RADA UNII EUROPEJSKIEJ,uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 299 ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego,
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) W październiku i listopadzie 2000 r. władze hiszpańskie poprosiły o utrzymanie w okresie kolejnych 10 lat środków w ramach Wspólnej Taryfy Celnej (WTC) dla Wysp Kanaryjskich, pierwotnie wprowadzonych rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1911/91 z dnia 26 czerwca 1991 w sprawie stosowania przepisów prawa wspólnotowego w odniesieniu do Wysp Kanaryjskich (3), które wygasło dnia 31 grudnia 2001 r., oraz przedłożyły określoną dokumentację uzasadniającą ich żądanie. Czas na ocenę dokumentacji był jednak niewystarczający dla sformułowania ostatecznego wniosku o tym, czy utrzymanie środków na okres, o który wnioskowano, było nadal uzasadnione.
(2) Stosowanie środków taryfowych zostało w związku z tym przedłużone o jeden rok rozporządzeniem Rady (WE) nr 1105/2001 z dnia 30 maja 2001 r. zmieniającym rozporządzenie (EWG) nr 1911/91(4) i (WE) nr 1106/2001 z dnia 30 maja 2001 r. przedłużające okres stosowania rozporządzenia (EWG) nr 3621/92 czasowo zawieszającego autonomiczne cła Wspólnej Taryfy Celnej na przywóz niektórych produktów rybołówstwa na Wyspy Kanaryjskie oraz rozporządzenia (WE) nr 527/96 czasowo zawieszającego autonomiczne cła Wspólnej Taryfy Celnej i stopniowo wprowadzającego cła Wspólnej Taryfy Celnej na przywóz niektórych produktów przemysłowych na Wyspy Kanaryjskie (5).
(3) Od wprowadzenia szczególnych środków dla Wysp Kanaryjskich w 1991 r., sytuacja gospodarcza w regionie uległa znaczącej poprawie. Średni dochód pracowników osiągnął poziom odpowiadający średniej w Hiszpanii. Bezrobocie spadło do poziomu średniej w Hiszpanii (około 12 %), a różnica w standardzie życia ludności wysp i Hiszpanii prawie się wyrównała. Rozwój ten był głównie spowodowany olbrzymim wzrostem w sektorze turystycznym i związanym z nim handlu oraz poprawą w sektorze rolnym.
(4) Jednocześnie odnotowano, iż rozwój sektora wytwórczego był jednak o wiele wolniejszy niż rozwój pozostałych dwóch sektorów i że przemysł ten jest zagrożony całkowitą marginalizacją. Udział tego sektora w produkcie krajowym brutto (PKB) Wysp Kanaryjskich spadł w ciągu ostatnich dwóch lat do poziomu poniżej 6 % lokalnego PKB. Powody tego spadku zostaną wyjaśnione poniżej. Dalsza dekoniunktura w tej dziedzinie gospodarki stwarza ryzyko, że biorąc pod uwagę częste zmiany w międzynarodowej turystyce, od której wyspy są coraz bardziej uzależnione, ogólna sytuacja gospodarcza stanie się bardziej niestabilna.
(5) Do chwili obecnej sektor przemysłu na Wyspach Kanaryjskich produkuje głównie na potrzeby lokalnego rynku wysp i ma, pomimo bliskości kontynentu afrykańskiego, olbrzymie trudności w znalezieniu nabywców na swoje produkty spoza wysp. Ta trudna sytuacja jest spowodowana głównie brakiem środków transportu i wysokimi kosztami transportu przy zakupie i dystrybucji towarów. Ma to negatywny wpływ na koszty produkcji wyrobów gotowych, co może doprowadzić do wzrostu tych kosztów do 12 %, w zależności od rodzaju produktu, w porównaniu z kosztami produkcji w podobnych spółkach na Półwyspie Iberyjskim. Co więcej, wzrost cen energii i jego wpływ na koszty transportu na świecie w ciągu ostatnich dwóch lat z pewnością przyczyniły się do dalszego spadku konkurencyjności sektora przemysłu na wyspach. Ponadto, korzyści wynikające z zawieszenia taryf autonomicznych, wprowadzanych od 1991 r. w celu wspierania rozwoju tego sektora, były jednocześnie stale ograniczane. Konsekwencją tego był znaczący spadek konkurencyjności lokalnego przemysłu w stosunku do jego konkurentów w Hiszpanii i pozostałych częściach Wspólnoty.
(6) Obydwa aspekty przyczyniły się do zastoju w rozwoju przemysłu, prowadzącego do wyłączenia tego sektora z ogólnego rozwoju gospodarczego Wysp Kanaryjskich.
(7) Biorąc pod uwagę społeczny i gospodarczy rozwój Wysp Kanaryjskich od 1991 r., zniesienie do końca 2001 r. obowiązujących autonomicznych środków taryfowych nie jest właściwe. Zniesienie tych środków spowodowałoby bezpośredni skutek inflacyjny na rynku Wysp Kanaryjskich i w mniejszym lub większym stopniu zagrażałoby istnieniu już i tak bardzo niewielkiej bazy przemysłowej wysp. Jednakże niezbędne jest dokonanie zmian środków taryfowych, które uwzględniałyby zmiany w sytuacji społecznej i gospodarczej ludzi zamieszkujących wyspy, niskiej konkurencyjności lokalnego przemysłu oraz zmiany stawek celnych Wspólnej Taryfy Celnej, w związku z wynikami Rundy Urugwajskiej.
(8) W związku z tym należy dokonać rozróżnienia w podejściu do produktów przemysłowych dla końcowego konsumenta, dóbr inwestycyjnych i surowców, części oraz składników do przetworzenia przemysłowego i konserwacji. Produkty objęte na dzień 1 stycznia 2002 r. stawkami celnymi WTC niższymi niż 2 % należy wyłączyć z zawieszenia z uwagi na to, że oddziaływanie gospodarcze wynikające z zawieszenia jest uznawane za nieznaczące. Ponadto produkty, których dotyczy projekt decyzji Rady w sprawie uzgodnień dotyczących podatku AIEM, stosowanego na Wyspach Kanaryjskich, należy również wyłączyć z zawieszenia cła, ponieważ byłoby to sprzeczne z zasadą jednolitego rynku o zastąpieniu wspólnotowych opłat celnych podatkami lokalnymi.
(9) Przywóz produktów dla końcowego konsumenta w latach 2000 i 2001 był objęty uprzywilejowanym cłem w wysokości 4,5 %. Ponieważ, od 1991 r. sytuacja gospodarcza i społeczna ludzi zamieszkujących wyspy bardzo wyraźnie się poprawiła oraz uwzględniając, że we Wspólnocie występują inne regiony, których sytuacja gospodarcza jest wyraźnie gorsza i które nie korzystają z podobnych przywilejów, właściwe jest zniesienie zawieszania ceł na produkty dla końcowego konsumenta.
(10) Jednakże w celu uniknięcia skutków inflacyjnych na rynku Wysp Kanaryjskich, zawieszenia i kontyngenty taryfowe należy uchylić stopniowo w okresie pięciu lat.
(11) W celu uniknięcia zakłóceń w handlu produktami dla końcowego konsumenta, zawieszenia należy stosować wyłącznie wobec produktów, które w momencie przedłożenia hiszpańskim władzom celnym działającym na Wyspach Kanaryjskich zgłoszenia celnego, pozwalającego na wprowadzenie do swobodnego obrotu, są wyładowane ze statku lub samolotu i które są wyprowadzane z obszaru celnego po wprowadzeniu do swobodnego obrotu. Należy również wprowadzić szczególne przepisy dotyczące przywozu samochodów silnikowych.
(12) Jak wykazano powyżej, sektor przemysłu stoi dziś w obliczu całkowitego zmarginalizowania i jest bardziej niż kiedykolwiek daleki od możliwości osiągnięcia korzyści skali poprzez sprzedaż swoich produktów klientom spoza wysp. W celu umożliwienia temu sektorowi odzyskania i poprawy konkurencyjności, niezbędne jest wyznaczenie zakresu środków, które dają inwestorom długoterminową perspektywę, a podmiotom gospodarczym umożliwiają osiągnięcie poziomu działalności przemysłowej i handlowej, który zachęca spółki zajmujące się transportem towarów do świadczenia lepszych usług za rozsądne ceny.
(13) Dlatego właściwe jest całkowite zawieszenie stawek celnych WTC, na okres 10 lat, począwszy od dnia 1 stycznia 2002 r., na dobra inwestycyjne i surowce, części i składniki do przetworzenia przemysłowego i konserwacji, użytkowane przez spółki na Wyspach Kanaryjskich.
(14) Zawieszenia powinny być uzależnione od ostatecznego przeznaczenia produktów, zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem celnym.
(15) Wyjątkowe położenie geograficzne Wysp Kanaryjskich w odniesieniu do źródeł zaopatrzenia w niektóre produkty rybołówstwa, które są niezbędne dla krajowej konsumpcji, oznacza dla tego sektora dodatkowe koszty. Ta naturalna przeszkoda może zostać usunięta między innymi przez czasowe zawieszenie ceł przywozowych na dane produkty z państw trzecich w ramach wspólnotowych kontyngentów taryfowych o odpowiednich wielkościach.
(16) Właściwe władze hiszpańskie przedstawiły sprawozdanie na temat funkcjonowaniaustaleń zawieszania taryf w ramach rozporządzenia Rady (EWG) nr 3621/92, a Komisja zbadała wpływ przyjętych środków na przywóz niektórych produktów rybołówstwa na Wyspy Kanaryjskie.
(17) Komisja uznaje, że uzasadnione są dwa kontyngenty taryfowe na niektóre produkty rybołówstwa, ponieważ kontyngenty te mogłyby pokryć zapotrzebowanie rynku krajowego Wysp Kanaryjskich zapewniając jednocześnie, że przepływ przywożonych produktów do Wspólnoty o zmniejszonym cle pozostanie przewidywalny i jasno określony.
(18) W celu uniknięcia bezpośredniego oddziaływania na funkcjonowanie rynku wewnętrznego, należy podjąć środki w celu zapewnienia, aby produkty rybołówstwa, dla których występuje się z wnioskiem o zawieszenie cła, były przeznaczone jedynie na rynek krajowy Wysp Kanaryjskich.
(19) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (6) skodyfikowało zasady zarządzania kontyngentami taryfowymi przeznaczonymi do stosowania zgodnie z porządkiem chronologicznym dat zgłoszeń celnych.
(20) Należy podjąć środki pozwalające regularne informowanie Komisji o danym przywozie oraz wprowadzić wymóg upoważnienia Komisji, po uzyskaniu opinii Komitetu Kodeksu Celnego, do przyjęcia, jeśli jest to konieczne, tymczasowych środków przeznaczonych do zapobiegania jakiemukolwiek spekulacyjnemu przepływowi lub zakłóceniu w handlu, do czasu przyjęcia ostatecznego rozwiązania przez instytucje wspólnotowe.
(21) Zmiany w Nomenklaturze Scalonej normalnie nie wywołują żadnych istotnych zmian w charakterze środków. W celu uproszczenia, należy wprowadzić wymóg upoważnienia Komisji, zgodnie z opinią Komitetu Kodeksu Celnego, do dokonywania niezbędnych zmian i technicznych dostosowań w załącznikach do niniejszego rozporządzenia, łącznie z publikacją ujednoliconej wersji.
(22) W celu zapewnienia ciągłości środków określonych w rozporządzeniu (EWG) nr 1911/91 niezbędne jest stosowanie od dnia 1 stycznia 2002 r. środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.Sporządzono w Brukseli, dnia 25 marca 2002 r.
|
W imieniu Rady |
|
A. M. BIRULÉS Y BERTRÁN |
|
Przewodniczący |
_______
(1) Dz.U. C 75 E z 26.03.2002, str. 343.
(2) Opinia wydana dnia 5 lutego 2002 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(3) Dz.U. L 171 z 29.06.1991, str. 1.
(4) Dz.U. L 151 z 7.06.2001, str. 1.
(5) Dz.U. L 151 z 7.06.2001, str. 3.
(6) Dz.U. L 253 z 11.10.1993, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 993/2001 (Dz.U. L 141 z 28.05.2001, str. 1).
(7) Dz.U. L 302 z 19.10.1992, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2700/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 311 z 12.12.2000, str. 17).