Regulamin nr 16 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) - Jednolite przepisy dotyczące homologacji.

Regulamin nr 16 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) - Jednolite przepisy dotyczące homologacji:

I. pasów bezpieczeństwa, urządzeń przytrzymujących, urządzeń przytrzymujących dla dzieci oraz urządzeń przytrzymujących dla dzieci ISOFIX dla osób znajdujących się w pojazdach silnikowych

II. pojazdów wyposażonych w pasy bezpieczeństwa, urządzenia przytrzymujące, urządzenia przytrzymujące dla dzieci oraz urządzenia przytrzymujące dla dzieci ISOFIX

Uzupełnienie 15: Regulamin nr 16

Wersja 5

Jedynie oryginalne teksty EKG ONZ wywołują skutki prawne w międzynarodowym prawie publicznym. Status i datę wejścia w życie niniejszego regulaminu należy sprawdzać w najnowszej wersji dokumentu EKG ONZ dotyczącego statusu TRANS/WP.29/343, dostępnego pod adresem: http://www.unece.org/trans/main/wp29/wp29wgs/wp29gen/wp29fdocstts.html.

Obejmująca wszystkie obowiązujące teksty, w tym:

Suplement 17 do serii poprawek 04 - Data wejścia w życie: 18 stycznia 2006 r.

1. ZAKRES

Niniejszy regulamin stosuje się do pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących zaprojektowanych do instalacji w pojazdach oraz przeznaczonych do osobnego użycia, tzn. w charakterze wyposażenia indywidualnego, przez osoby dorosłe, zajmujące siedzenia przednie lub zwrócone do przodu. Stosuje się on także do urządzeń przytrzymujących dla dzieci oraz urządzeń przytrzymujących dla dzieci ISOFIX, przeznaczonych do instalacji w pojazdach kategorii M₁ i N₁^(*).

2. DEFINICJE

2.1. Pas bezpieczeństwa (pas)

Zespół taśm z zamkiem, urządzeniami regulacji i elementami mocującymi, który można zamocować we wnętrzu pojazdu silnikowego, skonstruowany w sposób zmniejszający ryzyko zranienia użytkownika w przypadku zderzenia lub gwałtownego zmniejszenia prędkości pojazdu, przez ograniczenie możliwości przemieszczania się ciała użytkownika. Zespół taki jest na ogół określany jako "zespół pasa", przy czym pojęcie to obejmuje także wszelkie urządzenia do pochłaniania energii lub zwijania pasa.

Zespół ten może być poddany badaniom i homologowany jako zespół pasa bezpieczeństwa lub jako urządzenie przytrzymujące.

2.1.1. Pas biodrowy

Pas przechodzący z przodu ciała użytkownika na wysokości miednicy.

2.1.2. Przekątny pas piersiowy

Pas przechodzący po przekątnej klatki piersiowej, od biodra do ramienia po przeciwnej stronie ciała.

2.1.3. Pas trzypunktowy

Pas będący zasadniczo kombinacją pasa biodrowego i przekątnego pasa piersiowego.

2.1.4. Pas typu S

Zespół pasa inny niż pas trzypunktowy lub pas biodrowy.

2.1.5. Podwójny pas piersiowy

Zespół pasa typu S obejmujący pas biodrowy i taśmy barkowe; podwójny pas piersiowy może być wyposażony w dodatkowy zespół taśmy kroczowej.

2.2. Typ pasa

Pasy różnych "typów" to pasy zasadniczo różniące się od siebie nawzajem; różnice mogą być w szczególności związane z:

2.2.1. częściami sztywnymi (zamkami, elementami mocującymi, zwijaczem itp.);

2.2.2. materiałem, tkaniną, wymiarami, kolorem taśm; lub

2.2.3. geometrią zespołu pasa.

2.3. Taśma

Część elastyczna przeznaczona do przytrzymywania ciała i przenoszenia siły na mocowania pasa.

2.4. Zamek

Urządzenie szybkiego rozpinania umożliwiające przytrzymywanie użytkownika przez pas. Zamek może obejmować urządzenie regulacji, z wyjątkiem zamka podwójnego pasa piersiowego.

2.5. Urządzenie regulacji pasa

Urządzenie pozwalające na regulowanie pasa w zależności od indywidualnych potrzeb użytkownika i pozycji siedzenia. Urządzenie regulacji pasa może być częścią zamka, zwijacza lub jakiejkolwiek innej części pasa bezpieczeństwa.

2.6. Urządzenie obciążenia wstępnego

Dodatkowe lub wbudowane urządzenie zacieśniające taśmy pasa bezpieczeństwa w celu zmniejszenia luzu pasa podczas zderzenia.

2.7. "Strefa odniesienia" oznacza przestrzeń między dwoma pionowymi płaszczyznami wzdłużnymi, znajdującymi się wzajemnie w odległości 400 mm i symetrycznymi w odniesieniu do punktu "H", wyznaczonymi obrotem z pozycji pionowej do poziomej urządzenia pomiarowego w kształcie głowy opisanego w załączniku 1 do regulaminu nr 21. Urządzenie umieszczone jest zgodnie z opisem we wspomnianym załączniku do regulaminu nr 21 i ustawione na maksymalną długość 840 mm.

2.8. "Zespół poduszki powietrznej" oznacza urządzenie zainstalowane w celu uzupełnienia działania pasów bezpieczeństwa i urządzenia przytrzymującego w pojazdach silnikowych, tzn. układ, który w przypadku działającego na pojazd silnego uderzenia automatycznie rozwija elastyczną strukturę mającą na celu ograniczenie, poprzez sprężenie zawartego w niej gazu, siły kontaktu jednej lub większej liczby części ciała osoby znajdującej się w pojeździe z wnętrzem kabiny pasażerskiej.

2.9. "Poduszka powietrzna pasażera" oznacza zespół poduszki powietrznej przeznaczony do ochrony osób zajmujących miejsca inne niż miejsce kierowcy w przypadku zderzenia czołowego.

2.10. "Urządzenie przytrzymujące dla dziecka" oznacza urządzenie zabezpieczające opisane w regulaminie nr 44.

2.11. "Zwrócone tyłem do kierunku jazdy" oznacza zwrócone w kierunku przeciwnym do zwykłego kierunku poruszania się pojazdu.

2.12. Elementy mocujące

Części zespołu pasa, w tym niezbędne części zabezpieczające, pozwalające na przymocowanie go do mocowań pasa.

2.13. Pochłaniacz energii

Urządzenie przeznaczone do rozpraszania energii niezależnie od taśmy lub wspólnie z nią, tworzące cześć zespołu pasa.

2.14. Zwijacz

Urządzenie mieszczące część lub w całość taśmy pasa bezpieczeństwa.

2.14.1. Zwijacz bez blokady (typ 1)

Zwijacz, z którego pas można rozwinąć przy użyciu niewielkiej siły na całej długości, nie umożliwiający regulacji długości rozwiniętej taśmy.

2.14.2. Zwijacz odblokowywany ręcznie (typ 2)

Zwijacz, który użytkownik musi odblokowywać ręcznie, obsługując urządzenie, aby móc rozwinąć taśmę na odpowiednią długość, i który blokuje się automatycznie, gdy użytkownik przestaje oddziaływać na wspomniane urządzenie.

2.14.3. Zwijacz z blokadą automatyczną (typ 3)

Zwijacz pozwalający na rozwinięcie taśmy na odpowiednią długość z automatycznym dopasowaniem taśmy do użytkownika, gdy pas jest zapięty. Dalsze rozwinięcie taśmy nie jest możliwe bez zamierzonego działania ze strony użytkownika.

2.14.4. Zwijacz z blokadą awaryjną (typ 4)

Zwijacz, który w normalnych warunkach jazdy nie ogranicza swobody ruchów użytkownika pasa bezpieczeństwa. Wyposażony jest w części służące do regulacji długości, które automatycznie dopasowują taśmę do użytkownika, oraz w mechanizm blokujący uruchamiany w razie potrzeby przez:

2.14.4.1. zmniejszenie prędkości pojazdu (czułość pojedyncza);

2.14.4.2. zmniejszenie prędkości pojazdu w połączeniu z ruchem taśm lub jakimkolwiek innym środkiem automatycznym (czułość wielokrotna).

2.14.5. Zwijacz z blokadą awaryjną o wyższym progu reakcji (typ 4N)

Zwijacz typu zdefiniowanego w pkt 2.14.4, posiadający jednak szczególne właściwości w odniesieniu do zastosowania w pojazdach kategorii M₂, M₃, N₁, N₂ i N₃^(*).

2.14.6. Regulacja wysokości pasa

Urządzenie pozwalające na regulowanie położenia górnej pętli pasa w pionie w zależności od indywidualnych potrzeb użytkownika i pozycji siedzenia. Takie urządzenie może być uznane za część pasa lub jego mocowania.

2.15. Mocowania pasa

Części konstrukcji pojazdu lub siedzenia bądź jakiejkolwiek innej części pojazdu, do których mocowane są zespoły pasów bezpieczeństwa.

2.16. Typ pojazdu w odniesieniu do pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących

Kategoria pojazdów silnikowych nieróżniących się pod takim zasadniczymi względami, jak wymiary, kształt i materiał części konstrukcji pojazdu lub siedzenia bądź jakiejkolwiek innej części pojazdu, do której mocowane są pasy bezpieczeństwa i urządzenia przytrzymujące.

2.17. Urządzenie przytrzymujące

Urządzenie przeznaczone do określonego typu pojazdu lub typu zdefiniowanego przez producenta pojazdów, zatwierdzone przez służbę techniczną, składające się z siedzenia i pasa przymocowanych odpowiednio do pojazdu i składające się dodatkowo z wszystkich elementów zapewnionych w celu zmniejszenia ryzyka odniesienia obrażeń w razie gwałtownego zmniejszenia prędkości pojazdu poprzez ograniczenie możliwości przemieszczania się ciała użytkownika.

2.18. Siedzenie

Konstrukcja zespolona lub nie z konstrukcją pojazdu, wraz z jej tapicerką, zapewniająca miejsce siedzące dla jednej osoby dorosłej. Pojęcie to obejmuje zarówno siedzenie pojedyncze, jak i część kanapy zapewniającą miejsce siedzące dla jednej osoby.

2.18.1. "Przednie siedzenie dla pasażera" oznacza dowolne siedzenie, którego "najbardziej wysunięty do przodu punkt »H«" przecinany jest przez pionową płaszczyznę poprzeczną biegnącą przez punkt "R" kierowcy lub znajduje się przed tą płaszczyzną.

2.19. Zespół siedzeń

Siedzenie typu kanapowego lub siedzenia oddzielne, ale montowane obok siebie (tzn. zamocowane w taki sposób, że przednie mocowania jednego z siedzeń znajdują się w jednej linii z mocowaniami przednimi lub tylnymi innego siedzenia lub między jego mocowaniami) i zapewniające miejsca siedzące dla jednej lub kilku osób dorosłych.

2.20. Kanapa

Kompletna konstrukcja, wraz z tapicerką, zapewniająca miejsca siedzące dla co najmniej dwóch osób dorosłych.

2.21. Układ regulacji siedzenia

Całość urządzenia pozwalającego na ustawienie siedzenia lub jego części w pozycji dostosowanej do budowy osoby zajmującej siedzenie; układ regulacji może w szczególności pozwalać na:

2.21.1. przesuw wzdłużny;

2.21.2. przesuw pionowy;

2.21.3. przesuw kątowy.

2.22. Mocowanie siedzenia

Układ mocowania zespołu siedzenia do konstrukcji pojazdu, w tym odnośne części konstrukcji pojazdu.

2.23. Typ siedzenia

Kategoria siedzeń niewykazujących różnic pod takimi zasadniczymi względami, jak:

2.23.1. kształt, wymiary i materiały konstrukcji siedzenia;

2.23.2. typ i wymiary układów regulacji i blokady;

2.23.3. typ i wymiary mocowania pasów do siedzenia, mocowania siedzenia i odnośnych części konstrukcji pojazdu.

2.24. Układ przesuwu siedzenia

Urządzenie pozwalające na przesuwanie kątowe lub wzdłużne siedzenia lub jego części, bez stałej pozycji pośredniej (dla ułatwienia dostępu pasażerów).

2.25. Układ blokady

Urządzenie zapewniające utrzymanie w dowolnej pozycji użytkowej siedzenia i jego części.

2.26. Przycisk zwalniający z obudową

Przycisk zwalniający uniemożliwiający zwolnienie zamka przy użyciu kuli o średnicy 40 mm.

2.27. Przycisk zwalniający bez obudowy

Przycisk zwalniający umożliwiający zwolnienie zamka przy użyciu kuli o średnicy 40 mm.

2.28. Urządzenie zmniejszające naciąg

Urządzenie wbudowane w zwijacz, automatycznie zmniejszające naciąg taśmy po zapięciu pasa bezpieczeństwa. Po rozpięciu pasa urządzenie takie wyłącza się automatycznie.

2.29. "ISOFIX" to system montażu urządzeń przytrzymujących dla dzieci w pojazdach, obejmujący dwa sztywne mocowania w pojeździe, dwa odpowiadające im sztywne elementy mocujące w urządzeniu przytrzymującym dla dziecka oraz zabezpieczenie ograniczające obrót skokowy urządzenia przytrzymującego dla dziecka.

2.30. "Urządzenie przytrzymujące dla dziecka ISOFIX" oznacza urządzenie przytrzymujące dla dziecka, spełniające wymogi regulaminu nr 44, które musi być przymocowane do układu mocowań ISOFIX, spełniającego wymogi regulaminu nr 14.

2.31. "Pozycja ISOFIX" oznacza układ pozwalający na instalację:

a) uniwersalnego zwróconego przodem do kierunku jazdy urządzenia przytrzymującego dla dziecka ISOFIX, zdefiniowanego w regulaminie nr 44;

b) lub półuniwersalnego zwróconego przodem do kierunku jazdy urządzenia przytrzymującego dla dziecka ISOFIX, zdefiniowanego w regulaminie nr 44;

c) lub półuniwersalnego zwróconego tyłem do kierunku jazdy urządzenia przytrzymującego dla dziecka ISOFIX, zdefiniowanego w regulaminie nr 44;

d) lub półuniwersalnego zwróconego bokiem do kierunku jazdy urządzenia przytrzymującego dla dziecka ISOFIX, zdefiniowanego w regulaminie nr 44;

e) lub dostosowanego do pojazdu urządzenia przytrzymującego dla dziecka ISOFIX, zdefiniowanego w regulaminie nr 44.

2.32. "Układ mocowań ISOFIX" oznacza układ złożony z dwóch niskich mocowań ISOFIX, spełniający wymogi regulaminu nr 14 i przeznaczony do mocowania urządzenia przytrzymującego dla dziecka ISOFIX wraz z zabezpieczeniem przeciwobrotowym.

2.33. "Niskie mocowanie ISOFIX" oznacza jeden sztywny okrągły pręt poziomy o średnicy 6 mm, wystający z konstrukcji pojazdu lub siedzenia, umożliwiający umieszczenie i montaż urządzenia przytrzymującego dla dziecka ISOFIX wyposażonego w elementy mocujące ISOFIX.

2.34. "Zabezpieczenie przeciwobrotowe"

a) Zabezpieczenie przeciwobrotowe dla uniwersalnego urządzenia przytrzymującego dla dziecka ISOFIX składa się z górnego paska mocującego ISOFIX.

b) Zabezpieczenie przeciwobrotowe dla półuniwersalnego urządzenia przytrzymującego dla dziecka ISOFIX składa się z górnego paska mocującego, tablicy rozdzielczej pojazdu lub wspornika, mającego za zadanie ograniczać obrót urządzenia podczas zderzenia czołowego.

c) W przypadku uniwersalnych i półuniwersalnych urządzeń przytrzymujących dla dzieci ISOFIX samo siedzenie pojazdu nie stanowi zabezpieczenia przeciwobrotowego.

2.35. "Mocowanie górnego paska mocującego ISOFIX" oznacza element, spełniający wymogi regulaminu nr 14, taki jak pręt, znajdujący się w określonym obszarze, mający na celu umożliwienie instalacji łącznika górnego paska mocującego ISOFIX oraz przeniesienie działających na niego sił na konstrukcję pojazdu.

2.36. "Prowadnica" ma za zadanie pomoc w instalacji urządzenia przytrzymującego dla dziecka ISOFIX poprzez fizyczne ustawienie elementów mocujących ISOFIX na urządzeniu przytrzymującym ISOFIX w pozycjach odpowiadających niskim mocowaniom ISOFIX, co ułatwia montaż.

2.37. "Informacja ISOFIX" oznacza informację przeznaczoną dla osób zamierzających zainstalować urządzenie przytrzymujące dla dziecka ISOFIX, wskazującą pozycję ISOFIX w pojeździe oraz pozycje każdego odnośnego układu mocowania ISOFIX.

2.38. "Przyrząd imitujący urządzenie przytrzymujące dla dziecka" (przyrząd imitujący) oznacza przyrząd należący do jednej z siedmiu klas wielkości ISOFIX, zdefiniowanych w pkt 4 załącznika 17 - dodatek 2 do niniejszego regulaminu, w szczególności przyrząd, którego rozmiary odpowiadają rozmiarom przedstawionym na rys. 1-7 wspomnianego powyżej pkt 4. W niniejszym regulaminie przyrządy imitujące urządzenie przytrzymujące dla dziecka (przyrządy imitujące) używane są w celu sprawdzenia, jakie są klasy wielkości urządzeń przytrzymujących dla dzieci ISOFIX, które mogą być umieszczane w pozycjach ISOFIX pojazdu. Jeden z przyrządów imitujących, tak zwany ISO/F2 (B), przedstawiony na rys. 2 wspomnianego powyżej pkt 4, używany jest w regulaminie nr 14 do sprawdzania położenia oraz możliwości uzyskania dostępu do dowolnego układu mocowania ISOFIX.

3. WNIOSEK O UDZIELENIE HOMOLOGACJI

3.1. Typ pojazdu

3.1.1. Wniosek o udzielenie homologacji typu pojazdu w odniesieniu do instalacji pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących składa producent pojazdu lub jego należycie upoważniony przedstawiciel.

3.1.2. Do wniosku należy dołączyć wymienione poniżej dokumenty w trzech egzemplarzach oraz następujące dane szczegółowe:

3.1.2.1. rysunki, w odpowiedniej skali, przedstawiające ogólną konstrukcję pojazdu i umiejscowienie pasów bezpieczeństwa oraz szczegółowe rysunki pasów bezpieczeństwa i punktów, do których są zamocowane;

3.1.2.2. specyfikację zastosowanych materiałów, które mogą mieć wpływ na wytrzymałość pasów bezpieczeństwa;

3.1.2.3. opis techniczny pasów bezpieczeństwa;

3.1.2.4. w przypadku pasów bezpieczeństwa zamocowanych do konstrukcji siedzenia:

3.1.2.5. szczegółowy opis typu pojazdu w odniesieniu do konstrukcji siedzeń, ich mocowań oraz układów regulacji i blokady;

3.1.2.6. rysunki, w odpowiedniej skali i wystarczająco szczegółowe, siedzeń, ich mocowań oraz układów regulacji i blokady.

3.1.3. Według uznania producenta służbie technicznej należy przedstawić pojazd reprezentatywny dla typu pojazdu, który ma być homologowany lub części pojazdu uważane przez służbę techniczną przeprowadzającą badania homologacyjne za istotne dla badań pasów bezpieczeństwa.

3.2. Typ pasa bezpieczeństwa

3.2.1. Wniosek o udzielenie homologacji typu pasa bezpieczeństwa składa posiadacz znaku towarowego lub jego należycie upoważniony przedstawiciel. W przypadku urządzenia przytrzymującego wniosek o udzielenie homologacji typu urządzenia przytrzymującego składa posiadacz znaku towarowego, jego przedstawiciel, producent lub przedstawiciel producenta pojazdu, w którym ma być zainstalowane urządzenie.

3.2.2. Do wniosku należy dołączyć:

3.2.2.1. Opis techniczny typu pasa, przedstawiający informacje o częściach wchodzących w skład pasa; rysunki muszą pokazywać miejsce przeznaczone dla numeru homologacji oraz symboli dodatkowych w odniesieniu do okręgu wokół znaku homologacji. Opis musi zawierać informację o kolorze modelu przedstawionego do homologacji i wskazywać typy pojazdu, dla których dany typ pasa jest przeznaczony. W przypadku zwijaczy należy podać instrukcję instalacji czujnika; w przypadku urządzeń lub układów obciążenia wstępnego pełny opis techniczny budowy i działania włącznie z czujnikiem, jeżeli jest, określający metodę uruchomienia oraz wszelkie metody niezbędne do uniknięcia niezamierzonego uruchomienia. W przypadku urządzenia przytrzymującego opis obejmuje: rysunki konstrukcji pojazdu, konstrukcji siedzenia, układu regulacji i elementów mocujących, w odpowiedniej skali, przedstawiające w sposób wystarczająco szczegółowy umiejscowienie mocowań siedzeń i pasów oraz wzmocnień; specyfikację zastosowanych materiałów mogących wpłynąć na wytrzymałość mocowań siedzeń i pasów; opis techniczny mocowań siedzeń i pasów. Jeżeli pas zaprojektowano w taki sposób, aby był mocowany do konstrukcji pojazdu poprzez urządzenie regulacji wysokości, opis techniczny powinien wskazywać, czy urządzenie takie jest uważane za część pasa, czy nie.

3.2.2.2. Sześć próbek typu pasa, w tym jeden do celów odniesienia.

3.2.2.3. 10 metrów każdego typu taśmy stosowanego w danym typie pasa.

3.2.2.4. Służba techniczna prowadząca badania homologacyjne ma prawo zażądać dodatkowych próbek.

3.2.3. W wypadku urządzeń przytrzymujących służbie technicznej przeprowadzającej badania homologacyjne przedkłada się dwie próbki, które mogą obejmować dwie próbki pasów wymagane na mocy pkt 3.2.2.2 i 3.2.2.3, według uznania producenta, lub jeden pojazd reprezentatywny dla typu pojazdu, który ma być homologowany, bądź część pojazdu uznaną przez służbę techniczną przeprowadzającą badania homologacyjne za istotną dla badań urządzenia przytrzymującego.

4. OZNAKOWANIA

Próbki typu pasa bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymującego, przedstawione do homologacji zgodnie z przepisami pkt 3.2.2.2, 3.2.2.3 i 3.2.2.4 powyżej powinny być w sposób wyraźny i trwały oznakowane nazwą, inicjałami, nazwą handlową lub znakiem towarowym producenta.

5. HOMOLOGACJA

5.1. Do świadectwa homologacji typu załącza się świadectwo zgodne ze wzorami przedstawionymi w pkt 5.1.1 lub 5.1.2:

5.1.1. załącznik 1A dla wniosków, o których mowa w pkt 3.1;

5.1.2. załącznik 1B dla wniosków, o których mowa w pkt 3.2.

5.2. Typ pojazdu

5.2.1. Homologacji typu pojazdu udziela się, jeżeli pojazd, którego dotyczy wniosek o udzielenie homologacji zgodnie z niniejszym regulaminem, spełnia wymogi pkt 8 poniżej oraz załączników 15 i 16 do niniejszego regulaminu.

5.2.2. Każdy typ, któremu udzielono homologacji, otrzymuje numer homologacji. Pierwsze dwie cyfry takiego numeru (obecnie 04) wskazują serię poprawek wdrażających ostatnie poważniejsze zmiany techniczne wprowadzone do niniejszego regulaminu przed terminem udzielenia homologacji. Ta sama Umawiająca się Strona nie może przydzielić tego samego numeru homologacji innemu typowi pojazdu zgodnemu z definicją w pkt 2.16 powyżej.

5.2.3. Powiadomienie o homologacji lub rozszerzeniu, odmowie lub cofnięciu homologacji bądź ostatecznym zaprzestaniu produkcji zgodnie z niniejszym regulaminem zostaje przekazane w postaci formularza zgodnego z wzorem przedstawionym w załączniku 1A do niniejszego regulaminu Stronom porozumienia z 1958 r. stosującym niniejszy regulamin.

5.2.4. Na każdym pojeździe zgodnym z typem pojazdu homologowanego zgodnie z niniejszym regulaminem, w widocznym i łatwo dostępnym miejscu, określonym w formularzu homologacji, umieszcza się w międzynarodowy znak homologacji składający się z:

5.2.4.1. okręgu otaczającego literę "E", po której następuje numer wskazujący kraj, który udzielił homologacji⁽¹⁾;

5.2.4.2. numeru niniejszego regulaminu, po którym następuje litera "R", następnie łącznik i numer homologacji, na prawo od okręgu określonego w pkt 5.2.4.1.

5.2.5. Jeżeli pojazd jest zgodny z typem pojazdu homologowanego zgodnie z jednym lub większą liczbą regulaminów załączonych do porozumienia w kraju, który udzielił homologacji zgodnie z niniejszym regulaminem, symbol opisany w pkt 5.2.4.1 nie musi być powtórzony; w takim wypadku dodatkowe numery i symbole wszystkich regulaminów, zgodnie z którymi udzielono homologacji w kraju, w którym udzielono homologacji na podstawie niniejszego regulaminu, umieszcza się w kolumnach pionowych z prawej strony symbolu opisanego w pkt 5.2.4.1.

5.2.6. Znak homologacji musi być łatwy do odczytania i nieusuwalny.

5.2.7. Znak homologacji umieszcza się na tabliczce znamionowej pojazdu umieszczonej przez producenta lub blisko niej.

5.3. Typ pasa bezpieczeństwa

5.3.1. Homologacji udziela się, jeżeli próbki pasa bezpieczeństwa danego typu przedstawione zgodnie z przepisami pkt 3.2 powyżej spełniają wymogi pkt 4, 5.3 i 6 niniejszego regulaminu.

5.3.2. Każdy typ, któremu udzielono homologacji, otrzymuje numer homologacji. Pierwsze dwie cyfry takiego numeru (obecnie 04, odpowiadające serii poprawek 04, która weszła w życie dnia 22 grudnia 1985 r.) wskazują serię poprawek obejmujących ostatnie poważniejsze zmiany techniczne wprowadzone do niniejszego regulaminu przed terminem udzielenia homologacji. Ta sama Umawiająca się Strona nie może przydzielić tego samego numeru homologacji innemu typowi pasa lub urządzenia przytrzymującego.

5.3.3. Powiadomienie o homologacji, rozszerzeniu lub odmowie homologacji typu pasa bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymującego zgodnie z niniejszym regulaminem zostaje przekazane w postaci formularza zgodnego z wzorem przedstawionym w załączniku 1B do niniejszego regulaminu Stronom porozumienia z 1958 r. stosującym niniejszy regulamin.

5.3.4. Oprócz znaków określonych w pkt 4 powyżej, na każdym pasie odpowiadającym typowi homologowanemu zgodnie z niniejszym regulaminem należy w odpowiednim miejscu umieścić następujące znaki:

5.3.4.1. Międzynarodowy znak homologacji, składający się z:

5.3.4.1.1. okręgu otaczającego literę "E", po której następuje numer wskazujący kraj, który udzielił homologacji⁽²⁾;

5.3.4.1.2. numeru homologacji.

5.3.4.2. Następujące dodatkowe symbole:

5.3.4.2.1. literę "A" w przypadku pasa trzypunktowego, literę "B" w przypadku pasa biodrowego i literę "S" w przypadku pasów typu specjalnego;

5.3.4.2.2. symbole, o których mowa w pkt 5.3.4.2.1 powyżej, powinny być uzupełnione następującymi dodatkowymi oznakowaniami:

5.3.4.2.2.1. literą "e" w przypadku pasa wyposażonego w pochłaniacz energii;

5.3.4.2.2.2. literą "r" w przypadku pasa bezpieczeństwa wyposażonego w zwijacz, po której następuje symbol (1, 2, 3, 4 lub 4N) zastosowanego typu zwijacza zgodnie z pkt 2.14 niniejszego regulaminu, oraz literą "m", jeżeli zastosowany zwijacz jest zwijaczem z blokadą awaryjną o czułości wielokrotnej;

5.3.4.2.2.3. literą "p" w przypadku pasa bezpieczeństwa wyposażonego w urządzenie obciążenia wstępnego;

5.3.4.2.2.4. literą "t" w przypadku pasa bezpieczeństwa wyposażonego w zwijacz z wbudowanym urządzeniem zmniejszającym naciąg;

5.3.4.2.2.5. pasy wyposażone w zwijacz typu 4N powinny nosić także symbol składający się z prostokąta z przekreślonym pojazdem kategorii M1, wskazujący, że zastosowanie tego typu zwijaczy jest zabronione w pojazdach wspomnianej kategorii.

5.3.4.2.2.6. Jeżeli pas bezpieczeństwa uzyskał homologację zgodnie z przepisami pkt 6.4.1.3.3. niniejszego regulaminu, oznacza się go słowem "AIRBAG" ("PODUSZKA POWIETRZNA) w prostokącie.

5.3.4.2.3. Jeśli pas bezpieczeństwa jest częścią urządzenia przytrzymującego, symbol, o którym mowa w pkt 5.3.4.2.1, poprzedzony jest literą "Z".

5.3.5. Przykładowe układy znaków homologacji przedstawiono w pkt 2 załącznika 2 do niniejszego regulaminu.

5.3.6. Informacje określone w pkt 5.3.4 powinny być łatwe do odczytania i nieusuwalne, umieszczone w sposób trwały, na etykiecie lub poprzez oznakowanie bezpośrednie. Taka etykieta lub oznakowanie są odporne na zużycie.

5.3.7. Etykiety, o których mowa w pkt 5.3.6 powyżej mogą być wydawane przez władzę, która udzieliła homologacji, lub - z zastrzeżeniem uzyskania zezwolenia od takiej władzy - przez producenta.

6. SPECYFIKACJE

6.1. Specyfikacje ogólne

6.1.1. Każda próbka przedstawiona zgodnie z pkt 3.2.2.2, 3.2.2.3 i 3.2.2.4 powyżej jest zgodna ze specyfikacjami określonymi w pkt 6 niniejszego regulaminu.

6.1.2. Pas lub urządzenie przytrzymujące musi być zaprojektowane i wykonane w taki sposób, aby po prawidłowym zainstalowaniu i przy prawidłowym użytkowaniu przez osobę zajmującą siedzenie zapewniało dobre funkcjonowanie i zmniejszenie ryzyka odniesienia obrażeń w razie wypadku.

6.1.3. Taśmy pasów bezpieczeństwa nie mogą mieć możliwości przybierania niebezpiecznej konfiguracji.

6.1.4. Zastosowanie materiałów o właściwościach poliamidu 6 pod względem zatrzymywania wody jest zakazane we wszystkich częściach mechanicznych, na których działanie zjawisko to mogłoby mieć niekorzystny wpływ.

6.2. Części sztywne

6.2.1. Ogólne

6.2.1.1. Części sztywne pasa bezpieczeństwa, takie jak zamki, urządzenia regulacji, elementy mocujące i podobne, nie mogą mieć żadnych ostrych krawędzi mogących spowodować zużycie lub zerwanie taśmy w wyniku tarcia.

6.2.1.2. Wszystkie części zespołu pasa mogące ulec korozji muszą być zabezpieczone przed korozją. Po przeprowadzeniu badania korozyjnego określonego w pkt 7.2 nie mogą występować żadne zmiany mogące wpłynąć niekorzystnie na właściwe funkcjonowanie urządzenia oraz nie mogą być widoczne żadne znaczące obszary korozji, gdy części te są badane okiem nieuzbrojonym przez wykwalifikowanego obserwatora.

6.2.1.3. Części sztywne przeznaczone do pochłaniania energii lub przyjmowania bądź przenoszenia obciążenia nie mogą być kruche.

6.2.1.4. Elementy sztywne i wykonane z tworzywa sztucznego części pasa bezpieczeństwa muszą być tak umiejscowione i zainstalowane, aby podczas normalnego użytkowania pojazdu silnikowego nie mogły zostać zakleszczone pod przesuwającym się siedzeniem lub w drzwiach takiego pojazdu. W razie niezgodności któregokolwiek spośród tych elementów i części z powyższymi wymaganiami poddaje się takie elementy lub części badaniu wpływu niskich temperatur, określonemu w pkt 7.5.4 poniżej. Jeżeli po badaniu wykonana z tworzywa sztucznego obudowa lub uchwyt elementu sztywnego wykazują widoczne pęknięcia, to taką część z tworzywa sztucznego usuwa się oraz sprawdza się, czy reszta zespołu w dalszym ciągu zapewnia ten sam poziom bezpieczeństwa. Jeżeli reszta zespołu nadal zapewnia bezpieczeństwo lub jeżeli nie ma żadnych widocznych pęknięć, to ponownie sprawdza się, czy spełnia on wymogi badawcze określone w pkt 6.2.2, 6.2.3 i 6.4.

6.2.2. Zamek

6.2.2.1. Zamek jest tak zaprojektowany, aby wykluczyć jakąkolwiek możliwość nieprawidłowego zastosowania. Oznacza to między innymi, że zamek nie może pozostawać w stanie częściowego zamknięcia. Procedura otwierania zamka musi być zawsze oczywista. Części zamka mogące mieć styczność z ciałem użytkownika mają przekrój nie mniejszy niż 20 cm² i co najmniej 46 mm szerokości mierzonej w płaszczyźnie znajdującej się nie dalej niż 2,5 mm od powierzchni styku. W przypadku zamka podwójnego pasa piersiowego ten ostatni wymóg uważa się za spełniony, jeżeli powierzchnia styku zamka z ciałem użytkownika wynosi od 20 do 40 cm.

6.2.2.2. Nawet jeżeli pas nie jest naciągnięty, zamek pozostaje zawsze zamknięty, bez względu na pozycję pojazdu. Niemożliwe jest zwolnienie zamka przez nieuwagę, przypadkowo lub przy użyciu siły mniejszej niż 1 daN. Obsługa i chwytanie zamka są łatwe; gdy pas nie jest naciągnięty lub gdy naciąg jest mniejszy niż określony w pkt 7.8.2 poniżej, możliwe jest zwolnienie zamka przez użytkownika jednym prostym ruchem ręki w jednym kierunku; ponadto w przypadku zespołów pasa dla siedzeń przednich zewnętrznych, z wyjątkiem podwójnych pasów piersiowych, możliwe jest również zamknięcie zamka przez użytkownika jednym prostym ruchem ręki w jednym kierunku. Zamek zwalnia się przez naciśnięcie przycisku lub podobnego urządzenia. Powierzchnia, na jaką wywierany jest nacisk, ma następujące wymiary, gdy przycisk znajduje się w rzeczywistej pozycji zwolnionej w rzucie na płaszczyznę prostopadłą do początkowego kierunku ruchu przycisku: w przypadku urządzeń obudowanych, powierzchnia minimalna 4,5 cm², a szerokość minimalna 15 mm; w przypadku urządzeń nieobudowanych, powierzchnia minimalna 2,5 cm², a szerokość minimalna 10 mm. Powierzchnia taka ma kolor czerwony. Żadna inna cześć zamka nie może być tego koloru.

6.2.2.3. Zamek poddawany badaniu zgodnie z pkt 7.5.3 poniżej działa normalnie.

6.2.2.4. Zamek wytrzymuje wielokrotne użycie, zaś przed poddaniem go badaniu dynamicznemu określonemu w pkt 7.7 poddawany jest 5.000 cykli otwarć i zamknięć w normalnych warunkach użytkowania. W przypadku zamków podwójnych pasów piersiowych badanie to może być przeprowadzone bez wprowadzania wszystkich trzpieni.

6.2.2.5. Siła niezbędna dla otwarcia zamka podczas badania określonego w pkt 7.8 nie może przekraczać 6 daN.

6.2.2.6. Zamek poddaje się badaniu wytrzymałości zgodnie z pkt 7.5.1 oraz, w razie potrzeby, 7.5.5. Zamek nie może pęknąć, poważnie się odkształcić ani odłączyć się pod wpływem naciągu spowodowanego wskazanym obciążeniem.

6.2.2.7. W przypadku zamków zawierających element wspólny dla dwóch zespołów, badania wytrzymałości i zwalniania, określone w pkt 7.7 i 7.8 przeprowadza się tak, aby część zamka jednego zespołu współpracowała z odpowiadającą jej częścią zamka drugiego zespołu, jeżeli zamek może w praktyce być tak używany.

6.2.3. Urządzenie regulacji pasa

6.2.3.1. Pas bezpieczeństwa założony przez użytkownika automatycznie dostosowuje się do niego lub zaprojektowany jest tak, aby układ ręcznej regulacji był łatwo dostępny dla zajmującego siedzenie użytkownika oraz wygodny i prosty w obsłudze. Pas daje się także skrócić jedną ręką w sposób dostosowujący go do budowy użytkownika i pozycji siedzenia w pojeździe.

6.2.3.2. Badaniu zgodnie z wymogami pkt 7.3 poddaje się dwie próbki każdego urządzenia regulacji pasa. Przesunięcie taśmy nie może przekraczać 25 mm na każde urządzenie regulacji, a suma przesunięć dla wszystkich urządzeń regulacji nie może przekraczać 40 mm.

6.2.3.3. Wszystkie urządzenia regulacji poddaje się badaniu wytrzymałości zgodnie z pkt 7.5.1. Nie mogą one pęknąć, poważnie się odkształcić ani odłączyć się pod wpływem naciągu spowodowanego wskazanym obciążeniem.

6.2.3.4. Kiedy badanie jest przeprowadzane zgodnie z pkt 7.5.6, siła niezbędna do obsługi jakiegokolwiek urządzenia regulacji ręcznej nie może przekraczać 5 daN.

6.2.4. Elementy mocujące i urządzenie regulacji wysokości pasa

Elementy mocujące poddaje się badaniu wytrzymałości zgodnie z pkt 7.5.1 oraz, w razie potrzeby, 7.5.2. Rzeczywiste urządzenia regulacji wysokości pasa poddaje się badaniu wytrzymałości zgodnie z pkt 7.5.2 niniejszego regulaminu, o ile nie zostały poddane badaniu w pojeździe na podstawie regulaminu nr 14 (w wersji obejmującej ostatnie zmiany) w odniesieniu do mocowań pasów bezpieczeństwa. Części takie nie mogą pęknąć ani odłączyć się pod wpływem naciągu spowodowanego wskazanym obciążeniem.

6.2.5. Zwijacze

Zwijacze poddaje się badaniom i spełniają one wymogi określone poniżej, a poddawane są m.in. badaniom określonym w pkt 7.5.1 i 7.5.2 (wymogi te wyłączają zwijacze bez blokady).

6.2.5.1. Zwijacze odblokowywane ręcznie

6.2.5.1.1. Taśma zespołu pasa bezpieczeństwa zawierającego zwijacz odblokowywany ręcznie nie może przesuwać się o więcej niż 25 mm między pozycjami zablokowania zwijacza.

6.2.5.1.2. Jeżeli na taśmę zespołu pasa bezpieczeństwa w normalnym kierunku ciągnięcia działa naciąg o sile nie mniejszej niż 1,4 daN i nie większej niż 2,2 daN, taśma taka rozwija się ze zwijacza odblokowywanego ręcznie na długość o 6 mm mniejszą od jej maksymalnej długości.

6.2.5.1.3. Taśma zostaje rozwinięta ze zwijacza, a następnie pozwala się jej zwijać się ponownie według metody opisanej w pkt 7.6.1, aż wykonane zostanie 5.000 cykli zwijania i rozwijania. Następnie zwijacz poddaje się badaniu korozyjnemu określonemu w pkt 7.2 oraz badaniu odporności na pył, określonemu w pkt 7.6.3. Zwijacz powinien pomyślnie przejść kolejne 5.000 tysięcy cykli rozwijania i zwijania. Po powyższych badaniach zwijacz działa poprawnie i nadał spełnia wymogi pkt 6.2.5.1.1 i 6.2.5.1.2 powyżej.

6.2.5.2. Zwijacze z blokadą automatyczną

6.2.5.2.1. Taśma zespołu pasa bezpieczeństwa zawierającego zwijacz z blokadą automatyczną nie może przesuwać się o więcej niż 30 mm między poszczególnymi pozycjami zablokowania zwijacza. Po wykonaniu przez użytkownika ruchu do tyłu pas musi pozostać w swojej pozycji pierwotnej lub powrócić automatycznie do tej pozycji po wykonaniu przez użytkownika ruchów do przodu.

6.2.5.2.2. Jeżeli zwijacz jest częścią pasa biodrowego, to siła zwijania taśmy nie może być mniejsza niż 0,7 daN, przy czym siła ta jest mierzona na wolnym odcinku między manekinem i zwijaczem, zgodnie z pkt 7.6.4.

Jeżeli zwijacz jest częścią urządzenia przytrzymującego górną część tułowia, to siła zwijania taśmy nie może być mniejsza niż 0,1 daN i nie może przekraczać 0,7 daN, gdy mierzona jest w podobny sposób.

6.2.5.2.3. Taśma zostaje rozwinięta ze zwijacza, a następnie pozwala się jej zwijać się ponownie według metody opisanej w pkt 7.6.1, aż wykonane zostanie 5.000 cykli zwijania i rozwijania. Następnie zwijacz poddaje się badaniu korozyjnemu określonemu w pkt 7.2 oraz badaniu odporności na pył określonemu w pkt 7.6.3. Zwijacz powinien pomyślnie przejść kolejne 5.000 tysięcy cykli rozwijania i zwijania. Po powyższych badaniach zwijacz działa poprawnie i nadał spełnia wymogi pkt 6.2.5.2.1 i 6.2.5.2.2 powyżej.

6.2.5.3. Zwijacze z blokadą awaryjną

6.2.5.3.1. Poddawany badaniom zgodnie z pkt 7.6.2. zwijacz z blokadą awaryjną spełnia wymogi określone poniżej. W przypadku czułości pojedynczej, zgodnie z pkt 2.14.4.1, ważność zachowują jedynie specyfikacje odnoszące się do zmniejszenia prędkości pojazdu.

6.2.5.3.1.1. Blokada następuje, gdy przyspieszenie ujemne osiągnie wartość 0,45 g⁽³⁾ w przypadku zwijaczy typu 4 lub 0,85 g w przypadku zwijaczy typu 4N.

6.2.5.3.1.2. W przypadku zwijaczy typu 4 blokada nie może następować przy wartościach przyspieszenia taśmy mierzonych w kierunku rozwijania taśmy wynoszących mniej niż 0,8 g, a w przypadku zwijaczy typu 4N - mniej niż 1,0 g.

6.2.5.3.1.3. Blokada nie może następować, gdy czujnik jest odchylony w dowolnym kierunku od pozycji instalacji określonej przez producenta o 12^o lub mniej.

6.2.5.3.1.4. W przypadku zwijaczy typu 4 blokada następuje, gdy czujnik przechylony jest w dowolnym kierunku od pozycji instalacji określonej przez producenta o więcej niż 27^o, w przypadku zwijaczy typu 4N - 40°.

6.2.5.3.1.5. Jeżeli działanie zwijacza zależy od zewnętrznego impulsu lub źródła zasilania, jest on zaprojektowany w taki sposób, aby blokował się automatycznie w razie braku, przerwania takiego impulsu lub odcięcia takiego źródła zasilania. Wymóg ten jednakże nie musi być spełniony w przypadku zwijaczy z czułością wielokrotną, z zastrzeżeniem, że jedna czułość zależna jest od zewnętrznego impulsu lub źródła zasilania oraz że brak lub przerwanie takiego impulsu lub odcięcie takiego źródła zasilania komunikowane jest kierowcy środkami optycznymi i/lub akustycznymi.

6.2.5.3.2. Poddawany badaniu zgodnie z pkt 7.5.2 zwijacz z blokadą awaryjną o czułości wielokrotnej, włącznie z czułością taśmy, pozostaje w zgodzie z określonymi wymogami oraz blokuje się, gdy przyspieszenie taśmy mierzone w kierunku rozwijania jest nie mniejsze niż 2,0 g.

6.2.5.3.3. W przypadku badań, o których mowa w pkt 6.2.5.3.1 i 6.2.5.3.2 powyżej, przed zablokowaniem się zwijacza taśma nie może przesunąć się o więcej niż 50 mm, licząc od punktu określonego w pkt 7.6.2.1. W przypadku badania, o którym mowa w pkt 6.2.5.3.1.2 powyżej, blokada nie może nastąpić w czasie przesunięcia się taśmy o 50 mm, licząc od punktu określonego w pkt 7.6.2.1.

6.2.5.3.4. Jeżeli zwijacz jest częścią pasa biodrowego, to siła zwijania taśmy nie może być mniejsza niż 0,7 daN, przy czym siła ta jest mierzona na wolnym odcinku między manekinem i zwijaczem, zgodnie z pkt 7.6.4.

Jeżeli zwijacz jest częścią urządzenia przytrzymującego górną część tułowia, to siła zwijania taśmy nie może być mniejsza niż 0,1 daN i nie może przekraczać 0,7 daN, gdy mierzona jest w podobny sposób, o ile pas nie jest wyposażony w urządzenie zmniejszające naciąg, w którym to przypadku minimalna siła zwijania może zostać zmniejszona do 0,05 daN, jedynie jeżeli urządzenie takie jest włączone. Jeżeli taśma przechodzi przez prowadnicę lub rolkę, to siła zwijania jest mierzona na wolnym odcinku między manekinem i prowadnicą lub rolką.

Jeżeli zespół obejmuje ręczny lub automatyczny mechanizm uniemożliwiający całkowite zwinięcie pasa, to mechanizm taki nie może działać podczas oceny spełnienia tych wymogów.

Jeżeli zespół obejmuje urządzenie zmniejszające naciąg, siła zwijania taśmy opisana powyżej mierzona jest, gdy urządzenie jest włączone oraz wyłączone, gdy oceniana jest zgodność z tymi wymogami przed i po badaniach trwałości zgodnie z pkt 6.2.5.3.5.

6.2.5.3.5. Taśma zostaje rozwinięta ze zwijacza, a następnie pozwala się jej zwijać się ponownie według metody opisanej w pkt 7.6.1, aż wykonane zostanie 40.000 cykli zwijania i rozwijania. Następnie zwijacz poddaje się badaniu korozyjnemu określonemu w pkt 7.2 oraz badaniu odporności na pył, określonemu w pkt 7.6.3. Zwijacz powinien pomyślnie przejść kolejne 5.000 tysięcy cykli (łącznie 45.000).

Jeżeli zespół obejmuje urządzenie zmniejszające naciąg, powyższe badania prowadzi się z urządzeniem zmniejszającym naciąg zarówno włączonym, jak i wyłączonym.

Po powyższych badaniach zwijacz działa poprawnie i nadał spełnia wymogi pkt 6.2.5.3.1, 6.2.5.3.3 i 6.2.5.3.4 powyżej.

6.2.5.4. Po badaniu trwałości zgodnie z pkt 6.2.5.3.5 oraz bezpośrednio po pomiarze siły zwijania zgodnie z pkt 6.2.5.3.4 zwijacze spełniają oba poniższe wymogi:

6.2.5.4.1. podczas badania zwijaczy innych niż zwijacze z automatyczną blokadą zgodnie z pkt 7.6.4.2, zwijacze muszą być w stanie eliminować luzy między tułowiem i pasem; oraz

6.2.5.4.2. kiedy zamek zostaje rozpięty i trzpień zwolniony, zwijacz musi być w stanie zwinąć taśmę w całości.

6.2.6. Urządzenie obciążenia wstępnego

6.2.6.1. Po badaniu korozyjnym zgodnie z pkt 7.2 urządzenie obciążenia wstępnego (łącznie z czujnikiem zderzeniowym połączonym z urządzeniem za pomocą oryginalnych wtyczek, przez które nie przepływa żaden prąd) działa normalnie.

6.2.6.2. Sprawdza się, czy niezamierzone uruchomienie urządzenia nie pociąga za sobą żadnego ryzyka odniesienia obrażeń przez użytkownika.

6.2.6.3. W przypadku pirotechnicznych urządzeń obciążenia wstępnego:

6.2.6.3.1. Po kondycjonowaniu zgodnie z pkt 7.9.2 urządzenie obciążenia wstępnego nie może być uruchomione przez temperaturę i działa ono normalnie.

6.2.6.3.2. Podejmuje się środki ostrożności, aby zapobiec zapaleniu znajdujących się w pobliżu materiałów łatwopalnych przez wydalane gorące gazy.

6.3. Taśmy

6.3.1. Ogólne

6.3.1.1. Taśmy muszą mieć właściwości takie, aby nacisk wywierany na ciało użytkownika był rozłożony możliwie jak najbardziej równomiernie na całej szerokości i aby nie skręcały się one nawet pod naciągiem. Muszą mieć zdolność pochłaniania i rozpraszania energii. Taśmy mają obrębioną krawędź, która nie strzępi się w trakcie użytkowania.

6.3.1.2. Szerokość taśmy przy obciążeniu 980 daN wynosi nie mniej niż 46 mm. Wymiar ten jest mierzony podczas badania wytrzymałości na zerwanie, określonego w pkt 7.4.2 i bez zatrzymywania maszyny.

6.3.2. Wytrzymałość po kondycjonowaniu w warunkach pokojowych

Dla dwóch próbek taśm kondycjonowanych zgodnie z pkt 2.4.1.1 obciążenie zrywające taśmy, określone zgodnie z pkt 7.4.2, poniżej, nie może być mniejsze niż 1.470 daN. Różnica między obciążeniami zrywającymi dwóch próbek nie może przekraczać 10 % większego zmierzonego obciążenia zrywającego.

6.3.3. Wytrzymałość po kondycjonowaniu w warunkach specjalnych

W przypadku dwóch próbek taśmy kondycjonowanych zgodnie z jednym z przepisów pkt 7.4.1 (z wyjątkiem pkt 7.4.1.1) poniżej obciążenie zrywające taśmy jest nie mniejsze niż 75 % średnich obciążeń określonych w badaniu, o którym mowa w pkt 6.3.2 oraz nie mniejsze niż 1.470 daN. Służba techniczna może zrezygnować z jednego lub więcej takich badań, jeżeli skład zastosowanego materiału lub dostępne już informacje czynią takie badania zbędnymi.

6.4. Zespół pasa lub urządzenie przytrzymujące

6.4.1. Badanie dynamiczne

6.4.1.1. Zespół pasa lub urządzenie przytrzymujące poddaje się badaniu dynamicznemu zgodnie z pkt 7.7 poniżej.

6.4.1.2. Badanie dynamiczne przeprowadza się na dwóch zespołach pasów, które uprzednio nie były poddawane obciążeniom, z wyjątkiem zespołów pasów będących częścią urządzeń przytrzymujących, jeżeli badanie dynamiczne przeprowadza się na urządzeniach przytrzymujących przewidzianych dla jednego zespołu siedzeń, które uprzednio nie były poddane obciążeniom. Zamki zespołów pasów poddawanych badaniom spełniają wymogi pkt 6.2.2.4 powyżej.

W przypadku pasów bezpieczeństwa ze zwijaczami zwijacz poddaje się badaniu odporności na pył określonemu w pkt 7.6.3; ponadto w przypadku pasów bezpieczeństwa lub urządzeń przytrzymujących wyposażonych w urządzenia obciążenia wstępnego zawierających środki pirotechniczne urządzenie poddaje się kondycjonowaniu zgodnie z pkt 7.9.2.

6.4.1.2.1. Pasy poddawane są badaniu korozyjnemu opisanemu w pkt 7.2, po którym zamki zostają dodatkowo 500 razy otwarte i zamknięte w normalnych warunkach użytkowania.

6.4.1.2.2. Pasy bezpieczeństwa ze zwijaczami poddaje się badaniom opisanym w pkt 6.2.5.2 lub badaniom opisanym w pkt 6.2.5.3. Jeżeli jednak zwijacz został już poddany badaniu korozyjnemu zgodnie z przepisami pkt 6.4.1.2.1 powyżej, badanie to nie musi być powtarzane.

6.4.1.2.3. W przypadku pasa przeznaczonego do użycia z urządzeniem regulacji wysokości pasa zgodnie z definicją podaną w pkt 2.9.6 powyżej badanie przeprowadza się z urządzeniem w najbardziej niekorzystnym położeniu (położeniach) wybranym przez służbę techniczną odpowiedzialną za badania. Jednakże jeżeli urządzenie regulacji wysokości pasa zawiera w sobie mocowanie pasa, na co zezwalają przepisy regulaminu nr 14, służba techniczna odpowiedzialna za badania może, według własnego uznania, zastosować przepisy pkt 7.7.1 poniżej.

6.4.1.2.4. W przypadku pasa bezpieczeństwa z urządzeniem obciążenia wstępnego minimalne przesunięcia określone w pkt 6.4.1.3.2 poniżej mogą być zmniejszone o połowę. Do celów takiego działania urządzenie obciążenia wstępnego powinno być włączone.

6.4.1.2.5. Pasy bezpieczeństwa z urządzeniem zmniejszającym naciąg poddaje się przed badaniem dynamicznym badaniu trwałości z włączonym urządzeniem zmniejszającym naciąg, zgodnie z pkt 6.2.5.3.5. Następnie badanie dynamiczne przeprowadza się z włączonym urządzeniem zmniejszającym naciąg.

6.4.1.3. Podczas tego badania powinny być spełnione następujące wymagania:

6.4.1.3.1. żadna część zespołu pasa lub urządzenia przytrzymującego, która zabezpiecza osobę znajdującą się w pojeździe, nie urywa się, a żaden zamek, układ blokady lub przesuwu nie zostaje zwolniony ani nie odblokowuje się; oraz

6.4.1.3.2. w przypadku pasów biodrowych przesunięcie manekina do przodu zawiera się w przedziale od 80 do 200 mm na wysokości miednicy. W odniesieniu do innych typów pasów przesunięcie do przodu wynosi między 80 i 200 mm na wysokości miednicy oraz między 100 i 300 mm na wysokości klatki piersiowej. W przypadku podwójnego pasa piersiowego minimalne przesunięcia określone powyżej mogą być zmniejszone o połowę. Przesunięcia te odnoszą się do punktów pomiarowych przedstawionych na rys. 6 w załączniku 7 do niniejszego regulaminu.

6.4.1.3.3. W przypadku pasa bezpieczeństwa dla miejsca siedzącego przedniego zewnętrznego chronionego umieszczoną przed nim poduszką powietrzną przesunięcie punktu odniesienia klatki piersiowej może być większe niż przesunięcie określone w pkt 6.4.1.3.2 powyżej, jeżeli jego prędkość przy tej wartości nie przekracza 24 km/godz.

6.4.1.4. W przypadku urządzenia przytrzymującego:

6.4.1.4.1. Przemieszczenie punktu odniesienia klatki piersiowej może być większe niż określone w pkt 6.4.1.3.2, jeżeli wykaże się, za pomocą obliczeń lub kolejnego badania, że żadna część tułowia lub głowy manekina wykorzystywanego do badania dynamicznego nie może mieć styczności z żadną częścią sztywną przedniej części pojazdu, z wyjątkiem styczności między klatką piersiową i zespołem kierowniczym, jeżeli ten ostatni spełnia wymogi regulaminu nr 12 i jeżeli do styczności dochodzi przy prędkości powyżej 24 km/godz. W celu dokonania tej oceny siedzenie uważa się za ustawione w pozycji określonej w pkt 7.7.1.5 poniżej.

6.4.1.4.2. W pojazdach, w których wykorzystywane są takie urządzenia, po przeprowadzeniu badania dynamicznego układy przesuwu i blokady pozwalające osobom zajmującym wszystkie siedzenia na wychodzenie z pojazdu mogą być nadal obsługiwane ręcznie.

6.4.1.5. W drodze odstępstwa, w przypadku urządzeń przytrzymujących przesunięcia mogą być większe od przesunięć określonych w pkt 6.4.1.3.2, gdy w stosunku do górnego mocowania zamocowanego do siedzenia zastosowano odstępstwo przewidziane w regulaminie nr 14, pkt 7.4.

6.4.2. Wytrzymałość po kondycjonowaniu przez ścieranie

6.4.2.1. W przypadku obu próbek kondycjonowanych zgodnie z pkt 7.4.1.6 poniżej wytrzymałość na zerwanie oceniana jest zgodnie z pkt 7.4.2 i 7.5 poniżej. Musi ona być równa 75 % przeciętnej wytrzymałości na zerwanie ustalonej podczas badań na taśmach niestartych i nie mniejsza niż minimalne obciążenie określone dla badanego elementu. Różnica między wytrzymałością na zerwanie dwóch próbek nie może przekraczać 20 % większej zmierzonej wytrzymałości na zerwanie. W procedurach typu 1 oraz typu 2 badanie wytrzymałości na zerwanie jest przeprowadzane jedynie na próbkach taśmy (pkt 7.4.2). W procedurach typu 3 badanie wytrzymałości na zerwanie jest przeprowadzane na taśmie w połączeniu z odnośnymi częściami metalowymi (pkt 7.5).

6.4.2.2. Części zespołu pasa poddawane procedurze ścierania określono w poniższej tabeli, a typy procedur, które mogą być dla nich odpowiednie, oznaczono literą "x". Do każdej procedury używa się nowej próbki.

	Procedura 1	Procedura 2	Procedura 3
Element mocujący	-	-	x
Prowadnica lub rolka	-	x	-
Pętla zamka	-	x	x
Urządzenie regulacji	x	-	x
Części przyszyte do taśmy	-	-	x

7. BADANIA

7.1. Użycie próbek przedstawionych do homologacji typu pasa lub urządzenia przytrzymującego (patrz: załącznik 13 do niniejszego regulaminu)

7.1.1. Potrzebne są dwa pasy lub urządzenia przytrzymujące w celu kontroli zamka, przeprowadzenia badania działania zamka w niskiej temperaturze, w razie potrzeby przeprowadzenia badania działania w niskiej temperaturze opisanego w pkt 7.5.4 poniżej, przeprowadzenia badania trwałości zamka, badania korozyjnego pasa, badania działania zwijacza, badania dynamicznego oraz badania otwierania zamka po badaniu dynamicznym. Jedną z tych dwóch próbek wykorzystuje się w celu kontroli pasa lub urządzenia przytrzymującego.

7.1.2. Jeden pas lub urządzenie przytrzymujące są potrzebne w celu kontroli zamka oraz przeprowadzenia badań wytrzymałości na zamku, częściach mocujących, urządzeniach regulacji pasa oraz, w razie potrzeby, zwijaczach.

7.1.3. Dwa pasy lub urządzenia przytrzymujące są potrzebne w celu kontroli zamka, przeprowadzenia badania mikroprzesunięć oraz badania ścierania. Badanie działania urządzenia regulacji pasa jest przeprowadzane na jednej z takich dwóch próbek.

7.1.4. Próbka taśmy wykorzystywana jest do badania wytrzymałości taśmy na zerwanie. Części próbki przechowuje się przez cały okres obowiązywania homologacji.

7.2. Badanie korozyjne

7.2.1. Kompletny zespół pasa umieszcza się w komorze badawczej, tak jak to określono w załączniku 12 do niniejszego regulaminu. W przypadku zespołu obejmującego zwijacz taśmę rozwija się na całą długość, minus 300 ± 3 mm. Nie licząc krótkich przerw, które mogą okazać się niezbędne, na przykład dla skontrolowania i uzupełnienia roztworu soli, badanie wystawienia na jego działanie trwa bez przerwy przez okres 50 godzin.

7.2.2. Po zakończeniu badania wystawienia na działanie roztworu soli zespół należy wymyć delikatnie lub zanurzyć w czystej bieżącej wodzie o temperaturze nieprzekraczającej 38 ^oC, w celu usunięcia osadu soli, jaki mógł powstać, po czym suszyć w temperaturze pokojowej przez 24 godziny przed dokonaniem kontroli zgodnie z pkt 6.2.1.2 powyżej.

7.3. Badanie mikroprzesunięć (patrz: załącznik 11 do niniejszego regulaminu, rys. 3)

7.3.1. Próbki poddawane badaniu mikroprzesunięć przechowuje się przez co najmniej 24 godziny w atmosferze o temperaturze 20 ± 5 ^oC i wilgotności względnej 65 ± 5 %. Badanie przeprowadza się w temperaturze między 15 i 30 ^oC.

7.3.2. Na stanowisku badawczym sprawdza się, czy odcinek luźny urządzenia regulacji jest skierowany do góry lub do dołu, tak jak w pojeździe.

7.3.3. Do dolnego końca odcinka taśmy przymocowane zostaje obciążenie o wartości 5 daN. Drugi koniec zostaje wprawiony w ruch posuwisto-zwrotny o amplitudzie całkowitej 300 + 20 mm (patrz: rysunek).

7.3.4. Jeżeli istnieje drugi koniec wolny służący jako zapas taśmy, to koniec ten nie może w żadnym przypadku być zapięty lub zaczepiony do odcinka pod obciążeniem.

7.3.5. Należy zapewnić, aby na stanowisku badawczym taśma w pozycji luźnej opadała z urządzenia regulacji po krzywej wklęsłej, jak w pojeździe. Obciążenie o wartości 5 daN przyłożone jest na stanowisku badawczym pionowo, tak aby uniknąć huśtania się obciążnika i skręcenia taśmy. Element mocujący przymocowany jest do obciążenia o wartości 5 daN, tak jak w pojeździe.

7.3.6. Przed rzeczywistym rozpoczęciem badania wykonuje się serię 20 cykli, tak aby zadziałał układ samozaciskowy.

7.3.7. Liczba wykonanych cykli wynosi 1.000 z częstotliwością 0,5 cyklu na sekundę, przy czym całkowita amplituda wynosi 300 ± 20 mm. Obciążenie o wartości 5 daN przykłada się wyłącznie przez okres odpowiadający przesunięciu o 100 ± 20 mm na półokres.

7.4. Kondycjonowanie taśm i badanie wytrzymałości na zerwanie (badanie statyczne)

7.4.1. Kondycjonowanie taśm do badania wytrzymałości na zerwanie

Próbki wycięte z taśmy, o których mowa w pkt 3.2.4, są kondycjonowane w następujący sposób:

7.4.1.1. Kondycjonowanie pod działaniem temperatury i higrometria

Taśma umieszczana jest na co najmniej 24 godziny w atmosferze o temperaturze 20 ± 5 ^oC i wilgotności względnej 65 ± 5 %. Jeżeli badanie nie jest przeprowadzane bezpośrednio po kondycjonowaniu taśmy, to próbka zostaje umieszczona w pojemniku zamkniętym hermetycznie, aż do chwili rozpoczęcia badania. Obciążenie zrywające musi zostać określone w ciągu pięciu minut od chwili wyjęcia próbki ze środowiska, w którym była kondycjonowana lub z pojemnika.

7.4.1.2. Kondycjonowanie pod działaniem światła

7.4.1.2.1. Zastosowanie mają przepisy zalecenia ISO/R 105-BO2 (1978). Taśmę wystawia się na działanie światła przez okres niezbędny dla uzyskania na wzorcu niebieskim nr 7 kontrastu równego poziomowi 4 na skali szarości.

7.4.1.2.2. Po wystawieniu na działanie światła taśma umieszczana jest na co najmniej 24 godziny w atmosferze o temperaturze 20 ± 5 ^oC i wilgotności względnej 65 ± 5 %. Jeżeli badanie nie jest przeprowadzane bezpośrednio po kondycjonowaniu taśmy, to próbka zostaje umieszczona w pojemniku zamkniętym hermetycznie aż do chwili rozpoczęcia badania. Obciążenie zrywające musi zostać określone w ciągu pięciu minut od chwili wyjęcia próbki ze środowiska, w którym była kondycjonowana lub z instalacji do kondycjonowania.

7.4.1.3. Kondycjonowanie w niskiej temperaturze

7.4.1.3.1. Taśma umieszczana jest na co najmniej 24 godziny w atmosferze o temperaturze 20 ± 5 ^oC i wilgotności względnej 65 ± 5 %.

7.4.1.3.2. Taśma umieszczana jest następnie na półtorej godziny w komorze niskich temperatur o temperaturze powietrza -30 ± 5 ^oC. Następnie zostaje złożona i złożenie obciąża się masą 2 kg uprzednio schłodzoną do -30 ± 5 ^oC. Po przetrzymaniu taśmy pod obciążeniem przez 30 minut w tej samej komorze niskich temperatur obciążenie zostaje usunięte i w ciągu pięciu minut od chwili wyjęcia taśmy z komory niskich temperatur dokonuje się pomiaru obciążenia zrywającego.

7.4.1.4. Kondycjonowanie w wysokiej temperaturze

7.4.1.4.1. Taśma umieszczana jest na co najmniej trzy godziny w atmosferze o temperaturze 60 ± 5 ^oC i wilgotności względnej 65 ± 5 %.

7.4.1.4.2. Obciążenie zrywające określa się w ciągu pięciu minut od chwili wyjęcia taśmy z komory wysokich temperatur.

7.4.1.5. Wystawienie na działanie wody

7.4.1.5.1. Taśma jest w całości zanurzana na co najmniej 24 godziny w wodzie destylowanej o temperaturze 20 ± 5 ^oC, z dodatkiem śladowej ilości czynnika nawilżającego. Można użyć dowolnego czynnika nawilżającego odpowiedniego dla badanego włókna.

7.4.1.5.2. Obciążenie zrywające określa się w ciągu 10 minut od chwili wyjęcia taśmy z wody.

7.4.1.6. Kondycjonowanie przez ścieranie

7.4.1.6.1. Kondycjonowanie przez ścieranie przeprowadzane jest na każdym urządzeniu, w którym taśma styka się ze sztywną częścią pasa bezpieczeństwa, z wyjątkiem urządzeń regulacji, w przypadku których badanie mikroprzesunięć (7.3) wykazało, że taśma przesuwa się mniej niż o połowę zalecanej wartości - kondycjonowanie przez ścieranie z wykorzystaniem procedury 1 (7.4.1.6.4.1) nie jest wówczas konieczne. Konfiguracja urządzenia do kondycjonowania zachowuje w przybliżeniu względne położenie taśmy i obszaru styku.

7.4.1.6.2. Próbki umieszczane są na co najmniej 24 godziny w atmosferze o temperaturze 20 ± 5 ^oC i wilgotności względnej 65 ± 5 %. Podczas procedury ścierania temperatura otoczenia wynosi od 15 do 30 ^oC.

7.4.1.6.3. Poniższa tabela przedstawia ogólne wymogi dla każdej procedury ścierania.

	Obciążenie daN	Częstotliwość Hz	Cykle liczba	Przesunięcie mm
Procedura 1 Procedura 2 Procedura 3(*)	2,5 0,5 0 bis 5	0,5 0,5 0,5	5.000 45.000 45.000	300 ± 20 300 ± 20 -
(*) Patrz: pkt 7.4.1.6.4.3.

Przesunięcie podane w piątej kolumnie tabeli przedstawia amplitudę ruchu posuwisto-zwrotnego, jaki zostaje nadany taśmie.

7.4.1.6.4. Procedury kondycjonowania

7.4.1.6.4.1. Procedura 1: taśma przechodzi przez urządzenie regulacji.

Na jednym końcu taśmy utrzymuje się stabilne obciążenie pionowe 2,5 daN - drugi koniec taśmy mocuje się do urządzenia wprawiającego taśmę w poziomy ruch posuwisto-zwrotny.

Urządzenie regulacji umiejscowione jest na taśmie poziomej w taki sposób, aby taśma pozostawała naciągnięta (patrz: rys. 1 w załączniku 11 do niniejszego regulaminu).

7.4.1.6.4.2 Procedura 2: taśma zmienia kierunek, przechodząc przez część sztywną.

Podczas badania kąty taśmy utrzymywane są zgodnie z rys. 2 w załączniku 11 do niniejszego regulaminu.

Podczas badania utrzymywane jest stałe obciążenie 0,5 daN.

W przypadkach gdy taśma, przechodząc przez element sztywny, zmienia kierunek częściej niż raz, obciążenie o wartości 0,5 daN może wzrosnąć do osiągnięcia wskazanego przesunięcia taśmy przez taki sztywny element wynoszącego 300 mm.

7.4.1.6.4.3. Procedura 3: taśma jest przyszyta do części sztywnej lub w podobny sposób przymocowana.

Łączna amplituda ruchu posuwisto-zwrotnego taśmy wynosi 300 ± 20 mm, ale obciążenie jest przykładane tylko podczas przesunięcia 100 ± 20 mm na półokres (patrz: rys. 3, załącznik 11 do niniejszego regulaminu).

7.4.2. Badanie wytrzymałości taśmy na zerwanie (badanie statyczne)

7.4.2.1. Badania przeprowadza się za każdym razem na dwóch nowych próbkach taśmy, o dostatecznej długości i kondycjonowanych zgodnie z przepisami pkt 7.4.1.

7.4.2.2. Każdą z taśm umieszcza się w zaciskach maszyny do badania rozciągania. Zaciski muszą być tak wykonane, aby uniknąć zerwania taśmy na wysokości zacisków lub w ich pobliżu. Szybkość przesuwania wynosi ok. 100 mm/min. Długość wolnego odcinka próbki między zaciskami maszyny na początku badania wynosi 200 mm ± 40 mm.

7.4.2.3. Kiedy obciążenie osiąga wartość 980 daN, mierzy się szerokość taśmy bez zatrzymywania maszyny.

7.4.2.4. Następnie naciąg zostaje zwiększony, aż do zerwania taśmy, a wówczas zapisuje się wartość obciążenia zrywającego.

7.4.2.5. Jeżeli taśma zsunie się lub zerwie w miejscu styku z jednym z zacisków lub w odległości do 10 mm od jednego z zacisków, badanie jest nieważne i konieczne jest przeprowadzenie nowego badania na nowej próbce.

7.5. Badanie części zespołu pasa, wraz z częściami sztywnymi

7.5.1. Zamek i urządzenie regulacji podłącza się do urządzenia do badania rozciągania za pomocą tych części zespołu pasa, do których są zwykle przyłączone, a następnie obciążenie zostaje zwiększone do 980 daN.

W przypadku podwójnych pasów piersiowych zamek podłączony jest do urządzenia badawczego za pomocą taśm, które są przymocowane do zamka oraz trzpienia lub dwóch trzpieni umieszczonych w przybliżeniu symetrycznie w stosunku do środka geometrycznego zamka. Jeżeli zamek lub urządzenie regulacji stanowią część elementu mocującego lub części wspólnej pasa trzypunktowego, to zamek lub urządzenie regulacji są poddawane badaniu wraz z elementem mocującym, zgodnie z pkt 7.5.2, z wyjątkiem przypadku zwijaczy posiadających rolkę lub prowadnicę przy górnym mocowaniu pasa, kiedy obciążenie wynosi 980 daN, a długość taśmy nawiniętej na bęben to długość wynikająca z blokady, możliwie najbliższa długości 450 mm od końca taśmy.

7.5.2. Elementy mocujące oraz wszelkie urządzenia regulacji wysokości poddawane są badaniu w sposób określony w pkt 7.5.1, ale obciążenie wynosi 1.470 daN i, z zastrzeżeniem przepisów zdania drugiego pkt 7.7.1, przykładane jest w najbardziej niekorzystnych warunkach, jakie mogą wystąpić w pojeździe, w którym pas jest prawidłowo zainstalowany. W odniesieniu do zwijaczy badanie przeprowadza się przy taśmie całkowicie rozwiniętej z bębna.

7.5.3. Dwie próbki zespołu pasa bezpieczeństwa umieszcza się na dwie godziny w komorze niskich temperatur przy temperaturze - 10 ± 1 ^oC. Bezpośrednio po wyjęciu z komory niskich temperatur części współpracujące zamka zostają ręcznie połączone ze sobą.

7.5.4. Dwie próbki zespołu pasa bezpieczeństwa umieszcza się na dwie godziny w komorze niskich temperatur przy temperaturze - 10 ± 1 ^oC. Części sztywne i części z tworzywa sztucznego poddawane badaniu są z kolei ułożone na płaskiej, sztywnej powierzchni stalowej (która była umieszczona wraz z próbkami w komorze niskich temperatur), umieszczanej na poziomej powierzchni sztywnego, zwartego bloku o masie co najmniej 100 kg; w ciągu 30 sekund od wyjęcia próbek z komory niskich temperatur należy upuścić na badaną próbkę masę stalową 18 kg, grawitacyjnie, z wysokości 300 mm. Czoło uderzeniowe tej masy powinno mieć twardość co najmniej 45 HRC i kształt powierzchni wypukłej o promieniu poprzecznym 10 mm oraz promieniu w płaszczyźnie wzdłużnej osiowej 150 mm. Jedną z badanych próbek poddaje się badaniu umieszczając oś zakrzywionego pręta w jednej linii z taśmą, a drugą umieszczając zakrzywiony pręt pod kątem 90° do taśmy.

7.5.5. Zamki mające wspólne części dla dwóch pasów bezpieczeństwa są obciążane w sposób symulujący warunki użytkowania w pojeździe, w którym siedzenia są ustawione w pozycji środkowej. Do każdej z taśm przykłada się jednocześnie obciążenie o wartości 1.470 daN. Kierunek przyłożenia obciążenia ustala się zgodnie z pkt 7.7.1 poniżej. Odpowiednie urządzenie badawcze przedstawiono w załączniku 10 do niniejszego regulaminu.

7.5.6. Podczas badania urządzenia regulacji ręcznej taśma przeciągana jest przez urządzenie regulacji w sposób jednostajny, z uwzględnieniem normalnych warunków użytkowania, z prędkością ok. 100 mm/s, a maksymalna siła jest mierzona z dokładnością do 0,1 daN po przeciągnięciu pierwszych 25 mm taśmy. Badanie przeprowadza się w obu kierunkach ruchu taśmy przez urządzenie, przy czym taśmę poddaje się 10 cyklom przed dokonaniem pomiarów.

7.6. Dodatkowe badania dla pasów bezpieczeństwa ze zwijaczami

7.6.1. Trwałość mechanizmu zwijającego

7.6.1.1. Taśma zostaje rozwinięta i następnie umożliwia się jej zwijanie tyle razy, ile jest to wymagane, przy maksymalnie 30 cyklach na minutę. W przypadku zwijaczy z blokadą awaryjną co pięć cykli następuje mocniejsze pociągnięcie w celu zablokowania zwijacza.

Równą liczbę pociągnięć wykonuje się w każdej z pięciu różnych pozycji, czyli 90, 80, 75, 70 i 65 % całkowitej długości taśmy pozostającej na zwijaczu. Jednakże gdy długość taśmy przekracza 900 mm, podane powyżej procenty odnoszą się do ostatnich 900 mm taśmy pozostającej na zwijaczu.

7.6.1.2. Odpowiednie urządzenie badawcze określone w pkt 7.6.1.1 powyżej przedstawiono w załączniku 3 do niniejszego regulaminu.

7.6.2. Blokowanie zwijaczy z blokadą awaryjną

7.6.2.1. Zwijacz poddaje się jednemu badaniu blokowania po rozwinięciu taśmy na pełną długość minus 300 ± 3 mm.

7.6.2.1.1. W przypadku zwijacza z blokadą włączaną przez ruch taśmy, rozwijanie odbywa się w kierunku, w którym zwykle następuje, gdy zwijacz jest zainstalowany w pojeździe.

7.6.2.1.2. Kiedy zwijacze są poddane badaniom czułości na zmniejszanie prędkości pojazdu, badania przeprowadza się z podanym wyżej rozwinięciem taśmy wzdłuż dwóch prostopadłych osi, które są poziome, jeżeli zwijacz ma zostać zainstalowany zgodnie ze wskazówkami producenta pasa bezpieczeństwa. Jeżeli pozycja ta nie jest określona, służba prowadząca badania konsultuje się z producentem pasa bezpieczeństwa. Jedna z osi musi być zgodna z kierunkiem wybranym przez służbę techniczną prowadzącą badania homologacyjne, jako przedstawiającym warunki najbardziej niekorzystne dla włączenia mechanizmu blokady.

7.6.2.2. Odpowiednie urządzenie badawcze określone w pkt 7.6.2.1 powyżej opisano w załączniku 4 do niniejszego regulaminu. Konstrukcja każdego takiego urządzenia badawczego zapewnia osiągnięcie wymaganego przyspieszenia przed wyciągnięciem więcej niż 5 mm taśmy ze zwijacza oraz rozwijanie ze średnią wartością wzrostu przyspieszenia równą co najmniej 25 g/s⁽⁴⁾ i nie większą niż 150 g/s (⁴).

7.6.2.3. W celu sprawdzenia zgodności z wymogami określonymi w pkt 6.2.5.3.1.3 i 6.2.5.3.1.4 zwijacz montuje się na poziomym stole, po czym stół pochyla się z prędkością nieprzekraczającą 2^o na sekundę, aż do chwili nastąpienia blokady. Badanie powtarza się w innych kierunkach, aby upewnić się, że wymogi są spełnione.

7.6.3. Odporność na pył

7.6.3.1. Zwijacz umieszcza się w komorze badawczej, tak jak to określono w załączniku 5 do niniejszego regulaminu. Montuje się go w takiej samej orientacji, jaką miałby po zamontowaniu w pojeździe. Komora badawcza zawiera pył zgodnie z pkt 7.6.3.2 poniżej. Taśma zwijacza zostaje rozwinięta na odcinku 500 mm i tak przytrzymywana, poza 10 pełnymi cyklami zwinięcia i rozwinięcia, jakim zostaje poddana w ciągu jednej lub dwóch minut po każdym wznieceniu pyłu. Pył jest wzniecany przez pięć sekund co 20 minut przez okres pięciu godzin, za pomocą suchego sprężonego powietrza, wolnego od oleju i wilgoci, pod ciśnieniem względnym 5,5 10⁵ ± 0,5 10⁵ Pa, przechodzącego przez szczelinę o średnicy 1,5 + 0,1 mm.

7.6.3.2. Pył wykorzystany w badaniu opisanym w pkt 7.6.3.1 składa się z ok. 1 kg suchego kwarcu. Skład granulometryczny jest następujący:

a) przechodzący przez otwór 150 μm, średnica drutu 104 μm: 99 do 100 %;

b) przechodzący przez otwór 105 μm, średnica drutu 64 μm: 76 do 86 %;

c) przechodzący przez otwór 75 μm, średnica drutu 52 μm: 60 do 70 %.

7.6.4. Siły zwijania

7.6.4.1. Siła zwijania mierzona jest na zespole pasa bezpieczeństwa zainstalowanym na manekinie, tak jak w badaniu dynamicznym określonym w pkt 7.7. Naciąg taśmy mierzony jest blisko punktu styczności z manekinem (ale tuż przed tym punktem), podczas gdy taśma jest zwijana z prędkością w przybliżeniu równą 0,6 m na minutę. W przypadku pasa bezpieczeństwa z urządzeniem zmniejszającym naciąg, siłę zwijania i naciąg taśmy mierzy się z urządzeniem zmniejszającym naciąg zarówno włączonym, jak i wyłączonym.

7.6.4.2. Przed badaniem dynamicznym opisanym w pkt 7.7 umieszczonego na siedzeniu manekina, ubranego w koszulę bawełnianą, przechyla się w przód, do momentu rozwinięcia 350 mm taśmy ze zwijacza, a następnie zwalnia do początkowej pozycji.

7.7. Badanie dynamiczne zespołu pasa lub urządzenia przytrzymującego

7.7.1. Zespół pasa mocowany jest na wózku wyposażonym w siedzenie i mocowania określone w załączniku 6 do niniejszego regulaminu. Jeżeli jednak zespół pasa przeznaczony jest do szczególnego pojazdu lub do szczególnych typów pojazdów, to odległości między manekinem i mocowaniami określane są przez służbę techniczną przeprowadzającą badania na podstawie instrukcji producenta dotyczącej instalacji dostarczonej wraz z pasami bezpieczeństwa lub na podstawie danych dostarczonych przez producenta pojazdu. Jeżeli pas jest wyposażony w urządzenie regulacji wysokości zgodnie z pkt 2.9.6 powyżej, położenie urządzenia oraz sposób zamocowania go są takie same jak w projekcie pojazdu.

W przypadku gdy badanie dynamiczne przeprowadzane jest dla typu pojazdu, nie musi być ono powtarzane dla innych typów pojazdu, w których każdy punkt mocowania znajduje się w odległości mniejszej niż 50 mm od odpowiadającego mu punktu mocowania badanego pasa. Ewentualnie producenci mogą określać hipotetyczne położenie punktów mocowania do badania w celu zawarcia maksymalnej liczby rzeczywistych punktów mocowania.

7.7.1.1. W przypadku pasa bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymującego część zespołu, w odniesieniu do którego złożono wniosek o udzielenie homologacji typu urządzenia przytrzymującego, pas bezpieczeństwa montuje się na części konstrukcji pojazdu, na której zwykle instalowane jest urządzenie przytrzymujące, przy czym część taka jest sztywno przytwierdzana do wózka badawczego w sposób określony w pkt 7.7.1.2-7.7.1.6.

W przypadku pasa bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymującego z urządzeniami obciążenia wstępnego opierającymi się na podzespołach innych niż te, które są włączone do samego zespołu pasa, zespół pasa montowany jest wraz z niezbędnymi dodatkowymi częściami pojazdu na wózku badawczym w sposób opisany w pkt 7.7.1.2-7.7.1.6

Ewentualnie, w przypadku gdy te urządzenia nie mogą być badane na wózku badawczym, producent może wykazać na pomocą konwencjonalnego badania zderzenia czołowego przy prędkości 50 km/godz. zgodnie z procedurą ISO 3560 (1975), że urządzenie spełnia wymogi regulaminu.

7.7.1.2. Metoda zastosowana w celu zabezpieczenia pojazdu podczas badania nie może w konsekwencji wzmacniać mocowania siedzeń lub pasów bezpieczeństwa, ani zmniejszać normalnego odkształcenia konstrukcji. Nie może być obecna żadna część przednia pojazdu, która, ograniczając ruch manekina do przodu, z wyjątkiem jego stóp, mogłaby zmniejszyć obciążenie działające na urządzenie przytrzymujące podczas badania. Wyeliminowane części konstrukcji mogą zostać zastąpione częściami o równoważnej wytrzymałości, z zastrzeżeniem, że nie utrudniają ruchu manekina do przodu.

7.7.1.3. Urządzenie zabezpieczające uważane jest za zadowalające, jeżeli nie wywiera żadnego wpływu na powierzchnię rozciągającą się na całą szerokość konstrukcji i jeżeli pojazd lub konstrukcja są zablokowane lub unieruchomione z przodu w odległości nie mniejszej niż 500 mm od mocowania urządzenia przytrzymującego. Z tyłu konstrukcja musi być przymocowana w dostatecznie dużej odległości za mocowaniami, aby zapewnić spełnienie wymogów pkt 7.7.1.2 powyżej.

7.7.1.4. Siedzenia są instalowane i umieszczane w pozycji do kierowania uznanej przez służbę techniczną przeprowadzającą badania homologacyjne za stwarzającą najbardziej niekorzystne warunki wytrzymałości, z uwzględnieniem manekina zainstalowanego w pojeździe. Pozycje siedzeń opisuje się w sprawozdaniu. Jeżeli oparcie siedzenia może być odchylane, musi być zablokowane zgodnie ze specyfikacjami producenta lub, jeżeli brak takich specyfikacji, zablokowane tak, aby utworzyć kąt rzeczywisty możliwie najbliższy 25° w przypadku pojazdów kategorii M₁ i N₁ oraz możliwie najbliższy 15° w przypadku pojazdów wszystkich innych kategorii.

7.7.1.5. Do celów oceny spełnienia wymogów pkt 6.4.1.4.1 siedzenie uważa się za znajdujące się w pozycji kierowania lub jazdy najbardziej wysuniętej do przodu z uwzględnieniem wymiarów manekina.

7.7.1.6. Wszystkie siedzenia jednego zespołu są poddawane badaniu jednocześnie.

7.7.1.7. Badanie dynamiczne układu podwójnego pasa piersiowego przeprowadza się bez (zespołu) taśmy kroczowej, o ile występuje.

7.7.2. Zespół pasa mocuje się na manekinie określonym w załączniku 7 do niniejszego regulaminu w następujący sposób: płytę grubości 25 mm umieszcza się między plecami manekina i oparciem siedzenia. Pas zostaje ściśle dopasowany do manekina. Następnie płytę usuwa się, tak aby jego plecy na całej długości stykały się z oparciem siedzenia. Należy sprawdzić, czy sposób współdziałania dwóch części zamka nie pociąga za sobą ryzyka zmniejszenia niezawodności blokady.

7.7.3. Wolne końce taśm wystają z urządzenia regulacji na wystarczającą długość, aby umożliwić wysunięcie.

7.7.4. Następnie wózek rozpędza się tak, aby w chwili uderzenia prędkość swobodnej jazdy wynosiła 50 ± 1 km/godz., zaś manekin pozostał stabilny. Odległość zatrzymania wózka wynosi 40 ± 5 cm. Podczas zmniejszania prędkości wózek utrzymuje pozycję poziomą. Zmniejszenie prędkości wózka uzyskuje się przez zastosowanie urządzenia opisanego w załączniku 6 do niniejszego regulaminu lub za pomocą dowolnego innego urządzenia zapewniającego równoważne wyniki. Urządzenie takie spełnia wymogi eksploatacyjne określone w załączniku 8 do niniejszego regulaminu.

7.7.5. Bezpośrednio przed zderzeniem mierzy się prędkość wózka, przesunięcie manekina do przodu oraz prędkość klatki piersiowej przy przesunięciu klatki piersiowej wynoszącym 300 mm.

7.7.6. Po zderzeniu zespół pasa lub urządzenie przytrzymujące i jego części sztywne poddawane są kontroli wzrokowej, bez otwarcia zamka, w celu stwierdzenia, czy nie nastąpiło uszkodzenie lub zerwanie. W przypadku urządzeń przytrzymujących, po badaniu sprawdza się także, czy części konstrukcji pojazdu przymocowane do wózka nie doznały widocznego trwałego odkształcenia. Jeżeli takie odkształcenia wystąpią, uwzględnia się je we wszelkich obliczeniach wykonywanych zgodnie z pkt 6.4.1.4.1.

7.8. Badanie otwierania zamka

7.8.1. Do tego badania wykorzystuje się zespoły lub urządzenia przytrzymujące uprzednio poddane badaniu dynamicznemu zgodnie z pkt 7.7. powyżej.

7.8.2. Zespół pasa zostaje odłączony od wózka badawczego bez otwierania zamka. Zamek poddaje się obciążeniu, ciągnąc go bezpośrednio za pomocą przymocowanych do niego taśm, tak aby 60 wszystkie taśmy poddane były działaniu siły o wartości daN. (Przyjmuje się, że n to liczba n taśm przyłączonych do zamka w pozycji zamkniętej). W przypadku gdy zamek jest połączony z częścią sztywną, obciążenie jest przykładane pod takim samym kątem, jaki tworzy zamek i sztywny koniec podczas badania dynamicznego. Obciążenie przykłada się przy prędkości 400 ± 20 mm/min w środku geometrycznym przycisku zwalniającego zamek wzdłuż stałej osi biegnącej równolegle do początkowego kierunku ruchu przycisku. Podczas przykładania siły potrzebnej do otwarcia zamka jest on podtrzymywany przez sztywny wspornik. Obciążenie, o którym mowa powyżej, nie może przekraczać limitu określonego w pkt 6.2.2.5 powyżej. Punkt styku oprzyrządowania badawczego ma kształt kuli i promień 2,5 mm ± 0,1 mm. Jego powierzchnia jest metalowa i wypolerowana.

7.8.3. Dokonuje się pomiaru siły otwierającej zamek z odnotowaniem wszelkich nieprawidłowości funkcjonowania zamka.

7.8.4. Po badaniu otwierania zamka części zespołu pasa lub urządzenia przytrzymującego, które poddane zostały badaniom określonym w pkt 7.7, są kontrolowane, a zakres uszkodzeń odniesionych przez zespół pasa lub urządzenie przytrzymujące podczas badania dynamicznego odnotowuje się w sprawozdaniu z badania.

7.9. Dodatkowe badania pasów bezpieczeństwa z urządzeniami obciążenia wstępnego

7.9.1. Kondycjonowanie

Urządzenie obciążenia wstępnego może zostać oddzielone od pasa bezpieczeństwa poddawanego badaniu i umieszczone na 24 godziny w temperaturze 60 ^oC ± 5 ^oC. Następnie temperaturę podwyższa się na dwie godziny do 100 ± 5 ^oC. W dalszej kolejności urządzenie umieszcza się na 24 godziny w temperaturze -30 ± 5 ^oC. Po zakończeniu kondycjonowania urządzenie ogrzewane jest do temperatury otoczenia. Jeżeli urządzenie zostało oddzielone od pasa bezpieczeństwa, dołącza się je do niego ponownie.

7.10. Sprawozdanie z badań

7.10.1. W sprawozdaniu z badań odnotowuje się wyniki wszystkich badań określonych w pkt 7 powyżej, oraz, w szczególności, prędkość wózka, maksymalne przesunięcie manekina do przodu, położenie zamka podczas badania, o ile zmieniało się, siłę otwarcia zamka, a także wszelkie nieprawidłowości lub pęknięcia. Jeżeli w związku z pkt 7.7.1 wymogi dotyczące mocowań określone w załączniku 6 do niniejszego regulaminu nie zostały spełnione, w sprawozdaniu z badań opisuje się sposób instalacji zespołu pasa lub urządzenia przytrzymującego oraz podaje się istotne kąty i wymiary. W sprawozdaniu wyszczególnia się także wszelkie odkształcenia lub pęknięcia zamka, jakie wystąpiły podczas badania. W przypadku urządzenia przytrzymującego w sprawozdaniu z badania określa się także sposób przymocowania konstrukcji pojazdu do wózka, pozycję siedzeń i nachylenie oparcia siedzeń. Jeżeli przesunięcie manekina do przodu wykracza poza wartości określone w pkt 6.4.1.3.2 powyżej, w sprawozdaniu podaje się, czy spełnione zostały wymogi określone w pkt 6.4.1.4.1.

8. WYMOGI DOTYCZĄCE INSTALACJI W POJEŹDZIE

8.1. Wyposażenie pojazdu

8.1.1. Z wyjątkiem siedzeń składanych (zgodnie z definicją w regulaminie nr 14) oraz miejsc siedzących przeznaczonych do użytku wyłącznie, gdy pojazd jest nieruchomy, siedzenia pojazdów kategorii M oraz N zdefiniowanych w załączniku 7 do ujednoliconej rezolucji (R.E.3)^(*) (z wyjątkiem pojazdów kategorii M₂ oraz M₃, należących do klasy I lub II wg regulaminu nr 36, do klasy A wg regulaminu nr 52 oraz do klasy I lub II i A wg regulaminu nr 107) muszą być wyposażone w pasy bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymujące spełniające wymogi niniejszego regulaminu.

8.1.2. Typy pasów bezpieczeństwa lub urządzeń przytrzymujących dla każdego miejsca siedzącego, dla którego wymagane jest ich zainstalowanie, są typami określonymi w załączniku 16 (nie mogą być z nimi stosowane zwijacze bez blokady (pkt 2.14.1) ani zwijacze odblokowywane ręcznie (pkt 2.14.2.)). W przypadku wszystkich miejsc siedzących, dla których w załączniku 16 określone są pasy biodrowe typu B, zezwala się na zastosowanie pasów biodrowych typu Br3, z wyjątkiem przypadku, gdy podczas użycia zwijają się one w takim stopniu, że zmniejsza to w zauważalny sposób wygodę po normalnym ich zamknięciu.

8.1.2.1. Jednakże w przypadku zewnętrznych miejsc siedzących innych niż przednie w pojazdach kategorii N_1, przedstawionych w załączniku 16 i oznaczonych symbolem Ø dopuszczalna jest instalacja pasa biodrowego typu Br4m lub Br4Nm, jeżeli istnieje przejście między siedzeniem a najbliższą ścianą boczną pojazdu, mające na celu umożliwienie pasażerom dostępu do pozostałych części pojazdu. Odstęp między siedzeniem a ścianą boczną uważa się za przejście, jeżeli odległość między tą ścianą boczną, ze wszystkimi drzwiami zamkniętymi, a pionową płaszczyzną wzdłużną, przechodzącą przez linię środkową danego siedzenia, mierzona w położeniu punktu R i prostopadle do wzdłużnej płaszczyzny symetrii pojazdu, wynosi więcej niż 500 mm.

8.1.3. Jeżeli nie są wymagane żadne pasy bezpieczeństwa, wówczas producent może zastosować dowolny typ pasa bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymującego spełniającego wymogi niniejszego regulaminu. W przypadku tych miejsc siedzących, dla których w załączniku 16 określone zostały pasy biodrowe, spośród typów dopuszczonych w załączniku 16 jako alternatywę dla pasów biodrowych zastosować można pasy typu A.

8.1.4. W trzypunktowych pasach wyposażonych w zwijacze jeden zwijacz musi działać co najmniej na taśmie przekątnej.

8.1.5. W przypadku pojazdów innych niż należące do kategorii M₁ dopuszczony może być zwijacz z blokadą awaryjną typu 4N (pkt 2.14.5) zamiast zwijacza typu 4 (pkt 2.14.4), jeżeli wykazano w sposób zadowalający dla służby odpowiedzialnej za badania, że instalacja zwijacza typu 4 byłaby niepraktyczna.

8.1.6. W odniesieniu do przednich zewnętrznych oraz przednich środkowych miejsc siedzących przedstawionych w załączniku 16 i oznaczonych symbolem * pasy biodrowe typu określonego we wspomnianym załączniku uważane są za odpowiednie, jeżeli szyba przednia znajduje się na zewnątrz strefy odniesienia zdefiniowanej w załączniku 1 do regulaminu nr 21.

W odniesieniu do pasów bezpieczeństwa, szyba przednia jest uważana za część strefy odniesienia, jeżeli może ona wejść w statyczny kontakt z urządzeniem badawczym, zgodnie z metodą opisaną w załączniku 1 do regulaminu nr 21.

8.1.7. Dla każdego miejsca siedzącego określonego w załączniku 16 oznaczonego symbolem * należy zapewnić pasy trzypunktowe typu określonego w załączniku 16, o ile nie zostanie spełniony jeden z poniższych warunków, kiedy zapewnić można pasy dwupunktowe typu określonego w załączniku 16:

8.1.7.1. bezpośrednio z przodu znajduje się siedzenie lub inne części pojazdu zgodne z pkt 3.5 dodatku 1 do regulaminu nr 80; lub

8.1.7.2. żadna część pojazdu nie znajduje się lub, jeżeli pojazd jest w ruchu, nie ma możliwości znalezienia się w strefie odniesienia; lub

8.1.7.3. części pojazdu znajdujące się we wspomnianej strefie odniesienia spełniają wymogi z zakresu pochłaniania energii określone w dodatku 6 do regulaminu nr 80.

8.1.8. Z wyjątkiem przypadku, do którego odnosi się pkt 8.1.9, każde miejsce siedzące przeznaczone dla pasażera, które wyposażone jest w poduszkę powietrzną, opatrzone jest ostrzeżeniem przed użyciem na tym siedzeniu urządzenia przytrzymującego dla dziecka zwróconego tyłem do kierunku jazdy. Etykieta ostrzegawcza w postaci piktogramu, który może zawierać tekst informacyjny, jest trwale przymocowana i tak umieszczona, aby była łatwo widoczna naprzeciwko osoby zamierzającej zainstalować na wspomnianym siedzeniu urządzenie przytrzymujące dla dziecka zwrócone tyłem do kierunku jazdy. Przykład możliwego wzoru piktogramu przedstawiono na rys. 1. Trwała informacja powinna być widoczna przez cały czas, na wypadek gdyby etykieta ostrzegawcza nie była widoczna w czasie, gdy drzwi są zamknięte.

Kolory:

- piktogram jest czerwony,

- siedzenie, siedzenie dla dziecka oraz linia zarysu poduszki powietrznej są czarne,

- słowa "poduszka powietrzna", jak również sama poduszka powietrzna, są białe.

8.1.9 Wymogi pkt 8 1 8 nie mają zastosowania, jeżeli pojazd jest wyposażony w mechanizm automatycznie wyczuwający obecność urządzenia przytrzymującego dla dziecka zwróconego tyłem do kierunku jazdy i zapewniający aby poduszka powietrzna nie rozwinęła się gdy takie urządzenie przytrzymujące dla dziecka jest zainstalowane.

8.1.10 W przypadku siedzeń które można obrócić lub zmienić ich orientację przeznaczonych do użytku gdy pojazd jest nieruchomy wymagania pkt 8 1 1 mają zastosowanie jedynie do orientacji przeznaczonych do normalnego użytku kiedy pojazd porusza się po drodze zgodnie z niniejszym regulaminem.

8.2. Wymogi ogólne

8.2.1 Pasy bezpieczeństwa urządzenia przytrzymujące oraz urządzenia przytrzymujące dla dzieci ISOFIX, zgodne z tabelą 2 załącznika 17 - dodatek 3 są mocowane do punktów mocowania zgodnych ze specyfikacjami zawartymi w regulaminie nr 14 w tym dotyczącymi konstrukcji i charakterystyki wymiarowej liczby punktów mocowania i wymagań dotyczących wytrzymałości.

8.2.2 Pasy bezpieczeństwa urządzenia przytrzymujące urządzenia przytrzymujące dla dzieci oraz urządzenia przytrzymujące dla dzieci ISOFIX zalecane przez producenta zgodnie z tabelami 1 i 2 w załączniku 17 - dodatek 3 są instalowane w taki sposób że gdy są prawidłowo założone przez użytkownika działają w sposób zadawalający i ograniczają ryzyko odniesienia obrażeń w razie wypadku W szczególności są zainstalowane w taki sposób aby

8.2.2.1. taśmy nie mogły przybrać niebezpiecznej konfiguracji;

8.2.2.2. niebezpieczeństwo zsunięcia prawidłowo założonego pasa z ramienia użytkownika w wyniku przesunięcia się użytkownika do przodu zostało zredukowane do minimum;

8.2.2.3. ryzyko uszkodzenia taśmy w wyniku kontaktu z ostrymi częściami sztywnymi pojazdu, konstrukcji siedzenia, urządzenia przytrzymującego dla dzieci lub urządzenia przytrzymującego dla dzieci ISOFIX zalecanego przez producenta zgodnie z tabelami 1 i 2 w załączniku 17 - dodatek 3 zostało zmniejszone do minimum;

8.2.2.4. konstrukcja i instalacja każdego pasa bezpieczeństwa przeznaczonego dla każdego miejsca siedzącego są takie, aby były one łatwo dostępne do użycia. Ponadto jeżeli całe siedzenie albo poduszka i/lub oparcie siedzenia mogą być składane w celu umożliwienia dostępu do tylnej części pojazdu, bagażnika lub przedziału towarowego, po złożeniu i ponownym rozłożeniu siedzeń do pozycji siedzącej przeznaczone dla tych siedzeń pasy bezpieczeństwa są dostępne do użycia lub mogą być łatwo wyjęte spod lub zza siedzenia przez jedną osobę, według wskazówek znajdujących się w instrukcji obsługi pojazdu, bez konieczności przeszkolenia czy ćwiczeń ze strony tej osoby;

8.2.2.5. służba techniczna sprawdza, czy z trzpieniem zamka znajdującym się w zamku i bez użytkownika na siedzeniu:

8.2.2.5.1. możliwe rozluźnienie pasa nie przeszkadza w prawidłowej instalacji urządzenia przytrzymującego dla dziecka zalecanego przez producenta; oraz

8.2.2.5.2. w przypadku trzypunktowego pasa naciąg wynoszący co najmniej 50 N może być ustanowiony w części biodrowej pasa poprzez zewnętrzne zastosowanie naciągu w części piersiowej tego pasa.

8.3. Wymogi szczególne dotyczące części sztywnych stanowiących element pasów bezpieczeństwa lub urządzeń przytrzymujących

8.3.1. Części sztywne, takie jak zamki, urządzenia regulacyjne i elementy mocujące nie mogą zwiększać ryzyka odniesienia obrażeń przez użytkownika lub inne osoby znajdujące się w pojeździe w razie wypadku.

8.3.2. Urządzenie do zwalniania zamka musi być dobrze widoczne i łatwo dostępne dla użytkownika oraz tak skonstruowane, aby nie mogło dać się otworzyć przez nieuwagę lub przypadkowo. Zamek musi być umieszczony w miejscu zapewniającym łatwy dostęp dla ratownika, aby mógł on uwolnić użytkownika w razie niebezpieczeństwa.

Zamek jest zainstalowany tak, aby użytkownik mógł go zwolnić jednym prostym ruchem jednej ręki w jednym kierunku, zarówno bez obciążenia, jak i wtedy, gdy pas podtrzymuje masę użytkownika.

W przypadku pasów bezpieczeństwa lub urządzeń przytrzymujących dla siedzeń przednich zewnętrznych, z wyjątkiem podwójnych pasów piersiowych, zamek można także zamknąć w taki sam sposób.

Jeżeli zamek ma styczność z użytkownikiem, należy sprawdzić, czy szerokość powierzchni styku nie jest mniejsza niż 46 mm.

Jeżeli zamek ma styczność z użytkownikiem, należy sprawdzić, czy powierzchnia styku spełnia wymogi pkt 6.2.2.1 niniejszego regulaminu.

8.3.3. Pas bezpieczeństwa założony przez użytkownika automatycznie dostosowuje się do niego lub zaprojektowany jest tak, aby urządzenie regulacji ręcznej było łatwo dostępne dla zajmującego siedzenie użytkownika oraz wygodne i proste w obsłudze. Pas można także skrócić jedną ręką w sposób dostosowujący go do budowy użytkownika i pozycji siedzenia w pojeździe.

8.3.4. Pasy bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymujące wyposażone w zwijacze są instalowane w taki sposób, aby umożliwić zwijaczom prawidłowe działanie i skuteczne zwinięcie taśmy.

8.3.5. W celu zapewnienia użytkownikowi pojazdu informacji o wprowadzonych zasadach dotyczących przewozu dzieci pojazdy kategorii M₁ i N₁ spełniają wymogi informacyjne określone w załączniku 17. Każdy pojazd kategorii M₁ musi posiadać pozycje ISOFIX, zgodnie z odnośnymi przepisami regulaminu nr 14.

Pierwsza pozycja ISOFIX pozwala co najmniej na instalację jednego z trzech zwróconych przodem do kierunku jazdy przyrządów zdefiniowanych w dodatku 2 do załącznika 17; druga pozycja ISOFIX umożliwia co najmniej instalację jednego z trzech zwróconych tyłem do kierunku jazdy przyrządów zdefiniowanych w dodatku 2 do załącznika 17. W przypadku drugiej pozycji ISOFIX, jeżeli instalacja zwróconego tyłem do kierunku jazdy przyrządu nie jest możliwa w drugim rzędzie siedzeń pojazdu ze względu na jego konstrukcję, dopuszczalna jest instalacja jednego z sześciu przyrządów w dowolnej pozycji w pojeździe.

9. ZGODNOŚĆ PRODUKCJI

Procedury kontroli zgodności produkcji muszą odpowiadać procedurom zawartym w porozumieniu, dodatek 2 (E/ECE/324-E/ECE/TRANS/505/Rev.2), włącznie z następującymi wymogami:

9.1. Każdy typ pojazdu, pas bezpieczeństwa lub urządzenie przytrzymujące homologowane zgodnie z niniejszym regulaminem produkowane jest w sposób zapewniający zgodność z typem homologowanym w drodze spełnienia wymogów określonych w pkt 6, 7, i 8 powyżej.

9.2. Należy spełnić minimalne wymogi dotyczące zgodności z procedurami kontroli produkcji określonymi w załączniku 14 do niniejszego regulaminu.

9.3. Władza, która udzieliła homologacji typu może w dowolnym czasie zweryfikować metody kontroli zgodności stosowane w każdym z obiektów produkcyjnych. Weryfikacje takie dokonywane są zazwyczaj raz na rok.

10. SANKCJE ZA NIEZGODNOŚĆ PRODUKCJI

10.1. Homologacja udzielona w odniesieniu do pojazdu, typu pasa bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymującego zgodnie z niniejszym regulaminem może zostać cofnięta w razie niespełnienia wymogu określonego w pkt 9.1 powyżej lub w razie niezaliczenia przez wybrany pas bezpieczeństwa lub urządzenie przytrzymujące badań określonych w pkt 9.2 powyżej.

10.2. Jeżeli Umawiająca się Strona stosująca niniejszy regulamin cofnie uprzednio udzieloną homologację, zobowiązana jest ona bezzwłocznie powiadomić o tym pozostałe Umawiające się Strony stosujące niniejszy regulamin za pomocą formularza komunikatu zgodnego z wzorem przedstawionym (odpowiednio) w załączniku 1A lub 1B do niniejszego regulaminu.

11. ZMIANA I ROZSZERZENIE HOMOLOGACJI TYPU POJAZDU, PASA BEZPIECZEŃSTWA LUB URZĄDZENIA PRZYTRZYMUJĄCEGO

11.1. Jakakolwiek modyfikacja typu pojazdu bądź pasa bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymującego lub obu z nich wymaga powiadomienia służby administracyjnej, która udzieliła homologacji typu pojazdu, pasa bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymującego. Służba taka może wówczas:

11.1.1. uznać, że wprowadzone modyfikacje prawdopodobnie nie będą miały istotnego negatywnego skutku i że w każdym razie pojazd, pas bezpieczeństwa lub urządzenie przytrzymujące nadal spełnia wymogi; lub

11.1.2. zażądać kolejnego sprawozdania z badań od służby technicznej odpowiedzialnej za przeprowadzenie badań.

11.2. Bez uszczerbku dla przepisów pkt 11.1 powyżej, wariantu pojazdu o masie w stanie gotowym do jazdy mniejszej niż masa w stanie gotowym do jazdy pojazdu poddanego badaniu homologacyjnemu nie uważa się za modyfikację typu pojazdu.

11.3. Potwierdzenie lub odmowa homologacji, wymieniająca zmiany, zostaje notyfikowana Stronom porozumienia stosującym niniejszy regulamin zgodnie z procedurą określoną w pkt 5.2.3 lub 5.3.3.

11.4. Właściwa władza udzielająca rozszerzenia homologacji przydziela numer seryjny dla takiego rozszerzenia oraz informuje o nim pozostałe Strony porozumienia z 1958 r. stosujące niniejszy regulamin za pomocą formularza komunikatu zgodnego z wzorem w załączniku 1A lub 1B do niniejszego regulaminu.

12. OSTATECZNE ZAPRZESTANIE PRODUKCJI

Jeżeli posiadacz homologacji całkowicie zaprzestanie produkcji urządzenia homologowanego zgodnie z niniejszym regulaminem, musi poinformować o tym władzę, która udzieliła homologacji. Po otrzymaniu właściwego komunikatu władza taka za pomocą formularza komunikatu zgodnego z wzorem w załącznikach 1A lub 1B do niniejszego regulaminu informuje o tym pozostałe Strony z porozumienia z 1958 r. stosujące niniejszy regulamin.

13. INSTRUKCJE

W przypadku typu pasów bezpieczeństwa niedostarczanych razem z pojazdem informacja na opakowaniu oraz instrukcja instalacji jasno określają typ pojazdu, dla którego pasy takie są przeznaczone.

14. NAZWY I ADRESY SŁUŻB TECHNICZNYCH ODPOWIEDZIALNYCH ZA PRZEPROWADZENIE BADAŃ HOMOLOGACYJNYCH ORAZ SŁUŻB ADMINISTRACYJNYCH

Strony porozumienia z 1958 r. stosujące niniejszy regulamin przekazują sekretariatowi Organizacji Narodów Zjednoczonych nazwy i adresy służb technicznych odpowiedzialnych za przeprowadzenie badań homologacyjnych oraz służb administracyjnych udzielających homologacji, którym należy przesłać wydane w innych krajach formularze poświadczające homologację, odmowę, rozszerzenie lub cofnięcie homologacji.

15. PRZEPISY PRZEJŚCIOWE

15.1. Homologacja typu pojazdu

15.1.1. Od oficjalnej daty wejścia w życie suplementu 15 do serii poprawek 04 żadna z Umawiających się Stron stosujących niniejszy regulamin nie może odmówić udzielenia homologacji EKG zgodnie z niniejszym regulaminem, zmienionym suplementem 15 do serii poprawek 04.

15.1.2. Dwa lata po wejściu w życie suplementu 15 do serii poprawek 04 do niniejszego regulaminu Umawiające się Strony stosujące niniejszy regulamin udzielają homologacji EKG tylko w razie spełnienia wymogów niniejszego regulaminu, zmienionego suplementem 15 do serii poprawek 04.

15.1.3. 7 lat po wejściu w życie suplementu 15 do serii poprawek 04 do niniejszego regulaminu Umawiające się Strony stosujące niniejszy regulamin mogą odmówić uznania homologacji nieudzielonych zgodnie z niniejszym regulaminem zmienionym suplementem 15 do serii poprawek 04. Obowiązujące homologacje kategorii pojazdów innych niż M₁, na które nie ma wpływu suplement 15 do serii poprawek 04 do niniejszego regulaminu, pozostają jednak ważne, a Umawiające się Strony stosujące niniejszy regulamin nadal je akceptują.

15.1.3.1. Ponadto od dnia 1 października 2000 r. Umawiające się Strony stosujące niniejszy regulamin mogą odmówić uznania homologacji EKG pojazdów kategorii M₁ i N₁ nieudzielonych zgodnie z niniejszym regulaminem zmienionym suplementem 8 do serii poprawek 04, jeżeli nie zostały spełnione wymogi informacyjne pkt 8.3.5 oraz załącznika 17.

15.2. Instalacja pasów bezpieczeństwa

Niniejsze przepisy przejściowe mają zastosowanie jedynie do instalacji pasów bezpieczeństwa i nie powodują zmiany oznakowania pasów bezpieczeństwa.

15.2.1. Od oficjalnej daty wejścia w życie suplementu 12 do serii poprawek 04 żadna z Umawiających się Stron stosujących niniejszy regulamin nie może odmówić udzielenia homologacji EKG zgodnie z niniejszym regulaminem, zmienionym suplementem 12 do serii poprawek 04.

15.2.2. Po upływie okresu 36 miesięcy od oficjalnej daty wejścia w życie, o której mowa w pkt 15.2.1 powyżej, Umawiające się Strony stosujące niniejszy regulamin udzielają homologacji tylko typom pojazdów zgodnym z wymogami niniejszego regulaminu zmienionego suplementem 12 do serii poprawek 04.

15.2.3. Po upływie okresu 60 miesięcy od oficjalnej daty wejścia w życie, o której mowa w pkt 15.2.1 powyżej, Umawiające się Strony stosujące niniejszy regulamin mogą odmówić uznania homologacji nieudzielonych zgodnie z wymogami niniejszego regulaminu zmienionego suplementem 12 do serii poprawek 04.

15.2.4. Po oficjalnej dacie wejścia w życie suplementu 14 do serii poprawek 04 żadna z Umawiających się Stron stosujących niniejszy regulamin nie może odmówić udzielenia homologacji EKG/ONZ zgodnie z niniejszym regulaminem zmienionym suplementem 14 do serii poprawek 04.

15.2.5. Po oficjalnej dacie wejścia w życie suplementu 16 do serii poprawek 04 żadna z Umawiających się Stron stosujących niniejszy regulamin nie może odmówić udzielenia homologacji EKG/ONZ zgodnie z niniejszym regulaminem zmienionym suplementem 16 do serii poprawek 04.

15.2.6. Po upływie okresu 36 miesięcy od oficjalnej daty wejścia w życie, o której mowa w pkt 15.2.4 powyżej, Umawiające się Strony stosujące niniejszy regulamin udzielają homologacji tylko typom pojazdów zgodnym z wymogami niniejszego regulaminu zmienionego suplementem 14 do serii poprawek 04.

15.2.7. Po upływie okresu 60 miesięcy od oficjalnej daty wejścia w życie, o której mowa w pkt 15.2.4 powyżej, Umawiające się Strony stosujące niniejszy regulamin mogą odmówić uznania homologacji nieudzielonych zgodnie z suplementem 14 do serii poprawek 04 do niniejszego regulaminu.

15.2.8. Po dniu 16 lipca 2006 r. Umawiające się Strony stosujące niniejszy regulamin udzielają homologacji tylko typom pojazdów zgodnym z wymogami niniejszego regulaminu, zmienionego suplementem 16 do serii poprawek 04.

15.2.9. Pod dniu 16 lipca 2008 r. Umawiające się Strony stosujące niniejszy regulamin mogą odmówić uznania homologacji pojazdów kategorii N1 nieudzielonych zgodnie z suplementem 16 do serii poprawek 04 do niniejszego regulaminu.

______

^(*) Zdefiniowanych w załączniku 7 do ujednoliconej rezolucji w sprawie budowy pojazdów (R.E.3) (dokument TRANS/ WP.29/78/Rev.1/Amend.2).

⁽¹⁾ 1 - Niemcy, 2 - Francja, 3 - Włochy, 4 - Niderlandy, 5 - Szwecja, 6 - Belgia, 7 - Węgry, 8 - Republika Czeska, 9 - Hiszpania, 10 - Serbia i Czarnogóra, 11 - Zjednoczone Królestwo, 12 - Austria, 13 - Luksemburg, 14 - Szwajcaria, 15 (numer wolny), 16 - Norwegia, 17 - Finlandia, 18 - Dania, 19 - Rumunia, 20 - Polska, 21 - Portugalia, 22 - Federacja Rosyjska, 23 - Grecja, 24 - Irlandia, 25 - Chorwacja, 26 - Słowenia, 27 - Słowacja, 28 - Białoruś, 29 - Estonia, 30 (numer wolny), 31 - Bośnia i Hercegowina, 32 - Łotwa, 33 (numer wolny), 34 - Bułgaria, 35 (numer wolny), 36 - Litwa, 37 - Turcja, 38 (numer wolny), 39 - Azerbejdżan, 40 - Była Jugosłowiańska Republika Macedonii, 41 (numer wolny), 42 - Wspólnota Europejska (homologacje udzielane są przez jej państwa członkowskie z użyciem właściwych im symboli EKG), 43 - Japonia, 44 (numer wolny), 45 - Australia, 46 - Ukraina, 47 - Republika Południowej Afryki, 48 - Nowa Zelandia, 49 - Cypr, 50 - Malta, 51 - Republika Korei. Kolejni członkowie uzyskują numery w porządku chronologicznym, w jakim ratyfikują lub przystępują do Porozumienia dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań, a Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych powiadamia Umawiające się Strony porozumienia o przydzielonych w ten sposób numerach.

⁽²⁾ Patrz: przypis do pkt 5.2.4.1.

⁽³⁾ g = 9,81 m/s².

⁽⁴⁾ g = 9,81 m/s².

ZAŁĄCZNIKI

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK  1A

KOMUNIKAT

grafika

ZAŁĄCZNIK  1B

KOMUNIKAT

grafika

ZAŁĄCZNIK  2

UKŁAD ZNAKÓW HOMOLOGACJI

1. Układ znaków homologacji pojazdu w odniesieniu do instalacji pasów bezpieczeństwa

Wzór A

(Patrz: pkt 5.2.4 niniejszego regulaminu)

grafika

Powyższy znak homologacji umieszczony na pojeździe wskazuje, że odnośny typ pojazdu uzyskał homologację w odniesieniu do pasów bezpieczeństwa w Niderlandach (E4) zgodnie z regulaminem nr 16. Numer homologacji wskazuje, że homologacji udzielono zgodnie z wymogami regulaminu nr 16 zmienionego serią poprawek 04.

Wzór B

(Patrz: pkt 5.2.5 niniejszego regulaminu)

grafika

Powyższy znak homologacji umieszczony na pojeździe wskazuje, że odnośny typ pojazdu uzyskał homologację w Niderlandach (E4) zgodnie z regulaminami nr 16 i 52⁽¹⁾. Numery homologacji wskazują, że w terminach udzielenia odnośnych homologacji regulamin nr 16 obejmował serię poprawek 04, a regulamin nr 52 serię poprawek 01.

2. Układ znaków homologacji pasa bezpieczeństwa (patrz: pkt 5.3.5 niniejszego regulaminu)

grafika

Pas noszący powyższy znak homologacji jest pasem trzypunktowym ("A"), wyposażonym w pochłaniacz energii ("e") i homologowanym w Niderlandach (E4) zgodnie z regulaminem w chwili homologacji zmienionym już serią poprawek 04, przy czym numer homologacji to 042439.

grafika

Pas noszący powyższy znak homologacji jest pasem biodrowym ("B"), wyposażonym w zwijacz typu 4 o czułości wielokrotnej (m) i homologowanym w Niderlandach (E4) zgodnie z regulaminem w chwili homologacji zmienionym już serią poprawek 04, przy czym numer homologacji to 042489.

Uwaga: Numer homologacji oraz symbole dodatkowe muszą znajdować się blisko okręgu, poniżej lub powyżej litery "E" lub też na prawo bądź na lewo od niej. Cyfry tworzące numer homologacji muszą znajdować się po tej samej stronie "E" i być zwrócone w tym samym kierunku. Dodatkowy symbol(-e) musi znajdować się dokładnie naprzeciw numeru homologacji. Należy unikać stosowania liczb rzymskich jako numerów homologacji, aby zapobiec pomyleniu ich z innymi symbolami.

grafika

Pas noszący powyższy znak homologacji jest pasem typu specjalnego ("S"), wyposażonym w pochłaniacz energii ("e") i homologowanym w Niderlandach (E4) zgodnie z regulaminem w chwili homologacji zmienionym już serią poprawek 04, przy czym numer homologacji to 0422439.

grafika

Pas noszący powyższy znak homologacji to pas typu specjalnego ("S") stanowiący część urządzenia przytrzymującego ("Z"), wyposażony w pochłaniacz energii ("e"). Uzyskał homologację w Niderlandach (E4) zgodnie z regulaminem w chwili homologacji zmienionym już serią poprawek 04, przy czym numer homologacji to 0424391.

grafika

Pas noszący powyższy znak homologacji jest pasem trzypunktowym ("A"), wyposażonym w zwijacz typu 4N ("r4N") o czułości wielokrotnej ("m"), w odniesieniu do którego homologacji typu udzielono w Niderlandach (E4) zgodnie z regulaminem w chwili homologacji zmienionym już serią poprawek 04, przy czym numer homologacji to 042439. Pasa tego nie należy instalować w pojazdach kategorii M₁.

PODUSZKA POWIETRZNA

grafika

Pas noszący powyższy znak homologacji to pas trzypunktowy ("A"), wyposażony w pochłaniacz energii ("e"), homologowany jako spełniający szczególne wymogi pkt 6.4.1.3.3 niniejszego regulaminu oraz posiadający zwijacz typu 4 ("r4") o czułości wielokrotnej ("m"), w odniesieniu do którego homologacji typu udzielono w Niderlandach ("E4"), przy czym numer homologacji to 042439. Pierwsze dwie cyfry wskazują, że w chwili homologacji regulamin był już zmieniony serią poprawek 04. Taki pas bezpieczeństwa instaluje się w pojazdach wyposażonych w poduszkę powietrzną w danym miejscu siedzącym.

______

⁽¹⁾ Drugi numer podano jedynie jako przykład.

ZAŁĄCZNIK  3

SCHEMAT URZĄDZENIA DO BADANIA TRWAŁOŚCI MECHANIZMU ZWIJAJĄCEGO

grafika

ZAŁĄCZNIK  4

SCHEMAT URZĄDZENIA DO BADANIA BLOKOWANIA ZWIJACZY Z BLOKADĄ AWARYJNĄ

Odpowiednie urządzenie pokazane jest na rysunku i składa się z napędzanej silnikiem krzywki, której popychacz jest połączony drutami z małym wózkiem zamontowanym na torze. Połączenie konstrukcji krzywki i obrotów silnika daje wymagane przyspieszenie, przy stopniu przyrostu przyspieszenia określonym w pkt 7.6.2.2 niniejszego regulaminu, zaś suw jest ustawiony tak, aby przekraczał maksymalne dopuszczalne przesunięcie taśm przed zablokowaniem.

Na wózku zamontowana jest platforma nośna, która może obracać się, umożliwiając zainstalowanie zwijacza w zmiennych położeniach w stosunku do kierunku ruchu wózka.

Podczas badania zwijacza w odniesieniu do czułości na ruch taśmy, zwijacz zamontowany jest na odpowiednio zamocowanym wsporniku, a taśma jest przymocowana do wózka.

Podczas przeprowadzania powyższego badania wszelkie wsporniki itp. dostarczone przez producenta lub jego upoważnionego przedstawiciela są włączone w instalację do badań, aby jak najbardziej upodobnić ją do instalacji przewidzianej w pojeździe.

Wszelkie dodatkowe wsporniki itp., które mogą być wymagane w celu upodobnienia do instalacji przewidzianej w pojeździe, zapewnia producent lub jego upoważniony przedstawiciel.

grafika

ZAŁĄCZNIK  5

SCHEMAT URZĄDZENIA DO BADANIA ODPORNOŚCI NA PYŁ

(wymiary w milimetrach)

grafika

ZAŁĄCZNIK  6

OPIS WÓZKA, SIEDZENIA, MOCOWAŃ I URZĄDZENIA ZATRZYMUJĄCEGO

1. WÓZEK

Do celów badań pasów bezpieczeństwa masa wózka wyposażonego tylko w siedzenie wynosi 400 + 20 kg. Do celów badań urządzeń przytrzymujących masa wózka z przymocowaną konstrukcją pojazdu wynosi 800 kg. Jednakże w razie potrzeby masa całkowita wózka i konstrukcji pojazdu może być zwiększana skokowo co 200 kg. W żadnym przypadku masa całkowita nie może różnić się od wartości nominalnej o więcej niż + 40 kg.

2. SIEDZENIE

Z wyjątkiem badań urządzeń przytrzymujących, siedzenie musi mieć sztywną konstrukcję i gładką powierzchnię. Zachowuje się parametry podane na rys. 1 w niniejszym załączniku, przy czym należy zwrócić uwagę, aby żadna część metalowa nie mogła wejść w styczność z pasem.

3. MOCOWANIA

3.1. W przypadku pasa wyposażonego w urządzenie regulacji wysokości pasa, zgodnie z definicją przedstawioną w pkt 29.6 niniejszego regulaminu, urządzenie to przymocowane jest do sztywnej ramy lub do części pojazdu, na której jest w trybie normalnym montowane i która jest bezpiecznie mocowana na wózku badawczym.

3.2. Punkty mocowania są umiejscowione jak pokazano na rys. 1. Znaki odpowiadające układowi mocowań pokazują, gdzie końce pasa powinny być zamocowane do wózka lub do przetwornika obciążenia, w zależności od przypadku. Mocowaniami do wykorzystania w trybie normalnym są punkty "A", "B" i "K", jeżeli długość taśmy między górną krawędzią zamka i otworem do zamocowania wspornika taśmy nie przekracza 250 mm. W przeciwnym wypadku należy wykorzystać punkty "A1" i "B1". Dopuszczalna różnica w umiejscowieniu mocowań jest taka, że każde mocowanie może być umieszczone nie więcej niż 50 mm od odpowiednich punktów "A", "B" oraz "K" wskazanych na rys. 1 lub punktów "A1", "B1" oraz "K", w zależności od przypadku.

3.3. Konstrukcja utrzymująca mocowania jest sztywna. Górne mocowanie nie może przemieszczać się o więcej 0,2 mm w kierunku wzdłużnym, jeżeli w kierunku tym przyłożone zostaje obciążenie o wartości 98 daN. Wózek jest tak skonstruowany, aby nie nastąpiło jakiekolwiek trwałe odkształcenie części utrzymujących mocowania podczas badania.

3.4. Jeżeli w celu zamontowania zwijacza konieczne jest czwarte mocowanie, musi ono:

– być umiejscowione w pionowej płaszczyźnie wzdłużnej przechodzącej przez punkt "K",

– umożliwiać odchylenie zwijacza pod kątem zalecanym przez producenta,

– być umiejscowione na łuku koła o promieniu KB1 = 790 mm, jeżeli długość między górną prowadnicą taśmy i wyjściem taśmy ze zwijacza jest nie mniejsza niż 540 mm lub, we wszystkich innych przypadkach, na łuku koła ze środkiem K i o promieniu 350 mm.

4. URZĄDZENIE ZATRZYMUJĄCE

4.1. Urządzenie to składa się z dwóch identycznych pochłaniaczy zamontowanych równolegle, z wyjątkiem urządzeń przytrzymujących, gdzie stosowane są cztery pochłaniacze dla masy nominalnej 800 kg. W razie potrzeby można zastosować dodatkowy pochłaniacz dla każdych dodatkowych 200 kg masy nominalnej. Każdy pochłaniacz składa się z:

– korpusu zewnętrznego wykonanego z rury stalowej,

– poliuretanowej rury pochłaniacza energii,

– gałki w kształcie oliwki ze stali polerowanej wsuwającej się do pochłaniacza, oraz

– pręta i płyty uderzeniowej.

4.2. Wymiary poszczególnych części tego pochłaniacza podano na schematach przedstawionych na rys. 2, 3 i 4.

4.3. Właściwości materiału pochłaniającego przedstawiono w tabeli 1 niniejszego załącznika. Bezpośrednio przed każdym badaniem rury są kondycjonowane w temperaturze wynoszącej od 15 do 25 ^oC przez co najmniej 12 godzin i nie są w tym czasie używane. Temperatura urządzenia zatrzymującego podczas badania dynamicznego pasów bezpieczeństwa lub urządzeń przytrzymujących musi być taka sama, jak podczas badania kalibracyjnego, z tolerancją + 2 ^oC. Wymogi, jakie musi spełnić urządzenie zatrzymujące, określono w załączniku 8 do niniejszego regulaminu. Dopuszcza się zastosowanie dowolnego innego urządzenia zapewniającego równoważne wyniki.

Tabela 1

Właściwości materiału pochłaniającego

(Metoda ASTM D 735, jeżeli nie podano inaczej)

Twardość w skali Shore'a A:	95+2 przy temperaturze 20+5°C
Wytrzymałość za zerwanie:	Ro > 343 daN/cm2
Wydłużenie minimalne:	Ao > 400 %
Moduł przy 100% wydłużenia:	>108 daN/cm2
Moduł przy 300% wydłużenia:	>235 daN/cm2
Kruchość w niskich temperaturach (metoda ASTM D 736):	5 godzin przy - 55 oC
Zestaw do ściskania (metoda B):	22 godziny przy 70°C<45%
Gęstość przy 25°C:	od1,05do1,10

Starzenie się w powietrzu (metoda ASTM D 573):
70 godzin przy 100 oC	-	twardość w skali Shore'a: zmiana maksymalnie o + 3
	-	wytrzymałość na zerwanie: zmniejszenie < 10 % Ro
	-	wydłużenie: zmniejszenie < 10 % Ao
	-	masa: zmniejszenie < 1 %
Zanurzenie w oleju (metoda ASTM nr 1 olej):
70 godzin przy 100 oC	-	twardość w skali Shore'a A: zmiana maksymalnie o + 4
	-	wytrzymałość na zerwanie: zmniejszenie < 15 % Ro
	-	wydłużenie: zmniejszenie < 10 % Ao
	-	objętość: zwiększenie < 5 %
Zanurzenie w oleju (metoda ASTM nr 3 olej):
70 godzin przy 100 oC	-	wytrzymałość na zerwanie: zmniejszenie < 15 % Ro
	-	wydłużenie: zmniejszenie < 15 % Ao
	-	objętość: zwiększenie < 20 %
Zanurzenie w wodzie destylowanej:
1 tydzień przy 70 oC	-	wytrzymałość na zerwanie: zmniejszenie < 35 % Ro
	-	wydłużenie: zwiększenie < 20 % Ao

Rysunek 1

Wózek, siedzenie, mocowanie

grafika

Rysunek 2

Urządzenie zatrzymujące

grafika

Rysunek 3

Urządzenie zatrzymujące

(rura poliuretanowa) (złożone)

grafika

Rysunek 4

Urządzenie zatrzymujące

(gałka w kształcie oliwki)

grafika

ZAŁĄCZNIK  7

OPIS MANEKINA

1. SPECYFIKACJE MANEKINA

1.1. Ogólne

Podstawowe właściwości manekina podane są poniżej na rysunkach i w tabelach:

Rys. 1 Widok z boku - głowa, szyja i tułów

Rys. 2 Widok z przodu - głowa, szyja i tułów

Rys. 3 Widok z boku - biodro, udo i podudzie

Rys. 4 Widok z przodu - biodro, udo i podudzie

Rys. 5 Wymiary podstawowe

Rys. 6 Manekin w pozycji siedzącej, na którym przedstawiono:

położenie środka ciężkości,

położenie punktów, w których mierzy się

przesunięcie, oraz wysokość ramion.

Tabela 1 Odniesienia, nazwy, materiały i zasadnicze wymiary elementów manekina

Tabela 2 Masa głowy, szyi, tułowia, ud i podudzi.

1.2. Opis manekina

1.2.1. Konstrukcja podudzia (patrz: rys. 3 i 4)

Konstrukcja podudzia składa się z trzech części:

- płyty stopy (30),

- rury goleni (29), oraz

- rury kolana (26).

Rura kolana wyposażona jest w dwa występy ograniczające ruch podudzia w stosunku do uda.

Od pozycji prostej podudzie może obracać się do tyłu o 120°.

1.2.2. Konstrukcja uda (patrz: rys. 3 i 4)

Konstrukcja uda składa się z trzech części:

- rury kolana (22),

- pręta uda (21), oraz

- rury biodra (20).

W celu ograniczenia ruchów kolana rura kolana (22) wyposażona jest w dwa wycięcia, które zazębiają się z występami podudzia.

1.2.3. Konstrukcja tułowia (patrz: rys. 1 i 2)

Konstrukcja tułowia składa się z:

- rury biodra (2),

- łańcucha sworzniowego tulejkowego (4),

- żeber (6) i (7),

- mostka (8), oraz

- elementów mocujących łańcucha (3) oraz częściowo (7) i (8).

1.2.4. Szyja (patrz: rys. 1 i 2)

Szyja składa się z siedmiu poliuretanowych dysków (9). Sztywność szyi może być regulowana za pomocą napinacza łańcucha.

1.2.5. Głowa (patrz: rys. 1 i 2)

Głowa (15) sama w sobie jest pusta; poliuretan wzmocniony jest płytą stalową (17). Napinacz łańcucha, pozwalający na regulowanie szyi, składa się z bloku poliamidowego (10), tulei dystansowej (11) i elementów napinających (12) i (13). Głowa może obracać się w stawie szczytowo-obrotowym, obejmującym zespół regulacji (14) i (18), tuleję dystansową (16) i blok poliamidowy (10).

1.2.6. Staw kolanowy (patrz: rys. 4)

Podudzie i udo są połączone rurą (27) i napinaczem (28).

1.2.7. Staw biodrowy (patrz: rys. 4)

Uda i tułów są połączone rurą (23), płytkami ciernymi (24) oraz zespołem napinacza (25).

1.2.8. Poliuretan

Typ: związek PU 123 CH

Twardość: 50-60 w skali Shore'a A

1.2.9. Kombinezon

Manekin pokryty jest specjalnym kombinezonem (patrz: tabela 1).

2. URZĄDZENIA KORYGUJĄCE

2.1. Ogólne

W celu skalibrowania manekina do określonych wartości i jego masy całkowitej należy wyregulować rozkład masy za pomocą sześciu obciążników korygujących o masie 1 kg każdy, które można zamontować do stawu biodrowego. Sześć obciążników poliuretanowych o masie 1 kg każdy można zainstalować z tyłu tułowia.

3. PODUSZKA

Poduszkę umieszcza się między klatką piersiową manekina i kombinezonem. Poduszka jest wykonana z pianki polietylenowej spełniającej następujące wymagania:

- Twardość: 7-10 w skali Shore'a A

- Grubość: 25 mm + 5

Poduszka jest wymienialna.

4. REGULACJA STAWÓW

4.1. Ogólne

W celu uzyskania powtarzalnych wyników należy określić i kontrolować tarcia poszczególnych stawów.

4.2. Staw kolanowy

Docisnąć staw kolanowy.

Umieścić pionowo udo i podudzie. Obrócić podudzie o 30°.

Stopniowo luzować napinacz (28), aż do chwili, gdy podudzie zacznie opadać pod własnym ciężarem. Zablokować napinacz w tym położeniu.

4.3. Staw biodrowy Docisnąć staw biodrowy.

Umieścić udo w pozycji poziomej, natomiast tułów w pozycji pionowej.

Obrócić tułów w kierunku do przodu, do chwili, gdy kąt między tułowiem i udem wyniesie 60°.

Stopniowo luzować napinacz do chwili, gdy tułów zacznie opadać pod własnym ciężarem.

Zablokować napinacz w tym położeniu.

4.4. Staw szczytowo-obrotowy

Staw szczytowo-obrotowy wyregulować tak, aby tylko wytrzymywał swój własny ciężar działający do przodu i do tyłu.

4.5. Szyja

Szyja może być regulowana przy pomocy napinacza łańcucha (13). Kiedy szyja jest wyregulowana, górny kraniec napinacza poddany obciążeniu poziomemu wynoszącemu 10 daN przesuwa się o 4 do 6 cm.

Tabela 1

Numer referencyjny	Nazwa	Materiał	Wymiary
1	Materiał, z którego wykonano ciało	Poliuretan	-
2	Rura biodra	Stal	76 × 70 × 100 mm
3	Elementy mocujące łańcucha	Stal	25 × 10 × 70 mm
4	Łańcuch sworzniowo-tulejkowy	Stal	3/4
5	Płyta barku	Poliuretan	-
6	Kształtnik łożyskowy	Stal	30 × 30 × 3 × 250 mm
7	Żebra	Perforowana płyta stalowa	400 × 85 × 1,5 mm
8	Mostek	Perforowana płyta stalowa	250 × 90 × 1,5 mm
9	Dyski (sześć)	Poliuretan	ø 90 × 20 mm
			ø 80 × 20 mm
			ø 75 × 20 mm
			ø 70 × 20 mm
			ø 65 × 20 mm
			ø 60 × 20 mm
10	Blok	Poliamid	60 × 60 × 25 mm
11	Tuleja dystansowa	Stal	40 × 40 × 2 × 50 mm
12	Śruba napinacza	Stal	M16×90 mm
13	Nakrętka napinacza	Stal	M16
14	Napinacz dla stawu szczytowo-obrotowego	Stal	ø12×130 mm(M12)
15	Głowa	Poliuretan	-
16	Tuleja dystansowa	Stal	ø18×13×17 mm
17	Płyta wzmacniająca	Stal	30 × 3 × 500 mm
18	Nakrętka napinacza	Stal	M12 mm
19	Uda	Poliuretan	-
20	Rura biodra	Stal	76 × 70 × 80 mm
21	Pręt uda	Stal	30 × 30 × 440 mm
22	Rura kolana	Stal	52 × 46 × 40 mm
23	Rura łącząca biodra	Stal	70 × 64 × 250 mm
24	Płytki cierne (cztery)	Stal	160 × 75 × 1 mm
25	Zespół napinacza	Stal	M12 × 320 mm+
			Płyty i nakrętki
26	Rura kolana	Stal	52×46×160 mm
27	Rura łącząca kolana	Stal	44×39×190 mm
28	Płyta napinacza	Stal	ø 70 × 4 mm
29	Rura goleni	Stal	50 × 50 × 2 × 460 mm
30	Płyta stopy	Stal	100×170×3 mm
31	Obciążniki korygujące tułowia (sześć)	Poliuretan	Każdy o masie 1 kg
32	Poduszka	Pianka polistyrenowa	350 × 250 × 25 mm
33	Kombinezon	Bawełna i taśmy poliamidowe	-
34	Obciążniki korygujące biodra (sześć)	Stal	Każdy o masie 1 kg

Tabela 2

Części składowe manekina	Mass w kg
Głowa i szyja	4,6 + 0,3
Tułów i ramiona	40,3 + 1,0
Uda	16,2 + 0,5
Podudzie i stopa	9,0 + 0,5
Masa całkowita z obciążnikami korygującymi	75,5 + 1,0

Rysunek 1

grafika

Rysunek 2

grafika

Rysunek 3

grafika

Rysunek 4

grafika

Rysunek 5

grafika

Rysunek 6

grafika

G = środek ciężkości

T = punkt odniesienia tułowia (z tyłu na osi symetrii manekina)

T = punkt odniesienia miednicy (z tyłu na osi symetrii manekina)

Pomiary przesunięcia w punkcie "P" nie obejmują składników obrotowych wokół osi biodra i wokół osi pionowej.

ZAŁĄCZNIK  8

OPIS KRZYWEJ PRZYSPIESZENIA UJEMNEGO WÓZKA JAKO FUNKCJI CZASU

(Krzywa dla badań urządzenia zatrzymującego)

grafika

Krzywa przyspieszenia ujemnego wózka obciążonego bezwładną masą dającą w sumie masę całkowitą 455 kg + 20 kg dla badań pasów bezpieczeństwa oraz 910 kg + 40 kg dla badań urządzeń przytrzymujących, gdzie nominalna masa wózka i konstrukcji pojazdu wynosi 800 kg, musi zawierać się w zakreskowanym obszarze powyższego wykresu. W razie potrzeby nominalna masa wózka wraz z zamocowaną na nim konstrukcją pojazdu może być podwyższana o kolejne 200 kg; należy wówczas dodatkowo za każdym razem uzupełnić wagę wózka o 28 kg masy bezwładnej. Masa całkowita wózka i konstrukcji pojazdu oraz masy bezwładne w żadnym wypadku nie mogą przekraczać wartości nominalnej dla badań kalibracyjnych o więcej niż + 40 kg. Podczas kalibracji urządzenia zatrzymującego prędkość wózka wynosi 50 km/godz. + 1 km/godz., a odległość zatrzymania 40 cm + 2 cm. W obu powyższych przypadkach procedury kalibracyjne i pomiarowe odpowiadają procedurom zdefiniowanym w normie międzynarodowej ISO 6487:1980; urządzenia pomiarowe odpowiadają specyfikacji kanału informacyjnego o klasie częstotliwości kanału (CFC) 60.

ZAŁĄCZNIK  9

INSTRUKCJE

Do każdego pasa bezpieczeństwa dołącza się instrukcje o treści określonej poniżej lub rodzaju opisanego poniżej, w języku lub językach kraju, w którym pas ten ma trafić do sprzedaży.

1. Instrukcje dotyczące instalacji (niewymagane, jeżeli pasy bezpieczeństwa instalowane są przez producenta), w których podaje się typy pojazdów, dla których dany zespół jest odpowiedni, oraz właściwą metodę mocowania zespołu w pojeździe, w tym ostrzeżenie dotyczące unikania ścierania taśm.

2. Instrukcje dotyczące eksploatacji (mogą być zawarte w instrukcji użytkownika, jeżeli pasy bezpieczeństwa instalowane są przez producenta), zawierające instrukcje zapewniające użytkownikowi maksymalną korzyść z pasów bezpieczeństwa. W instrukcjach takich powinno znaleźć się odniesienie do:

a) znaczenia zakładania pasów bezpieczeństwa we wszystkich podróżach;

b) właściwego sposobu zakładania pasów bezpieczeństwa, w szczególności:

– przewidzianego umiejscowienia zamka,

– korzyści związanych z ciasnym zapinaniem pasów,

– właściwego umiejscowienia taśm oraz konieczności unikania ich skręcenia,

– znaczenia stosowania każdego pasa przez tylko jedną osobę, a zwłaszcza nieumieszczania pasa wokół dziecka siedzącego na kolanach osoby znajdującej się w pojeździe;

c) sposobu obsługi zamka;

d) sposobu obsługi regulatora;

e) sposobu obsługi ewentualnego zwijacza wbudowanego w zespół oraz sprawdzenia, czy zwijacz taki blokuje się;

f) w razie potrzeby, zalecanych metod czyszczenia pasów bezpieczeństwa i ich ponownego montowania po czyszczeniu;

g) konieczności wymiany pasów bezpieczeństwa, jeżeli były w użyciu podczas poważnego wypadku lub jeżeli wykazują objawy znacznego strzępienia się lub uległy przecięciu bądź, jeżeli pas bezpieczeństwa wyposażony jest w optyczny wskaźnik przeciążenia, wskaźnik taki wskazuje niezdatność do dalszego użytku, bądź też, jeżeli pas bezpieczeństwa wyposażony jest w urządzenie obciążenia wstępnego, gdy urządzenie to zostało uruchomione;

h) faktu, że pas bezpieczeństwa nie może być w żaden sposób zmieniany lub modyfikowany, ponieważ takie zmiany mogą spowodować jego nieskuteczność, w szczególności jeżeli konstrukcja pozwala na rozmontowanie poszczególnych części, do instrukcji ich ponownego prawidłowego zmontowania;

i) faktu, że pas jest przeznaczony dla użytkowników o budowie osoby dorosłej;

j) sposobu przechowywania pasa, gdy nie jest używany.

3. W przypadku pasów bezpieczeństwa wyposażonych w zwijacz typu 4N w instrukcji instalacji i na każdym opakowaniu należy zaznaczyć, że pas taki nie jest odpowiedni do instalacji w pojazdach silnikowych używanych do przewozu pasażerów, posiadających nie więcej niż dziewięć siedzeń, włącznie z siedzeniem kierowcy.

4. We wszystkich pojazdach, w których można stosować zespół taśmy kroczowej, producent/wnioskodawca umieszcza informację o wymaganiach dotyczących instalacji. Producent podwójnego pasa piersiowego określa sposób montażu dodatkowych elementów wzmacniających dla mocowań taśm kroczowych oraz ich instalacji we wszystkich pojazdach, w których jest ona przewidziana.

ZAŁĄCZNIK  10

BADANIE PODWÓJNEGO ZAMKA

grafika

ZAŁĄCZNIK  11

BADANIE ŚCIERANIA I MIKROPRZESUNIĘĆ

Rysunek 1

Procedura typu I

Przykłady ustawień badawczych odpowiadające typowi urządzenia regulacji

Przykład a

grafika

Rysunek 2

Procedura typu 2

grafika

Rysunek 3

Procedura typu 3 i badanie mikroprzesunięć

Całkowite przesunięcie: 300 ± 20 mm

grafika

Obciążenie o wartości 5 daN przyłożone do przyrządu badawczego prowadzi się pionowo, tak aby uniknąć huśtania się obciążenia i skręcenia taśmy.

Urządzenie mocujące przymocowane jest do obciążenia o wartości 5 daN, w taki sam sposób, jak w pojeździe.

ZAŁĄCZNIK  12

BADANIE KOROZYJNE

1. URZĄDZENIE BADAWCZE

1.1. Urządzenie składa się z komory do wytwarzania mgły, zbiornika roztworu soli, instalacji zasilania odpowiednio kondycjonowanym sprężonym powietrzem, jednej lub kilku dysz rozpylających, wsporników próbek, układu grzewczego komory i odpowiednich urządzeń do sterowania. Rozmiary i szczegóły budowy urządzenia badawczego są opcjonalne pod warunkiem, że spełniają warunki przeprowadzania badań.

1.2. Ważne jest zapewnienie, aby krople roztworu zgromadzone na suficie lub na pokrywie komory nie spadały na próbki poddawane badaniu.

1.3. Krople roztworu spadające z próbek poddawanych badaniu nie mogą trafiać ponownie do zbiornika i być ponownie rozpylane.

1.4. Urządzenie nie może być wykonane z materiałów, które mają wpływ na właściwości korodujące mgły.

2. POŁOŻENIE PRÓBEK PODDAWANYCH BADANIU W KOMORZE DO WYTWARZANIA MGŁY

2.1. Próbki, oprócz zwijaczy, są wsparte lub zawieszone z odchyleniem od pionu wynoszącym od 15 do 30° i, optymalnie, równolegle do głównego kierunku poziomego przepływu mgły przez komorę, określonego w odniesieniu do największej powierzchni poddawanej badaniu.

2.2. Zwijacze są wsparte lub zawieszone w taki sposób, aby osie bębnów do nawijania taśmy były prostopadłe do głównego kierunku poziomego przepływu mgły przez komorę. Otwór, przez który przesuwa się taśma w zwijaczu musi także być skierowany w takim głównym kierunku.

2.3. Każda próbka umieszczona jest w taki sposób, aby mgła mogła swobodnie osadzać się na wszystkich próbkach.

2.4. Każda próbka umieszczona jest w taki sposób, aby uniemożliwić skapywanie roztworu soli z jednej próbki na drugą.

3. ROZTWÓR SOLI

3.1. Roztwór soli przygotowuje się przez rozpuszczenie 5 +1 części wagowych chlorku sodu w 95 częściach wody destylowanej. Sól taka musi być chlorkiem sodu zasadniczo niezawierającym niklu i miedzi oraz nie może w stanie suchym zawierać więcej niż 0,1 % jodku sodu i więcej niż 0,3 % łącznych zanieczyszczeń.

3.2. Po rozpylaniu w temperaturze 35 ^oC zebrany roztwór ma pH o wartości 6,5-7,2.

4. ZASILANIE POWIETRZEM

Sprężone powietrze zasilające dyszę lub dysze rozpylające roztwór soli jest wolne od oleju i zanieczyszczeń oraz pod ciśnieniem wynoszącym od 70 kN/m² do 170 kN/m².

5. WARUNKI W KOMORZE DO WYTWARZANIA MGŁY

5.1. Temperatura strefy ekspozycji komory utrzymywana jest na poziomie 35 + 5 ^oC. Należy zapewnić co najmniej dwa czyste kolektory mgły umieszczone w strefie ekspozycji w celu uniknięcia gromadzenia się kropel roztworu pochodzących z próbki poddawanej badaniu lub z jakiegokolwiek innego źródła. Kolektory umieszcza się blisko próbek poddawanych badaniu, jeden jak najbliżej dowolnej dyszy, a drugi jak najdalej od wszystkich dysz. Wytwarza się tyle mgły, aby na każdy poziomy obszar zbierania o powierzchni 80 cm² w każdym kolektorze gromadziło się od 1,0 do 2,0 ml roztworu, gdy pomiary są wykonywane średnio przez co najmniej 16 godzin.

5.2 Dysza lub dysze są skierowane lub ekranowane tak, aby strumień rozpylonego roztworu nie uderzał bezpośrednio w poddawane badaniu próbki.

ZAŁĄCZNIK  13

KOLEJNOŚĆ BADAŃ

Punkty

Badanie

Próbki

Pas lub urządzenie przytrzymujące nr

Taśma nr

1

2

3

4

5

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

4/6.1.2/6.1.3/ 6.2.1.1/6.2.2/ 6.2.3.1/6.3.1.1

Kontrola pasa lub urządzenia przytrzymującego

X

2.21/2.22/ 6.2.2.2

Kontrola zamka

X

X

X

X

X

6.2.2.6/6.2.2.7/ 7.5.1/7.5.5

Badanie wytrzymałości zamka

X

6.2.3.3/7.5.1

Badanie wytrzymałości urządzenia regulacji (oraz, w razie potrzeby, zwijaczy)

X

6.2.4/7.5.2

Badanie wytrzymałości elementów mocujących (oraz, w razie potrzeby, zwijaczy)

X

6.2.2.3/7.5.3

Badanie odporności zamka na niskie temperatury

X

X

6.2.1.4/7.5.4

Badanie odporności części sztywnych na niskie temperatury

X

X

6.2.3.2/6.2.3.4/ 7.5.6

Łatwość regulacji

X

Kondycjonowanie/ badanie pasa lub urządzenia przytrzymującego przed badaniem dynamicznym:

6.2.2.4

Trwałość zamka

X

X

6.2.1.2/7.2

Badanie odporności części sztywnych na korozję

X

X

Kondycjonowanie zwijaczy:

6.2.5.2.1/ 6.2.5.3.1/ 6.2.5.3.3/7.6.2

Próg blokowania

X

X

6.2.5.2.2/ 6.2.5.3.2/ 7.6.4

Siła zwijania

X

X

6.2.5.2.3/ 6.2.5.3.3/ 7.6.1

Trwałość

X

X

6.2.5.2.3/ 6.2.5.3.3/ 7.2

Korozja

X

X

6.2.5.2.3/ 6.2.5.3.3/ 7.6.3

Pył

X

X

6.3.1.2/7.4.2.3

Badanie szerokości taśmy

X

X

Badanie wytrzymałości taśmy po:

6.3.2/7.4.1.1/ 7.4.2

Kondycjonowaniu w pomieszczeniu

X

X

6.3.3/7.4.1.2/ 7.4.2

Kondycjonowaniu pod działaniem światła

X

X

6.3.3/7.4.1.3/ 7.4.2

Kondycjonowaniu w niskiej temperaturze

X

X

6.3.3/7.4.1.4/ 7.4.2

Kondycjonowaniu w wysokiej temperaturze

X

X

6.3.3/7.4.1.5/ 7.4.2

Kondycjonowanie wodą

X

X

6.2.3.2/7.3

Badanie mikroprzesunięć

X

X

6.4.2/7.4.1.6

Badanie ścierania

X

X

6.4.1/7.7

Badanie dynamiczne

X

X

6.2.2.5/6.2.2.7/ 7.8

Badanie otwierania zamka

X

X

7.1.4

Zachowanie próbki taśmy

X

ZAŁĄCZNIK  14

KONTROLA ZGODNOŚCI PRODUKCJI

1. BADANIA

Wymaga się wykazania zgodności pasów bezpieczeństwa z wymogami, na których opierają się następujące badania:

1.1. Sprawdzenie progów zamykania oraz trwałości zwijaczy z blokadą awaryjną

Zgodnie z przepisami pkt 7.6.2, w najbardziej niekorzystnym kierunku, odpowiednio po przejściu badań trwałości określonych szczegółowo w pkt 7.6.1, 7.2 oraz 7.6.3, co stanowi wymóg pkt 6.2.5.3.5 niniejszego regulaminu.

1.2. Sprawdzenie trwałości zwijaczy z blokadą automatyczną

Zgodnie z przepisami pkt 7.6.1, uzupełnione badaniami określonymi w pkt 7.2 i 7.6.3, co stanowi wymóg pkt 6.2.5.2.3 niniejszego regulaminu.

1.3. Badanie wytrzymałości taśm po kondycjonowaniu

Zgodnie z procedurą określoną w pkt 7.4.2, po kondycjonowaniu zgodnie z wymogami pkt 7.4.1.1-7.4.1.5 niniejszego regulaminu.

1.3.1. Badanie wytrzymałości taśmy po ścieraniu

Zgodnie z procedurą określoną w pkt 7.4.2, po kondycjonowaniu zgodnie z wymogami pkt 7.4.1.6 niniejszego regulaminu.

1.4. Badanie mikroprzesunięć Zgodnie z procedurę określoną w pkt 7.3 niniejszego regulaminu.

1.5. Badanie części sztywnych Zgodnie z procedurą określoną w pkt 7.5 niniejszego regulaminu.

1.6. Sprawdzenie zgodności z wymogami dotyczącymi działania pasa bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymującego podczas badania dynamicznego

1.6.1. Badania z kondycjonowaniem

1.6.1.1. Pasy lub urządzenia przytrzymujące wyposażone w zwijacz z blokadą awaryjną zgodnie z przepisami pkt 7.7 i 7.8 niniejszego regulaminu, z zastosowaniem pasa uprzednio poddanego 45.000 cykli badania trwałości zwijacza określonego w pkt 7.6.1 niniejszego regulaminu oraz badaniom określonym w pkt 6.2.2.4, 7.2 i 7.6.3 niniejszego regulaminu.

1.6.1.2. Pasy lub urządzenia przytrzymujące wyposażone w zwijacz z blokadą automatyczną: zgodnie z przepisami określonymi w pkt 7.7 oraz 7.8 niniejszego regulaminu, z zastosowaniem pasa uprzednio poddanego 10.000 cykli badania trwałości zwijacza określonego w pkt 7.6.1, a także badaniom określonym w pkt 6.2.2.4, 7.2 i 7.6.3 niniejszego regulaminu.

1.6.1.3. Pasy statyczne: zgodnie z przepisami określonymi w pkt 7.7 i 7.8 niniejszego regulaminu, na pasie bezpieczeństwa poddanym badaniu określonemu w pkt 6.2.2.4 i 7.2 niniejszego regulaminu.

1.6.2. Badanie bez żadnego kondycjonowania Zgodnie z przepisami określonymi w pkt 7.7 i 7.8 niniejszego regulaminu.

2. CZĘSTOTLIWOŚĆ BADAŃ ORAZ WYNIKI

2.1. Częstotliwość badań zgodnie z wymogami pkt 1.1-1.5 niniejszego załącznika jest przypadkowa i podlega kontroli statystycznej zgodnie z jedną ze standardowych procedur zapewnienia jakości.

2.1.1. Ponadto, w przypadku zwijaczy z blokadą awaryjną, sprawdza się wszystkie zespoły:

2.1.1.1. zgodnie z przepisami określonymi w pkt 7.6.21 i 7.6.2.2 niniejszego regulaminu, w najbardziej niekorzystnym kierunku zgodnie z pkt 7.6.2.1.2. Wyniki badania spełniają wymogi pkt 6.2.5.3.1.1 i 6.2.5.3.3 niniejszego regulaminu;

2.1.1.2. lub zgodnie z przepisami określonymi w pkt 7.6.2.3 niniejszego regulaminu, w najbardziej niekorzystnym kierunku. Prędkość odchylenia może być jednak wyższa niż prędkość wskazana, o ile nie wpływa to na wyniki badania. Wyniki badania spełniają wymogi pkt 6.2.5.3.1.4 niniejszego regulaminu.

2.2. W przypadku sprawdzania zgodności z badaniem dynamicznym zgodnie z pkt 1.6 niniejszego załącznika przeprowadza się je z minimalną częstotliwością:

2.2.1. Badania z kondycjonowaniem

2.2.1.1. W przypadku pasów wyposażonych w zwijacz z blokadą awaryjną,

- których dzienna produkcja jest większa niż 1.000 pasów: jeden na 100.000 wyprodukowanych pasów, przy minimalnej częstotliwości jeden na dwa tygodnie,

- których dzienna produkcja nie przekracza 1.000 pasów: jeden na 10.000 wyprodukowanych pasów, przy minimalnej częstotliwości jeden na rok, według rodzaju mechanizmu blokującego⁽¹⁾,

poddaje się badaniu określonemu w pkt 1.6.1.1 niniejszego załącznika.

2.2.1.2. W przypadku pasów wyposażonych w zwijacz z blokadą automatyczną oraz pasów statycznych,

- których dzienna produkcja jest większa niż 1.000 pasów: jeden na 100.000 wyprodukowanych pasów, przy minimalnej częstotliwości jeden na dwa tygodnie,

- których dzienna produkcja nie przekracza 1.000 pasów: jeden na 10.000 wyprodukowanych pasów, przy minimalnej częstotliwości jeden na rok,

poddaje się badaniu określonemu odpowiednio w pkt 1.6.1.2 lub 1.6.1.3 niniejszego załącznika.

2.2.2. Badania bez kondycjonowania

2.2.2.1. W przypadku pasów wyposażonych w zwijacz z blokadą awaryjną następująca liczba próbek podlega badaniu określonemu w pkt 1.6.2 powyżej:

2.2.2.1.1. w przypadku produkcji nie mniejszej niż 5.000 pasów dziennie, dwa pasy na 25.000 wyprodukowanych, przy minimalnej częstotliwości jeden dziennie, według rodzaju mechanizmu blokującego;

2.2.2.1.2. w przypadku produkcji mniejszej niż 5.000 pasów dziennie, jeden pas na 5.000 wyprodukowanych, przy minimalnej częstotliwości jeden na rok, według rodzaju mechanizmu blokującego.

2.2.2.2. W przypadku pasów wyposażonych w zwijacz z blokadą automatyczną oraz pasów statycznych następująca liczba próbek podlega badaniu określonemu w pkt 1.6.2 powyżej:

2.2.2.2.1. w przypadku produkcji nie mniejszej niż 5.000 pasów dziennie, dwa pasy na 25.000 wyprodukowanych, przy minimalnej częstotliwości jeden dziennie, według homologowanych typów;

2.2.2.2.2. w przypadku produkcji mniejszej niż 5.000 pasów dziennie, jeden pas na 5.000 wyprodukowanych, przy minimalnej częstotliwości jeden na rok, według homologowanych typów.

2.2.3. Wyniki

Wyniki badania spełniają wymogi określone w pkt 6.4.1.3.1 niniejszego regulaminu.

Przesunięcie się do przodu manekina może być kontrolowane w odniesieniu do pkt 6.4.1.3.2 niniejszego regulaminu (lub, odpowiednio, pkt 6.4.1.4) podczas badania prowadzonego z kondycjonowaniem zgodnie z pkt 1.6.1 niniejszego załącznika przy użyciu dostosowanej uproszczonej metody.

2.2.3.1. W przypadku homologacji zgodnie z pkt 6.4.1.3.3 niniejszego regulaminu oraz pkt 1.6.1 niniejszego załącznika wymagane jest jedynie, aby żadna część pasa nie uległa zniszczeniu ani odłączeniu oraz aby przy przesunięciu wynoszącym 300 mm nie została przekroczona prędkość punktu odniesienia klatki piersiowej wynosząca 24 km/godz.

2.3. Jeżeli badana próbka nie przejdzie pomyślnie badania, któremu została poddana, przeprowadza się kolejne

badania w odniesieniu do tych samych wymogów na co najmniej trzech innych próbkach. W przypadku badań dynamicznych, jeżeli jedna z takich próbek nie przejdzie pomyślnie badania, posiadacz homologacji lub jego należycie upoważniony przedstawiciel powiadamia właściwą władzę, która udzieliła homologacji typu, wskazując, jakie kroki podjęto w celu przywrócenia zgodności produkcji.

______

⁽¹⁾ /Do celów niniejszego załącznika "rodzaj mechanizmu blokującego" oznacza wszelkie zwijacze z blokadą awaryjną, których mechanizmy różnią się jedynie kątem (kątami) wyprzedzenia czujnika w układzie odniesienia osi pojazdu.

ZAŁĄCZNIK  15

PROCEDURA OKREŚLANIA PUNKTU "H" I RZECZYWISTEGO KĄTA TUŁOWIA DLA MIEJSC SIEDZĄCYCH W POJAZDACH SILNIKOWYCH

1. CEL

Procedura opisana w niniejszym załączniku stosowana jest w celu określenia położenia punktu "H" oraz rzeczywistego kąta tułowia dla jednego lub kilku miejsc siedzących w pojeździe silnikowym oraz w celu sprawdzenia stosunku zmierzonych danych do specyfikacji konstrukcyjnych podanych przez producenta pojazdu⁽¹⁾.

2. DEFINICJE

Do celów niniejszego załącznika:

2.1. "dane odniesienia" oznaczają jedną lub kilka następujących właściwości miejsca siedzącego:

2.1.1. punkt "H" i punkt "R" oraz ich wzajemny stosunek;

2.1.2. rzeczywisty kąt tułowia i konstrukcyjny kąt tułowia oraz ich wzajemny stosunek;

2.2. "trójwymiarowa maszyna punktu »H«" (maszyna 3-D H) oznacza urządzenie wykorzystywane w celu określania punktów "H" oraz rzeczywistych kątów tułowia. Urządzenie to opisane jest w dodatku 1 do niniejszego załącznika;

2.3. "punkt »H«" oznacza obrotowy środek tułowia i uda maszyny 3-D H, która została zainstalowana na siedzeniu pojazdu zgodnie z pkt 4 poniżej. Punkt "H" znajduje się w środku linii środkowej urządzenia, która leży między pomiarowymi gałkami punktu "H" po obu stronach maszyny 3-D H. Teoretycznie punkt "H" odpowiada punktowi "R" (granice odchyleń określone w pkt 3.2.2 poniżej). Określony zgodnie z procedurą opisaną w pkt 4, punkt "H" uważany jest za stały w stosunku do konstrukcji poduszki siedzenia i przesuwa się z nią, jeżeli siedzenie jest regulowane;

2.4. "punkt »R«" lub "punkt odniesienia miejsca siedzącego" oznacza punkt konstrukcyjny określony przez producenta pojazdu dla każdego miejsca siedzącego i ustanowiony w odniesieniu do trójwymiarowego układu odniesienia;

2.5. "linia tułowia" oznacza linię środkową sondy maszyny 3-D H, przy czym sonda ma całkowicie tylne położenie;

2.6. "rzeczywisty kąt tułowia" oznacza kąt zmierzony między pionową linią przechodzącą przez punkt "H" i linią tułowia z wykorzystaniem kwadrantu kąta pleców na maszynie 3-D H. Teoretycznie, rzeczywisty kąt tułowia odpowiada konstrukcyjnemu kątowi tułowia (tolerancje określone w pkt 3.2.2 poniżej);

2.7. "konstrukcyjny kąt tułowia" oznacza kąt zmierzony między pionową linią przechodzącą przez punkt "R" i linią tułowia w położeniu, które odpowiada konstrukcyjnej pozycji oparcia siedzenia określonej przez producenta pojazdu;

2.8. "płaszczyzna środkowa osoby zajmującej siedzenie" (C/LO) oznacza środkową płaszczyznę maszyny 3-D H umieszczonej na każdym konstrukcyjnym miejscu siedzącym; przedstawia ją współrzędna punktu "H" na osi "Y". Dla oddzielnych siedzeń, płaszczyzna środkowa siedzenia zbiega się z płaszczyzną środkową osoby zajmującej siedzenie. Dla pozostałych siedzeń, płaszczyzna środkowa osoby zajmującej siedzenie określona jest przez producenta;

2.9. "trójwymiarowy układ odniesienia" oznacza układ opisany w dodatku 2 do niniejszego załącznika;

2.10. "znaki odniesienia" są fizycznymi punktami (otworami, powierzchniami, znakami lub wcięciami) na nadwoziu pojazdu zdefiniowanymi przez producenta;

2.11. "położenie pomiarowe pojazdu" oznacza pozycję pojazdu zgodnie ze współrzędnymi znaków odniesienia w trójwymiarowym układzie odniesienia.

3. WYMOGI

3.1. Przedstawienie danych

Dla każdego miejsca siedzącego, gdzie są wymagane dane odniesienia w celu wykazania zgodności z przepisami niniejszego regulaminu, wszystkie lub odpowiednio wybrane poniższe dane przedstawia się w formie zgodnej z dodatkiem 3 do niniejszego załącznika:

3.1.1. współrzędne punktu "R" w odniesieniu do trójwymiarowego układu odniesienia;

3.1.2. konstrukcyjny kąt tułowia;

3.1.3. wszystkie wskazówki konieczne dla wyregulowania siedzenia (jeżeli jest regulowane) do pozycji pomiarowej przedstawionej w pkt 4.3 poniżej.

3.2. Wzajemny stosunek między zmierzonymi danymi i specyfikacjami konstrukcyjnymi

3.2.1. Współrzędne punktu "H" i wartość rzeczywistego kąta tułowia otrzymane podczas zastosowania procedury opisanej w pkt 4 porównuje się, odpowiednio, ze współrzędnymi punktu "R" oraz wartością konstrukcyjnego kąta tułowia, wskazanymi przez producenta pojazdu.

3.2.2. Względne pozycje punktu "R" i punktu "H" oraz wzajemny stosunek między konstrukcyjnym kątem tułowia i rzeczywistym kątem tułowia uważa się za zadowalające dla badanego położenia miejsca siedzącego, jeżeli punkt "H", określony przez swoje współrzędne, leży w obrębie kwadratu o długości boku 50 mm, a przekątne poziomych i pionowych boków kwadratu przecinają się w punkcie "R", oraz jeżeli rzeczywisty kąt tułowia znajduje się w zakresie 5° konstrukcyjnego kąta tułowia.

3.2.3. Jeżeli te warunki są spełnione, punkt "R" i konstrukcyjny kąt tułowia wykorzystuje się w celu wykazania zgodności z przepisami niniejszego regulaminu.

3.2.4. Jeżeli punkt "H" lub rzeczywisty kąt tułowia nie spełniają wymogów pkt 3.2.2 powyżej, punkt "H" i rzeczywisty kąt tułowia określane są jeszcze dwukrotnie (w sumie trzy razy). Jeżeli wyniki dwóch spośród tych trzech badań spełniają te wymogi, stosuje się warunki pkt 3.2.3 powyżej.

3.2.5. Jeżeli co najmniej dwa spośród trzech wyników czynności opisanych w pkt 3.2.4 powyżej nie spełniają wymogów pkt 3.2.2 powyżej lub jeżeli nie jest możliwe sprawdzenie, ponieważ producent pojazdu nie przedstawił informacji dotyczącej położenia punktu "R" lub dotyczącej konstrukcyjnego kąta tułowia, środek masy trzech zmierzonych punktów lub średnia z trzech zmierzonych kątów wykorzystywana jest oraz uważana za mającą zastosowanie we wszystkich przypadkach, gdzie punkt "R" lub konstrukcyjny kąt tułowia są wymieniane w niniejszym regulaminie.

4. PROCEDURA OKREŚLANIA PUNKTU "H" ORAZ RZECZYWISTEGO KĄTA TUŁOWIA

4.1. Pojazd jest wstępnie przygotowany według uznania producenta, w temperaturze 20 + 10 oC w celu zapewnienia, że materiał siedzeń osiągnie temperaturę pokojową. Jeżeli siedzenie, które ma zostać zbadane, nie było jeszcze użytkowane, osoba lub urządzenie o masie 70-80 kg powinny na nim dwukrotnie usiąść przez jedną minutę, aby nagiąć poduszkę i oparcie. Na życzenie producenta, wszystkie zespoły siedzenia pozostaną nieobciążone przez minimalny okres 30 minut poprzedzający instalację maszyny 3-D H.

4.2. Pojazd znajduje się w położeniu pomiarowym określonym w pkt 2.11 powyżej.

4.3. Siedzenie, jeżeli jest regulowane, ustawia się najpierw w najbardziej tylnej normalnej pozycji kierowania lub jazdy zgodnie ze wskazaniem producenta pojazdu, z uwzględnieniem jedynie wzdłużnej regulacji siedzenia, wyłączając przesunięcie siedzenia do celów innych niż normalna pozycja kierowania lub jazdy. Jeżeli istnieją inne sposoby regulacji siedzenia (pionowe, kątowe, oparcia itd.), są one ustawione w pozycji określonej przez producenta pojazdu. Dla siedzeń amortyzowanych, pionowa pozycja jest sztywno zamocowana, odpowiednio do normalnej pozycji kierowania, według wskazania producenta.

4.4. Obszar miejsca siedzącego, z którym ma styczność maszyna 3-D H, pokryty jest muślinem bawełnianym 0 wystarczających rozmiarach i właściwej fakturze, opisanej jako gładka tkanina bawełniana o 18,9 nitkach na 1 cm² i o gramaturze 0,228 kg/m² lub jako dzianina albo włóknina o podobnych właściwościach. Jeżeli badanie przeprowadzane jest na siedzeniu na zewnątrz pojazdu, podłoga, na której znajduje się siedzenie, ma takie same zasadnicze parametry (²) jak podłoga pojazdu, w którym umieszczane jest siedzenie.

4.5. Umieścić siedzenie i zespół oparcia maszyny 3-D H na siedzeniu tak, aby płaszczyzna środkowa osoby zajmującej siedzenie (C/LO) zbiegała się z płaszczyzną środkową maszyny 3-D H. Na wniosek producenta maszyna 3-D H może być przesunięta ku środkowi w odniesieniu do C/LO, jeżeli maszyna 3-D H znajduje się tak daleko na zewnątrz, że krawędź siedzenia nie pozwoli na wypoziomowanie maszyny 3-D H.

4.6. Zamocować zespoły stóp i dolnych części nóg do miednicy siedzenia, oddzielnie albo z wykorzystaniem zespołu pręta T i dolnej części nogi. Linia przechodząca przez pomiarowe gałki punktu "H" jest równoległa do podłoża oraz prostopadła do wzdłużnej płaszczyzny środkowej siedzenia.

4.7. Wyregulować w następujący sposób położenie stóp i nóg maszyny 3-D H:

4.7.1. Wyznaczona pozycja miejsca siedzącego: kierowcy oraz pasażera z przodu od zewnątrz

4.7.1.1. Zespoły stóp i nóg przesuwa się do przodu w taki sposób, aby stopy przybrały naturalną pozycję na podłodze, w razie konieczności między pedałami. Tam gdzie to możliwe, lewa stopa położona jest w przybliżeniu w takiej samej odległości na lewo od płaszczyzny środkowej maszyny 3-D H, co prawa stopa na prawo. Poziomnica alkoholowa sprawdzająca poprzeczne położenie maszyny 3-D H ustawiana jest poziomo, w razie konieczności za pomocą regulacji miednicy siedzenia lub przy pomocy regulacji zespołów nogi i stopy w kierunku do tyłu. Linia przechodząca przez pomiarowe gałki punktu "H" utrzymywana jest prostopadle w stosunku do wzdłużnej płaszczyzny środkowej siedzenia.

4.7.1.2. Jeżeli lewa noga nie może być utrzymana równolegle do prawej oraz lewa stopa nie może być podparta konstrukcją, należy przesunąć lewą stopę, aż do uzyskania podparcia. Położenie pomiarowych gałek musi zostać utrzymane.

4.7.2. Wyznaczona pozycja miejsca siedzącego: zewnętrznego tylnego

Dla tylnych siedzeń lub siedzeń dodatkowych, nogi są usytuowane zgodnie z opisem producenta. Jeżeli stopy spoczywają na częściach podłogi, które znajdują się na różnych poziomach, stopa, która pierwsza styka się z przednim siedzeniem służy za punkt odniesienia, a druga stopa jest tak ustawiona, aby poziomnica alkoholowa wskazująca poprzeczną orientację siedzenia urządzenia wskazywała położenie poziome.

4.7.3. Pozostałe wyznaczone miejsca siedzące

Stosuje się ogólną procedurę opisaną w pkt 4.7.1 powyżej, z tym wyjątkiem, że stopy umieszczane są zgodnie z opisem producenta pojazdu.

4.8. Nałożyć obciążniki dolnej części nogi i uda oraz wypoziomować maszynę 3-D H.

4.9. Przechylić do przodu miednicę pleców do zatrzymania i odciągnąć maszynę 3-D H od oparcia siedzenia przy wykorzystaniu pręta T. Zmienić pozycję maszynę 3-D H na siedzeniu za pomocą jednej z następujących metod:

4.9.1. Jeżeli maszyna 3-D H ma tendencje do zsuwania się ku tyłowi, stosuje się następującą procedurę. Pozwala się, aby maszyna 3-D H zsunęła się ku tyłowi, aż do momentu, gdy nie jest dłużej wymagane przednie równoległe obciążenie powstrzymujące pręta T, tj. do chwili styku miednicy siedzenia z oparciem siedzenia. W razie konieczności zmienia się pozycję dolnej części nogi.

4.9.2. Jeżeli maszyna 3-D H nie ma tendencji do zsuwania się ku tyłowi, stosuje się następującą procedurę. Zsuwa się maszynę 3-D H ku tyłowi stosując wsteczne równoległe obciążenie pręta T do chwili styku miednicy siedzenia z oparciem siedzenia (patrz: rys. 2 w dodatku 1 do niniejszego załącznika).

4.10. Zastosować obciążenie 100 N + 10 N na zespół oparcia i miednicy maszyny 3-D H na przecięciu kwadrantu kąta biodra i obudowy pręta T. Kierunek stosowanego obciążenia utrzymywany jest wzdłuż linii przechodzącej przez wspomniane przecięcie do punktu znajdującego się bezpośrednio nad obsadą pręta uda (patrz: rys. 2 w dodatku 1 do niniejszego załącznika). Następnie ostrożnie umieszcza się z powrotem miednicę pleców na oparciu siedzenia. Pozostałą część procedury przeprowadza się z ostrożnością w celu zapobieżenia zsunięcia się do przodu maszyny 3-D H.

4.11. Zamocować prawe i lewe obciążniki pośladków oraz, naprzemiennie, osiem obciążników tułowia. Utrzymać poziom maszyny 3-D H.

4.12. Nachylić miednicę pleców do przodu, aby zwolnić nacisk na oparcie siedzenia. Kołysać maszynę 3 DH z boku na bok w obrębie 10° kątowych (5° na każdy bok pionowej płaszczyzny środkowej) przez 3 pełne cykle, aby wyzwolić wszelkie zakumulowane tarcie między maszyną 3 DH i siedzeniem.

Podczas czynności kołysania pręt T maszyny 3-D H może mieć tendencje do odchylania się od określonego poziomego i pionowego ustawienia. Pręt T musi być wówczas utwierdzony przez zastosowanie odpowiedniego poprzecznego obciążenia podczas ruchu kołysania. W czasie utrzymywania pręta T oraz kołysania maszyny 3-D H należy zachować ostrożność w celu zapewnienia, że nie są stosowane żadne przypadkowe zewnętrzne obciążenia w kierunku pionowym lub w przód/w tył.

Stopy maszyny 3-D H nie mogą być przytwierdzone lub przytrzymywane podczas tej czynności. Jeżeli stopy zmienią położenie, należy pozwolić im pozostać przez chwilę w tej pozycji.

Ostrożnie przyciągnąć miednicę pleców do oparcia siedzenia i sprawdzić czy dwie poziomnice alkoholowe znajdują się w pozycji zerowej. Jeżeli nastąpiło przesunięcie stóp podczas czynności kołysania maszyny 3-D H, należy je ustawić na nowo w następujący sposób:

Naprzemiennie podnosić każdą stopę z podłogi do minimalnej koniecznej wysokości, aż nie będzie żadnego dodatkowego ruchu. Podczas tego podnoszenia stopy muszą swobodnie się obracać; nie będą stosowane żadne obciążenia poprzeczne lub skierowane do przodu. Jeżeli każda stopa zostaje umieszczona z powrotem w pozycji dolnej, pięta ma być w styczności z konstrukcją w tym celu zaprojektowaną.

Sprawdzić czy poprzeczna poziomnica alkoholowa znajduje się w pozycji zerowej; w razie konieczności zastosować poprzeczne obciążenie u szczytu jej miednicy pleców, wystarczające do wypoziomowania miednicy siedzenia maszyny 3-D H na siedzeniu.

4.13. Przytrzymać pręt T, aby zapobiec zsuwaniu się ku przodowi maszyny 3-D H na poduszce siedzenia, i postępować w następujący sposób:

a) przyciągnąć miednicę pleców do oparcia siedzenia;

b) naprzemiennie przykładać i zwalniać poziome wsteczne obciążenie, nie przekraczając 25 N, w stosunku do pręta kąta pleców na wysokości zbliżonej do środka obciążników tułowia do chwili wskazania przez kwadrant kąta biodra osiągnięcia stabilnej pozycji po zwolnieniu obciążenia. Należy zachować ostrożność w celu zapewnienia, że nie są stosowane na maszynę 3-D H żadne zewnętrzne obciążenia poprzeczne lub skierowane w dół. Jeżeli są niezbędne inne regulacje maszyny 3-D H, należy obrócić miednicę pleców do przodu, wyrównać i powtórzyć procedurę opisaną w pkt 4.12.

4.14. Dokonać wszystkich pomiarów:

4.14.1. Współrzędne punktu "H" mierzone są w odniesieniu do trójwymiarowego układu odniesienia.

4.14.2. Rzeczywisty kąt tułowia odczytywany jest przy kwadrancie kąta pleców maszyny 3-D H z sondą znajdującą się w całkowicie tylnym położeniu.

4.15. Jeżeli pożądane jest ponowne przeprowadzenie procesu instalacji maszyny 3-D H, zespół siedzenia pozostaje nieobciążony przez co najmniej 30 minut przed ponownym zainstalowaniem. Maszyna 3-D H nie powinna pozostawać pod obciążeniem na zespole siedzenia dłużej, niż jest to wymagane dla przeprowadzenia badania.

4.16. Jeżeli siedzenia w tym samym rzędzie można uznać za podobne (kanapa, siedzenia jednakowe itp.) określa się tylko jeden punkt "H" oraz jeden "rzeczywisty kąt tułowia" dla każdego rzędu siedzeń, przy czym opisana w dodatku 1 do niniejszego załącznika maszyna 3-D H zostaje umieszczona na miejscu uważanym za reprezentatywne dla rzędu. Tym miejscem jest:

4.16.1. miejsce kierowcy w przypadku przedniego rzędu;

4.16.2. siedzenie zewnętrzne w przypadku tylnego rzędu lub rzędów.

______

⁽¹⁾ Dla każdego miejsca siedzącego poza przednimi siedzeniami, dla którego nie można określić punktu "H" przy wykorzystaniu "trójwymiarowej maszyny punktu »H«" lub procedur, wskazany przez producenta punkt "R" może posłużyć jako odniesienie według uznania właściwych władz.

⁽²⁾ Kąt nachylenia, różnicę wysokości z mocowaniem siedzenia, powierzchnię.

DODATEK  1

OPIS TRÓJWYMIAROWEJ MASZYNY PUNKTU "H"(*)

(Maszyna 3-D H)

1. MIEDNICE OPARCIA I SIEDZENIA

Miednice oparcia i siedzenia zbudowane są ze wzmocnionego tworzywa sztucznego i metalu; naśladują one tułów i uda człowieka i są mechanicznie umocowane zawiasowo w punkcie "H". Kwadrant zamocowany jest do sondy zawiasowo w punkcie "H" w celu zmierzenia rzeczywistego kąta tułowia. Regulowany pręt ud, przyłączony do miednicy siedzenia, ustala linię środkową uda i służy jako linia podstawowa dla kwadrantu kąta biodra.

2. ELEMENTY SKŁADOWE CIAŁA I NÓG

Segmenty dolnej części nogi połączone są z zestawem miednicy siedzenia za pomocą pręta T łączącego kolana, który jest poprzecznym przedłużeniem regulowanego pręta uda. Kwadranty włączone są w segmenty dolnej części nogi, aby zmierzyć kąty kolana. Zespoły buta i stopy są wyskalowane w celu zmierzenia kąta stopy. Dwie poziomnice alkoholowe ustalają położenie urządzenia w przestrzeni. Obciążniki elementów składowych ciała są umieszczane w odpowiednich środkach ciężkości, aby zagwarantować nacisk na siedzenie równoważny naciskowi wywieranemu przez osobę płci męskiej o masie 76 kg. Wszystkie połączenia maszyny 3-D H sprawdzone są pod kątem możliwości swobodnego poruszania się bez zauważalnego tarcia.

Rysunek 1

Części składowe maszyny 3-D H

grafika

Rysunek 2

Wymiary składników maszyny 3-D H i rozkład obciążenia

grafika

______

^(*) W sprawie szczegółów dotyczących budowy maszyny 3-D H należy się zwrócić do Society of Automotive Engineers (SAE), Warrendale, Commonwealth Drive 400, Pennsylvania 15096, Stany Zjednoczone Ameryki. Maszyna odpowiada urządzeniu opisanemu w normie ISO 6549:1980.

DODATEK  2

TRÓJWYMIAROWY UKŁAD ODNIESIENIA

1. Trójwymiarowy układ odniesienia określają trzy prostopadłe płaszczyzny ustalone przez producenta pojazdu (patrz: rysunek)^(*).

2. Położenie pomiarowe pojazdu ustala się poprzez usytuowanie pojazdu na powierzchni nośnej tak, aby współrzędne znaków odniesienia odpowiadały wartościom wskazanym przez producenta.

3. Współrzędne punktu "R" i punktu "H" ustala się w stosunku do znaków odniesienia określonych przez producenta pojazdu.

Rysunek

Trójwymiarowy układ odniesienia

grafika

______

^(*) Układ odniesienia odpowiada normie ISO 4130:1978.

DODATEK  3

DANE ODNIESIENIA DOTYCZĄCE MIEJSC SIEDZĄCYCH

1. KODOWANIE DANYCH ODNIESIENIA

Dane odniesienia wymienione są kolejno dla każdego miejsca siedzącego. Miejsca siedzące identyfikowane są kodem dwucyfrowym. Pierwsza wartość jest cyfrą arabską i określa rząd siedzeń, licząc od początku do końca pojazdu. Druga wartość jest dużą literą, która określa położenie miejsca siedzącego w rzędzie, patrząc w kierunku ruchu pojazdu; wykorzystuje się następujące litery:

L = lewe

C = środkowe

R = prawe

2. OPIS POŁOŻENIA POMIAROWEGO POJAZDU

2.1. Współrzędne znaków odniesienia

X ...........

Y ........... Z ...........

3. WYKAZ DANYCH ODNIESIENIA

3.1. Miejsce siedzące: ...........

3.1.1. Współrzędne punktu "R" X ...........

Y ........... Z ...........

3.1.2. Konstrukcyjny kąt tułowia: ...........

3.1.3. Specyfikacja regulacji siedzenia^(*) poziomej: ........... pionowej: ........... kątowej: ........... kąta tułowia: ...........

Uwaga: Wykaz danych odniesienia dla dalszych miejsc siedzących przedstawiono według pkt 3.2, 3.3 itd.

______

^(*) Niepotrzebne skreślić.

ZAŁĄCZNIK  16

MINIMALNE WYMOGI DOTYCZĄCE PASÓW BEZPIECZEŃSTWA I ZWIJACZY

grafika

ZAŁĄCZNIK  17

WYMOGI DOTYCZĄCE INSTALACJI PASÓW BEZPIECZEŃSTWA I URZĄDZEŃ PRZYTRZYMUJĄCYCH CHRONIĄCYCH OSOBY DOROSŁE ZAJMUJĄCE SIEDZENIA ZWRÓCONE PRZODEM DO KIERUNKU JAZDY W POJAZDACH SILNIKOWYCH ORAZ INSTALACJI URZĄDZEŃ PRZYTRZYMUJĄCYCH DLA DZIECI ISOFIX

1. ZGODNOŚĆ Z URZĄDZENIAMI PRZYTRZYMUJĄCYMI DLA DZIECI

1.1. W instrukcji użytkownika pojazdu producent pojazdu umieszcza porady dotyczące adekwatności każdego z miejsc siedzących przeznaczonych dla pasażera do przewozu dzieci w wieku do lat 12 (lub o wzroście do 1,5 m) bądź instalacji urządzeń przytrzymujących dla dzieci. Informacje takie podaje się w języku lub w co najmniej jednym z języków kraju, w którym pojazd jest oferowany na sprzedaż.

W przypadku każdego przeznaczonego dla pasażera miejsca siedzącego zwróconego przodem do kierunku jazdy oraz każdej pozycji ISOFIX producent:

a) wskazuje miejsca siedzące odpowiednie dla urządzeń przytrzymujących dla dzieci kategorii "uniwersalnej" (patrz: pkt 1.2 poniżej);

b) zaznacza, czy pozycja ISOFIX jest odpowiednia dla urządzeń przytrzymujących dla dziecka ISOFIX kategorii "uniwersalnej" (patrz: pkt 1.2 poniżej);

c) zapewnia listę urządzeń przytrzymujących dla dzieci kategorii "półuniwersalnej", "zastrzeżonej" lub "tylko dla niektórych pojazdów", właściwych dla danego miejsca siedzącego, ze wskazaniem grup wagowych, dla których przeznaczone są urządzenia;

d) zapewnia listę urządzeń przytrzymujących dla dzieci ISOFIX kategorii "półuniwersalnej", "ograniczonej" lub "tylko dla niektórych pojazdów", właściwych dla pozycji ISOFIX danego pojazdu, z zaznaczeniem grupy wagowej oraz klasy wielkości ISOFIX, dla której przeznaczone są urządzenia przytrzymujące dla dzieci ISOFIX;

e) zapewnia wbudowane urządzenie przytrzymujące dla dziecka, ze wskazaniem grupy wagowej, dla której urządzenie jest przeznaczone oraz odpowiednich konfiguracji;

f) zapewnia dowolną kombinację a), b), c), d), e);

g) określa grupę wagową dzieci, których nie należy przewozić na takim miejscu siedzącym.

Jeżeli miejsce siedzące jest odpowiednie tylko dla zwróconych przodem do kierunku jazdy urządzeń przytrzymujących dla dzieci, należy zamieścić stosowną informację.

Tabele w formacie odpowiednim dla powyższej informacji przedstawiono w dodatku 3 do niniejszego załącznika.

1.2. Urządzenie przytrzymujące dla dziecka lub urządzenie przytrzymujące dla dziecka ISOFIX kategorii "uniwersalnej" oznacza urządzenie homologowane jako należące do kategorii "uniwersalnej" określonej w regulaminie nr 44 zmienionym suplementem 5 do serii poprawek 03. Miejsca siedzące lub pozycje ISOFIX wskazane przez producenta pojazdu jako odpowiednie dla instalacji urządzeń przytrzymujących dla dzieci lub urządzeń przytrzymujących dla dzieci ISOFIX są zgodne z przepisami dodatku 1 lub 2 do niniejszego załącznika. Tam, gdzie ma to zastosowanie, wszelkie ograniczenia dotyczące jednoczesnego użycia urządzeń przytrzymujących dla dzieci w sąsiadujących pozycjach i/lub między pozycjami ISOFIX i miejscami siedzącymi dla dorosłych przedstawia się w tabeli 2 dodatku 3 do niniejszego załącznika.

DODATEK  1

PRZEPISY DOTYCZĄCE INSTALACJI URZĄDZEŃ PRZYTRZYMUJĄCYCH DLA DZIECI KATEGORII "UNIWERSALNEJ" MONTOWANYCH W POJEŹDZIE Z PASAMI BEZPIECZEŃSTWA

1. OGÓLNE

1.1. Procedura badania oraz wymogi określone w niniejszym załączniku stosowane są w celu ustalenia adekwatności miejsc siedzących do instalacji urządzeń przytrzymujących dla dzieci kategorii "uniwersalnej".

1.2. Badania mogą być prowadzone w pojeździe lub w reprezentatywnej części pojazdu.

2. PROCEDURA BADANIA

2.1. Ustawić siedzenie w całkowicie tylnym, najniższym położeniu.

2.2. Ustawić oparcie siedzenia w określonej przez producenta pozycji konstrukcyjnej. W razie braku specyfikacji należy ustawić oparcie siedzenia pod kątem 25 stopni od pionu lub w najbliższej ustalonej pozycji oparcia siedzenia.

2.3. Ustawić mocowanie taśmy barkowej w najniższej pozycji.

2.4. Umieścić na oparciu siedzenia i poduszce tkaninę bawełnianą.

2.5. Umieścić przyrząd (zgodny z rys. 1 w niniejszym dodatku) na siedzeniu.

2.6. Jeżeli miejsce siedzące ma pomieścić zwrócone przodem lub tyłem do kierunku jazdy uniwersalne urządzenie przytrzymujące, przeprowadzić badanie zgodnie z pkt 2.6.1, 2.7, 2.8, 2.9 i 2.10. Jeżeli miejsce siedzące ma pomieścić jedynie zwrócone przodem do kierunku jazdy uniwersalne urządzenie przytrzymujące, przeprowadzić badanie zgodnie z pkt 2.6.2, 2.7, 2.8, 2.9 i 2.10.

2.6.1. Umieścić taśmę pasa bezpieczeństwa wokół przyrządu we w przybliżeniu właściwej pozycji przedstawionej na rys. 2 i 3, a następnie zatrzasnąć zamek.

2.6.2. Umieścić taśmę pasa bezpieczeństwa wokół dolnej części przyrządu o średnicy 150 mm we w przybliżeniu właściwej pozycji przedstawionej na rys. 3, a następnie zatrzasnąć zamek.

2.7. Upewnić się, że oś przyrządu pokrywa się z dokładnością ± 25 mm z widoczną osią miejsca siedzącego równoległą do osi pojazdu.

2.8. Upewnić się, że taśmy nie są w żadnym miejscu luźne. Aby usunąć luz zastosować wystarczającą siłę, nie starać się naciągać taśm.

2.9. Pchać w tył pośrodku czoła przyrządu z siłą wynoszącą 100 N ± 10 N, przykładaną równolegle do powierzchni dolnej, a następnie usunąć siłę.

2.10. Pchać pionowo w dół pośrodku górnej powierzchni przyrządu z siłą wynoszącą 100 N ± 10 N, a następnie usunąć siłę.

3. WYMOGI

3.1. Podstawa przyrządu styka się zarówno z przednimi, jak i z tylnymi częściami powierzchni poduszki siedzenia. Jeżeli styczność taka nie występuje ze względu na przerwę w dostępie do pasa w przyrządzie badawczym, przerwę taką można pokryć odpowiednio do dolnej powierzchni przyrządu badawczego.

3.2. Biodrowa część pasa styka się z przyrządem z obu stron w tylnej części ścieżki pasa biodrowego (patrz: rys. 3).

3.3. Jeżeli ustawienia nie spełniają wymogów określonych w pkt 2.1, 2.2 i 2.3, mocowania siedzenia, oparcia siedzenia i pasa bezpieczeństwa można ustawić w alternatywnej pozycji wskazanej przez producenta do użytkowania w trybie zwykłym, przy czym powtarza się powyższą procedurę instalacji oraz ponownie sprawdza się, czy spełnione są wymogi. Informację o takiej alternatywnej pozycji podaje się w tabeli 1 dodatku 3 do niniejszego załącznika.

Rysunek 1

Specyfikacje przyrządu

grafika

Rysunek 2

Instalacja przyrządu na siedzeniu pojazdu (patrz: pkt 2.6.1)

grafika

Rysunek 3

Kontrola zgodności (patrz: pkt 2.6.1 i 3.2)

grafika

DODATEK  2

PRZEPISY DOTYCZĄCE INSTALACJI ZWRÓCONYCH PRZODEM LUB TYŁEM DO KIERUNKU JAZDY URZĄDZEŃ PRZYTRZYMUJĄCYCH DLA DZIECI ISOFIX KATEGORII "UNIWERSALNEJ" I "PÓŁUNIWERSALNEJ" MONTOWANYCH W POZYCJACH ISOFIX

1. OGÓLNE

1.1. Procedura badania oraz wymogi określone w niniejszym dodatku stosowane są w celu ustalenia adekwatności pozycji ISOFIX do instalacji urządzeń przytrzymujących dla dzieci ISOFIX kategorii "uniwersalnej" i "półuniwersalnej".

1.2. Badania mogą być prowadzone w pojeździe lub w reprezentatywnej części pojazdu.

2. PROCEDURA BADANIA

W przypadku każdej pozycji ISOFIX w pojeździe, wskazanej przez producenta pojazdu w tabeli 2 dodatku 3, należy sprawdzić, czy możliwe jest umieszczenie odpowiedniego przyrządu imitującego urządzenie przytrzymujące dla dziecka (przyrząd imitujący).

2.1. Podczas badania przeprowadzanego z przyrządem imitującym na siedzeniu siedzenie takie może być ustawione wzdłużnie w położeniu krańcowo tylnym i w najniższym.

2.2. Ustawić oparcie siedzenia w określonej przez producenta pozycji konstrukcyjnej, a zagłówek w najniższym i krańcowo tylnym położeniu. W razie braku specyfikacji należy ustawić oparcie siedzenia w sposób odpowiadający kątowi nachylenia tułowia wynoszącemu 25° od pionu lub w najbliższej ustalonej pozycji oparcia siedzenia.

Podczas badania przeprowadzanego z przyrządem imitującym na tylnym siedzeniu, przednie siedzenie pojazdu znajdujące się przed takim tylnym siedzeniem może być przesunięte wzdłużnie do przodu, nie dalej jednak niż do pozycji środkowej znajdującej się między jego skrajnie tylnym i skrajnie przednim ustawieniem. Nachylenie oparcia może także zostać zmienione, przy czym kąt nachylenia nie może być mniejszy niż kąt tułowia wynoszący 15°.

2.3. Umieścić na oparciu siedzenia i poduszce tkaninę bawełnianą.

2.4. Umieścić przyrząd imitujący w pozycji ISOFIX.

2.5. Pchać, w stronę układu mocowań ISOFIX, po środku między mocowaniami ISOFIX z siłą wynoszącą 100 N ± 10 N, przykładaną równolegle do powierzchni dolnej, a następnie usunąć siłę.

2.6. Przymocować przyrząd imitujący do systemu mocowań ISOFIX.

2.7. Pchać pionowo w dół pośrodku górnej powierzchni przyrządu z siłą wynoszącą 100 N ± 10 N, a następnie usunąć siłę.

3. WYMOGI

Poniższe warunki badania stosują się jedynie do przyrządu imitującego umieszczonego w pozycji ISOFIX. Nie jest wymagana możliwość wkładania i wyjmowania przyrządu imitującego z pozycji ISOFIX w takich warunkach.

3.1. Możliwe musi być umieszczenie przyrządu imitującego bez naruszania wnętrza pojazdu. Podstawa przyrządu imitującego ma kąt pochylenia wynoszący 15° ± 10°, ponad płaszczyzną poziomą przechodzącą przez układ mocowań ISOFIX.

3.2. Mocowanie górnego paska mocującego ISOFIX, o ile występuje, pozostaje dostępne.

3.3 Jeżeli powyższe wymogi nie są spełnione przy ustawieniach określonych w pkt 2 powyżej, siedzenia, oparcia siedzeń i zagłówki można ustawić w alternatywnej pozycji wskazanej przez producenta do użytkowania w trybie zwykłym, przy czym powtarza się powyższą procedurę instalacji oraz ponownie sprawdza się, czy wymogi są spełnione. Informacja o takich alternatywnych pozycjach podawana jest w tabeli 2 dodatku 3 do niniejszego załącznika.

3.4 Jeżeli powyższe wymogi nie są spełnione w obecności określonych usuwalnych elementów wyposażenia wnętrza, elementy takie mogą zostać usunięte, po czym ponownie sprawdza się, czy spełnione są wymogi określone w pkt 3. W takim przypadku odpowiednią informację podaje się w tabeli 2 dodatku 3 do niniejszego załącznika.

4. KLASY URZĄDZEŃ PRZYTRZYMUJĄCYCH DLA DZIECI ISOFIX ORAZ PRZYRZĄDÓW IMITUJĄCYCH

A - ISO/F3: Wysokie urządzenie przytrzymujące dla małego dziecka zwrócone przodem do kierunku jazdy

B - ISO/F2: Obniżone urządzenie przytrzymujące dla małego dziecka zwrócone przodem do kierunku jazdy

B1 - ISO/F2X: Obniżone urządzenie przytrzymujące dla małego dziecka zwrócone przodem do kierunku jazdy

C - ISO/R3: Pełne urządzenie przytrzymujące dla małego dziecka zwrócone tyłem do kierunku jazdy

D - ISO/R2: Małe urządzenie przytrzymujące dla małego dziecka zwrócone tyłem do kierunku jazdy

E - ISO/R1: Urządzenie przytrzymujące dla niemowlęcia zwrócone tyłem do kierunku jazdy

F - ISO/L1: Urządzenie przytrzymujące zwrócone w lewo w stosunku do kierunku jazdy (nosidło)

G - ISO/L2: Urządzenie przytrzymujące zwrócone w prawo w stosunku do kierunku jazdy (nosidło)

Grupa wagowa	Klasa wielkości ISOFIX	Przyrząd imitujący
	F	ISO/L1
0 - do 10 kg	G	ISO/L2
	E	ISO/R1
	C	ISO/R3
0+ - do 13 kg	D	ISO/R2
	E	ISO/R1
	A	ISO/F3
	B	ISO/
I - 9 do 18 kg	B1	ISO/F2X
	C	ISO/R3
	D	ISO/R2

Poniższe przyrządy imitujące budowane są w taki sposób, aby ich ciężar wynosił od 5 do 15 kg oraz aby posiadały odpowiednią wytrzymałość i sztywność, spełniającą wymogi funkcjonalne.

4.1. Strefa wysokiego urządzenia przytrzymującego dla małego dziecka zwróconego przodem do kierunku jazdy

Rysunek 1

ISO/F3: wymiary strefy wysokiego urządzenia przytrzymującego dla małego dziecka zwróconego przodem do kierunku jazdy (wysokość 720 mm) - KLASA WIELKOŚCI ISOFIX A

grafika

Klucz

1. Ograniczenia w kierunku przednim i górnym.

2. Linia przerywana oznacza obszar, w którym wystawać może noga wspornika lub podobny element.

3. Nie dotyczy.

4. Dalsze specyfikacje obszaru łącznika podano w regulaminie nr 44.

4.2. Strefa obniżonego urządzenia przytrzymującego dla małego dziecka zwróconego przodem do kierunku jazdy

Rysunek 2

ISO/F2: wymiary strefy obniżonego urządzenia przytrzymującego dla małego dziecka zwróconego przodem do kierunku jazdy (wysokość 650 mm) - KLASA WIELKOŚCI ISOFIX B

grafika

Klucz

1. Ograniczenia w kierunku przednim i górnym.

2. Linia przerywana oznacza obszar, w którym wystawać może noga wspornika lub podobny element.

3. Nie dotyczy.

4. Dalsze specyfikacje obszaru łącznika podano w regulaminie nr 44.

5. Punkt mocowania górnego paska mocującego.

4.3. Strefa obniżonego urządzenia przytrzymującego dla małego dziecka, wersja druga z profilowanym oparciem, zwróconego przodem do kierunku jazdy

Rysunek 3

ISO/F2X: rozmiary strefy obniżonego urządzenia przytrzymującego dla małego dziecka, wersja druga z profilowanym oparciem, zwróconego przodem do kierunku jazdy (wysokość 650 mm) - KLASA WIELKOŚCI ISOFIX B1

grafika

Klucz

1. Ograniczenia w kierunku przednim i górnym.

2. Linia przerywana oznacza obszar, w którym wystawać może noga wspornika lub podobny element.

3. Nie dotyczy.

4. Dalsze specyfikacje obszaru łącznika podano w regulaminie nr 44.

4.4. Strefa pełnego urządzenia przytrzymującego dla małego dziecka zwróconego tyłem do kierunku jazdy

Rysunek 4

ISO/R3: rozmiary strefy pełnego urządzenia przytrzymującego dla małego dziecka zwróconego tyłem do kierunku jazdy - KLASA WIELKOŚCI ISOFIX C

grafika

Klucz

1. Ograniczenia w kierunku tylnym i górnym.

2. Linia przerywana oznacza obszar, w którym wystawać może noga wspornika lub podobny element.

3. Ograniczenie w kierunku tylnym (na rysunku z prawej strony) określa skierowana do przody strefa na rys. 2.

4. Dalsze specyfikacje obszaru łącznika podano w regulaminie nr 44.

4.5. Strefa małego urządzenia przytrzymującego dla małego dziecka zwróconego tyłem do kierunku jazdy

Rysunek 5

ISO/R2: rozmiary strefy małego urządzenia przytrzymującego dla małego dziecka zwróconego tyłem do kierunku jazdy - KLASA WIELKOŚCI ISOFIX D

grafika

Klucz

1. Ograniczenia w kierunku tylnym i górnym.

2. Linia przerywana oznacza obszar, w którym wystawać może noga wspornika lub podobny element.

3. Ograniczenie w kierunku tylnym (na rysunku z prawej strony) określa skierowana do przody strefa na rys. 2.

4. Dalsze specyfikacje obszaru łącznika podano w regulaminie nr 44.

4.6. Strefa urządzenia przytrzymującego dla niemowlęcia zwróconego tyłem do kierunku jazdy

Rysunek 6

ISO/R1: rozmiary strefy urządzenia przytrzymującego dla niemowlęcia zwróconego tyłem do kierunku jazdy - KLASA WIELKOŚCI ISOFIX E

grafika

Klucz

1. Ograniczenia w kierunku tylnym i górnym.

2. Linia przerywana oznacza obszar, w którym wystawać może noga wspornika lub podobny element.

3. Ograniczenie w kierunku tylnym (na rysunku z prawej strony) określa skierowana do przody strefa na rys. 2.

4. Dalsze specyfikacje obszaru łącznika podano w regulaminie nr 44.

4.7. Strefa zwróconego w bok urządzenia przytrzymującego dla dziecka

Rysunek 7

Wymiary strefy urządzenia przytrzymującego dla dziecka zwróconego w bok - ISO/L1 - KLASA WIELKOŚCI ISOFIX F lub symetrycznie odwrotna - ISO/L2 - KLASA ISOFIX G

grafika

Klucz

1. Ograniczenia w kierunku tylnym i górnym.

2. Linia przerywana oznacza obszar, w którym wystawać może noga wspornika lub podobny element.

3. Ograniczenie w kierunku tylnym (na rysunku z prawej strony) określa skierowana do przody strefa na rys. 2.

4. Dalsze specyfikacje obszaru łącznika podano w normie ISO 13216-1, rys. 2 i 3.

DODATEK  3

Tabela 1

Tabela informacji z instrukcji użytkownika pojazdu dotyczących adekwatności instalacji urządzeń przytrzymujących dla dzieci dla różnych miejsc siedzących

Grupa wagowa	Miejsce siedzące (lub inne miejsce)
	Przednie pasażera	Tylne zewnętrzne	Tylne środkowe	Pośrednie zewnętrzne	Pośrednie środkowe
grupa od 0 do 10 kg
grupa 0+ do 13kg
grupa I 9 do 18kg
grupa II 15 do 25kg
grupa III 22 do 36 kg

Klucz do liter wstawianych w powyższej tabeli:

U = Odpowiednie dla urządzeń przytrzymujących kategorii "uniwersalnej" homologowanych do użytku w tej grupie wagowej.

UF = Odpowiednie dla zwróconych przodem do kierunku jazdy urządzeń przytrzymujących kategorii "uniwersalnej" homologowanych do użytku w tej grupie wagowej.

L = Odpowiednie dla określonych urządzeń przytrzymujących dla dzieci umieszczonych na załączonej liście. Mogą to być urządzenia przytrzymujące kategorii "tylko dla niektórych pojazdów", "zastrzeżonej" lub "półuniwersalnej".

B = Wbudowane urządzenie przytrzymujące homologowane dla tej grupy wagowej.

X = Miejsce siedzące nieodpowiednie dla dzieci w tej grupie wagowej.

Tabela 2

Tabela informacji z instrukcji użytkownika pojazdu dotyczących adekwatności instalacji urządzeń przytrzymujących dla dzieci ISOFIX dla różnych pozycji ISOFIX

Grupa wagowa	Klasa	Przyrząd imitujący			Pozycje ISOFIX pojazdu
			Przednie pasażera	Tylne zewnętrzne	Tylne środkowe	Pośrednie zewnętrzne	Pośrednie środkowe	Inne miejsce
	F	ISO/L1
nosidło	G	ISO/L2
		(1)
0 - do 10 Kg	E	ISO/R1
		(1)
	E	ISO/R1
0+ - do 13 kg	D	ISO/R2
	C	ISO/R3
		(1)
	D	ISO/R2
	C	ISO/R3
I - 9 do 18 kg	B	ISO/F2
	B1	ISO/F2X
	A	ISO/F3
		(1)
II - 15 do 25 kg		(1)
III - 22 do 36 kg		(1)
(1) W przypadku urządzeń przytrzymujących dla dzieci nieposiadających oznaczenia klasy wielkości ISO/XX (od A do G), dla odnośnej grupy wagowej producent pojazdu podaje właściwe dla danego pojazdu urządzenie przytrzymujące dla dziecka ISOFIX zalecane dla każdej pozycji.

Klucz do liter wstawianych w powyższej tabeli:

IUF = Odpowiednie dla zwróconych przodem do kierunku jazdy urządzeń przytrzymujących dla dzieci ISOFIX kategorii "uniwersalnej" homologowanych do użytku w tej grupie wagowej.

IL = Odpowiednie dla określonych urządzeń przytrzymujących dla dzieci ISOFIX umieszczonych na załączonej liście. Są to urządzenia ISOFIX kategorii "tylko dla niektórych pojazdów", "zastrzeżonej" lub "półuniwersalnej".

X = Pozycja ISOFIX nieodpowiednia dla urządzeń przytrzymujących dla dzieci ISOFIX w tej grupie wagowej i/lub klasie wielkości.

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.2007.313.58
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Regulamin nr 16 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) - Jednolite przepisy dotyczące homologacji.
• Data aktu: 30/11/2007
• Data ogłoszenia: 30/11/2007
• Data wejścia w życie: 24/03/1998