Czechosłowacja-Polska. Umowa o wzajemnym obrocie prawnym w sprawach cywilnych i karnych. Warszawa.1949.01.21.

UMOWA

między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czechosłowacką o wzajemnym obrocie prawnym w sprawach cywilnych i karnych, ^*

podpisana w Warszawie dnia 21 stycznia 1949 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 1 marca 1949 r. - Dz. U. R. P. Nr 10, poz. 61).

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

BOLESŁAW BIERUT

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu dwudziestym pierwszym stycznia tysiąc dziewięćset czterdziestego dziewiątego roku podpisana została w Warszawie Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czechosłowacką o wzajemnym obrocie prawnym w sprawach cywilnych i karnych o następującym brzmieniu dosłownym:

UMOWA

między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czechosłowacką o wzajemnym obrocie prawnym w sprawach cywilnych i karnych.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

PREZYDENT REPUBLIKI CZECHOSŁOWACKIEJ

pragnąc, aby trwała i prawdziwa przyjaźń i wzajemne zaufanie między obu Krajami znalazły wyraz również w zbliżeniu porządków prawnych obu sprzymierzonych Krajów, zwłaszcza w dziedzinie sądownictwa i w pogłębieniu i uzgodnieniu wzajemnego obrotu prawnego

postanowili zawrzeć poniższą umowę.

W tym celu mianowali swymi pełnomocnikami:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

Prof. Henryka Świątkowskiego, Ministra Sprawiedliwości Rzeczypospolitej Polskiej,

Prezydent Republiki Czechosłowackiej

JUDr Aleksieja Čepičkę, Ministra Sprawiedliwości Republiki Czechosłowackiej,

którzy po wymienieniu pełnomocnictw uznanych za dobre i należyte co do formy zgodzili się na następujące postanowienia:

CZĘŚĆ  I.

SPRAWY CYWILNE.

Rozdział  pierwszy.

Ochrona sądowa w sprawach cywilnych.

Artykuł  1.

(1) Obywatele jednej Strony umawiającej się będą korzystali na obszarze drugiej Strony umawiającej się z takiej samej ochrony prawnej i sądowej co do osoby i mienia, z jakiej korzystają obywatele Strony drugiej.

(2) Będą oni mieli swobodny i nieskrępowany dostęp do sądów drugiej Strony i mogą występować przed nimi na tych samych zasadach, jak obywatele drugiej Strony.

Zwolnienie od kaucji.

Artykuł  2.

Na obywateli jednej Strony, występujących przed sądami drugiej Strony jako powodowie, wnioskodawcy lub interwenienci, nie można z tytułu tego, że są cudzoziemcami lub że nie mają miejsca zamieszkania lub siedziby na obszarze drugiej Strony, nakładać obowiązku kaucji pod jakąkolwiek nazwą. Stosuje się to zwłaszcza do złożenia kaucji w celu zabezpieczenia kosztów sądowych.

Prawo ubogich.

Artykuł  3.

Obywatelom jednej Strony zapewnia się prawo ubogich na obszarze drugiej Strony na tych samych zasadach i w takim samym zakresie, jak obywatelom drugiej Strony.

Świadectwo wymagane do uzyskania prawa ubogich.

Artykuł  4.

(1) Świadectwo potrzebne do uzyskania prawa ubogich będzie wydawane przez sądy i urzędy tej Strony, na której obszarze wnioskodawca ma miejsce zamieszkania, a w braku takiego miejsca - miejsce pobytu.

(2) Jeżeli wnioskodawca nie ma na obszarze żadnej ze Stron ani miejsca zamieszkania, ani miejsca pobytu, wystarcza zaświadczenie wydane lub potwierdzone przez właściwego przedstawiciela dyplomatycznego albo konsularnego.

(3) Sąd Strony, który ma rozstrzygnąć o przyznaniu prawa ubogich, może w granicach swoich uprawnień sprawdzić treść przedstawionego świadectwa. Może w tym celu zażądać informacji od urzędów drugiej Strony.

Zakres prawa ubogich.

Artykuł  5.

Jeżeli sąd jednej Strony przyznał obywatelowi drugiej Strony prawo ubogich, obejmuje ono w danym postępowaniu bez szczególnego wniosku wszelkie czynności, nie wyłączając postępowania egzekucyjnego.

Pomoc prawna w uzyskaniu prawa ubogich.

Artykuł  6.

(1) Obywatele jednej Strony mogą złożyć do protokołu sądowego wniosek o przyznanie prawa ubogich przez sąd drugiej Strony, jak również wniosek o wyznaczenie bezpłatnego zastępcy do prowadzenia sprawy; w Rzeczypospolitej Polskiej w sądzie grodzkim miejsca zamieszkania lub miejsca pobytu, w Republice Czechosłowackiej - w sądzie grodzkim (soudu okresnim) miejsca zamieszkania lub miejsca pobytu. Wniosek o wyznaczenie bezpłatnego zastępcy powinien być zgłoszony wyraźnie. Sąd, któremu wniosek protokolarny został zgłoszony, przesyła go do właściwego sądu drugiej Strony. Jeżeli sąd, który otrzymał protokół, jest niewłaściwy, odstąpi go sądowi właściwemu do rozstrzygnięcia wniosku o przyznanie prawa ubogich i zawiadomi o tym sąd drugiej Strony, który przesłał protokół.

(2) Do protokolarnego wniosku można nie dołączać przekładu na język tej Strony, na której obszarze prawo ubogich ma być przyznane.

Rozdział  drugi.

Pomoc prawna w sprawach cywilnych.

Sposób postępowania.

Artykuł  7.

(1) W sprawach, dotyczących wniosków o doręczenie lub o udzielenie innej pomocy prawnej, w postępowaniu cywilnym spornym i niespornym sądy obydwóch Stron porozumieją się ze sobą bezpośrednio.

(2) Do wysyłania wniosków na obszarach obu Stron właściwe są sądy wszystkich instancji, w których powstała potrzeba pomocy prawnej.

(3) Do przyjmowania i załatwiania wniosków sądowych są właściwe na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej sądy grodzkie i na obszarze Republiki Czechosłowackiej również sądy grodzkie (soudy okresni), w przypadkach zaś wniosku o przesłanie akt lub innych dokumentów do wglądu lub o przesłanie ich odpisów właściwy będzie na obszarze każdej Strony sąd, w którym sprawa była wszczęta w pierwszej instancji.

(4) Jeżeli wezwany sąd jest niewłaściwy, odstąpi on z urzędu wniosek sądowi właściwemu i zawiadomi o tym sąd wzywający.

Język wniosków.

Artykuł  8.

(1) Wnioski o doręczenie lub o udzielenie innej pomocy prawnej sporządza się w języku państwowym Strony wzywającej. Wniosek powinien być zaopatrzony pieczęcią sądową.

(2) Sąd wezwany załatwi wniosek w swoim języku państwowym i pismo swoje zaopatrzy pieczęcią sądową.

Treść wniosku.

Artykuł  9.

Wniosek powinien wymienić sprawę, w której żąda się udzielenia pomocy prawnej z oznaczeniem stron, ich miejsca zamieszkania lub pobytu oraz ich zastępców prawnych i przytoczyć w krótkości treść żądanej pomocy prawnej. Wniosek o doręczenie powinien zawierać adres odbiorcy i rodzaj pisma, które ma być doręczone. Jeżeli nie jest znany dokładny adres odbiorcy lub jeżeli adres wskazany okazał się błędny, a istnieje możliwość ustalenia adresu, sąd wezwany podejmie odpowiednie kroki celem ustalenia adresu.

Załatwienie wniosku o doręczenie.

Artykuł  10.

(1) Sąd wezwany przedsięweźmie przewidziane przez swe prawo wewnętrzne kroki, celem doręczenia nadesłanego pisma adresatowi.

(2) Na wniosek sądu wzywającego o doręczenie pisma w sposób przewidziany przez ustawodawstwo wewnętrzne państwa wezwanego dla doręczeń pism tego samego rodzaju, sąd wezwany dokona takiego doręczenia, jeżeli pismo zostało sporządzone w języku państwowym Strony wezwanej lub o ile do niego dołączono przekład dokonany przez tłumacza przysięgłego jednej ze Stron.

(3) Jeżeli w sposób wskazany w ust. 2 doręczenie ma być dokonane obywatelowi Strony wzywającej, sąd Strony wezwanej dokona takiego doręczenia, choćby pismo sporządzone było w języku państwowym Strony wzywającej, a przekładu nie dołączono. Sąd wzywający zaznaczy w swym wniosku, że doręczenie ma być dokonane obywatelowi jego państwa.

(4) W pozostałych przypadkach sąd wezwany ograniczy się do doręczenia pisma adresatowi, o ile on zechce je przyjąć.

Zawiadomienie o doręczeniu.

Artykuł  11.

Za dowód doręczenia służyć będzie bądź potwierdzenie odbiorcy opatrzone datą i podpisem organu doręczającego oraz pieczęcią sądu lub urzędu, bądź zaświadczenie sądu lub urzędu, że doręczenie zostało dokonane, z podaniem sposobu i daty doręczenia, bądź wreszcie protokół sądowy stwierdzający, że odbiorca pismo przyjął.

Artykuł  12.

W przypadku doręczenia zastępczego lub doręczenia przymusowego jako dowód dokonanego doręczenia będzie służyło bądź potwierdzenie odbioru, bądź zaświadczenie sporządzone zgodnie z prawem państwa wezwanego.

Odmowa doręczenia.

Artykuł  13.

Dokonania doręczenia można odmówić, jeżeli Strona, na której obszarze ma być dokonane, uważa, że doręczenie to może zagrażać jej prawom zwierzchniczym lub jej bezpieczeństwu.

Załatwienie wniosków o udzielenie innej pomocy prawnej.

Artykuł  14.

(1) Sąd wezwany powinien uczynić zadość wnioskowi o udzielenie innej pomocy prawnej i zastosować przy tym przepisy swego prawa wewnętrznego o wykonaniu wniosków o udzielenie pomocy prawnej na żądanie sądu własnego państwa lub na żądanie strony zainteresowanej. Sąd wezwany może na żądania sądu wzywającego zastosować inną formę, aniżeli przepisuje jego ustawodawstwo, jeżeli forma żądana nie jest sprzeczna z obowiązującymi przepisami Strony wezwanej.

(2) Sąd wezwany na żądanie sądu wzywającego zawiadomi ten sąd, kiedy i gdzie będzie dokonana czynność zmierzająca do załatwienia wniosku, w tym celu, aby strony zainteresowane mogły być zawczasu zawiadomione o miejscu i czasie tej czynności.

Odmowa pomocy prawnej.

Artykuł  15.

Poza przypadkami przewidzianymi w art. 13 można odmówić wykonania wniosku, jeżeli wykonanie żądanej czynności nie należy do zakresu działania sądu. Jednakże sąd wezwany nie będzie mógł odmówić pomocy prawnej, jeżeli jej wykonanie polega na zwróceniu się, na żądanie sądu wzywającego, w toczącej się sprawie, do władzy administracyjnej. W razie odmowy władzy administracyjnej sąd wezwany zawiadomi o odmowie sąd wzywający.

Artykuł  16.

Sąd wezwany może odmówić żądania przesłania aktów i innych dokumentów, jeżeli one są mu potrzebne albo jeżeli Ministerstwo Sprawiedliwości państwa wezwanego zatwierdzi odmowę z innych względów szczególnych.

Koszty pomocy prawnej.

Artykuł  17.

(1) Za dokonanie doręczeń i wykonanie wniosków o udzielenie innej pomocy prawnej sąd wezwany nie będzie żądał żadnych należności ani zwrotu jakichkolwiek wydatków, w szczególności należności wypłaconych świadkom lub biegłym. Ponosi je państwo sądu wezwanego.

(2) Opłaty pocztowe pokrywa Strona, na której obszarze opłaty te powstały.

(3) Jednakże sąd wezwany poda do wiadomości Sądu wzywającego wysokość opłat i kosztów przypadających w myśl ustępu pierwszego niniejszego artykułu, by mogły być zwrócone lub ściągnięte od strony obowiązanej do ich uiszczenia. Kwoty zwrócone lub ściągnięte przypadają państwu, w którym znajduje się sąd wzywający.

Doręczenie pism obywatelom własnym.

Artykuł  18.

Obie Strony zastrzegają sobie prawo dokonywania doręczeń pism sądowych własnym obywatelom za pośrednictwem swych dyplomatycznych lub konsularnych przedstawicieli. Przy tym sposobie doręczania nie mogą być stosowane żadne środki przymusu.

Rozdział  trzeci.

Inne sprawy z zakresu prawa cywilnego.

Opieka i kuratela.

Artykuł  19.

(1) Do opieki nad małoletnimi właściwe są sądy tej Strony, której obywatelem jest małoletni.

(2) Jeżeli małoletni ma miejsce zamieszkania lub pobytu na obszarze drugiej Strony, sądy tej drugiej Strony mogą ustanowić opiekę, gdy tego wymaga dobro małoletniego, ale tylko wówczas, gdy w państwie, którego małoletni jest obywatelem, nie została jeszcze opieka ustanowiona. O ustanowieniu opieki należy zawiadomić sąd właściwy tej Strony, której małoletni jest obywatelem, dołączając zwięzłe przedstawienie okoliczności przypadku.

(3) Sąd Strony, której obywatelem jest małoletni, może żądać od sądu drugiej Strony bądź przekazania mu opieki, bądź dalszego jej sprawowania.

(4) Jeżeli nad małoletnim, będącym obywatelem którejkolwiek ze Stron, opieka była ustanowiona w sądzie jednej Strony i jeżeli miejsce zamieszkania lub pobytu małoletniego zostało przeniesione na obszar drugiej Strony, sąd, który dotychczas sprawował opiekę, może żądać od sądu drugiej Strony przejęcia opieki do dalszego sprawowania.

(5) Jeżeli małoletni, dla którego została ustanowiona opieka w sądzie jednej Strony, posiada majątek na obszarze drugiej Strony, sąd sprawujący opiekę może żądać od właściwego sądu drugiej Strony, aby ustanowił kuratora dla zarządu tym majątkiem.

Artykuł  20.

(1) Opieka obejmuje pieczę nad osobą i całym majątkiem ruchomym i nieruchomym osoby będącej pod opieką, niezależnie od tego, gdzie osoba ta przebywa lub gdzie położony jest majątek, co nie uchybia przepisowi artykułu 19 ust. 5.

(2) Stosunek prawny między opiekunem i osobą będącą pod opieką ocenia się według prawa Strony, na której obszarze ma siedzibę sąd opiekuńczy (władza opiekuńcza).

(3) Obowiązek przyjęcia i sprawowania opieki ocenia się według prawa Strony, której obywatelem jest opiekun.

Artykuł  21.

Postanowienia artykułów 19 i 20 stosuje się odpowiednio do innych zarządzeń ochronnych (opiekuńczych), jako to opieki nad osobami pełnoletnimi, do kurateli lub w ogóle do zarządzeń ochronnych tego rodzaju.

Ubezwłasnowolnienie.

Artykuł  22.

Do ubezwłasnowolnienia właściwy jest sąd Strony, której obywatelem jest osoba, mająca być ubezwłasnowolniona.

Artykuł  23.

Jeżeli sąd jednej Strony stwierdzi, że zachodzą przesłanki ubezwłasnowolnienia obywatela drugiej Strony, który ma miejsce zamieszkania lub pobytu w okręgu tego sądu, zawiadomi o tym właściwy sąd drugiej Strony. Jeżeli sąd w ten sposób zawiadomiony oznajmi, że pozostawia dalsze czynności sądowi miejsca zamieszkania lub pobytu tej osoby, albo nie wypowie się w terminie trzech miesięcy, sąd miejsca zamieszkania lub pobytu może przeprowadzić postępowanie o ubezwłasnowolnienie według ustaw swego państwa, o ile przyczyna ubezwłasnowolnienia jest przewidziana także przez prawo Strony, którego dana osoba jest obywatelem. Orzeczenie o ubezwłasnowolnieniu należy przesłać sądowi, który był zawiadomiony w myśl przepisów artykułu niniejszego, lub sądowi, który pozostawił dalsze czynności sądowi miejsca zamieszkania lub pobytu.

Artykuł  24.

W przypadkach nagłych, sąd miejsca zamieszkania lub pobytu osoby, która powinna być ubezwłasnowolniona, a jest obywatelem drugiej Strony, może wydać wszelkie tymczasowe zarządzenia potrzebne dla ochrony tej osoby lub jej majątku. Zarządzenia te należy podać do wiadomości sądowi Strony, której obywatelem jest ta osoba; zarządzenia te należy uchylić, o ile sąd tej Strony inaczej orzeknie.

Artykuł  25.

Postanowienia artykułu 23 stosują się także do uchylenia ubezwłasnowolnienia.

Uznanie za zmarłego.

Artykuł  26.

(1) Uznanie osoby za zmarłą należy do sądu Strony, której obywatelem była ta osoba w czasie zaginięcia.

(2) W razie konieczności mogą sądy polskie uznać według praw obowiązujących w Polsce obywatela czechosłowackiego za zmarłego ze skutkami prawnymi w granicach Państwa Polskiego. W tych samych warunkach i z tymi samymi skutkami prawo to służy sądom czechosłowackim wobec obywateli polskich.

(3) Orzeczenie o uznaniu za zmarłego, wydane w myśl postanowień ust. 2, może być uchylone lub zmienione przez sąd Strony, który wydał orzeczenie, jeżeli na obszarze Strony, której obywatelem była osoba zaginiona, nastąpiło uznanie jej za zmarłą przez sąd tej Strony z oznaczeniem innej daty domniemanej śmierci lub gdy wniosek o uznanie jej za zmarłą został prawomocnie oddalony lub odrzucony przez sąd tej Strony.

Przysposobienie.

Artykuł  27.

(1) Do ostatecznego zatwierdzenia aktu przysposobienia właściwe są sądy Strony, której obywatelem jest przysposabiający.

(2) Jeżeli przysposobiony jest obywatelem drugiej Strony, według zaś prawa tej Strony wymagana jest zgoda jego lub jego przedstawiciela ustawowego lub władzy opiekuńczej, konieczne jest także uzyskanie tej zgody.

Rozwiązanie przysposobienia.

Artykuł  28.

Przepisy art. 27 stosuje się odpowiednio do rozwiązania przysposobienia.

PRAWO SPADKOWE.

Przepisy ogólne.

Artykuł  29.

(1) Stosunki prawne z zakresu prawa spadkowego podlegają prawu Strony, której obywatelem był spadkodawca w chwili śmierci.

(2) Zdolność nabycia spadku na podstawie prawa spadkowego musi istnieć zarówno według prawa Strony, której obywatelem był spadkodawca, jak i według prawa Strony, której obywatelem jest ten, kto zgłasza roszczenia o prawa do spadku.

(3) Czy spadek jest bezdziedziczny, ocenia się według prawa Strony, której obywatelem był spadkodawca w chwili śmierci.

Szczególne majątki spadkowe.

Artykuł  30.

Stosunki prawne z zakresu prawa spadkowego dotyczące majątku, którym według prawa miejsca jego położenia spadkodawca nie może rozporządzać na przypadek śmierci, podlegają prawu Strony miejsca położenia majątku. Dotyczy to w szczególności porządku dziedziczenia.

Forma rozporządzenia na przypadek śmierci.

Artykuł  31.

Forma sporządzenia i odwołania rozporządzenia na przypadek śmierci podlega prawu Strony, której obywatelem jest spadkodawca w czasie, gdy sporządza lub uchyla to rozporządzenie. Wystarczy jednak zachowanie przepisów prawa obowiązującego w miejscu, gdzie rozporządzenie na wypadek śmierci zostało sporządzone lub odwołane.

Rozdział  czwarty.

Uznanie orzeczeń sądowych i orzeczeń sądów polubownych.

Ogólne warunki uznania.

Artykuł  32.

(1) Orzeczenia sądowe jednej Strony, które według jej prawa stały się prawomocne, będą uznawane na obszarze drugiej Strony.

(2) Przez orzeczenia sądowe w rozumieniu ust. 1 należy rozumieć wyroki i inne równorzędne postanowienia (bez różnicy ich nazwy) wydane przez sądy cywilne, zarówno co do istoty sprawy, jak i w przedmiocie kosztów postępowania.

(3) Z orzeczeniami sądowymi w rozumieniu powyższych ustępów są zrównane prawomocne orzeczenia sądów szczególnych oraz wyroki sądów polubownych. Jednakże wyroki sądów polubownych zrównane są tylko wówczas, gdy zapis na sąd polubowny był sporządzony na piśmie, a sędzia polubowny lub sędziowie polubowni byli wyznaczeni przez strony lub przez osobę trzecią, której Strony powierzyły wyznaczenie, albo wreszcie przez sąd. Wyznaczenie sędziego polubownego lub powierzenie wyznaczenia osobie trzeciej powinno być stwierdzone na piśmie.

(4) Orzeczenia sądów jednej Strony będą uznane na obszarze drugiej Strony, o ile prawomocność ich będzie stwierdzona przez sąd pierwszej instancji, który rozpoznawał sprawę. Prawomocność orzeczeń sądów polubownych stwierdza sąd właściwy według ustaw Strony, na której obszarze wyrok został wydany.

Odmowa uznania.

Artykuł  33.

(1) Orzeczenie nie będzie uznane:

1. jeżeli według postanowień niniejszej umowy lub ustaw Strony, na której obszarze orzeczenie ma być uznane, sądy tej Strony byłyby wyłącznie właściwe;

2. jeżeli stronie pokonanej prawem pismo wszczynające postępowanie nie zostało prawidłowo i we właściwym czasie doręczone, a strona ta nie wdała się w spór;

3. jeżeli w przedmiocie zdolności do działań prawnych i zdolności procesowej oraz ustawowego zastępstwa, a nadto w sprawach o ważność małżeństwa i rozwód (oraz separację), w sprawach o przysposobienie, ubezwłasnowolnienie oraz w sprawach spadkowych nie zastosowano prawa, które należało zastosować według ustaw Strony, na której obszarze orzeczenie ma być uznane, chyba że umowa niniejsza stanowi inaczej albo że prawo, które zastosowano, jest w istocie swej zbliżone do prawa tej Strony, której prawo ojczyste należało stosować;

4. jeżeli jest sprzeczne z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami;

5. w przedmiocie kosztów, jeżeli orzeczenie co do istoty sprawy nie podlega uznaniu.

(2) Orzeczenie nakładające koszty na powoda, wnioskodawcę lub interwenienta, który był zwolniony od kaucji stosownie do art. 2 umowy niniejszej, będzie uznane niezależnie od istnienia przesłanek przewidzianych w ust. 1.

Zasięg badania orzeczeń, które mają być uznane.

Artykuł  34.

Sąd lub inne władze Strony, na której obszarze orzeczenie ma być uznane, przy badaniu powodów odmowy nie są związane ustaleniami faktycznymi orzeczenia. Dalsze badania, czy orzeczenie jest uzasadnione, nie jest dopuszczalne.

EGZEKUCJA.

Postanowienia ogólne.

Artykuł  35.

(1) Orzeczenia sądowe i wyroki sądów polubownych, zapadłe na obszarze jednej Strony, będą wykonane w drodze egzekucji na obszarze drugiej Strony, jeżeli spełnione są przesłanki uznania w myśl artykułów 32 do 34 i jeśli dopuszczalność egzekucji zostanie na obszarze tej drugiej Strony stwierdzona w sposób przewidziany w umowie niniejszej.

(2) Jeżeli umowa niniejsza nie stanowi inaczej, stosuje się do postępowania o zezwolenie na egzekucję i do postępowania egzekucyjnego przepisy prawa, obowiązującego na obszarze Strony, gdzie egzekucja ma być przeprowadzona, z zastrzeżeniem, że przeciw orzeczeniu o zezwolenie na egzekucję służy odwołanie. O ile według tych przepisów sąd procesowy jest właściwy do przeprowadzenia egzekucji lub do rozpoznania skarg dotyczących egzekucji, właściwym będzie w jego miejsce sąd, w którego okręgu egzekucja ma być przeprowadzona.

Wniosek egzekucyjny.

Artykuł  36.

(1) Wniosek o zezwolenie na egzekucję może być złożony w sądzie Strony, na której obszarze wydane zostały orzeczenia sądowe lub wyrok sądu polubownego. Sąd ten odstąpi wniosek sądowi drugiej Strony właściwemu w myśl artykułu 37.

(2) Wniosek może być złożony przez wierzyciela egzekwującego również bezpośrednio w sądzie właściwym w myśl artykułu 37.

Artykuł  37.

O zezwoleniu na egzekucję rozstrzyga sąd Strony, na obszarze której orzeczenie ma być wykonane na żądanie wierzyciela egzekwującego bez wezwania stron; przeciwnik może być wysłuchany. Właściwym jest sąd właściwości ogólnej dłużnika, a w braku tego sądu - sąd, w którego okręgu ma być przeprowadzona egzekucja.

Załączniki do wniosku.

Artykuł  38.

Wierzyciel egzekwujący powinien przedłożyć:

a) wypis sentencji orzeczenia lub wyroku sądu polubownego, zaopatrzony w klauzulę prawomocności i wykonalności; prawomocność i wykonalność należy wykazać za pomocą dokumentów publicznych, o ile nie wynikają one z samego wypisu, a jeżeli chodzi o wyrok sądu polubownego, z zachowaniem przepisu art. 32 ust. (4),

b) przekład dokumentów wymienionych pod lit. a) dokonany przez tłumacza przysięgłego jednej ze Stron.

Zawieszenie egzekucji.

Artykuł  39.

(1) Jeżeli na obszarze Strony, której sąd wydał orzeczenie, egzekucja została zawieszona lub umorzona na skutek skarg o wznowienie (unieważnienie), należy wstrzymać wydanie zezwolenia na egzekucję, a jeżeli zostało już wydane, zawiesić egzekucję na obszarze tej Strony, która wykonuje orzeczenie.

(2) Poza tym zawieszenie lub umorzenie egzekucji zarządzone na obszarze Strony, której sąd wydał orzeczenie, nie ma wpływu ani na postępowanie, wszczęte na podstawie tego orzeczenia na obszarze drugiej Strony w przedmiocie wydania zezwolenia na egzekucję, ani też na samą egzekucję.

Egzekucja na podstawie ugód i dokumentów notarialnych.

Artykuł  40.

Wykonaniu w drodze egzekucji podlegają również ugody sądowe i dokumenty notarialne, w których dłużnik poddał się egzekucji. Stosuje się przy tym odpowiednio przepisy art. 35-39.

Egzekucja kosztów.

Artykuł  41.

Zezwolenie na egzekucję na podstawie orzeczeń zasądzających koszty od powoda, wnioskodawcy lub interwenienta, który był zwolniony od kaucji według art. 2, będzie wydane bezpłatnie.

Rozdział  piąty.

Sprawy spadkowe.

Właściwość sądów i władz spadkowych.

Artykuł  42.

(1) Do postępowania spadkowego właściwe są władze Strony, której obywatelem był spadkodawca. Jednak na zgodny wniosek spadkobierców postępowanie spadkowe przeprowadzają władze Strony, na której obszarze spadek się znajduje.

(2) W przypadkach wymienionych w artykule 30 właściwe są sądy i urzędy Strony, której prawu podlega porządek dziedziczenia.

(3) Postanowienia umowy niniejszej nie mogą naruszać ograniczeń publiczno-prawnych, którym podlegają przedmioty należące do spadku w miejscu, gdzie się znajdują.

Prawa i obowiązki miejscowych sądów i władz.

Artykuł  43.

(1) Sady jednej Strony są właściwe do zabezpieczenia znajdującego się na jej obszarze spadku po obywatelu drugiej Strony według swoich ustaw i powinny zawiadomić niezwłocznie konsula drugiej Strony o dokonanym zabezpieczeniu. Sądy władne są w szczególności ustanowić kuratora (zarządcę).

(2) Sąd właściwy do zabezpieczenia spadku po obywatelu drugiej Strony powinien zawiadomić bez zwłoki konsula drugiej Strony o śmierci spadkodawcy i o osobach zgłaszających się do spadku, jak również o wiadomych mu okolicznościach dotyczących osób uprawnionych do spadku i ich miejsca pobytu, o rozporządzeniu na przypadek śmierci i o spadku, wreszcie o tym, czy i jakie wydał zarządzenia zabezpieczające.

(3) Konsul może uczestniczyć w zabezpieczeniu spadku przez sąd.

Artykuł  44.

Sąd, który zabezpieczył spadek, uchyli na żądanie sądu właściwego według niniejszej umowy dokonane przez siebie zabezpieczenie spadku.

Artykuł  45.

Jeżeli konsul otrzyma wcześniej wiadomość o śmierci obywatela tej Strony, której jest konsulem, winien o tym zawiadomić w sposób podany w art. 43 ust. (2) sąd drugiej Strony właściwy do zabezpieczenia spadku.

Postępowanie w przedmiocie rozporządzeń na przypadek śmierci.

Artykuł  46.

(1) Sąd właściwy do otwarcia rozporządzenia na przypadek śmierci może otworzyć rozporządzenie na przypadek śmierci obywatela drugiej Strony i w takim przypadku powinien przesłać sądowi ojczystemu odpis uwierzytelniony protokółu otwarcia. Na żądanie sądu ojczystego sąd właściwy do otwarcia rozporządzenia na przypadek śmierci prześle mu to rozporządzenie z zachowaniem przepisów swego prawa.

(2) Sąd ojczysty, w którego przechowaniu znajduje się rozporządzenie na przypadek śmierci, powinien na żądanie sądu właściwego do zabezpieczenia spadku wydać mu odpis uwierzytelniony tego rozporządzenia.

Wydanie spadku.

Artykuł  47.

(1) Sąd, który zabezpieczył spadek po obywatelu drugiej Strony, powinien wydać spadek spadkobiercom lub wykonawcy testamentu, a jeżeliby osoby te nie zgłosiły się w ciągu 3 miesięcy od daty śmierci spadkodawcy lub nie wykazały swych praw, powinien wydać spadek sądowi ojczystemu spadkodawcy.

(2) Po upływie tego terminu sąd, który zabezpieczył spadek, jest uprawniony do zatrzymania rzeczy spadkowych jedynie dla zabezpieczenia roszczeń o prawa do spadku lub o zaspokojenie ze spadku, wszakże nie dłużej jak przez dalsze sześć miesięcy. Po upływie tego terminu należy wydać spadek sądowi ojczystemu, chyba że chodzi o zabezpieczenie roszczeń, o prawa do spadku lub o zaspokojenie ze spadku, które zostały uznane lub o które wniesiono powództwo.

(3) Wydanie spadku jest niedopuszczalne, jeżeli podatek spadkowy nie został zapłacony lub zabezpieczony.

Legitymacja do spadku.

Artykuł  48.

(1) Postanowienie o stwierdzeniu praw do spadku (orzeczenie o przyznaniu spadku) pochodzące od sądu jednej Strony jest dowodem praw spadkowych na obszarze drugiej Strony.

(2) Na podstawie takiego postanowienia o stwierdzeniu praw do spadku (orzeczenia o przyznaniu spadku) osoby uprawnione mogą żądać od sądów i władz drugiej Strony wpisania lub innego ujawnienia ich praw w księgach publicznych i rejestrach. Sądy i władze drugiej Strony nie mogą odmówić wpisu lub ujawnienia z tego powodu, że nieruchomość lub prawo nie jest wymienione w postanowieniu o stwierdzeniu praw do spadku (orzeczeniu o przyznaniu spadku).

Upadłość lub likwidacja.

Artykuł  49.

Na wniosek osoby uprawnionej do spadku lub wierzycieli spadku może właściwy sąd Strony, w którego okręgu znajduje się spadek po obywatelu drugiej Strony, wszcząć postępowanie upadłościowe lub likwidacyjne, przewidziane przez ustawodawstwo obowiązujące na obszarze tego sądu.

Spadki po osobach zmarłych w podróży.

Artykuł  50.

Jeżeli obywatel jednej Strony zmarł w czasie podróży na obszarze drugiej Strony, nie posiadając na tym obszarze w chwili swej śmierci miejsca zamieszkania lub pobytu, rzeczy, które miał ze sobą po zabezpieczeniu wierzycieli będą bez dalszych formalności wydane konsulowi Strony, której zmarły był obywatelem w chwili śmierci.

Spadek bezdziedziczny.

Artykuł  51.

Rzeczy ruchome należące do spadku bezdziedzicznego (artykuł 29 ust. 3) przypadają Stronie, której obywatelem był spadkodawca w chwili śmierci. Bezdziedziczny spadek nieruchomy przypada Stronie, na której obszarze jest położony.

Prawa konsula do zastępowania.

Artykuł  52.

Konsul jednej Strony jest uprawniony do ochrony interesów swych obywateli w sprawach spadkowych przed sądami i urzędami drugiej Strony bez potrzeby wykazania się pełnomocnictwem, jeżeli osoby te są nieobecne i nie ustanowiły pełnomocnika.

Wyjaśnienie pojęć używanych w tym rozdziale.

Artykuł  53.

(1) Niżej podane wyrazy używane w rozdziale niniejszym mają następujące znaczenie:

a) "osobami uprawnionymi do spadku" są osoby, które według prawa, obowiązującego w postępowaniu spadkowym, należy uważać za spadkobierców, zapisobierców lub uprawnionych do zachowku;

b) przez "sądy" należy rozumieć także władze administracyjne, o ile według ustaw Stron załatwiają one czynności należące do postępowania spadkowego; przez "sądy lub władze ojczyste" należy rozumieć sądy lub władze tej Strony, której obywatelem był spadkodawca w chwili śmierci;

c) przez pojęcie "prawa" należy rozumieć na obszarze każdej Strony normy prawne, które są miarodajne według przepisów prawa między dzielnicowego obowiązującego na obszarze odnośnej Strony.

(2) Postanowienia rozdziału niniejszego nie wyłączają stosowania na obszarach obu Stron przepisów, mających charakter norm bezwzględnie obowiązujących.

Rozdział  szósty.

Dokumenty.

Artykuł  54.

(1) Dokumenty sporządzone lub uwierzytelnione na obszarze jednej Strony przez sąd lub władzę publiczną w granicach jej uprawnień urzędowych lub przez osobę zaufania publicznego w powierzonym jej zakresie działania w formie przepisanej i opatrzone pieczęcią urzędową, nie wymagają uwierzytelnienia na obszarze drugiej Strony.

(2) Dokumentom, które na obszarze jednej Strony mają znaczenie dokumentów publicznych, przysługuje także na obszarze drugiej Strony moc dowodowa dokumentów publicznych.

Udzielanie wypisów z akt stanu cywilnego.

Artykuł  55.

Urzędy stanu cywilnego (metrykalne) jednej Strony będą na żądanie władz sądowych drugiej Strony przesyłały bezpłatnie dla ich potrzeb uwierzytelnione odpisy lub wyciągi z aktów urodzenia, małżeństwa i śmierci (metryki).

CZĘŚĆ  II.

SPRAWY KARNE.

Rozdział  siódmy.

Wydawanie i przewóz przestępców.

Przestępstwa ekstradycyjne.

Artykuł  56.

(1) Strony zobowiązują się wydawać sobie wzajemnie na żądanie stosownie do poniższych przepisów osoby znajdujące się na obszarze jednej z nich i ścigane lub skazane przez sądy drugiej Strony za zbrodnie lub występki, chyba że odpowiedni czyn na terenie Strony wezwanej nie stanowiłby przestępstwa.

(2) Wydanie będzie również dokonane w przypadkach usiłowania popełnienia wyżej wymienionych czynów przestępnych lub udziału w nich.

(3) Nie będzie stanowiła przeszkody wydania okoliczność, że osoba, której wydania zażądano, została skazana tym samym wyrokiem na jedną karę również za wykroczenie.

Artykuł  57.

Jeżeli według prawa Strony wzywającej czyn przestępny, z powodu którego żąda się wydania, stanowi występek, natomiast według prawa Strony wezwanej czyn ten stanowi tylko wykroczenie, Strony będą żądały wydania jedynie, gdy będzie tego wymagał szczególny interes wymiaru sprawiedliwości według zdania Strony wzywającej.

Niewydawanie własnych obywateli.

Artykuł  58.

(1) Strony nie będą sobie wzajemnie wydawały obywateli własnych.

(2) Załatwienie wniosku o wydanie może być odłożone do ostatecznego załatwienia podania o udzielenie obywatelstwa osobie, która o nie prosiła przed nadejściem wniosku o jej wydanie.

Przejęcie ścigania karnego.

Artykuł  59.

(1) Strony zobowiązują się ścigać zgodnie ze swoim ustawodawstwem własnych obywateli oskarżonych o popełnienie na obszarze drugiej Strony czynu, pociągającego za sobą wydanie.

(2) Strona, która pragnie zastosowania przepisu poprzedniego ustępu prześle drugiej Stronie w drodze przewidzianej w artykule 67, zawiadomienie, załączając akta, dokumenty, wszelkie niezbędne dane i przedmioty, mogące stanowić dowód przestępstwa.

(3) Strona, której obywatelem jest ścigana osoba, zawiadomi drugą Stronę o wyniku postępowania, a w razie zapadnięcia wyroku, prześle jej jego odpis.

Czyny, za które wydania się nie udziela.

Artykuł  60.

Wydanie nie nastąpi:

a) jeżeli przestępstwo popełniono na obszarze państwa wezwanego,

b) jeżeli przestępstwo jest polityczne lub pozostaje w związku z takim przestępstwem, chyba że w stanie faktycznym przeważa element przestępstwa pospolitego,

c) jeżeli przestępstwo ma charakter wyłącznie prasowy,

d) jeżeli przestępstwo jest ścigane tylko na żądanie poszkodowanego i ulega umorzeniu w razie cofnięcia żądania,

e) jeżeli o to samo przestępstwo toczy się postępowanie karne na obszarze Strony wezwanej przeciw osobie, której wydania się żąda, lub jeżeli postępowanie to zostało zakończone wyrokiem albo umorzone, chyba że zachodzą podstawy do wznowienia postępowania według przepisów Strony wezwanej ze względu na nowe okoliczności faktyczne, przytoczone przez Stronę wzywającą.

Zobowiązania cywilne.

Artykuł  61.

Zobowiązania cywilne, zaciągnięte na obszarze Strony wezwanej przez osobę, której wydania zażądano, nie mogą stanowić przeszkody do wydania.

Zbieg wniosków ekstradycyjnych.

Artykuł  62.

Jeżeli z powodu tego samego czynu lub z powodu różnych czynów przestępnych inne jeszcze państwo lub kilka innych państw żąda wydania tej samej osoby od jednej ze Stron, pozostawia się Stronie wezwanej do uznania, któremu z tych wniosków uczynić zadość.

Skutki prawne wydania.

Artykuł  63.

(1) Osobę wydaną można ścigać, karać lub wydać państwu trzeciemu z powodu innego czynu przestępnego, aniżeli czyn, z powodu którego zezwolono na wydanie, jeżeli był on popełniony przed jej wydaniem tylko pod warunkiem:

a) że Strona wezwana wyrazi na to dodatkowo zgodę; nie można odmówić wyrażenia zgody, jeżeli z powodu tego drugiego czynu przestępnego sprawca w myśl umowy niniejszej podlegałby wydaniu,

b) albo że osoba wydana wyrazi do protokołu sądowego swą zgodę. Stronie, która dokonała wydania, będzie przesłany odpis wierzytelny tego protokołu.

(2) Jeżeli osoba wydana z własnej winy nie opuści obszaru Strony, której została wydana, aczkolwiek miała ku temu sposobność, w ciągu miesiąca od dnia, gdy postępowanie karne, dla którego została wydana, zostało ukończone lub kara odcierpiana albo darowana lub gdy tam dobrowolnie powróciła, wówczas wolno ją ścigać sądownie albo wykonać karę również z powodu czynu przestępnego, do którego wydanie nie odnosiło się.

Zwłoka w odbiorze.

Artykuł  64.

Jeżeli Strona wzywająca nie odbierze osoby podlegającej wydaniu w terminie miesięcznym od dnia, gdy była zawiadomiona, że wydanie może być natychmiast dokonane, osobę tę można zwolnić.

Wydanie w krótkiej drodze.

Artykuł  65.

Jeżeli osoba, którą wydano, uchyliła się w jakikolwiek sposób od wymiaru sprawiedliwości i znalazła się znowu na obszarze Strony wezwanej, to osoba ta na żądanie władz właściwych, dokonane w drodze wymienionej w artykule 67 ust. 1, może być zatrzymana i ponownie wydana bez dalszych formalności.

Przewóz.

Artykuł  66.

(1) Na przewiezienie osoby, którą trzecie państwo postanowiło wydać jednej ze Stron, przez obszar drugiej Strony, zezwoli się po przedstawieniu załączników wymienionych w artykule 67 ust. 2, jeżeli osoba ta popełniła czyn przestępny podpadający pod postanowienia umowy niniejszej.

(2) Przepisy dotyczące wydania stosują się odpowiednio do przewiezienia.

(3) Przewóz będzie dokonany przez organa Strony wezwanej, która określi warunki i drogę przewozu.

Wniosek o wydanie.

Artykuł  67.

(1) Wniosek o wydanie prześle Ministerstwo Sprawiedliwości (jeżeli chodzi o osobę ściganą przez sądy wojskowe, Ministerstwo Obrony Narodowej) Strony wzywającej bezpośrednio Ministerstwu Sprawiedliwości (Ministerstwu Obrony Narodowej) Strony wezwanej.

(2) Do wniosku należy dołączyć:

a) nakaz aresztowania bądź inny akt równoznaczny, a wydany przez właściwe władze Strony wzywającej, a w wypadku wykonania kary również odpis prawomocnego wyroku,

b) dokumenty zawierające opis czynu przestępnego z podaniem miejsca i czasu jego popełnienia oraz jego kwalifikacji prawnej, a w przypadku przestępstwa przeciwko własności, w miarę możności dane co do wysokości szkody, którą przestępca wyrządził lub zamierzał wyrządzić, o ile dane te nie są objęte dokumentami wymienionymi pod (a),

c) tekst przepisów karnych, mających na obszarze Strony wzywającej zastosowanie do danego przestępstwa,

d) dane dotyczące przynależności państwowej i stanu cywilnego osoby, której wydania się żąda, oraz w miarę możności wszelkie dokumenty i informacje niezbędne do stwierdzenia jej tożsamości, jak rysopis, fotografie, odciski palców i dane dotyczące miejsca jej pobytu.

(3) We wniosku o wydanie osoby skazanej, która już odcierpiała część swej kary, należy ponadto podać okres czasu kary pozostały do odcierpienia.

(4) Wyżej wspomniane dokumenty należy przedstawić w oryginale lub w urzędowym odpisie albo wyciągu i zaopatrzyć pieczęcią urzędową.

Język wniosków.

Artykuł  68.

(1) Obie Strony używają w stosunkach wzajemnych własnego języka.

(2) Dotyczy to w szczególności pism wymienionych w art. 59 i 67.

Wyjaśnienia dodatkowe.

Artykuł  69.

(1) Jeżeli powstaną wątpliwości, czy czyn przestępny podpada pod postanowienia umowy niniejszej, Strona wezwana zażąda od Strony wzywającej wyjaśnień dodatkowych.

(2) Zezwoli się na wydanie jedynie wtedy, jeżeli dostarczone wyjaśnienia usuną wątpliwości. Strona wezwana może wyznaczyć termin do podania wyjaśnień uzupełniających. Termin ten może być przedłużony na skutek uzasadnionego żądania.

(3) Jeżeli aresztowano osobę ściganą na skutek wniosku o wydanie, można będzie ją zwolnić, jeżeli w ciągu 6 tygodni od dnia wysłania żądania przez Stronę wezwaną wyjaśnień dodatkowych, żądane wyjaśnienia nie nadejdą. Termin ten może być odpowiednio przedłużony na wniosek Strony wzywającej.

(4) Strona wezwana nie może domagać się przedstawienia dowodów winy osoby podlegającej wydaniu.

Zabezpieczenie wydania.

Artykuł  70.

Z chwilą otrzymania wniosku wraz z dokumentami, wskazanymi w artykule 67, Strona wezwana zarządzi stosownie do swego ustawodawstwa, wszystko, co potrzeba, by zabezpieczyć wydanie osoby zażądanej i zapobiec jej ucieczce, chyba że z góry jest oczywiste, że wydanie jest niedopuszczalne.

Tymczasowe aresztowanie.

Artykuł  71.

(1) W przypadkach nagłych - jeżeli wydanie nie przedstawia się z góry jako niedopuszczalne - można aresztować tymczasowo osobę ściganą zanim jeszcze nadejdzie wniosek o wydanie, jeżeli tego zażądano z powołaniem się na nakaz aresztowania lub prawomocny wyrok i wymieniono czyn przestępny.

(2) Żądanie takie może przesłać właściwa władza Strony wzywającej na piśmie lub telegraficznie bezpośrednio właściwej władzy Strony wezwanej.

(3) Właściwe władze każdej ze Stron mogą nawet i bez takiego żądania aresztować tymczasowo osobę przebywającą na ich terytorium, jeżeli powezmą wiadomość o popełnieniu przez nią przestępstwa na terytorium drugiej Strony.

(4) Władza, która dokonała aresztowania według ust. 2 lub 3 niniejszego artykułu, zawiadomi o tym bezzwłocznie władzę drugiej Strony oraz własne Ministerstwo Sprawiedliwości (Ministerstwo Obrony Narodowej) z podaniem miejsca, gdzie osoba aresztowana przebywa. Ministerstwo to zawiadomi o aresztowaniu Ministerstwo Sprawiedliwości (Ministerstwo Obrony Narodowej) drugiej Strony.

Artykuł  72.

(1) Osoba tymczasowo aresztowana może być zwolniona, o ile w ciągu miesiąca od daty wysłania zawiadomienia przewidzianego w art. 71 ust. 4 nie wpłynie zawiadomienie drugiej Strony, że będzie zgłoszony wniosek o wydanie.

(2) Osoba aresztowana może również być zwolniona, jeżeli w ciągu dwóch miesięcy od dnia, w którym było wysłane zawiadomienie, przewidziane w art. 71 ust. 4, nie nadejdzie wniosek o wydanie wraz z załącznikami w myśl artykułu 67.

Odroczenie wydania.

Artykuł  73.

Jeżeli osoba, której wydania zażądano, jest na obszarze Strony wezwanej ścigana bądź została skazana z powodu innego przestępstwa, bądź aresztowana z innej przyczyny, Strona wezwana orzeknie pomimo to o wydaniu. Wydanie będzie mogło być jednakże odłożone do czasu, gdy postępowanie wszczęte na obszarze Strony wezwanej będzie zakończone, kara odcierpiana albo darowana lub gdy zatrzymanie skończy się z innego powodu.

Wydanie czasowe.

Artykuł  74.

Na uzasadnione żądanie Strony wzywającej będzie jednak i w przypadku przytoczonym w artykule 73 udzielone zezwolenie na wydanie czasowe, jeżeli odroczenie wydania według prawa Strony wzywającej mogłoby pociągnąć za sobą bądź przedawnienie, bądź inne ważne skutki ujemne dla postępowania karnego, o ile nie sprzeciwiają się temu własne interesy sądownictwa Strony wezwanej. Osoba wydana czasowo powinna być zwrócona, jak tylko zostaną przeprowadzone czynności postępowania karnego, dla których została czasowo wydana lub jak tylko zostanie ukończone postępowanie karne na obszarze Strony wzywającej.

Zawiadomienie o wyniku postępowania karnego.

Artykuł  75.

Strona, której wydano osobę ściganą, zawiadomi Stronę, która ją wydała, na jej żądanie, o ostatecznym wyniku postępowania karnego, a w razie zapadnięcia wyroku prawomocnego prześle jej jego odpis. Stosuje się to również w przypadkach artykułu 63.

Rozdział  ósmy.

Pomoc prawna w sprawach karnych.

Bezpośrednie porozumiewanie się.

Artykuł  76.

(1) Strony będą sobie udzielały na żądanie wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych w drodze bezpośredniego porozumienia się organów wymiaru sprawiedliwości.

(2) Organy te będą zwłaszcza doręczały sobie wzajemnie pisma odnoszące się do postępowania karnego, nie wyłączając wyroków, przeprowadzały czynności śledcze, jak badanie osób oskarżonych, świadków, biegłych sądowych, oględziny sądowe, rewizje i zajęcia rzeczy oraz przesyłały sobie akta, dokumenty i dowody rzeczowe.

Język wniosków.

Artykuł  77.

(1) Wnioski o doręczenie lub o udzielenie innej pomocy prawnej sporządza się w języku państwowym Strony wzywającej i zaopatruje pieczęcią urzędową.

(2) Organ wezwany załatwi wniosek w swoim języku państwowym i odezwę zaopatrzy pieczęcią urzędową.

(3) Przy żądaniu doręczenia pisma do rąk własnych należy dołączyć do tego pisma przekład uwierzytelniony na język Strony wezwanej. W braku przekładu władza wezwana może ograniczyć się do doręczenia przez oddanie pisma odbiorcy, o ile on zechce je przyjąć.

Wykonanie wniosku.

Artykuł  78.

(1) Doręczenie i wnioski o pomoc prawną będą wykonywane według prawa Strony, na której obszarze ma być dokonana czynność, której się żąda.

(2) Na żądanie władzy wzywającej można załatwić wniosek w formie szczególnej, jeżeli to nie jest sprzeczne z prawem Strony wezwanej.

Odstąpienie wniosku.

Artykuł  79.

Jeżeli władza wezwana jest niewłaściwa, odstąpi ona z urzędu wniosek władzy właściwej i jednocześnie zawiadomi o tym bezpośrednio władzę wzywającą.

Odmowa pomocy prawnej.

Artykuł  80.

(1) Pomocy prawnej w sprawach karnych można odmówić, jeżeli czyn, z powodu którego żąda się pomocy prawnej, nie mógłby stanowić podstawy do wydania sprawcy według umowy niniejszej.

(2) Załatwienia wniosku można odmówić, jeżeli czynność żądana nie należy do zakresu działania organów wymiaru sprawiedliwości na obszarze Strony wezwanej lub jeżeli Strona na której obszarze czynność ta ma być wykonana uważa, że zagraża ona jej prawom zwierzchnim lub jej bezpieczeństwu.

Wezwanie za granicę.

Artykuł  81.

(1) Jeżeli w postępowaniu karnym przed sądami jednej Strony zajdzie potrzeba osobistego stawiennictwa świadka lub biegłego, przebywającego na obszarze drugiej Strony, należy zwrócić się do sądu właściwego tej Strony o doręczenie wezwania.

(2) Wezwanie nie może zawierać zagrożenia na wypadek niestawiennictwa.

(3) Świadek lub biegły, który na wezwanie stawił się dobrowolnie przed sądem drugiej Strony, nie może być na obszarze tej Strony ani ścigany ani uwięziony za czyn przestępny popełniony poprzednio, ani też skazany za udział w czynie przestępnym, będącym przedmiotem postępowania, do którego był wezwany.

(4) Świadek lub biegły traci te przywileje, jeżeli z własnej winy nie opuści obszaru Strony wzywającej w przeciągu tygodnia od chwili oznajmienia mu przez sąd, że obecność jego w sądzie stała się zbędna.

Artykuł  82.

(1) Jeżeli osoba wezwana jest uwięziona na obszarze Strony wezwanej, można prosić właściwe ministerstwa tej Strony o dostawienie jej na pewien czas za zobowiązaniem, że będzie jak najszybciej odesłana z powrotem. Takie dostawienie jest dopuszczalne, o ile osoba, o którą chodzi, wyraźnie temu się nie sprzeciwia.

(2) Z zachowaniem warunków artykułu 81 właściwe ministerstwo udzieli zezwolenia na przewiezienie tam i z powrotem przez obszar swego Państwa osoby uwięzionej w państwie trzecim, która ma być przesłuchana w charakterze świadka lub konfrontowana.

Wydanie dowodów rzeczowych.

Artykuł  83.

(1) Władze wymiaru sprawiedliwości obu Stron będą wydawały sobie wzajemnie na żądanie przedmioty uzyskane przez oskarżonego w drodze przestępstwa, jak również przedmioty mające służyć jako dowód rzeczowy, choćby podlegały one zajęciu, zepsuciu lub przepadkowi. Władza wydająca może zastrzec zwrot tych rzeczy w czasie najkrótszym.

(2) Jeżeli rzeczy te znajdowały się w posiadaniu oskarżonego w czasie jego wydania lub przewiezienia, będą one w miarę możności wydane jednocześnie z wydaniem lub przewiezieniem oskarżonego. Wydanie tych rzeczy nastąpi również w przypadku, gdy wydanie oskarżonego nie może być dokonane z powodu jego śmierci lub ucieczki. Wydanie odnosić się będzie także do rzeczy ukrytych lub umieszczonych przez oskarżonego na obszarze Strony, która zezwoliła na wydanie, choćby rzeczy te dopiero później wykryto.

(3) Prawa Strony wezwanej lub osób trzecich do rzeczy powyższych pozostają nienaruszone i rzeczy te po ukończeniu postępowania karnego należy zwrócić jak najrychlej i bez kosztów.

Rozdział  dziewiąty.

Zawiadomienie o skazaniu i wyciągi z rejestru karnego.

Artykuł  84.

(1) Strony będą sobie wzajemnie przesyłały odpisy kart karnych lub wyciągi z prawomocnych wyroków skazujących, o ile dotyczą obywateli drugiej Strony i o ile według przepisów obowiązujących sąd, który wydał wyrok, wpisuje się je do rejestru karnego. Będą również przesyłane dalsze postanowienia, dotyczące tych wyroków, o ile zapisuje się je do rejestru karnego.

(2) Powyższe odpisy i wyciągi Ministerstwa Sprawiedliwości będą sobie przesyłać bezpośrednio.

Artykuł  85.

(1) Władze jednej ze Stron, którym powierzono prowadzenie rejestru karnego, będą udzielały organom wymiaru sprawiedliwości drugiej Strony, na ich żądanie zgłoszone bezpośrednio, bezpłatnych informacji z rejestru karnego.

(2) Takich samych informacji będą udzielały urzędy rejestru karnego centralom służby kryminalnej drugiej Strony (w Polsce: Komenda Główna Milicji Obywatelskiej, w Czechosłowacji: Kryminální Ustředna) na ich bezpośredni wniosek.

Rozdział  dziesiąty.

Koszty pomocy prawnej w sprawach karnych.

Artykuł  86.

(1) Koszty wynikłe wskutek żądania wydania lub pomocy prawnej w sprawach karnych, włącznie z wynagrodzeniem świadków i biegłych, ponosi Strona, na której obszarze koszty te powstały.

(2) Strona wezwana pokryje tymczasowo koszty, wywołane przez przewiezienie przez jej obszar i przez czasowe dostawienie osób w myśl artykułów 66 i 32. Koszty te powinny jednak być zwrócone Stronie wezwanej.

CZĘŚĆ  III.

INFORMACJE PRAWNE.

Rozdział  jedenasty.

Artykuł  87.

(1) Ministerstwa Sprawiedliwości obu Stron będą udzielały sobie informacji o prawie obowiązującym na obszarze ich państw.

(2) Informacje będą udzielane na żądanie Ministerstwa Sprawiedliwości jednej Strony przez Ministerstwo Sprawiedliwości drugiej Strony.

Artykuł  88.

W żądaniu, które sporządza się w języku Strony wzywającej, należy ściśle określić zagadnienie prawne, co do którego ma być udzielona informacja.

CZĘŚĆ  IV.

ROZDZIAŁ DWUNASTY.

Postanowienia końcowe.

Artykuł  89.

Umowa niniejsza sporządzona w języku polskim i czeskim, której oba teksty są autentyczne, będzie ratyfikowana. Dokumenty ratyfikacyjne będą w czasie możliwie najkrótszym wymienione w Pradze.

Wejdzie ona w życie z upływem miesiąca po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych i pozostanie w mocy jeszcze przez sześć miesięcy od dnia, gdy będzie wypowiedziana przez jedną ze Stron.

Z dniem, gdy umowa niniejsza wejdzie w życie, tracą moc:

a) umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czechosłowacką w przedmiocie uregulowania obrotu prawnego w sprawach cywilnych, karnych i niespornych, podpisana w Pradze dnia 6 marca 1925 roku (Dz. U. R. P. Nr 14/26, poz. 80);

b) umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czechosłowacką o wzajemności w sprawach spadkowych, podpisana w Pradze dnia 25 stycznia 1934 roku (Dz. U. R. P. Nr 22/37, poz. 138);

c) umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czechosłowacką o wzajemnym wykonywaniu tytułów egzekucyjnych i wzajemności w sprawach upadłościowych, podpisana w Pradze dnia 10 lutego 1934 roku (Dz. U. R. P. Nr 22/37, poz. 140).

Na dowód czego pełnomocnicy obu Stron umowę niniejszą podpisali i opatrzyli swymi pieczęciami.

Sporządzono w dwóch oryginalnych egzemplarzach w Warszawie, dnia 21 stycznia 1949 roku.

PROTOKÓŁ DODATKOWY

do umowy między Rzecząpospolitą Polską i Republiką Czechosłowacką o wzajemnym obrocie prawnym w sprawach cywilnych i karnych.

Upełnomocnieni zastępcy Rzeczypospolitej Polskiej i Republiki Czechosłowackiej, podpisując umowę o wzajemnym obrocie prawnym w sprawach cywilnych i karnych, stwierdzają imieniem swych państw zgodę co do następujących punktów:

1. 1 Zagadnienia, powstałe na tle stosowania niniejszej umowy, a wynikające ze zmian w przepisach prawnych obu stron, powstałych w wyniku kodyfikacji ich systemu prawnego cywilnego i karnego, rozstrzygać będzie stała Komisja Prawnicza Polsko-Czechosłowacka.

2. Wyraz "sądy" w przepisie art. 56 oznacza wszelkie organy wymiaru sprawiedliwości, wyraz "organy wymiaru sprawiedliwości" w art. 76 ust. 1 obejmuje także sądy.

3. Przepis art. 84 ust. 1 dotyczy również wyroków orzekających karę warunkową.

4. Strony zakomunikują sobie wzajemnie podział okręgów sądów powszechnych i wojskowych oraz innych organów wymiaru sprawiedliwości.

Na dowód czego pełnomocnicy obu Stron podpisali niniejszy protokół, który ma równą ważność, jak umowa sama.

Sporządzono w Warszawie w dwóch oryginalnych egzemplarzach dnia 21 stycznia 1949 r.

Po zaznajomieniu się z powyższą Umową uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona oraz przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 5 marca 1949 roku.

* W tekście czeskim Umowa zmieniona przez pkt 2-16 obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 15 września 1949 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.49.54.432).

1 Protokół Dodatkowy ust. 1 zmieniony przez obwieszczenie Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 15 września 1949 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.49.54.432).

• Identyfikator: Dz.U.1949.20.133
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Czechosłowacja-Polska. Umowa o wzajemnym obrocie prawnym w sprawach cywilnych i karnych. Warszawa.1949.01.21.
• Data aktu: 21/01/1949
• Data ogłoszenia: 09/04/1949
• Data wejścia w życie: 10/03/1949