a także mając na uwadze, co następuje:(1) Solidne wymogi ostrożnościowe stanowią integralną część warunków regulacyjnych, na których instytucje finansowe świadczą usługi w całej Unii. Firmy inwestycyjne wraz z instytucjami kredytowymi podlegają rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 4 oraz dyrektywie 2013/36/UE 5 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do ich traktowania ostrożnościowego i nadzoru ostrożnościowego, natomiast wymogi w zakresie udzielania im zezwoleń oraz inne dotyczące ich wymogi organizacyjne i wymogi w zakresie prowadzenia działalności określono w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE 6 .
(2) Istniejące systemy nadzoru ostrożnościowego ustanowione na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE w dużej mierze opierają się na kolejnych iteracjach międzynarodowych standardów regulacyjnych określonych przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego dla dużych grup bankowych i jedynie częściowo odnoszą się do szczególnych rodzajów ryzyk nieodłącznie związanych ze zróżnicowaną działalnością dużej liczby firm inwestycyjnych. Specyficzne słabości i rodzaje ryzyka właściwe dla tych firm inwestycyjnych powinny zatem w szczególny sposób zostać uwzględnione w odpowiednich i proporcjonalnych rozwiązaniach ostrożnościowych na poziomie Unii.
(3) Ryzyka, jakie firmy inwestycyjne same ponoszą i stwarzają dla swoich klientów oraz szerzej postrzeganych rynków, na których działają, zależą od charakteru i skali ich działalności, w tym tego, czy firmy inwestycyjne działają w charakterze pośredników dla swoich klientów i same nie są stroną zawieranych transakcji, czy też występują w charakterze zleceniodawców transakcji.
(4) Należyte wymogi ostrożnościowe powinny zapewniać, aby firmy inwestycyjne były zarządzane w sposób prawidłowy oraz zgodnie z najlepiej pojętym interesem ich klientów. Powinny one uwzględniać zdolność firm inwestycyjnych i ich klientów do podejmowania nadmiernego ryzyka oraz różne stopnie ryzyka podejmowanego i stwarzanego przez firmy inwestycyjne. Takie wymogi ostrożnościowe powinny również mieć na celu unikanie nakładania nadmiernego obciążenia administracyjnego na firmy inwestycyjne.
(5) Wiele wymogów ostrożnościowych wynikających z ram ustanowionych rozporządzeniem (UE) nr 575/2013 i dyrektywą 2013/36/UE opracowano w celu zaradzenia wspólnym rodzajom ryzyka, na jakie narażone są instytucje kredytowe. W związku z tym istniejące wymogi są w dużej mierze skalibrowane w taki sposób, aby zachować zdolność instytucji kredytowych do udzielania pożyczek niezależnie od fazy cyklu koniunkturalnego oraz aby chronić deponentów i podatników przed możliwą upadłością; nie uwzględniają one natomiast wszystkich poszczególnych profili ryzyka firm inwestycyjnych. Firmy inwestycyjne nie posiadają dużych detalicznych i korporacyjnych portfeli kredytowych oraz nie przyjmują depozytów. Prawdopodobieństwo, że ich upadłość może mieć szkodliwy wpływ na ogólną stabilność finansową, jest mniejsze niż w przypadku instytucji kredytowych. Ryzyko, na jakie jest narażona i jakie stwarza większość firm inwestycyjnych, znacznie różnią się zatem od ryzyka, na jakie są narażone i jakie stwarzają instytucje kredytowe, i różnice te należy wyraźnie odzwierciedlić w unijnych ramach ostrożnościowych.
(6) Wymogi ostrożnościowe, którym firmy inwestycyjne podlegają na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE oparte są na wymogach ostrożnościowych mających zastosowanie do instytucji kredytowych. Firmy inwestycyjne, których zakres zezwolenia ogranicza się do określonych usług inwestycyjnych nieobjętych zakresem obecnych ram ostrożnościowych, podlegają licznym zwolnieniom z tych wymogów. W tych zwolnieniach uznaje się, że te firmy inwestycyjne nie ponoszą ryzyka tego samego rodzaju co instytucje kredytowe. Firmy inwestycyjne prowadzące działalność wchodzącą w zakres obecnie obowiązujących ram ostrożnościowych i która obejmuje obrót instrumentami finansowymi w ograniczonym zakresie, podlegają odpowiednim wymogom przewidzianym w tych ramach w odniesieniu do kapitału, mogą jednak być objęte zwolnieniami w innych obszarach, takich jak płynność, duże ekspozycje i dźwignia finansowa. Firmy inwestycyjne, których zakres zezwolenia nie podlega tym ograniczeniom, podlegają tym samym wymogom ostrożnościowym co instytucje kredytowe.
(7) Obrót instrumentami finansowymi zarówno do celów zarządzania ryzykiem, zabezpieczania lub zarządzania płynnością, jak i zajmowania pozycji w oczekiwaniu na pożądaną zmianę wartości instrumentów w czasie, stanowi działalność, którą podjąć mogą zarówno instytucje kredytowe, jak i firmy inwestycyjne uprawnione do zawierania transakcji na własny rachunek i która jest już objęta ramami ostrożnościowymi ustanowionymi na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE. Aby uniknąć nierównych warunków działania, które mogłyby prowadzić do arbitrażu regulacyjnego między instytucjami kredytowymi oraz firmami inwestycyjnymi w tym obszarze, wymogi w zakresie funduszy własnych wynikające z tych przepisów dotyczących tego ryzyka powinny zatem nadal mieć zastosowanie również do tych firm inwestycyjnych. Ekspozycje tych firm inwestycyjnych wobec kontrahentów transakcyjnych w ramach określonych transakcji i odpowiadające im wymogi w zakresie funduszy własnych są również objęte przepisami, a zatem powinny nadal mieć zastosowanie do firm inwestycyjnych w uproszczonej formie. Ponadto przepisy dotyczące dużych ekspozycji w obecnie obowiązujących ramach ostrożnościowych mają znaczenie również wówczas, gdy ekspozycje z tytułu transakcji tych firm inwestycyjnych wobec poszczególnych kontrahentów są szczególnie duże, prowadząc tym samym do powstania nadmiernie skoncentrowanego źródła ryzyka dla firmy inwestycyjnej z tytułu niewykonania zobowiązania przez kontrahenta. Przepisy powinny zatem również nadal mieć zastosowanie do firm inwestycyjnych w uproszczonej formie.
(8) Rozbieżności w stosowaniu istniejących ram ostrożnościowych w poszczególnych państwach członkowskich zagrażają równym warunkom działania dla firm inwestycyjnych w Unii. Rozbieżności te wynikają z ogólnej złożoności stosowania tych ram wobec różnych firm inwestycyjnych w zależności od świadczonych przez nie usług, w przypadku gdy niektóre organy krajowe dostosowują lub usprawniają takie stosowanie w prawie krajowym lub w praktykach krajowych. Biorąc pod uwagę, że istniejące ramy ostrożnościowe nie uwzględniają wszystkich ryzyk, na jakie są narażone i jakie stwarzają niektóre rodzaje firm inwestycyjnych, w odniesieniu do określonych firm inwestycyjnych w niektórych państwach członkowskich stosowane są istotne narzuty kapitałowe. Należy ustanowić jednolite przepisy uwzględniające te ryzyka w celu zapewnienia zharmonizowanego nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi w całej Unii.
(9) Konieczny jest zatem szczególny system nadzoru ostrożnościowego dla firm inwestycyjnych niemających znaczenia systemowego za względu na ich wielkość i ich wzajemne powiązania z innymi podmiotami finansowymi i gospodarczymi. Firmy inwestycyjne o znaczeniu systemowym powinny jednak nadal podlegać istniejącym ramom ostrożnościowym ustanowionym na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE. Te firmy inwestycyjne są podzbiorem firm inwestycyjnych, do których mają obecnie zastosowanie ramy ustanowione rozporządzeniem (UE) nr 575/2013 i dyrektywą 2013/36/UE i które nie korzystają ze specjalnych wyłączeń z któregokolwiek z głównych wymogów określonych w tych aktach. Największe i najbardziej wzajemnie powiązane firmy inwestycyjne mają modele biznesowe i profile ryzyka podobne do modeli biznesowych i profili ryzyka istotnych instytucji kredytowych. Świadczą one usługi podobne do usług bankowych oraz zapewniają zabezpieczenie przed ryzykiem na znaczną skalę. Co więcej, firmy inwestycyjne o znaczeniu systemowym są wystarczająco duże, aby stanowić zagrożenie dla stabilnego i prawidłowego funkcjonowania rynków finansowych na równi z dużymi instytucjami kredytowymi, oraz mają modele biznesowe i profile ryzyka, które stanowią takie zagrożenie. W związku z tym te firmy inwestycyjne powinny nadal podlegać przepisom określonym w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 i dyrektywie 2013/36/UE.
(10) Szczególny system nadzoru ostrożnościowego dla firm inwestycyjnych, które ze względu na swoją wielkość i wzajemne powiązania z innymi podmiotami finansowymi i gospodarczymi nie są uznawane za mające znaczenie systemowe, powinien zatem uwzględniać szczególne praktyki biznesowe różnych rodzajów firm inwestycyjnych. Firmy inwestycyjne charakteryzujące się najwyższym prawdopodobieństwem generowania ryzyka dla klientów, rynków lub prawidłowego funkcjonowania firm inwestycyjnych powinny w szczególności podlegać jasnym i skutecznym wymogom ostrożnościowym dostosowanym do tych szczególnych rodzajów ryzyk. Te wymogi ostrożnościowe powinny być dostosowane w sposób proporcjonalny do rodzaju firmy inwestycyjnej i najlepiej pojętego interesu klientów tego rodzaju firmy inwestycyjnej oraz powinny uwzględniać konieczność wspierania sprawnego i prawidłowego funkcjonowania rynków, na których działa ten rodzaj firm inwestycyjnych. Powinny one ograniczać ryzyko w zidentyfikowanych obszarach i pomóc w zapewnieniu, aby w przypadku upadłości firmy inwestycyjnej można było ją zlikwidować w uporządkowany sposób przy minimalnym zakłóceniu stabilności rynków finansowych.
(11) Przewidziany w niniejszym rozporządzeniu system nie powinien mieć wpływu na obowiązki publikowania notowań i ciągłej obecności na rynku, który spoczywa na wyznaczonych animatorach rynku w systemach obrotu na podstawie dyrektywy 2014/65/UE.
(12) System nadzoru ostrożnościowego dla firm inwestycyjnych, które ze względu na swoją wielkość i wzajemne powiązania z innymi podmiotami finansowymi i gospodarczymi nie są uznawane za mające znaczenie systemowe, powinien mieć zastosowanie do każdej z firm inwestycyjnych na zasadzie indywidualnej. Aby jednak ułatwić stosowanie wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych w Unii, które są częścią grup bankowych, w celu uniknięcia zakłóceń niektórych modeli biznesowych, których ryzyka są już objęte zastosowaniem przepisów ostrożnościowych, firmom inwestycyjnym należy zezwolić na stosowanie wymogów rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE, w stosownych przypadkach, z zastrzeżeniem zatwierdzenia przez właściwe organy, o ile ich decyzja nie jest podyktowana celami arbitrażu regulacyjnego. Ponadto, ze względu na to, że ryzyka ponoszone przez małe i niepowiązane wzajemnie firmy inwestycyjne są w znacznej mierze ograniczone, należy umożliwić tym firmom skorzystanie ze zwolnienia z określonych wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych, w przypadku gdy wchodzą one w skład grupy bankowej lub grupy firm inwestycyjnych mającej siedzibę główną i podlegającej nadzorowi na zasadzie skonsolidowanej na mocy - stosownie do przypadku - rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz dyrektywy 2013/36/UE lub na mocy niniejszego rozporządzenia i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 7 , w tym samym państwie członkowskim, ponieważ te ramy ostrożnościowe powinny odpowiednio pokrywać te ryzyka w takich przypadkach. Aby odzwierciedlić istniejące traktowanie grup firm inwestycyjnych na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE, w przypadku firm inwestycyjnych, lub w przypadku gdy nie ma zastosowania konsolidacja na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013, jednostka dominująca w takich grupach powinna być zobowiązana do spełnienia wymogów niniejszego rozporządzenia w oparciu o skonsolidowaną sytuację grupy. Alternatywnie, zamiast konsolidacji ostrożnościowej, w przypadku gdy takie grupy firm inwestycyjnych odzwierciedlają prostsze struktury i profile ryzyka, właściwe organy mogą zezwolić jednostce dominującej w grupie na posiadanie kapitału wystarczającego na pokrycie wartości księgowej jej udziałów w jednostkach zależnych. W przypadku gdy te małe i niepowiązane wzajemnie firmy inwestycyjne stanowią część grupy ubezpieczeniowej, powinny one również mieć możliwość skorzystania ze zwolnienia z wymogów dotyczących ujawniania informacji.
(13) Aby umożliwić firmom inwestycyjnym dalsze poleganie na ich obecnych funduszach własnych w celu spełnienia wymogów w zakresie funduszy własnych zgodnie z ramami ostrożnościowymi właściwymi dla firm inwestycyjnych, należy dostosować definicję i strukturę funduszy własnych do rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Obejmuje to pełne odliczenia pozycji bilansowych od funduszy własnych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013, takich jak aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego i posiadane instrumenty kapitałowe innych podmiotów sektora finansowego. Firmy inwestycyjne powinny jednak mieć możliwość wyłączenia nieistotnych instrumentów kapitałowych posiadanych w podmiotach sektora finansowego z odliczania, jeżeli są przeznaczone do obrotu, aby wspierać działalność animatora rynku w odniesieniu do tych instrumentów. Aby dostosować strukturę funduszy własnych do rozporządzenia (UE) nr 575/2013, odpowiednie współczynniki dla poszczególnych rodzajów funduszy własnych zostały odzwierciedlone w kontekście niniejszego rozporządzenia. W celu zapewnienia, aby wymogi były proporcjonalne do charakteru, zakresu i złożoności działalności firm inwestycyjnych oraz aby były łatwo dostępne dla firm inwestycyjnych w ramach niniejszego rozporządzenia, Komisja powinna dokonać przeglądu adekwatności dalszego dostosowania definicji i struktury funduszy własnych do definicji i struktury w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013.
(14) W celu zapewnienia, aby firmy inwestycyjne zawsze prowadziły działalność na podstawie poziomu funduszy własnych wymaganego do uzyskania zezwolenia, wszystkie firmy inwestycyjne powinny w każdym momencie spełniać stały minimalny wymóg kapitałowy równy poziomowi kapitału założycielskiego wymaganemu do uzyskania zezwolenia na świadczenie odpowiednich usług inwestycyjnych określonemu zgodnie z dyrektywą (UE) 2019/2034.
(15) Aby zapewnić proste stosowanie minimalnego wymogu w zakresie funduszy własnych nakładanego na małe i niepowiązane wzajemnie firmy inwestycyjne, powinny one posiadać fundusze własne równe ich stałemu minimalnemu wymogowi kapitałowemu lub jednej czwartej ich stałych kosztów pośrednich obliczonych na podstawie ich działalności w poprzednim roku, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa. Małe i niepowiązane wzajemnie firmy inwestycyjne, które wolą zachować dalej idącą ostrożność i uniknąć zjawiska nagłych spadków w przypadku reklasyfikacji, powinny mieć możliwość posiadania funduszy własnych o wartości przewyższającej wartości wymagane w niniejszym rozporządzeniu lub stosowania środków bardziej rygorystycznych niż przewidziane w niniejszym rozporządzeniu.
(16) Aby uwzględnić wyższe ryzyka, na jakie narażone są firmy inwestycyjne, które nie są małymi i niepowiązanymi wzajemnie firmami, minimalny wymóg w zakresie funduszy własnych dla takich firm powinien odpowiadać ich stałemu minimalnemu wymogowi kapitałowemu, jednej czwartej ich stałych kosztów pośrednich za poprzedni rok lub sumie ich wymogu na podstawie zestawu współczynników ryzyka dostosowanego do specyfiki firm inwestycyjnych ("współczynniki K"), za pomocą którego ustala się kapitał w odniesieniu do rodzajów ryzyk występujących w określonych obszarach działalności firm inwestycyjnych, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa.
(17) Firmy inwestycyjne powinny być uznawane za małe i niepowiązane wzajemnie do celów szczególnych wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych, jeżeli nie świadczą usług inwestycyjnych niosących ze sobą wysokie ryzyko dla klientów, rynków lub ich samych, a ich wielkość oznacza, że istnieje mniejsze prawdopodobieństwo, iż mogą one powodować rozległe negatywne skutki dla klientów i rynków jeśli urzeczywistni się ryzyko nieodłącznie związane z prowadzoną przez nie działalnością lub jeśli upadną. W związku z tym małe i niepowiązane wzajemnie firmy inwestycyjne należy zdefiniować jako firmy, które nie zawierają transakcji na własny rachunek lub nie ponoszą ryzyka z tytułu obrotu instrumentami finansowymi, nie przechowują żadnych aktywów ani środków pieniężnych klientów, posiadają aktywa zarządzane zarówno w ramach dyskrecjonalnego zarządzania portfelem, jak i w ramach niedyskrecjonalnych (doradczych) uzgodnień o wartości poniżej 1,2 mld EUR, obsługują codzienne zlecenia klientów o wartości poniżej 100 mln EUR w przypadku transakcji na rynku kasowym lub 1 mld EUR dziennie w przypadku instrumentów pochodnych oraz posiadają sumę bilansową mniejszą niż 100 mln EUR, łącznie z pozycjami pozabilansowymi, a łączne roczne dochody brutto ze świadczenia usług inwestycyjnych są mniejsze niż 30 mln EUR.
(18) Aby zapobiec arbitrażowi regulacyjnemu oraz ograniczyć zachęty dla firm inwestycyjnych do zmian organizacji swojej działalności w taki sposób, aby uniknąć przekroczenia progów, powyżej których nie kwalifikują się jako małe i niepowiązane wzajemnie firmy inwestycyjne, progi dotyczące zarządzanych aktywów, obsługiwanych zleceń klientów, wartości sumy bilansowej i łącznych rocznych dochodów brutto należy stosować w sposób łączny w odniesieniu do wszystkich firm inwestycyjnych należących do tej samej grupy. Pozostałe warunki, a mianowicie, czy firma inwestycyjna przechowuje środki pieniężne klienta, administruje aktywami klientów lub je zabezpiecza, lub czy prowadzi obrót instrumentami finansowymi i ponosi ryzyko rynkowe lub ryzyko kontrahenta, mają charakter binarny i nie pozostawiają miejsca na takie zmiany organizacji działalności, dlatego należy je oceniać na zasadzie indywidualnej. Aby na bieżąco uwzględniać zmieniające się modele biznesowe i rodzaje ryzyka, jakie się z nimi wiążą, te warunki i progi należy oceniać na koniec dnia, z wyjątkiem przechowywania środków pieniężnych klienta, który należy oceniać śróddziennie, oraz z wyjątkiem wartości sumy bilansowej i całkowitych rocznych dochodów brutto, które należy oceniać w oparciu o sytuację firmy inwestycyjnej na koniec poprzedniego roku obrachunkowego.
(19) Firma inwestycyjna, która przekracza progi regulacyjne lub nie spełnia pozostałych warunków, nie powinna być uznawana za małą i niepowiązaną wzajemnie oraz powinna podlegać wymogom dla innych firm inwestycyjnych, z zastrzeżeniem szczególnych przepisów przejściowych określonych w niniejszym rozporządzeniu. Powinno to zachęcić firmy inwestycyjne do planowania swojej działalności gospodarczej w taki sposób, aby wyraźnie kwalifikowały się one jako małe i niepowiązane wzajemnie firmy inwestycyjne. W przypadku firmy inwestycyjnej, która nie spełnia wymogów koniecznych do uznania ją za małą i niepowiązaną wzajemnie, przez co nie kwalifikuje się ona do objęcia takim sposobem traktowania, należy zapewnić fazę monitorowania w przypadku gdy firma inwestycyjna spełnia warunki i utrzymuje się poniżej odpowiednich progów przez co najmniej sześć kolejnych miesięcy.
(20) Wszystkie firmy inwestycyjne powinny obliczać swój wymóg w zakresie funduszy własnych przez odniesienie do zestawu współczynników K, które obejmują ryzyko dla klienta (RtC), ryzyko dla rynku (RtM) i ryzyko dla firmy (RtF). Współczynniki K w ramach RtC obejmują zarządzane aktywa klienta i bieżące doradztwo (K-AUM), przechowywane środki pieniężne klientów (K-CMH), aktywa zabezpieczone i objęte administrowaniem (K-ASA), oraz obsługiwane zlecenia klientów (K-COH).
(21) Współczynnik K w ramach RtM obejmuje pozycję ryzyka netto (K-NPR) zgodnie z przepisami dotyczącymi ryzyka rynkowego zawartymi w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 lub, w przypadku gdy zezwala na to właściwy organ danego rodzaju firm inwestycyjnych, które zawierają transakcje na własny rachunek za pośrednictwem członków rozliczających - na podstawie łącznych depozytów zabezpieczających wymaganych przez członka rozliczającego firmy inwestycyjnej (K-CMG). Firmy inwestycyjne powinny mieć możliwość jednoczesnego stosowania współczynników K‐ NPR i K-CMG na podstawie portfela.
(22) Współczynniki K w ramach RtF obejmują ekspozycję firmy inwestycyjnej na niewykonanie zobowiązania przez ich kontrahentów transakcyjnych (K-TCD) zgodnie z uproszczonymi przepisami dotyczącymi ryzyka kredytowego kontrahenta na podstawie rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, ryzyka koncentracji w dużych ekspozycjach firm inwestycyjnych wobec określonych kontrahentów na podstawie przepisów tego rozporządzenia dotyczących dużych ekspozycji w portfelu handlowym (K-CON) oraz ryzyk operacyjnych wynikających z dziennych przepływów transakcyjnych firmy inwestycyjnej (K-DTF).
(23) Całkowity wymóg w zakresie funduszy własnych w ramach współczynników K stanowi sumę wymogów dotyczących współczynników K w ramach RtC, RtM oraz RtF. Współczynniki K-AUM, K-ASA, K-CMH, K-COH i K-DTF odnoszą się do wolumenu działalności, której dotyczą poszczególne współczynniki K. Wolumeny na potrzeby współczynników K-CMH, K-ASA oraz K-DTF oblicza się na podstawie średniej kroczącej z dziewięciu poprzednich miesięcy. Wolumen na potrzeby współczynników K-COH oblicza się na podstawie średniej kroczącej z sześciu poprzednich miesięcy, natomiast na potrzeby współczynnika K-AUM - na podstawie średniej z 15 poprzednich miesięcy. Wolumeny te mnoży się przez odpowiadające im współczynniki określone w niniejszym rozporządzeniu, aby ustalić wymóg w zakresie funduszy własnych. Wymogi w zakresie funduszy własnych na potrzeby współczynnika K-NPR zaczerpnięto z rozporządzenia (UE) nr 575/2013, natomiast wymogi w zakresie funduszy własnych na potrzeby współczynników K-CON i K-TCD określa się poprzez uproszczone zastosowanie przewidzianych w tym rozporządzeniu stosownych wymogów w odniesieniu do - odpowiednio - sposobu traktowania dużych ekspozycji w portfelu handlowym oraz ryzyka kredytowego kontrahenta. Współczynnik K wynosi zero, jeżeli firma inwestycyjna nie podejmuje danego rodzaju działalności.
(24) Współczynniki K w ramach RtC są wskaźnikami obejmującymi obszary działalności firm inwestycyjnych, które w przypadku wystąpienia problemów mogą być źródłem szkody dla klientów. Współczynnik K-AUM obejmuje ryzyko wyrządzenia szkody klientom, które wynika z niewłaściwego dyskrecjonalnego zarządzania portfelami klientów lub wadliwego wykonania, oraz zapewnia gwarancje i korzyści dla klientów pod kątem ciągłości świadczenia usług w zakresie bieżącego zarządzania portfelem i doradztwa inwestycyjnego. Współczynnik K-ASA obejmuje ryzyko związane z zabezpieczaniem aktywów klienta i ich administrowaniem oraz zapewnia, aby firmy inwestycyjne posiadały kapitał proporcjonalny do wartości tych aktywów, niezależnie od tego, czy znajdują się one w ich własnym bilansie, czy na rachunkach osoby trzeciej. Współczynnik K-CMH obejmuje ryzyko związane z możliwością wystąpienia szkody, w przypadku gdy firma inwestycyjna przechowuje środki pieniężne swoich klientów, z uwzględnieniem tego, czy są one ujęte w jej własnym bilansie, czy na rachunkach osoby trzeciej, a uzgodnienia w ramach mających zastosowanie przepisów krajowych przewidują, że środki pieniężne klientów są zabezpieczone w przypadku upadłości, niewypłacalności lub rozpoczęcia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji danej firmy inwestycyjnej lub objęcia jej zarządem komisarycznym. Współczynnik K-CMH nie obejmuje środków pieniężnych klientów, które zdeponowano na rachunku bankowym (depozytariusza) w imieniu samego klienta, jeżeli firma inwestycyjna ma dostęp do tych środków pieniężnych klienta wskutek upoważnienia osoby trzeciej. Współczynnik K-COH obejmuje potencjalne ryzyko dla klientów firmy inwestycyjnej, która wykonuje ich zlecenia (w imieniu klienta, a nie w imieniu samej firmy inwestycyjnej) na przykład w ramach świadczonych klientom usług ograniczających się do realizacji składanych zleceń lub gdy firma inwestycyjna jest częścią łańcucha zleceń klientów.
(25) Współczynnik K obejmujący RtM, na jakie narażone są firmy inwestycyjne zawierające transakcje na własny rachunek, opiera się na zasadach dotyczących ryzyka rynkowego dla pozycji w instrumentach finansowych, walutach obcych oraz w towarach zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013. Pozwala to firmom inwestycyjnym na stosowanie metody standardowej, alternatywnej metody standardowej zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013, lub - opcjonalnie - modeli wewnętrznych, gdy te dwie ostatnie metody zaczynają mieć zastosowanie do instytucji kredytowych nie tylko do celów sprawozdawczych, ale także do celów wymogów w zakresie funduszy własnych. Tymczasowo a co najmniej w okresie pięciu lat po dniu rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, firmy inwestycyjne powinny stosować - do celów obliczenia swojego współczynnika K-NPR - ramy ryzyka rynkowego (metodę standardową lub, o ile ma to zastosowanie, metodę modeli wewnętrznych) na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Jeżeli przepisy określone w rozdziałach 1 a i 1b w części trzeciej tytuł IV rozporządzenia (UE) nr 575/2013 zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/876 8 nie będą miały zastosowania do instytucji kredytowych do celów wymogów w zakresie funduszy własnych, firmy inwestycyjne powinny nadal stosować do celów obliczenia współczynnika K-NPR wymogi określone w części trzeciej tytuł IV rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Alternatywnie, wymóg w zakresie funduszy własnych dla firm inwestycyjnych przeprowadzających operacje handlowe mających pozycje podlegające rozliczeniu może, z zastrzeżeniem zatwierdzenia przez właściwy organ i z zastrzeżeniem określonych warunków, być równy kwocie łącznych depozytów zabezpieczających wymaganych przez ich członka rozliczającego, pomnożonej przez ustalony mnożnik. Stosowanie współczynnika K-CMG powinno opierać się w głównej mierze na działalności handlowej firmy inwestycyjnej, objętej w całości lub w znacznej części tą metodą. Niemniej jednak właściwy organ danej firmy inwestycyjnej może również zezwolić firmie inwestycyjnej na częściowe stosowanie metody K-CMG, o ile ta metoda była stosowana względem wszystkich pozycji podlegających rozliczaniu lub obowiązkowi uzupełniania depozytu zabezpieczającego, a jedna z trzech metod alternatywnych dla współczynnika K‐ NPR jest stosowana względem portfeli, które nie podlegają rozliczaniu. W celu zapewnienia, aby wymogi były proporcjonalne do charakteru, zakresu i złożoności działalności firm inwestycyjnych oraz aby były one łatwo dostępne dla firm inwestycyjnych w ramach niniejszego rozporządzenia, każdy przegląd, który będzie miał później miejsce w odniesieniu do stosowania metod obliczania współczynników K, powinien objąć zasadność dalszego dostosowania obliczania współczynnika KNPR do przepisów dotyczących ryzyka rynkowego pozycji w portfelu handlowym w instrumentach finansowych, walutach obcych i w towarach zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013.
(26) W przypadku firm inwestycyjnych, które zawierają transakcje na własny rachunek, współczynniki K-TCD i K-CON w ramach RtF stanowią uproszczone zastosowanie przepisów określonych w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 dotyczących, odpowiednio, ryzyka kredytowego kontrahenta i ryzyka dużych ekspozycji. Współczynnik K-TCD obejmuje ryzyko dla firmy inwestycyjnej związane z kontrahentami będącymi stroną transakcji na instrumentach pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych i towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia, transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego, lub wszelkich innych transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych, a także ryzyko związane z odbiorcami pożyczek udzielonych przez firmę inwestycyjną na zasadzie pomocniczej w ramach usługi inwestycyjnej, którzy to kontrahenci i odbiorcy nie wykonują swoich zobowiązań, poprzez pomnożenie wartości ekspozycji na podstawie kosztu zastąpienia i narzutu z tytułu potencjalnej przyszłej ekspozycji przez współczynniki ryzyka na podstawie rozporządzenia (UE) nr 575/2013, z uwzględnieniem łagodzących skutków skutecznego kompensowania i wymiany zabezpieczenia. W celu dalszego dostosowania sposobu traktowania ryzyka kredytowego kontrahenta do rozporządzenia (UE) nr 575/2013, należy dodać również stały mnożnik wynoszący 1,2 oraz mnożnik korekty wyceny kredytowej (CVA) w celu odzwierciedlenia bieżącej wartości rynkowej ryzyka kredytowego kontrahenta dla firmy inwestycyjnej w określonych transakcjach. Współczynnik K-CON obejmuje ryzyko koncentracji w odniesieniu do indywidualnych lub silnie powiązanych kontrahentów z sektora prywatnego, wobec których firmy posiadają ekspozycje przekraczające 25 % ich funduszy własnych, lub szczególne alternatywne progi w odniesieniu do instytucji kredytowych lub innych firm inwestycyjnych, poprzez ustanowienie narzutu kapitałowego zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013 z tytułu nadmiernych ekspozycji powyżej tych limitów. Współczynnik K-DTF obejmuje z kolei ryzyka operacyjne dla firmy inwestycyjnej związane z dużymi wolumenami transakcji zawieranych na własny rachunek lub na rzecz klientów w jej własnym imieniu w ciągu jednego dnia, które mogłyby wynikać z nieodpowiednich lub zawodnych procedur wewnętrznych, błędów ludzkich i nieodpowiednich lub zawodnych systemów lub ze zdarzeń zewnętrznych, w oparciu o wartości referencyjne dziennych transakcji, skorygowane o okres pozostały do terminu zapadalności instrumentów pochodnych na stopę procentową w celu ograniczenia podwyższeń wymogów w zakresie funduszy własnych, w szczególności w przypadku kontraktów krótkoterminowych, gdy postrzegane ryzyka operacyjne są niższe.
(27) Wszystkie firmy inwestycyjne powinny monitorować i kontrolować swoje ryzyko koncentracji, w tym w odniesieniu do swoich klientów. Wyłącznie firmy inwestycyjne podlegające minimalnemu wymogowi w zakresie funduszy własnych w ramach współczynników K powinny jednak składać właściwym organom sprawozdania dotyczące swoich ryzyk koncentracji. W przypadku firm inwestycyjnych specjalizujących się w towarowych instrumentach pochodnych lub uprawnieniach do emisji lub bazujących na nich instrumentach pochodnych o dużych skoncentrowanych ekspozycjach wobec kontrahentów niefinansowych, limity dotyczące ryzyka koncentracji można przekroczyć bez dodatkowego kapitału w ramach współczynnika K-CON, o ile służą one do celów handlowych, celów zapewniania finansowania lub celów związanych z zarządzaniem ryzykiem.
(28) Wszystkie firmy inwestycyjne powinny posiadać procedury wewnętrzne w celu monitorowania swoich wymogów dotyczących płynności i zarządzania tymi wymogami. Celem tych procedur jest pomoc w zapewnieniu, aby firmy inwestycyjne mogły funkcjonować w uporządkowany sposób przez dłuższy czas, bez konieczności odkładania aktywów płynnych specjalnie na wypadek zaistnienia trudnej sytuacji. W tym celu wszystkie firmy inwestycyjne powinny w każdej chwili utrzymywać co najmniej jedną trzecią swojego wymogu dotyczącego stałych kosztów pośrednich w aktywach płynnych. Właściwe organy powinny mieć jednak możliwość zwolnienia małych i niepowiązanych wzajemnie firm inwestycyjnych z tego wymogu. Te aktywa płynne powinny być wysokiej jakości oraz powinny być dostosowane do aktywów płynnych wymienionych w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2015/61 9 , wraz z redukcjami wartości mającym zastosowanie do tych aktywów zgodnie z tym rozporządzeniem delegowanym. Aby uwzględnić różnicę dotyczącą profili płynności firm inwestycyjnych w porównaniu z instytucjami kredytowymi, wykaz odpowiednich aktywów płynnych należy uzupełnić o wolne od obciążeń własne środki pieniężne i depozyty krótkoterminowe firmy inwestycyjnej (które nie powinny obejmować jakichkolwiek środków pieniężnych klientów ani instrumentów finansowych należących do klientów) oraz o niektóre instrumenty finansowe, dla których istnieje płynny rynek. Jeżeli nie zostały zwolnione z wymogów dotyczących płynności, małe i niepowiązane wzajemnie firmy inwestycyjne, a także firmy inwestycyjne, które nie posiadają licencji na prowadzenie działalności handlowej lub działalności w zakresie gwarantowania emisji, mogłyby również uwzględniać jako aktywa płynne pozycje związane z należnościami z tytułu dostaw i usług oraz należnościami z tytułu opłat lub prowizji o terminie wymagalności wynoszącym maksymalnie 30 dni, pod warunkiem że pozycje te nie stanowią więcej niż jednej trzeciej minimalnego wymogu dotyczącego płynności, że nie zaliczono ich na poczet jakichkolwiek dodatkowych wymogów dotyczących płynności nałożonych przez właściwy organ oraz że podlegają one redukcji wartości w wysokości 50 %. W wyjątkowych okolicznościach należy zezwolić firmom inwestycyjnym na to, aby ich kapitał spadł poniżej wymaganych progów w wyniku spieniężenia aktywów płynnych w celu spełnienia wymogów dotyczących płynności, pod warunkiem że bezzwłocznie zgłoszą one ten fakt swojemu właściwemu organowi. Wszystkie gwarancje finansowe udzielone klientom, które mogą spowodować zwiększenie potrzeb w zakresie płynności w przypadku skorzystania z nich, powinny zmniejszać kwotę dostępnych aktywów płynnych o co najmniej 1,6 % całkowitej wartości tego rodzaju gwarancji. W celu zapewnienia, aby wymogi były proporcjonalne do charakteru, zakresu i złożoności działalności firm inwestycyjnych oraz aby były łatwo dostępne dla firm inwestycyjnych objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, należy następnie dokonać przeglądu adekwatności aktywów płynnych, które kwalifikują się do spełnienia minimalnego wymogu dotyczącego płynności, w tym przeglądu dalszego dostosowania do aktywów płynnych wymienionych w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2015/61, wraz z redukcjami wartości mającymi zastosowanie do tych aktywów na mocy tego rozporządzenia delegowanego.
(29) Proporcjonalne odpowiednie ramy sprawozdawczości do celów regulacyjnych należy opracować w powiązaniu z nowym systemem nadzoru ostrożnościowego oraz starannie dostosować je do działalności firm inwestycyjnych oraz wymogów ram ostrożnościowych. Wymogi dotyczące sprawozdawczości dla firm inwestycyjnych powinny dotyczyć poziomu i struktury ich funduszy własnych, ich wymogów w zakresie funduszy własnych, podstawy obliczania ich wymogów w zakresie funduszy własnych, ich profilu działalności oraz wielkości w odniesieniu do parametrów stosowanych do celów uznawania firm inwestycyjnych za małe i niepowiązane wzajemnie, ich wymogów dotyczących płynności oraz przestrzegania przez nie przepisów dotyczących ryzyka koncentracji. Małe i niepowiązane wzajemnie firmy inwestycyjne powinny być zwolnione z wymogu sprawozdawczości w zakresie ryzyka koncentracji oraz powinny być zobowiązane do składania sprawozdań na temat wymogów dotyczących płynności tylko wtedy, gdy takie wymogi mają do nich zastosowanie. Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 10 (EUNB) powinien opracować projekt wykonawczych standardów technicznych w celu doprecyzowania szczegółowych wzorów i zasad dotyczących tej sprawozdawczości do celów regulacyjnych oraz w celu określenia wzorów do celów ujawniania informacji. Standardy te powinny być proporcjonalne do skali i złożoności różnych firm inwestycyjnych oraz powinny w szczególności uwzględniać fakt, czy firmy inwestycyjne uznaje się za małe i niepowiązane wzajemnie.
(30) Aby zapewnić przejrzystość swoim inwestorom oraz szerzej postrzeganym rynkom, firmy inwestycyjne, których nie uznaje się za małe i niepowiązane wzajemnie, powinny podawać do wiadomości publicznej poziomy ich funduszy własnych, swoje wymogi w zakresie funduszy własnych, zasady zarządzania oraz polityki i praktyki w zakresie wynagrodzeń. Małe i niepowiązane wzajemnie firmy inwestycyjne nie powinny podlegać wymogom dotyczącym publicznego ujawniania informacji, z wyjątkiem sytuacji, w której emitują instrumenty dodatkowe w Tier I, aby zapewnić przejrzystość inwestorom inwestującym w te instrumenty.
(31) Firmy inwestycyjne powinny stosować polityki wynagrodzeń neutralne pod względem płci zgodnie z zasadą określoną w art. 157 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Należy również przedstawić pewne objaśnienia dotyczące ujawniania informacji na temat wynagrodzeń. Wymogi dotyczące ujawniania informacji na temat wynagrodzeń określone w niniejszym rozporządzeniu powinny być zgodne z celami przepisów dotyczących wynagrodzeń, w szczególności ustanowienia i utrzymywania - dla kategorii osób zatrudnionych, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka firm inwestycyjnych - polityk i praktyk w zakresie wynagrodzeń, spójnych z zasadami skutecznego zarządzania ryzykiem. Ponadto firmy inwestycyjne korzystające z odstępstwa od niektórych przepisów dotyczących wynagrodzeń powinny być zobowiązane do ujawniania informacji na temat takiego odstępstwa.
(32) W celu ułatwienia firmom inwestycyjnym sprawnego przejścia z wymogów przewidzianych w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 i dyrektywie 2013/36/UE na wymogi przewidziane w niniejszym rozporządzeniu i w dyrektywie (UE) 2019/2034 należy przewidzieć odpowiednie środki przejściowe. W szczególności przez okres pięciu lat od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia firmy inwestycyjne, których wymogi w zakresie funduszy własnych na podstawie niniejszego rozporządzenia wzrosłyby ponad dwukrotnie w porównaniu z ich wymogami w zakresie funduszy własnych na podstawie rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE, powinny mieć możliwość złagodzenia skutków potencjalnego podwyższenia wymogów poprzez ograniczenie wymogu w zakresie funduszy własnych do kwoty stanowiącej dwukrotność właściwego dla nich wymogu w zakresie funduszy własnych wynikającego z rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE.
(33) Aby nie stawiać nowych firm inwestycyjnych o podobnych profilach w niekorzystnej pozycji w stosunku do istniejących firm inwestycyjnych, firmy inwestycyjne, które nigdy nie podlegały wymogom w zakresie funduszy własnych na podstawie rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE, powinny mieć możliwość ograniczenia swoich wymogów w zakresie funduszy własnych wynikających z niniejszego rozporządzenia do kwoty stanowiącej dwukrotność ich wymogu dotyczącego stałych kosztów pośrednich na okres pięciu lat od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.
(34) Podobnie, firmy inwestycyjne, które podlegały wyłącznie wymogowi dotyczącemu kapitału założycielskiego na podstawie rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE i dla których wymogi w zakresie funduszy własnych wynikające z niniejszego rozporządzenia wzrosłyby ponad dwukrotnie w porównaniu z ich sytuacją na podstawie rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE, powinny mieć możliwość ograniczenia - przez pięć lat od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia - swojego wymogu w zakresie funduszy własnych wynikającego z niniejszego rozporządzenia do kwoty stanowiącej dwukrotność ich wymogu dotyczącego kapitału założycielskiego wynikającego z rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE, z wyjątkiem przedsiębiorstw miejscowych, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 zmienionego rozporządzeniem (UE) 2019/876, które powinny podlegać szczególnemu przejściowemu wymogowi w zakresie funduszy własnych odzwierciedlającemu ich wyższy poziom ryzyka. Dla celów proporcjonalności, szczególne przejściowe wymogi w zakresie funduszy własnych należy również przewidzieć dla mniejszych firm inwestycyjnych oraz tych firm inwestycyjnych, które świadczą ograniczoną gamę usług inwestycyjnych, w przypadku gdy nie skorzystałyby one z ograniczenia wymogów w zakresie funduszy własnych wynikających z niniejszego rozporządzenia do kwoty stanowiącej dwukrotność ich wymogów wynikających z rozporządzenia (UE) nr 575/2013 zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/630 11 i dyrektywy 2013/36/UE zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/878 12 , lecz ich wiążący wymóg w zakresie funduszy własnych na podstawie niniejszego rozporządzenia uległby podwyższeniu w porównaniu z ich sytuacją na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 zmienionego rozporządzeniem (UE) 2019/630.
(35) Te środki przejściowe powinny, w stosownych przypadkach, być również dostępne dla firm inwestycyjnych, o których mowa w art. 498 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w którym te firmy inwestycyjne zwolniono z wymogów w zakresie funduszy własnych przewidzianych w tym rozporządzeniu, natomiast wymogi dotyczące kapitału założycielskiego, którym podlegają te firmy inwestycyjne, uzależniono od usług inwestycyjnych, które świadczą, lub działalności inwestycyjnej, którą prowadzą. Przez pięć lat od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia ich wymogi w zakresie funduszy własnych na podstawie przepisów przejściowych niniejszego rozporządzenia powinny być obliczane z uwzględnieniem tych mających zastosowanie poziomów.
(36) Przez pięć lat od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia lub do dnia rozpoczęcia stosowania zmian przyjętych do rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE w odniesieniu do wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka rynkowego na podstawie rozdziałów 1a i 1b części trzeciej tytuł IV rozporządzenia (UE) nr 575/2013 zmienionego rozporządzeniem (UE) 2019/876, w zależności od tego, która z tych dat przypada później, firmy inwestycyjne podlegające odpowiednim przepisom niniejszego rozporządzenia powinny nadal obliczać swoje wymogi w zakresie funduszy własnych dla portfela handlowego zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013 zmienionym rozporządzeniem (UE) 2019/630.
(37) Największe firmy inwestycyjne świadczące kluczowe hurtowe usługi rynkowe i usługi bankowości inwestycyjnej (które zawierają na własny rachunek transakcje dotyczące instrumentów finansowych, gwarantują instrumenty finansowe lub dokonują subemisji instrumentów finansowych z gwarancją przejęcia emisji) posiadają modele biznesowe i profile ryzyka podobne do tych posiadanych przez znaczące instytucje kredytowe. W związku z prowadzoną przez nie działalnością firmy te są narażone na ryzyko kredytowe, głównie w postaci ryzyka kredytowego kontrahenta, a także na ryzyko rynkowe związane z pozycjami, które zajmują na własny rachunek, zarówno związanymi, jak i niezwiązanymi z ich klientami. W związku z tym stwarzają one ryzyko dla stabilności finansowej z uwagi na ich wielkość i znaczenie systemowe.
(38) Dodatkowe wyzwanie stanowi zapewnienie skutecznego nadzoru ostrożnościowego nad tymi dużymi firmami inwestycyjnymi ze strony właściwych organów krajowych. Chociaż największe firmy inwestycyjne świadczą transgraniczne usługi bankowości inwestycyjnej na znaczną skalę, podlegają one - jako firmy inwestycyjne - nadzorowi ostrożnościowemu sprawowanemu przez organy wyznaczone na mocy dyrektywy 2014/65/UE, które niekoniecznie są tymi samymi właściwymi organami, które wyznaczono na mocy dyrektywy 2013/36/UE. Może to prowadzić do nierównych warunków działania przy stosowaniu rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE w całej Unii oraz uniemożliwia to organom nadzoru uzyskanie pełnego obrazu sytuacji pod względem ostrożnościowym, który ma zasadnicze znaczenie dla skutecznego wyeliminowania ryzyka związanego z dużymi transgranicznymi firmami inwestycyjnymi. W związku z tym nadzór ostrożnościowy może stać się mniej skuteczny oraz może zakłócać konkurencję w Unii. Największym firmom inwestycyjnym należy zatem przyznać status instytucji kredytowych, aby stworzyć synergie związane z nadzorem nad transgraniczną działalnością na rynkach hurtowych w grupie porównywalnych podmiotów, promując równe warunki działania oraz umożliwiając spójny nadzór we wszystkich grupach.
(39) Te firmy inwestycyjne, stając się instytucjami kredytowymi, powinny zatem nadal podlegać rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 i dyrektywie 2013/36/UE oraz podlegać nadzorowi sprawowanemu przez właściwe organy instytucji kredytowych, w tym przez Europejski Bank Centralny w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego. Pozwoliłoby to zapewnić, aby nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi prowadzony był w spójny i skuteczny sposób oraz aby jednolity zbiór przepisów dotyczących usług finansowych stosowano w ten sam sposób do wszystkich instytucji kredytowych w świetle ich znaczenia systemowego. W celu zapobiegania arbitrażowi regulacyjnemu i zmniejszenia ryzyk obchodzenia przepisów właściwe organy powinny starać się zapobiegać sytuacjom, w których grupy o potencjalnym znaczeniu systemowym kształtowałyby swoją działalność w taki sposób, aby nie przekroczyć progów określonych w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, obchodząc tym samym obowiązek ubiegania się o zezwolenie jako instytucja kredytowa zgodnie z art. 8a dyrektywy 2013/36/UE.
(40) Dużym firmom inwestycyjnym przekształconym w instytucje kredytowe należy zezwolić na przyjmowanie od ludności depozytów pieniężnych lub innych środków finansowych podlegających zwrotowi oraz na udzielanie kredytów na ich własny rachunek wyłącznie po uzyskaniu przez nie zezwolenia na taką działalność zgodnie z dyrektywą 2013/36/UE. Prowadzenie wszelkiej takiej działalności, w tym przyjmowanie depozytów lub innych środków finansowych podlegających zwrotowi oraz udzielanie kredytów na ich własny rachunek, nie powinno być wymogiem niezbędnym dla przedsiębiorstw, aby uznać je za instytucje kredytowe. Zmiana definicji instytucji kredytowej wprowadzona niniejszym rozporządzeniem powinna zatem pozostawać bez uszczerbku dla krajowych systemów udzielania zezwoleń, wprowadzonych przez państwa członkowskie zgodnie z dyrektywami 2013/36/UE i (UE) 2019/2034, w tym wszelkich przepisów, które państwa członkowskie mogą uznać za odpowiednie w celu doprecyzowania rodzajów działalności, do której podejmowania uprawnione są duże firmy inwestycyjne objęte zmienioną definicją instytucji kredytowych.
(41) Ponadto sprawowany na zasadzie skonsolidowanej nadzór nad instytucjami kredytowymi ma na celu zapewnienie między innymi stabilności systemu finansowego, a żeby był on skuteczny, należy nim objąć wszystkie grupy, w tym również te, w których jednostkami dominującymi nie są instytucje kredytowe lub firmy inwestycyjne. Dlatego też wszystkie instytucje kredytowe, w tym również te, które uprzednio miały status firm inwestycyjnych, powinny podlegać przepisom regulującym nadzór nad jednostką dominującą sprawowany na zasadzie indywidualnej i skonsolidowanej przez właściwe organy na mocy tytułu VII rozdział 3 sekcja I dyrektywy 2013/36/UE.
(42) Ponadto możliwe jest, że duże firmy inwestycyjne, które nie mają znaczenia systemowego, ale zawierają transakcje na własny rachunek, gwarantują instrumenty finansowe lub dokonują subemisji instrumentów finansowych z gwarancją przejęcia emisji, posiadają modele biznesowe i profile ryzyka podobne do tych posiadanych przez inne instytucje o znaczeniu systemowym. Ze względu na ich wielkość i działalność możliwe jest, że takie firmy inwestycyjne stwarzają pewne ryzyka dla stabilności finansowej i, choć ich przekształcenia w instytucje kredytowe nie uznaje się za stosowne w świetle ich charakteru i złożoności, powinny one nadal podlegać takiemu samemu traktowaniu ostrożnościowemu jak instytucje kredytowe. W celu zapobiegania arbitrażowi regulacyjnemu i zmniejszenia ryzyka obchodzenia przepisów właściwe organy powinny także starać się zapobiegać sytuacjom, w których firmy inwestycyjne kształtują swoją działalność w taki sposób, aby nie przekroczyć progu 15 mld EUR związanego z całkowitą wartością aktywów na poziomie indywidualnym lub grupowym, lub aby nienależycie ograniczać swobodę uznaniową właściwych organów w zakresie poddawania firm inwestycyjnych wymogom rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz obowiązkowi spełniania wymogów ostrożnościowych określonych w dyrektywie 2013/36/UE zgodnie z art. 5 dyrektywy (UE) 2019/2034.
(43) Na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 13 wprowadzono zharmonizowany unijny system przyznawania firmom z państw trzecich, które świadczą usługi inwestycyjne lub prowadzą działalność inwestycyjną, dostępu do kwalifikujących się kontrahentów i klientów profesjonalnych mających siedzibę w Unii. Warunkiem uzyskania dostępu do rynku wewnętrznego jest przyjęcie przez Komisję decyzji o równoważności oraz rejestracja firmy z państwa trzeciego przez Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 14 (ESMA). Ważne jest, aby oceny równoważności dokonywano w oparciu o odpowiednie mające zastosowanie przepisy prawa Unii oraz aby funkcjonowały skuteczne narzędzia służące monitorowaniu spełniania warunków, na podstawie których przyjmuje się decyzję o równoważności. Z tych względów zarejestrowane firmy z państw trzecich należy zobowiązać do przekazywania ESMA co roku informacji na temat skali i zakresu usług świadczonych oraz działalności prowadzonej przez nie w Unii. Współpraca nadzorcza związana z monitorowaniem, egzekwowaniem i spełnianiem warunków równoważności również powinna zostać usprawniona.
(44) W celu zagwarantowania równych warunków działania oraz promowania przejrzystości unijnego rynku należy zmienić rozporządzenie (UE) nr 600/2014 w taki sposób, aby objąć kwotowania dokonywane przez podmioty systematycznie internalizujące transakcje, korzystniejsze ceny oraz ceny wykonania systemem minimalnej wielkości zmiany ceny bez względu na wielkość transakcji. W związku z tym regulacyjne standardy techniczne mające obecnie zastosowanie do systemu minimalnej wielkości zmiany ceny powinny mieć również zastosowanie do rozszerzonego zakresu stosowania rozporządzenia (UE) nr 600/2014.
(45) W celu zapewnienia ochrony inwestorów, a także integralności i stabilności rynków finansowych w Unii Komisja, przyjmując decyzję o równoważności, powinna uwzględniać potencjalne ryzyka stwarzane przez usługi i działalność, jakie firmy z danego państwa trzeciego mogą wykonywać w Unii po przyjęciu tej decyzji. Systemowe znaczenie tych firm należy oceniać w oparciu o kryteria takie jak prawdopodobna skala i zakres usług świadczonych i działalności prowadzonej przez firmy z danego państwa trzeciego. W tym samym celu Komisja powinna móc wziąć pod uwagę kwestię, czy dane państwo trzecie uznano za jurysdykcję niechętną współpracy do celów podatkowych zgodnie z odpowiednią polityką Unii lub za państwo trzecie wysokiego ryzyka na podstawie art. 9 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 15 . Komisja powinna uznawać określone wymogi ostrożnościowe, organizacyjne lub wymogi dotyczące prowadzenia działalności za równoważne wyłącznie wtedy, gdy osiągany jest taki sam skutek. Ponadto Komisja powinna móc, w stosownych przypadkach, przyjmować decyzje o równoważności ograniczone do określonych usług i określonej działalności lub kategorii usług i działalności, zgodnie z wykazem w sekcji A załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE.
(46) EUNB, przy udziale ESMA, wydał sprawozdanie oparte na dogłębnej analizie, zgromadzonych danych oraz konsultacjach w zakresie szczególnego systemu nadzoru ostrożnościowego dla wszystkich firm inwestycyjnych niemających znaczenia systemowego, które służy jako podstawa zmienionych ram ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych.
(47) W celu zapewnienia zharmonizowanego stosowania niniejszego rozporządzenia, EUNB powinien opracować projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia zakresu i metod konsolidacji ostrożnościowej grup firm inwestycyjnych, sposobu obliczania stałych kosztów pośrednich, obliczania współczynników K, określenia pojęcia "wyodrębnionych rachunków" w odniesieniu do środków pieniężnych klienta, dostosowania współczynników K-DTF w przypadku skrajnych warunków rynkowych, dokonywania obliczeń w celu ustalenia wymogów w zakresie funduszy własnych równych kwocie łącznych depozytów zabezpieczających wymaganych przez członków rozliczających, wzorów do celów podawania informacji do wiadomości publicznej, w tym w odniesieniu do polityki inwestycyjnej firm inwestycyjnych i sprawozdawczości do celów regulacyjnych, wymaganych na mocy niniejszego rozporządzenia, oraz informacji, które należy przekazywać właściwym organom dotyczących progów wymagania zezwoleń wobec instytucji kredytowej. Komisja powinna być uprawniona do uzupełnienia niniejszego rozporządzenia poprzez przyjmowanie regulacyjnych standardów technicznych opracowanych przez EUNB w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE oraz zgodnie z art. 10-14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. Komisja i EUNB powinny zapewniać, aby te regulacyjne standardy techniczne mogły być stosowane przez wszystkie firmy inwestycyjne, których to dotyczy, w sposób który jest proporcjonalny do charakteru, zakresu i złożoności tych firm inwestycyjnych i ich działalności.
(48) Komisja powinna być również uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych opracowanych przez EUNB i ESMA w drodze aktów wykonawczych zgodnie z art. 291 TFUE oraz zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 i art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.
(49) W celu zapewnienia jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia oraz uwzględnienia rozwoju rynków finansowych należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowanie aktów zgodnie z art. 290 TFUE w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia poprzez doprecyzowanie zawartych w nim definicji. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa 16 . W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.
(50) W celu zapewnienia pewności prawa oraz unikania dublowania się obecnych ram ostrożnościowych mających zastosowanie zarówno do instytucji kredytowych, jak i firm inwestycyjnych oraz ram ustanowionych niniejszym rozporządzeniem, należy wprowadzić zmiany do rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE w celu wyłączenia firm inwestycyjnych z zakresu ich stosowania. Firmy inwestycyjne wchodzące w skład grupy bankowej powinny jednak nadal podlegać tym przepisom rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE, które są istotne dla grupy bankowej, takim jak przepisy dotyczące pośredniej unijnej jednostki dominującej, o której mowa w art. 21b dyrektywy 2013/36/UE, oraz przepisy dotyczące konsolidacji ostrożnościowej określone w części pierwszej tytuł II rozdział 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.
(51) Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie skutecznych i proporcjonalnych ram ostrożnościowych w celu zapewnienia, aby firmy inwestycyjne posiadające zezwolenie na prowadzenie działalności w Unii działały w oparciu o solidne podstawy finansowe oraz były zarządzane w uporządkowany sposób, w tym w stosownych przypadkach w najlepiej pojętym interesie ich klientów, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego skalę i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
;
