a także mając na uwadze, co następuje:(1) Afrykański pomór świń jest jedną z najpoważniejszych chorób zakaźnych świń. Od 2014 r. na wschodniej granicy Unii wystąpiły ogniska tej choroby zarówno u dzikich zwierząt, jak i w gospodarstwach i aby ją zwalczyć, na poziomie Unii przyjęto surowe ograniczenia sanitarne.
(2) Aby zwiększyć ogólny poziom bioasekuracji na obszarze geograficznym, który jest w wysokim stopniu zagrożony afrykańskim pomorem świń, i uniknąć wystąpienia nowych ognisk w gospodarstwach, w drodze rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 5 lipca 2017 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie środków podejmowanych w związku z wystąpieniem afrykańskiego pomoru świń 2 Polska ustanowiła dla gospodarstw nowe wymogi krajowe, które wykraczają poza istniejące wymogi unijne. Nowe wymogi dotyczą w szczególności obsługi i karmienia zwierząt, budowy i dezynfekcji gospodarstw oraz kontroli dostępu do nich. Niektóre gospodarstwa będą zmuszone do zaprzestania produkcji wieprzowiny w terminie określonym przez polskie władze.
(3) Rynek wieprzowiny na poziomie krajowym i unijnym poważnie ucierpiał z powodu ograniczeń sanitarnych wprowadzonych w następstwie ognisk afrykańskiego pomoru świń; w związku z tym w ostatnim czasie przyjęto nadzwyczajne środki rynkowe zgodnie z art. 220 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Ponadto, biorąc pod uwagę dużą zależność unijnego sektora wieprzowiny od wywozu, dalsze przypadki afrykańskiego pomoru świń w gospodarstwach mogłyby poważnie zdestabilizować rynek, gdyby miały zostać wprowadzone ograniczenia w handlu.
(4) W związku z tym środki dobrowolnie przyjęte przez Polskę są konieczne, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia dalszych przypadków afrykańskiego pomoru świń, a w rezultacie środki te przyczynią się ostatecznie do stabilności unijnego rynku wieprzowiny w przyszłości.
(5) Ponieważ większość ognisk afrykańskiego pomoru świń w gospodarstwach na terytorium Polski wystąpiło w gospodarstwach utrzymujących niewielką liczbę świń, a w strefach zagrożonych 50 % gospodarstw posiada mniej niż 10 świń a 90 % - posiada mniej niż 50 świń, szczególnie pożądane i w interesie Unii jest, aby Polska zastosowała wobec takich gospodarstw wspomniane środki. Gospodarstwa te nie mogą jednak ponosić ciężaru i kosztów związanych ze spełnieniem nowych wymogów, gdyż zastosowanie się do tych wymogów zmusi je w większości wypadków do zaprzestania produkcji wieprzowiny, co oznacza, że producenci, których to dotyczy, zostaną w przyszłości pozbawieni znacznej części swoich dochodów.
(6) To, że w interesie Unii jest, z perspektywy stabilności unijnego rynku, aby nowe polskie środki miały zastosowanie dokładnie do tych gospodarstw, które utracą dochody w wyniku odnośnych wymogów, stanowi szczególny problem w rozumieniu art. 221 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Ten szczególny problem nie może zostać rozwiązany za pomocą środków wprowadzonych na podstawie art. 219 lub 220 tego rozporządzenia. Z jednej strony nie jest on konkretnie związany z istniejącym zakłóceniem na rynku lub bezpośrednim zagrożeniem wystąpienia takiego zakłócenia. Z drugiej strony polskie środki nie przewidują ograniczeń w handlu, o których mowa w art. 220 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, i nie mają na celu bezpośredniego zwalczania rozprzestrzeniania się istniejących ognisk afrykańskiego pomoru świń.
(7) Biorąc pod uwagę stosunek wielkości gospodarstwa do jego zdolności przystosowania się do nowych wymogów, a także uwzględniając dane dotyczące występowania ognisk choroby w przeszłości, niniejszy środek nadzwyczajny powinien zależeć od maksymalnej wielkości stada. Aby uniknąć ryzyka nadużyć, odnośna wielkość stada w danym gospodarstwie powinna być ograniczona do przeciętnej wielkości w niedawnej przeszłości. W celu zapobieżenia nagłym wzrostom podaży wieprzowiny na odnośnych obszarach i ewentualnym negatywnym skutkom na rynku, należy ustalić termin opuszczenia gospodarstwa przez zwierzęta w następstwie wydania nakazu zaprzestania produkcji wieprzowiny, biorąc pod uwagę normalny cykl produkcji. Do celów administracyjnych posiadaczowi świń należy przyznać maksymalny termin na złożenie wniosku o pomoc po zaprzestaniu produkcji wieprzowiny.
(8) W celu uniknięcia ryzyka podwójnego finansowania odnośna strata dochodu nie może być stratą już zrekompensowaną w ramach pomocy państwa lub ubezpieczenia, a pomoc powinna być ograniczona do kwalifikujących się zwierząt, w odniesieniu do których nie otrzymano innego unijnego wkładu finansowego.
(9) Aby uniknąć ryzyka nadmiernej rekompensaty, należy także zezwolić beneficjentom na wznowienie produkcji po pewnym czasie, po przedstawieniu dowodów, że spełniają oni nowe wymogi.
(10) Pomoc powinna być ograniczona do tego, co jest absolutnie niezbędne w celu zaradzenia sytuacji nadzwyczajnej, zarówno jeśli chodzi o beneficjentów, jak i łączną kwotę pomocy. Pomoc przyznana beneficjentowi powinna być równa zryczałtowanej stawce za zwierzę obejmującej krótkoterminową stratę dochodu z produkcji. Łączna kwota pomocy i całkowity przydział środków budżetowych powinny być oparte o informacje otrzymane z Polski i odpowiadać dochodowi z produkcji wieprzowiny w gospodarstwie o odnośnej średniej wielkości. Ponieważ pomoc zrekompensuje tylko ograniczoną część przyszłych dochodów utraconych przez posiadaczy z powodu zaprzestania produkcji, należy zezwolić Polsce na przyznawanie tym posiadaczom zwierząt dodatkowego wsparcia, na takich samych warunkach.
(11) Należy przewidzieć, by właściwe organy Polski zastosowały wszelkie wymagane środki i przeprowadziły wszelkie wymagane kontrole oraz odpowiednio poinformowały o tym Komisję. W szczególności kontrole te powinny obejmować kontrole w odniesieniu do kwalifikowalności i poprawności wniosku o przyznanie pomocy. Liczba kwalifikujących się zwierząt powinna zostać ustalona na podstawie wszelkich odpowiednich środków dostępnych dla właściwych organów, w tym w szczególności na podstawie kontroli w gospodarstwach, dokumentacji historycznej i obowiązkowego rejestru gospodarstwa, jak określono w dyrektywie Rady 2008/71/WE 3 .
(12) Zgodnie z art. 221 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 środek powinien być ograniczony do okresu nie dłuższego niż 12 miesięcy, począwszy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Płatności dokonywane przez Polskę na rzecz beneficjentów po tym okresie nie powinny kwalifikować się do unijnego finansowania.
(13) W celu zapewnienia należytego zarządzania budżetem dla odnośnego środka i terminowych płatności na rzecz producentów art. 5 ust. 2 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 907/2014 4 nie powinien mieć zastosowania.
(14) Aby umożliwić Unii monitorowanie efektywności niniejszego środka nadzwyczajnego, Polska powinna przekazywać Komisji szczegółowe informacje na temat jego realizacji. Aby umożliwić Unii przeprowadzenie kontroli finansowej, władze Polski powinny przekazać Komisji rozliczenie płatności.
(15) Ponieważ wnioski o przyznanie pomocy mogą być składane w różnych terminach, w zależności od daty zaprzestania produkcji przez każdego z wnioskodawców w okresie, który może trwać nawet do 12 miesięcy po dacie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, w interesie jasności i pewności prawa należy uznać datę wejścia w życie niniejszego rozporządzenia za termin operacyjny dla kursu walutowego w odniesieniu do kwoty pomocy.
(16) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
