Dyrektywa 93/16/EWG mająca na celu ułatwienie swobodnego przepływu lekarzy i wzajemnego uznawania ich dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji

DYREKTYWA RADY 93/16/EWG

z dnia 5 kwietnia 1993 r.

mająca na celu ułatwienie swobodnego przepływu lekarzy i wzajemnego uznawania ich dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 49, art. 57 ust. 1 i 2, zdanie pierwsze i trzecie, oraz art. 66,

uwzględniając wniosek Komisji,

we współpracy z Parlamentem Europejskim ⁽¹⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ⁽²⁾,

a także mając na uwadze, co następuje:

dyrektywa Rady 75/362/EWG z dnia 16 czerwca 1975 r. dotycząca wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw oraz innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w dziedzinie medycyny, obejmująca środki ułatwiające skuteczne wykonywanie prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług ⁽³⁾, oraz dyrektywa 75/363/EWG z dnia 16 czerwca 1975 r. dotycząca koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w zakresie działalności lekarzy ⁽⁴⁾, były wielokrotnie i w znaczącym stopniu zmieniane; dla jasności i ze względów praktycznych wyżej wymienione dyrektywy należy ujednolicić; ponadto pożądane jest, by, zbierając te dyrektywy w tekście jednolitym, włączyć do niego dyrektywę Rady 86/457/EWG z dnia 15 września 1986 r., dotyczącą specjalnego szkolenia w zakresie ogólnej praktyki medycznej ⁽⁵⁾;

zgodnie z Traktatem od zakończenia okresu przejściowego zabronione jest stosowanie jakichkolwiek praktyk dyskryminacyjnych ze względu na przynależność państwową w odniesieniu do przedsiębiorczości i świadczenia usług; zakaz takich praktyk ze względu na przynależność państwową dotyczący w szczególności udzielania wszelkich zezwoleń wymaganych dla wykonywania zawodu lekarza, jak również rejestracji lub członkostwa w organizacjach lub instytucjach zawodowych;

niemniej jednak wydaje się pożądane wprowadzenie określonych przepisów dla ułatwienia skutecznego wykonywania prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług, dotyczących działalności lekarzy;

na mocy Traktatu Państwa Członkowskie nie powinny w żadnej formie udzielać pomocy, która mogłaby utrudniać warunki przedsiębiorczości;

artykuł 57 ust. 1 Traktatu przewiduje, że zostaną wydane dyrektywy w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji; celem niniejszej dyrektywy jest uznawanie dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w dziedzinie medycyny w celu umożliwienia podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie medycyny, oraz uznawanie dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji specjalistów;

w odniesieniu do szkolenia specjalistów pożądane jest wzajemne uznawanie kwalifikacji nabytych w wyniku szkolenia, w przypadku gdy tego rodzaju kwalifikacje, choć nie są warunkiem podjęcia działalności w charakterze specjalisty, uprawniają do posługiwania się tytułem specjalisty;

zmiany w ustawodawstwie Państw Członkowskich pociągnęły za sobą pewne poprawki o charakterze technicznym, niezbędne do tego, żeby uwzględnić w szczególności zmiany w nazwach dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w tych zawodach lub w określeniach niektórych specjalności medycznych, a także powstanie pewnych nowych specjalności medycznych lub zaniechanie praktykowania pewnych dawnych specjalności w niektórych Państwach Członkowskich;

pożądane jest ustanowienie środków dotyczących praw nabytych w odniesieniu do wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w dziedzinie medycyny wydanych przez Państwo Członkowskie oraz zatwierdzania szkolenia, które rozpoczęło się przed wdrożeniem niniejszej dyrektywy;

w odniesieniu do posiadania świadectwa wykształcenia dyrektywa w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów nie zakłada równoważności szkolenia objętego takimi dyplomami, posługiwanie się takimi kwalifikacjami powinno być dozwolone jedynie w języku Państwa Członkowskiego, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec;

w celu ułatwienia stosowania niniejszej dyrektywy przez władze krajowe Państwa Członkowskie mogą postanowić, że oprócz świadectw szkolenia, osoba, która spełnia wymagane przez dyrektywę warunki szkolenia, zobowiązana jest przedstawić świadectwo, w którym właściwe władze kraju pochodzenia danej osoby lub państwa, z którego przybywa, potwierdzą, że świadectwa takie są równoważne ze świadectwami objętymi zakresem niniejszej dyrektywy;

niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich zakazujących spółkom prowadzenia praktyki medycznej lub nakładających na nie pewne warunki prowadzenia takiej praktyki;

w przypadku świadczenia usług wymóg rejestracji lub członkostwa w organizacjach lub instytucjach zawodowych ze względu na to, że jest związany z ustalonym i stałym charakterem działalności prowadzonej w kraju przyjmującym, stanowiłby bez wątpienia przeszkodę dla osoby zamierzającej świadczyć usługi z powodu tymczasowego charakteru jej działalności; a zatem wymóg ten należy znieść; jednakże w tym przypadku należy zagwarantować nadzór nad dyscypliną zawodową, leżący w zakresie odpowiedzialności takich organizacji lub instytucji zawodowych; w tym celu należy zagwarantować, z zastrzeżeniem zastosowania art. 62 Traktatu, możliwość nałożenia na beneficjentów obowiązku notyfikacji świadczenia usług do właściwych władz przyjmującego Państwa Członkowskiego;

w odniesieniu do wymagań dotyczących nieskazitelnego charakteru i nieposzlakowanej opinii należy dokonać rozróżnienia pomiędzy wymaganiami, jakie należy spełnić, rozpoczynając wykonywanie zawodu, a wymaganiami; niezbędnymi przy jego wykonywaniu

w celu wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji dotyczących szkolenia specjalistycznego w dziedzinie medycyny oraz w celu stworzenia wszystkim osobom wykonującym dany zawód i będącym obywatelami Państw Członkowskich jednakowych możliwości w ramach Wspólnoty wydaje się niezbędne skoordynowanie wymagań dotyczących szkolenia specjalistycznego w dziedzinie medycyny; w tym celu należy ustanowić pewne minimalne kryteria dotyczące prawa podejmowania szkolenia specjalistycznego, minimalnego okresu trwania takiego szkolenia, miejsca, gdzie się odbywa, a także nadzoru, jakiemu to szkolenie powinno być poddane; niniejsze kryteria dotyczą wyłącznie specjalności występujących we wszystkich Państwach Członkowskich lub w co najmniej dwóch Państwach Członkowskich;

koordynacja działań będąca przedmiotem niniejszej dyrektywy nie wyklucza dalszej koordynacji;

obecnie uznaje się powszechnie potrzebę specjalnego szkolenia lekarzy ogólnych, które umożliwiłoby im lepsze wykonywanie tej funkcji; niniejsza funkcja, która w znacznym stopniu uzależniona jest od znajomości środowiska pacjentów, oprócz odpowiedniego leczenia polega na poradnictwie w sprawie zapobiegania chorobom i ogólnej ochrony zdrowia pacjentów;

potrzeba specjalnego szkolenia w zakresie ogólnej praktyki medycznej wyniknęła głównie z postępu nauk medycznych, którego rezultatem jest pogłębienie się różnicy między badaniami naukowymi w medycynie i nauczaniem z jednej strony, a ogólną praktyką medyczną z drugiej, także najważniejszych aspektów ogólnej praktyki medycznej nie można już nauczać w zadowalający sposób w ramach obecnego systemu podstawowego szkolenia medycznego w Państwach Członkowskich;

niezależnie od korzyści dla samych pacjentów, uznaje się, że lepsze szkolenie w dziedzinie specyficznej funkcji lekarza ogólnego przyczyni się do usprawnienia opieki zdrowotnej, szczególnie przez rozwój bardziej selektywnego podejścia do korzystania z porad specjalistów, laboratoriów oraz innych specjalistycznych ośrodków i urządzeń;

lepsze szkolenie w zakresie ogólnej praktyki medycznej podniesie prestiż lekarza medycyny ogólnej;

chociaż niniejsza sytuacja wydaje się mieć charakter nieodwracalny, jej rozwój w poszczególnych Państwach Członkowskich przebiega w zróżnicowanym tempie; pożądane jest zapewnienie, aby w kolejnych etapach zbiegały się różne trendy, jednak bez przyspieszania tego procesu, przez wzgląd na właściwe szkolenie każdego lekarza ogólnego, spełniające szczególne wymagania ogólnej praktyki medycznej;

w celu zapewnienia stopniowego wprowadzania tej reformy niezbędne jest, na etapie początkowym, wprowadzenie w każdym Państwie Członkowskim specjalnego szkolenia w zakresie ogólnej praktyki medycznej, które spełnia minimalne wymagania ilościowe i jakościowe oraz uzupełnia minimalne podstawowe szkolenie, jakie zgodnie z niniejszą dyrektywą lekarz musi otrzymać; nie ma znaczenia, czy szkolenie w zakresie ogólnej praktyki medycznej otrzymuje się w ramach lub niezależnie od podstawowego szkolenia medycznego, jak to jest określone w poszczególnych krajach; na drugim etapie należy wprowadzić przepisy uzależniające prowadzenie ogólnej praktyki medycznej w ramach systemu zabezpieczenia społecznego od ukończenia specjalnego szkolenia w zakresie ogólnej praktyki medycznej; następnie należy przedłożyć dalsze propozycje w sprawie ukończenia reformy;

niniejsza dyrektywa nie wpływa na prawo Państw Członkowskich do organizowania własnego systemu zabezpieczenia społecznego i określenia działalności, jaka ma być w ramach takiego systemu prowadzona;

na mocy niniejszej dyrektywy koordynacja minimalnych zasad regulujących wydawanie dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji, potwierdzających ukończenie specjalnego szkolenia w zakresie ogólnej praktyki medycznej, umożliwi wzajemne uznawanie przez Państwa Członkowskie dyplomów, świadectw lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji;

na mocy niniejszej dyrektywy, przyjmujące Państwo Członkowskie nie jest uprawnione do wymagania od lekarzy, posiadających dyplomy uzyskane w innym Państwie Członkowskim i uznawane na podstawie niniejszej dyrektywy, ukończenia dodatkowego szkolenia w celu prowadzenia praktyki w ramach systemu zabezpieczenia społecznego, nawet jeżeli ukończenia takiego szkolenia wymaga się od osób posiadających dyplomy w dziedzinie medycyny uzyskane na terytorium tego państwa; przepisy niniejszej dyrektywy w zakresie prowadzenia ogólnej praktyki medycznej w ramach systemów zabezpieczeń społecznych będą obowiązywać do dnia 1 stycznia 1995 r. włącznie, a poczynając od tego dnia niniejsza dyrektywa nałoży na wszystkie Państwa Członkowskie obowiązek uzależnienia prowadzenia praktyki medycznej w ramach systemu zabezpieczeń społecznych od przejścia specjalnego szkolenia w zakresie ogólnej praktyki medycznej; na mocy niniejszej dyrektywy lekarze, którzy podjęli praktykę przed wyżej wymienionym terminem, muszą mieć prawa nabyte do prowadzenia ogólnej praktyki medycznej w ramach systemu ubezpieczeń społecznych kraju przyjmującego, nawet jeżeli nie odbyli specjalnego szkolenia w zakresie ogólnej praktyki medycznej;

koordynacja określona niniejszą dyrektywą dotyczy kształcenia zawodowego lekarzy podczas jeśli chodzi o kształcenie, większość Państw Członkowskich obecnie nie stosuje rozróżnienia między lekarzami zatrudnionymi w charakterze pracowników najemnych i lekarzami prowadzącymi działalność gospodarczą na własny rachunek; zasady dotyczące nieskazitelnego charakteru lub nieposzlakowanej opinii, dyscypliny zawodowej lub posługiwania się tytułem zawodowym są lub mogą być stosowane, zależnie od Państwa Członkowskiego, zarówno do osób zatrudnionych jako pracownicy najemni, jak i prowadzących działalność gospodarczą na własny rachunek; działalność lekarzy we wszystkich Państwach Członkowskich uzależniona jest od posiadania dyplomu, świadectwa lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w dziedzinie medycyny; działalność taka prowadzona jest zarówno przez osoby pracujące jako pracownicy najemni, jak i prowadzące działalność gospodarczą na własny rachunek lub występujące w obydwu tych rolach w trakcie swojej kariery zawodowej; wydaje się niezbędne, w celu zachęcenia do możliwie swobodnego przemieszczania się osób wykonujących ten zawód w ramach Wspólnoty, objęcie niniejszą dyrektywą również lekarzy zatrudnionych jako pracownicy najemni;

niniejsza dyrektywa nie może zmieniać zobowiązań Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji dyrektyw, o których mowa w załączniku III część B,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

TYTUŁ  I

ZAKRES

Artykuł  1

Niniejszą dyrektywę stosuje się do działalności lekarzy zatrudnionych na podstawie umowy o pracę lub prowadzących działalność gospodarczą na własny rachunek, będących obywatelami Państw Członkowskich.

TYTUŁ  II

WZAJEMNE UZNAWANIE DYPLOMÓW, ŚWIADECTW I INNYCH DOKUMENTÓW POTWIERDZAJĄCYCH POSIADANIE KWALIFIKACJI W DZIEDZINIE MEDYCYNY

Rozdział  I

DYPLOMY, ŚWIADECTWA I INNE DOKUMENTY POTWIERDZAJĄCE POSIADANIE KWALIFIKACJI W DZIEDZINIE MEDYCYNY

Artykuł  2 ¹

Każde Państwo Członkowskie uznaje dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji, wydane obywatelom Państw Członkowskich przez inne Państwa Członkowskie zgodnie z art. 23 i wymienione w załączniku A, przez nadanie tym kwalifikacjom, w zakresie prawa do podejmowania i prowadzenia działalności lekarskiej, takiej samej mocy obowiązującej na swym terytorium, jak tym, które ono samo przyznaje.

Artykuł  3 ²

(uchylony)

Rozdział  II

Dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji w zakresie specjalności lekarskich ³  

Artykuł  4

Każde Państwo Członkowskie posiadające w tej dziedzinie przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne uzna dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji w zakresie specjalności lekarskich, przyznanych obywatelom Państw Członkowskich przez inne Państwa Członkowskie zgodnie z artykuł 24, 25, 26 i 29, które są wymienione w załącznikach B i C, przyznając takim kwalifikacjom to samo znaczenie na swoim terytorium jak dyplomom, świadectwom i innym dokumentom potwierdzającym posiadanie kwalifikacji, które samo przyznaje.

Artykuł  5 ⁵

Dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji określone w artykuł 4 to te, które zostały przyznane przez właściwe władze lub organy wymienione w załączniku B i które odpowiadają do celów związanych z odpowiednim szkoleniem specjalistycznym, kwalifikacjom wymienionym w załączniku C odnośnie do tych Państw Członkowskich, w których szkolenie takie istnieje.

Rozdział  III

(Tytuł rozdziału III uchylony) ⁶  

Artykuł  6

(uchylony)

Artykuł  7 ⁸

(uchylony)

Artykuł  8

1. Obywatele Państw Członkowskich, pragnący uzyskać jeden z dyplomów, świadectw lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji lekarza dentysty specjalisty, niewymienionych w art. 4 i 6 ⁹  lub wymienionych w art. 6 ¹⁰ , które nie są wydawane w Państwie Członkowskim, z którego cudzoziemiec przybywa, mogą być zobowiązani przez przyjmujące Państwo Członkowskie do wypełnienia warunków szkolenia ustalonych dla danej specjalizacji, odnoszących się do przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych tego państwa.

2. 11  Jednakże przyjmujące Państwo Członkowskie uwzględni, w całości lub części, okresy szkolenia, o których mowa w art. 1, potwierdzone posiadaniem dyplomu, świadectw lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji, przyznanym przez właściwe władze Państwa Członkowskiego, z którego dany cudzoziemiec pochodzi lub przybywa, pod warunkiem że takie okresy szkolenia odpowiadają okresom szkolenia wymaganym dla danej specjalności w Państwie Członkowskim przyjmującym.

Uwzględni także ich doświadczenie zawodowe, dodatkowe kształcenie i ustawiczne kształcenie w zakresie medycyny.

3. 12  Właściwe władze lub organy przyjmującego Państwa Członkowskiego, po zweryfikowaniu zakresu i czasu trwania kształcenia zainteresowanej osoby na podstawie przedstawionych dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji, odbytego dodatkowego kształcenia i ustawicznego kształcenia w zakresie medycyny poinformują ją o okresie dodatkowego wymaganego kształcenia i zakresie, jaki obejmuje.

4.   ¹³  Państwo Członkowskie podejmie decyzję w terminie czterech miesięcy od daty złożenia wniosku przez osobę składającą wniosek wraz z pełną uzupełniającą dokumentacją.

Rozdział  VI

OKOLICZNOŚCI ZASTANE

Artykuł  9

1. 14  Bez uszczerbku dla ust. 3, w przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji w dziedzinie medycyny nie spełniają minimalnych wymogów szkolenia określonych w art. 23, każde Państwo Członkowskie uzna za wystarczające dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji w dziedzinie medycyny wydane przez te Państwa Członkowskie, jeżeli poświadczają rozpoczęcie szkolenia przed:

– 1 stycznia 1986 r. w Hiszpanii i Portugalii,

– 1 stycznia 1981 r. w Grecji,

– 20 grudnia 1976 r. w innych Państwach Członkowskich,

– datą przystąpienia Austrii, Finlandi i Szwecji,

– data przystąpienia Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji,

– dniem przystąpienia Bułgarii i Rumunii,

z dołączonym do nich zaświadczeniem stwierdzającym, że osoby te prowadziły, rzeczywiście i w sposób zgodny z prawem, omawianą działalność przynajmniej przez trzy kolejne lata w okresie pięciu lat poprzedzających datę wydania zaświadczenia.

2. 15  Bez uszczerbku dla ust. 4, w przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa lub inne dowody potwierdzające posiadanie kwalifikacji w zakresie specjalizacji medycznych nie spełniają minimalnych wymogów szkolenia określonych w art. 24 i 27 ¹⁶ , każde Państwo Członkowskie uzna za wystarczające dyplomy, świadectwa lub inne dowody potwierdzające posiadanie kwalifikacji w zakresie specjalizacji medycznych wydane przez te Państwa Członkowskie, jeżeli poświadczają rozpoczęcie szkolenia przed:

– 1 stycznia 1986 r. w Hiszpanii i Portugalii,

– 1 stycznia 1981 r. w Grecji,

– 20 grudnia 1976 r. w pozostałych Państwach Członkowskich,

– datą przystąpienia Austrii, Finlandi i Szwecji.

– data przystąpienia Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji.

– dniem przystąpienia Bułgarii i Rumunii,

Przyjmujące Państwo Członkowskie może wymagać, aby do dyplomów, świadectw i innych dowodów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w zakresie specjalizacji medycznych dołączone było zaświadczenie wydane przez właściwe władze lub instytucje Państwa Członkowskiego, z którego dany cudzoziemiec pochodzi, potwierdzające, że posiadacz świadectwa w zakresie specjalizacji medycznych był zaangażowany we wspomnianą działalność przez okres dwa razy dłuższy niż okres stanowiący różnicę między okresem szkolenia specjalistycznego w Państwie Członkowskim, z którego pochodzi, lub w Państwie Członkowskim, z którego przybywa, i minimalnymi wymogami dotyczącymi okresu szkolenia określonymi w tytule III, jeżeli okresy te nie są równe minimalnym okresom szkolenia określonym w art. 26 i 27 ¹⁷ .

Jednak jeżeli w okresie poprzedzającym daty wymienione w akapicie pierwszym Państwo Członkowskie wymagało minimalnego okresu szkolenia krótszego niż ten, o którym mowa w art. 26 i 27 ¹⁸ , różnica wspomniana w akapicie drugim może zostać określona jedynie w odniesieniu do minimalnego okresu szkolenia określonego przez to państwo.

2a. 19  Państwa Członkowskie uznają dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji w zakresie specjalności lekarskich przyznane w Hiszpanii lekarzom, którzy odbyli przeszkolenia specjalistyczne przed dniem 1 stycznia 1995 r., które nie były zgodne z wymogami dotyczącymi specjalizacji ustanowionymi w artykuł 24-27 ²⁰ , jeśli dowody zostaną przedstawione łącznie z zaświadczeniem przyznanym przez właściwe władze w Hiszpanii poświadczającym fakt zdania przez zainteresowaną osobę testu sprawdzającego szczególne kwalifikacje zawodowe, organizowanego w związku ze specjalnymi środkami prawnymi przewidzianymi w królewskim dekrecie 1497/99 w celu weryfikacji, czy zainteresowana osoba posiada wiedzę i kwalifikacje porównywalne z posiadanymi przez lekarzy, którzy posiadają specjalizacje lekarskie określone w przypadku Hiszpanii w artykuł 5 ust. 3 oraz w artykuł 7 ust. 2 ²¹ .

3. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, posiadających dyplomy, świadectwa i inne dowody potwierdzające posiadanie kwalifikacji w dziedzinie medycyny, uznające wykształcenie nabyte na terytorium byłej Niemieckiej Republiki Demokratycznej, które to wykształcenie nie odpowiada całości minimalnych wymogów szkoleniowych ustanowionych w art. 23, Państwa Członkowskie inne niż Niemcy uznają takie dyplomy, świadectwa i inne dowody potwierdzające posiadanie kwalifikacji za wystarczające, jeżeli dokumenty te:

– uznają szkolenie rozpoczęte przed zjednoczeniem Niemiec,

– nadają prawo do wykonywania zawodu lekarza na całym terytorium Niemiec, na tych samych zasadach, jak dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji, które są wydawane przez właściwe władze niemieckie, określone w art. 3 ust. 1 i 2 lit. c) ²²  ,

– jest do nich dołączone zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze niemieckie, stwierdzające, że osoby te wykonywały w Niemczech, rzeczywiście i w sposób zgodny z prawem, omawiany zawód przynajmniej przez trzy kolejne lata w okresie pięciu lat poprzedzających datę wydania zaświadczenia.

4. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dowody potwierdzające posiadanie kwalifikacji lekarza specjalisty, uznające wykształcenie nabyte na terytorium byłej Niemieckiej Republiki Demokratycznej, które to wykształcenie nie odpowiada całości minimalnych wymogów wykształcenia ustanowionych w art. 24 i 27 ²³ , Państwa Członkowskie, inne niż Niemcy, uznają powyższe dyplomy, świadectwa i inne dowody potwierdzające posiadanie kwalifikacji za wystarczające, jeżeli dokumenty te:

– uznają szkolenie rozpoczęte przed 3 kwietnia 1992 r., oraz

– nadają prawo do wykonywania zawodu lekarza specjalisty na całym terytorium Niemiec, na takich samych zasadach jak dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji, które wydawane są przez odpowiednie władze niemieckie, określone w art. 5 i 7 ²⁴ .

Państwa Członkowskie mogą jednak wymagać, by do takich dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji dołączono zaświadczenie wydane przez właściwe władze lub instytucje niemieckie, stwierdzające, że dana osoba wykonywała zawód lekarza specjalisty okres dwa razy dłuższy niż okres stanowiący różnicę między okresem szkolenia specjalistycznego odbytego na terytorium Niemiec i minimalną długością szkolenia określoną w tytule III, jeżeli nie spełniają one minimalnych wymogów dotyczących długości szkolenia określonych w art. 26 i 27 ²⁵ .

5. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji w zakresie medycyny lub specjalizacji medycznych nie odpowiadają kwalifikacjom lub opisowi specjalizacji określonych w art. 3 ²⁶ , 5 lub 7 ²⁷  , każde Państwo Członkowskie uzna za wystarczające dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji wydanych przez te Państwa Członkowskie, wraz z zaświadczeniem wydanym przez właściwe władze lub instytucje. Zaświadczenie potwierdza, że dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji w zakresie medycyny lub specjalizacji medycznych zostały wydane po uzyskaniu wykształcenia zgodnie z przepisami tytułu III, o których mowa odpowiednio w art. 2, 4 lub 6 ²⁸  , i są uznawane przez Państwo Członkowskie, które je przyznało, za potwierdzenie kwalifikacji lub opisu specjalizacji określonych odpowiednio w art. 3 ²⁹  , 5 lub 7 ³⁰ .

6. Państwa Członkowskie, które uchyliły przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne dotyczące wydawania dyplomów, świadectw lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w zakresie neuropsychiatrii, radiologii, chirurgii klatki piersiowej, chirurgii naczyniowej, chirurgii gastroenterologicznej, hematologii, fizjoterapii lub medycyny tropikalnej, podejmując jednocześnie kroki mające na celu zapewnienie swoim obywatelom możliwości wykonywania wcześniej nabytych uprawnień, powinny również stosować te same procedury w stosunku do obywateli innych Państw Członkowskich, pod warunkiem iż posiadane przez nich dyplomy, świadectwa lub inne dowody potwierdzające kwalifikacje z dziedziny neuropsychiatrii, radiologii, chirurgii klatki piersiowej, chirurgii naczyniowej, chirurgii gastroenterologicznej, hematologii, fizjoterapii lub medycyny tropikalnej są zgodne z wymogami określonymi w ust. 2 niniejszego artykułu lub w art. 24, 25 i 27 ³¹  , o ile wspomniane powyżej dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji zostały wydane przed dniem, w którym przyjmujące Państwo Członkowskie zaprzestało wydawania takich dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w wyżej wymienionych specjalizacji.

7.  Daty uchylenia przez zainteresowane Państwa Członkowskie nie przyjęły przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych związanych z przyznawaniem dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji, o których mowa w ust. 6, umieszczone są w załączniku II.

Artykuł  9a ³²

1.  W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych były wydane, lub których kształcenie rozpoczęło się w byłej Czechosłowacji przed 1 stycznia 1993 r., każde Państwo Członkowskie uzna te dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych jako wystarczający dowód, jeżeli władze Republiki Czeskiej potwierdzą, że kwalifikacje te mają na ich terytorium taką samą moc prawną jak czeskie kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych, jeśli chodzi o dostęp do zawodów medycznych i prowadzenia praktyki medycznej. Do potwierdzenia tego musi być dołączone zaświadczenie wydane przez ten sam organ stwierdzające, że ci obywatele Państw Członkowskich prowadzili rzeczywiście i zgodnie z prawem przedmiotową działalność na terytorium Republiki Czeskiej przez co najmniej trzy kolejne lata w ciągu pięciu lat przed dniem wydania zaświadczenia.

2. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych były wydane, lub których kształcenie rozpoczęło się w byłym Związku Radzieckim przed 20 sierpnia 1991 r., każde Państwo Członkowskie uzna te dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych jako wystarczający dowód, jeżeli władze Estonii potwierdzą, że kwalifikacje te mają na ich terytorium taką samą moc prawną jak estońskie kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych, jeśli chodzi o dostęp do zawodów medycznych i prowadzenia praktyki medycznej. Do potwierdzenia tego musi być dołączone zaświadczenie wydane przez ten sam organ stwierdzające, że ci obywatele Państw Członkowskich prowadzili rzeczywiście i zgodnie z prawem przedmiotową działalność na terytorium Estonii przez co najmniej trzy kolejne lata w ciągu pięciu lat przed dniem wydania zaświadczenia.

3. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych były wydane, lub których kształcenie rozpoczęło się w byłym Związku Radzieckim przed 21 sierpnia 1991 r., każde Państwo Członkowskie uzna te dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych jako wystarczający dowód, jeżeli władze Łotwy potwierdzą, że kwalifikacje te mają na ich terytorium taką samą moc prawną jak łotewskie kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych jeśli chodzi o dostęp do zawodów medycznych i prowadzenia praktyki medycznej. Do potwierdzenia tego musi być dołączone zaświadczenie wydane przez ten sam organ stwierdzające, że ci obywatele Państw Członkowskich prowadzili rzeczywiście i zgodnie z prawem przedmiotową działalność na terytorium Łotwy przez co najmniej trzy kolejne lata w ciągu pięciu lat przed dniem wydania zaświadczenia.

4. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych były wydane, lub których kształcenie rozpoczęło się w byłym Związku Radzieckim przed 11 marca 1990 r., każde Państwo Członkowskie uzna te dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych jako wystarczający dowód, jeżeli władze Litwy potwierdzą, że kwalifikacje te mają na ich terytorium taką samą moc prawną jak litewskie kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych, jeśli chodzi o dostęp do zawodów medycznych i prowadzenia praktyki medycznej. Do potwierdzenia tego musi być dołączone zaświadczenie wydane przez ten sam organ stwierdzające, że ci obywatele Państw Członkowskich prowadzili rzeczywiście i zgodnie z prawem przedmiotową działalność na terytorium Litwy przez co najmniej trzy kolejne lata w ciągu pięciu lat przed dniem wydania zaświadczenia.

5. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych były wydane, lub których kształcenie rozpoczęło się w byłej Czechosłowacji przed 1 stycznia 1993 r., każde Państwo Członkowskie uzna te dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych jako wystarczający dowód, jeżeli władze Słowacji potwierdzą, że kwalifikacje te mają na ich terytorium taką samą moc prawną jak słowackie kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych, jeśli chodzi o dostęp do zawodów medycznych i prowadzenia praktyki medycznej. Do potwierdzenia tego musi być dołączone zaświadczenie wydane przez ten sam organ stwierdzające, że ci obywatele Państw Członkowskich prowadzili rzeczywiście i zgodnie z prawem przedmiotową działalność na terytorium Słowacji przez co najmniej trzy kolejne lata w ciągu pięciu lat przed dniem wydania zaświadczenia.

6. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych były wydane, lub których kształcenie rozpoczęło się w Jugosławii przed 25 czerwca 1991 r., każde Państwo Członkowskie uzna te dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych jako wystarczający dowód, jeżeli władze Słowenii potwierdzą, że kwalifikacje te mają na ich terytorium taką samą moc prawną jak słoweńskie kwalifikacje w zakresie medycyny i specjalizacji medycznych, jeśli chodzi o dostęp do zawodów medycznych i prowadzenia praktyki medycznej. Do potwierdzenia tego musi być dołączone zaświadczenie wydane przez ten sam organ stwierdzające, że ci obywatele Państw Członkowskich prowadzili rzeczywiście i zgodnie z prawem przedmiotową działalność na terytorium Słowenii przez co najmniej trzy kolejne lata w ciągu pięciu lat przed dniem wydania zaświadczenia.

Artykuł  9b ³³

1.  Na zasadzie odstępstwa od niniejszej dyrektywy, Bułgaria może zezwolić posiadaczom kwalifikacji "фелдшер" (felczer) przyznawanej w Bułgarii przed dniem 31 grudnia 1999 r. i wykonującym ten zawód w ramach bułgarskiego systemu zabezpieczeń społecznych w dniu 1 stycznia 2000 r. na dalsze wykonywanie wspomnianego zawodu, nawet jeżeli ich działalność jest częściowo objęta zakresem niniejszej dyrektywy.

2. Posiadaczom bułgarskiej kwalifikacji "фелдшер" (felczer), o której mowa w ust. 1, nie przysługuje prawo do uznania ich kwalifikacji w innych państwach członkowskich na podstawie niniejszej dyrektywy."

Rozdział  V

UŻYWANIE TYTUŁU OKREŚLAJĄCEGO WYKSZTAŁCENIE

Artykuł  10

1. Z zastrzeżeniem art. 19, przyjmujące Państwa Członkowskie zagwarantują, że obywatele Państw Członkowskich, spełniający warunki określone w art. 2, 4, 6 ³⁴  i 9, mają prawo do używania tytułu określającego wykształcenie, lub, w stosowanych przypadkach, jego skrótu, obowiązującego w Państwie Członkowskim ich pochodzenia lub w Państwie Członkowskim, z którego przybywają, w języku tego państwa. Przyjmujące Państwo Członkowskie może zażądać, aby ten tytuł był opatrzony informacją dotyczącą nazwy i siedziby instytucji albo komisji egzaminacyjnej, która go nadała.

2.  Jeżeli tytuł określający wykształcenie używany w Państwie Członkowskim, z którego dany obywatel pochodzi lub przybywa, może być mylony w przyjmującym Państwie Członkowskim z tytułem wymagającym w tym państwie dodatkowego szkolenia, a którego zainteresowana osoba nie odbyła, przyjmujące Państwo Członkowskie może żądać od tej osoby używania tytułu obowiązującego w Państwie Członkowskim, z którego ona pochodzi lub przybywa, w odpowiedniej formie określonej przez przyjmujące Państwo Członkowskie.

Rozdział  VI

PRZEPISY UŁATWIAJĄCE SKUTECZNE WYKONYWANIE PRAWA PRZEDSIĘBIORCZOŚCI I SWOBODY ŚWIADCZENIA USŁUG W ODNIESIENIU DO LEKARZY

A. Przepisy szczególnie odnoszące się do prawa przedsiębiorczości

Artykuł  11

1. Przyjmujące Państwo Członkowskie, które wymaga od swoich obywateli dowodu nieskazitelnego charakteru lub nieposzlakowanej opinii przy podejmowaniu przez nich po raz pierwszy działalności lekarza, uzna za wystarczające, w odniesieniu do obywateli innych Państw Członkowskich, zaświadczenie wydane przez właściwe władze Państwa Członkowskiego pochodzenia lub Państwa Członkowskiego, z którego przybywa cudzoziemiec, potwierdzające, że zostały spełnione wymogi Państwa Członkowskiego dotyczące nieskazitelnego charakteru lub nieposzlakowanej opinii, niezbędne do podjęcia wspomnianej działalności.

2. Jeżeli Państwo Członkowskie pochodzenia lub Państwo Członkowskie, z którego przybywa cudzoziemiec, nie wymaga dowodów nieskazitelnego charakteru lub nieposzlakowanej opinii od osób zamierzających podjąć działalność po raz pierwszy, przyjmujące Państwo Członkowskie może wymagać od obywateli Państwa Członkowskiego pochodzenia lub Państwa Członkowskiego, z którego przybywa cudzoziemiec, wyciągu z rejestru sądowego lub w razie jego braku, równoważnego dokumentu wystawionego przez właściwe władze Państwa Członkowskiego pochodzenia lub Państwa Członkowskiego, z którego przybywa cudzoziemiec.

3. Jeżeli przyjmujące Państwo Członkowskie posiada informacje na temat ważnego zdarzenia, zaistniałego poza jego terytorium, które może mieć wpływ na podjęcie działalności na jego terytorium, może poinformować o tym zdarzeniu Państwo Członkowskie pochodzenia lub Państwo Członkowskie, z którego przybywa cudzoziemiec.

Państwo Członkowskie pochodzenia lub Państwo Członkowskie, z którego przybywa cudzoziemiec, sprawdzi wiarygodność stanu faktycznego. Władze tego państwa zadecydują o charakterze i zakresie dochodzenia, które należy podjąć, i zawiadomią przyjmujące Państwo Członkowskie o ewentualnych dalszych działaniach, jakie podejmą w odniesieniu do świadectw lub dokumentów przez siebie wystawionych.

4. Państwa Członkowskie zapewniają poufność przekazywanych informacji.

Artykuł  12

1. Jeżeli w przyjmującym Państwie Członkowskim obowiązują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne ustanawiające wymogi co do nieskazitelnego charakteru lub nieposzlakowanej opinii, w tym przepisy dotyczące postępowania dyscyplinarnego w przypadku poważnego naruszenia etyki zawodowej lub skazania za przestępstwo w związku z wykonywaniem działalności lekarza, Państwo Członkowskie pochodzenia lub Państwo Członkowskie, z którego przybywa cudzoziemiec, przekaże przyjmującemu Państwu Członkowskiemu wszelkie niezbędne informacje o środkach lub postępowaniu dyscyplinarnym o charakterze zawodowym lub administracyjnym podjętych wobec danej osoby, lub o karach za przestępstwa wymierzonych jej w czasie wykonywania zawodu w Państwie Członkowskim pochodzenia lub w Państwie Członkowskim, z którego ona przybywa.

2. Jeżeli przyjmujące Państwo Członkowskie posiada szczegółowe informacje na temat ważnego zdarzenia, zaistniałego poza jego terytorium, a które może mieć wpływ na prowadzenie działalności na jego terytorium, może poinformować o tym zdarzeniu Państwo Członkowskie pochodzenia lub Państwo Członkowskie, z którego przybywa cudzoziemiec.

Państwo Członkowskie pochodzenia lub Państwo Członkowskie, z którego przybywa cudzoziemiec, sprawdzi wiarygodność stanu faktycznego. Władze tego państwa zadecydują o charakterze i zakresie dochodzenia, które należy podjąć, i zawiadomią przyjmujące Państwo Członkowskie o ewentualnych dalszych działaniach, jakie podejmą w związku z informacjami przekazanymi zgodnie z ust. 1.

3. Państwa Członkowskie zapewniają poufność przekazywanych informacji.

Artykuł  13

Jeżeli przyjmujące Państwo Członkowskie wymaga od swoich obywateli, zamierzających podjąć lub prowadzić działalność lekarza, świadectwa o stanie zdrowia fizycznego lub psychicznego, państwo to uznaje jako wystarczający dowód dokument wymagany w Państwie Członkowskim pochodzenia lub w Państwie Członkowskim, z którego przybywa cudzoziemiec.

Jeżeli Państwo Członkowskie pochodzenia lub Państwo Członkowskie, z którego przybywa cudzoziemiec, nie nakłada tego rodzaju wymogów na osoby zamierzające podjąć lub wykonywać daną działalność, przyjmujące Państwo Członkowskie uznaje za wystarczające takiemu obywatelowi świadectwo wydane przez właściwe władze tego państwa, jako odpowiadające świadectwom wydawanym w przyjmującym Państwie Członkowskim.

Artykuł  14

Dokumenty wydane zgodnie z art. 11, 12 i 13 nie mogą być przedkładane po upływie trzech miesięcy od daty ich wystawienia.

Artykuł  15

1. Postępowanie w sprawie uzyskania zezwolenia przez osobę zainteresowaną podjęciem działalności lekarza na podstawie art. 11, 12 i 13, musi zostać ukończone jak najszybciej, nie później jednak niż w trzy miesiące po przedłożeniu wszystkich dokumentów dotyczących tej osoby, z zastrzeżeniem opóźnień wynikających z odwołań złożonych po zakończeniu postępowania.

2. W przypadkach określonych w art. 11 ust. 3 oraz art. 12 ust. 2 wniosek o powtórne zbadanie sprawy zawiesza bieg terminu określonego w ust. 1.

Państwo Członkowskie, do którego zwrócono się o konsultację, udziela odpowiedzi w ciągu trzech miesięcy.

Po otrzymaniu odpowiedzi lub po upływie tego terminu przyjmujące Państwo Członkowskie kontynuuje postępowanie określone w ust. 1.

Artykuł  16

Jeżeli przyjmujące Państwo Członkowskie wymaga od swych obywateli, zamierzających podjąć lub wykonywać działalność lekarza, złożenia przysięgi lub uroczystego oświadczenia, a forma takiej przysięgi lub oświadczenia nie może być użyta przez obywateli innych Państw Członkowskich, to Państwo Członkowskie zapewni możliwość złożenia przysięgi lub oświadczenia w stosownej i równoważnej formie.

B. Przepisy szczególne odnoszące się do świadczenia usług

Artykuł  17

1. Jeżeli Państwo Członkowskie wymaga od swych obywateli, zamierzających podjąć lub wykonywać działalność lekarza, zezwolenia, członkostwa albo rejestracji w organizacjach lub organach zawodowych, państwo to zwolni z tego wymogu obywateli Państw Członkowskich w przypadku świadczenia przez nich usług.

Zainteresowana osoba świadczy usługi, posiadając takie same prawa i obowiązki, jak obywatele przyjmującego Państwa członkowskiego; w szczególności podlega przepisom dotyczącym wykonywania zawodu lub administracyjnym obowiązującym w tym Państwie Członkowskim.

W tym celu oraz w uzupełnieniu oświadczenia, przewidzianego w ust. 2, dotyczącego świadczenia usług, Państwo Członkowskie może, w celu umożliwienia stosowania przepisów dotyczących etyki zawodowej obowiązujących na jego terytorium, wymagać albo automatycznej tymczasowej rejestracji lub członkostwa pro forma w organie lub organizacji zawodowej albo, alternatywnie, wpisu do rejestru, pod warunkiem że rejestracja lub uzyskanie członkostwa nie spowoduje opóźnień czy też w inny sposób nie utrudni świadczenia usług albo też nie obciąży osoby świadczącej usługi dodatkowymi kosztami.

Jeżeli przyjmujące Państwo Członkowskie podejmuje środki przewidziane w akapicie drugim lub uzyska informacje o zdarzeniach naruszających te przepisy, niezwłocznie powiadomi o tym Państwo Członkowskie, w którym dana osoba prowadzi działalność.

2. Przyjmujące Państwo Członkowskie może wymagać od zainteresowanej osoby złożenia przed właściwymi władzami uprzedniego oświadczenia dotyczącego świadczenia przez nią usług, jeżeli łączy się to z czasowym pobytem na terytorium tego Państwa.

W nagłych przypadkach niniejsze oświadczenie może być złożone niezwłocznie po wykonaniu usług.

3. Zgodnie z ust. 1 i 2 przyjmujące Państwo Członkowskie może wymagać od zainteresowanej osoby, aby dostarczyła dokument lub dokumenty zawierające następujące informacje:

– oświadczenie określone w ust. 2,

– zaświadczenie stwierdzające, że zainteresowana osoba, zgodnie z prawem, prowadzi określoną działalność w Państwie Członkowskim, w którym posiada siedzibę,

– zaświadczenie stwierdzające, że osoba posiada jeden lub więcej dyplomów, świadectw lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji odpowiednich do świadczenia usług, o których mowa w niniejszej dyrektywie.

4. Dokument lub dokumenty wymienione w ust. 3 nie mogą być przedkładane później niż w 12 miesięcy od daty ich wydania.

5. Jeżeli Państwo Członkowskie czasowo lub na stałe pozbawia, w całości lub części, jednego ze swych obywateli lub obywatela innego Państwa Członkowskiego mającego siedzibę na jego terytorium, prawa do wykonywania działalności lekarza, Państwo to, zależnie od okoliczności, zapewnia tymczasowe lub stałe unieważnienie zaświadczenia określonego w ust. 3 tiret drugie.

Artykuł  18

Jeżeli w przyjmującym Państwie Członkowskim wymagana jest rejestracja w publicznej instytucji ubezpieczenia społecznego w celu rozliczeń z organami ubezpieczeniowymi rachunków związanych z usługami świadczonymi osobom ubezpieczonym w ramach systemu ubezpieczeń społecznych, takie Państwo Członkowskie zwalnia z tego wymogu obywateli Państw Członkowskich mających siedzibę w innym Państwie Członkowskim, w przypadkach gdy świadczenie takich usług wymaga od zainteresowanej osoby odbywania podróży.

Jednakże zainteresowane osoby przekażą tym organizacjom informacje o świadczonych usługach przed lub, w nagłych przypadkach, po wykonaniu usług.

C. Przepisy wspólne dla prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług

Artykuł  19

Jeżeli w przyjmującym Państwie Członkowskim używanie tytułu zawodowego związanego z działalnością lekarza podlega prawnej regulacji, obywatele innych Państw Członkowskich, spełniający warunki określone w art. 2 oraz art. 9 ust. 1 i ust. 3 oraz ust. 5, używają tytułu zawodowego w przyjmującym Państwie Członkowskim, które odpowiada wymogom kwalifikacyjnym oraz używają jego skrótu.

Akapit pierwszy dotyczy również posługiwania się tytułami zawodowymi lekarza specjalisty przez te osoby, które spełniają warunki określone w art. 4, art. 6 ³⁵  i art. 9 ust. 2, 4, 5 i 6.

Artykuł  20

1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne w celu umożliwienia zainteresowanym osobom uzyskania informacji o przepisach prawnych dotyczących zdrowia i ubezpieczeń społecznych oraz dotyczących etyki zawodowej, obowiązujących w przyjmującym Państwie Członkowskim.

W tym celu Państwa Członkowskie mogą utworzyć ośrodki informacji, w których takie osoby mogłyby uzyskać niezbędne informacje. W przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą przyjmujące Państwo Członkowskie może wymagać od nich skontaktowania się z tymi ośrodkami.

2. Państwa Członkowskie mogą utworzyć ośrodki, o których mowa w ust. 1, przy odpowiednich wyznaczonych do tego organach władzy i instytucjach.

3. Państwa Członkowskie zadbają o to, by, w razie potrzeby, osoby zainteresowane posiadały, w interesie własnym i w interesie swoich pacjentów, znajomość języka konieczną do wykonywania zawodu w kraju przyjmującym.

Artykuł  21

Państwa Członkowskie, które wymagają od swoich obywateli ukończenia szkolenia przygotowawczego uprawniającego do wykonywania zawodu lekarza w ramach systemu ubezpieczeń społecznych, mogą nałożyć takie same wymogi na obywateli innych Państw Członkowskich na okres pięciu lat, począwszy od dnia 20 czerwca 1975 r. Okres szkolenia nie może jednak trwać dłużej niż sześć miesięcy.

Artykuł  22

W przypadku uzasadnionych wątpliwości przyjmujące Państwo Członkowskie może wymagać od właściwych władz innego Państwa Członkowskiego potwierdzenia autentyczności dyplomów, świadectw lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji wydanych przez to drugie Państwo Członkowskie i określonych w rozdz. I-IV tytułu II, jak również potwierdzenia, że zainteresowana osoba spełnia wszystkie wymogi dotyczące szkolenia określone w tytule III.

TYTUŁ  III

KOORDYNACJA PRZEPISÓW USTAWOWYCH, WYKONAWCZYCH LUB ADMINISTRACYJNYCH W ODNIESIENIU DO DZIAŁALNOŚCI LEKARZY

Artykuł  23

1. Państwa Członkowskie wymagają od osób zamierzających podjąć lub wykonywać zawód lekarza dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu potwierdzającego posiadanie kwalifikacji w dziedzinie medycyny, o których mowa w art. 3 ³⁶ , gwarantującego, że w czasie okresu szkoleniowego osoba zainteresowana uzyskała:

a) odpowiednią wiedzę w zakresie nauk, na których opiera się medycyna i dobre zrozumienie metod naukowych, w tym zasad dokonywania pomiarów funkcji biologicznych, oceny naukowo udowodnionych stanów faktycznych i analizy danych;

b) odpowiednie zrozumienie struktury, funkcji i zachowania osób zdrowych i chorych, a także zależności pomiędzy stanem zdrowia i warunkami społecznymi i fizycznymi osoby ludzkiej;

c) odpowiednią wiedzę w zakresie dyscyplin klinicznych i praktyki klinicznej dającą danej osobie pełny obraz medyczny schorzeń fizycznych i psychicznych z punktu widzenia profilaktyki, diagnostyki i terapii oraz rozrodczości;

d) odpowiednie szpitalne doświadczenie kliniczne uzyskane pod odpowiednim nadzorem.

2. Pełny okres medycznego szkolenia tego rodzaju będzie obejmował co najmniej kurs sześcioletni lub 5.500 godzin zajęć teoretycznych i praktycznych prowadzonych na uniwersytecie lub pod nadzorem uniwersytetu.

3. Aby zostać przyjętym na takie szkolenie, kandydat musi posiadać dyplom lub zaświadczenie, uprawniające go do wstępu na dany kierunek studiów na uniwersytecie w Państwie Członkowskim.

4. W przypadku osób, które rozpoczęły szkolenie przed dniem 1 stycznia 1972 r., szkolenie, o którym mowa w ust. 2, może obejmować sześciomiesięczne szkolenie praktyczne w pełnym wymiarze na poziomie uniwersyteckim, nadzorowane przez właściwe władze.

5. Żaden przepis niniejszej dyrektywy nie narusza uprawnień, jakie mogą zostać przyznane przez Państwa Członkowskie zgodnie z normami prawnymi obowiązującymi na ich terytorium, pozwalające posiadaczom dyplomów, świadectw lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji, które nie zostały uzyskane w Państwie Członkowskim, do podjęcia i prowadzenia działalności lekarza.

6. 37  Kształcenie ustawiczne zapewni, zgodnie z regulacjami obowiązującymi w każdym Państwie Członkowskim, że osoby, które ukończyły studia, będą mogły nadążać za postępem w medycynie.

Artykuł  24

1. Państwa Członkowskie zagwarantują, że szkolenie prowadzące do uzyskania dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu potwierdzającego posiadanie kwalifikacji w zakresie specjalizacji medycznych spełnia co najmniej następujące wymogi:

a) ³⁸  będzie wymagać pomyślnego ukończenia sześcioletnich studiów w ramach kształcenia określonego w artykuł 23, w trakcie których zostanie nabyta właściwa wiedza w zakresie medycyny ogólnej;

b) obejmuje szkolenie teoretyczne i praktyczne;

c) jest to kurs w pełnym wymiarze godzin nadzorowany przez właściwe władze lub instytucje zgodnie z załącznikiem I pkt. 1;

d) jest prowadzone w ośrodku uniwersyteckim, klinice lub, w razie potrzeby, zakładzie zdrowotnym zatwierdzonym w tym celu przez właściwe władze lub instytucje;

e) wiąże się z osobistym uczestnictwem lekarza kształcącego się na specjalistę w działalności i obowiązkach danej jednostki.

2. Państwa Członkowskie uzależniają nadawanie dyplomów, świadectw lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w zakresie specjalizacji medycznych od posiadania jednego z dyplomów, świadectw lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w zakresie medycyny, o których mowa w art. 23. Wydanie dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu potwierdzającego specjalizację w zakresie stomatologii, chirurgii jamy ustnej i chirurgii twarzowo-szczękowej (podstawowe szkolenie medyczne i stomatologiczne) jest uzależnione również od posiadania jednego z dyplomów, świadectw oraz innych dokumentów potwierdzających kwalifikacje lekarza dentysty, o których mowa w art. 1 dyrektywy 78/687/EWG.

Artykuł  25

1. Bez uszczerbku dla zasady szkolenia w pełnym wymiarze godzin, określonej w art. 24 ust. 1 lit. c) i do chwili podjęcia przez Komisję decyzji zgodnie z ust. 3, Państwa Członkowskie mogą zezwolić na szkolenie specjalistyczne w niepełnym wymiarze godzin, na warunkach zatwierdzonych przez właściwe władze krajowe w przypadku, gdy szkolenie w pełnym wymiarze byłoby niepraktyczne z uzasadnionych, indywidualnych powodów.

2. Szkolenie w niepełnym wymiarze godzin będzie prowadzone zgodnie z załącznikiem I pkt. 2 niniejszej dyrektywy, na poziomie jakościowo odpowiadającym szkoleniu w pełnym wymiarze godzin. Poziom szkolenia nie będzie zaniżony czy to z powodu tego, że jest prowadzone w niepełnym wymiarze, czy to z powodu prowadzenia prywatnej, dochodowej działalności zawodowej.

Całkowity czas trwania szkolenia specjalistycznego nie może zostać ograniczony w przypadku, jeżeli jest prowadzone w niepełnym wymiarze godzin.

3. Najpóźniej do dnia 25 stycznia 1989 r. Rada podejmie decyzję, czy przepisy ust. 1 i 2 należy utrzymać czy zmienić, w świetle ponownej analizy sytuacji i na wniosek Komisji, z uwzględnieniem faktu, że możliwość szkolenia w niepełnym wymiarze godzin należy utrzymać w pewnych okolicznościach, które będą przeanalizowane w odniesieniu do każdej specjalności oddzielnie.

Szkolenie w niepełnym wymiarze godzin, rozpoczęte przed dniem 1 stycznia 1983 r., można ukończyć zgodnie z obowiązującymi przepisami obowiązującymi przed tą datą.

Artykuł  26 ³⁹

Państwa Członkowskie posiadające w tej dziedzinie przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne zagwarantują, że minimalne okresy szkoleń specjalistycznych nie mogą być krótsze od okresów przewidzianych w załączniku C dla każdego szkolenia. Taki minimalny okres szkolenia zostanie zmieniony zgodnie z procedurą przewidzianą w artykuł 44a ust. 3.

Artykuł  27 ⁴⁰

(skreślony)

Artykuł  28

Jako rozwiązanie przejściowe i nienaruszające przepisów art. 24 ust. 1 lit. c) i art. 25 Państwa Członkowskie, których przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne przewidywały szkolenie specjalistyczne w niepełnym wymiarze godzin w dniu 20 czerwca 1975 r., nadal mogą stosować te przepisy w stosunku do kandydatów, którzy rozpoczęli szkolenie specjalistyczne najpóźniej dnia 31 grudnia 1983 r.

Każde przyjmujące Państwo Członkowskie ma prawo wymagać od osób korzystających z przepisów akapitu pierwszego przedłożenia, oprócz dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji, zaświadczenia stwierdzającego, że przez okres co najmniej trzech kolejnych lat z pięciu lat poprzedzających wydanie zaświadczenia zgodnie z prawem wykonywały czynności lekarza specjalisty w danej dziedzinie.

Artykuł  29

Jako rozwiązanie przejściowe i nienaruszające przepisów art. 24 ust. 2:

a) co się tyczy Luksemburga i w odniesieniu jedynie do dyplomów wydanych w Luksemburgu, których dotyczy ustawa z 1939 r. o nadawaniu stopni uniwersyteckich i naukowych, wydanie zaświadczenia specjalisty jest uzależnione jedynie od posiadania dyplomu doktora medycyny, chirurgii i położnictwa przyznawanego przez Luksemburską Państwową Komisję Egzaminacyjną;

b) co się tyczy Danii i w odniesieniu jedynie do dyplomów lekarzy wymaganych przez prawo, przyznawanych przez wydział medycyny uniwersytetu duńskiego zgodnie z dekretem ministra spraw wewnętrznych z dnia 14 maja 1970 r., wydanie zaświadczenia specjalisty będzie uzależnione jedynie od posiadania wyżej wymienionych dyplomów.

Dyplomy, o których mowa w lit. a) i b), mogą być przyznawane kandydatom, którzy rozpoczęli szkolenie przed dniem 20 grudnia 1976 r.

TYTUŁ  IV

SPECJALISTYCZNE SZKOLENIE W ZAKRESIE OGÓLNEJ PRAKTYKI MEDYCZNEJ

Artykuł  30 ⁴¹

Każde Państwo Członkowskie, które prowadzi pełne kształcenie określone w artykuł 23, na swoim własnym terytorium ustanowi specjalne kształcenie w zakresie medycyny rodzinnej spełniające wymagania co najmniej tak samo rygorystyczne, jak ustanowione w artykuł 31 i 32, w taki sposób, aby pierwsze dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji przyznane po ukończeniu kursu zostały wydane nie później niż dnia 1 stycznia 2006 r.

Artykuł  31

1. Specjalistyczne szkolenie w zakresie ogólnej praktyki medycznej, określone w art. 30, musi spełniać następujące minimalne wymagania:

a) dostęp do niego będzie uzależniony od ukończenia przynajmniej sześcioletnich studiów w ramach szkolenia określonego w art. 23;

b) ⁴²  będzie to pełnowymiarowy kurs, trwający co najmniej trzy lata, i odbywać się będzie pod nadzorem właściwych władz i organów.

c) ma mieć charakter raczej praktyczny niż teoretyczny; szkolenie praktyczne będzie prowadzone, z jednej strony, przez okres co najmniej sześciu miesięcy w zatwierdzonym szpitalu lub klinice z odpowiednim wyposażeniem i o odpowiednim zakresie usług, a z drugiej strony przez okres co najmniej sześciu miesięcy w zatwierdzonych placówkach ogólnej praktyki medycznej lub ośrodkach, w których zapewnia się podstawową opiekę medyczną; jest prowadzony w na podstawie kontaktu z innymi ośrodkami zdrowia lub instytucjami zajmującymi się ogólną praktyką medyczną; jednakże, bez uszczerbku dla podstawowych okresów szkolenia, szkolenie praktyczne może być prowadzone przez okres najwyżej sześciu miesięcy w innych zatwierdzonych ośrodkach zdrowia lub instytucjach zajmujących się ogólną praktyką medyczną,

d) pociąga to za sobą osobisty udział kapitałowy osoby pobierającej naukę w działalności zawodowej i obowiązkach osób, z którymi pracuje.

2. 43  W przypadku gdy kurs kształcenia określony w artykuł 23 obejmuje praktyczne kształcenie w uznanym szpitalu lub przychodni wyposażonej we właściwy sprzęt i świadczącej usługi w zakresie medycyny ogólnej lub w zatwierdzonym gabinecie lekarza ogólnego lub innym uznanym ośrodku, w którym lekarze świadczą podstawową opiekę zdrowotną, czas trwania kształcenia może być wliczony, z zastrzeżeniem maksymalnego okresu jednego roku, do okresu ustanowionego w ust. 1 lit. b). Możliwość ta będzie dostępna jedynie dla Państwa Członkowskiego, w którym dnia 1 stycznia 2001 r. okres specjalnego kształcenia w praktyce lekarza ogólnego wynosi dwa lata.

W przypadku gdy Komisja odnotuje, że dla Państwa Członkowskiego, gdy ten ustęp jest stosowany, wynikają większe trudności odnoszące się do poziomu kształcenia wskazanego w ust. 1 lit. b), przyjmie opinię Komitetu Wyższych Urzędników ds. Zdrowia Publicznego, ustanowionego decyzją Rady 75/365/EWG⁽⁶⁾ i poinformuje Parlament Europejski oraz Radę. Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, gdzie właściwe, propozycje mające na celu większą koordynację okresu specjalnego kształcenia w zakresie medycyny ogólnej.

3. Państwa Członkowskie uzależniają wydanie dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie formalnych kwalifikacji przyznanych po ukończeniu szkolenia specjalistycznego w zakresie ogólnej praktyki medycznej od posiadania przez kandydata dyplomów, świadectw lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji, określonych w art. 3 ⁴⁴ .

Artykuł  32

Jeżeli w dniu 22 września 1986 r. Państwo Członkowskie prowadziło szkolenie w zakresie ogólnej praktyki medycznej z wykorzystaniem doświadczenia w zakresie medycyny ogólnej, uzyskanego przez lekarza w jego własnym gabinecie pod kierunkiem osoby upoważnionej do nadzoru takiego szkolenia, Państwo Członkowskie może utrzymać ten rodzaj szkolenia na zasadzie eksperymentu, pod warunkiem że szkolenie to:

– jest zgodne z art. 31 ust. 1 lit. a) i art. 31 ust. 1 lit. b), i art. 31 ust. 3,

– czas jego trwania jest równy dwukrotnej różnicy pomiędzy okresem ustanowionym w art. 31 ust. 1 lit. b) i sumą okresów ustanowionych w tiret trzecim niniejszego artykułu,

– obejmuje okres szkolenia w zatwierdzonym szpitalu lub klinice z odpowiednim wyposażeniem i o odpowiednim zakresie usług oraz okres szkolenia w zatwierdzonej placówce ogólnej praktyki medycznej lub ośrodku, w przypadku gdy lekarze zapewniają podstawową opiekę medyczną; począwszy od dnia 1 stycznia 1995 r., każdy z tych okresów będzie wynosił co najmniej sześć miesięcy.

Artykuł  33

Na podstawie nabytego doświadczenia i w świetle postępów w szkoleniu w zakresie ogólnej praktyki medycznej Komisja przedłoży Radzie najpóźniej do dnia 1 stycznia 1996 r. sprawozdanie w sprawie wykonania artykułu 31 i 32 oraz odpowiednie wnioski w celu uzyskania dalszej harmonizacji szkolenia lekarzy ogólnych.

Rada podejmuje działanie na podstawie tych wniosków, zgodnie z procedurami przewidzianymi w Traktacie, przed dniem 1 stycznia 1997 r.

Artykuł  34

1. 45  Bez uszczerbku dla zasady szkolenia w pełnym wymiarze godzin, określonej w art. 31 ust. 1 lit. b), Państwa Członkowskie mogą, oprócz szkolenia w pełnym wymiarze godzin, wyrazić zgodę na specjalne szkolenie w niepełnym wymiarze godzin w zakresie ogólnej praktyki medycznej, w przypadku gdy zostaną spełnione poniższe warunki:

– całkowity okres szkolenia nie może być skrócony z powodu następującego po nim szkolenia w niepełnym wymiarze godzin,

– tygodniowy okres szkolenia nie może być krótszy niż 50 % szkolenia w pełnym wymiarze godzin,

– szkolenie w niepełnym wymiarze godzin musi obejmować pewne okresy w pełnym wymiarze godzin, zarówno szkolenia prowadzonego w szpitalu lub klinice, jak i szkolenia w zatwierdzonych placówkach praktyki medycznej lub w ośrodkach, w których zapewnia się podstawową opiekę medyczną. Liczba i czas trwania okresów, w których odbywa się szkolenie w pełnym wymiarze godzin, powinny być takie, żeby zapewnić odpowiednie przygotowanie do skutecznego wykonywania ogólnej praktyki medycznej.

2. Poziom szkolenia w niepełnym wymiarze godzin musi być na poziomie jakościowym równym poziomowi szkolenia w pełnym wymiarze godzin i prowadzić do uzyskania dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu potwierdzającego posiadanie kwalifikacji określonych w art. 30.

Artykuł  35

1. Niezależnie od wszelkich uznawanych przez siebie praw nabytych, Państwa Członkowskie mogą wydać dyplom, świadectwo lub inny dokument potwierdzający posiadanie kwalifikacji określonych w art. 30 lekarzowi, który nie ukończył szkolenia, o którym mowa w art. 31 i 32, ale który posiada dyplom, świadectwo lub inny dokument potwierdzający posiadanie kwalifikacji wydany przez właściwe władze Państwa Członkowskiego, stwierdzające ukończenie innego dodatkowego szkolenia; jednakże Państwa Członkowskie mogą wydawać takie dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji tylko w wypadku, gdy poświadczają one poziom umiejętności odpowiadający temu po ukończeniu szkolenia, o którym mowa w art. 31 i 32.

2. Państwa Członkowskie, przyjmując własne przepisy zgodnie z ust. 1, określą zakres, w jakim dodatkowe szkolenie ukończone przez kandydata i jego doświadczenie zawodowe mogą być brane pod uwagę zamiast szkolenia określonego w artykułach 31 i 32.

Państwa Członkowskie mogą wydawać dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji, określonych w art. 30, jedynie w przypadku, gdy kandydat ma co najmniej sześciomiesięczne doświadczenie w zakresie ogólnej praktyki medycznej, uzyskane w placówce ogólnej praktyki medycznej lub w przypadku gdy lekarze w ośrodku zapewniają podstawową opiekę medyczną, o czym mowa w art. 31 ust. 1 lit. c).

Artykuł  36

1. Począwszy od dnia 1 stycznia 1995 r., zależnie od nabytych praw, każde Państwo Członkowskie uzależni wykonywanie ogólnej praktyki medycznej w ramach swojego systemu zabezpieczenia społecznego od posiadania dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu potwierdzającego posiadanie kwalifikacji określonych w art. 30.

Jednakże Państwa Członkowskie mogą zwolnić od tego obowiązku osoby, które odbywają specjalistyczne szkolenie w zakresie ogólnej praktyki medycznej.

2. Każde Państwo Członkowskie określi uznawane przez siebie prawa nabyte. Jednakże uzna prawo do wykonywania działalności w zakresie ogólnej praktyki medycznej w ramach własnego systemu zabezpieczenia społecznego bez dyplomów, świadectw lub innych dowodów potwierdzających posiadanie kwalifikacji określonych w art. 30 jako nabyte przez tych wszystkich lekarzy, którzy w dniu 31 grudnia 1994 r. mają takie prawo na podstawie art. 1-20 i którzy w tym dniu mieszkają na terytorium tego państwa na mocy art. 2 lub art. 9 ust. 1.

3. Każde Państwo Członkowskie może stosować przepisy ust. 1 przed dniem 1 stycznia 1995 r., pod warunkiem że każdy lekarz, który ukończył szkolenie, określone w art. 23, w innym Państwie Członkowskim, będzie mógł ustanowić praktykę na terytorium tego Państwa do dnia 31 grudnia 1994 r. i prowadzić ją w ramach jego systemu zabezpieczenia społecznego na mocy art. 2 lub art. 9 ust. 1.

4. Właściwe władze każdego Państwa Członkowskiego wydadzą na wniosek zainteresowanego lekarza mającego prawa nabyte na mocy ust. 2 świadectwo dające mu prawo prowadzenia ogólnej praktyki medycznej w ramach krajowego systemu zabezpieczenia społecznego bez dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających kwalifikacje, określonych w art. 30.

5. Ustęp 1 nie narusza możliwości, jaką mają Państwa Członkowskie na mocy własnych przepisów i w odniesieniu do swojego terytorium, do przyznawania prawa prowadzenia ogólnej praktyki medycznej w ramach systemu zabezpieczeń społecznych osobom, które nie mają dyplomów, świadectw lub innych dokumentów potwierdzających wykształcenie medyczne i specjalne wykształcenie w zakresie ogólnej praktyki medycznej, uzyskanych w obu przypadkach w Państwach Członkowskich, ale które mają dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty, jednego lub obydwu rodzajów, potwierdzające wykształcenie uzyskane w Państwie niebędącym Państwem Członkowskim.

Artykuł  37

1. Każde Państwo Członkowskie uzna w ramach swojego systemu zabezpieczenia społecznego, w celach prowadzenia ogólnej praktyki medycznej, dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji, o określonych w art. 30, wydane obywatelom Państw Członkowskich przez inne Państwa Członkowskie zgodnie z art. 31, 32, 34 i 35.

2. Każde Państwo Członkowskie uznaje świadectwa, określone w art. 36 ust. 4, wydane obywatelom Państw Członkowskich przez inne Państwa Członkowskie i będzie uznawać je na własnym terytorium za równorzędne dyplomom, świadectwom lub innym dokumentom potwierdzających posiadanie kwalifikacji, które samo wydaje i które uprawniają do prowadzenia ogólnej praktyki medycznej w ramach krajowego systemu zabezpieczenia społecznego.

Artykuł  38

Obywatele Państw Członkowskich, którym Państwo Członkowskie wydało dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji, określone w art. 30 lub art. 36 ust. 4, będą mieli prawo posługiwania się w przyjmującym Państwie Członkowskim tytułami zawodowymi stosowanymi w tym Państwie i ich skrótami.

Artykuł  39

1. Z zastrzeżeniem art. 38, przyjmujące Państwa Członkowskie gwarantują, że obywatele Państw Członkowskich, których dotyczy art. 37, mają prawo do używania tytułu określającego wykształcenie lub, w stosownych przypadkach, jego skrótu obowiązującego w Państwie Członkowskim ich pochodzenia lub w Państwie Członkowskim, z którego przybywają, w języku tego państwa. Przyjmujące Państwo Członkowskie może zażądać, by ten tytuł był opatrzony informacją dotyczącą nazwy i siedziby instytucji albo komisji egzaminacyjnej, która go nadała.

2. Jeżeli tytuł określający wykształcenie używany w Państwie Członkowskim pochodzenia lub Państwie Członkowskim z którego dany obywatel przybywa, może być mylony w przyjmującym Państwie Członkowskim, z tytułem wymagającym w tym państwie dodatkowego szkolenia, a którego zainteresowana osoba nie odbyła, przyjmujące Państwo Członkowskie może żądać od tej osoby używania tytułu obowiązującego w Państwie Członkowskim, z którego ona pochodzi lub przybywa, w odpowiedniej formie określonej przez przyjmujące Państwo Członkowskie.

Artykuł  40

Na podstawie nabytych doświadczeń i w świetle postępów w szkoleniu w zakresie ogólnej praktyki medycznej Komisja przedłoży Radzie najpóźniej dnia 1 stycznia 1997 r. sprawozdanie o stosowaniu przepisów tego tytułu oraz, w razie potrzeby, właściwe wnioski dotyczące odpowiedniego przeszkolenia każdego lekarza ogólnego w celu spełnienia wymogów ogólnej praktyki medycznej. Rada podejmie działania zgodnie z procedurami ustanowionymi w Traktacie.

Artykuł  41

Gdy tylko Państwo Członkowskie powiadomi Komisję o dacie wejścia w życie środków, jakie podjęło zgodnie z przepisami art. 30, Komisja opublikuje właściwe zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, podając przyjęte przez to Państwo Członkowskie określenia nazw dyplomów, świadectw lub innych dowodów potwierdzających posiadanie kwalifikacji i w razie potrzeby danych tytułów zawodowych.

TYTUŁ  V

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł  42

Państwa Członkowskie wyznaczają władze i organy właściwe do wydawania lub przyjmowania dyplomów, świadectw i innych dowodów potwierdzających kwalifikacje, jak również dokumentów i informacji, o których mowa w niniejszej dyrektywie, o czym niezwłocznie poinformują inne Państwa Członkowskie i Komisję.

Artykuł  42a ⁴⁶

Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o przepisach ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych, które przyjmują odnośnie do przyznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą. Komisja opublikuje właściwe zawiadomienia w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, wymieniając nazwy przyjęte przez Państwa Członkowskie dla kwalifikacji zdobytych w trakcie kształcenia oraz, w przypadku gdy ma to zastosowanie, dla odpowiadającego im tytułu zawodowego.

Artykuł  42b ⁴⁷

Każde Państwo Członkowskie uznaje za wystarczające w odniesieniu do obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą nie odpowiadają nazwom wymienionym dla tych Państw Członkowskich w tej dyrektywie, dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji przyznane przez te Państwa Członkowskie wraz z towarzyszącym im zaświadczeniem wydanym przez właściwe władze lub organy. Zaświadczenie stwierdzi, że dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji zostały przyznane po ukończeniu kształcenia i szkolenia zgodnych z przepisami niniejszej dyrektywy i są traktowane przez przyznające je Państwo Członkowskie za równoważne z tymi, które są w niej wymienione.

Artykuł  42c ⁴⁸

Państwa Członkowskie zbadają dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą, uzyskane przez osobę posiadającą poza obszarem Unii Europejskiej, w przypadku gdy te dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji zostały uznane w Państwie Członkowskim, jak też kształcenie odbyte i/lub kwalifikacje zawodowe uzyskane w Państwie Członkowskim. Państwo Członkowskie wyda decyzję w ciągu trzech miesięcy od daty złożenia wniosku przez osobę składającą wniosek wraz z pełną uzupełniającą dokumentacją.

Artykuł  42d ⁴⁹

W przypadku odrzucenia wniosku Państwa Członkowskie należycie przedstawią powody swoich decyzji w sprawie wniosków o uznanie dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Osoby składające wnioski będą mieć prawo do odwołania się do sądów na mocy prawa krajowego. Prawo do odwołania również obowiązuje w przypadku niepodjęcia decyzji w przewidzianym okresie.

Artykuł  43

W przypadku gdy Państwo Członkowskie napotka poważne trudności w przystosowaniu niniejszej dyrektywy w określonych obszarach, Komisja wspólnie z tym państwem dokonuje analizy tych trudności i zwróci się o opinię do Komitetu Wyższych Urzędników ds. Zdrowia Publicznego powołanego decyzją 75/365/EWG ⁽⁷⁾.

W razie potrzeby Komisja przedłoży Radzie stosowne wnioski.

Artykuł  44

Dyrektywa wymieniona w części A zał. III traci moc, bez uszczerbku dla zobowiązań Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji wymienionych w części B zał. III.

Odniesienia do wspomnianych dyrektyw będą interpretowane jako odniesienia do niniejszej dyrektywy i powinny być odczytywane zgodnie z tabelą zamieszczoną w zał. IV.

Artykuł  44a ⁵⁰

1.   ⁵¹  W przypadku gdy ma zostać zastosowana procedura ustanowiona niniejszym artykułem, Komisja jest wspomagana przez Komitet Wyższych Urzędników ds. Zdrowia Publicznego, powołany decyzją 75/365/EWG ⁽⁸⁾.

2.   ⁵²  (uchylony).

3.   ⁵³  Art. 4 i 7 decyzji1999/468/WE⁽⁹⁾ stosuje się, uwzględniając przepisy jej art. 8.

Okres ustanowiony w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE ustala się na dwa miesiące.

4. 54  Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł  45

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 5 kwietnia 1993 r.

	W imieniu Rady
	J. TRØJBORG
	Przewodniczący

_______

⁽¹⁾ Dz.U. C 125 z 18.5.1992, str. 170; i Dz.U. C 72 z 15.3.1993.

⁽²⁾ Dz.U. C 98 z 24.4.1992, str. 6.

⁽³⁾ Dz.U. L 167 z 30.6.1975, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą nr 90/658/EWG (Dz.U. L 353 z 17.12.1990, str. 73).

⁽⁴⁾ Dz.U. L 167 z 30.6.1975, str. 14. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą nr 90/658/EWG (Dz.U. L 353 z 17.12.1990, str. 73).

⁽⁵⁾ Dz.U. L 267 z 19.9.1986, str. 26.

⁽⁶⁾ Dz.U. L 167 z 30.6.1975, str. 19.

⁽⁷⁾ Dz.U. L 167 z 30.6.1975, str. 19.

⁽⁸⁾ Dz. U. L 167 z 30.6.1975, str. 19. Decyzja ostatnio zmieniona decyzją 80/157/EWG (Dz. U. L 33 z 11.2.1980, str. 15).

⁽⁹⁾Decyzja Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23).

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I

Charakterystyka specjalistycznego szkolenia w pełnym i niepełnym wymiarze godzin, określonego w art. 24 ust. 1 lit. c) i art. 25.

1. Szkolenie specjalistów w pełnym wymiarze godzin.

Tego rodzaju szkolenia prowadzą specjalistyczne placówki uznawane przez właściwe władze.

Szkolenie obejmuje udział kapitałowy we wszelkiej działalności lekarskiej wydziału, na którym jest prowadzone, w tym dyżury, tak by szkolący się specjalista poświęcał na szkolenie praktyczne i teoretyczne cały swój czas przeznaczony na pracę zawodową w ciągu zwykłego tygodnia pracy, przez cały rok, zgodnie z przepisami wydanymi przez właściwe władze. W zależności od tego placówki te będą stosownie wynagradzane.

Szkolenie można przerwać z przyczyn takich, jak oddelegowanie ze służby wojskowej, ciąża, choroba lub zastępstwo. Całkowity okres szkolenia nie ulega jednak skróceniu z powodu tych przerw.

2. Szkolenie specjalistów w niepełnym wymiarze godzin.

Szkolenie takie spełnia takie same wymogi, jak szkolenie w pełnym wymiarze godzin; różni się od niego jedynie możliwością ograniczenia w udziale kapitałowym w działalności lekarskiej do okresu równego co najmniej połowie okresu określonego w pkt. 1 ust. 2.

Właściwe władze gwarantują, żeby całkowity okres i jakość szkolenia specjalistów w niepełnym wymiarze godzin nie były niższe niż w przypadku szkolenia w pełnym wymiarze godzin.

Z takim szkoleniem w niepełnym wymiarze godzin jest związane odpowiednie wynagrodzenie.

ZAŁĄCZNIK  II

Daty uchylenia przez niektóre Państwa Członkowskie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych dotyczących wydawania dyplomów, świadectw i innych dowodów potwierdzających posiadanie kwalifikacji, o których mowa w art. 9 ust. 7

BELGIA
chirurgia klatki piersiowej:	1 stycznia 1983 r.
chirurgia naczyniowa:	1 stycznia 1983 r.
neuropsychiatria:	1 sierpnia 1987 r.,	z wyjątkiem osób, które rozpoczęły szkolenie przed tą datą
chirurgia gastroenterologiczna:	1 stycznia 1983 r.
DANIA
hematologia:	1 stycznia 1983 r.,	z wyjątkiem osób, które rozpoczęły szkolenie przed tą datą i ukończyły je przed końcem 1988 r.
fizjoterapia:	1 stycznia 1983 r.,	z wyjątkiem osób, które rozpoczęły szkolenie przed tą datą i ukończyły je przed końcem 1988 r.
medycyna tropikalna:	1 stycznia 1987 r.,	z wyjątkiem osób, które rozpoczęły szkolenie przed tym terminem
FRANCJA
radiologia:	3 grudnia 1971 r.
neuropsychiatria:	31 grudnia 1971 r.
LUKSEMBURG
radiologia:	dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji nie są już przyznawane osobom, które rozpoczęły szkolenie po 5 marca 1982 r.
neuropsychiatria:	dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji nie są już przyznawane osobom, które rozpoczęły szkolenie po 5 marca 1982 r.
NIDERLANDY
radiologia:	8 lipca 1984 r.
neuropsychiatria:	9 lipca 1984 r.

ZAŁĄCZNIK  III

Część A

Uchylone dyrektywy

(o których mowa w art. 44)

1. Dyrektywa 75/362/EWG.

2. Dyrektywa 75/363/EWG

z późniejszymi zmianami:

-dyrektywa 81/1057/EWG:	jedynie w zakresie, w jakim art. 1 odnosi się do przepisów uchylonych dyrektyw 75/362/EWG i 75/363/EWG,
-dyrektywa 82/76/EWG,
-dyrektywa 89/594/EWG:	jedynie art. 1-9
-dyrektywa 90/658/EWG:	jedynie art. 1 ust. 1 i ust. 2, oraz art. 2,

3. Dyrektywa 86/457/EWG.

Część "B"

Terminy transpozycji przepisów do prawa krajowego,

(o których mowa w art. 44)

Dyrektywy	Data transpozycji
75/362/EWG (Dz.U. L 167 z 30.6.1975, str. 1)	20 grudnia 1976 r. (1)
81/1057/EWG (Dz.U. L 385 z 31.12.1981, str. 25)	30 czerwca 1982 r.
75/363/EWG (Dz.U. L 167 z 30.6.1975, str. 14)	20 grudnia 1976 r. (2)
82/76/EWG (Dz.U. L 43 z 15.2.1982, str. 21)	31 grudnia 1982 r.
89/594/EWG (Dz.U. L 341 z 23.11.1989, str. 19)	8 maja 1991 r.
90/658/EWG (Dz.U. L 353 z 17.12.1990, str. 73)	1 lipca 1991 r.
86/457/EWG (Dz.U. L 267 z 19.9.1986, str. 26)	1 stycznia 1985 r.

_______

1 stycznia 1981 dla Grecji, 1 stycznia 1986 dla Hiszpanii i Portugalii

1 stycznia 1981 dla Grecji, 1 stycznia 1986 dla Hiszpanii i Portugalii. Dla terytorium byłej Niemieckiej Republiki Demokratycznej Niemcy podejmą wszelkie środki konieczne do zastosowania art. 2-5 dyrektywy 75/363/EWG (art. 24-27 tej dyrektywy) do 3 kwietnia 1992 (dyrektywa 90/658/EWG, art. 2).

ZAŁĄCZNIK  IV ⁵⁵

Niniejsza dyrektywa	Dyrektywa 75/362/EWG	Dyrektywa 75/363/EWG	Dyrektywa 86/457/EWG	Dyrektywa 81/1057/EWG	Dyrektywa 89/594/EWG	Dyrektywa 82/76/EWG
Art. 1	Art. 1 i 24
Art. 2	Art. 2
Art. 3	Art. 3
Art. 4	Art. 4
Art. 5	Art. 5
Art. 6	Art. 6
Art. 7	Art. 7
Art. 8	Art. 8
Art. 9. 1	Art. 9. 1			Art. 1
Art. 9. 2	Art. 9. 2			Art. 1
Art. 9. 3	Art. 9a. 1
Art. 9. 4	Art. 9a. 2
Art. 9. 5	Art. 9. 3
Art. 9. 6					Art. 9. 1
Art. 9. 7					Art. 9. 2
Art. 10	Art. 10
Art. 11	Art. 11
Art. 12	Art. 12
Art. 13	Art. 13
Art. 14	Art. 14
Art. 15	Art. 15
Art. 16	Art. 15a
Art. 17	Art. 16
Art. 18	Art. 17
Art. 19	Art. 18
Art. 20	Art. 20
Art. 21	Art. 21
Art. 22	Art. 22
Art. 23		Art. 1
Art. 24		Art. 2
Art. 25. 1		Art. 3. 1
Art. 25. 2		Art. 3. 2
Art. 25. 3 pierwszy akapit		Art. 3. 3 pierwszy akapit				Art. 14
Art. 25. 3 drugi akapit
Art. 26		Art. 4
Art. 27		Art. 5
Art. 28		Art. 7
Art. 29		Art. 8
Art. 30			Art. 1
Art. 31			Art. 2. 1, 2, 3
Art. 32			Art. 3
Art. 33			Art. 4
Art. 34			Art. 5
Art. 35			Art. 6
Art. 36			Art. 7
Art. 37			Art. 8
Art. 38			Art. 9
Art. 39			Art. 10
Art. 40			Art. 11
Art. 41			Art. 12. 2.
Art. 42	Art. 23		Art. 2.4
Art. 43	Art. 26	Art. 10
Art. 44
Art. 45	Art. 27
Zał. I	Załącznik
Zał. II					Załącznik

ZAŁĄCZNIK  A ⁵⁶

Tytuły dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w zakresie medycyny

Państwo	Tytuł/nazwa kwalifikacji	Organ nadający tytuł	Świadectwo towarzyszące kwalifikacjom
Belgique/ België/Belgien	- Diploma van arts - Diplôme de docteur en médecine	1. De universiteiten/les universités 2. De bevoegde Examencommissie van de Vlaamse Gemeenschap/le Jury compétent d'enseignement de la Communauté française
България	Диплома за висше образование на образователно-квалификационна степен "магистър" по "Медицина" и професионална квалификация "Магистър-лекар"	Медицински факултет във Висше медицинско училище (Медицински университет, Висш медицински институт в Република България)
Česká republika	Diplom o ukončení studia ve studijním programu všeobecné lékařství (doktor medicíny, MUDr.)	Lékářská fakulta univerzity v České republice	Vysvědčení o státní rigorózní zkoušce
Danmark	Bevis for bestået lægevidenskabelig embedseksamen	Medicinsk universitetsfakultet	1. Autorisation som læge, udstedt af Sundhedsstyrelsen og 2. Tilladelse til selvstændigt virke som læge (dokumentation for gennemført praktisk uddannelse), udstedt af Sundhedsstyrelsen
Deutschland	1. Zeugnis über die Ärztliche Prüfung 2. Zeugnis über die Ärztliche Staatsprüfung und Zeugnis über die Vorbereitungszeit als Medizinalassistent, soweit diese nach den deutschen Rechtsvorschriften noch für den Abschluss der ärztlichen Ausbildung vorgesehen war	Zuständige Behörden	(skreślony)
Eesti	Diplom arstiteaduse őppekava läbimise kohta	Tartu Ülikool
Ελλά	Πτυχίο Ιατρικής	1. Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου 2. Σχολή Επιστημών Υγείας, Τμήμα Ιατρικής Πανεπιστημίου
España	Título de Licenciado en Medicina y Cirugía	Ministerio de Educación y Cultura/El rector de una Universidad
France	Diplôme d'Etat de docteur en médecine	Universités
Ireland	Primary qualification	Competent examining body	Certificate of experience
Italia	Diploma di laurea in medicina e chirurgia	Università	Diploma di abilitazione all'esercizio della medicina e chirurgia
Κύπρος	Πιστοποιητικό Εγγραφής Ιατρού,	Ιατρικό Συµβούλιο
Latvija	ārsta diploms	Universitātes tipa augstskola
Lietuva	Aukštojo mokslo diplomas, nurodantis suteiktą gydytojo kvalifikaciją	Universitetas	Internatūros pažymėjimas, nurodantis suteiktą medicinos gydytojo profesinę kvalifikaciją
Luxembourg	Diplôme d'Etat de docteur en médecine, chirurgie et accouchements	Jury d'examen d'Etat	Certificat de stage
Magyarország	Általános orvos oklevél (doctor medicinae universae, abrév.: dr. med. univ.)	Egyetem
Malta	Lawrja ta' Tabib tal-Mediċina u l-Kirurġija.	Universita' ta' Malta	Ċertifikat ta' reġistrazzjoni maħruġ mill-Kunsill Mediku
Nederland	Getuigschrift van met goed gevolg afgelegd artsexamen	Faculteit Geneeskunde
Österreich	1. Urkunde über die Verleihung des akademischen Grades Doktor der gesamten Heilkunde (bzw. Doctor medicinae universae, Dr.med.univ.) 2. Diplom über die spezifische Ausbildung zum Arzt für Allgemeinmedizin bzw. Facharztdiplom	1. Medizinische Fakultät einer Universität 2. Österreichische Ärztekammer
Polska	Dyplom ukończenia studiów wyższych na kierunku lekarskim z tytułem "lekarza"	1. Akademia Medyczna 2. Uniwersytet Medyczny 3. Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego	Lekarski Egzamin Państwowy
Portugal	Carta de Curso de licenciatura em medicina	Universidades	Diploma comprovativo da conclusão do internato geral emitido pelo Ministério da Saúde
România	Diplomă de licenţă de doctor medic	Universităţi
Slovenija	Diploma, s katero se podeljuje strokovni naslov "doktor medicine / doktorica medicine"	Univerza
Slovensko	Vysokoškolský diplom o udelení akademického titulu "doktor medicíny" ("MUDr.")	Vysoká škola
Suomi/Finland	Lääketieteen lisensiaatin tutkinto / medicine licentiatexamen	1. Helsingin yliopisto / Helsingfors universitet 2. Kuopion yliopisto 3. Oulun yliopisto 4. Tampereen yliopisto 5. Turun yliopisto	Todistus lääkärin perusterveydenhuollon lisäkoulutuksesta / examensbevis om tilläggsutbildning för läkare inom primärvården
Sverige	Läkarexamen	Universitet	Bevis om praktisk utbildning som utfärdas av Socialstyrelsen
United Kingdom	Primary qualification	Competent examining body	Certificate of experience

ZAŁĄCZNIK  B ⁵⁷

Tytuły dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w zakresie specjalności lekarskich

Państwo	Tytuł/nazwa kwalifikacji	Organ nadający tytuł	Świadectwo towarzyszące kwalifikacjom
Belgique/ België/Belgien	Bijzondere beroepstitel van geneesheerspecialist/ Titre professionnel particulier de médecin spécialiste	Minister bevoegd voor Volksgezondheid/Ministre de la Santé publique
България	Свидетелство за призната специалност	Медицински университет, Висш медицински институт или Военномедицин-ска академия
Česká republika	Diplom o specializaci	Ministerstvo zdravotnictví
Danmark	Bevis for tilladelse til at betegne sig som speciallæge	Sundhedsstyrelsen
Deutschland	Fachärztliche Anerkennung	Countryesärztekammer
Eesti	Residentuuri lőputnnistus eriarstiabi erialal	Tartu Ülikool
Ελλάς	Τιτλος Ιατρικής Ειδικότητας	1. Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση 2. Νομαρχία
España	Título de Especialista	Ministerio de Educación y Cultura
France	1. Certificat d'études spéciales de médecine 2. Attestation de médecin spécialiste qualifié 3. Certificat d'études spéciales de médecine 4. Diplôme d'études spécialisées ou spécialisation complémentaire qualifiante de médecine	1. 3. 4. Universités 2. Conseil de l'Ordre des médecins
Ireland	Certificate of Specialist doctor	Competent authority
Italia	Diploma di medico specialista	Università
Κύπρος	Πιστοποιητικό Αναγνώρισης Ειδικότητας	Ιατρικό Συµβούλιο
Latvija	"Sertifikāts" - kompetentu iestāžu izsniegts dokuments, kas apliecina, ka persona ir nokārtojusi sertifikācijas eksāmenu specialitātē	Latvijas Ārstu biedrība Latvijas Ārstniecības personu profesionālo organizāciju savienība
Lietuva	Rezidentūros pažymėjimas, nurodantis suteiktą gydytojo specialisto profesinę kvalifikaciją	Universitetas
Luxembourg	Certificat de médecin spécialiste	Ministre de la Santé publique
Magyarország	Szakorvosi bizonyítvány	Az Egészségügyi, Szociális és Családügyi Minisztérium illetékes testülete
Malta	Ċertifikat ta' Speċjalista Mediku	Kumitat ta' Approvazzjoni dwar Speċjalisti
Nederland	Bewijs van inschrijving in een Specialistenregister	- Medische Specialisten Registratie Commissie (MSRC) van de Koninklijke Nederlandse Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst - Sociaal-Geneeskundigen Registratie Commissie (SGRC) van de Koninklijke Nederlandse Maatschappij tot Bevordering der Geneeskunst
Österreich	Facharztdiplom	Österreichische Ärztekammer
Polska	Dyplom uzyskania tytułu specjalisty	Centrum Egzaminów Medycznych
Portugal	1. Grau de assistente e/ou 2. Titulo de especialista	1. Ministério da Saúde 2. Ordem dos Médicos
România	Certificat de medic specialist	Ministerul Sănătăţii Publici
Slovenija	Potrdilo o opravljenem specialističnem izpitu	1. Ministrstvo za zdravje 2. Zdravniška zbornica Slovenije
Slovensko	Diplom o špecializácii	Slovenská zdravotnícka univerzita
Suomi/Finland	Erikoislääkärin tutkinto / specialläkarexamen	1. Helsingin yliopisto / Helsingfors universitet 2. Kuopion yliopisto 3. Oulun yliopisto 4. Tampereen yliopisto 5. Turun yliopisto
Sverige	Bevis om specialkompetens som läkare, utfärdat av Socialstyrelsen	Socialstyrelsen
United Kingdom	Certificate of Completion of specialist training	Competent authority

ZAŁĄCZNIK  C ⁵⁸

Nazwy szkoleń w zakresie medycyny specjalistycznej

Kraj	Tytuł/nazwa kwalifikacji	Organ wydający
ANESTEZJOLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 3 lata
Belgique/België/Belgien	Anesthésie-réanimation/Anesthesie reanimatie
България	Анестезиология и интензивно лечение
Česká republika	Anesteziologie a resuscitace
Danmark	Anæstesiologi
Deutschland	Anästhesiologie
Eesti	Anestesioloogia
Ελλάς	Αναισθησιολογία
España	Anestesiología y Reanimación
France	Anesthésiologie-Réanimation chirurgicale
Ireland	Anaesthesia
Italia	Anestesia e rianimazione
Κύπρος	Αναισθησιολογία
Latvija	Anestezioloģija un reanimatoloģija
Lietuva	Anesteziologija reanimatologija
Luxembourg	Anesthésie-réanimation
Magyarország	Aneszteziológia és intenzív terápia
Malta	Anesteżija u Kura Intensiva
Nederland	Anesthesiologie
Österreich	Anästhesiologie und Intensivmedizin
Polska	Anestezjologia i intensywna terapia
Portugal	Anestesiologia
România	Anestezie şi terapie intensivă
Slovenija	Anesteziologija, reanimatologija in perioperativna intenzivna medicina
Slovensko	Anestéziológia a intenzívna medicína
Suomi/Finland	Anestesiologia ja tehohoito/Anestesiologi och intensivvård
Sverige	Anestesi och intensivvård
United Kingdom	Anaesthetics
CHIRURGIA OGÓLNA
Minimalna długość szkolenia: 5 lat
Belgique/België/Belgien	Chirurgie/Heelkunde
България	Хирургия
Česká republika	Chirurgie
Danmark	Kirurgi eller kirurgiske sygdomme
Deutschland	(Allgemeine) Chirurgie
Eesti	Üldkirurgia
Ελλάς	Χειρoυργική
España	Cirugía general y del aparato digestivo
France	Chirurgie générale
Ireland	General surgery
Italia	Chirurgia generale
Κύπρος	Γενική Χειρουργική
Latvija	Ķirurģija
Lietuva	Chirurgija
Luxembourg	Chirurgie générale
Magyarország	Sebészet
Malta	Kirurġija Ġenerali
Nederland	Heelkunde
Österreich	Chirurgie
Polska	Chirurgia ogólna
Portugal	Cirurgia geral
România	Chirurgie generală
Slovenija	Splošna kirurgija
Slovensko	Chirurgia
Suomi/Finland	Yleiskirurgia/Allmän kirurgi
Sverige	Kirurgi
United Kingdom General surgery
NEUROCHIRURGIA
Minimalna długość szkolenia: 5 lat
Belgique/België/Belgien	Neurochirurgie
България	Неврохирургия
Česká republika	Neurochirurgie
Danmark	Neurokirurgi eller kirurgiske nervesygdomme
Deutschland	Neurochirurgie
Eesti	Neurokirurgia
Ελλάς	Νευρoχειρoυργική
España	Neurocirugía
France	Neurochirurgie
Ireland	Neurosurgery
Italia	Neurochirurgia
Κύπρος	Νευροχειρουργική
Latvija	Neiroķirurģija
Lietuva	Neurochirurgija
Luxembourg	Neurochirurgie
Magyarország	Idegsebészet
Malta	Newrokirurġija
Nederland	Neurochirurgie
Österreich	Neurochirurgie
Polska	Neurochirurgia
Portugal	Neurocirurgia
România	Neurochirurgie
Slovenija	Nevrokirurgija
Slovensko	Neurochirurgia
Suomi/Finland	Neurokirurgia/Neurokirurgi
Sverige	Neurokirurgi
United Kingdom	Neurosurgery
POŁOŻNICTWO I GINEKOLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Gynécologie - obstétrique/Gynaecologie en verloskunde
България	Акушерство, гинекология и репродуктивна медицина
Česká republika	Gynekologie a porodnictví
Danmark	Gynækologi og obstetrik eller kvindesygdomme og fødselshjælp
Deutschland	Frauenheilkunde und Geburtshilfe
Eesti	Sünnitusabi ja günekoloogia
Ελλάς	Μαιευτική-Γυναικoλoγία
España	Obstetricia y ginecología
France	Gynécologie - obstétrique
Ireland	Obstetrics and gynaecology
Italia	Ginecologia e ostetricia
Κύπρος	Μαιευτική - Γυναικολογία
Latvija	Ginekoloģija un dzemdniecība
Lietuva	Akušerija ginekologija
Luxembourg	Gynécologie - obstétrique
Magyarország	Szülészet-nőgyógyászat
Malta	Ostetriċja u Ġinekoloġija
Nederland	Verloskunde en gynaecologie
Österreich	Frauenheilkunde und Geburtshilfe
Polska	Położnictwo i ginekologia
Portugal	Ginecologia e obstetricia
România	Obstetrică-ginecologie
Slovenija	Ginekologija in porodništvo
Slovensko	Gynekológia a pôrodníctvo
Suomi/Finland	Naistentaudit ja synnytykset/Kvinnosjukdomar och förlossningar
Sverige	Obstetrik och gynekologi
United Kingdom	Obstetrics and gynaecology
MEDYCYNA OGÓLNA (CHORÓB WEWNĘTRZNYCH)
Minimalna długość szkolenia: 5 lat
Belgique/België/Belgien	Médecine interne/Inwendige geneeskunde
България	Вътрешни болести
Česká republika	Vnitřní lékařství
Danmark	Intern medicin
Deutschland	Innere Medizin
Eesti	Sisehaigused
Ελλάς	Παθoλoγία
España	Medicina interna
France	Médecine interne
Ireland	General medicine
Italia	Medicina interna
Κύπρος	Παθoλoγία
Latvija	Internā medicīna
Lietuva	Vidaus ligos
Luxembourg	Médecine interne
Magyarország	Belgyógyászat
Malta	Mediċina Interna
Nederland	Interne geneeskunde
Österreich	Innere Medizin
Polska	Choroby wewnętrzne
Portugal	Medicina interna
România	Medicină internă
Slovenija	Interna medicina
Slovensko	Vnútorné lekárstvo
Suomi/Finland	Sisätaudit/Inre medicin
Sverige	Internmedicin
United Kingdom	General (internal) medicine
OKULISTYKA
Minimalna długość szkolenia: 3 lata
Belgique/België/Belgien	Ophtalmologie/Oftalmologie
България	Очни болести
Česká republika	Oftalmologie
Danmark	Oftalmologi eller øjensygdomme
Deutschland	Augenheilkunde
Eesti	Oftalmoloogia
Ελλάς	Οφθαλµoλoγία
España	Oftalmología
France	Ophtalmologie
Ireland	Opthalmic surgery
Italia	Oftalmologia
Κύπρος	Οφθαλµολογία
Latvija	Oftalmoloģija
Lietuva	Oftalmologija
Luxembourg	Ophtalmologie
Magyarország	Szemészet
Malta	Oftalmoloġija
Nederland	Oogheelkunde
Österreich	Augenheilkunde und Optometrie
Polska	Okulistyka
Portugal	Oftalmologia
România	Oftalmologie
Slovenija	Oftalmologija
Slovensko	Oftalmológia
Suomi/Finland	Silmätaudit/Ögonsjukdomar
Sverige	Ögonsjukdomar (oftalmologi)
United Kingdom	Ophthalmology
OTORYNOLARYNGOLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 3 lata
Belgique/België/Belgien	Oto-rhino-laryngologie/Otorhinolaryngologie
България	Ушно-носно-гърлени болести
Česká republika	Otorinolaryngologie
Danmark	Oto-rhino-laryngologi eller øre-næse-halssygdomme
Deutschland	Hals-Nasen-Ohrenheilkunde
Eesti	Otorinolarüngoloogia
Ελλάς	Ω τoρινoλαρυγγoλoγία
España	Otorrinolaringología
France	Oto-rhino-laryngologie
Ireland	Otolaryngology
Italia	Otorinolaringoiatria
Κύπρος	Ω τορινολαρυγγολογία
Latvija	Otolaringoloģija
Lietuva	Otorinolaringologija
Luxembourg	Oto-rhino-laryngologie
Magyarország	Fül-orr-gégegyógyászat
Malta	Otorinolaringoloġija
Nederland	Keel-, neus- en oorheelkunde
Österreich	Hals-, Nasen-und Ohrenkrankheiten
Polska	Otorynolaryngologia
Portugal	Otorrinolaringologia
România	Otorinolaringologie
Slovenija	Otorinolaringologija
Slovensko	Otorinolaryngológia
Suomi/Finland	Korva-, nenä- ja kurkkutaudit/Öron-, näs- och halssjukdomar
Sverige	Öron-, näs- och halssjukdomar (oto-rhinolaryngologi)
United Kingdom	Otolaryngology
PEDIATRIA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Pédiatrie/Pediatrie
България	Детски болести
Česká republika	Dětské lékařství
Danmark	Pædiatri eller sygdomme hos børn
Deutschland	Kinder und Jugendmedizin
Eesti	Pediaatria
Ελλάς	Παιδιατρική
España	Pediatría y sus áreas específicas
France	Pédiatrie
Ireland	Paediatrics
Italia	Pédiatria
Κύπρος	Παιδιατρική
Latvija	Pediatrija
Lietuva	Vaikų ligos
Luxembourg	Pédiatrie
Magyarország	Csecsemő- és gyermekgyógyászat
Malta	Pedjatrija
Nederland	Kindergeneeskunde
Österreich	Kinder - und Jugendheilkunde
Polska	Pediatria
Portugal	Pediatria
România	Pediatrie
Slovenija	Pediatrija
Slovensko	Pediatria
Suomi/Finland	Lastentaudit/Barnsjukdomar
Sverige	Barn- och ungdomsmedicin
United Kingdom	Paediatrics
MEDYCYNA UKŁADU ODDECHOWEGO
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Pneumologie
България	Пневмология и фтизиатрия
Česká republika	Tuberkulóza a respirační nemoci
Danmark	Medicinske lungesygdomme
Deutschland	Pneumologie
Eesti	Pulmonoloogia
Ελλάς	Φυµατιoλoγία- Πνευµoνoλoγία
España	Neumología
France	Pneumologie
Ireland	Respiratory medicine
Italia	Malattie dell'apparato respiratorio
Κύπρος	Πνευµονολογία - Φυµατιολογία
Latvija	Ftiziopneimonoloģija
Lietuva	Pulmonologija
Luxembourg	Pneumologie
Magyarország	Tüdőgyógyászat
Malta	Mediċina Respiratorja
Nederland	Longziekten en tuberculose
Österreich	Lungenkrankheiten
Polska	Choroby płuc
Portugal	Pneumologia
România	Pneumologie
Slovenija	Pnevmologija
Slovensko	Pneumológia a ftizeológia
Suomi/Finland	Keuhkosairaudet ja allergologia/Lungsjukdomar och allergologi
Sverige	Lungsjukdomar (pneumologi)
United Kingdom	Respiratory medicine
UROLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 5 lat
Belgique/België/Belgien	Urologie
България	Урология
Česká republika	Urologie
Danmark	Urologi eller urinvejenes kirurgiske sygdomme
Deutschland	Urologie
Eesti	Uroloogia
Ελλάς	Ουρoλoγία
España	Urología
France	Urologie
Ireland	Urology
Italia	Urologia
Κύπρος	Ουρολογία
Latvija	Uroloģija
Lietuva	Urologija
Luxembourg	Urologie
Magyarország	Urológia
Malta	Uroloġija
Nederland	Urologie
Österreich	Urologie
Polska	Urologia
Portugal	Urologia
România	Urologie
Slovenija	Urologija
Slovensko	Urológia
Suomi/Finland	Urologia/Urologi
Sverige	Urologi
United Kingdom	Urology
ORTOPEDIA
Minimalna długość szkolenia: 5 lat
Belgique/België/Belgien	Chirurgie orthopédique/Orthopedische heelkunde
България	Ортопедия и травматология
Česká republika	Ortopedie
Danmark	Ortopædisk kirurgi
Deutschland	Orthopädie (und Unfallchirurgie)
Eesti	Ortopeedia
Ελλάς	Ορθoπεδική
España	Cirugía ortopédica y traumatología
France	Chirurgie orthopédique et traumatologie
Ireland	Trauma and orthopaedic surgery
Italia	Ortopedia e traumatologia
Κύπρος	Ορθοπεδική
Latvija	Traumatoloģija un ortopēdija
Lietuva	Ortopedija traumatologija
Luxembourg	Orthopédie
Magyarország	Ortopédia
Malta	Kirurġija Ortopedika
Nederland	Orthopedie
Österreich	Orthopädie und Orthopädische Chirurgie
Polska	Ortopedia i traumatologia narządu ruchu
Portugal	Ortopedia
România	Ortopedie şi traumatologie
Slovenija	Ortopedska kirurgija
Slovensko	Ortopédia
Suomi/Finland	Ortopedia ja traumatologia/Ortopedi och traumatologi
Sverige	Ortopedi
United Kingdom	Trauma and orthopaedic surgery
ANATOMIA PATOLOGICZNA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Anatomie pathologique/Pathologische anatomie
България	Обща и клинична патология
Česká republika	Patologická anatomie
Danmark	Patologisk anatomi eller vævs- og celleundersøgelser
Deutschland	Pathologie
Eesti	Patoloogia
Ελλάς	Παθoλoγική Ανατoµική
España	Anatomía patológica
France	Anatomie et cytologie pathologiques
Ireland	Histopathology
Italia	Anatomia patologica
Κύπρος	Παθολογοανατοµία - Ιστολογία
Latvija	Patoloģija
Lietuva	Patologija
Luxembourg	Anatomie pathologique
Magyarország	Patológia
Malta	Istopatoloġija
Nederland	Pathologie
Österreich	Pathologie
Polska	Patomorfologia
Portugal	Anatomia patologica
România	Anatomie patologică
Slovenija	Anatomska patologija in citopatologija
Slovensko	Patologická anatómia
Suomi/Finland	Patologia/Patologi
Sverige	Klinisk patologi
United Kingdom	Histopathology
NEUROLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Neurologie
България	Нервни болести
Česká republika	Neurologie
Danmark	Neurologi eller medicinske nervesygdomme
Deutschland	Neurologie
Eesti	Neuroloogia
Ελλάς	Νευρoλoγία
España	Neurología
France	Neurologie
Ireland	Neurology
Italia	Neurologia
Κύπρος	Νευρολογία
Latvija	Neiroloģija
Lietuva	Neurologija
Luxembourg	Neurologie
Magyarország	Neurológia
Malta	Newroloġija
Nederland	Neurologie
Österreich	Neurologie
Polska	Neurologia
Portugal	Neurologia
România	Neurologie
Slovenija	Nevrologija
Slovensko	Neurológia
Suomi/Finland	Neurologia/Neurologi
Sverige	Neurologi
United Kingdom	Neurology
PSYCHIATRIA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Psychiatrie
България	Психиатрия
Česká republika	Psychiatrie
Danmark	Psykiatri
Deutschland	Psychiatrie und Psychotherapie
Eesti	Psühhiaatria
Ελλάς	Ψυχιατρική
España	Psiquiatría
France	Psychiatrie
Ireland	Psychiatry
Italia	Psichiatria
Κύπρος	Ψυχιατρική
Latvija	Psihiatrija
Lietuva	Psichiatrija
Luxembourg	Psychiatrie
Magyarország	Pszichiátria
Malta	Psikjatrija
Nederland	Psychiatrie
Österreich	Psychiatrie
Polska	Psychiatria
Portugal	Psiquiatria
România	Psihiatrie
Slovenija	Psihiatrija
Slovensko	Psychiatria
Suomi/Finland	Psykiatria/Psykiatri
Sverige	Psykiatri
United Kingdom	General psychiatry
RADIOLOGIA DIAGNOSTYCZNA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Radiodiagnostic/Röntgendiagnose
България	Образна диагностика
Česká republika	Radiologie a zobrazovací metody
Danmark	Diagnostik radiologi eller røntgenundersøgelse
Deutschland	(Diagnostische) Radiologie
Eesti	Radioloogia
Ελλάς	Ακτινoδιαγνωστική
España	Radiodiagnóstico
France	Radiodiagnostic et imagerie médicale
Ireland	Diagnostic radiology
Italia	Radiodiagnostica
Κύπρος	Ακτινολογία
Latvija	Diagnostiskā radioloģija
Lietuva	Radiologija
Luxembourg	Radiodiagnostic
Magyarország	Radiológia
Malta	Radjoloġija
Nederland	Radiologie
Österreich	Medizinische Radiologie-Diagnostik
Polska	Radiologia i diagnostyka obrazowa
Portugal	Radiodiagnóstico
România	Radiologie-imagistică medicală
Slovenija	Radiologija
Slovensko	Rádiológia
Suomi/Finland	Radiologia/Radiologi
Sverige	Medicinsk radiologi
United Kingdom	Clinical radiology
RADIOTERAPIA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Radiothérapie-oncologie/Radiotherapie-oncologie
България	Лъчелечение
Česká republika	Radiační onkologie
Danmark	Onkologi
Deutschland	Strahlentherapie
Eesti	Onkoloogia
Ελλάς	Ακτινοθεραπευτική Ογκολογία
España	Oncología radioterápica
France	Oncologie radiothérapique
Ireland	Radiation oncology
Italia	Radioterapia
Κύπρος	Ακτινοθεραπευτική
Latvija	Terapeitiskā radioloģija
Lietuva	Onkologija radioterapija
Luxembourg	Radiothérapie
Magyarország	Sugárterápia
Malta	Onkoloġija u Radjoterapija
Nederland	Radiotherapie Österreich Strahlentherapie - Radioonkologie
Polska	Radioterapia onkologiczna
Portugal	Radioterapia
România	Radioterapie
Slovenija	Radioterapija in onkologija
Slovensko	Radiačná onkológia
Suomi/Finland	Syöpätaudit/Cancersjukdomar
Sverige	Tumörsjukdomar (allmän onkologi)
United Kingdom	Clinical oncology
BIOLOGIA KLINICZNA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Biologie clinique/Klinische biologie
България	Клинична лаборатория
Česká republika
Danmark
Deutschland
Eesti	Laborimeditsiin
Ελλάς
España	Análisis clínicos
France	Biologie médicale
Ireland
Italia	Patologia clinica
Κύπρος
Latvija
Lietuva	Laboratorinė medicina
Luxembourg	Biologie clinique
Magyarország	Orvosi laboratóriumi diagnosztika
Malta
Nederland
Österreich	Medizinische Biologie
Polska	Diagnostyka laboratoryjna
Portugal	Patologia clínica
România	Medicină de laborator
Slovenija
Slovensko	Laboratórna medicína
Suomi/Finland
Sverige
United Kingdom
HEMATOLOGIA BIOLOGICZNA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien
България	Клинична хематология
Česká republika
Danmark	Klinisk blodtypeserologi
Deutschland
Eesti
Ελλάς
España
France	Hématologie
Ireland
Italia
Κύπρος
Latvija
Lietuva
Luxembourg	Hématologie biologique
Magyarország
Malta
Nederland
Österreich
Polska
Portugal	Hematologia clínica
România
Slovenija
Slovensko
Suomi/Finland
Sverige
United Kingdom
MIKROBIOLOGIA-BAKTERIOLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien
България	Микробиология
Česká republika	Lékařská mikrobiologie
Danmark	Klinisk mikrobiologi
Deutschland	Mikrobiologie (Virologie) und Infektionsepidemiologie
Eesti
Ελλάς	1. Iατρική Βιoπαθoλoγία
	2. Μικρoβιoλoγία
España	Microbiología y parasitología
France
Ireland	Microbiology
Italia	Microbiologia e virologia
Κύπρος	Μικροβιολογία
Latvija	Mikrobioloģija
Lietuva
Luxembourg	Microbiologie
Magyarország	Orvosi mikrobiológia
Malta	Mikrobijoloġija
Nederland	Medische microbiologie
Österreich	Hygiene und Mikrobiologie
Polska	Mikrobiologia lekarska
Portugal
România
Slovenija	Klinična mikrobiologija
Slovensko	Klinická mikrobiológia
Suomi/Finland	Kliininen mikrobiologia/Klinisk mikrobiologi
Sverige	Klinisk bakteriologi
United Kingdom	Medical microbiology and virology
CHEMIA BIOLOGICZNA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien
България	Биохимия
Česká republika	Klinická biochemie
Danmark	Klinisk biokemi
Deutschland	Laboratoriumsmedizin
Eesti
Ελλάς
España	Bioquímica clínica
France
Ireland	Chemical pathology
Italia	Biochimica clinica
Κύπρος
Latvija
Lietuva
Luxembourg	Chimie biologique
Magyarország
Malta	Patoloġija Kimika
Nederland	Klinische chemie
Österreich	Medizinische und Chemische Labordiagnostik
Polska
Portugal
România
Slovenija	Medicinska biokemija
Slovensko	Klinická biochémia
Suomi/Finland	Kliininen kemia/Klinisk kemi
Sverige	Klinisk kemi
United Kingdom	Chemical pathology
IMMUNOLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien
България	Клинична имунология
Имунология
Česká republika	Alergologie a klinická imunologie
Danmark	Klinisk immunologi
Deutschland
Eesti
Ελλάς
España	Inmunología
France
Ireland	Immunology (clinical and laboratory)
Italia
Κύπρος	Ανοσολογία
Latvija	Imunoloģija
Lietuva
Luxembourg	Immunologie
Magyarország	Allergológia és klinikai immunológia
Malta	Immunoloġija
Nederland
Österreich	Immunologie
Polska	Immunologia kliniczna
Portugal
România
Slovenija
Slovensko	Klinická imunológia a alergológia
Suomi/Finland
Sverige	Klinisk immunologi
United Kingdom	Immunology
CHIRURGIA PLASTYCZNA
Minimalna długość szkolenia: 5 lat
Belgique/België/Belgien	Chirurgie plastique, reconstructrice et esthétique/Plastische, reconstructieve en esthetische heelkunde
България	Пластично-възстановителна хирургия
Česká republika	Plastická chirurgie
Danmark	Plastikkirurgi
Deutschland	Plastische (und Ästhetische) Chirurgie
Eesti	Plastika- ja rekonstruktiivkirurgia
Ελλάς	Πλαστική Χειρoυργική
España	Cirugía plástica, estética y reparadora
France	Chirurgie plastique, reconstructrice et esthétique
Ireland	Plastic, reconstructive and aesthetic surgery
Italia	Chirurgia plastica e ricostruttiva
Κύπρος	Πλαστική Χειρουργική
Latvija	Plastiskā ķirurģija
Lietuva	Plastinė ir rekonstrukcinė chirurgija
Luxembourg	Chirurgie plastique
Magyarország	Plasztikai (égési) sebészet
Malta	Kirurġija Plastika
Nederland	Plastische chirurgie
Österreich	Plastische Chirurgie
Polska	Chirurgia plastyczna
Portugal	Cirurgia plástica e reconstrutiva
România	Chirurgie plastică - microchirurgie reconstructivă
Slovenija	Plastična, rekonstrukcijska in estetska kirurgija
Slovensko	Plastická chirurgia
Suomi/Finland	Plastiikkakirurgia/Plastikkirurgi
Sverige	Plastikkirurgi
United Kingdom	Plastic surgery
CHIRURGIA KLATKI PIERSIOWEJ
Minimalna długość szkolenia: 5 lat
Belgique/België/Belgien	Chirurgie thoracique/Heelkunde op de thorax
България	Гръдна хирургия Кардиохирургия
Česká republika	Kardiochirurgie
Danmark	Thoraxkirurgi eller brysthulens kirurgiske sygdomme
Deutschland	Thoraxchirurgie
Eesti	Torakaalkirurgia
Ελλάς	Χειρoυργική Θώρακoς
España	Cirugía torácica
France	Chirurgie thoracique et cardiovasculaire
Ireland	Thoracic surgery
Italia	Chirurgia toracica; Cardiochirurgia
Κύπρος	Χειρουργική Θώρακος
Latvija	Torakālā ķirurģija
Lietuva	Krūtinės chirurgija
Luxembourg	Chirurgie thoracique
Magyarország	Mellkassebészet
Malta	Kirurġija Kardjo-Toraċika
Nederland	Cardio-thoracale chirurgie
Österreich
Polska	Chirurgia klatki piersiowej
Portugal	Cirurgia cardiotorácica
România	Chirurgie toracică
Slovenija	Torakalna kirurgija
Slovensko	Hrudníková chirurgia
Suomi/Finland	Sydän-ja rintaelinkirurgia/Hjärt- och thoraxkirurgi
Sverige	Thoraxkirurgi
United Kingdom	Cardo-thoracic surgery
CHIRURGIA DZIECIĘCA
Minimalna długość szkolenia: 5 lat
Belgique/België/Belgien
България	Детска хирургия
Česká republika	Dětská chirurgie
Danmark
Deutschland	Kinderchirurgie
Eesti	Lastekirurgia
Ελλάς	Χειρoυργική Παίδων
España	Cirugía pediátrica
France	Chirurgie infantile
Ireland	Paediatric surgery
Italia	Chirurgia pediatrica
Κύπρος	Χειρουργική Παίδων
Latvija	Bērnu ķirurģija
Lietuva	Vaikų chirurgija
Luxembourg	Chirurgie pédiatrique
Magyarország	Gyermeksebészet
Malta	Kirurgija Pedjatrika
Nederland
Österreich	Kinderchirurgie
Polska	Chirurgia dziecięca
Portugal	Cirurgia pediátrica
România	Chirurgie pediatrică
Slovenija
Slovensko	Detská chirurgia
Suomi/Finland	Lastenkirurgia/Barnkirurgi
Sverige	Barn- och ungdomskirurgi
United Kingdom	Paediatric surgery
CHIRURGIA NACZYNIOWA
Minimalna długość szkolenia: 5 lat
Belgique/België/Belgien	Chirurgie des vaisseaux/Bloedvatenheelkunde
България	Съдова хирургия
Česká republika	Cévní chirurgie
Danmark	Karkirurgi eller kirurgiske blodkarsygdomme
Deutschland	Gefäβchirurgie
Eesti	Kardiovaskulaarkirurgia
Ελλάς	Αγγειoχειρoυργική
España	Angiología y cirugía vascular
France	Chirurgie vasculaire
Ireland
Italia	Chirurgia vascolare
Κύπρος	Χειρουργική Αγγείων
Latvija	Asinsvadu ķirurģija
Lietuva	Kraujagyslių chirurgija
Luxembourg	Chirurgie vasculaire
Magyarország	Érsebészet
Malta	Kirurġija Vaskolari
Nederland
Österreich
Polska	Chirurgia naczyniowa
Portugal	Cirurgia vascular
România	Chirurgie vasculară
Slovenija	Kardiovaskularna kirurgija
Slovensko	Cievna chirurgia
Suomi/Finland	Verisuonikirurgia/Kärlkirurgi
Sverige
United Kingdom
KARDIOLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Cardiologie
България	Кардиология
Česká republika	Kardiologie
Danmark	Kardiologi
Deutschland	Innere Medizin und Schwerpunkt Kardiologie
Eesti	Kardioloogia
Ελλάς	Καρδιoλoγία
España	Cardiología
France	Pathologie cardio-vasculaire
Ireland	Cardiology
Italia	Cardiologia
Κύπρος	Καρδιολογία
Latvija	Kardioloģija
Lietuva	Kardiologija
Luxembourg	Cardiologie et angiologie
Magyarország	Kardiológia
Malta	Kardjoloġija
Nederland	Cardiologie
Österreich
Polska	Kardiologia
Portugal	Cardiologia
România	Cardiologie
Slovenija
Slovensko	Kardiológia
Suomi/Finland	Kardiologia/Kardiologi
Sverige	Kardiologi
United Kingdom	Cardiology
GASTROENTEROLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Gastro-entérologie/gastroenterologie
България	Гастроентерология
Česká republika	Gastroenterologie
Danmark	Medicinsk gastroenterologi eller medicinske mave-tarm-sygdomme
Deutschland	Innere Medizin und Schwerpunkt Gastroenterologie
Eesti	Gastroenteroloogia
Ελλάς	Γαστρεντερoλoγία
España	Aparato digestivo
France	Gastro-entérologie et hépatologie
Ireland	Gastro-enterology
Italia	Gastroenterologia
Κύπρος	Γαστρεντερολογία
Latvija	Gastroenteroloģija
Lietuva	Gastroenterologija
Luxembourg	Gastro-entérologie
Magyarország	Gasztroenterológia
Malta	Gastroenteroloġija
Nederland	Leer van maag-darm-leverziekten
Österreich
Polska	Gastroenterologia
Portugal	Gastrenterologia
România	Gastroenterologie
Slovenija	Gastroenterologija
Slovensko	Gastroenterológia
Suomi/Finland	Gastroenterologia/Gastroenterologi
Sverige	Medicinsk gastroenterologi och hepatologi
United Kingdom	Gastro-enterology
REUMATOLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Rhumathologie/reumatologie
България	Ревматология
Česká republika	Revmatologie
Danmark	Reumatologi
Deutschland	Innere Medizin und Schwerpunkt Rheumatologie
Eesti	Reumatoloogia
Ελλάς	Ρευµατoλoγία
España	Reumatología
France	Rhumathologie
Ireland	Rheumatology
Italia	Reumatologia
Κύπρος	Ρευµατολογία
Latvija	Reimatoloģija
Lietuva	Reumatologija
Luxembourg	Rhumathologie
Magyarország	Reumatológia
Malta	Rewmatoloġija
Nederland	Reumatologie
Österreich
Polska	Reumatologia
Portugal	Reumatologia
România	Reumatologie
Slovenija
Slovensko	Reumatológia
Suomi/Finland	Reumatologia/Reumatologi
Sverige	Reumatologi
United Kingdom	Rheumatology
HEMATOLOGIA OGÓLNA
Minimalna długość szkolenia: 3 lata
Belgique/België/Belgien
България	Трансфузионна хематология
Česká republika	Hematologie a transfúzní lékařství
Danmark	Hæmatologi eller blodsygdomme
Deutschland	Innere Medizin und Schwerpunkt Hämatologie und Onkologie
Eesti	Hematoloogia
Ελλάς	Αιµατoλoγία
España	Hematología y hemoterapia
France
Ireland	Haematology (clinical and laboratory)
Italia	Ematologia
Κύπρος	Αιµατολογία
Latvija	Hematoloģija
Lietuva	Hematologija
Luxembourg	Hématologie
Magyarország	Haematológia
Malta	Ematoloġija
Nederland
Österreich
Polska	Hematologia
Portugal	Imuno-hemoterapia
România	Hematologie
Slovenija
Slovensko	Hematológia a transfúziológia
Suomi/Finland	Kliininen hematologia/Klinisk hematologi
Sverige	Hematologi
United Kingdom	Haematology
ENDOKRYNOLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 3 lata
Belgique/België/Belgien
България	Ендокринология и болести на обмяната
Česká republika	Endokrinologie
Danmark	Medicinsk endokrinologi eller medicinske hormonsygdomme
Deutschland	Innere Medizin und Schwerpunkt Endokrinologie und Diabetologie
Eesti	Endokrinoloogia
Ελλάς	Ενδoκρινoλoγία
España	Endocrinología y nutrición
France	Endocrinologie, maladies métaboliques
Ireland	Endocrinology and diabetes mellitus
Italia	Endocrinologia e malattie del ricambio
Κύπρος	Ενδοκρινολογία
Latvija	Endokrinoloģija
Lietuva	Endokrinologija
Luxembourg	Endocrinologie, maladies du métabolisme et de la nutrition
Magyarország	Endokrinológia
Malta	Endokrinoloġija u Dijabete
Nederland
Österreich
Polska	Endokrynologia
Portugal	Endocrinologia
România	Endocrinologie
Slovenija
Slovensko	Endokrinológia
Suomi/Finland	Endokrinologia/endokrinologi
Sverige	Endokrina sjukdomar
United Kingdom	Endocrinology and diabetes mellitus
FIZJOTERAPIA
Minimalna długość szkolenia: 3 lata
Belgique/België/Belgien	Médecine physique et réadaptation/Fysische geneeskunde en revalidatie
България	Физикална и рехабилитационна медицина
Česká republika	Rehabilitační a fyzikální medicína
Danmark
Deutschland	Physikalische und Rehabilitative Medizin
Eesti	Taastusravi ja füsiaatria
Ελλάς	Φυσική Iατρική και Απoκατάσταση
España	Medicina física y rehabilitación
France	Rééducation et réadaptation fonctionnelles
Ireland
Italia	Medicina fisica e riabilitazione
Κύπρος	Φυσική Ιατρική και Αποκατάσταση
Latvija	Rehabilitoloģija
	Fiziskā rehabilitācija
	Fizikālā medicīna
Lietuva	Fizinė medicina ir reabilitacija
Luxembourg	Rééducation et réadaptation fonctionnelles
Magyarország	Fizioterápia
Malta
Nederland	Revalidatiegeneeskunde
Österreich	Physikalische Medizin
Polska	Rehabilitacja medyczna
Portugal	Fisiatria ou Medicina física e de reabilitação
România	Recuperare, medicină fizică şi balneologie
Slovenija	Fizikalna in rehabilitacijska medicina
Slovensko	Fyziatria, balneológia a liečebná rehabilitácia
Suomi/Finland	Fysiatria/fysiatri
Sverige	Rehabiliteringsmedicin
United Kingdom
STOMATOLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 3 lata
Belgique/België/Belgien
България
Česká republika
Danmark
Deutschland
Eesti
Ελλάς
España	Estomatología
France	Stomatologie
Ireland
Italia	Odontostomatologia (hasta el 31 de diciembre de 1994)
Κύπρος
Latvija
Lietuva
Luxembourg	Stomatologie
Magyarország
Malta
Nederland
Österreich
Polska
Portugal	Estomatologia
România
Slovenija
Slovensko
Suomi/Finland
Sverige
United Kingdom
NEUROPSYCHIATRIA
Minimalna długość szkolenia: 5 lat
Belgique/België/Belgien	Neuropsychiatrie
България
Česká republika
Danmark
Deutschland	Nervenheilkunde (Neurologie und Psychiatrie)
Eesti
Ελλάς	Νευρoλoγία - Ψυχιατρική
España
France	Neuropsychiatrie
Ireland
Italia	Neuropsichiatria (hasta el 31 de octubre de 1999)
Κύπρος	Νευρολογία - Ψυχιατρική
Latvija
Lietuva
Luxembourg	Neuropsychiatrie
Magyarország
Malta
Nederland	Zenuw - en zielsziekten
Österreich	Neurologie und Psychiatrie
Polska
Portugal
România
Slovenija
Slovensko	Neuropsychiatria
Suomi/Finland
Sverige
United Kingdom
DERMATOLOGIA I WENEROLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 3 lata
Belgique/België/Belgien	Dermato-vénéréologie/dermato-venerologie
България	Кожни и венерически болести
Česká republika	Dermatovenerologie
Danmark	Dermato-venerologi eller hud- og kønssygdomme
Deutschland	Haut - und Geschlechtskrankheiten
Eesti	Dermatoveneroloogia
Ελλάς	∆ ερµατoλoγία - Αφρoδισιoλoγία
España	Dermatología médico-quirúrgica y venereología
France	Dermatologie et vénéréologie
Ireland
Italia	Dermatologia e venerologia
Κύπρος	∆ ερµατολογία - Αφροδισιολογία
Latvija	Dermatoloģija un veneroloģija
Lietuva	Dermatovenerologija
Luxembourg	Dermato-vénéréologie
Magyarország	Bőrgyógyászat
Malta	Dermato-venerejoloġija
Nederland	Dermatologie en venerologie
Österreich	Haut- und Geschlechtskrankheiten
Polska	Dermatologia i wenerologia
Portugal	Dermatovenereologia
România	Dermatovenerologie
Slovenija	Dermatovenerologija
Slovensko	Dermatovenerológia
Suomi/Finland	Ihotaudit ja allergologia/hudsjukdomar och allergologi
Sverige	Hud- och könssjukdomar
United Kingdom
DERMATOLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien
България
Česká republika
Danmark
Deutschland
Eesti
Ελλάς
España
France
Ireland	Dermatology
Italia
Κύπρος
Latvija
Lietuva
Luxembourg
Magyarország
Malta	Dermatoloġija
Nederland
Österreich
Polska
Portugal
România
Slovenija
Slovensko
Suomi/Finland
Sverige
United Kingdom	Dermatology
WENEROLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien
България
Česká republika
Danmark
Deutschland
Eesti
Ελλάς
España
France
Ireland	Genito-urinary-medicine
Italia
Κύπρος
Latvija
Lietuva
Luxembourg
Magyarország
Malta	Mediċina Uro-ġenetali
Nederland
Österreich
Polska
Portugal
România
Slovenija
Slovensko
Suomi/Finland
Sverige
United Kingdom	Genito-urinary medicine
RADIOLOGIA
Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien
България Радиобиология
Česká republika
Danmark
Deutschland	Radiologie
Eesti
Ελλάς	Ακτινoλoγία - Ραδιoλoγία
España	Electrorradiología
France	Electro-radiologie
Ireland	Radiology
Italia	Radiologia (hasta el 31 de octubre de 1993)
Κύπρος
Latvija
Lietuva
Luxembourg	Électroradiologie
Magyarország	Radiológia
Malta
Nederland	Radiologie
Österreich	Radiologie
Polska
Portugal	Radiologia
România
Slovenija
Slovensko
Suomi/Finland
Sverige
United Kingdom
MEDYCYNA TROPIKALNA Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien
България
Česká republika
Danmark
Deutschland
Eesti
Ελλάς
España
France
Ireland	Tropical medicine
Italia	Medicina tropicale
Κύπρος
Latvija
Lietuva
Luxembourg
Magyarország	Trópusi betegségek
Malta
Nederland
Österreich	Spezifische Prophylaxe und Tropenhygiene
Polska	Medycyna transportu
Portugal	Medicina tropical
România
Slovenija
Slovensko	Tropická medicína
Suomi/Finland
Sverige
United Kingdom	Tropical medicine
PSYCHIATRIA DZIECIĘCA Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Psychiatrie infanto-junvénile/Kinder en Jeugdpsychiatrie
България	Детска психиатрия
Česká republika	Dětská a dorostová psychiatrie
Danmark	Børne- og ungdomspsykiatri
Deutschland	Kinder - und Jugendpsychiatrie und - psychotherapie
Eesti
Ελλάς	Παιδoψυχιατρική
España
France	Pédo-psychiatrie
Ireland	Child and adolescent psychiatry
Italia	Neuropsichiatria infantile
Κύπρος	Παιδοψυχιατρική
Latvija	Bērnu psihiatrija
Lietuva	Vaikų ir paauglių psichiatrija
Luxembourg	Psychiatrie infantile
Magyarország	Gyermek- és ifjúságpszichiátria
Malta
Nederland
Österreich
Polska	Psychiatria dzieci i młodzieży
Portugal	Pedopsiquiatria
România	Psihiatrie pediatrică
Slovenija	Otroška in mladostniška psihiatrija
Slovensko	Detská psychiatria
Suomi/Finland	Lastenpsykiatria/barnpsykiatri
Sverige	Barn- och ungdomspsykiatri
United Kingdom	Child and adolescent psychiatry
GERIATRIA Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien
България	Гериатрична медицина
Česká republika	Geriatrie
Danmark	Geriatri eller alderdommens sygdomme
Deutschland
Eesti
Ελλάς
España	Geriatría
France
Ireland	Geriatric medicine
Italia	Geriatria
Κύπρος	Γηριατρική
Latvija
Lietuva	Geriatrija
Luxembourg	Gériatrie
Magyarország	Geriátria
Malta	Ġerjatrija
Nederland	Klinische geriatrie
Österreich
Polska	Geriatria
Portugal
România	Geriatrie şi gerontologie
Slovenija
Slovensko	Geriatria
Suomi/Finland	Geriatria/geriatri
Sverige	Geriatrik
United Kingdom	Geriatrics
CHOROBY NEREK Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien
България	Нефрология
Česká republika	Nefrologie
Danmark	Nefrologi eller medicinske nyresygdomme
Deutschland	Innere Medizin und Schwerpunkt Nephrologie
Eesti	Nefroloogia
Ελλάς	Νεφρoλoγία
España	Nefrología
France	Néphrologie
Ireland	Nephrology
Italia	Nefrologia
Κύπρος	Νεφρολογία
Latvija	Nefroloģija
Lietuva	Nefrologija
Luxembourg	Néphrologie
Magyarország	Nefrológia
Malta	Nefroloġija
Nederland
Österreich
Polska	Nefrologia
Portugal	Nefrologia
România	Nefrologie
Slovenija	Nefrologija
Slovensko	Nefrológia
Suomi/Finland	Nefrologia/nefrologi
Sverige	Medicinska njursjukdomar (nefrologi)
United Kingdom	Renal medicine
CHOROBY ZAKAŹNE Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien
България	Инфекциозни болести
Česká republika	Infekční lékařství
Danmark	Infektionsmedicin
Deutschland
Eesti	Infektsioonhaigused
Ελλάς
España
France
Ireland	Infectious diseases
Italia	Malattie infettive
Κύπρος	Λοιµώδη Νοσήµατα
Latvija	Infektoloģija
Lietuva	Infektologija
Luxembourg	Maladies contagieuses
Magyarország	Infektológia
Malta	Mard Infettiv
Nederland
Österreich
Polska	Choroby zakaźne
Portugal	Infecciologia
România	Boli infecţioase
Slovenija	Infektologija
Slovensko	Infektológia
Suomi/Finland	Infektiosairaudet/infektionssjukdomar
Sverige	Infektionssjukdomar
United Kingdom	Infectious diseases
MEDYCYNA SPOŁECZNA Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien
България	Социална медицина и здравен мениджмънт Комунална хигиена
Česká republika	Hygiena a epidemiologie
Danmark	Samfundsmedicin
Deutschland	Öffentliches Gesundheitswesen
Eesti
Ελλάς	Κοινωνική Ιατρική
España	Medicina preventiva y salud pública
France	Santé publique et médecine sociale
Ireland	Public health medicine
Italia	Igiene e medicina preventiva
Κύπρος	Υγειονολογία/Κοινοτική Ιατρική
Latvija
Lietuva
Luxembourg	Santé publique
Magyarország	Megelőző orvostan és népegészségtan
Malta	Saħħa Pubblika
Nederland	Maatschappij en gezondheid
Österreich	Sozialmedizin
Polska	Zdrowie publiczne, epidemiologia
Portugal	Saúde pública
România	Sănătate publică şi management
Slovenija	Javno zdravje
Slovensko	Verejné zdravotníctvo
Suomi/Finland	Terveydenhuolto/hälsovård
Sverige	Socialmedicin
United Kingdom	Public health medicine
FARMAKOLOGIA Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien
България	Клинична фармакология и терапия Фармакология
Česká republika	Klinická farmakologie
Danmark	Klinisk farmakologi
Deutschland	Pharmakologie und Toxikologie
Eesti
Ελλάς
España	Farmacología clínica
France
Ireland	Clinical pharmacology and therapeutics
Italia	Farmacologia
Κύπρος
Latvija
Lietuva
Luxembourg
Magyarország	Klinikai farmakológia
Malta	Farmakoloġija Klinika u t-Terapewtika
Nederland
Österreich	Pharmakologie und Toxikologie
Polska	Farmakologia kliniczna
Portugal
România	Farmacologie clinică
Slovenija
Slovensko	Klinická farmakológia
Suomi/Finland	Kliininen farmakologia ja lääkehoito/klinisk farmakologi och läkemedelsbehandling
Sverige	Klinisk farmakologi
United Kingdom	Clinical pharmacology and therapeutics
MEDYCYNA PRACY Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Médecine du travail/arbeidsgeneeskunde
България	Трудова медицина
Česká republika	Pracovní lékařství
Danmark	Arbejdsmedicin
Deutschland	Arbeitsmedizin
Eesti
Ελλάς	Iατρική της Εργασίας
España	Medicina del trabajo
France	Médecine du travail
Ireland	Occupational medicine
Italia	Medicina del lavoro
Κύπρος	Ιατρική της Εργασίας
Latvija	Arodslimības
Lietuva	Darbo medicina
Luxembourg	Médecine du travail
Magyarország	Foglalkozás-orvostan (üzemorvostan)
Malta	Mediċina Okkupazzjonali
Nederland	Arbeid en gezondheid, bedrijfsgeneeskunde Arbeid en gezondheid, verzekeringsgeneeskunde
Österreich	Arbeits- und Betriebsmedizin
Polska	Medycyna pracy
Portugal	Medicina do trabalho
România	Medicina muncii
Slovenija	Medicina dela, prometa in športa
Slovensko	Pracovné lekárstvo
Suomi/Finland	Työterveyshuolto/företagshälsovård
Sverige	Yrkes- och miljömedicin
United Kingdom	Occupational medicine
ALERGOLOGIA Minimalna długość szkolenia: 3 lata
Belgique/België/Belgien
България	Клинична алергология
Česká republika	Alergologie a klinická imunologie
Danmark	Medicinsk allergologi eller medicinske overfølsomhedssygdomme
Deutschland
Eesti
Ελλάς	Αλλεργιoλoγία
España	Alergología
France
Ireland
Italia	Allergologia ed immunologia clinica
Κύπρος	Αλλεργιολογία
Latvija	Alergoloģija
Lietuva	Alergologija ir klinikinė imunologija
Luxembourg
Magyarország	Allergológia és klinikai immunológia
Malta
Nederland	Allergologie en inwendige geneeskunde
Österreich
Polska	Alergologia
Portugal	Imuno-alergologia
România	Alergologie şi imunologie clinică
Slovenija
Slovensko	Klinická imunológia a alergológia
Suomi/Finland
Sverige	Allergisjukdomar
United Kingdom
CHIRURGIA GASTROENTEROLOGICZNA
Minimalna długość szkolenia: 5 lat
Belgique/België/Belgien	Chirurgie abdominale/heelkunde op het abdomen
България
Česká republika
Danmark	Kirurgisk gastroenterologi eller kirurgiske mave-tarm-sygdomme
Deutschland	Visceralchirurgie
Eesti
Ελλάς
España	Cirugía del aparato digestivo
France	Chirurgie viscérale et digestive
Ireland
Italia	Chirurgia dell'aparato digestivo
Κύπρος
Latvija
Lietuva	Abdominalinė chirurgija
Luxembourg	Chirurgie gastro-entérologique
Magyarország
Malta
Nederland
Österreich
Polska
Portugal
România
Slovenija	Abdominalna kirurgija
Slovensko	Gastroenterologická chirurgia
Suomi/Finland	Gastroenterologinen kirurgia/gastroenterologisk kirurgi
Sverige
United Kingdom
MEDYCYNA NUKLEARNA Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Médecine nucléaire/nucleaire geneeskunde
България	Нуклеарна медицина
Česká republika	Nukleární medicína
Danmark	Klinisk fysiologi og nuklearmedicin
Deutschland	Nuklearmedizin
Eesti
Ελλάς	Πυρηνική Iατρική
España	Medicina nuclear
France	Médecine nucléaire
Ireland
Italia	Medicina nucleare
Κύπρος	Πυρηνική Ιατρική
Latvija
Lietuva
Luxembourg	Médecine nucléaire
Magyarország	Nukleáris medicina (izotóp diagnosztika)
Malta	Mediċina Nukleari
Nederland	Nucleaire geneeskunde
Österreich	Nuklearmedizin
Polska	Medycyna nuklearna
Portugal	Medicina nuclear
România	Medicină nucleară
Slovenija	Nuklearna medicina
Slovensko	Nukleárna medicína
Suomi/Finland	Kliininen fysiologia ja isotooppilääketiede/klinisk fysiologi och nukleärmedicin
Sverige	Nukleärmedicin
United Kingdom	Nuclear medicine
MEDYCYNA RATUNKOWA Minimalna długość szkolenia: 5 lat
Belgique/België/Belgien
България	Спешна медицина
Česká republika	Traumatologie
Urgentní	medicína
Danmark
Deutschland
Eesti
Ελλάς
España
France
Ireland	Emergency medicine
Italia
Κύπρος
Latvija
Lietuva
Luxembourg
Magyarország	Traumatológia
Malta	Mediċina tal-Aċċidenti u l-Emerġenza
Nederland
Österreich
Polska	Medycyna ratunkowa
Portugal
România	Medicină de urgenţă
Slovenija
Slovensko	Úrazová chirurgia/urgentná medicina
Suomi/Finland
Sverige
United Kingdom	Accident and emergency medicine
NEUROFIZJOLOGA KLINICZNA Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien
България
Česká republika
Danmark	Klinisk neurofysiologi
Deutschland
Eesti
Ελλάς
España	Neurofisiología clínica
France
Ireland	Clinical neurophysiology
Italia
Κύπρος
Latvija
Lietuva
Luxembourg
Magyarország
Malta	Newrofiżjoloġija Klinika
Nederland
Österreich
Polska
Portugal
România
Slovenija
Slovensko
Suomi/Finland	Kliininen neurofysiologia/klinisk neurofysiologi
Sverige	Klinisk neurofysiologi
United Kingdom	Clinical neurophysiology
CHIRURGIA SZCZĘKOWO-TWARZOWA (PODSTAWOWE SZKOLENIE MEDYCZNE) Minimalna długość szkolenia: 5 lat
Belgique/België/Belgien
България	Лицево-челюстна хирургия
Česká republika	Maxilofaciální chirurgie
Danmark
Deutschland
Eesti
Ελλάς
España	Cirugía oral y maxilofacial
France	Chirurgie maxillo-faciale et stomatologie
Ireland
Italia	Chirurgia maxillo-facciale
Κύπρος
Latvija	Mutes, sejas un žokļu ķirurģija
Lietuva	Veido ir žandikaulių chirurgija
Luxembourg	Chirurgie maxillo-faciale
Magyarország	Szájsebészet
Malta
Nederland
Österreich	Mund - Kiefer - und Gesichtschirurgie
Polska	Chirurgia szczękowo-twarzowa
Portugal	Cirurgia maxilo-facial
România
Slovenija	Maksilofacialna kirurgija
Slovensko	Maxilofaciálna chirurgia
Suomi/Finland
Sverige
United Kingdom
CHIRURGIA ZĘBOWA, JAMY USTNEJ I SZCZĘKOWO-TWARZOWA (PODSTAWOWE SZKOLENIE MEDYCZNE I STOMATOLOGICZNE) Minimalna długość szkolenia: 4 lata
Belgique/België/Belgien	Stomatologie et chirurgie orale et maxillo-faciale/stomatologie en mond-, kaak- en aangezichtschirurgie
България
Česká republika
Danmark
Deutschland	Mund-, Kiefer- und Gesichtschirurgie
Eesti
Ελλάς
España
France
Ireland	Oral and maxillo-facial surgery
Italia
Κύπρος	Στοµατο-Γναθο-Προσωποχειρουργική
Latvija
Lietuva
Luxembourg	Chirurgie dentaire, orale et maxillo-faciale
Magyarország	Arc-állcsont-szájsebészet
Malta	Kirurġija tal-għadam tal-wiċċ
Nederland
Österreich
Polska
Portugal
România
Slovenija
Slovensko
Suomi/Finland	Suu- ja leukakirurgia/oral och maxillofacial kirurgi
Sverige
United Kingdom	Oral and maxillo-facial surgery

1 Art. 2 zmieniony przez art. 14 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

2 Art. 3 uchylony przez art. 14 pkt 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

3 Tytuł rozdziału II zmieniony przez art. 14 pkt 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

4 Art. 4 zmieniony przez art. 14 pkt 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

5 Art. 5 zmieniony przez art. 14 pkt 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

6 Tytuł rozdziału III uchylony przez art. 14 pkt 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

7 Art. 6 uchylony przez art. 14 pkt 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

8 Art. 7 uchylony przez art. 14 pkt 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

9 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 6 należy rozumieć jako odniesienie do art. 4 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

10 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 6 należy rozumieć jako odniesienie do art. 4 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

11 Art. 8 ust. 2 zmieniony przez art. 14 pkt 7 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

12 Art. 8 ust. 3 zmieniony przez art. 14 pkt 7 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

13 Art. 8 ust. 4 dodany przez art. 14 pkt 7 lit. c) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

14 Art. 9 ust. 1:

- zmieniony przez art. 29 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.04.90.864/29) z dniem 1 stycznia 1995 r.

- zmieniony przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 2006/100/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.363.141) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2007 r.

15 Art. 9 ust. 2:

- zmieniony przez art. 29 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.04.90.864/29) z dniem 1 stycznia 1995 r.

- zmieniony przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 2006/100/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.363.141) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2007 r.

16 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 27 należy rozumieć jako odniesienie do art. 26 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

17 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 27 należy rozumieć jako odniesienie do art. 26 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

18 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 27 należy rozumieć jako odniesienie do art. 26 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

19 Art. 9 ust. 2a dodany przez art. 14 pkt 8 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

20 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 24-27 należy rozumieć jako odniesienie do art. 24-26 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

21 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 7 należy rozumieć jako odniesienie do art. 5 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

22 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 3 należy rozumieć jako odniesienie do załącznika A nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

23 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 27 należy rozumieć jako odniesienie do art. 26 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

24 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 7 należy rozumieć jako odniesienie do art. 5 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

25 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 27 należy rozumieć jako odniesienie do art. 26 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

26 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 3 należy rozumieć jako odniesienie do załącznika A nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

27 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 7 należy rozumieć jako odniesienie do art. 5 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

28 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 6 należy rozumieć jako odniesienie do art. 4 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

29 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 3 należy rozumieć jako odniesienie do załącznika A nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

30 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 7 należy rozumieć jako odniesienie do art. 5 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

31 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 27 należy rozumieć jako odniesienie do art. 26 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

32 Art. 9a dodany przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.

33 Art. 9b dodany przez art. 1 dyrektywy nr 2006/100/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.363.141) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2007 r.

34 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 6 należy rozumieć jako odniesienie do art. 4 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

35 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 6 należy rozumieć jako odniesienie do art. 4 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

36 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 3 należy rozumieć jako odniesienie do załącznika A nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

37 Art. 23 ust. 6 dodany przez art. 14 pkt 9 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

38 Art. 24 ust. 1 lit. a) zmieniona przez art. 14 pkt 10 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

39 Art. 26:

- zmieniony przez art. 1 pkt 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 97/50/WE z dnia 6 października 1997 r. (Dz.U.UE.L.97.291.35) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 25 października 1997 r.

- zmieniony przez art. 3 dyrektywy Komisji nr 1999/46/WE z dnia 21 maja 1999 r. (Dz.U.UE.L.99.139.25) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 czerwca 1999 r.

- zmieniony przez art. 14 pkt 11 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

40 Art. 27 skreślony przez art. 14 pkt 11 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

41 Art. 30 zmieniony przez art. 14 pkt 12 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

42 Art. 31 ust. 1 lit. b) zmieniona przez art. 14 pkt 13 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

43 Art. 31 ust. 2 zmieniony przez art. 14 pkt 14 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

44 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 3 należy rozumieć jako odniesienie do załącznika A nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

45 Art. 34 ust. 1 zmieniony przez art. 14 pkt 15 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

46 Art. 42a dodany przez art. 14 pkt 17 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

47 Art. 42b dodany przez art. 14 pkt 17 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

48 Art. 42c dodany przez art. 14 pkt 17 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

49 Art. 42d dodany przez art. 14 pkt 17 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

50 Art. 44a dodany przez art. 1 pkt 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 97/50/WE z dnia 6 października 1997 r. (Dz.U.UE.L.97.291.35) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 25 października 1997 r.

51 Art. 44a ust. 1 zmieniony przez art. 14 pkt 18 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst ze względu na swą bezprzedmiotowość.

52 Art. 44a ust. 2 uchylony przez art. 14 pkt 18 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

53 Art. 44a ust. 3 zmieniony przez art. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1882/2003 z dnia 29 września 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.284.1) zmieniającego nin. dyrektywę z dniem 20 listopada 2003 r.

54 Art. 44a ust. 4 dodany przez art. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1882/2003 z dnia 29 września 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.284.1) zmieniającego nin. dyrektywę z dniem 20 listopada 2003 r.

55 Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesieniado art. 3, 6, 7, 27 należy rozumieć jako odniesieniaodpowiednio do załącznika A, art. 4, 5 i 26 nin. dyrektywy, zgodnie z art. 14 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

56 Załącznik A:

-dodany przez art. 14 pkt 19 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

- zmieniony przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.

- zmieniony przez zawiadomienie Komisji o tytułach dotyczących kwalifikacji w zakresie specjalności medycznych i świadectw towarzyszącym kwalifikacjom (Dz.U.UE.C.05.123.7) z dniem 21 maja 2005 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 2006/100/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.363.141) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2007 r.

57 Załącznik B:

-dodany przez art. 14 pkt 19 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

- zmieniony przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 2006/100/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.363.141) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2007 r.

- zmieniony przez komunikat Komisjiz dnia 19 lipca 2007 r. w sprawie zgłoszenianazw dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji lekarzy specjalistów i lekarzy ogólnych(Dz.U.UE.C.07.165.13) z dniem 19 lipca 2007 r.

58 Załącznik C:

-dodany przez art. 14 pkt 19 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

- zmieniony przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.

- zmieniony przez zawiadomienie Komisji o dyplomach, świadectwach i innych dokumentach potwierdzających posiadanie kwalifikacji w zakresie specjalności medycznych (Dz.U.UE.C.05.22.11) z dniem 27 stycznia 2005 r.

- zmieniony przez zawiadomienie Komisji o tytułach dotyczących kwalifikacji w zakresie specjalności medycznych i świadectw towarzyszącym kwalifikacjom (Dz.U.UE.C.05.123.7) z dniem 21 maja 2005 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 2006/100/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.363.141) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2007 r.

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.1993.165.1
• Rodzaj: Dyrektywa
• Tytuł: Dyrektywa 93/16/EWG mająca na celu ułatwienie swobodnego przepływu lekarzy i wzajemnego uznawania ich dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji
• Data aktu: 05/04/1993
• Data ogłoszenia: 07/07/1993
• Data wejścia w życie: 15/04/1993, 01/05/2004