Zgodnie z artykułem 8 protokół wszedł w życie dnia 1 marca 1985 r., a w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej dnia 1 listopada 2000 r.Jednocześnie podaje się do wiadomości, co następuje:
1. Następujące państwa stały się Stronami konwencji w niżej podanych datach:
Albania 21 września 2000 r.
Andora 22 stycznia 1996 r.
Austria 5 stycznia 1984 r.
Belgia 10 grudnia 1998 r.
Bułgaria 29 września 1999 r.
Chorwacja 5 listopada 1997 r.
Cypr 19 stycznia 2000 r.
Dania 1 grudnia 1983 r.
Estonia 17 kwietnia 1998 r.
Finlandia 10 maja 1990 r.
Francja 17 lutego 1986 r.
Gruzja 13 kwietnia 2000 r.
Grecja 8 września 1998 r.
Hiszpania 14 stycznia 1985 r.
Islandia 22 maja 1987 r.
Irlandia 24 czerwca 1994 r.
Liechtenstein 15 listopada 1990 r.
Litwa 8 lipca 1999 r.
Luksemburg 19 lutego 1985 r.
Łotwa 7 maja 1999 r.
Była Jugosławiańska Republika Macedonii 10 kwietnia 1997 r.
Malta 26 marca 1991 r.
Mołdowa 12 września 1997 r.
Niderlandy 25 kwietnia 1986 r.
Niemcy 5 lipca 1989 r.
Norwegia 25 października 1988 r.
Portugalia 2 października 1986 r.
Republika Czeska 18 marca 1992 r.
Rumunia 20 czerwca 1994 r.
San Marino 22 marca 1989 r.
Słowacja 18 marca 1992 r.
Słowenia 28 czerwca 1994 r.
Szwajcaria 13 października 1987 r.
Szwecja 9 lutego 1984 r.
Ukraina 4 kwietnia 2000 r.
Węgry 5 listopada 1992 r.
Wielka Brytania 20 maja 1999 r.
Włochy 29 grudnia 1988 r.
2. Przy składaniu dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia lub zatwierdzenia następujące państwa złożyły podane niżej oświadczenia:
CYPR
Oświadczenie z dnia 11 listopada 1999 r. zawarte w nocie werbalnej Cypru, przekazane dnia 19 stycznia 2000 r. Sekretarzowi Generalnemu przy składaniu dokumentu ratyfikacyjnego
(Język oryginału: angielski)
"Niniejszym oświadcza się, że zgodnie z artykułem 2 protokołu, kara śmierci zostaje utrzymana w odniesieniu do następujących przestępstw przewidzianych w Wojskowym kodeksie karnym i postępowania karnego nr 40 z 1964 r.:
- zdrada (art. 13),
- poddanie przez dowódcę wojskowego powierzonej placówki (art. 14),
- kapitulacja na polu walki złożona przez oficera dowodzącego (art. 15(a)),
- wzniecanie lub kierowanie buntem w armii (art. 42(2)),
- przekazywanie tajemnic wojskowych obcemu państwu, szpiegowi lub agentowi (art. 70(1)),
- wzniecanie lub kierowanie buntem wśród jeńców (art. 95(2)).
Tłumaczenie angielskie przepisów regulujących wymienione wyżej przestępstwa zostało załączone do niniejszego oświadczenia w załączniku 1.
Oświadcza się także, iż zgodnie z poprawką do Wojskowego kodeksu karnego i postępowania karnego nr 91 (I) z 1995 r. kara śmierci, ilekroć przewidziana jest w przepisach Kodeksu, będzie stosowana wyłącznie w odniesieniu do przestępstw popełnionych w czasie wojny. Zgodnie z tą samą poprawką kara śmierci nie jest karą obligatoryjną, ale może być, w zależności od uznania sądu, zamieniona na karę dożywotniego pozbawienia wolności albo karę pozbawienia wolności na okres krótszy.
Tłumaczenie angielskie poprawki do Wojskowego kodeksu karnego i postępowania karnego nr 91 (I) z 1995 r. zostało załączone do niniejszego oświadczenia w załączniku II."
Załącznik I - Tłumaczenie angielskie przepisów regulujących przestępstwa, dla których Wojskowy kodeks karny i postępowania karnego nr 40 z 1964 r. przewiduje karę śmierci
Zdrada - artykuł 13
Członek sił zbrojnych, który w czasie wojny, powstania zbrojnego albo stanu wyjątkowego:
a. występuje zbrojnie przeciwko Republice,
b. pełni dobrowolnie, w jakiejkolwiek formie służbę wojskową na rzecz wroga,
c. poddaje nieprzyjacielowi albo komukolwiek innemu, w interesie nieprzyjaciela, dowodzone przez siebie siły lub powierzoną sobie twierdzę, inną placówkę wojskową lub miasto, broń lub jakikolwiek sprzęt wojenny, amunicję lub zapasy żywności i wszelkiego rodzaju materiały należące do armii lub pieniądze,
d. w celu udzielenia mu pomocy w jego działaniach porozumiewa się z nim,
e. świadomie działa w sposób umożliwiający odniesienie korzyści przez nieprzyjaciela w jego operacjach wojskowych lub przynoszący szkodę działaniom własnej armii,
f. doprowadza do zawarcia lub uczestniczy w porozumieniu mającym na celu zmuszenie dowodzącego obroną oblężonej pozycji do poddania się lub zawarcia układu,
g. powoduje ucieczkę wojsk w obliczu nieprzyjaciela, przeciwdziała ponownemu sformowaniu się wojska lub w jakikolwiek sposób próbuje wywołać panikę wśród żołnierzy,
h. podejmuje kroki mogące stanowić zagrożenie dla życia, integralności cielesnej lub wolności osobistej głównodowodzącego,
jest winny popełnienia zbrodni i podlega karze śmierci oraz degradacji.
Poddanie powierzonej placówki przez dowódcę wojskowego - artykuł 14
Dowódca wojskowy lub dowódca garnizonu (twierdzy), który doszedł do porozumienia z nieprzyjacielem i poddał powierzoną sobie placówkę, nie wyczerpując wszystkich możliwych środków obrony i nie wypełniając wszystkich zobowiązań ciążących na nim z racji honoru i obowiązku wojskowego, jest winny popełnienia zbrodni i podlega karze śmierci oraz degradacji.
Kapitulacja na polu walki złożona przez oficera dowodzącego - artykuł 15
Dowódca jednostki wojskowej, który na polu walki dochodzi do porozumienia z nieprzyjacielem, jest winny popełnienia zbrodni i podlega karze:
a. śmierci oraz degradacji, jeśli w następstwie dojścia do porozumienia jego oddziały złożyły broń, lub przed podjęciem ustnych lub pisemnych negocjacji nie wypełnił on zobowiązań ciążących na nim z racji honoru i obowiązku wojskowego,
b. (...)
Bunt w siłach zbrojnych - artykuł 42
1. (definicja buntu)
2. inicjatorzy i przywódcy buntu, jak również wyżsi rangą oficerowie są winni popełnienia zbrodni i podlegają karze śmierci oraz degradacji. Inni buntownicy są winni popełnienia zbrodni i w czasie pokoju podlegają karze pozbawienia wolności do lat 7, a w czasie wojny, zbrojnego powstania, stanu wyjątkowego lub mobilizacji - karze śmierci.
3. (...)
Przekazywanie tajemnic wojskowych - artykuł 70
1. Członek Sił Zbrojnych lub inna osoba służąca w wojsku, która bezprawnie i celowo ujawnia, przekazuje lub ułatwia komukolwiek wejście w posiadanie bądź poznanie treści dokumentów, planów, innych przedmiotów lub tajnych informacji o znaczeniu wojskowym, jest winna popełnienia zbrodni i podlega karze pozbawienia wolności do lat 14, a w przypadku gdy ujawniła lub przekazała je obcemu państwu, jego szpiegowi lub agentowi - karze śmierci oraz degradacji.
(...)
6. (definicja tajemnicy wojskowej)
Bunt wśród jeńców - artykuł 95
1. (definicja stanu buntu wśród jeńców)
2. inicjatorzy i przywódcy buntu, jak również oficerowie i podoficerowie są winni popełnienia zbrodni i podlegają karze śmierci, a pozostali - karze pozbawienia wolności do lat 14.
3. (...)
Załącznik II - Ustawa nr 91 (I) z 1995 r. wprowadzająca poprawkę do Wojskowego kodeksu karnego i postępowania karnego
Izba Reprezentantów postanawia, co następuje:
1. Niniejsza ustawa może być cytowana jako Ustawa wprowadzająca poprawkę do Wojskowego kodeksu karnego i postępowania karnego z 1995 r. i będzie traktowana jako integralna część Wojskowego kodeksu karnego i postępowania karnego z 1964 r. (zwanego dalej "tekstem podstawowym"). Akty te będą łącznie cytowane jako Wojskowy kodeks karny i postępowania karnego z 1964 r. ze zmianami z 1995 r.
2. Ustęp 2 artykułu 7 tekstu podstawowego zostaje zastąpiony przez poniższy tekst:
"2. Kara śmierci, ilekroć przewidziana jest w przepisach kodeksu, będzie stosowana wyłącznie w odniesieniu do przestępstw popełnionych w czasie wojny, co nie narusza prawa sądu do wymierzenia kary dożywotniego pozbawienia wolności albo kary pozbawienia wolności na krótszy okres, jeżeli uzasadniają to okoliczności sprawy."
Powyższe oświadczenie odnosi się do artykułu 2 protokołu.
Oświadczenie jest skuteczne od dnia 1 lutego 2000 r.
NIEMCY
Oświadczenie zawarte w liście Stałego Przedstawiciela Republiki Federalnej Niemiec z dnia 5 lipca 1989 r., przekazane Sekretarzowi Generalnemu przy składaniu dokumentu ratyfikacyjnego
(Język oryginału: niemiecki, angielski, francuski)
"W związku ze złożeniem dokumentu ratyfikacyjnego Protokołu nr 6 z dnia 28 kwietnia 1983 r. do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, dotyczącego zniesienia kary śmierci, mam zaszczyt oświadczyć w imieniu Rządu Republiki Federalnej Niemiec, że jego zdaniem zobowiązania wynikające z Protokołu nr 6 ograniczają się do zniesienia kary śmierci w zakresie stosowania protokołu przez Państwo, nie naruszając przepisów prawa wewnętrznego o charakterze innym niż karne. Republika Federalna Niemiec wypełniła już wcześniej zobowiązania wynikające z protokołu, poprzez postanowienia artykułu 102 Konstytucji."
Oświadczenie jest skuteczne od dnia 1 sierpnia 1989 r.
Oświadczenie zawarte w liście Stałego Przedstawiciela Republiki Federalnej Niemiec z dnia 5 lipca 1989 r., przekazane Sekretarzowi Generalnemu przy składaniu dokumentu ratyfikacyjnego
(Język oryginału: niemiecki, angielski, francuski)
"W związku ze złożeniem dokumentu ratyfikacyjnego Protokołu nr 6 z dnia 28 kwietnia 1983 r. do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, dotyczącego zniesienia kary śmierci, w imieniu Rządu Republiki Federalnej Niemiec mam zaszczyt oświadczyć, że Protokół nr 6 będzie stosowany również w odniesieniu do Landu Berlin z dniem jego wejścia w życie w stosunku do Republiki Federalnej Niemiec."
Oświadczenie jest skuteczne od dnia 1 sierpnia 1989 r.
NIDERLANDY
Oświadczenie zawarte w dokumencie przyjęcia, złożone 25 kwietnia 1986 r.
(Język oryginału: angielski)
"Niderlandy oświadczają, że przyjęty protokół będzie stosowany w odniesieniu do Królestwa w Europie, Antyli Holenderskich i Aruby."
Oświadczenie jest skuteczne od dnia 1 maja 1986 r.
Oświadczenie zawarte w liście Stałego Przedstawiciela Niderlandów z dnia 25 kwietnia 1986 r., przekazane Sekretarzowi Generalnemu przy składaniu dokumentu przyjęcia.
(Język oryginału: angielski)
"Składając w dniu dzisiejszym dokument przyjęcia przez Królestwo Niderlandów Protokołu nr 6 z dnia 28 kwietnia 1983 r. do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, dotyczącego zniesienia kary śmierci, sporządzonego w Strasburgu, mam zaszczyt oświadczyć w imieniu Rządu Królestwa Niderlandów, że ustawy dotyczące zniesienia kary śmierci, w zakresie, w jakim do tej pory przewidują ją przepisy holenderskiego prawa wojskowego i holenderskie akty prawne regulujące przestępstwa wojenne, były przedmiotem prac Parlamentu od 1981 r. Należy jednak podkreślić, że zgodnie z przepisami Konstytucji Niderlandów, obowiązującej od 17 lutego 1983 r., kara śmierci nie może być orzekana.
Ponadto w związku z artykułem 2 protokołu mam zaszczyt przedstawić treść artykułów 103 i 108 Kodeksu karnego Antyli Holenderskich i Aruby:
Artykuły 103 i 108 Kodeksu karnego Antyli Holenderskich i Aruby:
103. Każdy, kto wchodzi w porozumienie z obcymi siłami, mając na celu nakłonienie ich do podjęcia kroków nieprzyjacielskich albo do prowadzenia wojny przeciwko Państwu, utwierdzenie ich w takim postanowieniu lub zobowiązanie się do udzielenia bądź udzielenie pomocy w przygotowaniu takich działań, podlega karze pozbawienia wolności do lat 15.
Jeśli kroki nieprzyjacielskie zostają podjęte lub powstaje stan wojny, sąd orzeka karę śmierci, karę dożywotniego pozbawienia wolności albo karę pozbawienia wolności do lat 20.
108. Każdy, kto w czasie wojny celowo pomaga nieprzyjacielowi lub działa na szkodę Państwa w interesie nieprzyjaciela, podlega karze pozbawienia wolności do lat 15. Sąd orzeka karę dożywotniego pozbawienia wolności albo karę pozbawienia wolności do lat 20, jeśli sprawca:
1) udziela informacji lub przekazuje nieprzyjacielowi mapy, plany, rysunki lub opisy urządzeń wojskowych lub udziela jakichkolwiek informacji dotyczących działań wojennych lub planów operacji; albo
2) działa jako szpieg na rzecz nieprzyjaciela lub pomaga, udziela schronienia lub ukrywa szpiega nieprzyjaciela.
Sąd orzeka karę śmierci, karę dożywotniego pozbawienia wolności albo karę pozbawienia wolności do lat 20, jeśli sprawca:
1) niszczy, czyni bezużytecznym, zdradza lub umożliwia nieprzyjacielowi przejęcie kontroli nad ufortyfikowaną placówką wraz z załogą, środkami komunikacji, magazynami, zapasami wojskowymi, funduszami wojennymi, nad obszarem zamkniętym (PB 1965,69), marynarką wojenną, armią lub jej częścią lub jeśli powstrzymuje on, utrudnia bądź sabotuje jakiekolwiek defensywne albo ofensywne operacje zatapiania, bez względu na to, czy znajdują się one w fazie planowania, czy w fazie realizacji, lub inne działania wojenne;
2) wywołuje lub podżega do powstania buntu lub dezercji żołnierzy lub personelu pomocniczego."
Powyższe oświadczenie odnosi się do artykułu 2 protokołu.
Oświadczenie jest skuteczne od dnia 1 maja 1986 r.
SZWAJCARIA
Oświadczenie zawarte w liście Federalnego Departamentu Spraw Zagranicznych z dnia 28 września 1987 r., przekazane dnia 13 października 1987 r. Sekretarzowi Generalnemu przy składaniu dokumentu ratyfikacyjnego
(Język oryginału: francuski)
Oświadczenie zostało wycofane przez Kanclerza Konfederacji Szwajcarskiej w dniu 16 stycznia 1997 r., z datą rejestracji 23 stycznia 1997 r.
(Język oryginału: francuski)
"W związku ze złożeniem dokumentu ratyfikacyjnego Protokołu nr 6 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, dotyczącego zniesienia kary śmierci, w imieniu Szwajcarskiej Rady Federalnej, w odniesieniu do artykułu 2 protokołu, pragniemy oświadczyć, co następuje:
Zgodnie z artykułami 5 i 27 Wojskowego kodeksu karnego z 13 czerwca 1927 r. prawo szwajcarskie dopuszcza możliwość przywrócenia kary śmierci w czasie wojny lub w przypadku bezpośredniego zagrożenia wojną.
Prawo szwajcarskie przewiduje również możliwość przywrócenia kary śmierci w sytuacji «konieczności» («droit de nécessité»). Na tej podstawie Rada Federalna przywróciła karę śmierci dekretem z dnia 28 maja 1940 r., korzystając z kompetencji prawodawczych, uzyskanych w następstwie przekazania jej pełni władzy przez Zgromadzenie Federalne w dniu 30 sierpnia 1939 r., w związku z wybuchem II wojny światowej.
Zgodnie z powyższym, w czasie wojny lub w przypadku bezpośredniego zagrożenia wojną, w rozumieniu artykułu 2 protokołu, kara śmierci może być stosowana w Szwajcarii w przypadkach przewidzianych w obowiązującym prawie (artykuły 5 i 27 Wojskowego kodeksu karnego) lub w przepisach przyjętych przez Radę Federalną w sytuacji «konieczności» («droit de nécessité»).
Notatka Sekretariatu: Kopie (francuskiego) tekstu powyższych przepisów będą udostępnione na życzenie:
- artykuł 5 Wojskowego kodeksu karnego z dnia 13 czerwca 1927 r.,
- artykuł 27 Wojskowego kodeksu karnego z dnia 13 czerwca 1927 r.,
- artykuł 6 rozporządzenia Rady Federalnej z dnia 28 maja 1940 r. zmieniający i uzupełniający Wojskowy kodeks karny (powyższe rozporządzenie zostało uchylone dnia 21 sierpnia 1945 r.)
W celu wskazania podstaw prawnych ostatniego z wymienionych przepisów dołączone zostały kopie zaleceń Rady Federalnej z dnia 29 sierpnia 1939 r., dotyczących środków zapewniających bezpieczeństwo państwa i utrzymania jego neutralności (FF 1939 II 217), przekazane Zgromadzeniu Federalnemu; kopie rozporządzenia Zgromadzenia Federalnego z dnia 30 sierpnia 1939 r. dotyczącego środków zapewniających bezpieczeństwo państwa oraz utrzymania jego neutralności (Rozporządzenie Federalne "O pełnomocnictwach", RO 55 (1939), s. 781); kopie Trzeciego Raportu Rady Federalnej z dnia 19 listopada 1940 r., dotyczącego środków podjętych przez nią zgodnie z powierzonymi jej uprawnieniami nadzwyczajnymi, przedstawionego Zgromadzeniu Federalnemu (FF 1940 I 1226, spec. 1233); oraz kopie rozporządzenia Rady Federalnej z dnia 3 sierpnia 1945 r. o zakończeniu służby czynnej i uchyleniu rozporządzenia z dnia 28 maja 1940 r. (RO 61 (1945), s. 561).
W uzasadnionych przypadkach Rada Federalna niezwłocznie poinformuje o wejściu w życie wyżej wymienionych przepisów."
Powyższe oświadczenie odnosi się do artykułu 2 protokołu.
Czas obowiązywania: 1.11.1987-23.01.1997
UKRAINA
Oświadczenie zawarte w liście Stałego Przedstawiciela Ukrainy z dnia 29 czerwca 2000 r., zarejestrowane w Sekretariacie Generalnym w dniu 30 czerwca 2000 r.
(Język oryginału: angielski)
"Dnia 29 grudnia 1999 r. Trybunał Konstytucyjny Ukrainy orzekł, że przepisy ukraińskiego Kodeksu karnego przewidujące karę śmierci są sprzeczne z konstytucją. Zgodnie z ukraińską Ustawą o wprowadzeniu zmian do ukraińskich kodeksów: karnego, postępowania karnego i pracy resocjalizacyjnej z dnia 22 lutego 2000 r. ukraiński Kodeks karny został dostosowany do wyżej wymienionego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego Ukrainy. Kara śmierci została zamieniona na karę dożywotniego więzienia (art. 25 ukraińskiego Kodeksu karnego).
Ukraińska ustawa o ratyfikacji Protokołu nr 6 z 1983 r. do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, dotyczącego zniesienia kary śmierci, przewiduje utrzymanie kary śmierci za przestępstwa popełnione w czasie wojny, poprzez wprowadzenie do obowiązującego prawa stosownych poprawek.
Zgodnie z artykułem 2 Protokołu nr 6 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, Ukraina powiadomi Sekretarza Generalnego Rady Europy w przypadku wprowadzenia powyższych poprawek."
Powyższe oświadczenie jest skuteczne od dnia 1.05.2000 r.
WIELKA BRYTANIA
Oświadczenie zawarte w dokumencie ratyfikacyjnym, złożonym 20 maja 1999
(Język oryginału: angielski)
"Wielka Brytania oświadcza, że powyższa konwencja będzie stosowana zarówno w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, jak i na terytoriach obszaru administracyjnego Guernsey, obszaru administracyjnego Jersey oraz na Wyspie Man, za których stosunki międzynarodowe odpowiada Wielka Brytania."
Powyższe oświadczenie jest skuteczne od dnia 1.06.1999 r.
