Jednocześnie podaje się do wiadomości, co następuje:1. Następujące państwa stały się stronami konwencji w podanych niżej datach:
Algieria 11 czerwca 1996 r.
Angola 5 grudnia 1990 r.
Antigua i Barbuda 2 lutego 1989 r.
Argentyna 1 grudnia 1995 r.
Australia 5 października 1994 r.
Austria 14 lipca 1995 r.
Arabia Saudyjska 24 kwietnia 1996 r.
Bahamy 29 lipca 1983 r.
Barbados 12 października 1993 r.
Belgia 13 listopada 1998 r.
Belize 13 sierpnia 1983 r.
Benin 16 października 1997 r.
Boliwia 28 kwietnia 1995 r.
Bośnia i Hercegowina 12 stycznia 1994 r.
Botswana 2 maja 1990 r.
Brazylia 22 grudnia 1988 r.
Brunei Darussalam 5 listopada 1996 r.
Bułgaria 15 maja 1996 r.
Była Jugosłowiańska Republika Macedonii 19 sierpnia 1994 r.
Chile 25 sierpnia 1997 r.
Chiny 7 czerwca 1996 r.
Chorwacja 5 kwietnia 1995 r.
Cypr 12 grudnia 1988 r.
Dominika 24 października 1991 r.
Dżibuti 8 października 1991 r.
Egipt 26 sierpnia 1983 r.
Federacja Rosyjska 12 marca 1997 r.
Fidżi 10 grudnia 1982 r.
Finlandia 21 czerwca 1996 r.
Francja 11 kwietnia 1996 r.
Gabon 11 marca 1998 r.
Ghana 7 czerwca 1983 r.
Gambia 22 maja 1984 r.
Grecja 21 lipca 1995 r.
Grenada 25 kwietnia 1991 r.
Gruzja 21 marca 1996 r.
Gujana 16 listopada 1993 r.
Gwatemala 11 lutego 1997 r.
Gwinea 6 września 1985 r.
Gwinea-Bissau 25 sierpnia 1986 r.
Gwinea Równikowa 21 lipca 1997 r.
Haiti 31 lipca 1996 r.
Honduras 5 października 1993 r.
Hiszpania 15 stycznia 1997 r.
Indie 29 czerwca 1995 r.
Indonezja 3 lutego 1986 r.
Irak 30 lipca 1985 r.
Irlandia 21 czerwca 1996 r.
Islandia 21 czerwca 1985 r.
Jamajka 21 marca 1983 r.
Japonia 20 czerwca 1996 r.
Jemen 21 lipca 1987 r.
Jordania 27 listopada 1995 r.
Jugosławia 5 maja 1986 r.
Kamerun 19 listopada 1985 r.
Kenia 2 marca 1989 r.
Komory 21 czerwca 1994 r.
Kostaryka 21 września 1992 r.
Kuba 15 sierpnia 1984 r.
Kuwejt 2 maja 1986 r.
Laos 5 czerwca 1998 r.
Liban 5 stycznia 1995 r.
Luksemburg 5 października 2000 r.
Malezja 14 października 1996 r.
Mali 16 lipca 1985 r.
Malta 20 maja 1993 r.
Mauretania 17 lipca 1996 r.
Mauritius 4 listopada 1994 r.
Meksyk 18 marca 1983 r.
Mikronezja 29 kwietnia 1991 r.
Monako 20 marca 1996 r.
Mongolia 13 sierpnia 1996 r.
Mozambik 13 marca 1997 r.
Myanmar 21 maja 1996 r.
Namibia 18 kwietnia 1983 r.
Nauru 23 stycznia 1996 r.
Nepal 2 listopada 1998 r.
Niderlandy (europejska część Królestwa) 28 czerwca 1996 r.
Nigeria 14 sierpnia 1986 r.
Niemcy 14 października 1994 r.
Nikaragua 3 maja 2000 r.
Norwegia 24 czerwca 1996 r.
Nowa Zelandia 19 lipca 1996 r.
Oman 17 sierpnia 1989 r.
Pakistan 26 lutego 1997 r.
Palau 30 września 1996 r.
Panama 1 lipca 1996 r.
Papua-Nowa Gwinea 14 stycznia 1997 r.
Paragwaj 26 września 1986 r.
Polska 13 listopada 1998 r.
Portugalia 3 listopada 1997 r.
Republika Czeska 21 czerwca 1996 r.
Republika Demokratyczna Konga 17 lutego 1989 r.
Republika Korei 29 stycznia 1996 r.
Republika Południowej Afryki 23 grudnia 1997 r.
Republika Zielonego Przylądka 10 sierpnia 1987 r.
Rumunia 17 grudnia 1996 r.
Samoa 14 sierpnia 1995 r.
Senegal 25 października 1984 r.
Seszele 16 września 1991 r.
Sierra Leone 12 grudnia 1994 r.
Singapur 17 listopada 1994 r.
Słowacja 8 maja 1996 r.
Słowenia 16 czerwca 1995 r.
Somalia 24 lipca 1989 r.
Sri Lanka 19 lipca 1994 r.
Sudan 23 stycznia 1985 r.
Surinam 9 lipca 1998 r.
Szwecja 25 czerwca 1996 r.
St. Lucia 27 marca 1985 r.
St. Vincent i Grenadyny 1 października 1993 r.
Tanzania 30 września 1985 r.
Togo 16 kwietnia 1985 r.
Tonga 2 sierpnia 1995 r.
Trynidad i Tobago 25 kwietnia 1986 r.
Tunezja 24 kwietnia 1985 r.
Uganda 9 listopada 1990 r.
Ukraina 26 lipca 1999 r.
Urugwaj 10 grudnia 1992 r.
Vanuatu 10 sierpnia 1999 r.
Wietnam 25 lipca 1994 r.
Włochy 13 stycznia 1995 r.
Wspólnota Europejska 1 kwietnia 1998 r.
Wybrzeże Kości Słoniowej 26 marca 1984 r.
Wyspy Cooka 15 lutego 1995 r.
Wyspy Marshalla 9 sierpnia 1991 r.
Wyspy Salomona 23 czerwca 1997 r.
Wyspy Saint Christopher i Nevis 7 stycznia 1993 r.
Wyspy Św. Tomasza i Książęca 2 listopada 1987 r.
Zambia 7 marca 1983 r.
Zimbabwe 24 lutego 1993 r.
Zjednoczone Królestwo
Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
(Okręg Jersey, Okręg Guernsey,
Wyspa Man, Anguilla, Bermudy,
Brytyjskie Terytorium Antarktyczne,
Brytyjskie Terytorium Oceanu Indyjskiego,
Brytyjskie Wyspy Dziewicze, Kajmany,
Falklandy, Gibraltar, Monserrat, Pitcairn,
Henderson, Wyspy Ducie i Oeno,
Święta Helena i Zależności, South Georgia
i Wyspy South Sandwich oraz Wyspy Turks i Caicos) 25 lipca 1997 r.
2. Przy podpisaniu konwencji, składaniu dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia lub przystąpienia następujące państwa złożyły podane niżej oświadczenia, deklaracje i sprzeciwy:
OŚWIADCZENIA I DEKLARACJE
ALGIERIA
Przy podpisaniu:
Podpisanie przez Rząd Algierii Aktu Końcowego i Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza nie pociąga za sobą zmiany jego stanowiska w sprawie nieuznawania niektórych sygnatariuszy ani nie pociąga za sobą obowiązku współpracy w jakiejkolwiek dziedzinie z tymi sygnatariuszami.
Przy ratyfikacji:
Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna nie uważa się za związaną postanowieniami artykułu 287 ustęp 1(b) konwencji, o której mowa, dotyczącego przekazania sporów do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości.
Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna oświadcza, że w celu przekazania sporu do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości konieczne jest w każdym przypadku uprzednie porozumienie między wszystkimi zainteresowanymi stronami.
Rząd Algierski oświadcza, że zgodnie z postanowieniami podrozdziałów A i C rozdziału 3 części II konwencji przepływ okrętów wojennych przez morze terytorialne Algierii wymaga uzyskania zezwolenia z wyprzedzeniem piętnastu (15) dni, z wyjątkiem przypadków siły wyższej przewidzianych w konwencji.
ANGOLA
Oświadczenie złożone przy podpisaniu:
"Rząd Ludowej Republiki Angoli zastrzega sobie prawo do interpretacji każdego artykułu konwencji z należytym uwzględnieniem i w kontekście suwerenności Angoli i integralności terytorialnej w stosunku do ziemi, powietrza i morza. Szczegóły tych interpretacji zostaną zgłoszone przy ratyfikacji konwencji.
Niniejsze podpisanie nie ma wpływu na stanowisko, które zostało lub zostanie zajęte przez Rząd Angoli w sprawie konwencji przy ratyfikacji."
ARABIA SAUDYJSKA
Deklaracje:
1. Rząd Królestwa Arabii Saudyjskiej nie jest związany żadnym prawem krajowym ani żadnym oświadczeniem wydanym przez inne państwa w momencie podpisania lub ratyfikacji niniejszej konwencji. Królestwo zastrzega sobie prawo do przedstawienia we właściwym czasie swojego stanowiska dotyczącego jakiegokolwiek wewnętrznego porządku prawnego. W szczególności ratyfikacja konwencji przez Królestwo w żaden sposób nie stanowi uznania roszczeń morskich innego państwa, które podpisało lub ratyfikowało konwencję, gdy takie roszczenia są niezgodne z postanowieniami Konwencji o prawie morza i naruszają suwerenne prawa i jurysdykcję nad jego obszarami morskimi.
2. Rząd Królestwa Arabii Saudyjskiej nie jest związany żadnym międzynarodowym traktatem ani porozumieniem, które zawierają postanowienia niezgodne z Konwencją o prawie morza i naruszają suwerenne prawa i jurysdykcję Królestwa na jego obszarach morskich.
3. Rząd Królestwa Arabii Saudyjskiej uważa, że stosowanie postanowień części IX konwencji dotyczących współpracy państw graniczących z obszarami zamkniętymi lub półzamkniętymi wymaga przyjęcia konwencji przez wszystkie zainteresowane państwa.
4. Rząd Królestwa Arabii Saudyjskiej uważa, że postanowienia konwencji odnoszące się do stosowania systemu przejścia tranzytowego przez cieśniny używane do żeglugi międzynarodowej, które łączą jedną część morza pełnego lub wyłącznej strefy ekonomicznej z inną częścią morza pełnego lub wyłącznej strefy ekonomicznej, stosuje się także do żeglugi między wyspami sąsiadującymi lub przyległymi do takich cieśnin, szczególnie gdy szlaki morskie wyznaczone przez właściwą organizację międzynarodową, używane do wejścia lub wyjścia z cieśniny, są położone w pobliżu takich wysp.
5. Rząd Królestwa Arabii Saudyjskiej uważa, że nieszkodliwy przepływ nie będzie stosowany w odniesieniu do jego morza terytorialnego, jeśli istnieje trasa do morza pełnego lub wyłącznej strefy ekonomicznej, która jest równie odpowiednia z punktu widzenia czynników nawigacyjnych i hydrograficznych.
6. W świetle nieuniknionego niebezpieczeństwa wynikającego z przepływu statków o napędzie jądrowym i statków przewożących materiały jądrowe lub materiały o podobnym charakterze oraz w świetle postanowienia artykułu 22 ustęp 2 [konwencji, o której mowa] dotyczącego prawa państwa nadbrzeżnego do ograniczenia przepływu takich statków do szlaków morskich wyznaczonych przez to państwo w obrębie jego morza terytorialnego, jak również postanowienia artykułu 23 tej konwencji, które wymaga od takich statków posiadania dokumentów i przestrzegania specjalnych środków ostrożności wyszczególnionych w porozumieniach międzynarodowych, Królestwo Arabii Saudyjskiej, mając powyższe na uwadze, wymaga, aby wspomniane wyżej statki otrzymały wcześniejszą zgodę na przepływ przed wejściem na morze terytorialne Królestwa, do czasu gdy zostaną zawarte porozumienia międzynarodowe, o których mowa w artykule 23, i Królestwo stanie się ich stroną. W każdym przypadku państwo bandery takich statków ponosi pełną odpowiedzialność za każdą stratę i szkodę wynikającą z nieszkodliwego przepływu takich statków w obrębie morza terytorialnego Królestwa Arabii Saudyjskiej.
7. Królestwo Arabii Saudyjskiej określi swoje wewnętrzne procedury dla obszarów morskich podległych jego suwerenności i jurysdykcji, tak aby potwierdzić suwerenne prawa i jurysdykcję oraz zagwarantować interesy Królestwa na takich obszarach.
ARGENTYNA
Oświadczenie złożone przy podpisaniu:
Podpisanie konwencji przez Rząd Argentyński nie pociąga za sobą akceptacji Aktu Końcowego Trzeciej Konferencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza. Pod tym względem Republika Argentyńska zgłasza, tak jak w swoim pisemnym oświadczeniu z dnia 8 grudnia 1982 r. (A/CONF.62/WS/35), zastrzeżenie, w którym stwierdza, że rezolucja III w załączniku I Aktu Końcowego w żaden sposób nie dotyczy "Kwestii Falklandów (Malvinas)", która jest regulowana przez następujące specjalne rezolucje Zgromadzenia Ogólnego, przyjęte w ramach dekolonizacji: 2065 (XX), 3160 (XXVIII), 31/49, 37/9 i 38/12.
W związku z tym, mając na uwadze, że Malwiny oraz Wyspy South Sandwich i South Georgia stanowią integralną część terytorium Argentyny, Rząd Argentyński oświadcza, że nie uznaje ani nie uzna tytułu innego państwa, wspólnoty lub osoby prawnej bądź wykonywania przez nie jakiegokolwiek prawa jurysdykcji morskiej, którego ochrony żąda się na mocy interpretacji rezolucji III, naruszającej prawa Argentyny do Malwinów i Wysp South Sandwich i South Georgia oraz ich odpowiednich stref morskich. W związku z tym Rząd Argentyński nie uznaje, jak i nie uzna, oraz stwierdzi nieważność jakiegokolwiek działania lub środka, które mogłyby być podjęte lub przyjęte bez jego zgody w odniesieniu do tej kwestii, którą Rząd Argentyński uważa za mającą istotne znaczenie.
Rząd Argentyński będzie zatem interpretować zaistnienie tego rodzaju aktów jako niezgodne z powołanymi wyżej rezolucjami przyjętymi przez Organizację Narodów Zjednoczonych, których oczywistym celem jest pokojowe załatwienie sporu dotyczącego suwerenności wysp przy pomocy dwustronnych negocjacji i poprzez instytucję dobrych usług Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Ponadto, zdaniem Republiki Argentyńskiej, Akt Końcowy, który przewiduje w ustępie 42, że Konwencja, "łącznie z rezolucjami od I do IV [ stanowi ] integralną całość", jedynie opisuje procedurę, która była zastosowana podczas Konferencji, aby uniknąć serii oddzielnych głosowań w sprawie konwencji i rezolucji. Sama konwencja wyraźnie przewiduje w artykule 318, że wyłącznie aneksy stanowią integralną część konwencji; a zatem żaden inny akt lub dokument, nawet jeżeli został przyjęty przez Konferencję, nie stanowi integralnej części Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza.
Oświadczenie złożone przy ratyfikacji:
(a) W odniesieniu do tych postanowień konwencji, które dotyczą nieszkodliwego przepływu przez morze terytorialne, zamiarem Rządu Republiki Argentyńskiej jest kontynuowanie stosowania systemu obecnie obowiązującego dla przepływu obcych okrętów wojennych przez argentyńskie morze terytorialne, gdyż ten system jest całkowicie zgodny z postanowieniami konwencji.
(b) W odniesieniu do części III Konwencji Rząd Argentyński oświadcza, że w Traktacie o pokoju i przyjaźni, podpisanym z Republiką Chile dnia 29 listopada 1984 r., który wszedł w życie dnia 2 maja 1985 r. i został zarejestrowany w Sekretariacie Organizacji Narodów Zjednoczonych zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych, obydwa państwa potwierdziły ważność artykułu V Traktatu Granicznego z 1881 r., gdzie Cieśnina Magellana (Estrecho de Magallanes) została uznana za stale neutralną, z zapewnioną swobodą żeglugi dla bander wszystkich narodów. Powyższy Traktat o pokoju i przyjaźni obejmuje także szczegółowe postanowienia i specjalny załącznik dotyczący żeglugi, zawierający przepisy dotyczące statków podnoszących bandery państw trzecich w Kanale Beagle oraz innych cieśninach i kanałach archipelagu Ziemi Ognistej.
(c) Republika Argentyńska akceptuje postanowienia o zachowaniu i zarządzaniu żywymi zasobami morza pełnego, jednakże uważa, że są one niewystarczające, szczególnie gdy chodzi o przepisy o gatunkach osiadłych lub daleko migrujących stad ryb, oraz że powinny być one uzupełnione przez efektywne i wiążące reżimy wielostronne, które między innymi ułatwiłyby współpracę w zapobieganiu i unikaniu nadmiernych połowów ryb oraz pozwoliłyby na monitorowanie działalności statków rybackich na morzu pełnym oraz użytych metod i narzędzi połowowych.
Rząd Argentyński, mając na uwadze swój zasadniczy interes w zachowaniu zasobów swojej wyłącznej strefy ekonomicznej i przyległego do niej obszaru morza pełnego, uważa, iż zgodnie z postanowieniami konwencji, tam gdzie występuje to samo stado lub stada współżyjących gatunków zarówno w wyłącznej strefie ekonomicznej, jak też w przyległym do niej obszarze morza pełnego, Republika Argentyńska, jako państwo nadbrzeżne, oraz inne państwa łowiące takie stada na obszarze przyległym do wyłącznej strefy ekonomicznej powinny uzgodnić działania niezbędne do zachowania takiego stada lub stad współżyjących gatunków na morzu pełnym.
Niezależnie od tego, zdaniem Rządu Argentyńskiego, w celu wypełnienia obowiązku nałożonego przez konwencję, dotyczącego zachowania żywych zasobów w wyłącznej strefie ekonomicznej i przyległym do niej obszarze, uzasadnione jest przyjęcie, zgodnie z prawem międzynarodowym, wszelkich środków, jakie mogą być uznane za konieczne do tego celu.
(d) Ratyfikacja konwencji przez Republikę Argentyńską nie pociąga za sobą akceptacji Aktu Końcowego Trzeciej Konferencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza. Pod tym względem Republika Argentyńska zgłasza, tak jak w swoim pisemnym oświadczeniu z dnia 8 grudnia 1982 r. (A/CONF.62/WS/35), zastrzeżenie, w którym stwierdza, że rezolucja III w załączniku I Aktu Końcowego w żaden sposób nie dotyczy "Kwestii Falklandów (Malvinas)", która jest regulowana przez następujące specjalne rezolucje Zgromadzenia Ogólnego, przyjęte w ramach dekolonizacji: 2065 (XX), 3160 (XXVIII), 31/49, 37/9, 38/12, 39/6, 40/21, 41/40, 42/19, 43/25, 44/406, 45/424, 46/406, 47/408 i 48/408.[ patrz wyżej: ustępy 2, 3 i 4 deklaracji ]
Republika Argentyńska potwierdza swoje prawowite i wyłączne zwierzchnictwo nad Malwinami, Wyspami South Sandwich i odpowiadającymi im strefami morskimi i wewnętrznymi, które stanowią integralną część terytorium narodowego. Odzyskanie tych terytoriów i pełne sprawowanie zwierzchnictwa, w poszanowaniu sposobu życia mieszkańców tych terytoriów i zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego, stanowi stały cel narodu argentyńskiego, którego nie można się wyrzec.
Ponadto, zdaniem Republiki Argentyńskiej, Akt Końcowy, odwołując się w ustępie 42 do konwencji i rezolucji od I do IV, które stanowią jej integralną całość, jedynie opisuje procedurę, która była zastosowana podczas Konferencji, aby uniknąć serii oddzielnych głosowań w sprawie konwencji i rezolucji. Sama konwencja wyraźnie przewiduje w artykule 318, że wyłącznie aneksy stanowią integralną część konwencji; a zatem żaden inny akt lub dokument, nawet jeżeli został przyjęty przez Konferencję, nie stanowi integralnej części Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza.
(e) Republika Argentyńska w pełni respektuje prawo swobody żeglugi zapisane w konwencji, uważając jednak, że tranzyt morski statków przewożących substancje o wysokim stopniu radioaktywności powinien być odpowiednio uregulowany.
Rząd Argentyński przyjmuje postanowienia o zapobieganiu zanieczyszczeniu środowiska morskiego zawarte w części XII konwencji, lecz uważa, że w świetle wydarzeń, które nastąpiły po przyjęciu tego aktu międzynarodowego, środki mające na celu zapobieganie, kontrolę i zmniejszanie skutków zanieczyszczenia morza przez substancje szkodliwe i potencjalnie niebezpieczne oraz substancje o wysokim stopniu radioaktywności powinny być uzupełnione i wzmocnione.
(f) Zgodnie z postanowieniami artykułu 287 Rząd Argentyński oświadcza, że przyjmuje, wymienione niżej środki załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji, uwzględniając następującą kolejność : (a) Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza; (b) trybunał arbitrażowy utworzony zgodnie z aneksem VIII dla spraw z zakresu rybołówstwa, ochrony i zachowania środowiska morskiego, morskich badań naukowych i żeglugi, zgodnie z artykułem 1 aneksu VIII. Rząd Argentyński oświadcza również, że nie przyjmuje procedur przewidzianych w rozdziale 2 części XV, odnoszących się do sporów określonych w artykule 298 ustęp 1 literach (a), (b) i (c).
AUSTRIA
Deklaracje:
"Wobec braku jakichkolwiek innych pokojowych środków, którym Rząd Republiki Austrii przyznałby pierwszeństwo, Rząd Republiki Austrii niniejszym wybiera jeden z następujących środków załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania obu konwencji, zgodnie z artykułem 287 [ konwencji, o której mowa ], uwzględniając następującą kolejność:
1. Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza utworzony zgodnie z aneksem VI;
2. specjalny trybunał arbitrażowy utworzony zgodnie z aneksem VIII;
3. Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości.
Również, wobec braku innych środków pokojowych, Rząd Republiki Austrii niniejszym uznaje z dniem dzisiejszym właściwość specjalnego arbitrażu dla sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji o prawie morza odnoszących się do rybołówstwa, ochrony i zachowania środowiska morskiego, morskich badań naukowych i żeglugi, łącznie z zanieczyszczeniem spowodowanym przez statki oraz powstającym w następstwie zrzutu."
BELGIA
Przy podpisaniu:
Rząd Królestwa Belgii postanowił podpisać Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza, ponieważ zawiera ona wiele elementów pozytywnych i stanowi kompromis między nimi, który jest do przyjęcia dla większości państw. Niemniej jednak, co do statusu przestrzeni morskiej Rząd Królestwa Belgii ubolewa, że pojęcie słuszności, przyjęte dla delimitacji szelfu kontynentalnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, nie zostało powtórnie zastosowane w postanowieniach o delimitacji morza terytorialnego. Rząd Królestwa Belgii przyjmuje jednak z zadowoleniem ustanowione w konwencji rozróżnienia pomiędzy rodzajem praw, które państwa nadbrzeżne wykonują z jednej strony nad ich morzem terytorialnym, a z drugiej strony, nad szelfem kontynentalnym i ich wyłączną strefą ekonomiczną.
Jest powszechnie wiadome, że Rząd Belgijski nie może wypowiedzieć się z równym zadowoleniem co do niektórych postanowień reżimu międzynarodowego dna morskiego, które chociaż opierają się na niekwestionowanej zasadzie, nie wydają się być wybranymi w najbardziej odpowiedni sposób z punktu widzenia osiągnięcia, tak szybko i pewnie, jak to jest możliwe, pożądanego rezultatu, narażając na ryzyko powodzenie znakomitego przedsięwzięcia, które Belgia stale popiera i wspomaga. W istocie, niektóre postanowienia części XI oraz aneksów III i IV wydają się zawierać poważne uchybienia i niedociągnięcia, co wyjaśnia, dlaczego nie osiągnięto konsensusu w sprawie tego tekstu podczas ostatniej sesji Trzeciej Konferencji Narodów Zjednoczonych Prawa Morza w kwietniu 1982 r. w Nowym Jorku. Te niedociągnięcia i uchybienia dotyczą w szczególności ograniczenia dostępu do Obszaru, ograniczeń produkcji i niektórych procedur transferu technologii, nie wspominając o dokuczliwych skutkach ponoszonych kosztów i finansowania przyszłej Międzynarodowej Organizacji Dna Morskiego i pierwszej działki wydobywczej Przedsiębiorstwa. Rząd Belgijski wyraża szczerą nadzieję, że te uchybienia i niedociągnięcia zostaną rzeczywiście naprawione przy pomocy norm, przepisów i procedur, określonych przez Komisję Przygotowawczą w celu ułatwienia przyjęcia nowego reżimu przez całą społeczność międzynarodową, jak też umożliwienia, by wspólne dziedzictwo ludzkości było właściwie eksploatowane z korzyścią dla wszystkich państw, a zwłaszcza z korzyścią dla krajów najmniej uprzywilejowanych. Rząd Królestwa Belgii nie jest odosobniony w przekonaniu, że powodzenie nowego reżimu, ustanowienie Międzynarodowej Organizacji Dna Morskiego i ekonomiczne możliwości Przedsiębiorstwa będą w dużym stopniu zależeć od jakości pracy Komisji Przygotowawczej; dlatego też Rząd Belgijski uważa, że wszystkie decyzje Komisji powinny być przyjmowane na zasadzie konsensusu, która jest jedyną drogą ochrony prawnie uzasadnionych interesów wszystkich państw.
Tak, jak to podkreślali dwa lata temu przedstawiciele Francji i Niderlandów, Rząd Belgijski pragnie wyraźnie stwierdzić, że niezależnie od swojej decyzji podpisania w dniu dzisiejszym konwencji Królestwo Belgii nie zamierza w chwili obecnej i w tym miejscu jej ratyfikować. Kwestia ta będzie wymagać odrębnej decyzji w późniejszym terminie, uwzględniającej dokonania Komisji Przygotowawczej w zakresie ustanowienia takiego międzynarodowego reżimu dna morskiego, który byłby do przyjęcia dla wszystkich państw, ze szczególnym naciskiem na kwestie przywołane powyżej.
Rząd Belgijski pragnie także przypomnieć, że Belgia jest członkiem Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, której przekazała kompetencje w niektórych dziedzinach objętych konwencją; szczegółowe oświadczenia o rodzaju i zakresie przekazanych kompetencji zostaną złożone we właściwym czasie, zgodnie z postanowieniami aneksu IX konwencji.
Rząd Belgijski pragnie także formalnie zwrócić uwagę na kilka punktów, które uważa za szczególnie istotne. Na przykład, przywiązuje on wielkie znaczenie do warunków przewidzianych w artykułach 21 i 23 konwencji dotyczących prawa nieszkodliwego przepływu przez morze terytorialne i zamierza zapewnić, by kryteria określone przez odpowiednie porozumienia międzynarodowe zostały ściśle zastosowane, bez względu na to, czy państwa bandery są stronami tych porozumień. Wyznaczenie szerokości morza terytorialnego, co ustalono w artykule 3 konwencji, potwierdza i kodyfikuje szeroko występującą praktykę zwyczajową, jedynie dopuszczalną przez prawo międzynarodowe, której respektowanie spoczywa na każdym państwie. Rząd Królestwa Belgii nie uzna zatem za morze terytorialne wód, które są lub które mogą być za takie uważane poza 12 milami morskimi odmierzanymi od linii podstawowych, wytyczonymi przez państwo nadbrzeżne zgodnie z konwencją. Po podkreśleniu ścisłego związku, który dostrzega między artykułem 33 ustęp 1 (a) a artykułem 27 ustęp 2 konwencji, Rząd Belgijski zamierza zastrzec sobie prawo, w nagłych wypadkach, a zwłaszcza w przypadkach rażącego naruszenia (konwencji), do podejmowania działań przyznanych państwu nadbrzeżnemu przez drugi z artykułów, o których mowa, bez uprzedniego notyfikowania przedstawicielowi dyplomatycznemu lub urzędnikowi konsularnemu państwa bandery, pod warunkiem że taka notyfikacja nastąpi tak szybko, jak będzie to fizycznie możliwe. Podaje się również do wiadomości, że Rząd Królestwa Belgii pragnie uwydatnić te postanowienia konwencji, które upoważniają go do własnej ochrony, poza granicą morza terytorialnego, przeciwko jakiemukolwiek zagrożeniu zanieczyszczeniem i a fortiori przeciwko jakiemukolwiek istniejącemu zanieczyszczeniu powstałemu na skutek wypadku na morzu, jak również te postanowienia, które uznają ważność praw i obowiązków wypływających ze specjalnych konwencji i porozumień zawartych uprzednio lub które mogą być zawarte później w oparciu o ogólne zasady ustanowione w konwencji.
Rząd Królestwa Belgii, wobec braku innych środków pokojowych, którym w sposób oczywisty przyznaje pierwszeństwo, uważa za stosowne wybrać, na co zezwala artykuł 287 konwencji, wymienione niżej środki załatwiania sporów dotyczących interpretacji i stosowania konwencji, uwzględniając następującą kolejność :
1. trybunał arbitrażowy utworzony zgodnie z aneksem VIII;
2. Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza utworzony zgodnie z aneksem VI;
3. Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości.
Podobnie, wobec braku innych środków pokojowych, Rząd Królestwa Belgii chce niniejszym uznać ważność specjalnej procedury arbitrażowej dla każdego sporu dotyczącego interpretacji lub stosowania postanowień konwencji w odniesieniu do rybołówstwa, ochrony i zachowania środowiska morskiego, morskich badań naukowych i żeglugi, łącznie z zanieczyszczeniem spowodowanym przez statki oraz powstającym w następstwie zrzutu.
W chwili obecnej Rząd Belgijski nie chce składać żadnej deklaracji przewidzianej w artykule 298, ograniczając się do deklaracji złożonej zgodnie z artykułem 287. Rząd Królestwa Belgii nie uważa, że jest związany jakimkolwiek z oświadczeń, które złożyło lub może złożyć inne państwo przy podpisaniu lub ratyfikacji konwencji, zastrzegając sobie prawo, w razie potrzeby, do określenia we właściwym czasie swojego stanowiska odnośnie do każdego z tych oświadczeń.
Przy ratyfikacji:
Królestwo Belgii zauważa, że jako państwo członkowskie Wspólnoty Europejskiej przekazało Wspólnocie kompetencje w niektórych dziedzinach przewidzianych w konwencji, które zostały wyszczególnione w deklaracji złożonej przez Wspólnotę Europejską w momencie formalnego potwierdzenia konwencji w dniu 1 kwietnia 1998 r.
Zgodnie z artykułem 287 konwencji Królestwo Belgii niniejszym oświadcza, że wybiera jako środki załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji, ze względu na swoje preferencje dla wcześniej ustanowionych jurysdykcji, Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza utworzony zgodnie z aneksem VI (artykuł 287 ustęp 1(a)) bądź Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości (artykuł 287 ustęp 1(b)), wobec braku innych środków pokojowego załatwiania sporów, którym mogłoby dać pierwszeństwo.
BOLIWIA
Podpisując Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza, Rząd Boliwii niniejszym składa następującą deklarację przed wspólnotą międzynarodową:
1. Konwencja o prawie morza jest instrumentem, który można poprawić, i, zgodnie z jej postanowieniami, podlega rewizji. Boliwia, będąc jej Stroną, przedstawi, we właściwym czasie, propozycje i zmiany, które są zgodne z jej narodowymi interesami.
2. Boliwia jest przekonana, że konwencja w niedalekiej przyszłości zapewni wspólny rozwój zasobów dna morskiego z równymi możliwościami i prawami dla wszystkich narodów, zwłaszcza dla krajów rozwijających się.
3. Wolność dostępu do i od strony morza, której konwencja udziela narodom śródlądowym, jest prawem, które Boliwia wykonuje na mocy traktatów dwustronnych i będzie wykonywać nadal na mocy pozytywnego prawa międzynarodowego zawartego w konwencji.
4. Boliwia chce zaznaczyć, że jest krajem, który nie wykonuje zwierzchnictwa morskiego nie z powodu swojego naturalnego położenia geograficznego, lecz w wyniku wojny, i że będzie domagać się wszystkich praw państw nadbrzeżnych przewidzianych w konwencji, gdy tylko odzyska omawiany status prawny w następstwie negocjacji w sprawie przywrócenia Boliwii jej suwerennego dostępu do Oceanu Spokojnego.
BRAZYLIA
Przy podpisaniu:
"I. Brazylia podpisuje konwencję ad referendum, z zastrzeżeniem ratyfikacji konwencji zgodnie z brazylijskimi procedurami konstytucyjnymi, które obejmują zatwierdzenie przez Kongres Narodowy.
II. Rząd Brazylijski przyjmuje, że reżim, który jest stosowany w praktyce na obszarach morskich przyległych do wybrzeża Brazylii, jest zgodny z postanowieniami konwencji.
III. Rząd Brazylijski przyjmuje, że postanowienia artykułu 301, który zakazuje «groźby użycia lub użycia siły przeciwko integralności terytorialnej lub niezawisłości politycznej innego państwa, lub w jakikolwiek inny sposób niezgodny z zasadami prawa międzynarodowego zawartymi w Karcie Narodów Zjednoczonych», stosuje się w szczególności do obszarów morskich podlegających zwierzchnictwu lub jurysdykcji państwa nadbrzeżnego.
IV. Rząd Brazylijski przyjmuje, że postanowienia konwencji nie upoważniają innych państw do przeprowadzania w wyłącznej strefie ekonomicznej ćwiczeń wojskowych i manewrów, w szczególności tych, które powodują użycie broni lub materiałów wybuchowych, bez zgody państwa nadbrzeżnego.
V. Rząd Brazylijski przyjmuje, że zgodnie z postanowieniami konwencji państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej i na szelfie kontynentalnym wyłączne prawo do budowania, udzielania zgody i stanowienia przepisów dotyczących budowy, eksploatacji i użytkowania wszystkich, bez wyjątku, typów instalacji i konstrukcji, niezależnie od ich natury i przeznaczenia.
VI. Brazylia wykonuje suwerenne prawa w odniesieniu do szelfu kontynentalnego poza odległością dwustu mil morskich od linii podstawowych aż do zewnętrznej krawędzi obrzeża kontynentalnego, jak to określono w artykule 76.
VII. Rząd Brazylijski zastrzega sobie prawo do złożenia w odpowiednim czasie deklaracji przewidzianych w artykułach 287 i 298 dotyczących załatwiania sporów."
Przy ratyfikacji:
"I. Rząd Brazylijski przyjmuje, że postanowienia artykułu 301, który zakazuje «groźby użycia lub użycia siły przeciwko integralności terytorialnej lub niezawisłości politycznej innego państwa, lub w jakikolwiek inny sposób niezgodny z zasadami prawa międzynarodowego zawartymi w Karcie Narodów Zjednoczonych», stosuje się w szczególności do obszarów morskich podlegających zwierzchnictwu lub jurysdykcji państwa nadbrzeżnego. "
"II. Rząd Brazylijski przyjmuje, że postanowienia konwencji nie upoważniają innych państw do przeprowadzania w wyłącznej strefie ekonomicznej ćwiczeń wojskowych i manewrów, w szczególności tych, które powodują użycie broni lub materiałów wybuchowych, bez zgody państwa nadbrzeżnego. "
"III. Rząd Brazylijski przyjmuje, że zgodnie z postanowieniami konwencji państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej i na szelfie kontynentalnym wyłączne prawo do budowania, udzielania zgody i stanowienia przepisów dotyczących budowy, eksploatacji i użytkowania wszystkich, bez wyjątku, typów instalacji i konstrukcji, niezależnie od ich natury i przeznaczenia. "
CHILE
Przy podpisaniu (potwierdzona przy ratyfikacji):
W wykonaniu prawa przyznanego przez artykuł 310 konwencji delegacja Chile pragnie przede wszystkim powtórzyć w całości oświadczenie złożone na ostatnim kwietniowym posiedzeniu, gdy konwencja została przyjęta. Oświadczenie to jest zawarte w dokumencie A/CONF.62/SR.164. ... i dotyczy w szczególności zasadniczej koncepcji prawnej konwencji, czyli 200-milowej wyłącznej strefy ekonomicznej, do wypracowania której Rząd Chile wniósł istotny wkład, będąc pierwszym, który wysunął taką koncepcję 35 lat temu, w 1947 r., i pomagając następnie ją zdefiniować i pozyskać dla niej akceptację międzynarodową. Wyłączna strefa ekonomiczna ma samoistny charakter prawny odmienny od charakteru morza terytorialnego i morza pełnego. Jest to strefa pod jurysdykcją narodową, nad którą państwo nadbrzeżne wykonuje zwierzchnictwo ekonomiczne i w której państwa trzecie korzystają z wolności żeglugi, przelotu i wolności właściwych dla żeglugi międzynarodowej. Konwencja definiuje strefę jako przestrzeń morską znajdującą się pod jurysdykcją państwa nadbrzeżnego, powiązaną z suwerennością terytorialną państwa nadbrzeżnego i faktycznym terytorium, na warunkach podobnych do tych, które rządzą innymi przestrzeniami morskimi, zwłaszcza morzem terytorialnym i szelfem kontynentalnym. W stosunku do cieśnin używanych do żeglugi międzynarodowej delegacja Chile pragnie potwierdzić i powtórzyć w pełni oświadczenie złożone w kwietniu, zawarte w dokumencie A/CONF.62/SR.164 wskazanym wyżej, jak również treść dodatkowego pisemnego oświadczenia z dnia 7 kwietnia 1982 r. zawartego w dokumencie A/CONF.62/WS/19.
W odniesieniu do międzynarodowego reżimu dna morskiego Rząd Chile pragnie powtórzyć oświadczenie złożone przez Grupę 77 na kwietniowym posiedzeniu, dotyczące koncepcji prawnej wspólnego dziedzictwa ludzkości, której istnienie zostało uroczyście potwierdzone w drodze konsensusu przez Zgromadzenie Ogólne w 1970 r. i którą niniejsza konwencja określa jako część ius cogens. Każde działanie podjęte przeciwko tej zasadzie i poza ramami reżimu dna morskiego, jak pokazała kwietniowa debata, byłoby całkowicie nieważne i nielegalne.
Przy ratyfikacji:
...
2. Republika Chile oświadcza, że Traktat o pokoju i przyjaźni podpisany z Republiką Argentyny dnia 29 listopada 1984 r., który wszedł w życie dnia 2 maja 1985 r., będzie określać rozgraniczenie między odpowiednimi zwierzchnictwami nad morzem, dnem morskim i podziemiem Republiki Argentyny i Republiki Chile na morzu strefy południowej na warunkach wskazanych w artykułach od 7 do 9.
3. W odniesieniu do części II konwencji:
(a) zgodnie z artykułem 13 Traktatu o pokoju i przyjaźni z 1984 r. Republika Chile, wykonując swoje suwerenne prawa, przyznaje Republice Argentyny ułatwienia w żegludze przez chilijskie wody wewnętrzne określone w Traktacie, które zostały wyszczególnione w artykułach od 1 do 9 załącznika 2.
Ponadto Republika Chile oświadcza, że na mocy tego Traktatu statki bandery państw trzecich mogą bez przeszkód płynąć przez wody wewnętrzne po szlakach wyszczególnionych w artykułach 1 i 8 załącznika 2, z uwzględnieniem odpowiednich regulacji chilijskich.
W Traktacie o pokoju i przyjaźni z 1984 r. obydwie Strony uzgodniły system żeglugi i pilotażu w Kanale Beagle określony w artykułach od 11 do 16 załącznika 2. Postanowienia o żegludze zawarte w tym załączniku zastępują wszystkie poprzednie porozumienia w tym względzie, które istniały między Stronami.
Pragniemy powtórzyć, że systemy i ułatwienia w żegludze, o których mowa w niniejszym ustępie, zostały określone w Traktacie o pokoju i przyjaźni z 1984 r. wyłącznie dla ułatwienia żeglugi morskiej między wyznaczonymi punktami morskimi i obszarami po wyznaczonych szlakach, tak więc nie mają one zastosowania do innych szlaków istniejących w tej strefie, które nie zostały szczegółowo uzgodnione.
(b) Republika Chile potwierdza całkowitą ważność i obowiązywanie Dekretu Ministerstwa Spraw Zagranicznych nr 416 z 1977 r., który zgodnie z zasadami artykułu 7 konwencji - jakie zostały w pełni uznane przez Chile - ustalił proste linie podstawowe zatwierdzone w artykule 11 Traktatu o pokoju i przyjaźni z 1984 r.
(c) w przypadkach gdy państwo ustanawia ograniczenia prawa nieszkodliwego przepływu dla obcych okrętów wojennych, Republika Chile zastrzega sobie prawo zastosowania podobnych środków restrykcyjnych.
4. W odniesieniu do części III konwencji należy zauważyć, że zgodnie z artykułem 35 (c) postanowienia tej części nie naruszają reżimu prawnego Cieśniny Magellana, odkąd przepływ przez tę Cieśninę jest "uregulowany przez obowiązujące od dłuższego czasu konwencje międzynarodowe, zwłaszcza dotyczące takich cieśnin", jak np. Traktat o granicach z 1881 r., którego reżim jest potwierdzony w Traktacie o pokoju i przyjaźni z 1984 r.
W artykule 10 wymienionego Traktatu Chile i Argentyna uzgodniły granicę na wschodnim krańcu Cieśniny Magellana oraz uzgodniły, że ta granica w żaden sposób nie zmienia postanowień Traktatu o granicach z 1881 r., poprzez który, co Chile oświadczyło jednostronnie w 1873 r., Cieśnina Magellana jest wieczyście neutralna z wolną żeglugą zapewnioną dla bander wszystkich narodów, na warunkach określonych w artykule V. Ze swojej strony Republika Argentyńska zobowiązała się utrzymać, w każdym czasie i w każdych okolicznościach, prawo statków wszystkich bander do szybkiej i nieskrępowanej żeglugi przez swoje wody jurysdykcyjne do i z Cieśniny Magellana.
Ponadto powtarzamy, że chilijski transport morski do i z północy przez Estrecho de Le Maire będzie korzystał z uprawnień określonych w załączniku 2 artykułu 10 Traktatu o pokoju i przyjaźni.
5. Mając na uwadze swoje zainteresowanie zachowaniem zasobów w wyłącznej strefie ekonomicznej i obszarze przyległym do morza pełnego, Republika Chile uważa, że zgodnie z postanowieniami konwencji, gdy to samo stado lub stada współżyjących gatunków występują zarówno w wyłącznej strefie ekonomicznej, jak i na obszarze przyległym do morza pełnego, Republika Chile, jako państwo nadbrzeżne, i państwa łowiące takie stada na obszarze przyległym do wyłącznej strefy ekonomicznej muszą uzgodnić środki niezbędne do zachowania na morzu pełnym takich stad lub współżyjących gatunków. Wobec braku takiego uzgodnienia Chile zastrzega sobie prawo do wykonywania swoich praw na mocy artykułu 116 i innych postanowień [wspomnianej konwencji] oraz innych praw przyznanych jej na mocy prawa międzynarodowego.
6. W odniesieniu do części XI konwencji i jej dodatkowego porozumienia, w opinii Chile, w celu zapobiegania zanieczyszczeniu przy działalności badawczej i wydobywczej Organizacja musi stosować ogólne kryterium, zgodnie z którym podwodne wydobycie będzie podlegać standardom nie mniej rygorystycznym, niż te obowiązujące na lądzie.
7. Co do części XV konwencji Republika Chile oświadcza, że:
(a) zgodnie z artykułem 287 konwencji przyjmuje ona niżej wymienione środki załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji, uwzględniając następującą kolejność:
(i) Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza utworzony zgodnie z aneksem VI;
(ii) specjalny trybunał arbitrażowy utworzony zgodnie z aneksem VIII dla kategorii sporów tam wyszczególnionych, dotyczących rybołówstwa, ochrony i zachowania środowiska morskiego, morskich badań naukowych i żeglugi, łącznie z zanieczyszczeniem spowodowanym przez statki oraz powstającym w następstwie zrzutu.
(b) zgodnie z artykułami od 280 do 282 konwencji wybór środków załatwiania sporów wskazany w poprzednim ustępie nie naruszy w żaden sposób obowiązków wynikających z ogólnych, regionalnych lub dwustronnych umów, których stroną jest Republika Chile, dotyczących pokojowego załatwiania sporów.
(c) zgodnie z artykułem 298 konwencji Chile oświadcza, że nie przyjmuje żadnej proprocedury przewidzianej w rozdziale 2 części XV co do sporów, o których mowa w artykule 298 ustęp 1 (a), (b) i (c) konwencji.
CHINY
Deklaracja:
1. Zgodnie z postanowieniami Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza Chińska Republika Ludowa będzie wykonywać suwerenne prawa i jurysdykcję nad wyłączną strefą ekonomiczną o szerokości 200 mil morskich oraz nad szelfem kontynentalnym.
2. Chińska Republika Ludowa dokona, w drodze konsultacji, delimitacji granic jurysdykcji morskiej z państwami o wybrzeżach przeciwległych lub przyległych do Chin, odpowiednio na podstawie prawa międzynarodowego i zgodnie z zasadą słuszności.
3. Chińska Republika Ludowa potwierdza swoją suwerenność nad wszystkimi swoimi archipelagami i wyspami wymienionymi w artykule 2 Ustawy Chińskiej Republiki Ludowej o morzu terytorialnym i strefie przyległej, która została ogłoszona dnia 25 lutego 1992 r.
4. Chińska Republika Ludowa potwierdza, że postanowienia Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza dotyczące nieszkodliwego przepływu przez morze terytorialne nie naruszają prawa państwa nadbrzeżnego do żądania, zgodnie ze swoimi ustawami i przepisami, uzyskania przez obce państwo uprzedniego zezwolenia lub wcześniejszego zgłoszenia państwu nadbrzeżnemu przepływu swoich okrętów wojennych przez morze terytorialne państwa nadbrzeżnego.
CHORWACJA
4 listopada 1999
"Republika Chorwacji uważa, że zgodnie z artykułem 53 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z dnia 29 maja 1969 r. nie istnieje bezwzględna norma powszechnego prawa międzynarodowego, która zakazywałaby państwu nadbrzeżnemu żądania od obcych okrętów wojennych zgłoszenia, na podstawie swoich praw i przepisów, zamiaru nieszkodliwego przepływu przez swoje wody terytorialne i która zakazywałaby ograniczenia liczby okrętów wojennych dopuszczonych do wykonywania prawa nieszkodliwego przepływu w tym samym czasie (artykuły od 17 do 32 konwencji)."
Deklaracja złożona zgodnie z artykułem 287:
"Stosując artykuł 287 [konwencji], Rząd Chorwacji [oświadcza], że dla załatwiania sporów dotyczących stosowania lub interpretacji konwencji i Porozumienia przyjętego dnia 28 lipca 1994 r. dotyczącego wprowadzenia w życie części XI wybiera wymienione niżej środki, uwzględniając następującą kolejność:
(i) Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza utworzony zgodnie z aneksem VI;
(ii) Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości."
EGIPT
Przy ratyfikacji:
1. Arabska Republika Egiptu ustanawia szerokość swojego morza terytorialnego na 12 mil morskich, stosownie do artykułu 5 rozporządzenia z dnia 18 stycznia 1951 r., zmienionego Dekretem z dnia 17 lutego 1958 r., zgodnego z postanowieniami artykułu 3 konwencji.
2. Arabska Republika Egiptu opublikuje, tak szybko, jak to możliwe , mapy wskazujące linie podstawowe, od których jest mierzona szerokość morza terytorialnego na Morzu Śródziemnym i Morzu Czerwonym, jak również linie wyznaczające zewnętrzną granicę morza terytorialnego, zgodnie ze zwyczajową praktyką.
Deklaracja dotycząca strefy przyległej
Arabska Republika Egiptu zdecydowała, że jej strefa przyległa (jak to określono w rozporządzeniu z dnia 18 stycznia 1951 r., zmienionym Dekretem prezydenckim z dnia 17 lutego 1958 r.), sięga 24 mil morskich, licząc od linii podstawowych, od których jest mierzona szerokość morza terytorialnego, co przewidziano w artykule 33 konwencji.
Deklaracja dotycząca przepływu statków o napędzie jądrowym i podobnych przez morze terytorialne Egiptu
Stosownie do postanowień konwencji odnoszących się do prawa państwa nadbrzeżnego do regulacji przepływu statków przez jego morze terytorialne w sytuacji, gdy przepływ obcych statków o napędzie jądrowym i statków przewożących substancje jądrowe lub inne substancje niebezpieczne i szkodliwe stwarza liczne zagrożenia, oraz w sytuacji, gdy artykuł 23 konwencji stwierdza, że statki, o których mowa, będą w czasie wykonywania prawa nieszkodliwego przepływu przez morze terytorialne posiadać dokumenty i przestrzegać specjalnych środków ostrożności ustanowionych dla takich statków przez porozumienia międzynarodowe, Rząd Arabskiej Republiki Egiptu oświadcza, że będzie wymagać od wspomnianych statków uzyskania zezwolenia przed wpłynięciem na morze terytorialne Egiptu, pod warunkiem że takie porozumienia międzynarodowe są zawarte i Egipt jest ich stroną.
Deklaracja dotycząca przepływu okrętów wojennych przez morze terytorialne Egiptu
[W odniesieniu do postanowień konwencji dotyczących prawa państwa nadbrzeżnego do regulacji przepływu statków przez jego morze terytorialne], okręty wojenne będą mieć zapewniony nieszkodliwy przepływ przez morze terytorialne Egiptu po uprzednim powiadomieniu.
Deklaracja dotycząca przepływu przez Cieśninę Tiran i Zatokę Akaba
Postanowienia Traktatu Pokojowego między Egiptem i Izraelem z 1979 r. dotyczące przepływu przez Cieśninę Tiran i Zatokę Akaba mieszczą się w ramach ogólnego reżimu wód stanowiących cieśniny, o którym mowa w części III konwencji, gdzie stwierdzono, że ogólny reżim nie naruszy statusu prawnego wód stanowiących cieśniny i będzie obejmować niektóre obowiązki odnoszące się do bezpieczeństwa i utrzymania porządku w państwie graniczącym z cieśniną.
Deklaracja dotycząca wykonywania przez Egipt swoich praw w wyłącznej strefie ekonomicznej
Arabska Republika Egiptu będzie wykonywać od dnia dzisiejszego prawa przyznane jej przez postanowienia części V i VI Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza w wyłącznej strefie ekonomicznej położonej poza i przyległej do jej morza terytorialnego, na Morzu Śródziemnym i Morzu Czerwonym.
Arabska Republika Egiptu będzie również wykonywać swoje suwerenne prawa w tej strefie w celu badania, eksploatacji, zachowania i zarządzania zasobami naturalnymi, żywymi lub nieżywymi, dna morskiego, podziemia oraz w odniesieniu do wszystkich rodzajów działalności gospodarczej w zakresie badania i eksploatacji strefy, takich jak produkcja energii, której źródłem jest woda, prąd i wiatr.
Arabska Republika Egiptu będzie wykonywać swoją jurysdykcję nad wyłączną strefą ekonomiczną zgodnie z warunkami określonymi w konwencji, w odniesieniu do tworzenia i użytkowania sztucznych wysp, instalacji i konstrukcji, morskich badań naukowych, ochrony i zachowania środowiska morskiego oraz innych praw i obowiązków przewidzianych w konwencji.
Arabska Republika Egiptu ogłasza, że wykonując swoje prawa i obowiązki na mocy konwencji w wyłącznej strefie ekonomicznej, będzie należycie uwzględniać prawa i obowiązki innych Państw oraz będzie działać w sposób zgodny z postanowieniami konwencji.
Arabska Republika Egiptu zobowiązuje się ustalić zewnętrzne granice swojej wyłącznej strefy ekonomicznej zgodnie z zasadami, kryteriami i warunkami, o których mowa w konwencji.
[Arabska Republika] Egiptu oświadcza, że podejmie niezbędne działania i uczyni niezbędne przygotowania do uregulowania wszystkich spraw odnoszących się do jej wyłącznej strefy ekonomicznej.
Deklaracja dotycząca procedur wybranych dla załatwiania sporów zgodnie z konwencją
W odniesieniu do postanowień artykułu 287 konwencji Arabska Republika Egiptu oświadcza, że przyjmuje procedurę arbitrażową, której warunki są określone w aneksie VII konwencji, jako procedurę załatwienia każdego sporu dotyczącego interpretacji lub stosowania konwencji, jaki mógłby powstać między Egiptem a jakimkolwiek innym państwem.
Arabska Republika Egiptu ponadto oświadcza, że wyklucza z zakresu stosowania tej procedury spory, o których mowa w artykule 297 konwencji.
Oświadczenie dotyczące arabskiej wersji tekstu konwencji
Rząd Arabskiej Republiki Egiptu wyraża zadowolenie, że Trzecia Konferencja Narodów Zjednoczonych Prawa Morza przyjęła tekst nowej konwencji w sześciu językach, w tym w języku arabskim, przy czym teksty we wszystkich językach są jednakowo autentyczne, tworząc w ten sposób całkowitą równość między wszystkimi wersjami i zapobiegając sytuacji, gdy jedna z wersji przeważa nad pozostałymi.
Jednakże gdy oficjalna wersja arabska konwencji jest porównywana z innymi oficjalnymi wersjami, staje się jasne, że w pewnych przypadkach oficjalny tekst arabski nie odpowiada dokładnie pozostałym wersjom, a w tym nie odzwierciedla on precyzyjnie treści niektórych postanowień konwencji, które zostały zaakceptowane i przyjęte przez państwa przy tworzeniu reżimu prawnego mórz.
Dlatego też Rząd Arabskiej Republiki Egiptu korzysta z okazji stworzonej przy złożeniu dokumentu ratyfikacyjnego Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, by oświadczyć, że przyjmuje interpretację, która jest najlepiej potwierdzona przez różne oficjalne teksty konwencji.
FEDERACJA ROSYJSKA
Przy podpisaniu:
1. Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich deklaruje, że na mocy artykułu 287 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza wybiera trybunał arbitrażowy ustanowiony zgodnie z aneksem VII jako podstawowy środek załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji. Wybiera też specjalny trybunał arbitrażowy ustanowiony zgodnie z aneksem VIII dla rozpatrywania spraw odnoszących się do rybołówstwa, ochrony i zachowania środowiska morskiego, morskich badań naukowych i żeglugi, łącznie z zanieczyszczeniami spowodowanymi przez statki i powstającymi w następstwie zrzutu. Uznaje właściwość Międzynarodowego Trybunału Prawa Morza, jak przewidziano w artykule 292, w sprawach odnoszących się do niezwłocznego zwolnienia zatrzymanego statku i załogi.
2. Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich deklaruje, że zgodnie z artykułem 298 konwencji nie uznaje obowiązkowych procedur kończących się wydaniem wiążących decyzji dla rozpatrywania sporów odnoszących się do delimitacji granic morskich, sporów dotyczących działalności wojskowej lub sporów, w stosunku do których Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych wykonuje funkcje powierzone jej przez Kartę Narodów Zjednoczonych.
Przy ratyfikacji:
Federacja Rosyjska deklaruje, że zgodnie z artykułem 298 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza nie uznaje procedur przewidzianych w rozdziale 2 części XV konwencji skutkujących wydaniem wiążących decyzji w odniesieniu do sporów dotyczących interpretacji lub stosowania artykułów 15, 74 i 83 konwencji, odnoszących się do delimitacji granic morskich lub tych, które obejmują zatoki historyczne i tytuły prawne, do sporów dotyczących działalności wojskowej, łącznie z działaniami wojskowymi rządowych statków i samolotów, oraz do sporów dotyczących wdrażania prawa co do wykonywania suwerennych praw lub jurysdykcji, oraz sporów, w stosunku do których Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych wykonuje funkcje powierzone jej przez Kartę Narodów Zjednoczonych.
Federacja Rosyjska, mając na względzie artykuły 309 i 310 konwencji, oświadcza, że sprzeciwia się wszelkim deklaracjom i oświadczeniom złożonym w przeszłości lub które mogą być złożone w przyszłości przy podpisaniu, ratyfikacji lub przystąpieniu do konwencji, lub złożonym z jakiegokolwiek innego powodu w związku z konwencją, które nie są zgodne z postanowieniami artykułu 310 konwencji. Federacja Rosyjska uważa, że takie deklaracje i oświadczenia, jakkolwiek wyrażone lub nazwane, nie mogą wyłączyć lub zmienić skutków prawnych postanowień konwencji stosowanych przez Stronę konwencji, która złożyła takie deklaracje lub oświadczenia, i z tego powodu nie będą one brane pod uwagę przez Federację Rosyjską w jej stosunkach z taką Stroną konwencji.
FILIPINY
Przy podpisaniu (potwierdzona przy ratyfikacji)
"1. Podpisanie konwencji przez Rząd Republiki Filipin w żaden sposób nie ogranicza ani nie narusza suwerennych praw Republiki Filipin określonych w i wynikających z Konstytucji Filipin;
2. Podpisanie to w żaden sposób nie wpływa na suwerenne prawa Republiki Filipin, jako sukcesora Stanów Zjednoczonych Ameryki, określone w i wynikające z Traktatu Paryskiego między Hiszpanią a Stanami Zjednoczonymi Ameryki z dnia 10 grudnia 1898 r. i Traktatu Waszyngtońskiego między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Wielką Brytanią z dnia 2 stycznia 1930 r.;
3. Podpisanie to nie ogranicza ani w żaden sposób nie narusza praw i obowiązków Umawiających się Stron przyznanych na mocy Traktatu o wzajemnej obronie między Filipinami a Stanami Zjednoczonymi Ameryki z dnia 30 sierpnia 1951 r. i związanych z nim dokumentów interpretacyjnych, ani nie narusza praw i obowiązków przyznanych na mocy innych odpowiednich traktatów dwustronnych lub wielostronnych, których Filipiny są stroną;
4. Podpisanie to w żaden sposób nie ogranicza ani nie narusza suwerenności Republiki Filipin na terytorium, nad którym sprawuje ona suwerenną władzę, takim jak Wyspy Kalayaan i wody do nich przylegające;
5. Konwencja nie będzie interpretowana jako zmieniająca w jakikolwiek sposób stosowne ustawy, jak też dekrety prezydenckie i proklamacje Republiki Filipin; Rząd Republiki Filipin zachowuje i zastrzega sobie prawo i władzę do zmiany tych ustaw, dekretów i proklamacji, stosownie do postanowień konstytucji filipińskiej;
6. Postanowienia konwencji o archipelagowym przejściu szlakami morskimi nie negują ani nie ograniczają suwerenności Filipin, jako państwa archipelagowego, na szlakach morskich oraz nie pozbawiają jej prawa do uchwalania przepisów w zakresie ochrony swojej suwerenności, niezależności i bezpieczeństwa;
7. Pojęcie wód archipelagowych jest zbliżone do pojęcia wód wewnętrznych określonego w Konstytucji Filipin i oznacza, że w cieśninach łączących te wody ze strefą ekonomiczną lub morzem pełnym wyłączone jest prawo obcych statków do przejścia tranzytowego w żegludze międzynarodowej;
8. Zgoda Republiki Filipin na poddanie w celu pokojowego rozstrzygnięcia sporów na mocy artykułu 298, przy zastosowaniu jakichkolwiek procedur przewidzianych w konwencji, nie będzie postrzegana jako uchylenie suwerenności Filipin."
W związku z zastrzeżeniem Australii Sekretarz Generalny otrzymał w dniu 26 października 1988 r. deklarację rządu Filipin następującej treści:
"Deklaracja Filipin została złożona zgodnie z artykułem 310 Konwencji NZ o prawie morza. Deklaracja ta zawiera oświadczenie interpretacyjne dotyczące pewnych postanowień konwencji.
Rząd Filipiński zmierza do zharmonizowania swojego ustawodawstwa krajowego z postanowieniami konwencji.
Zostały podjęte niezbędne kroki w celu ustanowienia prawa odnoszącego się do archipelagowych przejść szlakami morskimi i wykonywania praw suwerennych nad wodami archipelagowymi, zgodnie z konwencją.
Rząd Filipiński niniejszym chciałby zapewnić Rząd Australijski i Państwa-Strony konwencji, że Filipiny będą przestrzegały postanowień konwencji, o której mowa."
FINLANDIA
Przy podpisaniu:
"Odnośnie do tych części konwencji, które traktują o nieszkodliwym przepływie przez morze terytorialne, zamiarem Rządu Finlandii jest kontynuowanie stosowania obecnego reżimu przepływu przez fińskie morze terytorialne obcych okrętów wojennych i innych statków rządowych używanych do celów niehandlowych, gdyż ten reżim jest w pełni zgodny z konwencją."
Przy podpisaniu (potwierdzone przy ratyfikacji):
"W rozumieniu Rządu Finlandii odstępstwo od reżimu przejścia tranzytowego przez cieśniny, przewidzianego w artykule 35 (c) konwencji, ma zastosowanie do cieśniny między Finlandią (Wyspy Alandzkie) a Szwecją. Ponieważ przejście przez tę cieśninę jest w części uregulowane przez obowiązującą od wielu lat konwencję międzynarodową, obecny reżim prawny w tej cieśninie pozostanie niezmieniony po wejściu w życie konwencji."
Przy ratyfikacji:
"Zgodnie z artykułem 287 konwencji Finlandia wybiera Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości i Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza jako środki załatwiania sporów dotyczących interpretacji i stosowania konwencji oraz Porozumienia dotyczącego wprowadzenia w życie jej części XI.
Finlandia przypomina, że jako państwo członkowskie Wspólnoty Europejskiej przekazała Wspólnocie kompetencje względem pewnych spraw regulowanych przez konwencję. Szczegółowe oświadczenie o istocie i zakresie kompetencji przekazanych Wspólnocie Europejskiej zostanie złożone we właściwym terminie, zgodnie z postanowieniami aneksu IX konwencji."
FRANCJA
Przy podpisaniu:
1. Postanowienia konwencji dotyczące statusu różnych obszarów morskich oraz reżimu prawnego użytkowania i ochrony środowiska morskiego potwierdzają i wzmacniają ogólne zasady prawa morza i tym samym upoważniają Republikę Francuską do uznania, że jakiekolwiek ustawy lub przepisy, które nie są zgodne z tymi zasadami, nie mają wobec niej zastosowania.
2. Postanowienia konwencji dotyczące obszaru dna morskiego i dna oceanicznego poza granicami narodowej jurysdykcji ukazują istotne braki i usterki odnośnie do badania i eksploatacji wymienionego obszaru, co będzie wymagać poprawienia poprzez przyjęcie przez Komisję Przygotowawczą projektu norm, reguł i procedur dla zapewnienia utworzenia i efektywnego działania Międzynarodowej Organizacji Dna Morskiego.
W tym celu muszą być podjęte wszelkie wysiłki w ramach Komisji Przygotowawczej dla osiągnięcia ogólnego porozumienia w każdej sprawie, zgodnie z procedurą przedstawioną w punkcie 37 regulaminu Trzeciej Konferencji Narodów Zjednoczonych Prawa Morza.
3. W odniesieniu do artykułu 140 podpisanie konwencji przez Francję nie będzie interpretowane jako pociągające za sobą zmianę jej stanowiska względem rezolucji 1514 (XV).
4. Postanowienia artykułu 230 ustęp 2 konwencji nie wykluczają tymczasowych lub prewencyjnych środków, jakie mogą być podjęte przeciwko Stronom odpowiedzialnym za działania obcych statków, takich jak unieruchomienie statku. Nie wykluczają one również nałożenia kar, poza karami pieniężnymi, za świadome i poważne działania powodujące zanieczyszczenie.
Przy ratyfikacji:
1. Francja przypomina, że jako państwo członkowskie Wspólnoty Europejskiej przekazała Wspólnocie kompetencje w pewnych sprawach objętych konwencją. Szczegółowe oświadczenie o istocie i zakresie kompetencji przekazanych Wspólnocie Europejskiej zostanie złożone w odpowiednim trybie, zgodnie z postanowieniami aneksu IX konwencji.
2. Francja odrzuca oświadczenia i zastrzeżenia, które są sprzeczne z postanowieniami konwencji. Francja odrzuca również środki jednostronne lub środki wynikające z porozumienia między państwami, których skutki mogłyby być sprzeczne z postanowieniami konwencji.
3. W odniesieniu do postanowień artykułu 298 ustęp 1 Francja nie przyjmuje żadnych procedur przewidzianych w rozdziale 2 części XV względem następujących sporów:
- sporów dotyczących interpretacji lub stosowania artykułów 15, 74 i 83 dotyczących delimitacji granic morskich lub dotyczących zatok historycznych, lub tytułów posiadania;
- sporów dotyczących działalności wojskowej, łącznie z działalnością wojskową statków rządowych i samolotów wykorzystywanych w służbie niehandlowej, oraz sporów dotyczących wdrażania prawa względem wykonywania suwerennych praw i jurysdykcji wyłączonej spod jurysdykcji sądu lub trybunału na mocy artykułu 297 ustępy 2 i 3;
- sporów, w odniesieniu do których Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych wykonuje funkcje przypisane jej przez Kartę Narodów Zjednoczonych, chyba że Rada Bezpieczeństwa postanowi skreślić sprawę ze swojego porządku obrad lub wezwie strony do załatwienia sporu środkami przewidzianymi w niniejszej konwencji.
GRECJA
Deklaracja interpretacyjna w sprawie cieśnin, złożona przy podpisaniu i potwierdzona przy ratyfikacji:
"Niniejsza deklaracja dotyczy postanowień części III w sprawie cieśnin używanych do żeglugi międzynarodowej, a zwłaszcza stosowania w praktyce artykułów 36, 38, 41 i 42 Konwencji o prawie morza.
Na obszarach, gdzie pojawiły się liczne wyspy, które tworzą dużą liczbę cieśnin, dających możliwość wyboru, służących faktycznie jako jeden i ten sam szlak żeglugi międzynarodowej, w opinii Grecji zainteresowane państwo nadbrzeżne jest odpowiedzialne za wyznaczenie szlaku lub szlaków w wymienionych cieśninach dających możliwość wyboru, poprzez które statki i samoloty państw trzecich mogą przechodzić w ramach reżimu przejścia tranzytowego w taki sposób, iż z jednej strony spełnione są wymogi żeglugi międzynarodowej i przelotu, a z drugiej strony spełnione są minimalne wymogi bezpieczeństwa zarówno statków, jak i samolotów w tranzycie, jak też tych należących do państwa nadbrzeżnego."
Przy ratyfikacji:
1. Ratyfikując Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza, Grecja zabezpiecza wszystkie prawa i przyjmuje wszystkie obowiązki wynikające z konwencji.
Grecja określi, kiedy i jak będzie wykonywać te prawa zgodnie ze swoją narodową strategią. Nie wynika z tego, że Grecja w jakikolwiek sposób zrzeka się tych praw.
2. Grecja pragnie powtórzyć deklarację interpretacyjną w sprawie cieśnin, jaką złożyła w chwili przyjęcia konwencji i w chwili jej podpisania. [Patrz wyżej: "Deklaracja interpretacyjna w sprawie cieśnin złożona przy podpisaniu i potwierdzona przy ratyfikacji"]
3. Stosownie do artykułu 287 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza Rząd Republiki Greckiej niniejszym wybiera Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza utworzony zgodnie z aneksem VI konwencji jako środek załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji.
4. Grecja, jako państwo członkowskie Unii Europejskiej, przekazała tej ostatniej jurysdykcję względem niektórych kwestii odnoszących się do konwencji. Po złożeniu przez Unię Europejską dokumentu formalnego potwierdzenia Grecja sporządzi specjalne oświadczenie określające w szczegółach kwestie poruszone w konwencji, co do których przekazała jurysdykcję Unii Europejskiej.
5. Ratyfikacja przez Grecję Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza nie powoduje uznania Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii i nie tworzy zatem ustanowienia stosunków traktatowych z tym państwem."
GWATEMALA
Deklaracja:
[Rząd Gwatemali] oświadcza, że:
(a) zatwierdzenie konwencji przez Kongres Republiki Gwatemali nie narusza w żadnych okolicznościach praw Gwatemali do terytorium Belize, łącznie z wyspami, skałami koralowymi i wysepkami, ani jej historycznych praw do Bahía de Amatique, oraz
(b) odpowiednio, morze terytorialne i strefy morskie nie mogą być wyznaczone do czasu rozstrzygnięcia istniejącego sporu.
GWINEA
Przy podpisaniu:
Rząd Republiki Gwinei zastrzega sobie prawo do interpretacji każdego artykułu konwencji, mając na uwadze suwerenność Gwinei i jej integralność terytorialną, odnoszącą się do lądu, powietrza i morza.
GWINEA-BISSAU
Odnośnie do artykułu 287 w sprawie wyboru procedury załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, [Rząd Gwinei-Bissau] nie przyjmuje jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i w konsekwencji nie przyjmuje tej jurysdykcji w odniesieniu do artykułów 297 i 298.
HISZPANIA
Przy podpisaniu:
1. Rząd Hiszpański, podpisując niniejszą konwencję, oświadcza, że akt ten nie może być interpretowany jako uznanie jakichkolwiek praw lub sytuacji odnoszących się do przestrzeni morskich Gibraltaru, które nie są zawarte w artykule 10 Traktatu z Utrechtu z dnia 13 lipca 1713 r. między Koronami Hiszpańską i Brytyjską. Rząd Hiszpański uważa również, że rezolucja III Trzeciej Konferencji Narodów Zjednoczonych Prawa Morza nie ma zastosowania w przypadku kolonii Gibraltar, która podlega procesowi dekolonizacji, do którego stosują się odpowiednie rezolucje przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych.
2. W interpretacji Rządu Hiszpańskiego reżim ustanowiony w części III konwencji jest zgodny z prawem państwa nadbrzeżnego do wydawania i stosowania swoich własnych regulacji lotniczych w przestrzeni powietrznej nad cieśninami używanymi w żegludze międzynarodowej tak długo, jak nie zakłóca to przejścia tranzytowego statku powietrznego.
3. Odnośnie do artykułu 39 ustęp 3, Rząd Hiszpański przyjmuje, że wyraz "zwykle" oznacza "z wyjątkiem przypadków siły wyższej lub sytuacji krytycznej".
4. Odnośnie do artykułu 42, Rząd Hiszpański uważa, że postanowienia ustępu 1 (b) nie zakazują mu wydania, zgodnie z prawem międzynarodowym, ustaw i przepisów oddziaływujących na powszechnie przyjęte regulacje międzynarodowe.
5. Rząd Hiszpański interpretuje artykuły 69 i 70 konwencji jako oznaczające, że dostęp do połowów w strefach ekonomicznych państw trzecich dla floty rozwiniętych państw śródlądowych i państw o niekorzystnym położeniu geograficznym jest uzależniony od uprzedniego zezwolenia na dostęp, przez państwa nadbrzeżne, o których mowa, obywatelom innych państw, którzy zwyczajowo łowią w danej strefie ekonomicznej.
6. Rząd Hiszpański interpretuje postanowienia artykułu 221 jako niepozbawiające państwa nadbrzeżnego cieśniny używanej do żeglugi międzynarodowej prawa, uznanego przez prawo międzynarodowe, do interwencji w razie wypadków, o których mowa w tym artykule.
7. Rząd Hiszpański uważa, że artykuł 233 musi być interpretowany, w każdym przypadku, w związku z postanowieniami artykułu 34.
8. Rząd Hiszpański uważa, że nie naruszając postanowień artykułu 297 dotyczących załatwiania sporów, artykuły 56, 61 i 62 konwencji wykluczają swobodę uznania państwa nadbrzeżnego w zakresie określania dopuszczalnego połowu, swojej zdolności połowowej i dysponowania nadwyżkami do innych państw.
9. Rząd Hiszpański interpretuje artykuł 9 aneksu III w ten sposób, że postanowienia tam zawarte nie utrudniają udziału we wspólnych przedsięwzięciach, o których mowa w ustępie 2, Państw-Stron, których potencjał przemysłowy wyklucza je z bezpośredniego uczestnictwa w charakterze kontrahentów przy eksploatacji zasobów Obszaru.
Przy ratyfikacji:
1. Królestwo Hiszpanii przypomina, że jako członek Unii Europejskiej przekazało Wspólnocie Europejskiej kompetencje w niektórych sprawach objętych konwencją. Szczegółowe oświadczenie co do istoty i zakresu kompetencji przekazanej Wspólnocie Europejskiej zostanie złożone we właściwym trybie, zgodnie z postanowieniami aneksu IX konwencji.
2. Ratyfikując konwencję, Hiszpania pragnie powiadomić, że akt ten nie może być postrzegany jako uznanie jakichkolwiek praw lub statusu dotyczącego przestrzeni morskiej Gibraltaru, które nie są włączone do artykułu 10 Traktatu z Utrechtu z dnia 13 lipca 1713 r. zawartego między Koronami Hiszpanii i Wielkiej Brytanii. Ponadto Hiszpania nie uważa, by rezolucja III Trzeciej Konferencji Narodów Zjednoczonych Prawa Morza była stosowana do kolonii Gibraltar, która podlega procesowi dekolonizacji, w którym mają zastosowanie jedynie odpowiednie rezolucje przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych.
3. Hiszpania przyjmuje, że:
(a) Postanowienia sformułowane w części III konwencji są zgodne z prawem państwa nadbrzeżnego do narzucenia i stosowania swoich własnych regulacji w cieśninach używanych do żeglugi międzynarodowej, pod warunkiem że nie utrudnia to prawa przejścia tranzytowego.
(b) W artykule 39 ustęp 3 (a) wyraz "zwykle" oznacza "z wyjątkiem przypadków siły wyższej lub sytuacji krytycznej".
(c) Postanowienia artykułu 221 nie pozbawiają państwa położonego nad cieśniną wykorzystywaną w żegludze międzynarodowej jego kompetencji przyznanej na mocy prawa międzynarodowego odnośnie do interwencji w razie wypadków, o których mowa w tym artykule.
4. Hiszpania przyjmuje interpretację, że:
(a) artykuły 69 i 70 konwencji oznaczają, że dostęp do połowów w wyłącznej strefie ekonomicznej państw trzecich przez floty rozwiniętych państw śródlądowych lub państw o niekorzystnym położeniu geograficznym będzie zależeć od tego, czy odpowiednie państwa nadbrzeżne udzieliły uprzednio dostępu flotom państw, które zwyczajowo łowią w danej wyłącznej strefie ekonomicznej.
(b) odnośnie do artykułu 297 i nie naruszając postanowień tego artykułu dotyczących załatwiania sporów, artykuły 56, 61 i 62 konwencji nie uprawniają do interpretacji, w której prawa państwa nadbrzeżnego do określenia dopuszczalnych połowów, swojej zdolności do eksploatacji i rozdysponowania nadwyżek wśród innych państw mogą być uważane za dyskrecjonalne.
5. Postanowienia artykułu 9 aneksu III nie powstrzymują Państw-Stron, których potencjał przemysłowy nie czyni je zdolnymi do bezpośredniego uczestniczenia w charakterze kontrahentów przy eksploatacji zasobów strefy, od udziału we wspólnych przedsięwzięciach, o których mowa w ustępie 2 tego artykułu.
6. Zgodnie z postanowieniami artykułu 287 ustęp 1 Hiszpania wybiera Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości jako środek załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji.
INDIE
Deklaracje:
"(a) Rząd Republiki Indii zastrzega sobie prawo do złożenia we właściwym czasie deklaracji przewidzianych w artykułach 287 i 298 dotyczących załatwiania sporów.
(b) Rząd Republiki Indii przyjmuje, że postanowienia konwencji nie upoważniają innych państw do przeprowadzania ćwiczeń wojskowych lub manewrów w wyłącznej strefie ekonomicznej i na szelfie kontynentalnym, w szczególności takich, które powodują użycie broni i materiałów wybuchowych, bez zgody państwa nadbrzeżnego."
IRAK
Przy podpisaniu:
Zgodnie z artykułem 310 konwencji i w celu harmonizacji irackich ustaw i przepisów z postanowieniami konwencji Republika Iraku postanowiła złożyć następującą deklarację:
1. Niniejsze podpisanie w żadnym razie nie oznacza uznania Izraela i nie implikuje żadnych stosunków z tym państwem.
2. Irak interpretuje postanowienia stosujące się do wszystkich typów cieśnin przedstawionych w części III konwencji jako stosujące się również do żeglugi między wyspami położonymi blisko tych cieśnin, jeśli szlaki żeglugowe określone przez właściwą organizację międzynarodową, przebiegające obok lub przez te cieśniny, leżą blisko takich wysp.
IRLANDIA
"Irlandia przypomina, że jako członek Wspólnoty Europejskiej przekazała Wspólnocie kompetencje względem niektórych spraw, które są objęte konwencją. Szczegółowe oświadczenie o istocie i zakresie kompetencji przekazanych Wspólnocie Europejskiej zostanie złożone we właściwym trybie, zgodnie z postanowieniami aneksu IX konwencji."
ISLANDIA
"Na mocy artykułu 298 konwencji, [Rząd Islandii] zastrzega sobie prawo, by każda interpretacja artykułu 83 była poddana koncyliacji na podstawie rozdziału 2 aneksu V konwencji."
JEMEN
Przy podpisaniu:
1. Arabska Republika Jemenu uznaje normy powszechnego prawa międzynarodowego dotyczące praw do narodowej suwerenności nad przybrzeżnymi wodami terytorialnymi, nawet w przypadku wód cieśniny łączącej dwa morza.
2. Arabska Republika Jemenu uznaje koncepcję powszechnego prawa międzynarodowego dotyczącego swobodnego przepływu jako stosowanego wyłącznie do statków handlowych i samolotów; statki o napędzie jądrowym, jak również okręty wojenne i samoloty wojskowe muszą z zasady otrzymać uprzednią zgodę Arabskiej Republiki Jemenu przed przepływem przez jej wody terytorialne, zgodnie z ustanowioną normą powszechnego prawa międzynarodowego dotyczącą suwerenności narodowej.
3. Arabska Republika Jemenu potwierdza swoją narodową suwerenność nad wszystkimi wyspami na Morzu Czerwonym i Oceanie Indyjskim, które są jej terytoriami zależnymi od czasu, gdy Jemen i kraje arabskie znajdowały się pod administracją turecką.
4. Arabska Republika Jemenu oświadcza, że podpisanie konwencji o prawie morza jest przedmiotem postanowień niniejszej deklaracji i wymaga spełnienia obowiązujących procedur konstytucyjnych.
Fakt, że konwencja została podpisana, w żaden sposób nie powoduje uznania Izraela ani nawiązania z nim stosunków.
1. Ludowa Demokratyczna Republika Jemenu przyzna pierwszeństwo swoim obowiązującym ustawom krajowym, które wymagają wcześniejszej zgody na wejście lub tranzyt obcych okrętów wojennych lub łodzi podwodnych, lub statków o napędzie jądrowym, lub statków przewożących materiały radioaktywne.
2. Co do delimitacji granic morskich pomiędzy Ludową Demokratyczną Republiką Jemenu a jakimkolwiek państwem przyległym lub naprzeciwległym w stosunku do państwa nadbrzeżnego będzie wyznaczona linia przechodząca przez środek w taki sposób, że każdy jej punkt będzie równo oddalony od najbliższego punktu na liniach podstawowych, od których mierzona jest szerokość morza terytorialnego każdego państwa. Będzie to dotyczyło granic morskich terytorium lądu stałego Ludowej Demokratycznej Republiki Jemenu.
JUGOSŁAWIA
"1. Biorąc za punkt wyjścia prawo, jakie Państwa-Strony posiadają na podstawie artykułu 310 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, Rząd Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii uważa, że państwo nadbrzeżne może, na mocy swoich ustaw i innych przepisów prawnych, poddać przepływ obcych okrętów wojennych wymogowi uprzedniego zawiadomienia odpowiedniego państwa nadbrzeżnego i ograniczyć liczbę okrętów równocześnie przepływających, na podstawie międzynarodowego prawa zwyczajowego i zgodnie z prawem nieszkodliwego przepływu (artykuły 17 - 32 konwencji).
2. Rząd Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii uważa również, że może, na podstawie artykułu 38 ustęp 1 i artykułu 45 ustęp 1 (a) konwencji, określić w swoich ustawach i innych przepisach prawnych, które z cieśnin używanych do żeglugi międzynarodowej na morzu terytorialnym Socjalistycznej Federalnej Republiki Jugosławii zachowają, o ile jest to właściwe, reżim nieszkodliwego przepływu.
3. Ze względu na fakt, że postanowienia konwencji dotyczące strefy przyległej (artykuł 33) nie przewidują reguł w sprawie delimitacji strefy przyległej między państwami o wybrzeżach przeciwległych lub przyległych, Rząd Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii uważa, że zasady zwyczajowego prawa międzynarodowego, skodyfikowane w artykule 24 ustęp 3 Konwencji o morzu terytorialnym i strefie przyległej, podpisanej w Genewie dnia 29 kwietnia 1958 r, będą stosowane do delimitacji strefy przyległej między Stronami Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza."
KOSTARYKA
Przy podpisaniu:
Rząd Kostaryki oświadcza, że przepisy prawa Kostaryki, na mocy których obce statki muszą płacić za pozwolenia na łowienie ryb w wyłącznej strefie ekonomicznej, będą mieć również zastosowanie do łowienia gatunków daleko migrujących, zgodnie z postanowieniami artykułów 62 i 64 ustęp 2 konwencji.
KUBA
Przy podpisaniu:
"W chwili podpisania Konwencji o prawie morza delegacja kubańska oświadcza, że po otrzymaniu kilka godzin temu ostatecznego tekstu konwencji, pozostawia sobie czas do momentu ratyfikacji konwencji, na przedstawienie stanowiska, jakie uważa za stosowne, w odniesieniu do artykułów:
287 - o wyborze procedury załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji;
292 - o niezwłocznym zwolnieniu statku i załogi;
298 - o fakultatywnych wyłączeniach stosowania Rozdziału 2;
jak również jakiegokolwiek stanowiska lub deklaracji, które uzna za stosowne złożyć zgodnie z artykułem 310 konwencji."
Przy ratyfikacji:
W odniesieniu do artykułu 287 w sprawie wyboru procedury załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji, Rząd Republiki Kuby oświadcza, że nie uznaje jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i, w konsekwencji, nie uznaje także jurysdykcji Trybunału względem postanowień artykułu 297 lub 298.
W odniesieniu do artykułu 292 Rząd Republiki Kuby uważa, że po złożeniu zabezpieczenia finansowego państwo zatrzymujące powinno przystąpić niezwłocznie i bez opóźnienia do zwolnienia statku i załogi, oraz oświadcza, że gdy niniejsza procedura nie zostanie zastosowana względem jego statków lub członków ich załóg, nie zgodzi się na przedłożenie sprawy do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości.
KUWEJT
Ratyfikacja przez Kuwejt niniejszej konwencji nie oznacza w żaden sposób uznania Izraela ani powstania stosunków traktatowych z Izraelem.
LUKSEMBURG
Przy podpisaniu:
Rząd Wielkiego Księstwa Luksemburga zdecydował się podpisać Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza, ponieważ przedstawia ona, w zakresie prawa morza, ogromny wkład w kodyfikację i postępowy rozwój prawa międzynarodowego. Jednakże, w opinii Rządu Luksemburga, niektóre przepisy części XI oraz aneksów III i IV konwencji cechują poważne niedociągnięcia i uchybienia, które wyjaśniają, dlaczego nie było możliwe osiągnięcie consensusu co do tekstu na ostatniej sesji Trzeciej Konferencji Prawa Morza w Nowym Jorku, w kwietniu 1982 r.
Te niedociągnięcia i uchybienia dotyczą w szczególności obowiązkowego transferu technologii i kosztów finansowania przyszłej Organizacji Dna Morza oraz pierwszej działki wydobywczej Przedsiębiorstwa. Będą one musiały być poprawione poprzez zasady, przepisy i procedury określone przez Komisję Przygotowawczą. Rząd Luksemburga uznaje, że praca pozostała do wykonania ma ogromne znaczenie, oraz ma nadzieję, że będzie możliwe osiągnięcie porozumienia co do warunków reżimu działalności wydobywczej z dna morskiego, które będzie do zaakceptowania przez ogół państw i w związku z tym będzie prowadzić do promowania działalności w międzynarodowej strefie dna morza.
Tak jak to wskazali przedstawiciele Francji i Niderlandów 2 lata temu, [Rząd Luksemburga] pragnie wyjaśnić, że pomimo swojej dzisiejszej decyzji o podpisaniu konwencji Wielkie Księstwo Luksemburga w chwili obecnej nie decyduje się na jej ratyfikowanie. Osobna decyzja co do tej kwestii będzie podjęta w terminie późniejszym, biorąc pod uwagę dokonania Komisji Przygotowawczej w ustaleniu międzynarodowego reżimu dna morskiego, możliwego do przyjęcia dla wszystkich.
[Rząd Luksemburga] pragnie również przypomnieć, że Luksemburg jest członkiem Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i z tej racji przeniósł na Wspólnotę kompetencję w pewnych dziedzinach regulowanych przez konwencję. Szczegółowe deklaracje o rodzaju i zakresie przeniesionych kompetencji będą sporządzone we właściwym trybie zgodnie z przepisami aneksu IX konwencji.
Podobnie jak inni członkowie Wspólnoty Wielkie Księstwo Luksemburga zastrzega sobie również prawo do przedstawienia stanowiska w sprawie wszystkich deklaracji sporządzonych na sesji końcowej Trzeciej Konferencji Prawa Morza Narodów Zjednoczonych w Montego Bay, które może zawierać elementy interpretacji dotyczące Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza.
MALEZJA
"1. Rząd Malezyjski nie jest związany żadnym ustawodawstwem krajowym ani żadną deklaracją wydaną przez inne państwa przy podpisaniu lub ratyfikacji niniejszej konwencji. Malezja zastrzega sobie prawo do wyrażenia swojego stanowiska odnoszącego się do wszystkich takich ustawodawstw i deklaracji w stosownym czasie, szczególnie dotyczącego roszczeń morskich innego państwa, które podpisało lub ratyfikowało konwencję, gdy takie roszczenia są niezgodne ze stosownymi zasadami prawa międzynarodowego i postanowieniami Konwencji o prawie morza i które naruszają suwerenne prawa i jurysdykcję Malezji na jej obszarach morskich.
2. Rząd Malezyjski przyjmuje, że postanowienia artykułu 301 zakazujące groźby użycia lub użycia siły przeciwko integralności terytorialnej innego państwa, lub w jakikolwiek inny sposób niezgodny z zasadami prawa międzynarodowego zawartymi w Karcie Narodów Zjednoczonych, mają zastosowanie w szczególności do obszarów morskich pozostających pod zwierzchnictwem i jurysdykcją państwa nadbrzeżnego.
3. Rząd Malezyjski przyjmuje także, iż postanowienia konwencji nie uprawniają innych państw do przeprowadzania, bez zgody państwa nadbrzeżnego, ćwiczeń wojskowych i manewrów, zwłaszcza tych pociągających za sobą użycie broni i materiałów wybuchowych w wyłącznej strefie ekonomicznej.
4. W świetle niebezpieczeństwa, jakie nieodłącznie występuje przy przepływie statków napędzanych energią jądrową lub statków przewożących materiały jądrowe, lub inne materiały o podobnym charakterze, oraz w świetle postanowienia artykułu 22 ustęp 2 konwencji o prawie morza dotyczącego prawa państwa nadbrzeżnego do ograniczenia przepływu takich statków przez szlaki morskie wyznaczone przez państwo na jego morzu terytorialnym, jak również artykułu 23 konwencji, który wymaga od takich statków posiadania dokumentów i przestrzegania specjalnych środków zapobiegawczych określonych w umowach międzynarodowych, Rząd Malezyjski, mając powyższe na uwadze, wymaga od wspomnianych statków uzyskania uprzedniej zgody na przepływ przed wpłynięciem na morze terytorialne Malezji, do takiego momentu, gdy zostaną zawarte umowy międzynarodowe, o których mowa w artykule 23, i Malezja będzie ich stroną. We wszystkich okolicznościach państwo bandery takich statków poniesie całkowitą odpowiedzialność za jakąkolwiek stratę lub szkodę wynikającą z przepływu takich statków przez morze terytorialne Malezji.
5. Rząd Malezyjski pragnie także podtrzymać oświadczenie odnoszące się do artykułu 233 konwencji w jego stosowaniu do Cieśnin Malacca i Singapurskiej, które zostało załączone do listu z dnia 28 kwietnia 1982 r. przekazanego Przewodniczącemu UNCLOS III i które jest zawarte w dokumencie A/CONF.62/L 145, UNCLOS III Off. Rec., vol. XVI, str. 250-251.
6. Ratyfikacja konwencji przez Rząd Malezyjski w żaden sposób nie narusza jego praw i obowiązków określonych w porozumieniach i traktatach dotyczących spraw morskich, których Rząd Malezyjski jest stroną.
7. Rząd Malezyjski interpretuje artykuł 74 i artykuł 83 w ten sposób, że wobec braku porozumienia w sprawie delimitacji wyłącznej strefy ekonomicznej lub szelfu kontynentalnego lub innych stref morskich, dla osiągnięcia sprawiedliwego rozwiązania, granicą powinna być linia środkowa, to znaczy linia, której każdy punkt jest równo oddalony od najbliższego punktu linii podstawowych, od których mierzona jest szerokość morza terytorialnego Malezji i innych państw.
Malezja jest także zdania, że zgodnie z postanowieniami konwencji, to znaczy artykułem 56 i artykułem 76, jeżeli obszar morski znajduje się w odległości nie większej niż 200 mil morskich od linii podstawowych, to granica szelfu kontynentalnego i wyłącznej strefy ekonomicznej będą przebiegać wzdłuż tej samej linii.
8. Rząd Malezyjski oświadcza, nie naruszając artykułu 303 Konwencji o prawie morza, że wszystkie przedmioty o charakterze archeologicznym i historycznym znalezione w obrębie obszarów morskich, nad którymi wykonuje on suwerenność i jurysdykcję, nie będą usunięte bez uprzedniego zawiadomienia i jego zgody."
MALI
Przy podpisaniu:
Podpisując Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza, Republika Mali jest przekonana o współzależności interesów wszystkich narodów i potrzebie oparcia współpracy międzynarodowej w szczególności o wzajemne poszanowanie, równość, solidarność na poziomie międzynarodowym, regionalnym i subregionalnym oraz prawdziwe dobrosąsiedztwo między państwami.
Dlatego też Republika Mali powtarza swoje stanowisko z dnia 30 kwietnia 1982 r., w którym stwierdziła, że Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza, w negocjacjach i przyjęciu której Rząd Mali uczestniczył w dobrej wierze, stanowi akt prawa międzynarodowego, który może być udoskonalony.
Tym niemniej, podpisanie przez Mali konwencji, o której mowa, nie narusza żadnej innej umowy zawartej lub która ma być zawarta przez Republikę Mali w celu poprawienia swojego statusu państwa śródlądowego o niekorzystnym położeniu geograficznym. Podobnie nie narusza to elementów jakiegokolwiek stanowiska, przedstawienie którego Rząd Mali może uznać za niezbędne wobec jakiejkolwiek kwestii prawa morza, zgodnie z artykułem 310.
W każdym przypadku podpisanie w chwili obecnej nie ma wpływu na przebieg polityki zagranicznej Mali ani na prawa, jakie Mali wywodzi ze swojej suwerenności na mocy Konstytucji lub Karty Narodów Zjednoczonych i jakiejkolwiek innej stosownej zasady prawa międzynarodowego.
MALTA
Deklaracja:
Ratyfikacja Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza jest wyrazem uznania przez Maltę wielu pozytywnych elementów tam zawartych, włączając w to wszechstronność konwencji i jej rolę w stosowaniu koncepcji wspólnego dziedzictwa ludzkości.
Jednocześnie należy zdać sobie sprawę, że efektywność reżimu ustanowionego przez konwencję zależy w znacznym stopniu od jej powszechnego przyjęcia co najmniej przez duże państwa morskie oraz te dysponujące technologią, których reżim najbardziej dotyczy.
Efektywność postanowień części IX o morzach zamkniętych i półzamkniętych, które przewidują współpracę państw graniczących z takimi morzami, jak Morze Śródziemne, zależy od przyjęcia konwencji przez zainteresowane państwa. W tym celu Rząd Malty zachęca i aktywnie popiera wszystkie wysiłki dla osiągnięcia tej powszechności.
Rząd Malty interpretuje artykuły 69 i 70 konwencji jako oznaczające, że dostęp do rybołówstwa w wyłącznej strefie ekonomicznej państw trzecich przez statki rozwiniętych państw śródlądowych i państw o niekorzystnym położeniu geograficznym zależy od wcześniejszego przyznania przez państwa nadbrzeżne, o których mowa, dostępu obywatelom innych państw, którzy zwyczajowo łowią w tej strefie.
Przebieg linii podstawowych ustanowiony przez ustawodawstwo Malty dla delimitacji morza terytorialnego i powiązanych obszarów, dla archipelagu wysp Malty, który obejmuje wyspę Filfla jako jeden z punktów, od których poprowadzone są linie podstawowe, jest w pełni zgodny z odpowiednimi postanowieniami konwencji.
Rząd Malty interpretuje artykuł 74 i artykuł 83 w ten sposób, że wobec braku porozumienia o delimitacji wyłącznej strefy ekonomicznej lub szelfu kontynentalnego lub innych stref morskich, dla osiągnięcia sprawiedliwego rozwiązania, granicą powinna być linia środkowa, to znaczy linia, której każdy punkt jest równo oddalony od najbliższych punktów linii podstawowych, od których jest mierzona szerokość wód terytorialnych Malty i innych państw.
Wykonywanie prawa nieszkodliwego przepływu okrętów wojennych przez morze terytorialne innych państw powinno być także postrzegane jako pokojowe. Efektywne i szybkie środki komunikacji są łatwo dostępne i czynią uprzednie zawiadomienie o wykonywaniu prawa nieszkodliwego przepływu okrętów wojennych uzasadnionym i niesprzecznym z konwencją. Takie zawiadomienie jest już wymagane przez niektóre państwa. Malta zastrzega sobie prawo ustanowienia przepisów w tej kwestii.
Malta jest także zdania, że taki wymóg zawiadomienia jest nieodzowny odnośnie do statków o napędzie jądrowym oraz statków przewożących jądrowe i inne niebezpieczne lub szkodliwe substancje. Ponadto żaden taki statek nie będzie mógł wpłynąć na wody wewnętrzne Malty bez niezbędnego upoważnienia.
Malta jest zdania, że immunitet wynikający z suwerenności, o którym mowa w artykule 236, nie zwalnia państwa z takiego obowiązku, w sensie moralnym lub w żaden inny sposób, przyjęcia odpowiedzialności i ciężaru odszkodowania oraz naprawienia szkody spowodowanej zanieczyszczeniem środowiska morskiego przez okręty wojenne, statki pomocnicze oraz inne statki i samoloty będące własnością państwa lub przez nie eksploatowane i używane w rządowej służbie niehandlowej.
Ustawy i przepisy dotyczące przepływu statków przez morze terytorialne Malty są zgodne z postanowieniami konwencji. Jednocześnie zastrzeżone jest prawo do dalszego rozwinięcia tego ustawodawstwa zgodnie z konwencją, co może być wymagane.
Malta opowiada się za ustanowieniem szlaków morskich i specjalnych reżimów dla obcych statków rybackich przemierzających jej morze terytorialne.
Zwraca się uwagę na oświadczenie Wspólnoty Europejskiej złożone przy podpisaniu konwencji uwzględniające fakt, że państwa członkowskie przekazały jej kompetencje względem niektórych aspektów konwencji. W świetle wniosku Malty o przystąpienie do Wspólnoty Europejskiej jest zrozumiałe, że będzie to mieć także zastosowanie do Malty w momencie nabycia przez nią członkostwa.
Rząd Malty nie uważa, że jest związany jakimikolwiek oświadczeniami, które inne państwa złożyły lub złożą przy podpisaniu lub ratyfikacji konwencji, zastrzegając sobie prawo do określenia, w razie konieczności, swojego stanowiska względem każdego z oświadczeń, we właściwym czasie. W szczególności ratyfikacja konwencji nie powoduje automatycznego uznania roszczeń morskich i terytorialnych przez żadne podpisujące lub ratyfikujące państwo.
NIDERLANDY
A. Deklaracja złożona zgodnie z artykułem 287 konwencji:
"Królestwo Niderlandów niniejszym oświadcza, że odnosząc się do artykułu 287 konwencji, przyjmuje jurysdykcję Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości przy załatwianiu sporów dotyczących interpretacji i stosowania konwencji z Państwami-Stronami konwencji, które tak jak ono uznały taką jurysdykcję.
Sprzeciwy:
Królestwo Niderlandów sprzeciwia się każdej deklaracji lub oświadczeniu, które wyłączają lub modyfikują skutek prawny postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza.
W szczególności odnosi się to do następujących kwestii:
I. Nieszkodliwy przepływ na morzu terytorialnym
Konwencja zezwala na nieszkodliwy przepływ na morzu terytorialnym wszystkich statków, łącznie z obcymi okrętami wojennymi, statkami o napędzie jądrowym i statkami przewożącymi jądrowe lub niebezpieczne odpady, bez żadnej uprzedniej zgody lub zawiadomienia i z należytym przestrzeganiem specjalnych środków ostrożności, ustanowionych dla takich statków przez porozumienia międzynarodowe.
II. Wyłączna strefa ekonomiczna
1. Przepływ przez wyłączną strefę ekonomiczną
Żadne z postanowień konwencji nie ogranicza wolności żeglugi statków o napędzie jądrowym i statków przewożących jądrowe lub niebezpieczne odpady w wyłącznej strefie ekonomicznej, pod warunkiem że taka żegluga jest zgodna z odpowiednimi normami prawa międzynarodowego. W szczególności konwencja nie upoważnia państwa nadbrzeżnego do uzależnienia żeglugi takich statków w wyłącznej strefie ekonomicznej od uprzedniej jego zgody lub zawiadomienia.
2. Ćwiczenia wojskowe w wyłącznej strefie ekonomicznej
Konwencja nie uprawnia państwa nadbrzeżnego do zakazu ćwiczeń wojskowych w jego wyłącznej strefie ekonomicznej. Prawa państwa nadbrzeżnego w jego wyłącznej strefie ekonomicznej są wymienione w artykule 56 konwencji i żadne takie uprawnienie nie jest przyznane państwu nadbrzeżnemu. W wyłącznej strefie ekonomicznej wszystkie państwa korzystają z wolności żeglugi i przelotu z uwzględnieniem odpowiednich postanowień konwencji.
3. Instalacje w wyłącznej strefie ekonomicznej
Państwo nadbrzeżne posiada prawo do autoryzacji, eksploatacji i użytkowania instalacji i konstrukcji w wyłącznej strefie ekonomicznej dla celów gospodarczych. Jurysdykcja nad budowaniem i użytkowaniem instalacji i konstrukcji ogranicza się do postanowień zawartych w artykule 56 ustęp 1 i podlega obowiązkom zawartym w artykule 56 ustęp 2, artykule 58 i artykule 60 konwencji.
4. Prawa rezydualne
Państwo nadbrzeżne nie korzysta z praw rezydualnych w wyłącznej strefie ekonomicznej. Prawa państwa nadbrzeżnego w wyłącznej strefie ekonomicznej są wymienione w artykule 56 konwencji i nie mogą być jednostronnie rozszerzone.
III. Przejście przez cieśniny
Drogi i szlaki morskie przez cieśniny będą ustalone zgodnie z regułami przewidzianymi w konwencji. Rozważania odnośnie do bezpieczeństwa wewnętrznego i porządku publicznego nie mogą wpływać na żeglugę w cieśninach używanych do żeglugi międzynarodowej. Stosowanie innych aktów międzynarodowych do cieśnin podlega odpowiednim postanowieniom konwencji.
IV. Państwa archipelagowe
Stosowanie części IV konwencji jest ograniczone do państwa składającego się w całości z jednego lub więcej archipelagów i może obejmować inne wyspy. Roszczenia do statusu archipelagowego z naruszeniem artykułu 46 nie są dopuszczalne.
Status państwa archipelagowego oraz prawa i obowiązki wynikające z takiego statusu mogą być powoływane tylko na podstawie warunków przewidzianych w części IV konwencji.
V. Połowy
Konwencja nie przyznaje państwu nadbrzeżnemu poza wyłączną strefą ekonomiczną jurysdykcji co do eksploatacji, zachowania i gospodarowania żywymi zasobami morskimi innymi niż gatunki osiadłe.
Królestwo Niderlandów uważa, że zachowanie i gospodarowanie gatunkami osiadłymi i daleko migrującymi powinno, zgodnie z artykułami 63 i 64 konwencji, odbywać się na zasadach współpracy międzynarodowej we właściwych organizacjach subregionalnych i regionalnych.
VI. Podwodne dziedzictwo kulturowe
Jurysdykcja nad obiektami o charakterze archeologicznym i historycznym znalezionymi w morzu jest ograniczona do postanowień artykułów 149 i 303 konwencji.
Królestwo Niderlandów uważa jednak, że może występować potrzeba dalszego rozwoju, we współpracy międzynarodowej, prawa międzynarodowego o ochronie podwodnego dziedzictwa kulturowego.
VII. Linie podstawowe i delimitacja
Twierdzenie, że wyznaczenie linii podstawowych lub delimitacja stref morskich jest zgodne z konwencją, może być przyjęte tylko wówczas, gdy takie linie i strefy zostały ustanowione zgodnie z konwencją.
VIII. Ustawodawstwo krajowe
Jak stanowi powszechna norma prawa międzynarodowego zamieszczona w artykułach 27 i 46 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, państwa nie mogą usprawiedliwić ustawodawstwem krajowym niewykonywania konwencji.
IX. Roszczenia terytorialne
Ratyfikacja przez Królestwo Niderlandów nie powoduje uznania ani przyjęcia jakiegokolwiek roszczenia terytorialnego zgłoszonego przez Państwo-Stronę konwencji.
X. Artykuł 301
Artykuł 301 musi być interpretowany, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych, jako mający zastosowanie do terytorium i morza terytorialnego państwa nadbrzeżnego.
XI. Deklaracja ogólna
Królestwo Niderlandów zastrzega sobie prawo do składania dalszych deklaracji odnoszących się do konwencji i porozumienia, w odpowiedzi na przyszłe deklaracje i oświadczenia.
B. deklaracja złożona zgodnie z aneksem IX konwencji
Składając dokument ratyfikacyjny Królestwo Niderlandów przypomina, że jako państwo członkowskie Wspólnoty Europejskiej przekazało Wspólnocie kompetencje względem niektórych spraw objętych konwencją. Szczegółowa deklaracja o istocie i zakresie kompetencji przekazanych Wspólnocie Europejskiej będzie złożona we właściwym trybie, zgodnie z postanowieniami aneksu IX konwencji."
NIEMCY
Republika Federalna Niemiec przypomina, że jako członek Wspólnoty Europejskiej przekazała Wspólnocie kompetencje względem niektórych spraw regulowanych przez konwencję. Szczegółowa deklaracja o istocie i zakresie kompetencji przekazanych Wspólnocie Europejskiej zostanie złożona we właściwym trybie, zgodnie z postanowieniami aneksu IX konwencji.
Dla Republiki Federalnej Niemiec związek między częścią IX Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. a Porozumieniem z dnia 28 lipca 1994 r. w sprawie implementacji części XI Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza jest zasadniczy, co przewidziano w artykule 2 (1) porozumienia.
Wobec braku jakichkolwiek innych środków pokojowych, które mogłyby być preferowane przez Rząd Republiki Federalnej Niemiec, Rząd ten uważa za celowe wybrać, zgodnie z artykułem 287 Konwencji o prawie morza, jeden z niżej wymienionych środków załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji, uwzględniając następującą kolejność:
1. Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza utworzony zgodnie z aneksem VI;
2. trybunał arbitrażowy utworzony zgodnie z aneksem VII;
3. Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości.
Podobnie, wobec braku jakichkolwiek innych środków pokojowych, z dniem dzisiejszym Rząd Republiki Federalnej Niemiec niniejszym uznaje właściwość specjalnego arbitrażu dla sporów dotyczących interpretacji lub stosowania Konwencji o prawie morza, odnoszących się do rybołówstwa, ochrony i zachowania środowiska morskiego, morskich badań naukowych i żeglugi, łącznie z zanieczyszczeniem spowodowanym przez statki oraz powstającym w następstwie zrzutu.
W odniesieniu do podobnych deklaracji złożonych przez Rząd Republiki Federalnej Niemiec podczas Trzeciej Konferencji Narodów Zjednoczonych Prawa Morza Rząd Republiki Federalnej Niemiec, w świetle deklaracji już złożonych lub tych, które mogą być złożone przez inne państwa przy podpisaniu, ratyfikacji lub przystąpieniu do Konwencji o prawie morza, oświadcza, co następuje:
Morze terytorialne, wody archipelagowe, cieśniny
Postanowienia o morzu terytorialnym stanowią w zasadzie zestaw reguł łączących uprawnioną wolę państwa nadbrzeżnego ochrony swojej suwerenności oraz wolę wspólnoty międzynarodowej wykonywania prawa przepływu. Prawo do zwiększenia szerokości morza terytorialnego do 12 mil morskich wyraźnie zwiększy znaczenie prawa nieszkodliwego przepływu przez morze terytorialne wszystkich statków, w tym okrętów wojennych, statków handlowych i statków rybackich; jest to podstawowe prawo wspólnoty narodów.
Żadne z postanowień konwencji, która do chwili obecnej odzwierciedla istniejące prawo międzynarodowe, nie może być postrzegane jako uprawniające państwo nadbrzeżne do uzależnienia nieszkodliwego przepływu jakiejkolwiek specyficznej kategorii obcych statków od wcześniejszej jego zgody lub zawiadomienia.
Wstępnym warunkiem uznania prawa państwa nadbrzeżnego do rozszerzenia morza terytorialnego jest reżim przejścia tranzytowego przez cieśniny używane do żeglugi międzynarodowej. Artykuł 38 ogranicza prawo przejścia tranzytowego wyłącznie do przypadków, gdy istnieje szlak o równie dogodnych warunkach nawigacyjnych i hydrograficznych, co wiąże się z ekonomicznym aspektem żeglugi.
Zgodnie z postanowieniami konwencji archipelagowe przejście szlakami morskimi nie jest uzależnione od wyznaczenia przez państwa archipelagowe szczególnych szlaków morskich lub korytarzy powietrznych, o ile istnieją obecnie szlaki prowadzące przez archipelag używane normalnie do żeglugi międzynarodowej.
Wyłączna strefa ekonomiczna
W wyłącznej strefie ekonomicznej, która jest nowym pojęciem prawa międzynarodowego, państwa nadbrzeżne uzyskają konkretne prawa i jurysdykcję związaną z zasobami. Wszystkie pozostałe państwa będą nadal korzystać z wolności żeglugi na morzu pełnym, przelotu nad morzem pełnym i wszystkich innych międzynarodowych zgodnych z prawem sposobów korzystania z morza. Takie korzystanie będzie wykonywane w sposób pokojowy, to jest zgodnie z zasadami zawartymi w Karcie Narodów Zjednoczonych.
Wykonywanie tych praw nie może być zatem interpretowane jako naruszające bezpieczeństwo państwa nadbrzeżnego lub naruszające jego prawa i obowiązki wynikające z prawa międzynarodowego. Odpowiednio pojęcie 200-milowej strefy generalnych praw suwerenności i jurysdykcji państwa nadbrzeżnego nie może być utrzymane ani w powszechnym prawie międzynarodowym, ani w odpowiednich postanowieniach konwencji.
W artykułach 56 i 58 została naruszona delikatna równowaga między interesami państwa nadbrzeżnego a wolnościami i prawami wszystkich pozostałych państw. Ta równowaga obejmuje odniesienie zawarte w artykule 58 ustęp 2 do artykułów od 88 do 115, które stosuje się do wyłącznej strefy ekonomicznej, o ile nie są one sprzeczne z częścią V. Żadne z postanowień części V nie jest sprzeczne z artykułem 89, który unieważnia roszczenia do suwerenności.
Zgodnie z konwencją państwo nadbrzeżne nie posiada praw rezydualnych w wyłącznej strefie ekonomicznej. W szczególności prawa i jurysdykcja państwa nadbrzeżnego w takiej strefie nie obejmują praw do otrzymania zawiadomienia o ćwiczeniach wojskowych, manewrach ani praw do wyrażenia na nie zgody.
Poza sztucznymi wyspami państwo nadbrzeżne posiada prawo w wyłącznej strefie ekonomicznej do autoryzacji, budowy, eksploatacji i użytkowania tylko takich instalacji i konstrukcji, które mają cele ekonomiczne.
Morze pełne
Jako państwo o niekorzystnym położeniu geograficznym z ważnymi interesami w tradycyjnym wykorzystaniu morza, Republika Federalna Niemiec obstaje przy ustanowionej zasadzie wolności morza pełnego. Ta zasada, która przez wieki odnosiła się do każdego sposobu użytkowania morza, została potwierdzona i w wielu dziedzinach przystosowana do nowych wymagań w postanowieniach konwencji, które muszą być zatem interpretowane w możliwie najszerszy sposób, w zgodności z tą tradycyjną zasadą.
Państwa śródlądowe
Co do regulacji wolności tranzytu posiadanej przez państwa śródlądowe, tranzyt przez terytorium państw tranzytowych nie może kolidować z suwerennością tych państw. Zgodnie z artykułem 125 ustęp 3 prawa i ułatwienia przewidziane w części X w żaden sposób nie naruszają suwerenności i uprawnionych interesów państw tranzytowych. Precyzyjna treść wolności tranzytu musi być w każdym poszczególnym przypadku uzgodniona przez zainteresowane państwo tranzytowe i państwo śródlądowe. W razie braku takiego uzgodnienia dotyczącego warunków i sposobów wykonywania prawa dostępu osób i towarów do tranzytu przez terytorium Republiki Federalnej Niemiec, tranzyt jest regulowany wyłącznie przez prawo krajowe, w szczególności co do środków i sposobów transportu oraz wykorzystania infrastruktury komunikacyjnej.
Morskie badania naukowe
Pomimo, że tradycyjna wolność badań doznała znaczącego ograniczenia w konwencji, wolność ta pozostanie w mocy dla państw, organizacji międzynarodowych i jednostek prywatnych na pewnych obszarach morskich, tj. na dnie morskim poza szelfem kontynentalnym i na morzu pełnym. Jednakże wyłączna strefa ekonomiczna i szelf kontynentalny, stanowiące przedmiot szczególnego zainteresowania morskich badań naukowych, będą podlegać reżimowi, którego podstawowym elementem jest obowiązek państwa nadbrzeżnego, na mocy artykułu 246 ustęp 3, udzielenia zgody w normalnych okolicznościach. Pod tym względem popieranie i tworzenie korzystnych warunków dla badań naukowych, jak postuluje się w konwencji, to powszechne zasady rządzące stosowaniem i interpretacją wszystkich stosownych postanowień konwencji.
Reżim morskich badań naukowych na szelfie kontynentalnym poza 200 milami morskimi nie przyznaje państwu nadbrzeżnemu swobody w odmowie zgody na mocy artykułu 246 ustęp 5 (a), poza obszarami oficjalnie wyznaczonymi zgodnie z warunkami wstępnymi określonymi w ustępie 6. Odnosząc się do obowiązku ujawniania informacji o działaniach eksploatacyjnych i pracach badawczych, w procesie wyznaczania jest brany pod uwagę artykuł 246 ustęp 6, który wyraźnie wyłączył kwestie szczegółowe z dostarczanych informacji.
NIKARAGUA
Przy podpisaniu:
Zgodnie z artykułem 310 Nikaragua deklaruje, że w celu harmonizacji prawa krajowego z konwencją nastąpi takie jego dostosowanie, jakie może być wymagane, w procesie zmiany konstytucji zainicjowanym przez rewolucyjne Państwo Nikaragui, rozumiejąc, że konwencja i rezolucje przyjęte dnia 10 grudnia 1982 r. oraz aneksy do konwencji stanowią nierozerwalną całość.
Dla celów artykułów 287 i 298 oraz innych artykułów dotyczących interpretacji i stosowania konwencji, Rząd Nikaragui wykona, o ile będą tego wymagać okoliczności, prawo przyznane przez konwencję do złożenia dalszych dodatkowych lub wyjaśniających deklaracji.
Przy ratyfikacji:
Zgodnie z artykułem 310 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza Rząd Nikaragui oświadcza, że:
1. Nie uznaje, że jest związany oświadczeniami i deklaracjami złożonymi przez pozostałe państwa przy podpisaniu, przyjęciu, ratyfikacji lub przystąpieniu do konwencji i zastrzega sobie prawo do wyrażenia opinii na temat takich oświadczeń i deklaracji w dowolnym czasie.
2. Ratyfikacja konwencji nie powoduje uznania ani akceptacji żadnego roszczenia terytorialnego złożonego przez Państwo-Stronę konwencji, ani nie powoduje automatycznego uznania żadnego obszaru, ani granicy morskiej.
Zgodnie z artykułem 287 ustęp 1 konwencji Nikaragua niniejszym oświadcza, że wybiera jedynie Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości jako środek pokojowego rozstrzygania sporów dotyczących interpretacji i stosowania konwencji.
Nikaragua niniejszym oświadcza, że wybiera jedynie Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości jako środek rozstrzygania kategorii sporów, o których mowa w artykule 298 ustęp 1 (a), (b) i (c) konwencji.
W stosunku do Nikaragui konwencja wejdzie w życie 2 czerwca 2000 r. zgodnie z artykułem 308 ustęp 2, który brzmi, jak następuje:
"Dla każdego państwa ratyfikującego niniejszą konwencję lub przystępującego do niej po złożeniu sześćdziesiątego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia konwencja wchodzi w życie w trzydziestym dniu po złożeniu jego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia z zastrzeżeniem ustępu 1."
NORWEGIA
Deklaracja złożona zgodnie z artykułem 310 konwencji:
"Zgodnie z artykułem 309 konwencji nie mogą być składane żadne zastrzeżenia ani wyłączenia, z wyjątkiem tych, które są wyraźnie dopuszczone przez postanowienia konwencji. Deklaracja złożona zgodnie z artykułem 310 nie może powodować wyłączenia lub zastrzeżenia dla państwa je składającego. W związku z tym Rząd Królestwa Norwegii oświadcza, że nie jest związany deklaracjami, które są lub będą złożone przez państwa lub organizacje międzynarodowe na podstawie artykułu 310 konwencji. Brak reakcji względem takich oświadczeń nie może być interpretowany jako akceptacja ani odrzucenie takich oświadczeń. Rząd zastrzega prawo Norwegii do zajęcia stanowiska w każdym czasie w sprawie takich deklaracji w sposób, jaki uzna za stosowny."
Deklaracja złożona zgodnie z artykułem 287 konwencji:
"Rząd Królestwa Norwegii deklaruje zgodnie z artykułem 287 konwencji, że wybiera Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości dla załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji."
Deklaracja złożona zgodnie z artykułem 298 konwencji:
"Rząd Królestwa Norwegii deklaruje na podstawie artykułu 298 konwencji, że nie akceptuje trybunału arbitrażowego utworzonego zgodnie z aneksem VII dla żadnej z kategorii sporów wymienionych w artykule 298."
OMAN
Przy podpisaniu:
"W rozumieniu Rządu Sułtanatu Omanu stosowanie postanowień artykułów 19, 25, 34, 38 i 45 konwencji nie wyklucza prawa Państwa nadbrzeżnego do podjęcia takich właściwych działań, jakie są niezbędne dla ochrony jego bezpieczeństwa i pokoju."
Przy ratyfikacji:
Zgodnie z postanowieniami artykułu 310 konwencji i na podstawie wcześniejszej deklaracji Sułtanatu Omanu z dnia 1 czerwca 1982 r. dotyczącej ustanowienia prostych linii podstawowych w każdym punkcie linii brzegowej Sułtanatu Omanu i linii obejmujących wody w wejściach do zatok, zatokach i wody między wyspami a linią brzegową, zgodnie z artykułem 2 (c) Dekretu Królewskiego nr 15/81, a także w świetle pożądanej zgodności prawa Sułtanatu z postanowieniami konwencji, Sułtanat Omanu składa następujące deklaracje:
Deklaracja nr 1 w sprawie morza terytorialnego
1. Sułtanat Omanu określa, że jego morze terytorialne, zgodnie z artykułem 2 Dekretu Królewskiego nr 15/81 z dnia 10 lutego 1981 r., rozciąga się do 12 mil morskich w kierunku morza, mierzonych od najbliższego punktu linii podstawowych.
2. Sułtanat Omanu wykonuje pełną suwerenność nad swoim morzem terytorialnym, przestrzenią ponad morzem terytorialnym oraz jego dnem i podziemiem, stosownie do odpowiednich ustaw i przepisów obowiązujących w Sułtanacie oraz zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji dotyczącymi zasady nieszkodliwego przepływu.
Deklaracja nr 2 w sprawie przepływu okrętów wojennych przez wody terytorialne Omanu
Nieszkodliwy przepływ jest gwarantowany dla okrętów wojennych przez wody terytorialne Omanu, z zastrzeżeniem jego uprzedniego zezwolenia. Stosuje się to również do okrętów podwodnych, pod warunkiem że płyną one na powierzchni i podnoszą banderę swojego państwa.
Deklaracja nr 3 w sprawie przepływu statków o napędzie jądrowym i podobnych przez wody terytorialne Omanu
Odnośnie do obcych statków o napędzie jądrowym i statków przewożących substancje jądrowe oraz inne substancje niebezpieczne lub szkodliwe dla zdrowia i środowiska, prawo nieszkodliwego przepływu, z zastrzeżeniem uprzedniego zezwolenia, jest gwarantowane dla wszystkich rodzajów statków, nawet okrętów wojennych, których dotyczą te opisy. Prawo to jest także gwarantowane dla okrętów podwodnych, do których mają zastosowanie te opisy, pod warunkiem że płyną one na powierzchni i podnoszą banderę swojego państwa.
Deklaracja nr 4 w sprawie strefy przyległej
Strefa przyległa rozciąga się do 12 mil morskich mierzonych od zewnętrznej granicy wód terytorialnych i Sułtanat Omanu wykonuje te same prerogatywy w odniesieniu do niej, jakie są ustalone w konwencji.
Deklaracja nr 5 w sprawie wyłącznej strefy ekonomicznej
1. Sułtanat Omanu określa, że jego wyłączna strefa ekonomiczna, zgodnie z artykułem 5 Dekretu Królewskiego nr 15/81 z dnia 10 lutego 1981 r. rozciąga się do 200 mil morskich w kierunku morza, mierzonych od linii podstawowych, od których mierzone jest morze terytorialne.
2. Sułtanat Omanu posiada suwerenne prawa do swojej wyłącznej strefy ekonomicznej i wykonuje także jurysdykcję w odniesieniu do tej strefy, co przewidziano w konwencji. Sułtanat deklaruje następnie, że wykonując swoje prawa i obowiązki na mocy konwencji w wyłącznej strefie ekonomicznej, będzie należycie uwzględniać prawa i obowiązki innych państw, i będzie działać w sposób zgodny z postanowieniami konwencji.
Deklaracja nr 6 w sprawie szelfu kontynentalnego
Sułtanat Omanu wykonuje nad szelfem kontynentalnym suwerenne prawa w celu jego badania i wydobywania jego zasobów naturalnych, o ile pozwalają na to warunki geograficzne i zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji.
Deklaracja nr 7 w sprawie procedury wybranej dla załatwiania sporów na mocy konwencji
Stosownie do artykułu 287 konwencji, Sułtanat Omanu wyraża swoją akceptację jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Prawa Morza, o którym mowa w aneksie VI konwencji, i jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, w celu załatwiania wszystkich sporów, które mogą powstać między Sułtanatem a innym państwem, dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji.
PAKISTAN
"(i) Rząd Islamskiej Republiki Pakistanu złoży, w odpowiednim czasie, deklaracje przewidziane w artykułach 287 i 298 dotyczące załatwiania sporów.
(ii) Konwencja o prawie morza, regulując tranzyt przez terytorium państwa tranzytowego, w pełni zabezpiecza suwerenność państwa tranzytowego. W związku z tym, zgodnie z artykułem 125 o prawach i ułatwieniach tranzytu dla państw śródlądowych konwencja zapewnia, że w żaden sposób nie narusza on suwerenności i interesu prawnego państwa tranzytowego. Dokładna treść wolności tranzytu musi być w każdym przypadku uzgodniona przez zainteresowane państwo tranzytowe i państwo śródlądowe. Wobec braku takiego uzgodnienia dotyczącego warunków i sposobów wykonywania prawa tranzytu przez terytorium Islamskiej Republiki Pakistanu, tranzyt będzie regulowany wyłącznie przez prawo krajowe Pakistanu.
(iii) W rozumieniu Rządu Islamskiej Republiki Pakistanu postanowienia Konwencji o prawie morza w żaden sposób nie uprawniają, bez zgody zainteresowanego państwa nadbrzeżnego, do przeprowadzania, w wyłącznej strefie ekonomicznej i na szelfie kontynentalnym jakiegokolwiek państwa nadbrzeżnego, ćwiczeń wojskowych i manewrów przez inne państwa, w szczególności gdy powoduje to użycie broni lub materiałów wybuchowych."
PANAMA
[Republika Panamy] deklaruje, że posiada wyłączną suwerenność nad "historyczną zatoką panamską" Golfo de Panamá, wyraźnie ukształtowaną geograficznie, której wybrzeża należą w całości do Republiki Panamy. Istnieje duże wcięcie, czy też wejście w kierunku południowym Przesmyku Panamskiego, gdzie wody morskie przyległe do dna morskiego i podziemia pokrywają obszar między szerokościami północnymi 7°28'00" i 7°31'00" a długościami 79°59'53" i 78°11'40", obiema na zachód od Greenwich, będącymi odpowiednio pozycjami Punta Mala i Punta Jaqué, jako zachodnie i wschodnie wejście do Golfo de Panamá. To duże wcięcie wdziera się głęboko w Przesmyk Panamski. Szerokość jego wejścia, od Punta Mala do Punta Jaqué, wynosi około 200 kilometrów i wdziera się w głąb lądu na odległość 165 kilometrów (mierzonych od hipotetycznej linii łączącej Punta Mala i Punta Jaqué do ujścia Rio Chico na wschód od Panama City).
Obdarzona istniejącymi i potencjalnymi zasobami historyczna zatoka Golfo de Panamá ma żywotne znaczenie dla Republiki Panamy, zarówno w kwestii bezpieczeństwa i obrony (co trwa od niepamiętnych czasów), jak i w kwestii ekonomicznej, gdyż zasoby morskie były wykorzystywane od czasów starożytnych przez mieszkańców Przesmyku Panamskiego.
Jest ona podłużna w zarysie, z linią brzegową, która mocno przypomina cielęcą głowę, i z obwodem wybrzeża, który mierzy około 668 kilometrów, znajduje się pod morską kontrolą Panamy. Zgodnie z tą delimitacją historyczna zatoka Golfo de Panamá ma obszar około 30.000 km2.
Republika Panamy oświadcza, że wykonując swoje suwerenne i terytorialne prawa oraz stosownie do swoich obowiązków, będzie działać w sposób zgodny z postanowieniami konwencji i zastrzega sobie prawo wydania w razie konieczności kolejnych oświadczeń w sprawie konwencji.
PORTUGALIA
Deklaracje:
1. Portugalia potwierdza, dla celów delimitacji morza terytorialnego, szelfu kontynentalnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, swoje prawa przyznane w ustawodawstwie wewnętrznym w odniesieniu do terytorium lądowego, jak też archipelagów i wysp do nich włączonych;
2. Portugalia deklaruje, że w granicach strefy 12 mil morskich przyległej do morza terytorialnego podejmie takie środki kontrolne, jakie uzna za konieczne, zgodnie z postanowieniami artykułu 33 niniejszej konwencji;
3. Stosownie do postanowień [konwencji, o której mowa] Portugalia posiada suwerenne prawa i jurysdykcję nad wyłączną strefą ekonomiczną o szerokości 200 mil morskich od linii podstawowej, od której mierzona jest szerokość morza terytorialnego;
4. Linie granicy morskiej między Portugalią a państwami, których wybrzeża są przeciwległe lub przyległe do jej własnych wybrzeży, są liniami, które zostały ustalone historycznie na podstawie prawa międzynarodowego;
5. Portugalia wyraża opinię, iż Rezolucję III Trzeciej Konferencji Narodów Zjednoczonych Prawa Morza stosuje się w pełni do niemającego własnego rządu terytorium Timoru Wschodniego, pozostającego pod władzą administracyjną Portugalii na mocy Karty Narodów Zjednoczonych i odpowiednich rezolucji Zgromadzenia Ogólnego i Rady Bezpieczeństwa. Zgodnie z tym stosowanie konwencji, w szczególności delimitacja obszarów morskich terytorium Timoru Wschodniego, powinno uwzględniać prawa jego ludności wskazane w Karcie i wspomnianych rezolucjach, i co więcej, odpowiedzialność spoczywającą na Portugalii jako władzy administrującej terytorium Timoru Wschodniego;
6. Portugalia oświadcza, że nie naruszając postanowień artykułu 303 [konwencji, o której mowa] ani stosowania innych aktów prawa międzynarodowego dotyczących ochrony podwodnego dziedzictwa archeologicznego, wszystkie obiekty o znaczeniu historycznym lub archeologicznym, znalezione w strefach morskich podlegających jej suwerenności i jurysdykcji, mogą być usunięte wyłącznie po uprzednim powiadomieniu i uzyskaniu zgody właściwych władz portugalskich.
7. Ratyfikacja przez Portugalię niniejszej konwencji nie powoduje automatycznego uznania jakiejkolwiek granicy morskiej lub lądowej;
8. Portugalia uważa, że nie jest związana deklaracjami złożonymi przez inne państwa i zastrzega sobie prawo przedstawienia stanowiska odnośnie do takich deklaracji we właściwym czasie;
9. Mając na uwadze dostępne informacje naukowe oraz mając na celu ochronę środowiska i utrzymujący się wzrost działalności gospodarczej umiejscowionej na morzu, Portugalia będzie, najchętniej poprzez współpracę międzynarodową i biorąc pod uwagę zasadę ostrożności, przeprowadzać kontrolę działalności poza obszarami znajdującymi się pod jej krajową jurysdykcją;
10. Dla celów artykułu 287 konwencji Portugalia deklaruje, że wobec braku innych pozasądowych sposobów załatwiania sporów, wynikających ze stosowania niniejszej konwencji, wybiera jeden z następujących sposobów załatwiania sporów:
(a) Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza, ustanowiony stosownie do aneksu VI;
(b) Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości;
(c) trybunał arbitrażowy, ustanowiony zgodnie z aneksem VII;
(d) specjalny trybunał arbitrażowy, ustanowiony zgodnie z aneksem VIII;
11. Wobec braku innych pokojowych sposobów załatwiania sporów, Portugalia, zgodnie z aneksem VIII konwencji, wybiera odwołanie do specjalnego trybunału arbitrażowego, o ile chodzi o stosowanie postanowień niniejszej konwencji lub ich interpretację w sprawach dotyczących rybołówstwa, ochrony i zachowania żywych zasobów morskich i środowiska morskiego, badań naukowych, żeglugi i zanieczyszczenia morza;
12. Portugalia oświadcza, że nie naruszając postanowień zawartych w rozdziale 2 części XV niniejszej konwencji, nie uznaje obowiązkowych procedur, o których mowa w rozdziale 1 wspomnianej części w odniesieniu do jednej lub więcej kategorii wymienionych w artykule 298 (a), (b), (c) niniejszej konwencji;
13. Portugalia zauważa, że jako państwo członkowskie Wspólnoty Europejskiej przekazała Wspólnocie kompetencje w odniesieniu do niektórych spraw objętych niniejszą konwencją. Szczegółowa deklaracja wskazująca istotę i zakres spraw, w odniesieniu do których przekazano kompetencje Wspólnocie, zostanie przedłożona we właściwym czasie zgodnie z postanowieniami aneksu IX konwencji.
REPUBLIKA CZESKA
Przy ratyfikacji:
"Rząd Republiki Czeskiej po rozważeniu deklaracji Republiki Federalnej Niemiec z dnia 14 października 1994 r. dotyczącej interpretacji postanowień części X konwencji, które traktują o prawie dostępu państw śródlądowych do i od strony morza oraz wolności tranzytu, oświadcza, że powyższa deklaracja Republiki Federalnej Niemiec nie może być interpretowana w odniesieniu do Republiki Czeskiej w sprzeczności z postanowieniami części X konwencji."
REPUBLIKA POŁUDNIOWEJ AFRYKI
Przy podpisaniu:
"Rząd Republiki Południowej Afryki złoży, we właściwym czasie, deklaracje przewidziane w artykułach 287 i 298 konwencji dotyczące załatwiania sporów."
Przy ratyfikacji:
Rząd Południowej Afryki poinformował Sekretarza Generalnego, że zdecydował się wycofać złożoną przy podpisaniu deklarację następującej treści:
"Zgodnie z postanowieniami artykułu 310 konwencji, Rząd Południowoafrykański oświadcza, że podpisanie tej konwencji przez Południową Afrykę nie oznacza w żaden sposób uznania Rady Narodów Zjednoczonych do spraw Namibii lub jej kompetencji do działania w imieniu Afryki Południowo - Zachodniej / Namibii"
REPUBLIKA ZIELONEGO PRZYLĄDKA
Przy podpisaniu (pótwierdzone przy ratyfikacji):
"Rząd Republiki Zielonego Przylądka podpisuje Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza z następującą interpretacją:
I. W niniejszej konwencji uznaje się prawo państw nadbrzeżnych do przyjęcia środków zapewniających ich bezpieczeństwo, łącznie z prawem przyjęcia ustaw i innych przepisów prawnych odnoszących się do nieszkodliwego przepływu obcych okrętów wojennych przez morze terytorialne lub wody archipelagowe. Prawo to jest w pełni zgodne z artykułami 19 i 25 konwencji, co zostało wyraźnie stwierdzone w deklaracji złożonej przez prezydenta Trzeciej Konferencji Narodów Zjednoczonych Prawa Morza na posiedzeniu plenarnym Konferencji w dniu 26 kwietnia 1982 r.
II. Postanowienia konwencji odnoszące się do wód archipelagowych, morza terytorialnego, wyłącznej strefy ekonomicznej i szelfu kontynentalnego są zgodne z podstawowymi celami i dążeniami, które inspirują ustawodawstwo Republiki Zielonego Przylądka dotyczące jej suwerenności i jurysdykcji nad morzem przyległym, między jej wybrzeżami i nad dnem morskim oraz jego podziemiem do granicy 200 mil.
III. Natura prawna wyłącznej strefy ekonomicznej określonej w konwencji oraz zakres praw państwa nadbrzeżnego uznanych w tej strefie nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do jej charakteru samoistnej strefy krajowej jurysdykcji, która nie jest częścią morza pełnego, w odróżnieniu od morza terytorialnego.
IV. Regulacja użytkowania lub działalności, które nie są wyraźnie przewidziane w konwencji, ale odnoszą się do suwerennych praw i jurysdykcji państwa nadbrzeżnego w jego wyłącznej strefie ekonomicznej, należy do kompetencji wspomnianego państwa, pod warunkiem że taka regulacja nie przeszkodzi korzystaniu z wolności żeglugi międzynarodowej, które są uznane przez inne państwa.
V. W wyłącznej strefie ekonomicznej korzystanie z wolności żeglugi międzynarodowej, zgodnie z jej definicją i innymi odpowiednimi postanowieniami konwencji, wyklucza jakiekolwiek użytkowanie niemające charakteru pokojowego bez zgody państwa nadbrzeżnego, takie jak ćwiczenia z wykorzystaniem broni lub inne działania mogące naruszyć prawa lub interesy wspomnianego państwa; wyklucza to również groźbę użycia lub użycie siły przeciwko integralności terytorialnej, niezależności politycznej, pokojowi lub bezpieczeństwu państwa nadbrzeżnego.
VI. Niniejsza konwencja nie upoważnia żadnego państwa do budowy, eksploatacji i użytkowania instalacji i konstrukcji w wyłącznej strefie ekonomicznej innego państwa, jak też instalacji i konstrukcji przewidzianych w konwencji lub jakichkolwiek innych bez zgody państwa nadbrzeżnego.
VII. Zgodnie z wszystkimi stosownymi postanowieniami konwencji, tam gdzie występuje to samo stado lub stada współżyjących gatunków zarówno w wyłącznej strefie ekonomicznej, jak też na obszarze poza strefą i obszarze przyległym do niej, państwa łowiące takie stada na obszarze przyległym są zobowiązane do uzgodnienia z państwem nadbrzeżnym działań niezbędnych do zachowania takiego stada lub stad współżyjących gatunków."
Przy ratyfikacji:
I. [...]
II. Republika Zielonego Przylądka oświadcza, nie naruszając artykułu 303 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, że jakiekolwiek obiekty o charakterze archeologicznym i historycznym znalezione w granicach obszarów morskich, nad którymi wykonuje zwierzchnictwo lub jurysdykcję, nie będą mogły być wywiezione bez wcześniejszego powiadomienia i zezwolenia.
III. Republika Zielonego Przylądka oświadcza, że wobec braku lub nieskuteczności innych środków pokojowych wybiera, zgodnie z artykułem 287 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza niżej wymienione procedury załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania wspomnianej konwencji, uwzględniając następującą kolejność:
a) Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza;
b) Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości.
IV. Republika Zielonego Przylądka, zgodnie z artykułem 298 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, oświadcza, że nie przyjmuje procedur przewidzianych w rozdziale 2 części XV tej konwencji dla załatwiania sporów dotyczących działalności wojskowej, w tym działalności statków w służbie rządowej i samolotów w służbie niehandlowej, jak również sporów dotyczących zapewnienia wykonania prawa w odniesieniu do wykonywania suwerennych praw lub jurysdykcji wyłączonych spod jurysdykcji sądu lub trybunału na mocy artykułu 297 ustęp 2 i 3 wymienionej wyżej konwencji."
RUMUNIA
Przy podpisaniu (potwierdzone przy ratyfikacji):
"1. Jako państwo o niekorzystnym położeniu geograficznym mające dostęp do morza ubogiego w żywe zasoby, Rumunia potwierdza konieczność rozwoju współpracy międzynarodowej w celu eksploatacji żywych zasobów stref ekonomicznych, na podstawie sprawiedliwych i równoprawnych porozumień, które powinny zapewnić dostęp państw tej kategorii do zasobów rybnych w strefach ekonomicznych innych regionów lub subregionów.
2. Rumunia potwierdza prawo państw nadbrzeżnych do przyjęcia środków ochrony ich interesów bezpieczeństwa, łącznie z prawem przyjęcia krajowych ustaw i przepisów odnoszących się do przepływu obcych okrętów wojennych przez ich morze terytorialne.
Prawo przyjęcia takich środków jest w pełni zgodne z artykułami 19 i 25 konwencji i zostało stwierdzone w oświadczeniu przewodniczącego Konferencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza na posiedzeniu plenarnym Konferencji z dnia 26 kwietnia 1982 r.
3. Rumunia stwierdza, że zgodnie z zasadą słuszności, co wynika z artykułów 74 i 83 Konwencji o prawie morza, istnienie niezamieszkałych wysp, na których nie prowadzi się działalności gospodarczej, w żaden sposób nie może wpływać na delimitację obszarów morskich należących do wybrzeży lądowych państw nadbrzeżnych."
SŁOWENIA
"Biorąc za punkt wyjścia prawo przyznane Państwom-Stronom na podstawie artykułu 310 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, Republika Słowenii uważa, że część V "Wyłączna strefa ekonomiczna", łącznie z postanowieniami artykułu 70 "Prawa Państw o niekorzystnym położeniu geograficznym" stanowią część powszechnego międzynarodowego prawa zwyczajowego."
Republika Słowenii uważa, że nie jest związana oświadczeniem złożonym przez byłą Socjalistyczną Federacyjną Republikę Jugosławii na podstawie artykułu 310 konwencji."
SUDAN
Przy podpisaniu
Deklaracje złożone na posiedzeniu plenarnym Części Końcowej Jedenastej Sesji Trzeciej Konferencji Narodów Zjednoczonych Prawa Morza, zwołanej w Montego Bay, Jamajka, w dniach 6 - 10 grudnia 1982 r., i powtórzone przy podpisaniu:
[1] Zgodnie z artykułem 310 konwencji, Rząd Sudański złoży takie deklaracje, jakie uzna za niezbędne w celu wyjaśnienia swojego stanowiska odnośnie do treści niektórych postanowień niniejszego aktu.
[2] [Sudan] pragnie powtórzyć [oświadczenie przewodniczącego Konferencji] na posiedzeniu plenarnym podczas Trzeciej Konferencji Narodów Zjednoczonych Prawa Morza w dniu 26 kwietnia 1982 r. dotyczące artykułu 21, który dotyczy ustaw i innych przepisów prawnych państwa nadbrzeżnego odnoszących się do nieszkodliwego przepływu; zwłaszcza, że wycofanie poprawki przedłożonej w ówczesnym czasie przez liczne państwa nie przesądza o prawach państw nadbrzeżnych do podjęcia wszystkich niezbędnych środków, w szczególności dla ochrony swojego bezpieczeństwa, zgodnie z artykułem 19 dotyczącym znaczenia pojęcia "nieszkodliwy przepływ" i artykułem 25 dotyczącym ochrony państwa nadbrzeżnego.
[3] Sudan pragnie także oświadczyć, że zgodnie z jego interpretacją definicję pojęcia "państwa o niekorzystnym położeniu geograficznym" zawarta w artykule 70 ustęp 2, stosuje się do wszystkich części konwencji, w których to pojęcie występuje.
[4] Fakt, że [Sudan] podpisuje niniejszą konwencję i Akt Końcowy Konferencji, w żaden sposób nie oznacza, że uznaje on jakiekolwiek państwo, którego nie uznaje i z którym nie utrzymuje żadnych stosunków.
SZWECJA
Przy podpisaniu:
"Odnośnie do tych części konwencji, które dotyczą nieszkodliwego przepływu przez morze terytorialne, zamiarem Rządu Szwecji jest dalsze stosowanie obecnego reżimu przepływu przez szwedzkie morze terytorialne obcych okrętów wojennych i innych statków w służbie rządowej używanych do celów niehandlowych, który to reżim jest w pełni zgodny z konwencją.
Rząd Szwecji przyjmuje również, że konwencja nie narusza praw i obowiązków państwa neutralnego, przewidzianych w Konwencji dotyczącej praw i obowiązków państw neutralnych w przypadku Wojny Morskiej (XIII Konwencja), przyjętej w Hadze dnia 18 października 1907 r."
Przy podpisaniu (potwierdzone przy ratyfikacji):
"Rząd Szwecji przyjmuje, że wyjątek od reżimu przejścia tranzytowego w cieśninach przewidziany w artykule 35 (c) konwencji stosuje się do cieśniny między Szwecją a Danią (Oresund), jak również do cieśniny między Szwecją a Finlandią (Wyspy Alandzkie). Ponieważ w obu cieśninach przepływ jest uregulowany w całości lub w części przez obowiązujące od dłuższego czasu konwencje międzynarodowe, obecny reżim prawny w dwóch cieśninach pozostanie niezmieniony.
Przy ratyfikacji:
"Rząd Królestwa Szwecji niniejszym wybiera, zgodnie z artykułem 287 konwencji, Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości do załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji i Porozumienia w sprawie implementacji części XI konwencji.
Królestwo Szwecji przypomina, że jako Członek Wspólnoty Europejskiej przekazało kompetencje w odniesieniu do niektórych spraw objętych konwencją. Szczegółowa deklaracja o istocie i zakresie kompetencji przekazanych Wspólnocie Europejskiej zostanie złożona we właściwym trybie, zgodnie z postanowieniami aneksu IX konwencji."
TANZANIA
"Zjednoczona Republika Tanzanii deklaruje, że wybiera Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza do załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji."
TUNEZJA
Deklaracja nr 1:
Republika Tunezji, na podstawie Rezolucji 4262 Rady Ligi Państw Arabskich z dnia 31 marca 1983r., deklaruje, że jej przystąpienie do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza nie powoduje uznania ani nawiązania stosunków z żadnym państwem, którego Republika Tunezji nie uznaje lub z którym nie utrzymuje stosunków.
Deklaracja nr 2:
Republika Tunezji, zgodnie z postanowieniami artykułu 311, a w szczególności zgodnie z ustępem 6 tego artykułu, deklaruje, że będzie przestrzegać podstawowych zasad dotyczących wspólnego dziedzictwa ludzkości, i oświadcza, że nie stanie się stroną żadnego porozumienia będącego w sprzeczności z tymi zasadami. Republika Tunezji wzywa wszystkie państwa do unikania jednostronnego działania lub stanowienia takich praw, które prowadziłyby do nieposzanowania postanowień konwencji lub do eksploatacji zasobów dna morskiego, szelfu kontynentalnego i ich podziemia, pozostających poza reżimem prawnym mórz i oceanów przewidzianym w niniejszej konwencji i innych aktach prawnych do tego się odnoszących, w szczególności rezolucji nr I i nr II.
Deklaracja nr 3:
Republika Tunezji, zgodnie z postanowieniami artykułu 298 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, deklaruje, że nie przyjmuje procedur przewidzianych w rozdziale 2 części XV konwencji, o której mowa, odnoszących się do następujących kategorii sporów:
(a) (i) sporów w zakresie interpretacji stosowania artykułów 15, 74 i 83 dotyczących delimitacji granic morskich lub tych obejmujących zatoki historyczne lub tytuły prawne, pod warunkiem że państwo składające taką deklarację zaakceptuje, na żądanie każdej strony sporu , poddanie sprawy koncyliacji na mocy rozdziału 2 aneksu V, gdy taki spór powstanie po wejściu w życie niniejszej konwencji i gdy żadne porozumienie nie zostanie osiągnięte w rozsądnym okresie czasu w negocjacjach między stronami; i pod warunkiem, że każdy spór, który wymaga koniecznie równoczesnego rozważenia nierozwiązanego sporu dotyczącego suwerenności lub innych praw do terytorium kontynentalnego i wyspiarskiego, nie będzie podlegał koncyliacji;
(ii) po przedstawieniu przez komisję koncyliacyjną jej raportu, który wskaże podstawy, na jakich został oparty, strony będą negocjować porozumienie w oparciu o ten raport; jeżeli te negocjacje nie doprowadzą do porozumienia, w drodze wzajemnego uzgodnienia poddadzą sprawę jednej z procedur przewidzianych w rozdziale 2, chyba że strony postanowią inaczej;
(iii) niniejszy podpunkt nie będzie miał zastosowania do sporu dotyczącego granicy morskiej ostatecznie rozwiązanego przez uzgodnienie między stronami ani do takiego sporu, który ma być rozwiązany zgodnie z umową dwustronną lub wielostronną wiążącą obydwie strony;
(b) sporów dotyczących działalności wojskowej, w tym działalności wojskowej okrętów rządowych i samolotów w służbie niehandlowej, oraz sporów dotyczących wdrażania prawa co do wykonywania suwerennych praw i jurysdykcji, wyłączonych spod jurysdykcji sądu lub trybunału na mocy artykułu 297 ustęp 2 lub 3;
(c) sporów, w odniesieniu do których Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych wykonuje swoje funkcje powierzone jej przez Kartę Narodów Zjednoczonych, chyba że Rada Bezpieczeństwa zdecyduje o skreśleniu sprawy ze swojego porządku obrad lub wezwie strony do rozwiązania sprawy środkami przewidzianymi w niniejszej konwencji.
Deklaracja nr 4:
Republika Tunezji, zgodnie z postanowieniami artykułu 310 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, deklaruje, że jej aktualnie obowiązujące ustawodawstwo nie pozostaje w konflikcie z postanowieniami niniejszej konwencji. Jednakże ustawy i inne przepisy prawne zostaną przyjęte w możliwie najkrótszym czasie w celu zapewnienia większej zgodności między postanowieniami konwencji a wymogami uzupełnienia ustawodawstwa tunezyjskiego w dziedzinie morskiej.
Dnia 22 lutego 1994 Rząd Tunezji złożył Sekretarzowi Generalnemu oświadczenie w związku z wcześniejszą deklaracją ( złożoną przez Rząd Malty ) dotyczącą artykułów 74 i 83 konwencji, następującej treści:
...w tej deklaracji artykuły 74 i 83 konwencji są interpretowane w taki sposób, że w braku jakiegokolwiek porozumienia dotyczącego delimitacji wyłącznej strefy ekonomicznej, szelfu kontynentalnego lub innych stref morskich, poszukując słusznego rozwiązania, zakłada się, że granicą jest linia środkowa, to znaczy linia, której każdy punkt jest równo oddalony od najbliższych punktów linii podstawowych, od których mierzona jest szerokość morza terytorialnego.
Rząd Tunezyjski uważa, że taka interpretacja nadal nie jest całkowicie zgodna z duchem i literą tych artykułów, co nie prowadzi do automatycznego stosowania linii środkowej w odniesieniu do delimitacji wyłącznej strefy ekonomicznej lub szelfu kontynentalnego.
UKRAINA
Przy podpisaniu:
1. Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka deklaruje, że zgodnie z artykułem 287 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza wybiera trybunał arbitrażowy ustanowiony zgodnie z aneksem VII jako główny sposób załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji. Do rozpatrywania sporów dotyczących rybołówstwa, ochrony i zachowania środowiska morskiego, morskich badań naukowych i żeglugi, w tym zanieczyszczeń spowodowanych przez statki i powstających w następstwie zrzutu, Ukraińska SRR wybiera specjalny trybunał arbitrażowy ustanowiony zgodnie z aneksem VIII. Ukraińska SRR uznaje, jak stanowi artykuł 292, właściwość Międzynarodowego Trybunału Prawa Morza w odniesieniu do sporów dotyczących niezwłocznego zwolnienia zatrzymanych statków i ich załóg.
2. Ukraińska SRR deklaruje, zgodnie z artykułem 298 konwencji, że nie przyjmuje procedur obowiązkowych, skutkujących wydaniem wiążących decyzji, rozpatrywania sporów dotyczących delimitacji granic morskich, sporów dotyczących działalności wojskowej i sporów, w odniesieniu do których Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych wykonuje funkcje powierzone jej przez Kartę Narodów Zjednoczonych.
Przy ratyfikacji:
1. Ukraina deklaruje, że zgodnie z artykułem 287 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z 1982 r. wybiera trybunał arbitrażowy ustanowiony zgodnie z aneksem VII jako główny sposób załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji. Do rozpatrywania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji w odniesieniu do kwestii rybołówstwa, ochrony i zachowania środowiska morskiego, morskich badań naukowych i żeglugi, w tym zanieczyszczeń spowodowanych przez statki i powstających w następstwie zrzutu, Ukraina wybiera specjalny trybunał arbitrażowy ustanowiony zgodnie z aneksem VIII.
Ukraina uznaje, jak stanowi artykuł 292 konwencji, właściwość Międzynarodowego Trybunału Prawa Morza, w odniesieniu do sporów dotyczących niezwłocznego zwolnienia zatrzymanych statków i ich załóg.
2. Ukraina oświadcza, że zgodnie z artykułem 298 konwencji nie przyjmuje, o ile nie przewidziano inaczej w specjalnych umowach międzynarodowych Ukrainy z odnośnymi państwami, obowiązkowych procedur skutkujących wydaniem wiążących decyzji do rozpatrywania sporów dotyczących delimitacji granic morskich, sporów obejmujących zatoki historyczne i tytuły prawne oraz sporów dotyczących działalności wojskowej.
3. Ukraina deklaruje, biorąc pod uwagę artykuły 309 i 310 konwencji, że sprzeciwia się wszelkim oświadczeniom lub deklaracjom, niezależnie od tego, kiedy takie oświadczenia lub deklaracje zostały lub mogą zostać złożone, które mogą skutkować w taki sposób, że postanowienia konwencji nie będą interpretowane w dobrej wierze lub że będą one sprzeczne ze zwykłym znaczeniem pojęć użytych w konwencji, lub jej przedmiotem i celem.
4. Jako państwo o niekorzystnym położeniu geograficznym z dostępem do morza ubogiego w żywe zasoby, Ukraina potwierdza potrzebę rozwoju współpracy międzynarodowej w celu eksploatacji żywych zasobów stref ekonomicznych na podstawie sprawiedliwych i równoprawnych porozumień, które powinny zapewnić dostęp do zasobów rybnych w strefach ekonomicznych innych regionów i subregionów.
URUGWAJ
Przy podpisaniu (potwierdzone przy ratyfikacji):
(A) Postanowienia konwencji dotyczące morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej są zgodne z głównymi celami i zasadami leżącymi u podstaw prawa urugwajskiego w odniesieniu do suwerenności i jurysdykcji Urugwaju sprawowanej nad morzem przyległym do jego wybrzeży i nad dnem morskim i podziemiem do granicy 200 mil.
(B) Natura prawna wyłącznej strefy ekonomicznej, jak to określono w konwencji, i zakres praw, które konwencja przyznaje państwu nadbrzeżnemu, nie pozostawiają wątpliwości, że istnieje "sui generis" strefa jurysdykcji krajowej, odrębna od morza terytorialnego i niebędąca częścią morza pełnego.
(C) Uregulowanie użytkowania i działalności nieprzewidzianych wyraźnie w konwencji (rezydualne prawa i obowiązki) dotyczących prawa suwerenności i jurysdykcji państwa nadbrzeżnego w jego wyłącznej strefie ekonomicznej wchodzi w zakres kompetencji tego państwa, pod warunkiem że takie uregulowanie nie przeszkodzi korzystaniu z wolności komunikacji międzynarodowej, która jest przyznana innym państwom.
(D) W wyłącznej strefie ekonomicznej korzystanie z wolności komunikacji międzynarodowej, zgodnie ze sposobem, w jaki została ona określona i zgodnie z innymi odpowiednimi postanowieniami konwencji, wyłącza jakiekolwiek inne niż pokojowe jej użytkowanie bez zgody państwa nadbrzeżnego, na przykład ćwiczenia wojskowe lub inne działania, które mogą naruszać prawa i interesy takiego państwa, a także wyłącza groźbę użycia lub użycie siły przeciw integralności terytorialnej, niezależności politycznej, pokojowi i bezpieczeństwu państwa nadbrzeżnego.
(E) Niniejsza konwencja nie upoważnia żadnego państwa do budowy, eksploatacji lub użytkowania instalacji lub konstrukcji w wyłącznej strefie ekonomicznej innego państwa ani tych, o których mowa w konwencji, ani żadnego innego rodzaju bez zgody państwa nadbrzeżnego.
(F) Zgodnie z wszystkimi stosownymi postanowieniami konwencji, gdy to samo stado lub stada współżyjących gatunków występują zarówno w wyłącznej strefie ekonomicznej, jak i na obszarze poza tą strefą i przyległym do niej, państwa łowiące takie stada na obszarze przyległym są zobowiązane do uzgodnienia z państwem nadbrzeżnym środków niezbędnych do zachowania tych stad lub współżyjących gatunków.
(G) Gdy konwencja wejdzie w życie, Urugwaj będzie stosować, w odniesieniu do innych Państw-Stron, postanowienia konwencji i prawa urugwajskie na zasadzie wzajemności.
(H) Stosownie do postanowień artykułu 287 Urugwaj oświadcza, że wybiera Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza do załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji, które nie są przedmiotem innych procedur, nie wykluczając uznania jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i takich porozumień z innymi państwami, które mogą przewidywać inne środki pokojowego załatwiania sporów.
(I) Stosownie do postanowień artykułu 298, Urugwaj deklaruje, że nie przyjmie procedur przewidzianych w rozdziale 2 części XV konwencji w odniesieniu do sporów dotyczących wdrażania prawa co do wykonywania suwerennych praw i jurysdykcji, wyłączonych spod jurysdykcji sądu lub trybunału na mocy artykułu 297 ustęp 2 i 3.
(J) Potwierdza się, co postanawia artykuł 76, że szelf kontynentalny jest naturalnym przedłużeniem terytorium państwa nadbrzeżnego do zewnętrznej granicy obrzeża kontynentu.
WIETNAM
Socjalistyczna Republika Wietnamu, ratyfikując Konwencję NZ o prawie morza z 1982 r., jest zdecydowana przyłączyć się do wspólnoty międzynarodowej w ustanowieniu słusznego porządku prawnego i w popieraniu rozwoju i współpracy morskiej.
Zgromadzenie Narodowe potwierdza suwerenność Socjalistycznej Republiki Wietnamu sprawowaną na jej wodach wewnętrznych i morzu terytorialnym, suwerenne prawa i jurysdykcję w strefie przyległej, wyłącznej strefie ekonomicznej i szelfie kontynentalnym Wietnamu, oparte o postanowienia konwencji i zasady prawa międzynarodowego, oraz wzywa inne kraje do respektowania wymienionych wyżej praw Wietnamu.
Zgromadzenie Narodowe potwierdza władztwo Wietnamu nad archipelagami Hoang Sa i Truong Sa oraz swoje stanowisko, by rozwiązywać spory dotyczące roszczeń terytorialnych, jak również inne spory na Morzu Wschodnim poprzez pokojowe negocjacje w duchu równości, wzajemnego poszanowania i zrozumienia, z poszanowaniem prawa międzynarodowego, zwłaszcza konwencji NZ o prawie morza z 1982 r., oraz suwerennych praw i jurysdykcji państw nadbrzeżnych nad ich odpowiednimi szelfami kontynentalnymi i wyłącznymi strefami ekonomicznymi; zainteresowane strony powinny, czyniąc aktywne wysiłki w popieraniu negocjacji w celu zasadniczego i długotrwałego rozwiązania, utrzymać stabilność na zasadzie status quo, powstrzymując się od jakiegokolwiek działania, które może bardziej skomplikować sytuację, i od użycia lub groźby użycia siły.
Zgromadzenie Narodowe podkreśla, że niezbędne jest powiązanie rozwiązania sporu w sprawie archipelagów Hoang Sa i Truong Sa z obroną szelfu kontynentalnego i stref morskich znajdujących się pod władztwem, prawami i jurysdykcją Wietnamu, w oparciu o zasady i standardy określone w Konwencji NZ o prawie morza z 1982 r.
Zgromadzenie Narodowe upoważnia Stały Komitet Zgromadzenia Narodowego i Rząd do przeglądu całości stosownego ustawodawstwa krajowego, w celu rozważenia niezbędnych poprawek zgodnie z Konwencją NZ o prawie morza z 1982 r. i w celu zabezpieczenia interesu Wietnamu.
Zgromadzenie Narodowe upoważnia Rząd do przedsięwzięcia skutecznych środków w celu gospodarowania szelfem kontynentalnym i strefami morskimi Wietnamu oraz ich obrony.
Deklaracje przekazane Sekretarzowi Generalnemu ONZ w dniu 7 czerwca 1996 r.:
1. Ustanowienie przez Chińską Republikę Ludową terytorialnych linii podstawowych archipelagu Hoang Sa ( Paracel ), będącego częścią terytorium Wietnamu, stanowi poważne naruszenie zwierzchnictwa Wietnamu nad tym archipelagiem. Socjalistyczna Republika Wietnamu potwierdzała przy wielu okazjach swoje niekwestionowane zwierzchnictwo nad archipelagiem Hoang Sa, jak również nad archipelagiem Truong Sa ( Spratly ). Powyższe działanie Chińskiej Republiki Ludowej, pozostające w sprzeczności z prawem międzynarodowym, jest całkowicie nieważne.
Ponadto Chińska Republika Ludowa naruszyła postanowienia Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, nadając archipelagowi Hoang Sa status państwa archipelagowego, nielegalnie włączając znaczny obszar morski do tak zwanych wód wewnętrznych archipelagu.
2. Wyznaczając linię podstawową na wschodnim odcinku półwyspu Leizhou od punktu 31 do 32, Chińska Republika Ludowa naruszyła także postanowienia, zwłaszcza artykułów 7 i 38 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z 1982 r. Czyniąc to, Chińska Republika Ludowa przekształciła znaczny obszar morski w swoje wody wewnętrzne, co pozostaje w konflikcie z prawami i wolnościami żeglugi międzynarodowej, w tym, z prawami i wolnościami Wietnamu w cieśninie Qiongzhou. Jest to całkowicie nie do przyjęcia dla Socjalistycznej Republiki Wietnamu.
WŁOCHY
Przy podpisaniu (potwierdzone przy ratyfikacji):
"Podpisując Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., Włochy pragną stwierdzić, że w ich opinii część XI oraz aneksy III i IV zawierają znaczące braki i usterki, które wymagają skorygowania poprzez przyjęcie stosownych projektów norm, przepisów i procedur przez Komisję Przygotowawczą Międzynarodowej Organizacji Dna Morskiego.
Włochy pragną także potwierdzić następujące elementy zawarte w ich pisemnym oświadczeniu z dnia 7 marca 1983 r.:
- zgodnie z konwencją państwo nadbrzeżne nie posiada praw rezydualnych w wyłącznej strefie ekonomicznej. W szczególności prawa i jurysdykcja państwa nadbrzeżnego w takiej strefie nie obejmują uprawnienia do otrzymania zawiadomienia o ćwiczeniach wojskowych lub manewrach lub do wyrażenia na nie zgody.
Ponadto prawa państwa nadbrzeżnego do budowy i wyrażenia zgody na budowę, eksploatację i użytkowanie instalacji i konstrukcji w wyłącznej strefie ekonomicznej i na szelfie kontynentalnym są ograniczone tylko do kategorii instalacji i konstrukcji wymienionych w artykule 60 konwencji.
- żadne z postanowień konwencji, które odnosi się w tej kwestii do zwyczajowego prawa międzynarodowego, nie może być postrzegane jako uprawniające państwo nadbrzeżne do uzależnienia nieszkodliwego przepływu szczególnych kategorii obcych statków od uprzedniej zgody lub zawiadomienia."
Przy ratyfikacji:
"Składając swój dokument ratyfikacyjny, Włochy przypominają, że jako państwo członkowskie Wspólnoty Europejskiej przekazały Wspólnocie kompetencje względem niektórych spraw objętych konwencją. Szczegółowa deklaracja o istocie i zakresie kompetencji przekazanej Wspólnocie Europejskiej zostanie złożona we właściwym trybie, zgodnie z postanowieniami aneksu IX konwencji.
Włochy mają zaszczyt oświadczyć, na mocy artykułu 298 ustępu 1 (a) konwencji, że nie przyjmują żadnych procedur przewidzianych w rozdziale 2 części XV względem sporów dotyczących interpretacji artykułów 15, 74 i 83 odnoszących się do delimitacji granic morskich, jak również tych dotyczących zatok historycznych i tytułów prawnych.
W każdym przypadku niniejsze deklaracje nie mogą być interpretowane jako pociągające za sobą przyjęcie lub odrzucenie przez Włochy deklaracji dotyczących innych spraw niż te zawarte w deklaracjach złożonych przez pozostałe państwa przy podpisaniu lub ratyfikacji.
Włochy zastrzegają sobie prawo do złożenia dalszych deklaracji odnoszących się do konwencji i porozumienia."
26 lutego 1997 r.
Dokonując implementacji artykułu 287 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, Rząd Włoch ma zaszczyt oświadczyć, że dla załatwiania sporów dotyczących stosowania lub interpretacji konwencji i Porozumienia przyjętego dnia 28 lipca 1994 r. w sprawie implementacji części XI, wybiera Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza i Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości, bez precyzowania, który z nich posiada pierwszeństwo.
Składając niniejszą deklarację na mocy artykułu 287 Konwencji o prawie morza, Rząd Włoch potwierdza swoje zaufanie do istniejących międzynarodowych organów wymiaru sprawiedliwości. Zgodnie z artykułem 287 ustęp 4, Włochy uważają, że wybrały "tę samą procedurę" co każde pozostałe Państwo-Strona, które wybrało Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza lub Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości.
WSPÓLNOTA EUROPEJSKA
Przy podpisaniu:
"Podpisując Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza, Europejska Wspólnota Gospodarcza oświadcza, że uważa, iż konwencja stanowi, w ramach prawa morskiego, wielki wkład w kodyfikację i stopniowy rozwój prawa międzynarodowego w dziedzinach, których dotyczy deklaracja Wspólnoty odnośnie do artykułu 2 aneksu IX konwencji. Wspólnota pragnie wyrazić nadzieję, że ten rozwój stanie się użytecznym środkiem promowania współpracy i trwałych stosunków między wszystkimi państwami w tych dziedzinach.
Wspólnota uważa jednak, że istotne postanowienia Części XI konwencji nie sprzyjają rozwojowi działalności, do których ta Część się odnosi, ze względu na fakt, że kilka państw członkowskich Wspólnoty przedstawiło już swoje stanowisko, że ta Część zawiera znaczne braki i usterki, które wymagają skorygowania. Wspólnota uznaje znaczenie pracy, którą jeszcze należy wykonać, i ma nadzieję, że mogą być uzgodnione warunki dotyczące wprowadzenia w życie reżimu wydobywczego dna morskiego, które są ogólnie przyjmowane i które mogą promować działania na międzynarodowym obszarze dna morskiego. Wspólnota, w granicach swoich kompetencji, będzie w pełni przyczyniać się do znalezienia zadowalających rozwiązań.
Oddzielna decyzja w sprawie formalnego potwierdzenia (*) zostanie podjęta na dalszym etapie. Zostanie ona podjęta biorąc pod uwagę rezultaty działań przedsięwziętych dla osiągnięcia powszechnej akceptacji konwencji."
Kompetencja Wspólnoty Europejskiej odnośnie do kwestii regulowanych przez Konwencję o prawie morza (deklaracja złożona stosownie do artykułu 2 aneksu IX konwencji).
Artykuł 2 aneksu IX Konwencji o prawie morza stanowi, że uczestnictwo organizacji międzynarodowej będzie przedmiotem deklaracji określającej kwestie regulowane przez konwencję, względem których organizacji zostały przekazane kompetencje przez jej państwa członkowskie.
Wspólnoty Europejskie zostały utworzone przez Traktat Paryski i Traktaty Rzymskie, podpisane odpowiednio dnia 18 kwietnia 1951 r. i dnia 25 marca 1957 r. Po ratyfikacji przez Państwa-Sygnatariuszy traktaty weszły w życie dnia 25 lipca 1952 r. i dnia 1 stycznia 1958 r.(**).
Zgodnie z powyższymi postanowieniami, deklaracja wskazuje kompetencje Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej w kwestiach regulowanych przez konwencję.
Wspólnota wskazuje, że jej państwa członkowskie przekazały jej kompetencje względem zachowania i gospodarowania morskimi zasobami połowowymi. Stąd też, w dziedzinie połowów morskich, Wspólnota ma przyjąć odpowiednie zasady i przepisy (które są realizowane przez państwa członkowskie) oraz ma podjąć wspólne działania z państwami trzecimi lub właściwymi organizacjami międzynarodowymi.
Ponadto odnośnie do zasad i przepisów o ochronie i zachowaniu środowiska morskiego, państwa członkowskie przekazały Wspólnocie kompetencje sformułowane w postanowieniach przyjętych przez Wspólnotę i wyrażających się w jej uczestnictwie w niektórych porozumieniach międzynarodowych (patrz załącznik).
Odnośnie do postanowień części X Wspólnota posiada pewne uprawnienia, gdyż jej celem jest urzeczywistnienie unii gospodarczej opartej na unii celnej.
Odnośnie do postanowień części XI Wspólnota posiada kompetencje w dziedzinie polityki handlowej, włączając w to kontrolę nieuczciwych praktyk gospodarczych.
Wykonywanie kompetencji, które państwa członkowskie przekazały Wspólnocie na mocy traktatów, podlega, ze swej natury ciągłemu rozwojowi. W rezultacie Wspólnota zastrzega sobie prawo poczynienia nowych deklaracji w późniejszym terminie.
(*) Formalne potwierdzenie jest terminem użytym w konwencji na określenie ratyfikacji dokonywanej przez organizacje międzynarodowe ( patrz artykuł 306 i aneks IX artykuł 3 )
(**) Traktat Paryski ustanawiający Europejską Wspólnotę Węgla i Stali był zarejestrowany w Sekretariacie Narodów Zjednoczonych 15 marca 1957 r., pod numerem 3729; Traktaty Rzymskie ustanawiające Europejską Wspólnotę Gospodarczą i Europejską Wspólnotę Energii Atomowej ( Euratom ) były zarejestrowane 21 kwietnia i 24 kwietnia 1958 r., odpowiednio pod numerami 4300 i 4301. Obecnymi członkami Wspólnot są : Królestwo Belgii, Królestwo Danii, Republika Federalna Niemiec, Republika Grecka, Republika Francuska, Irlandia, Republika Włoska, Wielkie Księstwo Luksemburga, Królestwo Niderlandów i Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza będzie miała zastosowanie, w zakresie spraw przekazanych Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej, będzie stosowana na terytoriach, na których traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą jest stosowany, i zgodnie z warunkami ustanowionymi w tym traktacie.
Załącznik:
Teksty Wspólnoty mające zastosowanie w sektorze ochrony i zachowania środowiska morskiego i odnoszące się bezpośrednio do kwestii objętych konwencją:
Decyzja Rady z dnia 3 grudnia 1981 r. ustanawiająca system informacji Wspólnoty dla kontroli i redukcji zanieczyszczenia spowodowanego przez węglowodory zrzucone do morza (81/971/EEC) (OJ Nr L 355, 10.12.1981, str. 52),
Dyrektywa Rady z dnia 4 maja 1976 r. o zanieczyszczeniu spowodowanym przez niektóre niebezpieczne substancje wprowadzone do środowiska wodnego Wspólnoty (76/464/EEC) (OJ Nr L 129, 18.5.1976, str. 23),
Dyrektywa Rady z dnia 16 czerwca 1975 r. o składowaniu zużytych olejów (75/439/EEC) (OJ Nr L 194, 25.7.1975, str. 23),
Dyrektywa Rady z dnia 20 lutego 1978 r. o odpadach pochodzących z przemysłu dwutlenku tytanu (78/176/EEC) (OJ Nr L 54, 25.2.1978, str. 19),
Dyrektywa Rady z dnia 30 października 1979 r. o jakości wód wymaganych dla skorupiaków (79/923/EEC) (OJ Nr L 281, 10.11.1979, str. 47),
Dyrektywa Rady z dnia 22 marca 1982 r. o wartościach granicznych i celach jakościowych dla odpadów rtęciowych przemysłu elektrolizy chloroalkalicznej (82/176/EEC) (OJ Nr L 81, 27.3.1982, str. 29),
Dyrektywa Rady z dnia 26 września 1983 r. o wartościach granicznych i celach jakościowych dla odpadów kadmowych (83/513/EEC) (OJ Nr L 291, 24.10.1983, str. 1 i nast.),
Dyrektywa Rady z dnia 8 marca 1984 r. o wartościach granicznych i celach jakościowych dla odpadów kadmowych sektorów innych niż przemysł elektrolizy chloroalkalicznej (84/156/EEC) (OJ Nr L 74, 17.3.1984, str. 49 i nast.).
Załącznik:
Wspólnota zawarła także następujące konwencje:
Konwencja o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza ze źródeł znajdujących się na lądzie (Decyzja Rady 75/437/EEC z dnia 3 marca 1975 r. opublikowana w Dz.Urz. Nr L 194, 25.7.1975, str. 5),
Konwencja o zanieczyszczaniu powietrza na dalekie odległości (Decyzja Rady z dnia 11 czerwca 1981 r. opublikowana w Dz.Urz. Nr L 171, 27.6.1981, str. 11),
Konwencja o ochronie Morza Śródziemnego przed zanieczyszczeniem i Protokół o zapobieganiu zanieczyszczeniu Morza Śródziemnego w następstwie zrzutów ze statków i samolotów (Decyzja Rady 77/585/EEC z dnia 25 lipca 1977 r. opublikowana w Dz.Urz. Nr L 240, 19.9.1977, str. 1),
Protokół dotyczący współpracy w zwalczaniu zanieczyszczenia Morza Śródziemnego przez oleje i inne szkodliwe substancje w nagłych przypadkach (Decyzja Rady 81/420/EEC z dnia 19 maja 1981 r. opublikowana w Dz.Urz. Nr L 162, 19.6.1981, str. 4),
Protokół z dnia 2 i 3 kwietnia 1983 r. dotyczący specjalnie chronionych obszarów śródziemnomorskich (OJ Nr L 68/36, 10.3.1984).
Deklaracje złożone przy formalnym potwierdzeniu:
"Składając [dokument formalnego potwierdzenia], Wspólnota ma zaszczyt oświadczyć o swoim przyjęciu, w odniesieniu do spraw, co do których zostały jej przekazane kompetencje przez te spośród jej państw członkowskich, które są stronami konwencji, praw i obowiązków określonych dla państw w konwencji i porozumieniu. Deklaracja dotycząca kompetencji przewidzianych w artykule 5(1) aneksu IX konwencji [poniżej].
Wspólnota pragnie także złożyć, zgodnie z artykułem 310 konwencji, swój sprzeciw wobec każdej deklaracji lub stanowiska wyłączającego lub zmieniającego zakres prawny postanowień [konwencji, o której mowa], a w szczególności postanowień odnoszących się do działalności połowowej. Wspólnota nie uważa, by konwencja uznawała prawa lub jurysdykcję państw nadbrzeżnych dotyczące eksploatacji, zachowania i gospodarowania zasobami rybnymi innymi niż gatunki osiadłe, poza ich wyłączną strefą ekonomiczną.
Wspólnota zastrzega sobie prawo składania kolejnych deklaracji odnośnie do konwencji i Porozumienia w odpowiedzi na przyszłe deklaracje i stanowiska.
Deklaracja dotycząca kompetencji Wspólnoty Europejskiej odnośnie do spraw uregulowanych przez Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. i Porozumienia z dnia 28 lipca 1994 r. w sprawie implementacji części XI konwencji (Deklaracja złożona stosownie do artykułu 5(1) aneksu IX konwencji i artykułu 4(4) porozumienia):
Artykuł 5(1) aneksu IX [konwencji, o której mowa] stanowi, że dokument formalnego potwierdzenia złożony przez międzynarodową organizację powinien zawierać deklarację określającą zagadnienia regulowane przez konwencję, odnośnie do których kompetencje zostały przeniesione na organizację przez jej państwa członkowskie będące stronami konwencji.
Artykuł 4(4) [porozumienia, o którym mowa] stanowi, że formalne potwierdzenie przez międzynarodową organizację powinno być zgodne z aneksem IX konwencji.
Wspólnoty Europejskie zostały utworzone przez Traktat Paryski (EWWiS) i Traktaty Rzymskie (EWG i Euratom), podpisane odpowiednio dnia 18 kwietnia 1951 r. i dnia 25 marca 1957 r. Po ratyfikacji przez Państwa-Sygnatariuszy traktaty weszły w życie dnia 25 lipca 1952 r. i dnia 1 stycznia 1958 r. Zostały one zmienione przez Traktat o Unii Europejskiej, podpisany w Maastricht dnia 7 lutego 1992 r., i ostatnio przez Traktat Akcesyjny, podpisany w Korfu dnia 24 czerwca 1994 r., który wszedł w życie dnia 1 stycznia 1995 r.
Obecnie członkami Wspólnot są: Królestwo Belgii, Królestwo Danii, Republika Federalna Niemiec, Republika Grecka, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Irlandia, Republika Włoska, Wielkie Księstwo Luksemburga, Królestwo Niderlandów, Republika Austrii, Republika Portugalii, Republika Finlandii, Królestwo Szwecji i Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.
[Konwencja i porozumienie, o których mowa] będą stosowane, z uwzględnieniem kompetencji przekazanych Wspólnocie Europejskiej, do terytoriów, do których stosuje się Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, i na mocy warunków określonych w tym traktacie, w szczególności artykułu 227 tego traktatu.
Deklaracja nie ma zastosowania do terytoriów państw członkowskich, do których nie stosuje się traktatu, o którym mowa, i nie ma wpływu na takie działania lub stanowiska, jakie mogą być przyjęte na mocy konwencji i porozumienia przez zainteresowane państwa członkowskie w imieniu i w interesie tych terytoriów.
Zgodnie z powyższymi postanowieniami niniejsza deklaracja wskazuje kompetencje, które państwa członkowskie przekazały Wspólnocie na mocy traktatów w sprawach regulowanych przez konwencję i porozumienie.
Zakres i wykonanie tych kompetencji Wspólnoty podlegają ze swej natury ciągłemu rozwojowi i Wspólnota uzupełni lub zmieni, w razie potrzeby, niniejszą deklarację zgodnie z artykułem 5(4) aneksu IX konwencji.
Wspólnota posiada wyłączne kompetencje w odniesieniu do pewnych spraw i dzieli kompetencje ze swoimi państwami członkowskimi w niektórych innych sprawach:
1. Sprawy, co do których Wspólnota posiada wyłączne kompetencje:
Wspólnota podkreśla, że państwa członkowskie przekazały jej kompetencje odnośnie do zachowania i gospodarowania morskimi zasobami połowowymi. Dlatego też, w tej dziedzinie Wspólnota ma przyjąć odpowiednie zasady i przepisy (które są realizowane przez państwa członkowskie) i, w ramach swoich kompetencji, podjąć wspólne zewnętrzne działania z państwami trzecimi lub właściwymi organizacjami międzynarodowymi. Kompetencje te odnoszą się do wód znajdujących się pod krajową jurysdykcją połowową i do morza pełnego. Tym niemniej, w odniesieniu do środków dotyczących sprawowania jurysdykcji nad statkami, oznaczania i rejestracji statków oraz stosowania sankcji karnych i administracyjnych, kompetencje pozostają w gestii państw członkowskich uwzględniających prawo wspólnotowe. Prawo wspólnotowe przewiduje także sankcje administracyjne.
Z racji swojej polityki handlowej i celnej Wspólnota posiada kompetencje w odniesieniu do tych postanowień części X i XI konwencji i Porozumienia z dnia 28 lipca 1994 r., które związane są z handlem międzynarodowym.
2. Sprawy, w których Wspólnota posiada kompetencje wspólne ze swoimi państwami członkowskimi:
W odniesieniu do rybołówstwa, co do pewnych kwestii, które nie są bezpośrednio związane z zachowaniem i gospodarowaniem morskimi zasobami połowowymi, na przykład badań i rozwoju technologicznego oraz rozwoju współpracy, istnieje wspólna kompetencja.
W odniesieniu do postanowień dotyczących transportu morskiego, bezpieczeństwa przewozu morskiego i zapobiegania zanieczyszczeniu morza, zawartych między innymi w częściach II, III, V, VII i XII konwencji, Wspólnota posiada wyłączne kompetencje tylko w takim zakresie, w jakim te postanowienia konwencji lub aktów prawnych przyjętych w trakcie ich implementacji dotyczą wspólnych zasad ustanowionych przez Wspólnotę. Jeżeli zasady Wspólnoty istnieją, ale nie są naruszone, w szczególności w przypadkach przepisów Wspólnoty ustanawiających jedynie standardy minimalne, państwa członkowskie mają kompetencje do działania w tej dziedzinie, bez uszczerbku dla kompetencji Wspólnoty.
Wykaz odpowiednich aktów Wspólnoty znajduje się w załączniku. Zakres kompetencji Wspólnoty wynikający z tych aktów musi być oceniany w odniesieniu do szczegółowych postanowień dotyczących każdego środka, a w szczególności zakres, w jakim te postanowienia tworzą wspólne zasady.
W odniesieniu do części XIII i XIV konwencji, kompetencje Wspólnoty dotyczą głównie popierania współpracy w badaniach i rozwoju technologicznym z krajami nieczłonkowskimi i organizacjami międzynarodowymi. Działania podejmowane przez Wspólnotę w tych kwestiach uzupełniają działania państw członkowskich. Kompetencje w tym wypadku są realizowane poprzez przyjęcie programów wymienionych w załączniku.
3. Możliwy wpływ pozostałych polityk Wspólnoty:
Należy także wspomnieć o polityce i działalności Wspólnoty w dziedzinach kontroli nieuczciwych praktyk gospodarczych, zamówień rządowych i konkurencji przemysłowej, jak również w dziedzinie pomocy w rozwoju. Te polityki mogą także mieć pewien związek z konwencją i porozumieniem, w szczególności w odniesieniu do niektórych postanowień części VI i XI konwencji."
WYSPY ŚWIĘTEGO TOMASZA I KSIĄŻĘCA
Przy podpisaniu:
I. Podpisanie konwencji przez Rząd Demokratycznej Republiki Wysp Świętego Tomasza i Książęcej w żaden sposób nie narusza ani nie stanowi uszczerbku dla suwerennych praw Demokratycznej Republiki Wysp Świętego Tomasza i Książęcej zawartych i wynikających z Konstytucji Wysp Świętego Tomasza i Książęcej;
II. Rząd Demokratycznej Republiki Wysp Świętego Tomasza i Książęcej zastrzega sobie prawo do przyjęcia ustaw i przepisów odnoszących się do nieszkodliwego przepływu obcych okrętów wojennych przez swoje morze terytorialne lub swoje wody archipelagowe oraz do podjęcia wszelkich innych środków mających na celu zapewnienie sobie bezpieczeństwa;
III. Rząd Demokratycznej Republiki Wysp Świętego Tomasza i Książęcej uważa, że postanowienia konwencji odnoszące się do wód archipelagowych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej są zgodne z ustawodawstwem Wysp Świętego Tomasza i Książęcej w zakresie ich suwerenności i ich jurysdykcji sprawowanej nad przestrzenią morską przyległą do ich wybrzeży;
IV. Rząd Demokratycznej Republiki Wysp Świętego Tomasza i Książęcej uważa, że zgodnie z postanowieniami konwencji, gdy do obszaru występowania tego samego stada przylega inny obszar, państwa łowiące takie stada na obszarze przyległym mają obowiązek uzgodnić z państwem nadbrzeżnym środki niezbędne do zachowania stada lub stad współżyjących gatunków;
V. Rząd Demokratycznej Republiki Wysp Świętego Tomasza i Książęcej, zgodnie z odpowiednimi postanowieniami konwencji, zastrzega sobie prawo do przyjęcia ustaw i przepisów dla zapewnienia zachowania gatunków daleko migrujących i dla współpracy z państwami, których obywatele łowią takie gatunki, w celu popierania ich optymalnego wykorzystania.
ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ
"(a) Sprawy ogólne
Zjednoczone Królestwo nie może zaakceptować żadnej deklaracji ani oświadczenia złożonych lub tych, które będą złożone w przyszłości, które nie są zgodne z artykułami 309 i 310 konwencji. Artykuł 309 konwencji zakazuje składania zastrzeżeń i wyłączeń (poza wyraźnie dopuszczonymi przez inne artykuły konwencji). Na mocy artykułu 310 deklaracje i oświadczenia złożone przez dane państwo nie mogą wyłączać lub modyfikować skutku prawnego postanowień konwencji przy ich stosowaniu wobec zainteresowanego państwa.
Zjednoczone Królestwo uważa, że deklaracjami i oświadczeniami niezgodnymi z artykułami 309 i 310 są między innymi:
- te, które dotyczą linii podstawowych niewyznaczonych zgodnie z konwencją;
- te, które zmierzają do wprowadzenia wymogu pewnej formy zawiadomienia lub zezwolenia przed wykonaniem przez okręty wojenne lub inne statki prawa nieszkodliwego przepływu lub wolności żeglugi lub, które zmierzają do ograniczenia praw żeglugowych w sposób niedozwolony przez konwencję;
- te, które są niezgodne z postanowieniami konwencji dotyczącymi cieśnin wykorzystywanych do żeglugi międzynarodowej, w tym prawa przejścia tranzytowego;
- te, które są niezgodne z postanowieniami Konwencji dotyczącymi państw archipelagowych lub wód archipelagowych, w tym archipelagowych linii podstawowych i przejścia archipelagowymi szlakami morskimi;
- te, które są niezgodne z postanowieniami konwencji dotyczącymi wyłącznej strefy ekonomicznej lub szelfu kontynentalnego, w tym te, które zawierają żądanie prawa do jurysdykcji państwa nadbrzeżnego nad wszystkimi instalacjami i konstrukcjami w wyłącznej strefie ekonomicznej lub na szelfie kontynentalnym, oraz te, które zmierzają do wymagania zgody na ćwiczenia lub manewry (w tym ćwiczenia z użyciem broni) na tych obszarach;
- te, które zmierzają do poddania interpretacji lub stosowania konwencji wewnętrznym ustawom i innym przepisom prawnym, w tym postanowieniom konstytucyjnym.
(b) Wspólnota Europejska
Zjednoczone Królestwo przypomina, że jako członek Wspólnoty Europejskiej przekazało Wspólnocie kompetencje w odniesieniu do niektórych spraw objętych konwencją. Szczegółowa deklaracja dotycząca natury i zakresu kompetencji przekazanych Wspólnocie Europejskiej zostanie złożona we właściwym trybie, zgodnie z postanowieniami aneksu IX konwencji.
(c) Falklandy
Odnośnie do ustępu (d) deklaracji złożonej przy ratyfikacji konwencji przez Rząd Republiki Argentyńskiej, Rząd Zjednoczonego Królestwa nie ma żadnych wątpliwości co do zwierzchnictwa Zjednoczonego Królestwa nad Falklandami oraz South Georgia i nad Wyspami South Sandwich. Rząd Zjednoczonego Królestwa, jako władza administracyjna obydwu Terytoriów, rozciąga przystąpienie Zjednoczonego Królestwa na Falklandy oraz South Georgia i Wyspy South Sandwich. Dlatego też Rząd Zjednoczonego Królestwa odrzuca jako nieuzasadniony ustęp (d) deklaracji argentyńskiej.
(d) Gibraltar
Odnośnie do punktu 2 deklaracji złożonej przy ratyfikacji konwencji przez Rząd Hiszpanii, Rząd Zjednoczonego Królestwa nie ma żadnych wątpliwości co do zwierzchnictwa Zjednoczonego Królestwa na Gibraltarze, łącznie z jego wodami terytorialnymi. Rząd Zjednoczonego Królestwa, jako władza administrująca Gibraltaru, rozszerza przystąpienie Zjednoczonego Królestwa do konwencji i ratyfikację porozumienia w odniesieniu do Gibraltaru. Dlatego też Rząd Zjednoczonego Królestwa odrzuca jako nieuzasadniony punkt 2 oświadczenia hiszpańskiego.
12 stycznia 1998 r.
"Zgodnie z artykułem 287 ustęp 1 [konwencji, o której mowa], Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej wybiera Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości do załatwiania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji.
Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza jest nową instytucją, która, w co wierzy Zjednoczone Królestwo, przyczyni się znacząco do pokojowego załatwiania sporów dotyczących prawa morza. Ponadto do tych przypadków, gdzie sama konwencja przewiduje obowiązkową jurysdykcję Trybunału, Zjednoczone Królestwo jest gotowe do rozważenia poddania sporów Trybunałowi, co może być uzgodnione w każdej oddzielnej sprawie."
SPRZECIWY
AUSTRALIA
3 sierpnia 1988 r.
"Australia uważa, że [wspomniana] deklaracja złożona przez Republikę Filipin jest niezgodna z artykułem 309 Konwencji o prawie morza, który zakazuje składania zastrzeżeń oraz z artykułem 310, który dopuszcza składanie deklaracji "z zastrzeżeniem, że takie deklaracje lub oświadczenia nie powodują wyłączenia lub zmiany skutków prawnych postanowień niniejszej konwencji w ich zastosowaniu do tego państwa."
We wspomnianej Deklaracji Republika Filipin zapewnia, że konwencja nie narusza suwerennych praw Filipin wynikających z ich konstytucji, ich ustawodawstwa krajowego i traktatów, których stroną są Filipiny. Z tego wynika, że Filipiny, w istocie, nie uważają się za zobowiązane do harmonizacji swojego prawa z postanowieniami konwencji. Składając takie zapewnienie, Filipiny próbują zmienić skutek prawny postanowień konwencji.
Pogląd ten jest poparty specjalnym odwołaniem w deklaracji do statusu wód archipelagowych. W deklaracji stwierdza się, że pojęcie wód archipelagowych w konwencji jest podobne do pojęcia wód wewnętrznych przewidzianego w poprzednich konstytucjach Filipin i niedawno potwierdzonego w artykule 1 nowej konstytucji Filipin z 1987 r. Wydaje się jednak oczywiste, że konwencja rozgranicza dwa pojęcia i że obowiązki i prawa stosowane do wód archipelagowych są odmienne od tych, które stosuje się do wód wewnętrznych. W szczególności konwencja przewiduje wykonywanie przez obce statki prawa nieszkodliwego przepływu i przejścia archipelagowymi szlakami morskimi na wodach archipelagowych.
Dlatego też, Australia nie może uznać, że oświadczenie Filipin ma obecnie lub będzie miało w przyszłości jakikolwiek skutek prawny, gdy konwencja wejdzie w życie, i uważa, że postanowienia konwencji powinny być przestrzegane i nie powinny podlegać ograniczeniom zawartym w deklaracji Republiki Filipin."
BELIZE
11 września 1997 r.
"Belize nie może zaakceptować żadnej deklaracji ani oświadczenia złożonego przez państwo, które są niezgodne z artykułami 309 i 310 konwencji.
Artykuł 309 zakazuje składania zastrzeżeń i wyłączeń, o ile nie są one wyraźnie dopuszczone przez inne artykuły konwencji. Na mocy artykułu 310, deklaracje i oświadczenia składane przez państwo nie mogą wyłączać ani modyfikować skutku prawnego postanowień konwencji w ich stosowaniu do tego państwa.
Belize uważa, że deklaracje i oświadczenia sprzeczne z artykułami 309 i 310 konwencji obejmują, między innymi takie, które są niezgodne z mechanizmem rozwiązywania sporów przewidzianym w części XV konwencji, jak również takie, które zmierzają do podporządkowania interpretacji lub stosowania konwencji wewnętrznym ustawom i innym przepisom prawnym, łącznie z przepisami konstytucyjnymi.
Niedawna deklaracja złożona przez Rząd Gwatemali przy ratyfikacji konwencji jest niezgodna ze wskazanymi wyżej artykułami 309 i 310 w następujących kwestiach:
(a) jakiekolwiek domniemane "prawa" do terytorium lądowego, o których mowa w punkcie (a) deklaracji są poza zakresem konwencji, a zatem ta część deklaracji nie wchodzi w zakres dopuszczony przez artykuł 310.
(b) w odniesieniu do domniemanych "praw historycznych" do Bahia de Amatique deklaracja zmierza do wyłączenia stosowania konwencji, zwłaszcza artykułu 310, który definiuje zatoki i części XV, która zaleca Państwom - Stronom załatwianie sporów między nimi, dotyczących interpretacji lub stosowania konwencji zgodnie z zawartymi tam procedurami.
c) w odniesieniu do punktu (b) deklaracji Gwatemali, w której stwierdza się, że "morze terytorialne i strefy morskie nie mogą być wyznaczone do czasu rozwiązania istniejącego sporu", artykuł 74 konwencji wymaga od państw, których wybrzeża leżą naprzeciw siebie lub sąsiadują ze sobą, delimitacji ich odpowiednich wyłącznych stref ekonomicznych poprzez zawarcie umowy lub, jeżeli umowa nie może być zawarta w rozsądnym czasie, wymaga odwołania się do mechanizmu załatwiania sporów na mocy części XV konwencji. Co do delimitacji morza terytorialnego artykuł 15 konwencji przewiduje, że państwa, których wybrzeża leżą naprzeciw siebie lub sąsiadują ze sobą, nie mogą rozciągnąć swoich odpowiednich mórz terytorialnych poza linię środkową, chyba że tak uzgodnią. W zakresie, w jakim Gwatemala usiłuje złożyć zastrzeżenie lub wyłączyć bądź zmodyfikować skutki wskazanych wyżej artykułów 15 i 74 oraz części XV konwencji, deklaracja jest niezgodna z artykułami 309 i 310 konwencji.
Z powyższych powodów Rząd Belize niniejszym kategorycznie odrzuca w całości deklarację Gwatemali jako nieuzasadnioną i niezrozumiałą."
BUŁGARIA
17 września 1985 r.
"Ludowa Republika Bułgarii jest poważnie zaniepokojona działaniami pewnych państw, które przy podpisaniu lub ratyfikacji Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza złożyły zastrzeżenia pozostające w sprzeczności z samą konwencją lub wydały akty prawa wewnętrznego, które wyłączają lub modyfikują skutek prawny postanowień niniejszej konwencji w ich stosowaniu do tych państw. Działania takie naruszają artykuł 310 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza i są niezgodne z normami zwyczajowego prawa międzynarodowego i z wyraźnym postanowieniem artykułu 18 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów.
Taka tendencja podważa cel i znaczenie Konwencji o prawie morza, która ustanawia uniwersalny i jednolity reżim użytkowania oceanów, mórz i ich zasobów. W nocie werbalnej Ministerstwa Spraw Zagranicznych Ludowej Republiki Bułgarii do Ambasady Filipin w Belgradzie Rząd Bułgarski odrzucił jako pozbawione mocy prawnej oświadczenie złożone przez Filipiny przy podpisaniu i potwierdzone przy ratyfikacji konwencji.
Ludowa Republika Bułgarii sprzeciwi się również w przyszłości jakimkolwiek próbom nastawionym na jednostronną modyfikację reżimu prawnego ustanowionego przez Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza."
FEDERACJA ROSYJSKA
25 lutego 1985 r.
Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich uważa, że oświadczenie do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza złożone przez Filipiny przy podpisaniu i następnie potwierdzone przy ratyfikacji zawiera w istocie zastrzeżenia i wyłączenia konwencji, co jest zakazane na mocy artykułu 309 konwencji. Jednocześnie oświadczenie Filipin jest niezgodne z artykułem 310 konwencji, na mocy którego dane państwo, podpisując lub ratyfikując konwencję, może złożyć deklaracje lub oświadczenia tylko "z zastrzeżeniem, że takie deklaracje lub oświadczenia nie powodują wyłączenia lub zmiany skutków prawnych postanowień niniejszej konwencji w ich zastosowaniu do tego państwa."
Rozbieżność między oświadczeniem filipińskim a konwencją może być widoczna między innymi w stwierdzeniu Filipin, że "pojęcie wód archipelagowych jest zbliżone do pojęcia wód wewnętrznych na mocy konstytucji Filipin i wyłącza cieśniny łączące te wody ze strefą ekonomiczną lub morzem pełnym spod prawa obcych statków do przejścia tranzytowego w żegludze międzynarodowej". Ponadto deklaracja kładzie kilkakrotnie nacisk, że pomimo ratyfikacji konwencji Filipiny będą nadal kierować się w sprawach związanych z morzem nie konwencją i zobowiązaniami z niej wynikającymi, a swoim prawem wewnętrznym i porozumieniami, które dotychczas zawarły i które nie są zgodne z konwencją. W ten sposób Filipiny nie tylko unikają harmonizacji swojego ustawodawstwa z konwencją, ale też odrzucają spełnienie jednego z najbardziej podstawowych zobowiązań ustanowionych przez konwencję, to jest poszanowania reżimu wód archipelagowych, który przewiduje, że obce statki posiadają prawo przejścia archipelagowego przez te wody, a obce samoloty prawo przelotu nad takimi wodami.
W związku z powyższym ZSRR nie może uznać za pełnoprawne oświadczenia Filipin i uważa je za pozbawione mocy prawnej w świetle postanowień konwencji.
Ponadto Związek Radziecki jest poważnie zaniepokojony faktem, że przy podpisaniu konwencji wiele innych państw również złożyło podobnego rodzaju oświadczenia niezgodne z konwencją. Jeżeli takie oświadczenia zostaną także złożone później, na etapie ratyfikacji lub przystąpienia do konwencji, cel i znaczenie konwencji, która ustanawia uniwersalny i jednolity reżim użytkowania oceanów, mórz i ich zasobów, zostaną podważone, a ten ważny akt prawa międzynarodowego zostanie osłabiony.
Biorąc pod uwagę oświadczenie Filipin i oświadczenia złożone przez wiele innych krajów przy podpisaniu konwencji wraz z oświadczeniami, które prawdopodobnie zostaną kolejno złożone przy ratyfikacji lub przystąpieniu do konwencji, Stałe Przedstawicielstwo ZSRR uważa, że byłoby właściwe, aby Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych przeprowadził, zgodnie z artykułem 319 ustęp 2 (a), studium o charakterze ogólnym na temat problemu zapewnienia powszechnego stosowania postanowień Konwencji, łącznie z kwestią harmonizacji ustawodawstwa wewnętrznego państw z konwencją. Rezultaty takiego studium powinny być włączone do raportu Sekretarza Generalnego do Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych na jego czterdziestej sesji jako punkt porządku obrad zatytułowany "Prawo morza".
REPUBLIKA CZESKA
(na zasadzie sukcesji umów zawartych przez Czechosłowację; dotyczy również Słowacji)
Sprzeciw Rządu Czechosłowacji przekazany Sekretarzowi Generalnemu w dniu 29 maja 1985 r.
"[Czechosłowacka Republika Socjalistyczna] pragnie zwrócić uwagę Sekretarza Generalnego na zaniepokojenie Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej faktem, że niektóre państwa złożyły przy podpisaniu Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza oświadczenia, które są niezgodne z konwencją i które, w przypadku ich potwierdzenia przy ratyfikacji konwencji przez te państwa, stanowiłyby naruszenie zobowiązań spoczywających na nich na podstawie konwencji. Takie podejście prowadziłoby do złamania powszechności zobowiązań zawartych w konwencji, do rozpadu reżimu prawnego ustanowionego w konwencji i, w dłuższym okresie, nawet do podważenia samej konwencji.
Odpowiedni przykład wyżej wymienionej deklaracji jest rozumiany jako złożonej przy podpisaniu i potwierdzonej przy ratyfikacji konwencji przez Filipiny, o czym powiadomiono Państwa-Strony w drodze ratyfikacji [...] z dnia 22 maja 1984 r.
Czechosłowacka Republika Socjalistyczna uważa, że stanowisko Filipin:
- jest niezgodne z artykułem 309 Konwencji o prawie morza, ponieważ w istocie zawiera zastrzeżenia do postanowień konwencji;
- narusza artykuł 310 konwencji, który stanowi, że deklaracje mogą być złożone przez państwa przy podpisaniu, ratyfikacji lub przystąpieniu do konwencji, tylko pod warunkiem, że "nie powodują wyłączenia lub zmiany skutków prawnych postanowień niniejszej konwencji";
- wskazuje, że pomimo ratyfikacji konwencji Filipiny zamierzają stosować swoje wewnętrzne prawa i uprzednio zawarte porozumienia zamiast zobowiązań wynikających z konwencji, nie tylko nie biorąc pod uwagę, czy takie prawa i porozumienia są zgodne z konwencją, ale nawet, czego dowodzą punkty 6 i 7 stanowiska Filipin, umyślnie naruszając zobowiązania ustanowione w konwencji.
Podając powyższe okoliczności, Czechosłowacka Republika Socjalistyczna nie może uznać wspomnianego wyżej stanowiska Filipin za posiadające skutek prawny.
W obliczu znaczenia tej kwestii Czechosłowacka Republika Socjalistyczna uważa za niezbędne, aby problem takich deklaracji złożonych przy podpisaniu lub ratyfikacji konwencji, które zagrażają powszechności konwencji i jednolitemu sposobowi jej implementacji, został rozważony przez Sekretarza Generalnego jako depozytariusza konwencji i aby państwa członkowskie Narodów Zjednoczonych zostały o tym poinformowane."
SŁOWACJA
(Patrz wyżej sprzeciw Republiki Czeskiej)
UKRAINA
8 lipca 1985 r.
Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka uważa, że oświadczenie, które zostało złożone przez Rząd Republiki Filipin przy podpisaniu Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza i następnie potwierdzone przy ratyfikacji konwencji, zawiera elementy, które są niezgodne z artykułami 309 i 310 konwencji. Zgodnie z tymi artykułami oświadczenia, jakie dane państwo może złożyć przy podpisaniu, ratyfikacji lub przystąpieniu, nie mogą zmierzać do "wyłączenia lub zmiany skutków prawnych postanowień niniejszej konwencji w ich stosowaniu wobec tego państwa" (artykuł 310). Takie wyjątki i zastrzeżenia są dozwolone tylko, gdy "wyraźnie na to pozwalają inne artykuły niniejszej konwencji" (artykuł 309). Artykuł 310 kładzie również nacisk na to, by oświadczenia te mogły być złożone przez państwo "w celu, między innymi, dostosowania swoich ustaw i innych przepisów prawnych do postanowień niniejszej konwencji."
Jednakże deklaracja Rządu Republiki Filipin nie tylko nie dostarcza dowodu intencji dostosowania ustaw tego państwa do konwencji, przeciwnie, ma na celu, jak wynika to zwłaszcza z punktów 2, 3 i 5 oświadczenia, przyznanie pierwszeństwa przed konwencją ustawodawstwu wewnętrznemu i porozumieniom międzynarodowym, których Republika Filipin jest stroną. Na przykład, stosuje się to, między innymi, do Traktatu o wzajemnej obronie między Filipinami a Stanami Zjednoczonymi Ameryki z dnia 30 sierpnia 1951 r.
Ponadto punkt 5 oświadczenia nie tylko przyznaje pierwszeństwo przed konwencją właściwym ustawom Republiki Filipin, które są aktualnie obowiązujące, ale też zastrzega sobie prawo do zmiany takich ustaw w przyszłości, stosownie tylko do konstytucji Filipin i w konsekwencji bez dostosowania ich do postanowień konwencji. Punkt 7 oświadczenia wskazuje analogię między wodami wewnętrznymi Republiki Filipin i wodami archipelagowymi oraz zawiera zastrzeżenie, które jest niedopuszczalne w świetle artykułu 309 konwencji, pozbawiające obce statki prawa przejścia tranzytowego w żegludze międzynarodowej przez cieśniny łączące wody archipelagowe ze strefą ekonomiczną i morzem pełnym. Zastrzeżenie to jest dowodem intencji niewykonywania zobowiązania Stron konwencji do poddania się reżimowi wód archipelagowych i przejścia tranzytowego oraz do poszanowania praw innych państw względem żeglugi międzynarodowej i przelotu lotniczego. Niepoddanie się temu zobowiązaniu poważnie podważy efektywność i znaczenie Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza.
Z powyższego wynika, że deklaracja Rządu Republiki Filipin ma na celu ustanowienie nieuzasadnionych wyjątków dla tego państwa i w efekcie, zmianę skutków prawnych ważnych postanowień konwencji, jakie mają do niego zastosowanie. W obliczu tego Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka nie może uznać wspomnianego oświadczenia za posiadające moc prawną. Oświadczenia takie mogą być określone tylko jako szkodliwe dla jednolitego międzynarodowego reżimu prawnego mórz i oceanów, który jest ustanawiany na mocy Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza.
W opinii Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej dostosowanie ustaw krajowych do konwencji byłoby ułatwione przez zbadanie w ramach Sekretariatu Organizacji Narodów Zjednoczonych jednolitego i powszechnego stosowania konwencji i przygotowanie odpowiedniego studium przez Sekretarza Generalnego.
WŁOCHY
24 listopada 1995 r.
W odniesieniu do deklaracji złożonej przez Indie przy ratyfikacji, jak również w odniesieniu do podobnych deklaracji złożonych uprzednio przez Brazylię, Republikę Zielonego Przylądka i Urugwaj:
"Włochy pragną potwierdzić deklarację, jaką złożyły przy podpisaniu i potwierdziły przy ratyfikacji, zgodnie z którą "prawa Państwa nadbrzeżnego w takiej strefie nie obejmują prawa do otrzymania zawiadomienia o ćwiczeniach wojskowych i manewrach oraz do wyrażania na nie zgody". Zgodnie z deklaracją złożoną przez Włochy przy ratyfikacji niniejsza deklaracja stanowi odpowiedź na wszystkie złożone w przeszłości i przyszłe deklaracje innych państw dotyczące spraw poruszonych w tej deklaracji."
4. Następujące państwa stały się Stronami Porozumienia Implementacyjnego w podanych niżej datach:
Algieria 11 czerwca 1996 r.
Argentyna 1 grudnia 1995 r.
Australia 5 października 1994 r.
Austria 14 lipca 1995 r.
Arabia Saudyjska 24 kwietnia 1996 r.
Bahamy 28 lipca 1995 r.
Barbados 28 lipca 1995 r.
Belgia 13 listopada 1998 r.
Belize 21 października 1994 r.
Benin 16 października 1997 r.
Boliwia 28 kwietnia 1995 r.
Brunei Darussalam 5 listopada 1996 r.
Bułgaria 15 maja 1996 r.
Była Jugosłowiańska Republika Macedonii 19 sierpnia 1994 r.
Chile 25 sierpnia 1997 r.
Chiny 7 czerwca 1996 r.
Chorwacja 5 kwietnia 1995 r.
Cypr 27 lipca 1995 r.
Federacja Rosyjska 12 marca 1997 r.
Fidżi 28 lipca 1995 r.
Filipiny 23 lipca 1997 r
Finlandia 21 czerwca 1996 r.
Francja 11 kwietnia 1996 r.
Gabon 11 marca 1998 r.
Grecja 21 lipca 1995 r.
Grenada 28 lipca 1995 r.
Gruzja 21 marca 1996 r.
Gwatemala 11 lutego 1997 r.
Gwinea 28 lipca 1995 r.
Gwinea Równikowa 21 lipca 1997 r.
Haiti 31 lipca 1996 r.
Hiszpania 15 stycznia 1997 r.
Indie 29 czerwca 1995 r.
Indonezja 2 czerwca 2000 r.
Irlandia 21 czerwca 1996 r.
Islandia 28 lipca 1995 r.
Jamajka 28 lipca 1995 r.
Japonia 20 czerwca 1996 r.
Jordania 27 listopada 1995 r.
Jugosławia 28 lipca 1995 r.
Kenia 29 lipca 1994 r.
Laos 5 czerwca 1998 r.
Liban 5 stycznia 1995 r.
Luksemburg 5 października 2000 r.
Malezja 14 października 1996 r.
Malta 26 czerwca 1996 r.
Mauretania 17 lipca 1996 r.
Mauritius 4 listopada 1994 r.
Mikronezja 6 września 1995 r.
Monako 20 marca 1996 r.
Mongolia 13 sierpnia 1996 r.
Mozambik 13 marca 1997 r.
Myanmar 21 maja 1996 r.
Namibia 28 lipca 1995 r.
Nauru 23 stycznia 1996 r.
Nepal 2 listopada 1998 r.
Niderlandy (europejska część Królestwa) 28 czerwca 1996 r.
Niemcy 14 października 1994 r.
Nigeria 28 lipca 1995 r.
Nikaragua 3 maja 2000 r.
Norwegia 24 czerwca 1996 r.
Nowa Zelandia 19 lipca 1996 r.
Oman 26 lutego 1997 r.
Pakistan 26 lutego 1997 r.
Palau 30 września 1996 r.
Panama 1 lipca 1996 r.
Papua-Nowa Gwinea 14 stycznia 1997 r.
Paragwaj 10 lipca 1995 r.
Portugalia 3 listopada 1997 r.
Republika Czeska 21 czerwca 1996 r.
Republika Korei 29 stycznia 1996 r.
Republika Południowej Afryki 23 grudnia 1997 r.
Rumunia 17 grudnia 1996 r.
Samoa 14 sierpnia 1995 r.
Senegal 25 lipca 1995 r.
Seszele 15 grudnia 1994 r.
Sierra Leone 12 grudnia 1994 r.
Singapur 17 listopada 1994 r.
Słowacja 8 maja 1996 r.
Słowenia 16 czerwca 1995 r.
Sri Lanka 28 lipca 1995 r.
Surinam 9 lipca 1998 r.
Szwecja 25 czerwca 1996 r.
Tanzania 25 czerwca 1998 r.
Togo 28 lipca 1995 r.
Tonga 2 sierpnia 1995 r.
Trynidad i Tobago 28 lipca 1995 r.
Uganda 28 lipca 1995 r.
Ukraina 26 lipca 1999 r.
Vanuatu 10 sierpnia 1999 r.
Włochy 13 stycznia 1995 r.
Wspólnota Europejska 1 kwietnia 1998 r.
Wybrzeże Kości Słoniowej 28 lipca 1995 r.
Wyspy Cooka 15 lutego 1995 r.
Wyspy Salomona 23 czerwca 1997 r.
Zambia 28 lipca 1995 r.
Zimbabwe 28 lipca 1995 r.
Zjednoczone Królestwo
Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
(Okręg Jersey, Okręg Guernsey, Wyspa Man,
Anguilla, Bermudy, Brytyjskie Terytorium Antarktyczne,
Brytyjskie Terytorium Oceanu Indyjskiego,
Brytyjskie Wyspy Dziewicze, Kajmany,
Falklandy, Gibraltar, Monserrat, Pitcairn,
Henderson, Wyspy Ducie i Oeno, Święta Helena
i Zależności, South Georgia i Wyspy South Sandwich
oraz Wyspy Turks i Caicos) 25 lipca 1997 r.
5. Przy podpisaniu Porozumienia Implementacyjnego oraz w terminie późniejszym następujące państwa złożyły podane niżej deklaracje:
AUSTRIA
Przy podpisaniu:
"Austria oświadcza, że rozumie postanowienia artykułu 7 ustęp 2 w ten sposób, iż po zakończeniu zatwierdzenia konwencji i porozumienia przez parlament oraz po następującej po tym ratyfikacji uzyska dostęp do organów Międzynarodowej Organizacji Dna Morskiego."
BELGIA
Przy podpisaniu:
Niniejsze podpisanie wiąże zarówno region flamandzki, region waloński, jak też region stołeczny Brukseli.
FEDERACJA ROSYJSKA
Zgodnie z opinią ekspertów przemysłowa eksploatacja głębokich zasobów mineralnych dna morskiego nie rozpocznie się wcześniej niż za dziesięć do piętnastu lat. Stąd też międzynarodowy organ do spraw dna morskiego nie będzie posiadać przedmiotu rzeczywistej działalności jeszcze przez długi okres czasu, co dotyczy zwłaszcza aspektów finansowych działalności nowo utworzonej organizacji. Ważnym jest, aby unikać nieprzynoszących korzyści wydatków administracyjnych i innych, aby powstrzymać się od tworzenia niepotrzebnych obecnie struktur i stanowisk oraz aby ściśle przestrzegać uzgodnień dotyczących reżimu ekonomicznego odzwierciedlonego w porozumieniu.
Wysiłki zmierzające do uczynienia powszechną Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z 1982 r. mogą, w dłuższym okresie, wytworzyć pozytywny rezultat tylko wtedy, jeżeli wszystkie państwa będą działać na podstawie wyżej wspomnianych uzgodnień bez poszukiwania jednostronnych korzyści i jeżeli będą one kontynuować współpracę wolną od dyskryminacji i uwzględniającą interesy potencjalnych inwestorów przy wydobyciu głębokich zasobów dna morskiego.
UKRAINA
( patrz wyżej: deklaracje Ukrainy złożone do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r.).
