Konwencja sanitarna dotycząca żeglugi powietrznej. Haga.1933.04.12.

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA SANITARNA,

dotycząca żeglugi powietrznej, podpisana w Hadze dnia 12 kwietnia 1933 r. ^*

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 2 marca 1935 r. - Dz. U. R. R. Nr. 23, poz. 139).

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwunastego kwietnia tysiąc dziewięćset trzydziestego trzeciego roku podpisana została w Hadze Międzynarodowa Konwencja Sanitarna, dotycząca żeglugi powietrznej, o następującem brzmieniu dosłownem:

Międzynarodowa Konwencja Sanitarna, dotycząca żeglugi powietrznej.

W celu unormowania kontroli sanitarnej żeglugi powietrznej,

niżej podpisani, pełnomocnicy Wysokich Stron Układających się, zaopatrzeni w pełnomocnictwa, uznane za dobre i sporządzone w należytej formie,

zgodzili się na następujące postanowienia:

CZĘŚĆ  PIERWSZA.

Postanowienia ogólne.

Artykuł  pierwszy.

Do celów niniejszej Konwencji Wysokie Strony Układające się przyjmują następujące określenia:

I. Wyraz "statek powietrzny" oznacza każdy aparat, mogący się utrzymać w atmosferze dzięki oporowi powietrza i przeznaczony do żeglugi powietrznej.

Niniejsza Konwencja ma zastosowanie tylko do tych statków powietrznych:

1. których miejsca odlotu i miejsce końcowego lądowania znajdują się na różnych terytorjach,

2. które mają miejsce odlotu i miejsce końcowego lądowania na jednem i tem samem terytorjum, ale w ciągu drogi lądują na innem terytorjum,

3. które przelatują bez lądowania więcej niż jedno terytorjum,

niezależnie od tego, czy te terytorja znajdują się pod zwierzchnictwem, suzerennością, mandatem lub władzą jednego i tego samego Państwa lub różnych Państw.

II. Przez "lotnisko wyznaczone" rozumie się lotnisko, celne lub inne, specjalnie wskazane przez właściwą władzę tego Państwa, gdzie lotnisko się znajduje, i na którem statki powietrzne, dostając się na terytorjum tego Państwa, mogą dokonywać pierwszego lądowania, albo też odlatywać, opuszczając to terytorjum.

III. Przez "lotnisko sanitarne" rozumie się lotnisko wyznaczone, które jest urządzone i zaopatrzone zgodnie z postanowieniami artykułu 5-go niniejszej Konwencji i wskazane jako takie przez właściwą władzę krajową.

IV. Wyraz "załoga" obejmuje każdą osobę, pełniącą na pokładzie funkcję, związaną z prowadzeniem lub bezpieczeństwem lotu statku powietrznego, albo też zatrudnioną na pokładzie, w jakikolwiek bądź sposób, przy obsłudze statku powietrznego, podróżnych lub ładunku.

V. Wyraz "okrąg" oznacza część terytorjum dokładnie określoną, a więc prowincję, gubernatorstwo, powiat, departament, kanton, wyspę, gminę, miasto, dzielnicę miasta, wioskę, port, skupienie i t. d. bez względu na rozległość i zaludnienie tych części terytorjum.

Lotnisko może stanowić okrąg na warunkach, przewidzianych w artykule 8 niniejszej Konwencji.

VI. Wyraz "obserwacja" oznacza odosobnienie osób w odpowiedniem pomieszczeniu.

Wyraz "nadzór" oznacza, że osoby nie są odosobnione, że mogą one dowolnie zmieniać miejsce swego pobytu, lecz że są one zgłaszane władzom sanitarnym różnych miejscowości, do których osoby te się udają i podlegają badaniu lekarskiemu, celem stwierdzenia stanu ich zdrowia.

VII. Wyraz "dzień" oznacza okres dwudziestu czterech godzin.

Artykuł  2.

Wszystko to, co w niniejszej Konwencji dotyczy lotnisk, powinno być rozumiane, jako stosujące się mutatis mutandis do miejsc, przeznaczonych do wodowania samolotów wodnych i aparatów do nich podobnych.

Dział  I.

O lotniskach wogóle i ich personelu.

Artykuł  3.

Każda z Wysokich Układających się Stron zobowiązuje się zaopatrzyć swoje letniska wyznaczone w zorganizowaną służbę sanitarną, przystosowaną do bieżących wymagań zapobiegawczych i obejmującą co najmniej pewne urządzenia, któreby zapewniały pomoc lekarza we wszystkich przypadkach, gdy obecność jego może być potrzebna do inspekcyj lekarskich, przewidzianych w niniejszej Konwencji.

Artykuł  4.

Każda z Wysokich Układających się Stron ma prawo decydować, czy, biorąc pod uwagę niebezpieczeństwo chorób zakaźnych, na jakie jej terytorjum może być narażone, będzie ustanawiała, lub też nie, lotniska sanitarne, oraz które lotniska wyznaczone będą w tym celu wybrane.

Artykuł  5.

Na lotnisku sanitarnem powinny być w każdym czasie do dyspozycji:

a) zorganizowana służba lekarska, do której będą przeznaczeni co najmniej jeden lekarz i jeden lub kilku funkcjonarjuszów sanitarnych z tem zastrzeżeniem, że personel ten nie będzie obowiązany do stałej obecności na lotnisku,

b) pomieszczenie na oględziny lekarskie,

c) narzędzia do pobierania i przesyłania materjału podejrzanego celem zbadania w laboratorium, o ile przeprowadzenie tego badania na miejscu jest niemożliwe,

d) środki, umożliwiające w razie potrzeby odosobnienie, przewożenie i pielęgnowanie chorych, zapobieganie styczności między poszczególnymi chorymi, jak również stosowanie wszelkich innych środków zapobiegawczych w miejscach do tego wyznaczonych, bądź na lotnisku, bądź też w jego pobliżu,

e) urządzenia niezbędne do dokonywania w razie potrzeby odkażania, dezynsekcji i odszczurzania, jak również do stosowania innych środków, ustanowionych w niniejszej Konwencji.

Lotnisko powinno być zaopatrzone w zbiorniki zdatnej i niepodejrzanej wody do picia w ilości wystarczającej, jak również w możliwie najbezpieczniejszy system usuwania odpadków i śmieci oraz odprowadzania wody zużytej. Lotnisko powinno być w miarę możności zabezpieczone przed szczurami.

Artykuł  6.

Lekarz lotniska sanitarnego powinien być urzędnikiem, zależnym od właściwej władzy sanitarnej lub zatwierdzonym przez nią.

Artykuł  7.

Każda z Wysokich Stron Układających się będzie komunikowała, celem podawania do wiadomości innych Wysokich Stron Układających się, wykaz swych lotnisk sanitarnych, bądź Międzynarodowemu Urzędowi Higjeny Publicznej, bądź Międzynarodowej Komisji Żeglugi Powietrznej, które będą sobie wzajemnie przekazywały otrzymywane w ten sposób wiadomości. Zawiadomienie powinno zawierać dla każdego lotniska dane, dotyczące jego położenia, urządzeń sanitarnych i personelu sanitarnego.

Wysokie Układające się Strony, które przystąpiły do Kodeksu sanitarnego Panamerykańskiego, mogą przesyłać do Międzynarodowego Urzędu Higjeny Publicznej zawiadomienia przewidziane w niniejszym artykule, jak i w artykułach 8, 37, 40, 58, 59 i 60 niniejszej Konwencji, za pośrednictwem Biura Sanitarnego Panamerykańskiego.

Artykuł  8.

Aby lotnisko sanitarne mogło być wskazane, jako stanowiące okrąg, w celu notyfikacji chorób zakaźnych i stosowania innych postanowień niniejszej Konwencji, należy:

1. aby było ono tak urządzone, żeby wejście i wyjście każdej osoby mogło być kontrolowane przez właściwą władzę,

2. aby w przypadku, gdyby choroba, wymieniona w art. 18 niniejszej Konwencji, powstała na obszarze sąsiednim, dostęp do lotniska był zakazany każdej osobie, podejrzanej o zarażenie, a przybywającej każdą inną drogą niż powietrzną, oraz aby były zastosowane wszelkie środki, uznane przez władzę właściwą, w celu zapobieżenia, aby osoby, przebywające na lotnisku stale lub przejściowo, były narażone na niebezpieczeństwo zarażenia się, bądź przez zetknięcie się z osobami z zewnątrz, bądź wszelkiemi innemi sposobami.

Aby lotnisko wyznaczone, które nie jest lotniskiem sanitarnem, mogło być również wskazane, jako tworzące okrąg, należy, między innemi, aby było ono przez swe położenie topograficzne w rzeczywistości zabezpieczone przed wszelką możliwością zarażenia.

Wysokie Układające się Strony będą notyfikowały Międzynarodowemu Urzędowi Higjeny Publicznej lotniska, ustanowione jako okręgi, zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu, Urząd zaś będzie komunikował to wyznaczenie innym Wysokim Układającym się Stronom oraz Międzynarodowej Komisji Żeglugi Powietrznej.

Dział  II

Sanitarne dokumenty pokładowe.

Artykuł  9.

Następujące zapisy powinny być umieszczane w dzienniku podróży, w rubryce "Uwagi":

1. zdarzenia natury sanitarnej, zaszłe na statku powietrznym podczas podróży,

2. zabiegi sanitarne, jakim był poddany statek powietrzny, w wykonaniu niniejszej Konwencji, przed odlotem lub podczas lądowań,

3. ewentualne informacje, dotyczące pojawienia się w kraju, który statek powietrzny opuszcza, jednej z chorób zakaźnych, wspomnianych w trzeciej części niniejszej Konwencji; zapisy te uskutecznia się w celu ułatwienia badań lekarskich, którym 'mogą być poddani podróżni, przybywający na lotniska z innego terytorjum.

W tym celu władze państwowe każdego kraju niezarażonego, w którym pojawiłaby się jedna z wyżej podanych chorób, powinny, niezależnie od innych dróg, któremi są one obowiązane powiadamiać inne Państwa o pochodzeniu i rodzaju danych przypadków, przesłać potrzebne zawiadomienia właściwym władzom wszystkich swoich lotnisk wyznaczonych. Władze te powinny w ciągu 15-dniowego okresu od chwili otrzymania pierwszej wiadomości wpisywać otrzymane informacje do dzienników podróży statków powietrznych przy ich odlocie.

Statki powietrzne nie są obowiązane do posiadania zaświadczeń zdrowia. Zapisy w dzienniku podróży w wykonaniu niniejszego artykułu będą sprawdzone i poświadczone bezpłatnie przez władzę właściwą lotniska.

Dział  III.

Towary i poczta.

Artykuł  10.

Towary, znajdujące się na pokładzie statków powietrznych, mogą być poddane poza zarządzeniami, wyszczególnionemi w art. 25, 29, 33, 42, 44, 47, 49 i 51 niniejszej Konwencji - i takim czynnościom, jakie byłyby stosowane legalnie w danem państwie do towarów, przywożonych w jakikolwiek bądź inny sposób komunikacji.

Artykuł  11.

Nie podlegają żadnym zarządzeniom: listy i korespondencja, druki, książki, gazety, papiery handlowe, paczki pocztowe i wszelkie przesyłki pocztowe, o ile nie zawierają one przedmiotów, odpowiadających warunkom, przewidzianym w artykule 33 niniejszej Konwencji.

CZĘŚĆ  DRUGA

Regulamin sanitarny, stosowany ogólnie.

Artykuł  12.

Na lotniskach sanitarnych lub wyznaczonych, lekarz, przydzielony do lotniska, ma prawo dokonać bądź przed odlotem, bądź po wylądowaniu statków powietrznych, oględzin sanitarnych podróżnych i załogi, gdy okoliczności usprawiedliwiają to zarządzenie.

Jednakże oględziny te powinny być połączone z innemi zwykłemi formalnościami policyjnemi i celnemi, aby uniknąć wszelkiej zwłoki i nie przeszkadzać dalszej podróży. Nie powinny one być powodem do pobierania jakiejkolwiek opłaty. Zastrzega się dla Rady Sanitarnej morskiej i kwarantannowej w Egipcie prawo pobierania opłat, przewidzianych w jej specjalnym ustroju.

Artykuł  13.

Władza właściwa na każdem lotnisku ma prawo, z zastrzeżeniem przypadku przewozu chorych statkiem powietrznym, specjalnie do tego przeznaczonym, zabronić, na wniosek lekarza przydzielonego do lotniska, wsiadania do statku powietrznego osobom z objawami chorób zakaźnych.

W razie nieobecności lekarza, właściwa władza lotniska może odwlec odlot tych osób do chwili zasięgnięcia o nich opinji lekarza.

Artykuł  14.

Zabrania się wyrzucać lub dopuszczać do wypadania ze statków powietrznych podczas lotu przedmiotów, mogących spowodować powstanie chorób zakaźnych.

Artykuł  15.

Jeżeli zdarzy się potrzeba wysadzenia chorego na ląd, dowódca statku powietrznego, w miarę możności, zawiadomi we właściwym czasie przed wylądowaniem lotnisko przybycia.

Artykuł  16.

Jeżeli na pokładzie statku powietrznego zajdzie przypadek choroby zakaźnej, nieprzewidzianej w części trzeciej niniejszej Konwencji, a potwierdzony przez lekarza lotniska, należy zastosować zwykłe środki obowiązujące w kraju, gdzie lotnisko się znajduje. Chory może być wysadzony na ląd i, o ile właściwa władza sanitarna uzna to za wskazane, odosobniony w pomieszczeniu do tego przystosowanem; pozostali podróżni i załoga będą mogli udać się w dalszą podróż po oględzinach lekarskich i, o ile zajdzie tego potrzeba, po dokonaniu właściwych zabiegów sanitarnych.

Te spośród zabiegów sanitarnych, które są stosowane na lotniskach, powinny być połączone z formalnościami policyjnemi i celnemi w taki sposób, aby statek powietrzny był możliwie najkrócej zatrzymany.

Artykuł  17.

Z wyjątkiem przypadków, wyraźnie przewidzianych w niniejszej Konwencji, statki powietrzne będą zwolnione od formalności sanitarnych, tak na lotniskach lądowania pośredniego, jak i na lotniskach przeznaczenia.

CZĘŚĆ  TRZECIA

Regulamin sanitarny, stosowany w przypadku pewnych chorób.

Artykuł  18.

Choroby, wskazane w niniejszej części Konwencji, jako te, które powinny stanowić przedmiot wyszczególnionych w niej postanowień, są następujące: dżuma, cholera, żółta febra, dur osutkowy i ospa.

Artykuł  19.

Do celów niniejszej Konwencji okres wylęgania oblicza się:

na sześć dni w przypadku dżumy,

na pięć dni w przypadku cholery,

na sześć dni w przypadku żółtej febry,

na dwanaście dni w przypadku duru osutkowego, i

na czternaście dni w przypadku ospy.

Artykuł  20.

Wyższe władze sanitarne będą przesyłały lotniskom sanitarnym i wyznaczonym swych odnośnych krajów te wszystkie wiadomości, zawarte w notyfikacjach i komunikatach epidemjologicznych, otrzymywanych od Międzynarodowego Urzędu Higieny Publicznej (oraz z Biur regionalnych, z któremi zawarło ono porozumienia w tym celu), w wykonaniu postanowień Międzynarodowej Konwencji Sanitarnej z dnia 21 czerwca 1926 r., które mogłyby wpłynąć na kontrolę sanitarną, która ma być wykonywana na wspomnianych lotniskach.

Artykuł  21.

Zarządzenia, przewidziane w niniejszej części Konwencji, należy rozumieć, jako stanowiące maximum, w którego ramach Wysokim Układającym się Stronom przysługuje prawo normowania traktowania statków powietrznych.

Każda z Wysokich Stron Układających się może decydować, czy zarządzenia te powinny być stosowane w granicach niniejszej Konwencji do wszystkiego tego, co pochodzi z obcego okręgu lub lotniska.

W tym względzie będą w możliwie najszerszym zakresie brane pod uwagę informacje otrzymane oraz zarządzenia uprzednio stosowane, zgodnie z postanowieniami artykułu 54 zamieszczonego poniżej.

Artykuł  22.

Celem stosowania postanowień niniejszej części, okrąg jest uważany jako zarażony, gdy jest uznany za taki w rozumieniu Międzynarodowej Konwencji Sanitarnej z dnia 21 czerwca 1926 r. *)

ROZDZIAŁ  I.

Postanowienia, stosowane w przypadkach dżumy, cholery, duru osutkowego i ospy.

Dział  I.

Środki stosowane przy odlocie.

Artykuł  23.

Środki, które mają być stosowane przy odlocie statków powietrznych z okręgu, dotkniętego jedną z chorób, wyszczególnionych w niniejszym rozdziale, są następujące:

1. Gruntowne oczyszczenie statku powietrznego, zwłaszcza tych jego części, które mogą podlegać zarażeniu;

2. Oględziny lekarskie podróżnych i załogi;

3. Wykluczenie każdej osoby mającej objawy jednej z chorób wyszczególnionych, tudzież osób z otoczenia chorych, o ile te ostatnie znajdują się w takich warunkach, że mogłyby szerzyć chorobę;

4. Oględziny rzeczy osobistych, przyczem dopuszczane będą tylko rzeczy dostatecznie czyste;

5. W razie dżumy - odszczurzenie, o ile istnieje podejrzenie obecności szczurów na statku;

6. W razie duru osutkowego -- dezynsekcja, ograniczona do osób, które na skutek oględzin lekarskich nasuwałyby obawę, że mogą szerzyć zarażenie, oraz do ich bagaży.

Dokumenty pokładowe winny być zaopatrzone w adnotacje, zgodnie z postanowieniami artykułu 9.

Dział  II.

Środki stosowane po wylądowaniu.

Artykuł  24.

Statki powietrzne, nawet przybywające z okręgu dotkniętego jedną z chorób, do których niniejszy rozdział ma zastosowanie, mogą lądować na wszystkich lotniskach wyznaczonych. Jednakże każda z Wysokich Stron Układających się będzie miała możność, o ile warunki epidemjologiczne tego wymagają, nałożyć na statki powietrzne, pochodzące z pewnych okręgów, obowiązek lądowania na lotniskach sanitarnych lub wyznaczonych, określonych tak, aby, biorąc pod uwagę położenie geograficzne tych lotnisk i szlak lotu statków powietrznych, nie krępować żeglugi powietrznej.

Jedynemi środkami, jakie należałoby ewentualnie stosować na lotniskach wyznaczonych, nie będących równocześnie lotniskami sanitarnemi, są: oględziny lekarskie załogi i podróżnych, wysadzenie na ląd i odosobnienie chorych. Podróżni i załoga mogą przekroczyć granice, wyznaczone przez władzę lotniska, jedynie za pozwoleniem lekarza, któremu zlecono dokonanie oględzin. Zakaz ten może być nałożony na statek powietrzny przy lądowaniach pośrednich aż do chwili wylądowania na lotnisku sanitarnem, gdzie zostanie poddany zarządzeniom, przewidzianym w niniejszym rozdziale.

Artykuł  25.

Dowódca statku powietrznego jest obowiązany od chwili wylądowania oddać się do dyspozycji władzy sanitarnej, udzielać odpowiedzi na wszelkie zapytania w zakresie sanitarnym, które będą mu stawiane przez właściwą władzę, oraz obowiązany jest przedstawić dla zbadania dokumenty pokładowe.

W razie, gdy statek powietrzny, wkraczając na dane terytorjum, wylądowałby poza lotniskiem sanitarnem lub wyznaczonem, dowódca statku powietrznego powinien, o ile statek przybywa z okręgu zarażonego lub sam jest zarażony, zameldować o tem najbliższej władzy miejscowej, która wyda zarządzenia, odpowiadające okolicznościom, kierując się zasadami ogólnemi niniejszej Konwencji, i skieruje, o ile to jest możliwe, statek powietrzny na lotnisko sanitarne. Żaden towar nie może być wyładowany ani żaden podróżny lub członek załogi nie może oddalić się od statku powietrznego bez upoważnienia właściwej władzy sanitarnej.

Artykuł  26.

W celu stosowania niniejszej Konwencji nadzór nie może być zastąpiony przez obserwację, z wyjątkiem:

a) okoliczności, gdyby nadzór był uznany za nienadający się do zastosowania z dostateczną skutecznością, lub

b) jeżeli niebezpieczeństwo zawleczenia zarażenia do kraju byłoby uznane za wyjątkowo poważne, lub

c) jeżeli osoba, mająca być poddana nadzorowi, nie dawałaby dostatecznych gwarancyj sanitarnych.

Osoby, poddane obserwacji lub nadzorowi, powinny zgodzić się na wszelkie badania, jakie władza sanitarna uzna za potrzebne.

A.

Dżuma.

Artykuł  27

Jeśli na statku nie zdarzył się żaden przypadek dżumy, jedyne zarządzenia, jakie mogą być wydane, polegają na:

1. oględzinach lekarskich podróżnych i załogi;

2. odszczurzeniu i dezynsekcji, w przypadkach wyjątkowych, gdy będą uznane za potrzebne, i jeżeli nie były dokonane na lotnisku odlotu;

3. załoga i podróżni mogą być poddani nadzorowi, nieprzekraczającemu sześciu dni od chwili, gdy statek powietrzny opuścił okrąg zarażony.

Artykuł  28.

Jeśli na pokładzie statku zdarzył się przypadek stwierdzony lub podejrzany dżumy, będą stosowane następujące zarządzenia:

1. oględziny lekarskie;

2. niezwłoczne wysadzenie na ląd i odosobnienie chorego;

3. wszystkie osoby, które miały styczność z chorym, oraz te, które władza sanitarna ma powody uważać za podejrzane, będą poddane nadzorowi na okres czasu, nieprzekraczający sześciu dni od chwili przybycia statku powietrznego;

4. rzeczy osobistego użytku, bielizna i wszystkie inne przedmioty, które zdaniem władzy sanitarnej są uznane za zarażone, podlegają dezynsekcji i w razie potrzeby odkażeniu;

5. podejrzane części statku powietrznego są dezynsekowane;

6. władza sanitarna będzie mogła w przypadkach wyjątkowych zastosować odszczurzenie, o ile można przypuszczać obecność szczurów na statku i jeśli odszczurzenie nie było dokonane przed odlotem.

Artykuł  29.

Jeśli władza uważa, że towary, pochodzące z okręgu zarażonego dżumą, mogą zawierać szczury lub pchły, towary te będą wyładowane z zachowaniem odpowiednich ostrożności.

B.

Cholera.

Artykuł  30.

Jeśli na statku nie było żadnego przypadku cholery, jedyne zarządzenia, jakie mogą być wydane, są następujące:

1. oględziny lekarskie podróżnych i załogi;

2. nadzór nad podróżnymi i załogą w ciągu okresu, nieprzekraczającego pięciu dni od daty, kiedy statek powietrzny opuścił okrąg zarażony.

Artykuł  31.

Jeśli podczas podróży zdarzył się na statku przypadek choroby z objawami klinicznymi cholery, statek powietrzny będzie poddany podczas lądowań pośrednich lub 'po wylądowaniu, następującym formalnościom:

1. oględzinom lekarskim,

2. chory lub chorzy będą niezwłocznie wysadzeni na ląd i odosobnieni,

3. załoga i podróżni będą poddani nadzorowi na przeciąg czasu, nieprzekraczający pięciu dni od dnia przybycia statku powietrznego,

4. rzeczy użytku, bielizna i wszystkie inne przedmioty, które zdaniem władzy sanitarnej są uważane za zarażone, powinny być odkażone,

5. części statku powietrznego, które były zamieszkałe przez chorych lub które są uznane za mogące być zarażone, winny być odkażone,

6. jeśli woda do picia na statku jest uznana za podejrzaną, powinna być ona odkażona, oraz o ile to jest możliwe, wylana i po odkażeniu zbiornika zastąpiona dobrą wodą.

W krajach, gdzie poszukiwanie nosicieli zarazków cholerycznych jest nakazane w stosunku do obywateli miejscowych, osoby przybywające statkami powietrznemi i mające zamiar czasowo pozostać w kraju, powinny poddać się obowiązkom nałożonym, w tych samych okolicznościach, na miejscowych obywateli.

Artykuł  32.

Osoby, mogące dowieść, że były szczepione przeciw cholerze nie dawniej, niż przed sześciu miesiącami, a więcej, niż sześć dni po szczepieniu, mogą być poddane jedynie nadzorowi.

Dowód taki będzie stanowiło świadectwo pisemne, podpisane przez lekarza, którego podpis winien być poświadczony; w razie braku poświadczenia, świadectwo ma być kontrasygnowane bądź to przez a) lekarza, przydzielonego do lotniska sanitarnego, bądź też b) osobę, mającą prawo zaświadczania podań o paszport, zgodnie z przepisami danego kraju, z wyjątkiem osób, które mają sobie poruczone dokonywanie szczepień.

Artykuł  33.

Wyładowanie następujących produktów świeżych; ryb, skorupiaków, owoców i jarzyn, pochodzących z okręgu zarażonego cholerą, może być zabronione.

C.

Dur osutkowy.

Artykuł  34.

a) Jeżeli nie było na pokładzie statku przypadku duru, nie mogą być stosowane żadne zarządzenia sanitarne, z wyjątkiem tych, które są przepisane w art. 52 niniejszej konwencji, a dotyczące osób, które opuściły mniej niż przed 12 dniami okrąg, w którym dur osutkowy panuje epidemicznie.

b) Jeśli na statku zdarzył się przypadek duru osutkowego, będą stosowane następujące zarządzenia:

1. oględziny lekarskie,

2. chory jest bezzwłocznie wysadzony na ląd, odosobniony i odwszony,

3. inne osoby, co do których nasuwa się podejrzenie, że są zawszone, albo że się naraziły na zarażenie, podlegają również odwszeniu i mogą być poddane nadzorowi, którego trwanie nie może nigdy przekraczać dwunastu dni, licząc od dnia odwszenia,

4. bielizna, rzeczy osobiste oraz inne przedmioty, które zdaniem władzy sanitarnej są uznane za zarażone, podlegają dezynsekcji,

5. części statku powietrznego, w których przebywali chorzy na dur osutkowy, i które zdaniem władzy sanitarnej są uważane za zarażone, podlegają dezynsekcji.

D.

Ospa.

Artykuł  35.

a) O ile nie było na pokładzie statku przypadku ospy, nie może być stosowane żadne zarządzenie sanitarne, wyjąwszy tylko względem tych osób, które opuściły przed mniej niż 14 dniami okrąg, gdzie ospa panuje epidemicznie, a które według zdania władzy sanitarnej nie są jeszcze dostatecznie uodpornione. Te osoby mogą być, bez naruszenia postanowień art. 52, poddane szczepieniu, lub też nadzorowi, lub wreszcie szczepieniu łącznie z nadzorem, którego czas trwania nie może przekraczać 14 dni, licząc od dnia przybycia statku powietrznego.

b) Jeśli na statku zdarzył się przypadek ospy, mają zastosowanie następujące zarządzenia:

1. oględziny lekarskie,

2. chory jest bezzwłocznie wysadzony na ląd i odosobniony,

3. inne osoby, co do których nasuwa się podejrzenie, że się naraziły na zarażenie, a które, zdaniem władzy sanitarnej, nie są dostatecznie uodpornione, mogą być poddane zarządzeniom, przewidzianym w paragrafie "a" niniejszego artykułu,

4. bielizna, rzeczy osobiste i inne przedmioty, które, zdaniem władzy sanitarnej, są uważane za świeżo zarażone, podlegają odkażeniu,

5. części statku powietrznego, w których przebywał chory na ospę lub które, zdaniem władzy sanitarnej, są uważane za zarażone, podlegają odkażeniu.

W rozumieniu niniejszego artykułu będą uważane za uodpornione, osoby:

a) które mogą dowieść, że poprzednio przeszły atak choroby lub że były szczepione przeciw ospie nie dawniej, niż przed trzema laty, a więcej, niż 12 dni po szczepieniu, lub

b) te, które wykazują znaki miejscowe wczesnej reakcji, świadczące o dostatecznem uodpornieniu. Poza przypadkami, w których te znaki instnieją, dowód będzie polegał na świadectwie pisemnem lekarza, poświadczonem w sposób, przewidziany w ustępie drugim artykułu 32.

ROZDZIAŁ  II.

Postanowienia stosowane w przypadku żółtej febry.

Dział  I.

Postanowienia ogólne.

Artykuł  36.

W terytorjach, gdzie może zajść podejrzenie endemicznego panowania żółtej febry, Wysokie Układające się Strony wydadzą konieczne zarządzenia w celu wykrycia, czy żółta febra istnieje na ich terytorjum w formie, niedającej się rozpoznać klinicznie, ale mogącej być wykrytą drogą badania biologicznego.

Artykuł  37.

Niezależnie od notyfikacji, unormowanej postanowieniami artykułów 1, 2, 3, 4, 5 i 8 Międzynarodowej Konwencji Sanitarnej z dnia 21 czerwca 1926 r., o przypadkach i okolicznościach, odnoszących się do stwierdzonych przypadków żółtej febry, każda z Wysokich Układających się Stron zobowiązuje się zawiadamiać bezzwłocznie inne Wysokie Układające się Strony oraz równocześnie Międzynarodowy Urząd Higjeny Publicznej (bądź bezpośrednio, bądź za pośrednictwem Biur regionalnych, z któremi urząd ten zawarł w tym celu układy) o wykryciu na swojem terytorjum w tym czasie istnienia żółtej febry w wyżej wzmiankowanej formie.

Dział  II.

Postanowienia, dotyczące okręgów, w których żółta febra jest wykryta lub istnieje w stanie endemicznym.

Artykuł  38.

Niezależnie od postanowień art. 4 i z zastrzeżeniem postanowień, przewidzianych w art. 46, poniżej podanym, każde lotnisko, otwarte dla statków powietrznych, wyszczególnionych w art. 1, I, ustęp drugi, niniejszej konwencji, i które się znajduje w strefie, t. j. części terytorjum, gdzie żółta febra panuje w stanie, dającym się rozpoznać klinicznie lub biologicznie, powinno być lotniskiem sanitarnem, odpowiadającem określeniu w niniejszej konwencji, a ponadto:

a) powinno być położone w odległości odpowiedniej od najbliższego osiedla,

b) powinno posiadać system zaopatrywania w wodę, całkowicie zabezpieczony od komarów, oraz powinno być jaknajlepiej oczyszczone od komarów zapomocą środków systematycznie przeznaczonych do niszczenia gniazd i tępienia owadów we wszystkich stadjach ich rozwoju,

c) powinno być wyposażone w mieszkania dla załóg statków powietrznych i personelu lotniska, zabezpieczone przed komarami,

d) powinno być wyposażone w budynek mieszkalny, zabezpieczony przed komarami, w którym podróżni będą mogli zamieszkać lub znaleźć schronienie w razie zastosowania środków, przewidzianych niżej w artykułach 42 i 44.

Artykuł  39.

Jeśli w okolicy, gdzie żółta febra jest stwierdzona lub istnieje w stanie endemicznym, niema jeszcze lotniska, odpowiadającego warunkom, wymienionym w artykule poprzednim, cała żegluga powietrzna z tej okolicy do innego terytorjum będzie zawieszona aż do chwili urządzenia takiego lotniska.

Artykuł  40.

Każde lotnisko, urządzone i zaopatrzone zgodnie z postanowieniami powyższego artykułu 38, otrzyma nazwę lotniska "przeciwmoskitowego" (antiamaril) i będzie uważane, jako stanowiące oddzielny okrąg. Utworzenie takiego lotniska powinno być notyfikowane przez Wysoką Układającą się Stronę, na którego terytorjum ono się znajduje, innym Wysokim Układającym się Stronom, oraz bądź Międzynarodowemu Urzędowi Higjeny Publicznej, bądź też i Międzynarodowej Komisji Żeglugi Powietrznej, na warunkach, przewidzianych w art. 7. Na skutek takiej notyfikacji, zawiadomienie o istnieniu żółtej febry w sąsiedniem mieście lub wiosce, lub też w innym okręgu, nie będzie dotyczyło lotniska. Wspomniane lotnisko może być uznane za zarażone jedynie w przypadkach pojawienia się żółtej febry wśród osób tam przebywających.

Artykuł  41.

Jeśli lotnisko "przeciwmoskitowe" (antiamaril) staje się okręgiem zarażonym, żegluga powietrzna z tego lotniska do innych terytorjów zostanie przerwana, dopóki nie będą zastosowane wszelkie środki, mające zwolnić je od zarażenia, oraz dopóki nie zniknie jakiekolwiek niebezpieczeństwo rozszerzania się żółtej febry.

Artykuł  42.

W przypadku, gdy lotnisko "przeciwmoskitowe" (antiamaril) nie jest zarażone, ale gdy żółta febra panuje w okolicy, powinny być przedsięwzięte przy odlocie, lub w każdym bądź razie w możliwie najkrótszym czasie przed odlotem statku powietrznego następujące zarządzenia:

1. oględziny statku powietrznego i jego ładunku w celu upewnienia się, że niema tam komarów, oraz ewentualne ich wytępienie. Wzmianka o tem powinna być umieszczona w dzienniku podróży;

2. oględziny lekarskie podróżnych i członków załogi; ci, co do których zachodzi podejrzenie, że są dotknięci żółtą febrą, lub co do których zostało należycie ustalone, że byli oni narażeni na zarażenie żółtą febrą, będą poddani przymusowej obserwacji, bądź w obrębie lotniska, bądź gdzie indziej w warunkach, zatwierdzonych przez władzę sanitarną, do chwili ukończenia okresu sześciodniowego, licząc od ostatniego dnia, w którym byli narażeni na zarażenie;

3. nazwiska podróżnych i członków załogi winny być wpisane w dzienniku podróżnych, jak również wiadomości, dotyczące narażenia ich na zarażenie, czas trwania i warunki obserwacji, jakiej byli poddani przed odlotem.

Artykuł  43.

Każdy statek powietrzny, lecący tranzytem i nieprzybywający z okolicy, gdzie panuje żółta febra, a który ląduje na lotnisku "przeciwmoskitowem" (antiamaril) w celu zaopatrzenia się, będzie zwolniony od zabiegów sanitarnych, przewidzianych przy odlocie z tego lotniska. W dalszym ciągu podróży nie będzie on poddany postanowieniem niniejszego rozdziału pod warunkiem, że dziennik podróży będzie zawierał wzmiankę, że statek powietrzny lądował na lotnisku "przeciwmoskitowem" (antiamaril) tylko w celu zaopatrzenia się.

Artykuł  44.

Statki powietrzne, wyszczególnione w art. 1, I, ustęp drugi, niniejszej konwencji, żeglujące między dwiema okolicami, gdzie panuje żółta febra, powinny odlatywać i lądować na lotnisku "przeciwnioskitowem" (antiamaril) tych okolic i tamże lądować. Podróżni, załoga i towary mogą opuszczać pokład, jak również być zabierani na pokład jedynie na lotnisku "przeciwmoskitowem" (antiamaril).

W czasie lotu między temi lotniskami statki powietrzne będą mogły lądować, w celu zaopatrywania się, na każdem lotnisku, nieleżącem w obszarze, gdzie panuje żółta febra.

Po przybyciu na lotnisko "przeciwmoskitowe" (antiamaril) należy stosować następujące czynności:

1. oględziny statku powietrznego i jago ładunku w celu upewnienia się, że niema tam komarów, oraz ewentualne ich wytępienie,

2. badanie lekarskie podróżnych i członków załogi w celu upewnienia się, że nie zdradzają objawów żółtej febry.

Jeśli jakaś osoba wzbudza podejrzenie, że jest zarażona żółtą febrą lub jeśli nie jest ustalone, w sposób zadowalający władzę sanitarną lotniska przylotu, że osoba ta przebyła całkowity okres sześciodniowy od chwili, gdy mogła być narażona na zarażenie, można będzie poddać ją obserwacji przymusowej bądź w obrębie lotniska, bądź gdzie indziej, w warunkach, zatwierdzonych przez władzę sanitarną, na przeciąg okresu, nieprzekraczającego sześciu dni, licząc od ostatniego dnia, w którym dana osoba mogła ulec zarażeniu.

Artykuł  45.

Do statków powietrznych, które odleciały z lotniska "przeciwmoskitowego" (antiamaril), znajdującego się w strefie, gdzie panuje żółta febra, i przybyły do strefy, gdzie jej niema, będą stosowane postanowienia Działu III i IV poniżej podane.

Artykuł  46.

Dla celów żeglugi powietrznej miejscowej, nic w niniejszym dziale nie będzie uważane jako przeszkadzające Rządom sąsiadujących terytorjów, w których żółta febra została stwierdzona lub panuje endemicznie, założyć i użytkować we wzajemnem porozumieniu lotniska, które nie będą lotniskami "przeciwmoskitowemi" (antiamaril); lotniska te byłyby używane wyłącznie do celów żeglugi powietrznej pomiędzy temi tylko obszarami.

Dział  III.

Postanowienia, dotyczące terytorjów lub okolic, gdzie niema żółtej febry, ale gdzie mogłaby znaleźć warunki, pozwalające na jej rozwój.

Artykuł  47.

W terytorjach lub okolicach, gdzie niema żółtej febry, lecz gdzie mogłaby znaleźć warunki, umożliwiające jej rozwój, mogą mieć miejsce przy przylocie statku powietrznego na lotnisko sanitarne następujące zarządzenia:

1. oględziny statku powietrznego i jego ładunku w celu upewnienia się, że niema tam komarów, oraz ewentualne ich wytępienie;

2. oględziny lekarskie podróżnych i członków załogi w celu upewnienia się, że nie zdradzają objawów żółtej febry.

Jeśli jakaś osoba wzbudza podejrzenie, że jest zarażona żółtą febrą, lub jeśli nie jest ustalone w sposób, zadowalający władzę sanitarną lotniska, że osoba ta przebyła całkowity okres sześciodniowy od chwili, gdy mogła być narażona na zarażenie, można będzie poddać ją obserwacji przymusowej, bądź w obrębie lotniska, bądź gdzie indziej, w warunkach, zatwierdzonych przez władzę sanitarną, w ciągu okresu, nieprzekraczającego sześciu dni, licząc od ostatniego dnia, w którym dana osoba mogła ulec zarażeniu.

Artykuł  48.

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się, poza okolicznościami wyjątkowemi, które powinny być usprawiedliwione, nie powoływać się na motywy z dziedziny sanitarnej, aby wydawać zakaz lądowania na terytorjach, wspomnianych w art. 47, statkom powietrznym, przybywającym z okolic, gdzie panuje żółta febra, pod warunkiem, że są tam przestrzegane postanowienia Działu II niniejszego rozdziału, a mianowicie te, które dotyczą zarządzeń przepisanych przy odlocie.

Artykuł  49.

Niemniej jednak Wysokie Układające się Strony mogą wyznaczyć określone lotniska sanitarne, gdzie powinny lądować statki powietrzne, przybywające z terytorjów, gdzie panuje żółta febra, o ile będą miały do wysadzenia na ląd podróżnych, załogę, lub towary do wyładowania.

Dział  IV.

Postanowienia, dotyczące terytorjów lub okolic, gdzie warunki nie pozwalają na zagnieżdżenie się żółtej febry.

Artykuł  50

W terytorjach i okolicach, gdzie warunki nie pozwalają na zagnieżdżenie się żółtej febry, statki powietrzne, przybywające z okolic, gdzie panuje żółta febra, będą mogły lądować w każdym porcie lotniczym sanitarnym lub wyznaczonym.

Artykuł  51.

Przy przylocie powinny mieć miejsce czynności następujące:

1. oględziny statku powietrznego i jego ładunku w celu upewnienia się, że niema komarów, oraz ewentualne ich wytępienie,

2. badanie lekarskie podróżnych i członków załogi.

ROZDZIAŁ  III.

Postanowienia wspólne.

Artykuł  52.

Osoby, przybywające na pokładzie statku powietrznego do terytorjum jednej z Wysokich Układających się Stron, które były narażone na niebezpieczeństwo zarażenia się jedną z chorób, wyszczególnionych w art. 18 niniejszej konwencji, i które znajdują się w okresie wylęgania choroby, mogą, z zastrzeżeniem postanowień Rozdziału II niniejszej Części, być poddane nadzorowi aż do końca tego okresu.

Co się tyczy cholery i ospy, postanowienia artykułów 32 i 35, dotyczące osób uodpornionych, mają również zastosowanie do zarządzeń, przewidzianych w niniejszym artykule.

Artykuł  53.

Osoby, które po przybyciu na lotnisko są uważane, w myśl postanowień niniejszej Części, jako podlegające nadzorowi do chwili upływu okresu wylęgania się choroby, mogą mimo to udać się w dalszą podróż, pod warunkiem, że o fakcie tym będą powiadomione władze następnych miejsc lądowania i miejsca przeznaczenia, bądź przez wpisanie do dziennika podróży, wspomnianego w artykule 9 niniejszej konwencji, bądź przez każdy inny sposób, zapewniający poddanie ich badaniu lekarskiemu na każdem z następnych lotnisk, znajdujących się na ich drodze.

Osoby, które należałoby poddać obserwacji w warunkach, przewidzianych w artykułach 26, 44, ustęp czwarty i 47, ustęp drugi, niniejszej konwencji, będą mogły otrzymać pozwolenie na dalszą podróż dopiero po upływie okresu wylęgania, chyba żeby otrzymały w wypadku innych chorób niż żółta febra zezwolenie władz sanitarnych miejsca przeznaczenia.

Artykuł  54.

Władza sanitarna każdego lotniska będzie brała pod uwagę w jaknajszerszym możliwie zakresie, przy stosowaniu zarządzeń sanitarnych do statku powietrznego, przybywającego z okręgu zarażonego, zarządzenia już stosowane do tego statku powietrznego na innem lotnisku sanitarnem obcego kraju lub tego samego kraju, i które były należycie wpisane w dzienniku podróży, wspomnianym w artykule 9 niniejszej konwencji.

Statki powietrzne, przybywające z okręgu zarażonego, które były przedmiotem zarządzeń sanitarnych, stosowanych w sposób zadowalający, nie będą poddawane powtórnie tym zabiegom po przylocie na inne lotnisko, bez względu na to, czy lotnisko to należy do tego samego kraju, czy nie, pod warunkiem, że od owej chwili nie zaszedł żaden przypadek, mogący pociągnąć za sobą zastosowanie powyższych zabiegów, i że statek powietrzny nie lądował na lotnisku zarażonem, z wyjątkiem dla zaopatrzenia się w materjały pędne.

Artykuł  55.

Władza lotniska, stosująca zarządzenia sanitarne, będzie wydawała bezpłatnie na każde żądanie dowódcy statku lub każdej osoby zainteresowanej, świadectwo, wskazujące rodzaj czynności, stosowane metody, części statku lotniczego, poddane zarządzeniom, i powody, dla których zarządzenia te były stosowane.

Wystawi ona również bezpłatnie na żądanie podróżnym, przybywającym na statku powietrznym, na którym zdarzył się przypadek jednej z chorób zakaźnych, wyszczególnionych w artykule 18, świadectwo, wskazujące datę ich przybycia i zarządzenia, jakim byli oni i ich bagaż poddani.

Artykuł  56.

Z wyjątkiem przypadków, wyraźnie przewidzianych niniejszą konwencją, statki powietrzne nie powinny być zatrzymywane ze względów sanitarnych.

Jeżeli statek powietrzny był zajęty przez chorego, dotkniętego dżumą, cholerą, żółtą febrą, durem osutkowym lub ospą, będzie on zatrzymany tylko na przeciąg czasu ściśle niezbędny dla poddania go zarządzeniom zapobiegawczym, stosowanym do statku powietrznego w każdym przypadku, przewidzianym w niniejszej konwencji.

Artykuł  57.

Z zastrzeżeniem postanowień Rozdziału II niniejszej konwencji, a zwłaszcza art. 47, każdy statek powietrzny, który nie zechce poddać się obowiązkom, nałożonym nań przez władzę lotniska, zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji, może swobodnie udać się w dalszą podróż. Nie będzie mógł on jednakże zatrzymać się na innem lotnisku tego samego kraju, chyba w celu zaopatrzenia się.

Może on otrzymać pozwolenie na wyładowanie towarów pod warunkiem, że będzie odosobniony i że towary będą poddane w razie potrzeby zarządzeniom, przewidzianym w artykule 10 niniejszej konwencji.

Może on również być upoważniony do wysadzania podróżnych, którzy tego zażądają, pod warunkiem, że poddadzą się oni zarządzeniom, przepisanym przez władzę sanitarną.

Statek powietrzny może również załadować materjały pędne, części zapasowe, środki żywności i wodę, pozostając przytem odosobnionym.

CZĘŚĆ  CZWARTA

Postanowienia końcowe.

Artykuł  58.

Dwie lub kilka z Wysokich Układających się Stron mają prawo zawierać między sobą, na podstawie zasad niniejszej konwencji, układy specjalne, dotyczące poszczególnych punktów sanitarnej reglamentacji powietrznej, zwłaszcza tego, co dotyczy stosowania na ich terytorjach Rozdziału II Części Trzeciej.

Te układy, jak również te, które są wspomniane w art. 46, powinny być z chwilą ich wejścia w życie notyfikowane bądź Międzynarodowemu Urzędowi Higjeny Publicznej, bądź Międzynarodowej Komisji Żeglugi Powietrznej na warunkach, przewidzianych w art 7.

Artykuł  59.

Wysokie Układające się Strony zgadzają się zwracać się o opinję do Stałego Komitetu Międzynarodowego Urzędu Higjeny Publicznej przed odwołaniem się do wszelkiej innej procedury, w wypadku różnicy zdań, któraby powstała między niemi co do interpretacji niniejszej konwencji.

Artykuł  60.

Nie naruszając postanowienia, przewidzianego w ustępie ostatnim art. 12, Wysokie Układające się Strony zobowiązują się przy dokonywaniu czynności sanitarnych na swych lotniskach stosować do statków powietrznych innych Układających się Stron taką samą taryfę, jak do statków powietrznych krajowych.

Taryfa ta, możliwie umiarkowana, będzie podawana do wiadomości bądź Międzynarodowemu Urzędowi Higjeny Publicznej, bądź Międzynarodowej Komisji Żeglugi Powietrznej na warunkach, przewidzianych w art. 7.

Artykuł  61.

Każda z Wysokich Układających się Stron, która zechce wprowadzić zmiany do niniejszej konwencji, powinna zakomunikować swoje propozycje Rządowi Holenderskiemu. Ten zaś przedstawi je Międzynarodowemu Urzędowi Higjeny Publicznej, który, jeśli uzna zmiany te za wskazane, zredaguje protokół, zmieniający konwencję, i prześle go Rządowi Holenderskiemu.

Rząd Holenderski poda drogą okólnika datowanego treść wspomnianego protokółu do wiadomości Rządom innych Wysokich Układających się Stron, zapytując ich, czy przyjmują proponowane zmiany. Przystąpienie każdej z Wysokich Układających się Stron do tych zmian będzie wynikało bądź z wyraźnej zgody przesłanej Rządowi Holenderskiemu, bądź też z faktu wstrzymania się od zgłoszenia jakichkolwiek zastrzeżeń temu Rządowi w ciągu dwunastu miesięcy, licząc od daty wspomnianego okólnika.

Kiedy liczbą przystąpień wyraźnych lub milczących osiągnie co najmniej 2/3 liczby Rządów Wysokich Układających się Stron, Rząd Holenderski stwierdzi to protokólarnie oraz zakomunikuje o tem Międzynarodowemu Urzędowi Higjeny Publicznej i Rządom wszystkich Wysokich Układających się Stron. Protokół wejdzie w życie między Wysokiemi Układającemi się Stronami, wymienionemi w tym protokóle, po upływie okresu 6 miesięcy, licząc od daty tego protokółu. Konwencja niniejsza będzie w dalszym ciągu stosowana bez zmian przez inne Wysokie Układające się Strony aż do dnia, w którym przystąpią one do protokółu.

Artykuł  62.

Konwencja niniejsza będzie nosiła datę dnia dzisiejszego i będzie mogła być podpisana w ciągu jednego roku, licząc od tej daty.

Artykuł  63.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana, a dokumenty ratyfikacyjne będą złożone Rządowi Holenderskiemu w możliwie najkrótszym czasie.

Z chwilą, gdy dziesięć dokumentów ratyfikacyjnych będzie złożonych, Rząd Holenderski sporządzi o tem protokół. Odpisy tego protokółu prześle on Rządom wszystkich Wysokich Układających się Stron oraz Międzynarodowemu Urzędowi Higieny Publicznej. Konwencja niniejsza wejdzie w życie sto dwudziestego dnia po dacie powyższego protokół.

Każde późniejsze złożenie dokumentu ratyfikacyjnego będzie stwierdzone sporządzonym protokółem i zakomunikowane według wyżej wskazanego postępowania. Konwencja niniejsza wejdzie w życie względem każdej z Wysokich Układających się Stron sto dwudziestego dnia po dacie protokółu, stwierdzającego złożenie dokumentu ratyfikacyjnego.

Artykuł  64.

Kraje, które nie podpisały niniejszej konwencji, będą dopuszczone do przystąpienia do niej w każdej chwili, począwszy od daty protokółu, stwierdzającego złożenie dziesięciu pierwszych dokumentów ratyfikacyjnych.

Każde przystąpienie będzie uskutecznione za pomocą notyfikacji w drodze dyplomatycznej, skierowanej do Rządu Holenderskiego. Rząd ten złoży akt przystąpienia w swoich archiwach i zawiadomi niezwłocznie Rządy wszystkich Krajów, należących do konwencji, jak również i Międzynarodowy Urząd Higjeny Publicznej, podając im do wiadomości datę tego złożenia. Każde przystąpienie nabiera mocy sto dwudziestego dnia po dacie złożenia.

Artykuł  65.

Każda z Wysokich Układających się Stron może oświadczyć w chwili podpisania, ratyfikacji lub przystąpienia, że, przez przyjęcie niniejszej konwencji, nie bierze na siebie żadnych zobowiązań, co się tyczy całości lub części swych kolonij, protektoratów, terytorjów zamorskich lub terytorjów, pozostających pod jej zwierzchnictwem lub mandatem; w takim wypadku niniejsza konwencja nie będzie miała zastosowania do terytorjów, będących przedmiotem takiego oświadczenia.

Każda z Wysokich Układających się Stron będzie mogła później notyfikować Rządowi Holenderskiemu, że zamierza stosować niniejszą konwencję do całości lub części swych terytorjów, które były przedmiotem oświadczenia, przewidzianego w ustępie poprzednim. W takim razie konwencja będzie stosowała się do terytorjów, oznaczonych w notyfikacji, sto dwudziestego dnia po dacie złożenia tej notyfikacji w archiwach Rządu Holenderskiego.

Również każda z Wysokich Układających się Stron może w każdej chwili, po upływie okresu czasu, podanego w art. 66, oświadczyć, że zamierza uchylić stosowanie niniejszej konwencji do całości lub części swych kolonij, protektoratów, terytorjów zamorskich lub terytorjów, pozostających pod jej zwierzchnictwem lub mandatem; w takim wypadku konwencja przestaje być stosowana na terytorjach, będących przedmiotem takiego oświadczenia, po upływie roku od daty złożenia tej deklaracji w archiwach Rządu Holenderskiego.

Rząd Holenderski poinformuje Rządy wszystkich Krajów, należących do niniejszej konwencji, jak również i Międzynarodowy Urząd Higjeny Publicznej o zawiadomieniach i deklaracjach, uczynionych przy stosowaniu powyższych postanowień, powiadamiając o dacie złożenia ich w swoich archiwach.

Artykuł  66.

Rząd każdego z Krajów, należących do niniejszej konwencji, będzie mógł w każdej chwili, po upływie pięcioletniego okresu obowiązywania konwencji w stosunku do niego, wypowiedzieć ją przez zawiadomienie pisemne, skierowane drogą dyplomatyczną do Rządu Holenderskiego. Ten ostatni złoży akt wypowiedzenia do swoich archiwów, zawiadamiając natychmiast o tem Rządy wszystkich Krajów, należących do konwencji, jak również Międzynarodowy Urząd Higieny Publicznej, podając równocześnie datę złożenia tego wypowiedzenia; każde wypowiedzenie zacznie działać po upływie roku od tej daty.

Artykuł  67.

Przy podpisywaniu niniejszej konwencji nie można zgłaszać żadnego zastrzeżenia, któreby nie było uprzednio przyjęte przez Wysokie Układające się Strony, które konwencję już podpisały. Również nie zostanie przyjęta ani ratyfikacja, ani przystąpienie, zaopatrzone zastrzeżeniami, któreby nie zostały przedtem przyjęte przez wszystkie Kraje, należące do konwencji.

Na dowód czego odnośni pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję.

Sporządzono w Hadze, dnia dwunastego kwietnia tysiąc dziewięćset trzydziestego trzeciego roku, w jednym egzemplarzu, który pozostanie złożony w archiwach Rządu Holenderskiego i którego odpisy, zaświadczone za zgodność, będą dostarczone drogą dyplomatyczną każdej z Wysokich Stron Umawiających, się.

ZA UNJĘ POŁUDNIOWO-AFRYKAŃSKĄ:

A. J. Bosman

ZA NIEMCY:

Julius Graf von Zech-Burkersroda

ZA STANY ZJEDNOCZONE AMERYKI:

(1) W związku z Artykułem 61 żadne poprawki do tej konwencji nie będą wiążące dla Rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki lub terytorjum podległego ich jurysdykcji, o ile te poprawki nie będą przyjęte przez Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki.

(2) Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki zastrzega sobie prawo decyzji, czy z punktu widzenia zarządzeń, które mają być stosowane, zagraniczny obszar należy uważać jako zarażony, oraz prawo decyzji, jakim wymaganiom należy poddać, wśród specjalnych okoliczności, statek powietrzny i personel przybywający na lotnisko w Stanach Zjednoczonych Ameryki lub na terytorjum podległe ich jurysdykcji.

Grenυille T. Emmet

ZA AUSTRALIĘ:

Podpisując niniejszą konwencję w imieniu Związku Australijskiego oświadczam, że podpis mój podlega następującemu zastrzeżeniu:

"Rząd Jego Królewskiej Mości w Związku Australijskim zastrzega sobie prawo uznania tylko takich zaświadczeń, które są podpisane przez uprawnionego urzędnika Służby Zdrowia Publicznego danego kraju, które zawierają w tekście zaświadczenia oznaczenie stanowiska urzędowego zajmowanego przez osobę podpisującą zaświadczenie, na wypadek gdyby się okazało, że okoliczności są tego rodzaju, że zaświadczenia wydane zgodnie z warunkami art. 32 konwencji, nie dają wszystkich potrzebnych gwarancyj."

Zgodnie z postanowieniami art. 65 oświadczam dalej, że przyjęcie konwencji nie jest wiążące dla Papuazji, wyspy Norfolk oraz Terytorjów Mandatowych Nowej Gwinei i Nauru.

Hubert Montgomery

ZA AUSTRJĘ:

Georg Alexich

ZA BELGJĘ:

Ch. Maskens

ZA EGIPT:

Hafez Afifi

ZA HISZPANJĘ:

J. Gómez Ocerin

ZA FRANCJĘ:

Vitrolles

ZA MAROKKO:

Vitrolles

ZA TUNIS:

Vitrolles

ZA SYRJĘ:

Vitrolles

ZA LIBAN:

Vitrolles

ZA WIELKĄ BRYTANJĘ I IRLANDJĘ PÓŁNOCNĄ, JAKO TEŻ WSZYSTKIE CZĘŚCI IMPERJUM BRYTYJSKIEGO, NIE BĘDĄCE ODDZIELNYMI CZŁONKAMI LIGI NARODÓW:

Zgodnie z postanowieniami paragrafu I artykułu 65 tej konwencji, niniejszem oświadczam, że podpis mój nie obejmuje Nowej Fundlandji ani żadnej brytyjskiej kolonji lub protektoratu, ani żadnego terytorium mandatowego, nad którem sprawuje mandat Rząd Jego Królewskiej Mości w Zjednoczonem Królestwie.

Odo Russell

ZA GRECJĘ:

Triantafyllakos

ZA WOLNE PAŃSTWO IRLANDJI:

O'Kelly de Gallagh

ZA WŁOCHY:

Francesco Maria Taliani

ZA MONACO:

Henry E. Rey

ZA NOWĄ ZELANDJĘ:

Odo Russell

ZA HOLANDJĘ Z WYŁĄCZENIEM INDYJ HOLENDERSKICH, SURINAM I CURACAO:

Beelaerts van Blokland

ZA POLSKĘ:

W. Babiński

ZA RUMUNJĘ:

Gr. Bilciuresco

ZA SZWECJĘ:

Adlercreutz

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 7 maja 1935 r.

______

*) Zgodnie z art. 10 i art. 11 ustęp pierwszy Międzynarodowej Konwencji sanitarnej z dn. 21 czerwca 1926 r. okrąg jest "zarażony" jedną z chorób wskazanych, jeśli chodzi: przy dżumie i żółtej febrze, o pierwszy przypadek, uznany jako niezawleczony; przy cholerze, o przypadki, tworzące "ognisko", o znaczy, gdy zjawienie się nowych przypadków poza środowiskiem pierwszych zachorowań dowodzi, że nie zdołano ograniczyć szerzenia się choroby tam, gdzie ona zjawiła się na początku; przy durze osutkowym i ospie, o pojawienie się choroby w postaci epidemicznej.

* Z dniem 2 kwietnia 1951 r. przedłuża się moc obowiązującą nin. konwencji, zgodnie z Protokołem o przedłużeniu międzynarodowej konwencji sanitarnej dotyczącej żeglugi powietrznej z 1944 r., zmieniającej międzynarodową konwencję sanitarną dotyczącą żeglugi powietrznej z dnia 12 kwietnia 1933 r. (Dz.U.52.3.15).

• Identyfikator: Dz.U.1936.8.84
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja sanitarna dotycząca żeglugi powietrznej. Haga.1933.04.12.
• Data aktu: 12/04/1933
• Data ogłoszenia: 04/02/1936
• Data wejścia w życie: 20/10/1935