Konwencja (nr 92) dotycząca pomieszczenia załogi na statku (zrewidowana w 1949 r.). Genewa.1949.06.18.

KONWENCJA (NR 92)

dotycząca pomieszczenia załogi na statku (zrewidowana w 1949 r.),

przyjęta w Genewie dnia 18 czerwca 1949 r. ^*

W Imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 29 czerwca 1946 r. Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy przyjęła w Seattle Konwencję (nr 74) dotyczącą świadectw kwalifikacyjnych starszych marynarzy.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 18 marca 1954 roku.

(Tekst konwencji znajduje się w załączniku do niniejszego numeru).

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA (NR 92)

dotycząca pomieszczenia załogi na statku (zrewidowana w 1949 r.), przyjęta w Genewie dnia 18 czerwca 1949 r.

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy, zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam 8 czerwca 1949 r. na swej trzydziestej drugiej sesji,

Postanowiwszy przyjąć pewne propozycje odnoszące się do częściowej rewizji konwencji o pomieszczeniu załóg, 1946 r. przyjętej przez Konferencję na jej dwudziestej ósmej sesji, która to sprawa objęta jest dwunastym punktem porządku obrad sesji,

Zważywszy, że propozycje te powinny być ujęte w formę międzynarodowej konwencji,

przyjmuje dnia osiemnastego czerwca tysiąc dziewięćset czterdziestego dziewiątego roku następującą konwencję pod nazwą Konwencja o pomieszczeniu załóg (zrewidowana), 1949 r.:

CZĘŚĆ  I.

Postanowienia ogólne.

Artykuł  1.

1. Niniejsza konwencja stosuje się do każdego statku morskiego o napędzie mechanicznym, stanowiącego własność publiczną lub prywatną, używanego w celach handlowych do transportu towarów lub pasażerów i zarejestrowanego na terytorium, dla którego niniejsza konwencja jest w mocy.

2. Ustawodawstwo krajowe powinno określić, kiedy statek ma być uważany za statek morski dla celów niniejszej konwencji.

3. Niniejsza konwencja nie stosuje się do:

a) statków o pojemności poniżej 500 ton;

b) statków poruszanych głównie przy pomocy żagli, ale mających pomocnicze maszyny;

c) statków używanych do rybołówstwa, połowu wielorybów lub do podobnych czynności;

d) holowników.

4. Niniejsza konwencja powinna jednakże być stosowana, gdzie to będzie słuszne i wykonalne:

a) do statków od 200 do 500 ton;

b) do pomieszczenia osób zatrudnionych normalną pracą marynarską na statkach używanych do połowu wielorybów lub do czynności podobnych.

5. Ponadto w stosunku do każdego statku można będzie odstąpić od pełnego stosowania jakiegokolwiek przepisu Części III niniejszej konwencji, jeżeli po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i bona fide związków zawodowych marynarzy właściwa władza uważa, że projektowane zmiany pociągną za sobą korzyści, stwarzające warunki w swej całości nie mniej dogodne niż te, które wynikłyby z pełnego zastosowania postanowień konwencji. Szczegóły wszystkich tego rodzaju wyjątków powinny być zakomunikowane przez Członka Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy, który powinien powiadomić o tym Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy.

Artykuł  2.

W celu stosowania niniejszej konwencji:

a) termin "statek" oznacza każdy statek, do którego konwencja się stosuje;

b) termin "tony" oznacza tony rejestrowe brutto;

c) termin "statek pasażerski" oznacza statek, w stosunku do którego jest w mocy świadectwo bezpieczeństwa, wystawione zgodnie z obowiązującymi postanowieniami międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, albo certyfikat pasażerski;

d) termin "oficer" oznacza osobę, inną niż kapitan, będącą w stopniu oficera według ustawodawstwa krajowego lub, w braku takiego ustawodawstwa, według układu zbiorowego lub zwyczaju;

e) termin "marynarz" oznacza członka załogi, innego niż oficer;

f) termin "podoficer" oznacza marynarza służącego na stanowisku nadzorczym lub na stanowisku o specjalnej odpowiedzialności i uważanego za takiego przez ustawodawstwo krajowe lub, w braku takiego ustawodawstwa, przez układy zbiorowe lub zwyczaj;

g) termin "pomieszczenie załogi" obejmuje sypialnie, jadalnie, urządzenia sanitarne, pomieszczenia dla chorych oraz pomieszczenia odpoczynkowe, które są przewidziane do użytkowania przez załogę;

h) termin "przepisany" oznacza przepisany przez ustawodawstwo krajowe lub właściwą władzę;

i) termin "uznany" oznacza uznany przez właściwą władzę;

j) termin "ponownie rejestrowany" oznacza ponownie rejestrowany w związku z jednoczesną zmianą obszaru rejestracji i własności statku.

Artykuł  3.

1. Każdy Członek, dla którego niniejsza konwencja jest w mocy, podejmuje się utrzymywać w mocy ustawodawstwo, zapewniające stosowanie postanowień części II, III i IV niniejszej konwencji.

2. Ustawodawstwo to powinno:

a) wymagać od właściwej władzy, by podawała je do wiadomości wszystkich zainteresowanych;

b) określić osoby odpowiedzialne za zapewnienie jego stosowania;

c) przepisać odpowiednie sankcje za wszelkie jego pogwałcenia;

d) przewidzieć ustanowienie i utrzymywanie systemu inspekcji odpowiedniego dla zapewnienia skutecznego przestrzegania powziętych postanowień;

e) zobowiązać właściwą władzę do zasięgania opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i bona fide związków zawodowych marynarzy, celem opracowania przepisów i do współdziałania, jak dalece to jest wykonalne, ze stronami zainteresowanymi w stosowaniu tych przepisów.

CZĘŚĆ  II.

Ustalenie planów i kontrola pomieszczenia załogi.

Artykuł  4.

1. Przed rozpoczęciem budowy statku powinien być złożony właściwej władzy do zatwierdzenia plan statku wykazujący w przepisanej skali położenie i ogólny rozkład pomieszczenia załogi.

2. Przed rozpoczęciem budowy pomieszczenia załogi albo przeróbki lub przebudowy pomieszczenia załogi na istniejącym już statku powinien być złożony właściwej władzy do zatwierdzenia szczegółowy plan tego pomieszczenia, wraz z potrzebnymi objaśnieniami, wskazujący w przepisanej skali i z przepisanymi szczegółami przeznaczenie każdego miejsca, rozmieszczenie umeblowania i innych urządzeń, rodzaj i rozmieszczenie urządzeń wentylacji, oświetlenia i ogrzewania, jak również urządzeń sanitarnych. Jednakże w wypadkach nagłych albo w razie tymczasowych przeróbek lub przebudowy, wykonywanych poza terytorium rejestracji, złożenie w późniejszym terminie właściwej władzy planów do zatwierdzenia stanowić będzie wystarczające zastosowanie się do postanowień tego artykułu.

Artykuł  5.

Właściwa władza powinna przeprowadzić inspekcję każdego statku i upewnić się, czy pomieszczenie załogi odpowiada wymaganiom ustawodawstwa, gdy:

a) statek jest rejestrowany lub ponownie rejestrowany,

b) pomieszczenie załogi zostało w sposób istotny przerobione lub przebudowane,

c) uznany bona fide związek marynarzy reprezentujący całą załogę lub jej część albo przepisana liczba lub określona część załogi wniesie do właściwej władzy w przepisanej formie i w takim czasie, by nie doszło do jakiegokolwiek opóźnienia statku, skargę, że pomieszczenie załogi nie odpowiada postanowieniom niniejszej konwencji.

CZĘŚĆ  III.

Przepisy o pomieszczeniu załogi.

Artykuł  6.

1. Położenie, sposoby dojścia, budowa i rozkład pomieszczenia załogi w stosunku do innych części statku powinny być takie, by zapewniały dostateczne bezpieczeństwo, ochronę przed niepogodą i morzem, izolację od gorąca i chłodu, nadmiernego hałasu i wyziewów z innych części statku.

2. Nie powinno być otworów bezpośrednich do sypialni z miejsc przeznaczonych na ładunek, z maszynowni i kotłowni, kuchen, magazynów lamp i farb, magazynów pokładowych, maszynowych i innych magazynów przeznaczonych do składowania sprzętu z suszarni, umywalni ogólnych i ustępów. Części grodzi, oddzielające te miejsca od sypialni, jak również grodzie zewnętrzne powinny być należycie zbudowane ze stali lub innego zatwierdzonego materiału i powinny być wodo- i gazoszczelne.

3. Grodzie zewnętrzne sypialni i jadalni powinny być należycie izolowane. Osłony maszyn, jak również wszystkie grodzie odgraniczające od kuchen i innych miejsc, z których wydziela się gorąco, powinny być należycie izolowane, gdy gorąco to może przedostać się do przyległych pomieszczeń lub przejść. Należy również dbać o wprowadzenie ochrony przed skutkami gorąca wydzielanego przez rury z parą i gorącą wodą.

4. Wewnętrzne grodzie powinny być z zatwierdzonego materiału, niepodatnego na lęgnięcie się robactwa.

5. Sypialnie, jadalnie, świetlice i przejścia w pomieszczeniu załogi powinny być należycie izolowane, aby zapobiec kondensacji lub nadmiernemu ogrzaniu.

6. Główne rurociągi parowe i wylotowe wind ładunkowych i innych podobnych pomocniczych urządzeń nie powinny przechodzić przez pomieszczenie załogi ani, gdziekolwiek to jest technicznie możliwe, przez przejścia prowadzące do tego pomieszczenia. Jeżeli przechodzą one przez takie przejścia, powinny być odpowiednio izolowane i owinięte.

7. Wewnętrzne wyłożenie płytami lub oszalowanie powinno być z materiału o powierzchni dającej się łatwo utrzymać w stanie czystości. Nie powinno się stosować oszalowania rowkowanego lub spustowego albo jakiejkolwiek innej formy budowy, sprzyjającej lęgnięciu się robactwa.

8. Właściwa władza powinna zdecydować, do jakiego stopnia należy zastosować w budowie pomieszczenia środki przeciwpożarowe zapobiegawcze i powstrzymujące.

9. Powierzchnie ścian i sufity w sypialniach i jadalniach powinny nadawać się do łatwego utrzymania w stanie czystości, a jeżeli są malowane - powinny być w jasnym kolorze; bielenie wapnem jest wzbronione.

10. Powierzchnie ścian powinny być, gdy zachodzi potrzeba, odświeżane lub odnawiane.

11. Podłogi we wszystkich miejscach przeznaczonych na pomieszczenie załogi powinny być z zatwierdzonego materiału i mieć zatwierdzoną konstrukcję oraz mieć powierzchnię odporną na wilgoć i łatwą do utrzymania w stanie czystości.

12. Gdy pokłady pokryte są materiałem mieszanym, połączenia ze ścianami powinny być zaokrąglone w sposób nie dopuszczający do tworzenia się szczelin.

13. Powinny być przewidziane dostateczne urządzenia do odpływu wody.

Artykuł  7.

1. Sypialnie i jadalnie powinny być należycie wentylowane.

2. System wentylacji powinien być regulowany w ten sposób, aby utrzymywać powietrze w zadowalającym stanie i zapewnić dostateczny ruch powietrza we wszelkich warunkach pogody i klimatu.

3. Każdy statek używany regularnie do żeglugi w strefie tropikalnej lub w Zatoce Perskiej powinien być wyposażony zarówno w środki mechaniczne wentylacji, jak i w wentylatory elektryczne, z tym że można używać jednego tylko z tych środków w pomieszczeniach, gdzie środek ten zapewnia zadowalającą wentylację.

4. Każdy statek używany do żeglugi poza strefą tropikalną powinien być wyposażony w system mechanicznej wentylacji lub w wentylatory elektryczne. Właściwa władza może wyłączyć z pod tego postanowienia każdy statek, normalnie używany na zimnych wodach półkuli północnej i południowej.

5. Siła napędowa potrzebna do działania systemu wentylacji, przewidzianego w §§ 3 i 4, powinna być, o ile to możliwe, do dyspozycji zawsze, gdy załoga mieszka i pracuje na statku i gdy wymagają tego warunki.

Artykuł  8.

1. Powinien być urządzony odpowiedni system ogrzewania pomieszczenia załogi, z wyjątkiem statków przeznaczonych wyłącznie do podróży w strefie tropikalnej i w Zatoce Perskiej.

2. System ogrzewania powinien funkcjonować przez cały czas, o ile to możliwe, gdy załoga mieszka lub pracuje na statku i gdy warunki wymagają jego użycia.

3. Na każdym statku, na którym wymagane jest urządzenie systemu ogrzewania, powinien on być zasilany parą, gorącą wodą, ciepłym powietrzem lub elektrycznością.

4. Na każdym statku, gdzie do ogrzewania używa się pieca, powinny być zastosowane środki celem zapewnienia, by piec być dostatecznych rozmiarów, odpowiednio umieszczony, chroniony i aby powietrze nie było zepsute.

5. System ogrzewania powinien umożliwiać utrzymanie w pomieszczeniu załogi temperatury na poziomie zadowalającym w normalnych warunkach pogody i klimatu, z jakimi statek może się spotykać w trakcie żeglugi; właściwa władza powinna określić, jakie normy należy ustalić.

6. Kaloryfery i inne urządzenia do ogrzewania powinny być tak umieszczone, aby zapobiec groźbie pożaru lub niebezpieczeństwu i niewygodzie dla mieszkańców. W razie potrzeby powinny one być osłonięte.

Artykuł  9.

1. Z zastrzeżeniem specjalnych odstępstw, na jakie będzie można zezwolić na statkach pasażerskich, sypialnie i jadalnie powinny być należycie oświetlone światłem naturalnym, a ponadto zaopatrzone w odpowiednie oświetlenie sztuczne.

2. Wszystkie miejsca dla załogi powinny być należycie oświetlone. Minimalny stopień oświetlenia naturalnego w pomieszczeniach mieszkalnych powinien być taki, aby osoba o normalnej sile wzroku mogła w jasny dzień czytać zwykłą gazetę w każdym punkcie przestrzeni dostępnej do swobodnego poruszania się. Gdy odpowiednie oświetlenie naturalne nie jest możliwe, powinno być urządzone oświetlenie sztuczne o podanym wyżej minimum.

3. Każdy statek powinien być zaopatrzony w instalację do oświetlenia światłem elektrycznym pomieszczenia załogi. Jeżeli na statku nie ma dwóch niezależnych źródeł wytwarzania elektryczności, powinien być przewidziany dodatkowy system pogotowia oświetleniowego za pomocą lamp lub aparatów oświetleniowych odpowiedniego typu.

4. Oświetlenie sztuczne powinno być tak rozmieszczone, by dawało mieszkańcom pomieszczenia maksymalną korzyść.

5. W sypialniach u węzgłowia każdej koi powinna być umieszczona lampka elektryczna.

Artykuł  10.

1. Sypialnie powinny mieścić się ponad linią ładunkową, w środku statku lub na rufie.

2. W wyjątkowych przypadkach, jeżeli rozmiary i typ statku oraz służba, do jakiej jest przeznaczony, czyniłyby wszelkie inne rozmieszczenie niewskazane lub niewykonalne, właściwa władza może zezwolić na umieszczenie sypialni w przedniej części statku, lecz w żadnym przypadku nie przed przednią grodzią zderzeniową.

3. Na statkach pasażerskich właściwa władza może - pod warunkiem powzięcia dostatecznych zarządzeń co do oświetlenia i wentylacji - zezwolić na umieszczenie sypialni poniżej linii ładunkowej, lecz w żadnym razie nie bezpośrednio pod przejściami roboczymi.

4. Powierzchnia podłogi każdej sypialni, przeznaczonej dla marynarzy, nie powinna wynosić na osobę mniej niż:

a) 1,85 m² (20 st. kw.) na statkach o pojemności poniżej 800 ton;

b) 2,35 m² (lub 25 st. kw.) na statkach o pojemności od 800 ton lub powyżej, lecz poniżej 3000 ton;

c) 2,78 m² (lub 30 st. kw.) na statkach o pojemności 3000 ton lub powyżej.

Jednakże na statkach pasażerskich, na których więcej niż czterech marynarzy zamieszkuje w jednej sypialni, minimum powierzchni na osobę może wynosić 2,22 m² (24 st. kw).

5. W przypadku gdy na statkach zatrudnione są takie grupy marynarzy, które stwarzają konieczność zatrudnienia znacznie większej liczby osób niż ta, którą by zatrudniono w innym przypadku, właściwa władza może w stosunku do tych grup zmniejszyć minimum powierzchni podłogi sypialni na osobę, z tym warunkiem że:

a) całkowita powierzchnia sypialni wyznaczona dla tych grup nie jest mniejsza, niż ta, która byłaby wyznaczona, gdyby liczba marynarzy nie została tak zwiększona,

b) minimum powierzchni podłogi sypialni nie wynosi mniej, niż:

i) 1,67m² (18 st. kw.) na osobę na statkach o pojemności poniżej 3000 ton;

ii) 1,85 m² (20 st. kw.) na osobę na statkach o pojemności 3000 ton lub powyżej.

6. Przestrzeń zajęta przez koje, szafy, komody i sprzęty do siedzenia powinna być włączona do obliczenia powierzchni podłogi. Przestrzenie małe lub o kształcie nieregularnym, które nie powodują w sposób istotny zwiększenia miejsca dostępnego do swobodnego poruszania się lub które nie mogą być zużytkowane na ustawienie mebli, powinny być wyłączone.

7. Wysokość sypialni załogi powinna wynosić nie mniej niż 1,90 m (6 st. 3 cale).

8. Liczba sypialni powinna być dostateczna, aby każdy dział służby rozporządzał oddzielną sypialnią lub sypialniami; jednakże właściwa władza będzie mogła zezwolić na odstąpienia od tego postanowienia na statkach o małym tonażu.

9. Dozwolona liczba osób zamieszkujących w każdej sypialni nie może przekraczać następujących cyfr maksymalnych:

a) oficerowie kierujących działem służby, oficerowie nawigacyjni i oficerowie mechanicy okrętowi, kierujący wachtą, starsi radio-oficerowie i radio-operatorzy - 1 osoba na pokój;

b) inni oficerowie: 1 osoba na pokój, gdy to jest możliwe, a w żadnym wypadku nie więcej niż dwie;

c) podoficerowie: jedna lub dwie osoby na pokój, a w żadnym wypadku nie więcej, niż dwie;

d) inni marynarze: dwie lub trzy osoby na pokój, gdy to jest możliwe, a w żadnym wypadku nie więcej, niż cztery.

10. Dla zapewnienia zadowalającego i wygodnego pomieszczenia właściwa władza może po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i uznanych bona fide związków zawodowych marynarzy udzielić zezwolenia na umieszczenie w jednej sypialni najwyżej dziesięciu członków załogi na niektórych statkach pasażerskich.

11. Maksymalna liczba osób mogących zamieszkiwać w sypialni powinna być wskazana w sposób czytelny i trwały w takim miejscu w sypialni, gdzie napis będzie mógł być z łatwością widziany.

12. Członkowie załogi powinni rozporządzać indywidualnymi kojami.

13. Koje nie powinny być umieszczone jedna przy drugiej w ten sposób, aby dostęp do jednej był tylko poprzez drugą.

14. Koje nie powinny być urządzane w więcej niż w dwóch kondygnacjach; w wypadku gdy koje są umieszczone wzdłuż boku statku, powinna być tylko jedna kondygnacja tam, gdzie świetlik jest umieszczony nad koją.

15. Dolna koja w podwójnej kondygnacji powinna być umieszczona co najmniej 0,30 m (12 cali) nad podłogą; górna koja powinna być umieszczona mniej więcej pośrodku między spodem dolnej koi a dolną stroną pokładników sufitowych.

16. Wewnętrzne minimalne rozmiary koi powinny wynosić 1,90 m na 0,68 m (6 st. 3 c. na 2 st. 3 c).

17. Ramy koi i oszalowanie przy burcie, jeżeli ono istnieje, powinny być z materiału zatwierdzonego, twardego gładkiego, nie ulegającego korozji i nie podatnego na lęgnięcie się robactwa.

18. Jeżeli do konstrukcji koi użyte są rusztowania rurowe, powinny one być całkowicie zamknięte i bez otworów, które mogłyby stanowić dostęp dla robactwa.

19. Każda koja powinna być zaopatrzona w spód sprężynowy lub materac sprężynowy, jak również materac wyściełany z zatwierdzonego materiału. Nie powinna być używana do wyściełania słoma lub inny materiał, w którym może lęgnąć się robactwo.

20. Gdy jedna koja jest umieszczona nad drugą, pod spodem sprężynowym górnej koi powinien być umocowany nie przepuszczający kurzu spód z drzewa, płótna lub innego odpowiedniego materiału.

21. Każda sypialnia powinna być tak rozplanowana i wyposażona, by zapewniała należytą wygodę mieszkańcom i ułatwiała utrzymanie porządku.

22. Umeblowanie powinno zawierać szafkę dla każdego mieszkańca. Powinna ona mieć nie mniej niż 1 m 52 cm (5 st.) wysokości i 19,30 dm² (300 cali²) powierzchni przekroju poprzecznego oraz półkę i zamknięcie na kłódkę. Kłódka powinna być dostarczona przez użytkownika.

23. Każda sypialnia powinna być zaopatrzona w stół lub biurko, ustalonego typu, opuszczane lub zasuwane oraz z wygodne sprzęty do siedzenia, stosownie do potrzeby.

24. Umeblowanie powinno być z gładkiego, twardego materiału, nie ulegającego zdeformowaniu lub korozji.

25. Każdy mieszkaniec powinien mieć do swojej dyspozycji szufladę lub równowartościowe miejsce o pojemności nie mniejszej niż 0,56 m³ (2 st.³).

26. Sypialnie powinny być zaopatrzone w zasłony na światła boczne.

27. Sypialnie powinny być zaopatrzone w lustra, małe szafeczki na przybory toaletowe, półkę na książki i dostateczną liczbę wieszaków.

28. W granicach możliwości przydzielanie koi dla członków załogi powinno być tak dokonywane, ażeby wachty przebywały oddzielnie i pracownicy dzienni nie dzielili sypialni z marynarzami pełniącymi wachtę.

Artykuł  11.

1. Na wszystkich statkach powinny być wystarczające pomieszczenia na jadalnie.

2. Na statkach o pojemności poniżej 1000 ton powinny być przewidziane oddzielne jadalnie dla:

a) kapitana i oficerów,

b) podoficerów i pozostałych marynarzy.

3. Na statkach o pojemności 1000 ton i powyżej powinny być przewidziane oddzielne jadalnie dla:

a) kapitana i oficerów,

b) podoficerów i pozostałych marynarzy służby pokładowej,

c) podoficerów i pozostałych marynarzy służby maszynowej.

Jednakże:

i) jedna z dwóch jadalni przewidzianych dla podoficerów i pozostałych marynarzy może być przydzielona podoficerom, a druga pozostałym marynarzom;

ii) jedna tylko jadalnia może być przewidziana dla podoficerów i pozostałych marynarzy służby pokładowej i maszynowej w przypadkach, gdy organizacja armatorów lub sami armatorzy i organizacja zainteresowanych uznanych bona fide związków zawodowych marynarzy daje pierwszeństwo takiemu urządzeniu.

4. Odpowiednie pomieszczenia na jadalnie powinny być przewidziane dla personelu służby gospodarczej bądź przez dostarczenie oddzielnej jadalni, bądź przez danie uprawnienia do korzystania z jadalni przeznaczonych dla innych grup. Na statkach o pojemności 5000 ton i więcej, mających więcej niż pięć osób służby gospodarczej, należy rozpatrzyć urządzenie oddzielnej jadalni.

5. Rozmiary i wyposażenie każdej jadalni powinny być wystarczające dla przypuszczalnej liczby osób, które będą z niej korzystały jednocześnie.

6. Każda jadalnia powinna być zaopatrzona w stoły i zatwierdzone sprzęty do siedzenia w ilości wystarczającej dla przypuszczalnej liczby osób, które będą z nich korzystały jednocześnie.

7. Właściwa władza może zezwolić na takie odstępstwa od powyższych postanowień dotyczących urządzenia jadalni, jakich mogą wymagać specjalne warunki, istniejące na statkach pasażerskich.

8. Jadalnie powinny być oddzielone od sypialni, a także znajdować się jak najbliżej kuchni.

9. Tam, gdzie nie ma bezpośrednio dostępu z jadalni do istniejącego pomieszczenia kredensowego, powinny być przewidziane odpowiednie szafki na nakrycia stołowe i należyte urządzenia do ich zmywania.

10. Wierzchy stołów i sprzętów do siedzenia powinny być z materiału odpornego na wilgoć i łatwego do oczyszczania oraz nie mieć pęknięć.

Artykuł  12.

1. Na każdym statku powinno być przewidziane na otwartym pokładzie jedno lub więcej pomieszczeń, dostępnych dla członków załogi nie będących na służbie, o powierzchni dostatecznej, stosownie do rozmiarów statku i stanu załogi.

2. Powinny być przewidziane pomieszczenia odpoczynkowe dla oficerów i marynarzy odpowiednio położone i należycie umeblowane. Gdzie nie istnieją one oddzielnie poza jadalniami, te ostatnie powinny być tak rozplanowane, umeblowane i urządzone, aby mogły być użyte jako miejsca odpoczynku.

Artykuł  13.

1. Na każdym statku powinny znajdować się wystarczające urządzenia sanitarne, zawierające umywalnie, wanny lub natryski.

2. Powinna być przewidziana następująca minimalna liczba oddzielnych ustępów:

a) na statkach o pojemności poniżej 800 ton: trzy;

b) na statkach o pojemności 800 ton lub powyżej, lecz poniżej 3000 ton: cztery;

c) na statkach o pojemności 3000 ton lub powyżej: sześć;

d) na statkach, gdzie radio-oficerowie lub radio-operatorzy mają pomieszczenie odosobnione, powinny być przewidziane urządzenia sanitarne blisko tych pomieszczeń lub przyległe do nich.

3. Z zastrzeżeniem postanowień § 4 niniejszego artykułu ustawodawstwo krajowe powinno ustalić przydzielenie ustępów różnym grupom.

4. Urządzenia sanitarne dla wszystkich członków załogi, którzy nie zamieszkują pokoi mających osobne urządzenia, powinny być przewidziane dla każdej grupy załogi w stosunku następującym:

a) wanna lub natrysk na osiem osób lub mniej;

b) ustęp na osiem osób lub mniej;

c) umywalnia na sześć osób lub mniej.

Jednakże jeżeli liczba osób pewnej grupy przekracza ścisłą wielokrotność liczby mniej niż o połowę wymienionej liczby, ta nadwyżka może być nie brana pod uwagę przy stosowaniu niniejszego postanowienia.

5. Gdy ogólna liczba załogi przekracza 100 lub gdy chodzi o statki pasażerskie odbywające normalnie podróże, które trwają nie dłużej niż cztery godziny, właściwa władza może wziąć pod uwagę specjalne zarządzenia lub zmniejszenie liczby wymaganych urządzeń sanitarnych.

6. Woda słodka, zimna i gorąca, lub środki do grzania wody powinny być dostępne we wszystkich wspólnych miejscach do mycia. Właściwa władza będzie mogła ustalić po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i uznanych bona fide związków zawodowych marynarzy maksymalną ilość wody słodkiej, której zapewnienia można wymagać od armatorów na jednego człowieka na dzień.

7. Umywalnie i wanny powinny być dostatecznych rozmiarów i z zatwierdzonego materiału o gładkiej powierzchni, niepodatnej na pękanie, odpryskiwanie lub korozję.

8. Wietrzenie każdego ustępu powinno odbywać się przez bezpośrednie stykanie się z wolnym powietrzem bez połączenia z jakąkolwiek inną częścią pomieszczenia mieszkalnego.

9. Każdy ustęp powinien być zatwierdzonego wzoru i zaopatrzony w silny prąd wody, w stałym stanie działania i dający się kontrolować indywidualnie.

10. Rury klozetowe spustowe i odpływowe powinny być dostatecznych wymiarów i urządzone w taki sposób, aby zmniejszały do minimum ryzyko zatkania i ułatwiały oczyszczanie.

11. Urządzenia sanitarne przeznaczone do użytku więcej niż jednej osoby powinny odpowiadać następującym przepisom:

a) podłogi powinny być z trwałego zatwierdzonego materiału, łatwe do oczyszczania i nie wchłaniające wilgoci; powinny mieć skuteczny system odpływu wód;

b) grodzie powinny być ze stali lub innego zatwierdzonego materiału i być wodoszczelne co najmniej do wysokości 0,23 m (9 cali) od poziomu podłogi;

c) pomieszczenia powinny być dostatecznie oświetlone, ogrzane i wentylowane;

d) ustępy powinny być umieszczone w miejscu łatwo dostępnym z sypialń i miejsc przeznaczonych do mycia się, ale muszą być od nich oddzielone; nie może być bezpośrednio z nich dostęp do sypialni, ani do korytarza, który by stanowił tylko przejście z sypialni do ustępu; jednakże to ostatnie postanowienie nie będzie się stosowało do ustępów, położonych miedzy dwiema sypialniami, mieszczącymi ogółem nie więcej niż cztery osoby;

e) gdy w tym samym przedziale umieszczono kilka ustępów, należy je odpowiednio osłonić, by zapewnić odosobnienie.

12. Na każdym statku powinny być urządzone odpowiednie miejsca do prania i suszenia bielizny w stosunku odpowiadającym liczbie załogi i normalnemu trwaniu podróży.

13. Urządzenia do prania powinny składać się z odpowiednich basenów i zlewów, które będą mogły być umieszczone w pomieszczeniach do mycia, jeżeli nie ma racjonalnej możności urządzenia osobnej pralni. Baseny będą należycie zasilane wodą słodką, gorącą i zimną. W braku gorącej wody powinny być przewidziane sposoby grzania wody.

14. Urządzenia do suszenia odzieży powinny znajdować się w pomieszczeniu oddzielonym od sypialni i jadalni, należycie wentylowanym, ogrzewanym i zaopatrzonym w sznury lub inne przyrządy do rozwieszania bielizny.

Artykuł  14.

1. Na każdym statku wiozącym załogę, składającą się z piętnastu lub więcej osób, używanym do podróży dłuższej niż trzydniowa, powinno być urządzone oddzielne pomieszczenie szpitalne. Właściwa władza będzie mogła zezwolić na odstąpienie od tego postanowienia w stosunku do statków, używanych do żeglugi przybrzeżnej.

2. Pomieszczenie szpitalne powinno być tak położone, aby dostęp do niego był łatwy i aby przebywające w nim osoby były wygodnie ulokowane i mogły otrzymać należytą opiekę podczas każdej pogody.

3. Wejście, koje, oświetlenie, wentylacja, ogrzewanie i zaopatrzenie w wodę powinny być tak urządzone, aby zapewniały wygodę i ułatwiały leczenie osób przebywających w pomieszczeniu szpitalnym.

4. Liczba wymaganych koi szpitalnych powinna być ustalona przez właściwą władzę.

5. Ustępy powinny być przewidziane do wyłącznego użytku osób przebywających w pomieszczeniu szpitalnym i powinny stanowić część tego pomieszczenia lub być w bezpośredniej z nim styczności.

6. Pomieszczenie szpitalne nie powinno być używane do innego użytku niż dla celów leczenia.

7. Na każdym statku, który nie ma lekarza na pokładzie, powinna znajdować się skrzynia zatwierdzonego typu z lekarstwami wraz z łatwo zrozumiałymi instrukcjami.

Artykuł  15.

1. Odpowiednie i dostatecznie wentylowane pomieszczenie do wieszania ubrań nieprzemakalnych powinno być urządzone na zewnątrz sypialni, lecz w miejscu łatwo z niej dostępnym.

2. Na każdym statku o pojemności powyżej 3000 ton powinna być urządzona i wyposażona jako biuro jedna kabina dla działu pokładowego i jedna dla działu maszynowego.

3. Na statkach, zawijających regularnie do portów nawiedzanych przez moskity, powinny być powzięte odpowiednie zarządzenia w celu zabezpieczenia mieszkań załogi przez zastosowanie odpowiednich zasłon do świetlików, otworów wentylacyjnych i drzwi, wychodzących na otwarty pokład.

4. Każdy statek kursujący normalnie w strefie tropikalnej lub w Zatoce Perskiej, lub przeznaczony do podróży do nich, powinien być zaopatrzony w zasłony płócienne do użytku na otwartych pokładach położonych bezpośrednio nad pomieszczeniem mieszkalnym załogi i na części lub częściach otwartego pokładu, służących jako miejsca odpoczynku.

Artykuł  16.

1. Gdy chodzi o statki wymienione w § 5 art. 10, właściwa władza będzie mogła zmienić w stosunku do wskazanych tam członków załogi warunki ustalone w poprzednich artykułach, w miarę, jak będzie to potrzebne dla uwzględnienia odrębnych zwyczajów i obyczajów narodowych; w szczególności będą mogły być powzięte specjalne postanowienia dotyczące liczby osób zamieszkujących sypialnie oraz urządzeń jadalni i urządzeń sanitarnych.

2. Zmieniając ustalone w ten sposób warunki, właściwa władza powinna jednak przestrzegać postanowień §§ 1 i 2 art. 10 oraz postanowień § 5 art. 10 o minimalnych powierzchniach wymaganych dla personelu wspomnianych tam grup.

3. Na statkach, na których załoga jakiegoś działu składa się z osób o bardzo różnorodnych zwyczajach i obyczajach narodowych, powinny być w miarę potrzeby urządzone oddzielnie i odpowiednie sypialnie i inne pomieszczenia mieszkalne, aby odpowiadały potrzebom różnych grup.

4. W przypadku wymienionym w § 5 art. 10 pomieszczenia szpitalne, jadalnie i urządzenia kąpielowe oraz sanitarne powinny być urządzone i utrzymywane co do liczby i pożytku praktycznego na poziomie równorzędnym z tym, jaki jest stosowany na każdym innym statku podobnego typu, zarejestrowanym w tym samym kraju.

5. Przy opracowywaniu, zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu specjalnych przepisów właściwa władza zasięgać powinna opinii uznanych bona fide związków zawodowych marynarzy i organizacji armatorów lub samych armatorów, którzy ich zatrudniają.

Artykuł  17.

1. Mieszkania załogi powinny być utrzymywane w stanie czystości i w warunkach przyzwoitej mieszkalności i nie powinny służyć jako miejsca przechowywania towarów i zapasów żywnościowych, nie będących osobistą własnością zamieszkujących je osób.

2. Kapitan lub specjalnie wydelegowany przezeń w tym celu oficer w towarzystwie jednego lub kilku członków załogi powinien odbywać inspekcje wszystkich pomieszczeń załogi w odstępach co najmniej tygodniowych; wyniki każdej inspekcji powinny być stwierdzone na piśmie.

CZĘŚĆ  IV.

Stosowanie konwencji do statków istniejących.

Artykuł  18.

1. Z zastrzeżeniem postanowień §§ 2, 3 i 4 niniejszego artykułu, niniejszą konwencję stosuje się do statków, których stępka została położona już po wejściu w życie konwencji dla terytorium, na którym statek jest zarejestrowany.

2. Gdy chodzi o statek całkowicie wykończony w dacie, w której ta konwencja wejdzie w życie na terytorium, na którym statek jest zarejestrowany i jeśli statek jest poniżej poziomu przepisów, sformułowanych w części III niniejszej konwencji, właściwa władza będzie mogła wymagać, po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i uznanych bona fide związków zawodowych marynarzy, aby dokonano takich uznanych za możliwe przeróbek, by statek odpowiadał przepisom konwencji, mając na względzie wchodzące w grę zagadnienia praktyczne, w chwili, kiedy:

a) statek jest ponownie rejestrowany;

b) dokonywane są znaczne przeróbki konstrukcyjne lub poważne naprawy na statku w związku z zastosowaniem obmyślonego na dalszą metę planu, a nie wskutek wypadku lub nagłej potrzeby.

3. Gdy chodzi o statek będący w budowie lub w trakcie przebudowy w terminie wejścia w życie niniejszej konwencji dla terytorium jego rejestracji, właściwa władza będzie mogła, po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i uznanych bona fide związków zawodowych marynarzy, zażądać, aby poczyniono na statku takie zmiany celem dostosowania go do przepisów konwencji, jakie uważa ona za możliwe, mając na względzie zagadnienia praktyczne, jakie wchodzą w grę; zmiany te stanowić powinny ostateczne zastosowanie się do przepisów konwencji, o ile i dopóki nie przystąpi się do ponownej rejestracji statku.

4. Gdy statek, o ile nie chodzi o statek wymieniony w §§ 2 i 3 niniejszego artykułu lub do którego niniejsza konwencja miała zastosowanie w trakcie budowy, jest ponownie rejestrowany na terytorium po terminie, w jakim weszła na nim w życie niniejsza konwencja, właściwa władza będzie mogła wymagać, po zasięgnięciu opinii organizacji armatorów lub samych armatorów i uznanych bona fide związków zawodowych marynarzy, aby poczyniono w statku, w celu dostosowania go do przepisów konwencji, takie zmiany, jakie uważa ona za możliwe, mając na względzie zagadnienia praktyczne, jakie wchodzą w grę; zmiany te stanowić powinny ostateczne zastosowanie przepisów konwencji, o ile i dopóki nie nastąpi ponowna rejestracja statku.

CZĘŚĆ  V.

Postanowienia końcowe.

Artykuł  19.

Nic w niniejszej konwencji nie może naruszyć żadnej ustawy, orzeczenia, zwyczaju lub umowy między armatorami a marynarzami, które zapewniają warunki korzystniejsze od tych, które przewiduje niniejsza konwencja.

Artykuł  20.

Formalne ratyfikacje niniejszej konwencji zostaną przesłane Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy do zarejestrowania.

Artykuł  21.

1. Niniejsza konwencja będzie obowiązywała tylko tych członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacje zostały zarejestrowane przez Dyrektora Generalnego.

2. Nabierze ona mocy w sześć miesięcy od daty, w której zarejestrowano ratyfikacje siedmiu spośród następujących krajów: Stany Zjednoczone Ameryki, Argentyna, Australia, Belgia, Brazylia, Kanada, Chile, Chiny, Dania, Finlandia, Francja, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, Grecja, Indie, Irlandia, Włochy, Norwegia, Holandia, Polska, Portugalia, Szwecja, Turcja i Jugosławia, przy czym w tej liczbie powinny znajdować się przynajmniej cztery kraje, z których każdy ma marynarkę handlową o tonażu co najmniej jednego miliona ton rejestrowych brutto. Postanowienie to ma na celu ułatwienie szybkiej ratyfikacji konwencji przez Państwa - Członków i zachęcenie do tej ratyfikacji.

3. Następnie niniejsza konwencja wejdzie w życie dla każdego Członka w sześć miesięcy od daty zarejestrowania jej ratyfikacji.

Artykuł  22.

1. Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, może wypowiedzieć ją po upływie dziesięciu lat od daty, w której konwencja wejdzie w życie, aktem przesłanym Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy do rejestracji. Wypowiedzenie nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty, w której zostało zarejestrowane.

2. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, a który w ciągu roku po upływie okresu dziesięciu lat, wymienionego w poprzednim paragrafie, nie skorzysta z prawa wypowiedzenia przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany na następny okres dziesięciu lat, po czym może wypowiedzieć niniejszą konwencję po upływie każdego okresu dziesięciu lat, w warunkach przewidzianych w niniejszym artykule.

Artykuł  23.

1. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zawiadomi wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy o zarejestrowaniu wszystkich ratyfikacji i wypowiedzeń, przesłanych mu przez Członków Organizacji.

2. Zawiadamiając Członków Organizacji o rejestracji ostatniej ratyfikacji, wymaganej do wprowadzenia konwencji w życie, Dyrektor Generalny zwróci uwagę Członków Organizacji na datę, w której konwencja wejdzie w życie.

Artykuł  24.

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy poda Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych do zarejestrowania, zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych dokładne informacje o wszystkich ratyfikacjach i aktach wypowiedzenia, zarejestrowanych przez niego zgodnie z postanowieniami poprzednich artykułów.

Artykuł  25.

Po upływie każdego okresu dziesięciu lat po wejściu w życie niniejszej konwencji Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy złoży Ogólnej Konferencji sprawozdanie z działania niniejszej konwencji i rozważy, czy pożądane będzie umieszczenie na porządku obrad Konferencji sprawy jej rewizji w całości lub częściowo.

Artykuł  26.

1. Jeżeli Konferencja przyjmie nową konwencję stanowiącą rewizję konwencji niniejszej w całości lub częściowo, to o ile nowa konwencja nie postanowi inaczej -

a) ratyfikacja przez Członka nowej zrewidowanej konwencji oznaczać będzie ipso jure natychmiastowe wypowiedzenie konwencji niniejszej, pomimo postanowień artykułu 22, o ile i gdy nowa zrewidowana konwencja wejdzie w życie;

b) od daty, w której nowa zrewidowana konwencja wejdzie w życie, konwencja niniejsza przestanie być otwarta do ratyfikacji przez Członków.

2. Niniejsza konwencja pozostanie w każdym razie w mocy w swej obecnej formie i treści dla tych Członków, którzy ją ratyfikowali, a nie ratyfikowali konwencji zrewidowanej.

Artykuł  27.

Brzmienie francuskie i angielskie tekstu niniejszej konwencji jest jednakowo miarodajne.

*Umowa została uzupełniona przez Konwencję nr 133 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącą pomieszczenia załogi na statku (postanowienia uzupełniające), przyjętą w Genewie dnia 30 października 1970 r. (Dz.U.94.107.512) z dniem 27 sierpnia 1991 r.

Z dniem 20 sierpnia 2013 r. nin. konwencja zostaje rewidowana przez Konwencję o pracy na morzu (Dz.U.13.845), zgodnie z art. 10 powołanej konwencji.

Z dniem 20 sierpnia 2013 r. nin. konwencja utraciła moc obowiązującą w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, z tym że w przypadku statków skonstruowanych przed dniem 20 sierpnia 2013 r. wymagania dotyczące konstrukcji i wyposażenia statków określone w wymienionych powyżej konwencjach będą pozostawać w mocy w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie, w jakim miały zastosowanie przed dniem 20 sierpnia 2013 r., zgodnie z pkt 2 oświadczenia rządowego z dnia 17 stycznia 2014 r. w sprawie utraty mocy obowiązującej w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej niektórych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (Dz.U.2014.488).

• Identyfikator: Dz.U.1954.44.202
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja (nr 92) dotycząca pomieszczenia załogi na statku (zrewidowana w 1949 r.). Genewa.1949.06.18.
• Data aktu: 18/06/1949
• Data ogłoszenia: 30/09/1954
• Data wejścia w życie: 13/04/1954