Luksemburg-Polska. Konwencja w sprawie zabezpieczenia społecznego. Warszawa.1996.07.01.

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie zabezpieczenia społecznego, ^*

sporządzona w Warszawie dnia 1 lipca 1996 r.

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 1 lipca 1996 r. została sporządzona w Warszawie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie zabezpieczenia społecznego w następującym brzmieniu:

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie zabezpieczenia społecznego

Rzeczpospolita Polska

i Wielkie Księstwo Luksemburga

w trosce o uregulowanie wzajemnych stosunków między obydwoma Państwami w dziedzinie zabezpieczenia społecznego

postanowiły zawrzeć Konwencję w sprawie zabezpieczenia społecznego i ustaliły zgodnie następujące postanowienia:

TYTUŁ  I

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł  1

§ 1. Dla celów stosowania niniejszej konwencji:

a) termin "ustawodawstwo" oznacza ustawy, rozporządzenia i postanowienia statutowe, które dotyczą gałęzi zabezpieczenia społecznego wymienionych w paragrafie 1 artykuł 2,

b) termin "właściwa władza" oznacza:

i) w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga - Ministra Zabezpieczenia Społecznego;

ii) w przypadku Rzeczypospolitej Polskiej - Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, w przypadku świadczeń rzeczowych - Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej, w przypadku świadczeń dla rolników indywidualnych - Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej,

c) termin "instytucja" oznacza organ lub władzę odpowiedzialną za stosowanie całości lub części ustawodawstw wymienionych w paragrafie 1 artykułu 2,

d) termin "instytucja właściwa" oznacza instytucję, której podlega zainteresowany w chwili składania wniosku o świadczenia, lub instytucję, w której zainteresowany ma prawo uzyskać świadczenia,

e) termin "okresy ubezpieczenia" oznacza:

i) w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga, okresy składkowe określone jako okresy ubezpieczenia przez ustawodawstwo luksemburskie,

ii) w przypadku Rzeczypospolitej Polskiej, okresy opłacania składek lub okresy z nimi zrównane, które zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami prawnymi zostały ustalone, uznane lub potraktowane jako okresy uprawniające do świadczeń,

f) terminy "świadczenia", "emerytury" i "renty" oznaczają wszelkie świadczenia, emerytury i renty, w tym wszelkie elementy przewidziane przez ustawodawstwa określone w artykule 2 niniejszej konwencji, podwyżki rewaloryzacyjne lub dodatkowe zasiłki, jak również świadczenia skapitalizowane, które mogą zastąpić emerytury lub renty oraz wypłaty dokonywane z tytułu zwrotu składek,

g) termin "świadczenia rodzinne" oznacza:

i) w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga, okresowe świadczenia pieniężne przyznawane w zależności od liczby i wieku dzieci, jak również inne świadczenia pieniężne lub rzeczowe mające wyrównać koszty utrzymania rodziny, z wyłączeniem podwyżek lub dodatków do emerytur lub rent przewidzianych dla członków rodziny emerytów lub rencistów,

ii) w przypadku Rzeczypospolitej Polskiej, pieniężne zasiłki rodzinne wypłacane na dzieci, zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem dotyczącym zasiłków rodzinnych,

h) termin "członkowie rodziny" oznacza osoby określone lub uznane za członków rodziny, lub wskazane jako członkowie gospodarstwa domowego przez ustawodawstwo, na mocy którego świadczenia są wypłacane, lub w przypadku wymienionym w artykule 12 przez ustawodawstwo Umawiającej się Strony, na której terytorium osoby te mają miejsce zamieszkania.

§ 2. Inne terminy użyte w niniejszej konwencji mają znaczenie, które zostało im nadane na mocy zastosowanego ustawodawstwa.

Artykuł  2

§ 1. Niniejszą konwencję stosuje się:

1. w Wielkim Księstwie Luksemburga do ustawodawstwa dotyczącego:

a) ubezpieczeń na wypadek choroby - macierzyństwa,

b) ubezpieczeń w razie wypadków przy pracy i chorób zawodowych,

c) świadczeń rodzinnych,

d) ubezpieczeń emerytalnych, inwalidzkich i rodzinnych, z wyłączeniem specjalnych systemów obejmujących urzędników;

2. w Rzeczypospolitej Polskiej do ustawodawstwa dotyczącego:

a) ubezpieczeń na wypadek choroby i macierzyństwa,

b) ubezpieczeń w razie wypadków przy pracy i chorób zawodowych,

c) zasiłków rodzinnych,

d) zaopatrzenia emerytalnego pracowników, włącznie z systemami zaopatrzenia górników i kolejarzy oraz zaopatrzenia emerytalnego innych grup, z wyłączeniem systemów specjalnych obejmujących funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Więziennej, żołnierzy zawodowych.

§ 2. Niniejszą konwencję stosuje się także do wszystkich ustaw lub rozporządzeń, które zmieniają, uzupełniają lub kodyfikują ustawodawstwa wymienione w paragrafie 1 niniejszego artykułu.

§ 3. Niniejszą konwencję stosuje się do wszelkich ustaw jednej z Umawiających się Stron, które rozszerzają zakres stosowania ustawodawstw wymienionych w paragrafie 1 niniejszego artykułu na nowe kategorie świadczeniobiorców, jeśli w terminie sześciu miesięcy od chwili urzędowego opublikowania tych ustaw Strona ta nie powiadomi drugiej Umawiającej się Strony, że konwencji do nich się nie stosuje.

§ 4. Niniejszą konwencję stosuje się do ustaw obejmujących nową gałąź zabezpieczenia społecznego tylko wówczas, jeśli w tym celu zawarte zostanie porozumienie między Umawiającymi się Stronami.

§ 5. Niniejszej konwencji nie stosuje się ani do świadczeń z opieki społecznej, ani do świadczeń na rzecz ofiar wojny.

Artykuł  3

Postanowienia niniejszej konwencji stosuje się do pracowników i osób samodzielnie zarobkujących, które podlegają lub podlegały ustawodawstwu jednej z Umawiających się Stron, jak również do członków ich rodzin i do osób pozostałych przy życiu.

Artykuł  4

Osoby, które mają miejsce zamieszkania na terytorium jednej z Umawiających się Stron i do których stosuje się postanowienia niniejszej konwencji, podlegają obowiązkom i korzystają z uprawnień, wynikających z ustawodawstw wymienionych w artykule 2, na tych samych warunkach co obywatele tej Strony.

Artykuł  5

Osoby, które mają miejsce zamieszkania na terytorium jednej z Umawiających się Stron, mogą zostać dopuszczone do ubezpieczenia fakultatywnego kontynuowanego, przewidzianego w ustawodawstwach wymienionych w artykule 2, na tych samych warunkach co obywatele tej Umawiającej się Strony, z uwzględnieniem w danym przypadku okresów ubezpieczenia przebytych na terytorium drugiej Umawiającej się Strony.

Artykuł  6

Emerytury lub renty nabyte na mocy ustawodawstwa jednej z Umawiających się Stron nie mogą zostać obniżone, zmienione, zawieszone, odebrane ani skonfiskowane z powodu tego faktu, że świadczeniobiorca mieszka na terytorium drugiej Umawiającej się Strony.

Artykuł  7

§ 1. Postanowienia niniejszej konwencji nie mogą przyznać ani utrzymać uprawnienia do skorzystania, na mocy ustawodawstw obu Umawiających się Stron, z kilku świadczeń tego samego rodzaju lub z kilku świadczeń odnoszących się do tego samego okresu ubezpieczenia lub okresu z nim zrównanego. Jednak postanowienia tego nie stosuje się do świadczeń z tytułu inwalidztwa, starości i śmierci, które są ustalane zgodnie z postanowieniami rozdziału drugiego tytułu III niniejszej konwencji.

§ 2. Warunki obniżania, zawieszania lub odbierania przewidziane przez ustawodawstwo jednej z Umawiających się Stron, na wypadek skumulowania jednego świadczenia z innymi świadczeniami z zabezpieczenia społecznego lub z innymi dochodami, lub z uwagi na wykonywanie działalności zawodowej, są obowiązujące wobec świadczeniobiorcy, nawet w przypadku świadczeń nabytych na mocy ustawodawstwa drugiej Strony lub w przypadku uzyskiwanych dochodów lub działalności zawodowej wykonywanej na terytorium drugiej Strony.

TYTUŁ  II

POSTANOWIENIA OKREŚLAJĄCE USTAWODAWSTWO WŁAŚCIWE

Artykuł  8

Z zastrzeżeniem postanowień niniejszego tytułu właściwe ustawodawstwo jest ustalane zgodnie z następującymi postanowieniami:

a) pracownicy zatrudnieni na terytorium jednej z Umawiających się Stron podlegają ustawodawstwu tej Strony, nawet jeśli mieszkają na terytorium drugiej Umawiającej się Strony lub jeśli przedsiębiorstwo lub pracodawca, który ich zatrudnia, ma swoją siedzibę na terytorium drugiej Umawiającej się Strony,

b) osoby samodzielnie zarobkujące, które wykonują działalność zawodową na terytorium jednej z Umawiających się Stron, podlegają ustawodawstwu tej Strony, nawet jeśli mieszkają na terytorium drugiej Umawiającej się Strony,

c) marynarze, którzy pracują zawodowo na pokładzie statku pływającego pod banderą jednej z Umawiających się Stron, podlegają ustawodawstwu tej Strony.

Artykuł  9

Od zasady wyrażonej w artykule 8 lit. a) ustanawia się następujące wyjątki:

a) pracownicy wykonujący pracę na terytorium jednej z Umawiających się Stron i którzy zostali wysłani przez przedsiębiorstwo, w którym są normalnie zatrudnieni na terytorium drugiej Umawiającej się Strony w celu wykonania pracy na rachunek tego przedsiębiorstwa, podlegają ustawodawstwu pierwszej Strony, pod warunkiem że przewidywany okres pracy nie przekracza dwunastu miesięcy; jeśli czas trwania tego zatrudnienia przedłuży się ponad dwanaście miesięcy, ustawodawstwo Strony pierwszej jest nadal stosowane przez nowy okres najwyżej dwunastu miesięcy, pod warunkiem że właściwa władza drugiej Strony lub organ wyznaczony przez tę władzę udzielą swego zezwolenia przed upływem pierwszego okresu dwunastomiesięcznego,

b) pracownicy zatrudnieni przez przedsiębiorstwo wykonujące, na czyjś lub własny rachunek, przewóz pasażerski lub towarowy kolejowy, drogowy, powietrzny lub rzeczny wewnętrzny i mające swą siedzibę na terytorium jednej z Umawiających się Stron, i zatrudnieni jako personel przemieszczający się lub nawigacyjny, podlegają ustawodawstwu Strony, na której terytorium przedsiębiorstwo ma swą siedzibę; jednak w przypadku gdy przedsiębiorstwo ma na terytorium drugiej Strony filię lub stałe przedsiębiorstwo, pracownicy przez nie zatrudniani podlegają ustawodawstwu Strony, na której terytorium znajduje się filia lub stałe przedstawicielstwo,

c) postanowienia artykułu 8 lit. a) stosuje się do członków personelu obsługi misji dyplomatycznych lub placówek konsularnych i do prywatnej służby domowej zatrudnianej przez przedstawicieli tych misji lub placówek. Jednak pracownicy ci mogą opowiedzieć się za stosowaniem ustawodawstwa kraju wysyłającego, jeśli są jego obywatelami. Wybór ten, który nabiera mocy od dnia podjęcia służby, musi być dokonany w terminie sześciu miesięcy począwszy od tej daty.

Artykuł  10

Właściwe władze Umawiających się Stron mogą ustanowić, za obopólną zgodą, dla niektórych pracowników lub grup pracowników, wyjątki od postanowień artykułów 8 i 9 niniejszej konwencji.

TYTUŁ  III

POSTANOWIENIA SZCZEGÓŁOWE

Rozdział  I

Choroba, macierzyństwo i śmierć (zasiłek pogrzebowy)

Artykuł  11

W celu nabycia, utrzymania i przywrócenia prawa do świadczeń w przypadku osoby, która podlegała kolejno lub na przemian ustawodawstwu obu Umawiających się Stron, okresy ubezpieczenia i okresy z nimi zrównane, przebyte na mocy ustawodawstwa każdej ze Stron, są zliczane, o ile się na siebie nie nakładają.

Artykuł  12

§ 1. Osoba mająca miejsce zamieszkania na terytorium jednej z Umawiających się Stron i mająca uprawnienia do świadczeń rzeczowych zgodnie z ustawodawstwem tej Strony korzysta ze świadczeń rzeczowych podczas czasowego pobytu na terytorium drugiej Strony wówczas, gdy jej stan zdrowia wymaga natychmiastowej opieki lekarskiej.

§ 2. Świadczenia rzeczowe są udzielane przez instytucję miejsca pobytu zgodnie z postanowieniami stosowanego przez nią ustawodawstwa, zwłaszcza dotyczącego zakresu i warunków udzielania świadczeń rzeczowych; jednakże świadczenia te są udzielane przez okres przewidziany przez ustawodawstwo właściwej Strony.

§ 3. Świadczenia pieniężne w przypadku choroby lub macierzyństwa przysługujące na mocy ustawodawstwa jednej z Umawiających się Stron są również wypłacane, gdy osoba uprawniona przebywa na terytorium drugiej Umawiającej się Strony.

§ 4. Świadczenia pieniężne są wypłacane bezpośrednio przez kompetentną instytucję, której podlega osoba uprawniona.

Artykuł  13

§ 1. Członkowie rodziny osoby podlegającej instytucji jednej z Umawiających się Stron korzystają ze świadczeń rzeczowych w okresie zamieszkania na terytorium drugiej Strony, tak jakby osoba ta podlegała instytucji miejsca zamieszkania. Zakres, okres i warunki udzielania tych świadczeń są określone zgodnie z przepisami ustawodawstwa stosowanego przez tę instytucję.

§ 2. Kiedy członkowie rodziny przebywają lub przenoszą miejsce zamieszkania na terytorium Strony właściwej, korzystają ze świadczeń zgodnie z przepisami ustawodawstwa tej Strony. Regułę tę stosuje się również wówczas, gdy członkowie rodziny już korzystali, w przypadku tej samej choroby lub macierzyństwa, ze świadczeń udzielanych przez instytucję Strony, na której terytorium mieszkali przed tym pobytem lub przeniesieniem miejsca zamieszkania.

§ 3. O ile członkowie rodziny wymienieni w paragrafie 1 niniejszego artykułu wykonują w kraju zamieszkania działalność zawodową lub korzystają z emerytury lub renty, z tytułu której przysługuje im prawo do świadczeń rzeczowych, nie stosuje się do nich postanowień niniejszego artykułu.

Artykuł  14

W przypadku gdy na mocy postanowień niniejszego rozdziału osoba ubezpieczona lub jeden z członków jej rodziny nabyli prawo do korzystania ze świadczeń z tytułu macierzyństwa na podstawie ustawodawstw obu Umawiających się Stron, stosowane będzie ustawodawstwo Strony, na której terytorium miały miejsce narodziny, z uwzględnieniem zliczenia okresów wymienionego w artykule 11 niniejszej konwencji.

Artykuł  15

§ 1. O ile osoba uprawniona do emerytur lub rent należnych na mocy ustawodawstw jednej i drugiej z Umawiających się Stron ma miejsce zamieszkania na terytorium jednej ze Stron, osoba ta korzysta, jak również członkowie jej rodziny, ze świadczeń rzeczowych zgodnie z ustawodawstwem tej Strony, tak jakby była ona uprawniona do emerytury lub renty należnej tylko na mocy ustwodawstwa kraju zamieszkania. Świadczenia te obciążają instytucję kraju zamieszkania.

§ 2. O ile uprawniony do emerytury lub renty należnej na mocy ustawodawstwa jednej z Umawiających się Stron ma miejsce zamieszkania na terytorium drugiej Strony, świadczenia rzeczowe, do których ma prawo na mocy ustawodawstwa Strony pierwszej, są udzielane jemu samemu, jak również członkom jego rodziny przez instytucję miejsca zamieszkania, zgodnie ze stosowanym przez nią ustawodawstwem.

§ 3. Jeśli uprawniony do emerytury lub renty, o którym mowa w paragrafie 2, i członkowie jego rodziny przebywają lub przenoszą miejsce zamieszkania na terytorium Strony wypłacającej świadczenie, wówczas korzystają ze świadczeń zgodnie z przepisami ustawodawstwa tej Strony. Reguła ta jest również stosowana, gdy zainteresowani korzystali już, w przypadku tej samej choroby lub macierzyństwa, ze świadczeń udzielanych przez instytucję Strony, na której terytorium zamieszkiwali przed pobytem lub przeniesieniem miejsca zamieszkania.

Artykuł  16

Jeśli ustawodawstwo jednej z Umawiających się Stron uzależnia przyznanie świadczeń rzeczowych od terminu wznowienia, świadczenia przyznane na terytorium drugiej Umawiającej się Strony są traktowane jako świadczenia w rozumieniu ustawodawstwa pierwszej Strony, zgodnie z warunkami, które określi porozumienie administracyjne.

Artykuł  17

Świadczenia rzeczowe, udzielane na mocy postanowień paragrafów 1 i 2 artykułu 12, paragrafu 1 artykułu 13 i paragrafu 2 artykułu 15 niniejszej konwencji, obciążają instytucje, które ich udzieliły.

Artykuł  18

§ 1. W przypadku zgonu pracownika lub osoby samodzielnie zarobkującej uprawnionej do emerytury lub renty bądź też zgonu członka jej rodziny na terytorium Umawiającej się Strony innej niż Strona właściwa, uznaje się, iż zgon nastąpił na terytorium tej ostatniej Strony.

§ 2. Instytucja właściwa jest zobowiązana przyznać zasiłek pogrzebowy, należny w myśl ustawodawstwa, które stosuje, nawet jeśli świadczeniobiorca przebywa na terytorium drugiej Umawiającej się Strony.

§ 3. W przypadku zgonu osoby uprawnionej do emerytur lub rent należnych na mocy ustawodawstw obu Umawiających się Stron bądź też zgonu członka jej rodziny, instytucja w miejscu zamieszkania osoby uprawnionej uznawana jest za instytucję właściwą do stosowania poprzedzających postanowień.

Rozdział  II

Inwalidztwo, starość, śmierć

Artykuł  19

§ 1. W celu nabycia, utrzymania lub przywrócenia prawa do świadczeń, w przypadku osoby ubezpieczonej, która podlegała kolejno lub na przemian ustawodawstwom obu Umawiających się Stron, okresy ubezpieczenia przebyte na mocy ustawodawstwa każdej ze Stron są zliczane, o ile się na siebie nie nakładają.

§ 2. O ile ustawodawstwo jednej z Umawiających się Stron uzależnia zaliczanie niektórych okresów ubezpieczenia od warunku, by zainteresowany podlegał wcześniej ubezpieczeniu przez określony okres z tytułu tego ustawodawstwa, uwzględnia się okresy ubezpieczenia przebyte przez zainteresowanego na mocy ustawodawstwa drugiej Umawiającej się Strony. Stosowanie poprzedniego postanowienia jest uzależnione od warunku, że zainteresowany w ostatnim miejscu przebył okresy ubezpieczenia według przepisów ustawodawstwa, z którego tytułu zaliczenie to jest wnioskowane.

§ 3. Jeśli okresy ubezpieczenia przebyte zgodnie z ustawodawstwem jednej z Umawiających się Stron nie osiągną w całości jednego roku, żadne świadczenie nie zostanie przyznane na mocy tego ustawodawstwa, chyba że same w sobie otwierają one prawo do świadczenia z tytułu tego ustawodawstwa; wyżej wymienione okresy są uwzględniane w celu nabycia, utrzymania i przywrócenia prawa do świadczeń należnych od drugiej Strony, jak również do zastosowania postanowień artykułu 21 paragraf 2, z wyjątkiem postanowień wymienionych pod literą c).

Artykuł  20

Jeśli ustawodawstwo jednej z Umawiających się Stron uzależnia powstanie prawa do świadczeń od przebycia okresu ubezpieczenia w danym czasie, poprzedzającym zaistnienie ryzyka, i ustala, że pewne fakty lub okoliczności przedłużają ten okres, to te fakty i okoliczności powodują ten sam skutek, gdy występują na terytorium drugiej Umawiającej się Strony.

Artykuł  21

§ 1. Jeśli osoba może ubiegać się o emeryturę - rentę na mocy ustawodawstwa jezdnej ze Stron, bez konieczności stosowania artykułu 19, instytucja tej Strony oblicza, zgodnie z postanowieniami stosowanego przez nią ustawodawstwa, wysokość emerytury - renty odpowiadającą łącznej długości okresów ubezpieczenia uwzględnianych na mocy tego ustawodawstwa.

Instytucja ta dokonuje także obliczenia wysokości emerytury - renty, która przysługiwałaby przy zastosowaniu postanowień paragrafu 2. Brany jest pod uwagę jedynie najwyższy wymiar.

§ 2. Jeśli osoba może ubiegać się o emeryturę - rentę na mocy ustawodawstwa jednej ze Stron, do której jest otwarte prawo jedynie po uwzględnieniu całości okresów przewidzianych w artykule 19, stosowane są następujące zasady:

a) instytucja tej Strony oblicza teoretyczną wysokość emerytury - renty, o którą wnioskodawca mógłby się ubiegać, gdyby wszystkie okresy ubezpieczenia na mocy ustawodawstw obu Stron zostały przebyte wyłącznie pod działaniem jej ustawodawstwa,

b) dla określenia teoretycznej wysokości świadczenia wymienionej pod literą a) przy określaniu podstawy obliczenia są uwzględniane wyłącznie okresy ubezpieczenia przebyte na mocy ustawodawstwa stosowanego przez właściwą instytucję,

c) na podstawie tej teoretycznej wysokości instytucja tej Strony określa następnie rzeczywistą wysokość emerytury - renty, proporcjonalnie do długości okresów ubezpieczenia przebytych na mocy stosowanego przez nią ustawodawstwa, w stosunku do całkowitej długości okresów ubezpieczenia przebytych na mocy ustawodawstw obu Stron.

Rozdział  III

Wypadki przy pracy i choroby zawodowe

Artykuł  22

§ 1. Osoba, która z powodu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej ma prawo do świadczeń rzeczowych na mocy ustawodawstwa jednej z Umawiających się Stron, korzysta w przypadku pobytu lub zamieszkania na terytorium drugiej Umawiającej się Strony ze świadczeń rzeczowych, które są jej udzielane przez instytucję miejsca zamieszkania lub pobytu i na jej koszt, zgodnie z przepisami ustawodawstwa stosowanego przez tę instytucję.

§ 2. Jeśli chodzi o świadczenia pieniężne, paragrafy 3 i 4 artykułu 12 są stosowane w drodze analogii.

§ 3. Właściwe władze Umawiających się Stron mogą ustalić za obopólną zgodą, że w ramach odstępstwa od paragrafu 1 koszty świadczeń rzeczowych udzielanych przez instytucje miejsca pobytu, okresowego lub stałego, są przedmiotem zwrotu przez instytucje właściwe.

Artykuł  23

Jeśli dla oceny stopnia niezdolności w razie wypadku przy pracy lub choroby zawodowej ustawodawstwo jednej z Umawiających się Stron stanowi, że wypadki przy pracy lub choroby zawodowe, mające wcześniej miejsce, są brane pod uwagę, wówczas będą również uwzględniane wypadki przy pracy i choroby zawodowe, które nastąpiły uprzednio pod działaniem ustawodawstwa Strony drugiej, tak jakby nastąpiły pod działaniem ustawodawstwa Strony pierwszej.

Artykuł  24

Świadczenia w razie choroby zawodowej, które są przewidziane na mocy ustawodawstwa obu Umawiających się Stron, mogą być przyznane wyłącznie z tytułu ustawodawstwa tej z Umawiających się Stron, na której terytorium ostatnio była wykonywana praca mogąca spowodować tę chorobę zawodową, z zastrzeżeniem że zainteresowany spełnia warunki przewidziane przez to ustawodawstwo.

Artykuł  25

O ile w przypadku pogorszenia stanu zdrowia w związku z chorobą zawodową osoba, która korzysta lub korzystała z odszkodowania za chorobę zawodową na mocy ustawodawstwa jednej z Umawiających się Stron, zgłasza swoje prawa, zgodnie z ustawodawstwem drugiej Umawiającej się Strony, do świadczeń z tytułu choroby zawodowej o tym samym charakterze, wówczas stosowane są następujące zasady:

a) jeśli osoba nie wykonywała na terytorium tej ostatniej Strony pracy mogącej spowodować chorobę zawodową lub ją pogłębić, instytucja właściwa pierwszej Strony zobowiązana jest ponieść koszty świadczeń z uwzględnieniem pogorszenia stanu zdrowia, zgodnie z przepisami stosowanego przez nią ustawodawstwa,

b) jeśli osoba wykonywała na terytorium tej ostatniej Strony taką pracę, instytucja właściwa pierwszej Strony jest zobowiązana ponieść koszty świadczeń bez uwzględnienia pogorszenia stanu zdrowia, zgodnie z przepisami stosowanego przez nią ustawodawstwa; instytucja właściwa drugiej Strony przyznaje osobie dodatek ustalony, jak następuje:

i) w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga wysokość dodatku równa jest różnicy między wysokością świadczenia przysługującego po pogorszeniu stanu zdrowia a wysokością świadczenia, które przysługiwałoby przed pogorszeniem,

ii) w przypadku Rzeczypospolitej Polskiej wysokość przysługującego świadczenia, ustalona w oparciu o stopień niezdolności stwierdzony po pogorszeniu stanu zdrowia, jest proporcjonalna do stopnia niezdolności wynikającego z pogorszenia stanu zdrowia w stosunku do całkowitego stopnia niezdolności.

Rozdział  IV

Świadczenia rodzinne

Artykuł  26

Jeśli ustawodawstwo jednej z Umawiających się Stron uzależnia nabycie praw do świadczeń rodzinnych od wypełnienia okresów pracy lub działalności zawodowej, instytucja, która stosuje to ustawodawstwo, uwzględnia w tym przypadku, w razie konieczności, w celu zliczenia, okresy pracy lub działalności zawodowej przebyte w ramach ustawodawstwa drugiej Umawiającej się Strony, tak jakby chodziło o okresy przebyte w ramach ustawodawstwa pierwszej Strony.

Artykuł  27

Dzieci, które mieszkają na terytorium jednej z Umawiających się Stron, mają prawo do świadczeń rodzinnych przewidzianych przez ustawodawstwo tej Strony. Świadczenia te są wypłacane przez instytucję miejsca zamieszkania dzieci i na jej koszt, zgodnie z przepisami ustawodawstwa stosowanego przez tę instytucję.

TYTUŁ  IV

POSTANOWIENIA RÓŻNE

Artykuł  28

§ 1. Właściwe władze będą sobie przekazywać wszelkie informacje dotyczące działań podjętych w związku ze stosowaniem niniejszej konwencji oraz wszelkich innych działań, które mogłyby zmodyfikować jej stosowanie.

§ 2. W tym samym celu stosowania konwencji władze i instytucje będą świadczyć sobie wzajemnie usługi, tak jakby chodziło o stosowanie ich własnego ustawodawstwa.

Artykuł  29

§ 1. Pokrywanie składek należnych instytucji jednej z Umawiających się Stron może odbywać się na terytorium drugiej Strony, zgodnie z procedurą i z zachowaniem gwarancji i przywilejów stosowanych przy pokrywaniu składek należnych odpowiedniej instytucji tej ostatniej Strony.

§ 2. Warunki stosowania niniejszego artykułu mogą być przedmiotem porozumień administracyjnych między właściwymi władzami.

Artykuł  30

Jeśli osoba, która korzysta ze świadczeń na mocy ustawodawstwa jednej z Umawiających się Stron , za szkodę zaistniałą na terytorium drugiej Strony ma prawo na terytorium tej drugiej Strony żądać od osoby trzeciej odszkodowania za tę szkodę; ewentualne prawa instytucji wypłacającej świadczenie wobec osoby trzeciej są regulowane następująco:

a) gdy instytucja wypłacająca, na mocy stosowanego przez nią ustawodawstwa, wstępuje w prawa, które przysługują świadczeniobiorcy w stosunku do osoby trzeciej, to każda z Umawiających się Stron uznaje taką subrogację,

b) gdy instytucja wypłacająca ma bezpośrednie prawa wobec osoby trzeciej, każda z Umawiających się Stron uznaje te prawa.

Artykuł  31

§ 1. Korzystanie ze zwolnień lub zniżek opłat, znaczków, sądowych opłat kancelaryjnych lub rejestracyjnych, przewidzianych przez ustawodawstwo jednej z Umawiających się Stron, w przypadku zaświadczeń lub dokumentów, które powinny być wydane zgodnie z ustawodawstwem tej Strony, jest rozszerzone na analogiczne zaświadczenia i dokumenty, które powinny być wydane zgodnie z ustwodawstwem drugiej Strony lub postanowieniami niniejszej konwencji.

§ 2. Wszelkie akty, dokumenty i zaświadczenia, które powinny być wydane w związku ze stosowaniem niniejszej konwencji, zwolnione są z uwierzytelnienia przez władze dyplomatyczne i konsularne oraz z opłat kancelaryjnych.

Artykuł  32

Powiadomienia kierowane w związku ze stosowaniem niniejszej konwencji do instytucji, władz lub sądów jednej z Umawiających się Stron, właściwych w dziedzinie zabezpieczenia społecznego, są redagowane w języku polskim lub francuskim.

Artykuł  33

Wnioski, oświadczenia lub odwołania, które powinny być przedstawione w określonym terminie, w celu zastosowania ustawodawstwa jednej z Umawiających się Stron, władzy, instytucji lub innym organom tej Strony, mogą zostać przyjęte, jeśli w tym samym terminie zostały przedstawione odpowiedniej władzy, instytucji lub organowi drugiej Strony. W takim przypadku władza ta, instytucja lub organ, do których występowano, bezzwłocznie przekazuje wnioski, oświadczenia lub odwołania właściwej władzy, instytucji lub organowi pierwszej Strony bądź bezpośrednio, bądź za pośrednictwem właściwych władz obu Stron.

Artykuł  34

§ 1. Instytucje jednej z Umawiających się Stron, które na mocy niniejszej konwencji wypłacają świadczenia pieniężne świadczeniobiorcom przebywającym na terytorium drugiej Strony, wywiązują się ze swych zobowiązań w walucie pierwszej Strony, z zastrzeżeniem paragrafu 3.

§ 2. Przekazy kwot objętych wykonaniem niniejszej konwencji będą się odbywały zgodnie z porozumieniami obowiązującymi w tej dziedzinie między Umawiającymi się Stronami w chwili dokonywania przekazu.

§ 3. Tak długo, jak waluta polska nie będzie zewnętrznie wymienialna, instytucja polska będzie wypłacać równowartość własnych świadczeń we frankach luksemburskich, stosownie do kursu wymiany obowiązującego w upoważnionym banku w dniu dokonywania transferu.

Artykuł  35

§ 1. Wszelkie spory powstające między Umawiającymi się Stronami, dotyczące interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji, będą przedmiotem bezpośrednich negocjacji między Stronami.

§ 2. Jeśli spór nie będzie mógł być tą drogą rozwiązany, w terminie sześciu miesięcy, licząc od dnia wszczęcia negocjacji, zostanie przedłożony komisji arbitrażowej, której skład zostanie ustalony w drodze wspólnego porozumienia między Stronami. Procedura ta zostanie ustalona w tym samym trybie.

Komisja arbitrażowa powinna rozwiązać spór zgodnie z podstawowymi zasadami i w duchu niniejszej konwencji. Jej decyzje będą obowiązujące i ostateczne.

Artykuł  36

§ 1. O ile instytucja jednej z Umawiających się Stron wypłaciła świadczeniobiorcy zaliczkę, instytucja ta lub na jej wniosek instytucja właściwa drugiej Strony może potrącić zaliczkę z wypłat, do których osoba ta ma prawo.

§ 2. O ile osoba uprawniona została objęta opieką społeczną przez jedną z Umawiających się Stron w okresie, kiedy miała prawo do świadczeń pieniężnych, wysokość tych świadczeń zostaje potrącona przez organ wypłacający na wniosek instytucji opieki społecznej i na jej rachunek, aż do wysokości zasiłków wypłaconych z tytułu opieki społecznej.

Artykuł  37

§ 1. Ustawodawstwo kraju zamieszkania stosuje się do świadczeń wypłacanych za pośrednictwem organu tego kraju, w przypadku gdy chodzi o cesję i postępowanie egzekucyjne, zagwarantowanie praw rodziny i przeniesienie praw do wypłaty niezrealizowanych świadczeń w przypadku śmierci osoby uprawnionej.

§ 2. Organ wypłacający może być zastąpiony, w powyższych przypadkach, przez organ właściwy we wszystkich procedurach administracyjnych lub prawnych.

Artykuł  38

Warunki stosowania niniejszej konwencji zostaną ustalone w porozumieniu administracyjnym.

Artykuł  39

Aby ułatwić stosowanie niniejszej konwencji, a zwłaszcza w celu ustanowienia prostych i szybkich kontaktów pomiędzy zainteresowanymi instytucjami z obydwu Stron, określa się jako instytucje łącznikowe:

- w Wielkim Księstwie Luksemburga: Inspekcję Generalną Zabezpieczenia Społecznego,

- w Rzeczypospolitej Polskiej: Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej w przypadku opieki zdrowotnej oraz Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego w przypadku świadczeń dla rolników indywidualnych.

TYTUŁ  V

POSTANOWIENIA PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł  40

§ 1. Niniejsza konwencja nie otwiera żadnych uprawnień do wypłaty świadczeń za okres poprzedzający datę jej wejścia w życie lub też odszkodowania pogrzebowego w przypadku zgonu przed wejściem w życie konwencji.

§ 2. Każdy okres ubezpieczenia przebyty pod działaniem ustawodawstwa jednej z Umawiających się Stron przed datą wejścia w życie niniejszej konwencji jest uwzględniany przy ustalaniu otwartego, zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji, prawa do świadczeń.

§ 3. Z zastrzeżeniem postanowień paragrafu 1 niniejszego artykułu, prawo powstaje, na mocy niniejszej konwencji, nawet jeżeli odnosi się do przypadku zaistniałego przed wejściem w życie niniejszej konwencji.

§ 4. Każde świadczenie, które nie zostało wypłacone lub które zostało zawieszone z powodu obywatelstwa zainteresowanego lub z powodu jego zamieszkania na terytorium Umawiającej się Strony innego niż to, na którym znajduje się instytucja wypłacająca, lub z powodu jakiejkolwiek innej przeszkody, która przez niniejszą konwencję została usunięta, będzie wypłacone lub przywrócone, na wniosek zainteresowanego, od chwili wejścia w życie niniejszej konwencji, chyba że uprzednio nabyte prawa dały podstawę do jednorazowej skapitalizowanej spłaty.

§ 5. Prawa zainteresowanych, którym przyznano przed wejściem w życie niniejszej konwencji emeryturę lub rentę, zostaną zrewidowane na ich wniosek, z uwzględnieniem postanowień niniejszej konwencji. Prawa te mogą być również zrewidowane z urzędu. W żadnym wypadku takie zrewidowanie nie może pociągnąć za sobą ograniczenia wcześniejszych praw zainteresowanych.

§ 6. Jeśli wniosek, o którym mowa w paragrafach 4 i 5 niniejszego artykułu, zostanie złożony w ciągu dwóch lat od daty wejścia w życie niniejszej konwencji, prawa powstałe zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji zostają nabyte począwszy od tej daty, tak aby przepisy przewidziane przez ustawodawstwa Umawiających się Stron dotyczące wygaśnięcia lub przedawnienia praw nie działały na niekorzyść zainteresowanych.

§ 7. Jeśli wniosek, o którym mowa w paragrafach 4 i 5 niniejszego artykułu, zostanie złożony po upływie dwuletniego okresu od wejścia w życie niniejszej konwencji, prawa, których nie dotyczy wygaśnięcie lub które nie są przedawnione, są nabywane z dniem złożenia wniosku, chyba że bardziej korzystne przepisy przewiduje ustawodawstwo jednej z Umawiających się Stron.

Artykuł  41

Niniejsza konwencja zawarta jest na czas nieokreślony. Może być ona wypowiedziana przez każdą z Umawiających się Stron w drodze notyfikacji, nie później jednak niż na sześć miesięcy przed upływem danego roku kalendarzowego; w takim przypadku utraci moc z końcem tego roku.

Artykuł  42

§ 1. W przypadku wypowiedzenia niniejszej konwencji wszelkie prawa nabyte na mocy jej postanowień zostaną utrzymane.

§ 2. Prawa będące w trakcie nabywania, odnoszące się do okresów ubezpieczenia przebytych przed datą, od której nabrało mocy wypowiedzenie, nie wygasają poprzez sam fakt wypowiedzenia; ich utrzymanie zostanie ustalone w drodze wspólnego porozumienia na okres późniejszy lub w przypadku braku takiego porozumienia - przez właściwe ustawodawstwo zainteresowanej instytucji.

Artykuł  43

Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji, co zostanie stwierdzone w drodze wymiany not.

Niniejsza konwencja wejdzie w życie pierwszego dnia trzeciego miesiąca, który nastąpi po dniu otrzymania noty późniejszej.

Sporządzono w Warszawie dnia 1 lipca 1996 r. w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i francuskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

- została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

- jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,

- będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 10 listopada 2000 r.

* Z dniem 1 maja 2004 r. nin. umowa, w ramach podmiotowego i przedmiotowego zakresu zostaje zastąpiona przez rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U.UE.L.71.149.2), zgodnie z art. 6 lit. a) tegoż rozporządzenia.

• Identyfikator: Dz.U.2001.143.1596
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Luksemburg-Polska. Konwencja w sprawie zabezpieczenia społecznego. Warszawa.1996.07.01.
• Data aktu: 01/07/1996
• Data ogłoszenia: 14/12/2001
• Data wejścia w życie: 01/02/2001