Jednocześnie podaje się do wiadomości, że w niżej podanych datach zarejestrowane zostały przez Dyrektora Generalnego Międzynarodowego Biura Pracy ratyfikacje tej konwencji przez następujące państwa:Jordania dnia 6 czerwca 1966 r.,
Szwajcaria dnia 10 listopada 1966 r.,
Zambia dnia 3 kwietnia 1967 r.,
Cypr dnia 11 kwietnia 1967 r.,
Uganda dnia 23 czerwca 1967 r.,
Tunezja dnia 24 lipca 1967 r.,
Republika Malgaska dnia 23 października 1967 r.,
Hiszpania dnia 6 listopada 1967 r.,
Syjam dnia 5 kwietnia 1968 r.,
Czechosłowacja dnia 7 czerwca 1968 r.,
Węgry dnia 8 czerwca 1968 r.,
Kenia dnia 20 czerwca 1968 r.,
Meksyk dnia 29 sierpnia 1968 r.,
Paragwaj dnia 10 października 1968 r.,
Gabon dnia 18 października 1968 r.,
Ekwador dnia 10 marca 1969 r.,
Holandia dnia 8 kwietnia 1969 r.,
Bułgaria dnia 3 października 1969 r.,
Ukraińska Socjalistyczna
Republika Radziecka dnia 4 listopada 1969 r.
Zgodnie z artykułem 2 ustęp 2 powyższej konwencji wyżej wymienione państwa w swoich deklaracjach załączonych do dokumentów ratyfikacyjnych określiły najniższy wiek osób, które mogą być zatrudnione pod ziemią w kopalniach, następująco: Jordania, Cypr, Uganda, Węgry, Kenia, Meksyk i Bułgaria - 16 lat; Zambia, Tunezja, Republika Malgaska, Syjam, Czechosłowacja, Paragwaj, Gabon, Ekwador i Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka - 18 lat; Polska i Hiszpania - 18 lat z zaznaczeniem, iż dla praktykantów i stażystów, przy zachowaniu odpowiednich warunków, wiek ten może wynosić 16 lat; Holandia - 17 i pół roku; Szwajcaria - 19 lat, a dla praktykantów 20 lat.
Jednocześnie podaje się do wiadomości, iż zgodnie z artykułem 7 powyższej konwencji wchodzi ona w życie dla każdego państwa po upływie 12 miesięcy od daty zarejestrowania jego ratyfikacji.
