a także mając na uwadze, co następuje:(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE 3 przewiduje procedury szczególne poboru podatku od wartości dodanej (VAT) od podatników niemających siedziby świadczących usługi telekomunikacyjne, nadawcze lub usługi świadczone drogą elektroniczną na rzecz osób niebędących podatnikami.
(2) Dyrektywa Rady 2009/132/WE 4 przewiduje zwolnienie z VAT w odniesieniu do importu małych przesyłek o nieznacznej wartości.
(3) W ocenie tych procedur szczególnych wprowadzonych w dniu 1 stycznia 2015 r. wskazano szereg obszarów wymagających poprawy. Po pierwsze, dla mikroprzedsiębiorstw mających siedzibę w państwie członkowskim i okazjonalnie świadczących takie usługi w innych państwach członkowskich należy zmniejszyć obciążenia związane z wymogiem przestrzegania obowiązków w zakresie VAT w państwach członkowskich innych niż ich państwo członkowskie siedziby. Należy zatem wprowadzić ogólnowspólnotowy próg, do którego świadczenie tych usług te nadal podlegałoby VAT w ich państwie członkowskim siedziby. Po drugie, bardzo uciążliwy jest obowiązek spełnienia wymogów w zakresie fakturowania, które to wymogi obowiązują we wszystkich państwach członkowskich, w których świadczone są usługi. W związku z tym, aby zminimalizować obciążenia dla przedsiębiorstw, zasadami dotyczącymi fakturowania powinny być przepisy mające zastosowanie w państwie członkowskim identyfikacji usługodawcy korzystającego z procedur szczególnych. Po trzecie, podatnicy niemający siedziby we Wspólnocie, ale zarejestrowani do celów VAT w państwie członkowskim (na przykład dlatego, że prowadzą w tym państwie członkowskim okazjonalne transakcje podlegające VAT) nie mogą korzystać ani z procedury szczególnej dla podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty, ani z procedury szczególnej dla podatników mających siedzibę na terytorium Wspólnoty. W związku z tym tacy podatnicy powinni być uprawnieni do korzystania z procedury szczególnej dla podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty.
(4) Ponadto ocena procedur szczególnych dla opodatkowania usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług świadczonych drogą elektroniczną wprowadzonych w dniu 1 stycznia 2015 r. wskazuje, że wymóg przedłożenia deklaracji VAT w terminie 20 dni od zakończenia okresu rozliczeniowego objętego deklaracją stanowi zbyt krótki termin, w szczególności w przypadku świadczenia usług za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej, interfejsu lub portalu, kiedy usługi świadczone za pośrednictwem takiej sieci, interfejsu lub portalu uznaje się za świadczone przez operatora sieci, interfejsu lub portalu, który to operator musi zebrać informacje do wypełniania deklaracji VAT od każdego usługodawcy. Ocena wykazała także, że wymóg wprowadzania korekt w deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy jest dla podatników bardzo uciążliwy, gdyż może się okazać, że będą oni musieli wielokrotnie przedkładać kilka deklaracji VAT za każdy kwartał. W związku z tym termin przedłożenia deklaracji VAT należy przedłużyć z 20 dni do końca miesiąca następującego po zakończeniu okresu rozliczeniowego, a podatnikom należy zezwolić na wprowadzanie korekt do poprzednich deklaracji VAT w kolejnej deklaracji zamiast w deklaracjach za okres rozliczeniowy, którego korekty dotyczą.
(5) Aby podatnicy świadczący usługi inne niż usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze lub usługi świadczone drogą elektroniczną na rzecz osób niebędących podatnikami nie musieli być identyfikowani do celów VAT w każdym poszczególnym państwie członkowskim, w którym usługi te podlegają VAT, państwa członkowskie powinny zezwolić podatnikom świadczącym takie usługi na korzystanie z systemu IT do rejestracji oraz do deklarowania i zapłaty VAT, umożliwiając im deklarowanie i zapłatę VAT od tych usług w jednym państwie członkowskim.
(6) Urzeczywistnienie rynku wewnętrznego, globalizacja i postęp technologiczny doprowadziły do gwałtownego wzrostu handlu elektronicznego, a co za tym idzie sprzedaży towarów na odległość - zarówno towarów dostarczanych z jednego państwa członkowskiego do innego, jak i z terytoriów trzecich lub państw trzecich do Wspólnoty. Należy dostosować do tych zmian stosowne przepisy dyrektyw 2006/112/WE i 2009/132/WE, uwzględniając zasadę opodatkowania w miejscu przeznaczenia, konieczność ochrony dochodów podatkowych państw członkowskich, stworzenia równych warunków działania dla zainteresowanych przedsiębiorstw i zminimalizowania ciążących na nich obciążeń. Procedurę szczególną dla usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług świadczonych drogą elektroniczną, które to usługi są świadczone przez podatników mających siedzibę na terytorium Wspólnoty, ale nieposiadających siedziby w państwie członkowskim konsumpcji, należy zatem rozszerzyć na wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość; należy ponadto wprowadzić podobną procedurę szczególną dla sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich. Aby jasno określić zakres środków mających zastosowanie do wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość i sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich, należy zdefiniować te pojęcia.
(7) Znacząca część sprzedaży towarów na odległość - zarówno dostarczanych z jednego państwa członkowskiego do drugiego, jak i z terytoriów trzecich lub państw trzecich do Wspólnoty - jest ułatwiana poprzez użycie elektronicznego interfejsu, takiego jak platforma handlowa, platforma, portal lub inne podobne środki, z częstym wykorzystaniem rozwiązań opartych na magazynach typu fulfilment (ang. fulfilment warehouses). Państwa członkowskie mogą wprawdzie postanowić, że osoba inna niż osoba zobowiązana do zapłaty VAT będzie solidarnie odpowiedzialna za zapłatę VAT w takich przypadkach, okazało się to jednak niewystarczające, by zapewnić skuteczny i efektywny pobór VAT. Aby osiągnąć ten cel i zmniejszyć obciążenie administracyjne dla sprzedawców, administracji podatkowych i konsumentów, konieczne jest zatem włączenie podatników, którzy ułatwiają sprzedaż towarów na odległość poprzez użycie takiego elektronicznego interfejsu, w proces poboru VAT z tytułu takiej sprzedaży poprzez wprowadzenie przepisu, zgodnie z którym uznaje się, że to ci podatnicy są osobami dokonującymi takiej sprzedaży. W przypadku sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich do Wspólnoty powyższe należy ograniczyć do sprzedaży towarów, które są wysyłane lub transportowane w przesyłkach o rzeczywistej wartości nieprzekraczającej 150 EUR, powyżej której wymagane jest pełne przywozowe zgłoszenie celne do potrzeb celnych.
(8) Przechowywanie ewidencji przez okres co najmniej dziesięciu lat w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług realizowanych przez podatników i ułatwianych poprzez użycie interfejsu elektronicznego, takiego jak platforma handlowa, platforma, portal lub podobne środki, jest konieczne, by wspomóc państwa członkowskie w sprawdzaniu, czy VAT z tytułu tych dostaw towarów i świadczenia usług został prawidłowo rozliczony. Okres dziesięciu lat jest zgodny z istniejącymi przepisami dotyczącymi przechowywania ewidencji. W przypadku gdy ewidencja obejmuje dane osobowe, powinna być ona zgodna z unijnymi przepisami dotyczącymi ochrony danych.
(9) Aby ograniczyć obciążenia dla przedsiębiorstw korzystających z procedury szczególnej dla wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość, należy znieść obowiązek wystawiania faktury w odniesieniu do takiej sprzedaży. Aby zapewnić takim przedsiębiorstwom pewność prawa, definicja tych dostaw towarów powinna wyraźnie wskazywać, że stosuje się ona także w przypadku, gdy towary są transportowane lub wysyłane na rzecz dostawcy, również wtedy gdy dostawca pośrednio uczestniczy w transporcie lub wysyłce tych towarów.
(10) Zakres stosowania procedury szczególnej dla sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich powinien być ograniczony do sprzedaży towarów o rzeczywistej wartości nieprzekraczającej 150 EUR, które są wysyłane bezpośrednio z terytorium trzeciego lub państwa trzeciego do nabywcy we Wspólnocie; powyżej tej wartości wymagane jest pełne przywozowe zgłoszenie celne do potrzeb celnych. Towary podlegające akcyzie należy wyłączyć z zakresu stosowania tej procedury, gdyż akcyza jest częścią podstawy opodatkowania na potrzeby VAT przy imporcie. Aby uniknąć podwójnego opodatkowania, należy wprowadzić zwolnienie z podatku od wartości dodanej przy imporcie towarów deklarowanych na mocy tej procedury szczególnej.
(11) Ponadto, aby uniknąć zakłócenia konkurencji pomiędzy dostawcami ze Wspólnoty i spoza niej oraz uniknąć uszczuplenia dochodów podatkowych, należy usunąć zwolnienie dla importu towarów w małych przesyłkach o nieznacznej wartości przewidziane w dyrektywie 2009/132/WE.
(12) Podatnik korzystający z procedury szczególnej dla sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich powinien mieć możliwość ustanowienia pośrednika mającego swoją siedzibę we Wspólnocie jako osoby zobowiązanej do zapłaty VAT i wypełnienia obowiązków określonych w procedurze szczególnej w imieniu tego podatnika i na jego rzecz.
(13) Aby chronić dochody podatkowe państw członkowskich, podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty korzystający z tej procedury szczególnej powinien mieć obowiązek ustanowienia pośrednika. Obowiązek ten nie powinien jednak mieć zastosowania, jeżeli podatnik ten ma siedzibę w państwie, z którym Unia zawarła porozumienie o wzajemnej pomocy.
(14) Aby zapewnić jednolite warunki wdrażania niniejszej dyrektywy w zakresie ustanowienia wykazu państw trzecich, z którymi Unia zawarła porozumienie o wzajemnej pomocy o zakresie zbliżonym do zakresu dyrektywy Rady 2010/24/UE 5 oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010 6 , należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 7 . Jako że ustanowienie wykazu państw trzecich jest bezpośrednio związane ze współpracą administracyjną w dziedzinie podatku od wartości dodanej, właściwym jest, by Komisję wspierał Stały Komitet Współpracy Administracyjnej utworzony na mocy art. 58 rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010.
(15) W związku z gwałtownym rozwojem handlu elektronicznego i wynikającym z tego wzrostem liczby małych przesyłek o rzeczywistej wartości nieprzekraczającej 150 EUR importowanych do Wspólnoty państwa członkowskie powinny systematycznie zezwalać na korzystanie z uregulowań szczególnych dotyczących deklarowania i zapłaty VAT z tytułu importu. Uregulowania te mogą być stosowane, kiedy nie korzysta się z procedury szczególnej dla sprzedaży na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich. W przypadku gdy państwo członkowskie importu nie przewiduje systematycznego stosowania stawek obniżonych VAT w ramach takiego uregulowania szczególnego, odbiorca końcowy powinien mieć możliwość wybrania standardowej procedury importowej w celu skorzystania z potencjalnej stawki obniżonej VAT.
(16) Data rozpoczęcia stosowania przepisów niniejszej dyrektywy powinna, w stosownych przypadkach, uwzględniać czas niezbędny na wprowadzenie środków koniecznych do wdrożenia niniejszej dyrektywy oraz czas potrzebny państwom członkowskim na dostosowanie swoich systemów informatycznych do rejestracji, deklarowania i zapłaty VAT.
(17) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie uproszczenie obowiązków w zakresie VAT, nie może być w wystarczającym stopniu osiągnięty przez państwa członkowskie i tym samym może być lepiej osiągnięty na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(18) Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających 8 państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy prawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.
(19) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 2006/112/WE i 2009/132/WE,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
1 Opinia wydana dnia 30 listopada 2017 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
2 Dz.U. C 345 z 13.10.2017, s. 79.
3 Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1).
4 Dyrektywa Rady 2009/132/WE z dnia 19 października 2009 r. określająca zakres stosowania art. 143 lit. b) i c) dyrektywy 2006/112/WE w odniesieniu do zwolnienia z podatku od wartości dodanej przy ostatecznym imporcie niektórych towarów (Dz.U. L 292 z 10.11.2009, s. 5).
5 Dyrektywa Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (Dz.U. L 84 z 31.3.2010, s. 1).
6 Rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 268 z 12.10.2010, s. 1).
7 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).
8 Dz.U. C 369 z 17.12.2011, s. 14.
* Dyrektywa Rady (UE) 2017/2455 z dnia 5 grudnia 2017 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE i dyrektywę 2009/132/WE w odniesieniu do niektórych obowiązków wynikających z podatku od wartości dodanej w przypadku świadczenia usług i sprzedaży towarów na odległość (Dz.U. L 348 z 29.12.2017, s. 7).
9 Art. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 1 decyzji nr 1109/2020 z dnia 20 lipca 2020 r. (Dz.U.UE.L.2020.244.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 18 sierpnia 2020 r.
10 Art. 2 pkt 7 zmieniony przez sprostowanie z dnia 2 lutego 2023 r. (Dz.U.UE.L.2023.30.37) zmieniającego nin. dyrektywę z dniem 18 stycznia 2018 r.
11 Art. 2 pkt 10 zmieniony przez sprostowanie z dnia 25 września 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.245.9/1).
12 Art. 2 pkt 30 zmieniony przez sprostowanie z dnia 22 maja 2018 r. (Dz.U.UE.L.2018.125.15/2).
* Dyrektywa Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (Dz.U. L 84 z 31.3.2010, s. 1).
13 Art. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 2 decyzji nr 1109/2020 z dnia 20 lipca 2020 r. (Dz.U.UE.L.2020.244.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 18 sierpnia 2020 r.
14 Art. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 3 decyzji nr 1109/2020 z dnia 20 lipca 2020 r. (Dz.U.UE.L.2020.244.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 18 sierpnia 2020 r.