a także mając na uwadze, co następuje:(1) Wnioski ustawodawcze Komisji dotyczące wspólnej polityki rolnej (WPR) po 2020 r. miały na celu ustanowienie silnych ram unijnych niezbędnych do zapewnienia, aby WPR pozostała wspólną polityką przewidującą równe warunki działania, a jednocześnie nakładającą na państwa członkowskie większą odpowiedzialność w odniesieniu do sposobu, w jaki realizują one cele i osiągają wyznaczone wartości docelowe. W związku z tym państwa członkowskie mają opracować oraz - po ich zatwierdzeniu przez Komisję - zrealizować plany strategiczne WPR.
(2) Procedura ustawodawcza odnosząca się do wniosków ustawodawczych Komisji dotyczących WPR po 2020 r. nie została zakończona w terminie umożliwiającym państwom członkowskim i Komisji przygotowanie wszystkich elementów niezbędnych do stosowania nowych ram prawnych i planów strategicznych WPR od dnia 1 stycznia 2021 r., jak początkowo proponowała Komisja. To opóźnienie stworzyło niepewność i ryzyko dla unijnych rolników oraz dla całego sektora rolnego Unii. Aby zmniejszyć tę niepewność oraz utrzymać witalność obszarów i regionów wiejskich, a także aby przyczynić się do zrównoważenia środowiskowego, niniejsze rozporządzenie powinno zapewnić dalsze stosowanie przepisów obecnych ram WPR obejmujących okres 2014-2020 (zwanych dalej "obecnymi ramami WPR") oraz nieprzerwane dokonywanie płatności na rzecz rolników i innych beneficjentów, a tym samym zapewnić przewidywalność i stabilność w okresie przejściowym w latach 2021 i 2022 (zwanym dalej "okresem przejściowym") do dnia rozpoczęcia stosowania nowych ram prawnych obejmujących okres rozpoczynający się w dniu 1 stycznia 2023 r. (zwanych dalej "nowymi ramami prawnymi").
(3) W związku z tym, że procedura ustawodawcza odnosząca się do wniosków ustawodawczych Komisji dotyczących WPR po 2020 r. nie została jeszcze zakończona, a państwa członkowskie nie opracowały jeszcze planów strategicznych WPR, oraz że należy przeprowadzić konsultacje z zainteresowanymi podmiotami, należy nadal stosować obecne ramy WPR przez dodatkowy okres dwóch lat. Celem okresu przejściowego jest ułatwienie beneficjentom płynnego przejścia do nowego okresu programowania oraz umożliwienie uwzględnienia komunikatu Komisji z dnia 11 grudnia 2019 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu (zwanego dalej "Europejskim Zielonym Ładem").
(4) Aby zapewnić rolnikom i innym beneficjentom możliwość uzyskania wsparcia z Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w latach 2021 i 2022, Unia powinna kontynuować udzielanie takiego wsparcia w okresie przejściowym na warunkach wynikających z obecnych ram WPR. Obecne ramy WPR zostały ustanowione w szczególności rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 4 , (UE) nr 1305/2013 5 , (UE) nr 1306/2013 6 , (UE) ",
nr 1307/2013 7 i (UE) nr 1308/2013 8 .
(5) Niniejsze rozporządzenie powinno zapewnić państwom członkowskim wystarczająco dużo czasu na przygotowanie swoich odpowiednich planów strategicznych WPR, a także ułatwić stworzenie struktur administracyjnych niezbędnych do skutecznego wdrożenia nowych ram prawnych, w szczególności poprzez umożliwienie zwiększenia pomocy technicznej. Wszystkie plany strategiczne WPR powinny być przygotowane do wejścia w życie wraz z końcem okresu przejściowego, aby zapewnić w sektorze rolnym bardzo potrzebną mu stabilność i pewność.
(6) W związku z tym, że Unia powinna nadal wspierać rozwój obszarów wiejskich w całym okresie przejściowym, państwa członkowskie powinny mieć możliwość finansowania swoich przedłużonych programów rozwoju obszarów wiejskich z odpowiedniego przydziału środków budżetowych na lata 2021 i 2022. Przedłużone programy powinny zapewniać, aby co najmniej taki sam ogólny udział wkładu EFRROW został zarezerwowany na działania, o których mowa w art. 59 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1305/2013, zgodnie z nowymi ambitnymi celami określonymi w Europejskim Zielonym Ładzie.
(7) Rozporządzenie (UE) nr 1303/2013 ustanawia wspólne przepisy mające zastosowanie do EFRROW i innych funduszy, które funkcjonują na podstawie wspólnych ram. Rozporządzenie to powinno nadal mieć zastosowanie do programów wspieranych z EFRROW w okresie programowania 2014-2020 oraz w latach programowania 2021 i 2022.
(8) Terminy określone w rozporządzeniu (UE) nr 1303/2013 w odniesieniu do sprawozdań z wdrażania, rocznych spotkań w sprawie przeglądu, ewaluacji ex post i sprawozdań podsumowujących, kwalifikowalności wydatków i anulowania zobowiązań oraz zobowiązań budżetowych ograniczone są do okresu programowania 2014-2020. Terminy te należy dostosować w celu uwzględnienia przedłużenia okresu, w którym należy wdrażać programy związane ze wsparciem z EFRROW.
(9) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1310/2013 9 oraz rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 807/2014 10 przewidują, że wydatki na niektóre zobowiązania długoterminowe podjęte zgodnie z niektórymi rozporządzeniami, na podstawie których udzielono wsparcia na rzecz rozwoju obszarów wiejskich przed rozpoczęciem stosowania rozporządzenia (UE) nr 1305/2013, powinny nadal być wypłacane z EFRROW, pod pewnymi warunkami, w okresie programowania 2014-2020. Wydatki te powinny również nadal kwalifikować się do finansowania w okresie realizacji odpowiadającego im zobowiązania prawnego na tych samych warunkach w latach programowania 2021 i 2022. Mając na uwadze jasność i pewność prawa należy również sprecyzować, że zobowiązania prawne podjęte na podstawie wcześniejszych działań odpowiadających działaniom określonym w rozporządzeniu (UE) nr 1305/2013, do których zastosowanie ma zintegrowany system zarządzania i kontroli, powinny być objęte tym zintegrowanym systemem zarządzania i kontroli, oraz że płatności dotyczące tych zobowiązań prawnych powinny być dokonywane w okresie od dnia 1 grudnia do dnia 30 czerwca następnego roku kalendarzowego.
(10) EFRROW powinien móc wspierać koszty budowania zdolności i działań przygotowawczych wspierających opracowywanie i przyszłą realizację strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność na podstawie nowych ram prawnych.
(11) W 2015 r. podczas przydziału uprawnień do płatności lub przeliczania ich w przypadku państw członkowskich, które utrzymały istniejące uprawnienia na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1307/2013, niektóre państwa członkowskie popełniły błędy przy ustalaniu liczby lub wartości uprawnień do płatności. Wiele z tych błędów - nawet gdy dotyczyły jednego rolnika - wpływa na wartość uprawnień do płatności dla wszystkich rolników przez wszystkie lata. Niektóre państwa członkowskie popełniły też błędy po 2015 r., podczas przydzielania uprawnień z rezerwy, na przykład przy obliczaniu średniej wartości. Nieprawidłowości takie zazwyczaj podlegają korekcie finansowej do czasu zastosowania środków naprawczych przez dane państwo członkowskie. Mając na uwadze czas, który upłynął od pierwszego przydziału oraz wysiłki państw członkowskich zmierzające do ustalenia oraz, w stosownych przypadkach, skorygowania uprawnień, a także w interesie pewności prawa, liczbę i wartość uprawnień do płatności należy uznać za zgodne z prawem i prawidłowe ze skutkiem od określonej daty.
(12) Na mocy art. 24 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 państwa członkowskie otrzymały możliwość zastosowania - w celu przydzielenia uprawnień do płatności - współczynnika zmniejszenia w odniesieniu do kwalifikujących się hektarów, na które składają się trwałe użytki zielone znajdujące się na obszarach o trudnych warunkach klimatycznych. Pastwiska w Alpach są często objęte wspólnym zarządzaniem i w związku z tym obszary są przypisywane raz w roku, co prowadzi do dużej niepewności wśród rolników w zainteresowanych państwach członkowskich. Wdrożenie tego systemu okazało się bardzo skomplikowane, zwłaszcza w odniesieniu do dokładnego wyznaczenia obszarów, których to dotyczy. Ze względu na to, że uprawnienia do płatności w obszarach, gdzie nie stosuje się współczynnika zmniejszenia, uzależnione są od sumy uprawnień do płatności w wyznaczonych obszarach, niepewność ta dotyka następnie wszystkich rolników w zainteresowanych państwach członkowskich. Aby zapewnić stabilność systemu stosowanego obecnie w tych państwach członkowskich oraz z myślą o zapewnieniu pewności prawa dla wszystkich rolników w zainteresowanych państwach członkowskich najwcześniej jak to możliwe, zainteresowane państwa członkowskie powinny mieć możliwość uznania za zgodne z prawem i prawidłowe wartości i liczb wszystkich uprawnień przydzielonych wszystkim rolnikom przed dniem 1 stycznia 2020 r. Wartość tych uprawnień powinna - bez uszczerbku dla jakichkolwiek środków odwoławczych, z których mogą korzystać indywidualni beneficjenci - być wartością na rok kalendarzowy 2019 obowiązującą w dniu 31 grudnia 2019 r.
(13) Potwierdzenie uprawnień do płatności nie oznacza zwolnienia państw członkowskich z odpowiedzialności - w ramach zarządzania dzielonego EFRG - za zapewnianie ochrony budżetu Unii przed nieprawidłowymi wydatkami. W związku z tym potwierdzenie uprawnień do płatności przydzielonych rolnikom przed dniem 1 stycznia 2021 r. lub, na zasadzie odstępstwa, przed dniem 1 stycznia 2020 r., powinno pozostawać bez uszczerbku dla uprawnień Komisji do podejmowania decyzji, o których mowa w art. 52 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, w odniesieniu do nieprawidłowych płatności przyznanych dla każdego roku kalendarzowego do 2020 r. włącznie lub, na zasadzie odstępstwa, do 2019 r. włącznie, wynikających z błędów w liczbie lub wartości tych uprawnień do płatności.
(14) W związku z tym, że nowe ramy prawne WPR nie zostały jeszcze przyjęte, należy sprecyzować, że powinny zostać ustanowione przepisy przejściowe regulujące przejście od istniejących systemów wsparcia przyznawanego w perspektywie wieloletniej do nowych ram prawnych.
(15) Aby ograniczyć znaczącą liczbę zobowiązań przenoszonych z obecnego okresu programowania w zakresie rozwoju obszarów wiejskich do planów strategicznych WPR, czas trwania nowych wieloletnich zobowiązań w zakresie działań rolno-środowiskowo-klimatycznych, rolnictwa ekologicznego i dobrostanu zwierząt należy co do zasady ograniczyć do maksymalnie trzech lat. Począwszy od 2022 r. przedłużenie istniejących zobowiązań powinno być ograniczone do jednego roku.
(16) Art. 31 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1305/2013 przewidywał przepisy przejściowe mające na celu ułatwienie stopniowego wycofywania płatności na obszarach, które - ze względu na stosowanie nowych kryteriów wyznaczania obszarów - nie byłyby już uznawane za obszary z ograniczeniami naturalnymi. Płatności takie miały być wypłacane do 2020 r. przez maksymalny okres czterech lat. Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2393 11 przedłużono pierwotny termin nowego wyznaczania takich obszarów do 2019 r. W przypadku rolników w państwach członkowskich wyznaczających takie obszary w latach 2018 i 2019, stopniowe wycofywanie płatności nie mogło się odbywać przez maksymalny okres czterech lat. Aby kontynuować stopniowe wycofywanie płatności, państwa członkowskie powinny mieć możliwość dalszego dokonywania tych płatności, w stosownych przypadkach, w latach 2021 i 2022. Aby zapewnić odpowiedni poziom płatności na hektar, zgodnie z art. 31 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1305/2013, poziom płatności w latach 2021 i 2022 należy ustalić na 25 EUR na hektar.
(17) W związku z tym, że w wyniku zmiany klimatu i zwiększającej się zmienności cen rolnicy są narażeni na coraz większe ryzyka gospodarcze i środowiskowe, w rozporządzeniu (UE) nr 1305/2013 przewidziano działanie dotyczące zarządzania ryzykiem, aby pomóc rolnikom w przeciwdziałaniu tym ryzykom. Działanie to obejmuje wkłady finansowe na rzecz funduszy wspólnego inwestowania oraz narzędzie stabilizacji dochodów. W odniesieniu do udzielania wsparcia w ramach tego działania przewidziano szczególne warunki, aby zapewnić równe traktowanie rolników w całej Unii, brak zakłóceń konkurencji oraz wypełnianie zobowiązań międzynarodowych Unii. W celu dalszego propagowania korzystania z tego działania wśród rolników ze wszystkich sektorów, państwa członkowskie powinny mieć możliwość obniżenia - do wartości nie niższej niż 20 % - progu wynoszącego 30 %, mającego zastosowanie do odpowiedniego narzędzia, który to próg uruchamia rekompensatę dla rolników z tytułu spadku produkcji lub dochodów.
(18) Rolnicy i przedsiębiorstwa na obszarach wiejskich zostali dotknięci skutkami epidemii COVID-19 na bezprecedensową skalę. Przedłużenie znacznych ograniczeń przemieszczania wprowadzonych w państwach członkowskich, a także obowiązkowe zamknięcia sklepów, targowisk pod gołym niebem, restauracji i innych placówek w sektorze hotelarsko-gastronomicznym, spowodowały zakłócenia gospodarcze w sektorze rolnym i wśród społeczności wiejskich oraz sprawiły, że rolnicy i małe przedsiębiorstwa działające w sektorze przetwórstwa, wprowadzania do obrotu lub rozwoju produktów rolnych mają problemy z płynnością i przepływami pieniężnymi. Aby odpowiedzieć na skutki kryzysu wynikającego z epidemii COVID-19, okres trwania działania, o którym mowa w art. 39b rozporządzenia (UE) nr 1305/2013, powinien zostać przedłużony, aby zaradzić występującym w dalszym ciągu problemom związanym z płynnością, które zagrażają ciągłości działalności rolników i małych przedsiębiorstw działających w sektorze przetwórstwa, wprowadzania do obrotu lub rozwoju produktów rolnych. Wsparcie dla tego działania powinno być finansowane do wysokości 2 % środków finansowych z EFRROW przydzielonych państwom członkowskim w okresie programowania 2014-2020.
(19) Aby uniknąć sytuacji, w której środki finansowe na rozwój lokalny kierowany przez społeczność w latach programowania 2021 i 2022 nie zostaną wykorzystane, państwa członkowskie, które korzystają z możliwości przeniesienia kwot z płatności bezpośrednich na rozwój obszarów wiejskich, powinny mieć możliwość zastosowania minimalnego przydziału w wysokości 5 %, a w przypadku Chorwacji - 2,5 %, na rozwój lokalny kierowany przez społeczność wyłącznie do wkładu EFRROW w rozwój obszarów wiejskich przedłużonego do dnia 31 grudnia 2022 r., obliczanego przed przeniesieniem kwot z płatności bezpośrednich.
(20) Zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE) 2020/2094 12 ustanawiającym Instrument Unii Europejskiej na rzecz Odbudowy (EURI) w celu wsparcia odbudowy w następstwie kryzysu związanego z COVID-19 (zwanym dalej "rozporządzeniem EURI") należy udostępnić dodatkowe zasoby na lata 2021 i 2022 w celu zaradzenia skutkom kryzysu związanego z COVID-19 i jego konsekwencjom dla sektora rolnego i obszarów wiejskich w Unii.
(21) Z uwagi na bezprecedensowe wyzwania, które kryzys związany z COVID-19 stawia przed sektorem rolnym i obszarami wiejskimi w Unii, należy wykorzystać dodatkowe zasoby przewidziane w EURI, aby finansować działania na mocy rozporządzenia (UE) nr 1305/2013, umożliwiając odporną, trwałą i cyfrową odbudowę gospodarki zgodnie z celami unijnych zobowiązań środowiskowych i klimatycznych oraz zgodnie z nowymi ambitnymi celami określonymi w Europejskim Zielonym Ładzie.
(22) Państwa członkowskie nie powinny zatem ograniczać ambitnych założeń środowiskowych w ramach już istniejących programów rozwoju obszarów wiejskich. Powinny zapewnić taki sam ogólny udział dodatkowych zasobów, jak ogólny udział, jaki zarezerwowały w swoich programach rozwoju obszarów wiejskich na działania szczególnie korzystne dla środowiska i klimatu w ramach wkładu EFRROW ("zasada nieobniżania poziomu ochrony"). Poza tym co najmniej 37 % dodatkowych zasobów zapewnianych przez EURI należy przeznaczyć na działania szczególnie korzystne dla środowiska i klimatu, a także na dobrostan zwierząt oraz LEADER. Ponadto co najmniej 55 % tych dodatkowych zasobów należy przeznaczyć na działania propagujące rozwój gospodarczy i społeczny na obszarach wiejskich, tj.: inwestycje w środki trwałe, rozwój gospodarstw i działalności gospodarczej, wspieranie usług podstawowych i odnowę wsi na obszarach wiejskich oraz współpracę.
(23) W przypadku gdy państwa członkowskie nie będą jednak w stanie przestrzegać zasady nieobniżania poziomu ochrony, powinny mieć możliwość odstąpienia od obowiązku przydzielania co najmniej 55 % dodatkowych zasobów z EURI na działania propagujące rozwój gospodarczy i społeczny na obszarach wiejskich oraz powinny przede wszystkim wspierać działania szczególnie korzystne dla środowiska i klimatu. Jednakże aby zapewnić państwom członkowskim wystarczającą elastyczność działania, powinny one mieć również możliwość odstąpienia od zasady nieobniżania poziomu ochrony w przypadku tych dodatkowych zasobów - w zakresie niezbędnym do wypełnienia tego obowiązku dotyczącego odsetka wynoszącego 55 %.
(24) Dodatkowe zasoby z EURI podlegają szczególnym warunkom. Te dodatkowe zasoby należy zatem planować i monitorować oddzielnie od unijnego wsparcia na rzecz rozwoju obszarów wiejskich, stosując co do zasady przepisy określone w rozporządzeniu (UE) nr 1305/2013. W związku z tym te dodatkowe zasoby należy wdrażać na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1305/2013 oraz uwzględniać w ramach tego rozporządzenia jako kwoty przeznaczone na finansowanie działań w ramach EFRROW. W konsekwencji, zastosowanie powinny mieć przepisy określone w rozporządzeniu (UE) nr 1305/2013, w tym przepisy dotyczące zmian programów rozwoju obszarów wiejskich, w rozporządzeniu (UE) nr 1306/2013, w tym przepisy dotyczące automatycznego anulowania, oraz w rozporządzeniu (UE) nr 1307/2013, o ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej.
(25) Należy ustanowić określony maksymalny współczynnik współfinansowania unijnego, a także zwiększony poziom dofinansowania dla inwestycji przyczyniających się do odpornej, trwałej i cyfrowej odbudowy gospodarki oraz wsparcie w formie pomocy dla młodych rolników, aby zapewnić odpowiedni efekt dźwigni dodatkowych zasobów zapewnianych przez EURI.
(26) Aby zapewnić ciągłość w okresie przejściowym w latach 2021 i 2022 należy utrzymać rezerwę na wypadek kryzysów w sektorze rolnym. W rezerwie tej należy ująć odpowiednią kwotę takiej rezerwy na lata 2021 i 2022.
(27) W odniesieniu do zasad prefinansowania z EFRROW, należy sprecyzować, że przedłużenie do dnia 31 grudnia 2022 r. programów wspieranych z EFRROW zgodnie z niniejszym rozporządzeniem ani dodatkowe zasoby udostępnione na podstawie rozporządzenia EURI nie powinny prowadzić do jakiegokolwiek dodatkowego prefinanso- wania w odniesieniu do danych programów.
(28) Art. 11 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 przewiduje obecnie obowiązek powiadomienia przez państwa członkowskie o ich decyzjach podjętych zgodnie z tym artykułem oraz o szacunkowej kwocie zmniejszeń części kwoty płatności bezpośrednich, które mają zostać przyznane rolnikowi na dany rok kalendarzowy, o wartości przekraczającej 150 000 EUR, jedynie za lata 2015-2020. Z myślą o zapewnieniu ciągłości istniejącego systemu państwa członkowskie powinny również powiadamiać o swoich decyzjach podjętych zgodnie z tym artykułem oraz o szacunkowej kwocie zmniejszeń na lata kalendarzowe 2021 i 2022.
(29) Art. 14 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 umożliwia państwom członkowskim przenoszenie środków finansowych między płatnościami bezpośrednimi a rozwojem obszarów wiejskich w odniesieniu do lat kalendarzowych 2014-2020. W celu zapewnienia, aby państwa członkowskie mogły realizować swoją własną strategię, należy dopuścić elastyczność między filarami również w odniesieniu do roku kalendarzowego 2021 (roku budżetowego 2022) i roku kalendarzowego 2022 (roku budżetowego 2023).
(30) Aby umożliwić Komisji określenie pułapów budżetowych zgodnie z art. 22 ust. 1, art. 36 ust. 4, art. 42 ust. 2, art. 49 ust. 2, art. 51 ust. 4 i art. 53 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013, niezbędne jest, aby państwa członkowskie powiadamiały o swoich decyzjach dotyczących przydziałów środków finansowych w podziale na systemy na rok kalendarzowy 2021 do dnia 19 lutego 2021 r. oraz na rok kalendarzowy 2022 do dnia 1 sierpnia 2021 r.
(31) Art. 22 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 przewiduje liniowe dostosowanie wartości uprawnień do płatności w przypadku zmiany pułapu dla systemu płatności podstawowej między jednym rokiem a kolejnym w wyniku niektórych decyzji podjętych przez państwa członkowskie i mających wpływ na pułap systemu płatności podstawowej. Przedłużenie obowiązywania załącznika II do tego rozporządzenia, który dotyczy pułapów krajowych, na okres po roku kalendarzowym 2020, oraz ewentualne coroczne zmiany po tej dacie mogłyby mieć wpływ na pułap systemu płatności podstawowej. W związku z tym, aby państwa członkowskie mogły wywiązać się z ustanowionego w art. 22 ust. 4 tego rozporządzenia obowiązku, zgodnie z którym suma wartości uprawnień do płatności i rezerw musi być równa pułapowi systemu płatności podstawowej, należy przewidzieć liniowe dostosowanie, aby dostosować się do przedłużenia obowiązywania załącznika II do tego rozporządzenia lub do zmian w tym załączniku w okresie przejściowym. Ponadto, aby zapewnić państwom członkowskim większą elastyczność, należy umożliwić im dostosowanie wartości uprawnień do płatności lub rezerwy, w miarę możliwości z różnymi współczynnikami korygującymi.
(32) Zgodnie z obecnymi ramami prawnymi państwa członkowskie powiadomiły w 2014 r. o swoich decyzjach obejmujących okres do roku kalendarzowego 2020 i dotyczących podziału między regiony rocznego pułapu krajowego dla systemu płatności podstawowej oraz ewentualnych stopniowych zmian rocznych w odniesieniu do okresu objętego rozporządzeniem (UE) nr 1307/2013. Konieczne jest, aby państwa członkowskie powiadamiały o tych decyzjach również w odniesieniu do lat kalendarzowych 2021 i 2022.
(33) Mechanizm ujednolicania wewnętrznego to podstawowy proces służący bardziej sprawiedliwemu rozdziałowi między rolników bezpośredniego wsparcia dochodu. Znaczące różnice indywidualne oparte na starych danych historycznych stają się coraz trudniejsze do uzasadnienia. W rozporządzeniu (UE) nr 1307/2013 podstawowy model ujednolicania wewnętrznego polega na stosowaniu przez państwa członkowskie jednolitej stawki zryczałtowanej dla wszystkich uprawnień do płatności, na poziomie krajowym lub regionalnym, począwszy od 2015 r. Jednakże w celu zapewnienia płynniejszego przejścia do jednolitej wartości wprowadzono odstępstwo umożliwiające państwom członkowskim różnicowanie wartości uprawnień do płatności przez zastosowanie częściowego ujednolicania, zwanego również "modelem tunelowym", w latach 2015-2019. Niektóre państwa członkowskie skorzystały z tego odstępstwa. Aby kontynuować proces zmierzający do bardziej sprawiedliwego rozdziału płatności bezpośrednich, państwa członkowskie powinny mieć możliwość dalszej konwergencji w kierunku średniej krajowej lub regionalnej po 2019 r. zamiast zmierzać do jednolitej stawki zryczałtowanej lub zachowywania wartości uprawnień na poziomie z 2019 r. Ta przewidziana dla państw członkowskich możliwość powinna zatem mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2021 r. Państwa członkowskie powinny co roku powiadamiać Komisję o swojej decyzji dotyczącej kolejnego roku.
(34) Przepisy rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 dotyczące dostosowania wszystkich uprawnień do płatności zmieniane niniejszym rozporządzeniem powinny mieć zastosowanie z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2020 r., tak aby doprecyzować, że państwa członkowskie miały możliwość ujednolicania po 2019 r.
(35) W art. 30 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 przewidziano stopniowe roczne zmiany wartości uprawnień do płatności przydzielonych z rezerwy, aby odzwierciedlić etapy roczne pułapu krajowego określonego w załączniku II do tego rozporządzenia, odzwierciedlające wieloletnie charakter zarządzania rezerwą. Przepisy te należy dostosować, aby uwzględnić możliwość zarówno zmiany wartości wszystkich przydzielonych uprawnień do płatności, jak i rezerwy, w celu dostosowania się do zmiany kwoty określonej w załączniku II do tego rozporządzenia między dwoma latami. W państwach członkowskich, które decydują o kontynuacji ujednolicania wewnętrznego, to ujednolicanie wewnętrzne jest wdrażane corocznie. W odniesieniu do lat kalendarzowych 2020, 2021 i 2022 w roku przydziału konieczne jest ustalenie jedynie wartości uprawnień do płatności za bieżący rok. Wartość jednostkową uprawnień do płatności, które mają zostać przydzielone z rezerwy w danym roku, należy obliczać po ewentualnym dostosowaniu rezerwy zgodnie z art. 22 ust. 5 tego rozporządzenia. W każdym kolejnym roku wartość uprawnień do płatności przydzielonych z rezerwy powinna zostać dostosowana zgodnie z art. 22 ust. 5 tego rozporządzenia.
(36) Art. 36 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 przewiduje stosowanie systemu jednolitej płatności obszarowej do dnia 31 grudnia 2020 r. Należy zezwolić na przedłużenie stosowania systemu jednolitej płatności obszarowej w latach 2021 i 2022.
(37) Ze względu na to, że zmiana załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 1307/2013, określona w niniejszym rozporządzeniu, wejdzie w życie zbyt późno, aby państwa członkowskie mogły dotrzymać pierwotnego terminu dotyczącego niektórych obowiązków powiadamiania w 2020 r., należy przesunąć termin podejmowania przez państwa członkowskie decyzji o wprowadzeniu po raz pierwszy płatności redystrybucyjnej od roku 2021 lub 2022 oraz powiadamiania Komisji o tej decyzji. Termin ten powinien przypadać w tym samym czasie, co termin dla decyzji dotyczących elastyczności między filarami.
(38) Na mocy art. 37 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 państwa członkowskie stosujące system jednolitej płatności obszarowej mogą podjąć decyzję o przyznaniu przejściowego wsparcia krajowego w latach 2015-2020, aby uniknąć nagłego i znacznego zmniejszenia wsparcia w sektorach, które korzystały z przejściowego wsparcia krajowego do 2014 r. W celu zapewnienia, aby w okresie przejściowym takie wsparcie w dalszym ciągu spełniało swoje zadanie wspierania dochodów rolników w tych konkretnych sektorach, należy ustanowić przepis umożliwiający dalsze udzielanie tego wsparcia na tych samych warunkach i w ramach tych samych ograniczeń, jak w okresie 2015-2020.
(39) Mając na uwadze pewność prawa, należy sprecyzować, że art. 41 i 42 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 umożliwiają państwom członkowskim coroczne dokonywanie przeglądu ich decyzji dotyczących płatności redystrybucyjnej. Termin dokonania przeglądu mający zastosowanie w latach 2021 i 2022 powinien przypadać w tym samym czasie, co termin dla decyzji dotyczących elastyczności między filarami.
(40) Art. 52 ust. 10 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 uprawnia Komisję do przyjmowania aktów delegowanych zezwalających państwom członkowskim na podejmowanie decyzji o tym, aby dobrowolne wsparcie związane z produkcją mogło być nadal wypłacane do 2020 r. na podstawie jednostek produkcyjnych, w odniesieniu do których takie wsparcie przyznano we wcześniejszym okresie referencyjnym. Uprawnienie to ma na celu zapewnienie jak największej spójności między systemami unijnymi skierowanymi do sektorów, w których mogą wystąpić strukturalne zakłócenia równowagi na rynku. Należy zatem przedłużyć okres obowiązywania tego uprawnienia, aby obejmowało również lata 2021 i 2022.
(41) Ze względu na to, że zmiana załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 1307/2013, określona w niniejszym rozporządzeniu, wejdzie w życie zbyt późno, aby państwa członkowskie mogły dotrzymać pierwotnego terminu dotyczącego niektórych obowiązków powiadamiania w 2020 r., należy przesunąć termin podejmowania przez państwa członkowskie decyzji o wprowadzeniu po raz pierwszy dobrowolnego wsparcia związanego z produkcją od roku 2021 lub 2022 oraz powiadamiania Komisji o tej decyzji. Termin ten powinien przypadać w tym samym czasie, co termin dla decyzji dotyczących elastyczności między filarami. Podobnie termin podejmowania przez państwa członkowskie decyzji o dalszym przyznawaniu dobrowolnego wsparcia związanego z produkcją lub o jego zaprzestaniu w latach 2021 i 2022 oraz powiadamiania Komisji o tej decyzji należy przesunąć tak, aby przypadał w tym samym dniu.
(42) Art. 54 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 określa elementy przekazywanych przez państwa członkowskie powiadomień dotyczących dobrowolnego wsparcia związanego z produkcją. Należy sprecyzować, że te powiadomienia dotyczące lat kalendarzowych 2021 i 2022 powinny obejmować wartość procentową pułapu krajowego wykorzystywaną do sfinansowania tego wsparcia w latach 2021 i 2022.
(43) Rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 określa zasady wspólnej organizacji rynków rolnych i obejmuje niektóre systemy pomocy. Wnioski ustawodawcze Komisji dotyczące WPR po 2020 r. przewidywały, że te systemy pomocy mają zostać włączone do przyszłych planów strategicznych WPR państw członkowskich. Aby zapewnić płynne włączenie tych systemów pomocy do przyszłej WPR, należy ustanowić przepisy dotyczące czasu trwania każdego z tym systemów pomocy, w przypadku gdy ich przedłużenie ma nastąpić w okresie przejściowym. W związku z tym, jeżeli chodzi o system pomocy w sektorze oliwy z oliwek i oliwek stołowych, po zakończeniu istniejących programów prac sporządzonych na okres od dnia 1 kwietnia 2018 r. do dnia 31 marca 2021 r. należy wprowadzić nowe programy prac na okres od dnia 1 kwietnia 2021 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. Istniejące programy operacyjne w sektorze owoców i warzyw, które są realizowane przez okres krótszy niż maksymalny okres pięciu lat, mogą zostać przedłużone najpóźniej do dnia 31 grudnia 2022 r. Nowe programy operacyjne w sektorze owoców i warzyw powinny być zatwierdzone jedynie na okres wynoszący maksymalnie trzy lata. Istniejące programy krajowe dla sektora pszczelarstwa sporządzone na okres od dnia 1 sierpnia 2019 r. do dnia 31 lipca 2022 r. powinny zostać przedłużone do dnia 31 grudnia 2022 r.
(44) Kryzys spowodowany pandemią COVID-19 w dużej mierze uniemożliwił plantatorom winorośli posiadającym zezwolenia na nowe lub ponowne nasadzenia, które wygasają w 2020 r., wykorzystanie tych zezwoleń zgodnie z planami w ostatnim roku ich ważności. Aby uniknąć utraty tych zezwoleń oraz zmniejszyć ryzyko pogorszenia warunków, na których trzeba by prowadzić nasadzenia, konieczne jest zezwolenie na przedłużenie okresu ważności zezwoleń na nowe lub ponowne nasadzenia, które wygasają w 2020 r. Wszystkie zezwolenia na nowe lub ponowne nasadzenia, które wygasają w 2020 r., powinny zatem zostać przedłużone do dnia 31 grudnia 2021 r. Ponadto, bio- rąc pod uwagę zmiany w perspektywach rynkowych, posiadacze zezwoleń na nasadzenia, które wygasają w 2020 r., powinni mieć możliwość niewykorzystania tych zezwoleń bez podlegania karom administracyjnym.
(45) Zmienione niniejszym rozporządzeniem przepisy rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 dotyczące zezwoleń na nowe lub ponowne nasadzenia, które wygasają w 2020 r., ze względu zakłócenia wywołane pandemią COVID-19 i spowodowane nią trudności w korzystaniu z tych zezwoleń na nasadzenia, powinny mieć zastosowanie z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2020 r.
(46) W 2013 r. ustanowiono przepisy przejściowe w celu zapewnienia płynnego przejścia od poprzedniego systemu praw do sadzenia winorośli do nowego systemu zezwoleń na nasadzenia, w szczególności w celu uniknięcia nadmiernych nasadzeń przed rozpoczęciem stosowania tego nowego systemu. Ostateczny termin składania wniosków o przekształcenie praw do sadzenia w zezwolenia upływa w dniu 31 grudnia 2020 r. Osoby ubiegające się o zezwolenie muszą je jednak wykorzystać same, ponieważ nie są one zbywalne, inaczej niż w przypadku poprzednich praw do sadzenia. Ponadto od osób ubiegających się o zezwolenie można wymagać, aby dysponowały odpowiednim obszarem winnic, co może prowadzić do sytuacji, gdy właściciele praw do sadzenia nie zdążyli jeszcze nabyć odpowiednich obszarów winnic w celu wykorzystania zezwoleń, które miałyby być wynikiem przekształcenia należących do nich praw do sadzenia. Poważne skutki gospodarcze pandemii COVID-19 dla sektora wina doprowadziły do problemów plantatorów winorośli z przepływem środków pieniężnych oraz do niepewności co do przyszłego popytu na wino. Plantatorzy winorośli, którzy nadal posiadają prawa do sadzenia, nie powinni być zmuszani do podjęcia decyzji, czy chcą przekształcić swoje prawa do sadzenia w zezwolenia w momencie, gdy borykają się z wyjątkowymi trudnościami wynikającymi z kryzysu spowodowanego pandemią COVID-19, zwłaszcza że podlegaliby oni karze administracyjnej, gdyby nie wykorzystali swoich zezwoleń na nasadzenia będących wynikiem przekształcenia. Te państwa członkowskie, które umożliwiły plantatorom winorośli składanie wniosków o przekształcenie praw do sadzenia do dnia 31 grudnia 2020 r., powinny mieć zatem możliwość przedłużenia terminu składania takich wniosków do dnia 31 grudnia 2022 r. W związku z tym ostateczny termin ważności takich przekształconych zezwoleń powinien zostać dostosowany i powinien upływać w dniu 31 grudnia 2025 r.
(47) Na mocy art. 214a rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 Finlandia otrzymała możliwość przyznawania, pod pewnymi warunkami, pomocy krajowej w południowej części Finlandii do 2020 r., z zastrzeżeniem upoważnienia przez Komisję. Aby zapewnić ciągłość płatności tej pomocy w okresie przejściowym, należy utrzymać możliwość przyznawania tej pomocy krajowej na tych samych warunkach i w tych samych kwotach, co w 2020 r.
(48) Aby poprawić funkcjonowanie rynku oliwy z oliwek, państwa członkowskie powinny mieć możliwość podjęcia decyzji o wdrożeniu zasad wprowadzania do obrotu w celu regulowania podaży. Z zakresu takich decyzji powinny jednak zostać wyłączone praktyki, które mogłyby zakłócić konkurencję.
(49) Ostatnie wydarzenia pokazały, że rolnicy są coraz częściej narażeni na ryzyko zmienności dochodów, częściowo na skutek działania sił rynkowych, a częściowo w związku z ekstremalnymi zdarzeniami pogodowymi oraz częstymi kryzysami sanitarnymi i fitosanitarnymi mającymi wpływ na pogłowie zwierząt gospodarskich i aktywa agronomiczne w Unii. W celu złagodzenia skutków zmienności dochodów poprzez zachęcenie rolników do oszczędzania w dobrych latach, aby byli w stanie poradzić sobie w latach gorszych, krajowe środki podatkowe, w ramach których podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym stosowaną w odniesieniu do rolników wylicza się w oparciu o wieloletni okres, należy wyłączyć ze stosowania zasad pomocy państwa.
(50) Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie dalszego stosowania przepisów obecnych ram WPR oraz nieprzerwanego dokonywania płatności na rzecz rolników i innych beneficjentów, a tym samym zapewnienie przewidywalności i stabilności w okresie przejściowym, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działania możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(51) Do niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają horyzontalne przepisy finansowe przyjęte przez Parlament Europejski i Radę na podstawie art. 322 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Przepisy te, ustanowione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 13 , określają w szczególności procedurę ustanawiania i wykonywania budżetu w drodze dotacji, zamówień, nagród i wykonania pośredniego oraz przewidują kontrole wykonywania obowiązków przez podmioty upoważnione do działań finansowych. Przepisy przyjęte na podstawie art. 322 TFUE obejmują również ogólny system warunkowości służący ochronie budżetu Unii.
(52) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (UE) nr 1305/2013, (UE) nr 1306/2013, (UE) nr 1307/2013 oraz (UE) nr 1308/2013.
(53) Aby dodatkowe zasoby udostępniane na podstawie rozporządzenia EURI były dostępne od dnia 1 stycznia 2021 r., przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące wsparcia z EURI powinny mieć zastosowanie z mocą wsteczną od tego dnia.
(54) Mając na uwadze nadrzędną potrzebę natychmiastowego zapewnienia pewności prawa dla sektora rolnego w obecnej sytuacji, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
