KOMISJA EUROPEJSKA,uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 1 , w szczególności jego art. 70, 72 i 145 ust. 3,
uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 2 , w szczególności jego art. 62 ust. 2 lit. a),
a także mając na uwadze, co następuje:(1) Rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 zawiera w części II tytuł I rozdział III przepisy dotyczące systemu zezwoleń na nasadzenia winorośli, które z dniem 1 stycznia 2016 r. uchylają i zastępują przejściowy system praw do sadzenia, określony w części II tytuł I rozdział III sekcja IVa podsekcja II rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 3 . W części II tytuł I rozdział III rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 określono zasady dotyczące czasu trwania systemu zezwoleń na nasadzenia winorośli, zarządzania nim i jego kontroli i upoważniono Komisję do przyjęcia aktów wykonawczych dotyczących zarządzania systemem, a także jego kontroli. Przejściowy system praw do sadzenia, określony w części II tytuł I rozdział III sekcja IVa podsekcja II rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007, nadal stosuje się do dnia 31 grudnia 2015 r. zgodnie z art. 230 ust. 1 lit. b) ppkt (ii) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.
(2) W art. 62 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 ustanowiono ogólny wymóg, aby państwa członkowskie przyznawały zezwolenie na nasadzenie winorośli po złożeniu wniosku przez producentów zamierzających sadzić lub powtórnie sadzić winorośl. W art. 63 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 przewidziano mechanizm zabezpieczenia dotyczący nowych nasadzeń, przy czym państwa członkowskie muszą corocznie udzielać zezwoleń na nowe nasadzenia odpowiadające 1 % całkowitej powierzchni upraw winorośli na ich terytorium, lecz mogą podjąć decyzję o stosowaniu niższych limitów na podstawie należytego uzasadnienia. W art. 64 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 ustanowiono przepisy dotyczące udzielania zezwoleń na nowe nasadzenia i określono kryteria kwalifikowalności i pierwszeństwa, które mogą stosować państwa członkowskie.
(3) Na szczeblu unijnym należy ustanowić przepisy dotyczące procedury, która ma być stosowana przez państwa członkowskie w odniesieniu do decyzji w sprawie mechanizmu zabezpieczenia oraz wyboru kryteriów kwalifikowalności i pierwszeństwa. Przepisy te powinny obejmować terminy na podjęcie decyzji oraz konsekwencje w przypadku niepodjęcia decyzji.
(4) W celu zapewnienia przejrzystości i spójnego stosowania przepisów we wszystkich państwach członkowskich i regionach produkcji wina przepisy dotyczące udzielania zezwoleń na nowe nasadzenia powinny również obejmować rozpatrywanie wniosków, procedurę wyboru i ich coroczne udzielanie. W ten sposób producenci podlegają podobnym przepisom na szczeblu Unii przy składaniu wniosków o udzielenie zezwolenia na nowe nasadzenia. Przepisy te mają na celu zagwarantowanie przejrzystego, uczciwego i terminowego funkcjonowania systemu, dostosowanego do potrzeb sektora wina. Powinny one również zapewnić, że wnioskodawcy nie natrafiają na nieuzasadnione nierówności, nadmierne opóźnienia lub nieproporcjonalne obciążenie administracyjne. W szczególności, jako że rok winiarski rozpoczyna się w dniu 1 sierpnia, udzielanie zezwoleń na nowe nasadzenia przed tą datą wydaje się dobrze dostosowane do potrzeb sektora wina oraz gwarantuje, że sadzenie winorośli może nastąpić jeszcze w tym samym roku kalendarzowym. Należy ustalić odpowiedni termin w celu zagwarantowania, że wszystkie istotne decyzje podejmowane przez państwo członkowskie są podawane do wiadomości publicznej w odpowiednim terminie przed otwarciem zaproszenia do składania wniosków oraz że producenci zostali dobrze poinformowani o obowiązujących przepisach przed złożeniem wniosku.
(5) Jeżeli łączna liczba hektarów będąca przedmiotem kwalifikujących się wniosków znacznie przekracza liczbę hektarów udostępnionych przez państwa członkowskie, może się zdarzyć, że duża część kandydatów otrzyma jedynie część hektarów, o które wystąpili z wnioskiem, w związku z czym nie wykorzystają oni odpowiednich zezwoleń i będą podlegać karom. Aby zapobiec takim sytuacjom, właściwe jest nienakładanie takich kar, w przypadku gdy udzielone zezwolenia odpowiadają powierzchni mniejszej niż określony odsetek hektarów, o które wystąpiono we wniosku. Ponadto aby uniknąć utraty odpowiednich zezwoleń, należy umożliwić państwom członkowskim albo przenoszenie ich na następny rok, albo ponowne rozdzielenie ich w tym samym roku wśród wnioskodawców, których wnioski nie zostały w pełni pozytywnie rozpatrzone i którzy nie odrzucili udzielonych zezwoleń.
(6) W art. 66 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 oraz art. 3 i 4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/560 4 ustanowiono przepisy dotyczące udzielania zezwoleń na ponowne sadzenie w tym samym gospodarstwie. Na szczeblu unijnym należy również ustanowić przepisy dotyczące procedury, która ma być stosowana przez państwa członkowskie przy udzielaniu tych zezwoleń na ponowne sadzenie, oraz ram czasowych, w jakich państwa członkowskie mają udzielać tych zezwoleń. Aby producenci mogli wyeliminować ograniczenia dotyczące ponownego sadzenia w tym samym gospodarstwie ze względów fitosanitarnych, środowiskowych lub operacyjnych, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zezwolenia producentom na złożenie wniosku w rozsądnym, lecz ograniczonym terminie po karczowaniu. Ponadto biorąc pod uwagę obciążenia administracyjne dla państw członkowskich i dla producentów wynikające ze składania i rozpatrywania wniosków o wydanie zezwoleń na ponowne sadzenie, należy również umożliwić zastosowanie procedury uproszczonej w określonych przypadkach, w których obszar przeznaczony do ponownego sadzenia odpowiada obszarowi wykarczowanemu lub jeżeli żadne ograniczenie nie ma zastosowania w zakresie ponownego sadzenia.
(7) W art. 68 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 ustanowiono przepisy przyznawania zezwoleń na podstawie przekształcenia praw do sadzenia przyznanych przed dniem 31 grudnia 2015 r. Na szczeblu unijnym należy również ustanowić przepisy w sprawie procedury, która ma być stosowana przez państwa członkowskie w odniesieniu do udzielania takich zezwoleń. Należy ustanowić terminy składania i rozpatrywania wniosków, tak aby państwa członkowskie mogły otrzymywać i rozpatrywać wnioski o konwersję w należyty sposób i w odpowiednim terminie.
(8) W art. 62 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 stanowi się, że zezwolenia udzielane są w odniesieniu do konkretnego obszaru gospodarstwa producenta wskazanego we wniosku. W należycie uzasadnionych przypadkach wnioskodawcy należy zapewnić możliwość zmiany takiego konkretnego obszaru w okresie ważności zezwolenia. Jednakże możliwość ta powinna zostać wykluczona w niektórych przypadkach, aby zapobiec obchodzeniu systemu zezwoleń na nasadzenia winorośli.
(9) W art. 63 ust. 4, art. 64 ust. 3, art. 71 ust. 3 i art. 145 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 ustanowiono obowiązek, zgodnie z którym państwa członkowskie powiadamiają Komisję o niektórych aspektach wdrażania systemu zezwoleń na nasadzenia winorośli. Należy ustanowić wymogi w celu ułatwienia przekazywania przez państwa członkowskie informacji na temat wszystkich odnośnych aspektów dotyczących zarządzania przedmiotowym systemem i jego kontroli, umożliwiając odpowiednie monitorowanie jego wdrażania.
(10) W art. 62 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 przewidziano potrzebę ustanowienia przepisów dotyczących kontroli w odniesieniu do wdrożenia systemu zezwoleń na nasadzenia winorośli. Potrzebne są ogólne przepisy dotyczące kontroli w celu wyjaśnienia, że głównym narzędziem do weryfikacji zgodności z systemem jest rejestr winnic oraz że kontrole powinny być przeprowadzane zgodnie z ogólnymi przepisami określonymi w art. 59 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013. Takie przepisy powinny przewidywać ogólne ramy dla państw członkowskich służące opracowaniu bardziej szczegółowych przepisów na szczeblu krajowym, tak by zapobiegać sadzeniu bez zezwolenia oraz by zapewnić przestrzeganie przepisów systemu zezwoleń, w tym przestrzeganie terminu wykorzystania zezwoleń oraz karczowania w przypadku przewidywanego ponownego sadzenia, jak również przestrzeganie zobowiązań podjętych przez producentów w celu uzyskania zezwoleń.
(11) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.Sporządzono w Brukseli dnia 7 kwietnia 2015 r.
|
W imieniu Komisji |
|
Jean-Claude JUNCKER |
|
Przewodniczący |