Służba w przedsiębiorstwie "Polskie Koleje Państwowe".

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 2 listopada 1945 r.

o służbie w przedsiębiorstwie "Polskie Koleje Państwowe".

Na podstawie art. 23 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 września 1926 r. o utworzeniu przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz. U. R. P. z 1930 r. Nr 89, poz. 705) zarządza się, co następuje:

Rozdział  1.

Przepisy ogólne.

§  1.

(1) 1 Rozporządzenie niniejsze normuje stosunek służbowy etatowych pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe", nazywanego w dalszym ciągu rozporządzenia skrótem "P.K.P.":

1) mianowanych na stanowiska etatowe i zwanych pracownikami etatowymi;

2) 2 (uchylony).

(2) 3 (uchylony).

§ 2. 4 (uchylony).

§ 4. 5 Związek Zawodowy Pracowników Kolejowych R. P. (Z.Z.K.) w wykonaniu zadań określonych ustawą z dnia 1 lipca 1949 r. o związkach zawodowych (Dz. U. R. P. Nr 41, poz. 293) jest w szczególności uprawniony do współdziałania w opracowywaniu:

1) zarządzeń ogólnych, dotyczących prowadzenia akcji socjalnej, wykorzystywania funduszów na współzawodnictwo pracy oraz nagradzania przodowników i racjonalizatorów pracy;

2) tabeli stanowisk etatowych i grup uposażenia przywiązanych do stanowisk;

3) zarządzeń ogólnych dotyczących awansów w grupach uposażenia, mianowań na stanowiska oraz przyjęć pracowników w charakterze kandydatów do służby przygotowawczej;

4) przepisów o zdolności fizycznej pracowników oraz wykształceniu, rodzaju wiadomości lub praktyki zawodowej, wymaganych od nich przy mianowaniu na stanowiska i przy przyjmowaniu do służby przygotowawczej;

5) przepisów o służbie przygotowawczej i o egzaminach kolejowych;

6) zarządzeń ogólnych, dotyczących zaliczania pracownikom do czasu służby na P.K.P. czasu służby państwowej, wojskowej, samorządowej lub pracy zawodowej;

7) przepisów o czasie pracy pracowników;

8) przepisów o umundurowaniu pracowników i o uprawnieniach do odzieży ochronnej;

9) przepisów o organizacji i zakresie działania komisji kwalifikacyjnych, dyscyplinarnych i weryfikacyjnych.

§ 5. 6 Dyrektor generalny kolei państwowych ustala zasady prowadzenia ewidencji i statystyki pracowników P. K. P.

§ 6. 7 (uchylony).

§  7.

(1) Doręczenie decyzyj (orzeczeń i zarządzeń) w sprawach wynikłych z niniejszego rozporządzenia jest ważne i powoduje bieg terminów, jeżeli nastąpiło do rąk pracownika, jego pełnomocnika, w razie zaś nieobecności pracownika na służbie lub w domu oraz nieustanowienia pełnomocnika - zastępczo do rąk jego dorosłego domownika.

(2) Decyzje, od których służy pracownikowi prawo odwołania (§ 8), doręcza się za pokwitowaniem.

(3) Odmowa przyjęcia decyzji przez pracownika jest równoznaczna z doręczeniem.

(4) Jeżeli nieznane jest miejsce pobytu pracownika, który nie ustanowił pełnomocnika, albo też gdy domownik odmawia przyjęcia pisma, zawierającego decyzję, wówczas obwieszcza się je przez wywieszenie w widocznym miejscu w urzędzie, do którego personelu należy pracownik. Doręczenie uważa się za dokonane po upływie siedmiu dni od dnia wywieszenia pisma.

§  8.

(1) Jeżeli rozporządzenie niniejsze inaczej nie postanawia, pracownik może od decyzji w sprawach, wynikłych z niniejszego rozporządzenia, wnieść drogą służbową (§ 21) odwołanie na piśmie do władzy wyższej, której orzeczenie jest ostateczne.

(2) Odwołanie należy wnieść w terminie czternastodniowym.

(3) Bieg terminu rozpoczyna się z dniem następującym po dniu doręczenia decyzji. Niedziela i święto ustawowe nie wstrzymują ani rozpoczęcia ani biegu terminów. Jeżeli koniec terminów przypada na niedzielę lub święto ustawowe, to za ostatni dzień terminu uważa się najbliższy z kolei dzień powszedni.

(4) Termin uważa się za zachowany, jeżeli przed jego upływem nadano pismo, zawierające odwołanie, w urzędzie pocztowym lub telegraficznym na obszarze Rzeczypospolitej.

(5) W razie niezachowania terminu wniesienia odwołania władza odwoławcza może na prośbę pracownika przywrócić termin, jeżeli pracownik udowodni, że niezachowanie terminu nastąpiło bez jego winy, z powodu przeszkód nie do przezwyciężenia.

(6) Prośbę o przywrócenie terminu może pracownik wnieść wraz z odwołaniem w terminie czternastodniowym od ustania przeszkody. Nieuwzględnienia takiej prośby nie można zaskarżyć.

(7) Jeśli rozporządzenie niniejsze inaczej nie stanowi, odwołanie nie ma mocy odraczającej.

Rozdział  2.

O przyjęciach i mianowaniach.

§ 9. 8 (uchylony).

§ 10. 9 (uchylony).

§  11.

(1) Ogólne warunki wymagane do mianowania pracownika etatowym lub przyjęcia w charakterze kandydata są następujące:

1) obywatelstwo polskie;

2) zdolność do działań prawnych;

3) nieposzlakowana przeszłość (§ 12);

4) 10 nieprzekroczony 40 rok życia;

5) zdolność fizyczna, wymagana na stanowisko, na które mianuje się lub przyjmuje pracownika;

(6) znajomość języka polskiego w mowie i piśmie, tudzież wykształcenie, wiadomości lub praktyka zawodowa, wymagane w danym dziale służby lub na danym stanowisku;

7) dopełnienie obowiązku czynnej służby wojskowej.

(2) 11 Warunek nieprzekroczenia 40 roku życia nie jest wymagany, jeżeli pracownik bezpośrednio przed mianowaniem lub przyjęciem pozostawał w służbie państwowej lub kolejowej, do której wstąpił przed ukończeniem 40 roku życia.

(3) 12 Za zezwoleniem dyrektora generalnego kolei państwowych dopuszczalne są odstępstwa od warunków, wymienionych w ust. (1) pkt 4), 6) i 7).

§  12.

(1) W myśl § 11 ust. (1) pkt 3) nie mogą być mianowane pracownikami etatowymi ani przyjmowane w charakterze kandydatów:

1) osoby, skazane wyrokiem sądu karnego na dodatkową karę utraty praw publicznych;

2) osoby, skazane wyrokiem sądu karnego za przestępstwo popełnione z chęci zysku lub z innych niskich pobudek;

3) 13 osoby, wydalone ze służby kolejowej lub innej służby państwowej albo ze służby samorządowej oraz osoby zwolnione ze służby kolejowej w drodze dyscyplinarnej lub na podstawie wniosku komisji weryfikacyjnej.

(2) Osoba, przeciw której toczy się postępowanie karno-sądowe za przestępstwa, popełnione z chęci zysku lub z innych niskich pobudek, postępowanie upadłościowe lub postępowanie o ubezwłasnowolnienie lub wreszcie postępowanie rehabilitacyjne, nie może być w czasie powyższego postępowania mianowana pracownikiem etatowym ani przyjęta w charakterze kandydata.

(3) 14 Za zezwoleniem dyrektora generalnego kolei państwowych dopuszczalne są odstępstwa od zasady, wymienionej w ust. (1) pkt 2) i 3).

§  13.

(1) Poza ogólnymi warunkami, wymienionymi w §§ 11 i 12, mianowanie pracownika etatowym zależy od odbycia co najmniej jednorocznej służby przygotowawczej i złożenia egzaminów przewidzianych w osobnych przepisach (§ 14).

(2) 15 Zwolnienie częściowe lub całkowite od egzaminów, jako też od służby przygotowawczej może nastąpić za osobnym zezwoleniem dyrektora generalnego kolei państwowych.

§ 14. 16 Dyrektor generalny kolei państwowych wydaje szczegółowe przepisy o mianowaniu na stanowiska etatowe i o przyjęciu na służbę przygotowawczą oraz o zdolności fizycznej, wykształceniu i rodzaju wiadomości lub praktyki zawodowej, wymaganych od pracowników przy mianowaniu i przy przyjęciu na służbę przygotowawczą. Dyrektor generalny kolei państwowych określa także czas i program służby przygotowawczej, egzaminy wymagane w danym dziale służby oraz stanowiska, na których kandydaci odbywają służbę przygotowawczą.

§  15.

(1) Pracownik powinien objąć służbę w terminie, wyznaczonym przez tę władzę, która go mianowała lub przyjęła na służbę.

(2) Mianowanie lub przyjęcie odwołuje się, jeżeli pracownik w ciągu czternastu dni po wyznaczonym terminie, nie objął służby i nie usprawiedliwił zwłoki.

§  16.

(1) Pracownik mianowany etatowym i kandydat, przyjęty do służby przygotowawczej, składa wobec właściwego zwierzchnika ślubowanie służbowe.

(2) Minister Komunikacji ustala brzmienie i sposób składania ślubowania służbowego.

(3) Odmowa złożenia ślubowania służbowego pociąga za sobą odwołanie mianowania lub przyjęcia.

§  17.

(1) 17 Niedopuszczalne jest zatrudnienie pracownika w taki sposób, żeby wchodził w stosunek bezpośredniego zwierzchnika lub podwładnego do swego małżonka, krewnego wstępnego lub zstępnego, do przysposobionego lub przysposabiającego, bądź też krewnego w linii bocznej do trzeciego stopnia pokrewieństwa albo powinowatego do drugiego stopnia powinowactwa włącznie.

(2) Pracownicy kasowych i gospodarczych jednostek służbowych P.K.P. nie mogą pozostawać w stosunkach rodzinnych, wymienionych w poprzednim ustępie, do osób zatrudnionych w nadzorczych jednostkach rachuby i kontroli.

(3) 18 Za zezwoleniem dyrektora generalnego kolei państwowych dopuszczalne są odstępstwa od przepisów wymienionych w ust. (1) i (2).

§  18.

(1) Czas służby liczy się od dnia jej objęcia.

(2) 19 Do czasu służby nie wlicza się okresów powyżej 30 dni, za które pracownikowi nie przysługuje uposażenie. Wyjątek stanowi urlop udzielony pracownikowi na czas sprawowania mandatu do Sejmu oraz urlop bezpłatny do prac państwowych, politycznych lub społecznych, który zalicza się do czasu służby.

(3) Minister Komunikacji określa warunki zaliczenia pracownikom do okresu czasu służby w P.K.P. czasu służby państwowej, wojskowej, samorządowej lub pracy zawodowej.

Rozdział  3.

Obowiązki i prawa pracowników.

§  19.

(1) Pracownik obowiązany jest służyć wiernie Rzeczypospolitej, stać na straży jej demokratycznego ustroju, zachowywać się lojalnie w stosunku do Władz Państwa i ich zarządzeń oraz strzec interesów Państwa.

(2) Pracownik obowiązany jest przestrzegać ściśle wszelkich ustaw, rozporządzeń oraz innych przepisów, zarządzeń ogólnych, statutów, regulaminów i instrukcji służbowych, spełniać czynności połączone z jego stanowiskiem gorliwie, według swej najlepszej wiedzy i woli, zapobiegać wszystkiemu, co mogłoby szkodzić interesom Państwa i P.K.P. dbać o mienie, stanowiące własność Państwa, P.K.P., albo powierzone im przez osoby trzecie lub znalezione na terenie kolejowym.

(3) 20 Pracownik powinien w służbie i poza służbą strzec powagi swego stanowiska, zachowywać się zawsze zgodnie z wymaganiami karności służbowej i zaniechać wszystkiego, co mogłoby zakłócić należyty bieg pracy na kolejach lub normalny tok urzędowania.

(4) Zachowanie się pracownika w służbie i poza służbą powinno odpowiadać wymaganiom lojalności państwowej oraz zasadom uczciwości.

§  20.

(1) Pracownik obowiązany jest wykonywać polecenia służbowe zwierzchnika.

(2) Zwierzchnikiem pracownika jest ten, kogo według przepisów organizacyjnych lub z mocy osobnego zarządzenia powołano do wydawania temuż pracownikowi poleceń służbowych.

(3) Przez wyrażenie "właściwa władza" lub "właściwy zwierzchnik" rozumieć należy organ, powołany do wydawania w zakresie swego działania, określonego w przepisach organizacyjnych, decyzji wynikających z niniejszego rozporządzenia.

§  21.

(1) Sprawy służbowe pracowników rozstrzyga się w drodze służbowej. Z prośbami, zażaleniami i odwołaniami podwładny powinien zwracać się ustnie lub pisemnie do bezpośredniego zwierzchnika, który je rozważa i załatwia albo też przekazuje bezzwłocznie właściwej władzy, jeżeli załatwienie przekracza jego zakres działania.

(2) Prośby i zażalenia, załatwiane w myśl przepisów niniejszego rozporządzenia i innych przepisów przez władze wyższe, oraz odwołania wnosi się zawsze na piśmie.

(3) Zażalenia przeciw zwierzchnikowi podwładny może wnosić wprost do władzy, której ten zwierzchnik bezpośrednio podlega.

(4) 21 Władze wyższe zawiadamiają pracowników o swych decyzjach na piśmie za pośrednictwem ich zwierzchników.

§  22.

(1) Zwierzchnik czuwa nad należytym wykonywaniem czynności służbowych i odpowiednim zachowaniem się podwładnych na służbie.

(2) W związku z tym zwierzchnik jest obowiązany wskazywać podwładnym czynności, które mają wykonywać, zaopatrywać ich w instrukcje potrzebne do wykonywania służby, zawiadamiać o dotyczących ich przepisach i zarządzeniach służbowych, udzielać potrzebnych wskazówek i pouczeń.

(3) Względem podwładnych zwierzchnik powinien być bezstronny, uprzejmy i stanowczy.

(4) Zwierzchnik powinien zaznajamiać swych zastępców z biegiem spraw służbowych i dbać o właściwy podział pracy.

Zwierzchnik powinien otaczać specjalną opieką przodowników pracy i racjonalizatorów.

(5) Obowiązkiem zwierzchnika jest wydawanie rzetelnej oceny kwalifikacyjnej o swoich podwładnych. Obowiązkowi temu podlegają wszyscy inni członkowie komisji kwalifikacyjnych. Wydanie niesumiennej oceny kwalifikacyjnej stanowi występek służbowy z § 55 niniejszego rozporządzenia.

(6) W razie naruszenia obowiązków służbowych przez podwładnego zwierzchnik obowiązany jest zbadać dokładnie sprawę i bądź sam zastosować przepisy, zawarte w rozdziale 5 niniejszego rozporządzenia, bądź też zwrócić się o to do właściwej władzy.

§ 23. Zwierzchnikowi nie wolno wdawać się z podwładnymi w interesy pieniężne ani też domagać się lub przyjmować bezpośrednio albo pośrednio od nich bądź dla siebie bądź dla swej rodziny (domowników) podarunków ani innych świadczeń i korzyści, zaofiarowanych w jakiejkolwiek formie.

§  24.

(1) Pracownik obowiązany jest wykonywać wszystkie czynności połączone z jego stanowiskiem i wypełniać w tym zakresie wszystkie zlecenia służbowe, otrzymane od bezpośredniego lub wyższych zwierzchników, jeżeli nie sprzeciwiają się one wyraźnie obowiązującym przepisom ustawowym ani nie zagrażają jawnie bezpieczeństwu ruchu.

(2) Jeżeli odmowa wykonania zlecenia służbowego z powyższych powodów nie okaże się uzasadniona, pociąga się pracownika do odpowiedzialności służbowej.

(3) O otrzymaniu zlecenia wprost od wyższego zwierzchnika pracownik powinien zawiadomić bezpośredniego zwierzchnika.

(4) Wobec zwierzchnika i innych pracowników starszych stanowiskiem pracownik powinien zachowywać się odpowiednio do wymagań dyscypliny służbowej; w stosunkach wzajemnych pracownicy obowiązani są zachowywać się uprzejmie i popierać przy spełnianiu zadań służbowych.

§ 25. 23 Na zlecenie zwierzchnika, wydane w razie koniecznej potrzeby uzasadnionej ważnymi względami służbowymi, pracownik obowiązany jest załatwiać również i takie czynności służbowe, które nie są wprawdzie przywiązane do zajmowanego przezeń stanowiska, jednakże odpowiadają jego przygotowaniu służbowemu lub zawodowemu.

§  26.

(1) W nagłych przypadkach, zagrażających bezpieczeństwu ruchu, ciąży na każdym pracowniku obowiązek samorzutnego objęcia posterunku w znanym mu dziale służby, opuszczonego przez innego pracownika.

(2) Nadto każdy pracownik ma obowiązek współdziałać przy zapobieganiu wszystkiemu, co grozi niebezpieczeństwem dla ruchu, zagraża życiu ludzkiemu, mieniu Państwa lub P.K.P., albo mieniu osób trzecich, powierzonemu P.K.P. Jeżeli tylko leży to w jego mocy, pracownik powinien przedsięwziąć niezwłocznie wszystkie możliwe dla niego środki w celu uchylenia niebezpieczeństwa i udzielenia pomocy oraz zawiadomić właściwe organa P.K.P.

§ 27. O wszelkich zauważonych nadużyciach służbowych, popełnionych przez innych pracowników P.K.P. bez względu na zajmowane przez nich stanowiska, pracownik obowiązany jest donosić bezpośredniemu zwierzchnikowi, następnemu zaś z kolei zwierzchnikowi wtedy, gdy nadużyć dopuścił się jego bezpośredni zwierzchnik.

§  28.

(1) W stosunku do publiczności, a w szczególności do osób korzystających z usług kolei, pracownik powinien postępować bezstronnie i bezinteresownie, w granicach dopuszczalnych służyć im radą i pomocą, zachowywać się uprzejmie lecz stanowczo, nie dopuszczając do naruszenia istniejących przepisów, w razie zaś przekroczenia ich spowodować pociągnięcie winnych do odpowiedzialności.

(2) Pracownikowi nie wolno żądać ani przyjmować podarunków, wynagrodzenia pieniężnego ani innych korzyści materialnych albo osobistych, ofiarowanych w związku z jego stanowiskiem lub spełnianiem czynności służbowych, bezpośrednio lub pośrednio jemu lub jego rodzinie, ani też w jakikolwiek sposób przyczyniać się do tego, żeby nastąpiło zaofiarowanie.

§  29.

1) 24 Pracownik obowiązany jest zachowywać w tajemnicy sprawy stanowiące tajemnicę państwową lub służbową bez względu na to, w jaki sposób powziął o nich wiadomość, przestrzegać zarządzeń władz, wydanych dla ochrony tych tajemnic, jak również nie ujawniać żadnych innych spraw służbowych, jeżeli udzielanie informacji i wyjaśnień w tych sprawach nie należy do jego obowiązków służbowych określonych przepisami.

(2) W sprawach, wymienionych w ust. (1), pracownik powinien zachowywać tajemnicę także wobec innych pracowników z wyjątkiem tych, którym jest obowiązany donosić o takich sprawach służbowo. Właściwa władza może w poszczególnych przypadkach zwalniać pracowników od obowiązku zachowania tajemnicy służbowej. Zwolnienie następuje na piśmie.

(3) 25 (skreślony).

§  30.

(1) Pracownik obowiązany jest przestrzegać ustalonego czasu pracy.

(2) W wyjątkowych przypadkach, jeżeli wymagają tego względy służbowe, pracownik obowiązany jest na polecenie zwierzchnika pełnić służbę także poza ustalonymi godzinami pracy.

(3) Przepisy o czasie pracy pracowników wydaje Minister Komunikacji w porozumieniu z Ministrem Pracy i Opieki Społecznej.

§ 31. Pracownik obowiązany jest donieść natychmiast bezpośredniemu zwierzchnikowi o każdej przeszkodzie w pełnieniu służby, wywołanej czy to chorobą, czy innymi uzasadnionymi powodami. Zwierzchnik może żądać udowodnienia tej przeszkody.

§ 32. Pracownik obowiązany jest na polecenie właściwej władzy poddawać się badaniu lekarza kolejowego lub kolejowej komisji lekarskiej.

§  33.

(1) 26 Opuszczenie przez pracownika posterunku służbowego lub wydalenie się z lokalu służbowego w godzinach pracy może nastąpić jedynie za zezwoleniem zwierzchnika.

(2) Samowolne opuszczenie bądź uchylenie się od służby pociąga za sobą odpowiedzialność służbową.

§  34.

(1) Pracownik obowiązany jest mieszkać w miejscowości, w której władza przydzieliła mu mieszkanie, podać zwierzchnikowi dokładny swój adres i donosić o każdej jego zmianie.

(2) Właściwa władza może na prośbę pracownika pozwolić na obranie innego miejsca zamieszkania pod warunkiem, że pracownik będzie mógł punktualnie i bez przeszkód czynić zadość wszystkim obowiązkom służbowym.

(3) Właściwa władza może w razie koniecznej potrzeby uzależnić od swego zezwolenia wydalanie się z miejsca zamieszkania pracowników pewnych kategorii nawet poza godzinami pracy. W nadzwyczajnych okolicznościach ograniczenie takie może zarządzić czasowo także bezpośredni zwierzchnik pracownika.

(4) Pracownik służby wykonawczej, związany z ruchem pociągów, powinien przed każdorazowym opuszczeniem miejsca stałego zamieszkania zawiadomić o tym bezpośredniego zwierzchnika, podając zarazem miejsce chwilowego pobytu i adres.

(5) Pracownik nie pełniący służby z powodu choroby, stwierdzonej przez lekarza kolejowego, może przebywać poza stałym miejscem zamieszkania przez czas choroby. Pracownik obowiązany jest wówczas podać swemu zwierzchnikowi dokładny adres.

§  35.

(1) Stawienie się na służbę w stanie nietrzeźwym lub pełnienie jej w tym stanie pociąga za sobą, oprócz odpowiedzialności służbowej, niedopuszczenie pracownika do służby lub usunięcie go od pełnienia służby.

(2) 27 Stwierdzenie stanu nietrzeźwości pracownika następuje w formie protokółu, spisanego w obecności lekarza kolejowego lub dwóch świadków, pracowników P.K.P.

§  36.

(1) Właściwa władza może przenieść pracownika w tej samej lub do innej miejscowości:

1. z urzędu;

2. na prośbę pracownika.

(2) 28 (skreślony).

(3) 29 (uchylony).

(4) 30 (uchylony).

(5) Celem umożliwienia przesiedlenia się pracownikowi przeniesionemu do innej miejscowości właściwa władza zwalnia go od pełnienia służby na czas konieczny.

(6) Pracownik może być przeniesiony do służby w Ministerstwie Komunikacji i mianowany funkcjonariuszem państwowym.

§ 37. 31 (uchylony).

§  38.

(1) Pracownika można pociągnąć do odpowiedzialności materialnej za szkodę, wynikłą dla P.K.P. z udowodnionej mu winy, skutkiem jego czynności służbowych, co nie wyłącza odpowiedzialności porządkowej lub dyscyplinarnej.

(2) Jeżeli winę za szkodę, wynikłą dla P.K.P., ponosi kilku pracowników, a wysokość szkody, wyrządzonej przez każdego z nich, nie da się określić, wówczas wszyscy odpowiadają solidarnie.

(3) Zarządzenie o obowiązku zwrotu szkody i o jej wysokości wydaje właściwa władza po przeprowadzeniu dochodzenia.

(4) W dochodzeniu należy przesłuchać pracownika, zbadać świadków, a w razie potrzeby biegłych, oraz sprawdzić inne dowody, a w szczególności dowody z ksiąg, akt i dokumentów. Pracownik ma prawo zadawać pytania świadkom i biegłym, uczestniczyć w sprawdzaniu innych dowodów oraz przeglądać i sporządzać odpisy z akt dochodzenia.

(5) Zarządzenie powinno być uzasadnione i ma zawierać wskazówki co do odwołania.

(6) Od zarządzenia może pracownik wnieść odwołanie. Odwołanie odracza zwrot szkody.

(7) Zarządzenie władzy odwoławczej jest ostateczne w postępowaniu administracyjnym.

(8) Przepisów niniejszego paragrafu, dotyczących postępowania przy pociąganiu pracowników do odpowiedzialności materialnej, nie stosuje się przy dochodzeniu od pracowników niedoborów P.K.P., powstałych w związku z ich czynnościami służbowymi albo ujawnionych przy rewizji kas, jak również przy dochodzeniu należności P.K.P. za przejazdy uprawnionych do ulg przejazdowych i przewozowych pracowników, ich rodzin i domowników bez biletów lub za biletami nieważnymi albo niewłaściwymi. W tych przypadkach stosuje się postanowienia specjalne, zawarte w przepisach o uposażeniu i w instrukcjach służbowych.

§  39.

(1) Pracownik, którego ostatecznym zarządzeniem administracyjnym zobowiązano do zwrotu szkody, może w terminie miesięcznym po doręczeniu tego zarządzenia, wystąpić na drodze sądowej przeciw P.K.P. z powództwem o ustalenie, że roszczenie P.K.P. nie istnieje w stosunku do niego w całości lub części. W sporze tym obowiązek udowodnienia istnienia winy i szkody ciąży na P.K.P.

(2) Powództwo sądowe wstrzymuje wykonanie zarządzenia administracyjnego.

§  40.

(1) Pracownik, znieważony podczas służby lub w związku z jej pełnieniem, obowiązany jest zawiadomić o tym swą właściwą władzę.

(2) Jeżeli zniewagi dopuścił się funkcjonariusz państwowy, samorządowy lub żołnierz, właściwa władza pracownika zawiadamia o tym władzę znieważającego.

(3) Właściwa władza może polecić pracownikowi wniesienie oskarżenia o zniewagę. W razie skazania w tym przypadku oskarżonego i nieściągalności od niego kosztów sądowych P.K.P. zwracają oskarżycielowi koszty sądowe we wszystkich instancjach. W wyjątkowych przypadkach może właściwa władza przyznać udowodnione koszty procesu w wyższym wymiarze niż koszty sądowe.

(4) Skargi sądowo - karnej, wytoczonej na podstawie nakazu władzy, nie wolno pracownikowi bez zezwolenia władzy wycofać lub przez niepopieranie oskarżenia spowodować umorzenie postępowania karnego.

(5) Niezastosowanie się pracownika do przepisów, zawartych w poprzedzających ustępach, pociąga za sobą odpowiedzialność służbową.

§  41.

1) Pracownikowi nie wolno przyjmować takich ubocznych posad ani też oddawać się takim zajęciom, których wykonywanie byłoby w sprzeczności z jego obowiązkami służbowymi lub z jego stanowiskiem, przeszkadzałoby mu w należytym wykonywaniu czynności służbowych lub mogłoby wywołać uzasadnione podejrzenie o stronniczość.

(2) Pracownik powinien uzyskać uprzednie zezwolenie właściwej władzy:

1) na każde zajęcie uboczne, przynoszące mu jakiekolwiek korzyści materialne;

2) na wstąpienie do grona założycieli lub też do zarządu i rad nadzorczych spółek na zysk obliczonych albo na branie udziału w jakimkolwiek przedsiębiorstwie na zysk obliczonym;

3) na założenie lub nabycie przedsiębiorstwa przemysłowego lub handlowego.

(3) Zarządzanie nieruchomością własną lub cudzą na podstawie ustawy, nie wymaga pozwolenia władzy.

(4) Pracownikowi nie wolno ani bezpośrednio ani za pośrednictwem osób trzecich:

1) ubiegać się o koncesje na budowę kolei lub na prowadzenie przedsiębiorstwa kolejowego;

2) podejmować się robót budowlanych lub dostaw dla P.K.P., jak również być właścicielem lub zarządcą jakiegokolwiek przedsiębiorstwa na kolejach;

3) brać udziału w pracach biur przewozowo - reklamacyjnych.

(5) Niedozwolone jest publiczne pełnienie zajęć ubocznych w mundurze.

§  42.

(1) Bez zezwolenia właściwej władzy nie wolno pracownikowi występować w charakterze biegłego w sprawach z dziedziny kolejnictwa lub w których zainteresowane jest przedsiębiorstwo "P.K.P.". Ograniczenie to nie odnosi się do przypadku, gdy sąd albo władze państwowe lub samorządowe zażądają opinii pracownika jako biegłego.

(2) Pracownik obowiązany jest bezzwłocznie zawiadomić swą właściwą władzę o wezwaniu go jako biegłego do złożenia opinii.

§ 43. Uposażenie i zaopatrzenie emerytalne pracowników określają osobne przepisy.

§ 44. Pracownikowi służy przy pełnieniu służby prawo do ochrony prawnej, przewidzianej dla urzędników w przepisach karnych.

§ 45. 32 W razie złego stanu zdrowia utrudniającego należyte pełnienie obowiązków służbowych właściwa władza może udzielić pracownikowi na podstawie orzeczenia kolejowej komisji lekarskiej płatnego urlopu dla poratowania zdrowia (zdrowotnego).

§  46.

(1) Nieobecność pracownika na służbie wskutek choroby, licząc łącznie z urlopem dla poratowania zdrowia, może trwać: rok - u pracowników etatowych, 3 miesiące - u kandydatów.

(2) 33 Na wyjątki od powyższych przepisów może zezwolić dyrektor generalny kolei państwowych w przypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie.

(3) Przy obliczaniu czasu trwania choroby (łącznie z urlopem dla poratowania zdrowia) liczy się jako przerwy tylko te okresy pełnienia służby, które wynoszą przynajmniej połowę okresu choroby (łącznie z urlopem dla poratowania zdrowia), poprzedzającego zgłoszenie się do służby. Jeżeli pełnienie służby trwało krócej, poszczególne okresy choroby łącznie z urlopem dla poratowania zdrowia zlicza się razem.

§ 46a. 34

1) Pracownika - kobietę w stanie ciąży, zatrudnioną przy pracy uciążliwej, należy poczynając od piątego miesiąca ciąży przenieść do pracy lżejszej na podstawie orzeczenia lekarskiego. Orzeczenie lekarskie winno stwierdzić niezbędność takiego przeniesienia. Kobieta w ciąży, przeniesiona do lżejszej pracy, zachowuje dotychczasowe uposażenie.

2) Pracownik - kobieta w stanie ciąży ma prawo przerwać pracę na okres dwunastu tygodni, z których co najmniej dwa powinny przypadać przed, a co najmniej osiem po porodzie, pozostałe dwa tygodnie pracownik - kobieta może wykorzystać dowolnie bądź bezpośrednio przed obowiązkową dwutygodniową przerwą przed porodem, bądź bezpośrednio po obowiązkowej ośmiotygodniowej przerwie po porodzie. W okresie powyższych przerw obowiązkowych nie wolno kobiety zatrudniać nawet za jej zgodą.

(3) Matce karmiącej przysługuje prawo korzystania w ciągu godzin pracy z dwóch półgodzinnych przerw w pracy, wliczanych do czasu pracy. Jeżeli w zakładzie pracy nie ma żłobka lub pracownica mieszka daleko od miejsca pracy, powyższe dwie przerwy półgodzinne mogą być połączone w jednogodzinną przerwę w pracy.

Przerw w pracy, o których mowa w ust. 2, nie wlicza się do okresu nieobecności na służbie wskutek choroby (§ 46).

Nie wolno zatrudniać kobiet ciężarnych oraz kobiet karmiących w godzinach nocnych (pomiędzy 20-tą a 5-tą). Nie wolno zatrudniać kobiet ciężarnych, począwszy od 4 miesiąca ciąży oraz kobiet karmiących w godzinach nadliczbowych oraz poza stałym miejscem pracy. Zakaz, dotyczący zatrudniania kobiet karmiących w godzinach nocnych, w godzinach nadliczbowych oraz poza stałym miejscem pracy, obejmuje okres nie krótszy niż 12 miesięcy.

(6) Okresy stanu ciąży powinny być stwierdzone świadectwem lekarza kolejowego.

§  47.

(1) Pracownik ma prawo do corocznego urlopu dla wypoczynku w porządku ustalonym przez właściwą władzę, w następującym wymiarze:

1) mający od 1 do 3 lat służby przez 14 dni;

2) mający od 3 do 10 lat służby przez 21 dni;

3) mający przeszło 10 lat służby przez 30 dni.

(2) 35 Z ważnych względów służbowych właściwa władza może wstrzymać pracownikowi rozpoczęcie udzielonego urlopu wypoczynkowego lub odwołać go z urlopu; z chwilą gdy te względy ustaną, właściwa władza winna umożliwić mu rozpoczęcie lub dalsze korzystanie z urlopu.

(3) 36 Do urlopu wypoczynkowego nie wlicza się przerw w służbie spowodowanych chorobą, porodem, nieszczęśliwym wypadkiem, odosobnieniem z powodu choroby zakaźnej oraz ćwiczeniami wojskowymi.

§  48.

(1) Pracownik może otrzymać także urlop dla załatwienia ważnych spraw osobistych i rodzinnych najwyżej na siedem dni w roku (urlop okolicznościowy). Urlopu dłuższego można udzielić pracownikowi tylko na poczet przysługującego mu urlopu wypoczynkowego.

(2) 37 Z ważnych względów publicznych dyrektor generalny kolei państwowych może udzielić pracownikowi urlopu z zachowaniem uposażenia na czas wymagany względami publicznymi.

§  49.

(1) Wyjątkowo, w razie koniecznej potrzeby, właściwa władza może udzielić pracownikowi na jego prośbę bezpłatnego urlopu na czas do jednego roku.

(2) 38 Dyrektor generalny kolei państwowych może na prośbę pracownika udzielić urlopu bezpłatnego na czas dłuższy od wskazanego w ust. (1).

§  50.

(1) 39 W razie wybrania na posła do Sejmu Ustawodawczego pracownik otrzymuje urlop na czas trwania mandatu.

(2) 40 Czas sprawowania mandatu do Sejmu Ustawodawczego zalicza się całkowicie do czasu służby.

(3) Działalność pracownika w czasie mandatu i z powodu wykonywania mandatu nie może pociągać za sobą dla niego żadnych represyj służbowych.

(4) Niezgłoszenie się pracownika do objęcia służby na P.K.P. bez usprawiedliwionej przyczyny w ciągu czternastu dni po wygaśnięciu mandatu uważa się za dobrowolne wystąpienie ze służby.

Rozdział  4.

Służba wojskowa.

§  51.

(1) Stosunek służbowy pracownika powołanego do służby wojskowej na ćwiczenia albo wskutek mobilizacji lub ze względu na bezpieczeństwo Państwa lub powołanego do wojskowej służby komunikacji w obronie Państwa trwa dalej przez cały czas tej służby wojskowej.

(2) 41 Stosunku służbowego nie rozwiązuje się także z pracownikiem, powołanym do pełnienia czynnej służby wojskowej, którego przed dopełnieniem tego obowiązku za zezwoleniem dyrektora generalnego kolei państwowych (§ 11 ust. (3) mianowano pracownikiem etatowym lub przyjęto w charakterze kandydata.

§ 52. Pracownik powinien uzyskać zezwolenie właściwej władzy na dobrowolne wstąpienie do służby wojskowej w czasie mobilizacji lub w ciągu trwania wojny.

§  53.

(1) Pracownik, powołany do służby wojskowej w przypadkach wymienionych w § 51 lub za zezwoleniem właściwej władzy, dobrowolnie wstępujący do służby wojskowej powinien po ustaniu obowiązku służby wojskowej zgłosić się bezzwłocznie do służby w "P.K.P.".

(2) Niezgłoszenie się pracownika do służby kolejowej w przeciągu 30 dni po ustaniu obowiązkowej służby wojskowej bez usprawiedliwionej przyczyny oraz wstąpienie ochotniczo do służby wojskowej bez zezwolenia właściwej władzy pociąga za sobą odpowiedzialność dyscyplinarną.

(3) Pracownika, który z własnej woli pozostaje w służbie wojskowej nadal, chociaż nie jest do tego obowiązany w myśl przepisów, uważa się za dobrowolnie występującego ze służby w P.K.P. z dniem ustania obowiązku do pozostawania w służbie wojskowej.

§ 54. Czas przebywania w niewoli (zaginięcia), do której pracownik dostał się pełniąc służbę wojskową lub kolejową, zalicza się do czasu służby w P.K.P. po stwierdzeniu, że pracownik bez własnej winy dostał się do niewoli lub zaginął.

Rozdział  5.

Odpowiedzialność służbowa pracowników.

§  55.

(1) Naruszenie przez pracownika obowiązków służbowych przez czyn, zaniechanie lub zaniedbanie, zarówno w służbie jak i poza służbą, powoduje niezależnie od sądowej odpowiedzialności karnej lub cywilnej, pociągnięcie do odpowiedzialności dyscyplinarnej lub porządkowej.

(2) Pracownik ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną za występki służbowe, porządkową zaś - za wykroczenia służbowe.

(3) Występkiem służbowym jest każde przewinienie pracownika, wynikające z nielojalności wobec Państwa, złego zamiaru, chęci zysku lub naruszające dyscyplinę służbową oraz takie przewinienie pochodzące z niedbalstwa, które zagraża bezpieczeństwu ruchu, naraża istotnie lub może narazić na znaczniejszą szkodę własność lub interes Państwa, P.K.P., ich pracowników lub osób korzystających z usług kolei.

(4) Wykroczeniem służbowym jest każde przewinienie, nieposiadające podanych wyżej znamion występku służbowego.

(5) Kilkakrotne popełnienie tego samego wykroczenia jak również wykroczenia wśród okoliczności szczególnie obciążających można skwalifikować jako występek.

§ 56. Kary porządkowe są następujące:

1. upomnienie;

2. grzywna do wysokości 5% należnego za miesiąc uposażenia.

§  57.

(1) Do wymierzania kar porządkowych uprawnieni są właściwi zwierzchnicy w granicach, określonych osobnymi przepisami.

(2) Przed wymierzeniem kary porządkowej należy zbadać zarówno okoliczności, towarzyszące naruszeniu przez pracownika obowiązków służbowych, jak i stopień winy, a pracownikowi należy dać możność usprawiedliwienia się.

(3) O nałożeniu kary porządkowej oraz o przyczynie ukarania należy zawiadomić pracownika na piśmie.

(4) Od orzeczeń, nakładających karę porządkową, niema odwołania; pracownik może wnieść zażalenie na orzeczenie, nakładające na niego karę porządkową do bezpośrednio wyższego zwierzchnika służbowego.

(5) Orzeczenie o nałożeniu kary porządkowej może być z urzędu zmienione lub uchylone przez wyższego zwierzchnika w trybie nadzoru służbowego.

§ 58. Kary dyscyplinarne są następujące:

1. nagana;

2. kara pieniężna do wysokości 10% należnego za miesiąc uposażenia na przeciąg czasu od dwóch miesięcy do jednego roku;

3. 42 obniżenie uposażenia o jedną grupę;

4. 43 obniżenie uposażenia o jedną grupę z równoczesnym obniżeniem stanowiska na hierarchicznie bezpośrednio niższe;

5. 44 zwolnienie ze służby (§ 85 ust. (1);

6. 45 wydalenie ze służby (§ 85 ust. (2) pkt 1).

§  59.

(1) 46 Pracownik, ukarany jedną z kar dyscyplinarnych, wymienionych w § 58 pkt 1) i 2), nie może być w ciągu jednego roku, a ukarany jedną z kar dyscyplinarnych wymienionych w § 58 pkt 3) i 4) - w ciągu dwóch lat, licząc od dnia prawomocności orzeczenia dyscyplinarnego, mianowany etatowym lub na wyższe stanowisko ani też nie może otrzymać wyższego uposażenia.

(2) Kara wydalenia pracownika ze służby pociąga za sobą utratę wszystkich praw, wynikających ze stosunku służbowego.

(3) 47 Dyrektor generalny kolei państwowych może według zasad przepisów emerytalnych przyznać żonie i dzieciom pracownika wydalonego ze służby zaopatrzenie w wysokości zaopatrzenia wdowiego i sierocego.

§ 60. 48 Sumy powstałe z grzywien i kar pieniężnych przeznacza dyrektor generalny kolei państwowych na rzecz instytucji humanitarnych i społeczno - kulturalnych, utworzonych dla pracowników lub ich rodzin.

§ 61. Kary dyscyplinarne orzekają komisje dyscyplinarne na podstawie przeprowadzonego postępowania dyscyplinarnego.

§ 61a. 49 Kary dyscyplinarne wymienione w § 58 pkt 1, 2 i 3 może również orzec właściwa władza na podstawie przeprowadzonego dochodzenia służbowego. Od decyzji właściwej władzy orzekającej karę dyscyplinarną, z wyjątkiem decyzji Dyrektora Generalnego Kolei Państwowych, służy pracownikowi ukaranemu prawo odwołania do władzy wyższej, której decyzja jest ostateczna.

§ 62. 50

1) W sprawach dyscyplinarnych pracowników orzekają następujące komisje dyscyplinarne:

1) komisje dyscyplinarne przy dyrektorach okręgów kolei państwowych;

2) Komisja Dyscyplinarna przy Dyrektorze Generalnym Kolei Państwowych;

3) Wyższa Komisja Dyscyplinarna przy Dyrektorze Generalnym Kolei Państwowych.

(2) Ponadto sprawy dyscyplinarne pracowników wymienionych w § 64b rozstrzygają komisje dyscyplinarne dla pracowników państwowych Ministerstwa Komunikacji, a mianowicie:

1) Wyższa Komisja Dyscyplinarna przy Ministrze Komunikacji;

2) Odwoławcza Komisja Dyscyplinarna przy Ministrze Komunikacji.

§ 63. 51 Komisje dyscyplinarne przy dyrektorach okręgów kolei państwowych są pierwszą instancją, orzekającą w sprawach dyscyplinarnych pracowników z wyłączeniem dyrektorów i wicedyrektorów okręgów kolei państwowych, kierowników międzydyrekcyjnych jednostek organizacyjnych oraz głównych inspektorów kontroli.

§ 64. 52

(1) Komisja Dyscyplinarna przy Dyrektorze Generalnym Kolei Państwowych jest:

1) pierwszą instancją orzekającą w sprawach pracowników Dyrekcji Generalnej Kolei Państwowych oraz pracowników wyłączonych spod orzecznictwa komisji dyscyplinarnych przy dyrektorach okręgów kolei państwowych, z tym, że nie podlegają orzecznictwu tej komisji: dyrektor generalny, dyrektor naczelny, dyrektorzy służb i biur Dyrekcji Generalnej Kolei Państwowych oraz dyrektorzy okręgów kolei państwowych;

2) drugą instancją orzekającą w sprawach dyscyplinarnych, rozstrzyganych w pierwszej instancji przez komisje dyscyplinarne przy dyrektorach okręgów kolei państwowych.

§ 64a. 53 Wyższa Komisja Dyscyplinarna przy Dyrektorze Generalnym Kolei Państwowych jest:

1) pierwszą instancją orzekającą w sprawach dyscyplinarnych dyrektorów służb i biur Dyrekcji Generalnej Kolei Państwowych oraz dyrektorów okręgów kolei państwowych;

2) drugą instancją orzekającą w sprawach dyscyplinarnych rozstrzyganych w pierwszej instancji przez Komisję Dyscyplinarną przy Dyrektorze Generalnym Kolei Państwowych.

§ 64b. 54

1) Wyższa Komisja Dyscyplinarna przy Ministrze Komunikacji jest:

1) pierwszą instancją orzekającą w sprawach dyscyplinarnych dyrektora generalnego i dyrektorów naczelnych kolei państwowych;

2) drugą instancją orzekającą w sprawach dyscyplinarnych dyrektorów służb i biur Dyrekcji Generalnej Kolei Państwowych oraz dyrektorów okręgów kolei państwowych.

(2) Drugą instancją orzekającą w sprawach dyscyplinarnych dyrektora generalnego i dyrektorów naczelnych kolei państwowych jest Odwoławcza Komisja Dyscyplinarna przy Ministrze Komunikacji.

§  65.

(1) W skład komisji dyscyplinarnych wchodzą:

1) przewodniczący lub jego zastępca;

2) inni członkowie komisji dyscyplinarnych;

3) przedstawiciele Związku Zawodowego Pracowników Kolejowych R. P.

(2) 55 Przewodniczących Wyższej Komisji Dyscyplinarnej przy Dyrektorze Generalnym Kolei Państwowych i Komisji Dyscyplinarnej przy Dyrektorze Generalnym Kolei Państwowych oraz ich zastępców powołuje i odwołuje Minister Komunikacji, przewodniczących komisji dyscyplinarnych przy dyrektorach okręgów kolei państwowych, ich zastępców oraz członków komisji dyscyplinarnych przy dyrektorze generalnym i dyrektorach okręgów kolei państwowych powołuje i odwołuje dyrektor generalny kolei państwowych.

(3) 56 Przedstawicieli Związku Zawodowego Pracowników Kolejowych R. P., wchodzących w skład komisji dyscyplinarnych, zatwierdza i odwołuje na wniosek Zarządu Głównego tegoż Związku dyrektor generalny kolei państwowych.

(4) Przedstawiciele Związku Zawodowego Pracowników Kolejowych R. P. wchodzą w skład komisji dyscyplinarnych z uprawnieniami i obowiązkami członków komisji.

§  66.

(1) Organizację komisji dyscyplinarnych, ich właściwość, tryb postępowania dyscyplinarnego oraz przepisy o kosztach postępowania dyscyplinarnego ustala Minister Komunikacji, przestrzegając zasady, że przewodniczący, ich zastępcy, inni członkowie komisji dyscyplinarnych i przedstawiciele Związku Zawodowego Pracowników Kolejowych R. P. są w wykonywaniu swoich funkcji samodzielni i niezawiśli, że komplet orzekający powinien składać się z przewodniczącego, dwóch członków komisji dyscyplinarnej i dwóch przedstawicieli Związku Zawodowego Pracowników Kolejowych R. P. i że od orzeczenia komisji dyscyplinarnej co do winy i kary, wydanego w pierwszej instancji, może zarówno skazany jak i rzecznik dyscyplinarny odwołać się do komisji dyscyplinarnej II instancji.

(2) Odwołanie od orzeczenia komisji dyscyplinarnej odracza wykonanie kary.

§  67.

(1) Dla obrony dobra służby, naruszonego przez uchybienie obowiązkom służbowym, władza, przy której istnieje komisja dyscyplinarna, mianuje z grona podległych sobie pracowników rzecznika dyscyplinarnego z odpowiednią ilością zastępców.

(2) Prawa i obowiązki rzeczników dyscyplinarnych ustala Minister Komunikacji.

§  68.

(1) Pracownikowi pociągniętemu do odpowiedzialności dyscyplinarnej wolno przybrać sobie w postępowaniu dyscyplinarnym przed komisją dyscyplinarną obrońcę spośród pracowników P.K.P.

(2) 57 Dyrektor generalny i dyrektorzy naczelni kolei państwowych mogą w przypadku określonym w poprzednim ustępie przybrać sobie obrońcę spośród pracowników P.K.P. lub spośród pracowników Ministerstwa Komunikacji.

(3) Prawa i obowiązki obrońcy, tudzież przepisy o wyznaczaniu obwinionemu obrońcy z urzędu ustala Minister Komunikacji.

§ 69. 58 Minister Komunikacji może delegować w miejsce właściwego rzecznika dyscyplinarnego przy komisji dyscyplinarnej wskazanej w § 62 ust. (1) pkt 2) i 3) jednego z rzeczników dyscyplinarnych ustanowionych przy Wyższej Komisji Dyscyplinarnej dla pracowników państwowych przy Ministrze Komunikacji, dyrektor zaś generalny kolei państwowych w miejsce właściwego rzecznika dyscyplinarnego w dyrekcji okręgowej kolei państwowych - jednego z rzeczników dyscyplinarnych ustanowionych przy komisji dyscyplinarnej w Dyrekcji Generalnej Kolei Państwowych.

§ 70. Współdziałanie władz P.K.P. z władzami bezpieczeństwa publicznego w dochodzeniu w sprawach dyscyplinarnych pracowników P.K.P. normuje Minister Komunikacji w porozumieniu z Ministrami Administracji Publicznej i Bezpieczeństwa Publicznego.

§  71.

(1) Wykroczenie służbowe ulega przedawnieniu po upływie jednego roku od chwili popełnienia.

(2) Występek służbowy ulega przedawnieniu po upływie pięciu lat od chwili popełnienia.

(3) Przepisy ust. (1) i (2) o przedawnieniu nie mają zastosowania przy pociąganiu pracowników do odpowiedzialności służbowej w razie stwierdzenia, że pracownik uzyskał przyjęcie na służbę, mianowanie na etatowe stanowisko lub przyznanie wyższego uposażenia przez przedstawienie fałszywych lub nieważnych dokumentów lub przez zatajenie skazania wyrokiem sądu karnego na dodatkową karę utraty praw publicznych. Za powyższe występki odpowiada pracownik bez względu na upływ czasu.

§ 72. Właściwa władza może na prośbę pracownika zarządzić zatarcie nałożonej na niego kary porządkowej po upływie dwóch lat lub kary dyscyplinarnej po upływie pięciu lat, jeżeli pracownik w ciągu dwóch lat przy karach porządkowych lub pięciu lat przy karach dyscyplinarnych, licząc od dnia prawomocności orzeczenia o karze, nie był karany ani w trybie porządkowym ani w trybie dyscyplinarnym.

§  73.

(1) Zwierzchnik, nie uprawniony przepisami do zawieszania pracowników w służbie, może tymczasowo zawiesić pracownika w służbie w przypadkach, gdy dalsze pozostawienie go w służbie zagraża bezpieczeństwu i ciągłości ruchu oraz w razie stwierdzenia, że pracownik popełnił ciężkie nadużycie służbowe.

(2) Również organ, przeprowadzający rewizję lub dochodzenie, ma w tych samych przypadkach prawo zawiesić tymczasowo pracownika w służbie.

(3) Tymczasowe zawieszenie pracownika w służbie powinno być niezwłocznie zgłoszone władzy, uprawnionej do zawieszenia. Władza, której zgłoszono tymczasowe zawieszenie pracownika w służbie, uchyla je lub stosuje przepis § 74.

§  74.

(1) Właściwa władza ma prawo zawiesić pracownika w służbie, jeżeli przeciw niemu toczy się postępowanie karno-sądowe albo jeżeli ze względu na rodzaj i doniosłość zarzucanego pracownikowi naruszenia obowiązków, określonych niniejszym rozporządzeniem, zachodzi konieczność usunięcia go od pełnienia służby.

(2) Przeciw pracownikowi zawieszonemu w służbie należy wdrożyć dochodzenie najpóźniej siódmego dnia po dniu zawieszenia.

§ 75. Zawieszenie pracownika w służbie następuje z dniem, w którym:

1) 59 sąd karny lub prokurator zarządził względem niego tymczasowy areszt;

2) zapadł przeciw niemu nieprawomocny jeszcze wyrok sądu karnego, orzekający dodatkową karę utraty praw publicznych;

3) zapadło przeciw niemu nieprawomocne jeszcze orzeczenie dyscyplinarne opiewające na:

a) zwolnienie ze służby (§ 58 pkt 6),

b) wydalenie ze służby (§ 58 pkt 7).

§  76.

(1) W czasie zawieszenia w służbie nie wolno pracownikowi bez zezwolenia władzy wydalać się z miejsca stałego zamieszkania.

(2) Zawieszenie pracownika w służbie kończy się z chwilą prawomocnego zakończenia przeciw niemu postępowania dyscyplinarnego z wyjątkiem przypadków wskazanych w § 75 pkt 1) i 2).

(3) Jeżeli jednak przyczyny, które spowodowały zawieszenie, przestają istnieć wcześniej, władza powinna natychmiast uchylić zawieszenie.

(4) Pomimo ustania przyczyny zawieszenia pracownika w służbie, wymienionej w § 75 pkt 1) i 2), władza może utrzymać zawieszenie nadal w mocy, jeżeli zachodzą warunki wskazane w § 74 ust. (1).

Rozdział  6.

Rozwiązanie stosunku służbowego z pracownikiem.

§ 77. Stosunek służbowy pracownika rozwiązuje się w razie:

1) dobrowolnego wystąpienia (§ 79, § 50 ust. (4), § 53 ust. (3)),

2) zwolnienie ze służby (§ 80, § 81, § 82 ust. (2), § 83, § 84, § 85 ust. (1)),

3) wydalenia ze służby (§ 84, § 85 ust. (2) i (3),

4) śmierci.

§ 78. Pracownikowi, z którym rozwiązano stosunek służbowy, wydaje właściwa władza na jego żądanie zaświadczenie, stwierdzające czas i rodzaj odbytej służby.

§  79.

(1) Pracownik może zgłosić władzy na piśmie swoje wystąpienie ze służby.

(2) Wystąpienie ze służby wymaga zgody właściwej władzy.

(3) Przed wystąpieniem ze służby pracownik powinien należycie przekazać służbę i zwrócić przedmioty, będące własnością P.K.P., dokumenty uprawniające do korzystania ze świadczeń P.K.P. oraz legitymację służbową.

(4) 60 Decyzję co do zgody na wystąpienie ze służby można odroczyć tylko wtedy, gdy pracownik pozostaje w śledztwie karnym, gdy wdrożono przeciw niemu dochodzenie służbowe, postępowanie dyscyplinarne albo postępowanie weryfikacyjne gdy zalega z zobowiązaniami pieniężnymi, wynikłymi ze stosunku służbowego, lub gdy nie uczynił zadość przepisom ust. (3).

(5) 61 Jeżeli w ciągu trzech miesięcy nie zakomunikowano pracownikowi żadnej decyzji w sprawie jego wystąpienia ze służby, to zgłoszenie jego uważa się za przyjęte.

(6) Przez dobrowolne wystąpienie ze służby pracownik i jego rodzina tracą wszelkie prawa, wynikające ze stosunku służbowego.

§  80.

(1) Właściwa władza powinna zwolnić pracownika ze służby w razie:

1) stwierdzenia braku obywatelstwa polskiego;

2) stwierdzenia przez kolejową komisję lekarską trwałej fizycznej lub umysłowej niezdolności do służby kolejowej;

3) nieobecności na służbie wskutek choroby przez okres czasu, oznaczony w § 46.

(2) 62 Pracownika, nieobecnego na służbie wskutek choroby (§ 46), właściwa władza może zwolnić ze służby w każdym czasie, jeżeli zachodzą warunki wymienione w ust. (1) pkt 2) niniejszego paragrafu oraz w § 81 ust. (1) pkt 1) i 2).

§ 81. 63

1) Właściwa władza może zwolnić pracownika ze służby:

1) 64 w razie nabycia przez niego prawa do renty starczej,

2) w razie stwierdzenia przez kolejową komisję lekarską trwałej fizycznej lub umysłowej niezdolności do pełnienia służby na zajmowanym stanowisku.

Zamiast zwolnienia ze służby, o którym mowa w ust. (1) pkt 2), właściwa władza może zatrzymać pracownika na służbie na innym stanowisku równorzędnym, wyższym lub niższym (§ 10 ust. 5 pkt 2) lit. a) pod warunkiem, że kolejowa komisja lekarska uzna pracownika za zdolnego do pełnienia służby na stanowisku, na które będzie mianowany.

§ 82. 65 (uchylony).

§  83.

(1) Właściwa władza może zwolnić ze służby bez podania przyczyn za uprzednim trzymiesięcznym zawiadomieniem:

1) pracownika etatowego w ciągu 3-ch lat, licząc od daty mianowania go na stanowisko etatowe;

2) kandydata w każdym czasie.

(2) Zawiadomienie o zwolnieniu ze służby nie może nastąpić w czasie:

1) nieobecności pracownika na służbie z powodu choroby, stwierdzonej przez lekarza kolejowego;

2) urlopu wypoczynkowego;

3) odbywania ćwiczeń i służby wojskowej.

§ 83a. 66

1) W całym okresie ciąży, jak i w czasie przerwy w pracy po porodzie (§ 46a ust. (2) może być z pracownikiem - kobietą rozwiązany stosunek służbowy tylko z ważnych przyczyn lub z winy pracownika-kobiety. Rozwiązanie takie wymaga do swej ważności zgody Zarządu Głównego Z.Z.K.

Ważnymi przyczynami w rozumieniu ust. (1) są okoliczności, które sprawiają, że zgodnie z wymaganiami dobrej wiary i interesem służby rozwiązanie stosunku służbowego jest uzasadnione.

Rozwiązanie stosunku służbowego z ważnych przyczyn nie może jednak nastąpić w okresie czterech miesięcy przed porodem, chyba że jednostka służbowa zatrudniająca pracownika-kobietę ulega zupełnej likwidacji, a nie ma możności zatrudnienia kobiety w innej jednostce służbowej.

§  84.

(1) Celem wykonywania kontroli nad przestrzeganiem przez pracowników obowiązków, określonych w § 19 ust. (1), tworzy się okręgowe komisje weryfikacyjne i Główną Komisję Weryfikacyjną.

(2) 67 Tryb powoływania, organizację oraz właściwość okręgowych komisji weryfikacyjnych i Głównej Komisji Weryfikacyjnej określa Minister Komunikacji, przestrzegając zasady, że komplet orzekający powinien składać się z przewodniczącego, dwóch członków komisji weryfikacyjnej i dwóch przedstawicieli Z.Z.K.

(3) 68 Na wniosek komisji weryfikacyjnej właściwa władza ma prawo zwolnić lub wydalić ze służby każdego pracownika w razie stwierdzenia przez Komisję naruszenia przez pracownika obowiązków, określonych w § 19 ust. (1).

§  85.

(1) Zwolnienie pracownika ze służby następuje wskutek prawomocnego orzeczenia dyscyplinarnego, opiewającego na zwolnienie ze służby.

(2) Wydalenie pracownika ze służby następuje wskutek:

1) prawomocnego orzeczenia dyscyplinarnego, opiewającego na wydalenie;

2) skazania prawomocnym wyrokiem sądu karnego na dodatkową karę utraty praw publicznych.

(3) Właściwa władza obowiązana jest wydalić pracownika ze służby bez postępowania dyscyplinarnego w razie stwierdzenia, że pracownik uzyskał przyjęcie na służbę lub mianowanie na etatowe stanowisko przez zatajenie skazania wyrokiem sądu karnego na dodatkową karę utraty praw publicznych, bez względu na upływ czasu i niezależnie od odpowiedzialności karno - sądowej.

(4) Zatajenie lub niezgodne z prawdą przedstawienie okoliczności, o których mowa w § 12 ust. (1) pkt 2) i 3), stanowiących przeszkodę do przyjęcia na służbę oraz uzyskanie przyjęcia na służbę, mianowania na etatowe stanowisko lub wyższego uposażenia przez przedstawienie fałszywych albo nieważnych dokumentów powoduje odpowiedzialność dyscyplinarną.

§ 86. Przepisy § 79 ust. (3) odnoszą się także do wszystkich przypadków zwolnienia pracowników ze służby.

§ 87. Każde wydalenie pracownika ze służby pociąga za sobą skutki, wymienione w § 59 ust. (2).

Rozdział  7.

Przepisy przejściowe.

§ 88. Pracownikami etatowymi w rozumieniu § 1 ust. (1) pkt 1) są pracownicy etatowi i stali, pełniący w dniu wejścia w życie rozporządzenia niniejszego służbę w P.K.P. i objęci rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 1 stycznia 1934 r. o stosunku służbowym pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz. U. R. P. Nr 4, poz. 23).

§ 89. Do kategorii kandydatów w rozumieniu § 1 ust. (1) pkt 2) zalicza się praktykantów, pełniących służbę w P.K.P. w dniu wejścia w życie rozporządzenia niniejszego i objętych rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 1 stycznia 1934 r. o stosunku służbowym pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz. U. R. P. Nr 4, poz. 23).

§ 90. Minister Komunikacji określi stanowiska etatowe dla pracowników stałych, zaliczonych w myśl § 88 w poczet pracowników etatowych, nada tym pracownikom przywiązane do stanowisk tytuły służbowe oraz zaliczy ich do grup uposażenia, które ustali dla tych stanowisk.

§ 91. Minister Komunikacji określi tytuły służbowe (stanowiska) praktykantów, zaliczonych w myśl § 89 w poczet kandydatów, oraz przyzna im grupę uposażenia, przestrzegając zasady, że kandydat otrzymuje uposażenie grupy bezpośrednio niższej od niższej grupy uposażenia, jaka jest przywiązana do stanowiska, na którym kandydat odbywa służbę przygotowawczą. W przypadku posiadania przez praktykanta w dniu wejścia w życie rozporządzenia niniejszego grupy wyższej od należnej mu z mocy niniejszych przepisów zatrzymuje kandydat (praktykant) tę wyższą grupę.

§ 92. Do kandydatów, którzy do dnia wejścia w życie rozporządzenia niniejszego byli praktykantami, nie stosuje się przepisów § 10 ust. (10) o rozwiązaniu stosunku służbowego po upływie dwóch lat służby przygotowawczej lub w razie niedopełnienia w tym czasie warunków, wymaganych do mianowania na stanowiska etatowe.

§ 93. Pracownikom, którzy w dniu wejścia w życie rozporządzenia niniejszego pełnią na skutek polecenia właściwej władzy obowiązki na stanowiskach, do których przywiązana jest wyższa grupa uposażenia, liczy się sześciomiesięczny okres czasu, określony w § 10 ust. (6), od dnia wejścia w życie rozporządzenia niniejszego.

§  94.

(1) Pracownikom, którzy w dniu 1 września 1939 r. byli na służbie w P.K.P., może być zaliczony do czasu służby okres od dnia 1 września 1939 r. do dnia ponownego ich wstąpienia (powołania) lub przyjęcia na służbę.

(2) Rada Ministrów określi warunki zaliczenia do służby czasu, określonego w poprzedzającym ustępie, oraz wskaże pracowników, którym ten czas może być zaliczony.

§ 95. Pracowników, mianowanych pracownikami etatowymi lub zaliczonych w poczet pracowników stałych albo przyjętych w charakterze praktykantów w okresie od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia wejścia w życie rozporządzenia niniejszego, uważa się za zwolnionych od dopełnienia obowiązku czynnej służby wojskowej, jako warunku mianowania, zaliczenia lub przyjęcia przewidzianego w § 11 ust. (1) pkt 7).

§ 96. Przepisów § 82 ust. (3) nie stosuje się do pracowników, którzy przed dniem wejścia w życie rozporządzenia niniejszego ukończyli 60 lat życia lub ukończyli 55 lat życia i nabyli prawo do pełnego zaopatrzenia emerytalnego.

§ 97. Pracownikom etatowym, którzy do dnia wejścia w życie rozporządzenia niniejszego byli pracownikami stałymi, zalicza się do okresu 3-ch lat określonego w § 83, czas służby spędzony w charakterze pracownika stałego.

§ 98. Przepis § 84 stosuje się również do przypadków naruszenia przez pracownika obowiązków, określonych w § 19 ust. (1), przed wejściem w życie rozporządzenia niniejszego bez względu na upływ czasu.

§ 99. Skazanie wyrokiem sądu karnego, które w myśl przepisów karnych, obowiązujących na obszarze Państwa Polskiego do czasu wejścia w życie kodeksu karnego z 1932 r. pociągało za sobą utratę zdolności do piastowania urzędu publicznego, stanowi przeszkodę do mianowania lub przyjęcia w charakterze kandydata i powoduje zastosowanie do pracownika tych samych rygorów, jak dodatkowa kara utraty praw publicznych.

§  100.

(1) Przepisy niniejsze o odpowiedzialności dyscyplinarnej stosuje się do spraw dyscyplinarnych niezakończonych jeszcze prawomocnie w dniu wejścia w życie rozporządzenia niniejszego, przy wznowieniu zaś postępowania dyscyplinarnego również do spraw przeprowadzonych według dawniejszych przepisów dyscyplinarnych.

(2) Właściwa władza może zastosować przepisy § 72 do kar porządkowych i dyscyplinarnych nałożonych po dniu 1 lutego 1934 r.

§ 101. Przy pociąganiu pracowników do odpowiedzialności za wykroczenia i występki służbowe, popełnione przez nich przed wejściem w życie rozporządzenia niniejszego, stosuje się przepisy niniejszego rozporządzenia.

§  102.

(1) Przepisy § 71 stosuje się również do wykroczeń i występków służbowych, popełnionych przez pracowników przed dniem wejścia w życie rozporządzenia niniejszego, jeżeli rozporządzenie niniejsze nie stanowi inaczej (§ 98).

(2) 69 (skreślony).

Rozdział  8.

Przepisy końcowe.

§ 103. Wykonanie rozporządzenia niniejszego porucza się Ministrowi Komunikacji.

§  104.

(1) Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

(2) Z dniem wejścia w życie rozporządzenia niniejszego traci moc obowiązującą rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 stycznia 1934 r. o stosunku służbowym pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz. U. R. P. Nr 4, poz. 23).

1 § 1 ust. 1 zmieniony przez § 14 pkt 1 rozporządzenia z dnia 21 kwietnia 1954 r. zmieniającego zasady wynagradzania pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.54.20.75) z dniem 1 maja 1954 r.

2 § 1 ust. 1 pkt 2 uchylony przez § 6 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1957 r. w sprawie niektórych zmian w zakresie stosunku służbowego pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.57.23.109) z dniem 1 marca 1957 r.

3 § 1 ust. 2 uchylony przez § 6 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1957 r. w sprawie niektórych zmian w zakresie stosunku służbowego pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.57.23.109) z dniem 1 marca 1957 r.

4 § 2:

- skreślony przez § 14 pkt 2 rozporządzenia z dnia 21 kwietnia 1954 r. zmieniającego zasady wynagradzania pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.54.20.75) z dniem 1 maja 1954 r.

- uchylony przez § 6 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1957 r. w sprawie niektórych zmian w zakresie stosunku służbowego pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.57.23.109) z dniem 1 marca 1957 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst ze względu na bezprzedmiotowość.

5 § 4 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

6 § 5 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

7 § 6 uchylony przez § 6 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1957 r. w sprawie niektórych zmian w zakresie stosunku służbowego pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.57.23.109) z dniem 1 marca 1957 r.

8 § 9 uchylony przez § 6 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1957 r. w sprawie niektórych zmian w zakresie stosunku służbowego pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.57.23.109) z dniem 1 marca 1957 r.

9 § 10:

- skreślony przez § 14 pkt 4 rozporządzenia z dnia 21 kwietnia 1954 r. zmieniającego zasady wynagradzania pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.54.20.75) z dniem 1 maja 1954 r.

- uchylony przez § 6 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1957 r. w sprawie niektórych zmian w zakresie stosunku służbowego pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.57.23.109) z dniem 1 marca 1957 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst ze względu na bezprzedmiotowość.

10 § 11 ust. 1 pkt 4 zmieniony przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

11 § 11 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

12 § 11 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

13 § 12 ust. 1 pkt 3 zmieniony przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

14 § 12 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

15 § 13 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

16 § 14 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

17 § 17 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

18 § 17 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

19 § 18 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 7 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

20 § 19 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

21 § 21 ust. 4 zmieniony przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

22 § 22 ust. 4a dodany przez § 1 pkt 10 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

23 § 25 zmieniony przez § 1 pkt 11 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

24 § 29 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 12 lit. a) rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

25 § 29 ust. 3 skreślony przez § 1 pkt 12 lit. b) rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

26 § 33 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

27 § 35 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 14 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

28 § 36 ust. 2 skreślony przez § 1 pkt 15 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

29 § 36 ust. 3:

- skreślony przez § 14 pkt 5 rozporządzenia z dnia 21 kwietnia 1954 r. zmieniającego zasady wynagradzania pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.54.20.75) z dniem 1 maja 1954 r.

- zmieniony przez § 6 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1957 r. w sprawie niektórych zmian w zakresie stosunku służbowego pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.57.23.109) z dniem 1 marca 1957 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst ze względu na bezprzedmiotowość.

30 § 36 ust. 4:

- skreślony przez § 14 pkt 5 rozporządzenia z dnia 21 kwietnia 1954 r. zmieniającego zasady wynagradzania pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.54.20.75) z dniem 1 maja 1954 r.

- zmieniony przez § 6 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1957 r. w sprawie niektórych zmian w zakresie stosunku służbowego pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.57.23.109) z dniem 1 marca 1957 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst ze względu na bezprzedmiotowość.

31 § 37:

- skreślony przez § 14 pkt 6 rozporządzenia z dnia 21 kwietnia 1954 r. zmieniającego zasady wynagradzania pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.54.20.75) z dniem 1 maja 1954 r.

- zmieniony przez § 6 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1957 r. w sprawie niektórych zmian w zakresie stosunku służbowego pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.57.23.109) z dniem 1 marca 1957 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst ze względu na bezprzedmiotowość.

32 § 45 zmieniony przez § 1 pkt 16 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

33 § 46 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

34 § 46a dodany przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

35 § 47 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 4 lit. a) rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

36 § 47 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 4 lit.b) rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

37 § 48 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

38 § 49 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

39 § 50 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

40 § 50 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

41 § 51 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

42 § 58 pkt 3 według numeracji ustalonej przez § 1 pkt 17 lit b) rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

43 § 58 pkt 4 według numeracji ustalonej przez § 1 pkt 17 lit b) rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

44 § 58 pkt 5 według numeracji ustalonej przez § 1 pkt 17 lit b) rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

45 § 58 pkt 6 według numeracji ustalonej przez § 1 pkt 17 lit b) rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

46 § 59 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 18 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

47 § 59 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

48 § 60 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

49 § 61a dodany przez § 1 pkt 19 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

50 § 62 zmieniony przez § 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

51 § 63 zmieniony przez § 1 pkt 7 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

52 § 64 zmieniony przez § 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

53 § 64a dodany przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

54 § 64b dodany przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

55 § 65 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 10 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

56 § 65 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

57 § 68 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 11 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

58 § 69 zmieniony przez § 1 pkt 12 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

59 § 75 pkt 1 zmieniony przez § 1 pkt 20 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

60 § 79 ust. 4 zmieniony przez § 1 pkt 21 lit. a) rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

61 § 79 ust. 5 zmieniony przez § 1 pkt 21 lit. b) rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

62 § 80 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 22 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

63 § 81 zmieniony przez § 1 pkt 23 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

64 § 81 ust. 1 pkt 1 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 21 marca 1957 r. (Dz.U.57.17.88) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 5 kwietnia 1957 r.

65 § 82 uchylony przez § 6 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1957 r. w sprawie niektórych zmian w zakresie stosunku służbowego pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U.57.23.109) z dniem 1 marca 1957 r.

66 § 83a dodany przez § 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

67 § 84 ust. 2:

- zmieniony przez § 1 pkt 14 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 24 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1950 r. (Dz.U.50.32.296) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 3 sierpnia 1950 r.

68 § 84 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 15 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

69 § 102 ust. 2 skreślony przez § 1 pkt 16 rozporządzenia z dnia 30 listopada 1949 r. (Dz.U.49.61.476) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 19 grudnia 1949 r.

• Identyfikator: Dz.U.1945.52.299
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Służba w przedsiębiorstwie "Polskie Koleje Państwowe".
• Data aktu: 02/11/1945
• Data ogłoszenia: 07/12/1945
• Data wejścia w życie: 07/12/1945