonego przez umowę, gdy organ ten ma przyjąć akty mające skutki prawne.
(7) Unia i jej państwa członkowskie chcą odgrywać wiodącą rolę w międzynarodowych działaniach na rzecz zwalczania przestępczości. Podczas pandemii COVID-19 jeszcze bardziej można było odczuć pilną potrzebę zwalczania przestępczości transgranicznej. Przestępcy i zorganizowane grupy przestępcze na całym świecie wykorzystywali pandemię COVID-19, co pokazało, że koordynacja i współpraca zarówno w obszarze zapobiegania przestępczości, jak i wymiaru sprawiedliwości, są kwestią najwyższej wagi.
(8) Występujące obecnie wyzwania związane z zapobieganiem przestępczości i wymiarem sprawiedliwości w sprawach karnych stwarzają ryzyko dla bezpieczeństwa wewnętrznego Unii, jednak ich zakres wykracza znacznie poza granice Unii. Stanowisko, jakie ma zostać przyjęte w Kioto, i jego rezultat będą stanowić niepowtarzalną okazję dla Unii i jej państw członkowskich do wzmocnienia ich polityk, tak aby poprawić współpracę na poziomie międzynarodowym prowadzącą do postępów we wdrażaniu Agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030.
(9) Należy ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w Komisji ONZ ds. Zapobiegania Przestępczości i Wymiaru Sprawiedliwości w Sprawach Karnych, Radzie Gospodarczej i Społecznej ONZ (ECOSOC) oraz Zgromadzeniu Ogólnym ONZ w związku z deklaracją z Kioto, ponieważ deklaracja z Kioto będzie miała wpływ na nowy globalny program UNODC, a także będzie mogła zdecydowanie wpłynąć na treść prawa Unii, mianowicie na wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Instrument Sąsiedztwa oraz Współpracy Międzynarodowej i Rozwojowej.
(10) Deklaracja z Kioto wzmocni istniejące międzynarodowe ramy prawne i będzie stanowić podstawę do dalszych działań na poziomie unijnym w szeregu obszarów przestępczości. W związku z tym należy zatwierdzić przyjęcie deklaracji z Kioto podczas kongresu.
(11) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i do TFUE, bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.
(12) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.
(13) Stanowisko Unii ma zostać wyrażone przez działające wspólnie państwa członkowskie biorące udział w kongresie. Zgodnie z obowiązkiem lojalnej współpracy państwa członkowskie Unii będą bronić przedmiotowego stanowiska na kolejnych etapach przyjmowania deklaracji z Kioto,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
