a także mając na uwadze, co następuje:(1) W dyrektywie 90/427/EWG określono warunki, którym podlega wewnątrzunijny handel koniowatymi. Zobowiązuje ona państwa członkowskie do zapewnienia, by przewożonym zarejestrowanym koniowatym towarzyszył dokument identyfikacyjny wydany przez zatwierdzone organizacje hodowlane lub stowarzyszenia hodowców, o których mowa w przedmiotowej dyrektywie.
(2) W dyrektywie 2009/156/WE określono warunki zdrowotne zwierząt regulujące przemieszczanie i przywóz koniowatych z państw trzecich. Stanowi ona, że zarejestrowane koniowate muszą być identyfikowane za pomocą dokumentu identyfikacyjnego wydanego zgodnie z dyrektywą 90/427/EWG lub przez międzynarodowe stowarzyszenie albo organizację zajmującą się końmi do zawodów lub wyścigów konnych. Koniowate do hodowli i produkcji mają być identyfikowane za pomocą metody ustanowionej przez Komisję.
(3) Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 504/2008 3 , które ma zastosowanie od dnia 1 lipca 2009 r., ustanowiono przepisy dotyczące identyfikacji koniowatych urodzonych na terytorium Unii lub przywożonych do Unii oraz określono dokument identyfikacyjny (paszport konia) dla koniowatych, który jest wielofunkcyjnym dokumentem służącym ochronie zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego, do celów zootechnicznych i na potrzeby zawodów sportowych. Wspomniane rozporządzenie, koncentrując się na dokumencie identyfikacyjnym jako konstytutywnym elemencie systemu identyfikacji koniowatych, przewiduje jedynie możliwość włączenia informacji zawartych w bazach danych wielu instytucji wydających do centralnej bazy danych lub połączenia siecią ich baz danych z tą centralną bazą danych.
(4) Państwa członkowskie napotkały trudności we wdrażaniu środków określonych w rozporządzeniu (WE) nr 504/2008. Trudności te dotyczą głównie metody identyfikacji koniowatych za pomocą dokumentu identyfikacyjnego.
(5) Dochodzenia prowadzone przez państwa członkowskie wykazały, że dokument identyfikacyjny jest przedmiotem poważnych oszustw. Główne ryzyko stanowi nielegalne ponowne wprowadzanie do łańcucha pokarmowego koniowatych uprzednio wyłączonych z uboju w celu spożycia przez ludzi i poddanych działaniu produktów leczniczych niedopuszczonych dla zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność. W następstwie przyjęcia decyzji Komisji 2000/68/WE 4 tysiące koniowatych zostały nieodwracalnie wyłączone z uboju w celu spożycia przez ludzi. Brak alternatyw dla utrzymywania przez całe życie zbędnych i niechcianych koniowatych, które zostały wyłączone z uboju w celu spożycia przez ludzi, doprowadził do ich zaniedbywania i porzucania z poważnymi konsekwencjami dla zdrowia i dobrostanu zwierząt. Problem ten uległ pogorszeniu na skutek aktualnej sytuacji gospodarczej, w której utrzymywanie koniowatych pod koniec ich produktywnego życia staje się w wielu przypadkach zbyt kosztowne. W niektórych państwach członkowskich problemy te osiągnęły takie rozmiary, że właściwe organy uruchomiły programy uboju zbędnych koniowatych poza łańcuchem pokarmowym.
(6) W ciągu ostatnich lat nielegalne wypasanie koni stało się nowym zjawiskiem mającym wpływ na właścicieli przedmiotowych użytków zielonych, ponieważ prawnie stali się oni posiadaczami koniowatych i mimowolnie zostali obciążeni obowiązkami na mocy rozporządzenia (WE) nr 504/2008. Niejasny status tych koniowatych może również mieć znaczenie dla prawidłowego stosowania przepisów Unii w innych obszarach.
(7) Stało się jasne, że informacje zarejestrowane w bazie danych instytucji wydającej w momencie wydawania dokumentu identyfikacyjnego szybko tracą aktualność. Niezwykle trudne, jeżeli nie całkowicie niepraktyczne, jest zatem, by w kontekście certyfikacji lub kontroli identyfikacyjnej właściwe organy weryfikowały, czy dokument identyfikacyjny jest autentyczny, a zawarte w nim informacje aktualne i wiarygodne, i czy nie doszło do fałszerstw, przede wszystkim w odniesieniu do statusu zwierząt jako przeznaczonych do uboju, ale również w celu zastosowania korzystniejszych warunków w zakresie zdrowia i dobrostanu zwierząt przy przemieszczaniu zarejestrowanych koniowatych.
(8) W większości państw członkowskich bazy danych różnych instytucji wydających paszport nie są ze sobą połączone, a z przyczyn prawnych i administracyjnych trudno jest zapewnić, aby paszport wydawała jedna instytucja. W związku z tym utworzenie centralnej bazy danych uważa się za najskuteczniejsze rozwiązanie mające na celu wymianę i synchronizację danych między poszczególnymi podmiotami na podstawie dyrektyw 90/427/EWG i 2009/156/WE w stopniu niezbędnym do zarządzania dokumentami identyfikacyjnymi koniowatych w celu nie tylko zapewnienia wymaganych gwarancji w zakresie zdrowia zwierząt, ale również umożliwienia stosowania tych przepisów prawa unijnego w zakresie dobrostanu zwierząt i zdrowia publicznego, których warunkiem wstępnym jest poprawna i wiarygodna identyfikacja koniowatych.
(9) Dochodzenie przeprowadzone przez Komisję w kontekście wydarzeń związanych z koniną w 2013 r. wykazało, że 23 państwa członkowskie ustanowiły centralną bazę danych, zaś dwa państwa członkowskie mają jedną bazę danych dla zarejestrowanych koniowatych i jedną dla koniowatych do hodowli i produkcji. Trzy państwa członkowskie, na które przypada około 20 % z 6,7 milionów koniowatych w Unii, nie mają scentralizowanej bazy danych.
(10) Należy zatem dokonać przeglądu unijnego systemu identyfikacji koniowatych, aby zapewnić jego bezpieczeństwo oraz przyjazność dla użytkowników.
(11) Przywóz koniowatych na terytoria wymienione w załączniku I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 882/2004 5 podlega warunkom określonym zgodnie z dyrektywą 2009/156/WE i jest dozwolony z państw trzecich wymienionych w załączniku do decyzji Komisji 2004/211/WE 6 . Zazwyczaj na warunkach określonych w decyzji Komisji 93/197/EWG 7 do Unii wprowadza się około 4 000 zarejestrowanych koniowatych oraz koniowatych do hodowli i produkcji.
(12) W przypadku gdy stosowane są procedury celne określone w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 8 , należy dodatkowo odnieść się do rozporządzenia Rady (EWG) nr 706/73 9 . Rozporządzenie (EWG) nr 706/73 stanowi, że od dnia 1 września 1973 r. przepisy unijne mają zastosowanie do Wysp Normandzkich i Wyspy Man w kwestiach prawa weterynaryjnego.
(13) W decyzji Komisji 96/78/WE 10 ustanowiono kryteria wpisu i rejestracji koniowatych w księgach stadnych do celów hodowlanych. Decyzja ta zawiera między innymi wymóg, że aby zwierzę z rodziny koniowatych mogło zostać wpisane do głównego działu księgi stadnej swojej rasy, musi zostać zidentyfikowane jako źrebię przed odłączeniem od matki zgodnie z zasadami tej księgi stadnej, co powinno wymagać co najmniej świadectwa pokrycia. W interesie spójności prawodawstwa unijnego i ułatwienia jego stosowania przepisy dotyczące dokumentu identyfikacyjnego nie powinny naruszać stosowania przepisów w zakresie identyfikacji koniowatych do celów ich wpisu do ksiąg stadnych.
(14) Metody identyfikacji koniowatych określone w niniejszym rozporządzeniu powinny również być zgodne z zasadami ustalonymi przez organizacje hodowlane zatwierdzone zgodnie z decyzją Komisji 92/353/EWG 11 . Zgodnie ze wspomnianą decyzją to organizacja lub stowarzyszenie, które prowadzą księgę stadną pochodzenia rasy, są odpowiedzialne za określenie zasad dotyczących systemu identyfikacji koniowatych, podziału księgi stadnej na klasy oraz rodowodów wprowadzonych do księgi stadnej.
(15) Aby zapewnić wysoką jakość dokumentów identyfikacyjnych i prowadzenia dokumentacji dla wszystkich koniowatych w Unii, państwa członkowskie powinny dopilnować, by te systemy identyfikacji zarejestrowanych koniowatych, które zostały wpisane lub zarejestrowane w księgach stadnych ustanowionych przez zatwierdzone lub uznane organizacje hodowlane lub stowarzyszenia hodowców, spełniały - w zakresie wydawania dokumentów identyfikacyjnych - warunki ustanowione w odniesieniu do wyznaczania przez właściwy organ instytucji wydających dokumenty identyfikacyjne dla koniowatych do hodowli i produkcji.
(16) Definicja "koniowatych", objęta ściśle zakresem art. 2 lit. b) dyrektywy 2009/156/WE, powinna być zgodna z taksonomią stosowaną w prawodawstwie unijnym, np. w dodatkach do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3626/82 12 i rozporządzeniu Komisji (UE) nr 206/2010 13 .
(17) Ponieważ definicja gospodarstwa przewidziana w dyrektywie Rady 92/35/EWG 14 obejmuje rezerwaty przyrody, w których koniowate żyją na wolności, a zatem jest szersza niż definicja przewidziana w dyrektywie 2009/156/WE, definicja gospodarstwa przewidziana w niniejszym rozporządzeniu powinna obejmować również rezerwaty przyrody, w których koniowate żyją na wolności.
(18) Nadzór weterynaryjny, niezbędny do zagwarantowania zdrowia zwierząt zgodnie z dyrektywą 2009/156/EWG, może być zapewniony jedynie w sytuacji, gdy gospodarstwo, zgodne z definicją zawartą w przedmiotowej dyrektywie, jest znane właściwemu organowi. Podobne wymagania wynikają ze stosowania sekcji I rozdział II część A załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady 15 w stosunku do koniowatych jako zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność. Uwzględniając jednak częstotliwość, z jaką koniowate są przemieszczane, nie należy ustanawiać systemu, w ramach którego koniowate byłyby identyfikowalne w czasie rzeczywistym. Dane identyfikacyjne powinny być raczej dostępne dla właściwego organu i w tym celu centralna baza danych w każdym państwie członkowskim jest narzędziem o zasadniczym znaczeniu dla zarządzania informacjami na temat koniowatych, które są utrzymywane w tym państwie członkowskim.
(19) W przepisach unijnych występuje rozróżnienie między właścicielami a posiadaczami zwierząt. Termin "posiadacz" zwierząt jest zdefiniowany i stosowany w rozporządzeniu (WE) nr 1760/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady 16 . Natomiast dyrektywa 2009/156/EWG odnosi się do właściciela lub hodowcy zwierzęcia. Łączona definicja właściciela i posiadacza jest przewidziana w dyrektywie 92/35/EWG. Ponieważ zgodnie z prawodawstwem unijnym i krajowym właściciel zwierzęcia z rodziny koniowatych niekoniecznie musi być osobą odpowiedzialną za to zwierzę, należy wyjaśnić, że to przede wszystkim posiadacz zwierzęcia z rodziny koniowatych, który może - ale nie musi - być właścicielem, powinien być odpowiedzialny za identyfikację koniowatych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
(20) Na mocy ustawodawstw państw członkowskich lub jako wymóg niektórych instytucji wydających informacje dotyczące właściciela zwierzęcia muszą zostać wpisane do dokumentu identyfikacyjnego, a w konsekwencji do bazy danych prowadzonej przez instytucję wydającą. Te informacje na temat właściciela a także na temat zmiany właściciela mogą być podawane w różnych formach świadectw udziałowych lub kart rejestracyjnych, w tym "carte d'immatriculation" z powodzeniem stosowanej w jednym państwie członkowskim.
(21) Dyrektywa Rady 2008/73/WE 17 stanowi, że państwa członkowskie sporządzają, aktualizują oraz udostępniają innym państwom członkowskim i ogółowi społeczeństwa wykazy zatwierdzonych zakładów weterynaryjnych i zootechnicznych. W celu ułatwienia innym państwom członkowskim i ogółowi społeczeństwa dostępu do wykazów zatwierdzonych zakładów państwa członkowskie powinny udostępniać te wykazy w formie elektronicznej za pośrednictwem informacyjnych stron internetowych. Komisja powinna wspomóc państwa członkowskie w przekazywaniu wspomnianych wykazów innym państwom członkowskim i ogółowi społeczeństwa, udostępniając adres swojej strony internetowej, na której zamieszczone powinny być łącza do krajowych informacyjnych stron internetowych państw członkowskich.
(22) Dla ułatwienia elektronicznej wymiany informacji między państwami członkowskimi oraz zapewnienia przejrzystości i czytelności wykazów istotne jest, aby miały one taki sam format w całej Unii. Decyzja Komisji 2009/712/WE 18 określa w związku z tym wzory układu wyżej wymienionych wykazów na informacyjnych stronach internetowych utworzonych przez państwa członkowskie.
(23) Rozporządzenie (WE) nr 504/2008 stanowi, że koniowate nie mogą być utrzymywane, chyba że są zidentyfikowane zgodnie ze wspomnianym rozporządzeniem. Komisja musiała odpowiedzieć na szereg skarg dotyczących populacji koni domowych żyjących poza gospodarstwami w warunkach, które nie były zgodne z opisanymi w tym rozporządzeniu jako warunki półdzikie. Dlatego należy sprecyzować, że wymóg identyfikacji dotyczy koniowatych żyjących na terenie Unii, a w następnej kolejności ustanowić odstępstwo, w przypadku gdy warunek ten nie może zostać spełniony.
(24) Koniowate żyjące w Unii powinny być identyfikowane za pomocą dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego, który zawiera opis słowny i graficzny danego zwierzęcia z rodziny koniowatych oraz wymienia znaki szczególne tego zwierzęcia do celu weryfikacji tożsamości. Znaki te mogą być dziedziczne, jak ponad trzy wicherki, kasztany, odmiany, rzadkie defekty pigmentacji oczu, charakterystyczne zagłębienia mięśni, ale także szczegółowa struktura tęczówki lub siatkówki, szczególne markery genetyczne (profil DNA), albo nabyte, jak depigmentacja pod siodłem oraz blizny, w tym powstałe w wyniku kastracji ogierów, lub piętno.
(25) Dokumenty identyfikacyjne nie powinny być wydawane, jeżeli nie zawierają wymaganych danych identyfikacyjnych, które muszą być zarejestrowane w bazie danych instytucji wydającej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
(26) Ponadto świadectwo pochodzenia, przewidziane w dyrektywie 90/427/EWG, które należy dołączyć do dokumentu identyfikacyjnego, powinno zawierać wszelkie niezbędne informacje w celu zapewnienia, by koniowate przenoszone do innej księgi stadnej były wpisywane do tej klasy księgi stadnej, której kryteria spełniają.
(27) Zgodnie z decyzją Komisji 96/510/WE 19 zaświadczenie hodowlane i zootechniczne zarejestrowanego koniowatego musi być zgodne z dokumentem identyfikacyjnym ustanowionym w decyzji Komisji 93/623/EWG 20 . Ponieważ decyzje 93/623/WE i 2000/68/WE zostały uchylone rozporządzeniem (WE) nr 504/2008, konieczne jest wyjaśnienie, że wszelkie odniesienia do tych decyzji należy traktować jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
(28) Instytucje wydające dokumenty identyfikacyjne dla zarejestrowanych koniowatych powinny być organizacjami lub stowarzyszeniami prowadzącymi lub zakładającymi księgi stadne dla zarejestrowanych koniowatych, które są urzędowo zatwierdzone lub uznane przez właściwy organ państwa członkowskiego zgodnie z decyzją 92/353/EWG, lub urzędową agencją państwa członkowskiego zarządzającą księgą stadną, do której dane zwierzę z rodziny koniowatych jest wpisane lub w której jest zarejestrowane do celów hodowlanych zgodnie z decyzją 96/78/WE. Ponadto krajowe oddziały międzynarodowych organizacji lub stowarzyszeń, które przygotowują konie do zawodów lub wyścigów i mają siedzibę w danym państwie członkowskim, powinny również być w stanie działać jako instytucja wydająca dokumenty identyfikacyjne dla zarejestrowanych koni.
(29) Państwom członkowskim należy dać więcej swobody w odniesieniu do instytucji wydających dokumenty identyfikacyjne dla koniowatych przeznaczonych do hodowli i produkcji. Powinna istnieć możliwość wydawania tych dokumentów identyfikacyjnych przez właściwy organ dla gospodarstwa, w którym zwierzę z rodziny koniowatych jest utrzymywane w momencie jego identyfikacji, lub przez instytucję wydającą wyznaczoną i nadzorowaną przez ten właściwy organ.
(30) Właściwy organ odpowiedzialny za zatwierdzanie lub uznawanie organizacji lub stowarzyszeń zakładających księgi stadne zgodnie z załącznikiem do decyzji 92/353/EWG powinien współpracować z właściwym organem, o którym mowa w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004, aby zapewnić - w razie potrzeby w drodze współpracy transgranicznej - wydawanie i stosowanie dokumentów identyfikacyjnych dla koniowatych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
(31) Ponieważ wszystkie koniowate urodzone na terytorium Unii lub przywiezione do Unii powinny być identyfikowane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem za pomocą jednego dokumentu identyfikacyjnego wydanego na całe życie, niezbędne są specjalne przepisy w przypadku, gdy status zwierzęcia zmienia się z "koniowate do chowu i produkcji" na "koniowate zarejestrowane" w rozumieniu dyrektywy 2009/156/WE. Ze względu na dalekosiężne konsekwencje takiej zmiany dla przemieszczania, handlu i przywożenia do Unii koniowatych z państw trzecich w odniesieniu do mających zastosowanie przepisów w zakresie zdrowia zwierząt określonych w dyrektywie 2009/156/WE, ale także do przepisów w zakresie dobrostanu zwierząt regulujących takie przemieszczanie zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1/2005 21 , właściwy organ powinien posiadać jeden punkt dostępu, a mianowicie centralną bazę danych, do celów weryfikacji danych identyfikacyjnych zwierząt z rodziny koniowatych, wymaganych do certyfikacji lub kontroli urzędowych.
(32) Państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustanowienia specjalnych systemów identyfikacji koniowatych wędrujących w dzikich lub półdzikich warunkach na określonych obszarach lub terytoriach, włącznie z rezerwatami przyrody, ze względu na zgodność z definicją gospodarstwa zawartą w dyrektywie 92/35/EWG. Wszelkie takie odstępstwa od ogólnego obowiązku identyfikacji koniowatych należy przyznawać jednak wyłącznie w przypadku, gdy te określone populacje koniowatych żyjących w warunkach dzikich lub półdzikich są faktycznie oddzielone od koniowatych wykorzystywanych do jakichkolwiek celów gospodarskich i pozostają nie tylko poza zasięgiem kontroli człowieka w kwestii ich przetrwania i reprodukcji, ale również poza zakresem dyrektywy Rady 98/58/WE 22 , która nie ma zastosowania do zwierząt żyjących na wolności.
(33) Na potrzeby weryfikowania tożsamości zwierzęcia z rodziny koniowatych dokument identyfikacyjny powinien zawierać przede wszystkim wysokiej jakości opis zwierzęcia z rodziny koniowatych składający się z części opisującej słownie dane zwierzę z rodziny koniowatych oraz jego znaki i ze szczegółowego opisu graficznego ukazującego znaki szczególne danego zwierzęcia z rodziny koniowatych.
(34) Aby zapewnić prawidłowy opis koniowatych w towarzyszącym im dokumentach identyfikacyjnych, instytucje wydające powinny dążyć do stosowania najlepszych praktyk i szkolić personel, któremu powierzono sporządzanie opisów zwierząt, na przykład poprzez przestrzeganie wytycznych sporządzonych przez Fédération Équestre Internationale 23 oraz Weatherbys 24 .
(35) Znaki zwierzęcia z rodziny koniowatych i środki identyfikacji do niego stosowane, które łącznie są wykorzystywane do celów weryfikacji tożsamości, powinny nie tylko stanowić jednoznaczne powiązanie między danym zwierzęciem z rodziny koniowatych a jego dokumentem identyfikacyjnym, ale również wykazywać, że to zwierzę z rodziny koniowatych zostało poddane procesowi identyfikacji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, tak by w odniesieniu do jednego zwierzęcia nie wydawano więcej niż jednego dokumentu identyfikacyjnego. Identyfikatory elektroniczne ("transpondery") dla koniowatych są już powszechnie używane na szczeblu międzynarodowym. Technologię tę należy stosować w celu zapewnienia ścisłego powiązania między zwierzęciem z rodziny koniowatych i jego dokumentem identyfikacyjnym, ale należy wprowadzić także przepis dotyczący zastępczych metod weryfikowania tożsamości danego zwierzęcia z rodziny koniowatych, pod warunkiem że owe zastępcze metody w równym stopniu gwarantują zapobieganie wielokrotnemu wydawaniu dokumentów identyfikacyjnych.
(36) Transpondery używane do oznaczania koniowatych oraz urządzenia do odczytu kodu transpondera powinny być zgodne z normami ustalonymi na szczeblu międzynarodowym. Normy te przewidują dwa różne systemy mające zapewnić niepowtarzalność kodu transpondera. Większość państw członkowskich wprowadziła w życie rozporządzenie (WE) nr 504/2008 w taki sposób, aby stosować trzycyfrowy alfanumeryczny kod kraju i zarządzać dystrybucją transponderów za pośrednictwem właściwych organów.
(37) Ten system zapewnienia niepowtarzalności kodu transpondera należy uwzględnić przy projektowaniu baz danych prowadzonych przez instytucje wydające i centralnej bazy danych wdrożonym bez szkody dla handlu koniowatymi oznaczonymi za pomocą transpondera wyświetlającego kod alfanumeryczny innego rodzaju oraz przywozu takich koniowatych do Unii.
(38) W dyrektywie Rady 90/425/EWG 25 przewidziano prowadzenie kontroli weterynaryjnych niektórych zwierząt i produktów w miejscu ich przeznaczenia. W szczególności dyrektywa ta stanowi, że odbiorcy wymienieni w świadectwie lub dokumencie przewidzianym w tej dyrektywie muszą, na wniosek właściwego organu państwa członkowskiego przeznaczenia i w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia tych kontroli, powiadomić z wyprzedzeniem o przywozie zwierząt i produktów z innego państwa członkowskiego, a w szczególności o rodzaju wysyłki i przewidywanym czasie przywozu. Takie powiadomienie nie jest wymagane w odniesieniu do zarejestrowanych koni posiadających dokument identyfikacyjny przewidziany w dyrektywie 90/427/EWG.
(39) Chociaż zgodnie z obecnymi przepisami unijnymi koniowatym muszą zawsze towarzyszyć ich dokumenty identyfikacyjne, należy wprowadzić przepis o wprowadzeniu odstępstw od wspomnianego wymogu w sytuacji, gdy jest to niemożliwe lub nawet niepraktyczne ze względu na konieczność zachowania dokumentu identyfikacyjnego przez całą długość życia zwierzęcia z rodziny koniowatych lub w sytuacji, gdy taki dokument nie został wydany z uwagi na ubój zwierzęcia przed osiągnięciem przez nie wymaganego maksymalnego wieku do celów identyfikacji.
(40) Państwom członkowskim powinno się również zezwolić na dopuszczenie uproszczonego dokumentu identyfikacyjnego, który byłby wykorzystywany w odniesieniu do koniowatych przemieszczanych w obrębie ich terytorium. Plastikowe karty z wbudowanymi mikroprocesorami ("karty elektroniczne") zostały wprowadzone w charakterze urządzeń do przechowywania danych w różnych obszarach. Należy umożliwić wydawanie takich kart elektronicznych jako jednej z opcji oprócz dokumentu identyfikacyjnego oraz stosowanie ich w określonych warunkach zamiast dokumentu identyfikacyjnego towarzyszącego zarejestrowanym koniowatym lub koniowatym do hodowli i produkcji w trakcie przemieszczania w obrębie danego państwa członkowskiego.
(41) Należy również przewidzieć przypadki, w których oryginalny dokument identyfikacyjny wydany zgodnie z niniejszym rozporządzeniem na cały okres życia danego zwierzęcia z rodziny koniowatych został zagubiony, przestał być czytelny lub zawiera błędne informacje, które nie są wynikiem nielegalnych praktyk. Przepisy te powinny w najszerszym możliwym zakresie wykluczyć niezgodne z prawem posiadanie więcej niż jednego dokumentu identyfikacyjnego, tak aby status zwierzęcia z rodziny koniowatych jako przeznaczonego do uboju w celu spożycia przez ludzi był właściwie opisany. W przypadku gdy dostępne są wystarczające i możliwe do zweryfikowania informacje, należy wydać duplikat dokumentu identyfikacyjnego, oznaczony jako duplikat i z zasady wykluczający zwierzę z rodziny koniowatych z uboju w celu spożycia przez ludzi. W pozostałych przypadkach należy wydać zastępczy dokument identyfikacyjny, również oznaczony jako zastępczy i wykluczający zwierzę z rodziny koniowatych z uboju w celu spożycia przez ludzi, w którym to dokumencie dodatkowo należy określić dane zwierzę jako zwierzę z rodziny koniowatych do hodowli i produkcji.
(42) Procedury te powinny mieć również zastosowanie do koniowatych, które zostały przedstawione do identyfikacji po upływie ustalonego terminu pierwszej identyfikacji, ponieważ nie można wykluczyć nieuczciwych praktyk i zamiaru uzyskania dodatkowego dokumentu identyfikacyjnego.
(43) W niektórych przypadkach, gdy koniowate są wpisywane lub rejestrowane w celu wpisu do ksiąg stadnych prowadzonych przez organizacje hodowlane w państwach trzecich, konieczne są przepisy szczególne umożliwiające utrzymanie rejestracji zwierzęcia z rodziny koniowatych w księdze stadnej i jednocześnie zapewniające jego wykluczenie z łańcucha żywnościowego poprzez odpowiednie wpisy w dokumencie identyfikacyjnym.
(44) Zgodnie z dyrektywą 2009/156/WE dokument identyfikacyjny stanowi narzędzie służące ograniczeniu przemieszczania koniowatych w przypadku wystąpienia choroby podlegającej obowiązkowi zgłaszania w gospodarstwie, w którym są one utrzymywane lub hodowane. Tym samym niezbędne jest zapewnienie możliwości zawieszenia tego dokumentu identyfikacyjnego do celów przemieszczania w przypadku wystąpienia niektórych chorób poprzez odpowiedni wpis w dokumencie identyfikacyjnym.
(45) Ponadto dyrektywa 2009/156/WE wymaga, aby zarejestrowane koniowate były w momencie opuszczania gospodarstwa identyfikowane za pomocą dokumentu identyfikacyjnego, który w szczególności musi potwierdzać, że koniowate te nie pochodzą z gospodarstwa, które było objęte pewnymi zakazami. W związku z tym odpowiednią sekcję we wzorze dokumentu identyfikacyjnego należy uczynić obowiązkową dla wszystkich koniowatych oraz odpowiednio ją przeformułować.
(46) W przypadku śmierci koniowatego z powodów innych niż ubój w rzeźni dokument identyfikacyjny, jeśli towarzyszy on zwłokom na podstawie przepisów krajowych, powinien zostać zwrócony instytucji wydającej przez organ nadzorujący przetwarzanie padłego zwierzęcia zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 26 lub kremację w spalarniach o niskiej wydajności, o których mowa w rozdziale III załącznika do rozporządzenia Komisji (UE) nr 142/2011 27 , a ponadto należy zapewnić, by transponder lub jakakolwiek inna metoda zastępcza wykorzystywana do weryfikowania tożsamości danego zwierzęcia z rodziny koniowatych nie mogła zostać ponownie wykorzystana.
(47) Aby zapobiec wprowadzeniu transponderów do łańcucha żywnościowego, mięso zwierząt z rodziny koniowatych, z którego nie można było usunąć transpondera podczas uboju, powinno zostać uznane za niezdatne do spożycia przez ludzi zgodnie z sekcją II rozdział V załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 854/2004. Aby ułatwić lokalizację wszczepionych transponderów, miejsce wszczepienia powinno zostać znormalizowane i odnotowane w dokumentach identyfikacyjnych.
(48) Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady 28 żywe zwierzęta przygotowywane do wprowadzenia do obrotu w celu spożycia przez ludzi definiuje się jako żywność. Wspomniane rozporządzenie przewiduje daleko idącą odpowiedzialność podmiotów działających na rynku spożywczym na wszystkich etapach produkcji żywności, włącznie z monitorowaniem zwierząt hodowanych w celu produkcji żywności.
(49) Na pewnym etapie życia koniowate do hodowli i produkcji oraz zarejestrowane koniowate mogą zostać uznane za koniowate przeznaczone na ubój w rozumieniu dyrektywy 2009/156/WE. Mięso zwierząt nieparzystokopytnych, równoznacznych z koniowatymi, jest zdefiniowane w pkt 1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady 29 , które ustanawia szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego.
(50) Po wygaśnięciu środków przejściowych do celów wdrożenia rozporządzeń (WE) nr 853/2004, (WE) nr 854/2004 i (WE) nr 882/2004 zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2076/2005 30 , wymogi w zakresie informacji dotyczących łańcucha żywnościowego w odniesieniu do koniowatych są wdrażane od dnia 1 stycznia 2010 r.
(51) Rozporządzenie (WE) nr 853/2004 stanowi, że podmiot prowadzący rzeźnię jest zobowiązany do gromadzenia, sprawdzania i opracowywania informacji dotyczących łańcucha żywnościowego zawierających dane szczegółowe w zakresie pochodzenia, historii i zarządzania zwierzętami przeznaczonymi do produkcji żywności. Właściwy organ może zezwolić na przesyłanie informacji dotyczących łańcucha żywnościowego, odnoszących się do gospodarskich zwierząt nieparzystokopytnych, w tym samym czasie, w którym przesyłane są zwierzęta, zamiast w terminie wcześniejszym. Dokument identyfikacyjny towarzyszący koniowatym przeznaczonym do uboju powinien w związku z powyższym wchodzić w zakres wspomnianych informacji dotyczących łańcucha żywnościowego.
(52) Rozporządzenie (WE) nr 854/2004 stanowi, że urzędowy lekarz weterynarii jest zobowiązany do zweryfikowania wypełnienia obowiązku przez podmiot działający na rynku spożywczym, polegającego na zapewnieniu, by zwierzęta przyjęte do uboju w celu spożycia przez ludzi były prawidłowo identyfikowane.
(53) Rozporządzenie (WE) nr 853/2004 stanowi, że podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze zobowiązane są sprawdzać paszporty towarzyszące gospodarskim zwierzętom nieparzystokopytnym dla upewnienia się, czy dane zwierzę jest przeznaczone do uboju w celu spożycia przez ludzi, i jeżeli przyjmują zwierzę do uboju, zobowiązane są przekazać paszport urzędowemu lekarzowi weterynarii.
(54) Biorąc pod uwagę szczególną sytuację koniowatych, które urodziły się jako zwierzęta gatunków, z których lub od których pozyskuje się żywność, ale nie we wszystkich przypadkach są hodowane głównie do tego celu i w większości przypadków nie są utrzymywane przez całe swoje życie przez podmioty działające na rynku spożywczym zdefiniowane w art. 3 pkt 3 rozporządzenia (WE) nr 178/2002, konieczne jest wprowadzenie procedury zapewniającej płynne połączenie kontroli dokumentu identyfikacyjnego ze względów zdrowia publicznego z zarządzaniem tym dokumentem zgodnie z dyrektywą 2009/156/WE. Centralna baza danych w każdym państwie członkowskim jest zatem narzędziem o zasadniczym znaczeniu dla sprawdzenia niektórych szczegółów dotyczących dokumentu identyfikacyjnego i danych w nim zawartych przed podjęciem decyzji o przyjęciu zwierząt do uboju w celu spożycia przez ludzi. W przypadku gdy informacje na temat wykluczenia z uboju w celu spożycia przez ludzi w sekcji II dokumentu identyfikacyjnego nie odpowiadają informacjom zapisanym w centralnej bazie danych, informacje zawarte w jednym z tych źródeł, które prowadzą do wykluczenia danego zwierzęcia z rodziny koniowatych z uboju w celu spożycia przez ludzi, powinny być nadrzędne.
(55) Dyrektywa Rady 96/22/WE 31 ma zastosowanie do zwierząt gospodarskich, w tym gospodarskich zwierząt nieparzystokopytnych, jak również dzikich zwierząt tych gatunków wyhodowanych w gospodarstwie. Art. 7 tej dyrektywy dopuszcza, aby handel zarejestrowanymi koniowatymi, którym w celach zootechnicznych podano weterynaryjne produkty lecznicze o zawartości trenbolonów alilu lub agonistów receptorów beta, odbywał się przed końcem okresu karencji, pod warunkiem że warunki regulujące podawanie są spełnione oraz że rodzaj i data leczenia są zamieszczone w świadectwie lub paszporcie towarzyszącym tym zwierzętom.
(56) Art. 2 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 470/2009 32 definiuje zwierzęta, od których lub z których pozyskuje się żywność jako "zwierzęta hodowane, chowane, utrzymywane, poddawane ubojowi lub pozyskiwane w celu produkcji żywności". Art. 16 tego rozporządzenia stanowi, że zwierzętom, od których lub z których pozyskuje się żywność w Unii, mogą być podawane jedynie substancje farmakologicznie czynne sklasyfikowane zgodnie z art. 14 ust. 2 lit. a), b) lub c) przedmiotowego rozporządzenia, pod warunkiem że substancje te podawane są zgodnie z dyrektywą 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 33 .
(57) Art. 6 dyrektywy 2001/82/WE stanowi, że weterynaryjny produkt leczniczy nie może być przedmiotem pozwolenia na dopuszczenie do obrotu do celów podawania go jednemu gatunkowi lub większej liczbie gatunków zwierząt służących do produkcji żywności, jeżeli substancje farmakologicznie czynne, które on zawiera, nie są wymienione w załączniku I, II lub III do rozporządzenia (EWG) nr 2377/90. Przepisy zawarte w tych załącznikach są obecnie określone w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 37/2010 34 . Na zasadzie odstępstwa weterynaryjny produkt leczniczy zawierający substancje aktywne farmakologicznie niezawarte w załączniku I, II lub III do rozporządzenia (EWG) nr 2377/90 może uzyskać pozwolenie dla konkretnych zwierząt z rodziny koniowatych, które zostały zgłoszone jako nieprzeznaczone na ubój w celu spożycia przez ludzi. Takie weterynaryjne produkty lecznicze nie mogą zawierać substancji czynnych zawartych w załączniku IV do rozporządzenia (EWG) nr 2377/90 ani być przeznaczone do stosowania w leczeniu chorób, wymienionych w zatwierdzonym Przeglądzie Właściwości Produktu, dla których weterynaryjny produkt leczniczy jest dopuszczony dla zwierząt z rodziny koniowatych. W związku z tym należy przewidzieć, by zwierzę z rodziny koniowatych mogło być wyłączone z uboju w celu spożycia przez ludzi według uznania właściciela zwierzęcia.
(58) Art. 10 ust. 2 i 3 dyrektywy 2001/82/WE przewiduje w odniesieniu do koniowatych specjalne odstępstwa od art. 11 przedmiotowej dyrektywy. Dotyczą one leczenia zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, produktami leczniczymi, które mają ustalony maksymalny limit pozostałości w odniesieniu do gatunków innych niż gatunki docelowe lub są dopuszczone w odniesieniu do innej choroby, o ile wspomniane koniowate są zidentyfikowane zgodnie z prawodawstwem unijnym i wyraźnie oznaczone w dokumencie identyfikacyjnym jako przeznaczone do uboju w celu spożycia przez ludzi po okresie karencji wynoszącym co najmniej sześć miesięcy, po poddaniu ich leczeniu substancjami wymienionymi w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1950/2006 35 .
(59) Zgodnie z dyrektywą 2001/82/WE państwa członkowskie zapewniają, by właściciele lub hodowcy zwierząt, od których i z których pozyskuje się żywność, mogli przedstawiać dowody nabycia, posiadania i podawania weterynaryjnych produktów leczniczych takim zwierzętom przez okres pięciu lat od ich podania, także w sytuacji, gdy zwierzę zostaje ubite w ciągu tych pięciu lat. Aby stosować te przepisy, niezbędne jest niezwłoczne wprowadzenie uboju zwierzęcia z rodziny koniowatych do centralnej bazy danych w państwie członkowskim, w którym położone jest gospodarstwo, w którym znajduje się dane zwierzę.
(60) Aby zachować kontrolę nad wydawaniem dokumentów identyfikacyjnych, w bazie danych utrzymywanej przez instytucję wydającą należy zarejestrować minimalny zbiór stosownych danych dotyczących wydawania takich dokumentów.
(61) System Uniwersalnego Dożywotniego Numeru Konia (ang. Universal Equine Life Number - UELN) został przyjęty na całym świecie przez najważniejsze organizacje zajmujące się hodowlą koni i organizacją zawodów. Został on opracowany z inicjatywy Światowej Federacji Hodowców Koni Sportowych (WBFSH), Międzynarodowego Komitetu Ksiąg Stadnych (ISBC), Światowej Organizacji Konia Arabskiego (WAHO), Europejskiej Organizacji Konia Arabskiego (ECAHO), Międzynarodowej Konferencji Konia Angloarabskiego (CIAA), Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej (fr. FEI) oraz Europejskiej Unii Kłusaków (fr. Union Européenne du Trot, UET), a z informacjami o systemie można zapoznać się na stronie internetowej UELN 36 .
(62) System UELN jest odpowiedni do rejestracji zarówno zarejestrowanych koniowatych, jak i koniowatych do hodowli i produkcji, i umożliwia stopniowe wprowadzanie skomputeryzowanych sieci w celu zapewnienia, by tożsamość zwierząt mogła być w dalszym ciągu weryfikowana zgodnie z art. 6 dyrektywy 90/427/EWG w przypadku zarejestrowanych koniowatych.
(63) W przypadku gdy do baz danych przydzielane są kody, ani one, ani format zarejestrowanych numerów identyfikacyjnych poszczególnych zwierząt nie powinny w żaden sposób kolidować z ustanowionym systemem UELN. W związku z powyższym wykaz przydzielonych kodów UELN powinien być konsultowany przed przydzieleniem jakiegokolwiek nowego kodu do bazy danych.
(64) Dyrektywa 2009/156/WE zobowiązuje urzędowego lekarza weterynarii do odnotowania numeru identyfikacyjnego lub numeru dokumentu identyfikacyjnego ubitego zwierzęcia z rodziny koniowatych oraz przedstawienia na żądanie właściwym organom w miejscu wysłania poświadczenia, że zwierzę zostało ubite. W związku z tym należy wyjaśnić, że w takich przypadkach dokumenty identyfikacyjne muszą zostać zniszczone w miejscu uboju, aby zapobiec nieuczciwemu wykorzystywaniu dokumentów identyfikacyjnych ubitych zwierząt z rodziny koniowatych.
(65) Dyrektywa ta przewiduje również, że po poddaniu zarejestrowanych koni ubojowi, który obejmuje uśmiercanie w celu zwalczania chorób, ich dokumenty identyfikacyjne mają zostać zwrócone instytucji, która je wydała. Powyższe wymogi powinny również obowiązywać w odniesieniu do dokumentów identyfikacyjnych wydawanych zarejestrowanym koniowatym innym niż zarejestrowane konie oraz koniowatym do hodowli i produkcji.
(66) Aby zapewnić aktualność informacji zawartych w bazach danych instytucji wydających, konieczne jest ustanowienie przepływu informacji na temat śmierci lub utraty zwierzęcia w bazie danych instytucji, która wydała dokument, oraz w centralnej bazie danych w państwie członkowskim, w którym położone jest gospodarstwo, w którym zwierzę z rodziny koniowatych było utrzymywane.
(67) Aby ułatwić zachowanie zgodności ze wspomnianymi wymogami należy rejestrować dożywotni numer zgodny z UELN i stosować go w celu określenia organów lub instytucji, które wydały dokument identyfikacyjny. Gdy to tylko możliwe, państwa członkowskie powinny wykorzystywać instytucje wyznaczone do kontaktów, które wskazały zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004.
(68) Dzięki obowiązkowi rejestracji wnioskodawcy ubiegającego się o dokument identyfikacyjny, który w terminie krótszym niż 12 miesięcy od urodzenia zwierzęcia jest hodowcą i zazwyczaj właścicielem zwierzęcia, dla którego wydano dokument identyfikacyjny, oraz obowiązkowi zgłaszania instytucji wydającej wszelkich zmian miejsca zwykłego pobytu danego zwierzęcia z rodziny koniowatych na inne państwo członkowskie, może powstać łańcuch informacji umożliwiający w razie potrzeby zidentyfikowanie zwierzęcia.
(69) Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 504/2008 dane identyfikacyjne mają być uaktualniane w dokumencie identyfikacyjnym przez instytucję wydającą, która wydała dokument. Państwa członkowskie sygnalizowały niechęć właścicieli koniowatych do przesyłania pocztą dokumentu identyfikacyjnego w celu aktualizacji danych identyfikacyjnych instytucjom wydającym, szczególnie gdy instytucja wydająca znajduje się za granicą. Niechęć ta wynika z obawy utraty dokumentu identyfikacyjnego, a w konsekwencji identyfikacji zwierzęcia z rodziny koniowatych za pomocą duplikatu lub zastępczego dokumentu identyfikacyjnego, co wyklucza zwierzę z uboju w celu spożycia przez ludzi i znacząco zmniejsza wartość zwierzęcia.
(70) Aby ułatwić zarządzanie dokumentem identyfikacyjnym w ciągu całego życia zwierzęcia, konieczne jest wprowadzenie procedur rejestracji dokumentu identyfikacyjnego w państwie członkowskim zamieszkania, zwłaszcza jeżeli dokument identyfikacyjny został wydany w innym państwie członkowskim. Konieczną komunikację z instytucją wydającą, która przeprowadziła wstępną identyfikację, najlepiej osiągnąć poprzez wymianę informacji między centralnymi bazami danych państw członkowskich.
(71) Ponadto instytucje wydające mogą utracić zezwolenie lub wyznaczenie, podczas gdy wydane dokumenty identyfikacyjne pozostają ważnymi dokumentami do celów ochrony zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego. Konieczne jest zatem skopiowanie informacji zawartych w dokumencie identyfikacyjnym do bazy danych, która jest dostępna dla właściwych organów w zakresie zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego oraz dobrostanu zwierząt.
(72) Ponieważ zwykle istnieje więcej niż jedna instytucja wydająca w każdym państwie członkowskim, a koniowate często przemieszczają się między gospodarstwami i między państwami członkowskimi, zmieniają status z "koniowatych do hodowli i produkcji" na "zarejestrowane koniowate" lub ze zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, na zwierzęta wyłączone z uboju w celu spożycia przez ludzi, oraz ponieważ zarejestrowane koniowate mogą być identyfikowane przez organizację prowadzącą księgę stadną, która ma siedzibę w innym państwie członkowskim, nieuniknione, konieczne i stosowne dla skutecznego wdrażania dyrektyw 90/427/EWG i 2009/156/WE jest utworzenie centralnej bazy danych w każdym państwie członkowskim zawierającej zapisy danych identyfikacyjnych wszystkich koniowatych utrzymywanych w gospodarstwach położonych w odpowiednim państwie członkowskim.
(73) Dopuszczalne byłoby jednak dalsze stosowanie przez państwa członkowskie, które utworzyły jedną bazę danych dla zarejestrowanych koniowatych, a inną bazę danych dla koniowatych do hodowli i produkcji, takiego systemu, pod warunkiem że te bazy danych mogą komunikować się ze sobą, a organy weterynaryjne mają pełny dostęp do każdej z nich.
(74) W tym celu centralne bazy danych w różnych państwach członkowskich powinny współpracować zgodnie z dyrektywą Rady 89/608/EWG 37 , aby ułatwić wymianę danych odnoszących się do danego zwierzęcia i wydanego dla niego dokumentu identyfikacyjnego.
(75) Mając na względzie jednolite stosowanie przepisów unijnych dotyczących identyfikacji koniowatych w państwach członkowskich, a także w celu zapewnienia, by przepisy te były jasno określone i przejrzyste, należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 504/2008 i zastąpić je niniejszym rozporządzeniem.
(76) Zgodnie z pkt 24 załącznika do rozporządzenia Komisji (UE) nr 519/2013 38 koniowate, które urodziły się w Chorwacji nie później niż do dnia 30 czerwca 2013 r. i nie zostały zidentyfikowane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 504/2008 muszą zostać zidentyfikowane zgodnie z tym ostatnim rozporządzeniem najpóźniej do dnia 31 grudnia 2014 r.
(77) Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2016 r., tak by dać państwom członkowskim i podmiotom czas na dostosowanie się do nowych przepisów. Wymóg utworzenia i obsługi centralnej bazy danych powinien jednak mieć zastosowanie w Grecji, Szwecji i Zjednoczonym Królestwie od dnia 1 lipca 2016 r.
(78) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz oraz Stałego Komitetu ds. Zootechniki,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
