Węgry-Polska. Konwencja o ekstradycji i pomocy prawnej w sprawach karnych. Budapeszt.1936.04.24.

KONWENCJA

o ekstradycji i pomocy prawnej w sprawach karnych między Rzeczypospolitą Polską a Królestwem Węgier podpisana w Budapeszcie dnia 24 kwietnia 1936 r.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tym wiedzieć należy, wiadomym czynimy:

Dnia dwudziestego czwartego kwietnia tysiąc dziewięćset trzydziestego szóstego roku podpisana została w Budapeszcie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Węgier konwencja o ekstradycji i pomocy sądowej w sprawach karnych o następującym brzmieniu dosłownym:

Przekład.

KONWENCJA

o ekstradycji i pomocy prawnej w sprawach karnych między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Węgier.

Jego Ekscelencja Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej i Jego Wysokość Regent Królestwa Węgier, pragnąc zgodnie zawrzeć Konwencję celem uregulowania ekstradycji i wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych, zamianowali w tym celu swymi pełnomocnikami:

Jego Ekscelencja Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

P. Mariana ZYNDRAM - KOŚCIAŁKOWSKIEGO,

Prezesa Rady Ministrów;

Jego Wysokość Regent Królestwa Węgier:

Generała w stanie rozporządzalności, vitéz Juliusz GÖMBÖS DE JAKFA, Prezesa Rady Ministrów i Ministra Obrony Narodowej;

którzy, po okazaniu sobie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

ROZDZIAŁ  PIERWSZY

Wydawanie przestępców.

Artykuł  pierwszy.

Przestępstwa stanowiące podstawę wydania.

Układające się Strony zobowiązują się wydawać sobie wzajemnie, na żądanie, osoby, znajdujące się na obszarze jednej z nich i ścigane przez władze sądowe drugiej Strony za czyny, które według ustaw obu Stron są zagrożone jako karą najwyższą, co najmniej karą jednego roku pozbawienia wolności lub karą cięższą, albo które zostały skazane przez sądy drugiej Strony na karę pozbawienia wolności co najmniej przez sześć miesięcy lub na karę cięższą.

Zezwolenie na wydanie będzie również udzielone w przypadkach, gdy zachodzi usiłowanie, czynności przygotowawcze lub udział w pomienionych przestępstwach, ulegające karze według ustawodawstwa obu Układających się Stron.

Co do przestępstw prawa powszechnego, ulegających również karze według ustaw karnych wojskowych, rozstrzygnięcie, czy w rozumieniu ustępu pierwszego zachodzi lub nie zachodzi przestępstwo, uzasadniające wydanie, zależy jedynie od kary przewidzianej przez prawo powszechne.

Artykuł  2.

Ograniczenia obowiązku wydania.

Zezwolenie na wydanie nie będzie udzielone;

1. jeżeli osoba, której wydania się żąda, jest obywatelem Strony wezwanej.

Rzeczpospolita Polska nie wydaje ponadto obywateli Wolnego Miasta Gdańska;

2. jeżeli przestępstwo popełniono na obszarze Strony wezwanej.

Jeżeli przestępstwo popełniono poza obszarem Strony wzywającej, zezwolenie na wydanie będzie udzielone tylko w przypadku, gdy ustawodawstwo Strony wezwanej dopuszcza ściganie takiego samego przestępstwa, popełnionego poza jej obszarem;

3. jeżeli ściganie przestępstwa jest, na zasadzie ustaw Strony wezwanej, zastrzeżone wyłącznie orzecznictwu tej Strony;

4. jeżeli postępowanie karne, wszczęte na obszarze Strony wezwanej przeciwko osobie, której wydania się żąda, za to samo przestępstwo, zostało już ostatecznie zakończone;

5. jeżeli, według ustawodawstwa obowiązującego na obszarze jednej ze Stron, nastąpiło przedawnienie lub umorzenie ścigania lub kary, z wyjątkiem przypadku umorzenia postępowania, spowodowanego przez ustawę o amnestii, obowiązującą na obszarze Strony wezwanej;

6. w przypadku przestępstw politycznych lub przestępstw związanych z politycznymi.

Nie będą uważane za przestępstwa polityczne lub z nimi związane zamachy na życie:

a) Naczelnika Państwa lub członka jego rodziny,

b) członków Rządu,

c) Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych lub Naczelnego Wodza Sił Zbrojnych jednej z Układających się Stron,

włącznie z usiłowaniem lub udziałem w tych zamachach.

Strona wezwana oceni swobodnie w każdym poszczególnym przypadku charakter przestępstwa według okoliczności sprawy i będzie mogła zażądać od Strony wzywającej przedstawienia niezbędnych informacyj i wyjaśnień;

7. w przypadku przestępstw, ulegających karze wyłącznie na zasadzie ustaw karnych wojskowych;

8. w przypadku przestępstw, przewidzianych wyłącznie w przepisach ustawowych dotyczących prasy;

9. w przypadku przestępstw przewidzianych wyłącznie w ustawach celnych, podatkowych lub w innych ustawach skarbowych;

10. w przypadku przestępstw, stanowiących wykroczenie według ustaw jednej z obu Stron.

Artykuł  3.

Wydania można odmówić w przypadku, w którym, według ustawodawstwa jednej z Układających się Stron, dane przestępstwo ulega ściganiu jedynie na żądanie (skarga, wniosek, oskarżenie prywatne) osoby pokrzywdzonej, a Strona wzywająca nie udowodniła istnienia tego żądana.

Równoznaczne są ze skargą osoby pokrzywdzonej: jej zameldowanie u właściwych władz, jej zeznanie w charakterze świadka, albo każdy inny przejaw jej woli, wyrażający chęć ścigania z jej strony.

Artykuł  4.

Wydania można odmówić, jeżeli przeciwko osobie, której wydania się żąda, wdrożono za ten sam czyn postępowanie karne na obszarze Państwa wezwanego.

Artykuł  5.

Wniosek o wydanie.

Wniosek o wydanie będzie postawiony w drodze dyplomatycznej. Należy w nim wymienić obywatelstwo osoby, której wydania się żąda.

Do wniosku o wydanie należy dołączyć bądź sądowy nakaz aresztowania, bądź jakiekolwiek inne postanowienie sądowe, nakazujące aresztowanie przestępcy, bądź prawomocny wyrok skazujący. Wyżej wymienione dokumenty lub oddzielny dokument, dołączony w tym celu, powinny zawierać krótkie streszczenie faktów, rodzaj i wagę przestępstwa i wskazanie tekstów ustaw zastosowanych lub mających się stosować do przestępstwa oraz do kary, którą pociąga ono za sobą. Teksty ustaw powinny być również zawarte w dokumentach lub do nich dołączone.

W przypadku przestępstwa przeciwko własności należy, w miarę możności, wymienić przedmiot i wysokość szkody wyrządzonej lub zamierzonej. Należy również, w miarę możności, załączyć opis osoby, mającej być wydaną, jej fotografię, odciski palców i wszelkie inne dane, niezbędne do stwierdzenia jej tożsamości.

Wspomniane dokumenty winny być przedstawione w oryginale lub w urzędowym wypisie.

Artykuł  6.

Jeżeli zachodzi wątpliwość, czy przestępstwo, za które zażądano wydania, jest objęte przepisami niniejszej Konwencji, należy zażądać dodatkowych wyjaśnień od Strony wzywającej, i zezwolenie na wydanie zostanie udzielone tylko wówczas, gdy dostarczone wyjaśnienia będą mogły wątpliwości te usunąć.

Strona wzywająca nie będzie w żadnym przypadku zobowiązana do przedstawienia dowodu winy osoby, której wydania żąda.

Artykuł  7.

Aresztowanie osoby, której wydania zażądano.

Z chwilą otrzymania wniosku o wydanie należy aresztować osobę, której wydania zażądano, chyba że jest oczywiste, iż wydanie nie będzie mogło nastąpić.

W nagłych przypadkach osoba, której wydania się żąda, powinna być aresztowana nawet przed przedstawieniem wniosku o wydanie, na podstawie wszelkiego zawiadomienia, przesłanego pocztą lub telegraficznie, pod warunkiem, że zawiadomienie będzie zawierało wzmiankę o istnieniu jednego z dokumentów wymienionych w ustępie 2 artykułu 5 i że zarazem będzie w nim wymienione przestępstwo. Zawiadomienie to będzie mogło być skierowane bezpośrednio przez Sąd lub właściwą władzę (prokuraturę, policję) Strony wzywającej do właściwej władzy (sąd, prokuratura, policja) Strony wezwanej.

Nawet w braku podobnego zawiadomienia, właściwe władze będą mogły zarządzić tymczasowe aresztowanie każdej osoby, o której otrzymały uprzednio wiadomość od władz drugiej Strony, jako o poszukiwanej, lub która, jako poszukiwana, została wpisana przez policje drugiej Strony do jej właściwych biuletynów lub rejestrów.

Władza, która zarządziła aresztowanie pewnej osoby zgodnie z ustępami 2 lub 3, zawiadomi o tym niezwłocznie, telegraficznie, władzę, która spowodowała aresztowanie, podając jednocześnie dzień i miejsce aresztowania.

Artykuł  8.

Uwolnienie osoby aresztowanej.

Osoba aresztowana będzie mogła być zwolniona:

1. jeżeli nie uwzględniono wniosku o wydanie osoby aresztowanej;

2. jeżeli wyjaśnienia, których zażądano zgodnie z artykułem 6, nie nadejdą w terminie jednego miesiąca, licząc od dnia, w którym ich zażądano od Strony wzywającej;

3. jeżeli, w razie aresztowania uskutecznionego w trybie ustępu 2 artykułu poprzedzającego, wniosek o wydanie nie nadejdzie w drodze przewidzianej w artykule 5 w terminie sześciu tygodni, licząc od dnia, w którym zostało wysłane zawiadomienie o aresztowaniu, przewidziane w ustępie 4 artykułu poprzedzającego;

4. jeżeli, w razie aresztowania, uskutecznionego w trybie ustępu 3 artykułu poprzedzającego, zawiadomienie zapowiadające wniosek o wydanie nie nadejdzie w drodze, przewidzianej w artykule 5, w terminie piętnastu dni, licząc od daty, w której zawiadomienie o aresztowaniu, przewidziane w ustępie 4 artykułu poprzedzającego, zostało wysłane, albo, jeżeli w terminie sześciu tygodni, licząc od tejże daty, wniosek o wydanie nie nadejdzie w tej samej drodze.

Jeżeli udzielono zezwolenia na wydanie, Strona wzywająca, która wystara się, możliwie jak najwcześniej, o niezbędne zezwolenie na przewóz, winna spowodować odebranie osoby wydanej w terminie trzech miesięcy, licząc od dnia, w którym otrzymała wiadomość o udzieleniu zezwolenia na wydanie. Po upływie tego terminu osoba, o której mowa, będzie mogła być wypuszczona na wolność.

Artykuł  9.

Zbieg wniosków.

Jeżeli kilka Państw żąda wydania tej samej osoby bądź za ten sam czyn, bądź za różne czyny, Państwo wezwane rozstrzygnie, któremu z tych Państw osoba ta zostanie wydana.

Artykuł  10.

Odroczenie wydania.

Jeżeli osoba, której wydania zażądano, jest ścigana albo jeżeli została skazana w Państwie wezwanym za przestępstwo inne niż to, które spowodowało żądanie wydania, wydanie jej będzie mogło być odroczone aż do ostatecznego ukończenia ścigania albo do chwili, w której osoba ta odbędzie karę lub zostanie od niej zwolniona.

Odroczenie to nie będzie stanowiło przeszkody do niezwłocznego postanowienia o wydaniu, chyba że zajdą specjalne przyczyny, o których należy natychmiast zawiadomić Stronę wzywającą.

Artykuł  11.

Czasowe oddanie osoby, której wydania zażądano.

Jeżeli jednak odroczenie wydania, wspomniane w artykule poprzedzającym, mogłoby, według ustaw Strony wzywającej, pociągnąć za sobą przedawnienie albo inne poważne przeszkody do ścigania, będzie można zezwolić na czasowe oddanie osoby, której wydania zażądano, chyba że względy specjalne sprzeciwiają się temu, z zastrzeżeniem, że osoba wydana zostanie odesłana niezwłocznie po zakończeniu w Państwie wzywającym czynności procesowych, dla których osoby tej czasowo zażądano.

Artykuł  12.

Ograniczenie ścigania osoby wydanej.

Osobę wydaną będzie można ścigać lub ukarać, albo wydać Państwu trzeciemu jedynie za przestępstwa, z powodu których wyraźnie udzielono zezwolenia na wydanie.

Jednakże osobę tę będzie można ścigać lub wydać Państwu trzeciemu za przestępstwa wcześniejsze od wydania:

1. jeżeli Strona, która udzieliła zezwolenia na wydanie, później się na to zgodzi; zgody tej nie można odmówić, jeżeli należałoby zezwolić na wydanie na zasadzie niniejszej Konwencji;

2. jeżeli osoba wydana z własnej woli nie opuściła obszaru Strony, której ją wydano, w ciągu miesiąca, licząc od dnia ostatecznego ukończenia postępowania karnego, odnoszącego się do przestępstwa, które spowodowało wydanie, a, w razie skazania - licząc od dnia, w którym karę odbyła lub w którym została od kary zwolniona, albo też, jeżeli z własnej woli powróciła na ten obszar;

3. jeżeli, z wyłączeniem przestępstw przewidzianych w punkcie 6 ustęp l i w punktach 7 - 10 artykułu 2, osoba wydana oświadcza do protokołu sądowego, że się na to zgadza. Wierny odpis tego protokołu będzie przesłany Stronie, która udzieliła zezwolenia na wydanie. W tym przypadku, ściganie lub ukaranie jest dopuszczalne jedynie, jeżeli w terminie jednego miesiąca, od otrzymania tego zawiadomienia, Strona wezwana temu się nie sprzeciwi.

Artykuł  13.

Przewóz przestępców.

Postanowienia niniejszej Konwencji, dotyczące wydawania przestępców, będą również stosowane do wniosku i do zezwolenia na przewóz przez obszar jednej z Układających się Stron osoby wydanej drugiej Stronie przez Państwo trzecie.

Przewóz uskutecznią funkcjonariusze Strony wezwanej w warunkach i w drodze, którą ona wskaże.

Artykuł  14.

Zawiadomienie o wyniku postępowania.

Układająca się Strona, której wydano osobę ściganą, winna zawiadomić, na żądanie, drugą Stronę o ostatecznym wyniku postępowania karnego przez zakomunikowanie jej wypisu odnośnego orzeczenia.

ROZDZIAŁ  II.

Pomoc prawna.

Artykuł  15.

Układające się Strony zobowiązują się udzielać sobie wzajemnie, na żądanie, pomocy prawnej w sprawach karnych. Będą one mianowicie zarządzały doręczenie pochodzących od władz sądowych drugiej Strony pism, dotyczących przewodu w sprawach karnych, osobom, znajdującym się na obszarze Strony wezwanej. Będą ona załatwiały odezwy rekwizycyjne, dotyczące czynności śledczych, jako to: przesłuchanie oskarżonych, świadków i biegłych, oględziny na miejscu, rewizja domowa, rewizja osobista i zajęcie dowodów winy lub dowodów rzeczowych. Zobowiązują się one dostarczać sobie, na żądanie, informacyj z rejestru karnego. Będą one sobie również udzielały akt sądowych i przedmiotów, mających związek ze sprawami karnymi, które należy zwrócić jak najprędzej.

Artykuł  16.

W odnośnej odezwie rekwizycyjnej należy ściśle określić czynność, która ma być podjęta; winna ona również zawierać dane niezbędne do jej załatwienia.

W szczególności wnioski o doręczenie winny zawierać adres odbiorcy i określenie charakteru aktu lub dokumentu, mających być doręczonymi.

Poza tym, należy w odezwie rekwizycyjnej podać sprawę karną, dla której pomoc jest niezbędna, wymienić nazwisko, zawód, zamieszkanie i obywatelstwo wszystkich oskarżonych, przytoczyć zwięźle stan faktyczny i wymienić ustawy karne, kwalifikujące przestępstwo.

Artykuł  17.

Odmowa pomocy prawnej.

Pomocy prawnej w sprawach karnych będzie można odmówić:

1. jeżeli chodzi o ściganie lub skazanie obywatela Strony wezwanej, który nie przebywa na obszarze Strony wzywającej;

2. jeżeli wezwanie świadka lub biegłego zawiera wzmiankę o ustawowych skutkach niestawiennictwa, polegających na karze, nałożeniu obowiązku zwrotu kosztów, albo na nakazie sprowadzenia lub aresztowania;

3. jeżeli chodzi o jedno z przestępstw, wymienionych w punkcie 6 ustęp l i w punktach 7 - 10 artykułu 2 niniejszej Konwencji;

4. jeżeli w Państwie wezwanym czynność, mająca być dokonana, nie należy do właściwości władzy sądowej;

5. jeżeli Państwo wezwane uważa, że wykonanie wniosku o pomoc prawną może naruszyć jego prawa zwierzchnicze lub jego bezpieczeństwo;

6. przesłania akt i dokumentów można również odmówić, jeżeli chodzi o akta specjalnie ważne, a ich przesłanie mogłoby wzbudzić szczególne obawy.

Jednakże w tym przypadku należy przesłać władzy wzywającej odpisy żądanych w odezwie rekwizycyjnej dokumentów.

Jeżeli zażądano rewizji, zajęcia przedmiotów lub przesłania dowodów rzeczowych, odezwa rekwizycyjna będzie załatwiona tylko w przypadku, gdy istnieją warunki niezbędne do zezwolenia na wydanie, według postanowień niniejszej Konwencji.

Artykuł  18.

Pomoc prawna w sprawach karnych będzie udzielana zgodnie z ustawami Strony wezwanej.

Władza wezwana winna użyć tych samych środków przymusu, jak przy wykonaniu rekwizycji pochodzących od władz Państwa wezwanego.

Artykuł  19

Droga przesyłania wniosku.

Wnioski o doręczenie oraz inne wnioski o pomoc prawną będą przesyłane w drodze dyplomatycznej.

W przypadku szczególnie pilnym, gdy wszelka strata czasu groziłaby narażeniem na szwank skutku postępowania karnego, władze ścigające mogą zwrócić się bezpośrednio do właściwych władz Państwa wezwanego. Dokumenty sporządzone w wykonaniu tych wniosków należy przesyłać w tej samej drodze władzom wzywającym.

W razie niewłaściwości władzy wezwanej, władza ta winna przekazać wniosek, w drodze urzędowej, właściwej władzy swego Państwa i jednocześnie zawiadomić o tym władzę wzywającą.

Artykuł  20.

Wezwanie świadków i biegłych z obszaru drugiej Strony.

Jeżeli w sprawie karnej jest potrzebne lub pożądane osobiste stawiennictwo świadka lub biegłego, przebywającego na obszarze drugiej Układającej się Strony, to będzie mu doręczone zaproszenie w tym celu przesłane, bez żadnych jednak środków przymusu.

Zaproszenie to będzie zawierało formalne przyrzeczenie zwrotu kosztów. Osobie zaproszonej będą przyznane koszty podróży i pobytu, obliczone od chwili jej wyjazdu, zgodnie z taryfami i regulaminami, obowiązującymi w Państwie, gdzie przesłuchanie będzie miało miejsce; na żądanie osoby zaproszonej, staraniem władz sądowych miejsca jej pobytu, będzie mogła być jej udzielona zaliczka na całość lub część kosztów podróży. Zaliczkę tę zwróci następnie Państwo wzywające.

Żaden świadek lub biegły, bez względu na jego obywatelstwo, który, będąc wezwanym przez sądy drugiej Układającej się Strony, stawi się dobrowolnie przed nimi, nie będzie mógł być tam ścigany lub aresztowany za przestępstwa dawniejsze ani z powodu udziału w przestępstwach stanowiących przedmiot procesu, w którym występuje. Straci on jednak ten przywilej, jeżeli nie opuści mimo, że miał możność to uczynić, obszaru Strony wzywającej w ciągu tygodnia, licząc od chwili, w której jego obecność przed sądem przestała być niezbędna.

Jeżeli osoba, wezwana w charakterze świadka, jest pozbawiona wolności na obszarze Strony wezwanej, będzie można zażądać jej czasowego przesłania pod obowiązkiem odesłania jej z powrotem na ten obszar w ciągu 48 godzin po ustaniu potrzeby jej obecności przed sądem. Można odmówić tego rodzaju żądaniu tylko z ważnych powodów, a mianowicie, jeżeli osoba, przebywająca w areszcie zapobiegawczym, temu się sprzeciwia.

Jeżeli osoba wezwana w charakterze świadka jest pozbawiona wolności na obszarze Państwa trzeciego, będzie również na żądanie udzielone zezwolenie na przewóz przez obszar jednej z Układających się Stron.

Artykuł  21.

Zawiadomienia o skazaniach.

Układające się Strony zobowiązują się do zawiadamiania siebie wzajemnie, w końcu każdego kwartału, o prawomocnych skazaniach, orzeczonych za zbrodnie i występki przez sądy jednej ze Stron przeciwko obywatelom drugiej.

Będą się one również zawiadamiały o późniejszych orzeczeniach, odnoszących się do wspomnianych skazań.

Wspomniane wyżej zawiadomienia będą wymieniane w drodze przewidzianej w artykule 19.

Przepisy wyżej wymienione nie stosują się do przestępstw przewidzianych w punkcie 6 ustęp l i w punktach 7 - 10 artykułu 2.

ROZDZIAŁ  III.

Przepisy stosujące się zarówno do wydania, jak i do pomocy prawnej.

Artykuł  22.

Sporządzanie, uwierzytelnianie i przekład wniosków.

Wnioski o wydanie, ich załączniki, wnioski o doręczenia, odezwy rekwizycyjne i inne wnioski o pomoc prawną należy sporządzać w urzędowym języku Strony wzywającej i w formie przepisanej przez ustawy tej Strony. Nie należy ich uwierzytelniać, lecz trzeba je zaopatrzyć w pieczęć władzy wzywającej oraz w przekład na język urzędowy Strony wezwanej lub na język francuski.

Przekład będzie urzędowy albo sporządzony lub uwierzytelniony przez tłumacza przysięgłego i zaopatrzony w jego podpis oraz w pieczęć urzędową.

Odpowiedzi i ich załączniki, oraz zawiadomienia przewidziane w artykule 21 należy zaopatrzyć w przekład jedynie na żądanie Strony wzywającej i za zwrotem kosztów przekładu.

W razie odmowy wydania lub pomocy prawnej, Strona wezwana winna zawiadomić o przyczynach tej odmowy Stronę wzywającą.

Artykuł  23.

Koszty wydania i pomocy prawnej.

Koszty spowodowane przez wniosek o wydanie lub koszty wszelkiej pomocy prawnej w sprawach karnych będą pokryte przez Stronę, na której obszarze zostały wywołane.

Jednakże Strona wzywająca zwróci koszty czasowego oddania, wspomnianego w artykule 11, i koszty przewozu, przewidzianego w artykule 13.

Strona wzywająca zwróci również sumy uiszczone biegłym oraz koszty, wynikające z wykonania ustępów 2, 4 i 5 artykułu 20.

Artykuł  24.

Wydawanie dowodów rzeczowych.

Układające się Strony zobowiązują się wydawać sobie wzajemnie, na żądanie, przedmioty pochodzące z przestępstwa albo mogące służyć za dowody rzeczowe, nawet gdyby one ulegały zajęciu lub konfiskacie.

Jeżeli te przedmioty znajdują się w posiadaniu oskarżonego w chwili jego wydania lub przewozu, będą one wydane, w miarę możności, jednocześnie z wykonaniem wydania lub przewozu przestępcy. Wydanie ich nastąpi nawet w tym przypadku, gdyby nie można było zgodzić się na ekstradycję lub uskutecznić jej z powodu śmierci lub ucieczki oskarżonego. Wydanie to obejmie również wszystkie tego rodzaju przedmioty, które oskarżony mógłby ukryć lub złożyć w Państwie wezwanym, a które byłyby wykryte później.

W każdym razie będą zachowane prawa osób trzecich do tych przedmiotów. W tym przypadku, po zakończeniu procesu, przedmioty te należy zwrócić jak najszybciej i bez kosztów Stronie, która zezwoliła na ich wydanie.

Strona, od której zażądano wydania tych przedmiotów, będzie mogła je zatrzymać tymczasowo, jeżeli je uważa za niezbędne do postępowania karnego. Będzie ona mogła również przy ich wydaniu, zastrzec sobie ich zwrot w tym samym celu, zobowiązując się ze swej strony do ich zwrotu z chwilą, gdy tylko stanie się to możliwe.

ROZDZIAŁ  IV.

Postanowienia końcowe.

Artykuł  25

Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą wymienione w Warszawie możliwie jak najprędzej.

Artykuł  26.

Niniejsza Konwencja wejdzie w życie w trzy miesiące po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych i pozostanie w mocy, aż do upływu sześciu miesięcy, licząc od dnia jej wypowiedzenia przez jedną z Układających się Stron.

W dowód czego pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i przyłożyli na niej swoje pieczęcie.

Sporządzono w Budapeszcie, w dwóch egzemplarzach, 24 kwietnia 1936 roku.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną, zarówno w całości jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 29 marca 1937 r.

• Identyfikator: Dz.U.1937.66.501
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Węgry-Polska. Konwencja o ekstradycji i pomocy prawnej w sprawach karnych. Budapeszt.1936.04.24.
• Data aktu: 24/04/1936
• Data ogłoszenia: 13/09/1937
• Data wejścia w życie: 15/09/1937