KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności jego art. 83 i 308,
uwzględniając wniosek Komisji(1),
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(2),
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 4064/89 z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw(4) zostało w istotny sposób zmienione. Mając na uwadze wprowadzenie poniższych zmian, w celu zapewnienia przejrzystości rozporządzenia, powinno ono zostać opracowane ponownie.
(2) Aby osiągnąć cele Traktatu, art. 3 ust. 1 lit. g) nakłada na Wspólnotę zadanie stworzenia systemu zapewniającego niezakłóconą konkurencję na wspólnym rynku. Artykuł 4 ust. 1 Traktatu przewiduje, że działania Państw Członkowskich i Wspólnoty mają być prowadzone w poszanowaniu zasady gospodarki wolnorynkowej z wolną konkurencją. Zasady te stanowią podstawę dalszego rozwoju wolnego rynku.
(3) Wprowadzenie rynku wewnętrznego oraz unii gospodarczej i walutowej, rozszerzenie Unii Europejskiej oraz zmniejszenie międzynarodowych barier w handlu i inwestycjach będzie w dalszym ciągu powodować znaczne reorganizacje przedsiębiorstw, szczególnie w formie koncentracji.
(4) Reorganizacje takie są pożądane w zakresie, w jakim są zgodne z wymogami dynamicznej konkurencji i zdolne zwiększać konkurencyjność przemysłu europejskiego, poprawiać warunki wzrostu oraz podwyższać poziom życia we Wspólnocie.
(5) Jednakże należy zapewnić, że proces reorganizacji nie spowoduje trwałej szkody dla konkurencji; dlatego też prawodawstwo wspólnotowe musi zawierać przepisy regulujące te koncentracje, które mogą znacząco przeszkadzać w skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub na jego znacznej części.
(6) Z tego względu konieczne jest stworzenie nowego instrumentu prawnego w celu umożliwienia skutecznej kontroli wszystkich koncentracji, z punktu widzenia ich wpływu na strukturę konkurencji we Wspólnocie oraz aby był jedynym instrumentem mającym zastosowanie do takich koncentracji. Rozporządzenie (EWG) nr 4064/89 zapewniło rozwój polityki Wspólnoty w tym obszarze. W świetle doświadczeń jednakże rozporządzenie to powinno zostać przepracowane jako akt prawny pozwalający sprostać wyzwaniom zintegrowanego rynku i przyszłego rozszerzenia Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności określonymi w art. 5 Traktatu niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne, aby osiągnąć cel, jakim jest zapewnienie, że konkurencja na wspólnym rynku jest wolna od zakłóceń, zgodnie z zasadą otwartej gospodarki rynkowej z wolną konkurencją.
(7) Artykuły 81 i 82, stosowane, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, do niektórych koncentracji, nie są wystarczające, aby objąć kontrolą wszystkie działania, które mogą okazać się niezgodne z przewidzianym w Traktacie systemem niezakłóconej konkurencji. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem zostać oparte nie tylko na art. 83, ale głównie na art. 308 Traktatu, na mocy którego Wspólnota może udzielić sobie dodatkowych kompetencji koniecznych do osiągnięcia swoich celów, a także kompetencji w odniesieniu do koncentracji na rynkach produktów rolnych wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik I do Traktatu.
(8) Przepisy, które mają zostać przyjęte w niniejszym rozporządzeniu, powinny być stosowane do znaczących zmian strukturalnych, których wpływ na rynek wykracza poza granice narodowe któregokolwiek z Państw Członkowskich. Koncentracje takie, jako zasada ogólna, powinny zostać sprawdzone wyłącznie na poziomie Wspólnoty, przy zastosowaniu systemu "pojedynczej instytucji" ("one-stop shop") i zgodności z zasadą pomocniczości. Koncentracje nieobjęte zakresem niniejszego rozporządzenia w zasadzie podlegają jurysdykcji Państw Członkowskich.
(9) Zakres stosowania niniejszego rozporządzenia powinien zostać określony zgodnie z terytorium geograficznym działalności danych przedsiębiorstw oraz ograniczony przez progi ilościowe w celu objęcia tych koncentracji, które mają wymiar wspólnotowy; Komisja powinna złożyć sprawozdanie Radzie o wprowadzeniu progów i kryteriów, tak by Rada, stanowiąc zgodnie z art. 202 Traktatu, mogła dokonywać ich regularnych weryfikacji oraz zasad odnośnie do odesłania przed zgłoszeniem, w świetle zdobytego doświadczenia. Wymaga to przekazywania danych statystycznych przez Państwa Członkowskie do Komisji, w celu umożliwienia jej przygotowania takich sprawozdań i proponowania ewentualnych zmian. Sprawozdania i wnioski Komisji powinny być oparte o stosowne informacje regularnie przekazywane przez Państwa Członkowskie.
(10) Koncentracja o wymiarze wspólnotowym ma miejsce w przypadku, gdy zagregowany obrót zainteresowanych przedsiębiorstw przekracza dane progi, niezależnie od tego, czy przedsiębiorstwa dokonujące koncentracji mają swoją siedzibę lub prowadzą podstawową działalność na terenie Wspólnoty, pod warunkiem że prowadzą tam znaczące działania.
(11) Zasady regulujące odesłania w sprawie koncentracji z Komisji do Państw Członkowskich oraz z Państw Członkowskich do Komisji powinny stanowić skuteczny mechanizm korygujący w świetle zasady pomocniczości; zasady te chronią w odpowiedni sposób interesy konkurencji Państw Członkowskich oraz w należyty sposób uwzględniają zasady pewności prawnej i "pojedynczej instytucji" ("one-stop shop").
(12) Koncentracje mogą kwalifikować się do zbadania zgodnie z licznymi krajowymi systemami kontroli połączeń, jeśli ich progi obrotu są niższe od określonych w niniejszym rozporządzeniu. Wielokrotne zgłoszenia tej samej transakcji zwiększają niepewność prawną, wysiłki i koszty przedsiębiorstw oraz mogą prowadzić do sprzecznych ocen. Dlatego system, za pomocą którego koncentracje mogą być odesłane do Komisji przez zainteresowane Państwa Członkowskie, powinien zostać dalej rozwijany.
(13) Komisja powinna działać w ścisłym i stałym porozumieniu z właściwymi władzami Państw Członkowskich, od których otrzymuje uwagi i informacje.
(14) Komisja wraz z właściwymi władzami Państw Członkowskich powinna stworzyć wspólnie sieć władz publicznych, korzystając ze swoich stosownych kompetencji do ścisłej współpracy, wykorzystując skuteczne porozumienia o wymianie informacji i konsultacjach, mając na uwadze zapewnienie, iż danym przypadkiem zajmują się najbardziej odpowiednie władze, w świetle zasady pomocniczości oraz mając na względzie zapewnienie, iż uniknięto wielokrotnego zgłaszania danej koncentracji w możliwie największym stopniu. Odesłania dotyczące koncentracji z Komisji do Państw Członkowskich oraz z Państw Członkowskich do Komisji powinny być dokonywane w sposób efektywny, tak by w możliwie największym stopniu uniknąć sytuacji, w której koncentracja stanowi przedmiot odesłania zarówno przed, jak i po jej zgłoszeniu.
(15) Komisja powinna mieć możliwość odesłania do Państwa Członkowskiego zgłoszonych koncentracji o wymiarze wspólnotowym, które w znaczący sposób grożą utrudnieniami konkurencji na rynku tego Państwa Członkowskiego, który ma wszelkie cechy odrębnego rynku. Gdy koncentracja utrudnia konkurencję na takim rynku, który nie stanowi znacznej części wspólnego rynku, Komisja, na wniosek, powinna być zobowiązana do odesłania części lub całości sprawy do zainteresowanego Państwa Członkowskiego. Państwo Członkowskie powinno mieć możliwość odesłania do Komisji koncentracji, która nie ma wymiaru wspólnotowego, jednakże wpływa na handel pomiędzy Państwami Członkowskimi i grozi znaczącymi utrudnieniami konkurencji na jego terytorium. Pozostałe Państwa Członkowskie, które są również właściwe do zbadania koncentracji, powinny mieć możliwość przyłączenia się do wniosku. W takiej sytuacji, w celu zapewnienia skuteczności i przewidywalności systemu, krajowe terminy powinny być zawieszone, dopóki nie zostanie podjęta decyzja odnośnie do odesłania sprawy. Komisja powinna mieć prawo badania i zajmowania się koncentracją w imieniu Państwa Członkowskiego zgłaszającego wniosek lub Państw Członkowskich zgłaszających go.
(16) Zainteresowane przedsiębiorstwa powinny mieć możliwość zgłoszenia wniosku o odesłanie do lub z Komisji, zanim koncentracja zostanie zgłoszona, tak by dalej poprawiać skuteczność systemu kontroli koncentracji w ramach Wspólnoty. W takich sytuacjach Komisja i właściwe władze powinny, w krótkim, dokładnie określonym terminie, podjąć decyzję, czy odesłanie do lub z Komisji powinno być dokonane, zapewniając tym samym skuteczność systemu. Komisja, na wniosek zainteresowanych przedsiębiorstw, powinna mieć możliwość odesłania do Państwa Członkowskiego koncentracji o wymiarze wspólnotowym, która może w znaczący sposób wpłynąć na konkurencję na rynku danego Państwa Członkowskiego posiadającego wszelkie cechy odrębnego rynku; od zainteresowanych przedsiębiorstw nie powinno się jednakże wymagać udowodnienia, że skutki koncentracji będą szkodliwe dla konkurencji. Koncentracja nie powinna być odsyłana z Komisji do Państwa Członkowskiego, które wyraziło swój sprzeciw wobec takiego odesłania. Zainteresowane przedsiębiorstwa, przed zgłoszeniem do krajowych władz, powinny mieć również możliwość zgłoszenia wniosku o odesłanie do Komisji koncentracji niemającej wymiarów wspólnotowych, która mogłaby być zbadana co najmniej przez trzy Państwa Członkowskie zgodnie z krajowym prawem danego państwa dotyczącym konkurencji. Takie wnioski o odesłanie do Komisji przed zgłoszeniem będą szczególnie stosowne w sytuacji, gdy koncentracja wpływa na konkurencję poza terytorium jednego Państwa Członkowskiego. W przypadku gdy koncentracja, która mogłaby zostać przeanalizowana na podstawie krajowego prawa konkurencji przez trzy Państwa Członkowskie lub więcej, jest odesłana do Komisji przed jakimkolwiek zgłoszeniem krajowym, oraz żadne Państwo Członkowskie właściwe do zbadania sprawy nie zgłosi swojego sprzeciwu, Komisja powinna nabyć wyłączną kompetencję do zbadania koncentracji, a koncentracja taka powinna zostać uznana za posiadającą wymiar wspólnotowy. Jednakże takie odesłania do Komisji przed zgłoszeniem nie powinny być dokonywane, jeśli przynajmniej jedno Państwo Członkowskie właściwe do zbadania sprawy wyraziło swój sprzeciw wobec takiego odesłania.
(17) Komisja powinna uzyskać wyłączną kompetencję stosowania niniejszego rozporządzenia, z zastrzeżeniem kontroli przez Trybunał Sprawiedliwości.
(18) Państwa Członkowskie nie mogą stosować swojego ustawodawstwa krajowego dotyczącego konkurencji w stosunku do koncentracji o wymiarze wspólnotowym, chyba że przewiduje to niniejsze rozporządzenie. Odpowiednie kompetencje władz krajowych powinny zostać ograniczone do przypadków, w których przy braku interwencji ze strony Komisji skuteczna konkurencja zostałaby prawdopodobnie znacząco utrudniona na terytorium Państwa Członkowskiego oraz w których interesy tego Państwa Członkowskiego dotyczące konkurencji nie mogą być skutecznie chronione inaczej niż przez niniejsze rozporządzenie. Zainteresowane Państwa Członkowskie muszą w takich przypadkach działać niezwłocznie; niniejsze rozporządzenie nie może, z powodu różnic w prawie krajowym, ustalić jednego terminu dla wydania ostatecznych decyzji zgodnie z prawem krajowym.
(19) Ponadto wyłączne stosowanie niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do koncentracji o wymiarze wspólnotowym pozostaje bez uszczerbku dla art. 296 Traktatu oraz nie stoi na przeszkodzie podjęciu przez Państwa Członkowskie właściwych środków w celu ochrony uzasadnionych interesów innych niż te, które są uwzględnione w niniejszym rozporządzeniu, pod warunkiem że środki te są zgodne z zasadami ogólnymi i innymi przepisami prawodawstwa wspólnotowego.
(20) Wskazane jest zdefiniowanie pojęcia koncentracji w taki sposób, aby obejmowało ono tylko te działania, które przynoszą trwałą zmianę w kontroli zainteresowanych przedsiębiorstw, a tym samym w strukturze rynku. Konieczne jest zatem włączenie w zakres niniejszego rozporządzenia wszystkich wspólnych przedsiębiorstw pełniących, w oparciu o stałe zasady, wszystkie funkcje samodzielnych podmiotów gospodarczych. Ponadto właściwe jest traktowanie jako pojedynczą koncentrację takich transakcji, które są ściśle powiązane ze względu na zaistniałe warunki bądź przyjmują formę ciągu transakcji w obrocie papierami wartościowymi przeprowadzanych w stosownie krótkim okresie.
(21) Niniejsze rozporządzenie powinno stosować się również w sytuacji, gdy zainteresowane przedsiębiorstwa akceptują ograniczenia, które są bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji. Decyzje Komisji stwierdzające, iż koncentracje są zgodne ze wspólnym rynkiem w stosowaniu niniejszego rozporządzenia, powinny automatycznie obejmować takie ograniczenia, bez konieczności rozpatrywania ich przez Komisję w indywidualnych przypadkach. Jednakże na wniosek zainteresowanych przedsiębiorstw, w przypadku pojawienia się nowych lub nierozwiązanych kwestii powodujących poważną niepewność, Komisja powinna wyraźnie ocenić, czy jakiekolwiek ograniczenie jest bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji. Uznaje się, że dany przypadek przedstawia nową lub nierozwiązaną kwestię powodującą poważną niepewność, jeśli kwestia nie jest ujęta w stosownym, obowiązującym obwieszczeniu Komisji lub opublikowanej decyzji Komisji.
(22) Ustalenia, które mają być wprowadzane w celu kontroli koncentracji, powinny, bez uszczerbku dla postanowień art. 86 ust. 2 Traktatu, szanować zasadę niedyskryminacji między sektorami publicznym i prywatnym. W sektorze publicznym obliczanie obrotu przedsiębiorstwa uczestniczącego w koncentracji wymaga zatem uwzględniania przedsiębiorstw stanowiących jednostkę gospodarczą posiadającą niezależne kompetencje decyzyjne, niezależnie od stosunków własnościowych lub zasad sprawowanego nad nimi nadzoru administracyjnego.
(23) Konieczne jest ustalenie, czy koncentracje o wymiarze wspólnotowym są zgodne czy nie ze wspólnym rynkiem w świetle potrzeby zachowania i rozwoju skutecznej konkurencji na wspólnym rynku. Czyniąc tak, Komisja musi dokonywać oceny w ogólnych ramach osiągania podstawowych celów określonych w art. 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej.
(24) W celu zapewnienia niezakłóconej konkurencji na wspólnym rynku, na poparcie polityki prowadzonej zgodnie z zasadą gospodarki rynkowej z wolną konkurencją, niniejsze rozporządzenie musi dopuszczać skuteczną kontrolę wszystkich koncentracji z punktu widzenia ich skutków dla konkurencji we Wspólnocie. Odpowiednio rozporządzenie (EWG) nr 4064/89 ustanowiło zasadę, zgodnie z którą koncentracja o wymiarze wspólnotowym tworząca lub umacniająca pozycję dominującą, w wyniku czego znacznie utrudniona byłaby skuteczna konkurencja na wspólnym rynku lub na jego znacznej części, powinna zostać uznana za niezgodną ze wspólnym rynkiem.
(25) Mając na względzie konsekwencje, jakie mogą mieć koncentracje dla struktur rynku oligopolistycznego, jeszcze bardziej konieczne jest zachowanie skutecznej konkurencji na takich rynkach. Wiele rynków oligopolistycznych prezentuje zdrowy poziom konkurencji. Jednakże w niektórych sytuacjach koncentracje prowadzące do eliminacji znacznej presji konkurencyjnej, jaką wywierały na siebie łączące się strony, jak również redukcji presji konkurencyjnej na pozostałych konkurentów, nawet gdy nie zachodzi prawdopodobieństwo współpracy pomiędzy członkami oligopolu, mogą doprowadzić do znaczącej przeszkody w skutecznej konkurencji. Jednakże sądy Wspólnoty dotychczas wyraźnie nie interpretowały rozporządzenia (EWG) nr 4064/89 jako nakładającego wymóg uznawania koncentracji, które powodują takie nieskoordynowane skutki, za niezgodne ze wspólnym rynkiem. Z tego też względu, w interesie pewności prawnej, należy wyjaśnić, iż niniejsze rozporządzenie dopuszcza skuteczną kontrolę wszystkich takich koncentracji, przewidując, że wszelka koncentracja, która mogłaby w znaczący sposób przeszkadzać w skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub znacznej jego części, powinna zostać uznana za niezgodną ze wspólnym rynkiem. Zwrot "znacząca przeszkoda w skutecznej konkurencji" w art. 2 ust. 2 i 3 powinien być interpretowany jako wykraczający poza pojęcie dominacji jedynie odnośnie do antykonkurencyjnych skutków koncentracji, wynikających z nieskoordynowanych zachowań przedsiębiorstw, które nie miałyby pozycji dominującej na rynku, o którym mowa.
(26) Znacząca przeszkoda w skutecznej konkurencji z zasady wynika z tworzenia lub umacniania pozycji dominującej. Mając na względzie zachowanie wytycznych wynikających z wcześniejszych orzeczeń sądów europejskich i decyzji Komisji zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 4064/89, przy jednoczesnym utrzymaniu zgodności z kryteriami szkody konkurencyjnej, które były stosowane przez Komisję i sądy Wspólnoty przy ocenie zgodności koncentracji ze wspólnym rynkiem, niniejsze rozporządzenie powinno odpowiednio ustanowić zasadę, zgodnie z którą koncentracja o wymiarze wspólnotowym, która mogłaby w znaczący sposób przeszkadzać w skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub znacznej jego części, w szczególności jako wynik tworzenia lub umacniania pozycji dominującej, ma zostać uznana za niezgodną ze wspólnym rynkiem.
(27) Ponadto kryteria art. 81 ust. 1 i 3 Traktatu powinny mieć zastosowanie odnośnie do wspólnych przedsiębiorstw pełniących w sposób trwały wszystkie funkcje samodzielnych podmiotów gospodarczych, w stopniu, w którym tworzenie ich w konsekwencji stanowi znaczące ograniczenie konkurencji pomiędzy przedsiębiorstwami, które pozostają samodzielne.
(28) W celu wyjaśnienia i wytłumaczenia oceny koncentracji dokonanej przez Komisję zgodnie z niniejszym rozporządzeniem stosowne jest opublikowanie przez Komisję wytycznych, które powinny stanowić solidne ramy ekonomiczne dla oceny koncentracji zmierzającej do stwierdzenia, czy mogą one zostać uznane za zgodne ze wspólnym rynkiem.
(29) W celu określenia wpływu koncentracji na konkurencję na wspólnym rynku właściwe jest uwzględnienie wszelkiej uzasadnionej i prawdopodobnej wydajności przedstawionej przez zainteresowane przedsiębiorstwa. Możliwe jest, iż wydajność wywołana koncentracją przeciwdziała skutkom dla konkurencji, a w szczególności potencjalnej szkodzie konsumentów, jakie w innym przypadku mogłaby mieć, oraz iż, w konsekwencji, koncentracja nie przeszkadzałaby znacząco skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub znacznej jego części, w szczególności jako wynik utworzenia lub umocnienia pozycji dominującej. Komisja powinna opublikować wytyczne w sprawie warunków, na których może uwzględniać wydajność podczas dokonywania oceny koncentracji.
(30) W przypadku gdy zainteresowane przedsiębiorstwa dokonują zmian w zgłoszonej koncentracji, w szczególności poprzez proponowanie zobowiązań zapewniających zgodność koncentracji ze wspólnym rynkiem, Komisja powinna mieć możliwość uznania, iż koncentracja, w zmienionej formie, jest zgodna ze wspólnym rynkiem. Takie zobowiązania powinny być proporcjonalne do problemu konkurencji i całkowicie go eliminować. Właściwe jest również zaakceptowanie zobowiązań przed rozpoczęciem postępowania, gdy problem konkurencji jest wyraźnie identyfikowalny i można mu zaradzić w prosty sposób. Należy wyraźnie przewidzieć, iż Komisja może załączyć do swojej decyzji warunki i obowiązki mające na celu zapewnienie, że zainteresowane przedsiębiorstwa skutecznie i na czas spełniają swoje zobowiązania, tak by zapewnić koncentracji zgodność ze wspólnym rynkiem. Procedura powinna zapewnić przejrzystość i możliwość skutecznych konsultacji z Państwami Członkowskimi, jak również z zainteresowanymi stronami trzecimi.
(31) Komisja powinna dysponować stosownymi instrumentami, aby zapewnić wykonanie zobowiązań i mieć możliwość zareagowania w sytuacji, gdy nie są one spełniane. W przypadku gdy nie jest spełniony warunek załączony do decyzji uznającej zgodność koncentracji ze wspólnym rynkiem sytuacja wykazująca zgodność koncentracji ze wspólnym rynkiem nie ma miejsca, a koncentracja dokonana w takiej formie nie zostaje zatem zatwierdzona przez Komisję. W konsekwencji, jeśli koncentracja została już dokonana, powinna być traktowana w ten sam sposób jak niezgłoszona koncentracja dokonana bez zatwierdzenia. Ponadto, w przypadku gdy Komisja, przy braku warunku, stwierdziła już, iż koncentracja byłaby niezgodna ze wspólnym rynkiem, powinna być uprawniona do bezpośredniego nakazania rozwiązania koncentracji, tak by przywrócić stan sprzed dokonania koncentracji. W przypadku gdy obowiązek załączony do decyzji uznającej zgodność koncentracji ze wspólnym rynkiem nie jest spełniony, Komisja powinna mieć możliwość odwołania swojej decyzji. Ponadto, w przypadku niespełnienia warunków i obowiązków, Komisja powinna mieć możliwość nakładania stosownych kar pieniężnych.
(32) Koncentracje, które ze względu na ograniczony udział w rynku zainteresowanych przedsiębiorstw nie przeszkadzają w skutecznej konkurencji, mogą zostać uznane za zgodne ze wspólnym rynkiem. Bez uszczerbku dla art. 85 i 86 Traktatu sytuacja taka zachodzi w szczególności, gdy udział w rynku zainteresowanych przedsiębiorstw nie przekracza 25 % ani na wspólnym rynku, ani na znacznej jego części.
(33) Zadaniem Komisji powinno być podjęcie wszelkich decyzji koniecznych do stwierdzenia, czy koncentracje o wymiarze wspólnotowym są zgodne czy nie ze wspólnym rynkiem, jak również decyzji zmierzających do przywrócenia sytuacji sprzed dokonania koncentracji, która została uznana za niezgodną ze wspólnym rynkiem.
(34) W celu zapewnienia skutecznej kontroli przedsiębiorstwa powinny być zobowiązane do wcześniejszego zgłoszenia koncentracji o wymiarze wspólnotowym po zawarciu umowy, ogłoszeniu publicznej oferty przejęcia lub po nabyciu kontrolnego pakietu akcji. Powinna również istnieć możliwość zgłaszania, w przypadku gdy zainteresowane przedsiębiorstwa zapewnią Komisję o swoim zamiarze zawarcia umowy na zaproponowaną koncentrację oraz wykażą przed Komisją, iż ich plan zaproponowanej koncentracji jest wystarczająco konkretny, na przykład na podstawie zasadniczej umowy, protokołu ustaleń lub listu intencyjnego podpisanego przez wszystkie zainteresowane przedsiębiorstwa, lub w przypadku publicznej oferty przejęcia, miejsca, w którym publicznie ogłoszono zamiar wprowadzenia takiej oferty, pod warunkiem że wynikiem zamierzonej umowy lub oferty będzie koncentracja o wymiarze wspólnotowym. Dokonanie koncentracji powinno być zawieszone do czasu podjęcia przez Komisję ostatecznej decyzji. Jednakże w odpowiednim przypadku powinna istnieć możliwość odstępstwa od takiego zawieszenia na wniosek zainteresowanych przedsiębiorstw. Przy podejmowaniu decyzji o udzieleniu odstępstwa Komisja powinna uwzględniać wszystkie stosowne czynniki, takie jak rodzaj i ciężar szkody dla zainteresowanych przedsiębiorstw lub stron trzecich, oraz zagrożenie dla konkurencji spowodowane koncentracją. W interesie pewności prawnej ważność transakcji musi być chroniona w możliwie największym stopniu.
(35) Należy ustanowić termin, w którym Komisja musi wszcząć postępowanie w odniesieniu do zgłoszonej koncentracji, oraz termin, w którym musi wydać ostateczną decyzję w sprawie zgodności lub niezgodności zgłaszanej koncentracji ze wspólnym rynkiem. Terminy te powinny być przedłużane w przypadku, gdy zainteresowane przedsiębiorstwa oferują zobowiązania zapewniające zgodność koncentracji ze wspólnym rynkiem, w celu zapewnienia wystarczającego czasu na dokonanie analiz i badań rynkowych takich ofert zobowiązań oraz na konsultacje Państw Członkowskich, jak również zainteresowanych stron trzecich. Dopuszcza się również ograniczone przedłużenie terminu, w którym Komisja musi podjąć ostateczną decyzję, w celu zapewnienia odpowiedniego czasu niezbędnego na zbadanie danego przypadku i weryfikację faktów oraz argumentów przedłożonych Komisji.
(36) Wspólnota szanuje prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej(5). Odpowiednio niniejsze rozporządzenie powinno być interpretowane i stosowane z uwzględnieniem tych praw i zasad.
(37) Zainteresowane przedsiębiorstwa muszą mieć przyznane prawo do bycia wysłuchanymi przez Komisję po wszczęciu postępowania; członkowie władz zarządzających i nadzorczych oraz uznani przedstawiciele pracowników zainteresowanych przedsiębiorstw, jak również zainteresowane strony trzecie, muszą również mieć możliwość bycia wysłuchanymi.
(38) Do celów właściwej oceny koncentracji Komisja powinna mieć prawo do żądania wszelkich niezbędnych informacji i przeprowadzenia koniecznych inspekcji w obrębie Wspólnoty. W tym celu, mając na uwadze skuteczną ochronę konkurencji, zakres kompetencji Komisji do przeprowadzania dochodzenia musi zostać rozszerzony. Komisja powinna, w szczególności, być uprawniona do przesłuchania wszelkich osób, które mogą być w posiadaniu użytecznych informacji, i zaprotokołowania ich zeznań.
(39) Przeprowadzając inspekcję, urzędnicy upoważnieni przez Komisję powinni mieć prawo do żądania wszelkich stosownych informacji odnośnie do przedmiotu i celu inspekcji; powinni oni mieć również prawo do nakładania plomb podczas przeprowadzania inspekcji, szczególnie w sytuacji, gdy istnieją realne podstawy, aby podejrzewać, iż koncentracja została dokonana bez zgłoszenia; iż zostały przekazane Komisji informacje nieprawidłowe, niekompletne lub wprowadzające w błąd oraz iż zainteresowane przedsiębiorstwa lub osoby nie spełniły warunku lub obowiązku nałożonego decyzją Komisji. W każdym takim przypadku plomby powinny zostać użyte jedynie w wyjątkowych okolicznościach, na okres konieczny wyłącznie do przeprowadzenia kontroli, zwykle nie dłużej niż na 48 godzin.
(40) Bez uszczerbku dla orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości właściwe jest również ustalenie zakresu kontroli, jaką mogą przeprowadzać krajowe władze sądownicze, gdy upoważniają, zgodnie z prawem krajowym oraz jako środek zapobiegawczy, do udzielenia wsparcia przez organy wykonawcze w celu przezwyciężenia możliwego sprzeciwu ze strony przedsiębiorstwa wobec inspekcji nakazanej decyzją Komisji, łącznie z nakładaniem plomb. Z orzecznictwa wynika, że krajowe władze sądownicze mogą w szczególności skierować do Komisji prośbę o informacje niezbędne do przeprowadzenia kontroli, a w przypadku ich braku mogłyby odmówić udzielenia upoważnienia. Orzecznictwo potwierdza również uprawnienia sądów krajowych do kontroli stosowania zasad krajowych rządzących wykonaniem środków przymusu. Właściwe władze Państw Członkowskich powinny aktywnie współpracować przy wykonywaniu uprawnień Komisji do przeprowadzania dochodzeń.
(41) Realizując postanowienia decyzji Komisji, przedsiębiorstwa i osoby zainteresowane nie mogą być zmuszane do przyznania, że dopuściły się naruszenia, ale są zobowiązane, w każdym przypadku, do udzielenia odpowiedzi na pytania o stan faktyczny i dostarczenie dokumentów, nawet jeżeli informacje te mogą zostać użyte do ustalenia przeciwko nim samym lub przeciwko innym, że naruszenie takie miało miejsce.
(42) Dla przejrzystości wszystkie decyzje Komisji, które nie mają jedynie charakteru proceduralnego, powinny być podane do publicznej wiadomości. W trakcie zapewniania ochrony prawa zainteresowanych przedsiębiorstw do obrony, w szczególności prawa dostępu do akt, rzeczą niezbędną jest ochrona tajemnicy handlowej. Poufność informacji wymienianych w sieci, a także z właściwymi władzami państw trzecich powinna być podobnie chroniona.
(43) Zgodność z niniejszym rozporządzeniem powinna być egzekwowana, w odpowiednim przypadku, za pomocą grzywien i okresowych kar pieniężnych. Trybunałowi Sprawiedliwości powinno zostać przyznane prawo nieograniczonego orzekania w tym zakresie, zgodnie z art. 229 Traktatu.
(44) Warunki, na jakich dokonywane są koncentracje w krajach trzecich z udziałem przedsiębiorstw mających swoją siedzibę lub prowadzących podstawową działalność na terenie Wspólnoty, powinny być przestrzegane oraz powinny zostać ustanowione przepisy umożliwiające Radzie nadanie Komisji stosownego mandatu do prowadzenia negocjacji zmierzających do zapewnienia traktowania niedyskryminacyjnego takich przedsiębiorstw.
(45) Niniejsze rozporządzenie w żaden sposób nie umniejsza zbiorowych praw pracowników uznanych w zainteresowanych przedsiębiorstwach, szczególnie w stosunku do wszelkich obowiązków informowania lub konsultowania się z ich uznanymi przedstawicielami zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym i krajowym.
(46) Komisja powinna mieć możliwość ustanawiania szczegółowych zasad odnośnie do wykonywania niniejszego rozporządzenia zgodnie z procedurami wykonywania kompetencji wykonawczych przyznanych Komisji. Podczas przyjmowania takich przepisów wykonawczych Komisja powinna mieć wsparcie ze strony Komitetu Doradczego składającego się z przedstawicieli Państw Członkowskich, jak ustanowiono w art. 23,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
