a także mając na uwadze, co następuje:(1) Światowy kryzys finansowy, który pojawił się w latach 2007-2008, uwidocznił nadmiar działań spekulacyjnych, istotne luki w regulacjach, nieskuteczny nadzór, brak przejrzystości na rynkach oraz nadmierną złożoność produktów w systemie finansowym. Unia przyjęła szereg środków w celu zwiększenia solidności i stabilności systemu bankowego, w tym zaostrzone wymogi kapitałowe, przepisy dotyczące udoskonalonego zarządzania i nadzoru oraz zasady restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zapewnienia, aby system finansowy wypełniał swoją rolę w kierowaniu kapitału na finansowanie gospodarki realnej. Postępy poczynione w tworzeniu unii bankowej również mają w tym kontekście decydujące znaczenie. Kryzys uwypuklił jednak także potrzebę zwiększenia przejrzystości i udoskonalenia monitorowania nie tylko w tradycyjnym sektorze bankowym, ale również w obszarach, gdzie funkcjonuje pośrednictwo kredytowe prowadzone przez instytucje parabankowe, czyli w tzw. "równoległym systemie bankowym"; skala tych działań jest niepokojąca: już teraz szacuje się, że odpowiada ona niemal połowie wartości regulowanego systemu bankowego. Wszelkie niedociągnięcia w odniesieniu do tych rodzajów działalności, które są podobne do rodzajów działalności prowadzonych przez instytucje kredytowe, mogą negatywnie wpłynąć na pozostałą część systemu finansowego.
(2) Rada Stabilności Finansowej (RSF) oraz Europejska Rada ds. Ryzyka Systemowego (ERRS), ustanowione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 5 - w kontekście prowadzonych przez nie prac mających na celu ograniczenie równoległego systemu bankowego - wskazały ryzyka, jakie stwarzają transakcje finansowane z użyciem papierów wartościowych. Transakcje te mogą prowadzić do narastania dźwigni finansowej i procykliczności oraz wzmocnienia wzajemnych powiązań na rynkach finansowych. W szczególności brak przejrzystości przy stosowaniu transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych uniemożliwia organom regulacyjnym i organom nadzoru, a także inwestorom, prawidłową ocenę i monitorowanie stosownych ryzyk o charakterze parabankowym oraz stopnia wzajemnych powiązań w systemie finansowym w okresie poprzedzającym kryzys finansowy oraz w jego trakcie. W tym kontekście RSF przyjęła w dniu 29 sierpnia 2013 r. ramy polityczne zatytułowane "Wzmocnienie nadzoru i regulacji w równoległym systemie bankowym" (zwane dalej "ramami polityki RSF") służące zajęciu się ryzykami w równoległym systemie bankowym związanymi z transakcjami udzielania pożyczek papierów wartościowych i transakcjami repo, które to ramy zostały zatwierdzone we wrześniu 2013 r. przez przywódców państw grupy G-20.
(3) W dniu 14 października 2014 r. RSF opublikowała ramy regulacyjne dotyczące redukcji wartości w odniesieniu do nierozliczanych centralnie transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych. Wobec braku rozliczania operacje takie stwarzają poważne ryzyka, jeżeli nie są odpowiednio zabezpieczone. O ile zwiększenie przejrzystości w zakresie ponownego wykorzystania aktywów klientów byłoby pierwszym krokiem w kierunku ułatwienia zdolności kontrahentów do analizowania ryzyk i zapobiegania im, RSF ma - do 2016 r. - zakończyć prace nad pakietem zaleceń dotyczących redukcji wartości w odniesieniu do nierozliczanych centralnie transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych, aby zapobiec stosowaniu nadmiernej dźwigni finansowej oraz ograniczyć ryzyko koncentracji i ryzyko niewykonania zobowiązania.
(4) W dniu 19 marca 2012 r. Komisja opublikowała Zieloną księgę w sprawie równoległego systemu bankowego. Na podstawie obszernych otrzymanych uwag oraz uwzględniając rozwój sytuacji na świecie, w dniu 4 września 2013 r. Komisja wydała komunikat do Rady i Parlamentu Europejskiego zatytułowany "Równoległy system bankowy - przeciwdziałanie nowym źródłom ryzyka w sektorze bankowym". W komunikacie tym podkreślono, że złożoność i brak przejrzystości transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych utrudniają identyfikację kontrahentów oraz monitorowanie koncentracji ryzyka, a także prowadzi to również do narastania nadmiernej dźwigni finansowej w systemie finansowym.
(5) W październiku 2012 r. grupa ekspertów wysokiego szczebla pod przewodnictwem Erkki Liikanena przyjęła sprawozdanie dotyczące strukturalnej reformy unijnego sektora bankowego. Rozważono w nim m.in. wzajemne zależności między tradycyjnym i równoległym systemem bankowym. W sprawozdaniu wskazano ryzyka związane z działalnością w ramach równoległego systemu bankowego, takie jak wysoka dźwignia finansowa i procykliczność; wezwano także do ograniczenia wzajemnych powiązań między bankami i równoległym systemem bankowym, które to powiązania stanowiły jedną z przyczyn efektu domina w trakcie ogólnosystemowego kryzysu bankowego. W sprawozdaniu zaproponowano również pewne środki strukturalne mające służyć zlikwidowaniu pozostałych słabych punktów w unijnym sektorze bankowym.
(6) Strukturalne reformy unijnego systemu bankowego są przedmiotem wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków strukturalnych zwiększających odporność instytucji kredytowych UE (zwanego dalej "wnioskiem dotyczącym przepisów w sprawie reformy strukturalnej"). Nałożenie na banki środków strukturalnych mogłoby jednak prowadzić do przenoszenia niektórych rodzajów działalności do słabiej regulowanych obszarów, takich jak równoległy system bankowy. Wnioskowi dotyczącemu przepisów w sprawie reformy strukturalnej powinno zatem towarzyszyć ustanowienie wiążących wymogów dotyczących przejrzystości transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych oraz zgłaszania tych transakcji, które to wymogi określono w niniejszym rozporządzeniu. Przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące przejrzystości uzupełniają ten wniosek.
(7) Niniejsze rozporządzenie stanowi odpowiedź na konieczność zwiększenia przejrzystości rynków transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych, a tym samym również systemu finansowego. Aby zapewnić jednakowe warunki konkurencji oraz międzynarodową konwergencję, niniejsze rozporządzenie uwzględnia ramy polityki RSF. Tworzy ono unijne ramy, dzięki którym szczegółowe informacje dotyczące transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych mogą być sprawnie zgłaszane do repozytoriów transakcji, a informacje dotyczące tych transakcji i swapów przychodu całkowitego są ujawniane inwestorom w przedsiębiorstwach zbiorowego inwestowania. Definicja transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych zawarta w niniejszym rozporządzeniu nie obejmuje kontraktów pochodnych zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 6 . Obejmuje ona jednak transakcje powszechnie określane jako swapy płynnościowe i swapy zabezpieczeń, które nie są objęte zakresem definicji kontraktów pochodnych zawartej w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012. Konieczność zapewnienia międzynarodowej konwergencji zwiększa się w związku z prawdopodobieństwem, że w wyniku reformy strukturalnej unijnego sektora bankowego rodzaje działalności, które są obecnie prowadzone przez tradycyjne banki, mogą zostać przeniesione do równoległego systemu bankowego i objąć zarówno podmioty finansowe, jak i niefinansowe. Te rodzaje działalności mogą się więc stać jeszcze mniej przejrzyste dla organów regulacyjnych i organów nadzoru, co uniemożliwi im uzyskanie należytego oglądu ryzyk związanych z transakcjami finansowanymi z użyciem papierów wartościowych. W ten sposób istniejące już na niektórych rynkach utrwalone powiązania między regulowanym a równoległym sektorem bankowym uległyby jeszcze większemu pogłębieniu.
(8) Ewolucja praktyk rynkowych i postęp technologiczny umożliwiają uczestnikom rynku wykorzystywanie innych transakcji niż transakcje finansowane z użyciem papierów wartościowych jako źródła finansowania, na potrzeby zarządzania płynnością i zabezpieczeniem, jako strategii zwiększania zysku, w celu pokrycia krótkiej sprzedaży lub na potrzeby arbitrażu w związku z podatkiem od dywidendy. Takie transakcje mogłyby mieć równoważny skutek ekonomiczny i stwarzać podobne ryzyka jak transakcje finansowane z użyciem papierów wartościowych, w tym: procykliczność spowodowaną wahaniami wartości aktywów i ich zmiennością; transformację terminów zapadalności lub transformację płynności wynikające z finansowania aktywów długoterminowych lub niepłynnych za pomocą aktywów krótkoterminowych lub płynnych; oraz finansowy efekt domina wynikający z wzajemnych połączeń między łańcuchami transakcji obejmujących ponowne wykorzystanie zabezpieczenia.
(9) Aby odpowiedzieć na kwestie poruszone w ramach polityki RSF oraz uwzględnić zmiany, których można oczekiwać w wyniku strukturalnej reformy unijnego sektora bankowego, państwa członkowskie przyjmą prawdopodobnie rozbieżne środki krajowe, które mogłyby stwarzać przeszkody dla sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz okazać się szkodliwe dla uczestników rynku i stabilności finansowej. Ponadto przy braku zharmonizowanych przepisów dotyczących przejrzystości organom krajowym trudno jest porównywać dane z poziomu mikro pochodzące z poszczególnych państw członkowskich, a tym samym zrozumieć rzeczywiste ryzyka, jakie poszczególni uczestnicy rynku stwarzają dla systemu. Należy zatem zapobiec powstawaniu takich zakłóceń i przeszkód w Unii. W związku z powyższym właściwą podstawą prawną dla niniejszego rozporządzenia jest art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej ("TFUE"), zgodnie z wykładnią przyjętą w świetle jednolitego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
(10) W związku z tym nowe przepisy dotyczące przejrzystości powinny przewidywać zgłaszanie szczegółowych informacji dotyczących transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych zawieranych przez wszystkich uczestników rynku, niezależnie od tego, czy są to podmioty finansowe czy niefinansowe, w tym informacji o składzie zabezpieczenia, informacji o tym, czy zabezpieczenie jest dostępne do ponownego wykorzystania lub czy zostało już ponownie wykorzystane, informacji o zastąpieniu zabezpieczenia na koniec dnia, a także o zastosowanych redukcjach wartości. Aby zminimalizować dodatkowe koszty operacyjne ponoszone przez uczestników rynku, nowe przepisy i standardy powinny być oparte na istniejącej już infrastrukturze, procesach operacyjnych i formatach, które zostały wprowadzone w odniesieniu do zgłaszania kontraktów pochodnych do repozytoriów transakcji. W tym kontekście Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (EUNGiPW) ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 7 powinien w miarę możliwości i w stosownym zakresie minimalizować dublowanie i unikać niespójności między standardami technicznymi przyjętymi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem a standardami technicznymi przyjętymi na mocy art. 9 rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Ramy prawne ustanowione niniejszym rozporządzeniem powinny być w jak największym możliwym stopniu takie same jak ramy ustanowione w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do zgłaszania kontraktów pochodnych do zarejestrowanych w tym celu repozytoriów transakcji. Powinno to również umożliwić repozytoriom transakcji zarejestrowanym lub uznanym zgodnie z tym rozporządzeniem pełnienie funkcji repozytorium przypisanej w niniejszym rozporządzeniu, jeżeli spełniają one określone dodatkowe kryteria, z zastrzeżeniem zakończenia uproszczonego procesu rejestracji.
(11) W celu zapewnienia spójności i skuteczności uprawnień EUNGiPW do nakładania sankcji, uczestnicy rynku objęci zakresem niniejszego rozporządzenia powinni - poprzez odesłanie do rozporządzenia (UE) nr 648/2012 - być objęci przepisami dotyczącymi uprawnień EUNGiPW określonymi w tym rozporządzeniu, wyszczególnionymi w odniesieniu do regulaminów w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 64 ust. 7 tego rozporządzenia.
(12) Transakcje z członkami Europejskiego Systemu Banków Centralnych (ESBC) powinny być zwolnione z obowiązku zgłaszania transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych do repozytoriów transakcji. Niemniej w celu zapewnienia, by organy regulacyjne i organy nadzoru uzyskały należyty ogląd ryzyk związanych z transakcjami finansowanymi z użyciem papierów wartościowych zawieranymi przez podmioty, które te organy regulują lub nadzorują, odpowiednie organy i członkowie ESBC powinni ściśle ze sobą współpracować. Współpraca taka powinna umożliwić organom regulacyjnym i organom nadzoru wypełnianie ich odnośnych obowiązków i uprawnień. Taka współpraca powinna mieć charakter poufny i być uzależniona od uzasadnionego wniosku ze strony odpowiednich właściwych organów; powinna być prowadzona wyłącznie z myślą o umożliwieniu tym organom wypełniania ich odnośnych obowiązków, z należytym uwzględnieniem zasad i wymogów niezależności banków centralnych oraz sprawowania przez te banki funkcji organów kształtujących politykę pieniężną, łącznie z realizacją działań z zakresu polityki pieniężnej, walutowej i polityki dotyczącej stabilności finansowej, do czego członkowie ESBC są zgodnie z prawem uprawnieni. Członkowie ESBC powinni mieć możliwość odmówienia przedstawienia informacji, gdy transakcje są przez nich wprowadzane w ramach sprawowania funkcji organów kształtujących politykę pieniężną. Powinni oni też powiadamiać organ, który wystąpił z wnioskiem, o każdej takiej odmowie, podając jej uzasadnienie.
(13) Informacje na temat ryzyk związanych z rynkami transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych powinny być przechowywane na szczeblu centralnym oraz być łatwo i bezpośrednio dostępne m.in. dla EUNGiPW, Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego) (EUNB), ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 8 , Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) (EUNUiPPE), ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 9 , odpowiednich właściwych organów, ERRS i odpowiednich banków centralnych ESBC, w tym Europejskiego Banku Centralnego (EBC) w trakcie wykonywania jego zadań w ramach jednolitego mechanizmu nadzorczego na mocy rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 10 , na potrzeby identyfikowania i monitorowania ryzyk dla stabilności finansowej związanych z działalnością prowadzoną w ramach równoległego systemu bankowego przez regulowane i nieregulowane podmioty. Sporządzając regulacyjne standardy techniczne przewidziane w niniejszym rozporządzeniu lub proponując ewentualne zmiany w tych standardach, EUNGiPW powinien uwzględniać standardy techniczne przyjęte zgodnie z art. 81 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, które regulują repozytoria transakcji w odniesieniu do kontraktów pochodnych, oraz przyszłe zmiany tych standardów technicznych. EUNGiPW powinien również dążyć do zapewnienia, by odpowiednie właściwe organy, ERRS i odpowiednie banki centralne ESBC, w tym EBC, miały bezpośredni i natychmiastowy dostęp do informacji koniecznych do pełnienia ich obowiązków, łącznie z obowiązkami definiowania i realizowania polityki pieniężnej oraz nadzorowania infrastruktury rynków finansowych. Aby to zapewnić, EUNGiPW powinien określić w projekcie regulacyjnych standardów technicznych warunki dostępu do takich informacji.
(14) Konieczne jest wprowadzenie przepisów w sprawie wymiany informacji między właściwymi organami oraz wzmocnienie wzajemnych obowiązków udzielania pomocy i współpracy. Z uwagi na rosnącą działalność transgraniczną właściwe organy powinny przekazywać sobie wzajemnie informacje istotne do pełnienia ich funkcji, tak aby zapewnić skuteczne egzekwowanie przepisów niniejszego rozporządzenia, w tym w sytuacjach, gdy przypadki naruszenia lub podejrzewanego naruszenia tych przepisów mogą mieć znaczenie dla organów co najmniej dwóch państw członkowskich. Podczas wymiany informacji konieczne jest ścisłe zachowanie tajemnicy zawodowej lub służbowej w celu zapewnienia sprawnego przekazywania tych informacji oraz ochrony indywidualnych praw. Z zastrzeżeniem przepisów krajowych z zakresu prawa karnego lub prawa podatkowego, właściwe organy, EUNGiPW, podmioty lub osoby fizyczne lub prawne inne niż właściwe organy, otrzymujące poufne informacje, powinny wykorzystywać te informacje wyłącznie w ramach wykonywania swych obowiązków oraz do sprawowania swych funkcji. Nie powinno to jednak uniemożliwiać sprawowania - zgodnie z przepisami prawa krajowego - funkcji organów krajowych odpowiedzialnych za zapobieganie niewłaściwemu administrowaniu, prowadzenie dochodzeń w tym zakresie lub za działania naprawcze w przypadku takiego administrowania.
(15) Transakcje finansowane z użyciem papierów wartościowych są powszechnie stosowane przez zarządzających przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania w celu wydajnego zarządzania portfelem. Takie zastosowanie może mieć znaczny wpływ na wyniki tych przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania. Transakcje te mogą być stosowane z myślą o osiągnięciu celów inwestycyjnych albo w celu zwiększenia rentowności. Zarządzający wykorzystują również swapy przychodu całkowitego, które mają skutki równoważne ze skutkami transakcji finansowanymi z użyciem papierów wartościowych. Transakcje finansowane z użyciem papierów wartościowych i swapy przychodu całkowitego są powszechnie stosowane przez zarządzających przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania w celu uzyskania możliwości korzystania z określonych strategii lub w celu zwiększenia rentowności. Stosowanie transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i stosowanie swapów przychodu całkowitego może zwiększać ogólny profil ryzyka przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania w zakresie, w jakim stosowanie tych transakcji i swapów nie jest właściwie ujawniane inwestorom. Niezwykle istotne jest zapewnienie, by inwestujący w takie przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania byli w stanie podejmować świadome decyzje i ocenić ogólny profil ryzyka i zysku przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania. Oceniając transakcje finansowane z użyciem papierów wartościowych i swapy przychodu całkowitego, przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania powinno przestrzegać ogólnych zasad, takich jak wzięcie pod uwagę istoty transakcji, a nie tylko jej formy prawnej.
(16) Inwestycje dokonywane na podstawie niepełnych lub niedokładnych informacji na temat strategii inwestycyjnej danego przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania mogą narazić inwestorów na znaczne straty. Bardzo ważną kwestią jest zatem, by przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania ujawniały wszystkie istotne szczegółowe informacje dotyczące stosowania przez nie transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych oraz swapów przychodu całkowitego. Co więcej, w przypadku przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania pełna przejrzystość jest szczególnie istotna, gdyż całość aktywów, które są przedmiotem transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i przedmiotem swapów przychodu całkowitego, nie jest własnością zarządzających przedsiębiorstwem zbiorowego inwestowania, lecz inwestorów. Ujawnianie pełnych informacji w odniesieniu do transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i do swapów przychodu całkowitego stanowi zatem niezbędne narzędzie ochrony przed możliwymi konfliktami interesów.
(17) Nowe przepisy dotyczące przejrzystości transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i przejrzystości swapów przychodu całkowitego są ściśle powiązane z przepisami dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE 11 i 2011/61/UE 12 , ponieważ dyrektywy te tworzą ramy prawne regulujące ustanawianie przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, zarządzanie tymi przedsiębiorstwami oraz wprowadzanie do obrotu ich jednostek.
(18) Przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania mogą działać jako przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) zarządzane przez spółki zarządzające UCITS lub przez spółki inwestycyjne UCITS posiadających zezwolenie wydane zgodnie z dyrektywą 2009/65/WE bądź jako alternatywne fundusze inwestycyjne (AFI) zarządzane przez zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (ZAFI) posiadających zezwolenie lub zarejestrowanych zgodnie z dyrektywą 2011/61/UE. Nowe przepisy dotyczące przejrzystości z użyciem papierów wartościowych i przejrzystości swapów przychodu całkowitego wprowadzone niniejszym rozporządzeniem uzupełniają przepisy tych dyrektyw i powinny mieć zastosowanie w uzupełnieniu tych dyrektywach.
(19) Aby inwestorzy mogli dowiedzieć się o ryzykach związanych ze stosowaniem transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i ze stosowaniem swapów przychodu całkowitego, zarządzający przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania powinni w swoich sprawozdaniach okresowych umieszczać szczegółowe informacje na temat wszelkich przypadków stosowania tych technik. Okresowe sprawozdania, które już dziś muszą przedstawiać spółki zarządzające UCITS lub spółki inwestycyjne UCITS oraz zarządzający AFI, powinny być uzupełnione o dodatkowe informacje dotyczące stosowania transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i stosowania swapów przychodu całkowitego. Doprecyzowując jeszcze bardziej zawartość tych okresowych sprawozdań, EUNGiPW powinien wziąć pod uwagę obciążenia administracyjne i cechy charakterystyczne odnoszące się do poszczególnych rodzajów transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i do swapów przychodu całkowitego.
(20) Polityka inwestycyjna przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania w odniesieniu do transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i do swapów przychodu całkowitego powinna być jednoznacznie ujawniona w dokumentach udostępnianych przed zawarciem umowy, takich jak prospekt emisyjny w przypadku UCITS oraz informacje ujawniane inwestorom przed zawarciem umowy w przypadku AFI. Dzięki temu inwestorzy powinni zrozumieć i uświadomić sobie nieodłączne ryzyka, zanim podejmą decyzje o dokonaniu inwestycji w konkretny UCITS lub AFI.
(21) Ponowne wykorzystanie zabezpieczenia zapewnia płynność i umożliwia kontrahentom zmniejszenie kosztów finansowania. Na ogół prowadzi jednak do tworzenia złożonych łańcuchów zabezpieczeń między tradycyjną bankowością a równoległym systemem bankowym, stwarzając ryzyka dla stabilności finansowej. Brak przejrzystości co do zakresu, w jakim instrumenty finansowe przekazane jako zabezpieczenie zostały ponownie wykorzystane, oraz związane z tym ryzyka w przypadku upadłości mogą osłabić zaufanie do kontrahentów i spotęgować ryzyka dla stabilności finansowej.
(22) Aby zwiększyć przejrzystość ponownego wykorzystania, należy nałożyć minimalne wymogi w zakresie informowania. Ponowne wykorzystanie powinno być możliwe tylko wtedy, gdy kontrahent przekazujący zabezpieczenie został wyraźnie o nim poinformowany i wyraził na to zgodę. Wykonanie prawa do ponownego wykorzystania powinno być odzwierciedlone na rachunku papierów wartościowych kontrahenta przekazującego zabezpieczenie, chyba że rachunek taki jest regulowany prawem państwa trzeciego, które może przewidywać inne odpowiednie środki odzwierciedlenia takiego ponownego wykorzystania.
(23) Chociaż zakres przepisów dotyczących ponownego wykorzystania w niniejszym rozporządzeniu jest szerszy niż zakres dyrektywy 2002/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 13 , niniejsze rozporządzenie nie zmienia zakresu tej dyrektywy, powinno być raczej rozumiane jako uzupełnienie tej dyrektywy. Warunki, na jakich kontrahenci mają prawo do ponownego wykorzystania, oraz warunki korzystania z tego prawa nie powinny w żaden sposób osłabiać ochrony przyznanej uzgodnieniom dotyczącym zabezpieczeń finansowych polegającym na przeniesieniu tytułu na mocy dyrektywy 2002/47/WE. W tym kontekście ewentualne naruszenie wymogów dotyczących przejrzystości w odniesieniu do ponownego wykorzystania nie powinno naruszać przepisów prawa krajowego dotyczącego ważności lub skutku transakcji.
(24) Niniejsze rozporządzenie ustanawia w odniesieniu do ponownego wykorzystania ścisłe przepisy dotyczące informowania kontrahentów, co powinno pozostać bez uszczerbku dla stosowania przepisów sektorowych dostosowanych do konkretnych podmiotów, struktur i sytuacji. W związku z tym przewidziane w niniejszym rozporządzeniu przepisy dotyczące ponownego wykorzystania powinny mieć zastosowanie, przykładowo, do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania i depozytariuszy lub klientów firm inwestycyjnych jedynie w takim stopniu, w jakim ramy prawne dla przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania lub dla ochrony aktywów klientów, stanowiące lex specialis i mające pierwszeństwo przed przepisami niniejszego rozporządzenia, nie przewidują surowszych przepisów dotyczących ponownego wykorzystania. W szczególności niniejsze rozporządzenie powinno pozostać bez uszczerbku dla wszelkich przepisów prawa unijnego lub krajowego ograniczających możliwość ponownego wykorzystania przez kontrahentów instrumentów finansowych, które zostały przekazane jako zabezpieczenie przez kontrahentów lub osoby niebędące kontrahentami. Stosowanie wymogów dotyczących ponownego wykorzystania należy odroczyć o sześć miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia w celu zapewnienia kontrahentom wystarczająco dużo czasu na dostosowanie ich pozostających do zrealizowania uzgodnień dotyczących zabezpieczeń, łącznie z umowami ramowymi, i w celu zapewnienia zgodności nowych uzgodnień dotyczących zabezpieczeń z niniejszym rozporządzeniem.
(25) Aby wspierać międzynarodową spójność terminologiczną, w niniejszym rozporządzeniu używa się terminu "ponowne wykorzystanie" zgodnie z ramami polityki RSF. Nie powinno to jednak prowadzić do niespójności w obrębie dorobku prawnego Unii, a w szczególności powinno to pozostać bez uszczerbku dla znaczenia terminu "ponowne wykorzystanie" zastosowanego w dyrektywach 2009/65/WE i 2011/61/UE.
(26) Aby zapewnić przestrzeganie przez kontrahentów obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia oraz podobne traktowanie kontrahentów w całej Unii, państwa członkowskie powinny zapewnić, aby właściwe organy były uprawnione do stosowania skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających kar administracyjnych i innych środków administracyjnych. W związku z tym kary administracyjne i inne środki administracyjne określone niniejszym rozporządzeniem powinny spełniać określone podstawowe wymogi w odniesieniu do: adresatów; kryteriów, które należy brać pod uwagę przy stosowaniu kary lub środka; publikowania informacji o karach lub środkach; kluczowych uprawnień do nakładania kar, jak również w odniesieniu do wysokości administracyjnych kar pieniężnych. Właściwe jest, by kary i inne środki ustanowione na podstawie dyrektyw 2009/65/WE i 2011/61/UE miały zastosowanie do naruszeń obowiązków dotyczących przejrzystości nałożonych na przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania i określonych w niniejszym rozporządzeniu.
(27) Przyznane właściwym organom uprawnienia do nakładania kar powinny pozostać bez uszczerbku dla wynikającej z art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 wyłącznej kompetencji EBC do cofania zezwoleń dla instytucji kredytowych na potrzeby nadzoru ostrożnościowego.
(28) Przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące wniosku o rejestrację repozytoriów transakcji i wycofania rejestracji nie mają wpływu na środki odwoławcze przewidziane w rozdziale V rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.
(29) Standardy techniczne w sektorze usług finansowych powinny zapewniać spójną harmonizację oraz należytą ochronę deponentów, inwestorów i konsumentów w całej Unii. Ponieważ EUNGiPW jest organem cechującym się wysokim poziomem wiedzy specjalistycznej, efektywne i właściwe jest powierzenie temu urzędowi opracowania projektów regulacyjnych standardów technicznych i wykonawczych, które nie wymagają podejmowania decyzji politycznych. Opracowując projekty standardów technicznych, EUNGiPW powinien zapewnić wydajność procesów administracyjnych i sprawozdawczych. Komisji należy powierzyć uprawnienia do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE oraz zgodnie z art. 10-14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 w następujących obszarach: szczegóły dotyczące poszczególnych rodzajów transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych; szczegóły dotyczące wniosku o rejestrację repozytorium transakcji lub o rozszerzenie rejestracji; szczegóły procedur stosowanych przez repozytoria transakcji w celu zweryfikowania informacji szczegółowych dotyczących transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i zgłaszanych do repozytoriów transakcji; częstotliwość i szczegóły publikowania danych przechowywanych przez repozytoria transakcji, wymogi dotyczące tych danych i dostęp do tych danych; oraz, w razie potrzeby, dalsze szczegóły dotyczące treści załącznika.
(30) Komisji należy powierzyć uprawnienia do przyjmowania opracowanych przez EUNGiPW wykonawczych standardów technicznych w drodze aktów wykonawczych zgodnie z art. 291 TFUE oraz zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 w odniesieniu do formatu i częstotliwości zgłoszeń, formatu wniosku o rejestrację repozytorium transakcji lub o rozszerzenie rejestracji, a także procedur i form wymiany z EUNGiPW informacji na temat kar i innych środków.
(31) Komisji należy przekazać uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do zmiany wykazu podmiotów, które są wyłączone z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia, oraz do określenia rodzaju opłat, czynności, za które są one pobierane, wysokości opłat oraz sposobu ich uiszczania przez repozytoria transakcji. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, również na poziomie eksperckim. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
(32) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do podejmowania decyzji w sprawie oceny przepisów państw trzecich na potrzeby uznania repozytoriów transakcji z państw trzecich oraz w celu uniknięcia potencjalnie dublujących się lub sprzecznych wymogów. Ocena będąca podstawą decyzji w sprawie równoważności wymogów dotyczących zgłoszeń w państwie trzecim nie powinna naruszać prawa repozytorium transakcji, które ma siedzibę w danym państwie trzecim i które zostało uznane przez EUNGiPW, do świadczenia na rzecz podmiotów mających siedzibę w Unii usług w zakresie zgłaszania, ponieważ decyzja w sprawie uznania powinna być niezależna od takiej oceny dla celów równoważności decyzji.
(33) W przypadku wycofania aktu wykonawczego dotyczącego równoważności kontrahenci powinni zostać automatycznie ponownie objęci wszystkimi wymogami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu.
(34) W stosownych przypadkach Komisja powinna współpracować z organami państw trzecich w celu wypracowania rozwiązań korzystnych dla wszystkich zainteresowanych stron, tak aby zapewnić spójność niniejszego rozporządzenia z wymogami określonymi przez te państwa trzecie, a tym samym zapobiec ewentualnemu powielaniu w tym względzie.
(35) Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie wzmocnienie przejrzystości określonych rodzajów działalności rynkowej, takich jak transakcje finansowane z użyciem papierów wartościowych i ponowne wykorzystanie, aby umożliwić monitorowanie i identyfikację związanych z nimi ryzyk, nie mogą zostać osiągnięte w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, natomiast mogą zostać lepiej osiągnięte na poziomie unijnym, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(36) Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i przestrzega zasad uznanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności prawa do ochrony danych osobowych, prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, prawa do obrony i zasady ne bis in idem, wolności prowadzenia działalności gospodarczej, prawa własności oraz prawa do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu. Niniejsze rozporządzenie musi być stosowane zgodnie z tymi prawami i zasadami.
(37) Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady 14 skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych, który wydał opinię w dniu 11 lipca 2014 r. 15 .
(38) Wszelka wymiana lub przekazywanie danych osobowych przez właściwe organy państw członkowskich lub przez repozytoria transakcji powinny przebiegać zgodnie z przepisami dotyczącymi przekazywania danych osobowych ustanowionymi w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 16 . Wszelka wymiana lub przekazywanie danych osobowych przez EUNGiPW, EUNB lub EUNUiPPE powinny przebiegać zgodnie z przepisami dotyczącymi przekazywania danych osobowych ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 45/2001.
(39) Komisja, we współpracy z EUNGiPW, powinna przygotowywać sprawozdania dla Parlamentu Europejskiego i Rady na temat stosowania na szczeblu międzynarodowym obowiązku zgłaszania określonego w niniejszym rozporządzeniu i monitorować stosowanie tego obowiązku. Termin przedłożenia sprawozdań Komisji powinien pozwolić na uprzednie rzeczywiste zastosowanie niniejszego rozporządzenia.
(40) W następstwie wyników prac przeprowadzonych przez stosowne fora międzynarodowe oraz we współpracy z EUNGiPW, EUNB i ERRS, Komisja powinna przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat postępów działań międzynarodowych służących ograniczaniu ryzyk związanych z transakcjami finansowanymi z użyciem papierów wartościowych, łącznie z zaleceniami RSF dotyczącymi redukcji wartości w odniesieniu do nierozliczanych centralnie transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych, a także na temat stosowności tych zaleceń dla rynków unijnych.
(41) Stosowanie wymogów dotyczących przejrzystości określonych w niniejszym rozporządzeniu należy odroczyć, aby zapewnić repozytoriom transakcji wystarczająco dużo czasu na złożenie wniosku o zezwolenie na prowadzenie ich rodzajów działalności przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu oraz o uznanie tych rodzajów działalności, zaś kontrahentom i przedsiębiorstwom zbiorowego inwestowania - wystarczająco dużo czasu na spełnienie tych wymogów. W szczególności należy odroczyć rozpoczęcie stosowania wszelkich dodatkowych wymogów w zakresie przejrzystości wobec przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, z uwzględnieniem wytycznych dla właściwych organów oraz dla spółek zarządzających UCITS wydanych przez EUNGiPW w dniu 18 grudnia 2012 r., które określają opcjonalne ramy dla spółek zarządzających UCITS w odniesieniu do ujawniania informacji, a także z uwzględnieniem potrzeby zmniejszenia obciążenia administracyjnego dla zarządzających przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania. W celu zapewnienia efektywnego wdrożenia zgłaszania transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych konieczne jest stopniowe wdrażanie wymogów według rodzajów kontrahentów. Takie podejście powinno brać pod uwagę faktyczne zdolności kontrahenta do wypełnienia obowiązków w zakresie zgłaszania określonych w niniejszym rozporządzeniu.
(42) Nowe jednolite przepisy dotyczące przejrzystości transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i dotyczące określonych instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, mianowicie swapów przychodu całkowitego, ustanowione w niniejszym rozporządzeniu, są ściśle powiązane z zasadami określonymi w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012, gdyż takie instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym są objęte zakresem wymogów w zakresie zgłaszania na mocy tego rozporządzenia. Aby zapewnić spójny zakres obu zestawów wymogów: dotyczących przejrzystości i zgłaszania, potrzebne jest wyraźne rozróżnienie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym i giełdowych instrumentów pochodnych, niezależnie od tego, czy kontrakty te są przedmiotem obrotu na rynkach Unii czy na rynkach państw trzecich. Definicję instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012 należy zatem zmienić w celu zapewnienia, by ten sam rodzaj kontraktów pochodnych był identyfikowany jako instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym albo jako giełdowe instrumenty pochodne, niezależnie od tego, czy kontrakty te są przedmiotem obrotu na rynkach Unii czy na rynkach państw trzecich.
(43) Należy w związku z tym odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 648/2012,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
